TIN MEN AND THE TELEPHONE

WILLEM TWEE TOONZAAL
VRIJ. 08 DEC.
20:30 UUR

MEER INFO

FEMME FUGAZI

+ QUEEN’S PLEASURE
WILLEM TWEE POPPODIUM
VRIJ. 08 DEC

MEER INFO

MY BABY

WILLEM TWEE POPPODIUM
VR. 15 DEC.
21:00 UUR

MEER INFO

nov, 2023

Marble Waves goed op elkaar ingespeelde band
Gevangen in de stroming van een bewegende en vierstemmige marmeren zee

Voor de tweede maal staat Marble Waves op ons podium. Hun muziek wordt omschreven als aanstekelijke indie/folk muziek met Americana invloeden. In juni 2022 schreef ik al een lovende review over deze vijf artiesten uit Utrecht en Amsterdam.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Voor wie dat gemist heeft; de band begon in 2018 en bestaat uit singer/songwriter Eveline Armina Haverlag, (zang, ukelele), de gitaristen Frank Geerlings en Merel van ‘t Hooft, bassiste Amé Staal en drummer Rutger Louwerse. Voor deze gelegenheid komen daar nog eens twee voortreffelijke strijkers bij, Rachel Daniëls (cello) en Katja Van der Does (viool).

Marble Waves

Vorig jaar waren we nog in het ongewisse over hun spel, maar inmiddels weten we dat dat wel goed zit. Niet voor niets zijn ze voor de tweede keer geprogrammeerd.

Marble Waves is een goed op elkaar ingespeelde band. Hun optredens worden gekenmerkt door prachtige, vaak vierstemmige close harmony zang. Dit alles uitstekend begeleid op gitaar, drums en bas.

De eerste song is On And On, een nummer van het onlangs uitgebrachte album Endless Drifting. Extra Ordinary wordt gevolgd door hun debuutsingle Through The Dark, beide van de debuut-EP uit 2020.

Naast eigen songs spelen ze een aantal covers van favoriete artiesten, zoals o.a. een prima uitgevoerde versie van Dreams van Fleetwood Mac, Fireworks van het Zweedse folk duo First Aid Kit, Dolly Parton’s Jolene en Brandi Carlile’s Dying Day.

Dit is het lievelingsnummer van drummer Louwerse, die ook zorgt voor een vlot intro op het laatste nummer van de eerste set Paradise met mooie meerstemmige zang en uitstekend gitaarspel van Frank Geerlings.

Tweede set
Na de pauze wordt Marble Waves uitgebreid met twee strijkers, Rachel Daniëls en Katja van der Does. De band klinkt zo mogelijk nog mooier tijdens de titelsong van hun album Endless Drifting. De songs worden ingeleid door Eveline die een beroep doet op onze verbeelding.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Zo moeten we meelopen over bruggen en kijken in diepe ravijnen en er ook nog in vallen met de songs Crossing The Bridge, Let Me Fall en Wash Away. Amé’s stem krijgt een herkansing tijdens Storm (vorige keer raakte ze die tijdens dit nummer kwijt).

Wederom mooie vierstemmige zang en indrukwekkend cello-spel van Rachel Daniëls, wat me bij aanvang sterk deed denken aan Max Richter’s This Bitter Earth. De viool klinkt trouwens ook prachtig op dit nummer net als op het ‘spacey’ Moon And Mars.

Na hun nieuwe single, het vlotte, dansbare maar donkere Lovesick, eindigt Marble Waves na meer dan 20 nummers met het “lijflied” waarmee alles begon Caught In The Current…

“Simply just surrender
I’ll just float along,
Frozen in time and space
This is where I belong
On top of a marble wave”.

Mooie tekst, mooie avond.

Eveline Armina Haverlag — Caught In The Current…

Setlist: On And On, Extra Ordinary, Through The Dark, Warmer In These Lights, Dreams, Fireworks, Butterfly, Start A Fire, Tipsy, Dying Day, Paradise.

Set 2: Endless Drifting, What If, Crossing the Bridge, Let Me fall, Balloon, Storm, Moon & Mars, Wash away, Taken Over By The Haze, Jolene, Lovesick, Caught in A Current.

Facebook-opname tijdens deze show voor hen die Marble Waves volgt op hun Facebook pagina.

Tekst Recensie: Wies Luijtelaar
Fotografie: Wies Luijtelaar | Monique Nuijten

Endless Drifting (2023)

nov, 2023

The Foreshadowing, In The Woods en Saturnus
Geweldige progressieve doom package op een druilerige Halloween in Willem Twee poppodium

Heavy Hangout presenteert Progressieve Doom en Doom van The Foreshadowing, In The Woods en Saturnus in Willem Twee in Den Bosch, passend bij het druilerige weer en aanstaande Halloween.

Door de verandering van aanvangstijd van maar liefst 1 uur vroeger dan op mijn kaartje vermeld, mis ik helaas de eerste band The Foreshadowing uit Italië. Naar het schijnt was het een gedegen optreden van deze rock/doom band en hebben de heren hun zojuist verschenen EP Forsaken prima gepromoot. Volgende keer ben ik erbij.

In the Woods

Deze avond is sowieso al memorabel omdat dit het eerste rock/metal concert van mijn vriendin betreft. Andere concerten waren toch echt van een ander kaliber, maar weldra zal zij meegevoerd worden door de melancholische progressieve klanken van In the Woods afkomstig uit Noorwegen.

Klokslag 20.30 beginnen deze pioniers in een redelijk gevulde Willem Twee met hun progressieve black/doom metal set. Ontstaan in 1991 draait In the Woods al even mee. Ze hebben wel een hele lange pauze gehad van maar liefst 15 jaar.

Sinds 2016 zijn ze weer aan het spelen en hebben vorig jaar het derde album sinds de heroprichting uitgebracht, genaamd Diversum. Hierop is ook de nieuwe zanger Fjellestad te horen. De muziek van In the Woods is hierop een stuk toegankelijker dan de avantgardistische black metal van de eerste albums.

Maar de opening is juist een oudje van Heart of Ages uit 1995, namelijk het titelnummer. En dat is lekker en precies waar ik op gehoopt had, het geluid is prima in balans (de laatste keren dat ik in de Grote Zaal van W2 was, is het geluid sowieso goed te noemen, complimenten).

Heavy Hangout — lekker slepend – ©Marcel Bruinshoofd

Dat is zeker duidelijk bij We Sinful Converse van het laatste album Diversum. The Coward’s Way is hiervan ook afkomstig en is lekker slepend met een catchy refrein. Empty Streets van Cease The Day is dan weer progressiever en avontuurlijker.

Fjellestad kan wel echt een potje zingen zeg, clean, grunts en screams echt een aanwinst. Lol heeft hij ook samen met gitarist Kare Andre zoals regelmatig te zien is. Als hij 299796 km/s aankondigt van klassieker Omnio is de publieksreactie groot. Duidelijk een favoriet.

Met In the Woods als laatste nummer komt er een eind aan dit geweldige optreden met veel oud werk waar ik persoonlijk wel blij mee ben…

Saturnus

Na een korte pauze is het de beurt aan Saturnus uit Denemarken. Saturnus bestaat ongeveer net zo lang als In the Woods en heeft recent een nieuw album uitgebracht genaamd The Storm Within. Deze melodic doom/death metal band heeft met het album Veronika Decides to Die ook een semi-klassieker in het genre op haar naam staan.

Wat opvalt is dat Saturnus met een live keyboard speler speelt en dat is oudgediende Mika en dat is toch wel een aanwinst. Live in plaats van uit een doosje, te gek!

Saturnus opent met titelnummer The Storm Within met heerlijk piano spel van Mika, melancholisch en slepend en daar houden wij van. Zanger/oprichter Thomas heeft een hele diepe zware grunt die perfect past bij deze slepende doom.

Hierna volgt Empty Handed van het album Martyre. Dit nummer doet me heel erg aan Paradise Lost denken ten tijden van Icon. Misschien net iets te veel maar het is wel erg lekker hoor.

De twee gitaristen spelen solide en strak en niets wijst erop dat zij pas sinds 2020 deel uitmaken van de band, de hele band speelt strak en solide, top geluid en presentatie. Met Closing The Circle komt het album The Storm Within weer aan bod. Ik zeg check dit sterke album maar eens, zeker de moeite waard.

A Father’s Providence van Saturn in Ascension is wat meer uptempo en hierin gebruikt Thomas ook zijn meer pratende/verhalende stem en dit zorgt voor een lekkere variatie. Vervolgens bedankt hij de andere bands en maakt even duidelijk waar de Vikingen vandaan komen.

De Denen hebben de Noorse Vikingen gemaakt en weldra gaan ze dat doen met de Spanjaarden en Engelsen, doelend op de twee gitaristen die respectievelijk uit Spanje en Engeland komen.

Dan over naar Breath New Life van het laatste album een lekkere headbanger, gevolgd door het trage Forest of Insomnia. Na Truth en The Calling word het volgende nummer opgedragen aan Pascal Vervest die vorig jaar tragisch om het leven kwam bij een tramongeluk in Rotterdam. En wel het wonderschone I Long van Veronika Decides to Die. Na een welgemeend Thank You naar het publiek volgt het laatste nummer Christ Goodbye van debuut Paradise Belongs To You.

Zo dit was even een geslaagde avond. Twee geweldige Doom Metal bands die vol enthousiasme de treurigheid en emotionele klanken de zaal in slingerden. Zowat al hun releases kwamen aan bod, mijn vriendin die het toch wel erg leuk vond en de altijd gezellige sfeer in Willem Twee Poppodium. Beter gaat het niet worden, tot de volgende ..

Fotografie: Marcel Bruinshoofd

In the Woods: Landed (2023)

Saturnus: The Storm Within (2023)

The Foreshadoowing: Forsaken Songs (2023)

nov, 2023

Ben van Gelder pakkende thematieken Manifold
De veelkleurige schoonheid van perfect samenspel en de spirituele fascinatie voor het orgel

De Nederlandse altsaxofonist Ben van Gelder speelt zaterdag 11 november het stuk Manifold in de sfeervolle en voormalige synagoge De Toonzaal op het November Music festival 2023. Dat een bepaald jazz idioom, een jazzzangeres, en een pijporgel samen zo enorm mooi kunnen zijn (je kan nu eenmaal geen kerkorgel in een synagoge hebben toch?).

Ben van Gelder – Manifold

Het nieuwe album Manifold is speciaal gecomponeerd om de interactie tussen pijporgel en een meer traditionele jazz bezetting van blazers en percussie te verkennen. Het kleine orgeltje van de Toonzaal was hier met zijn mooie fluittonen en diepe rommelende bassen perfect geschikt voor.

Ook de creatieve manier van spelen (het laten wegsterven van tonen en de klankeffecten die optraden door niet traditionele toetscombinaties aan te slaan) maakten dit stuk tot een feest van klankkleuren. Overigens kan je maar weinig terugvinden over het orgel in de Toonzaal: misschien een tip voor Willem Twee om hier eens wat meer aandacht aan te besteden.

Het Manifold concert begon met allemaal gebroken drieklanken (akkoorden waarvan je de afzonderlijke tonen niet tegelijk maar snel achter elkaar speelt) op het orgel die vlot voorbijkwamen, en daarna zette de prachtig zuivere stem van Fuensanta Méndez, de trompet en de sax in. In de stijl van de muziek was ze ook gekleed, een subtiel half doorzichtige jurk met rode en zwarte tinten, in combinatie met stoere laarzen op dikke zolen. Haar stem deed bijna instrumentachtig aan, waardoor prachtige samenklanken ontstonden.

Ze deed me enigszins denken aan het stemgeluid van Gayle Moran uit haar glorietijd bij Return to Forever. Vanaf toen was het een groot lang feest van geconcentreerd samenspel, waarbij de afzonderlijke spelers volkomen egoloos bijdroegen aan het geheel en toch op zijn tijd hun individuele bijdragen konden geven.

Ook een beetje humor ontbrak niet, het gebeurt je niet elke dag dat je een basklarinet eendengekwaak-achtige geluiden hoort maken. Los daarvan waren de thematieken pakkend, en het zich voortdurend ontwikkelende klankspel meeslepend. Daarbij ook een mooie rol voor al het subtiele percussiewerk, die echt ook als een instrument meespeelde en niet zozeer als ritmesectie.

Als je een indruk wilt hebben van de klank van het orgel zou je een keer naar The Fog van Kate Bush kunnen luisteren. Ik heb eigenlijk maar één punt van het kritiek: het was echt veeeeel te kort. Een uur Manifold was voorbij voor ik het wist.

Fotografie: Jostijn Ligtvoet
Coverfoto: Jostijn Ligtvoet

nov, 2023

Electric Callboy verzorgt knallende afsluiting
Bijzondere mix van stijlen groter dan de som van de delen eerste aflevering van The Rock Circus

Nergens wordt ook maar gesuggereerd dat Electric Callboy een ‘serieuze’ band zou zijn. Deze mannen komen om plezier te maken en dat doen ze met hun eigen aanstekelijke mix van rave, happy hardcore, nu metal. En Rock Circus weet dat op waarde te schatten.

Electric Callboy

The Rock Circus beleeft dit jaar zijn première in de Bossche Brabanthallen. Drie dagen lang een indoor festival voor de rockende en headbangende medemens. Sfeervol aangekleed, als sta je in een echte ‘big top’-tent, met een gevarieerd aanbod van bands binnen de ruime kaders van rock en metal.

Maar aan alle goede dingen komt een eind, en zo ook aan dit Rock Circus. En als je dan toch moet afsluiten, dan maar goed. Dus Electric Callboy maar geprogrammeerd.

Ik kom ogen en oren te kort tijdens de set van deze zes Duitse muzikanten. Op papier een ‘metalcore’ band, alsook ‘electronicore’, live een meeslepende mengeling van ‘core’- in welke vorm dan ook – en lekker foute dansmuziek. Ik weet niet of ik de eerste ben die de grap maakt, maar naar mijn idee zou Eclectic Callboy een betere bandnaam zijn.

Schaamteloze combinaties
Ik rol van de ene verbazing in de andere door de schaamteloze combinaties die hier bedacht zijn. Every Time We Touch (Cascada) wordt de eerste maten naadloos gecoverd, tot de grunt en hakkende gitaren invallen. Ergens in de set komt Darudes’ Sandstorm voorbij, een enorme kneiter van een danshit, waar de drummer van Electric Callboy een sterke solo overheen legt.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Of dat ene nummer dat begint als een schlager (Du bist wie ein Hurrikan), dat via een jaren ’90- bruggetje uitmondt in een bruut staaltje metal, grunts en dubbele bass en al. En dan is er ook nog ruimte voor een a capella gezongen (en door het publiek meegebrulde) ‘Let It Go’ uit Disneys Frozen.

Mocht er een smaakpolitie bestaan voor de metalwereld, Electric Callboy zou zes keer levenslang krijgen. En terecht, want wie verzint er nu een tekst als ‘I’m a spaceman, got a rocket on my back, spaceman, oh I’m raving like a maniac’? Puberaler dan dat wordt het niet.

En toch… En toch? En toch komt Callboy er mee weg. Er wordt nergens ook maar gesuggereerd dat dit een ‘serieuze’ band zou zijn. Deze mannen komen om plezier te maken en dat doen ze met hun eigen aanstekelijke mix van rave, happy hardcore, nu metal en weet ik veel wat voor ongelooflijke combinaties nog meer.

En Rock Circus weet dat op waarde te schatten. Als ik glimlachend het circus verlaat, staat het grootste deel van het publiek lekker een feestje te vieren.

Fotografie: Johan Breij.nl

Bezetting Electric Callboy: Kevin Ratajczak – zang (grunts)/keyboards, Nico Sallach – zang(grunts), Daniel “Danskimo” Haniß – leadgitaar, Pascal Schillo – slaggitaar/achtergrondzang, Daniel Klossek – bas/achtergrondzang, David-Karl Friedrich – drums

TEKKNO

nov, 2023

Duitse powermetal band Powerwolf is on fire
Een gigantisch spektakel met vlammen, vlammen en nog eens vlammen uit alle hoeken van de stage

Met publiekslieveling Powerwolf uit Saarbrücken, Duitsland staat er een waardige afsluiter geprogrammeerd op de zaterdag van het eerste Rock Circus festival in de Brabanthallen van Den Bosch.

Powerwolf

Deze slideshow vereist JavaScript.

Voor de gelegenheid is het podium aangepast, met onder andere een Transsylvanische weerwolf, groot kerkraam en Gotische bouwwerken op de achtergrond geprojecteerd. Het lijkt een scene uit Game Of Thrones waarin de Duitse powermetalband zich bevindt, met zanger Attila Dorn als ridder, of nee, koning! Zijn wapen is een Middeleeuws zwaard als microfoonstandaard. Het plaatje is compleet.

Powerwolf is letterlijk “on fire” deze avond. De vlammen schieten regelmatig omhoog uit het podium en zanger Attila vuurt tijdens het nummer Fire & Forgive twee grote vlammenwerpers af die hij in zijn handen heeft. Wat een spektakel! Tijdens het uptempo nummer Faster Than The Flame, alweer vlammen, valt me dat Duitse accent nog meer op dan voorheen.

De hele show is één en al bombast en ook wel kitsch, maar ze komen er gewoon mee weg, omdat het ook gewoon goed is gedaan. En het publiek smult ervan en volgt het voorbeeld van koning Attila die op de maat van de muziek, met zijn vuist in de lucht “Hey, hey, hey!” scandeert.

Attila houdt wel van interactie met het publiek. Tussen elk nummer heeft ie wel een verhaal te vertellen, soms iets te lang, als je het mij vraagt. Maar dat hij dat doet is bij de fans wel bekend. Voordat Dancing With The Dead wordt ingezet vraagt ie aan de menigte “Is anybody against dance tonight?”.

Dat lijkt niet het geval en de confetti knalt de zaal in. Later ook nog serpentines en het zal je niet verbazen maar ook nog meer vuur. Voor de gelegenheid is er nog een danser ingevlogen op het podium tijdens dit nummer, letterlijk alles wordt uit de kast getrokken.

Deze slideshow vereist JavaScript.

En dan denk je dat je alles hebt gezien, maar nee hoor! Weet je waar ook vlammen uit kunnen komen namelijk? Uit een kerkorgel. Tijdens Amen & Attack. En zelfs uit lange vaandels komen vlammen bij het nummer Sanctified With Dynamite. Langzamerhand naderen we het einde van deze spectaculaire Powerwolf show met We Drink Your Blood en zien we “Bedankt Den Bosch” op de achtergrond geprojecteerd.

The Rock Circus

The Rock Circus was een geslaagd rock en metal festival. Nieuw, maar niet perse vernieuwend. De meeste bands bestaan al een eeuwigheid, of lijken zo uit vervlogen tijden te komen. Dat neemt niet weg dat het niveau hoog was.

En gezien het feit dat er veel twintigers onder de aanwezigen zijn, blijkt toch wel dat dit genre toch nog toekomst heeft. Net als dit festival. Er komt namelijk een vervolg op 1 en 2 november 2024. De eerste namen zijn ook al bekend en dat zijn niet de minste, Sepultura, Jinjer en Obituary zijn al bevestigd en ook Bosch’ trots Nephylim mag weer terug komen. Dat is mooi natuurlijk, en terecht.

Fotografie: Kees Vos Fotografie

Bezetting Powerwolf: Attila Dorn – zang, Falk Maria Schlegel – keyboards, Matthew Greywolf – gitaar, Roel van Helden – drums, Charles Greywolf – bas/gitaar, Stefan Gemballa

Powerwolf – Interludium

nov, 2023

Lzzy Hale staat haar mannetje in rock metal universum
Verrassend element bij decennia uitgestorven gewaand fenomeen

In de nog steeds door mannen gedomineerde wereld van rock en metal is Lzzy Hale van Halestorm de spreekwoordelijke “witte raaf”. Zij is daar overigens erg trots op. Haar publiek in The Rock Circus wordt daar goed op gewezen.

Lzzy Hale storm

Deze slideshow vereist JavaScript.

“Raise Your Horns!” klinkt het als een soort metal gospel lied vanuit de coulissen. Elizabeth “Lzzy” Hale schreeuwt uit volle borst, terwijl ze het podium op loopt. “Let them fly, all trough the heavens, forever more!” zingt ze onder andere. Even later komt de rest van de band erbij om er vervolgens in te knallen met I Miss The Misery.

Lzzy merkt op dat ze één van de weinige vrouwelijke artiesten is op dit festival en maakt daarmee een terecht punt. Ze is daar overigens wel trots op. Het blijft blijkbaar toch meer een mannenwereld, dat rock en metal universum. Maar ze staat prima haar mannetje, om die uitdrukking er dan maar in te gooien.

Wat een lekker rauwe rockstem heeft die dame toch. In I Get Off bijvoorbeeld, waarin ze bezingt wat ze allemaal met haar geliefde zou willen doen, laat ze horen wat ze in haar mars heeft en gaat ze ook aardig de hoogte in met haar stem. Zo ook bij de meezinger I Am The Fire, waarbij alle lampjes van de telefoons de lucht in gaan, als een soort van zee van lichtjes.

Fenomeen

Deze slideshow vereist JavaScript.

Even later volgt een fenomeen, dat ik al sinds decennia uitgestorven waande, een drumsolo. Die duren altijd te lang, al voegt Arejay Hale, haar broer dus, wel een eigen element toe. Halverwege verruilt hij zijn normale drumstokjes voor reuze drumstokken van wel een meter lang. Maar ook daar weet hij wel raad mee. Helemaal goedgekeurd dus deze drumsolo, het is tenslotte niet voor niets een rock “circus”.

Lzzy heeft veel interactie met het publiek en spreekt tegen het einde van de show de menigte toe, “I’m going to be a little selfish. Do you like me? I mean do you love me? You are my people? This is my church, you are my people!

Deze slideshow vereist JavaScript.

En dan volgt het slotakkoord The Steeple, wat zoiets betekent als torenspits, wat heel toepasselijk is, want wat mij betreft torent Halestorm muzikaal, boven alle andere bands uit deze zaterdag van The Rock Circus!

Fotografie: Kees Vos Fotografie

Bezetting Halestorm: gitarist/zang/frontwoman Elizabeth “Lzzy” Hale, drummer/percussionist Arejay Hale, gitarist Joe Hottinger en bassist Josh Smith.

Back From the Dead

nov, 2023

Epica pakt flink uit in het indoorfestival Rock Circus
Episch optreden in zowel het symfonische geluid als de meest prachtige projecties

De Nederlandse band Epica is een mengeling van gothic en symfonische metal. Zondag 5 november staat de band mainstage op het gloednieuwe Rock Circus festival en pakt op grootse wijze uit met prachtige projecties en doordacht decor.

Epica

De Bossche Brabanthallen zijn het terrein voor het nieuwe indoorfestival The Rock Circus. Waar ik ooit als klein menneke in de schoolvakanties naar de Veemarkt ging kijken, staan nu in de hallen circustenten opgezet. Er is een markt met kleding en sieraden, en een keur aan eettentjes om ook de inwendige rock – en metalfan tevreden te houden.

Muzikaal is er ook genoeg variatie om het aanwezige publiek gunstig te stemmen. Een keur aan internationale en nationale artiesten laten dit weekend hun muziek klinken. Op zondagavond heeft het Nederlandse Epica de weg naar het Rock Circus gevonden. De liefhebbers kunnen hun vingers hier aflikken.

Vooraan op het podium spuwen vlammenwerpers regelmatig hun vuur, de twee enorme cobra’s aan weerszijden van de band doen daarbij nog een vurige duit in het zakje, terwijl achter de muzikanten de prachtigste projecties getoond worden.

Totaalgeluid

Deze slideshow vereist JavaScript.

Het is duidelijk dat deze band erg serieus bezig is. Alles is tot in de puntjes uitgewerkt en verzorgd, tot aan het synchroon headbangen van de bandleden. De praatjes van de zangeres verluchtigen de set, waar verder niks aan het toeval wordt over gelaten. Toch leuk om te horen dat ook zij heeft genoten van een Bossche bol.

Geïnspireerd door muziek vanuit diverse windstreken, worden elementen daarvan knap geïntegreerd in het totaalgeluid van de band. Epica maakt symfonische metal. Veel stevig gespeelde gitaarpartijen en beukende drums, terwijl het nooit écht hard wordt.

Deze slideshow vereist JavaScript.

De synthesizer en gitaarsolo’s zorgen voor extra kleur in het geluid, met genoeg ruimte voor het kenmerkende stemgeluid van de zangeres, hoog boven dit alles uit.

Epica neemt je een uur lang mee op wereldreis, zowel in beeld als in geluid. De uitdrukking ‘overdaad schaadt’ ligt op de loer, maar de vele ‘devils horn’- handen boven het publiek, na afloop van de nummers, laten zien dat de fans de energie en het vakmanschap van deze band erg kunnen waarderen.

Fotografie: Johan Breij stagephoto.nl

Bezetting Epica: Simone Simons – zang, Mark Jansen – gitaar/grunt, Coen Janssen – keyboards, Rob van der Loo – bas, Ariën van Weesenbeek – drums en Isaac Delahaye – gitaar.

Omega

nov, 2023

Ramkot overtuigt met energie en inventiviteit
Dit Belgisch jonge-honden-trio bevestigt de meer dan wijsgerige spreuk dat less is more

De jonge honden energie van Ramkot kan het prima zonder uitgebreide lichtshow of dure projecties doen. Het zijn gewoon drie gasten uit Gent die opkomen en hun muziek spelen.

Ramkot

Den Bosch heeft dit jaar een primeur: The Rock Circus slaat voor de eerste editie zijn tenten op in de Brabanthallen. Geen olifanten of clowns (hoewel ik wel wat rode dopneuzen gespot heb), maar een
indoor festival met drie dagen rock en metal in het programmaboekje. De echte die- hards hebben hun camper op de camperplek neergezet, ik mag voor KLANKGAT de zondagmiddag- en avond beleven.

Brickhouse

Deze slideshow vereist JavaScript.

De eerste band die ik zie spelen is het Belgische Ramkot. Het is niet heel druk voor het podium, als om half vijf Brick House van The Commodores uit de speakers klinkt. Op het eerste gehoor een verrassende opening, maar naarmate de set van Ramkot vordert vallen er steeds meer stukjes op hun plek.

Het credo ‘minder is meer’ past Ramkot als een handschoen, en daardoor valt ze binnen dit Rock Circus lichtelijk uit de toon. Geen uitgebreide lichtshow of dure projecties, gewoon een zwarte backdrop met drie witte stroken, als ware het een gezicht. En gewoon drie gasten die opkomen en hun muziek spelen.

Het swingt en het rockt, het zuigt en het klopt, het groovet, het is dansbaar, je kunt er op springen en pogoën- hoewel dat laatste pas tegen het eind van de set gebeurt. De zanger- gitarist en zanger-bassist hebben elk een eigen stemgeluid, wat elk nummer een eigen sfeer geeft, zeker als daar nog tweestemmige partijen bij verzonnen blijken te zijn.

Het trio is energiek in zijn optreden, de energie van jonge honden spat uit de boxen. Stilstaan gaat niet, bewegen is onontkoombaar. Ramkot heeft zijn plek in de piste van het Rock Circus dik verdiend.

Fotografie: Johan Breij stagephoto.nl

Ramkot werd opgericht in 2017 en bestaat uit de twee broers Tim (gitaar) & Tom Leyman (drums) en Hannes Cuyvers (bas).

In Between Borderlines

nov, 2023

Het labyrint van Maya Fridman en LudoWic: XIV
Dappere poging tot verbeelding mag zich nog verder ontwikkelen om echt indruk te maken

Maya Fridman is een Russische celliste die in Nederland cum laude is afgestudeerd. Ze heeft al een indrukwekkende loopbaan achter de rug en won diverse prijzen. Ze heeft ook benefietconcerten voor Oekraïne georganiseerd.

LudoWic (Thijs Lodewijk) heeft de nodige wapenfeiten op zijn naam, samenwerking met diverse bekende artiesten, oprichter van de Herman Brood Academie, om maar wat te noemen.

Maya Fridman en LudoWic

Deze slideshow vereist JavaScript.

Maya Fridman en LudoWic combineerden hun krachten voor een interessant gegeven: het in multimedia samenbrengen van het verhaal dat Jorge Luis Borges schreef in ‘Het huis van Asterion’.

Een verhaal dat in een dwaaltocht door allerlei menselijke emoties heen schiet, verhaald vanuit het perspectief van een persoon die uiteindelijk de Minotaurus geweest blijkt te zijn, dwalend door een labyrint. Voor dit muziek- en visuele spektakel maakte Rob van den Broek de percussie rekwisieten.

Het podium is donker aan het begin, maar je ziet net de merkwaardige metalen figuren die in de lucht hangen en op de achtergrond staat een grote gong. Een figuur loopt het podium op, nauwelijks te onderscheiden, pakt een elektrische cello op.

Meteen merk je aan de streek en de klank van het instrument dat je met iemand te maken hebt die het instrument door en door kent. Mooie volle klanken worden al snel ondersteund door lage synthesizer tonen. Het geheel doet enigszins Keltisch aan.

En langzaam lichten de twee artiesten een beetje op. Vanaf daar word je meteen meegevoerd in een altijd duister blijvend geheel, waar soms de verlichting van kleur en richting verandert om andere accenten op te roepen.

De elektronica zorgt voor mooie klankbeelden die een grootse ruimte imiteren. En daarin verschillende locaties. Soms horen we alleen de diepe doffe tonen van het ver onder de grond zijn. Dan weer het geluid van druppelend water, de golven van de zee, met vogelgeroep. De klankbeelden worden op zijn tijd afgewisseld met diepe bassen en diverse ritmes en ondersteunende tegenmelodie.

LudoWic — diepe doffe tonen – ©Jostijn Ligtvoet Fotografie

Daarnaast zingt Maya Fridman een belangrijke tekst die de orde in het verhaal aanbrengt. Hier en daar worden de zangeffecten ondersteund met een loopmachine Zeer ingetogen en beschouwende momenten wisselen af met emotionele uitschieters.

Op een gegeven moment slaat Maya met een instrument op de klaargezette metaalachtige percussie, waar langzaam maar zeker de stukken van af vliegen. En uiteindelijk buigt zij voor de gong waar ze met hamerslagen een stevig geluid produceert, waar de elektronica niet voor onder doet.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Evaluatie:
Het mooie van November Music vind ik dat dit soort initiatieven om een niet alledaags thema (hoewel… zitten we allemaal niet opgesloten in een labyrint van gevoelens?) uit te beelden de kans krijgen. Dat moeten we ook zeker zo houden. Toch past bij deze uitvoering wel een aantal kanttekeningen waar de productie nog mag groeien in kwaliteit om echt indruk te maken.

De zang was ronduit slecht te verstaan. Gezien het belang van de tekst voor dit stuk mag hier nog wel aan gewerkt worden, wellicht is projectie van de tekst op de achterwand een optie.

archetypisch verhaal – ©Jostijn Ligtvoet Fotografie

Toen het geheel begon deed het qua klank denken aan een soort Keltisch ritueel, de vraag is of die ‘stemming’ wel de best mogelijke is voor iets wat zich uiteindelijk in een Griekse grot afspeelt, en wat niet zozeer een ritueel is, maar een archetypisch verhaal.

Er zaten heel wat stukken in die emotioneel beladen waren, en waar de muziek dat ook probeerde uit te beelden. Maar het was te kil, te vlak, te klinisch en nam je niet echt mee in die emotie. Als ik dat vergelijk met ‘Heaven and Hell’ van Vangelis en diens visie op de Griekse hel, dan valt daar nog veel te winnen.

Al met al denk ik dat Maya Fridman en LudoWic met dit stuk een diamant in handen hebben, maar er moet nog aan worden gepolijst.

Fotografie: Jostijn Ligtvoet Fotografie

TIN MEN AND THE TELEPHONE

WILLEM TWEE TOONZAAL VRIJ. 08 DEC. 20:30 UUR

FEMME FUGAZI

+ QUEEN’S PLEASURE WILLEM TWEE POPPODIUM VRIJ. 08 DEC

MY BABY

WILLEM TWEE POPPODIUM VR. 15 DEC. 21:00 UUR

nov, 2023

Marble Waves

nov, 2023

In the Woods

Saturnus

nov, 2023

Ben van Gelder – Manifold

nov, 2023

Electric Callboy

nov, 2023

Powerwolf

nov, 2023

Lzzy Hale storm

nov, 2023

Epica

nov, 2023

Ramkot

nov, 2023

Maya Fridman en LudoWic

WILLEM TWEE TOONZAAL
VRIJ. 08 DEC.
20:30 UUR

+ QUEEN’S PLEASURE
WILLEM TWEE POPPODIUM
VRIJ. 08 DEC

WILLEM TWEE POPPODIUM
VR. 15 DEC.
21:00 UUR