Abel van Gijlswijk lijkt geen rol lijkt te spelen, maar praat gewoon oprecht en direct richting het publiek, zonder ook maar enige muur daartussen. Donderdagavond 18 december maken de grijze opa- en omakapsels in de Verkadefabriek plaats voor jonger publiek. Zonnebrillen en hippe alternatieve kledingstijlen kenmerkt het publiek dat zich in de foyer klaarmaakte voor de theatershow van Abel van Gijlswijk: ‘Rebranding Anarchisme’.
Abel van Gijlswijk: Rebranding Anarchisme
Abel van Gijlswijk
‘Kaaanker… kanker kanker kanker.. kanker..’ begint Abel als het podium verlicht wordt na een aantal knallen en felle lichtflitsen. ‘Uit chaos komt ’t mooiste voort’ is groot te lezen op zijn eigen tourshirt. Hij begint te vertellen over hoe lekker het woord ‘kanker’ klinkt en hoe het zich perfect leent als scheldwoord. In tegenstelling tot het n-woord dat bedacht is óm te beledigen, is kanker een medische term voor een ernstige ziekte. Die ziekte is zo ernstig, dat het niemand bespaart laat. Kanker heeft schijt aan íedereen en is daarom een heel goed scheldwoord.
‘Wil je dat woord niet meer gebruiken?’ vroeg iemand in de supermarkt aan Abel. ‘Je weet niet hoe het is om iemand te verliezen aan kanker’ voegde ze eraan toe. Blijkbaar weet Abel wel hoe dit is, want hij vertelt dat zijn vader er niet lang terug ook aan overleed. Voor hem was het woord kanker gebruiken een manier om er mee om te gaan. Hij raadt iedereen aan het woord te gebruiken.
Abel vertelt lachend dat zijn favoriete kanker van het jaar een maand terug bij Jinek op tv was.
Waarbij een activist zich aan de tafel had vastgelijmd en uiteindelijk op het tafelblad wordt weggedragen. Met pijn komt deze gast los waarbij hij ‘kanker’ zegt op een manier die op tekst niet is uit te drukken. Het gaat om het moment, de emotie en de oprechtheid waarmee die kanker uit zijn mond komt.
Anarchisme
Abel van Gijlswijk – Anarchisme
Dan vertelt Abel een stuk over anarchisme. Met zijn ‘Hang Youth’ heeft hij veel scherpe maatschappijkritische teksten die bij een breed publiek aanslaan. Omdat Hang Youth op Pinkpop gespeeld heeft en shirtjes verkoopt, waren ze niet welkom om te spelen op een anarchistisch festival.
Ironisch, omdat in het anarchisme juist nagestreefd wordt dat niemand ondergeschikt (of bovengeschikt) is aan iets of iemand.
oprecht en direct
Als hij een nummer van zijn werk onder eigen naam live gespeeld heeft, vraagt Abel of er VVD’ers in de zaal zijn. Niemand steekt een hand op. Abel vertelt enthousiast over dat er soms wel eens jochies van puberleeftijd in de zaal zitten die dan heel opvallend naar hun vader wijzen.
Op natuurlijke wijze praat Abel verder en geen moment verveelt. Het verschil met gebruikelijk theater is dat Abel geen rol lijkt te spelen, maar gewoon oprecht en direct richting het publiek praat, zonder ook maar enige muur daartussen. ‘Je hoeft geen intolerantie te tonen aan intolerante mensen’ is een slimme zin die me bijblijft. ‘Vlaggen zijn echt intolerante kanker dingen eigenlijk’, gaat Abel verder. ‘Wij wonen dan in Nederland… en dat heeft dan een vlag en een grens. Wat is een grens nou eigenlijk? Een grens is niet meer dan een lijn in het zand.. nog niet eens eigenlijk! Het is een fucking denkbeeldige lijn.
En dan dat WK nu ook. Het ergste vind ik nog die reclame met Typhoon. Dat hij dan zegt ‘Oranje dat ben ik’ nou oke dan.. ‘Oranje dat ben jij’ .. wacht NEE hou me erbuiten Typhoon!’
Abel performt een nieuwe pokoe die nog moet uitkomen, Verfbommen. Ook deze zit strak in elkaar en kent scherpe teksten. Daarna leest hij een verhaal voor waarmee hij elke voorleeswedstrijd zou winnen. Het is een politiek verhaal over Youssef en Dimiti, waaruit de volgende uitspraak ontstaat: ‘Politiek is eigenlijk het praten over of we wel of niet mogen roken op het dek, terwijl de hele kankerboot zinkt.’
‘Je hoort vaak mensen zeggen van ‘Wat is het een chaos in de politiek.. of bij de Belastingdienst’ maar dat zou juist zo moeten zijn. Het probleem is dat dat er daar een te grote hoeveelheid aan orde is.’
Het praten wordt weer afgewisseld met een stukje live rapperformance met Abels nummer MEESTER SUN TZU ZEGT wat een knap kunstwerk te noemen is. Het is niet zomaar een rap, ook niet zomaar spoken word en ook niet zomaar wat muziek. Het is een gouden match van deze drie elementen inclusief een aantal wijze lessen. Nadat Abel vertelt over een ruzie tussen hem en een vriend van hem die ontstond door welke definitie je toekent aan het woord ‘wetenschap’ vertelt hij plots dat het het einde van de show is. Dat hij heeft verteld wat hij wilde vertelde en dat de rest gewoon bonus is. Of dit echt zo is valt te betwijfelen, want er komen nog mooi stukken aan.
Liefde
Liefde
Na een mooie opbouw tot de geniale (en geloofwaardige!) vergelijking tussen kapitalisme en een kankercel. Ook laat hij zien dat goede mensen verplicht slechte dingen moeten doen door kapitalisme. Hoe moet het dan wel? Liefde. Hoe cliché en afgezaagd het ook klinkt (zo vertelt Abel) het is iets wat wij in elk geval allemaal kennen en van houden. Daarvan uit moet worden gehandeld, omdat het veel meer waard is dan geld én het is universeel.
Er is niemand die denkt ‘Nee liefde dat is echt kut man’. Hoe Abel dit vertelt komt erg oprecht over. Het is inderdaad een mooi iets om altijd vanuit te handelen. Je zou dan niet verkeerd kunnen zitten.
De conclusie van de show lijkt hier te zitten. Hoe ik het persoonlijk opvat gaat ‘Rebranding Anarchisme’ niet per se over een tegencultuur of over zonder hiërarchie leven, maar over liefde.
oprechte razernij
Ingeleid met een briljante en oprechte razernij aan woorden begint Abel aan nog een live nummer, ditmaal met zijn rug naar het publiek. Het past bij de situatie en het thema.
Wel zijn de stroboscooplichten aan de heftige kant. Die zonnebrillen die een paar gasten dragen komen nu wel goed van pas. De verhouding van het volume tussen de backing track en de vocalen kan ook wat gebalanceerder. Het is wel de perfecte song om mee te eindigen.
Ook MOOI MOMENT (OM TE STOPPEN MET PRATEN) kent weer geniale lyrics, waarvan ‘Als je niet werkt voor een baas kan je pas werken met bazen’ een favoriet is. Eerder in de show sprak Abel nog over hoe je in het theater zo mooi een ‘opkankermuziekje’ hebt als het zaallicht aan gaat zodat het publiek weet dat het moet opkankeren. Het slot zat zo goed in elkaar, dat dit muziekje niet eens nodig was.
Omarm Chaos
Na de show neemt Abel alle tijd voor fans. Praatjes en foto’s worden gemaakt terwijl de merchandise ook over de toonbank vliegt. En terecht, want dat uit chaos ’t mooiste ontstaat ben ik na deze show heilig van overtuigd. Na een inspirerend gesprek met Abel en met een nieuw shirt verlaat ik de Verkadefabriek. Ik omarm de chaos die me tegemoet komt de komende tijd (vandaar ook dat een week later dit artikel pas verschijnt) en wie weet wat er uit voortkomt.
Met grote dank aan Theaterbureau de Mannen – Thomas Bruining voor de foto’s.
Bart van Dongen is De Stadscomponist van Den Bosch. Op 63-jarige leeftijd doet hij hetzelfde als wat hij op 15-jarige leeftijd deed: dingen bedenken en organiseren. Vandaag ben ik voor KLANKGAT op pad om verder kennis te maken met Bart en om hier het artikel over te schrijven dat je nu leest.
Wie is Bart van Dongen? Wat doet een stadscomponist? Wat beweegt hem? Welke instrumenten heeft hij en wat kunnen we van hem verwachten? Deze vragen hoop ik beantwoord te krijgen.
We hebben in het café van het Willem Twee Poppodium afgesproken voor de kennismaking.
Vooraf vroeg ik ook of we naar zijn huis konden gaan daarna, zodat ik wat meer in zijn wereld kon duiken en omdat ik ook benieuwd was naar welke instrumenten hij allemaal heeft staan.
De Stadscomponist
Bart van Dongen – De Stadscomponist
Nadat Ronald Rijken foto’s heeft genomen voor bij dit artikel en we van koffie zijn voorzien, vraag ik Bart naar zijn achtergrond en eerste kennismaking met muziek.
Bart van Dongen: ‘’Ik ben geboren in Zeeland, een klein dorpje tussen Nijmegen, Eindhoven en Den Bosch. Vanaf heel jong begon ik al te drummen op potten en pannen in huis. Zo rond mijn vijftiende ging ik bij de dorpsharmonie en kreeg ik het instrument in mijn handen geduwd waar een tekort aan was, want zo ging dat. Dat was de corhoorn. Uiteindelijk ging ik trombone op het conservatorium in Utrecht studeren, maar dat heb ik na drie à vier maanden neergelegd. De trombone had ik ingepakt en ik stortte me op de piano, om na drie jaar piano aan het conservatorium in Arnhem te gaan studeren.’’
onweerstaanbare groove
Johan van Bommel: ‘’Wat trok jou toen zo naar de piano?’
Bart: ‘’Eigenlijk omdat het voor mij een soort combinatie van de trombone en het drummen was. Op een piano kun je zowel ritmisch losgaan, als melodisch. Het kan ook beide tegelijk en ik hou van zo’n onweerstaanbare groove. Met een piano heb je zelf meer in de hand. Het is heerlijk om verantwoordelijk te zijn voor zo’n groove die dan direct uit jezelf komt.
Johan: ‘’Wat is het eerste album dat je zelf kocht?’’
Bart: ‘’Dat was van Joe Cocker met het nummer ‘’The Letter’’ erop. Het album heet ‘Mad Dogs & Englishman’’
Johan: ‘’Je bent stadscomponist van Den Bosch, wat houdt dat nu eigenlijk in?’
Bart: ‘’Samengevat in één zin is het eigenlijk: Het componeren van muziek van, dóór en vóór de stad.’’
Johan: ‘’Hoe krijgt dat vorm? Wat houdt je momenteel bijvoorbeeld bezig?’’
Bart: ‘’Pas geleden was bijvoorbeeld de Guitar Gods on Sunday hier in de Kleine Zaal. Ik had verschillende composities gemaakt, om die samen met zo veel mogelijk gitaristen uit de stad te gaan spelen. Er waren vijf verschillende stukken waarmee ik kon afwisselen en met behulp van borden kon dirigeren. Maar elke maand componeer ik ook een stuk dat voor iedereen toegankelijk is, en waarmee iedereen mag doen wat ie wil. Deze verschijnt maandelijks in de Bossche Omroep en op mijn website.
Wel zou ik het dan leuk vinden als ik een bericht, filmpje of audiofragment krijg van wat iemand ermee doet. Het zou al helemaal mooi zijn als een verzameling hiervan live met elkaar gepresenteerd kan worden op een evenement. Het is erg afwisselend wat ik doe. Laatst heb ik tijdens een schilderles bij Huis73 live piano gespeeld, terwijl ik ondertussen geportretteerd werd. Voor Huis73 heb ik ook de muziek voor de audiotour gecomponeerd. Dit is onderdeel van Shift Talks.’’
elke maand een compositie
Johan: ‘’Welk werk van jezelf ben je het meest trots op?’’
Bart: ‘’Dat is een moeilijke vraag, want elk werk heeft zijn eigen waarde in zijn tijd, op die plek en dat moment. In dat stukje ontwikkeling is alles veel waard, ook al zijn het heel verschillende dingen.
Zelf luister ik eigenlijk ook niet veel terug. Waar ik wel trots op ben, is wat ik iemand een keer hoorde zeggen nadat ik een lezing had gegeven. Iemand zei tegen iemand anders: ‘’Weet je wat nou het mooie is van Bart zijn werk? Dat het zo toegankelijk is, zonder te pleasen’’. Dat is eigenlijk wel precies wat ik wil doen ook. Het maakt me niet echt uit of mensen het per se mooi vinden, maar wel dat het toegankelijk is en dat die muziek iets doet, dat het communiceert.
Johan: ‘’Wat is het mooiste optreden dat je ooit hebt bijgewoond?’’
Bart: ‘’Het mooiste dat is lastig te zeggen, maar er zijn wel een aantal optredens die mij blijvend hebben veranderd als maker. Één daarvan was in de Willem Twee Toonzaal van Charlemagne Palestine. Hij had een paar redelijk goedkope Yamaha keyboards staan. Met bierviltjes had hij hierop een aantal akkoorden vastgezet die bleven doorklinken, waarover hij live speelde op een vleugel. Plotseling ging er een film aan, waarop je beelden van allerlei graven zag. Het ongemak in het publiek nam enorm toe, vooral toen het leek te gaan om kindergraven, gezien de leeftijden op de grafstenen.
Er hing een soort gevoel van ‘Wow heeft deze gast op een kinderkerkhof lopen filmen voor dit optreden?’ Achteraf bleek het wel om een dierenkerkhof te gaan.’’
Miles Davis, Joe Cocker, Len Russell, David Bowie
Johan: ‘’Welke muzikanten inspireren jou?’’
Bart: ‘’Leon Russell, die speelt ook op dat album van Joe Cocker. Die heeft dus echt van die onweerstaanbare grooves op de piano. Verder kwam ik er laatst eigenlijk pas achter hoeveel David Bowie voor me heeft betekend. Niet zo zeer in de muziek zelf, maar wel in het hele tot stand komen van zijn wie je wil zijn en om te mogen doen wat je wil doen. Er is ook nog een ander album dat me heel erg heeft geïnspireerd. Ik had het ooit eens gekocht en wel eens gedraaid, maar eigenlijk na vijftien jaar pas weer geluisterd. Toen kwam ik erachter hoe mooi het eigenlijk is. Dat is ‘In a Silent Way’ van Miles Davis. Al mijn werk dat ik maak is ergens wel terug te linken aan dat album, samen met die van Joe Cocker.’’
Voor de laatste vragen fietsen we samen naar het huis van Bart. Dit ligt vlakbij het Willem Twee Poppodium, maar nog dichter bij de Brabanthallen. Ik vind het leuk dat ik welkom ben om een kijkje in de keuken te nemen bij iemand die al zo lang muziek maakt en zoveel ervaring heeft.
We komen binnen in de gang waar aardig wat materiaal in flight cases klaar staat, omdat Bart momenteel op tournee is met een muziekproject.
Johan: ‘’Wat gaat er momenteel mee op de tour?’
Bart: ‘’Een Wurlitzer piano, een Fender Bandmaster versterker en een Moog Prodixy synthesizer. Normaalgesproken neem ik de Synton Syrinx synthesizer mee. Dat is het enige Nederlandse merk dat synthesizers maakte. Het is een zeldzaam instrument.’’
Via de keuken lopen we het huis in terwijl Bart wat over de geschiedenis ervan vertelt. Vroeger was het een bakkerij, waardoor je dus nog steeds verschillende delen in het huis hebt. De ene kant was vroeger het winkelgedeelte waar ook klanten kwamen en het andere deel de bakkerij.
Johan: ‘’Verder staan er eigenlijk niet gek veel instrumenten..’’
Bart: ‘’Klopt. Op een gegeven moment besloot ik dat ik thuis niet meer wil werken. Anders blijf je altijd maar in die muzikale bubbel. Daarom staat bijna alles nu in mijn werkruimte in Eindhoven.
Daar kan ik dan in die bubbel duiken, maar er thuis ook weer uitstappen.’’
Wel staat er een zwarte ED Seiler piano in zijn woonkamer. Bart loopt er naartoe en pakt een tas die hiernaast staat. Voorzichtig zet hij de tas op tafel en er komt een prachtig afgewerkte melodica uit tevoorschijn.
melodica
Bart: ‘’Deze heb ik altijd prachtig gevonden. Destijds kostte het instrument ongeveer €25.000,-.
Dit kon ik nooit betalen. Nu speel ik er wel eens op ter nagedachtenis aan een overleden muzikantenvriendin van me, want deze was van haar.’’
Bart begint een stuk te spelen en aandachtig luister ik naar de klanken.
Het is moeilijk te omschrijven hoe deze precies klinken. Dat het geluid uit zo’n mooi instrument komt draagt in elk geval bij aan de beleving. In de weerspiegeling van de piano zie ik dat ook voorbijgangers hun blik naar binnen werpen op Bart en de melodica. Met veel variatie en dynamiek in zijn spel blijft het aangenaam om naar te luisteren. Als Bart klaar is vertelt hij dat hij de melodica zo’n mooi instrument vindt omdat het een soort combinatie van trombone en piano is.
Voor we er langzaam een eind aan breien heb ik nog één vraag.
Johan: ‘’Is er nog één ding wat je echt graag kwijt wil?’’
Bart: ‘’Dat ik met het stadscomponistschap een bijdrage wil leveren aan het ontdekken of herontdekken van muziek. Het ontdekken hoe leuk het is om fysiek met een instrument bezig te zijn, het liefst samen.
We bedanken elkaar en spreken af dat we elkaar nog eens zien en elkaar van muzikale ontwikkelingen op de hoogte houden. Wie weet wat we voor elkaar kunnen betekenen.
Wat is het verhaal van Johnny’s Adventures, de gelijknamige naam van de band? Gaat het over opgroeien en het zoeken van een levensdoel? Is het een autobiografisch verhaal van anger/gitarist Frans de Visser? Zijn vader zei hem altijd ‘wat er ook gebeurt altijd blijven fluiten’.
Johnny’s Adventures
Johnny s Adventures
Het album begint met het nummer Friend of a Friend, wat voor de luisteraar een fijn welkom is. Een toegankelijk tempo met aangename sound en melodie van de bas laten je rustig binnenkomen in de wereld van Johnny’s Adventures. Johnny is het hoofdpersonage, zoals de naam van de band je al deed vermoeden. Tekstueel herken je al snel alledaagsheid terug met maatschappijkritische vleugjes.
‘Sitting in a room staring at the wall, avoiding conversation’. ‘New gadgets I don’t care at all. What a fed up nation’, is dan ook één van de zinnen die het nummer goed schetst. Op de small talk met vrienden van vrienden, buren van buren en vage kennissen is Johnny’s antwoord in de bridge te vinden: ‘If you don’t care, just don’t ask. I’m fully aware you’re wearing a mask’.
het album Johnny’s Adventures
Het nummer bouwt geleidelijk op en wordt steviger en aangenamer en heeft als kers op de taart een spetterende gitaarsolo. Hiervan is zowel de sound en de phrasing tot in de puntjes uitgewerkt.
Opvolgend is het nummer Keep On Whistling dat getypeerd wordt door een fluitmelodie en een soort western sound. Het klinkt wat minder spannend, maar het vertelt veel over Johnny en zijn avontuur. Ook getuigt het van veelzijdigheid, wat een merk wordt voor dit album. Een avontuur bestaat niet alleen uit pieken, maar ook uit dalen. Zo wisselen de sounds, tempo’s en stemmingen elkaar op een fijne manier af gedurende het album.
Deze slideshow vereist JavaScript.
Na You Left word je weer op gelift door een vrolijk en dansbaar Who Are You dat over het spel Wie Is Het? gaat. Als je goed luistert hoor je in de opname ook de kaartjes van het bekende één tegen één gezelschapsspel omvallen, op de maat. Dit terwijl de de namen geraden worden in het nummer. En wie het is? Dat kan er maar één zijn natuurlijk. Creatief is dit een geweldig gevonden nummer.
In het langzame King Of My Own Town wordt het verhaal van Johnny’s Adventures zowel verteld als gezongen, weer in een western country stijl. Het lijkt te gaan over iemand die zich de koning van zijn stad voelt, erachter komt dat hij het niet is, of eigenlijk toch wel weer.
Hierna sluit het album af met Complaining. Hiermee gaat het tempo weer omhoog en krijg je vooral met funky (jazzy/rock and roll) gitaarslagjes en lekkere orgelsolo’s te maken. Los van de aangename sound van het nummer, is het verbeeldend ook vermakelijk.
Vertellende manier
Zo kun je het helemaal voor je zien hoe Johnny zijn spullen kwijt is op het vliegveld, door de vertellende manier van zingen die we vaker horen in het album. Het is een vrolijke afsluiter met een leuk gevonden onderwerp. Samengevat biedt dit kleine album toch het maximale voor haar formaat. Minpunten zijn er eigenlijk niet. Als je dan écht iets moet noemen kun je het hebben over de Engelse uitspraak in King of My Own Town. Verder kent het album alleen maar pluspunten met Friend of a Friend, Who Are You en Complaining als mijn favoriete hoogtepunten.
de band
De songteksten zijn makkelijk te volgen en toch erg creatief gevonden. Ze blijven, net als bepaalde gitaarlijntjes of basloopjes, lekker hangen. De drums zijn te danken aan Erik Dera, die de vaste lezer kent van Instant Matter. Richard van der Weg zorgt voor de baspartijen en Gijs Vugts kun je achter de toetsen vinden. Frans de Visser is de gitarist, zanger én verteller van Johnny’s Adventures.
Frans heeft de opname en productie verzorgd in Studio Cube, waar zijn collega Arthur Theunissen de mastering van het mini album in handen had. Frans de Visser kennen we ook als organisator van de Bossche Band Battle. Johnny’s Adventures is een grote aanwinst voor het Bossche muzieklandschap. Laat het avontuur maar komen.
Johnny’s Adventures
Richard van der Weg – bas
Erik Dera – drums
Gijs Vugts – toetsen
Frans de Visser – zang, gitaar en verteller van Johnny’s Adventures
Langer dan een maand terug, toonden de Bossche Brouwers en Gaping Moles al veel lef. Zij prikten 1 juni als datum voor het evenement dat ‘Bye Bye Corona / Gaping Moles’ luidt op Facebook. Gezien de versoepelingen van de corona-maatregelen, blijkt dit ook echt mogelijk te zijn.
Bye Bye Corona / Gaping Moles
Gaping Moles
Wel komt hier natuurlijk het een en ander bij kijken. Het optreden, dat binnen zal plaatsvinden, moet door publiek zittend worden ervaren. Dit is omdat het controleerbaar moet zijn hoeveel mensen er binnen zijn, en dat er anderhalve meter afstand tussen huishoudens is. Bij het online kopen van een kaartje van tien euro kan men aangeven tijdens welke set zij aanschuiven. Gaping Moles speelt namelijk drie sets van een half uur, waarbij het publiek wisselt.
Funpark
De sfeerimpressie begint al zodra je de Tramkade oploopt. Van Aken in het Werkwarenhuis heeft het terras ook open, met een heus ‘Fun Park’. Wat in de winter nog een straat was, is nu een een soort strand met terras geworden, met daaromheen sportief vermaak met een voetbaldoel en een tafeltennistafel. Na een paar meter doorlopen blijkt ook het terras van Bossche Brouwers volledig benut te worden, en natuurlijk brandt het vuur in de oude brouwketel van Brand. Veel bekenden komen elkaar tegen, de gezelligheid is terug en er is volop leven in de brouwerij.
Zitplaatsen Bye bye corona
Bij binnenkomst wordt er netjes gevraagd of je geen last hebt gehad van klachten, waarna je een tafeltje mag uitzoeken. Door de zaal klinkt het veel ‘Als ik nou hier ga zitten dan, of wacht als jij daar dan.. anderhalve meter, oh ja zo!’
Drugsbaron imago
Stonerrock
De band, bestaande uit twee zingende gitaristen, een drummer en bassist, begint met spelen. Het lage tempo met vol en zwaar gitaarspel zorgt voor een soort stonerrock sound. De vieze fuzzy gitaarlicks vliegen je om de oren, terwijl de band strak samenspeelt. Door de goede timing van alle bandleden is het ÈÈn groot geluid dat op je afkomt. De zang is hierdoor nauwelijks te verstaan, maar de sound en overtuiging is op orde.
Pablo Escobars
De band is veel bezig met hun imago, wat de act ten goede komt. De drummer en gitarist lijken allebei op Pablo Escobar met langer haar, en de andere gitarist zou zo een Texaanse drugsbaron kunnen zijn. De bassist is op zijn sandalen minder ruig, maar hij compenseert met hoed en zonnebril.
Al snel in de set vraagt de band het publiek om op de tafels te gaan staan en te dansen, waarbij sommigen dat ook doen. Het nummer dat zij vervolgens spelen, is ook helemaal geen nummer om bij te zitten.
De trage rock heeft plaatsgemaakt voor een uptempo swingbaar nummer, dat ook veel van punk wegheeft.
Drugsbaron imago
Het volgende nummer wordt aangekondigd met: ‘In 2012 we opened for Ed Sheeran.. and this song was written in jail’ wat bijdraagt aan het drugsbaron imago. Volgepropt met versnellingen, vertragingen en zanglijnen die door elkaar heenlopen, komt dit nummer op albumversie waarschijnlijk beter tot zijn recht, waarbij het beter te verstaan is. ‘It’s really good to be back at the Vaart’ zegt gitarist Escobar met een geforceerd accent. Het sluit bij de act aan, maar als je voor publiek uit eigen stad speelt, zou jezelf zijn ook prima zijn.
Muur van geluid
Vervolgens springt het nummer Spider Mouth er bovenuit. Hierin is de balans het fijnst tussen het zware gitaarwerk en het lage tempo, waarbij de stijl van de band goed wordt vertegenwoordigd. Verder hebben de nummers wel veel met elkaar gemeen. Het komt dan ook als een aangename verfrissing als tijdens Looking out The Window de hele band abrupt stopt, waardoor er ruimte is voor een kleine solo op de bas.
Meer daarvan zou zeker niet overbodig zijn. De show eindigt met een langdurige vertraging in het samenspel van de hele band, tot de momenten tussen de noten bijna niet langer kunnen. Dit is goed ingestudeerd, want de gekozen noten blijven toch als verrassingen komen terwijl ze synchroon gespeeld worden.
Bye bye corona
Daarna eindigt het toch klassiek in een muur van geluid vol riffs en gedrum tot de eindslag. Na het roepen van ‘we want more’ zit er toch nog een extra nummertje in, waarna het echt is afgelopen. De prijs van tien euro voor een half uurtje live muziek is voor dit optreden aan de hoge kant, maar na een lange tijd te hebben moeten teren op livestreams, is het voor de muziekliefhebber de moeite waard geweest.
Bovendien kan de cultuur het goed gebruiken in deze moeilijke tijd. Daarom ook grote complimenten aan de Bossche Brouwers voor het supporten van live muziek. Laten we hopen dat we langzaamaan van meer moois kunnen gaan genieten.
Thornbridge stond om 21:00 uur al lekker vol, toen The Koalaz aan hun eerste nummer van de set begonnen. Reggaeklanken vulden de ruimte met goede vibes en het publiek nam het eerste nummer dan ook goed in ontvangst. Na rustig te hebben begonnen, maakten The Koalaz ook duidelijk dat ze kunnen rocken. Dit was onder andere merkbaar door de opbouwende drumpartijen. Daarna land je als luisteraar weer fijn terug in de rustige reggae groove.
The Koalaz – Popronde
Daan, de zanger/gitarist, weet ook zijn effectpedalen goed in te zetten om hun gewenste sound te creëren. Niet alleen gebruikt hij gitaareffecten, maar ook het effectpedaal voor zang zorgt voor een ruimtelijke beleving. Instrumentaal speelt de band ook lekker in balans. Je hoeft je niet te storen aan iets dat te hard of te zacht staat, en je kan zelfs op twee meter afstand van het drumstel staan zonder oordopjes.
Gitarist Koen pompt er een hele vette gitaarsolo uit op zijn witte stratocaster, waarna de band weer omlaag gaat in tempo. Ze beginnen aan het nummer Paradise Falls die gelijknamig is aan hun debuut EP. Dit nummer komt heel goed uit de verf, eigenlijk net als de rest van de set. Na nog een vette ruimtelijke gitaarsolo, begint de band aan hun laatste nummer.
The Koalaz – Thornbridge
Ze hebben het publiek goed vermaakt, en hun muzikale kunde laten zien. The Koalaz is een band die erg lekker bezig is, en dat vast en zeker zal blijven doen. Ik ging met een deel van de band iets verderop onder een afdakje zitten voor een interview.
Daan Frieling
KLANKGAT: ‘Wie zijn jullie als band? Daan Frieling: We zijn The Koalaz, en we heten Daan, Daan, Daan en Koen, dus dat is lekker makkelijk. De gitarist heet Koen en de rest heet Daan.
Hoe zijn jullie begonnen met muziek maken? Ik speelde eigenlijk altijd al hoorn vroeger, zo’n soort grote opgerolde toeter. Toen kwam ik erachter dat je dat niet zo snel aantreft bij een kampvuur. Toen begon ik maar met gitaar en twee maanden later leerde ik Koen kennen. En Daan, jij speelt al wel heel lang bas toch?
Daan van der Sande: Ja, met bas begon ik op de middelbare school. Ik wilde graag in een bandje spelen en bassisten waren schaars. Ik speelde ook wel wat gitaar, omdat mijn pa gitaar speelde.’
Wat is jullie vetste ervaring aan muziek tot nu toe? Daan Frieling: Ja, eigenlijk dat ik voor het eerst in een samenstelling muziek maakte met een paar jongens, Dat was wel de grootste eye-opener op het muziekgebied. Dat iemand een akkoord speelde, en ik een basnoot, en iemand een drumfill, en dat het allemaal gewoon klopt. En samen spelen met mensen ga ik altijd goed op.
Een tijdje terug hebben we drie nieuwe tracks opgenomen, dat was bij dezelfde producer als waar Lucas Hamming en Jett Rebel hebben opgenomen, en dat was gewoon elke keer tot twee of drie in de nacht opnemen en daar slapen. De laatste dag zelfs tot acht in de morgen. Dat was voor mijn wel gewoon het ziekste tot nu toe denk ik.
Daan van der Sande
Dat was zo waanzinnig leuk om gewoon met zijn allen even helemaal weg van de wereld te zijn, daar te eten, slapen, biertjes drinken, chillen en gewoon lekker muziek maken met elkaar. We zijn ook in het buitenland wezen spelen laatst. Toen waren we in Spanje op een berg aan het spelen met uitzicht op de zee, en door die connectie in muziek staan mensen daar te genieten en bedenk je je ook van ‘Muziek heeft ervoor gezorgd dat we dit nu meemaken en hier staan enzo.
Daan Frieling
De volgende vraag sluit daar dan misschien wel op aan: In hoeverre leven jullie een droom? Daan Frieling: Ik denk dat dat per persoon verschilt, ook over hoe groot je droomt bijvoorbeeld.
Koen Bierens: Ja daar hadden we het laatst toevallig nog over, dat we dat onszelf die vraag vaker mogen stellen. Want je bent natuurlijk altijd met de toekomst bezig, we hebben een plan voor een jaar, een plan voor drie jaar, en we zijn ook een bedrijf natuurlijk. Daarom zijn we altijd heel gefocust, meteen na elke show ook, van wat kon er beter en waar kunnen we aan werken. Daardoor vergeet je soms dat het al heel erg sick is wat je al gedaan hebt, en toen wij veertien waren droomden we eigenlijk echt wel van wat we doen zeg maar. En ook dikke shoutout naar jullie, want we komen hier op plekken waar we normaal nooit zouden komen en dan staan er boys in het publiek die onze shit kennen, en dat is echt super vet. Het is wel goed om stil te staan bij wat je hebt, voor je het weet is het voorbij en heb je er niet van genoten.
Reggae & rock
Waar komt jullie naam eigenlijk vandaan? Daan Frieling: Eerst hadden we een bandje Funky Pie, maar we waren helemaal niet funky. En ook geen taart haha.’ We hadden dus al wat andere bandnamen liggen, één daarvan was The Koalaz.
Toen die band uit elkaar ging, en anderen erbij kwamen gingen we over die naam filosoferen.
Want ik ben ervan overtuigd dat elk dier in het dierenrijk er wel met een reden is. Bijen maken honing, spinnen eten vliegen op, alles heeft een reden weet je wel. Maar koala’s zitten in een boom, eten eucalyptus, zijn fucking space, en doen niks. Je weet niet wat ze doen en dat spreekt me aan.
Koen Bierens: Maar wat hij zegt is echt waar, koala’s drinken zelfs niet, ze eten echt alleen maar eucalyptus en daar worden ze een soort dronken van. En koala’s zijn ook één van de weinige dieren die geen natuurlijke vijanden heeft.
Zo staan we ook echt in de muziek, we willen ook geen vijanden maken weet je wel, gewoon echt alleen maar matties. Je moet samen die avond bouwen, en niet tegen elkaar opboksen van wij zijn de betere band. Dus daarom: heb schijt aan al die bandwedstrijden. Je kan die shit niet vergelijken, het gaat om samen die avond bouwen, samen een vibe neerzetten en dat is het.
Koen Bierens
Wat zijn bands of artiesten binnen Nederland waar jullie nog erg naar opkijken? Daan Frieling: Ja ik weet gewoon dat er heel veel bands zijn vergelijkbaar met ons weet je wel. Zeker nu met Popronde zijn er veel bands die lekker bezig zijn en waar ik ook echt vertrouwen in heb, zoals bijvoorbeeld Beerbottle Chopsticks en PsySo. Thaïti is ook echt vet. Verder Roots Reggae is wel echt heel erg sick, dat moet je checken. De Staat ga ik ook goed op. Die zie ik wel als één van de weinige Nederlandse bands die écht aan de top staan. En ze maken hele andere shit die je nergens anders hoort.’
‘Ik krijg echt wel het meeste energie en inspiratie ook van bands net zo ver als ons, of ietsje verder, en gewoon mensen om ons heen. Ik ben altijd aan het checken van ‘yo wat doen zij en waar zijn zij mee bezig? enzo.’
Daan Krijger
Willen jullie zelf nog een laatste ding kwijt aan lezers van dit artikel? Daan Frieling: Probeer gewoon naar veel live-muziek te gaan, gewoon kleine shit man, want dáar gebeurt het als je echte leipe shit wil zien.. kleine shit die gewoon écht leip is.
Koen Bierens: Ja man dat vind ik ook echt. En dan misschien nog als tip naar bandjes die nu aan het beginnen zijn: Wat ik zelf altijd fucking leuk en belangrijk vind aan muziek is de teksten man. Daar heb ik altijd heel veel respect voor als bands teksten schrijven die inspirerend zijn en waar mensen iets uit kunnen halen. En ook waar mensen nog steeds na het duizend keer geluisterd te hebben, de diepe laag eruit kunnen halen.
Daan Frieling: Het is een beetje cliché misschien, maar maak gewoon de shit die je echt leip vindt. Ga niet muziek maken voor andere mensen wat zij leuk vinden, maar maak gewoon de shit waarvan jij denkt: ‘Ja dit is vet.
Koen Bierens: En wees ook niet bang als band dat als je iets hebt uitgebracht, en mensen je misschien daarom kennen, dat je dan niks anders zou kunnen doen. Doe dat niet, blijf gewoon dat wat jij vet en inspirerend vind doen. Als voorbeeld the Beatles, geen track die je luistert is hetzelfde weet je wel, omdat die shit is ontwikkeld en is veranderd en elk album is anders. Blijf ook altijd voor jezelf schrijven, nooit voor fans. Zij komen voor jou, zij komen niet voor wat jij denkt dat zij willen horen. Dat moeten fans ook niet vergeten.
The Koalaz
Daan Frieling – Singer and guitarist
Koen Bierens – Lead Guitarist
Daan van der Sande – Bass Player
Daan Krijger – Drummer
Tijdlijnfoto’s Daan Krijger en Koen Bierens uit Facebook The Koalaz en Koen Bierens
Weeslive is een nieuw youtubekanaal op initiatief van vier Bosschenaren. Intieme miniconcerten gemaakt in een voormalig brugwachtershuisje voor een groot publiek. Weeslive is kleinschalig met de potentie van een groot bereik. En niet onbelangrijk zeer toegankelijk en laagdrempelig. Muzikanten worden opgeroepen zich aan te melden.
Weeslive
Anne van Damme
Toen ik nog in de Zusterflat in de binnenstad van Den Bosch woonde, kwam ik heel vaak langs koffietent de Camping, het oude brugwachtershuisje aan de Zuid-Willemsvaart. Ik wilde er altijd al een keertje koffie drinken, dus op een gegeven moment ging ik er samen met Mathijs van Kuijk, mijn huisgenoot, naartoe.
Campingbaas Imke van Dillen schonk de koffie in en nadat ze ons naar onze interesses vroeg, vertelde Mathijs dat hij licht- en geluidstechnicus is, en ik dat ik graag muziek maak en met mijn band Spelfout actief ben. We suggereerden dat het te gek zou zijn om ooit eens een muzikaal evenement te organiseren, met betrekking tot het huisje.
Weeslive
Toen Bregt Smits een tijd later langskwam bij Imke, en ook aangaf dat ze iets met muziek zou willen zien in het huisje, herinnerde Imke zich Mathijs en mij nog. We spraken af om met elkaar rond de tafel te zitten en wat ideeën uit te wisselen, waaruit het idee van Weeslive ontstond.
Al snel kwam Jasper Toelie in beeld, om met zijn camera’s uit zijn dak te gaan. Imke en Bregt namen de productie op zich. Mathijs vervult zijn rol als geluidsmagiër en ik houd me met techniek en communicatie bezig. Doel van Weeslive is het kleine en intieme, ook zichtbaar en hoorbaar maken voor een groter publiek.
Jelle Verse
Boekers en programmeurs zien graag wat iemand live kan, om zo ook in te kunnen schatten of een artiest past op een evenement of locatie. Vaak heb je dan wel filmpjes die met een telefoon zijn opgenomen met crappy geluid, wat niet representatief is voor de act. Op deze manier proberen we met Weeslive iets te kunnen betekenen voor de artiest.
Mini-concert in brugwachtershuisje
Daarbovenop is het natuurlijk ook super gaaf dat de kleine verweesde huisjes een nieuwe functie krijgen. Uit iets kleins kunnen soms de grootste dingen ontstaan. Vanavond komt het eerste optreden van Weeslive online op YouTube, van Anne van Damme. Zij is singer-songwriter uit Den Bosch. Het optreden van Jelle Verse, een rapper uit Tilburg, zal met enkele weken ook online komen. Twee hele andere stijlen, maar beide zeker het kijken waard!
Weeslive is kleinschalig met de potentie van een groot bereik. En niet onbelangrijk zeer toegankelijk en laagdrempelig. Muzikanten worden opgeroepen zich aan te melden.
Het project IkBand bestaat al enkele jaren, en elk jaar is het weer een succes.Jonge muzikanten, beginnend of al ervaren, delen vanavond het podium in Plein 79, kortweg P79. Sommige van hen, hebben nog nooit op een podium gestaan, of zelfs nog nooit met andere muzikanten samengespeeld, voordat zij meededen aan IkBand. Gedurende het project hebben zij dit jaar coaching gekregen van Anne van Damme, Frans de Visser en Mathijs Leeuwis. In een aantal maanden tijd is er binnen de muren van Babel (voorheen Muzerije) hard gewerkt in de repetitieruimtes, om vanaf de bodem te werken naar deze echte bandavond.
B4U
B4U
De band die de avond aftrapt heet B4U, en bevat de jongste deelneemster. Ze speelt akoestische gitaar, en dat meteen vijf nummers lang. De nummers waarvoor de band heeft gekozen zijn onder andere ‘Summer of 69’ van Bryan Adams en ‘Zombie’ van The Cranberries. Wat vooral opvalt is dat de zang erg zuiver is, de nummers lijken zelfs best veel op het origineel, mede doordat de bandleden samen ook strak spelen.
Pink Lemonade
Pink Lemonade
Pink Lemonade mag als tweede. Gitariste Jaimy zegt: ‘We heten Pink Lemonade, en ja we zijn niet zo heel creatief want dit eerste nummer heet ook Pink Lemonade’. Maar juist deze band vind ik creatief, omdat zij niet voor de standaard covers kiezen. Ik heb dan ook moeten opzoeken dat het origineel van The Wombats is. Het tweede nummer heet Bear Claws en is van The Academic.
Pink Lemonade geen standaard covers
Wel zijn er bij de band wat zenuwen te merken die eigenlijk niet nodig zijn, want het ging erg goed. Met name de zang was weer zeer prima.
Shudap!
Shudap! met Barbara
Deze band heeft haar naam te danken aan het feit dat er nogal veel gepraat werd tijdens de repetities. Zangeres Barbara opent sterk tijdens het eerste nummer I Love Rock ’n Roll van Joan Jett. Ook opvallend is de gitaarsound, die precies bij het nummer past. Daar is duidelijk over nagedacht en tilt de band naar een hoger niveau. Ook het geluid van de basgitaar klinkt lekker vol. De band staat goed en krijgt het publiek ook nog eens mee tijdens een klapmoment.
Tussendoor
Tussen de optredens door wordt er natuurlijk altijd even omgebouwd. Grote complimenten naar de coaches, want dit ging verrassend vlot. Ik sprak Roos Bertens even, de jongedame die het project IkBand ooit heeft bedacht tijdens haar stage bij Babel.
Shudap! klapmoment
“Ik ben zeker trots, het is altijd leuk om te zien wat voor succes het steeds weer is. En waar het vooral om gaat is de ervaring die deelnemers hier opdoen, en de kennis en de passie de ze kunnen delen door elkaar op deze manier te leren kennen. Het is ook heel tof om te zien dat sommige bands echt doorgaan, of weer nieuwe bands vormen of vrienden overhouden aan het project,” vertelt Roos.
Milan Brokken, toetsenist uit de eerste band B4U spreek ik ook even. Ik vraag hem naar wat hem het meeste is bijgebleven van het project, of waar hij het meeste van geleerd heeft. ‘Eigenlijk alles, gewoon alles. Het hele project’ is zijn antwoord na even nadenken.
Jack, Shag & de Vloeitjes
Jack, Shag & de Vloeitjes
Dan is de beurt aan de band met de origineelste naam. De basloopjes van bassist Tim zijn lekker uptempo en kloppen bij de muziek. Overigens speelt hij op een erg gaaf flying V model. Het gitaarwerk van de gitaristen klinkt er ook goed bij. Het doet me denken aan 90’s high school rock. De band kent een frontvrouw en frontman, wat een erg leuke dynamiek geeft.
Jack, Shag & de Vloeitjes
Tijdens het nummer Lonely Boy van Black Keys hebben ze ook ingestudeerd dat ze samen een hartje vormen met de handen zie ze vrij hebben. Dit samen met de overtuiging waarmee de instrumenten bespeeld worden, zorgt voor een goede podiumpresentatie. Jonah, die gewoonlijk bij Spelfout drumt, kan in deze band ook erg goed overweg met gitaar. Tussen hem en Tim de bassist is er ook een goede interactie te zien.
Jonah Kuiters (r) van Spelfout
Ook deze band krijgt het publiek aan het klappen op de muziek. Blink 182’s What’s My Age Again? is een goede keuze van de band. Ze spelen het zelf ook met veel plezier. Daarna komen ze met goede verrassingselementen. Nadat het even lijkt of ze Whole Lotta Love gaan spelen, verandert het nummer toch in Girl van Anouk. Maar het verandert weer, ditmaal in Black Sabbath’s Paranoid en daarna nog eens in Seven Nation Army. Mede hierdoor springt deze band er (naar mijn mening) aardig bovenuit.
One Spring Afternoon
One Spring Afternoon
Zoals de bandnaam al een beetje doet vermoeden, wordt er vanaf het podium brave, vredige muziek ten hore gebracht. Het begint kundig, instrumentaal, en neigt wat naar jazz. Mede daardoor, en doordat er drie zangeressen op het podium staan, is ook deze band anders dan andere bands.
Het geluid van deze band is erg verfrissend en klinkt goed. Het eerste nummer lijkt wat abrupt te eindigen, maar het stoort zeker niet. Voor het tweede nummer gaat Ryan’s gitaar op zijn rug, en neemt hij plaats achter de toetsen. Ook dit houdt het optreden afwisselend.
Catchy zanglijnen
Het derde nummer heet Meaningless Necessities en is een zelfgeschreven nummer. Hier kom ik na het optreden pas achter, maar ik vind het sowieso het sterkste nummer van de hele avond. De drie zangeressen zingen tijdens dit nummer erg mooi in harmonie samen en geven een vol geluid.
One Spring Afternoon
Ook de melodie van de zanglijn is best catchy en nodigt je uit om mee te zingen als je de tekst zou kennen. Een nummer naspelen is al knap, maar zelf een nummer schrijven én daarmee optreden in korte tijd, vraagt veel inspanning en lef. Deze band mag daarom ook zeer trots zijn.
Duketown Alley Cats
Duketown Alley Cats
De avond wordt afgesloten door Duketown Alley Cats. Deze band heeft al een aantal optredens achter de rug, en dat kan je ook horen. Los van elkaar zijn de bandleden erg kundig op hun instrumenten, maar ook het samenspel verloopt goed. Na Message In A Bottle van the Police is Tengo La Camisa Negra het volgende lied, dat door Frederique volledig in het Spaans wordt gezongen, erg knap.
Tengo La Camisa Negra
Het gitaarwerk van Sebastiaan is veruit van hoog niveau. Hij gebruikt veel technieken als pinched harmonics en gebruikt ook de feedback van de versterker om extra geluid te krijgen.
Tijdens het veel te bekende Shape Of You zijn de drumfills van Manuel erg strak en krachtig. Hij weet goed op te bouwen én er ook echt voor te gaan. Ook tijdens Radioactive en Beat It is dit zeker merkbaar. De energie van bassist Tijn is aanstekelijk. Hij beweegt goed op de muziek dat ook zeker bijdraagt aan dat deze band een goede performance aflevert. Het publiek roept zelfs om een toegift, ze willen Zombie nog horen. Die spelen ze nog en daarna is deze avond vol live muziek dan echt tot een einde gekomen.
Deze slideshow vereist JavaScript.
Alle mensen die hebben mee geholpen aan het project worden nog bedankt, en een geslaagde avond wordt afgesloten. Als je beginnend of gevorderd muzikant bent, en wil groeien in muziek, ervaringen wil opdoen , nieuwe mensen wil leren kennen en wil optreden, dan is het IkBand project zeker de moeite waard om aan deel te nemen. Voor meer informatie kun je naar www.muzerije.nl gaan of de facebookpagina van Studi073 en/of IkBand in de gaten houden.
Thijs Boontjes Dans- en Showorkest staat vanavond in een uitverkochte Kleine Zaal van het Willem Twee poppodium. Voorheen speelde Thijs Boontjes als toetsenist in de begeleidingsband van Anouk, en nog steeds bij Douwe Bob. Sinds een aantal jaar is Thijs flink op weg met eigen werk en band. Het optreden is onderdeel van de ‘Mise en Place’ tour, die wordt afgesloten met een album releaseparty in de Melkweg in Amsterdam, op 15 februari 2019. Na een EP en een aantal singles, wordt dit het eerste album dat Thijs Boontjes Dans en Showorkest uitbrengt. Voorafgaand aan het optreden interview ik Thijs in de kleedkamer om meer over hem en zijn muziek te weten te komen.
Interview met Thijs Boontjes
Aangekomen in de kleedkamer biedt de geluidsman meteen iets te drinken aan. Thijs gaat voor een verse sinaasappelsap en ik lust wel een biertje. Het interview kan beginnen.
Thijs Boontjes
KLANKGAT: Welke bands en artiesten hebben jou het meest geïnspireerd hebben en waarom? Thijs Boontjes: Dat zijn er heel veel, maar sowieso Herman Brood. Dat is wel een hele belangrijke. Omdat ik hem een hele goede muzikant vind, maar ook zijn band vind ik heel vet, vooral tijdens de jaren ’70, niet dat ik daarbij was. Maar ook omdat ik hem heel grappig vind, mensen vergeten dat wel eens. Sommige mensen hebben een beeld van hem uit de jaren ’90 dat het een rare junk was die alleen maar met schilderijen bezig was, over straat zwierf en alles onder schilderde, maar het was een hele scherpe man. Bijna een geniaal type, ook heel grappig in interviews. En hij heeft ook een paar hele geniale dingen in het Nederlands gedaan, toevallig speelden we één nummer daarvan laatst nog, het heet Nooit Meer Terug Naar Die Rotschool dat is zo’n goed nummer daar krijg je geen speld tussen.
En wat is je favoriete Brood song?
(zonder aarzeling) I love You Like I Love Myself.
Vervolgens vraag ik wat het lievelingsalbum is van Thijs. Hij vertelt dat hij eigenlijk bijna geen albums luistert, omdat hij vooral eigen playlisten beluistert met losse nummers. Thijs: Wat dat betreft ben ik toch wel van de nieuwe generatie, ik ben ook te lui om halverwege van de bank te komen en een plaat om te draaien, dus luister ik veelal digitaal. Maar ‘Chet Baker Sings’ is wel de enige plaat die ik echt van begin tot einde opzet. Omdat die liedjes gewoon allemaal zó mooi zijn, net als zijn stem. Het is bijna alsof hij een trompet ís, misschien komt dat door zijn ademhaling of zo.
Hoe ervaar je het om in het Nederlands te werken? Heeft dat voordelen, nadelen?
Het voordeel is dat het duidelijk is waar je het over hebt. Maar je kan ook geen kutgeintjes maken, naar het publiek niet en ook niet naar jezelf. Mensen hebben dan meteen iets van ‘Hee daar trap ik niet in’. Ik vind het eigenlijk raar dat als je een taal echt helemaal beheerst, om dan in een andere taal te gaan zingen. Ik heb dat nooit echt begrepen eigenlijk. In een andere taal mis je denk ik het vocabulaire om je echt goed uit te drukken.
Wat is jouw mooiste ervaring aan muziek spelen tot nu toe?
Pfoe goeie vraag.. festivals spelen vind ik toch wel het leukst. Vooral als het helemaal loos gaat. Tot nu toe is dat twee keer echt gebeurd dat het hélemaal loos ging. Op Into The Great Wide Open en Down The Rabbit Hole… zó vet allebei…
Eventjes valt het stil en ik denk bij Thijs een verwondering te merken, nu hij daar weer aan terugdenkt.
Thijs: We hadden het ook gewoon echt niet verwacht. We dachten ‘nou ja we zien wel of er een paar mensen komen kijken’. En opeens stond die hele duin vol met mensen tot hoever we konden kijken, en die hadden er behoorlijk veel zin in, om wat voor reden dan ook. Dat was echt te gek. En op Down The Rabbit Hole stonden we in zo’n kerkje. Daar dacht ik echt dat ik van me stokje ging zo heftig ging het los, een lekker gevoel is dat. Ik dacht dat die kerk gewoon om ging. Er stonden van die houten dingen en alles zakte zo in, ik zag mijn hele toetsenbord op en neer gaan zo van ‘whop, whop, whop’.
Ondertussen wipt Thijs heen en weer op zijn stoel om uit te beelden hoe het ging. ‘’Ik dacht: ‘Oh mijn god, volgens mij gaat het helemaal mis, maar wel lachen!’’ voegt hij eraan toe.
Thijs Boontjes
Kan ik dat zien als een soort muzikale high?
Ja zeker, vooral omdat die mensen ook mee staan te schreeuwen met de muziek die je dan op dat moment er een beetje uit staat te wurmen.’’
Wat hoop je dat mensen mee naar huis nemen na je optreden vanavond?
Ik hoop dat iedereen met een kater wakker wordt, en een beetje heeft doorgedronken. Dat mensen gewoon een leuke avond hebben gehad, en eigenlijk ook dat ze tegen vrienden zeggen: ‘Ik was laatst bij een optreden geweest, volgens mij vind jij dat ook wel leuk’. En dat we volgende keer dat we in Den Bosch zijn de Grote Zaal uitverkopen.
Ik vertel dat ik ook wel verrast was dat het concert in de kleine zaal was. Thijs legt uit dat het een soort try-out tour is om even de feeling te krijgen met de band uitbreiding, en het live spelen van de nieuwe nummers , omdat het nieuwe album eraan komt en de band dan voor het festivalseizoen ook klaar is om goede shows te kunnen spelen.
De eerste EP die Thijs heeft uitgebracht heet Niet Van Steen. Opmerkelijk aan die EP is dat de zin ‘Ik ben niet van steen’ op elk nummer voorkomt.
Hoe belangrijk is die zin voor jou?
Nu niet meer zo belangrijk, toen wel, maar dat is al wel weer een tijd geleden. Die nummers speel ik allemaal niet meer zo veel ook.
Is dat dan omdat dat nu misschien ook minder van toepassing is?
Nou ja 2015, dat is ook helemaal niet zo gek lang geleden, maar je merkt wel dat je sommige nummers gewoon minder voelt dan toen, maar ik vind het geen kutnummers, zeker niet. Ik vind het ook wel leuk om ze nog af en toe te spelen. Eigenlijk kan je bij elk gevoel wat binnenkomt zeggen: ‘Ja maar ho, ho, ik ben ook niet van steen.’ Soms zijn het ook niet de meest optimistische teksten of zo, maar ja zo zie ik dingen soms.Ik ben niet per se echt een ras-optimist. Ik ben een klein beetje misantroop misschien zelfs, maar ja daar heeft de wereld het ook wel een beetje naar gemaakt. En dat wil niet zeggen dat ik niet vrolijk ben of zo hoor, ik vind het allemaal prima.
Maar je muziek is juist ook weer feestelijk.
Ja, dat is eigenlijk met de insteek van ‘Nou, nu we hier toch zijn met zijn allen laten we er maar het beste van maken’.
Ik vraag Thijs wat zijn eigen favoriete nummer is. Hij denkt er lang over na. maar kan er geen antwoord op geven. Thijs: Het verschilt gewoon heel erg ook, de ene keer ben je in de ene bui, de andere keer in een andere. Er past altijd wel een liedje bij, maar een favoriet kan ik van mijn eigen liedjes niet kiezen. Sorry, dat ik je vraag niet kan beantwoorden.
Nee joh, prima antwoord toch! Heb je misschien een favoriete orgelspeler of orgelsolo?
‘Ja sowieso Billy Preston, en vroeger heb ik ook echt veel naar Jon Lord geluisterd van Deep Purple. En die heeft ook wel een hele gave orgelsolo in het liedje Highway Star dat vind ik echt gaaf. Van Deep Purple gaat mijn orgelhart ook wel sneller kloppen. Bij Billy Preston heb ik dat ook wel, ook al is het een hele andere stijl maar het is zó goed. Die beheersen dat apparaat gewoon compleet en dat is mooi om te horen.’’
Thijs Boontjes Dans- en Showorkest
Vervolgens vraag ik Thijs wat hij zou kiezen tussen nooit meer zingen of nooit meer orgelspelen. Hij denkt er lang over na en het is aan hem te merken dat hij het allebei nevernooit zou willen opgeven, zo blijkt ook uit zijn uiteindelijke antwoord. ‘’Ik denk, dat als ik één van die twee niet meer kan.. dat ik het andere dan ook niet meer zou hoeven kunnen.. en ja, misschien hoef ik dan eigenlijk alles zelfs niet meer te kunnen. Aan de andere kant, als je één van die dingen nog maar kan , kan je daar je grieve heus wel uithalen.’’
Als je één artiest of band mag uitkiezen, waarmee je nog een keer een podium zou mogen delen en een liedje of een show echt samen doen. Wat kies je dan?
(denkt lang na) Dat zou ik wel te gek vinden met ehh… Ik vind De Dijk eigenlijk wel een hele vette band. Dat voelt altijd zo goed, alsof alles klopt, en dan ook gewoon al duizend jaar. En dat klopt ook allemaal wel, want ze maken echt al hartstikke lang muziek en hele goeie liedjes. En er gebeurt ook altijd wel wat bij die optredens, Huub van der Lubbe is natuurlijk ook heel gaaf. Ja dat vind ik echt een gave band.
Als volgt vraag ik hoe het is om bij het label TopNotch te zitten. ‘’Het is eigenlijk heel fijn. Ondanks dat TopNotch bijna alleen maar hiphop uitbrengt, snappen ze heel goed wat ik wil, en ook hoe het allemaal werkt. Grote platenlabels hebben nog wel eens een handje van dat ze zeggen: ‘Dit voorbeeld heeft gewerkt op de radio, als je nou ongeveer zoiets maakt dan word je ook op de radio gedraaid en kunnen we je succes vergroten’ etcetera, maar ik ervaar veel vrijheid eigenlijk en dat is fijn. Er werken ook alleen maar chille mensen daar.
Tot slot bedanken we elkaar voor het interview en manoeuvreren we ons richting het café van het Willem Twee Poppodium om wat te eten, waarna de avond van start kan gaan.
Merol
Merol en Milan
Er is veel aandacht voor het voorprogramma. De volle zaal is dan ook vast bekend met de nieuwe hit Kerst Met De Fam die pas een week met clip op YouTube staat en al meer dan 200.000 keer bekeken is. De clip van Lekker Met De Meiden telt inmiddels 1,4 miljoen views. Ondanks dat de zang niet goed te verstaan is tijdens de eerste paar nummers, wordt het toch onder luid applaus ontvangen. Het podium wordt gedeeld met Milan, die de beats verzorgt met een drumpad en een kleine synthesizer. Ondanks dat Merol een charismatische dame is, vind ik het persoonlijk storend hoeveel ze tussendoor praat tegen het publiek en ook ingaat op mensen die iets roepen. Zo zit er niet echt een vaart in de set. Het nummer Borderline springt er voor mij uit. De tekst is goed gevonden, inhoudelijk gaat het ergens over en het is in een leuke vorm gegoten.
Merol
Ik vind het dan ook jammer dat deze videoclip veel minder views heeft. Qua sound lijken de andere nummers veel op elkaar, waardoor het me niet pakt. Ik hoor iemand achter me zeggen: ‘’Het doet me een beetje aan een campingdisco denken’’. Ik geef hem geen ongelijk. Opvallend is dat de kern van de nummers vaak bestaan uit één of enkele zinnen die steeds herhaald worden, waar men nogal makkelijk voor valt als ze uit de mond van een mooie vrouw komen. ‘’Ik wil een kind van je’’ en ‘’Lekker met de meiden’’ bijvoorbeeld.
Ik geef niet snel mijn ongezouten mening, maar ik vond er over het algemeen weinig aan. Muziek blijft natuurlijk altijd een kwestie van smaak. Het gevoel dat ik erbij krijg, is dat het een werkende populariteitsformule is die in dit digitale tijdperk nou eenmaal aanslaat. Het doet me denken aan het interview vorige week met DeWolff, dat de vaste KLANKGAT-lezer misschien niet ontgaan is. Daar ging het over verandering van muziek door hedendaagse computertechnieken en algoritmes, en dat menselijke ziel essentieel voor DeWolff is in muziek, waar ik me bij aansluit. Dat is dan ook wat ik een beetje mis aan deze act.
Anderzijds, muziek is natuurlijk van niemand. Ik bepaal daarom ook niet of het goed of slecht is. Er zijn talloze redenen om muziek te maken of een optreden bij te wonen. Eén daarvan is vermaak en ik weet zeker dat een groot deel van het publiek het als een vermakelijk voorprogramma heeft ervaren. Dit wordt bevestigd wanneer er hier en daar wat mensen het pand verlaten met een bedrukt gymtasje van tien euro.
Thijs Boontjes Dans- en Showorkest
Thijs Boontjes Dans- en Showorkest – Kleine Zaal
De body en vaart zit er vanaf het begin goed in. De gitaarsolo komt in het eerste nummer niet echt goed naar voren qua volume, maar dat kan ook bewust zijn. Het geluid is verder erg goed, ook zonder oordoppen kan je prima genieten van wat Nederpop en rock ’n roll.
Tijdens het tweede nummer is de toevoeging van de achtergrondzangeressen goed te merken, het geeft meer kleur aan het nummer. Ik Voel Me Goed wordt vervolgens gespeeld. Een zin uit een couplet die me bijblijft is ‘’De versterker staat op zeven en de buurvrouw zegt ‘Dat mag’’. Het nummer roept herkenbaarheid op en bevat een erg gave orgelsolo. Pas nu komt het eerste contact naar het publiek. Thijs zegt: ‘’Begrijp ik nou goed dat Merol een kind van me wil? Of heeft ze dat tegen jullie ook allemaal gezegd? Hoeveel is het dan nog waard, Merol?’’ vraagt hij richting Merol die ook in het publiek staat. ‘’Precies, helemaal niks! Nee hoor, grapje’’ voegt hij eraan toe en lacht daarbij vriendelijk. ‘’Eigenlijk hadden we in het voorprogramma van Merol moeten staan, want zo hangen de vlaggen tegenwoordig’’.
Al snel komt het tempo terug met het vlotte nummer Het Spijt Me, Sophie dat rockt en swingt. Er wordt dan ook redelijk op gedanst. ‘’Ik kan ook met een bandje gaan meespelen, dat scheelt me weer een zweetshirt’’ zegt Thijs na dit nummer.
Thijs Boontjes Dans- en Showorkest
De opvolgende hoogtepunten van het optreden bestaan uit het bekende Alleen Naar De Kermis en Casablanca die beide door menig men worden meegezongen uit het publiek, en respectievelijk een gave orgelsolo en gitaarsolo bevatten. Deze worden dan ook onder luid applaus in ontvangst genomen. Het nummer Ballade Van De Moord is qua vocalen het meest interessant. De rauwe uithaal van Thijs aan het eind van de zin ‘Nu kan ik je eindelijk laten gaan’ gaat erg mooi samen met de zuivere zangkunsten van de gezusters Nijhuijs. Het doet zeker niet tekort aan de door Roxanne Hazes ingezongen versie op de single.
Thijs kondigt het laatste nummer aan, dat Dansen Met Jou heet en de de meest recente single is. Het heeft een catchy meezingbaar refrein en het publiek klapt graag mee. De band verlaat het podium terwijl het publiek om een toegift vraagt. Zo te zien komt die er ook aan, want Thijs speelt met de deur die naar de backstage leidt. Steeds een klein stukje open en dan weer dicht, waarop het publiek reageert. Thijs en band komen het podium op om af te sluiten met Kom ’S Effe Hier dat toch wel het meest dansbare en uptempo nummer is.
In een breakdown wordt elk bandlid uitgebreid voorgesteld, die allemaal een welverdiend groot applaus krijgen, waarna het publiek het tempo steeds blijft meeklappen. Het refrein wordt er nog één keer uitgespeeld en dan is de show voorbij. ‘’Thijsje bedankt, Thijsje bedankt!’ zingt een groep mensen nog enthousiast.
Naar mijn mening was het een heel prima optreden en een erg leuke avond. De bescheiden prijs van acht euro die bezoekers hebben betaald, doet eigenlijk tekort aan de kwaliteit van Thijs Boontjes Dans- en Showorkest. Ik denk dat we nog veel kunnen verwachten van Thijs Boontjes. Het debuutalbum, dat overigens nog geen titel heeft, kun je sowieso verwachten op 15 februari 2019.
Vorig jaar rond dezelfde tijd, stond DeWolff tijdens haar tienjarig bestaan op hetzelfde podium als vanavond. Opnieuw staat DeWolff in de grote zaal van Willem Twee poppodium, met inmiddels een nieuw uitgebracht album met de naam Thrust. Vooraf mocht ik de mannen interviewen in de Hangop, het café van het poppodium.
KLANKGAT: Sinds 2007 zijn jullie samen als DeWolff, dat is nu al bijna twaalf jaar. Wat denken jullie dat het succes is achter nog steeds samen zijn? Robin Piso: Lief zijn voor elkaar, en de Kerstgedachte. Pablo van de Poel: Grenzen verleggen, dat je altijd blijft zoeken naar beter, strakker. En vooral ook niet in één plaat of genre blijven hangen, maar ook altijd nieuwe muziek luisteren en de muziek maken die je zelf vet vindt. En altijd blijven evalueren. Robin: Gewoon jezelf zijn.
Evalueren jullie de show van vanavond ook meteen? Pablo: Het coole aan vanavond is, Willem Twee neemt altijd de show op, die concertregistratie is ook met video. Dan kunnen we dat terugkijken en weten we ook weer van ‘Oh hoe ziet dat er ook alweer uit?’ en kunnen we het hele concert terugluisteren. Eigenlijk altijd als we het podium afkomen is het meteen van ‘Oh ja, nice wat gebeurde daar?’ en ‘Dit was misschien niet zo cool’. We reflecteren altijd wel ja, maar dat gaat eigenlijk vanzelf.
Thrust
Dit jaar is ‘Thrust’ uitgekomen, het nieuwe album. Hoe blikken jullie terug op het proces van schrijven, opnemen en mixen? Pablo: Het duurde heel lang die plaat, en dan vooral het opnemen. Eigenlijk elke keer dat we afspraken kwam er wel een nummer uit qua schrijven. We waren heel kritisch op de productie waardoor het opnemen zo lang duurde. Het was ook zo van ‘Oh beter spelen we dit niet in de live-take, want dat moet dan later ingespeeld worden met precies die en die sound’. Soms waren we ook wel te ingezoomd op iets, waardoor dingen langer duurden dan nodig. We waren bijvoorbeeld een keer een hele dag bezig met een intro. Maar we hebben alles in onze eigen studio kunnen doen wat wel echt heel fijn was. Robin: Vrienden van ons hebben ook een band en repeteren daar ook, en op een gegeven moment kwamen we de studio binnen, en toen hadden zij hem helemaal opgeruimd. Met de tijd verzamel je allemaal spullen en heeft niks echt een vaste plek, en toen was het opeens zo van ‘Wow eigenlijk is de studio echt groot.’ Dat was heel fijn.
Hoe belangrijk is het voor jullie om die eigen plek te hebben? Robin: Heel belangrijk. Daarvoor woonden we ook allemaal in verschillende steden en moesten we echt een weekend vrij hebben om af te spreken en dingen te maken en demo’s op te nemen. Daar zat dan heel veel druk achter. We moesten in die twee dagen dan ook echt iets maken. Toen ik uiteindelijk in die kelder ging wonen, waar ook de ruimte voor de studio was, woonde we allemaal in Utrecht en konden we veel makkelijker afspreken, zo gebeurde er dus ook meer dan wanneer het moest zeg maar.
Pablo van de Poel – foto Janne Timmermans
Vorig jaar rond het tienjarig bestaan speelden jullie ook hier. Hoe zien jullie Den Bosch als stad om muziek te komen spelen? Pablo: Ik vind het altijd heel vet om hier te spelen. Toen we net binnen liepen zei ik toevallig nog: ‘Het voelt een beetje als een Duitse zaal’. Daarmee bedoel ik dat het wat minder clean is dan de meeste Nederlandse zalen. Het is iets meer rock ’n roll of zo, op een goeie manier. Je speelt vaak in zalen in Nederland die dan in een nieuw gebouw zijn, speciaal gemaakt voor popmuziek. Het is daar dan altijd heel clean en super goed geregeld, maar misschien iets te goed. Dat is hier niet, dus dat is wel cool.
Wat is voor jullie essentieel in muziek zelf? Wat moet er écht in zitten?
Robin: Ziel, menselijke ziel. Wat tegenwoordig helaas ook gebeurt, is dat er wetenschappers en computers bij komen kijken,die dan berekenen welke melodieën het meest effectief zijn op de radio, zodat zoveel mogelijk luisteraars worden bereikt. Op basis daarvan wordt er dan een nummer gemaakt. In tegenstelling tot dat je een nummer maakt, wat dan echt uit jou komt. En in elk genre kunnen die computertechnieken worden toegepast, maar dat is voor mij dan geen muziek meer. Pablo: Menselijkheid, als dat erin zit, dan is het een echt iets. Dat is de basis van kunst. Je kunt ook een robot een schilderij laten maken, maar kunst is menselijke gevoelens, of een soort state of mind omzetten in iets tastbaars.
Luka van de Poel – foto Janne Timmermans
Wat is voor jullie de mooiste ervaring aan muziek maken tot nu?
Pablo: Of het dé mooiste ervaring is, durf ik niet te zeggen, maar laatst speelden we in Madrid in een uitverkochte zaal, wat sowieso al vet was, maar er was zo’n insane vette vibe de hele tijd in die show. Mensen gingen zo uit hun dak. Robin: En vooraan, stond zo’n grote stoere Spaanse gast en op een gegeven moment speelde Pablo een solo en hij stond toen huilend toe te kijken, zo vet vond hij het, dat was wel echt bijzonder. Ik heb ook een keer gehad dat er een meisje het podium opkwam na een orgelsolo, en ze zei dat ze me wilde zoenen. Dat is misschien minder bijzonder dan dat er iemand staat te huilen, volgens mij was zij ook vol aan de drugs, maar hee ik heb wel getongd op het podium haha. Maar het betekent wel dat iets aankomt of zo.
Pablo: Er was ook een keer een show in Rusland, en een Rus uit de band die voor ons speelde, vond een gitaarsolo zo vet dat hij zich ging opdrukken. Luka van de Poel: Dat je op het podium staat, en dat alles gewoon samenkomt. Het muzikantschap, het publiek, het licht, het geluid, de sfeer, dat vind ik wel één van de mooiste dingen. Dat alles gewoon klopt. Dat al die factoren perfect energie worden.
Robin Piso – foto Marcel Bruinshoofd
Welke nummers van jullie zelf zijn jullie persoonlijke favorieten? Robin: Misschien niet per se mijn favoriete nummer, maar Tired Of Loving You heeft heel veel ruimte voor solo’s, daar kan ik dan bij het terugluisteren ook echt mijn groei in zien in de solo’s. Dus dat is dan meer een live ding.
Luka: Ik vind Double Crossing Man wel heel vet. Het is gewoon opzwepend en ik zie dat mensen er blij van worden of zo. En ik vind het wel stoer dat Pablo en ik dan samen de leadpartijen zingen, ik vind het ook heel leuk om te spelen door het drummen en zingen tegelijk. Pablo: Leather God, nee nee dat is een grapje.’
Maar die is hartstikke vet! Pablo: Wow ken je Leather God? Ik had niet verwacht dat iemand die zou luisteren en dan ook zou onthouden hoe die ging. Maar Outta Step & Ill At Ease is wel mijn favoriet. Dat nummer was voor mij een soort nieuw hoofdstuk, omdat het me toen wél lukte om mijn emotie van dat moment om te zetten in tekst en muziek.
DeWolff – foto Marcel Bruinshoofd
Om welke titels hebben jullie het meest gelachen, die het bijvoorbeeld niet zijn geworden als naam van het album of een nummer?
Pablo: Bij het bedenken van albumtitels lachen we altijd wel veel, we moeten eerst echt door een hele berg stront heen voordat we iets fatsoenlijks hebben. Vooral omdat je dan ook meteen de hoes erbij ziet is dat wel lachen. Robin: Dat is wel echt het leukste, die duizend titels die dan langskomen. Thrust had bijna ‘Woof!‘ Geheten. Voor ‘Dance Of The Buffalo’ hadden we ook ‘Dance Of The Cavia’, ‘Dance Of The Kangaroo’, dat soort dingen. Luka: Pablo verzint ook altijd van die bizarre werktitels voor demo’s.. ‘Knurft Boogie’. Pablo: Haha ‘Knurft Boogie’ die is mooi. Wat is dat uiteindelijk ook al weer geworden? Luka: Is dat niet Satilla geworden? Pablo: We hebben ook een cassette release, daarvan hadden we bijna alle werktitels gebruikt als uiteindelijke titel. ‘Hand Me my X-Ray Glasses. Als iemand me zou vragen om zo’n nummer te spelen zou ik ook echt niet meer weten hoe het gaat. Luka: Ik heb hier een mailtje met ‘Hallo dames, hierbij de opnames van de twee nieuwe nummers van de repetitie met de titels ‘Wasabi Wizard’ en ‘Baboon The Electric Pirate’’ haha. En ‘Zurple Zurple Holy Wurple’ Dat nummer hebben we uiteindelijk ook uitgebracht.
Pablo live in Willem Twee – foto Marcel Bruinshoofd
Je Firebird gitaar is haast niet weg te denken als je het plaatje ‘DeWolff’ of ‘Pablo van de Poel’ voor je ziet. Hoe belangrijk is de band met je gitaar?
Pablo: Ik ben eigenlijk gegaan van heel belangrijk naar ‘gewoon een gitaar, een versterker, en dan lukt het ook wel. Maar ik merk toch weer dat de gitaar steeds belangrijker voor me is geworden, want 80 procent van wat je straks tijdens de show hoort, kom toch uit die gitaar. En een gitaar heb je vast en de knoppen zitten op plekken die je kent. Ja, die gitaar is toch wel echt belangrijk voor me geworden, die Sunburst Firebird is echt onvervangbaar. Een oneindig grote waarde. Ik heb hem nu acht jaar of zo. Luka: Je band met je instrument is wel echt belangrijk, ik heb dat ook met die Slingerland kit die ik nu heb, die zou ik voor geen geld verkopen. Die moet gewoon altijd bij me blijven die kit. Het heeft een emotionele waarde waar geen geld tegenop kan.
Wat is het mooiste moment dat je met die kit gedeeld hebt?
Luka: Toen we samen naakt in bed lagen en baby Slingerlandjes maakten haha. Pablo: We zeggen ook altijd dat als je iets laat slingeren, dat het dan naar Slingerland gaat.
Tot slot nog een paar korte vragen. Wat is je favoriete orgelsolo, Robin?
Robin: Alles van Cory Henry. Alles wat hij speelt is één grote solo, het is zo ziek.
Luka van de Poel – foto Janne Timmermans
Wat is je favoriete drumsolo, Luka?
Luka: Dan toch wel de drumsolo uit Moby Dick, van John Bonham (Led Zeppelin, red.). Ik weet nog wel in de repetitieruimte toen hadden we een scherm en een beamer, en dan ging ik die video met die drumsolo daarop projecteren en had ik mijn kit zo gezet dat ik het kon zien, en dan ging ik die proberen na te spelen.Ik heb eigenlijk een hele tijd geen Led Zeppelin meer geluisterd, tot toevallig laatst. Toen had ik die drumsolo weer eens gekeken en raakte ik weer geïnspireerd. Sinds toen vond ik het ook weer veel leuker om drumsolo’s te spelen. Als favoriete drummer, toch wel Levon Helm, van The Band. Hij en John Bonham liggen echt mijlenver uit elkaar wel. Ik hoop ergens in het midden uit te komen qua stijl. Robin: Als zij een kindje maken, dan wil jij die zijn.
Robin en Pablo – foto Marcel Bruinshoofd
Pablo, je raadt het al? Pablo: Oeh, gitaarsolo’s, moeilijk, dat zijn er zoveel. Robin: Derek Trucks. Pablo: Ja, Derek Trucks kan me echt aan het janken maken met zijn solo’s. En altijd als ik Ritchie Blackmore hoor spelen, vind ik het zó cool. Je hoort gewoon echt dat hij geen fuck geeft en fucking goed is en dat-ie allemaal rare shit doet, dat vind ik heel cool. Eric Clapton bij John Mayall & The Bluesbreakers, alles op die plaat is ook bijna solo, eigenlijk alleen maar lead. En nog heel veel andere dingen vind ik vet.
Foto’s: Janne Timmermans en Marcel Bruinshoofd met dank aan Willem Twee poppodium
Screenshot van DeWolff – W2, Den Bosch video promotie tour
Meer foto’s zien? Ga naar Willem Twee Media-archief
Dat Lamarziendan is uitgegroeid tot een succesvol terugkerend evenement, blijkt opnieuw bij binnenkomst bij Bij Katrien. De zaal is nog niet open, maar met het inkleuren van een grote Lamarziendan kleurplaat en met gesprekken met elkaar voeren onder het genot van een drankje vermaakt de opkomst zich al prima. Een dj voorziet het publiek van nostalgische muziek, toegepast op De Nostalgische Editie.
Veel publiek elfde editie Lamarziendan
Het publiek mag de zaal binnen na iets te lang wachten, maar wordt ontvangen onder een muzikaal welkom van de Lamarziendan improvisatieband. Er ligt een warm jazzy geluid waarbij vooral de toetsenist fijne melodieën speelt waarvan je in een vrolijke stemming komt. Presentator Jordy Sanchez legt aan de mensen die er voor het eerst zijn uit wat Lamarziendan inhoudt: een avond vol met diverse acts, van alle niveaus en alle podiumkunsten.
Clittenband
Clittenband
Na even zoeken naar geluid, begint Clittenband met spelen. De avond wordt op een leuke manier geopend met een kort liedje over lama’s en alpaca’s. De dromerige liedjes die door het vrouwelijk trio gespeeld worden, zijn voornamelijk gevuld met woordgrappen over seks en zuivere uithalen. De set is op een manier vormgegeven zodat het in zijn geheel een doorlopend verhaal is, waarbij Thierry Baudet gevraagd wordt de liefde te bedrijven met de zangeres. Sterke punten zijn hoe de band met achtergrondzang omgaat en hoe er in balans gespeeld wordt. Ook grote complimenten naar de geluidstechnici. De nummers zelf lijken qua geluid en tempo veel op elkaar. Daarin zou iets meer dynamiek geen kwaad kunnen doen.
Nostalgische editie
Bingo avond Bij Katrien met Pim Kromhout (pruik) en Jordy Sanchez
Vervolgens wordt duidelijk waarom deze Lamarziendan de nostalgische editie heet. Er wordt met behulp van een pruik een oud typetje gespeeld, die gaat bingoën met het publiek. Dit wordt muzikaal ondersteund door huisband, Pipi Belli. Het publiek doet mee met de bingo, met de kaartjes die aan de deur zijn gekregen. Het publiek wordt verrast door deze plotse happening. De gekte wordt voortgezet als het tempo door de band wordt opgevoerd en de nummers ook sneller genoemd worden. Het publiek moet er in mee wat voor een leuke interactie zorgt. Het zit vermakelijk in elkaar en de zangeres van de band weet ook op hoog tempo mooi te blijven zingen.
Bernadette en Jeroen
Bernadette en Jeroen dansen de sol
Bernadette en Jeroen, een duo dat erg kundig is in de Cubaanse dans de sol, laat hun kunsten aan het publiek zien onder het genot van zomerse muziek waarbij je de stranden met palmbomen al voor je ziet.
Maury van Loon
Maury van Loon
Na de pauze is Maury van Loon aan de beurt om het publiek te vermaken. Met haar piano, synthesizers en visuals op een groot tv scherm, neemt ze de toeschouwer mee in haar wereld. Ondanks dat de muziek instrumentaal is, is het zeker niet saai. In haar spel is een sterke aanwezigheid van gevoel en emotie. Doordat er geen tekst is, is het hele muziekstuk vrij voor interpretatie. De hele zaal is muisstil terwijl de muziek maar door blijft gaan. Langzaam en zorgvuldig wordt er aan de hand van loops opgebouwd. Elk nieuw geluid is een precies toereikende toevoeging om naar een mooi eind te werken. Maury nam deel aan de tweede voorronde van de Bossche Band Battle.
Opvolgend is de publieksronde, ook wel Lamarziendan Live genoemd. Hierbij mogen mensen uit het publiek iets komen laten zien of horen. Ik besloot zelf om wat rap uit te proberen onder de begeleiding van funky instrumentalen van de band, waarbij ook een gitarist was aangesloten die zeer kundig was in lead improvisatie.
Lot Dankers
Lot Dankers – acrobaat
Na de tweede pauze begint Lot Dankers met een acrobatische act waarbij ze in een circus tissue klimt. De band voorziet de show van mysterieuze muziek waarbij het niet makkelijk is om te raden welke instrumenten je hoort. De contrabas wordt dan ook als een strijkinstrument bespeeld. Lot weet monden open te laten vallen op momenten dat het lijkt alsof ze valt, maar ondertussen alles onder controle heeft. Het publiek klap en juicht tijdens de sierlijke poses hoog in het doek.
Vlerk en Zijlstra
Vlerk en Zijlstra – hilarische act
Nadat de heer Freek Schuyl op een erg leuke manier zijn poëzie ten horen heeft laten brengen aan het publiek, met een goede dosis vermakelijke droogheid, zijn Vlerk en Zijlstra aan de beurt.
Dit is een duo dat zich echte cabaretiers mogen noemen. De voorstelling gaat over de angst om door de mand te vallen. De angst dat mensen weten dat je niks kan. Zo wordt op een erg leuke expressieve manier Brigitte Kaandorp nagedaan, die hun dan belachelijk zou maken op het Leidse Cabaretfestival. Ze zijn goed op elkaar ingespeeld, wat te zien is aan dat ze steeds half wel half niet door elkaar heen praten, wat bij de show hoort.
Vlerk en Zijlstra
Meerdere malen is het moeilijk om niet hardop te lachen. Het gaat van de hak op de tak en heeft voor iedereen wel wat leuks. Erg sterk was een ellelange opsomming van prijzen die de winnaar van ‘homo universalis’ zou winnen. Het liefst wist ik ze allemaal nog, maar kaarten voor Arnold Schwarzenegger On Ice liet me persoonlijk erg lachen. Verder werden heel veel ‘normale’ banen belachelijk gemaakt in erg leuke sketch inclusief Duits accent.
Tobias Bader
Tobias Bader
Als laatst speelt Tobias Bader zijn Beatles-stijl muziek, al zegt hij zelf meer Stones fan te zijn. Met een versterkte akoestische gitaar begint hij met een nummer genaamd You Are The One I Wanna Hold. Ook hier is weer te merken dat de improvisatie band erg goed weet wat ze aan het doen zijn. Tijdens de afsluiting van Lamarziendan worden door de presentatoren Jordy Sanchez en Pim Kromhout alle betrokkenen bedankt.
Elfde editie Lamarziendan
Jordy Sanchez – gastheer van Lamarziendan
Deze elfde editie van Lamarziendan is zeer geslaagd. Opnieuw is het gelukt om mensen allerlei kunstvormen te bieden in één avond waarbij je als publiek op een unieke manier kennismaakt met kunst en cultuur. De veelzijdigheid van zo’n avond maakt het van begin tot eind leuk. Lachen, beleven, ervaren, voelen en meemaken gebeurt de volgende editie gegarandeerd weer. Zeker een aanrader als je een keer iets leuks wil doen!
Fotografie door Jaap Joris Vens van Super Formosa Photography
Jaap Joris is fotograaf van Lamarziendan vanaf het eerste uur www.superformosa.nl
