Mourad Majaiti | KLANKGAT

apr, 2024

De show van The Indien was kort en duidelijk
De band lijkt niet altijd het momentum vast te kunnen houden tijdens rustige nummers

Weer terug in the Jack Daniels Stage voor het optreden van The Indien. De formatie rondom Rianne Walther die al jaren meedraaien, maar pas afgelopen maand het langverwachte debuutalbum uitbrachten. Met deze plaat op zak was ik wel eens benieuwd wat ze voor ons in petto hadden.

The Indien is een Nederlandse Indie popband uit Den Haag. De groep bestaat uit zangeres Rianne Walther, gitarist Casper Talsma, bassist Janneke Nijhuijs en drummer Yori.

The Indien

Als eerste staat het nummer Born Again. De catchy single uit 2022 waar ze voorheen hun sets mee afsluiten. Het nummer wordt met verve gebracht alsof er een frisse wind door ze heen is gaan waaien. Niet gek als je bedankt dat ze na alle label perikelen definitief verlost van het “wurgcontract” en de last van de schouders is gevallen.

Die lijn zet de groep feilloos door als ze hun andere singles aanzetten als How Many Nights en Sleep When I Am With You. Hier blijkt maar weer eens dat ze nog meer in hun mars hebben en het lang niet zo gek klinkt dat ze over een tijdje klaar zijn om de Afas Live te headlinen.

Voor nu is het nog even hard werken, want de zangeres en haar serieus goede muzikanten lijken niet altijd het momentum vast te kunnen houden. Zeker tijdens de rustige nummers ebt de interesse in de tent zichtbaar weg.

Als de grootse hit Stay voorbij komt, is er eindelijk die reuring in de zaal waar de band zo naarstig naar zocht. Het publiek komt goed los en danst dan ook lekker door bij afsluiter Be Yours.

De show was kort en duidelijk, qua inzet en degelijkheid een dikke voldoende, maar qua beleving en bombast mag het allemaal wel wat meer. Zeker als je de ambitie hebt om ook de grotere zalen in Nederland te gaan vullen.

Screenshots: The Indien live met ‘Stay’ en ‘Be Yours’ | 3FM Awards 2024

The Indien – The Indien (2024)

apr, 2024

Sophie Straat breekt door op de grotere podia
Aan het eind breekt ze de boel nog even af zoals het een goed maatschappijkritische artiest betaamt

Doordat ik eerst Hiqpy wilde zien spelen, drop ik pas later binnen bij het concert van Sophie Straat. Een zangeres uit de geweldige nieuwe lichting artiesten die rond Corona hun doorbraak beleefde. Met haar formule van puntige teksten op een smartlappen zang staat ze inmiddels klaar om ook door te breken tot de grotere podia van Nederland.

Sophie Straat

Het grote scherm achter haar in de Phoenix projecteert groots haar albumtitel van vorig jaar, Smartlap is niet dood. Daarvoor staat de begeleidingsband, geheel in het zwart gekleed, terwijl Sophie zelf beweeglijk haar songs brengt over de rand van het gehele podium.

Ze ziet eruit zoals ze klinkt in haar muziek. Haar corset top maakt haar verscheidene tattoos goed zichtbaar en haar groengeruite broek lijkt het enige fleurige op het podium. Toch maakt ze er weer een kleurrijke boel van.

Ik vraag mijn gezelschap wat of ik iets gemist heb. Het blijkt dat Sophie haar concert begon met haar nieuwe single Gebroken Spiegels. Daar baal ik wel van. Dat is namelijk een samenwerking met het Metropool Orkest van zeker dertien minuten dat op de plaat alle kanten opvliegt. Gedurfd om mee te openen, was wel benieuwd geweest hoe het live zou zijn gebracht.

Wat ik gelukkig wel mee maak is dat Sophie een mooi eerbetoon brengt aan de vorig jaar overleden Sinéad O’Connor. Ze kiest voor Drink Before The War, een albumtrack van het debuut The Lion & the Cobra wat na gebruik in de serie Euphoria (HBO Max) flink veel populariteit.

Het is een heftig melodramatische ballad, zoals we die van Sinead kennen, maar Sophie weet het toch recht aan te doen door het brengen met dezelfde verstilde intensiteit waarin zowel de kwetsbaarheid als de woede op theatrale wijze bovenkomen. Eens te meer een bewijs dat ze met haar hoge stem toch verschillende stijlen aankan.

Naar het einde toe wordt het alsmaar mooier. Met haar culthits zoals Tweede Kamer en de op Fleetwood Mac’s Everywhere gestutte Wat is het toch kut om agent te zijn breekt ze de boel nog even af zoals bij een goed maatschappijkritische betaamt. Deze show telt dubbel, zowel een goede demonstratie als het ideale optreden om de spits mee af te bijten in de Phoenix.

Screenshots: Sophie Straat – live at Song van het Jaar 2023

Sophie Straat

apr, 2024

Sophie Ellis-Bextor maakt rondje langs de podia
Sophie lijkt goed in vorm in de Phoenix tent en straalt nog net als 2001 in de videoclip

In 2001 maakte de hele wereld kennis met de radiohit Murder On The Dancefloor van Sophie Ellis-Bextor die in vele landen de top tien bereikte. Anno 2024 is het weer helemaal hip door TikTok. Tijd voor Sophie om een rondje langs de podia te maken en hiervan te oogsten.

Sophie Ellis-Bextor

De invloed van Tiktok is duidelijk in de Phoenix. De tent is goedgevuld en het merendeel vooraan was wellicht niet eens geboren ten tijde dat de hit uitkwam. Sophie zelf zal zich er niet druk om maken. Je kunt het zien als een nadeel, maar de zangeres snapt ook dat je mensen niet gelijk warmlopen voor je eigen werk, dus ze trapt de show sprankelend af met een cover van Cryin’ At The Discoteque om iedereen in de stemming te brengen.

Dat lukt prima. Sophie lijkt goed in vorm en straalt nog net als 2001 in de videoclip. Ze maakt fijn contact met het publiek terwijl ze stuiterend over het podium met haar band een feestelijke bonanza brengt van eigen nummers vermengd met covers waar de bezoekers zalig op gaan en heerlijk geamuseerd blijven.

Zo gaat iedereen los op de disco van Music Gets The Best Of Me en weet ze ook de heupen los te krijgen met Armin van Buurens Not Giving Up On Love. Het hoogtepunt komt de bij de medley waarin ze naadloos de hits Lady van Modjo, Groovejet (if this ain’t love) van Spiller, Can’t Fight This Feeling en zelfs Abba’s Gimme, Gimme, Gimme in elkaar laat overvloeien.

Ontroerd dankt Sophie iedereen aan het eind voor het heuglijke ontvangst dat ze mocht beleven en ze wenst iedereen nog een fijn festival toe als dan de synth-intro van Murder On The Dancefloor door de tent schalt en daarmee in de toegift nog voor een hemelse kers op de taart zorgt van een show waarin ieder wat te genieten had.

Coverfoto: ©Marcel Krijgsman
Foto’s: Facebook Sophie Ellis-Bextor

Sophie Ellis-Bextor

apr, 2024

Donny Benét opent tweede dag Paaspop 2024
Organische synths, ondersteund door een eclectische en funky gitaren en bas die weelderig de eigthies echoën

Het is bijna 14.00 als ik weer het terrein opkom. Goed dat de Phoenix naast de ingang ligt, want het is tijd voor de eerste artiest van de zaterdag. Donny Benét aka Ben Waples is de naam en 80’s disco synthpop is zijn faam.

Donny Benét

Als je hem voor het eerst ziet, weet je niet goed waar je hem kunt plaatsen. The Don, zoals zijn bijnaam luidt, heeft al meer dan 10 jaar hetzelfde kenmerkende uiterlijk. Een ver teruggetrokken haarlijn met een foute mat en dito snor. Hij zou zo weggelopen kunnen zijn van een foute maffia B-film of gewoon uit Maaskantje kunnen komen.

Maar als hij dan eenmaal op het podium staat, zelfverzekerd in zijn glimmend witte pak en het geweldige Mr. Experience van zijn debuut inzet, weet je gelijk dat dit een geweldig optreden gaat worden. Het nummer zou zo kunnen komen uit de koker van Giorgio Moroder. Organische synths, ondersteund door een eclectische en funky gitaren en bas die weelderig de eigthies echoën.

Het publiek dat The Don niet kende weet even niet wat het ermee aanmoet. Is het bedoeld om te lachen? Of om te dansen? of kun je lekker zoals de mensen vooraan, het gewoon allebei doen? Donny zelf en zijn band gaan onverstoord verder en duiken meer parels van zijn moddervette disco-funk liedjes op.

Konichiwa, Second Dinner en met name de clubhit Multiply klinken allemaal weer als de soundtrack van een moderne slechte Miami Vice adept, maar ze brengen het zo heerlijk luchtig en gevarieerd terwijl de tongue-in-cliche’s voorbij blijven vliegen.

En voorbij gevlogen is het al snel. Net geen 45 minuten staan er op de klok als het gedaan is met afsluiter Santorini. Met deze romantische jazzy ballad dat weer fenomenaal getopt is met cheesy dance invloeden is alsof deze “adult entertainer” ons een nachtzoen wil geven en dat is jammer. Hij had nog wel even door mogen gaan.

Screenshots: Donny Benét – Santorini (Official Music Video)

Donny Benét

apr, 2024

Wende is net een kameleon met haar genreswitches
De mensen lopen in vervoering en sommigen in tranen naar buiten na een indrukwekkend concert

Afgelopen vrijdag gaven Acda & De Munnik nog een verpletterend optreden, maar zangeres Wende komt de award voor het concert wat het diepste indruk maakte wel degelijk toe. Haar album Sterrenlopen dat in 2023 uitkwam is één van de betere Nederlandstalige werken van de afgelopen 20 jaar (persoonlijke mening) en vandaag op Paaspop in de Phoenix liet ze ook zien waarom.

Wende

Indrukwekkend, een ander woord heb ik even niet als het concert is afgelopen en de mensen in vervoering naar buiten zie lopen. Sommigen zelfs met tranen. Vanaf het moment dat Wende het podium op liep in een rode leren jack wat zo goed kleurde bij haar haren en de gitaar oppakte om de intro van Is Dit Alles? in te zetten, voelde je het al. Dit wordt onvergetelijk.

Zo rauw als Wende de gitaar zelf bespeelt, laat ze in dit openingsnummer ook meteen het achterste van haar tong zien. Ze schreeuwt alle emoties van zich af terwijl ze iedereen in de Phoenix bij de keel lijkt te willen grijpen. En van mij mag ze. Het levert een spetterend begin op en de energie die ermee loskomt houdt de gemoederen in zijn greep.

Wende is net een kameleon met haar genreswitches. Zo heeft ze in het Engels, Frans of Nederlands gezongen van chansons tot jazzy pop. Maar anders dan het reptiel gaat zij er niet in op, maar maakt ze het zich geweldig eigen. We hoorden het al in haar ontwikkeling met het vorige album Mens en ook nu met haar laatste release.

Wende is flink gegroeid in haar intense benadering van songwriting maar ook in haar rol als performer. Ook nu weet ze steeds net de juiste snaar te raken bij de bezoekers.

Met songs als Loop Naar Het Vuur, Lege Stoelen en Jij Idiote Dood met hun subtiele arrangementen vind ze in dit publiek een dankbaar luisterend oor. Hoe kan het ook anders? Het is muziek met universele onderwerpen als gemis, dood en verdriet.

Het klinkt cliché, maar met Wende als kapitein vaart ze met haar band vanaf het podium een impressionele koers die tot sentimenten dwingt. De nummers worden allemaal poëtische hymnes die je groots kunnen raken, zeker als je je klein voelt.

Hoogtepunt hierbij is zonder tegenspraak het lied Het Is Genoeg, waarin de schok en menselijkheid voelbaar lijken tot ver buiten de tent. Het omarmt en troost, maar tegelijk spiegelt het en confronteert het nog meer. Ze breekt een lans voor iedereen dat die er mag zijn en dat we vooral ons leven moeten leven. Hoe simpel dat ook klinkt, het benadrukt weer hoeveel ze tot wasdom is gekomen in haar carrière.

In dit land zijn we gezegend met een hoop goede zangeressen zoals Anouk en Froukje die ook op dit festival staan. Maar Wende steekt daar vanmiddag op een overweldigende wijze bovenuit. We mogen met recht trots zijn op een rasartieste als zij.

Fotografie: Jessie Kamp

Wende – Sterrenlopen (2023)

apr, 2024

Voor tienjarige Rondé moet dit een topjaar worden
Een volle Apollo: we hadden geen betere aftrap kunnen wensen voor dit festivalseizoen

Voor Rondé moet dit een topjaar worden. Ze vieren hun 10 jarig bestaan en durven het inmiddels aan om hun eigen show in Afas Live neer te zetten. Ze staan te trappelen om van hun “Our Biggest Gig Ever” een groot succes te maken en van wat ik vandaag in de Apollo zag moet dat zeker goed komen.

Rondé

In het begin is de opwinding is de tent voelbaar en als Cas, Rikki, Armel en Sharon dan opkomen en Break My Heart inzetten gaat er een golf van opschudding door de hele tent. Het publiek is meteen wakker, als ze dat al niet waren en laat zich gewillig meesleuren in de straffe stroomversnelling die Rondé veroorzaakt.

Ze hebben er dan ook zichtbaar zin in en spelen onbevangen en vrolijk op een toegankelijke manier die bij deze act hoort. Hoogtepunten volop, Bright Eyes en Love Myself gaan er bij de bezoekers in als zoete koek. En een ouder nummer als Why Do You Care dat een langere versie op het podium krijgt mag ook rekenen op veel bijval.

En alsof het allemaal nog niet genoeg volgt er dan ook een grande finale als het gefluit van de nieuwste single Undecided wordt ingezet en de handen allemaal de lucht in gaan om volop mee te klappen. De extase is dan compleet, maar Rondé trakeert iedereen ook nog op Headlights en de afsluiter Hard to Say Goodbye om daarmee een groot uitroepteken achter hun show te zetten.

Zelf zeggen ze ‘PAASPOP, wat was dit ongelofelijk vet! Een volle Apollo: we hadden geen betere aftrap kunnen wensen voor dit festivalseizoen. Tien jaar geleden hadden wij niet durven dromen van een eigen show in de AFAS Live en nu gaan we op deze magische plek ons jubileum vieren!‘

Afas Live, here they come!

Fotografie: Bart Heemskerk

Rondé – Undecided (2024)

apr, 2024

JP Cooper kiest voor intieme huiskamersetting
Deze Brit is een sublieme showman en fantastische zanger met een verbazingwekkend stembereik

Na de Jack Daniels en de Phoenix is alweer tijd om de sfeer te gaan proeven bij JP Cooper in de grootste Paaspop tent, de Apollo. Deze Brit heeft de eer om daar het bal te openen en dat doet op dat een niet misstaande wijze.

JP Cooper

Er heerst een gelaten en ontspannen sfeer in de weinig gevulde tent. In het begin kun je dan ook zo doorlopen naar voren. Buiten is het nog vies en regenachtig, maar binnen heerst een zomerse ambiance.

Wat opvalt is dat de tent te groot lijkt voor hem als artiest. In plaats van flink uit te willen gaan stallen, paste de zanger zijn opstelling niet aan en koos voor een huiskamerconcert setting. Dat siert hem, want eerlijkheid duurt het langst en dus gaat JP Cooper hier voor een intieme bedoeling met een goede focus op de schoonheid van zijn songs.

Dat vooropgesteld plan lijkt een schot in de roos. De singer/ songwriter laat namelijk zijn muziek voor zich spreken en de gemoedelijke setting zorgt dat zijn stem er alleen maar blakender van uitkomt. Het is poëtisch maar net bezwerend genoeg om het publiek in te palmen.

Hij vertrouwt dan ook goed op zijn achtergrond. Bij zijn bekender werk als Wait en She’s On My Mind komen de harmonieën dan ook steengoed samen met het deugdelijke gitaarspel en de gepaste piano. Een goede begeleidingsband is dan ook het halve werk.

Voor de rest is het aan JP Cooper zelf en die haalt er het maximale uit. Deze baas is een sublieme showman, een fantastische zanger met een verbazingwekkend stembereik.

De goede vibes waren bijna tastbaar in de lucht, mede dankzij de chemie tussen JP, zijn band en het publiek. De bezoekers waren mensen van alle leeftijden, wat weer laat zien dat goede muziek duidelijk generaties overstijgt.

Vervolgens gaat het optreden dan in de actiestand als Perfect Stranger (van Jonas blue) wordt gebracht en natuurlijk als klapstuk de grote hit September Song waarin hij nadrukkelijk op zoek is naar de publieksparticipatie.

JP Cooper verdient alle lof die hij krijgt en nog veel meer. Hij blijkt charismatisch, maar ook nederig en oprecht. Kwaliteiten die passen bij dit knusse, warmhartige voorstelling. Jammer dat het niet op een zomerfestival buiten was. Dat had ideaal geweest.

Coverfoto: Jordy Brada

JP Cooper

apr, 2024

Anouk als Rockqueen nog lang niet uitvlakken
Zij bekroont zichzelf opnieuw tot onbetwiste koningin van de Nederlandse Rockscene

Vrouwen en Rock ‘n’ Roll. Er zijn hele boeken over geschreven. Vooral over de donkere kanten van het succes. Ook het leven van onze eigen Anouk bleek voer voor de RTL Boulevard rubrieken de afgelopen jaren.

Haar imposante carrière gevuld met stadionconcerten en zelfs deelname aan het songfestival lijkt besmet door alle roddels en social media vetes.

Anouk

Toch stond ze hier twee jaar eerder op Paaspop en maakte toen al duidelijk dat we haar status als Rockqueen nog lang niet mogen uitvlakken. Waar ze destijds met een kortgeschoren coupe een knallend optreden gaf, betreedt ze ook nu weer als opvallende verschijning het podium.

Met haar ingevlochten haar en haar knalgroen shirt met lange mouwen lijkt het haar allemaal niet veel te boeien. Maar zo is het ook hoe we haar kennen, lekker eigenwijs en drakerig.

Ik hou dan ook mijn hart vast als Anouk begint, maar dat blijkt ongegrond. Waar de ontvangst bij de openers Been Here Before en Are You Done Running (dat zijn live-debuut beleeft) nog een beetje lauwtjes is, schakelt ze daarna over op het vertrouwde en steviger rockwerk met Dark en Jerusalem.

Vanaf dat moment is ze weer de oude met haar podium-aantrekkingskracht die de reikwijdte heeft van vroeger. Wie anders dan Anouk kan Three Days In A Row met haar diepe uithalen zo krachtig brengen en die als een warme deken uitspreiden door de afgeladen Apollo.

Contact met het publiek heeft ze nauwelijks en bij vlagen komt ze hautain over. Maar mijn God, gaandeweg besef ik eens te meer wat een hoop geweldige muziek deze dame uit heeft gebracht als het concert zich uitvouwt tot een gruwelijke Greatest Hits set.

Zo zorgt Lost weer voor een kippenvel moment, vliegt ze zelf over het gehele podium bij Good God en schudt de complete tent op het gestamp bij Girl.

Als ze dan afsluit met R U Kiddin’ Me en Nobody’s Wife eet iedereen inmiddels compleet uit haar hand en bekroont zij zich opnieuw tot koningin van de Nederlandse Rockscene.

Fotografie – Bart Heemskerk

Anouk – Deena & Jim (2023)

mrt, 2024

HIQPY brengt alternatieve rock met een rauw randje
Blikvanger Abir Hamam en mysterieuze band op Paaspop is op dit moment de grootste hype

Paaspop is wéér aan. Waar ik me voorheen pas na het werken op vrijdag naar het terrein begeef, heb ik dit jaar toch maar vrij genomen om er vanaf het begin bij te zijn, want de reden is dat Hiqpy het festival aftrapt in de Jack Daniels Tent. De mysterieuze band met de grootse hype op dit moment.

Hiqpy

Als goed recensent wilde ik vooraf goed mijn huiswerk doen, maar dat ging nu even niet. Dit Amsterdamse kwartet heeft namelijk nog geen enkel nummer uitgebracht. Als voorbereiding was ik veroordeeld tot Youtube waar ik het met enkele livebeelden moest doen. Toch was mijn interesse gewekt, vooral door het enthousiasme van mijn omgeving waar het onophoudelijke complimenten regent over hun performance.

De tent is nog half leeg als Hiqpy dan het podium betreedt en het eerste nummer inzet. Ik word dan nog niet weggeblazen, maar het is wel gelijk duidelijk wat de mensen om me heen enthousiasmeert. De band brengt lekkere alternatieve rock met een rauw randje. Ze hebben goede kop-staart nummers uitgewerkt tot degelijke shoegaze en grungepakketten.

Het samenspel is sterk, harmonieus en pakt lekker door. Blikvanger is de zangeres Abir Hamam die in haar tweedelig pak zo van een sollicitatie lijkt te zijn gekomen. Haar stem doet me denken aan een kruising tussen Geike Arnaedt in Hooverphonic en Ellie Roswell in Wolf Alice. Het vliegt alle kanten op terwijl ze zelf statisch achter haar microfoon begeeft en zich sierlijk verliest in haar zang en het gitaarspel.

Strak en meevoerend is het zeker. Zelfs bijna dansbaar en hitgevoelig door de jofele refreinen. De Rihanna cover Shut up & Drive lijkt in het begin geforceerd, maar uiteindelijk weten ze het zich eigen te maken. Maar daar schuurt het juist voor mij even.

Waar ik vooral naar op zoek ben als criticus is het eigen geluid. Ik hoor er van alles in, Sonic youth, Smashing Pumpkins en soms zelfs Bloc Party, maar hetgeen waarmee Hiqpy zijn stempel wil drukken wil op mij nog niet overkomen. Maar dat is persoonlijk. De mensen in de Jack Daniels tent hebben in elk geval een festivalwaardige opener beleefd en het applaus na afloop is niet van de lucht.

In mijn ogen is de hype van Hiqpy gegrond en het is meer dan terecht dat ze binnenkort overal te bewonderen zijn. Ga dat zien mensen.

mrt, 2024

Bij Acda & De Munnik barst de Apollo uit zijn voegen
Vanaf het begin trekken de heren alles uit de kast om er gelijk een memorabele avond van te maken

Als er één optreden al geslaagd was voor de eerste tonen door de speakers kwamen, is het wel dat van Acda & De Munnik. Na het afscheid van 10 jaar eerder stonden ze vorig jaar met hun concertreeks “De Reünie” maar liefst 6 keer in een uitverkocht Ziggo Dome. Dat staat symbool voor de impact dat dit iconisch duo heeft op de muziekscene in dit land.

Acda & De Munnik

Van tevoren heb ik veel gesproken met andere Paaspopgangers en meer dan de helft gaf aan dat ze hier wel het meest naar uitkeken. En dat blijkt, de tent lijkt te barsten uit zijn voegen. Het zou me niks verbazen als buiten nog dringen geblazen is bij de ingang.

Een volgepakt Apollo wacht als een storm voor de stilte die gaat volgen als het tweetal het podium op gaat komen en de hele tent zal inpakken met de warmste en intiemste nummers uit hun royale en rijke oeuvre.

Maar die stilte bleef weg. Vanaf het begin trekken de heren alles uit de kast om er gelijk een memorabele avond van te maken. Ren Lenny Ren, De kapitein Deel II en Niet of Nooit Geweest, je zou verwachten dat die nummers bewaard zouden blijven tot de toegift, maar niets daarvan. Ze gooien ze er gelijk uit en ontsteken een waanzinnig, haast euforisch meezingfestijn.

Zelf studeerde ik nog toen ze eind vorig eeuw voor het eerst de hitlijsten bestormde, maar zelfs degene in het publiek die 20 jaar jonger zijn, zingen alles woord voor woord mee. Deze muziek is van alle generaties. Simon & Garfunkel, de Beatles, allemaal gigantisch in betekenis, maar Acda en De Munnik doet daar niet voor onder en in je moerstaal is het toch net allemaal extra.

Daarmee kwam ook weer de vraag bij me naar boven, waarom zijn er toen mee gekapt? De waarheid ligt bij de heren zelf, maar nu is het wonderbaarlijk net of ze nooit zijn weggeweest. De podiumopstelling is nog steeds hetzelfde. Paul De Munnik links verscholen op de piano en Thomas Acda op gitaar pontificaal vooraan.

Ondersteund door een zes andere muzikanten horen we de nummers weer met het rijkelijk innige en vurige geluid dat we zo goed van ze kennen. Het wordt een gedenkwaardige trip down memory lane waarbij de liedjes keer op keer ontaarden in magnifieke evergreens. Het publiek krijgt er maar geen genoeg van.

Het lijkt wel Springsteenesk. Thomas hoeft maar met zijn armen te zwaaien en er klinkt gejuich. En als hij bij ’T Regent Zonnestralen even op en neer gaat, begint iedereen lekker mee te springen. Wat zullen zij zich toch majestueus moeten hebben gevoeld als ze tijdens Als Ik Je Weer Zie de handen in handen in de lucht beginnen te klappen en dat versterkt zien worden door de duizenden in de Apollo die het gretig oppakken en zorgen voor een imposante gedreun. Mocht dit festival een wedstrijd zijn, is heel duidelijk geworden dat dit een afgetekende overwinning is.

Apollo — Genieten met een zachte G – ©Bart Heemskerk

Het lijkt Game Over voor alle artiesten die nog moeten optreden. Het was Genieten met een zachte G en een Feest met hoofdletter F. Acda en de Munnik brengen een fenomenale aftrap van het festivalseizoen en nemen de cup met de grote oren dik verdiend naar huis.

Fotografie: Bart Heemskerk
Coverfoto: Bart Heemskerk

Acda en De Munnik