My Baby

My Baby klinkt tijdloos en spreekt vele generaties aan

Alle energie die van het podium spat komt in veelvoud terug uit de zaal die uitgelaten is

On-Nederlands goed. Zo kan ik dit concert van My Baby wellicht het beste omschrijven. De term is uitgevonden voor artiesten die dusdanig boven het maaiveld uitsteken dat ze “buitenlands” lijken. Maar vanavond is het vooral een groot compliment. My Baby zette de Willem Twee op zijn kop met een show die hun formidabele live reputatie meer dan waarmaakt.

My Baby

My Baby
Delta Trance Louisiana Dub

De reden dat ze het Willem Twee Poppodium aandoen is het tien-jarig jubileum van hun debuutplaat Loves Voodoo (2013). Het album waarop iedereen kennismaakte met hun etnisch verrukkelijke mix van soul, funk, gospel en blues wat ze zelf omdoopten tot Delta Trance Louisiana Dub en wat op vele eindlijstjes verscheen.

Daarna ging het in een stroomversnelling met snel uitverkochte concerten en uitnodigingen voor grote festivals van Noorderslag tot zelfs Glastonbury. En waar kunnen ze het beter vieren dan terug te keren in één van de kleine zalen waar het allemaal voor hen begon.

Hoewel de band nog niet zo lang bestaat, zijn de bezoekers vanavond ouder dan ik had verwacht. Met mijn 40+ voel ik me bijna een jongere. Het geeft wel aan dat hun muziek tijdloos klinkt en vele generaties aanspreekt.

Evenals de live show zelf. Het is iets na negenen als het licht uitgaat en de band het podium betreedt om hun eerste schijf bijna in zijn geheel te spelen. Ze trappen af met het openingsnummer No Depression.

Cato

My Baby
Cato van Dijck

Zangeres Cato, die er weer prachtig en appetijtelijk uitziet, zingt nog net zo zwoel maar toch ingetogen en krijgt het publiek volledig in trance. Waar de groep vooralsnog terughoudend lijkt te beginnen, wordt na een fraaie uitvoering van Moneyman en Out On Gin flink op het gaspedaal gedrukt en gaan ze er met gestrekt been in.

In een onafgebroken tempo worden de nummers de zaal ingevuurd. En dan is het net of er in My Baby een verse vlam is aangewakkerd. Door de oude songs in een hedendaags en fris jasje te steken en te overgieten met een dikke Electronic Beats saus (net als hun laatste album Sake Sake Sake) lijkt de groep een nieuwe motivatie te hebben gevonden die ze enthousiast weten over te brengen op de meedeinende toeschouwers.

Joost van Dijck
dikke Electronic Beats saus

Er wordt druk gedanst vooraan en alle energie die van het podium spat, komt in veelvoud terug uit de zaal die uitgelaten is en zielsgraag zich laat bezweren door de hymnes van hogepriesteres Cato en hypnotiserende ritmes van gitarist Daniel en haar broer Joost op de drums.

Daniel de Vries
Daniel de Vries

Gelukkig is er ook ruimte voor hun hits uit hun inmiddels rijke oeuvre. Seeing Red en het haast onherkenbare Uprising brengen de dansende menigte alleen maar verder in extase. Waar vooraf mee is gedeeld dat het slechts anderhalf uur zou duren, gaan zij nu dik over de twee uur. Dat maakt niemand wat uit. Ze hadden er nog meer aan kunnen plakken en het zou net zo hartelijk worden begroet.

Maar alsnog komt er een eind aan als Cato tijdens de fantastische “Sly Stone Jam” tijdens de toegift haar broer nagenoeg smekend aankijkt om het af te meppen.

Cato van Dijck
Sly Stone Jam

Na afloop neemt My Baby dankbaar het grootse applaus in ontvangst en lopen ze weg onder luid gejuich en uitzinnig gejoel. Dat is méér dan terecht en hopelijk voor ons is het niet de laatste keer dat ze in onze stad komen.


My Baby: Loves Voodoo (Deluxe Anniversary Edition) – 2023

For I Am King

Moddervette metalmatinee For I Am King en Reformist

Shinen met de metalcoregrooves die als tumulteuse golven neerslaan op de Willem Twee

Wat leven wij toch in een gaaf land, zei een zeker iemand een paar jaar terug. En daar ben ik het ook volmondig mee eens. Waar anders ter wereld kun je op een zondagmiddag een moddervette metalmatinee meemaken met For I Am King, Reformist en Another Now, drie knalgoede bands van eigen bodem?

For I Am King
For I Am King in Willem Twee Poppodium

Het strijdtoneel vanmiddag is het Willem Twee Poppodium waar de heavy programmeur Rob van der Ham wederom een prachtig affiche heeft geboekt. Top of the Bill staat daar het jubilerende For I Am King. De band bestaat inmiddels tien jaar en heeft als kroon op het werk net hun album uitgebracht met de toepasselijke naam Crown. Als Special Guest op deze tournee nemen ze het Eindhovense Another Now mee dat al eens eerder in 2020 het zittende publiek wakker trilde. Het bal wordt geopend door de jongste van het stel, de band Reformist dat eveneens Brabantse roots heeft.

REFORMIST

Deze slideshow vereist JavaScript.

Reformist deed nog mee aan Popronde 2022 en heeft zich daar al bewezen een goede live band te zijn. Als ze opkomen ziet het er al snel druk uit op het podium. Omdat het drumstel van de hoofdact er al prominent staat en de band zelf nog twee banners meeheeft waarop hun EP Reform, Rebuild is afgebeeld, blijft er bar weinig bewegingsruimte voor de muzikanten zelf. Dit lijkt in het begin de dynamiek uit het optreden te halen.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Tel daarbij op dat dit hun eerste show is in pakweg drie maanden en de gitarist een invaller is (Bas van Kampen/Changing Tides) die slechts een maand de tijd had om de set te leren en dan is het niet zo gek dat het even duurt voor de band als een dieselmotor op gang komt en de auditieve aanval inzet. Zo wordt hun nieuwe single Oblivion hartelijk en krachtig ontvangen en klinken de nummers van hun EP even verwoestend en zwaar in hun live uitvoering.

Reformist
Moeder Aarde

Wat ik wel mis is een stukje context voor de toeschouwers die nog niet bekend zijn met hun Concept EP. Zo brengen de banners de hoes (Een zwangere vrouw wiens buik is beschilderd met de Aarde) groot in beeld. Dit geeft een mooie inleiding voor het verhaal erachter; de apocalyptische zuivering van het menselijke ras door Moeder Aarde zelf en hoe een selecte groep overlevenden een tweede kans krijgt om een nieuw harmonieus bestaan op te bouwen. Dit is natuurlijk perfecte achtergrond informatie dat net wat meer diepgang had kunnen geven aan de korte set en aan afsluiter Rebuild. Desondanks kan de band rekenen op luid applaus na het harde werken.

ANOTHER NOW
Another Now
Another Now

Another Now stond in november 2020 al eens eerder in de Willem Twee en gaf toen al een groots visitekaartje af met hun metalcore die zich het best laat omschrijven als een symbiose van verschillende stijlen waarin metal clasht met het elektronische. Terwijl het publiek destijds gedurende beide shows moest blijven zitten, maakte de band zelf dat meer dan goed door voor 100 man te bewegen op het podium. En die level van energie lijken ze vandaag weer aan te gaan tikken.

Another Now
explosieve mix

Waar Reformist in het begin nog zichtbaar moeite had met de weinige ruimte op het podium, is het minimale aan Another Now wel besteed. Met hun explosieve mix en aanstekelijke sound, die sfeervol wordt aangevuld door de backingtrack is het net of ze hun muziek in een videospel spelen. Getooid met hun headless gitaren, voeren ze meermaals het tempo op, tot er zelfs zo nu een dan een moshpit wil ontstaan.

Another Now
headless gitaar

De band groep raast met een geweldige heftigheid door de nummers heen, oud en nieuw wisselt elkaar af, maar steeds weer klinkt de balans tussen brutaliteit en schoonheid die elkaar in een perfecte tanden weten te houden. Helaas vallen de clean vocals van de gitaristen soms weg, maar dat lijkt er nauwelijks toe te doen. Another now is op dit moment “ON FIRE” en zet de hele kiet in de hens, zoals we dat in Brabant zeggen. En dat bedoel ik letterlijk, want het publiek, waaronder ik, krijgen het er wel heet van.

moshpit
moshpit

Van beide voorprogramma’s lijkt Another Now nog het minst gemeen te hebben met For I Am King. Maar tussen de beukende grooves, de arcadische bliepjes en blopjes en de energieke podiumact door, is het wel duidelijk waarom zij hen graag mee wilden hebben om het publiek op te warmen.

FOR I AM KING

For I Am King
Alma Alizadeh

Als de lampen uitgaan voor de show van For I Am King, is het net of er een podiumbrede deken over de zaal wordt gelegd. De spanning stijgt, de leden komen één voor éen op en de Willem Twee wordt ondergedompeld in een beukend gitaargeluid dat door de ritmesectie in razend tempo wordt opgefokt. Dan wordt er even gas teruggenomen en zien we vanuit de coulissen zangeres Alma Alizadeh zich een weg slalommen naar het midden vooraan het podium. Even valt de hele zaal stil en doet ze haar mond open om met haar kenmerkende expressieve gromzang de aftrap te geven van wat een geweldig optreden gaat worden.

For I Am King
speelt bevrijd

En dat mag ook wel, de nieuwe release van Crown heeft lang op zich laten wachten (vijf jaar) en er heeft heel wat bloed zweet en tranen gekost als we de interviews mogen geloven. Dat zie je er ook wel aan af. For I Am King speelt bevrijd, lijkt dankbaar te zijn dat ze hun nieuwe nummers aan de man mogen brengen en gaat dan ook vol in de metalaanval.

Alma Alizadeh
innemende frontvrouw

En dat lukt alleraardigst onder aanvoering van boegbeeld Alma die zich in alles ontpopt tot een adorabele en innemende frontvrouw. Zelfs als ze niet haar strot leeg brult, blijft ze een dynamische podiumverschijning als ze haar wilde haren rondpropelleert en gitaarspel mimiekt op haar microfoon. De enige uitglijder die ze maakt is wanneer ze denkt te kunnen beginnen over patat in plaats van friet in een zaal onder de rivieren. Het is haar vergeven.

Crown

De nieuwe nummers slaan goed aan. Er heerst een sterk anthemische sfeer in het geluid met zwevende solo’s en denderderende riffs waarbij For I Am King (soms met moeite) schakelt tussen de versnellingen, maar wel een kloppend geheel neerzet met een haast mythisch verhalende kwaliteit.

Het levert veel applaus op bij het publiek, maar dat lijkt toch te zwichten voor het oudere werk zodra dat wordt ingezet. Waarschijnlijk omdat het meer gespeeld wordt op routine en daarom de precisie en de ritmische veranderingen niet zo veeleisend is als voor de nieuwe plaat. Maar sowieso geeft het mooi platform aan de band om nogmaals te shinen met de metalcoregrooves die als tumulteuse golven neerslaan op de Willem Twee.

Deze slideshow vereist JavaScript.

For I Am King is een band die zowel Metalcore als Death Metal uitzonderlijk goed uitvoert en live met enorme passie en muzikaliteit optreedt. Onder langdurig applaus wordt het publiek bedankt, een buiging gemaakt en heeft Alma eindelijk haar lesje geleerd als ze aankondigt; Tijd voor Friet!


Fotografie: Kees Vos Fotografie

Joss Stone

Joss Stone maakt faam als headliner en wereldster meer dan waar

Een moeder-in-spe op haar eigen festival babyshower bij Jack's Soul Live festival

Dit derde en laatste deel over Jack’s Soul Live Festival staat speciaal in het teken van het optreden van Joss Stone. De met prijzen overladen Britse zangeres zou eigenlijk in 2020 het festival al komen afsluiten en vandaag doet ze dat eindelijk tot groots dankbaarheid en ontzag van iedereen die erbij was. Ze mag dan wel hoogzwanger zijn op het moment, maar zodra ze het podium opstapt, staat haar niets in de weg en voert ze een show op die haar faam als headliner en wereldartiest meer dan waarmaakt.

Joss Stone

Joss Stone
Joss Stone – ©Mickey Obo

“Zou ze nu wel of niet komen optreden?” dachten sommigen, toen bekend werd hoever ze al was in haar zwangerschap. Maar zowel de organisatie als de souldiva zelf, stelde iedereen gerust. Na al het uitstel zou er geen afstel volgen.

Dan is het moment daar. Na een kort instrumentaal intro door haar band komt Joss Stone zelf beminnelijk het podium op en wordt ontvangen met een daverend applaus van alle festivalgangers. Alsof het allemaal al voorbij is en de show alle verwachtingen overtroffen heeft, maar we staan slechts aan het begin van wat een eminente avond zal blijken te worden.

Joss Stone
vrij en beweeglijk – ©Mickey Obo

Wat gelijk opvalt is hoe vrij ze zich voelt en hoe beweeglijk ze is. Waar ik vooraf had verwacht dat ze de hele avond op een kruk zou doorbrengen of spelend vanachter haar eigen piano, lijkt ze daar nu niks van te willen weten. Haar zomerse jurkje verbloemt niets en trots als een pauw paradeert ze over het gehele podium.

En waarom zou ze niet? Joss Stone is in verwachting en hoeft het niet te verbergen, ze omarmt het juist. Als een ware spring-in-het-veld dartelt ze rond terwijl ze de fans trakteert op een mix van haar meest voortreffelijke songs in allerlei stijlen; van Blues (Big Ol’Game), Soul (Super Duper Love) tot zelfs pure pop (You Had Me) en een streepje reggae (Love Me). Ze blijkt wederom ontzettend goed bij stem en brengt de nummers met de groots mogelijke speelvreugde en een enorm amusante allure. Tel daar die glunderende lach bij op, die maar niet van haar gezicht verdwijnt, als die van een kind in een speeltuin, en je kan niet anders dan je net zo opgewekt voelen. Dat Joss Stone vandaag de meest statige artiest is, blijkt niet alleen in haar faam, maar ook in haar doen en laten. Haar interactie met het publiek is gelijk aan die van andere supersterren.

Doorspekt met humor en jolijt, praat ze tussen de nummers door als een blijde gastvrouw. Een moeder-in-spe op haar eigen groots opgezette babyshower. Ze straalt zichtbaar van blijdschap en dankbaarheid als alle gegadigden haar volledig in hun armen sluiten. Zelfs als ze even stopt en rustig de tijd neemt om op zijn Engels een kopje thee te pakken.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Wanneer haar band midden in een nummer begint aan een heerlijke Jamsessie, vraagt Joss Stone vanuit het niets om de medewerking van de massa. Ze vraagt naar Melissa (achternaam bekend bij redactie). Een tijdje denkt iedereen dat ze weer een grap maakt, maar Joss houdt aan en gaat net zo lang door men de ernst beseft en Melissa samen met haar vriend vanachter de hekken zijn gevist.

Joss Stone
Ain’t love grand?

Eenmaal op de bühne krijgt het stelletje ieder een microfoon in handen en als Melissa tegen haar vriend zegt: “Ik heb je niet zomaar meegenomen naar dit concert” voelen alle toehoorders gelijk de bui al hangen. Wat volgt is een fabuleus en romantisch tafereel. Melissa deelt haar vriend mee dat ze het na 14 jaar wel eens tijd vindt om niet meer zijn vriendin te zijn en veel liever zijn vrouw genoemd wil worden. En terwijl Melissa een fonkelende ring tevoorschijn haalt en op een knie zakt, stijgt vanuit de tent een woest sentimenteel getier op. Het antwoord op de vraag laat zich raden. En terwijl het pas verloofd stel de coulissen induikt, spreekt Joss de menigte geëmotioneerd toe. “Ain’t love grand?,” vraagt ze. Waarna ze meteen jammert dat ze er eigenlijk geen fluit van heeft verstaan, maar wel de clou door had.

Jack's Soul Live
klassieke soul tracks

Na dit liefdevol intermezzo, pakken Joss Stone en haar de band de draad weer net zo makkelijk op en blijven de hits en medleys eruit gooien. Of ze nu klassieke soul tracks aan elkaar ritsen of die hemelse ballads opdraagt aan haar dochter (You’re My Girl) of haar vriend (Oh To Be Loved), het ene hoogtepunt is nog mooier dan het andere. Maar de ware climax moet dan nog volgen.

Joss heeft namelijk nog een verrassing in petto. Als ze bezig is met een waanzinnige vertolking van Betty Wright’s Clean Up Woman, roept ze halverwege het nummer niemand minder dan Candy Dulfer het podium op die een heerlijk streepje mee komt meeblazen en het nummer net nog wat voller kan laten klinken.

lady of soul
I Put a Spell on You

Deze kleine bijdrage kan al op flink wat applaus rekenen, maar wat zich daarna afspeelt met het tijdloze I Put a Spell on You blaast werkelijk alle aanwezigen omver. De beide SoulLadies binden de strijd met elkaar aan tussen sax en stem en trekken waarachtig alles uit de kast. Er is geen betere titel te vinden dan “I Put a Spell on You”, want de diva’s lijken net twee tovenaressen die om beurten een spreuk verkondigen en daarmee het complete publiek bezweren. De heuse krachtmeting blijft onbeslist, maar de grote winnaar zijn overduidelijk alle toeschouwers, want voor hen was dit een regelrechte apotheose van deze fenomenale festivaldag.

Candy Dulfer, everyone! Isn’t she amazing?, roept Joss Stone en dat kan niet anders dan beaamd worden. Er volgt nog een toegift. Joss is moe, maar nog niet verslagen. Wel merk je dat er ongemak bij komt kijken. Dan houdt ze haar buik vast, maar blijft desondanks opgetogen haar tevredenheid uiten. Want ze vindt het geweldig hier in Den Bosch te zijn. Ze grapt nog even dat het prettig zou zijn als bezoekers tot 4 uur ochtends door kunnen dansen, maar dat zij dan wel naar huis gaat.

Daarna legt ze uit dat ze voor het nummer Right To Be Wrong nog even de tekst heeft bijgewerkt. Zo is de zin “So just leave me alone” geen boogschap die ze op het eind wil meegeven, dus ze gaat nu andere woorden zingen met meer positiviteit en liefde, want dat kunnen we allemaal veel meer gebruiken.
En groot gelijk heeft ze. Met een opperbeste stemming van saamhorigheid wordt de aangepaste passage én masse meegezongen en blijk het de ideale afsluiter waardoor Joss Stone het doel bereikt dat ze voor ogen had; De mensen met een fantastisch gevoel huiswaarts laten keren.


Jack’s Soul live Festival in Den Bosch kende dit jaar een weergaloze editie en ik ben benieuwd waar ze volgend jaar mee gaan komen. Wat het ook wordt, wij van Klankgat hebben er nu al zin en zullen er dan weer net zo lief verslag van doen.


Coverfoto: Mickey Obo

Soul Life Festival

Routine triomfeert op Jack’s Soul Live festival

Na The New Soul in Deel 1 nu aandacht voor The Old Soul in Deel 2 met onder andere Candy Dulfer en DJ Jazzy Jeff

Waar in Deel 1 vooral de jongere artiesten (Giacomo Turra, Samm Henschaw) aan bod zijn gekomen, staat Deel 2 nu in het teken van de gelouterde artiesten die op Jack’s Soul Live Festival rijk hebben gespeeld.

Jack’s Soul Live festival

Om ervoor te waken dat de DJ Stage slechts een bijzaak zou worden, wilde de organisatie per se een headliner boeken. Met DJ Jazzy Jeff haalden ze gelijk één van de grootste namen ter wereld naar Den Bosch. Deze is vooral bekend van zijn samenwerking met Will Smith (The Fresh Prince), maar behind the decks staat hij ook alleen zijn mannetje. En niet onverdienstelijk, getuige de vele grammy’s die hij won met productiewerk voor anderen.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Het is dan ook niet gek dat het veld van het Jack’s Soul Live festival voor de DJ Stage een drukke bedoening wordt wanneer zijn optreden aanstaande is. Ondanks dat hij volgens het timetable om 16u15 zou opkomen, wordt het geduld nog even op de proef gesteld. Je zou denken dat hij fashionably late is, maar het schijnt dat de Productie problemen heeft met een mixer. Gelukkig kan DJ Tonno Disko de gemoederen probleemloos aan het dansen houden tot dit is opgelost.

Candy Dulfer

Candy Dulfer
Candy Dulfer – ©Mickey Obo

Het ongeduld knaagt en daarop besluit ik naar de Live stage te gaan in afwachting van Candy Dulfer. In tegenstelling tot de menigte bij de DJ Area, staat daar nog maar anderhalve man en een paardenkop. Dit blijkt slechts de stilte voor de storm. Wanneer de band de eerste tonen aanslaat, gooit Candy zelf, geflankeerd door haar zangers, al zingend en klappend de armen in de lucht. Het lijkt de roep van een Sirene langs de Rijn, want het heeft een aanzuigende kracht op de rest van het terrein en binnen 15 seconden staat de tent bomvol. Ineens sta ik in het gedrang om net als anderen één van ’s lands meest getalenteerde vrouwen aan het werk te zien.

Candy Dulfer
Candy geflankeerd door haar zangers – ©Mickey Obo

En dat is niet vreemd, want deze dame verdient dat. Ze is vandaag de meest ervaren artiest met internationale allure die op het podium staat en tijdens haar show laat ze wederom zien waarom. Je hoeft al niet eens meer op te sommen met welke grote namen ze allemaal al heeft samengewerkt. Die lijst is even indrukwekkend als dat hij lang is. Maar daarmee vergeet je nog wel eens dat ze ook in haar eentje al een grootheid is en stevig kan uitpakken. Zo ook nu, versterkt door een fikse begeleidingsband en geweldige zangers, waaronder Ivan Peroti, brengt ze een fenomenale performance op de planken.

Ze mag dan inmiddels de 50 voorbij zijn, maar Candy Dulfer is nog steeds een charmante verschijning met looks om door een ringetje te halen. Ze oogt jeugdig, vitaal en zet haar saxcapades nog even fraai soepel in als alle jaren daarvoor. En natuurlijk vormt zij het stralende middelpunt op het podium, maar zoals altijd is er aandacht voor de hele band en krijgt iedereen zijn moment om te shinen. Voor Candy zelf is het wanneer ze samen met haar gitarist een sublieme vertolking weggeeft van de hit Lily Was Here.

DJ Jazzy Jeff

DJ Jazzy Jeff
DJ Jazzy Jeff

We zijn meer dan een uur verder, maar dan komt daar de bevrijdende aankondiging waar iedereen bij de DJ Stage op heeft zitten wachten. Jazzy Jeff treedt aan en legt zijn naald op de eerste plaat. Zodra de klassieker Soul & Sunshine  van Harvey & the Phenomals door de speakers komt, slaat de sound neer als een kogelregen die de mensenmassa veranderd in één dansende zee.

“Now That’s What I’m Talking about,” brult de MC terwijl iedereen hen toe juicht en beweegt. Het ongemak van het lange wachten heeft plaatsgemaakt voor ontlading. Terwijl Jazzy Jeff de éne na de andere Banger inzet, zonder vaart te minderen, zakt de set geen enkel moment in. En zo hebben de bezoekers het graag.

DJ Jazzy Jeff
had wat spannender gemogen

Ikzelf ga er in het begin nog hard op. Maar halverwege de verkorte set, merk ik toch dat ik er wat meer van had verwacht. Begrijp me niet verkeerd. Jazzy Jeff draait geweldig. Met zijn platen heeft hij de touwtjes goed vast en krijgt hij de poppetjes meesterlijk aan het dansen, maar van mij had het wel wat spannender gemogen. Met deze tracklist speelt hij naar mijn mening teveel op safe, in plaats van golven te maken met wat heimelijke en dansbare beats die ideaal zouden zijn geweest voor deze geladen atmosfeer.

Berget Lewis
Jack’s Soul Live
Berget Lewis – ©Mickey Obo

Omdat ik gedurende deze volle festivaldag ook moet zorgen voor de inwendige mens, besluit ik eerst wat te gaan eten. Daardoor mis ik helaas een deel van de “Tribute to Soul” door Berget Lewis . Als ik aankom is het is dikke feest al in volle gang. Als een ware Gospel Train dendert de zangeres door de tent, terwijl de Soul Live Band, net als in de club, haar ondersteunt met strak spel. De aanwezigen voelen zich dankbare passagiers aan boord van een muzikale tijdreis door decennia van al het moois wat de Soul, Funk en Jazz te bieden hebben gehad. Er wordt volop meegezongen, geklapt en gedanst en als het niet voor de vele mobieltjes was, had ik me gerust gewaand in de swingende jaren 70.

David Dam
Jack’s Soul Live festival
David Dam – ©Mickey Obo

Het laatste kwartier van de Tribute is het de beurt aan David Dam om het voortouw te nemen. En hoewel de show stijf geregisseerd is van begin tot eind en iedereen op het podium vast houdt aan het georkestreerde script, gooit hij samen met de gracieuze achtergrondzangeressen, Lynn, Emmie en Gosha, er nog een schepje bovenop. Die dosis van verse aanstekelijke energie zorgt dat het dak er bijna afvliegt. Net als bij de eerdere artiesten staan zij er ook alledrie met een gigantisch speelplezier en zetten ze alles op alles om bij het publiek een verrukkelijke sensatie teweeg te brengen. Vooral zangeres Emmie valt in positieve zin op, want in haar eentje geeft nieuwe betekenis aan de uitdrukking “110% toewijding”.

Jack’s Soul Live
vlnr: Lynn, Emmie en Gosha – ©Mickey Obo

Als het aan mij lag, hadden ze nog wel even door mogen spelen, want de 15 minuten zijn in een vloek en een zucht om. Daarmee is een eind gekomen aan een galavoorstelling door Berget en David en alle anderen, maar laten ze wel hun toeschouwers achter met een enorme Feel Good High.

The Brandon Brown Collective
The Brandon Brown Collective
The Brandon Brown Collective – ©Mickey Obo

Het laatste optreden dat ik bespreek in dit deel is zeker niet de minste. The Brandon Brown Collective is voor velen wellicht een onbekende naam, maar haar leden zijn zeker geen kleine jongens in de Soul en Funk wereld. Frontman Brandon fungeerde als muzikaal leider bij Michael Jackson ten tijde van zijn dood, Stanley Randolph is de vaste drummer bij Stevie Wonder en zanger Mackenzie Green verdiende zijn sporen bij The New Power Generation van Prince. Samen vormen zij een recept voor muzikaal vuurwerk en staan ze terecht groots op het affiche.

Wanneer het concert begint is de magie gelijk voelbaar door de hele tent. Met al hun podiumervaring is het voor hen dan ook een koud kunstje om de sfeer een aantal graden op te warmen. Dat is zeker opmerkelijk omdat ze ervoor kiezen hun eigen werk te spelen en niet om met andermans liedjes aan de haal te gaan. Des te leuker is het om te zien dat de toehoorders flink overstag voor hun brandende mix van edgy en verlangende jams.

Jack's Soul Live
Smooth Soul Jazz – ©Mickey Obo

Muzikaal laveert Brandon Brown Collective tussen zwoele Smooth Soul Jazz en de toegankelijke jaren 80 Funk. Elk nummer klinkt als vernieuwde evergreen en dat onderstreept nogmaals hun vakmanschap. Hoezeer ook duidelijk is dat Brandon de leidersrol heeft en als spil fungeert op het podium, voelt het toch als een Collective Concert waarin iedereen een rol krijgt en niet 1 persoon constant de spotlight opeist. Of het nou de blazers zijn of de toetsenist, iedere muzikant pakt zijn deel, iedere noot mag worden gehoord. En wat ze ook spelen; Funk, Jazz, Rock, een enkele zwijmelballad, het kan allemaal en klinkt als een klok.
Hypes komen en gaan, maar de kwaliteit, talent en gevoel waarmee The Brandon Brown Collective hun muziek uitvoert is van een tijdloze klasse.


Wordt vervolgt in deel 3


Coverfoto “Silent Disco”: Mickey Obo

Jack's Soul Live Festival

Jack’s Soul Live Festival op volledige capaciteit

Motto van het festival blijft “Where the old soul meets the new” en dit jaar is dat goed vormgegeven

Drie keer is scheepsrecht. Nadat het Jack’s Soul Live Festival in 2020 en 2021 geen doorgang vond in een tijd waarin de wereld leek stil te staan, keert het vandaag terug alsof het nooit is weggeweest. De bezoekers weten het weer massaal te vinden en komen vreugdevol en goedgehumeurd het terrein op de Pettelaarse Schans op. Het festival draait weer op de volledige capaciteit en er is zelfs een area bijgekomen.

DJ Stage
DJ Stage – Tonno Disko

De Silent Disco blijkt een welkome aanvulling naast de DJ stage en het Live podium dat voor deze editie volledig overdekt is, voor het geval de weergoden een artiest minder gezind zijn. Achteraf blijkt de maatregel onnodig. De gehele dag heerst er een aangename festival temperatuur en ik verheug me op wat een sensationele live muziekdag kan worden.

Jack’s Soul Live Festival

Het motto van het festival blijft “Where the old soul meets the new” en dit jaar hebben ze dat goed vormgegeven door naast de ervaren namen ook een tweetal twintigers uit te nodigen om het publiek in de middag op te warmen. De eerste daarvan is de jonge Italiaan Giacamo Turra die om 13:00 uur af mag trappen op het Live Podium.

Giacamo Turra

Jack’s Soul Live Festival
Giacamo Turra

Giacomo Turra is pas 25 jaar, maar heeft al flink aan de weg getimmerd. De organisatie heeft hem eerder uitgenodigd bij 1 van hun indoor shows en de verpletterende indruk die hij achterliet, deed hen besluiten hem toe te voegen op het affiche. Waar hij destijds de Soul Live HuisBand ter ondersteuning had, mag hij nu het kunstje komen herhalen met zijn eigen mensen.

Helaas blijkt er nog een hoop mis met geluid, dus gaan de eerste 20 minuten van zijn set verloren aan een heen-en-weer onderonsje met de techniek. Op deze wijze blijkt de rol van festival-opener een ondankbare taak. De bezoekers die speciaal voor hem zijn gekomen blijven geduldig staan, maar velen besluiten de rest van het terrein te gaan verkennen. Gelukkig herpakt het vijftal onder Turra’s bezielende leiding zich snel en spannen ze zich ijverig in om het vuur aan te stoken in de relatief koude tent.

Jack’s Soul Live Festival
hemelse tonen

Daar slagen ze redelijk in als de tent zich langzaamaan weer vult met geïnteresseerden die afkomen op de hemelse tonen van Giacomo’s tunes en covers in een eigen jasje van R’n’B en hiphop invloeden. Zijn composities lenen zich uitstekend voor de trendy Spotify lijstjes in hippe koffietentjes en ook live resulteren ze in een sierlijk en subtiele soundtrack om de dag mee te beginnen. De missie slaagt dus alsnog. Na afloop bedankt het publiek Giacomo en zijn band zoals vooral deze generatie dat kan; de telefoons worden gepakt voor de Socials om hem te gaan volgen.

Steffen Morrison
Steffen Morrison

Daarna is de beurt aan Steffen Morrison. Hoe dat is gegaan kunnen jullie lezen in het verslag van collega Ronald die hem achter de schermen al had weten te strikken voor een interview. Dit gaf mij de tijd om een rondje te maken langs de andere area’s. Te beginnen met de Silent Disco waar het feest al in volle gang is.

Silent Disco

Silent Disco
Silent Disco

Wat meteen opvalt is dat alle koptelefoons dezelfde kleur hebben. Er blijkt maar één DJ tegelijk te draaien, wat toch een beetje ten koste gaat van de fun. Wie het concept kent, weet dat er vaak een aanbod is van twee of meer kanalen, waardoor je makkelijk kunt schakelen en afstemmen op je voorkeur. Dat die keuze er nu niet is, drukt de pret voor de aanwezigen niet.

Jack’s Soul Live Festival
Sublime

De DJ’s die geboekt zijn door mediapartner Sublime maken er een dikke party van met hun eclectische mix en laten iedereen volop genieten. Ook voor mij als toeschouwer is het smullen om te zien hoe mensen hun remmingen verliezen en zich sufdansen met hilarische gebaren en mimiek. Waar het overgrote deel zich vooral vermaakt in zijn eigen wereld, gooien sommigen er serieuze moves uit en gaan complete dance battles aan, wat prachtige taferelen oplevert. Af en toe komt er een nummer voorbij wat niet iedereens kop thee is (zoals glijerige jaren 70 soul) maar dan pakt men de gelegenheid aan als een ijsbreker om nieuwe vrienden en kennissen te maken.

Samm Henshaw

Samm Henshaw
Samm Henshaw

Als ik rond kwart voor vier terugkeer naar de tent is het alweer tijd voor de andere jongeling, Samm, vergeet de extra M niet, Henshaw. Vooraf heb ik zijn debuutalbum Untidy Soul een paar luisterbeurten gegeven en ik werd blij verrast. Zijn liedjes bevatten een massieve aantrekkingskracht door zijn speelse teksten over gepolijste funkgrooves die geserveerd worden met injecties van soul en gospel die klinken als puur zonneschijn. Grote vraag is echter, blijft de kwaliteit overeind als hij op het podium staat?

Dat antwoord krijg ik jammer genoeg niet. Dit komt omdat Samm ervoor heeft gekozen om met een minimale bezetting ten tonele te verschijnen, slechts gitaar, toetsen, bas en drums. Zonder achtergrondzang en een blazerssectie zette ik me schrap ik me voor een uitgeklede voorstelling. Maar al snel hoorde ik de orkestband meedraaien, waardoor we worden getrakteerd op een half om half gerecht. Hoewel de achtergrondmuziek ijzersterk is ingespeeld, snijden de smaakvolle trompetlijnen niet door en maskeren ze de verder onzichtbare live instrumenten. Ook de zangkoren die van vitaal belang zijn voor de gospelrand op plaat, komen onnatuurlijk perfect uit de speakers en vertroebelen hiermee de authenticiteit en beleving die het had kunnen zijn.

Jack’s Soul Live Festival
pakkende popsingles

Maar dit is slechts de mening van een “zure” recensent. De aanwezige en vooral jonge fans zijn anders heel ontvankelijk voor zijn schouwspel. Samm kan ook als geen ander pakkende popsingles schrijven en zijn toehoorders in een vat van gelikte hiphop en romige R’n’B onder dompelen om hen vervolgens uitgelaten en opgewekt boven te laten drijven. Voor hen is het allemaal geslaagd, dus dat geef ik hem wel na. Omdat ik ergens vindt dat hij vals heeft speelt, vraag ik hem na afloop in de coulissen nog even waarom. Als antwoord benadrukt hij het financiele aspect. Maar hij wil niets weten van gemakzucht, want hij heeft zelf alles ingespeeld en opgenomen. Hij vat samen; It’s cheaper but it isn’t cheating. En die uitspraak klinkt alleen maar leuker als je het hem hoort spreken met zijn cockney accent.

Wordt vervolgd in deel 2


Coverfoto: Mickey Obo

Soul Live festival

Interview Rik Buenen over JACK’S Soul Live festival

Wereldartiesten zoals Joss Stone en DJ Jazzy Jeff op de Pettelaarse Schans in Den Bosch

In 2019 was er voor het laatst het JACK’S Soul Live festival op de Pettelaarse Schans. Sindsdien had festivalorganisator Rik Buenen er zijn handen vol aan om zijn “kindje” overeind te houden in tijden van Corona. Maar na 2 jaar afwezigheid is het festival terug op zaterdag 27 augustus met de beste line-up ooit. Nog iets meer dan een week tot het JACK’S Soul Live festival.

KLANKGAT ging met hem in gesprek. Rik Buenen, de Bossche local boy die wereldartiesten in zijn hometown boekt. Over terugkeren naar zijn stad Den Bosch en hoe het voelt om thuis te komen met zo een grandioos festival.

JACK’S Soul Live festival

Soul Live festival
Rik Buenen – Soul Live festival

KLANKGAT: Nog iets meer dan een week tot het JACK’S Soul Live Festival in augustus, heb je er zin in?
Rik Buenen: Ja natuurlijk, na 2 jaar kan ik echt niet wachten. Al die tijd hebben we niks kunnen doen, maar nu gaat het eindelijk gebeuren. Het is voor mij echt van; we kunnen weer, we mogen weer, het wordt één groot feest. We hebben Joss Stone weten te behouden als headliner en voor de regio vinden we het belangrijk. Ik kom hier zelf uit de buurt en heb het zien groeien. Den Bosch is ook echt mijn stad. Ben heel bij dat we het hier mogen gaan doen.

KLANKGAT
: Wat fijn om te horen. Ook wij zijn blij dat het doorgaat. Maar we hadden ons goed voor kunnen stellen als je op een gegeven moment de handdoek in de ring wilde gooien. Is dat ooit aan de orde geweest?
Rik: Nee, dat is zeker niet aan de orde geweest. Ondanks dat er van alle kanten werd geroepen om er mee te kappen, zijn wij vooral blijven volhouden. Dat was niet makkelijk, maar dat is het nooit als je ergens naar toe werkt. Het is knokken, het is een visie hebben, weten waar je naartoe wilt en daarin blijven geloven. Volhouden is dan het enige wat je kan. Maar wel logisch blijven nadenken, van waar gaan we naartoe en hoe gaan we daar komen. Terugblikkend, als je ziet waar we vandaan komen, zijn het altijd strategische keuzes geweest, van hoe je probeert te groeien.

JACK'S Soul Live festival
JOSS STONE

KLANKGAT: Waar jullie vandaan komen inderdaad. Dat is een aardige geschiedenis van jullie ontstaan. Kun je voor onze lezers vertellen waar het allemaal eigenlijk is begonnen?
Rik: Het idee kreeg ik toen ik iets wilde gaan doen met mijn passie voor de Soul. Destijds was ik zeer actief in de organisatie van de dance wereld en toen bedacht ik van; hoe kan ik soulfeesten vernieuwend neer gaan zetten. Het eerste feest dat we arrangeerde was in 2009 in de Orangerie in Den Bosch. Met vooral lokale artiesten en publiek uit de regio. Ons kent ons, zeg maar.

Bij de verhuizing naar de Willem Twee Poppodium voelde het voor mij echt als een thuiskomfeestje. Woonde zelf toen in Amsterdam en vond het leuk om twee keer per jaar een feest te hebben waar je veel bekenden zag. Maar daar is het balletje gaan rollen, omdat we merkten dat het een concept was dat niet alleen werkt, maar ook toekomst had. We gingen toen voor het olievlek-idee, als het ware uitrollen naar de grote locaties door het hele land. Zo kwamen we terecht op locaties als 013 (Tilburg), Luxor Live (Arnhem), Paradiso (Amsterdam) en zelfs de Oosterpoort (Groningen). We zijn betere artiesten en dj’s gaan boeken en zo is dat gaan ontwikkelen naar ruimere zalen en we wisten een enorm publiek te bereiken. Steeds namen we de volgende trap en kregen we nog meer naamsbekendheid.

JACK'S Soul Live festival
Soul LIVE – Pettelaarse Schans

Toen durfden we de stap te nemen. We gaan afsluiten in de zomer met een groots festival in 2017 op de Pettelaarse Schans in Den Bosch. We kende een hele aangename eerste editie. Headliners waren toen Boris en Berget Lewis, die er dit jaar ook weer bij is. Toen kwamen we Full Circle, zoals dat heet. Terug in mijn stad, Den Bosch, waar het ook allemaal is begonnen.

KLANKGAT: Wat een prachtige geschiedenis. Ik kan het me zeker herinneren de tijd in de Willem Twee Poppodium. Voelde echt als een familie feestje, zo een leuke sfeer. Je werkte toen ook veel met je familie. Doe je dat nog steeds?
Rik: Ja, ik ben een familie man. Inmiddels heb ik zelf twee kinderen, die zijn 4,5 en 1 jaar. Mijn familie is er nog altijd bij betrokken. Mijn vrienden en familie hebben meestal als vrijwilligers meegeholpen en bijgedragen aan het succes. Daar ben ik heel dankbaar voor. Maar je ziet nu het wat omvangrijker wordt, komen er ook meer ervaren krachten bij, die het hele jaar door feesten organiseren. Het voelt wel nog steevast als een familiefeest voor de soul liefhebbers. In het begin was het natuurlijk tot 500 mensen en toen kenden je de meesten. Maar toen we eenmaal naar de grotere zalen gingen, trok je natuurlijk een ander publiek. Daar zit ook het verschil met een gratis evenement. Er kwamen allerlei mensen op af, maar wel diegenen die er allemaal affiniteit mee hebben. Dus het werd één grote soul live familie. Dat geeft altijd wel een prettig gevoel.

Rik Buenen
één grote soul live familie

KLANKGAT: Dat wordt dus een familiaire sfeer op het eindfeest. We vragen ons af, de festivalzomer in Den Bosch zit al aardig vol. Waarin onderscheidt jullie feest zich van andere festivals?
Rik: (grinnikend) Die zit aardig vol inderdaad, maar geen één heeft een artiest van het kaliber Joss Stone op het affiche. Of iemand als DJ Jazzy Jeff geboekt. Dat durf ik wel te stellen. Maar het belangrijkste onderscheid zit hem in de opzet. Kijk, Jazz festivals zijn er genoeg. In Breda en Den Bosch heb je de gratis toegankelijke weekenden, maar daarna heb je gelijk North Sea Jazz. Daar zit niks tussen. En dat is wel wat wij brengen. Een toegankelijk festival met leuke, wereldberoemde artiesten wat alsnog heel intiem aanvoelt.

KLANKGAT: Over het affiche gesproken, jullie hebben een flinke slag geslagen. Veel gerenommeerde artiesten uit binnen- en buitenland. Zijn jullie in zee gegaan met een nieuw boekingsbureau? Kun je ons iets meer vertellen over die artiesten en wat ze gaan brengen?
Rik: Er heeft geen boekingsbureau tussen gezeten. Dit heb ik allemaal zelf geregeld. Soul live is ook mijn eigen BV waarin ik werk met een aantal freelancers, maar de artiesten heb ik eigenhandig geboekt. Ik heb er veel tijd in moeten investeren en heb veel contact onderhouden met boekers en managers. Maar aldoor was er vrij snel interesse om te komen spelen, zolang het binnen de mogelijkheden viel.

En terwijl ik zelf het programma heb samengesteld, probeerde ik vooral recht te doen aan ons motto. Dat is altijd geweest: “where the old soul meets the new”. Dus veel opkomend talent tegenover gevestigde namen.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Van eigen bodem hebben we wel de top weten te strikken. De geweldige zangers Steffen Morrison, Berget Lewis en rasartiest Candy Dulfer. Die hebben live stuk voor stuk hun strepen wel verdiend. Daarnaast komen ook David Dam en Danjil Tuhumena, de jongens van onze indoor shows, die het gevoel over kunnen brengen vanuit de club.

Daarnaast hebben we ook internationaal opkomend talent met Giacomo Turra uit Milaan. Die wist plotsklaps 300K volgers te krijgen tijdens corona. Het is een hele funky gast met eigen tunes die ook bekende nummers in een eigen instrumentaal jasje weet te steken. Hij trekt nu ook aandacht van Bootsy Colins en van Tash Sultana. Dat zijn niet de minsten. We hadden hem al eerder uitgenodigd in Paradiso waarin hij ons wegblies met onze Soul Live band. Nu mag hij dat komen overdoen en hebben we hem de ruimte gegeven zijn eigen mensen mee te nemen.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Een ander opkomend talent is Samm Henshaw uit Engeland. Die is heel hot in America. Heeft daar gewerkt met Pharrell en andere grootheden. Hij kreeg vooral veel aandacht nadat 1 van zijn
nummers “The World is mine” in de film “Hustle” van Adam Sandler te horen was. Hij is net terug van een haast uitverkochte VS tour. Hij heeft hier al eerder gestaan op North Sea Jazz, maar ook op Best Kept Secret. Dus dat gaat een pakkende show worden.

BRANDON BROWN COLLECTIVE
BRANDON BROWN COLLECTIVE

Ondanks dat het niet iedereen meteen iets zegt, is de Brandon Brown Collective wel echt een gevestigde naam. Die jongens heb ik puur geboekt op hoe funky ze zijn. Je wil toch een bepaalde energielevel aantikken op een festival. Met hen gaat dat zeker lukken, want dit is een regelrechte Funk Explosion. Zo zit de Frontman bij de New Power Generation (voormalige band van Prince), de drummer speelt vast bij Stevie Wonder. En Brandon Brown zelf is de bassist maar hij is ook de musical director van The Jacksons. Dit geeft wel even aan op welk niveau zij dus spelen. Dat is gewoonweg Champions League.

En om de Live Stage af te sluiten hebben we Joss Stone. Dat is altijd wel een headliner als zij op een Soul of Jazz festival speelt. Die draait ook al even mee en heeft al op aanzienlijke podia haar imponerende zangkunsten laten horen. Heel blij en trots dat we die hebben weten te houden en dat ze bij elke verschuiving weer toe heeft gezegd om te komen.

DJ stage

We heten dan wel Soul LIVE, maar we wilden mensen niet het idee geven dat de DJ stage maar een bijzaak is. Het is wel degelijk de bedoeling dat we daar lekker los kunnen gaan, dus moesten we daarvoor wel een headliner boeken.

JACK'S Soul Live festival
DJ JAZZY JEFF

Nou met DJ Jazzy Jeff hebben we wel meteen het plafond aangetikt. Dit is de man die de “monsterscratch” beroemd heeft gemaakt in het turntablism (DJ stijl) en samen met Will Smith miljoenen platen heeft verkocht. Ook heeft hij meerdere Grammy’s gewonnen voor producties van andere artiesten. Als die op een festival als Tomorrowland staat, is het ook een headliner, dus hiermee halen we exclusief een excellente DJ naar Nederland.

Silent Disco
Dit jaar heeft Soul LIVE ook iets nieuws; er komt een derde area bij en dat wordt de Silent Disco. Die zal worden verzorgd door radiostation Sublime, die ook onze mediapartner is. Binnenkort gaan we daar namen voor bekend maken, maar ik kan je verklappen dat het wel DJ’s zijn voor wie het de moeite is om die te gaan checken.

KLANKGAT: Dat is een prachtig programma. En dat allemaal in onze eigen Den Bosch. Gefeliciteerd met dit affiche. Is er een artiest in het bijzonder die je op de dag zelf per se mee maken?
Rik: Dat vind ik een moeilijke vraag. Omdat ik ze zelf heb geboekt, wil ik ze allemaal graag zien, maar nee, dat gaat helaas niet lukken. Ik ben vooral iemand die zelf achter de schermen keihard meewerkt. Het moet allemaal goed lopen, er zijn dingen die je met elkaar moet regelen. Natuurlijk heb je daar mensen voor, maar je blijft toch eindverantwoordelijk. Daarnaast vind ik het ook leuk om er dicht bovenop te zitten. Dan ben ik in mijn element en dat is wat ik graag doe. In de avond ga ik wel proberen te ontspannen en nog wat mee te krijgen van hoe sommige optredens lopen. Vooral de shows van Brandon Brown Collective en die van DJ Jazzy Jeff. Ik ben heel benieuwd hoe die gaan uitpakken.

KLANKGAT: Daar zijn wij ook benieuwd naar. Met KLANKGAT zullen we aanwezig en ter plaatse verslag doen. Wat we ons ook afvragen. Hoe zou de toekomst eruit gaan zien? Heb jij nog droom artiesten die jij eens zou willen boeken voor Soul Live in Den Bosch?
Rik: Haha, droomartiesten, daar zeg je me wat. Droom artiesten zijn er altijd. Van een Jessie J tot een Maxwell, maar ook een Lionel Richie zou fantastisch zijn. Maar de echte droom die we zouden willen halen is toch Stevie Wonder. Dan heb je meteen de top. Dat is een pionier die zoveel invloed heeft gehad op hedendaagse artiesten en muziekstijlen.
Maar we hebben nu al een hoop schitterende artiesten en stapsgewijs maken we nieuwe sprongen. The sky is the limit en we zien graag wat de toekomst brengt.

Steffen Morrison
STEFFEN MORRISON

KLANKGAT: The sky is the limit inderdaad. We wensen je vast een plezierige festival dag toe. We geloven dat het uit gaat verkopen. Doen onze lezers, die misschien weinig hebben met Soul, er ook nog goed aan om een kaartje aan te schaffen?
Rik: Jazeker, iedereen is welkom. Al zou je niets hebben met de artiesten, Soul blijft toch altijd een soort van feelgood muziek, waar iedereen van 18 tot 65 en ouder zich op zijn plek voelt. Wij merkten dat ook aan onze clubshows, je ziet toch een divers publiek en gemixte groepen binnenkomen, soms zelfs hele families. En ook nu, met deze namen, we trekken bezoekers uit het hele land. Mensen hebben er toch wat voor over om erbij te zijn.
Het gaat sowieso een mooie dag worden. We hebben ook rekening gehouden met het weer dat tegen kan zitten. De hele live stage hebben we overdekt, waardoor je ten allen tijde kan genieten van de shows. Dus als je een kaartje koopt, dan staat je een voortreffelijke festivaldag te wachten.


Jack’s Soul Live festival vindt plaats op zaterdag 27 augustus 2022 op de Pettelaarse Schans. Het begint om 12u30 en eindigt om 23u00. Meer info vind je op: https://www.soullivefestival.nl/info/
Er zijn nog kaarten beschikbaar: https://www.soullivefestival.nl/tickets/

Foto’s: website soullivefestival.nl en Facebook OfficialSoulLIVE

Levenslied

Levenslied Den Bosch is terug op de Markt

Vorige eeuw overgewaaid uit Tilburg is dit festival niet meer weg te denken uit Bossche evenementenagenda

In 2022 is Levenslied Den Bosch, de muziek met een lach en een traan, weer terug. Als start van de zomer en nog voor de vakanties gaat Den Bosch nog even uit zijn dak op de Markt, de “eigen” huiskamer van de stad ’s-Hertogenbosch.
Zondag 10 juli is een prachtige dag in Den Bosch zoals we er een hoop hadden de afgelopen tijd. De binnenstad leeft volop, terrassen zitten vol en winkelende mensen bewegen zich rustig door de straten. Zelf ben ik op weg naar de Markt om te recenseren, want na twee gemiste jaren kan de 24ste editie van het Levenslied Den Bosch eindelijk weer plaatsvinden.

Levenslied Den Bosch

Levenslied
Levenslied Den Bosch 2022

Het Levenslied Den Bosch kent een rijke geschiedenis. Overgewaaid uit Tilburg in de vorige eeuw is dit festival niet meer weg te denken in de Bossche evenementenagenda. Waar voorheen nauw werd samengewerkt met de organisatie uit Tilburg doet de stichting Markt Evenementen Promotie Den Bosch het voortaan zelf en was het jarenlang een succesformule. Grote namen als Imca Marina, Jacques Herb, Frans Bauer, Marianne Weber, Jan Smit, Nick & Simon hebben acte de presence gegeven. Waar dit natuurlijk de publiekstrekkers waren heeft de organisatie zich ook gemanifesteerd als broedplaats voor nieuw (lokaal) talent. Zo hebben René Schuurmans en Henk Bernard na het Levenslied hun doorbraak beleefd. Goed nieuws dus voor onze stad en het Bossche muziekleven dat het Levenslied dit jaar (hoewel in afgeslankte) vorm weer doorgang vindt.

Corona

Programma Levenslied
Programma Levenslied

Als ik aankom, ben ik wel even verrast door het hekwerk. Andere jaren had het Levenslied een open karakter omdat het vrij toegankelijk was. Door omstandigheden is het nu anders. Zo heeft corona ook ingehakt bij de ondernemers aan de Markt en waar het eerder een gezamenlijke inspanning betrof van de omringende kroegen, hebben dit jaar alleen Tijl Uijlenspiegel (Marc Kops) en De Paternoster (Bert Henkelman) de handen ineengeslagen.

Vooraf op social media ontstond er ook een hoop consternatie, of op zijn Bosch gezegd, een hoop gezeik, dat er dit jaar voor het eerst entree geheven wordt. Het verdriet is begrijpelijk in deze tijd, maar van mij verdient de organisatie niets dan lof voor deze bewuste keuze. Natuurlijk is er weemoed naar de tijd vóór corona, maar als je dit festival levens(lied)vatbaar wilt houden en terug wilt naar meerdaags en gratis, dan zijn deze veranderingen noodzakelijk en onoverkomelijk.

Mens centraal

Joviale stemming
Joviale stemming

Eenmaal voorbij de ingang, maakt de verwondering meteen plaats voor een blije verrassing. Het onthaal voelt als een warm bad. Het feest is al vroeg in volle gang en er hangt meteen een joviale stemming. Hoe klein Den Bosch is, blijkt ook meteen. Nog geen zes meter heb ik me verplaatst als ik al tien bekenden heb begroet. Mensen kiezen strategisch hun plek (dicht bij de bar of het podium) en nergens valt een onvertogen woord. Het terrein is ook mooi ruim opgezet en er zijn nauwelijks wachtrijen bij de bar waar je fatsoenlijke prijs betaald voor je drankje. Wat wil een mens nog meer?

Het ontroert me ook om te zien hoe er plek wordt gemaakt voor ouderen of minderbeperkten. Ieder van hun krijgt ruim baan om goed uitzicht te hebben en er een plezierige dag van te maken. Daar wordt je toch blij van. Het is ook tekenend voor het Levenslied, waarin naast de Lach en de Traan, toch vooral de Mens centraal staat.

de Lach en de Traan
de Lach en de Traan

Backstage krijg ik van de organisatie van het Levenslied mijn bandje en ik merk op dat ze het allemaal vlotjes verloopt en ze het dik voor elkaar hebben. Dit is voornamelijk de verdienste van Ivo van Harmelen, die al jaren verbonden is met het festival. Samen met zijn team houden ze de touwtjes achter schermen zeer bedreven in handen, terwijl er toch een prettige, losse ambiance blijft hangen. Artiesten, medewerkers, maar ook de EHBO of de Politie. Alles loopt langs elkaar met een grote glimlach. Zoals het heurt, zullen we maar zeggen.

En als de sfeer achterin goed zit, slaat dat natuurlijk ook over op de andere kant van het podium, waar de bezoekers zich goed vermaken. Die vertaalslag is vandaag in handen van een ander bekend gezicht, presentator Dick van der Maat. Al ruim 10 jaar praat hij het festival aan elkaar en is zoals altijd een opvallende verschijning met zijn lengte en zijn tijgerprintjasje. Dit jaar werkt hij als een familie duo. Waar hij de artiesten vooraf aankondigt, staat zijn dochter zijn dochter na afloop klaar om ze te bedanken met bloemen.

Dick van der Maat
Dick van der Maat & dochter

Even na 13:00 uur loopt Dick het bühne op om iedereen welkom te heten en klaar te stomen voor wat beloofd een fantastische dag. Om erin te komen wordt er eerst plaats gemaakt voor lokaal talent. Vooraf konden gegadigden zich opgeven om een showcase te spelen tijdens de 1UURsjow. Er waren vier plekken, maar de deskundigen hebben slechts 3 talenten uitverkoren om op te laten treden. De winnaars waren Jamie van Boxtel, Boy Lever en Peggy Mays.

Alle drie geven ze een enthousiaste set weg, maar hebben ze wel pech dat ze pieken op dit vroege moment als de meeste bezoekers er nog niet zijn. Desondanks bedanken ze iedereen hartelijk voor de kans die ze is gegund en hopen ze er zeker nog eens te staan.

Talentenshow

Levenslied Den Bosch
William Burg en Wilbert Pigmans

Hoe belangrijk een talentenshow kan zijn, blijkt gelijk daarna. Bosschenaar Wilbert Pigmans kwam in 2008 op de markt als beste Volkszanger uit de bus en vandaag mag hij als eerste grote naam op het affiche zijn opwachting maken. Hij wordt met gejuich onthaald terwijl hij opkomt en de eerste tonen van zijn hit De Toreador door de speakers klinkt. Een droomstart. Het vuurtje is ontstoken in het publiek dat intens meezingt en meedeint. Naarmate de set vordert, wordt het ook niet gedoofd. Het kan ook niet anders, Wilbert is er eentje uit de buurt en als hij zich ergens helemaal thuis voelt is het hier wel. Hij staat er strak bij in zijn pak en hoewel hij het zichtbaar veel te warm heeft, gaat zijn jasje niet uit. Hij blijft maar zingen en van links naar rechts struinen, terwijl de glimlach niet van zijn gezicht verdwijnt. Voor hem is dit topsport en deze thuiswedstrijd wint hij ruimschoots.

Rienie van de Kerkhof
Rienie van de Kerkhof

Daarna is het beurt aan Rienie van de Kerkhof uit Rosmalen. Deze veteraan weet als geen ander hoe hij er een feestje van moet maken. Met een mix van eigen werk en wat covers tovert hij eigenhandig de markt om in een groot meezingfestijn. Getooid in zijn blauwe blouse gooit hij, al zingend er zijn danspassen uit, terwijl hij nauw contact houdt met het publiek en oog heeft voor iedereen.
Sowieso is de interactie tussen artiesten en het publiek vandaag fascinerend. De een doet het nog charmanter dan de ander, maar het blijft verrukkelijk om te zien. Ook bij Guney van de Oetelaar die vlak daarna optreedt. Geheel in het zwart, zijn tattoos zichtbaar onder de opgestroopte mouwen, doet niet onder en brengt een kostelijk gevoel bij de mensen. En ook bij hem straalt het dankbare gevoel van zijn gezicht af dat hij hier opnieuw mag staan.

Jack van Raamsdonk
Jack van Raamsdonk

Het volgt elkaar allemaal heel snel op, want als het net 16:00 is geweest, is het al tijd voor Jack van Raamsdonk. Geheel in de stijl van de dag, gaat er bij hem het gas erop, want het dak moet er van hem af. Zijn zonnebril houdt hij de hele set op, maar met zijn blik spoort hij toch de hele markt af om ze los te krijgen. En dat lukt ook. Zo zorgt hij voor een van de hoogtepunten als hij Met heel mijn hart inzet voor de bezoekende FC Den Bosch fans. Terwijl de orkestband omlaag wordt gedraaid, zingt iedereens luidkeels het refrein mee.

Als afsluiter zingt hij nog verzoekje voor Bert Henkelman. Jack grapt nog, dat wie betaalt, bepaalt! Maar hij gooit er maar wat graag uit, de klassieker, You’re a Good Looking Woman in de versie van Tom Jones. Een van de weinige Engelstalige nummers die vandaag te horen zijn, maar zeker weten te bekoren.

Yosee

Levenslied
Yosee

Wie ook weet te bekoren vandaag is Yosee, wiens aanblik alleen al de harten sneller doet kloppen. Deze vrouw heeft niet stilgezeten tijdens de pandemie, toen haar repetities veranderden in livestreams voor haar fans. Maar echt gelukkig wordt ze hier weer, nu ze weer herenigd is met haar bewonderaars en kan meedelen in hun genot. Als een elegante amazone komt ze het podium op en zet vanaf het begin alles op alles om iedereen te vermaken. Een vrijgezel die haar fuif viert, trekt ze naast zich op en maakt haar bijzondere dag nog specialer. Als toetje gooit ze nog een sublieme medley eruit van de liedjes van Bonnie St Clair dat zelfs zorgt dat er buiten op de terrassen gelukzalig wordt mee wordt meegedaan.

Dan is het de beurt aan William Burg die inmiddels kind aan huis is op de Markt. Zo vlekkeloos als zijn witte blouse rijgt hij de hits aan elkaar en breng hij ook gretig zijn nieuwe werk aan de man. Onder zijn arm had hij al een stapel van zijn nieuwe single meegenomen en die verdeelt hij gul over de eerste rijen. De verse platen slaan meteen aan, maar het zijn toch de oudjes als Ware Liefde waar de handen voor elkaar gaan.

Voor het hoogtepunt van zijn optreden roept hij de hulp in van Wilbert Pigmans. Samen brengen ze een eigentijdse gepassioneerde versie van het juweeltje Amigos Para Siempre. Dat nummer is al veel vertaald en vaak gecoverd, maar deze versie ontroert en brengt iedereen in vervoering.

Wilbert Pigmans
William Burg en Wilbert Pigmans

Net als Wilbert, verwierf Henk Bernard op de Markt voor het eerst bekendheid en gaat het hem sindsdien voor de wind. Het lijkt wellicht een routine, maar ook hij werkt hard om iedereen in de menigte voor zich te winnen. En ook hij slaagt erin, als hij grootste hit “Hou me nog een keertje vast” en 2000 kelen opengaan om de tekst woord voor woord mee te zingen. Een grandioos hoogtepunt, maar de ware klapper moet dan nog komen.

Corry Konings

Corry Konings
Corry Konings

Als er titels verdeeld mogen worden bij het levenslied zijn vandaag Corry Konings en John de Bever onbetwist de Koning en Koningin. Vooral Corry laat er geen gras over groeien als ze opent met Ik krijg een heel apart gevoel van binnen. De markt veranderd in één groot achtergrondkoor en daar is de toon mee gezet. Wat ze ook brengt, haar eigen werk of dat van de rekels, op de publieksparticipatie kan ze rekenen. En hoe lang ze dit ook al doet, Corry blijft gracieus en sierlijk. Zelfs als iemand een verzoekje roept, antwoord ze alleraardigst dat die helaas niet op de lijst staat. Haar ontwapenende lach doet veel.

Corry Konings
ontwapenende lach

Dan is het moment daar, ze sluit af, maar doet dat niet alleen. De hele dag is hier al naartoe gewerkt. Reikhalzend keek het publiek er al naar uit. Een oorverdovend gegil klinkt er als ze John de Bever de bühne oproept om samen hun single Een Vriend voor het Leven te brengen.

Terwijl ze samen hartstochtelijk zingen lijkt er even niets anders op de wereld te zijn dan dit moment. Mensen pakken elkaar vast, mobieltjes gaan de lucht in, iedereen gaat er helemaal in op. Prachtig hoe het Levenslied dan voelt als een hechte gemeenschap met Corry en John als vorstelijke leiders.

John de Bever
John de Bever

Na deze climax loopt Corry onder daverend applaus weg en staat John er alleen voor. Hem wacht de zware klus om af te sluiten en het duet te evenaren. Dat speelt hij direct klaar door “Jij krijgt die lach niet van mijn gezicht” in te zetten. Inmiddels ook een reality ster met zijn successhow “De Bevers”, blijft hij toch een entertainer in hart en nieren. Dat zie je aan hem af als hij heel de mensenmassa om zijn vinger windt en uit zijn dak laat gaan. Een waardige afsluiter en bekroning van deze muziekdag.

Boven de ingang van Tijl Uilenspiegel hangt het gezegde “Veni, Vedi, Vici”. Als er voor iemand dit opgaat vandaag is het wel voor Bert Henkelman. Backstage kom ik hem weer tegen en vraag of ik hem nog op de foto mag zeggen. Hij doet het graag. Waar hij zich enkele weken geleden nog fel verdedigde voor de opzet van dit festival, kijkt hij vandaag terug op een geslaagde jaargang. Ik bedank hem hartelijk, zonder zijn vele inzet, was dit allemaal niet van de grond gekomen. Hij en de hele organisatie mogen trots zijn!

Levenslied
uitbundig volksfeest

Als ik terrein afloop besef ik wat een heerlijke dag ik heb gehad. Grandioze optredens met vrolijke muziek, het weerzien met oude kennissen. Het lijkt lang geleden dat ik zo een uitbundig volksfeest heb meegemaakt. Tegelijk dwalen mijn gedachten af naar de trieste geluiden die men liet horen over de entreeheffing en verbaas ik me toch. Hoe sommigen zo kunnen vallen over 6 euro entree, terwijl ikzelf in mijn eentje (géén bierdrinker) het veelvoudige heb uitgegeven aan versnaperingen.

Maar aan de geneugten van het leven moet je eigenlijk geen prijskaartje willen hangen. Het gaat om het gevoel dat je overhoudt op de dag zelf. Hoe fijn je het met elkaar hebt gemaakt en hoe tevreden je huiswaarts keert. En dat gevoel is onbetaalbaar!

Etan Huijs

Etan Huijs & co gaan 200% live in Station Zuid

Publiek hoeft slechts ogen te sluiten om zich op de prairie of andere romantische locaties te wanen

Waar kan je nog voor 5 euro een geweldig muzikaal optreden zien in Den Bosch? Zondag 26 juni werd die vraag beantwoord op Station Zuid waar Etan Huijs met begeleidingsband een excellente en professionele show heeft neergezet.

Etan Huijs – Station Zuid

Etan Huijs
Etan Huijs – Station Zuid ©AmaraPhotos

Door de geringe opkomst wordt er nog even gewacht, maar even na drieën trapt het trio dan af. In het midden zingt Etan en speelt zelf de akoestische gitaar. Links wordt hij geflankeerd door zijn vaste gitarist Kyle Janssen die de elektrische gitaar afwisselt met akoestisch en op rechts staat de bassist Rens van Dijk die ook de mandoline voor zijn rekening zal nemen. Op het eerste gezicht is het meteen duidelijk dat ze een power trio vormen dat goed op elkaar is ingespeeld.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Voorafgaand had ik een interview met Etan Huijs en beloofde hij met een nieuw vuur en elan op het podium te staan. Daar zat geen woord Spaans bij. Of hij nu voor 4 of 400 mensen speelt, de knop gaat om en samen spelen ze voor de volle 200%.

Vanaf openingsnummers Octarine en The Lake maken ze ons gelijk duidelijk dat we hier niet te maken hebben met lichtgewichten en worden de bezoekers, al dan niet bekend met zijn werk, aangenaam verrast door de intieme en sfeervolle nummers die het beste weg hebben van een Damien Jurado of Nick Drake.

In korte tijd vullen ze het hele huiskamerpodium van Station Zuid met een muur van geluid. Van opgewekte country (Cautionairy Tales) tot tragische folk (Veil of Love), het vervoert eenieder naar andere ruimte en tijd. De heren klinken uiterst bedreven als ze vakkundig hun instrumenten bespelen. Op hun luchtigst klinken ze wat onbescheiden, maar in het beste geval bewandelen ze gezamenlijk de voortreffelijke lijn tussen het fysieke en het etherische.

En de bezoekers luisteren aandachtig als ze het allemaal over zich heen laten komen. Zij hoeven slechts hun ogen te sluiten en wanen zich op de prairie of andere romantische locaties. Prachtig en denkbeeldig zwevend door ieders geest en begeleid door de engelachtige vibraties van Etan’s breekbare fluisterstem of de harmonieuze refreinen van het trio die het huiskamer podium en terras buiten overspoelen.

Hierin schuilt toch de kracht vandaag. Etan koos zorgvuldig de setlist, zodat er juist het beste naar boven gehaald werd in de begeleiding. Goed dat hij daarom kan teren op 10 jaar werk en ook ruimte vindt voor nummers die hij zelden of nooit met anderen heeft gespeeld. Nummers die op plaat een ongrijpbare broze spiritualiteit lijken na te jagen, lenen zich vandaag uitstekend voor de zorgvuldig vervaardigde sfeer die ze gedrieën op weten te bouwen.

Tweede set

Etan
Rens en Etan – ©AmaraPhotos

Tijdens de pauze maken we kennis met de vrolijk gestemde Etan Huijs als hij een rondje maakt door het Café. Hij was buitengewoon nederig en gastvrij en straalt niets dan liefde en positiviteit uit. Aan het begin van de tweede set verontschuldigt hij zich haast dat ze een cover gaan spelen. Het wordt Heart of Gold van Neil Young. Het past goed in het plaatje waar Etan Huijs met zijn vele mondharmonica’s en voetpercussie zich heerlijk kan verliezen in het nummer.

Zelf heeft hij ook wat weg van Neil Young. Niet zijn leeftijd of podium presence, maar de korte praatjes, het contact maken met het publiek en het oprecht uiten van dankbaarheid.

Etan & Kyle
Etan & Kyle in Station Zuid – ©AmaraPhotos

En dankbaar, dat zijn de heren zeker. De tweede set blijkt een ware triomftocht langs Etan’s recente oeuvre, Met radionummers The Doldrums en Ghost Town krijgen ze de luisteraars echt op het puntje van de stoel als ze aandachtig genieten. Maar echt dolenthousiast worden ze pas na de opbouw naar het laatste nummer. Little Bird verleidt al enkelen tot meezingen, maar de ware climax volgt als ze eindigen met The Passenger Part 1. Hierin gaan de heren nog even tot het uiterste met gitarist Kyle die het publiek nog met een daverende solo op het spits drijft.

Het kon ook niet uitblijven dat er na afloop op de bar wordt geslagen en ‘we want more’ wordt gescandeerd. Na kort overleg komen de mannen tijdens de toegift uit op het vervolg van The Passenger Part 2 en Wild are the Waves. Hiermee brengen ze nog éénmaal vol overgave de melodieuze gitaarakkoorden en prettige lijnen van de mandoline om ons ongelooflijk aangenaam te prikkelen.

Station Zuid
Etan Huijs in Station Zuid – ©AmaraPhotos

Al met al een voortreffelijk concert. Haast schuldig kijk ik naar de hoed op het rand van het podium bij Station Zuid waarop staat Bijdrage voor de band. Voor dit concert had ik met alle liefde wat meer dan 5 euro voor willen neertellen en stiekem hoop ik voor Etan Huijs en zijn band dat er ergens een programmeur of een boeker van een podium of festival hen vandaag heeft opgepikt. Deze artiest en zijn begeleiding zijn echt klaar voor een volgende stap.


Fotografie met dank aan AmaraPhotos

Etan Huijs

DIY singer songwriter Etan Huijs vaart eigen koers

Nooit twee keer dezelfde setlist spelen om zo een unieke show weg te kunnen geven

Interview met singer songwriter Etan Huijs die zondag 26 juni optreedt in Station Zuid. “Zolang er geen wonder gebeurt, zal ik toch mijn eigen koers blijven varen,” zegt deze eigenzinnige muzikant uit Venray.

Etan Huijs

Etan Huijs
Etan Huijs

De belangrijkste reden dat ik redacteur ben geworden bij KLANKGAT is mijn wens om artiesten te belichten die in mijn ogen meer aandacht verdienen. In Den Bosch treden er jaarlijks honderden op, de een wat bekender dan de ander. Maar soms wordt er een optreden geboekt van een heuse parel (in wording) zonder dat het veel stof doet opwaaien. In het geval van Etan Huijs, die zondag 26 juni met band in Station Zuid zijn kunsten komt vertonen, vind ik dat onterecht. Reden te meer om met deze muzikant in gesprek te gaan en lezers te informeren waarom dit concert niet mag worden gemist.

Nieuwste release van Etan Huijs

KLANKGAT:
Welkom Etan, je eerste optreden in Den Bosch op 26 juni. Je staat dan met band dan in Station Zuid. In de bio wordt je omschreven als Etan Huijs schrijft intrigerende, subtiele songs, recht uit het hart en op het snijvlak van folk en country. Melancholie ligt altijd op de loer en de schoonheid van de melodie drijft overal boven. Kun je onze lezers wat meer over jezelf vertellen?
ETAN:
Ik zou mezelf omschrijven als een DIY Singer Songwriter. Zo heb ik geen label of publicist achter me staan. Wel heb ik veel albums uitgegeven in eigen beheer. Daarnaast heb ik optredens gegeven door het hele land. Heb in Paradiso gestaan, maar bijvoorbeeld ook op de ZomerparkFeesten in Venlo. Ook ben ik meermaals op de landelijke radio geweest op Radio 2 en Radio 5.

KLANKGAT: DIY betekent Do It Yourself. Heb je bewust ervoor gekozen die koers te varen?
ETAN: Ja, al heb ik wel ooit ervoor gekozen om een plaat uit te brengen via een Label. In 2018 kwam mijn album The Secret Us uit via Continental. Dat is een label uit Nederland dat veel Blues en Americana artiesten vertegenwoordigt in Europa. Dus die plaat ging ook internationaal. Toen werd mijn muziek inderdaad wat groter opgepikt. Kreeg unaniem lovende recensies. Het nummer Silhouette Dancer wat erop stond heeft zelfs de top 100 van de Snob 2000 bereikt.

Wat ik met deze stap wel besefte is hoeveel werk en planning erachter zit. En zo een internationale release is heel mooi, maar zoiets mist zijn uitwerking als je er geen internationale tour aan vasthangt. Zo merkte ik dat dat het niet per se mijn weg was. Ik ben daar teveel control freak voor. In mijn botten blijf ik toch een Indie artiest. Zolang er geen wonder gebeurt, zal ik toch mijn eigen koers blijven varen.

Etan Huijs
Etan Huijs – ©Remko Koeneman

KLANKGAT: Een wonder? Waar zouden we dan aan moeten denken?
ETAN: Nou bij wonder, doel ik meer op een bepaalde buzz. Wat je recent ziet bij Running up that Hill van Kate Bush. Dat is gebruikt in de serie Stranger Things en staat ineens weer volop in de aandacht. Als ik zelf zo een impuls zou krijgen, bijvoorbeeld als ik een culthitje te pakken heb, dan zou het lonen om bij een boeker te gaan zitten. Want dan is er bijzonder veel vraag. Dan gaan festivals opeens met je in zee en gaan ook de deuren van PrimeTime Radio open. Zelf ben ik wel bij ‘Roodbeen’ geweest en bij ‘Giel Beelen’, maar dat is ook uitzonderlijk.
Het mes snijdt wel aan twee kanten, want bij een boeker blijven er soms ook deuren gesloten. Je ziet vaak dat boekers ervoor kiezen om je alleen op de prestigieuze spots neer te zetten. Terwijl je zelf ook graag de wat kleinere plaatsen zou willen spelen. Hou er graag van om dat zelf in eigen hand te hebben.

KLANKGAT: Over gesloten deuren en zalen gesproken? Hoe beleefde jij Corona als Indie artiest?
ETAN: Tijdens Corona bleven veel deuren inderdaad gesloten, maar anderen gingen er ook weer open. Zo werden er diverse fondsen en subsidies opgezet voor artiesten en daar heb ik gretig gebruik van gemaakt. Zo heb ik tijdens Corona twee albums uitgebracht op vinyl (The Monochrome Veil en Dreams in Multicolor), wat me anders nooit was gelukt en ook daar zijn weer veel boekingen uitgekomen.
Ik heb die tijd vooral besteed om te investeren in andere zaken. Zo heb ik veel online gespeeld en me verdiept in streamen en wat daar de mogelijkheden in zijn. Daarnaast heb ik ook geïnvesteerd in een thuisstudio. Die is nu uitgebreid en geprofessionaliseerd. Daar is ook eens single opgenomen, The Doldrums, welke zelfs de playlist heeft gehaald van Radio 2.

KLANKGAT: Wat goed allemaal! Merk je veel verschil met het live spelen voor of na corona?
ETAN: Er is zeker verschil, zowel negatief als positief. Het negatieve dat ik merk is dat veel plekken waar ik zelf graag speel nog strijden met kaartverkoop. Zalen en theaters blijven leger dan voorheen. Mensen lijken wel een beetje de routine kwijt. Inflatie zal natuurlijk meespelen, maar ook dat mensen wellicht bang zijn om weer in de drukte van een volle zaal te staan.
Wat ik wel positief vind is dat net als ik veel artiesten weer met nieuw elan en vuur op de bühne staan. We hebben er weer zin in en we staan er voor de 200%. Vooral nu weten hoe het is wanneer het allemaal niet kan.

Etan
de volle 200%

KLANKGAT: Dus we kunnen verwachten dat je op zondag 26 juni in Station Zuid de volle 200% zal gaan geven. Wij gaan daarnaar toe, kunnen we iets speciaals verwachten?
ETAN: Oh zeker. Sowieso hou ik van afwisseling en ben ik er niet van om twee keer dezelfde setlist te spelen, maar dit wordt een unieke show. Dat had ik zo bedacht toen ik ooit een optreden zag van Arcade Fire waar de bandleden onderling veel van instrumenten wisselden waardoor het boeiend bleef. Het leek me interessant om eens zelf zo wat te proberen. Op 26 juni ben ik in Station Zuid samen met mijn gitarist Kyle Janssen en mijn bassist Rens van Dijk. En ieder van ons gaat binnen de show andere instrumenten op zich nemen.Het wordt een show met zo’n 20 nummers. Twee sets met een pauze ertussen. En sommige van de nummers op de setlist hebben we nooit (of al langere tijd niet) gespeeld in deze bezetting. Voor ons dus wat primeurs en het is dus ook verassend voor mensen die ons al vaker hebben gezien.
Zelf vind ik het ook erg spannend. Naast de gebruikelijke zang en akoestische gitaar ga ik zelf ook voetpercussie, bass en mondharmonica spelen. Rens zal naast bass ook mandoline spelen en Kyle zal naast akoestische en elektrische gitaar ook voetpercussie en zang verzorgen.
Voor mij is het zelfs de eerste keer dat ik bass speel. Op één nummer wat we gaan doen, genaamd Isaac and the Fallen Temple zal Rens mandoline spelen, waardoor gewoonlijk de bass zou vervallen. Speciaal voor dit optreden heb ik het nummer geleerd op bass voor het volle effect…

Het zal dus een zeer boeiend en onderhoudende show worden, dus kom vooral allemaal kijken naar Etan Huijs.


Etan Huijs met band treden komende zondag 26 juni op in Station Zuid (voorheen Lohengrin) Namens KLANKGAT mogen wij voor deze show, twee keer 2 kaarten weggeven. Wil jij hierop kans maken, reageer dan onder dit bericht.

Therapy?

Therapy? laat zich niet in een hoekje duwen

Hopelijk duurt het lang voor deze live band besluit hun instrumenten aan de wilgen te hangen

Na twee keer te zijn geannuleerd in 2020 en 2021 treedt Therapy? zaterdag 4 juni op in Willem Twee poppodium. In dit geval leidt uitstel gelukkig niet tot afstel. Maar het wachten op deze Noord-Ierse band is dat meer dan waard.

Hooked on Therapy?

Vandaag is een van de drukste dagen in Den Bosch qua bezoekersaantallen. Veel mensen kiezen op deze prachtig zonnige dag voor het gratis Jazz in Duketown in de binnenstad of voor dancefestival Paradijs van het Zuiden. Voor mij persoonlijk, staat er maar één event groot omcirkelt in mijn agenda. Het tweemaal uitgestelde optreden van de Noord-Ierse band Therapy? dat eindelijk plaatsvindt.

Therapy?
Therapy? – ©Mickey Obo

Voor mij als fan begon het allemaal in 1994 als ik voor het eerst een clip van de band zie op MTV en daarop hun magnum opus plaat Troublegum aanschaf. Sindsdien ben ik hooked. Ondanks dat hun flirt met mainstream succes toen al een piek beleefde, raakte de band nooit echt uit de kijker. Ze bleven aanstekelijke albums maken en klinken als een band die er altijd in slaagt de relevante beproevingen van het leven te bezingen. En dat allemaal terwijl ze, ondanks druk van platenmaatschappijen en publicisten, hun eigen geluid bleven maken en zich niet in een hokje lieten duwen.

Ze waren altijd te poppy voor metal, teveel alternative voor punk en te brits voor de grunge. Desalniettemin bleven ze hun eigen weg ploeteren, buiten de scope van de reguliere muziekpers en hebben ze in drie decennia een bewonderenswaardig oeuvre opgebouwd. Om dat te vieren is er deze uitgebreide tour, inmiddels omgedoopt tot “so much for the 32(!) plan”, gewijd aan het spelen van hun fan-favorieten.

Therapy?
te poppy voor metal? – ©Mickey Obo

De avond begint niet soepel. Als de deuren later open gaan dan aangekondigd, blijkt dat we de zaal nog niet in mogen. De crew verontschuldigd zich netjes omdat het allemaal wat uit blijkt te lopen en kan alleen maar rekenen op begrip van de bezoekers. Want hoewel het geduld op de proef wordt gesteld, overheerst toch de grote opluchting dat Therapy?’s debuut in Den Bosch plaatsvindt.

Sparrow Falls

Met een kwartier vertraging beklimt het voorprogramma Sparrow Falls met veel enthousiasme het podium. Voor vandaag wel een sprekende naam met de tropische temperaturen buiten, waar de mussen letterlijk van het dak vallen.

Helaas blijkt het een valse start omdat het geluid niet helemaal mee lijkt te werken. Dat ligt niet aan hen. De zeskoppige melodieuze punkband maakt gretig gebruik van de beperkte ruimte op het podium en doet er als een bezetene alles aan om de volgestroomde zaal voor zich te winnen.

Therapy?
Sparrow Falls

Maar waar op plaat hun postpunk met een eigen draai uitbarst in florissante nummers met mooie melodieën, komt het nu niet echt over. Zelfs als de korte set stilligt en de zanger tussendoor wat wil vertellen, kunnen wij halverwege de zaal er niks van verstaan en dat is meer dan zonde. De mannen doen echt hun stinkende best en als ze het na een half uur voor gezien houden krijgen ze toch een goed applaus.

Therapy?

Het slechte geluid is wel een rode draad deze avond. Als Therapy? het podium oploopt en met openingstrack Nausea het startschot vuurt van een heftige avond, blijkt de techniek ook hen parten te spelen. Het toegestroomde publiek lijkt het echter niet te deren. Als de heren daarna clubhit Stories inzetten ontsteekt de boel pas echt en komt het de rest van de avond niet tot bedaren.

Neil Cooper
drummer Neil Cooper – ©Mickey Obo

Dit komt vooral op conto van frontman/gitarist Andy Cairns en bassist Michael McKeegan die samen het publiek opzwepen tussen en tijdens de nummers door. Met drummer Neil Cooper die de hele set vakkundig volmept staat Therapy? hier in hun meest constante bezetting en na al die jaren maken ze allerminst een uitgebluste indruk.

Therapy? vertoont totaal geen tekenen van versletenheid of gracieus oud worden. Terwijl Andy met zijn grommende stem zijn kenmerkende gekke ogen het publiek overziet, tovert Michael zijn herkenbare waanzinnige grijns tevoorschijn die de hele show niet verdwijnt. Samen bezweren ze het publiek met enorm fel livespeelplezier en met schuine humor en interactie.

Mickey Obo
humor & interactie – ©Mickey Obo

De setlist blijkt een schot in de roos. Terwijl er ook ruimte is gelaten voor nummers uit later werk, zijn het vooral de oude legendarische liedjes waar de bezoekers op af zijn gekomen. Die worden niet teleurgesteld. Zo drijven de strakke riffs van nummers als Turn en Opal Mantra de boel tot extase en zorgen singles Trigger Inside en Church of Noise voor krachtig vuurwerk.

En traditiegetrouw kan iedereen flink meezingen met lievelingen als Potato Junkie, Die Laughing (opgedragen aan Taylor Hawkins van de Foo Fighters) en Still Hurts. Uiteraard ontbreken de covers niet. Behalve Joy Division’s Isolation, wordt grootste hit Diane gestoken in het originele “Husker Dü” jasje en komt er ook nog een opportunistische Breaking the Law van Judas Priest voorbij.

De verplichte toegift legt vooral de nadruk op de onbezweken nummers van album Troublegum. Als de fameuze eerste zin van Knives wordt uitgesproken (My girlfriend said…) gaat de zaal opnieuw helemaal los en zodra het opruiende Nowhere wordt ingezet trekt Therapy? ook de twijfelaars helemaal over de streep. Afsluiter Screamager met een uitgesponnen gitaarintro zorgt tenslotte voor een verrukkelijke kers op de taart.

Wanneer de set zijn einde nadert, herhaalt Andy zijn waarderende woorden voor de steun van hun fans en benadrukt dat ze na hun eerste keer Den Bosch graag terugkomen. De belofte wordt hartelijk met applaus en gejuich ontvangen. Want ook vanavond blijkt Therapy? een uitstekende live band en duurt het hopelijk lang voor ze besluiten hun instrumenten aan de wilgen te hangen.


Fotografie: Mickey Obo

Foto Sparrow Falls: Facebook Sparrow Falls