Paul Claassen | KLANKGAT

nov, 2023

Electric Callboy verzorgt knallende afsluiting
Bijzondere mix van stijlen groter dan de som van de delen eerste aflevering van The Rock Circus

Nergens wordt ook maar gesuggereerd dat Electric Callboy een ‘serieuze’ band zou zijn. Deze mannen komen om plezier te maken en dat doen ze met hun eigen aanstekelijke mix van rave, happy hardcore, nu metal. En Rock Circus weet dat op waarde te schatten.

Electric Callboy

The Rock Circus beleeft dit jaar zijn première in de Bossche Brabanthallen. Drie dagen lang een indoor festival voor de rockende en headbangende medemens. Sfeervol aangekleed, als sta je in een echte ‘big top’-tent, met een gevarieerd aanbod van bands binnen de ruime kaders van rock en metal.

Maar aan alle goede dingen komt een eind, en zo ook aan dit Rock Circus. En als je dan toch moet afsluiten, dan maar goed. Dus Electric Callboy maar geprogrammeerd.

Ik kom ogen en oren te kort tijdens de set van deze zes Duitse muzikanten. Op papier een ‘metalcore’ band, alsook ‘electronicore’, live een meeslepende mengeling van ‘core’- in welke vorm dan ook – en lekker foute dansmuziek. Ik weet niet of ik de eerste ben die de grap maakt, maar naar mijn idee zou Eclectic Callboy een betere bandnaam zijn.

Schaamteloze combinaties
Ik rol van de ene verbazing in de andere door de schaamteloze combinaties die hier bedacht zijn. Every Time We Touch (Cascada) wordt de eerste maten naadloos gecoverd, tot de grunt en hakkende gitaren invallen. Ergens in de set komt Darudes’ Sandstorm voorbij, een enorme kneiter van een danshit, waar de drummer van Electric Callboy een sterke solo overheen legt.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Of dat ene nummer dat begint als een schlager (Du bist wie ein Hurrikan), dat via een jaren ’90- bruggetje uitmondt in een bruut staaltje metal, grunts en dubbele bass en al. En dan is er ook nog ruimte voor een a capella gezongen (en door het publiek meegebrulde) ‘Let It Go’ uit Disneys Frozen.

Mocht er een smaakpolitie bestaan voor de metalwereld, Electric Callboy zou zes keer levenslang krijgen. En terecht, want wie verzint er nu een tekst als ‘I’m a spaceman, got a rocket on my back, spaceman, oh I’m raving like a maniac’? Puberaler dan dat wordt het niet.

En toch… En toch? En toch komt Callboy er mee weg. Er wordt nergens ook maar gesuggereerd dat dit een ‘serieuze’ band zou zijn. Deze mannen komen om plezier te maken en dat doen ze met hun eigen aanstekelijke mix van rave, happy hardcore, nu metal en weet ik veel wat voor ongelooflijke combinaties nog meer.

En Rock Circus weet dat op waarde te schatten. Als ik glimlachend het circus verlaat, staat het grootste deel van het publiek lekker een feestje te vieren.

Fotografie: Johan Breij.nl

Bezetting Electric Callboy: Kevin Ratajczak – zang (grunts)/keyboards, Nico Sallach – zang(grunts), Daniel “Danskimo” Haniß – leadgitaar, Pascal Schillo – slaggitaar/achtergrondzang, Daniel Klossek – bas/achtergrondzang, David-Karl Friedrich – drums

TEKKNO

nov, 2023

Epica pakt flink uit in het indoorfestival Rock Circus
Episch optreden in zowel het symfonische geluid als de meest prachtige projecties

De Nederlandse band Epica is een mengeling van gothic en symfonische metal. Zondag 5 november staat de band mainstage op het gloednieuwe Rock Circus festival en pakt op grootse wijze uit met prachtige projecties en doordacht decor.

Epica

De Bossche Brabanthallen zijn het terrein voor het nieuwe indoorfestival The Rock Circus. Waar ik ooit als klein menneke in de schoolvakanties naar de Veemarkt ging kijken, staan nu in de hallen circustenten opgezet. Er is een markt met kleding en sieraden, en een keur aan eettentjes om ook de inwendige rock – en metalfan tevreden te houden.

Muzikaal is er ook genoeg variatie om het aanwezige publiek gunstig te stemmen. Een keur aan internationale en nationale artiesten laten dit weekend hun muziek klinken. Op zondagavond heeft het Nederlandse Epica de weg naar het Rock Circus gevonden. De liefhebbers kunnen hun vingers hier aflikken.

Vooraan op het podium spuwen vlammenwerpers regelmatig hun vuur, de twee enorme cobra’s aan weerszijden van de band doen daarbij nog een vurige duit in het zakje, terwijl achter de muzikanten de prachtigste projecties getoond worden.

Totaalgeluid

Deze slideshow vereist JavaScript.

Het is duidelijk dat deze band erg serieus bezig is. Alles is tot in de puntjes uitgewerkt en verzorgd, tot aan het synchroon headbangen van de bandleden. De praatjes van de zangeres verluchtigen de set, waar verder niks aan het toeval wordt over gelaten. Toch leuk om te horen dat ook zij heeft genoten van een Bossche bol.

Geïnspireerd door muziek vanuit diverse windstreken, worden elementen daarvan knap geïntegreerd in het totaalgeluid van de band. Epica maakt symfonische metal. Veel stevig gespeelde gitaarpartijen en beukende drums, terwijl het nooit écht hard wordt.

Deze slideshow vereist JavaScript.

De synthesizer en gitaarsolo’s zorgen voor extra kleur in het geluid, met genoeg ruimte voor het kenmerkende stemgeluid van de zangeres, hoog boven dit alles uit.

Epica neemt je een uur lang mee op wereldreis, zowel in beeld als in geluid. De uitdrukking ‘overdaad schaadt’ ligt op de loer, maar de vele ‘devils horn’- handen boven het publiek, na afloop van de nummers, laten zien dat de fans de energie en het vakmanschap van deze band erg kunnen waarderen.

Fotografie: Johan Breij stagephoto.nl

Bezetting Epica: Simone Simons – zang, Mark Jansen – gitaar/grunt, Coen Janssen – keyboards, Rob van der Loo – bas, Ariën van Weesenbeek – drums en Isaac Delahaye – gitaar.

Omega

nov, 2023

Ramkot overtuigt met energie en inventiviteit
Dit Belgisch jonge-honden-trio bevestigt de meer dan wijsgerige spreuk dat less is more

De jonge honden energie van Ramkot kan het prima zonder uitgebreide lichtshow of dure projecties doen. Het zijn gewoon drie gasten uit Gent die opkomen en hun muziek spelen.

Ramkot

Den Bosch heeft dit jaar een primeur: The Rock Circus slaat voor de eerste editie zijn tenten op in de Brabanthallen. Geen olifanten of clowns (hoewel ik wel wat rode dopneuzen gespot heb), maar een
indoor festival met drie dagen rock en metal in het programmaboekje. De echte die- hards hebben hun camper op de camperplek neergezet, ik mag voor KLANKGAT de zondagmiddag- en avond beleven.

Brickhouse

Deze slideshow vereist JavaScript.

De eerste band die ik zie spelen is het Belgische Ramkot. Het is niet heel druk voor het podium, als om half vijf Brick House van The Commodores uit de speakers klinkt. Op het eerste gehoor een verrassende opening, maar naarmate de set van Ramkot vordert vallen er steeds meer stukjes op hun plek.

Het credo ‘minder is meer’ past Ramkot als een handschoen, en daardoor valt ze binnen dit Rock Circus lichtelijk uit de toon. Geen uitgebreide lichtshow of dure projecties, gewoon een zwarte backdrop met drie witte stroken, als ware het een gezicht. En gewoon drie gasten die opkomen en hun muziek spelen.

Het swingt en het rockt, het zuigt en het klopt, het groovet, het is dansbaar, je kunt er op springen en pogoën- hoewel dat laatste pas tegen het eind van de set gebeurt. De zanger- gitarist en zanger-bassist hebben elk een eigen stemgeluid, wat elk nummer een eigen sfeer geeft, zeker als daar nog tweestemmige partijen bij verzonnen blijken te zijn.

Het trio is energiek in zijn optreden, de energie van jonge honden spat uit de boxen. Stilstaan gaat niet, bewegen is onontkoombaar. Ramkot heeft zijn plek in de piste van het Rock Circus dik verdiend.

Fotografie: Johan Breij stagephoto.nl

Ramkot werd opgericht in 2017 en bestaat uit de twee broers Tim (gitaar) & Tom Leyman (drums) en Hannes Cuyvers (bas).

In Between Borderlines

nov, 2023

Snoeiharde Lorna Shore bulldozert de hele tent plat
Verpletterende deathcore in Bossche Rock Circus met af en toe een gitaarsolo en diepe grunts

Lorna Shore bulldozert de tent plat is de enig mogelijke vaststelling na de band meegemaakt te hebben. De andere vaststelling is dat The Rock Circus zijn weg naar de Bossche Brabanthallen heeft gevonden.

Lorna Shore

Voor iedere bezoeker een eerste kennismaking met dit nieuwe rock- en metalfestival, voor mij de eerste kennismaking met deathcoreband Lorna Shore.Ik moest het toch even opzoeken, maar ‘deathcore’ is een combinatie van deathmetal en metalcore.

In lekentaal, hard, snel en met de nodige breaks en tempowisselingen, terwijl Lorna Shore zich laat vertalen als ‘een zee van vuur’. Deze vijfkoppige machine bestaat sinds 2010 en komt uit New Jersey, Amerika. Maar genoeg geluld- muziek!

Snoeihard, meedogenloos, een dubbele bassdrum als mitrailleurvuur, een zo mogelijk nog sneller gespeelde snaredrum. De twee gitaristen en bassist vullen dit aan met razendsnelle gitaarpartijen, hoewel er ook ruimte is voor af en toe een gitaarsolo. Als baken tussen dit geweld meanderen melodieën uit een synthesizer.

Alsof dit alles niet verbijsterend genoeg is, is er nog de zang. Met schijnbaar alle gemak van de wereld gaat die van diep, díep grunten, naar hoog screamen, om onderweg nog een ‘hardcore’ schreeuw aan te doen. Ongelooflijk.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Tussen de nummers door lopen de bandleden even backstage, om op adem te komen… Wat niet verwonderlijk is met het moordende tempo van hun nummers. Ik moet onbewust even denken aan een anekdote over The Eagles. Die hadden op een bepaald punt in hun carrière maar een telefooncel op het podium gezet, om zo het poederen van de neus sneller en makkelijker te maken…

Will Ramos — donker en hard – ©Johan Breij

Wat Lorna Shore achter de schermen doet weet ik natuurlijk niet. De band speelt alsof de duivel zelf hen komt halen als ze ook maar één steekje laten vallen. De sfeer van de nummers is donker, en hard. Vooral hard. Waarbij hard niet verward moet worden met eentonig. De nummers zitten vol variatie, breaks, tempowisselingen en verrassende ‘breakdowns’.

Alsof er vijf boxers tegelijk het op je gemunt hebben. En net als je denkt dat je het trucje kent, laten ze hun handschoenen zakken, om vervolgens met een nieuwe combinatie je kop door elkaar te schudden. En hoewel het bijna pijn doet, ga je graag met hen de ring voor nog een ronde, en je zo keer op keer te laten verbluffen en verpletteren.

Lorna Shore bestaat (sinds eind 2021) uit leadgitarist Adam De Micco, drummer Austin Archey, slaggitarist Andrew O’Connor, bassist Michael Yager en zanger Will Ramos.

Fotografie: Johan Breij stagephoto.nl

Lorna Shore: Pain Remains

nov, 2023

Finntroll trakteert fans op mythologische metal
Finse band is geïnspireerd door volksmuziek geïnspireerde deathmetal of black metal

De Finse band Finntroll is geïnspireerd door volksmuziek. De groep beschrijft haar muziek als “door volksmuziek geïnspireerde deathmetal of black metal”. Ze maken een combinatie van extreme metal met Finse polka, ook wel humppa genoemd. Finntroll zet het publiek een portie no nonsense-metal voor, stevig en gedegen.

Finntroll

Deze slideshow vereist JavaScript.

Den Bosch ‘het wir wè’- Den Bosch heeft weer wat: de première van metal- en rockfestival The RockCircus vindt plaats in de Brabanthallen. Waar ooit boeren handjeklap speelden om hun vee te verkopen, staat nu drie dagen een vol programma aan rock- en metalbands.

Vanuit het verre Finland heeft, waarschijnlijk onder dekking van maanloze nachten, Finntroll zijn weg naar het Rock Circus gevonden. De vijf volwassen kerels van Finntroll, voorzien van facepaint en puntoortjes, zetten het publiek een portie stevige muziek voor, een combinatie tussen metal en Finse polka, humppa. Niet te ingewikkeld, to the point, met plezier gespeeld.

Fantasy wereld

Een enkele keer wordt het betonnen bandgeluid verluchtigd met een rudimentair volksmelodietje, wat me doet denken aan Pater Moeskroen ‘on steroïds’. De vijf Finnen bezingen, schijnbaar in het Zweeds, het wel en wee van trollen, goblins en andere verschijnselen uit de fantasy wereld.

Hun Wikipedia vermeldt dat ze zichzelf niet te serieus nemen, en ik sluit me daar graag bij aan. De combinatie van facepaint en puntoortjes vind ik lichtelijk hilarisch, en de microfoonstandaard met gehoornde schapen schedel, welke regelmatig rook spuwt? Veeg mij maar op.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Maar onder aan de streep, het gaat hier om een metalfestival. De muziek staat voorop, en aan de reacties op en voor het podium te zien, zijn zowel fans als band blij met deze set van Finntroll.

Bezetting Finntroll:
Mathias “Vreth” Lillmåns – zang, Samuli “Skrymer” Ponsimaa – gitaar, Sami “Tundra” Uusitalo – basgitaar, Heikki “MörkÖ” Saari – drums, Mikael “Routa” Karlbom – gitaar

Fotografie: Johan Breij stagephoto.nl

okt, 2023

Simon Wells en Tom Holliston hebben elk eigen stijl
Acoustic Monday op zestien oktober in het World Skate Center

De aankondiging komt voor mij als een aangename verrassing: Tom Holliston komt naar Den Bosch. De voormalig zanger-gitarist van het onvolprezen No Means No, inmiddels helaas ter ziele. De Canadese band heeft heel wat bakens verzet binnen het punk/ hardcore-idioom. Een bezoek van meneer Holliston maakt me nieuwsgierig.

Tom Holliston

Tom Holliston treedt als tweede op vanavond. Gezeten op een ouderwetse houten kantinestoel, zijn gitaar op schoot. Hij oogt wat gespannen. Het begin van de set klinkt niet heel interessant, het lijkt er op dat stem en vingers opgewarmd moeten worden. Tot het vierde nummer. “Song number four”, waarbij volgens meneer Holliston, je antwoord krijgt op al je vragen.

Zo zal het de hele set doorgaan: elk nummer wordt afgewisseld met een grap, een grol, een anekdote. Sommige hebben het bedenkelijke niveau van flauwe dad-jokes (wat steevast commentaar oplevert van Simon Wells, vanaf de bar), andere spelen met dingen die Tom weet van Nederland.

Zo zat Holliston ooit, naar eigen zeggen, in de band The Rutger Hauers, en is- ie enórm fan van bluesmuzikant Blind Harry Mulisch. Hij heeft in elk geval de lachers op zijn hand, terwijl ondertussen zijn nummers winnen in overtuiging.

Op het eerste oor zijn Hollistons nummers eenvoudig, maar er komen heel fraaie dingen voorbij, zowel in zijn keuze van akkoorden als in wisselende maatvoeringen. Met name het laatste nummer is een echte uitsmijter; er wordt gestopt op het hoogtepunt.

Dat No Means No tussendoor voorbij komt met een bluesy (‘Only so many songs can be sung with…’) Two Lips, Two Lungs And One Tongue, geldt als een kersje op een toch al heel fraaie taart.

Simon Wells

Simon Wells, voorheen lid van de Engelse punkbands Snuff en Southport, heeft de eer om de avond te openen. Het is te vroeg in de avond om het bier de schuld te geven, en aan de temperatuur in het World Skate Center kan het ook niet liggen, dus komt het door de muziek van meneer Wells dat ik kippenvel langs m’n rug voel gaan. Wat een zeggingskracht gaat er van deze man uit.

Zijn stembeheersing is behoorlijk goed te noemen, en de variatie tussen hard en zacht gebruikt hij erg goed. Staand, zichzelf begeleidend op zijn gitaar, opent hij met een nummer over verdriet en verlies; tijdens de afwas koelen zijn tranen het hete water in de gootsteen. Een ruwe bolster, blanke pit door de combinatie van Noord-Londens accent en teksten.

Een onderwerp als psychische gezondheid schuwt Simon niet, getuige het auto- biografische Optimism, en ook de situatie in het door Tory geteisterde Engeland komt natuurlijk aan bod. Een truckers-anthem, Champions Of Keeping Them Rolling, staat als een huis. Als de set eindigt met het geleende ‘Bee’s Wing’ ben in ieder geval ik ruim een half uur geboeid en ontroerd.

De later als ‘Bert en Ernie van de punk’ omschreven oude rotten hebben beide een verschillende invulling aan het aloude singer-songwriter gegeven. De één wat meer esthetisch, de ander wat meer op het gevoel spelend. Ik heb van beide genoten.

Fotografie: ©Wouter van Heeswijk | P-Nase Productions

okt, 2023

De Tramkade-variant van Popronde Den Bosch 2023
Veel variatie zoals post punk, deathcore, noise en artrock overbruggen in weinig reistijd

De bands Bowl, Torn From Oblivion, HOOFS en Oh Whale staan op mijn Popronde Den Bosch 2023 lijstje. Waar ik andere jaren kris kras door Den Bosch fietste om verschillende acts van de Popronde te zien, heb ik me dit jaar beperkt tot wat er op de Tramkade geprogrammeerd staat.

Popronde Den Bosch 2023

Bowl

De opener van vanavond voor mij is Bowl, die bij de Bossche Brouwers op het podium staat. Alvast verkleed voor Halloween, speelt deze vijfkoppige band een boeiende, gevarieerde set. Gevormd op de Herman Brood- academie, wat duidelijk te horen is in hun composities en instrumentbeheersing.

De nummers zitten vol breaks en maatwisselingen, terwijl er niemand de bocht uit vliegt. Wat ik een klein beetje mis, is een onderbuikgevoel, wat toch hoort bij een rockband. Het mag wat intuïtiever zijn.

Torn From Oblivion

Hierna door naar de buren van het World Skate Center, om op tijd te zijn voor Torn From Oblivion. Dat het begin van hun set wordt geplaagd door materiaalpech, mag de pret niet drukken. Vijf gasten spelen een strakke dosis deathcore, zoals hun genre heet.

Hier staan vijf getalenteerde jonge gasten te rammelen aan de grondvesten van metal, met heel eigen ideeën en een nieuwe belevenis van wat hakkende gitaren en strakke drums kunnen doen.

De snaren van de bas worden zo snel geraakt, dat het bijna lijkt of- ie gaat zoemen, de zang doet me af en toe denken aan Zach De La Rocha van Rage Against The Machine die, als je Torn From Oblivion zo bezig ziet en hoort, welhaast tot de prehistorie behoren.

Wat voor deze vijf getalenteerde jonge gasten waarschijnlijk ook echt zo is. Een nieuwe herfst, een nieuw geluid.

HOOFS

Deze slideshow vereist JavaScript.

Waar er bij Bowl nog plek was voor een dansje, mocht je zin hebben, is het bij HOOFS ‘standing room only’. De Bossche Brouwers barst bijna uit z’n voegen, zo veel volk komt er op af.

Je zou bijna denken dat ik m’n spoorboekje voor vanavond heb ingevuld naar aanleiding van het aantal leden per band; ook HOOFS (op z’n Engels uitgesproken, en niet als de Bossche fourniturenkoning) bestaat uit vijf muzikanten.

Noise, post- punk, hard, en weinig subtiel, vatten de muziek wel samen. Helaas staat ‘boeiend’ niet in dit rijtje- ik voel me niet geroepen om me naar voren te wringen om een blik op het podium te werpen.

Oh Whale

Terug naar het W.S.C., waar Oh Whale al bezig is aan hun set. Oh Whale, is dat niet die vijfkoppige…uhm, ja, haha. Het geluid achter in de zaal kan wat beter, dus na een plaspauze maar voor bij het podium staan luisteren.

Wellicht dat een andere setting Oh Whale beter uit de verf kan laten komen. Als het geroezemoes van achter uit de zaal de rustige stukken muziek bijna overstemt, gaat een groot gedeelte van hun dynamiek tussen harde en zachte passages verloren.

En dat is jammer, want de band staat enorm geconcentreerd en gemotiveerd te spelen. Ze verdienen meer onverdeelde aandacht. Ook van mij, want ik moet bekennen dat ik niet de hele set heb afgekeken.

Femme Fugazi

En zo eindigt de avond bij de Bossche Brouwers, waar het zo mogelijk nog drukker is geworden, met wat flarden Femme Fugazi, en in de Willem Twee met Never Been To Berlin, die met z’n tweeën uit
een soort toverhoed een eclectisch amalgaam van dans, dans, en nog meer dans toveren om een mooi feestje te bouwen.

En dat is het leuke van Popronde Den Bosch 2023: ook met weinig reistijd kun je een enorme variatie aan stijlen en stromingen ontdekken, kennen of leren kennen.

sep, 2023

No Way en Toxic Shock trappen het nieuwe seizoen af
Willem Twee’s Heavy Hangout is weer begonnen

De Bossche trots op hardcore gebied No Way mag het nieuwe seizoen van Willem Twee’s Heavy Hangout opluisteren. In datzelfde genre volgt de Antwerpse band Toxic Shock daarna, toch voor de derde keer alweer op een bühne van de Bossche muziekscene.

Kleine Bossche Platenbeurs
Zondagmiddag 3 september. Het is warm en zonnig als ik naar de stad fiets. Ik ben mooi op tijd om eerst op de Kleine Bossche Platenbeurs door de bakken te struinen, voor ik doorga naar de Willem Twee.

Bijna meteen al vind ik iets waar ik blij van wordt. De middag kan eigenlijk al niet meer stuk. Nog wat meer spitten levert me de ene verbazing na de andere. Hardcoreplaten waar je vroeger drie knaken voor neerlegde bij je platenboer, staan hier voor het tienvoudige en meer. Tsja.

Met een tasje vinyl ga ik door naar de Boschdijkstraat, waar het nieuwe seizoen van Willem Twee’s Heavy Hangout vanmiddag opent.

No Way

De eerste band van vandaag No Way is Bossche hardcore, in de traditie van Amerikaanse straight edge- bands van begin jaren tachtig. Straight edge houdt in dat men niet rookt, drinkt en meestal vegetariër danwel veganist is. Al naar gelang hoe streng men zelf in de leer is natuurlijk.

No Way bestaat uit vier piepjonge gasten die met veel energie en overtuiging hun set spelen. Na een valse start, door wat technische problemen, spelen ze een redelijk strakke pot hardcore. Er zijn een paar kleine foutjes te horen, maar de gunfactor is groot. Tof dat deze jongens het stokje overnemen en er zo weer een nieuwe lichting hardcore staat te drammen om van zich te laten horen.

No Way sluit hun set af met de Undertones ‘classic’ Teenage Kicks. Eerder meen ik invloeden van Suicidal Tendencies en Minor Threat (tnx Jan Hein) te horen. Als toegift neemt de zanger de bas over van de bassist en uisluiten ze dit optreden als trio af, waarbij de bassist vrij is om met een aantal vrienden en fans nog even lekker voor het podium te pogoën en slamdancen.

Toxic Shock

Antwerpenaren Toxic Shock mogen nu laten zien waar ze goed in zijn. No nonsense hardcore, met een vleugje thrashmetal, daar zijn ze goed in.

Er is duidelijk te horen dat dit vijftal al wat jaren samen speelt. Alles klinkt als een klok. Strak, gedegen, snel, en nummers met een eigen smoel. De samenzang tussen zanger en zanger- gitarist is fel, de drummer vindt in alle snelheid toch ruimte voor wat creatieve ‘fills’, de leadgitarist soleert goed en goed gedoseerd, en onderwijl staat de bassist schijnbaar stoïcijns zijn partijen te pompen.

Toxic Shock staat nu voor de derde keer in Den Bosch, en weer spelen ze voor alles wat ze waard zijn, ze gaan werkelijk voluit. En, zoals ze wellicht in Antwerpen zouden zeggen, ‘meer moet dat niet zijn’. Hulde aan deze vijf heren, met hun uitgekiende mix van thrash en (New York-) hardcore.

Fotografie: Brigitte Mulders Fotografie

jun, 2023

Electric Spark stelt drie nieuwe artiesten voor
Showcase van Bosch platenlabel staat als een huis op minifestival bij Brouwerscafé

Op deze zondag 11 juni stelt Electric Spark drie nieuwe artiesten voor . En het is warm. Veel mensen zullen de waterkant op hebben gezocht voor verkoeling. Anderen denken daar gelukkig anders over: in brouwcafé de Vaart is er een minifestival, waar drie recent aangeworven acts van platenlabel Electric Spark op zullen treden.

Electric Spark

Opener van de middag is Irrelevator. In twee opzichten een buitenbeentje vandaag. Ze zitten niet bij Electric Spark, en ook muzikaal vallen ze iets uit de toon. Irrelevator speelt instrumentale nummers, aangevuld met samples en geluidsfragmenten, vernuftig in elkaar gestoken. Het is niet voor iedereen goed te volgen, de opmerking van de bassist dat ‘er gedanst mag worden’ slaat niet echt aan.

Maar degenen die hun aandacht erbij houden worden getrakteerd op inventieve muziek, een soort mathcore met jazzinvloeden. Ik meen ook een basloop in Iron Maiden- stijl er uit te halen, en kers op de taart is wel de mash- up tussen Britney Spears’ ‘Baby One More Time’ en The Cure’s ‘A Forest’.

Deze slideshow vereist JavaScript.

De band weet een aantal nummers ook tegelijk te eindigen, iets wat ze zelf met de nodige zelfspot trots verkondigen. Humor en plezier liggen bij Irrelevator steeds op de loer.

Ismena
De tweede artiest van vandaag is Ismena. Een vrouwelijke singer-songwriter die dapper en kwetsbaar met alleen een gitaar en microfoon op het podium staat. Ik ben bang dat haar set door timing en locatie niet goed uit de verf komt. Het contrast met de eerste band is erg groot, en er staan nogal wat mensen in de zaal te praten.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Ismena laat zich hier echter niet uit het veld slaan; schijnbaar onverstoord speelt en zingt ze haar mooie luisterliedjes. Haar stem is prachtig, de composities zijn wat vlak. Mooi, maar generiek. Ik ben wel benieuwd hoe het vanaf plaat zal gaan klinken.

Alternator

Een aantal maanden terug heb ik Alternator al eens mogen zien spelen, op een niet nader te noemen locatie. Toen overtuigden ze me, en dat doen ze vanmiddag weer. Vijf man sterk spelen ze hun variant van stoner.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Strakke drums, een bas waar het spekvet vanaf druipt, twee gitaren die dan weer tegen elkaar, dan weer samen strijden, en zang die precies de goede lijzigheid heeft die bij hun midtempo nummers past. Hou ze in de gaten.

An Evening With Knives
Ondertussen is het avond geworden, is er nog niet gegeten en staat An Evening With Knives klaar om deze Electric Spark- showcase af te sluiten. Ook hier klinkt stoner, maar de schreeuwzang en hard klappende drums maken de sfeer rauw, poignant, confronterend.

Ondanks de warmte is de zaal redelijk gevuld, en reageert enthousiast op wat dit Eindhovense trio laat horen. Hard, meeslepend, spannende akkoordenwisselingen, een drummer die meent dat ‘ie de vellen uit z’n snare moet slaan, ook An Evening With Knives overtuigt.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Naast bands als Temple Fang en ENMA, wat onlangs nog streed voor een plek in het Rock Circus, kan platenbaas Johan Broeder tevreden zijn met deze aanvullingen op zijn Electric Spark.

Fotografie: Erwin Vrensen

jun, 2023

A Fool’s Errand brengt The Art Of Leaving Things Behind uit
Nieuwe EP met vier nummers klinkt als een klok en is een geheide aanrader

Een tijdje terug kreeg ik het laatste wapenfeit The Art Of Leaving Things Behind van A Fool’s Errand in de digitale bus. Een EP met vier nummers waar deze band met Bossche wortels duidelijk veel tijd en aandacht aan heeft geschonken.

The Art Of Leaving Things Behind

De opnames zijn kraakhelder, de diverse instrumenten en zang zijn goed in verhouding tot elkaar. De teksten laten een erg persoonlijk beeld zien van deze band. Ondanks persoonlijke perikelen, coronalockdowns en verloren gewaande opnamen, is het hen gelukt deze plaat aan de wereld te geven.

Opener van The Art Of Leaving Things Behind, Padre Santo, wordt gezongen door Sarah Cahuasqui. Uit de tekst meen ik op te kunnen maken dat het handelt over een verstoorde vader- dochterrelatie. Sarahs zang is gevoelig en ingehouden, bovenop de sprankelende gitaarpartijen. Tot ongeveer de helft van het nummer. De muziek wordt wat steviger, de sfeer wranger. Sarah zingt harder om de boodschap meer kracht te geven.

Ik hoor een paar kleine schoonheidsfoutjes qua engelse uitspraak, maar die worden weggegumd door het prima overall-geluid. Het nummer sluit af met een paar regels van het ‘Onze Vader’, in het Spaans. Dat staat een beetje haaks op het nummer, maar zal een bewuste persoonlijke keuze van de band zijn.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Het instrumentale Cortisol klinkt hoekig, door de stevige bas- en drumpartijen, van respectievelijk Albert Schuurmans en Alwin van der Ven. Het nummer wordt gedragen door de leadgitaar, die zijn tonen langs en door het weerbarstige vlechtwerk van de ritmesectie laat klinken.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Diezelfde hoekige en stevige basis klinken in Modern Men, Modern Music. De tekst is een boze aanklacht tegen een na-mij-de-zondvloed, snel geld verdienen-mentaliteit, zoals die op diverse maatschappelijke vlakken zichtbaar is. Ook binnen de muziekwereld.

Zanger en bassist Alwin van der Ven schreeuwt zijn frustratie de microfoon in, wat het geluid licht vervormt maar dat draagt bij aan de zeggingskracht van dit nummer. De kort aangeslagen gitaarakkoorden hebben een wat jaren ‘80- achtig geluid, wat het nummer een desolate sfeer geeft.

Afsluiter van deze EP, het wederom instrumentale Old Ends, New Beginnings opent met het geluid van spelende kinderen. Een acoustische gitaar en mandoline dragen het nummer, een baby piano zorgt voor heimwee en melancholie. Ik vind dit het minst sterke nummer van de plaat. Het kabbelt wat voort. De halverwege invallende trompet draagt te weinig bij om het nummer naar een hoger plan te tillen.

Mocht ik sterren uitdelen, zou ik The Art Of Leaving Things Behind er vier van de vijf toekennen. Deze plaat is met veel smaak en liefde voor hun muziek door A Fool’s Errand opgenomen. Tel daarbij op de echt glasheldere opnamen, en de goede productie. Hun eerste plaat, Gravitas, ken ik niet, The Art Of Leaving Things Behind kan ik zeker aanraden om te gaan luisteren.

Sarah Cahuasqui – Zang
Willem Schuurmans – Gitaar
Albert Schuurmans – Drums, Banjo, Mandoline
Fabian Voskuil – Gitaar
Alwin van der Ven – Bass, Vocalen, Trompet, Baby Piano