Gruppo Sportivo

Gruppo Sportivo’s Age On Stage – tour in Willem Twee

Bijna vijftig jaar plezier met Hey Girl, Tokyo, Armee Monika én nog steeds nieuwe muziek

Gruppo Sportivo, herinneringen. Volgens mij is de enige keer dat ‘trickle down- economie’ geslaagd is, degene die plaatsvond in m’n ouderlijk huis. Opgroeiend met drie oudere broers werd aan mij een keur aan popmuziek doorgegeven, van symfonisch tot ska tot punk.

Één van de bands waar ik toen kennis mee maakte was Gruppo Sportivo. Sentimentele reden genoeg dus om ze te gaan zien, zondag zeventien maart in Willem Twee poppodium.

Gruppo Sportivo

Gruppo Sportivo
Gruppo Sportivo

Het meest bekend door hits uit de beginjaren, als Hey Girl, Tokyo en Beep Beep Love, speelt de band al krap vijftig jaar hun muziek. En onder de noemer ‘Let’s age on stage’ doet hun tour ook Den Bosch aan.

Niet gehinderd door een voorprogramma betreden Hans Vandenburg c.s. rond half vier het podium. Enige verwarring als hun openingsnummer instrumentaal blijkt te zijn; Gruppo Sportivo was toch van de grappige teksten? En met aanvullende zang (achtergrondzang zou ze geen recht doen) van twee zangeressen?

Maar gelukkig, bij het begin van hun tweede nummer komen de Bombita’s, van Herman Brood And His Wild Romance- faam, het podium op, om er de rest van het optreden niet meer af te gaan. Wat volgt is, zoals verwacht, een dwarsdoorsnee van ruim veertig jaar aan materiaal. Oude nummers (Armee Monika), minder oude nummers (Normal Song), en nieuwe nummers. De band blijft immers nieuwe muziek uitbrengen.

Bombita's
Bombita’s

Gepokt en gemazeld door het leven als entertainers, houdt de band hun troefkaarten nog achter de hand. De eerste set is vermakelijk, het publiek begint langzaam op te warmen en te bewegen. Op de achtergrond beelden uit de jaren van toen: videoclips bij de gespeelde nummers, en opnames van optredens bij TopPop en Old Gey Whistle Test, een hoog aangeschreven Engels muziekprogramma, een voorloper van ‘Later, with Jools Holland’.

Tweede set

Gruppo Sportivo
Hans Vandenburg

Na een korte pauze de tweede set. Nog steeds voortbordurend op de dwarsdoorsnede van bijna vijf decennia aan eigen nummers. Naarmate de set vordert begint het publiek de buit te ruiken. En ook Hans Vandenburg weet wel hoe de vork in de steel zit; als de band te vroeg piekt, met dat éne nummer, loopt de zaal voortijdig leeg grapt hij.

Aan het eind van de set, in een soort crescendo dan, wat hits uit de beginperiode: Beep Beep Love, Disco Really Made It (‘it’s empty and I hate it’), Rock And Roll (door de Bombita’s, het origineel indachtig, gezongen als ‘rock and rohouou’). Met als klapper dan, hèhè, het langverwachte, en nog steeds frisse en knisperende Hey Girl. Maar dan wel weer zonder trompet, wat het helaas net niet helemaal afmaakt.

Willem Twee poppodium
Tokyo

Als toegift zingt en speelt de heer Vandenburg een scherpe uitvoering van Tokyo, met een timing die de rest van het optreden goed had kunnen gebruiken, waarbij het publiek luid en duidelijk mee ‘hey hey’t’.

Als uitsmijter dan nog Out There In The Jungle. Hadden we die niet al gehoord? Ja, wel, maar deze is opnieuw uitgebracht, en daarom staat er nu ‘Again’ achter de titel. Hij is nu geproduceerd door ene Barry Haye, een naam die ons waarschijnlijk niks zegt.

Fris en fruitig

Bombita's
fris en fruitig

Dat Gruppo Sportivo de tijd niet ongeschonden is doorgekomen is duidelijk te horen; het sleept een beetje, en is niet zo scherp als hun plaatopnamen laten horen. Uitzondering hierop zijn de Bombita’s, die qua stem en timing nog fris en fruitig zijn.

Maar ik weiger om hier scherp over te oordelen. De mantel der liefde past deze band als gegoten, door het plezier wat ze uitdragen én overbrengen, en door de nummers die ze aan de canon der Nederlandse popmuziek hebben toegevoegd. In m’n hoofd galmt nog lang ‘Hey girl, weeyoo…’ .


Foto’s: ©Paul Claassen

Gruppo Sportivo

The Ex

Noord-Hollandse The Ex zijn al 45 jaar eigengereid

Compromisloos optreden in Willem Twee concertzaal met louter nieuwe nummers ondanks smeekbeden publiek

The Ex bestaan al 45 jaar, geboren uit de krakersjaren van de jaren ’70. Jeugdsentiment te over. Toegegeven, op m’n fiets op weg naar de Willem Twee slaat heel even de twijfel toe. Moet ik niet van het zeer welkome voorjaarszonnetje genieten, in plaats van in een zaal naar weer ‘een bandje’ te gaan staan kijken?

Maar ik weet wel beter. Dat zonnetje komt wel weer een keer terug en deze zondagmiddag 3 maart speelt er niet zomaar ‘een bandje’.

The Ex

The EX
The Ex – ©Martijn Frijters

Verwacht bij The Ex, na 45 jaar ‘punk’, geen geroutineerde show, gevuld met al dan niet gepast sentiment, terug grijpend op verloren gloriedagen. The Ex, voortgekomen uit de Amsterdamse kraakwereld van de jaren tachtig, is punk; het wars zijn van concessies, op eigen koers blijven varen, de d.i.y. insteek.

Dat het hen geen grote fanbase oplevert, ik verwacht niet dat ze daar wakker van liggen. Wat het ze wel oplevert, is een kleine schare trouwe fans en erkenning van muziekkenners zowel nationaal als internationaal.

Brader Musiki
Brader Musiki
Brader Musiki – ©Brigitte Mulders

Ook muzikaal wordt er over (lands-) grenzen gekeken en samen gewerkt. Een perfect voorbeeld hiervan is het voorprogramma van vandaag: Brader Musiki is een van oorsprong Koerdische Nederlander, waar The Ex al sinds de jaren negentig mee samenwerkt.

Hij zingt en begeleidt zichzelf, en dit was een opzoekvraag, op saz. Ik reageer ietwat onwennig op deze toch wel doorgewinterde rasartiest. De toonsoorten, klanken en ritmes zijn voor mij net iets te ver van m’n bed, om me lang te kunnen boeien.

Openingszet

The Ex
drumvel- ©Brigitte Mulders

De openingszet van The Ex is er één van verrassing: één gitarist slaat met een drumvel op zijn snaren, een andere ragt er met een houten borstel overheen. Vanaf tel één is de band ‘aan’; veel energie, en heel veel plezier op het podium. De klassieke rockopstelling van bas en gitaren hanteert The Ex niet: de twee ‘buitenste’ gitaren doubleren als basgitaar; hoe en wat is me niet helemaal duidelijk maar het werkt.

Katherina Bornefeld
Katherina Bornefeld – ©Brigitte Mulders

Het kraakt en kreunt en rammelt, maar op één of andere manier swingt het. De drumster is wars van ‘boem- tak’ drummen, elk nummer wordt met snare en toms volgespeeld, wat de muziek een pompend of golvend effect mee geeft.

Arnold de Boer
Arnold de Boer – ©Brigitte Mulders

De zang van de zanger-gitarist werkt als een vuurtoren in een storm van gitaren en tussen het ruwe spel van zijn twee bandgenoten klinkt zijn gitaar helder en hoog, met een mooi afgerond geluid.

Katherina Bornefeld
rustpunt – ©Martijn Frijters

Rustpunt in de set is een nummer wat de drumster, achter haar kit vandaan gekomen, zingt, zichzelf daarbij begeleidend met twee shakers. De roep vanuit de zaal om oude nummers wordt door haar resoluut van de hand gewezen: vandaag spelen ze alleen nieuwe nummers. Hoewel, moet ze toegeven, ‘de oude liedjes ook leuk zijn’.

The Ex musiceert, na 45 jaar, nog steeds op hun eigen, unieke manier, met een eigen, uniek geluid, hartstikke punk want dwars en eigenwijs. Tof om te zien en horen.


Coverfoto: ©Martijn Frijters
Fotografie: Martijn Frijters en Brigitte Mulders

Terrie Hessels – gitaar | Arnold de Boer – zang, gitaar | Andy Moor –gitaar | Katherina Bornefeld – drums, zang

Tin Men and the Telephone

Tin Men and the Telephone spelen ‘It’s About Time’

Tijd en muzikaal vakmanschap bepalen vanavond alles in Willem Twee Toonzaal

Het concert van Tin Men and the Telephone vindt plaats in de Toonzaal. Tot mijn schande moet ik bekennen dat ik, buiten carnaval, hier tot nu nog geen voet binnen heb gezet. Dit terwijl de Toonzaal geroemd wordt om haar programmering en voortreffelijke akoestiek. Maar ja, jazz hè… (knipoog).

Tin Men and the Telephone

Tin Men and the Telephone
Tin Men and the Telephone

In het kader van horizonverbreding binnen KLANKGAT, ben ik uitgenodigd om met onze hoofdredacteur een jazzoptreden te bezoeken. Niet een genre waar ik veel ervaring mee heb, los van toentertijd wat coronasessies en een bezoek aan het jaarlijkse Jazz In Duketown.

Het merendeel van de stoelen in de zaal is bezet als het trio het podium opkomt. Tin Men and the Telephone bestaat uit een drummer, bassist en een pianist. Het hele optreden is instrumentaal, afgezien van soundbites die met sommige stukken meelopen.

Tin Men and the Telephone
Tony Roe

Achter de muzikanten hangen drie langwerpige beeldschermen, die de pianist tijdens het spelen bedient, en waarop teksten, golfinstructies, en opnamen van het optreden van vanavond te zien zijn.

Met die opnamen wordt gespeeld, door ze versneld af te spelen, of achteruit, en zo basis vormen voor een aantal stukken. Alle stukken, en de daarbij horende beelden, zijn gebaseerd op tijd. Een belangrijk aspect van het leven, en niet in het minste van muziek. Timing kan een muziekstuk maken of breken. Maar daarover geen zorgen bij ‘The Tin Men… ’.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Het trio vult elkaar naadloos aan. Uit de piano klinken klanken die de ene keer wat meer klassiek georiënteerd zijn, een andere keer meer bluesy. De elektronica die ingezet wordt voelt niet geforceerd. Beeld en extra geluid, buiten dat van de muzikanten, trekken dit optreden naar een nog hoger, vollediger plan.

Drums en bas krijgen alle ruimte om gaandeweg een stuk een eigen pad te volgen, en zo gedrieën op bijna magische wijze, tot een coherent geheel te komen. Zo elkaar in vrijheid opzoeken en weer vinden vereist
muzikaal vakmanschap.

Toonzaal
bassolo

Het optreden blijft luchtig door het grappig te houden. Ongeveer halverwege kondigt het middelste beeldscherm een zeven minuten bassolo aan, waarbij de twee andere muzikanten het podium verlaten. Een bassolo overigens, die op me overkwam alsof ik als jongetje naar een oom luister die een verhaal vertelt. In woorden die je nog niet kent, maar door de toon vriendelijk en vertrouwd voelt.

Luchtig, maar met een boodschap, is de tijdreis die begint bij de big bang, en langs dinosaurussen en ‘early civilisations’ leidt naar G. Wilders die ‘Nederland bedankt’. The end of civilisation zoals duidelijk in beeld staat? De tijd zal het leren.


Tin Men and the Telephone: World Domination Part One: Furie (2018)

Electric Callboy

Electric Callboy verzorgt knallende afsluiting

Bijzondere mix van stijlen groter dan de som van de delen eerste aflevering van The Rock Circus

Nergens wordt ook maar gesuggereerd dat Electric Callboy een ‘serieuze’ band zou zijn. Deze mannen komen om plezier te maken en dat doen ze met hun eigen aanstekelijke mix van rave, happy hardcore, nu metal. En Rock Circus weet dat op waarde te schatten.

Electric Callboy

Electric Callboy
Electric Callboy – Johan Breij.nl

The Rock Circus beleeft dit jaar zijn première in de Bossche Brabanthallen. Drie dagen lang een indoor festival voor de rockende en headbangende medemens. Sfeervol aangekleed, als sta je in een echte ‘big top’-tent, met een gevarieerd aanbod van bands binnen de ruime kaders van rock en metal.

Maar aan alle goede dingen komt een eind, en zo ook aan dit Rock Circus. En als je dan toch moet afsluiten, dan maar goed. Dus Electric Callboy maar geprogrammeerd.

Rock Circus
Eclectic Callboy – ©Johan Breij.nl

Ik kom ogen en oren te kort tijdens de set van deze zes Duitse muzikanten. Op papier een ‘metalcore’ band, alsook ‘electronicore’, live een meeslepende mengeling van ‘core’- in welke vorm dan ook – en lekker foute dansmuziek. Ik weet niet of ik de eerste ben die de grap maakt, maar naar mijn idee zou Eclectic Callboy een betere bandnaam zijn.

Schaamteloze combinaties
Ik rol van de ene verbazing in de andere door de schaamteloze combinaties die hier bedacht zijn. Every Time We Touch (Cascada) wordt de eerste maten naadloos gecoverd, tot de grunt en hakkende gitaren invallen. Ergens in de set komt Darudes’ Sandstorm voorbij, een enorme kneiter van een danshit, waar de drummer van Electric Callboy een sterke solo overheen legt.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Of dat ene nummer dat begint als een schlager (Du bist wie ein Hurrikan), dat via een jaren ’90- bruggetje uitmondt in een bruut staaltje metal, grunts en dubbele bass en al. En dan is er ook nog ruimte voor een a capella gezongen (en door het publiek meegebrulde) ‘Let It Go’ uit Disneys Frozen.

Mocht er een smaakpolitie bestaan voor de metalwereld, Electric Callboy zou zes keer levenslang krijgen. En terecht, want wie verzint er nu een tekst als ‘I’m a spaceman, got a rocket on my back, spaceman, oh I’m raving like a maniac’? Puberaler dan dat wordt het niet.

En toch… En toch? En toch komt Callboy er mee weg. Er wordt nergens ook maar gesuggereerd dat dit een ‘serieuze’ band zou zijn. Deze mannen komen om plezier te maken en dat doen ze met hun eigen aanstekelijke mix van rave, happy hardcore, nu metal en weet ik veel wat voor ongelooflijke combinaties nog meer.

Electric Callboy
feestje vieren – ©Johan Breij.nl

En Rock Circus weet dat op waarde te schatten. Als ik glimlachend het circus verlaat, staat het grootste deel van het publiek lekker een feestje te vieren.


Fotografie: Johan Breij.nl

Bezetting Electric Callboy: Kevin Ratajczak – zang (grunts)/keyboards, Nico Sallach – zang(grunts), Daniel “Danskimo” Haniß – leadgitaar, Pascal Schillo – slaggitaar/achtergrondzang, Daniel Klossek – bas/achtergrondzang, David-Karl Friedrich – drums

TEKKNO

Epica

Epica pakt flink uit in het indoorfestival Rock Circus

Episch optreden in zowel het symfonische geluid als de meest prachtige projecties

De Nederlandse band Epica is een mengeling van gothic en symfonische metal. Zondag 5 november staat de band mainstage op het gloednieuwe Rock Circus festival en pakt op grootse wijze uit met prachtige projecties en doordacht decor.

Epica

Epica
Epica – ©Johan Breij.nl

De Bossche Brabanthallen zijn het terrein voor het nieuwe indoorfestival The Rock Circus. Waar ik ooit als klein menneke in de schoolvakanties naar de Veemarkt ging kijken, staan nu in de hallen circustenten opgezet. Er is een markt met kleding en sieraden, en een keur aan eettentjes om ook de inwendige rock – en metalfan tevreden te houden.

Muzikaal is er ook genoeg variatie om het aanwezige publiek gunstig te stemmen. Een keur aan internationale en nationale artiesten laten dit weekend hun muziek klinken. Op zondagavond heeft het Nederlandse Epica de weg naar het Rock Circus gevonden. De liefhebbers kunnen hun vingers hier aflikken.

Epica
vuurspuwers en cobra’s – ©Johan Breij.nl

Vooraan op het podium spuwen vlammenwerpers regelmatig hun vuur, de twee enorme cobra’s aan weerszijden van de band doen daarbij nog een vurige duit in het zakje, terwijl achter de muzikanten de prachtigste projecties getoond worden.

Totaalgeluid

Deze slideshow vereist JavaScript.

Het is duidelijk dat deze band erg serieus bezig is. Alles is tot in de puntjes uitgewerkt en verzorgd, tot aan het synchroon headbangen van de bandleden. De praatjes van de zangeres verluchtigen de set, waar verder niks aan het toeval wordt over gelaten. Toch leuk om te horen dat ook zij heeft genoten van een Bossche bol.

Geïnspireerd door muziek vanuit diverse windstreken, worden elementen daarvan knap geïntegreerd in het totaalgeluid van de band. Epica maakt symfonische metal. Veel stevig gespeelde gitaarpartijen en beukende drums, terwijl het nooit écht hard wordt.

Deze slideshow vereist JavaScript.

De synthesizer en gitaarsolo’s zorgen voor extra kleur in het geluid, met genoeg ruimte voor het kenmerkende stemgeluid van de zangeres, hoog boven dit alles uit.

Epica neemt je een uur lang mee op wereldreis, zowel in beeld als in geluid. De uitdrukking ‘overdaad schaadt’ ligt op de loer, maar de vele ‘devils horn’- handen boven het publiek, na afloop van de nummers, laten zien dat de fans de energie en het vakmanschap van deze band erg kunnen waarderen.


Fotografie: Johan Breij stagephoto.nl

Bezetting Epica:  Simone Simons – zang, Mark Jansen – gitaar/grunt, Coen Janssen – keyboards, Rob van der Loo – bas, Ariën van Weesenbeek – drums en Isaac Delahaye – gitaar.

Omega

Ramkot

Ramkot overtuigt met energie en inventiviteit

Dit Belgisch jonge-honden-trio bevestigt de meer dan wijsgerige spreuk dat less is more

De jonge honden energie van Ramkot kan het prima zonder uitgebreide lichtshow of dure projecties doen. Het zijn gewoon drie gasten uit Gent die opkomen en hun muziek spelen.

Ramkot

Ramkot
Ramkot – ©Johan Breij.nl

Den Bosch heeft dit jaar een primeur: The Rock Circus slaat voor de eerste editie zijn tenten op in de Brabanthallen. Geen olifanten of clowns (hoewel ik wel wat rode dopneuzen gespot heb), maar een
indoor festival met drie dagen rock en metal in het programmaboekje. De echte die- hards hebben hun camper op de camperplek neergezet, ik mag voor KLANKGAT de zondagmiddag- en avond beleven.

Brickhouse

Deze slideshow vereist JavaScript.

De eerste band die ik zie spelen is het Belgische Ramkot. Het is niet heel druk voor het podium, als om half vijf Brick House van The Commodores uit de speakers klinkt. Op het eerste gehoor een verrassende opening, maar naarmate de set van Ramkot vordert vallen er steeds meer stukjes op hun plek.

Rock Circus
drie witte stroken – ©Johan Breij.nl

Het credo ‘minder is meer’ past Ramkot als een handschoen, en daardoor valt ze binnen dit Rock Circus lichtelijk uit de toon. Geen uitgebreide lichtshow of dure projecties, gewoon een zwarte backdrop met drie witte stroken, als ware het een gezicht. En gewoon drie gasten die opkomen en hun muziek spelen.

Ramkot
eigen stemgeluid – ©Johan Breij.nl

Het swingt en het rockt, het zuigt en het klopt, het groovet, het is dansbaar, je kunt er op springen en pogoën- hoewel dat laatste pas tegen het eind van de set gebeurt. De zanger- gitarist en zanger-bassist hebben elk een eigen stemgeluid, wat elk nummer een eigen sfeer geeft, zeker als daar nog tweestemmige partijen bij verzonnen blijken te zijn.

Het trio is energiek in zijn optreden, de energie van jonge honden spat uit de boxen. Stilstaan gaat niet, bewegen is onontkoombaar. Ramkot heeft zijn plek in de piste van het Rock Circus dik verdiend.

Rock Circus
Rock Circus – ©Johan Breij.nl

Fotografie: Johan Breij stagephoto.nl

Ramkot werd opgericht in 2017 en bestaat uit de twee broers Tim (gitaar) & Tom Leyman (drums) en Hannes Cuyvers (bas).

In Between Borderlines

Lorna Shore

Snoeiharde Lorna Shore bulldozert de hele tent plat

Verpletterende deathcore in Bossche Rock Circus met af en toe een gitaarsolo en diepe grunts

Lorna Shore bulldozert de tent plat is de enig mogelijke vaststelling na de band meegemaakt te hebben. De andere vaststelling is dat The Rock Circus zijn weg naar de Bossche Brabanthallen heeft gevonden.

Lorna Shore

Lorna Shore
Lorna Shore – ©Johan Breij.nl

Voor iedere bezoeker een eerste kennismaking met dit nieuwe rock- en metalfestival, voor mij de eerste kennismaking met deathcoreband Lorna Shore.Ik moest het toch even opzoeken, maar ‘deathcore’ is een combinatie van deathmetal en metalcore.

In lekentaal, hard, snel en met de nodige breaks en tempowisselingen, terwijl Lorna Shore zich laat vertalen als ‘een zee van vuur’. Deze vijfkoppige machine bestaat sinds 2010 en komt uit New Jersey, Amerika. Maar genoeg geluld- muziek!

Lorna Shore
Will Ramos – ©Johan Breij.nl

Snoeihard, meedogenloos, een dubbele bassdrum als mitrailleurvuur, een zo mogelijk nog sneller gespeelde snaredrum. De twee gitaristen en bassist vullen dit aan met razendsnelle gitaarpartijen, hoewel er ook ruimte is voor af en toe een gitaarsolo. Als baken tussen dit geweld meanderen melodieën uit een synthesizer.

Alsof dit alles niet verbijsterend genoeg is, is er nog de zang. Met schijnbaar alle gemak van de wereld gaat die van diep, díep grunten, naar hoog screamen, om onderweg nog een ‘hardcore’ schreeuw aan te doen. Ongelooflijk.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Tussen de nummers door lopen de bandleden even backstage, om op adem te komen… Wat niet verwonderlijk is met het moordende tempo van hun nummers. Ik moet onbewust even denken aan een anekdote over The Eagles. Die hadden op een bepaald punt in hun carrière maar een telefooncel op het podium gezet, om zo het poederen van de neus sneller en makkelijker te maken…

Will Ramos
donker en hard – ©Johan Breij

Wat Lorna Shore achter de schermen doet weet ik natuurlijk niet. De band speelt alsof de duivel zelf hen komt halen als ze ook maar één steekje laten vallen. De sfeer van de nummers is donker, en hard. Vooral hard. Waarbij hard niet verward moet worden met eentonig. De nummers zitten vol variatie, breaks, tempowisselingen en verrassende ‘breakdowns’.

Stage 1
Rock Circus Stage 1 – ©Johan Breij.nl

Alsof er vijf boxers tegelijk het op je gemunt hebben. En net als je denkt dat je het trucje kent, laten ze hun handschoenen zakken, om vervolgens met een nieuwe combinatie je kop door elkaar te schudden. En hoewel het bijna pijn doet, ga je graag met hen de ring voor nog een ronde, en je zo keer op keer te laten verbluffen en verpletteren.


Lorna Shore bestaat (sinds eind 2021) uit leadgitarist Adam De Micco, drummer Austin Archey, slaggitarist Andrew O’Connor, bassist Michael Yager en zanger Will Ramos.

Fotografie: Johan Breij stagephoto.nl

Lorna Shore: Pain Remains

Finntroll

Finntroll trakteert fans op mythologische metal

Finse band is geïnspireerd door volksmuziek geïnspireerde deathmetal of black metal

De Finse band Finntroll is geïnspireerd door volksmuziek. De groep beschrijft haar muziek als “door volksmuziek geïnspireerde deathmetal of black metal”. Ze maken een combinatie van extreme metal met Finse polka, ook wel humppa genoemd. Finntroll zet het publiek een portie no nonsense-metal voor, stevig en gedegen.

Finntroll

Deze slideshow vereist JavaScript.

Den Bosch ‘het wir wè’- Den Bosch heeft weer wat: de première van metal- en rockfestival The RockCircus vindt plaats in de Brabanthallen. Waar ooit boeren handjeklap speelden om hun vee te verkopen, staat nu drie dagen een vol programma aan rock- en metalbands.

Finntroll
Mikael Karlbom – ©Johan Breij.nl

Vanuit het verre Finland heeft, waarschijnlijk onder dekking van maanloze nachten, Finntroll zijn weg naar het Rock Circus gevonden. De vijf volwassen kerels van Finntroll, voorzien van facepaint en puntoortjes, zetten het publiek een portie stevige muziek voor, een combinatie tussen metal en Finse polka, humppa. Niet te ingewikkeld, to the point, met plezier gespeeld.

Fantasy wereld

Finntroll
Mathias Lillmåns – ©Johan Breij.nl

Een enkele keer wordt het betonnen bandgeluid verluchtigd met een rudimentair volksmelodietje, wat me doet denken aan Pater Moeskroen ‘on steroïds’. De vijf Finnen bezingen, schijnbaar in het Zweeds, het wel en wee van trollen, goblins en andere verschijnselen uit de fantasy wereld.

Hun Wikipedia vermeldt dat ze zichzelf niet te serieus nemen, en ik sluit me daar graag bij aan. De combinatie van facepaint en puntoortjes vind ik lichtelijk hilarisch, en de microfoonstandaard met gehoornde schapen schedel, welke regelmatig rook spuwt? Veeg mij maar op.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Maar onder aan de streep, het gaat hier om een metalfestival. De muziek staat voorop, en aan de reacties op en voor het podium te zien, zijn zowel fans als band blij met deze set van Finntroll.


Bezetting Finntroll:
Mathias “Vreth” Lillmåns – zang,  Samuli “Skrymer” Ponsimaa – gitaar, Sami “Tundra” Uusitalo – basgitaar, Heikki “MörkÖ” Saari – drums, Mikael “Routa” Karlbom – gitaar

Fotografie: Johan Breij stagephoto.nl

Tom Holliston

Simon Wells en Tom Holliston hebben elk eigen stijl

Acoustic Monday op zestien oktober in het World Skate Center

De aankondiging komt voor mij als een aangename verrassing: Tom Holliston komt naar Den Bosch. De voormalig zanger-gitarist van het onvolprezen No Means No, inmiddels helaas ter ziele. De Canadese band heeft heel wat bakens verzet binnen het punk/ hardcore-idioom. Een bezoek van meneer Holliston maakt me nieuwsgierig.

Tom Holliston

Tom Holliston
Tom Holliston – ©Wouter van Heeswijk | P-Nase Productions

Tom Holliston treedt als tweede op vanavond. Gezeten op een ouderwetse houten kantinestoel, zijn gitaar op schoot. Hij oogt wat gespannen. Het begin van de set klinkt niet heel interessant, het lijkt er op dat stem en vingers opgewarmd moeten worden. Tot het vierde nummer. “Song number four”, waarbij volgens meneer Holliston, je antwoord krijgt op al je vragen.

Zo zal het de hele set doorgaan: elk nummer wordt afgewisseld met een grap, een grol, een anekdote. Sommige hebben het bedenkelijke niveau van flauwe dad-jokes (wat steevast commentaar oplevert van Simon Wells, vanaf de bar), andere spelen met dingen die Tom weet van Nederland.

Tom Holliston
dad-jokes – ©Wouter van Heeswijk | P-Nase Productions

Zo zat Holliston ooit, naar eigen zeggen, in de band The Rutger Hauers, en is- ie enórm fan van bluesmuzikant Blind Harry Mulisch. Hij heeft in elk geval de lachers op zijn hand, terwijl ondertussen zijn nummers winnen in overtuiging.

Op het eerste oor zijn Hollistons nummers eenvoudig, maar er komen heel fraaie dingen voorbij, zowel in zijn keuze van akkoorden als in wisselende maatvoeringen. Met name het laatste nummer is een echte uitsmijter; er wordt gestopt op het hoogtepunt.

Dat No Means No tussendoor voorbij komt met een bluesy (‘Only so many songs can be sung with…’) Two Lips, Two Lungs And One Tongue, geldt als een kersje op een toch al heel fraaie taart.

Simon Wells

Simon Wells
Simon Wells – ©Wouter van Heeswijk | P-Nase Productions

Simon Wells, voorheen lid van de Engelse punkbands Snuff en Southport, heeft de eer om de avond te openen. Het is te vroeg in de avond om het bier de schuld te geven, en aan de temperatuur in het World Skate Center kan het ook niet liggen, dus komt het door de muziek van meneer Wells dat ik kippenvel langs m’n rug voel gaan. Wat een zeggingskracht gaat er van deze man uit.

Zijn stembeheersing is behoorlijk goed te noemen, en de variatie tussen hard en zacht gebruikt hij erg goed. Staand, zichzelf begeleidend op zijn gitaar, opent hij met een nummer over verdriet en verlies; tijdens de afwas koelen zijn tranen het hete water in de gootsteen. Een ruwe bolster, blanke pit door de combinatie van Noord-Londens accent en teksten.

Simon Wells
ruwe bolster, blanke pit

Een onderwerp als psychische gezondheid schuwt Simon niet, getuige het auto- biografische Optimism, en ook de situatie in het door Tory geteisterde Engeland komt natuurlijk aan bod. Een truckers-anthem, Champions Of Keeping Them Rolling, staat als een huis. Als de set eindigt met het geleende ‘Bee’s Wing’ ben in ieder geval ik ruim een half uur geboeid en ontroerd.

De later als ‘Bert en Ernie van de punk’ omschreven oude rotten hebben beide een verschillende invulling aan het aloude singer-songwriter gegeven. De één wat meer esthetisch, de ander wat meer op het gevoel spelend. Ik heb van beide genoten.


Fotografie: ©Wouter van Heeswijk | P-Nase Productions

Bowl

De Tramkade-variant van Popronde Den Bosch 2023

Veel variatie zoals post punk, deathcore, noise en artrock overbruggen in weinig reistijd

De bands Bowl, Torn From Oblivion, HOOFS en Oh Whale staan op mijn Popronde Den Bosch 2023 lijstje. Waar ik andere jaren kris kras door Den Bosch fietste om verschillende acts van de Popronde te zien, heb ik me dit jaar beperkt tot wat er op de Tramkade geprogrammeerd staat.

Popronde Den Bosch 2023

Bowl
Popronde Den Bosch 2023
Bowl

De opener van vanavond voor mij is Bowl, die bij de Bossche Brouwers op het podium staat. Alvast verkleed voor Halloween, speelt deze vijfkoppige band een boeiende, gevarieerde set. Gevormd op de Herman Brood- academie, wat duidelijk te horen is in hun composities en instrumentbeheersing.

De nummers zitten vol breaks en maatwisselingen, terwijl er niemand de bocht uit vliegt. Wat ik een klein beetje mis, is een onderbuikgevoel, wat toch hoort bij een rockband. Het mag wat intuïtiever zijn.

Torn From Oblivion
Torn From Oblivion
Torn From Oblivion

Hierna door naar de buren van het World Skate Center, om op tijd te zijn voor Torn From Oblivion. Dat het begin van hun set wordt geplaagd door materiaalpech, mag de pret niet drukken. Vijf gasten spelen een strakke dosis deathcore, zoals hun genre heet.

Hier staan vijf getalenteerde jonge gasten te rammelen aan de grondvesten van metal, met heel eigen ideeën en een nieuwe belevenis van wat hakkende gitaren en strakke drums kunnen doen.

De snaren van de bas worden zo snel geraakt, dat het bijna lijkt of- ie gaat zoemen, de zang doet me af en toe denken aan Zach De La Rocha van Rage Against The Machine die, als je Torn From Oblivion zo bezig ziet en hoort, welhaast tot de prehistorie behoren.

Torn From Oblivion
hakkende gitaren

Wat voor deze vijf getalenteerde jonge gasten waarschijnlijk ook echt zo is. Een nieuwe herfst, een nieuw geluid.

HOOFS

Deze slideshow vereist JavaScript.

Waar er bij Bowl nog plek was voor een dansje, mocht je zin hebben, is het bij HOOFS ‘standing room only’. De Bossche Brouwers barst bijna uit z’n voegen, zo veel volk komt er op af.

Je zou bijna denken dat ik m’n spoorboekje voor vanavond heb ingevuld naar aanleiding van het aantal leden per band; ook HOOFS (op z’n Engels uitgesproken, en niet als de Bossche fourniturenkoning) bestaat uit vijf muzikanten.

Noise, post- punk, hard, en weinig subtiel, vatten de muziek wel samen. Helaas staat ‘boeiend’ niet in dit rijtje- ik voel me niet geroepen om me naar voren te wringen om een blik op het podium te werpen.

Oh Whale
Oh Whale
Oh Whale

Terug naar het W.S.C., waar Oh Whale al bezig is aan hun set. Oh Whale, is dat niet die vijfkoppige…uhm, ja, haha. Het geluid achter in de zaal kan wat beter, dus na een plaspauze maar voor bij het podium staan luisteren.

Wellicht dat een andere setting Oh Whale beter uit de verf kan laten komen. Als het geroezemoes van achter uit de zaal de rustige stukken muziek bijna overstemt, gaat een groot gedeelte van hun dynamiek tussen harde en zachte passages verloren.

Oh Whale
andere setting

En dat is jammer, want de band staat enorm geconcentreerd en gemotiveerd te spelen. Ze verdienen meer onverdeelde aandacht. Ook van mij, want ik moet bekennen dat ik niet de hele set heb afgekeken.

Femme Fugazi
Femme Fugazi
Femme Fugazi – ©Wim Roelsma

En zo eindigt de avond bij de Bossche Brouwers, waar het zo mogelijk nog drukker is geworden, met wat flarden Femme Fugazi, en in de Willem Twee met Never Been To Berlin, die met z’n tweeën uit
een soort toverhoed een eclectisch amalgaam van dans, dans, en nog meer dans toveren om een mooi feestje te bouwen.

En dat is het leuke van Popronde Den Bosch 2023: ook met weinig reistijd kun je een enorme variatie aan stijlen en stromingen ontdekken, kennen of leren kennen.