Paul Claassen | KLANKGAT

jun, 2023

A Fool’s Errand brengt The Art Of Leaving Things Behind uit
Nieuwe EP met vier nummers klinkt als een klok en is een geheide aanrader

Een tijdje terug kreeg ik het laatste wapenfeit The Art Of Leaving Things Behind van A Fool’s Errand in de digitale bus. Een EP met vier nummers waar deze band met Bossche wortels duidelijk veel tijd en aandacht aan heeft geschonken.

The Art Of Leaving Things Behind

De opnames zijn kraakhelder, de diverse instrumenten en zang zijn goed in verhouding tot elkaar. De teksten laten een erg persoonlijk beeld zien van deze band. Ondanks persoonlijke perikelen, coronalockdowns en verloren gewaande opnamen, is het hen gelukt deze plaat aan de wereld te geven.

Opener van The Art Of Leaving Things Behind, Padre Santo, wordt gezongen door Sarah Cahuasqui. Uit de tekst meen ik op te kunnen maken dat het handelt over een verstoorde vader- dochterrelatie. Sarahs zang is gevoelig en ingehouden, bovenop de sprankelende gitaarpartijen. Tot ongeveer de helft van het nummer. De muziek wordt wat steviger, de sfeer wranger. Sarah zingt harder om de boodschap meer kracht te geven.

Ik hoor een paar kleine schoonheidsfoutjes qua engelse uitspraak, maar die worden weggegumd door het prima overall-geluid. Het nummer sluit af met een paar regels van het ‘Onze Vader’, in het Spaans. Dat staat een beetje haaks op het nummer, maar zal een bewuste persoonlijke keuze van de band zijn.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Het instrumentale Cortisol klinkt hoekig, door de stevige bas- en drumpartijen, van respectievelijk Albert Schuurmans en Alwin van der Ven. Het nummer wordt gedragen door de leadgitaar, die zijn tonen langs en door het weerbarstige vlechtwerk van de ritmesectie laat klinken.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Diezelfde hoekige en stevige basis klinken in Modern Men, Modern Music. De tekst is een boze aanklacht tegen een na-mij-de-zondvloed, snel geld verdienen-mentaliteit, zoals die op diverse maatschappelijke vlakken zichtbaar is. Ook binnen de muziekwereld.

Zanger en bassist Alwin van der Ven schreeuwt zijn frustratie de microfoon in, wat het geluid licht vervormt maar dat draagt bij aan de zeggingskracht van dit nummer. De kort aangeslagen gitaarakkoorden hebben een wat jaren ‘80- achtig geluid, wat het nummer een desolate sfeer geeft.

Afsluiter van deze EP, het wederom instrumentale Old Ends, New Beginnings opent met het geluid van spelende kinderen. Een acoustische gitaar en mandoline dragen het nummer, een baby piano zorgt voor heimwee en melancholie. Ik vind dit het minst sterke nummer van de plaat. Het kabbelt wat voort. De halverwege invallende trompet draagt te weinig bij om het nummer naar een hoger plan te tillen.

Mocht ik sterren uitdelen, zou ik The Art Of Leaving Things Behind er vier van de vijf toekennen. Deze plaat is met veel smaak en liefde voor hun muziek door A Fool’s Errand opgenomen. Tel daarbij op de echt glasheldere opnamen, en de goede productie. Hun eerste plaat, Gravitas, ken ik niet, The Art Of Leaving Things Behind kan ik zeker aanraden om te gaan luisteren.

Sarah Cahuasqui – Zang
Willem Schuurmans – Gitaar
Albert Schuurmans – Drums, Banjo, Mandoline
Fabian Voskuil – Gitaar
Alwin van der Ven – Bass, Vocalen, Trompet, Baby Piano

Foto’s: © A Fool’s Errand

mrt, 2023

2000Motels eert Frank Zappa niet geheel vlekkeloos
Gevarieerde dwarsdoorsnede van immens groot oeuvre in Podium Azijnfabriek

Vrijdag 17 maart stond de Frank Zappa tributeband 2000Motels met hun ‘…plays Zappa’- tour in het Bossche Podium Azijnfabriek. Naar aanleiding van dit optreden heb ik een gesprek met drummer Karsten van Straten.

2000Motels

‘De keuze om muziek van Frank Zappa te spelen komt voort uit pure liefhebberij. Wij als 2000Motels hebben plezier in het spelen van zijn muziek, en het publiek vindt het ook leuk, dus wij gaan er voorlopig nog wel mee door.’

Dat plezier was duidelijk te zien, afgelopen vrijdag. Na wat geluidsproblemen, werd vanaf ongeveer het derde nummer duidelijk wat jullie willen laten horen…
‘Door domme pech hebben we een te korte soundcheck gehad. Maar fijn om te horen dat onze geluidsvrouw het probleem vrij snel onder de duim had.’

… behalve dan het geluid van jullie zanger. Als hij zong, kwam het te hard en vervormd door, waardoor de rest van de band vrijwel onhoorbaar werd.
‘Het spijt me dit te moeten horen. Gerrit Eijkelboom is klassiek geschoold als zanger. Het zal toch aan de techniek gelegen hebben. Ik heb na andere optredens wel eens de opmerking gekregen dat hij te zacht zong.’

Frank Zappa’s oeuvre is bepaald geen flauwekul, qua volume maar ook qua muzikaal vakmanschap. Hoe bepalen jullie de keus welke nummers of stukken te spelen?
‘We spelen met name de bekendere nummers. We gaan uit van onze eigen ‘beperking’. We willen wel een zo breed mogelijk scala aan Zappa’s muziek laten horen.’

Dat blijkt. Zo staan ‘Let’s Make The Water Turn Black’, van de Mothers Of Invention op jullie setlist, naast latere nummers als Baby Snakes.
‘Ons idee is, om voor zowel Zappa- afficionado’s, alsook mensen die zijn werk niet kennen te spelen. Daarom ligt de keuze op de wat makkelijkere nummers.’

En dat is dan ‘makkelijkere’ tussen dikke aanhalingstekens?
‘Ja. Ook in de nummers die wij doen, zitten muzikaal technisch uitdagende dingen, zoals complexe maatwisselingen.’

Dat is dan een kwestie van veel repeteren?
‘Wij repeteren elke maandagavond, week in week uit, om alles bij te houden. Een nummer als Zomby Woof heeft ons wel wat kruim gekost om onder de knie te krijgen. Ook tijdens corona zijn we, binnen de regelgeving, doorgegaan met repeteren. Om samen muziek te blijven maken, maar ook om goed beslagen ten ijs te komen, als we weer in zalen konden gaan spelen. Ondertussen hebben we 45 nummers waar we uit kunnen putten om een optreden samen te stellen.’

Tributeband

Deze slideshow vereist JavaScript.

Dat 2000Motels een tributeband is, en geen kloon, blijkt uit de opstelling op het podium.

‘De keuze voor een Weissenborn akoustische gitaar (door bassist Achille Regazzoni bespeeld) geeft de band een wat country-achtig geluid. Dat is een bewuste keuze geweest, en werkt naar ons idee erg goed.’

De zang van zanger- toetsenist Robin Boer benaderde die van Ike Willis behoorlijk goed. Gitarist Jan van der Veen raakte aan het begin van het optreden een behoorlijke valse noot, maar daarna viel er genoeg te genieten van zijn solo’s. Rob Brons deed gedegen zijn werk vanachter z’n keyboard.

Valentina Bruno mocht vocaal nog flink schitteren, als in de toegift het up- tempo Broken Hearts Are For Assholes en I’m So Cute er uit knallen.

‘Vrijwel geen een van onze optredens heeft dezelfde setlist en in de Azijnfabriek wilden we nog even lekker energiek afsluiten.’

Aan het eind van het gesprek nodigt Karsten me uit om weer te komen kijken als 2000Motels weer in de buurt speelt. Wordt vervolgd dus. Moowèèèn.

Fotografie 2000Motels plays Zappa: Mickey Obo Photo

mrt, 2023

Ithaca, Thrown en Get The Shot welbestede zondagmiddag
Willem Twee bewijst, moderne tijden herleven met hardcore- matinee

Ithaca, Thrown en Get The Shot staan op een zondagmiddag op het programma bij Willem twee. Een betere manier om de nieuwe ‘grid’, alle licht die een show extra jus geven, van de grote zaal in te wijden, is er niet.

Ach ja, ‘vruuger’… toen kon je op Her Majesty’s Hardcore Birthday Party lekker een middag hardcore- en punkbands kijken, en met het laatste middaglicht in de rug voldaan op je fiets stappen. En gelukkig heeft de Willem Twee met drie bands de hardcore- matinee nieuw leven ingeblazen.

Ithaca

Het Londense Ithaca opent deze Joris Driepinter. Afgelopen oktober stonden ze overtuigend in de kleine zaal, toen nog met vijf muzikanten, met een volle set ter ere van hun They Fear Us- plaat. Deze tweede kennismaking is iets minder sterk. Hun nummers hebben een unieke stijl, steken technisch goed in elkaar.

Door hun korte set echter, krap een half uur, krijgt Ithaca helaas niet de tijd om echt op te warmen. Erg jammer, want wat ze op plaat laten horen is erg sterk. Maar de geestdrift van de drie heren op drums, gitaar en bas, en van zangeres Djamilla Azzouz spat er van af. Hun variant van hardcore is erg persoonlijk, en durft te getuigen van kwetsbaarheid en inclusiviteit. Hopelijk maakt Ithaca er een gewoonte van elk half jaar naar Den Bosch af te reizen.

Thrown

Thrown is van een ander kaliber. Meest trage, maar hakkende nummers, met veel vuur gespeeld. Vier jongemannen, uit Zweden afgezakt, krijgen de inmiddels redelijk gevulde zaal behoorlijk mee. Met name vooraan bij het podium wordt er al behoorlijk gemosht, gemolenwiekt en gesprongen.

Thrown zet met twee gitaristen en een drummer een lekker vol geluid neer. De zanger kan zijn energie goed kwijt op de bühne, hij is geen minuut op dezelfde plek te vinden. Weinig tempowisselingen, maar een gedegen set. En door het midtempo lekker om de nekspieren los te werken.

Get The Shot

Get The Shot blijkt de publieksfavoriet vandaag. Vooraan is het dringen als de vijf man sterke band opkomt. Ik moet een beetje lachen om de start van hun set. De zanger is van het type Jason Momoa: lang, gespierd, met lange manen. Hij vindt het nodig om eerst met ontbloot bovenlijf z’n spierballen te showen. Tsja. Hardcore 2023.

Muzikaal valt er weinig op deze Canadezen af te dingen. Hard, strak, en met afwisseling tussen snelle en midtempo stukken in hun nummers krijgen ze de zaal snel naar het kookpunt. De zanger blijkt, in weerwil tot zijn verschijning, een vrij kleine en iele stem te hebben. Gelukkig heeft- ie een sidekick in de vorm van een zanger- gitarist naast hem. Gezamenlijk zingend en schreeuwend komen ze net boven de muziek uit.

Maar zoals gezegd, het publiek zit tegen het kookpunt aan. Dit komt mede door het showmanschap van de zanger. Hij jut de mensen op, loopt de zaal in al zingend, en creëert een ‘wall of death’. Als apotheose komt ‘ie crowdsurfend tot halverwege de zaal. Het is dat er niet meer publiek is, anders had- ie met gemak de bar gehaald. Get The Shot komt, ziet en speelt de tent plat.

Fotografie: Martijn Frijters

feb, 2023

Toverdosis: MoodSystem, Five 4 A Fool en Alternator in één line- up
Drie bands twee keer in één week, de Bossche double feature.

… tenminste, dat was de bedoeling. Alternator zegde hun optreden in het Warm Onthaal helaas af wegens corona bij één van de bandleden. Dus zondag 22 januari geven twee bands acte de présence: The MoodSystem en Five 4 A Fool.

The MoodSystem & Five 4 A Fool

Opener The MoodSystem, met eigen backdrop, trapt af. Met collega- recensent Edwin op bas, een drummer en gitarist die we later terug zien in Five 4 A Fool, en een zanger- gitarist, spelen ze eigen nummers. Rock, waarin met name bij de zang wat jaren ’80- hardrockinvloeden zijn te horen. Maar dat hoor ik een week later pas.

Het geluid ‘beneden’ bij de bar in het Warm Onthaal is niet erg goed te noemen. Het is ook niet makkelijk, want zoals een geluidstechnicus me ooit uitlegde, mensen zijn zakken water. Alle trilling wordt geabsorbeerd.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Pas halverwege het optreden van Five 4 A Fool vind ik een plekje waar het geluid wel prima is. Dat het af en toe wat manoeuvreren op het trapje is door mensen die naar en van de bar bewegen, doet aan de show van Five 4 A Fool niks af. Met name zanger Johan, ook schrijvert voor KLANKGAT, is energiek en dynamisch. Zijn energie komt hier vanaf het trapje in ieder geval goed uit de verf en tilt de band effe een tandje hoger.

Five 4 A Fool en The Moodsystem — tikje missen

De aanwezigheid van Johans zussen maakt het aan één van hen opgedragen ‘Sister’ tot een zeer overtuigend en meeslepend eerbetoon. Muziek is emotie, en dat is hier duidelijk voelbaar. Dat de drummer een enkel tikje mist is muggenzifterij van mijn kant, en snel vergeven. Dit is tenslotte zijn tweede set van de middag.

Als ik aan het eind van de middag hoor dat deze bands een week later weer zullen spelen, is het niet meer dan logisch om hier ook te gaan kijken. Zo heb ik de kans om MoodSystem nog een keer te horen en hopelijk met beter geluid.

MoodSystem – Five 4 A Fool – Alternator

Deze slideshow vereist JavaScript.

Ook zaterdagavond de 28e mag The MoodSystem de spits afbijten. Niet geplaagd door slecht zaalgeluid, maken de vier heren bij mij een betere indruk dan een week ervoor. Hun eigen nummers zijn wat lastig te plaatsen. Vaak lang en complex, weinig recht toe recht aan- werk, maar eigenzinnig en boeiend. Zoals al gezegd, neigt de zang bij de hoge uithalen van de hardrock van een decennium of vier terug. Ik heb af en toe het gevoel dat ze iets te veel ideeën in één nummer willen stoppen, wat het geheel wat rommelig maakt.

Als drummer en gitarist weer op adem zijn kan Five 4 A Fool beginnen. Ze spelen een soort grunge- achtige rock, waarbij met name de lange uithalen van de zanger erg bepalend zijn voor het bandgeluid. Dat er in zo’n klein mannetje zo’n longinhoud schuilt… (knipoog). Door de beweeglijkheid van, weer, de zanger wordt het visueel ook niet saai. Bevlogen is het juiste woord. De partijen van de gitarist komen hier goed door, beter dan in The MoodSystem waar hij wat in de schaduw stond van de ‘eerste’ gitarist. Al met al een goed optreden wat ook door het publiek goed ontvangen wordt.

Slepende nummers

Het is intussen al behoorlijk dringen in de zaal als afsluiter Alternator hun set begint. Wat als eerste opvalt, is het wat strakkere drumgeluid. Maar logisch, Alternator heeft z’n eigen snare meegenomen. Wat als tweede opvalt, wat een enorme muur van gitaar deze mannen optrekken. Je kan er bijna tegenin gaan hangen. Dat dat fysiek niet kan, blijkt als ik omgeduwd door een onverwachte moshpit, languit naast het podium lig. Maar soepel als ik ben (kuch), hou ik er niks meer aan over dan een deukje. In m’n zelfvertrouwen.

Moshpit

Die moshpit barst los tijdens een vrij snel nummer van Alternator. Vrij onkarakteristiek, want de rest van de set spelen ze stoner wat stoner maakt: trage, slepende nummers, goed dik aangezet met twee gitaren, en een moddervette bas die er heerlijk tussendoor dwaalt. En mooi, die snare die er hoog tussendoor te horen is. Maar misschien nog belangrijker, Alternator zet een groove neer. Waardoor je als vanzelf met je hoofd op het ritme mee gaat deinen.

Aan muzikale variatie geen gebrek, de nummers boeien van begin tot eind. De zanger eet waarschijnlijk ’s ochtends schuurpapier door zijn Brinta, wat zijn stem een rauw, raspend geluid geeft, wat goed contrasteert met het volle, organische geluid van de instrumenten. De manier van zingen is misschien iets te hoekig, maar dat is een kwestie van smaak. Graag zou ik Alternator binnenkort weer ergens zien spelen.

nov, 2022

Duketown Rebel Revival zes bands in één middag
Line-up brengt gevarieerd aanbod van harde bands in de Grote en Kleine Zaal van Willem Twee poppodium

Na een eerdere incarnatie als Duketown Rebel Festival, staat op zondagmiddag 30 oktober de Duketown Rebel Revival geprogrammeerd in de Willem Twee concertzaal. Duketown Rebel Revival is een dosis metal, punk, garage, speedrock gemixt met een vleugje Halloween.

Duketown Rebel Revival

Zes verschillende bands, uit de hardere hoek, staan te trappelen om te ‘speuluh!’ op Duketown Rebel Revival,. Door omstandigheden heb ik opener Flashblade 7 niet kunnen zien. Opwarmer voor mij is dus Gorage. In klassieke rock- bezetting (twee gitaren, bas en drums) spelen deze vier oud- gedienden feilloos en schijnbaar moeiteloos hun garagerock.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Wat verderop in hun set, als de bassist en zanger/ gitarist van instrument ruilen, wordt pas duidelijk dat de band in deze samenstelling nog niet zo lang samen speelt; er wordt geconcentreerd in het akkoordenboekje gekeken. Maar deze heren draaien al wat langer mee, en hun rock, met vleugjes americana, rockabilly en af en toe een sneller nummer, klinkt ‘af’.

Misschien iets te traag en gezapig binnen de opzet van het festival, blijft het een lauwe opwarmer. De opzet van Duketown Rebel Revival is dezelfde als de vorige keer: afwisselend spelen er bands in zowel de Grote als de Kleine Zaal.

Gorage mocht de Grote Zaal openen, in de goed gevulde Kleine Zaal staat Dead End Generation (D.E.G.)klaar om hun strakke en snoeiharde hardcore te spelen. De met een enorm hoge mohawk getooide zanger spuugt en schreeuwt zijn teksten in de microfoon. Hij wordt aangevuld door een even fel schreeuwende zanger- gitarist. Door beurtelings hun teksten uit te spugen, ontstaat een soort vraag- en- antwoord opzet, wat hun muziek een bijzondere dynamiek geeft. De drummer hakt er strak en feilloos op los. Één van de dingen die opvallen, is de afwezigheid van een bassist; Dead End Generation is drie man sterk.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Dat het qua gelúid nauwelijks opvalt dat er geen bassist tussen staat, blijken ze met behulp van moderne technieken heel slim opgelost te hebben. Dead End Generation is een band die het vuur van de snelle snijdende hardcore weer heeft opgestookt. En dat voor een eerste optreden! Petje af.

Een paar maanden geleden stonden de vier mannen van Skroetbalg al eens in Den Bosch, op het Out Of Step punk- en skatefestival. Toen in het kleinere De Vaart, nu moet blijken of ze ook de Grote Zaal van de Willem Twee mee krijgen.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Aan deze vier Drenthen zal het niet liggen. Vakkundig, geroutineerd en met veel plezier spelen ze een strakke set van hun eigen harde snelle nummers. Om het af te doen met ‘dialectpunk’ of ‘Normaal- on- testosteron’, zou deze muzikale bulldozer te kort doen. Daar zijn ze te eigenzinnig en muzikaal voor. Tel daarbij op hun sympathieke uitstraling, is dit zeker een act om in de gaten te blijven houden. Oh, en die zaal? Geen probleem voor Skroetbalg.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Ook de volgende band, Bayline, stond al eens eerder op een Bosch podium. Toen nog net uit de muzikale luiers, was het hun tweede optreden, om als voorprogramma van Wonk Unit te spelen.
De periode tussen toen en nu heeft er voor gezorgd dat Bayline naar mijn idee wat zelfverzekerder op het podium staat. De band klinkt wat hechter, en gesterkt door een clubje trouwe fans zetten de vijf muzikanten een strakke set neer.

Afsluiter van dit Duketown Rebel Revival – feest is Neuk! Opgericht in 1995 heeft Neuk! een stevige live- reputatie opgebouwd. Snelle hardcore, af en toe tegen metal aan. Niet teveel poespas, nummers goed opbouwen om een betonnen tapijt neer te leggen voor de twee rappende frontmannen.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Ondanks dat ze al bijna dertig jaar spelen, spatten het venijn en frustratie nog uit de rhymes van beide frontmannen. Ik krijg het gevoel in een tijdmachine te zijn gestapt. Op de vraag ‘of Den Bosch hier wel klaar voor is’, denk ik dat Neuk! bedoelt, om mee terug te gaan naar de jaren ’90, toen crossover tussen punk/ metal en rap nog vernieuwend was. Het antwoord daarop laat ik in het midden.

Duketown Rebel Revival heeft laten zien dat Den Bosch ruimte heeft voor een punk- en hardcorefeest als dit. Hopelijk zit er geen drie jaar tussen nu en de volgende!

Fotografie: Ted Gijsman
Coverfoto: Ted Gijsman

okt, 2022

Popronde Den Bosch: een keur aan bands en artiesten op één avond
Ook hardere acts zijn goed vertegenwoordigd in editie 2022

Ieder die ooit eens een festival heeft bezocht kent het probleem: het uitpluizen van het programma, om vervolgens een route uit te stippelen door de line- up. Popronde Den Bosch maakt het je niet gemakkelijk; buiten de gekende concertlocaties als Willem Twee, Brouwcafé de Vaart, Podium Azijnfabriek of Plein 79, staan er in vrijwel elk café en kroeg minimaal twee acts voor deze vrijdagavond geprogrammeerd. Zie daar maar eens een spoorboekje van te maken.

Popronde Den Bosch 2022

Afgaande puur op de omschrijving van artiesten zoals Popronde Den Bosch zelf die aanlevert in hun programma, begin ik mijn roadtripje in het World Skate Center. De geur van vers hout hangt nog in de lucht, ze zijn immers niet zo lang geleden verhuisd naar hun nieuwe locatie in de Kaaihallen, aan de Tramkade.

Deze slideshow vereist JavaScript.

De muzikale opener daar is vanavond Mountain Eye, een nu-metalband. Op papier (lees: site) bestaand uit vijf leden, in het W.S.C. zijn ze een kwartet. Hun set begint energiek, rauw en hard, maar naarmate de tijd verstrijkt wordt het wat vlakker en klinkt het meer als iets wat ik vaker heb gehoord. Hun geluid wordt later in de set aangevuld met elektronische geluidseffecten, wat Mountain Eye precies dat typische nu- metal geluid geeft. Aan herhaaldelijke verzoeken om als publiek dichter op het ‘podium’ te komen staan wordt uiteindelijk schoorvoetend toegegeven, en staat het daar best vol. Als de zanger voor een zoveelste keer vraagt of iedereen ‘a good time’ heeft ga ik m’n fiets weer opzoeken. Ze gingen lekker van start, maar dat nu- metal is net iets te gelikt naar mijn zin.

Ik weet dat Rats and Daggers in de Palm staat. In de volle vrijdagavondkroeg staat achterin een klein podium, waar het Utrechtse trio net hun soundcheck afrondt. Timing!
Niet ten overvloede staat er een doos gratis oordoppen klaar op de hoek van de bar; in deze íets te kleine ruimte stuitert de energie van Rats and Daggers heen en weer tussen de vier muren. De frontvrouw zingt- schreeuwt haar teksten, zichzelf onderstuwend op bas, voortgejaagd door de drummer en gecomplimenteerd door de gitarist. Niet te ingewikkeld doen, rauwe directe punk. Het schelle geluid is er helaas debet aan dat ik niet de hele set afluister.

Op naar de Knillispoort, waar ik collega- recensent Johan én IVYVOX weet. Ik kan nog mooi een paar nummers meepikken van deze enthousiaste, vrolijke en energieke poppunkband.

In de Willem Twee staat vervolgens wat mijn favoriet van de avond blijkt te gaan zijn: Radeloos///Ziedend. Afgaand op de Popronde-omschrijving had ik iets anders voor ogen dan er in de Kleine Zaal op het podium staat, maar ik kan niet zeggen dat het me tegen valt. Vijf man sterk stort Radelood///Ziedend een loodzware bak deathmetal over het publiek, met gedrevenheid en vakmanschap.

Radeloos///Ziedend - ©Mickey Obo — log, traag en slepend en snoeihard – ©Mickey Obo

De nummers bieden genoeg variatie tussen log, traag en slepend en snoeihard en snel om het interessant te houden. Ik lees dat R//Z zich druk maakt over zaken die niet kloppen in de wereld; hun teksten zijn niet te verstaan, maar de uitstraling en zeggingskracht van de zanger doen vermoeden dat het hier niet alleen gaat over dood en verderf. Ik ben erg onder de indruk van hun set.

Swell - ©Mickey Obo — Swell – ©Mickey Obo

Vrijwel aansluitend maakt Swell hun opwachting. Deze viermans hardcoreband uit Tilburg draait al wat jaren mee in het circuit, en kent het klappen van de zweep. Gedegen zetten zij hun variant op hardcore neer voor het wat afwachtende publiek. Wellicht dat de zang, die wat achterbleef bij de rest van de band qua zeggingskracht, wat sterker had gemogen, maar verder niks mis met deze pot recht- door- zee.

Als dan nog blijkt dat Knife Massage hun best doet om Brouwcafé de Vaart op z’n kop te zetten, mogen we spreken van weer een geslaagde Popronde Den Bosch. Maar niet voordat dit Rupsje Nooitgenoeg toch nog weer even oversteekt naar de Willem Twee voor een set van Kiwi Club; twee d.j.’s die hun set fraai laten aanvullen door een live- meespelende gitarist. Nog héél even dan…

Coverfoto: Mickey Obo

sep, 2022

ENMA en Temple Fang brengen Willem Twee in vervoering
Platenlabel Electric Spark deelt een visitekaartje uit

Eindelijk kan het zoeken in mijn mailbox naar concertkaartjes die ik toch zeker, toch, of niet, oh ja toch, lang geleden heb gekocht, maar waarvan het optreden zelf niet doorging, stoppen. Temple Fang is voor mij de laatste in een rij uitgestelde optredens, en één waar ik reikhalzend naar uit heb gekeken. ENMA beleeft zijn vuurdoop met eerste live-optreden.

Een eerste kennismaking, op een festival in de Willem Twee een aantal jaren geleden, smaakte naar meer. In de tussentijd echter werd er van drummer gewisseld, en ook maar gelijk een heel nieuw repertoire op touw gezet. Deze nieuwe nummers belandden op hun eerste plaat voor Electric Spark, en beluistering daarvan deed verlangen naar meer.

ENMA

Opener deze vrijdag is de band ENMA, ook uit de Spark- stal. Ik heb hier helaas niet de hele set van kunnen zien, dus een echt oordeel kan ik er niet over vellen. Wat ik heb gehoord, klinkt nog wat stroef en zoekend, en de zang vind ik niet erg sterk, maar met in je achterhoofd dat dit hun eerste live-optreden is, lijkt me dit een groeibriljantje dat nog maar net z’n koppie boven de aarde uitsteekt. Muzikaal is het afwisselend genoeg, dus met wat meer live-ervaring moet het met ENMA vast goed komen.

Temple Fang

Er liggen natuurlijk een aantal factoren er aan ten grondslag, of een band in een bepaalde zaal geprogrammeerd wordt. Factoren die de leek, waar ik mezelf toe reken, vaak niet kennen. Dit gezegd hebbende, stel ik mij zo voor dat, als de kaartjes niet al ruim anderhalf jaar geleden in de verkoop waren gegaan, Temple Fang misschien niet in de Willem Twee had gestaan. Want na het weer opengaan van de wereld na covid, is de band een ware zegetocht langs zalen en festivals begonnen.

En zeker niet de minste festivals, zoals een Roadburn en Sonic Whip, festivals die bij de kenners van onder andere het stonergenre, en vernieuwende muziek in het algemeen, erg goed bekend staan. De Willem Twee had zomaar eens te klein geweest kunnen zijn…

Maar ‘be that as it may’, Temple Fang stáát er, ruim anderhalf jaar na de eerste aankondiging, en de reputatie die ze in den lande opgebouwd hebben, maken ze meer dan waar!
Met het grootste gemak nemen ze je mee op een reis, waarbij je je vanaf de eerste noten niet verveelt, en als de laatste klanken wegsterven vraag je je af, wat er nu eigenlijk gebeurd is. In elk nummer wordt enorm knap gespeeld met dynamiek, melodieën, akkoorden en solo’s.

De noemer ‘stoner’ voldoet niet voor wat hier wordt neergezet. Ik hoor invloeden uit de progrock, en symphonische invloeden. De twee zanger-gitaristen hebben een prominente rol in het totaalgeluid, maar zonder een goede basis van bas en drums kun je niets bouwen, en dat is hier ook prima in orde!

Als ongeveer halverwege de set een nummer wordt opgedragen aan Johan Broeder, oprichter en ziener van het Electric Spark-label, heb ik het idee dat dit het slechtste nummer van de avond moet zijn. Maar op één of andere manier valt, na een paar maten en een andere klankkleur, alles weer terug op z’n plek en wordt er weer doorgebouwd aan weer een meeslepend nummer, in een ijzersterke set. Wonderbaarlijk, en getuigend van een bijzondere muzikaliteit. Wat een plezier om hier naar Temple Fang geluisterd te hebben!

Fotografie: Mickey Obo

aug, 2022

Opening concertseizoen Willem Twee’s Heavy Hangout is overtuigend
Kelsey, Respire en Ithaca, drie kleuren metalcore

De welkome daling in temperatuur, van hysterisch heet naar draaglijk warm, kondigt het langzame maar onvermijdelijke eind van de zomer aan. De zomer die, op muzikaal vlak, vaak wat karig is, uitzonderingen niet mee geteld. Zo zijn er op de Boulevard wat interessante optredens geweest. Ik heb het op de camping moeten doen met het Franse duo ‘Two Hot Chili Peppers’, waarbij naarmate het optreden vorderde, hun enthousiasme de overhand nam op hun vakmanschap, maar ik zal u daar verder niet mee lastig vallen. ‘Under Ze Bridge’…

Heavy Hangout

Altijd weer fijn als je je hart dan weer kan ophalen aan goede muziek. En bij de eerste de beste Heavy Hangout van de Willem Twee van het ‘seizoen’ is dat enorm goed gelukt. Onder de noemer ‘metalcore’ staan op zondagmiddag 28 augustus Kelsey, Respire en Ithaca geboekt die het luie vakantiezweet uit je oren gaan blazen.

Kelsey

Vanuit Nijmegen is Kelsey naar Den Bosch gereisd om de middag te openen. Voor helaas een klein handjevol bezoekers laten ze zich niet kennen. Geen flauwekul, gewoon voluit spelen. Vijf man sterk spelen ze hun zelf ontdekte variant van metalcore, schuin streepje mathcore.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Redelijk verrassende breaks, af en toe een goed geplaatste drumfill, aangevuld met twee gitaristen, een bassist en een zanger. De zang had naar mijn idee wat sterker gekund, nu kwam die maar net boven de rest van de band uit.
Mijn eerste schrik door toedoen van een synthesizer blijkt ongegrond; geen uitgesponnen toetsenpartijen maar goed getimede aanvullingen op het totaalgeluid, met perfecte timing gespeeld door de bassist, tussen zijn eigen bas- en springpartijen door.

Respire

Van een ander kaliber blijkt Respire, de tweede band van vandaag. Uit Toronto, Canada overgekomen zijn zij, zoals ze het zelf noemen, een ‘d.i.y. post- everything collective’. Dus dat.
Op plaat is hun bezetting groter dan waarmee ze nu op tour zijn. Er ontbreken nu strijk- en blaasinstrumenten. Maar de, wederom, vijf man waar de band nu uit bestaat krijgen het ook voor elkaar om ruim een half uur lang te boeien.

Hun muziek is een combinatie van harde, inderdaad ‘metalcore’ stukken, die vaak afgebroken worden tot rustig kabbelend samenspel van de drie gitaren (het doet me denken aan Explosions In The Sky, om er maar even een referentie aan te geven). Dat samenspel bouwt dan weer langzaam maar zeer zeker op tot weer een geluidsuitbarsting.

Het tempo van de nummers ligt wat lager, maar het intense samenspel, aangevuld met het schreeuw-zingen van de twee zangers, dan wel beurtelings, dan wel tegelijk, geeft Respire een aura van urgentie.

Ithaca

Gelukkig loopt de kleine zaal van de Willem Twee toch wat voller voor afsluiter Ithaca, een vrij jonge engelse band (twee platen oud) die door kenners getipt wordt als hét aanstormend talent van de metalcore. Ik behoor niet tot die kenners, maar dit zou zomaar eens zo’n concert kunnen zijn waarover je over een paar jaar aan de stamtafel kunt opscheppen; ‘Was jij daar bij?’ ‘Jazeker!’

Deze slideshow vereist JavaScript.

De band doorbreekt met verve het beeld van een stereotype metalband: zwart gekleed, strakke broek, shirt met bandlogo. Ithaca’s bassist móet wel iemands oom zijn, zo ziet hij er namelijk enorm uit; de zanger- gitarist draagt een bindi, en de zangeres is het stralend, hoewel timide, middelpunt in een breed uiwaaierende, knaloranje thule jurk.

Muzikaal is het vanaf tel één ‘aan’. Zonder enige reserve speelt Ithaca hun eigen variant metal. Bruut, stevige breaks, en tempo- en maatwisselingen die je op het puntje van je tenen houden. Echt uniek ishet stemgebruik van de zangeres; van schreeuwen tot zingen, ze doet het met een zangtechniek om je alpinootje voor af te nemen, verzekerd als ze kan zijn van de ondersteuning van de band, die technisch geen steek laat vallen.

Tel daar bij op de charmefactor die deze band heeft, als een soort misfits van de metalscene, daarbij de boodschap uitdragend van tolerantie, inclusiviteit en voor elkaar zorgen. Ze hebben zich een plek in mijn hart gespeeld, en ik gun ze het gelijk van de kenners; alle succes is ze gegund.

Foto’s van Ton Dekkers, Interdependent Photo

jul, 2022

Bayline en Wonk Unit zetten reeks punk gigs voort
Conventionele emo als opener van de avond, frisse oorspronkelijke punk als hoofdmoot

Met Bayline en Wonk Unit in de Bossche Brouwers Aan De Vaart zet het café woensdag 20 juli de reeks punk sets van afgelopen weken voort. Intussen ontstaat er een soort van verbinding onder de klanten die elkaar al wekenlang tegenkomen op deze spot aan de Tramkade want allen punk liefhebbers.

Wonk Unit

Het nadeel van een recensie is, dat het een optreden behandelt wat al achter de rug is. Eigenlijk zou zo’n stuk tekst op moeten kunnen roepen om vooral naar een band of optreden toe te gaan, gebaseerd op eerdere ervaringen- een precensie zeg maar. Mocht zoiets bestaan hebben, ik had via KLANKGAT iedereen die van frisse, verrassende punk houdt, opgeroepen om naar Wonk Unit te gaan kijken. Zoals gezegd, gebaseerd op eerdere ervaringen. Ik heb de band twee keer eerder zien spelen in het Bossche, dus ik wist wat ik kon verwachten, maar dat mijn verwachtingen zo overtroffen zouden worden had ik niet durven dromen.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Wonk Unit is een zeskoppige band uit Londen. Begonnen rond 2006 is de band de spreekbuis van Alex Wonk, de zanger, componist en tekstschrijver. In de loop der jaren kent de band verschillende bezettingen, de huidige bestaat uit twee gitaristen, A.J. en Jude, de bassist Pwosion, drummer Max en toetseniste en zangeres Vez (Véronique Hawksworth). Leuk, zo’n rijtje feiten, maar het gaat om de muziek. Het is moeilijk om goed te kunnen zeggen wat Wonk Unit nu zo bijzonder maakt. De band heeft veel plezier in het spelen van de nummers van frontman Alex, ze hebben onderling veel lol, er heerst een vrolijke maar professionele sfeer op het podium. Meneer Wonk zelf is een expressieve voorganger, met zijn typische maniertjes en bewegingen.

Muzikaal valt het onder het kopje punk, maar Wonk Unit heeft daarin een eigen niche gecreëerd waar ruimte is voor dikke knipogen (Nan), of voor het totaal niet punky klinkende Raise My Glas, gezongen door Vez. Wat opvalt is de warme, menselijke, en daardoor herkenbare aanpak van de verschillende onderwerpen, wat werkt op de lachspieren (Horses), of recht je donder in gaat (Strength).

Beschouw dit stuk dan ook maar als een precensie- hou Wonk Unit in de gaten, en ga ze zien als ze in de buurt spelen. Je zult er geen spijt van krijgen.

Bayline

De opener van deze avond heet Bayline, een beginnende band van vijf jongens sterk. Dat dit hun tweede optreden is strookt niet helemaal met de krachttoer die ze hier neerzetten. Hun strakke gedisciplineerde manier van spelen klinkt als die van een band die al langer op de planken staat.

Bayline levert een redelijk herkenbare variant van emo-punk. Alleen het op één na laatste nummer gaat echt los, en klinkt als de hardcore waarmee ze zichzelf afficheren. Wie de jeugd heeft, heeft de toekomst; in hun korte bestaan heeft Bayline nog niet echt een eigen smoel kunnen opbouwen, maar als ze dat eenmaal gevonden hebben gaan ze nog veel mooie avonturen beleven.

Wonk Unit op Spotify:

jul, 2022

Skatepunk van Ink Bomb en No Breakfast Goodbye
De volgende ‘dertiende van de maand’ toch maar achter de geraniums blijven zitten?

Brouwcafé de Vaart heeft het licht weer gezien, en programmeert een aantal weken op rij leuke punk- en hardcorebandjes. M’n lever vaart er wel bij, mijn bankrekening wat minder, maar mij hoor je niet klagen. Donderdag 13 juli staan Ink Bomb en No Breakfast Goodbye, twee bands uit Nijmegen, op het programma.

Ink Bomb

Ink Bomb mag de avond openen, ruim na de aangegeven starttijd van negen uur. Dit in de hoop het enigszins spaarzame publiek wat aan te laten groeien. Bij het betreden van het podium door Ink Bomb is de zaal redelijk gevuld, bij weten van de zanger met name door de meegereisde collega’s van één van de muzikanten van No Breakfast Goodbye. Collega’s van zeep- en badbommenwinkel Lush, wat meteen de lekkere geur in de zaal verklaart.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Ink Bomb pakt goed uit qua entourage: achter het podium hangt een prachtige ‘backdrop’, en ook de merchstand ziet er pico bello uit. Muzikaal echter is het wat onverzorgder. Er staan vier muzikanten te spelen, maar het wil geen band worden; er is vrijwel geen chemie merkbaar tussen de vier afzonderlijke muzikanten.

De zanger is niet erg toonvast, waardoor zijn zangpartijen, en de in de skatepunk gebruikelijke koortjes, niet heel fraai klinken. De bassiste plukt gedisciplineerd aan haar snaren, en samen met de drummer, na een wat onvaste start, zorgt zij voor een solide fundament. Jammer dat de verdere aankleding van zang en gitaar (-solo’s) wat flets aandoen.

No Breakfast Goodbye

Deze slideshow vereist JavaScript.

Wat No Breakfast Goodbye mist aan aankleding, maken ze goed met performance. Het KLANKGAT-filmpje op de socials spreekt boekdelen. Skatepunk, met breaks die kloppen, de koortjes tussen zanger- -gitarist en bassist- zanger die goed klinken, en alles wordt met kracht de zaal in geslingerd. De band heeft er veel zin in. Het ene na het andere nummer vliegt er doorheen en de zaal loopt zeker warm voor deze Nijmegenaren.

Maar het zal niet aan het ‘de dertiende van de maand- syndroom’ liggen, maar het noodlot slaat toe. Zowel de gitaar als de versterker van de gitarist leggen het loodje. Aan de rest van de band de uitdaging om het publiek te vermaken, terwijl met lapmiddelen geprobeerd wordt instrument en versterker weer tot leven te wekken.

Het vermaken lukt vrij aardig, met flauwe moppen en dito liedjes, gitaar en versterker zijn opgegeven. Dit tot enorme frustratie van de gitarist, die er echt goed inzat en veel energie en ontlading in zijn spel stak.

De frustratie heeft zeker ook zijn weerslag op de rest van de band, want ondanks dat de gitarist verder kan spelen op de gitaar van de zanger- gitarist, en alle vier de leden van No Breakfast Goodbye keihard hun best staan te doen, is de dynamiek en energie van het eerste gedeelte van de set er een beetje uit.

Dat ze bij het laatste nummer het publiek toch nog mee krijgen in een moshpit zegt meer dan genoeg over hun gemotiveerdheid en vasthoudendheid. Diepe buiging hiervoor, om op deze manier je set uit te spelen, jammer dat het zo loopt want het smaakt naar meer. Dus hopelijk tot binnenkort, ergens in de herkansing, zonder materiaalpech!