Eileen Rose

Eileen Rose & Rich Gilbert energieke show

Hakkende beats en veel speelplezier van een meer dan enthousiast echtpaar met indrukwekkende carrière

De Amerikaanse Eileen Rose Giadone, met Iers Italiaanse roots, maakt al ruim 20 jaar muziek en niet met de minsten. Ze heeft een groot aantal albums op haar naam staan. Tegenwoordig woont ze in Maine, maar ze leerde ze haar man Rich Gilbert in Nashville kennen als lid van haar begeleidingsband The Holy Wreck.

Naast een indrukwekkende carrière heeft Rich als bijvoeglijk naamwoord ‘legendary’ staan en speelt ook als zodanig. Beiden hebben een enorme carrière met bands van naam achter de rug. Tegenwoordig maken ze samen albums en toeren rond de wereld.

Eileen Rose & Rich Gilbert

Deze slideshow vereist JavaScript.

Over het algemeen schrijven ze hun eigen songs. Vanavond spelen ze uiteraard ook wat covers zoals Crazy van Patsy Cline en een mooie uitvoering van John Prine’s Storm Windows. Eileen heeft een soms rauwe maar soulvolle stem en speelt prima op de (net gekochte) gitaar. Rich Gilbert speelt op virtuoze wijze op de pedal-steelgitaar met zijn eigen naam op de voorzijde.

Eileen Rose
Rich Gilbert – pedal steelguitar

Hij had wat ons betreft wel wat meer nummers op dit instrument mogen spelen want dat doet hij fantastisch. Hij speelt een aantal solo’s op zijn kenmerkende wijze, voorzien van ijzeren ‘vingerdopjes’ op zowel de pedal-steel als op zijn Telecaster gitaar. Trying To Lose You heeft bijvoorbeeld zo’n lekkere beat.

20$ Shoes van het album At Our Tables uit 2008 verwijst naar haar vader die gecharmeerd was van de schoenen van de Bobbies in Londen, maar hij wilde nooit meer dan 20 dollar voor schoenen betalen.

Eileen Rose
Eileen Rose Giadone

Ook een Dylan song mag niet ontbreken met een hoofdrol op de pedal-steel tijdens I’ll Be Your Baby Tonight. Eileen Rose vertelt meerdere malen dat ze het liefst vier uur achter elkaar Honky Tonk muziek speelt met ‘rosettes and dancers”. Ze verfoeit de beperkingen van 2 x 45 minuten waaraan zij zich doorgaans moeten houden. Het speelplezier spat er dan ook vanaf.

Een van de laatste songs is Dolly Parton’s masterpiece Jolene met weer een indrukwekkende solo van Gilbert en een ode aan een verloren Nederlandse vriend tijdens Stagger Home.

Eileen Rose
enthousiast echtpaar

Het duo houdt met tegenzin op want deze nacht nog vliegen ze naar Italië en ze willen ook nog kaas kopen (welke Amerikaan niet?).

Het was een energieke show van een meer dan enthousiast echtpaar.


Setlist in willekeurige volgorde: Lockdown, Good Man, Kind Of Hate You, He’s So Red, From Away, Shining, Storm Windows, Trouble From Tomorrow, Crazy, Stagger Home, 20$ Shoes, A Little Too Loud, Old Time Reckoning, On Shady Hill, Trying To Loose You, Why Am I Awake, Mountain Of Love, You Never Can Tell, Been Long Time Leaving, Jolene, I’ll Be Your Baby Tonight.

Tekst: Wies Luijtelaar
Fotografie: Wies Luijtelaar

Guy Davis

Guy Davis ambassadeur van de blues met politiek tintje

Een memorabele show van deze veelzijdige artiest, zanger, acteur, auteur, docent en bovenal rasentertainer

Net als bij The Blue Room Sessions zijn de concerten van Guy Davis tijdens de gehele toer uitverkocht. In 2019 gaf hij al een weergaloos concert en ook nu is de verwachting hooggespannen. Davis wordt ‘The Ambassador of the Blues’ genoemd. Vanavond dan ook veel blues, niet alleen van hemzelf overigens. Nadat hij start met het vlotte ‘footstomping’ Limetown is de toon gezet.

Guy Davis

Guy Davis
Guy Davis in Blue Room Sessions

Davis heeft een warme stem, speelt meesterlijk gitaar en banjo, afgewisseld met een aantal mondharmonica’s. Het volgende nummer Got Your Letter In My Pocket staat op zijn laatste album Be Ready When I call You, gevolgd door een nummer van Reverend Robert Wilkins That’s No Way To Get Along, mooi begeleid op slide gitaar (die met het roosje).

Zoals gezegd speelt hij zo af en toe een cover en wordt het publiek regelmatig aangespoord om mee te zingen. Zo ook bij Dylan’s Just Like A Woman en de Pete Seeger/ Weavers/Lead Belly song Kisses Sweeter Than Wine. Dan komt Davis van zijn stoel en staand voor de microfoon begeleidt hij zichzelf alleen op de mondharmonica op Long Gone Riley Brown (deTexaanse blues gitarist en singer-songwriter). Dit is tevens het einde van de eerste set.

Tweede set

Guy Davis
mondharmonica

Na de break nóg een Dylan song Lay Lady Lay, waarna een verwijzing naar het sexappeal van Muddy Waters met My Eyes Keep Me In Trouble. Na het stemmige Spoonful, geschreven door Willy Dixon, maar onsterfelijk geworden door de versie van Howlin’ Wolf uit 1960, is het tijd voor wat politiek ‘lament’ over de strijd in het Midden-Oosten met Palestine Oh Palestine. Het publiek wordt aan het einde vriendelijk doch dringend verzocht om `Israel Oh Israel’ te zingen terwijl Davis zélf de Palestijnse versie blijft herhalen. Mooi moment van de avond.

Blues
meezingen

Bij I Thought I Heard The Devil Call My Name doet Davis’ stem mij aan Tom Waits denken en Trump moest het ook weer ontgelden (dat is bij elke artiest uit de States trouwens) bij It Was You. Na wat echte blues met (61 Highway) Loneliest Road That I Know eindigt hij uiteraard met nóg een meezinger en wel Shortnin’ Bread. Hij sprint hierna van rechts naar links over het podium. Hoe dat er uitziet? Gelukkig hebben we de foto’s.

Het was zonder meer een memorabele show van deze veelzijdige artiest, zanger, acteur, auteur, docent en bovenal rasentertainer Guy Davis.


Setlist: Limetown, Got your letter in my pocket (CD Be Ready When I call You), That’s No Way To Get Along, Watch Over Me, Shaky Pudding, Just Like A Woman, Kisses Sweeter Than Wine (Kokomo Kid), Long Gone Riley Brown.
Tweede set: Lay Lady Lay, My Eyes Keep Me In Trouble, Spoonful, Palestine Oh Palestine (BRWICY), Talking Just A Little Bit Of Time (Kokomo Kid), I Thought I Heard The Devil Call My Name (BRWICY), It Was You, 61 Highway Loneliest Road That I Know (Give In Kind, Shortnin’ Bread (Sonny & Brownie’s Last Train)

Tekst recensie Guy Davis: Wies Luijtelaar
Fotografie: Wies Luijtelaar

Nathan Bell

Nathan Bell over de gewone working class hero

Deze singer-songwriter uit Tennessee is geëngageerd tot op het bod maar bovenal een lieve 'family man'

Nathan Bell komt uit Signal Mountain Tennessee en was al een aantal keren bij Blue Room Sessions. De laatste keer was in 2018 toen hij, eveneens solo, een weergaloze show gaf. Ook deze keer is de zaal uitverkocht want deze singer-songwriter is er nog een van het oorspronkelijke soort.

Nathan Bell

Nathan Bell
Nathan Bell

Met zang en gitaar en soms mondharmonica, toont hij zijn maatschappelijk engagement. Afgewisseld met humor en verhalen gaat het veelal over de gewone ‘working class hero’ en de sociale misstanden die hen treffen. Hij heeft een geweldige hekel aan Trump en Nathan maakt zich onder andere zorgen om de wapenproblematiek die in Amerika helaas te veel slachtoffers kost.

Vanavond zingt hij naast oudere nummers ook een aantal nummers van zijn laatste album Red, White and American Blues, een prachtig divers album met veel bluesmuziek maar ook country, folk, rock en funk. Dit is het laatste optreden van zijn tour. De volgende dag vertrekt hij naar Engeland.

Nathan Bell
Angola Prison

Hij start met het trieste Angola Prison over de beruchte staatsgevangenis in Louisiana waar een man 40 jaar in isolatie zat en overleed toen hij net vrij was. Prachtige tekst overigens. Goodbye Brushy Mountains was eigenlijk geschreven als soundtrack voor een film over the ‘last prisoner on death row’ maar uiteindelijk koos men een andere song van hem.

Coal Black Water, staat net als voorgaande nummer op het (protest)album Love/Fear en gaat over de schade aan land en natuur door de kolenmaatschappijen.

Zijn enige nummer-1 hit, Names, werd overschaduwd door het overlijden van Pete Seeger waardoor de belangstelling slechts zes dagen duurde. Mooi begeleid op gitaar, dat dan weer wel.

Family Man
maatschappelijk engagement

Voor Retread Cadillac (album The Right Reverend Crow…) kreeg hij zijn inspiratie van Lightnin Hopkins (met een grappig verhaal over een blinde man met een revolver op zak- ja het kan allemaal in de US). American Gun refereert aan Vietnam en wordt op het laatste album samen met Patty Griffin gezongen, maar alleen klinkt het ook prima.

The Family Man, zoals op zijn gitaar strap staat, schreef in 1993 met I Would Be A Blackbird slechts één ‘love song’ in 30 jaar en wel voor zijn vrouw Leslie. Zij vraagt om meer maar zoiets lukt maar één keer, aldus Bell. Het aanzoek aan zijn vrouw waarvoor hij een Marshall box verpandde om voor het geld een ring te kopen, komt ook nog ter sprake.

De diamant bleek te scherp geslepen en heeft door de jaren heen zowel aan vinger als halsketting alle kleding beschadigd. Ondanks zijn soms bozige uitstraling is het dus ook een romantische man en een die dol is op zijn familie. Lucky Man is gewijd aan zijn vader, en zélf noemt Bell zich ’the Luckiest man in the world’. Dat is nogal wat.

Bell
the Luckiest man in the world

Het hele concert wordt muisstil gevolgd door de vele fans. Bell weet als geen ander de zaal te boeien met alleen mondharmonica, gitaar en een mooie bariton stem, die soms aan Townes van Zandt of een solerende Bruce Springsteen doet denken. Een mooie avond vol verhalen en soms ook onheilspellende songteksten over de issues in zijn land.

Het was weer een pareltje in de reeks van de Blue Room Sessions.


Fotografie: Wies Luijtelaar & Monique Nuijten
Coverfoto Nathan Bell: Monique Nuijten

Tekst: Wies Luijtelaar

Bruno Deneckere & Nils De Caster

Vlaamse virtuozen Bruno Deneckere en Nils de Caster

Indrukwekkend duo speelt de Clubzaal in de Verkadefabriek volkomen plat in een memorabele avond

Dit keer het indrukwekkend duo Bruno Deneckere en Nils de Caster in Blue Room Sessions. Voor deze recensie maak ik het me echter gemakkelijk al heb ik veel hoogtepunten genoteerd tijdens dit fantastische concert van twee begaafde Vlaamse grootheden.

In de zaal bevindt zich nl. een flink aantal enthousiaste fans uit België waaronder Antoine Légat, gepassioneerd dichter en muziekdeskundige die in mijn optiek door kan gaan voor muzikale encyclopedie. Hij stuurde ons na afloop zijn persoonlijke verslag van deze memorabele avond.

Bruno Deneckere
Nils de Caster & Bruno Deneckere

Wies Luijtelaar

Bruno Deneckere en Nils de Caster

Deze slideshow vereist JavaScript.

Concert 2023: Bruno Deneckere & Nils De Caster in de Clubzaal van de Blue Room Sessions in de Verkadefabriek, Den Bosch op dinsdag 11 april 2023.

Intro door de majordomo Ad van der Laan, die de beide Belgen goed situeert voor dit publiek dat hen goed kent van vorige concerten. Dat Bruno niet alleen een begenadigd singer-songwriter, maar ook een stand up comedian in de dop is wordt niet vergeten.

Het duo begint onderkoeld, maar komt gaandeweg los. Ze spelen de verwachte en verhoopte set songs, naar goede gewoonte in twee delen…

Nils De Caster
lapsteel

Deel 1: Cowboy For Hire (Nils speelt lap steel) 2: Shaking Off The Home Sick Blues (viool) 3: Lies (viool) ‘Ons excuus daarvoor. Alles is waar gebeurd’ Yeah right! 4: It’s a Long Walk (lapsteel) 5: Birds Fly (Why Should I?) (viool, met Nils die aan het einde zijn gangen gaat). 6: Nashville (mandoline: BD harp) honderd keer live gehoord, nooit twee maal hetzelfde (Nils: geschreven in Nashville; Twan: nee, Nils, geschreven in een motel room in Baton Rouge; waar jij bij was!) 7: Behind Your Smile (lapsteel) 8: First Lie Of The Day (viool) 9: Healin’ Water (mandoline)

Bruno Deneckere
memorabele avond

2e deel: 1: Someday (viool) 2: Second Kiss (mandoline) 3: Lost In The Shuffle (viool) 4: Waiting For You (lap) 5: New Peace Train, met referentie naar Cat Stevens/ Yusuf Islam: zangstonde! (viool) 6: Laura (viool) 7: A Change Is Gonna Come (lap steel) 8: Diamond (viool) 9: Walking On Water (mandoline; aantal stitches vanavond 978)
Bis 1: Beatrice (lap) Bis 2: Who Opened The Door? (Nils ultra dynamisch op lap!)

Publiek: muisstil, dankbaar, mooi zo! Geluid: prima!

Antoine Légat


Tekst Recensie: Wies Luijtelaar en Antoine Légat
Fotografie: Wies Luijtelaar & Monique Nuijten

Wouter Planteijdt Bullhorn

Wouter Planteijdt & Bullhorn top show staande ovatie

Over Catherine Deneuve en gemiste prof-voetbalcarrière door te loshangend haar

Wouter Planteijdt is een veelzijdig en alom bekend muzikant. Hij werkt met té veel gerenommeerde bands om ze hier allemaal op te noemen. Hij stond al een aantal keren op het programma van Blue Room Sessions met Roel Spanjers en Eric van Dijsseldonk.

Wouter Planteijdt  & Bullhorn

Deze slideshow vereist JavaScript.

Vanavond een ander trio, Bullhorn, met Gerco Aerts op de contrabas en Mischa Porte op drums. Beiden genieten eveneens bekendheid in diverse bekende bands. Ik zag Bullhorn al een keer op een festival in Bergeijk. Ik vond het toen een erg goed optreden. Voor de goede orde; ook dit keer werden we allerminst teleurgesteld.

Tijdens de quarantaine ontstond een nieuw album Bullhorn ll, (the Prequel) waarvan ze hier het merendeel spelen. Het eerste nummer I Lost It begint gelijk met een stevig intro. Ter inleiding van het volgende nummer volgt een amusant relaas over Planteijdt’s muzikale carrière, beginnend bij het lekkere gevoel van een daverend applaus op school, spelend op de ukelele op zevenjarige leeftijd. Daarna over zijn gemiste prof-voetbalcarrière door te loshangend haar.

Wouter Planteijdt
Eastman gitaar

En net als we denken dat Wouter Planteijdt doorgaat tot zijn 65e komt het verhaal samen in Electricity & Drums, naar een uitspraak van Dylan toen men het hem kwalijk nam over te stappen naar de elektrische gitaar. Om dat te benadrukken speelt hij op zijn blauwe elektrische Eastman gitaar, wat hij overigens fenomenaal doet. Ook de akoestische gitaar klinkt prachtig op Great Zeal, een nummer over de quarantaine waar zijn dochter zich doorheen moest slaan.

Wouter Planteijdt
Love Sick

Het drumspel van Porte trekt steeds de aandacht, met name op Love Sick. Ad vertelde tijdens de introductie al over dit grotendeels uit hout vervaardigde (vintage) Slingerland drumstel uit 1943. Ook Aerts speelt geconcentreerd en intensief op zijn contrabas die hij soms innig omarmt (zie de foto’s).

Bullhorn
veel herkenbare elementen

Zelfs Catherine Deneuve passeert de revue in Catherine Oh Catherine. Voor mij veel herkenbare elementen tijdens het aandoenlijke nummer Her Head, over Planteijdt’s 95 jarige dementerende moeder die onlangs overleed, net als die van mij op dezelfde leeftijd en met dezelfde ziekte.

Blue Room Sessions
Wouter Planteijdt en Bullhorn

Na History en The Long Breath volgt een swingende toegift met Good Defeats Bad, refererend aan de zoon van Planteijdt die op vijftienjarige leeftijd in Amsterdam (mogelijk) allerlei verkeerde types tegen het lijf loopt. Tijdens dit nummer laten de drie doorgewinterde muzikanten nog even horen hoe goed ze kunnen soleren op hun respectievelijke instrumenten.

Prachtige show, staande ovatie!


Setlist Wouter Planteijdt & Bullhorn: I Lost It, Electricity & Drums, Nightly Racketeers, Great Zeal, Waltz For The Weary, Baby It’s You, At Least The Opposite, Out Of Touch. Tweede set: Everybody’s Angry (Bullhorn lI), Aftermath Of You , Lovesick, Woman, Slow Dance, Catherine Oh Catherine, Her Head, History, The Long Breath, Good Defeats Bad.

Fotografie: Monique Nuijten en Wies Luijtelaar

Liseth & The Satellites

Liseth & The Satellites songs met beeldende anekdotes

Sfeervolle set artieste op internationaal singer-songwriters niveau

Naar Liseth & The Satellites had ik al lang uitgekeken. Ik wilde dan ook per se bij het optreden van vanavond zijn. Hoewel herstellende van onze enorm gecompliceerde breuken zitten Monique en ik als vanouds weer op de voorste rij, zij het deze keer als ‘sisters in arms ánd legs’.

Liseth & The Satellites

Liseth & The Satellites
Liseth Horsten

Gitarist/zanger Eric van Dijsseldonk en bassist Lucas Beukers stonden al eerder in diverse samenstellingen op ons podium. Over hen schreef ik al vaak met lovende woorden. Liseth Horsten is hier echter voor het eerst, maar al bij de eerste song is duidelijk dat we een fijne show tegemoet zien.

Haar zuivere, warme stem en uitstekende (Martin)gitaarwerk voldoen ruimschoots aan mijn verwachting. De veelzijdigheid van die stem roept ook associaties op met andere en niet de minste artiesten. Vanavond spelen ze veel eigen werk maar ook een aantal covers die steeds als popquiz worden aangekondigd (geen probleem voor ons doorgewinterde publiek).

Deze slideshow vereist JavaScript.

De eerste set start vlot met I Just Like Having You Around en het gevoelige Daddyo gaat over de laatste zomer van een vader met mooi gitaar- en basspel. De ex ontkomt ook niet aan een song in Wherever You Are. Neil Young’s Only Love Can Break Your Heart, wordt mooi meerstemmig gezongen net als John Prine’s Angel from Montgomery. Op Horsten’s eigen nummer I’ll be waiting klinkt de elektrische gitaar van Van Dijsseldonk opvallend goed, net als bij Gram Parsons’ Hickory Wind met een mooie echo op de elektrische gitaar. Beukers’ basspel en zang doen daar overigens niet voor onder.

Van Dijsseldonk’s eigen nummer The Greatest Mistake gaat over een vriend die er niet meer is. Fading Away komt van de EP Kites & Traffic Lights en is door Liseth opgenomen in California met zanger/gitarist Michael Roe en bassist Mark Harmon. Alle nummers van deze EP, maar ook van de EP Miss komen tijdens dit concert aan bod.

Liseth & The Satellites
solo

Zonder bandleden speelt Liseth 56 Caddy met een gele Cadillac in de hoofdrol. Het als ‘progrock’ aangekondigde Shoebox is een ietwat ruiger nummer wat contrasteert met de geschetste beelden van een brug in de Biesbosch, wachtend op het pondje. Miss Those Days is een heel sfeervol melodieus nummer, samen geschreven met Van Dijsseldonk. Het refereert aan de vroegere popfestivals met tentjes en veel modder.

Dan zijn we al toe aan de toegift: aangekondigd als een als niet in de set passend nummer, ingeleid met beelden van modelkeukens en pastelkoelkasten uit de 50’er jaren en met een Happy Tune op de radio. Als laatste de enige ‘countrykraker’ If I Didn’t Have You.

Liseth & The Satellites
Liseth & The Satellites – Blue Room Sessions

Wij kijken terug op een mooie avond met goed in het gehoor liggende songs aangevuld met beeldende anekdotes. Kwaliteit hoeft niet van ver te komen. Dat bewijst dit professionele en perfect op elkaar ingespeelde trio met een zangeres uit mijn geboortestad Tilburg, die zich moeiteloos kan meten met de bekende internationale singer-songwriters.


Setlist Liseth & The Satellites: I Just Like Having You Around, Daddyo, Wherever You Are, Girl, Only Love Can Break Your Heart (Neil Young), Nearer To Your Heart, When You’re Alone, Angel From Montgomery (John Prine), I’ll Be Waiting.2: Wildflowers (Tom Petty), Just So You Know, Hickory Wind (Parsons/Buchanan), Greatest Mistake (Dijsseldonk), After The War, Fading Away, 56 Caddy, Tennessee (Gillian Welch), Shoebox, Miss Those Days. Toegift: Happy Tune, If I Didn’t Have You

Foto’s: Monique Nuijten en Wies Luijtelaar

The Dashboard Danglers

The Dashboard Danglers heerlijke country-pop mix

Country-pop en Americana van de Nederlandse Westkust in authentieke Nashville stijl

Aan het eind van de show van The Dashboard Danglers vertelt oprichter/bandleider Jaco van der Steen dat hij zangeres Rebecca Bakker een paar jaar geleden uitnodigde om ergens in een schuurtje wat te gaan jammen. Dat beviel goed. Zo goed dat Jaco verder om zich heen keek en uitkwam bij bassist Martin Bakker (Gruppo Sportivo, Jan Rot, Jango Edwards, Nits) en drummer Leon Klaasse (Sweet D’Buster en Powerplay). De gitarist van de band werd Marcel de Groot met wiens vader, Boudewijn,  Jaco reeds samenwerkte. Dié nieuwe band met déze topmuzikanten staat dinsdag 17 januari op het programma van Blue Room Sessions.

The Dashboard Danglers

The Dashboard Danglers
The Dashboard Danglers – ©Gerard Monté

“Er gaat een misverstand rond dat wij een coverband zijn. Dat zijn wij zeker niet!” Met een lach veegt Jaco deze aantijging van tafel. Toch zie ik om mij heen dat covers meer bijval krijgen en ook ik ontkom ik er niet aan. Ik tap automatisch mee met mijn voeten.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Openingsnummer is Burning Down Paradise, een eigen nummer. Het tweede nummer Islands in the Stream van Dolly Parton en Kenny Rogers, daar kan je gewoon niet niet meezingen. Dat gaat vanzelf. De uitvoering spreekt mij trouwens meer aan dan het origineel want meer up-tempo en krachtiger van zang. Dan volgt de evergreen On The Road Again van good ol’ Willie Nelson en gaan de voetjes van de grond.

 Country duet
Duet Martin en Marcel – ©Ronald Rijken

Hierna Lay Down Sally van Eric Clapton en de eigen nummers Days Gone By, Turning Pages, Hollywood Blizzard en Dead Man Walking met teksten van Boudewijn de Groot. The Dashboard Danglers zijn absoluut geen coverband. Het eigen werk staat als een huis. Vooral de vocalen van Rebecca Bakker geven je het ‘Nashville’ gevoel. Een typische country stem in de beste traditie. Wat ook bijzonder is, is dat alle bandleden kunnen zingen zoals het duet van Martin Bakker en Marcel de Groot (in de tweede set).

The Dashboard Danglers
Nashville gevoel – ©Gerard Monté

Tweede set
De tweede set begint met twee duetten van Jaco en Rebecca, If I Needed You en Rocking Years (Dolly Parton en  Ricky Van Shelton). Ik ben dol op country duetten want in dit ondermaanse wordt het menselijk lief en leed in geen ander genre beter verwoord. Hierna de prachtige cover van Long May You Run van Neil Young waarin Rebecca alles eruit haalt.

Why Not Me van The Judds wordt net zo aanstekelijk door Rebecca gebracht. Er wordt meegeklapt en flink met het refrein meegezongen en als It’s So Easy van Linda Rondstadt wordt ingezet, ben ik helemaal om. Van mij mag deze band gerust een cover album uitbrengen. Poor House van Traveling Wilburys doet daar nog een schepje bovenop.

The Dasboard Danglers
Country Roads – ©Ronald Rijken

Monster, What A Party, Keep On Dangling zijn weer eigen werk. What A Party is geschreven tijdens corona in de hoop dat erna weer gefeest kan worden. Ja, dus. Keep On Dangling is een lekkere uptight polka nummer, als een soort muzikale slogan: wij zijn The Dasboard Danglers! Slotnummer is Country Roads van John Denver dat geheel akoestisch met een speciale microfoon wordt gespeeld. De lichten worden gedimd en de band schaart zich achter die microfoon. Een mooi gedragen sfeer ter afsluiting.


Setlist The Dashboard Danglers
set 1: Burning Down Paradise, Islands in the Stream, On The Road Again, Lay Down Sally, Days Gone By, Turning Pages, Hollywood Blizzard, Gone Gone Gone, Guilty, Dead Man Walking
set 2: If I Needed You, Rocking Years, Long May You Run, Simple As That, Why Not Me, It’s So Easy, Poor House, Can We Ever Be Friends, Monster, What A Party, Keep On Dangling, Country Roads

Website The Dashboard Danglers

Fotografie: Gerard Monté

The Lasses

Margot Merah en Sophie Janna zijn The Lasses

Persoonlijke en authentieke folk songs met mooie vocalen in de Schotse en Ierse traditie

Het eerste concert in The Blue Room Sessions van 2023 van The Lasses is uitverkocht en staat deze keer in het teken van echte folk. Met Margot Merah en Sophie Janna van The Lasses kun je daar niet omheen. Ze zijn hier vanavond samen met snaren-virtuoos Janos Koolen, die overigens ook voortreffelijk speelt op klarinet (toetsen kan hij ook). Zowel Sophie als Margot begeleiden zichzelf afwisselend op gitaar en frame drum bodhrán.

The Lasses

Deze slideshow vereist JavaScript.

Het concert begint met een indrukwekkende a capella uitvoering van Undone In Sorrow van Ola Belle Reed, wat meteen al een groot applaus krijgt. Beiden zingen voortreffelijk. Sophie met haar heldere hoge stem combineert perfect met de alt van Margot. The Lasses produceerden het album Undone zelf samen met Janos Koolen. Van dit album spelen ze als tweede song The Tide waarna wij ‘kennismaken’ met Myrtle, de opvallende microfoon waardoor zowel Sophie als Margot (rond)zingen.

Richard Thompson’s Dimming Of The Day is van het album Daughters uit 2015. Sophie studeerde een tijd in Schotland en maakte daar kennis met de Schotse tradities. Ze leidt het nummer Falkirk in met een beeld van de markt aldaar, met pony’s en lasses (meisjes), prima begeleid door een snel spelende Koolen op de mandoline.

The Lasses
The Lasses met Janos Koolen

Er worden vanavond ook eigen nummers gespeeld zoals o.a. Snow en Here Now maar zeker ook een aantal traditionele nummers uit de rijke folk cultuur. Daarnaast hun eigen uitvoering van favorieten als Fairport Convention’s Who Knows Where The Time Goes en Nathalie Merchant’s Motherland. De meeste nummers worden aan elkaar gepraat met anekdotes en gebeurtenissen zoals een maffe logeerpartij tijdens een huisconcert in een plaats met de opgewekte naam ‘Eureka’ en over samen koken (Old Cooking Pot).

Een treurige Ierse lovesong over gemiste kansen in de liefde is The Lamb On The Green Hill. Deze song verscheen ooit op een zelf gebrande CD die je nu nergens meer kunt vinden en die ze destijds in de auto onderweg van een sticker voorzagen en tijdens hun optreden verkochten.

The Lasses
Margot Merah en Sophie Janna

Na een aandachtig beluisterde tweede set sluiten ze af met een slaapliedje Hush Hush, met een prachtig spelende Koolen op de klarinet. Maar uiteraard is het publiek alleen tevreden met een toegift. Onder luid applaus keert het trio terug met een nummer van de al vaak gecoverde en door vele bands vereerde held Bill Monroe, The One I Love Is Gone. Met dit indrukwekkende optreden is de toon gezet voor een succesvol nieuw concertseizoen.


Undone in Sorrow, The Tide, Dimming Of The Day, Falkirk, Snow, Follow The Heron, Here Now. Who Knows Where The time Goes, Motherland Tweede set: Star, Hunter Moon, Lonesome Robin. Old Cook Pot, The Lamb On The Green Hills, Island Man, Cobbler’s Daughter, Bowley’s Dance, Hush Hush, Fisher, The One I Love Is Gone

Fotografie: Wies van Luijtelaar

Hidden Agenda Deluxe

Hidden Agenda Deluxe ft. Shaye Zadravec

Succesvol kerstconcept van topmuzikanten en internationale gastzangeres resulteert in uitverkochte zaal en staande ovatie

Het is al voor de vierde maal dat de Blue Room Sessions het seizoen afsluit met de samengestelde band Hidden Agenda DeLuxe, eerder ook wel bekend onder de naam Hidden Xmas DeLuxe. Deze gelegenheidsformatie heeft steeds een verrassende internationale zangeres als gast. Dit keer is dat de Canadese Shaye Zadravec. Ze oogt nog geen 30 maar klinkt als een geroutineerde country zangeres die met haar prachtige stem een aantal covers op eigen wijze vertolkt. In 2018 bracht ze de EP Norway uit en in 2020 een album Now And Then.

Hidden Agenda Deluxe ft. Shaye Zadravec
Hidden Agenda Deluxe
Hidden Agenda Deluxe met Shaye Zadravec en Tim Leacock

Hidden Agenda Deluxe heeft deze keer ook een mannelijke gast nl. Zadravec’s vaste begeleider Tim Leacock, die naast goed gitaar-en mondharmonicaspel ook nog over een goede stem beschikt. De overige bandleden zijn ‘oude’ bekenden. BJ Baartmans op (slide) gitaar en zoon en tevens invaller Tom Baartmans op basgitaar. Op indrukwekkende wijze speelt hij alle nummers na een korte ‘inwerkperiode’ mee. Stadsgenoot Sjoerd van Bommel doet weer het betere drumwerk met af en toe wat extra kerstklanken. Op toetsen de eveneens uitstekend spelende (en zingende) Bart de Win.

Deze slideshow vereist JavaScript.

De setlist bevat gewijde songs met o.a. een Chocolate Jesus van Tom Waits en een Personal Jesus bekend van Depeche Mode. Met de laatste starten ze de eerste set. Tijdens het derde nummer verschijnt Shaye Zadravec ten tonele, die aankondigt dat ze in december haar favoriete mixed emotions beleeft, vandaar dat ze begint met Warm In December. Van Zadravec’s 2018 EP Norway spelen ze Dear Elvis. Dan een cover van Crosby Stills & Nash Long Time Gone, met mooi (Hammond) orgelspel van De Win en een indrukwekkende solo van BJ Baartmans op gitaar. Zadravec speelt naast gitaar ook mandoline o.a.op I’ll Carry For You, ook van de Norway EP.

Tweede set

Shaye Zadravec
Shaye Zadravec – Venus

Deze start verrassend met een uitstekende uitvoering van Shocking Blue’s Venus. Een eerbetoon aan Maria volgt met Sensitive Kind, gezongen door Van Bommel. De eigen uitvoering van een kerstlied uit 1933 Silver Bell staat op Zadravec’s album Now And Then en wordt mooi samen gezongen met Leacock net als A Little Love Goes A Long Way (ik lees ergens dat hij door zijn warme soulvolle stem ‘de Keith Richards van Calgary’ wordt genoemd).

Hidden Agenda Deluxe
vlnr: BJ, Shaye en Tim

De toegift rockt met Two More Bottles Of Wine oorspronkelijk van Delbert McClinton. De laatste song Do I Need wordt aangekondigd als een anti gospel met prima (slide)gitaar van BJ in combinatie met de gitaar en mondharmonica van Leacock én met vierstemmige zang.

Blue Room Sessions kon het seizoen niet beter afsluiten en wenst iedereen een fantastisch muzikaal 2023.


Setlist Hidden Agenda Deluxe ft. Shaye Zadravec: Personal Jesus, Wee Hour Mood, Warm in December, Did You Fall In Love, Dear Elvis, Long Time Gone, Mistletoe Working, Chocolate Jesus, I’ll Carry For You, Xmas Must Be Tonight. Tweede set: Venus, Sensitive Kind, A Hug For Xmas, Silver Bell, A Little Love Goes A Long Way, Don’t Give Up Hope, Snowing On Raton, Blues For Xmas, Jesus On The Main Line, Wonderful World. Toegift: Two More Bottles Of Wine, Do I Need

Fotografie: Wies Luijtelaar en Monique Nuijten

Tim Easton

Tim Easton kan het met alle gemak in zijn eentje af

Na decennia rondzwerven door Europa hervindt hij zijn gemoedsrust in het Amerika van zijn helden

Vanavond Tim Easton, een singer-songwriter die met gemak in zijn eentje het publiek van Blue Room Sessions weet te boeien. Dit deed hij al in december 2016. Dit concert was dan ook van tevoren uitverkocht. Het is zijn laatste optreden van deze tour voordat hij de volgende dag terugkeert naar East Nashville, zijn huidige woonplaats. Al meer dan 20 jaar timmert deze artiest, die begon als straatartiest, aan de weg van de Amerikaanse Rootsmuziek. Ook trok hij jaren door Europa samen met zijn gitaar, een lichtelijk beschadigde Gibson Acoustic J45, luisterend naar de naam Paco.

Tim Easton

Tim Easton
Tim Easton

Een vlotte start met Elmore James van het vinyl album Paco & The Melodic Polaroids (niet op Spotify). Omdat hij de jongste van zeven is mocht hij van zijn ouders zanger worden, wat heeft geleid tot al weer zijn tiende album You Don’t Really Know me, waarvan hij de rockende titelsong speelt. Op dit ogenschijnlijk autobiografische album lijkt hij een donkere periode af te sluiten en de toekomst te omarmen.

Dan zet Easton zich achter de piano voor een mooie uitvoering van Baby Come Home, ook van het Paco & The Melodic Polaroids album. Memorerend aan zijn all time favoriete YouTube video, opgenomen tijdens een Blue Room Session in 2016, speelt hij Gallatin Pike Blues van het album Not Cool.

Tim Easton
Baby Come Home

Een staking in ‘coal mine district’ New Straitsville resulteerde in de jarenlange ‘drooglegging’ van Amerika. Daardoor ontstond de illegale en sterke ‘moonshine’ drank die Easton weer inspireerde tot Old New Straitsville Blues. De laatste song voor de pauze is Broken Hearted Man. Beide songs zijn ook weer van het vinyl album.

Tweede set

overleden vrienden en helden
overleden vrienden en helden

In de tweede set veel herinneringen aan plaatsen en voorvallen tijdens zijn rondreizen over de wereld en aan overleden vrienden en helden. Een ‘brandnew song’ Voice on The Radio (helps you cry) schreef hij op de avond van het overlijden van John Prine. Tim Easton dacht tijdens het schrijven terug aan het Ierse Galway waar hij ruim 20 jaar eerder Prine’s soundcheck bezocht, althans de man zei dat hij Prine was. Terwijl ze backstage wat nummers van Woody Guthrie speelden sprak hij de profetische woorden “You should write your own songs”, een advies dat Easton ter harte nam.

Voor overleden vriend Justin Townes Earl schreef hij The River Where Time Was Born [zie video onder]. Verder vanavond veel songs, ontstaan tijdens het reizen door o.a. Las Vegas met Four Queens (Not Cool) en Black Dog (Ammunition) tijdens een verblijf in Joshua Tree National Park en Poor, Poor LA. Gestolen cords van Bowie, denkend aan pillen, uppers en downers leidden tot het droevige Until it Kills You.

Tim Easton
Love songs, dirty songs

Het gaat weer te ver om alle nummers te beschrijven maar het zijn er veel. Love songs, dirty songs, weemoedige songs, op vrienden en op het leven geïnspireerde songs. En alle voorzien van fantastische teksten, prima begeleid op ‘Paco’, piano en mondharmonica.

Met het einde van deze tour, een koffer vol cadeaus en East Nashville in zicht, eindigt Tim Easton met Just Like Home. Maar het publiek laat hem niet vertrekken. Er volgt nog een anekdote hoe een afgeluisterd gesprek de inspiratie kan zijn voor een goeie song. Er was een hevig ruziënd stel in een bushalte in een fijne buurt in Nashville. De vrouw brulde slechts twee woorden Don’t Lie. En met deze tip én een compliment van de artiest aan Thomas de geluidsman kijken we terug op een geweldig optreden.


Setlist: Elmore James, Peace Of Mind, Elmore James, You Don’t Really Know me, Speed Limit, Burning Star, Baby Come Home, Gallatin Pike Blues, Special 20, Old New Streetsville Blues, Broken Hearted Man, Voice on The Radio, The River Where Time Was Born, Four Queens, Black Dog, Poor, Poor LA, Until it Kills You, Next To You, Just Like Home, Don’t Lie

Fotografie: Monique Nuijten en Wies Luijtelaar