Wies Luijtelaar | KLANKGAT

nov, 2023

Marble Waves goed op elkaar ingespeelde band
Gevangen in de stroming van een bewegende en vierstemmige marmeren zee

Voor de tweede maal staat Marble Waves op ons podium. Hun muziek wordt omschreven als aanstekelijke indie/folk muziek met Americana invloeden. In juni 2022 schreef ik al een lovende review over deze vijf artiesten uit Utrecht en Amsterdam.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Voor wie dat gemist heeft; de band begon in 2018 en bestaat uit singer/songwriter Eveline Armina Haverlag, (zang, ukelele), de gitaristen Frank Geerlings en Merel van ‘t Hooft, bassiste Amé Staal en drummer Rutger Louwerse. Voor deze gelegenheid komen daar nog eens twee voortreffelijke strijkers bij, Rachel Daniëls (cello) en Katja Van der Does (viool).

Marble Waves

Vorig jaar waren we nog in het ongewisse over hun spel, maar inmiddels weten we dat dat wel goed zit. Niet voor niets zijn ze voor de tweede keer geprogrammeerd.

Marble Waves is een goed op elkaar ingespeelde band. Hun optredens worden gekenmerkt door prachtige, vaak vierstemmige close harmony zang. Dit alles uitstekend begeleid op gitaar, drums en bas.

De eerste song is On And On, een nummer van het onlangs uitgebrachte album Endless Drifting. Extra Ordinary wordt gevolgd door hun debuutsingle Through The Dark, beide van de debuut-EP uit 2020.

Naast eigen songs spelen ze een aantal covers van favoriete artiesten, zoals o.a. een prima uitgevoerde versie van Dreams van Fleetwood Mac, Fireworks van het Zweedse folk duo First Aid Kit, Dolly Parton’s Jolene en Brandi Carlile’s Dying Day.

Dit is het lievelingsnummer van drummer Louwerse, die ook zorgt voor een vlot intro op het laatste nummer van de eerste set Paradise met mooie meerstemmige zang en uitstekend gitaarspel van Frank Geerlings.

Tweede set
Na de pauze wordt Marble Waves uitgebreid met twee strijkers, Rachel Daniëls en Katja van der Does. De band klinkt zo mogelijk nog mooier tijdens de titelsong van hun album Endless Drifting. De songs worden ingeleid door Eveline die een beroep doet op onze verbeelding.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Zo moeten we meelopen over bruggen en kijken in diepe ravijnen en er ook nog in vallen met de songs Crossing The Bridge, Let Me Fall en Wash Away. Amé’s stem krijgt een herkansing tijdens Storm (vorige keer raakte ze die tijdens dit nummer kwijt).

Wederom mooie vierstemmige zang en indrukwekkend cello-spel van Rachel Daniëls, wat me bij aanvang sterk deed denken aan Max Richter’s This Bitter Earth. De viool klinkt trouwens ook prachtig op dit nummer net als op het ‘spacey’ Moon And Mars.

Na hun nieuwe single, het vlotte, dansbare maar donkere Lovesick, eindigt Marble Waves na meer dan 20 nummers met het “lijflied” waarmee alles begon Caught In The Current…

“Simply just surrender
I’ll just float along,
Frozen in time and space
This is where I belong
On top of a marble wave”.

Mooie tekst, mooie avond.

Eveline Armina Haverlag — Caught In The Current…

Setlist: On And On, Extra Ordinary, Through The Dark, Warmer In These Lights, Dreams, Fireworks, Butterfly, Start A Fire, Tipsy, Dying Day, Paradise.

Set 2: Endless Drifting, What If, Crossing the Bridge, Let Me fall, Balloon, Storm, Moon & Mars, Wash away, Taken Over By The Haze, Jolene, Lovesick, Caught in A Current.

Facebook-opname tijdens deze show voor hen die Marble Waves volgt op hun Facebook pagina.

Tekst Recensie: Wies Luijtelaar
Fotografie: Wies Luijtelaar | Monique Nuijten

Endless Drifting (2023)

nov, 2023

Kerri Powers schuwt de persoonlijke noot niet
Originele, pure, rauwe en gepassioneerde entertainer die de gevolgen van de liefde onderzoekt

Nadat Kerri Powers drie jaar geleden vanwege een onfortuinlijke pandemie binnen 24 uur weer naar The States moest terugvliegen, staat zij (Connecticut, New England) vanavond op het podium van Blue Room Sessions. Dat oogt in eerste instantie groot voor een vrouw met alleen twee gitaren en een soort tamboerijn aan haar voet, maar dat blijkt al snel een misvatting. Wat een stem, wat een geluid. Kerri Powers is een hele belevenis.

Kerri Powers

Als alt-country zangeres met een bluesy soulstem die ook nog onderhoudend tussen de nummers door kan vertellen, weet ze de uitverkochte zaal van het begin af aan te boeien. Onlangs bracht ze een nieuw album Love Is Why uit, waarop zij de diverse aspecten en gevolgen van de liefde onderzoekt en waarvan ze een aantal nummers gaat spelen.

Ze start dan ook met het eerste nummer van dit album Rosie Blue, ontstaan in de voorgaande stille periode en die ze een ‘place of healing’ noemt.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Na When It Rains neemt ze de Resonator met slide ter hand en gaat over tot een vette blues met Morning Glory, Midnight Blue, beide van het nieuwe album. Als kind hield ze van treingeluiden en zat vaak in een kerk naast de spoorlijn. De priester vroeg haar wat ze daar deed. “Waiting for a train” was haar antwoord.

In 2013 herschreef ze het nummer Like A Train In The Night met een, lees ik in mijn notities, ‘Springsteen-waardige’ begeleiding op de mondharmonica. Een ode aan Bessie Smith én de vrouwen in de zaal met Shake & Bake op Resonator en mondharmonica.

Omdat het Halloween is ook een creepy song, Peepin’ Tom. De tekst legt een link naar de figuur die volgens de overlevering met blindheid werd gestraft na het kijken naar Lady Godiva die naakt en slechts gehuld in haar lange haren op een paard door de straten van Coventry reed. Ik kan het niet laten even naar de superlange lokken van Kerri te kijken.

Na de titelsong van het album Love Is Why (zie Monique’s video hieronder) volgt het laatste nummer van de eerste set. Het is een cover van het nummer dat Barry en Robin Gibb oorspronkelijk schreven voor Otis Redding To Love Somebody.

Tweede set:

Kerri Powers speelt een aantal covers onder andere van Steve Winwood’s Blind Faith Can’t Find My Way Home en voor ‘onze’ Ad een cover van John Prine Speed Of The Sound Sound Of Loneliness.

Geïnspireerd door de door Powers als ‘vicious’ bestempelde actrice Tallulah Bankhead speelt ze Tallulah Sent A Car For Me. Haar hond denkt daar anders over want telkens als ze thuis dat nummer speelt begint hij te kwispelen.

De intro op de Resonator doet mij bij Ramblin’ (on my mind), sterk aan Ry Cooder denken. Voor de gitaristen onder ons; ze heeft een aparte manier van spelen en combineert de Travis-picking stijl met af en toe een strum erdoorheen.

Powers schuwt ook de persoonlijke noot niet. 21 jaar geleden scheidde ze van haar toenmalige echtgenoot. Na een slechte tijd kreeg de muziek opnieuw een rol en ze schreef het nummer Old Shirt. “Relationships are like old flanel shirts’ legt ze uit.

Voor de nieuwe man schreef ze Bicycle Man. Verder een zeer eigen uitvoering van het vele malen gecoverde First Time Ever I Saw Your Face van Ewan Maccoll, geschreven voor Peggy Seeger, maar het meest bekend van Roberta Flack.

Na een daverend applaus volgt de toegift met weer een vet aangezette blues van een van Kerri’s favoriete artiesten, Jessie May Hemphill, Go Back To Your Used To Be.

Het publiek kreeg waar het voor kwam; een originele, pure, rauwe, soulvolle en gepassioneerde entertainer.

Video: ©Monique Nuijten

Setlist Kerri Powers:
Rosie Blue, When It Rains, You’re Used To Be, Shake And Bake, Morning Glory Midnight Blue, Train In The Night, Peepin’ Tom, Love Is Why, Moon ‘N Stars, To Love Somebody, Tallulah Sent A Car For Me, Old Shirt, Speed Of The Sound Sound Of Loneliness, Can’t Find My Way Home, Ramblin’, Rummage Through My Love, First Time Ever I Saw Your Face, Someone Else’s Prayer, Go Back To Your Used To Be.

Tekst Recensie: Wies Luijtelaar
Fotografie: Wies Luijtelaar | Monique Nuijten

Nieuwste album Love Is Why

okt, 2023

Perfect op elkaar ingespeeld Ordinary Elephant
Intens optreden met ingetogen songs die soms verwijzen naar oude folk tradities

Veertien jaar geleden ontmoette Pete Damore tijdens een ‘open mic’ in Texas de van Finse voorouders afstammende Crystal Hariu, die daar ook optrad. Sindsdien spelen en schrijven ze samen, gaven hun banen op, trouwden drie jaar later en vormden het duo Ordinary Elephant.

Vijf jaar lang reden zij met een aantal honden in hun RV van het ene naar het andere optreden, maar tegenwoordig hebben ze ook een thuis. Nu is Ordinary Elephant weer op pad, dit keer voor een tour door onder andere Nederland en België.

Ordinary Elephant

Deze slideshow vereist JavaScript.

Het duo start met I Come From van hun traditioneel aandoend album Honest uit 2019. Het onzekere van hun toekomst, nadat ze officieel niet meer werkten, bracht inspiratie voor Rust Right Through. Hun goed op elkaar afgestemde samenzang combineren ze met ingetogen spel. Pete op de clawhammer banjo en octave mandoline en Crystal op gitaar.

Vijf jaar geleden overleed Crystal’s dementerende oma op haar 90e verjaardag. Dit leidde tot Hope To Be That Happy met een tot de verbeelding sprekende tekst. Het sfeervolle Scars We Keep doet mij denken aan Sinéad O’Connor. De vlottere ‘horses song’ Harriet heeft eveneens een mooie tekst en melodie.

In hun maandelijkse nieuwsbrief prijzen zij vaak gedichten aan. Bij de merchandise ligt hun gedichtenbundel waaruit Crystal op sfeervolle wijze een tweetal gedichten voordraagt Standing At A Fireplace en The Yardstick.

Tweede set

Crystal kaart het thema depressie aan, iets wat haar niet vreemd is, tijdens Jenny & James. Het idee voor The War ontstond toen zij in Washington D.C de namen van Vietnam slachtoffers zagen staan op de ‘memorial wall’. Maar hoe zwaar is het voor degenen wiens naam er niet op staan maar die er wél bij waren. Daarover gaat deze song.

De tekst voor Figure It Out schreef ze vanuit Pete’s blik op haarzelf. Andersom is het geval met I’ll Walk With You. Ook mooi vertolkt is The Prophet naar een gedicht van Khalil Gibran. Hier hoor ik een vleugje Nathalie Merchant.

Het concert van Ordinary Elephant loopt naar het einde met hun eerste song in 2020 Once Upon A Time. Dan de toegift met Thank You van het album Before I Go. Zoals wij inmiddels gewend zijn, hebben we de laatste jaren een zeer enthousiast publiek en uitverkochte concerten. Ook nu is dat niet anders…een intens optreden van een perfect op elkaar ingespeeld echtpaar.

Setlist Ordinary Elephant: I Come From, Rust Right Through, Hope To Be That Happy, Scars We Keep, Relic Of The Rain, Fireplace (gedicht) Harriet, Pigeons, Yardstick (gedicht), Best Of you.

Tweede set: Jenny & James, Shadow, The War, Figure It Out, I’ll Walk With You, Prophet, Joy Has Not Forgotten Me, Once Upon A Time,Thank You.

Tekst Recensie: Wies Luijtelaar
Fotografie: Wies Luijtelaar | Monique Nuijten

okt, 2023

Blue Grass Boogiemen in originele samenstelling
Sensatie in Clubzaal Verkadefabriek met de tomeloze energie van vier topmuzikanten

Al twee keer schreef ik een lovend stuk over de Blue Grass Boogiemen met beide keren Tim Knol als middelpunt. Teruglezend ging het toen vooral over de sublieme muzikale samenwerking van de hele band tijdens het succesvolle Happy Hour Project.

Deze keer zijn ze in hun originele samenstelling zoals ze dat al meer dan 25 jaar doen. De band geeft vanavond een weergaloos concert in een totaal uitverkochte zaal vol met enthousiaste Blue Grass fans.

Blue Grass Boogiemen

De Blue Grass Boogiemen dat zijn Arnold Lasseur (zang, mandoline, fiddle) Robert-Jan Kanis (gitaar, zang), Bart van Strien (zang, banjo, mondharmonica, fiddle) en Aart Schroevers (zang, contrabas). Vier virtuoos musicerende mannen die afwisselend en met tomeloze energie rond één microfoon spelen en zingen.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Tussen de nummers door krijgen we een enthousiaste inkijk in de wereld van Blue Grass, country muziek en wetenswaardigheden over helden als Hank Williams, Johnny Cash (o.a. I Still Miss Someone), Chris Hillman (The Byrds), Bill Monroe, Jimmy Martin en The Osborne Brothers (niet die van Donny) én The Stanley Brothers.

Nadat de band inzet met het supersnelle instrumentale Shenandoah Breakdown volgen twee nummers van bovengenoemde Hank Williams met Low Down Blues en Six More Miles To The Graveyard. Na de hit uit ’93 Cotton Eyed Joe volgt een eigen song van Lasseur, It’s Too Bad, It’s Too Good To Be True.

Aan het “11-jarig wijsneusje” Tim Knol wordt gerefereerd tijdens de ‘meezinger’ Happy Hour en dan meteen door naar Porto Rico met El Cumbachero. Robert-Jan Kanis zingt Chris Hillman’s Are You Missing Me. De eerste set wordt afgesloten met Jimmy Martin’s Freeborn Man.

Tweede set
Na de pauze start de band met het het wederom supersnelle Banjo Boy Chimes van het Delivering The Grass album. Lasseur vertolkt het door hemzelf geschreven Forgetting ‘Bout You.

Via de Cajun sound uit Louisiana met Diggy Liggy Lie-Diggy Liggy Lo switcht de band met gemak naar een grandioos uitgevoerd fiddle duet tijdens The Grateful Death’s Friends Of The Devil en, zo lees ik in mijn notities, over naar een ‘messcherpe samenzang’ in I’m Lost and Never Find The Way van The Stanley Brothers.

De traditionele vroeg-19e eeuwse ‘murder ballad’ Down in The Willow Garden, kende al vele uitvoeringen. Daarom gaan ze, aldus Lasseur, nu over op iets moderns (1968!) met Fox on The Run van Manfred Mann.

Ongelooflijk wat een vaart en enthousiasme zit er in dit gezelschap. Zo ook bij de toegift. Of je het aanstekelijke Orange Blossom Special nu kent van Charley McCoy, James Last of Johnny Cash…de mondharmonica klinkt tijdens de intro letterlijk als een trein.

Het laatste nummer wordt vol bezieling gezongen door Aart Schroevers met Hey Hey Bartender. Dan klinkt een oorverdovend applaus met staande ovatie voor een sensationeel optreden.

Blue Grass Boogiemen
Set 1: Shenandoah Breakdown, Low Down Blues, Six More Miles To The Graveyard, I Still Miss Someone, Cotton Eyed Joe, It’s too Bad It’s Too Good To Be True, Happy Hour, El Cumbachero, Long Journey Home, Are You Missing Me, Freeborn Man

Set 2: Banjo Boy Chimes, Forgetting ‘Bout You, There Stands The Glass, Diggy Liggy Lie-Diggy Liggy Lo, Friend Of The Devil, She’s Gone Gone Gone, It’s Not Like Home, I’m Lost And I’ll Never Find The Way, You Don’t Know My Mind, Lost John, Rocking Top, Down In The Willow Garden, Fox On The Run, Orange Blossom Special, Hey Hey Bartender

Tekst Recensie: Wies Luijtelaar
Fotografie: Wies Luijtelaar | Monique Nuijten

sep, 2023

Jim Keller geeft een dijk van een concert
Zijn songs roepen associaties op met anderen maar gaan dan over op een eigen stijl

Jim Keller speelt vandaag met een vier-mans band. En wat voor een. Alleen de soundcheck klinkt al fantastisch. De Amerikaanse zanger/gitarist Jim Keller toert momenteel door Nederland en wordt begeleid door muzikanten die hun sporen in de muziek al ruimschoots verdienen.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Roel Spanjers op toetsen en Rowin Tettero op drums. Gitaristen Jan van Bijnen en Adam Minkoff zijn bijzonder goed ‘geoutilleerd’ met Fender bas, Gibson SG, Resonator, Squier Telecaster en Gretsch. Tijdens het concert worden ze allemaal bespeeld en onder elkaar geruild.

Jim Keller

Jim Keller begint meteen, kondigt ook gedurende het concert weinig aan, wat mij makkelijk lijkt want dan hoef ik alleen de setlist te volgen. Maar dat blijkt een illusie. Hij wijkt meteen al af door met twee ballads te starten. Dat zijn de fraaie titelsong van zijn laatste album Spark & Flame en Loving Her Again. De derde song is het vlottere Falling Down.

Hoe dan ook, alle nummers klinken prachtig, met goede meerstemmige harmonieën zoals op Bells Of Notre Dame en Modern Girl.

Keller heeft een warme, veelzijdige stem. Zijn songs en intro’s roepen soms associaties op met anderen maar gaan dan over op een eigen stijl. Hij begint op akoestische gitaar, maar neemt na een viertal nummers zijn felblauwe Duesenberg Starplayer ter hand voor het pakkende intro van Tower Of Love. Trump ontspringt ook dit keer niet de dans met Fight To Fight* (Zie filmpje onderaan).

Omdat er tussen de nummers door weinig wordt gepraat, is het een vol concert met heel veel goeie nummers die ik niet allemaal ga noemen. De eerste set wordt afgesloten met het rockende Crossfire.

Tweede set
Easy Rider, mooi gezongen met een Tony Joe White touch en een mooie solo van Van Bijnen. Gevolgd door Back On Top en Delicate Thing met extra aandacht voor de Hammond-klanken van Spanjers. Van Bijnen op de Resonator tijdens het sfeervolle Breath It In. New Orleans klinkt door op Take Me for A Ride.

Keller had eind 70-er jaren een grote hit met het nummer 867-5309/Jenny, wat door mij als ‘keigoed’ is genoteerd. Na de mooie klanken van Heaven Can Wait is het tijd voor een gastoptreden van het zeer jonge blues-talent Nienke Dingemans met Last Train To Brooklyn. Zij wordt warm aangekondigd door Jim Keller omdat hij ervan overtuigd is dat zij ieder woord gelooft wat ze zingt.**

Jim Keller and band — een dijk van een concert

Jim Keller geeft vanavond een dijk van een concert met strak drumwerk van Tettero, een excellerende Roel Spanjers op de toetsen, geweldige solo’s van zowel Van Bijnen als Minkoff. Voor dit concert kwamen zelfs mensen uit België die genoten van de akoestiek van onze clubzaal en de moeite namen om 160 kilometers te rijden (en ook nog terug).

Om te eindigen met hun woorden “Jim Keller was formidabel”. Niets meer aan toe te voegen!

Setlist: Spark & Flame, Loving Her Again, Falling Down, Blue Horizon, Mistakes, Bells Of Notre dame, Tower Of Love, Fight The Fight, Breath It In, Crossfire, Magic, Easy Rider, Back on top, Delicate thing, Pretending, Heaven can Wait, Maria Come home, Mercury blues, Up All Night, Even Angels have to fall, Take Me For A Ride, Modern Girl, 867-5309/Jenny, Ohio, Swingin (wellicht is e.e.a. gewijzigd)

Gefilmd door Monique en op YouTube te zien.
** Volledig concert van Nienke Dingemans bij de BlueRoom Sessions op 20 februari 2024

Tekst Recensie: Wies Luijtelaar
Fotografie: Wies Luijtelaar | Monique Nuijten

sep, 2023

Doug MacLeod trapt het nieuwe BRS seizoen af
Traditionele bluesmuzikant met mooie songteksten en een groot arsenaal aan verhalen

Het is aan blues-coryfee, singer songwriter en ’teacher’ Doug MacLeod om het concertseizoen 2023-2024 van Blue Room Sessions (BRS) af te trappen. Country, blues, country-blues, uitgevoerd door slechts één man en één gitaar en tóch klinkt het of er zich meerdere artiesten op het podium bevinden.

Doug MacLeod

Het nieuwe seizoen is goed begonnen met een indrukwekkend en uitverkocht optreden van blues-coryfee, singer songwriter en ’teacher’ Doug MacLeod (New York 1946). Hij staat bekend om zijn soulvolle en expressieve stijl van akoestische blues, zijn expressieve gitaarstijl en mooie teksten.

De soundcheck neemt vanavond slechts drie minuten in beslag. “The sound is great” of iets van die strekking roept hij tegen geluidstechnicus Stephan, die nog nooit zo snel klaar was. Maar al is dit de kortste soundcheck ever, het concert is kwalitatief van hoog niveau.

Slechts één man en één gitaar en tóch klinkt het of er zich meerdere artiesten op het podium bevinden.

Geroutineerde Doug put net als de vorige keer uit een groot aantal persoonlijke verhalen uit zijn lange repertoire. Elk nummer wordt dan ook uitgebreid ingeleid. Hij start met Long Black Train, al tappend met zijn glanzende sierlijke schoenen.

Het tweede nummer Dubb’s Talking Dissapointment Blues wordt ingeleid met een grappig beeld van een mee naar huis genomen ‘date’ die zich langzaam ontdoet van alles wat hem aanvankelijk in haar aantrok. Eerst verdwijnen de valse wimpers, pruik, jarretels, gebit en nog meer zaken.

Toen ze “I’m ready” riep was Doug weg, dook in de kast tot ze sliep. Volgens onze vaste gast Gerard Kooijman kon of wilde Doug‘s vriend en leermeester George ‘Harmonica’ Smith hem geen Doug noemen, maar Dubb, vandaar de titel.

Van het album A Soul To Claim speelt hij de titelsong. De intro doet mij aan Tony Joe White’s Polk Salad Annie denken. Plaquemine wordt ingeleid met het relaas over Hall Of Fame member Bruce Bromberg, producer van o.a. het succesvolle album van Robert Cray, die daar overigens erg rijk van werd. Het rustige Cold Rain worden mooi begeleid met slide.

Het laatste nummer van de eerste set is Horse With No Rider, eveneens geïnspireerd door bovengenoemde George ‘Harmonica’ Smith die vaak op zijn veranda zat en tijdens volle maan een paard zonder ruiter zag, wat staat voor de dood.

Tweede set

Sterk ‘delta-achtig’ intro en bijna overslaande stem tijdens Plowing Mule. Na I’m Gone volgt Roll Like A River voorafgegaan door een verhaal over besluiteloosheid. MacLeod, tot drie keer toe terugkerend naar St.Louis, zittend op een boomstam aan de Mississippi rivier, mijmerend of hij ‘in the navy’ zou gaan of niet (uiteindelijk werd het vier jaar zonder ooit op een schip te varen).

Muzikant worden ja dan nee. Gaan trouwen of niet. Mooi verhaal en nummer (zie onder)*. Aan het einde het indrukwekkende The Night of The Devil’s Road inclusief een ‘Ry Cooder’ intro.

Het gaat te ver om alle door mij genoteerde verhalen te vermelden maar het zijn er veel en vaak heel beeldend en vermakelijk verteld.

Doug MacLeod, die al vele awards won, is naast een begenadigd (slide) gitarist, ook een rasartiest met een fraaie zangstijl, soms half vertellend-half zingend en behept met een goed gevoel voor humor.

Dat hij een grote schare fans heeft blijkt uit de hoge opkomst en het wederom muisstille geboeide publiek. Mooi eerste concert van een hopelijk succesvol nieuw seizoen

Setlist Doug MacLeod:

Long Black Train, Dubb’s Talking Dissapointment Blues, Soul To Claim, Plaquemine, Cold Rain, Horse With No Rider

Tweede set: Plowing Mule, I’m Gone, Roll Like A River, Big City Woman, Money Talks, Smokey Nights, The Night Of The Devil’s Road.

*Gefilmd door Monique en te zien op YouTube.

Tekst Recensie: Wies Luijtelaar
Fotografie: Wies Luijtelaar | Monique Nuijten

jun, 2023

Camilla Blue is vooral ook een hechte vriendengroep
Joyce Deijnen is een expressieve authentieke zangeres die te allen tijde zichzelf blijft

Een paar dagen na haar 29e verjaardag staat Joyce Deijnen met haar band Camilla Blue voor de tweede maal op het podium van Blue Room Sessions. De eerste keer was in september ’21. Joyce (tweede geboortenaam Camilla – en Blue omdat ze dat ook een beetje was) is het multitalent dat alle nummers grotendeels zelf schrijft.

Net als vorige keer kan ze niet wachten om te beginnen. “Ik móet gaan make-uppen”, zegt ze meermaals, waarna ze de kleedkamer induikt. Ik zie niet veel verschil als ze eruit komt. Ze tuit haar lippen “kijk dan… lippenstift”.

Camilla Blue

Ik schreef in ’21 al uitgebreid over haar vele talenten als schilder, grafische vormgever, website bouwer, creatieveling, maar vooral toch over haar geweldige zangtalent, zichzelf afwisselend begeleidend op piano en gitaar, Tot nu waren het veelal ballads maar op haar derde album belooft ze wat vaker te switchen naar wat meer up-tempo nummers.

Na het analoog opgenomen album Blue uit 2018 en het meer experimentele Yellow wordt Green het volgende kleurrijke project. Vanavond spelen ze al een enkel nummer van dit nieuwe album.

Camilla Blue staat voor een professionele groep muzikanten, maar het is vooral ook een hechte vriendengroep. De nu tienjarige band bestaat verder uit haar vertrouwde gitarist, Coos van de Klundert, vaardig spelend op elke song. Daan van der Vorst kwam wat later in de band en drumt uitstekend en vaak ingetogen.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Shaquille Pentury, ook later toegetreden, begeleidt prima op basgitaar. Levensgezel Melchior Huurdeman die onlangs door Joyce ten huwelijk is gevraagd en ook nog ‘ja’ zei, hanteert naast de keyboards ook een airboard melodica.

Voor het eerste nummer Soul Searching begeeft Joyce zich achter haar piano gevolgd door Fire In The House en het vlotte Talk About It. Na een mooie intro op gitaar valt bij Mmm Mmm ook de airboard melodica van de altijd verdekt opgesteld staande Huurdeman op.

Dan spelen ze een van de nieuwe songs van het album Green, Whereever The Wind Blows, met Coos weergaloos op de Fender net als op Quiet In My Head.

Een bijna klassieke piano-intro op het fraaie Unique. Special Kind Of Stupid, het nummer waarmee ik haar voor het eerst zag op TV, blijft prachtig met dat nostalgische vleugje Cuby aan het begin. Ook nu weer.

Tweede set
Haar allereerste nummer Kisses From Your Daughter heeft ze lang niet gespeeld. Haar pianospel heeft er niet onder geleden. Prachtig, net als het daaropvolgende Don’t Turn On The Lights.

De band maakt gebruik van toepasselijke geluidsfragmenten onder andere tijdens Center Of A Blackstar en Iced Up. Het laatste nummer City Light komt op het nieuwe album.

Zoals altijd vraag ik mij na afloop van elk van hun concerten, en ik heb er al heel wat gezien, af waarom deze authentieke zangeres niet al lang is doorgedrongen tot de hogere regionen van de muziekindustrie.

Setlist Camilla Blue: Soul Searching, Fire In The House, Talk About it, Mmm Mmm, Wherever The Wind Blows, Quiet In My Head, Unique, Special Kind Of Stupid, When I Get Home. Tweede set: Loose Sand, Umbrella, Time For New Memories, Kisses From Your Daughter, Don’t Turn On The Lights, Center Of A Blackstar, Iced Up, Hullabaloo, City Lights.

Tekst Recensie: Wies Luijtelaar
Fotografie: Wies Luijtelaar | Monique Nuijten

mei, 2023

Eileen Rose & Rich Gilbert energieke show
Hakkende beats en veel speelplezier van een meer dan enthousiast echtpaar met indrukwekkende carrière

De Amerikaanse Eileen Rose Giadone, met Iers Italiaanse roots, maakt al ruim 20 jaar muziek en niet met de minsten. Ze heeft een groot aantal albums op haar naam staan. Tegenwoordig woont ze in Maine, maar ze leerde ze haar man Rich Gilbert in Nashville kennen als lid van haar begeleidingsband The Holy Wreck.

Naast een indrukwekkende carrière heeft Rich als bijvoeglijk naamwoord ‘legendary’ staan en speelt ook als zodanig. Beiden hebben een enorme carrière met bands van naam achter de rug. Tegenwoordig maken ze samen albums en toeren rond de wereld.

Eileen Rose & Rich Gilbert

Deze slideshow vereist JavaScript.

Over het algemeen schrijven ze hun eigen songs. Vanavond spelen ze uiteraard ook wat covers zoals Crazy van Patsy Cline en een mooie uitvoering van John Prine’s Storm Windows. Eileen heeft een soms rauwe maar soulvolle stem en speelt prima op de (net gekochte) gitaar. Rich Gilbert speelt op virtuoze wijze op de pedal-steelgitaar met zijn eigen naam op de voorzijde.

Hij had wat ons betreft wel wat meer nummers op dit instrument mogen spelen want dat doet hij fantastisch. Hij speelt een aantal solo’s op zijn kenmerkende wijze, voorzien van ijzeren ‘vingerdopjes’ op zowel de pedal-steel als op zijn Telecaster gitaar. Trying To Lose You heeft bijvoorbeeld zo’n lekkere beat.

20$ Shoes van het album At Our Tables uit 2008 verwijst naar haar vader die gecharmeerd was van de schoenen van de Bobbies in Londen, maar hij wilde nooit meer dan 20 dollar voor schoenen betalen.

Ook een Dylan song mag niet ontbreken met een hoofdrol op de pedal-steel tijdens I’ll Be Your Baby Tonight. Eileen Rose vertelt meerdere malen dat ze het liefst vier uur achter elkaar Honky Tonk muziek speelt met ‘rosettes and dancers”. Ze verfoeit de beperkingen van 2 x 45 minuten waaraan zij zich doorgaans moeten houden. Het speelplezier spat er dan ook vanaf.

Een van de laatste songs is Dolly Parton’s masterpiece Jolene met weer een indrukwekkende solo van Gilbert en een ode aan een verloren Nederlandse vriend tijdens Stagger Home.

Het duo houdt met tegenzin op want deze nacht nog vliegen ze naar Italië en ze willen ook nog kaas kopen (welke Amerikaan niet?).

Het was een energieke show van een meer dan enthousiast echtpaar.

Setlist in willekeurige volgorde: Lockdown, Good Man, Kind Of Hate You, He’s So Red, From Away, Shining, Storm Windows, Trouble From Tomorrow, Crazy, Stagger Home, 20$ Shoes, A Little Too Loud, Old Time Reckoning, On Shady Hill, Trying To Loose You, Why Am I Awake, Mountain Of Love, You Never Can Tell, Been Long Time Leaving, Jolene, I’ll Be Your Baby Tonight.

Tekst: Wies Luijtelaar
Fotografie: Wies Luijtelaar

mei, 2023

Guy Davis ambassadeur van de blues met politiek tintje
Een memorabele show van deze veelzijdige artiest, zanger, acteur, auteur, docent en bovenal rasentertainer

Net als bij The Blue Room Sessions zijn de concerten van Guy Davis tijdens de gehele toer uitverkocht. In 2019 gaf hij al een weergaloos concert en ook nu is de verwachting hooggespannen. Davis wordt ‘The Ambassador of the Blues’ genoemd. Vanavond dan ook veel blues, niet alleen van hemzelf overigens. Nadat hij start met het vlotte ‘footstomping’ Limetown is de toon gezet.

Guy Davis

Davis heeft een warme stem, speelt meesterlijk gitaar en banjo, afgewisseld met een aantal mondharmonica’s. Het volgende nummer Got Your Letter In My Pocket staat op zijn laatste album Be Ready When I call You, gevolgd door een nummer van Reverend Robert Wilkins That’s No Way To Get Along, mooi begeleid op slide gitaar (die met het roosje).

Zoals gezegd speelt hij zo af en toe een cover en wordt het publiek regelmatig aangespoord om mee te zingen. Zo ook bij Dylan’s Just Like A Woman en de Pete Seeger/ Weavers/Lead Belly song Kisses Sweeter Than Wine. Dan komt Davis van zijn stoel en staand voor de microfoon begeleidt hij zichzelf alleen op de mondharmonica op Long Gone Riley Brown (deTexaanse blues gitarist en singer-songwriter). Dit is tevens het einde van de eerste set.

Tweede set

Na de break nóg een Dylan song Lay Lady Lay, waarna een verwijzing naar het sexappeal van Muddy Waters met My Eyes Keep Me In Trouble. Na het stemmige Spoonful, geschreven door Willy Dixon, maar onsterfelijk geworden door de versie van Howlin’ Wolf uit 1960, is het tijd voor wat politiek ‘lament’ over de strijd in het Midden-Oosten met Palestine Oh Palestine. Het publiek wordt aan het einde vriendelijk doch dringend verzocht om `Israel Oh Israel’ te zingen terwijl Davis zélf de Palestijnse versie blijft herhalen. Mooi moment van de avond.

Bij I Thought I Heard The Devil Call My Name doet Davis’ stem mij aan Tom Waits denken en Trump moest het ook weer ontgelden (dat is bij elke artiest uit de States trouwens) bij It Was You. Na wat echte blues met (61 Highway) Loneliest Road That I Know eindigt hij uiteraard met nóg een meezinger en wel Shortnin’ Bread. Hij sprint hierna van rechts naar links over het podium. Hoe dat er uitziet? Gelukkig hebben we de foto’s.

Het was zonder meer een memorabele show van deze veelzijdige artiest, zanger, acteur, auteur, docent en bovenal rasentertainer Guy Davis.

Setlist: Limetown, Got your letter in my pocket (CD Be Ready When I call You), That’s No Way To Get Along, Watch Over Me, Shaky Pudding, Just Like A Woman, Kisses Sweeter Than Wine (Kokomo Kid), Long Gone Riley Brown.
Tweede set: Lay Lady Lay, My Eyes Keep Me In Trouble, Spoonful, Palestine Oh Palestine (BRWICY), Talking Just A Little Bit Of Time (Kokomo Kid), I Thought I Heard The Devil Call My Name (BRWICY), It Was You, 61 Highway Loneliest Road That I Know (Give In Kind, Shortnin’ Bread (Sonny & Brownie’s Last Train)

Tekst recensie Guy Davis: Wies Luijtelaar
Fotografie: Wies Luijtelaar

apr, 2023

Nathan Bell over de gewone working class hero
Deze singer-songwriter uit Tennessee is geëngageerd tot op het bod maar bovenal een lieve 'family man'

Nathan Bell komt uit Signal Mountain Tennessee en was al een aantal keren bij Blue Room Sessions. De laatste keer was in 2018 toen hij, eveneens solo, een weergaloze show gaf. Ook deze keer is de zaal uitverkocht want deze singer-songwriter is er nog een van het oorspronkelijke soort.

Nathan Bell

Met zang en gitaar en soms mondharmonica, toont hij zijn maatschappelijk engagement. Afgewisseld met humor en verhalen gaat het veelal over de gewone ‘working class hero’ en de sociale misstanden die hen treffen. Hij heeft een geweldige hekel aan Trump en Nathan maakt zich onder andere zorgen om de wapenproblematiek die in Amerika helaas te veel slachtoffers kost.

Vanavond zingt hij naast oudere nummers ook een aantal nummers van zijn laatste album Red, White and American Blues, een prachtig divers album met veel bluesmuziek maar ook country, folk, rock en funk. Dit is het laatste optreden van zijn tour. De volgende dag vertrekt hij naar Engeland.

Hij start met het trieste Angola Prison over de beruchte staatsgevangenis in Louisiana waar een man 40 jaar in isolatie zat en overleed toen hij net vrij was. Prachtige tekst overigens. Goodbye Brushy Mountains was eigenlijk geschreven als soundtrack voor een film over the ‘last prisoner on death row’ maar uiteindelijk koos men een andere song van hem.

Coal Black Water, staat net als voorgaande nummer op het (protest)album Love/Fear en gaat over de schade aan land en natuur door de kolenmaatschappijen.

Zijn enige nummer-1 hit, Names, werd overschaduwd door het overlijden van Pete Seeger waardoor de belangstelling slechts zes dagen duurde. Mooi begeleid op gitaar, dat dan weer wel.

Voor Retread Cadillac (album The Right Reverend Crow…) kreeg hij zijn inspiratie van Lightnin Hopkins (met een grappig verhaal over een blinde man met een revolver op zak- ja het kan allemaal in de US). American Gun refereert aan Vietnam en wordt op het laatste album samen met Patty Griffin gezongen, maar alleen klinkt het ook prima.

The Family Man, zoals op zijn gitaar strap staat, schreef in 1993 met I Would Be A Blackbird slechts één ‘love song’ in 30 jaar en wel voor zijn vrouw Leslie. Zij vraagt om meer maar zoiets lukt maar één keer, aldus Bell. Het aanzoek aan zijn vrouw waarvoor hij een Marshall box verpandde om voor het geld een ring te kopen, komt ook nog ter sprake.

De diamant bleek te scherp geslepen en heeft door de jaren heen zowel aan vinger als halsketting alle kleding beschadigd. Ondanks zijn soms bozige uitstraling is het dus ook een romantische man en een die dol is op zijn familie. Lucky Man is gewijd aan zijn vader, en zélf noemt Bell zich ’the Luckiest man in the world’. Dat is nogal wat.

Het hele concert wordt muisstil gevolgd door de vele fans. Bell weet als geen ander de zaal te boeien met alleen mondharmonica, gitaar en een mooie bariton stem, die soms aan Townes van Zandt of een solerende Bruce Springsteen doet denken. Een mooie avond vol verhalen en soms ook onheilspellende songteksten over de issues in zijn land.

Het was weer een pareltje in de reeks van de Blue Room Sessions.

Fotografie: Wies Luijtelaar & Monique Nuijten
Coverfoto Nathan Bell: Monique Nuijten

Tekst: Wies Luijtelaar