Shakespeare’s beroemde A Midsummer Night’s Dream, Een Midzomernachtsdroom, in het bos van fee koning Oberon wordt uitgevoerd door Opera op de Parade. De twee lange jaren van concertdroogte laten duidelijk hun effect zien want het is nog nooit zo druk geweest op de Parade.
Midzomernachtsdroom Opera op de Parade
Kristina Bitenc – Midzomernachtsdroom
A Midsummer Night’s Dream is geschreven door de Engelse componist Benjamin Britten (1913-1976). Het verhaal gaat over verliefdheid, ontrouw, extase, verdriet en verzoening die tijdens Midzomernacht hoog oplopen en een vurige ontlading zoeken. De diepste verlangens en angsten worden in deze opera blootgelegd. Regisseur Ola Mafaalani buit deze sensuele komedie van Shakespeare/Britten ten volle uit. En dat op deze toch al zwoele avond van 23 juni waar het onweer zich in de verre verten dreigend aankondigt.
De Sloveense sopraan Kristina Bitenc speelt als Titania, echtgenote van de fee koning Oberon, naast de Belgische countertenor Jan Wouters één van de hoofdrollen. De muzikale leiding is in handen van Karel Deseure. De organisatie is weer vertrouwd: philharmonie zuidnederland, Opera Zuid en Theater aan de Parade met medewerking Internationaal Vocalisten Concours en de gemeente ’s-Hertogenbosch.
Deze slideshow vereist JavaScript.
Ik kom wat later aan op de Parade. De opera begint om 19:30 uur maar dat tijdstip is moeilijk haalbaar als je net zoals ik, werkt in de Randstad. Ik tref een overvolle en vooral hele warme Parade aan. Aan de buitenkanten van het terrein is van enige rangschikking van stoeltjes geen enkele sprake. Chaos troef maar het ziet er wel erg gezellig uit met al die wijnkoelers en picknickmandjes.
Met mijn reservering ticket mag ik door van de beveiliging. Maar mijn stoel is echter bezet door een bejaarde vrouw die ik moeilijk kan vragen plaats te maken. Dan maar terug naar de buitenkant waar een glas koele witte wijn alles wegspoelt en goedmaakt.
Gezellige boel
De spelers, het koor en het orkest zijn kleine poppetjes in de verte maar het audiosysteem is op orde. Kristina Bitenc en Jan Wouters zijn erg goed bij stem. Het is een mooie, zwoele muziekavond hier op de Parade.
Ruud Fieten en Romee Cooler vormen al geruime tijd het singer songwriter duo Holi Fools. In de corona zomer van 2020 interviewde KLANKGAT hen in het Funpark van het Werkwarenhuis aan de Tramkade. Ze hebben nu Slow Lane, hun eerste single, uitgebracht. Maar nu als de nieuwe Bossche band Holi Fools.
Holi Fools – Slow Lane
Ruud en Romee in hun yurt
We make high-end DIY-music for the masses, staat op de Spotify account van de band te lezen. DIY staat voor Do It Yourself, doe-het-zelf. Ruud en Romee wonen in zelfgebouwde houten yurt (of joert) dat niet alleen dient als thuisbasis maar ook als muziekstudio. Hier schrijven ze hun songs en nemen ze waarschijnlijk ook hun nummers op.
En verder schrijven ze op Spotify: We like taking it slow. Dat kun je wel stellen. Daar is dan ook de single Slow Lane uitgerold, uit die levenshouding. Het nummer houdt een ritme aan dat de Amerikanen laid back noemen, achteroverleunend, ontspannen. Bijna een lullabye.
Slow Lane ademt het rustige landelijke leven uit. Ruud Fieten zingt in het refrein dan ook ‘I am addicted to the Slow Lane’, de rechterrijstrook bestemd voor het langzame verkeer.
Als single duurt het lied relatief lang, iets meer dan vijf minuten. Dat zou gezien het trage tempo funest kunnen zijn, ware het niet dat door een lange, bijna geheel instrumentele outro de song een interessante wending aanneemt.
‘Pass me by, it’s allright I am addicted tot the Slow Lane,’ zingt Ruud Fieten. Dan begint die outro met Ruud aan een jankende gitaar terwijl hij de zin voortdurend blijft zingen maar die steeds gesmoorder klinkt en andere stemmen gemengd met lo-fi ruis de song binnendringen.
Geluiden van een dominante gedigitaliseerde buitenwereld kruipen in de binnenwereld van Romee en Ruud. Gesmoord zingt Ruud herhaaldelijk dat hij verknocht is aan de Slow Lane. De jankende gitaar verhevigt dat verlangen dat steeds meer overstemd raakt.
Steffen Morrison speelt al jaren de zalen plat. Dat deed hij ook in de hete zomer van 2018 in de BLVRD-theatertent op de Parade. Onvergetelijk. In The Art Of Being Human gaat hij verder. Hij wil doorgroeien als mens, man, artiest en vader. De show van vanavond op Theaterfestival Boulevard is in twee stukken te verdelen: het hoofdthema The Art Of Being Human en de toegift.
Steffen Morrison
Steffen Morrison
Het is een wat andere Steffen Morrison die ik vanavond zie optreden, hier op de grasvelden van het Zuiderpark. Wat ik van zijn optreden in 2018 in de BLVRD-theatertent op de Parade kan herinneren, is een rauwe show en pakkende nummers die het publiek toen behoorlijk opzweepten. Dat kan nu onmogelijk, want iedereen moet op zijn stoel blijven zitten en dansen is helemaal uit den boze. Hooguit meeklappen en wat meezingen. En toch is niet alles aan corona te wijten.
de gele schoenen van Steffen
Positiviteit
Wat ik zo uit diverse media kan optekenen is dat Steffen Morrison ‘op zoek is naar de puzzelstukjes die zich vormen tot de man die hij vandaag de dag is geworden’. Deze quote haal ik uit een review naar aanleiding van zijn laatste album Soul Revolution uit 2020. Die zoektocht heeft hij nu vormgegeven in de show The Art Of Being Human. Kernpunt in die show is volgens mij positiviteit die in het nummer Positivity tot uitdrukking komt.
En daar wringt de schoen nou voor mij. Over schoenen gesproken: die gele schoenen van Steffen zijn fantastisch, maar dit terzijde. Ik houd niet van shows met een boodschap. De zielenroerselen van een artiest hoeven voor mij niet al te expliciet genoemd te worden. Ellende en blijdschap moet je goed verpakken.
Je kan je dan afvragen wat ik eigenlijk te zoeken heb op deze show? Wel, dat is helder: ik vind Steffen Morrison een geweldige zanger en performer. En dat is hij vanavond weer. Goed bij stem, krachtig en soulfull. De band is voortreffelijk. Maar de nummers neigen mij teveel naar gospel, middle of the road. Ik wil soul!
frontman & performer
Vreemd genoeg vliegt de tijd voorbij, ik verveel me niet echt. Steffen verlaat het podium en wordt zowat meteen teruggeroepen door zijn bandleden en het publiek. En dan begint het pas (ook voor mij).
“Dit nummer kennen jullie vast wel,” roept Steffen en ja hoor, de intro van Hard to Handle van Otis Redding klinkt nauwelijks of het publiek schreeuwt en klapt enthousiast. Eindelijk zijn daar weer de moves & grooves. Er volgen nog twee nummers van hetzelfde laken een pak. Ik ben blij met het toetje van deze avond, maar het hoofdgerecht mag voor mij een volgende keer flink wat meer jus krijgen. Ik ga voor soulfood.
Jazz in Duketown kiest in 2021 voor de locaties Tramkade en hoogstwaarschijnlijk de Citadel. Op de Tramkade vinden de concerten plaats in de Verkadefabriek en Willem Twee poppodium. De Citadel is de andere hoofdlocatie. Die beviel vorig jaar als openluchtlocatie erg goed tijdens De Bossche Zomer.
Live Tramkade, Citadel en livestream
Live-acts en/of livestream?
‘Jazz in Duketown 2021 gaat hoe dan ook door’. Met deze sterke uitspraak kwam de organisatie enige tijd geleden naar buiten. “Die durven,” dacht ik gezien de oplopende opnames in ziekenhuizen en IC’s. Voorlopig blijf alles op slot, festivals, theaters, podia en horeca.
Van 21 tot en met 24 mei tijdens het Pinksterweekeinde zijn er tal van concerten gepland. Ik hoop dat dan de versoepelingen zijn doorgevoerd.
Tramkade
Jazz in Duketown verruilt vanwege corona eenmalig de binnenstad van Den Bosch voor de Tramkade. De twee meest voor de hand liggende locaties zijn de Verkadefabriek en Willem Twee Poppodium. Een goede keuze aangezien zij de meest geschikte podia tot hun beschikking hebben. Theater aan de Boulevard valt af vanwege de nieuwbouw op de Parade. De Kaaihallen helemaal achter de Tramkade hadden wat mij betreft ook gekund.
Citadel
Naast locaties als de Verkadefabriek en Willem Twee Poppodium gaat Jazz in Duketown waarschijnlijk gebruik maken van de Citadel, een prachtige buitenlocatie. Vorig jaar tijdens de Bossche Zomer ging ik naar het duo concert van Sven Ratzke en Janne Schra. Dat was echt een belevenis, een traktatie waar ik een tijdje op kon teren.
Margriet Sjoerdsma Odelion
Acts
Wie komen er allemaal? Dit zijn de namen die voorlopig bekend zijn gemaakt: Sven Hammond Soul, New Cool Collective, Margriet Sjoerdsma Odelion Orchestra, Jef Neve, BRUUT! & Anton Goudsmit, en PAX The Humanoid.
Hoe het eruit gaat zien is elke keer afhankelijk van de situatie. Dan zal tegen die tijd pas duidelijk zijn of publiek aanwezig mag zijn.
Het hele festival wordt in ieder geval via een gratis livestream uitgezonden. Zo is Sven Hammond Soul te horen met materiaal van zijn gloednieuwe album waarop hij composities van pianist Thelonious Monk heeft bewerkt.
Let’s Jazz
Speakeasies
New Cool Collective brengt het speciale programma ‘Speakeasies’ waarin de tijd van de kleine, illegale concerten uit de tijd van de Amerikaanse drooglegging wordt herbeleefd. De Belgische pianist Jef Neve speelt werk van zijn nieuwe album ‘Mysterium’, een combinatie van jazz met klassieke muziek met onder meer Teus Nobel op trompet.
Het hele festival wordt live gestreamd. Ik koester natuurlijk de hoop dat er ook publiek aanwezig mag zijn bij de optredens. Dat laatste, daar gaat de burgemeester over. LET’S JAZZ FOLKS!
Bijna twee jaar geleden openden de Willem Twee studio’s officieel hun deuren voor het publiek. Toch wordt zaterdag 27 september het lustrum Willem Twee studio’s gevierd. Ra, ra, ra, hoe kan dat?
Lustrum Willem Twee studio’s
Deze slideshow vereist JavaScript.
Ik was erbij die avond van de officiële opening, toen ook Tom Holkenborg – beter bekend onder zijn artiestennaam Junkie XL – op een groot scherm verscheen, helemaal gezoomed vanuit zijn studio in Los Angeles. Daarnaast was ook de wereldberoemdeAmerikaanse dj/musicus en producent Daedelus (Alfred Darlington). De studio’s waren even het epicentrum van analoge elektronica adepten.
Hans Kulk en Rikkert Brok
Want daarin schuilt de kracht en uniciteit van deze studio’s. Ze hebben zeer waardevolle analoge elektronica in huis waaronder een ARP 2500, een echte vintage, hét speeltje bij uitstek van elektronica muzikanten. Maar dan nog is dat lustrum nog niet duidelijk. Het zit namelijk zo:
Vijf jaar geleden rolden de eerste rekken met instrumenten de Toonzaal binnen en startte de opbouw van wat destijds ‘De Toonzaal Studio’ heette. Nadat het CEM (Contactorgaan Elektronische Muziek) zich bij De Toonzaal Studio voegde en na een flinke verbouwing (met hulp van de Gemeente ‘s-Hertogenbosch en Brabant C) openden twee jaar geleden officieel de Willem Twee studios.
Elektronisch lusthof
ARP 2500 – Hainbach en Hans Kulk
De Willem Twee studio’s zijn zonder meer uniek te noemen en een waardevol bezit voor de gemeente ‘s-Hertogenbosch. Het is niet voor niets dat gerenommeerde artiesten aks Daedelus en Hainbach tijdelijk als ‘artists in residence’ in onze stad verblijven. Zij treffen in de studio’s een waar elektronisch lusthof aan. Vooral de aanwezigheid van een ARP 2500 in studio 2 oefent op hen een onverbiddelijke aantrekkingskracht.
De ARP 2500 was de eerste grote synthesizer van de Amerikaanse instrument bouwer ARP Instruments. Het was een monofone analoge synthesizer, die in productie was vanaf 1970 tot ergens in het midden van de jaren zeventig (bron: Wikipedia).
Coronaproof lustrum
Armeno Alberts en Hans Kulk
Ook het lustrum Willem Twee studio’s ontkomt in deze tijden van corona niet aan een aangepaste vorm. Het lustrum gaat een dagprogramma worden, geheel live online met een grote variëteit aan onderdelen; er wordt live geschakeld naar diverse uithoeken van hun grote netwerk.
De middag staat in het teken van educatie, presentaties en interviews, daarna proosten en eten in een mukbang.
In de avond is er een quiz, live muziek vanuit de studio’s en vooropgenomen videos en felicitaties vanuit de hele wereld met artiesten die bij de studio’s hebben gespeeld en/of gewerkt.
Screenshots: The ARP 2500 at Willem Twee Studios – an introduction
VEXED QUESTION van het latijnse vexata quaestio betekent een kwestie waarover veel wordt gedebatteerd en besproken. Of zoals Johan Verckist frontman van de Antwerpse band Wardrobe het zelf verwoordt: “Het lied gaat een beetje over alle hete hangijzers (vandaar de titel Vexed Question) die onze maatschappij beheersen en dat het leuk zou zijn om gewoon eens te kunnen zeggen: Ik ben ermee weg. Zoek het maar uit!”
Vexed Question
Vexed Question
Na een paar recente uitstapjes in elektronica luister ik nu naar een onvervalste popsong uit het Indie genre met de intrigerende titel Vexed Question. Maar wat betekent het? Na enig zoeken op internet vond ik al snel een antwoord, maar die was me te cryptisch. De draai die Johan Verckist er aan geeft, brengt meer klaarheid (zie boven).
Het gaat dus om kwesties waar de meningen nogal over verdeeld zijn, hete hangijzers. Hete hangijzers genoeg in deze tijd. Je kan slechts instemmen met die hartekreet van Verckist.
KLANKGAT schreef eerder over Wardrobe. Daarom kwam het bericht van de nieuwe single Vexed Question niet als een verrassing in de chatbox.
Het nummer Vexed Question is inmiddels de derde track van het nieuwe album Jason dat naar verwachting in september uitkomt. De twee eerder verschenen singles zijn Goldilocks en Dead End Kids.
Vexed Question duurt net iets minder dan drie minuten en dat is voor een single een perfectie lengte. De intro duurt 30 seconden en dat is een ietsiepietsie te lang maar ze is wel catchy. De stem van Johan Verckist is herkenbaar. Hij zingt op een vaste lijn met nu en dan een hogere toon en benadrukt daarmee een bepaalde frase. Op dit nummer is zijn stem niet vervormd zoals wel het geval is in die andere single, Goldilocks.
Johan Verckist in de Toonzaal mei 2019
De kern van de song zit ‘m in het refrein: Who am I to fight the curb, to slice the pearls, the breathing pills? After the world, the minor whirl, I’m out. De zanger verwijst naar protestdemonstraties die uitmonden op straatgevechten en ‘breathing pills’ duidt op de beademing van covid-19 patiënten. Met ‘After the world, the minor whirl, I’m out’ doelt Verckist waarschijnlijk op de beroemde uitspraak van Lodewijk XIV, de Zonnekoning: “Après moi, le déluge”; Na mij de zondvloed.
Vexed Question is qua inhoud een sterk lied. Ondanks de vrolijke toon van het nummer stemt de strekking van het verhaal dat niet. De overkill aan hete hangijzers eist zijn tol. Mensen zijn het zat. Dat gaat echter niet op voor dit lied dat na een aantal keren luisteren steeds beter klinkt.
Transcendentale soundscapes en elektronische muziek? Ik had er niet zoveel mee tot ik gevraagd werd naar de recente releases Feeling The Spirit van The Transcendence Orchestra en Studies in audio fabrics van Atte Elias Kantonen te luisteren. Beide producties zijn mede tot stand gekomen in de Willem Twee studios die ondanks corona zeer productief zijn dit jaar. Lees bijvoorbeeld het artikel ‘Twee recente releases uit de Willem Twee studios‘.
Dit tweede artikel behandelt Studies in audio fabrics van Atte Elias Kantonen uit Finland. Kantonen is stagiair geweest bij Willem Twee studios. Het album is gemasterd door Tyler Deupree.
Atte Elias Kantonen
Atte Elias Kantonen
Studies in Audio Fabrics door Atte Elias Kantonen is een set van vijf tracks. Forms noemt Kantonen ze zelf en ze zijn gecomponeerd en opgenomen in Willem Twee studios. In die studios staat het vol analoge elektronica apparatuur uit de jaren ’60|’70|’80. Dát is de grote aantrekkingskracht van deze Bossche studios. Buitenlandse (elektronica) musici komen er als honingbijen op af. Atte was vorig jaar stagiaire, student in residence noemt Willem Twee zulke tijdelijke medewerkers. De release was 5 juni jongstleden en wordt uitgebracht door Granny Records.
Eén geheel
Studies in Audio Fabrics
Het heeft geen zin om de vijf Forms van Studies in audio fabrics stuk voor stuk te bespreken. Het werk vormt één geheel met korte stops als afscheiding. De Forms maken gebruik van een reeks uitzonderlijke instrumenten. Die bestaan uit een Serge-systeem, EMS VCS3 Putney, ARP 2500 & 2600, PPG 1020, Korg 770 en Roland Juno-60.
Het begint met knapperig klinkende bleeps gevolgd door zachte sonore klanken die door kenners als soundscapes worden geduid. Soundscapes betekenen vertaald geluidslandschappen en als je dát beeld vasthoudt dan wordt deze muziekstijl meer inzichtelijk. Je aanschouwt de muziek en in dit geval ervaar je de muziek met je tastzintuigen.
Atte Elias Kantonen studeert nog echt op wat analoge apparaten voor hem als musicus kunnen inhouden. Het wordt daarom des te spannender als hij is uitgestudeerd.
Foto’s: Facebook Atte Elias Kantonen
Het Griekse elektronische akoestische muzieklabel Granny Records brengt de elektrische muziek uit die Kantonen heeft gecomponeerd. Afgelopen herfst maakte hij de werken bij Willem Twee Studios in Den Bosch. Luisteren kan via deze Bandcamp link.
Transcendentale soundscapes en elektronische muziek? Ik had er niet zoveel mee tot ik gevraagd werd naar de recente releases Feeling The Spirit van The Transcendence Orchestra en Studies in audio fabrics van Atte Elias Kantonen te luisteren. Beide producties zijn tot stand gekomen in de Willem Twee studios die ondanks corona zeer productief zijn dit jaar. Lees bijvoorbeeld het artikel ‘Twee recente releases uit de Willem Twee studio’s‘.
Na een intensieve luistersessie was ik behoorlijk brainwashed, gehersenspoeld, maar dan op een prettige manier. Ik voelde me licht en vrij in mijn hoofd. Ik kon echter niet meteen aan schrijven beginnen. Het moest allemaal nog neerdalen. Even bezinken, al die tonen, bleeps, drones en soundscapes die The Transcendence Orchestra en Atte Elias Kantonen op soundcloud en bandcamp tot onze beschikking hebben gesteld.
Dit eerste artikel van die twee releases gaat over The Transcendence Orchestra met Daniel Bean en Anthony Child. Die laatste staat ook bekend als DJ Surgeon.
The Transcendence Orchestra
Anthony Child en Daniel Bean – The Transcendence Orchestra
Tijdens de opnames in de Willem Twee Studio’s in Den Bosch, liet The Transcendence Orchestra de muren van de Toonzaal galmen. Anthony Child en Daniel Bean wilden de echo’s in deze voormalige synagoge met een hoog plafond vastleggen. Eenmaal terug thuis begon het grote werk om de opnames vorm te geven. De mastering was in handen van Stephan Mathieu van Schwebung Mastering.
The Transcendence Orchestra
De track die er voor mij met kop en schouders bovenuit steekt is The golden jaws of the celestial vice. De titel maakt al nieuwsgierig: De gouden kaken van de hemelse zonde. Het klinkt als een Japans gedicht en is naast meditatief ook zeer filmisch bijvoorbeeld voor een Nordic Noir serie. Het nummer is prachtig opgebouwd en het had wat mij betreft langer mogen duren dan de 5.30 minuten. Geheel anders is het nummer The Goose and the wren (De gans en het winterkoninkje). Dit sterk nummer doet mij denken aan de Boeddhistische gezangen van Tendaï monniken uit Japan die ik heel lang geleden ooit live heb mogen aanschouwen en -horen. Prachtig was dat.
Dan het openingsnummer It’s better to experience things than to conquer them. Weer een sonoor geluid in het begin met een zweem van een sitar. alsof de dunste snaar van dat instrument door een briesje wordt gestreeld – u merkt het, in zit in hogere sferen. Het tweede nummer Hinge Caterpillar is een echte soundscape, ambient met aan het eind een licht jazzy touch.
Imagine a mountain named after a hospital en But said in my head, not out loud (comment made) staan als aparte nummers op kant B vermeld, maar vormen eigenlijk één geheel. Soundscape met vogelgeluiden. Of Anthony Child en Daniel Bean daadwerkelijk met een recorder het getwitter van vogels hebben opgenomen is mij onbekend.
The Transcendence Orchestra – ambient
De nummers Nothing is real (slight return) op kant C en Nothing is real op kant D horen kennelijk bij elkaar alleen is de volgorde een beetje ongewoon. Het is ambient met een wat klassieke inslag door het gebruik van de Steinway piano van de Toonzaal. Nothing is real eindigt met een cryptische tekst van en door Doris Woo. De nummers Overview Effect en Humans as vessels for a suite of corporate dream delivery services maken het werk compleet.
Feeling The Spirit van The Transcendence Orchestra is een zeer toegankelijk werk, zeg maar electronica & ambient for beginners. Ik reken mij ook daartoe en vind deze release echt een aanrader voor hen die het genre ambient willen verkennen.
Coverfoto The Transcendence Orchestra van Helge Mundt Vidya Gastaldon
L’ange de l’apocalypse (d’après Danby), 2012
Photo: Fabrice Gousset. Courtesy the Artist & Art : Concept, Paris, from the collection of Musée de L’abbaye Sainte-Croix.
The Transcendence Orchestra Feeling The Spirit
Geschreven en geproduceerd door Anthony Child en Daniel Bean
Gemastered door Stephan Mathieu bij Schwebung Mastering, januari 2020
Gesneden door Andreas Kauffelt in Schnitstelle, Berlijn, februari 2020
Uitgebracht door Editions Mego op vinyl, cd en stream.
Uit de analoge koker van Willem Twee studio’s zijn recentelijk de releases van Jonny Nash & Suzanne Kraft én Andrea Taeggi gerold. Die releases zijn respectievelijk in mei en april uitgebracht. Nieuwe muziek, ik kan het niet genoeg zeggen, is zeker nu meer dan welkom. Jonny Nash & Suzanne Kraft brengen het album A Heart So White op het Melody as Truth label uit. Andrea Taeggi debuteert als solist met Mycorrhiza op het OOH-sounds label. Beide albums zijn ook op vinyl in beperkte oplage verkrijgbaar.
Jonny Nash en Suzanne Kraft
Jonny Nash & Suzanne Kraft
Drie jaar na hun debuutalbum Passive Aggressive brengen Jonny Nash en Suzanne Kraft de single Knife uit van het album A Heart So White. Op de ‘flipside’ van de single staat een exclusief digitaal bonusnummer, Processing The Negative, dat niet op het album staat.
A Heart So White
Willem Twee studio’s
De opname van A Heart So White is een voortzetting hoe het debuutalbum tot stand is gekomen. Day betekent werken in een onbekende opnameomgeving met een beperkte set tools. Het doel is om de mogelijkheden te verkennen die binnen deze beperkingen liggen. Of om Nash en Kraft te citeren: “Deze apparaten zijn niet bedoeld om er muziek mee te maken.”
Het album is geschreven en opgenomen in Willem Twee Concertzaal c.q. Willem Twee studio’s. Terwijl Passive Agressive virtuele instrumenten en omgevingen verkende, verlegt A Heart So White de focus naar akoestische instrumentatie en daadwerkelijke ruimte, the real world.
Met behulp van het mechanische lade-orgel – mooi ingezet in het openingsnummer The Pearl en zeker ook bij Guilt Or Fear – van de Toonzaal, de Steinway-piano én de akoestiek van deze omgebouwde synagoge maken Jonny Nash en Suzanne Kraft er een gelijkmatige reeks composities. Het is een zeer contemplatief album geworden met zachte en ijle klanken, bijna donsachtig. Het nummer Knife is terecht als single naar voren geschoven. Knife belichaamt alles waar deze twee musici op dit moment voor staan.
Het album biedt troost, rust en dat is prijzenswaardig. Maar dat is niet genoeg. Het simpele en introverte karakter keert zich uiteindelijk tegen het album. A Heart So White ligt te makkelijk in het gehoor. Het is teveel Easy Karma.
Andrea Taeggi
Andrea Taeggi
De geluidsontdekkingsreiziger Andrea Taeggi is de helft van het duo Lumisokea. Lumisokea is een Belgisch-Italiaans duo, gevormd door Koenraad Ecker en Andrea Taeggi. Beiden wonen in Berlijn. Eerder werk van het duo staat op Eat Concrete, Alter en Opal Tapes. Taeggi debuteert op OOH-sounds met het nieuwe soloalbum Mycorrhiza, opgenomen in de analoge studio’s van Willem Twee studio’s hier in Den Bosch.
Quote: ‘Het debuut is een kristalheldere excursie naar een nieuwe vorm van ‘rituele computermuziek’, de gamelan van de toekomst’.
Mycorrhiza
Magic mushrooms
Andrea Taeggi is gefascineerd door de samenwerking die er bestaat in het bos tussen planten en schimmels. Dat wordt een mycorrhiza, een samenlevingsvorm van schimmels en planten via de wortels genoemd. Je kan dus bijna stellen dat dit debuutalbum ontstaan is door paddestoelen, magic mushrooms.
Mycorrhiza
Mycorrhiza opent met het nummer Cuttleburrs, een licht hysterisch en repetitief werkje met vanaf het midden wat meer ritme & beats die net niet dansbaar zijn. Dat zou live misschien wel kunnen. Interessant. Het tweede nummer, Kodama, bevestigt de omschrijving gamelan van de toekomst het beste. Een erg sterk nummer, hypnotisch dwingend in ritme en mysterieus in opbouw en toon. Kan live een topper worden mits het erg lang wordt uitgesponnen.
Het titelnummer Mycorrhiza is één deconstructief nummer en eerlijk gezegd duurt het daarom wat te lang. Het vierde nummer Icaro is vol sjamanistische potentie en demonische beats, hardrock gamelan. Een zeer krachtig nummer en goed opgebouwd.
(Icaro betekent: Zuid-Amerikaans inheemse spreektaal voor magisch gezang. Tegenwoordig wordt deze term vaak gebruikt om de medicijnliederen te beschrijven die worden uitgevoerd tijdens plantaardige ceremonies.)
Andrea Taeggi
Oculus Cordis en Phantasmagoria zijn twee exempelen van de nieuwe elektronische muziek (Neue e-Welle). Niet alleen noise & bleeps plus wat zwaar vervormde soundscapes maar ook het filmisch karakter spelen een hoofdrol. Een sound die met wat beats zo maar kan uitmonden in dance.
Het debuutalbum Mycorrhiza mag als zeer geslaagd beschouwd worden en ik kijk uit naar een live optreden van Andrea Taeggi bij het FAQ festival of November Music. Als solist of in het duo Lumisokea, dat maakt mij eigenlijk niet zoveel uit. Ik heb wel trek in zo’n medicijnliedje.
KLANKGAT vroeg mij of ik naar de eerste uitzending van Willem Twee Huiskamer live wilde kijken die op Tweede Paasdag ’s avonds werd uitgezonden. De namen van sommige deelnemers maakten mij nieuwsgierig genoeg om die avond eens een keer niet naar mijn dagelijkse shot Netflix te grijpen, maar me te richten op deze livestream. Het wordt mijn eerste recensie vanuit eigen huiskamer. KLANKGAT keek ook, in eigen huiskamer welteverstaan.
Om 20:30 uur begon de uitzending met het beeld van de Toonzaal met lege stoelen. Er kwam een vrouw binnen die haar regenjas uittrok en over een stoel deed. Zij ging zitten en vertelde wat ons allemaal op deze avondvullende uitzending te wachten stond. “Beste kijker, buiten is de wereld stil. maar hier binnen gaat de creativiteit onverminderd door. De huiskamer van Willem Twee wil troost bieden in deze tijden van corona.”
Tegen de draad
Jaap Houdijk – Tegen de draad
Schrijver Jaap Houdijk beet het spits af en las voor uit Tegen de draad, een verhaal uit 1986. Ik ken het werk van Jaap Houdijk niet en ging er echt voor zitten met een koptelefoon op. Jaap heeft een prettige stem en leest duidelijk voor, geen geslis of gemompel. Fijne dictie.
Alleen het verhaal werd naarmate het vorderde, nogal onprettig. Het gaat namelijk om een man te bevrijden van een teek die zich in één van zijn teelballen had genesteld. Om te zorgen dat er geen resten van het ongedierte achterbleven, moest-ie tegendraads eruit worden gehaald. Jaap bleef onverstoorbaar doorlezen, maar ik haakte af. Naderhand vroeg ik aan de redacteur van KLANKGAT wat hij ervan vond. Hij had net als ik zijn koptelefoon afgedaan.
Jaap Houdijk is hoofd publiciteit & marketing bij Willem Twee
Bart de Graaf
Bart de Graaf
De handen en vingers van pianist Bart de Graaf zijn goud waard. Als kwikzilver bewegen ze over de zwart-witte toetsen van de koninklijke vleugel van de Toonzaal. Bart speelde drie stukken:
Bach – Das wohltemperierte Klavier Deel 1 prelude fuga in A groot
Alban Berg – Opus 1 piano sonata
Chopin – Etude Opus 25 no 1 aka De Harp
Bart was goed op dreef – to say the least – en werd door de camera’s goed in beeld gebracht. Vooral de close-ups op het handwerk/pianospel waren voortreffelijk. Een zachte aanraking, bijna een streling, zo vederlicht en om zó een stuk te eindigen. Ontroerend mooi, met name de piano sonata van Alban Berg. Lockdown op zijn best.
Bart de Graaf is programmeur klassieke en actuele muziek bij Willem Twee
Chris Verheijen en Hanna Tollenaar
Chris Verheijen en Hanna Tollenaar
Van een geheel ander kaliber/genre zijn Chris Verheijen en Hanna Tollenaar (Duncan Idaho). Singer songwriters annex bandleden en door de lockdown nu versmolten in de Couch Concerts. Chris Verheijen alias Christopher Green werkt aan zijn nieuwe EP die pas in het najaar zal verschijnen.
De twee partners in corona crime oogden heel relaxed, net alsof ze gewoon thuis op de couch zaten. Ik vond het eigenlijk wat te relaxed. Een beetje meer vuur en spirit zou erg welkom zijn geweest. Het tweetal deed vier nummers. Twee van het eerste album van Chris, het derde nummer is mij ontschoten maar het vierde zeker niet want een cover van The Travelling Wilburys (Tom Petty, Bob Dylan, Roy Orbinson e.a.). De cover was Handle With Care, één van mijn favorieten. Top uitgevoerd.
Chris Verheijen doet publiciteit en marketing bij Willem Twee
Lisetteh
Deze slideshow vereist JavaScript.
Ik wist echt geen raad met wat ik te zien kreeg. Er verschenen op het podium van de Toonzaal kussens in de vorm van vissen. Eerst een stuk of twee à drie, dan wat meer. De camera werd even op stop gezet en zo verschenen de volgende viskussentjes in beeld, stuk voor stuk en zo ging de ‘montage’ maar door. De vloer raakte bezaaid met stoffen viskussentje in verschillende maten en kleuren. Plotseling klonk er ook elektronische muziek, soundscapes eigenlijk om een wat duistere en dreigende sfeer op te roepen. Het hielp niet echt.
Eva van Pelt
Eva van Pelt
Eva van Pelt omschrijft zichzelf als een muzikale maker. Vorig jaar trad ze op bij Theaterfestival Boulavard met de voorstelling HIER. Voor die gelegenheid noemde zij zichzelf een muzikale theatermaker. Eva is aan Willem Twee verbonden via Talent HUB Music Brabant. ‘Het doel van Music Hub Brabant is om talentontwikkeling in de muziek structureel op te nemen in de Brabantse cultuursector’.
Eva vond het maar gek dat ze zo optrad, zonder publiek. ‘Heel raar om op te treden in deze liveloze tijd’. Zij zou 8 april in Willem Twee live met werk komen van het nieuwe album NU. Maar zegt ze: “Omdat we geen controle meer hebben over het NU, sta ik nu HIER.” Haar eerste lied ging over verlies. Eva sprak mensen die dierbaren verloren hadden en op gepaste afstand afscheid moesten nemen. Het lied greep mij aan. Ik vond de entourage en dit nummer helemaal passen bij wat deze Livestream beoogt, namelijk troost bieden in deze moeilijke tijden vol angsten en verdriet.
Na dit lied las Eva een tekst voor uit een periode dat ze nogal kwistig allerlei stelligheden rondstrooide. “Je hebt maar heel even. Zorg dat je stempel gedrukt staat.” Dat is mij bijgebleven. Eva zong tot slot een nieuw lied dat zij eigenlijk met haar band live zou spelen. De Paradox van Zekerheid.
Albert van Abbe
Albert van Abbe
Ook Albert van Abbe is net zoals Eva van Pelt verbonden aan Willem Twee via Talent HUB Music Brabant. Albert is ook Artist in Residence bij Willem Twee studio’s. Hij leeft zich uit aan de veelal analoge apparatuur om op deze wijze elektronische muziek te maken. In het najaar verschijnt een nieuw album. Het nummer dat hij op deze Livestream laat horen, staat ook op dat nieuwe album. Het titelloze nummer is goed opgebouwd naar een spannend middenstuk dat zeer dansbaar is. Het slot is kalmer wat ik toch jammer vind. De beat had voor mij tot het eind mogen duren.
Ik wil geen voorbarige conclusies trekken na deze eerste Willem Twee Huiskamer Livestream. Je krijgt de mensen te zien die normaliter achter de coulissen werken bij Willem Twee. In de stream zien we hen nu in hun alter ego. Er komt een tweede editie en dan mag ik hopen dat er toch wat meer aandacht besteed wordt aan de presentatie.
