Albums | KLANKGAT

aug, 2023

Gewoon Doen van Gewoon Johan is ongewoon
Je kan blijven hopen en dromen maar dromen worden pas werkelijkheid door gewoon te doen

De EP Gewoon Doen van Gewoon Johan – artiestennaam van Johan van Bommel – bestaat uit twee Nederlandstalige en twee Engelse nummers. En dat is nogal ongewoon en eigenlijk uniek in de pophistorie en zeer typerend voor deze eigenzinnige artiest uit Den Bosch.

Gewoon Doen

De EP Gewoon Doen werd op 27 juli uitgebracht en zorgde voor enthousiaste reacties. Wonderlijk genoeg repte niemand een woord over die tweetaligheid van dit debuut. Het is toch wel het eerste wat opvalt aan deze EP ook al heb je er nog geen noot van gehoord.

De conclusie luidt dan ook dat het om een unicum gaat. ‘Gewoon’ dus op de man af vragen hoe dat zit met die tweetaligheid, waarom hij hiervoor heeft gekozen. Johans antwoord was simpel.

“Ik kon het doen dus deed ik het gewoon, gewoon doen. Ik wilde altijd al werken in het Engels en die twee nummers zouden in het Nederlands behalve de taal heel anders zijn. En ook andersom. Ik had die vier nummers klaarliggen. Ik kon het doen gewoon. Talk to Me komt bij mij heel anders over dan Praat met Me.”

De EP

De EP begint met 0,0 (nul komma nul) en kan je beschouwen als een positief nihilistisch nummer.

We weten niks van dit superlijpe leven
Zo onbegrijpelijk en eindeloos, voor even
Helemaal voor ons, gratis gekregen
Dus doe je ding, welkom in het leven

0,0 We weten helemaal niks
We leven allemaal het leven, maar toch weten we niks

Van zichzelf zegt Johan dat hij helemaal niks weet van belasting, wonen of oorlog maar wel over dromen. En naar ons toe nodigt hij je uit om naar jezelf te kijken om zijn gedachtegang te snappen.

0,0 is alles wat ik weet
Meer dan genoeg en dat is goed

Eyes on the Road
Een regelrechte rocknummer, met een stevige beat die nergens afzwakt. En een oproep om je te houden aan het pad – the road – dat je voor jezelf hebt uitgestippeld. Met een lekkere gitaarsolo als toetje.

I keep my eyes on the road
You gotta keep your eyes on the road
We gotta keep our eyes on the road

I don’t wanna kill somebody
I just wanna love somebody
So Ik keep my eyes on the road

Weg Van Hier
Heel ver weg
Soms wil ik weg ik wil weg van hier
Weg van de toekomst, op naar plezier
Weg van het verleden, ik heb genoeg gestreden

Erg herkenbaar allemaal, wie heeft niet diezelfde verlangens om er even helemaal tussenuit te trekken? Geen gedoe aan je hoofd maar het is o zo moeilijk. Sterk nummer.

Talk to Me
Het laatste nummer begint met een fijne gitaarlick en invallende bass & drums. Zoals dat hoort bij een rocksong. Het is een bijna wanhopige oproep aan een geliefde om te gaan praten, een vrouw die het moeilijk met zichzelf heeft. En ook dat is een aloud terugkerend thema in de pophistorie.

Lois Simonse - cover art — Lois Simonse – cover art

De EP Gewoon Doen is tot stand gekomen in de studio’s van Studio Cube onder de kundige begeleiding van Frans de Visser die zorgde voor de opnames, inspelen van meerdere instrumenten, backing vocals, audioproductie, meedenken met teksten en de videoclip die in de maak is.

Johan werd verder begeleid door zangeres Hesther Ansems op Weg van Hier. Johan Kuiters (drums) en Tim Gout (bass) speelden mee in Talk to Me. Lois Simonse deed de cover art.

jan, 2023

Look-a-like BOYBAND maar dan van de literaire kant
Debuutalbum In Canon is speels en mengt andere vormen in een format dat toe is aan verandering

BOYBAND, is dat een soort Take That maar dan literair?, vroeg Philip Freriks quizmaster van De slimste mens aan Martin Rombouts bandlid van BOYBAND. Dat is precies wat het is, beaamde Martin volmondig die donderdag 5 januari voor het eerst meedeed aan die quiz en ook maar meteen winnaar van de dag werd.

Uit onvrede en verveling hoe het toegaat op literaire avonden, besloten de bandleden om dans en muziek toe te voegen aan hun act. Een boyband look-a-like maar dan eentje van de literaire kant. Op 17 januari is hun debuutalbum In Canon te koop en te beluisteren op diverse streaming diensten.

BOYBAND In Canon

BOYBAND telt twee Bosschenaren in zijn samenstelling. Dat zijn schrijver en striptekenaar Jelko Arts en dichter, schrijver, performer Wout Waanders.

De drie andere bandleden zijn muzikant Laurens van de Linde, theatermaker Koen Frijns en de reeds genoemde dichter en theatermaker Martin Rombouts.

In Canon

Het album opent met het nummer Adriaan van Discotheek dat nu ook een hit is. Het refrein luidt:

We gaan schuren in de Adriaan van Discotheek
Sturen facturen in de Adriaan van Discotheek
Propriacuren in de Adriaan van Discotheek
Baby met mij is het elke avond Boekenweek

Het nummer is een rake schets van een doorsnee boekpresentatie. Champagne, coke, verveling, overspel, vage kennissen. En een nieuw boek, net op tijd persklaar voor de Boekenweek. Met de goedkeuring van de literaire peetvader der Nederlandse Letteren, Adriaan van Dis.

Het tweede nummer De kleedkamer is een partytent tussen twee auto’s is een telefoongesprek met een vriend(in) die niet opneemt dus spreekt de beller in de voicemail. Hij klaagt dat hij het zo koud heeft op een videoset. Tussendoor maken de andere bandleden op- en aanmerkingen. Het is erg leuk vormgegeven. Helemaal van deze tijd door het te gieten in een voicemail monoloog.

Niet in Oranje gaat over een persoon die zijn kansen niet heeft gepakt en zijn talenten niet heeft aangewend in tegenstelling tot zijn vrienden. Hij zit vast in een doorlopende herhaling: “Ik doe mijn haar precies zoals het ook gisteren zat.” Hij zal nooit voor Oranje spelen.

Je hoeft het niet alleen te doen stemt melancholisch. Eenzaamheid troef. “Ik ben al dagen binnen ook al schijnt de zon, staar naar de buren vanaf mijn balkon. Aan de kapstok hangt al een tijd alleen mijn jas.” Maar er gloort hoop want niemand hoeft het alleen te doen: ” We kunnen het ook samen doen, je staat hier niet alleen,” luidt een deel van het refrein.

In De manager horen we de peptalk van de manager van BOYBAND die zijn mannen vrijaf geeft om te gaan feesten in de stad. “Je bent maar één keer jong.” Ze moeten wel hun socials in de gaten houden en live verslag maken van de stapavond. De manager wordt emotioneel. “Het is niet alleen zakelijk, we zijn een grote familie. Zorg altijd voor elkaar.” Toch eindigt de manager met de opmerking voorzichtig te zijn met de stem van Wout (Waanders) want niet is verzekerd…

Dit is slechts een deel van het album In Canon. BOYBAND is een welkome afwisseling op literaire avonden voor zowel publiek als voor de Nederlandse literaire gemeenschap. Speels en niet te beroerd om andere vormen te mengen in een format dat toe is aan verandering.

Foto’s van Facebookpagina BOYBAND

okt, 2022

Madelief onderdeel van nieuw album Tijdsgeest
Als de jeugd voorbij is en de verwondering verdwenen, daalt de werkelijkheid in dat het leven eindig is

Van de Bossche componist Chiel Nugter is nieuw werk uitgekomen met als titel Madelief. Hij maakte dit werk samen met violiste Iris van Nuland. Madelief zal onderdeel zijn van het album Tijdsgeest dat in 2024 uit zal komen. De video met pianist Alfredo van de Munt en Iris is opgenomen in de kleine zaal van het Concertgebouw in Amsterdam.

Madelief

Op het album Tijdsgeest van de Bossche componist Chiel Nugter zal ook samengewerkt worden met koren en andere musici. Madelief is het eerste werk dat uitkomt en er zullen nog enkele eerst als single uitgebracht worden. Op mijn vraag hoe Madelief tot stand is gekomen en wat eventueel de achterliggende gedachte is van het album Tijdsgeest, kreeg ik het volgende antwoord:

Antwoord Chiel Nugter

Ik heb weer met Iris samengewerkt omdat ik het fijn vind met haar samen te werken. Mijn manier van werken begrijpt niet iedereen gelijk en zij snapt heel snel wat ik bedoel; ook omdat we al eerder samen hebben gewerkt. Ik heb voor het concertgebouw gekozen ter afwisseling [van Bossche locaties zoals De Toonzaal, red.] maar ook omdat de zaal Spaans aandoet en het volgende nummer dat uitkomt El Caballo Arabe gaat heten. Dat nummer doet Spaans aan maar ook Iris en Alfredo hebben iets Spaans/ Zuid- Europees over zich. Leek me een mooi totaalplaatje. De zaal slaat dus vooral op het volgende nummer dat uit zal komen.

Thematiek van het album Tijdsgeest zal zijn dat als de jeugd voorbij is. De werkelijkheid indaalt dat het leven eindig is. Met het verdwijnen van de verwondering die je als kind hebt verdwijnt ook het gevoel het eeuwige leven te hebben. Als alternatief zoekt men naar antwoorden waar mijn inziens religies uit ontstaan en als gevolg daarvan er hemelen en paradijzen worden verzonnen om de eindigheid enigszins dragelijk te maken.

Op dit album zal een Bosch koor (nog in gesprek) zingen en er zal nog een aantal mooi namen in de muziekwereld komen om op het album te spelen. Uiteindelijk zal er een mooi rond verhaal uitgekristalliseerd worden en zal het album uitgebracht worden in de vorm van mijn zelfbedachte Nieuwetijds Muziekboekje….

Melancholie

KLANKGAT heeft de afgelopen jaren de nodige aandacht besteed aan Chiel Nugter als componist en zijn werk. Madelief past naadloos in het oeuvre van de Bossche componist. Romantisch klassiek en harmonieus met een hang naar nostalgie. Dat komt tot uiting in de melancholie die Madelief uitademt. Luister zelf.

Screenshots: Youtube – Madelief – Iris van Nuland & Alfredo van de Munt
Geluidsman: Emil van Steenwijk
Video: Remco Coolegem

mei, 2022

Holi Fools zijn zeer verknocht aan de Slow Lane
Ruud Fieten en Romee Cooler doen alles op hun eigen(wijze) manier en wij mogen mee luisteren

Ruud Fieten en Romee Cooler vormen al geruime tijd het singer songwriter duo Holi Fools. In de corona zomer van 2020 interviewde KLANKGAT hen in het Funpark van het Werkwarenhuis aan de Tramkade. Ze hebben nu Slow Lane, hun eerste single, uitgebracht. Maar nu als de nieuwe Bossche band Holi Fools.

Holi Fools – Slow Lane

We make high-end DIY-music for the masses, staat op de Spotify account van de band te lezen. DIY staat voor Do It Yourself, doe-het-zelf. Ruud en Romee wonen in zelfgebouwde houten yurt (of joert) dat niet alleen dient als thuisbasis maar ook als muziekstudio. Hier schrijven ze hun songs en nemen ze waarschijnlijk ook hun nummers op.

En verder schrijven ze op Spotify: We like taking it slow. Dat kun je wel stellen. Daar is dan ook de single Slow Lane uitgerold, uit die levenshouding. Het nummer houdt een ritme aan dat de Amerikanen laid back noemen, achteroverleunend, ontspannen. Bijna een lullabye.

Slow Lane ademt het rustige landelijke leven uit. Ruud Fieten zingt in het refrein dan ook ‘I am addicted to the Slow Lane’, de rechterrijstrook bestemd voor het langzame verkeer.

Als single duurt het lied relatief lang, iets meer dan vijf minuten. Dat zou gezien het trage tempo funest kunnen zijn, ware het niet dat door een lange, bijna geheel instrumentele outro de song een interessante wending aanneemt.

‘Pass me by, it’s allright I am addicted tot the Slow Lane,’ zingt Ruud Fieten. Dan begint die outro met Ruud aan een jankende gitaar terwijl hij de zin voortdurend blijft zingen maar die steeds gesmoorder klinkt en andere stemmen gemengd met lo-fi ruis de song binnendringen.

Geluiden van een dominante gedigitaliseerde buitenwereld kruipen in de binnenwereld van Romee en Ruud. Gesmoord zingt Ruud herhaaldelijk dat hij verknocht is aan de Slow Lane. De jankende gitaar verhevigt dat verlangen dat steeds meer overstemd raakt.

De Slow Lane wordt ingehaald door de Fast Lane.

Slow Lane

mrt, 2022

Toer Greve experimenteert ongebonden op Textures
De zeven tracks van het nieuwe album bereiken het effect dat geluid bijna tastbaar wordt

Gitarist/componist Toer Greve bracht vrijdag 11 maart het nieuwe album Textures uit. Zelf noemt hij het experimentele elektronische muziek ook wel IDM genoemd, intelligent dance music. Textures is te beluisteren op Spotify en wordt gedistribueerd door DistroKid, een digitale muziekdistributiedienst.

Toer Greve – Textures

Toer Greve is gitarist, componist en docent. Hij zat in de fusionband Kasuaris (album Dinobird) en werkt samen met Luuk Bergervoet in het schrijvers- en producersduo Toul. Daarnaast werkt hij veelal als studio gitarist.

Textures telt zeven tracks en elke track is gebaseerd op de aloude ‘single-maat’. Het langste nummer duurt 3:40 minuten.

Textures is na Convenience over ethics zijn tweede IDM-album (Intelligent Dance Music). Elektronische muziek is voor Toer een speelveld om nieuwe ideeën en concepten uit te proberen. Hij werkt/schrijft in verschillende muzikale disciplines maar net dit genre geeft hem het gevoel dat alles mogelijk is. Geen beperkingen op technisch gebied of bepaalde stijlregels waar muziek aan moet voldoen. Hij kan zo ver gaan als zijn voorstellingsvermogen dat toelaat. Ongebonden.

De nummers vertegenwoordigenTexturen, de structuren van zowel synthetische als natuurlijke weefsels en materialen. De namen van de titels zijn gekozen op basis van die weefsels en materialen zoals rubber, hout, plastic en goud. En dat heeft natuurlijk alles te maken met de titel van het album, Textures. Weefsel, stof, materie. Voelbaar.

“Het gevoel van het materiaal op mijn vingertoppen is de leidraad geweest voor het ontstaan van de nummers. Songtitels verklaren welk materiaal dat is. De composities zitten vol details en micro geluidjes. Dit geeft naar mijn mening het effect dat geluid bijna tastbaar wordt. Hopelijk ervaart de luisteraar dat ook zo!”

Het openingsnummer Rubber voldoet aan de bovenstaande beschrijvingen. Afwisselende cool beat en detailrijk. Leather heeft een Afrikaanse inslag geschraagd door complexe ritmes en donkere vocalen die kreten uit slaken. Het derde nummer Wood is mellow met dromerige meerstemmige vocalen, bijna transcendent. Teflon daarentegen is aards, jazzy en stedelijk. Wool is een geschikte advertentie tune voor alles wat met wol en warmte te maken heeft. Op Gold haalt Toer alles uit zijn gereedschapskist. Hier ook weer een vocaal met nu wel tekst. Het laatste nummer Plastic is een reguliere R&B met dien verstande dat het slot behoorlijk afwijkt van dat genre.

Textures is typisch zo’n album dat je vaker moet beluisteren om de vele wendingen en klanken op waarde te kunnen schatten.

dec, 2021

Camilla Blue lanceert nieuwe single Mmm Mmm
Augmented Reality liveshow gaat in 2022 op 25 maart van start in de Effenaar

Mmm Mmm is de achtste single van het album Yellow dat volgend jaar in maart verschijnt. De Augmented Reality liveshow van Camilla Blue gaat in 2022 op 25 maart van start in de Effenaar in Eindhoven.

Mmm Mmm

Vrijdag 10 december was de release van de nieuwe single Mmm Mmm van Joyce Deijnen – alter ego Camilla Blue. Ik hoorde het nummer al op 21 september tijdens een fantastisch optreden bij de Blue Room Sessions in de Verkadefabriek. Maar toch werd ik weer verrast door het uiteindelijke resultaat.
In tegenstelling tot het vorige uptempo Silver Locks is dit een fijn, stemmig en ingetogen liedje. Alles is prachtig vormgegeven. De zang van Joyce is sowieso fantastisch, de video is sober maar smaakvol en de begeleiding van de gelijknamige band is weergaloos tot het einde toe, met de subtiele accordeon klanken van Melchior Huurdeman. Tevens complimenten voor de overige bandleden Coos van de Klundert, Daan van der Vorst en Shaquille Pentury.

“Mmm Mmm gaat over het vat vol tegenstrijdigheden in mij”, aldus Joyce Deijnen. “Door mijn gedrevenheid wil ik vaak alles tegelijk, waardoor ik mezelf nogal eens voorbij loop en ruimte bij anderen wegneem”. Het is alweer de achtste single van het album Yellow, dat in maart 2022 verschijnt. Het nummer maakt ook deel uit van de Augmented Reality liveshow die op 25 maart in première gaat in de Effenaar. Camilla Blue ontwikkelt deze show samen met Effenaar Smart Venue en Fontys.

Opmaat naar AR-liveshow

Met ondersteuning van Kunstloc Brabant werkt zij momenteel aan de AR-liveshow die in 2022 langs Nederlandse poppodia gaat toeren. De rijk gevarieerde songs over haar levensverhaal krijgen extra kracht door verrassende AR-beelden die het publiek ervaart door speciale brillen.

Op basis van een concept van regisseur John Heijligers hebben studenten van de Fontys opleidingen Creative Studies en ICT respectievelijk de storyline en de techniek uitgewerkt. Ook hebben zij een multi-experience platform ontwikkeld voor de promotie van de tour met nieuwe technologieën. Zo komt er in de steden waar Camilla Blue deze AR show speelt een mystieke gele deur te staan, waarbij je via een QR-code een eerste impressie krijgt van de AR-show.

Als één van de toptalenten van Brabant krijgt ze ondersteuning van Music Hub Brabant.

okt, 2021

Three is nieuwste release van Death Star Discotheque
Drie nummers postpunk uit de regio Boxtel/Eindhoven ontstaan en ontwikkeld in de lockdown periode

Ons aller hoofdredacteur Ronald werd getipt door Death Star Discotheque zelf, dat ze nieuwe muziek uit hebben gebracht. Of ik eens naar Three wilde luisteren.
Vooropgesteld dat Klankgat met name de Bossche muziekscene een warm hart toedraagt, mogen er ook wel eens uitzonderingen gemaakt worden. Death Star Discotheque (goeie naam!) stamt uit Eindhoven en Boxtel, en vormt bij deze de uitzondering. Wat ook meehelpt, is dat de band 16 december een optreden heeft gepland in het sympathieke café van de Bossche Brouwers aan de Tramkade.

Death Star Discotheque, Three

Maar nu waar het feitelijk om draait: de muziek. Three is een EP met daarop drie nummers. Death Star Discotheque heeft eerder al materiaal uitgebracht, zoals op Spotify te vinden is, en dit is hun tweede EP.

Three

De opener, Freedom Of Speech, trapt lekker af met wat gitaar feedback aan het begin. Opvallend is het droge strakke basgeluid wat het nummer sterk overeind houdt. Qua sfeer doet het denken aan de Stooges. Met name de gitaarsolo’s na elk refrein dragen hier aan bij. Het klinkt erg lekker, maar het pianogepingel als afsluiting gaat aan mij voorbij.

Om toch maar de Grote Namen erbij te pakken om de sfeer van een nummer te duiden, het tweede nummer, Colours, heeft iets van Sonic Youth ten tijde van Goo, en van Dinosaur Jr.’s ‘Bug’. Een licht melancholiek nummer, met als kadootje mooie zin ‘She’s like the colours I adore’.

Afsluiter 1000 Eyes doet mij niet zo veel. Het is een soort ‘generic’ postpunk: up-tempo, met schreeuwende zang. Het klinkt lekker strak, maar heeft weinig eigen smoel.

Death Star Discotheque speelt in december in Brouwpodium Bossche Brouwers de Vaart, ik ben wel benieuwd hoe ze live zijn.

Death Star Discotheque is een indie/post-punk band uit Boxtel/Eindhoven.   De band werd eind 2018 opgericht. Na een periode als trio te hebben gespeeld, werd de band in de zomer van 2021 verstrekt door een bassist.   De band gaf vele optredens in Nederland (oa in De Pul/Uden en de W2/Den Bosch) en België. In de zomer van 2019 deed de groep een mini-tour in Duitsland (oa Wild at Heart/Berlijn).   In oktober 2021 verscheen Three, een drie track EP. Eerder verschenen de singles Face Yourself (inclusief clip), Wasting Time en We Are XTC/Dance die in vele Spotify lijstjes werden opgenomen.

Tijdens de C19 lockdown deed de band een optreden tijdens The Isolation Sessions in de Effenaar, Eindhoven. Dat waren concerten zonder publiek en via livestream uitgezonden. Net als veel andere bands wachtte ook Death Star Discotheque ongeduldig op het moment dat de zalen weer open mochten. De lockdown periode werd benut om te werken aan nieuwe nummers.  met de EP Three als resultaat.

Line-up:
Michel, vocals/guitar
Roelof, drums
Eugene, guitar
William, bass

okt, 2021

Paperday brengt als eerste Wasteland uit
Met deze release bevestigt deze Brabantse band in staat te zijn catchy songs te kunnen maken

Paperday kan je met een gerust hart omschrijven als energiek en catchy. Kortom een stevige gitaarband geruggesteund door opzwepend drumwerk en strakke baspartijen. Meng dit goedje samen met zang en fijne teksten en je hebt te maken met een popband die hits kan scoren. Wasteland is de eerste song die uit een complete live sessie wordt gepresenteerd. De live sessie werd in Studio Cube opgenomen. De mixing was in handen van Frans de Visser.

Paperday

Paperday is in 2018 opgericht – door onder meer leden van de opgeheven band Gifter – en komt nu met zijn eerste release. Dat lijkt laat, maar duidt op een muzikale en professionele zelfkennis en toewijding. Je publiceert pas dan als je echt achter staat wat je uitbrengt. Wasteland – Remote Work Sessions, dus.
Voldoet deze release aan de uitspraak van het aangestipte hit potentieel vermogen van de band? Die vraag kan met een grote mate van zekerheid met een JA worden beantwoord. Het nummer is opgebouwd binnen het klassieke frame van een uptempo popsong.

Om te beginnen duurt het nummer 3 minuten en 13 seconden, net binnen de marge van hoe lang een gangbare single mag duren. Daarnaast is de intro met een paar tikken van de drumsticks met meteen daarop de inzet van de gitaren uiterst effectief. Zanger Danny van der Wielen komt precies op het juiste moment, kop af op de dertiende seconde. Meteen bij de strot pakken, zo is het maar net.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Danny zingt ‘lijzig’ dat wil zeggen dat de zang qua tempo wat lager zit dan het instrumentale deel van de song. Soms is hij bijna aan het praten. Zijn timing is goed, ook na de breaks. Hoe anders is het met de backing vocal van gitarist Thijs Schnater en drummer Daan Benting. Die klinkt schel en aan de timing schort ook een en ander.

Dit is het enige punt van kritiek op dit verder pakkend nummer en straks als Paperday live gaat in Huis 73 op 23 oktober en 26 november in Willem Twee kunnen de fans lekker meebrullen met het refrein: “Aha, up in the Wasteland. aha up in the Wasteland!”

Bassist Milan Camuzeaux heeft de plaats ingenomen van Robin Reijers die eind vorig jaar de band heeft verlaten.

Screenshots: Wasteland (Remote Work Sessions)

sep, 2021

Masquerade ademt sfeer van het mediterrane Venetië
Productieve Bossche componist Chiel Nugter brengt alweer zijn vierde album uit

Het nieuwe album Masquerade van de Bossche componist en gitarist Chiel Nugter is maandag 20 september uitgekomen. Het is inmiddels zijn vierde album in nauwelijks anderhalf jaar tijd.

Voor dit album heeft Chiel samengewerkt met ensemble Zoef en pianist Chris van de Kuilen. In het ensemble speelt ook Maud Busschers uit ‘s-Hertogenbosch. Zij is één van de beste hoboïsten van het land. De video onder in het artikel is gemaakt door de mediaman Remco Coolegem. De albumhoes van Masquerade is getekend door Sanne Hoekstra.

Masquerade

Het album Masquerade opent met het nummer Getijde en het roept een melancholische sfeer op die treffend past bij de omschrijving die Chiel Nugter zelf aanvoert: Venetië aan de Middellandse Zee. Het is een dreigend beeld van de Dogenstad – de bijnaam van Venetië – die wordt opgevoerd van die bijzondere stad aan de lagune, uitmondend in de Adriatische Zee.

Waltz of the Dancing Puppets is een klassiek opgebouwde wals met weer een duistere ondertoon die voortborduurt op het openingsnummer. Het past bij het beroemde carnaval van deze stad, waar inwoners zich prachtig uitdossen en gemaskerd rond paraderen. Het nummer Kwetsbaar met mooie, fonetische vocalen van Janneke Stoute verdiept dat onbestemde, onderhuids gemoed nog verder.

Het vierde nummer is het titelnummer Masquerade en dat is zonder meer terecht. Het zou zomaar een soundtrack van een film kunnen zijn dat zich afspeelt in de slecht verlichte steegjes en doodlopende zijkanalen van Venetië, uiteraard tijdens carnaval. Ik moet ook denken aan de klassieke thriller Don’t Look Now die eindigt met een huiveringwekkende achtervolging in de krochten van deze kanalenstad.

Het Zoef ensemble met pianist Chris van de Kuilen zetten zacht en harmonieus in om na enige tijd het tempo en volume te verhogen. Dan volgt een break en gaat het nummer weer wat tempi lager om te eindigen als een stervende zwaan zoals in een klassiek ballet. En dat is wat het werk van Chiel Nugter en dit album in het bijzonder kenmerkt. Het is ‘classic’ klassiek, akoestisch en harmonieus. Electronica komt niet aan de pas en geen spoor van atonaliteit. Een verademing in deze hi-tech wereld waarin beats per minute en autotune de overhand hebben.

Het vijfde van in totaal twaalf nummers is Acacia en het is een geslaagde samenspel van piano en zang. Zangeres Janneke Stoute zingt fonetisch in zelf verzonnen klanken. Toch hoor ik Italiaans aandoende klanken. Acacia zou, zo kan ik me voorstellen, voorgedragen kunnen worden aan een of ander prinselijk hof in de zeventiende eeuw. Van Geluk of Misère begint als een vrolijk nummer uit de Balkan, maar eindigt toch in droefenis en dekt dus de lading van de titel. Het is een bewerking van het gelijknamig nummer dat op het album Vannatuure staat.

Venice is een kort en krachtig nummer met mooi spel van Maud Busschers op de hobo. Een nummer dat mij sterk aan het werk van Vivaldi doet denken. Het volgende nummer Ca’Dario wijkt qua opbouw af van de rest van het album en intrigeert daarom des te meer, met een hoofdrol voor de violisten. Ethos Pathos Logos appelleert wederom aan Vivaldi en zou zich uitstekend lenen voor een pas de deux. Voortreffelijk spel van Floortje de la Fosse op de fluit en zang van Janneke Stoute.

Misère is een solo van Chris van de Kuilen op de piano. Dit nummer schreef hij samen met Chiel Nugter. Het nummer gaat verder daar waar het piano intermezzo van Geluk of Misère eindigt. Het duurt alleen te kort.

De Laatste Deur betekent het einde van het feest, het einde van het leven, een requiem. Achter die laatste deur wacht de zwarte, lugubere gondel (La lugubre gondola van Franz Liszt) die je naar de overkant van de lagune brengt.

Masquerade is tot nu toe het meest uitgebalanceerde werk van Chiel Nugter als componist. Zijn gitaar blijft in de koffer. Chiel is er in geslaagd een aansprekelijk album te maken binnen het populair klassieke genre. Hij omringt zich met uitmuntende musici en ook dat is een talent.

En tenslotte is er nog De Toegift dat 40 seconden duurt. De Toegift lijkt eerder meer op een cliffhanger voor een nieuw album. Wordt vervolgd.

Chiel Nugter – Getijde met Ensemble ZOEF – Chris van de Kuilen

Bezetting Masquerade:

Viool: Stijn Brinkman
Viool: Nina Zuure
Alt-Viool: Georgios Andreadis
Cello: Liutauras Zilaitas
Contrabas: Orrin van Leeuwen
Piano: Chris van de Kuilen
Fluit: Floortje de la Fosse
Hobo: Maud Busschers
Zang: Janneke Stoute

jan, 2021

Ffffreddie Nancy Kleurenblind & De Zingende Roadie
Ballade is een ode aan overleden bassist en basleraar Freddie Cavalli

Nancy Kleurenblind & De Zingende Roadie, een paar apart. In 2019 troffen twee redactieleden van KLANKGAT het duo aan in het stampvolle café De Palm in Den Bosch bij Popronde Nederland.

‘De droogkomische uitstraling van lichtgevende sneakers en een lichtsnoer in de hoodie van de Zingende Roadie en de glitter-plakletters op de bas van Nancy Kleurenblind geven dit duo een kleinkunst-achtige kitsch’. Zo werden ze treffend door redacteur Paul Claassen toentertijd omschreven.

Nancy Kleurenblind & De Zingende Roadie

Een paar weken geleden kwam de ‘kerstsingle’ met videoclip Ffffreddie uit. Het nummer – een ballad – gaat over een zekere Freddie wiens naam licht stotterend als Ffffreddie wordt gezongen. Deze Freddie is Freddie Cavalli, de artiestennaam van Fred van Kampen, oud-bassist bij His Wild Rommance van Herman Brood. Hij was daarnaast docent culturele en kunstzinnige vorming aan het Sweelinck College in Amsterdam. Fred van Kampen overleed in 2008.

De clip
Het is een wat bevreemdende clip en nogal sober, lees Spartaans, opgenomen, namelijk vanuit slechts één camerastandpunt gericht op een vrouw die zittend gitaar speelt zonder dat je haar gezicht te zien krijgt. Haar felroze gelakte nagels springen meteen in het oog.

Op de achtergrond brandt knetterend hout in een vuurkolf en staat een tweede persoon met lichtgevende sneakers die telkens van kleur veranderen. Haar gezicht komt ook niet in beeld. Deze clip past naadloos bij Nancy Kleurenblind & De Zingende Roadie, beetje raar, typisch Nederlandse oubolligheid, low-budget, anarchistisch, trashy, camp. Kortom, de clip herbergt alle kenmerken van dit eigenzinnig duo. Meligheid troef.

Je blijft desondanks kijken want benieuwd of de gezichten van de twee vrouwen alsnog in beeld komen. Dat gebeurt pas deels helemaal aan het eind. Nancy Kleurenblind popt links in beeld heel even op. De Zingende Roadie trommelt onverstoorbaar op haar casio en blust het vuur daarna met water. Einde clip en het nummer is al veel eerder gestopt.

Het nummer, de ballad Ffffreddie
De ik-persoon in het nummer (Nancy of de Roadie?) vertelt dat ze niet meer aanbelt bij Ffffreddie. Want die is dood. Dat wordt niet zo onomwonden gezongen maar op deze wijze: “Zijn huidige locatie is diep onder de grond. ” Of: “Ik zocht je steen maar hij heeft er geen een.” En nog eentje: “Ik voel je om me heen maar ik ben alleen.”

Het is een kort nummer van pakweg 114 seconden. Ffffreddie is luchtig van toon en inhoud en gaat over een man die nu nog steeds wordt gemist. Als geen ander kunnen Nancy Kleurenblind en De Zingende Roadie daar zo’n leuke draai aan geven. En voor je het weet, zet het nummer zicht vast in de muziekkamer van je hersenen. Oehoe, Ffffreddie.

Screenshots uit videoclip fffFreddie.