Vrijdag 17 maart stond de Frank Zappa tributeband 2000Motels met hun ‘…plays Zappa’- tour in het Bossche Podium Azijnfabriek. Naar aanleiding van dit optreden heb ik een gesprek met drummer Karsten van Straten.
‘De keuze om muziek van Frank Zappa te spelen komt voort uit pure liefhebberij. Wij als 2000Motels hebben plezier in het spelen van zijn muziek, en het publiek vindt het ook leuk, dus wij gaan er voorlopig nog wel mee door.’
Dat plezier was duidelijk te zien, afgelopen vrijdag. Na wat geluidsproblemen, werd vanaf ongeveer het derde nummer duidelijk wat jullie willen laten horen…
‘Door domme pech hebben we een te korte soundcheck gehad. Maar fijn om te horen dat onze geluidsvrouw het probleem vrij snel onder de duim had.’
… behalve dan het geluid van jullie zanger. Als hij zong, kwam het te hard en vervormd door, waardoor de rest van de band vrijwel onhoorbaar werd.
‘Het spijt me dit te moeten horen. Gerrit Eijkelboom is klassiek geschoold als zanger. Het zal toch aan de techniek gelegen hebben. Ik heb na andere optredens wel eens de opmerking gekregen dat hij te zacht zong.’
Frank Zappa’s oeuvre is bepaald geen flauwekul, qua volume maar ook qua muzikaal vakmanschap. Hoe bepalen jullie de keus welke nummers of stukken te spelen?
‘We spelen met name de bekendere nummers. We gaan uit van onze eigen ‘beperking’. We willen wel een zo breed mogelijk scala aan Zappa’s muziek laten horen.’
Dat blijkt. Zo staan ‘Let’s Make The Water Turn Black’, van de Mothers Of Invention op jullie setlist, naast latere nummers als Baby Snakes.
‘Ons idee is, om voor zowel Zappa- afficionado’s, alsook mensen die zijn werk niet kennen te spelen. Daarom ligt de keuze op de wat makkelijkere nummers.’
En dat is dan ‘makkelijkere’ tussen dikke aanhalingstekens?
‘Ja. Ook in de nummers die wij doen, zitten muzikaal technisch uitdagende dingen, zoals complexe maatwisselingen.’
Dat is dan een kwestie van veel repeteren?
‘Wij repeteren elke maandagavond, week in week uit, om alles bij te houden. Een nummer als Zomby Woof heeft ons wel wat kruim gekost om onder de knie te krijgen. Ook tijdens corona zijn we, binnen de regelgeving, doorgegaan met repeteren. Om samen muziek te blijven maken, maar ook om goed beslagen ten ijs te komen, als we weer in zalen konden gaan spelen. Ondertussen hebben we 45 nummers waar we uit kunnen putten om een optreden samen te stellen.’
Tributeband
Deze slideshow vereist JavaScript.
Dat 2000Motels een tributeband is, en geen kloon, blijkt uit de opstelling op het podium.
‘De keuze voor een Weissenborn akoustische gitaar (door bassist Achille Regazzoni bespeeld) geeft de band een wat country-achtig geluid. Dat is een bewuste keuze geweest, en werkt naar ons idee erg goed.’
De zang van zanger- toetsenist Robin Boer benaderde die van Ike Willis behoorlijk goed. Gitarist Jan van der Veen raakte aan het begin van het optreden een behoorlijke valse noot, maar daarna viel er genoeg te genieten van zijn solo’s. Rob Brons deed gedegen zijn werk vanachter z’n keyboard.
Na afloop van de eerste sessie op zondagmiddag 29 januari van TexMex muzikant Dwayne Verheyden op de Mainstage van het Western Experience festival omringen fans hem om een selfie te kunnen maken. Dwayne willigt elk verzoek met plezier in en staat iedereen te woord. Hij stemt ook direct in op mijn verzoek voor een interview. Maar eerste wil hij even wat eten en drinken. Ik volg hem backstage.
TexMex muziek is een fusie van traditionele Mexicaanse volksmuziek met elementen van country, western swing en rock and roll. Het is ontstaan in Texas en wordt gekenmerkt door het gebruik van de acordeón, elektrische gitaar en bajo sexto: een twaalfsnarige akoestische gitaar met een grote klankkast.
Deze muziek is ook bekend om zijn opgewekte ritme en liedteksten in het Spaans en Engels. Populaire artiesten in dit genre zijn Flaco Jiménez, Doug Sahm en Freddy Fender. In dit rijtje zou Dwayne uit Montfort, Limburg, zomaar aan toegevoegd kunnen worden.
Deze slideshow vereist JavaScript.
KLANKGAT: Dwayne, ik las dat TexMex jou van kinds af aan met de paplepel is ingegoten. Is dat waar? Dwayne Verheyden: Ja dat klopt, ja. Mijn vader werd fan van Flaco Jiménez een paar maanden voordat ik geboren werd. En als kind hoorde ik zijn muziek dagelijks in huis, in de auto. Zo ben ik daarmee opgegroeid, ja. Ik zie video’s terug toen ik twee jaar was en dat ik met mijn vader op die muziek aan het dansen was. Dat is echt met de paplepel erin.
Van het een komt het ander maar niet iedereen pakt accordeonist op als een carrièremogelijkheid en gaat daar zelfs voor naar de bron, naar de oorsprong. Hoe verklaar je dat dan?
Op mijn zevende heb ik mijn eerste accordeon gekregen van vader en moeder en ben ik begonnen met spelen. En ik wilde net zo als Flaco kunnen spelen en dat heb ik doorgezet. Eerst lessen gehad, natuurlijk toen ik klein was op een normale piano-accordeon. Dat heb ik op mijn vijftiende omgewisseld voor een acordeón waarmee ik nu speel. Hetzelfde als Flaco, een trekharmonica. Dat heb ik mezelf geleerd door zijn naar filmpjes te kijken, cd’s te luisteren.
En het Spaans?
Spaans, dat heb ik in Mexico veel geleerd en ook door van kinds af aan naar Flaco te luisteren.
Verblijf je nu veel in Mexico?
Daar woon ik eigenlijk.
Dan ben je hier nu eigenlijk op toer?
Twee weekjes in Nederland en vrijdag terug naar Mexico [3 februari, red.]
De band waar je nu mee speelt bestaat uit drie jonge gasten en … laten we zeggen een senior aan de drums. Hoe verklaar je dat?
Nou dat is eigenlijk de originele drummer. We hebben al een aantal jaren een jonge drummer, maar die wordt vader op dit moment. Hij kan er nu helaas niet bij zijn, dus we hebben onze oude vriend Jacque Schoonens gevraagd.
Gaan deze bandleden ook terug mee naar Mexico?
Nee, nee. Zij hebben hier gewoon hun werk en familie.
Met wie speel jij dan in Mexico?
Daar heb ik ook een eigen band, Mexicaanse muzikanten. En in Texas heb ik ook een band.
Dus in drie landen heb jij een band, In Nederland, Mexico en Texas.
Ja, klopt.
Komt er binnenkort nog een nieuw album uit?
Er komen nog video’s uit, singles en verschillende projecten waar ik op dit moment niet veel over kan zeggen. Ze zijn nog niet concreet. Er staat veel moois op de planning en hopelijk meer optredens in Europa en hier in Nederland.
En bij die laatste opmerking sluit ik me van harte aan. Boek die man.
Maud Busschers en Ilona Weiss zitten in spanning want hun muziektheaterstuk Voordat we gaan slapen, beleeft zondag 15 januari in Theater Artemis zijn vuurdoop, een try-out. Het stuk wordt vandaag twee keer uitgevoerd. Ik zit in de middagshow.
Maud Busschers en Ilona Weiss
Deze slideshow vereist JavaScript.
De twee jonge vrouwen kennen elkaar van de middelbare school en deelden toen al veel gemeen zoals muziekmaken, theater, kleinkunst en het Nederlandse lied. De nodige kennis en ervaring om een avondvullend stuk in elkaar te zetten hebben beiden opgedaan door studie en in de praktijk. Uit een hernieuwde samenwerking is Voordat we gaan slapen het (voorlopige) resultaat.
Ilona Weiss – Maud Busschers
Op het gelijkvloerse toneel ligt Maud Busschers in bed te lezen, speelt Ilona Weiss op bed gitaar, bladert Orrin van Leeuwen op een sofa in een kookboek en zit naast hem violist Nina Zuure te breien. Een huiselijk tafereel.
Maud schreeuwt dat het stinkt in huis, het stinkt naar vis. “Die zat me dwars in mijn keel,” roept ze uit. Een metafoor hoe zij zich voelt. Verwachtingen die niet gelijk lopen met de alledaagse realiteit. “Waarom moet ik altijd koken en de afwas?,” vraagt Maud. Liefde en relaties, het leven van alledag is geen sprookje.
Ilona leest sprookjes voor van Roodkapje en de rol van de Grote Boze Wolf. Staat hij symbool voor seksueel misbruik? En wat moet Assepoester met die lul van een prins? Ze kan er beter vandoor gaan met Sneeuwwitje, zingt ze achter de piano.
Assepoester en Sneeuwwitje
Maud schenkt thee in en verbrandt zich. “Heet!,” schreeuwt ze uit. Telkens verbrandt zij zich weer. Hoe het voelt om voor de zoveelste keer je mond te verbranden aan een hete kop koffie of thee waarvan je allang had kunnen verwachten dat je daar je mond aan zou gaan verbranden.
Is er een knop waaraan je kan draaien om het leven zo te sturen zoals jij dat wilt? Ja, die is er. Namelijk in de Knoppenwinkel. Maud wil graag een knop om die haar helpt om het leven wat makkelijker te maken. Haar tenen zitten zelfs vast. Die ‘makkelijke’ knop is echter al besteld door Nina Zuure. Maud zal het moeten doen met een andere knop. En uiteindelijk is Nina ook niet blij met háár knop want nu ze altijd haar zin kan krijgen, mist ze toch wel de weerstand van haar partner.
heeft u een knop voor mij?
In een andere sketch zingt Ilona over iemand op wie zij verliefd is, hoewel ze er eigenlijk tegen vecht. Ze vindt die persoon niet mooi, ja die is zelfs een beetje lelijk. Het lied kan rekenen op gelach uit het publiek. Want naast al deze beslommeringen, is de amusementswaarde erg hoog.
Het stuk wordt op alle flanken verrassend gebracht en zijn muziek en tekst van zeer goede kwaliteit. Ilona en Maud hebben heldere stemmen en zijn beide multi-instrumentalist. Orrin en Nina geven door hun spel op contrabas en viool een dramatische lading aan het geheel, dat van begin tot eind compact en helder is vormgegeven. Hulde ook aan de geluids- en lichttechniek van Theater Artemis.
Ik vraag Maud Busschers na afloop van de middagshow wat de strekking van hun verhaal is.
Maud Busschers
KLANKGAT: Er lopen verschillende verhalen in het stuk. Ik las in het persbericht dat het gaat over alledaagse dingen van het leven. Welk lied of act springt daarin het meeste uit? Maud Busschers: Ik denk dat dat per persoon verschilt. Het gaat vooral om het moment voordat je gaat slapen dat het hoofd eigenlijk aangaat. Daar komt de hele voorstelling uit voort. Alles wat ons bezig houdt, net voor het moment dat je in slaap valt, komt naar voren en voor mij is dat in het lied over die tenen die vastzitten waarin het heel fysiek voelbaar wordt. De onrust van dat moment komt daarin voor mij heel beeldend naar voren.
En daarom wil jij natuurlijk die knop hebben?
Ja, natuurlijk want ik heb weer effe zin dat het gewoon gaat.
En hoe zit dat met Ilona? Kan je voor haar spreken?
Voor Ilona is het meer…Ilona en ik zijn sowieso heel verschillend. Ik ben zo dat ik eerder vastzit in mijn emoties, ik ga er vol voor. Ilona die denkt dat ze de emoties nog een beetje de baas kan, die drukt het liever weg en dan houdt ze haar hoofd net boven water en dan soms pfoef … komt het zo. We hebben ook ervoor gekozen om persoonlijke verhalen dat ik die wél direct vertel en dat Ilona die of via een sprookje of verhaal of via een lied vertelt. Daarin zit het contrast. Ik ben veel directer en zo is het ook geschreven.
Bart van Dongen is De Stadscomponist van Den Bosch. Op 63-jarige leeftijd doet hij hetzelfde als wat hij op 15-jarige leeftijd deed: dingen bedenken en organiseren. Vandaag ben ik voor KLANKGAT op pad om verder kennis te maken met Bart en om hier het artikel over te schrijven dat je nu leest.
Wie is Bart van Dongen? Wat doet een stadscomponist? Wat beweegt hem? Welke instrumenten heeft hij en wat kunnen we van hem verwachten? Deze vragen hoop ik beantwoord te krijgen.
We hebben in het café van het Willem Twee Poppodium afgesproken voor de kennismaking.
Vooraf vroeg ik ook of we naar zijn huis konden gaan daarna, zodat ik wat meer in zijn wereld kon duiken en omdat ik ook benieuwd was naar welke instrumenten hij allemaal heeft staan.
De Stadscomponist
Bart van Dongen – De Stadscomponist
Nadat Ronald Rijken foto’s heeft genomen voor bij dit artikel en we van koffie zijn voorzien, vraag ik Bart naar zijn achtergrond en eerste kennismaking met muziek.
Bart van Dongen: ‘’Ik ben geboren in Zeeland, een klein dorpje tussen Nijmegen, Eindhoven en Den Bosch. Vanaf heel jong begon ik al te drummen op potten en pannen in huis. Zo rond mijn vijftiende ging ik bij de dorpsharmonie en kreeg ik het instrument in mijn handen geduwd waar een tekort aan was, want zo ging dat. Dat was de corhoorn. Uiteindelijk ging ik trombone op het conservatorium in Utrecht studeren, maar dat heb ik na drie à vier maanden neergelegd. De trombone had ik ingepakt en ik stortte me op de piano, om na drie jaar piano aan het conservatorium in Arnhem te gaan studeren.’’
onweerstaanbare groove
Johan van Bommel: ‘’Wat trok jou toen zo naar de piano?’
Bart: ‘’Eigenlijk omdat het voor mij een soort combinatie van de trombone en het drummen was. Op een piano kun je zowel ritmisch losgaan, als melodisch. Het kan ook beide tegelijk en ik hou van zo’n onweerstaanbare groove. Met een piano heb je zelf meer in de hand. Het is heerlijk om verantwoordelijk te zijn voor zo’n groove die dan direct uit jezelf komt.
Johan: ‘’Wat is het eerste album dat je zelf kocht?’’
Bart: ‘’Dat was van Joe Cocker met het nummer ‘’The Letter’’ erop. Het album heet ‘Mad Dogs & Englishman’’
Johan: ‘’Je bent stadscomponist van Den Bosch, wat houdt dat nu eigenlijk in?’
Bart: ‘’Samengevat in één zin is het eigenlijk: Het componeren van muziek van, dóór en vóór de stad.’’
Johan: ‘’Hoe krijgt dat vorm? Wat houdt je momenteel bijvoorbeeld bezig?’’
Bart: ‘’Pas geleden was bijvoorbeeld de Guitar Gods on Sunday hier in de Kleine Zaal. Ik had verschillende composities gemaakt, om die samen met zo veel mogelijk gitaristen uit de stad te gaan spelen. Er waren vijf verschillende stukken waarmee ik kon afwisselen en met behulp van borden kon dirigeren. Maar elke maand componeer ik ook een stuk dat voor iedereen toegankelijk is, en waarmee iedereen mag doen wat ie wil. Deze verschijnt maandelijks in de Bossche Omroep en op mijn website.
Wel zou ik het dan leuk vinden als ik een bericht, filmpje of audiofragment krijg van wat iemand ermee doet. Het zou al helemaal mooi zijn als een verzameling hiervan live met elkaar gepresenteerd kan worden op een evenement. Het is erg afwisselend wat ik doe. Laatst heb ik tijdens een schilderles bij Huis73 live piano gespeeld, terwijl ik ondertussen geportretteerd werd. Voor Huis73 heb ik ook de muziek voor de audiotour gecomponeerd. Dit is onderdeel van Shift Talks.’’
elke maand een compositie
Johan: ‘’Welk werk van jezelf ben je het meest trots op?’’
Bart: ‘’Dat is een moeilijke vraag, want elk werk heeft zijn eigen waarde in zijn tijd, op die plek en dat moment. In dat stukje ontwikkeling is alles veel waard, ook al zijn het heel verschillende dingen.
Zelf luister ik eigenlijk ook niet veel terug. Waar ik wel trots op ben, is wat ik iemand een keer hoorde zeggen nadat ik een lezing had gegeven. Iemand zei tegen iemand anders: ‘’Weet je wat nou het mooie is van Bart zijn werk? Dat het zo toegankelijk is, zonder te pleasen’’. Dat is eigenlijk wel precies wat ik wil doen ook. Het maakt me niet echt uit of mensen het per se mooi vinden, maar wel dat het toegankelijk is en dat die muziek iets doet, dat het communiceert.
Johan: ‘’Wat is het mooiste optreden dat je ooit hebt bijgewoond?’’
Bart: ‘’Het mooiste dat is lastig te zeggen, maar er zijn wel een aantal optredens die mij blijvend hebben veranderd als maker. Één daarvan was in de Willem Twee Toonzaal van Charlemagne Palestine. Hij had een paar redelijk goedkope Yamaha keyboards staan. Met bierviltjes had hij hierop een aantal akkoorden vastgezet die bleven doorklinken, waarover hij live speelde op een vleugel. Plotseling ging er een film aan, waarop je beelden van allerlei graven zag. Het ongemak in het publiek nam enorm toe, vooral toen het leek te gaan om kindergraven, gezien de leeftijden op de grafstenen.
Er hing een soort gevoel van ‘Wow heeft deze gast op een kinderkerkhof lopen filmen voor dit optreden?’ Achteraf bleek het wel om een dierenkerkhof te gaan.’’
Miles Davis, Joe Cocker, Len Russell, David Bowie
Johan: ‘’Welke muzikanten inspireren jou?’’
Bart: ‘’Leon Russell, die speelt ook op dat album van Joe Cocker. Die heeft dus echt van die onweerstaanbare grooves op de piano. Verder kwam ik er laatst eigenlijk pas achter hoeveel David Bowie voor me heeft betekend. Niet zo zeer in de muziek zelf, maar wel in het hele tot stand komen van zijn wie je wil zijn en om te mogen doen wat je wil doen. Er is ook nog een ander album dat me heel erg heeft geïnspireerd. Ik had het ooit eens gekocht en wel eens gedraaid, maar eigenlijk na vijftien jaar pas weer geluisterd. Toen kwam ik erachter hoe mooi het eigenlijk is. Dat is ‘In a Silent Way’ van Miles Davis. Al mijn werk dat ik maak is ergens wel terug te linken aan dat album, samen met die van Joe Cocker.’’
Voor de laatste vragen fietsen we samen naar het huis van Bart. Dit ligt vlakbij het Willem Twee Poppodium, maar nog dichter bij de Brabanthallen. Ik vind het leuk dat ik welkom ben om een kijkje in de keuken te nemen bij iemand die al zo lang muziek maakt en zoveel ervaring heeft.
We komen binnen in de gang waar aardig wat materiaal in flight cases klaar staat, omdat Bart momenteel op tournee is met een muziekproject.
Johan: ‘’Wat gaat er momenteel mee op de tour?’
Bart: ‘’Een Wurlitzer piano, een Fender Bandmaster versterker en een Moog Prodixy synthesizer. Normaalgesproken neem ik de Synton Syrinx synthesizer mee. Dat is het enige Nederlandse merk dat synthesizers maakte. Het is een zeldzaam instrument.’’
Via de keuken lopen we het huis in terwijl Bart wat over de geschiedenis ervan vertelt. Vroeger was het een bakkerij, waardoor je dus nog steeds verschillende delen in het huis hebt. De ene kant was vroeger het winkelgedeelte waar ook klanten kwamen en het andere deel de bakkerij.
Johan: ‘’Verder staan er eigenlijk niet gek veel instrumenten..’’
Bart: ‘’Klopt. Op een gegeven moment besloot ik dat ik thuis niet meer wil werken. Anders blijf je altijd maar in die muzikale bubbel. Daarom staat bijna alles nu in mijn werkruimte in Eindhoven.
Daar kan ik dan in die bubbel duiken, maar er thuis ook weer uitstappen.’’
Wel staat er een zwarte ED Seiler piano in zijn woonkamer. Bart loopt er naartoe en pakt een tas die hiernaast staat. Voorzichtig zet hij de tas op tafel en er komt een prachtig afgewerkte melodica uit tevoorschijn.
melodica
Bart: ‘’Deze heb ik altijd prachtig gevonden. Destijds kostte het instrument ongeveer €25.000,-.
Dit kon ik nooit betalen. Nu speel ik er wel eens op ter nagedachtenis aan een overleden muzikantenvriendin van me, want deze was van haar.’’
Bart begint een stuk te spelen en aandachtig luister ik naar de klanken.
Het is moeilijk te omschrijven hoe deze precies klinken. Dat het geluid uit zo’n mooi instrument komt draagt in elk geval bij aan de beleving. In de weerspiegeling van de piano zie ik dat ook voorbijgangers hun blik naar binnen werpen op Bart en de melodica. Met veel variatie en dynamiek in zijn spel blijft het aangenaam om naar te luisteren. Als Bart klaar is vertelt hij dat hij de melodica zo’n mooi instrument vindt omdat het een soort combinatie van trombone en piano is.
Voor we er langzaam een eind aan breien heb ik nog één vraag.
Johan: ‘’Is er nog één ding wat je echt graag kwijt wil?’’
Bart: ‘’Dat ik met het stadscomponistschap een bijdrage wil leveren aan het ontdekken of herontdekken van muziek. Het ontdekken hoe leuk het is om fysiek met een instrument bezig te zijn, het liefst samen.
We bedanken elkaar en spreken af dat we elkaar nog eens zien en elkaar van muzikale ontwikkelingen op de hoogte houden. Wie weet wat we voor elkaar kunnen betekenen.
Anna Rune is het alias van Anna De Volder. Zij is een singer-songwriter uit Sint Niklaas, België. Anna is de eerste vrouwelijke winnaar van het programma De Beste Singer-Songwriter van Nederland. Haar nieuwe album For Monumental People is de rode draad voor haar najaarstoer door de Lage Landen. KLANKGAT interviewde Anna Rune over dat nieuwe album. Zaterdag 26 november speelt zij in De Toonzaal, Den Bosch.
Anna Rune, had vier jaar lang een eetstoornis. Zij herstelt nu stap voor stap en zingt op haar nieuwe album over datgene waar ze jarenlang over zweeg. Het album For Monumental People (2022) is de spil van de herfst tour van deze singer-songwriter. Zaterdag 26 november doet zij de Toonzaal aan in Den Bosch.
KLANKGAT: Is de For Monumental People Fall Tour de afsluiting van een moeilijke periode in jouw leven? Anna Rune: Ik heb de fout meerdere malen gemaakt, waar ik een afgebakende periode voor mezelf stel waarin ik dingen zou moeten verwerken, of symbolisch zou moeten achterlaten, of een deadline waarna alles makkelijker zou zijn. De realiteit is: die moeilijke periode draag ik voor de rest van mij leven mee, en ook alles wat ik daar uit geleerd heb. Het gaat goed, maar het gaat ook af en toe nog mis in mijn hoofd, en dat wordt gemakkelijker met tijd, maar niet omdat ik het afsluit door erover te zingen, maar omdat ik leer om het beter te begrijpen.
In The Critic zing je over een ‘critic in my head’ en zelfs een corrector. Wat zeggen die critic en corrector?
De belangrijkste zit ook in het nummer: ‘If I could just be faultless, they swore I’d never feel alone’. – Ik heb geleerd dat dat net het omgekeerde is: Als je je perfect voordoet, kan je je nooit echt verbinden met anderen. Connectie komt heel vaak vanuit gedeelde foutjes, vanuit het menselijke zien in iemand anders.
In The Secret zing je: ‘I am a secret’. Je zegt niet ik heb een geheim wat vaker het geval is bij de meeste mensen. Kan je een tipje van de sluiter oplichten?
The Secret is geschreven vanuit het standpunt van het geheim zelf. Ik vergelijk het met een wild dier dat zijn weg naar buiten wil klauwen, en uiteindelijk wel altijd wint. Het gaat over wat een geheim met je kan doen als je het te lang binnenhoudt. Als mensen mijn geheimen willen weten, moeten ze naar de show komen.
cover For Monumental People
In Stereopticon zing je: ‘I have never felt so exposed. Everybody knows now how I feel’. Zit je dat dwars of heb je er lak aan?
Ja, in tegendeel, ik vind het bevrijdend om te merken hoe open ik ben geworden en hoe al mijn emoties heel duidelijk aan het oppervlak liggen. Dat is wel echt iets wat je leert als je in therapie gaat: het herkennen van al die verschillende laagjes bij jezelf en daardoor ook bij anderen. Ik denk dat ik er veel empathischer door geworden ben. Stereopticon gaat over mijn beste vriendin Anne, bij wie ik dat al kon, nog voor dat ik de hele duik nam.
De muziek is in tegenstelling tot de teksten licht van toon, bijna etherisch. Is dat bewust of gaat het vanzelf vanuit je singer-songwriterschap?
Dat is zeker bewust. Ik wou een contrast creëren tussen zwaarte en licht. Ik wou dansen in de studio op mijn verdriet, en het dankbare vinden in het duister. Daarom schreef ik ook ode’s aan mensen, in plaats van te focussen op die heftige tijd en wat dat meebracht. Ik wou vrolijke melodieën, stoere baslijnen en een plaat die je achterlaat met meer zelfvertrouwen, meer inzicht en meer compassie voor jezelf.
Mijn eerste album Residue & Lovers’ Dust was een stuk bombastischer en zwaarder qua melodieën en harmonieën, geïnspireerd op de 20ste eeuwse laat-romantiek van onder andere Rachmaninoff, en daar steek ik mijn liefde voor orkestrale bewerkingen ook niet onder stoelen of banken. Je mag ook af en toe echt eens helemaal in de melancholie kruipen vind ik, maar daar moet je ruimte voor maken en even voor gaan zitten/liggen.
Anna Rune treedt zaterdag 26 november op in Willem Twee Toonzaal
Anneleen Boehme & Grand Picture Palace traden zondag 6 november op in Podium Azijnfabriek. Zij waren te gast bij de Muziekroute van November Music 2022. Anneleen heeft een jazz opleiding genoten en speelt op contrabas. Na haar optreden gaf zij een kort interview aan KLANKGAT. In februari 2019 trad LABtrio met Anneleen op in Jazz Factory. Lees hier dat verslag
Anneleen Boehme
Anneleen Boehme
KLANKGAT: Ik hoorde in het nummer Merlijn iets terug van Kapitein Zeppos. Klopt dat? Anneleen Boehme: Oh, echt? Dat is niet de bedoeling, maar het is wel fijn dat je het er in hoort.
[Kapitein Zeppos is een Vlaamse jeugdserie uit de jaren ’60. Erg geliefd, ook vanwege de titelsong Living It Up van Bert Kaempfert, red.]
Ik moest er aan denken en heb het meteen genoteerd.
Leuk!
Dat was niet de bedoeling, zeg je.
Inderdaad maar wel fijn dat jij het zo oppakt. Ik probeer zoveel mogelijk filmisch te denken En als er dan beelden van series of films opkomen waar bij dat zou kunnen passen dan is mijn doel wel geslaagd.
Anneleen Boehme & Grand Picture Palace
Ramallah. Toen ik het nummer hoorde, kwamen allerlei Arabische tinten in mij op. Dat was voordat jij de titel noemde van dat nummer. Waarom Ramallah?
Ik ben er ooit geweest om te gaan spelen en het heeft een diepe indruk achtergelaten. Ik wou dat emotioneel afwerken van die periode om daar te zijn. En het is beetje een ode aan die stad, van dat hele Palestina-Israel gedoe. Ik wou daar graag mijn ei over kwijt.
Het is een heel bijzondere mix die je maakt, jazz met klassieke muziek. En ik dacht bij mijzelf, dit kan alleen in Europa.
Ja, dat weet ik niet. Ik hoop dat het buiten de grenzen ook kan. Het is eigenlijk nooit de bedoeling geweest. Ik heb nooit gedacht, nu ga ik eens een keer jazz met klassieke muziek mixen. Ik wil gewoon vooral mijn eigen nummers doen met de instrumenten die ik leuk vind. En dat werden strijkers. En zo wordt het dan ineens klassiek. Mijn ouders zijn klassieke muzikanten. Ik kreeg dat allemaal mee. Het lijkt mij een logische stap in mijn leven om dat zo te mixen met elkaar.
Jongeren laten zondag 25 september tijdens het jongerenfestival SKEER22 hun talenten zien op de Markt in Den Bosch. Daarvoor zijn een paar podia opgezet. Powerup073 betrekt de mainstage en Huis73 heeft een wat bescheidener optrek voor zijn deelnemers opgetuigd. Uit heel Den Bosch en omgeving hebben jongeren SKEER-audities gedaan. Zij die daar doorheen zijn gekomen, staan nu in de startblokken om te shinen.
SKEER22
SKEER22
Samen met mijn zoon van 11 jaar loop ik naar de Markt waar het een drukte van belang is. SKEER22 slaat aan, zoveel is duidelijk. Wat meteen in het oog springt, is een enorm springkussen kasteel waar de jongsten zich – aan het kabaal te horen – enorm vermaken. Mijn jongen kijkt ernaar en haalt zijn schouders op. Hij is al dit gespring ontgroeid. Op de manstage verschijnt een groep jongvolwassenen, blond, fors en groot. Mijn zoon vraagt of Ronnie Flex ook komt. Ik antwoord dat dat niet gaat gebeuren.
Deze slideshow vereist JavaScript.
Jongeren krijgen een mooie kans om zich aan een groter publiek te presenteren. Iedere act duurt kort, hooguit drie à vier nummers. dat moet haast wel gezien het aantal deelnemers. De rappers en dj’s komen af en aan. Zo ook een meidengroep die een erg leuke act weggeven,
Deze slideshow vereist JavaScript.
Op de Markt kom ik Johan van Bommel tegen die straks ook een show gaat geven. Alleen niet op de mainstage, maar in de witte partytent – de Yurt stage – die Huis73 heeft opgezet. Daar kan je nu aan TechYoga deelnemen. Dat is yoga beoefenen met behulp van je smartphone. Daar spreek Ik even met Janneke van Dijk van Huis73.
TechYoga
KLANKGAT: Janneke, wat gebeurt hier bij SKEER22? Janneke van Dijk: Dit is het Skeer22 festival, een gratis festival voor jongeren. Een talentontwikkelingsfestival waarin jongeren hun talenten kunnen laten horen.
SKEER Huis73
En hoe moet ik dat zien?
Jongeren hebben auditie mogen doen voor op het hoofdpodium. En er zijn jongeren die vanuit Huis73 hier in de Yurt stage staan. Een tweede podium waar jongeren die betrokken zijn bij Huis73. Die muziek maken, gitaar spelen, songwriters zijn en kunnen laten horen wat ze doen.
Gaat het alleen maar over muziek?
Het Skeerfestival gaat over muziek, maar er is ook dans op andere podia. Er is een dans area, er is een sport area, er is een kinderhoek. Het is voor alle jongeren uit Den Bosch. Het is een samenwerking tussen Powerup073, Huis73, Farent Kinderwerk. Van alle partijen die zich bezighouden met sociaal werk, met cultuur in ‘s-Hertogenbosch en voor jongeren.
Het Skeer festival kon vanwege de pandemie twee jaar niet doorgaan. SKEER22 pakt de draad weer op en is een jaarlijks terugkerend festival. Aan het plezier dat ik van de gezichten kan aflezen, slaat SKEER22 goed aan bij de Bossche jongeren.
In de Yurt stage treden zes talenten op: Sander, Fé, Laura, Mits, Gala en Gewoon Johan. Eén act viel helaas uit.
Deze slideshow vereist JavaScript.
Over Poweup073
PowerUp073 is een netwerkorganisatie die Bossche jongeren uitdaagt het beste uit zichzelf te halen. Vier jongeren wijkteams van jongerenwerkers, JPP jeugdpreventie werkers (Farent Sociaal Werk) en sportwerkers (S-PORT/gemeente ‘s-Hertogenbosch) zetten zich in voor talentontwikkeling, jongerenparticipatie en individuele begeleiding. Dit alles onder de sympathieke slogan Je bent je eigen held.
Op 18 september zal alles bij de Bossche Brouwers in teken staan bier, muziek en vriendschap. Dit alles voor de zieke Bossche brouwmeester Marino. Een interview met de Vrienden van Marino Live.
Marino LIVE
Links naar rechts: Frans Jansen, Jason Duykers, Marino van Liempt, Maarten Jansen, en op de voorgrond André Kooyman
Marino van Liempt, Bossche muzikaal talent en brouwmeester bij de Bossche Brouwers is ernstig ziek. Op deze bijzondere middag zullen verschillende oude Bossche bands weer even bij elkaar komen om een hart onder de riem van Marino te steken.
”Wij wilden als oude muziekvrienden graag iets betekenisvols voor Marino doen om deze periode zo aangenaam mogelijk te maken,” legt Lennox Gerritse, goede vriend van Marino en oud band-lid, uit. ”In februari van dit jaar is bekent geworden dat Marino ongeneeslijk ziek is. De afgelopen periode heeft Marino een traject met kuren gehad om zijn levensverwachting te verlengen.” En om Marino deze steun te kunnen bieden, is ‘Vrienden van Marino: LIVE!’ georganiseerd. ”Het allerbelangrijkste voor ons was om één van zijn grootste passies te vieren, namelijk muziek. Marino heeft in de loop der jaren in veel bands gespeeld en was daarin meestal de spil,” vertelt Gerritse. ”Het zal een relaxte en gezellige muziekmiddag worden, waarbij we samen met Marino het leven én zijn muzikale verleden vieren.”
bijzondere line-up
Een bijzondere line-up
Voor deze speciale middag is er een bijzondere line-up opgesteld. Marino is namelijk in het verleden van iedere band zelf ook onderdeel geweest. ”We hebben gekeken welke bands uit het verleden mee willen en kunnen doen. Een aantal bands bestaan namelijk al enige tijd niet meer, maar zijn speciaal voor deze middag weer samengekomen,” vertelt Lennox.
Tijdens de repetitie bleek dan ook snel dat, ondanks de lange tijd die verstreken is, de gezamenlijke chemie er nog altijd in zit. ”In sommige gevallen was het een weerzien na zo’n 27 jaar, dat geeft wel echt een reünie gevoel!”
Bekende gezichten
”In veel bands zitten leden die ook in andere bands hebben gespeeld,” legt Lennox uit. Er is in de muziekwereld wel vaker sprake van zogenoemde kruisbestuivingen, en zo ook in de bands uit het muzikale leven van Marino. Er zullen deze middag dan ook hier en daar dezelfde muzikanten op het podium staan met verschillende bands. ”Marino heeft aangegeven dat hij met alle bands een aantal nummers mee gaat doen. Hij is dan ook al weken aan het repeteren.”
Vrienden van Marino LIVE! 2022
De allereerste band waarin Marino speelde, genaamd Hard To Be, zal dan ook zeker niet missen. Deze symfo-metal band ontstond begin jaren ’90 en timmerde aardig aan de weg met verschillende demo’s, voorprogromma’s en een optreden in de Willem II. Marino speelde in deze band toetsen en was ook als achtergrondzanger te horen.
Verder zal ook band Proost zichzelf opnieuw vertonen op het podium. De band die vanaf 1995 tot 2000 als Nederlandse coverband heel Nederland gezien heeft, zal ook speciaal voor deze middag bij elkaar komen. Marino heeft zich in Proost verder ontwikkelt als zanger.
Er zal tevens nog een andere coverband, genaamd Silly Puttyoptreden. Dit keer alleen geen covers in de Nederlandse taal, maar een pop/soul coverband. Marino was vanaf het jaar 2000 de zanger van deze band. Een hele andere stijl van muziek, maar Marino voelde zich hier ook meer dan thuis in!
Met de band Zoutheeft Marino zich nog meer gericht op het maken van eigen composities, waarbij de Nederlandstalige teksten steeds meer tot de voorgrond kwamen. Marino was de leadzanger en gitarist in deze band.
Tot slot treden de Wakkere Honden op, een muzikaal duo van Marino en Ad de Laat.
Het moet gezegd worden: van de vier optredens die ik heb gezien van Steffen Morrison & Band of Brothers is zijn performance hier op de Pettelaarse Schans bij Jack’s Soul Live festival veruit het beste, meest aanstekelijke van dat kwartet. Morrison en zijn band hebben er overduidelijk zin in en beginnen met volle kracht.
Vóór zijn set heb ik een kort interview met Steffen Morrison.
Steffen Morrison Soul Live
Steffen Morrison Soul Live 2022
KLANKGAT: U bent de laatste tijd vaak in Den Bosch. Steffen Morrison: Ja, dat klopt ja. Dat heeft u goed geobserveerd, zeg. Wat goed van u.
Twee keer dit jaar op de Boulevard. En vorig jaar ook op de Boulevard. Wat trekt Den Bosch u zo aan?
Nou, ik zal u nog iets persoonlijkers vertellen. Mijn vrouw komt uit Den Bosch. En op 2 augustus ben ik getrouwd in Den Bosch. En dat maakt dat Den Bosch eigenlijk op dit moment toch echt één van mijn lieveling en misschien ook wel mijn favoriete stad is. En het mooie is dat ik hier vaak mag optreden. Nu op het Soul Live festival.
Wat gaat u dadelijk doen?
Nou, wat de mensen gaan zien… nou ja, ik hoop vandaag hier met de mensen nog dichter te connecten dan we normaal doen. Bij de Band of Brothers zijn er twee blazers vandaag. Mensen krijgen de show zoals ze van mij gewend zijn.
Ik wens u veel succes.
Dank u wel.
Deze slideshow vereist JavaScript.
Dat ‘gewend zijn’ is nogal een understatement. De show gaat van scratch meteen in overdrive. Het publiek reageert dolenthousiast. Aankondiger van dienst Howard Komproe is ook weer van de partij. Hij stookt vooraf het vuurtje lekker op.
Het is goed uit te houden onder het grote canvas dak van de Mainstage. De hitte van de afgelopen dagen is door een frisse westenwind weggeblazen.
Sharp dressed man
Zoals we gewend zijn, zien Morrison en band om weer door een ringetje te halen. Gekleed in een roze kostuum, gebroken witte hoed, donkere bloes met dessin en witte schoenen is Steffen dé sharp dressed man van deze soul band.
De goed opgebouwde show met Morrison als perfecte frontman en up tempo nummers afgewisseld door soul ballads bereikt verschillende hoogtepunten. Het publiek zingt graag mee en de gewenste ‘connection’ wordt moeiteloos gemaakt. Het spelplezier spat er vanaf. De twee blazers zijn duidelijk een aanwinst. De sound klinkt voller, is dieper van toon.
Plots verdwijnt Steffen Morrison van het podium. Is dit alles? Maar nee, hij keert terug, heeft zijn roze jas uitgedaan. Als de band de intro van de soul klassieker Hard To Handle van Otis Redding inzet, is luid gejuich de beloning. De show gaat nog energieker in overdrive.
Hard to Handle
De band krijgt een speeltijd van een uur en in die relatief korte tijd wordt elke minuut ten volle benut. Top performance en die twee blazers mogen wat mij betreft een blijvertje worden.
Steffen Morrison is de tweede act op de Mainstage. In de middag staan Samm Henshaw en Candy Dulfer nog geprogrammeerd. In The Club wordt rond 16:00 uur DJ Jazzy Jeff verwacht.
In 2019 was er voor het laatst het JACK’S Soul Live festival op de Pettelaarse Schans. Sindsdien had festivalorganisator Rik Buenen er zijn handen vol aan om zijn “kindje” overeind te houden in tijden van Corona. Maar na 2 jaar afwezigheid is het festival terug op zaterdag 27 augustus met de beste line-up ooit. Nog iets meer dan een week tot het JACK’S Soul Live festival.
KLANKGAT ging met hem in gesprek. Rik Buenen, de Bossche local boy die wereldartiesten in zijn hometown boekt. Over terugkeren naar zijn stad Den Bosch en hoe het voelt om thuis te komen met zo een grandioos festival.
JACK’S Soul Live festival
Rik Buenen – Soul Live festival
KLANKGAT: Nog iets meer dan een week tot het JACK’S Soul Live Festival in augustus, heb je er zin in? Rik Buenen: Ja natuurlijk, na 2 jaar kan ik echt niet wachten. Al die tijd hebben we niks kunnen doen, maar nu gaat het eindelijk gebeuren. Het is voor mij echt van; we kunnen weer, we mogen weer, het wordt één groot feest. We hebben Joss Stone weten te behouden als headliner en voor de regio vinden we het belangrijk. Ik kom hier zelf uit de buurt en heb het zien groeien. Den Bosch is ook echt mijn stad. Ben heel bij dat we het hier mogen gaan doen.
KLANKGAT: Wat fijn om te horen. Ook wij zijn blij dat het doorgaat. Maar we hadden ons goed voor kunnen stellen als je op een gegeven moment de handdoek in de ring wilde gooien. Is dat ooit aan de orde geweest?
Rik: Nee, dat is zeker niet aan de orde geweest. Ondanks dat er van alle kanten werd geroepen om er mee te kappen, zijn wij vooral blijven volhouden. Dat was niet makkelijk, maar dat is het nooit als je ergens naar toe werkt. Het is knokken, het is een visie hebben, weten waar je naartoe wilt en daarin blijven geloven. Volhouden is dan het enige wat je kan. Maar wel logisch blijven nadenken, van waar gaan we naartoe en hoe gaan we daar komen. Terugblikkend, als je ziet waar we vandaan komen, zijn het altijd strategische keuzes geweest, van hoe je probeert te groeien.
JOSS STONE
KLANKGAT: Waar jullie vandaan komen inderdaad. Dat is een aardige geschiedenis van jullie ontstaan. Kun je voor onze lezers vertellen waar het allemaal eigenlijk is begonnen?
Rik: Het idee kreeg ik toen ik iets wilde gaan doen met mijn passie voor de Soul. Destijds was ik zeer actief in de organisatie van de dance wereld en toen bedacht ik van; hoe kan ik soulfeesten vernieuwend neer gaan zetten. Het eerste feest dat we arrangeerde was in 2009 in de Orangerie in Den Bosch. Met vooral lokale artiesten en publiek uit de regio. Ons kent ons, zeg maar.
Bij de verhuizing naar de Willem Twee Poppodium voelde het voor mij echt als een thuiskomfeestje. Woonde zelf toen in Amsterdam en vond het leuk om twee keer per jaar een feest te hebben waar je veel bekenden zag. Maar daar is het balletje gaan rollen, omdat we merkten dat het een concept was dat niet alleen werkt, maar ook toekomst had. We gingen toen voor het olievlek-idee, als het ware uitrollen naar de grote locaties door het hele land. Zo kwamen we terecht op locaties als 013 (Tilburg), Luxor Live (Arnhem), Paradiso (Amsterdam) en zelfs de Oosterpoort (Groningen). We zijn betere artiesten en dj’s gaan boeken en zo is dat gaan ontwikkelen naar ruimere zalen en we wisten een enorm publiek te bereiken. Steeds namen we de volgende trap en kregen we nog meer naamsbekendheid.
Soul LIVE – Pettelaarse Schans
Toen durfden we de stap te nemen. We gaan afsluiten in de zomer met een groots festival in 2017 op de Pettelaarse Schans in Den Bosch. We kende een hele aangename eerste editie. Headliners waren toen Boris en Berget Lewis, die er dit jaar ook weer bij is. Toen kwamen we Full Circle, zoals dat heet. Terug in mijn stad, Den Bosch, waar het ook allemaal is begonnen.
KLANKGAT: Wat een prachtige geschiedenis. Ik kan het me zeker herinneren de tijd in de Willem Twee Poppodium. Voelde echt als een familie feestje, zo een leuke sfeer. Je werkte toen ook veel met je familie. Doe je dat nog steeds?
Rik: Ja, ik ben een familie man. Inmiddels heb ik zelf twee kinderen, die zijn 4,5 en 1 jaar. Mijn familie is er nog altijd bij betrokken. Mijn vrienden en familie hebben meestal als vrijwilligers meegeholpen en bijgedragen aan het succes. Daar ben ik heel dankbaar voor. Maar je ziet nu het wat omvangrijker wordt, komen er ook meer ervaren krachten bij, die het hele jaar door feesten organiseren. Het voelt wel nog steevast als een familiefeest voor de soul liefhebbers. In het begin was het natuurlijk tot 500 mensen en toen kenden je de meesten. Maar toen we eenmaal naar de grotere zalen gingen, trok je natuurlijk een ander publiek. Daar zit ook het verschil met een gratis evenement. Er kwamen allerlei mensen op af, maar wel diegenen die er allemaal affiniteit mee hebben. Dus het werd één grote soul live familie. Dat geeft altijd wel een prettig gevoel.
één grote soul live familie
KLANKGAT: Dat wordt dus een familiaire sfeer op het eindfeest. We vragen ons af, de festivalzomer in Den Bosch zit al aardig vol. Waarin onderscheidt jullie feest zich van andere festivals?
Rik: (grinnikend) Die zit aardig vol inderdaad, maar geen één heeft een artiest van het kaliber Joss Stone op het affiche. Of iemand als DJ Jazzy Jeff geboekt. Dat durf ik wel te stellen. Maar het belangrijkste onderscheid zit hem in de opzet. Kijk, Jazz festivals zijn er genoeg. In Breda en Den Bosch heb je de gratis toegankelijke weekenden, maar daarna heb je gelijk North Sea Jazz. Daar zit niks tussen. En dat is wel wat wij brengen. Een toegankelijk festival met leuke, wereldberoemde artiesten wat alsnog heel intiem aanvoelt.
KLANKGAT: Over het affiche gesproken, jullie hebben een flinke slag geslagen. Veel gerenommeerde artiesten uit binnen- en buitenland. Zijn jullie in zee gegaan met een nieuw boekingsbureau? Kun je ons iets meer vertellen over die artiesten en wat ze gaan brengen?
Rik: Er heeft geen boekingsbureau tussen gezeten. Dit heb ik allemaal zelf geregeld. Soul live is ook mijn eigen BV waarin ik werk met een aantal freelancers, maar de artiesten heb ik eigenhandig geboekt. Ik heb er veel tijd in moeten investeren en heb veel contact onderhouden met boekers en managers. Maar aldoor was er vrij snel interesse om te komen spelen, zolang het binnen de mogelijkheden viel.
En terwijl ik zelf het programma heb samengesteld, probeerde ik vooral recht te doen aan ons motto. Dat is altijd geweest: “where the old soul meets the new”. Dus veel opkomend talent tegenover gevestigde namen.
Deze slideshow vereist JavaScript.
Van eigen bodem hebben we wel de top weten te strikken. De geweldige zangers Steffen Morrison, Berget Lewis en rasartiest Candy Dulfer. Die hebben live stuk voor stuk hun strepen wel verdiend. Daarnaast komen ook David Dam en Danjil Tuhumena, de jongens van onze indoor shows, die het gevoel over kunnen brengen vanuit de club.
Daarnaast hebben we ook internationaal opkomend talent met Giacomo Turra uit Milaan. Die wist plotsklaps 300K volgers te krijgen tijdens corona. Het is een hele funky gast met eigen tunes die ook bekende nummers in een eigen instrumentaal jasje weet te steken. Hij trekt nu ook aandacht van Bootsy Colins en van Tash Sultana. Dat zijn niet de minsten. We hadden hem al eerder uitgenodigd in Paradiso waarin hij ons wegblies met onze Soul Live band. Nu mag hij dat komen overdoen en hebben we hem de ruimte gegeven zijn eigen mensen mee te nemen.
Deze slideshow vereist JavaScript.
Een ander opkomend talent is Samm Henshaw uit Engeland. Die is heel hot in America. Heeft daar gewerkt met Pharrell en andere grootheden. Hij kreeg vooral veel aandacht nadat 1 van zijn
nummers “The World is mine” in de film “Hustle” van Adam Sandler te horen was. Hij is net terug van een haast uitverkochte VS tour. Hij heeft hier al eerder gestaan op North Sea Jazz, maar ook op Best Kept Secret. Dus dat gaat een pakkende show worden.
BRANDON BROWN COLLECTIVE
Ondanks dat het niet iedereen meteen iets zegt, is de Brandon Brown Collective wel echt een gevestigde naam. Die jongens heb ik puur geboekt op hoe funky ze zijn. Je wil toch een bepaalde energielevel aantikken op een festival. Met hen gaat dat zeker lukken, want dit is een regelrechte Funk Explosion. Zo zit de Frontman bij de New Power Generation (voormalige band van Prince), de drummer speelt vast bij Stevie Wonder. En Brandon Brown zelf is de bassist maar hij is ook de musical director van The Jacksons. Dit geeft wel even aan op welk niveau zij dus spelen. Dat is gewoonweg Champions League.
En om de Live Stage af te sluiten hebben we Joss Stone. Dat is altijd wel een headliner als zij op een Soul of Jazz festival speelt. Die draait ook al even mee en heeft al op aanzienlijke podia haar imponerende zangkunsten laten horen. Heel blij en trots dat we die hebben weten te houden en dat ze bij elke verschuiving weer toe heeft gezegd om te komen.
DJ stage
We heten dan wel Soul LIVE, maar we wilden mensen niet het idee geven dat de DJ stage maar een bijzaak is. Het is wel degelijk de bedoeling dat we daar lekker los kunnen gaan, dus moesten we daarvoor wel een headliner boeken.
DJ JAZZY JEFF
Nou met DJ Jazzy Jeff hebben we wel meteen het plafond aangetikt. Dit is de man die de “monsterscratch” beroemd heeft gemaakt in het turntablism (DJ stijl) en samen met Will Smith miljoenen platen heeft verkocht. Ook heeft hij meerdere Grammy’s gewonnen voor producties van andere artiesten. Als die op een festival als Tomorrowland staat, is het ook een headliner, dus hiermee halen we exclusief een excellente DJ naar Nederland.
Silent Disco
Dit jaar heeft Soul LIVE ook iets nieuws; er komt een derde area bij en dat wordt de Silent Disco. Die zal worden verzorgd door radiostation Sublime, die ook onze mediapartner is. Binnenkort gaan we daar namen voor bekend maken, maar ik kan je verklappen dat het wel DJ’s zijn voor wie het de moeite is om die te gaan checken.
KLANKGAT: Dat is een prachtig programma. En dat allemaal in onze eigen Den Bosch. Gefeliciteerd met dit affiche. Is er een artiest in het bijzonder die je op de dag zelf per se mee maken?
Rik: Dat vind ik een moeilijke vraag. Omdat ik ze zelf heb geboekt, wil ik ze allemaal graag zien, maar nee, dat gaat helaas niet lukken. Ik ben vooral iemand die zelf achter de schermen keihard meewerkt. Het moet allemaal goed lopen, er zijn dingen die je met elkaar moet regelen. Natuurlijk heb je daar mensen voor, maar je blijft toch eindverantwoordelijk. Daarnaast vind ik het ook leuk om er dicht bovenop te zitten. Dan ben ik in mijn element en dat is wat ik graag doe. In de avond ga ik wel proberen te ontspannen en nog wat mee te krijgen van hoe sommige optredens lopen. Vooral de shows van Brandon Brown Collective en die van DJ Jazzy Jeff. Ik ben heel benieuwd hoe die gaan uitpakken.
KLANKGAT: Daar zijn wij ook benieuwd naar. Met KLANKGAT zullen we aanwezig en ter plaatse verslag doen. Wat we ons ook afvragen. Hoe zou de toekomst eruit gaan zien? Heb jij nog droom artiesten die jij eens zou willen boeken voor Soul Live in Den Bosch?
Rik: Haha, droomartiesten, daar zeg je me wat. Droom artiesten zijn er altijd. Van een Jessie J tot een Maxwell, maar ook een Lionel Richie zou fantastisch zijn. Maar de echte droom die we zouden willen halen is toch Stevie Wonder. Dan heb je meteen de top. Dat is een pionier die zoveel invloed heeft gehad op hedendaagse artiesten en muziekstijlen.
Maar we hebben nu al een hoop schitterende artiesten en stapsgewijs maken we nieuwe sprongen. The sky is the limit en we zien graag wat de toekomst brengt.
STEFFEN MORRISON
KLANKGAT: The sky is the limit inderdaad. We wensen je vast een plezierige festival dag toe. We geloven dat het uit gaat verkopen. Doen onze lezers, die misschien weinig hebben met Soul, er ook nog goed aan om een kaartje aan te schaffen?
Rik: Jazeker, iedereen is welkom. Al zou je niets hebben met de artiesten, Soul blijft toch altijd een soort van feelgood muziek, waar iedereen van 18 tot 65 en ouder zich op zijn plek voelt. Wij merkten dat ook aan onze clubshows, je ziet toch een divers publiek en gemixte groepen binnenkomen, soms zelfs hele families. En ook nu, met deze namen, we trekken bezoekers uit het hele land. Mensen hebben er toch wat voor over om erbij te zijn.
Het gaat sowieso een mooie dag worden. We hebben ook rekening gehouden met het weer dat tegen kan zitten. De hele live stage hebben we overdekt, waardoor je ten allen tijde kan genieten van de shows. Dus als je een kaartje koopt, dan staat je een voortreffelijke festivaldag te wachten.
