Interviews | KLANKGAT

sep, 2017

Het Warm Onthaal, muziekcafé voor allerlei stromingen
Een nieuw podium voor een heel breed publiek

Muziekcafé het Warm Onthaal is in juni 2017 gestart. Het aanbod van het etablissement richt zich op een breed muzikaal spectrum waar allerlei stromingen aan bod komen. Op de donderdagavond is ruimte geschapen voor akoestische optredens. Het bieden van een podium voor beginnende bands op de vrijdagavond is de volgende stap. Muziekcafé het Warm Onthaal wil graag muzikanten van hun zolders halen en biedt hen een (letterlijk) laagdrempelig podium aan.

Muziekcafé het Warm Onthaal

Ik sprak met Leo Nijhof, initiatiefnemer en eigenaar van het muziekcafé. Aan de gesprekstafel zaten verder Hans de Goede en Arie de Wilde. De Goede is geluidsman en zorgt daarnaast voor de livestream video opnames op Facebook. De Wilde fotografeert de optredens en neemt ook gedeeltelijk het geluid voor zijn rekening.

KLANKGAT: Hoe is de samenwerking tussen jullie drie ontstaan? Kenden jullie elkaar al?
Hans de Goede: Leo en ik kenden elkaar. Toen hij het café overnam, is de samenwerking begonnen. Ik werkte als geluidsman bij muziekcafé Lohengrin en heb ik me als vrijwilliger bij hem aangemeld.

Jij werkte ook als vrijwilliger bij Muziekcafé Lohengrin?
Arie de Wilde: Nee, nee. Hans en ik kennen elkaar van de Lohengrin. Eigenlijk heb ik Hans ontmoet bij de laatste Nightmare Before Christmas in hotel Terminus. Van het een kwam het ander en we raakten aan de babbel. Daarna ontmoetten we elkaar in Lohengrin.

En wat doe jij hier bij Muziekcafé het Warm Onthaal?
Arie: Nou, ik hoorde dat er een nieuw muziekcafe´ was gekomen en ik ging kijken. En daar zag ik Hans staan. Ik fotografeer graag en ging daarmee aan de slag. ik vond deze kroeg een fijne sfeer hebben. En zo is het eigenlijk een beetje gegroeid. Ik ben ook tweede geluidsman.

En Leo, doe jij de programmering?
Leo Nijhof: De gewone bands wel. Hans doet sinds kort de akoestische optredens. Daarnaast hebben we Alex van Etten als derde programmeur. Hij is ook geluidsman. Ik wil zo veel verschillende muziekstromingen, niet één ding. Een zo breed mogelijk publiek bereiken.

Hans: Daar sta ik helemaal achter. Dat probeer ik ook op te zetten met het akoestisch podium op de donderdag. Dat is de eerste aanzet. En nu willen we ook beginnende bands binnenhalen. De beginnende bands komen op de vrijdag.

Arie de Wilde (l) en Leo Nijhof van Muziekcafé het Warm Onthaal

Akoestisch, moet ik dan denken aan singer songwriters?
Hans: Onder andere. Maar ook duo’s en trio’s. Het is breder dan singer songwriter.

Hoe bereik je die beginnende bands?
Hans: Ja, hoe bereik je die? Daar zijn we nog steeds op zoek naar. In eerste instantie op Facebook, via posters, via andere kanalen. Het zal toch een soort vorm van mond-op-mond reclame moeten worden.

Leo: Ja, maar als dat eenmaal gaat lopen.

Hans: Ja, precies. Als je eenmaal bekend bent als podium dan draait zich dat om. Dan gaan mensen zich aanmelden.

Leo: Op de zondag hebben we dat al. Dat is tot en met december al helemaal vol.

Hans: Het is wat Leo al zei: diversiteit. Kijken wat er meer is, kijken aan welke stijlen wij een podium kunnen bieden. Eén van de dingen waar ik aan zit te denken, zijn ‘zolderkamermuzikanten’.

Zolderkamermuzikanten?
Hans: Dat zijn mensen die nooit de kans krijgen om op te treden. Omdat ze bijvoorbeeld niet in een band spelen, maar toch heel graag naar buiten willen treden. Toch heel graag willen laten horen waar ze mee bezig zijn. Het is kleinschalig en Het Warm Onthaal leent zich daar uitstekend voor. Spelen in een intieme sfeer.

Leo: Voorop staat dat zij niet bang hoeven te zijn. Ze komen niet voor heel veel mensen te staan maar eerder in een huiskamer omgeving waar toch 70 mensen binnen kunnen. Dat is ideaal voor een opstart. En dan durven ze wel. Ze moeten de kans krijgen. Divers, breed, intiem en laagdrempelig. Dat is het draagvlak van Het Warm Onthaal. Het is de bedoeling dat je het zo open mogelijk houdt, waardoor mensen geen drempelvrees krijgen. Ik wilde altijd al een muziekcafé beginnen. Ik vind het fijn om met muziek bezig te zijn, in combinatie met horeca.

Het Warm Onthaal is nu al langer dan een jaar geopend. De programmering is op sommige punten veranderd. Intussen heeft het muziekcafé een vaste schare aan bezoekers aan zich weten te binden. Bezoekers die vroeger naar de Rode Pimpernel gingen om daar stevige rockblues te horen op de zondagmiddag. Met recht kan je spreken dat Het Warm Onthaal die leemte goed heeft opgevuld,

aug, 2017

Band Battle meer reuring Bossche muziekscene
Studio Cube lanceert tweede editie muziekwedstrijd

Het driekoppig team Studio Cube is begin juni gestart met de tweede editie van de muziekwedstrijd Bossche Band Battle die in het najaar van 2017 op zes verschillende podia in Den Bosch gaat plaatsvinden.
In 2016 werd de eerste Bossche Band Battle gehouden die als een pilot beschouwd kan worden. Het initiatief onderstreept de diepe betrokkenheid van de teamleden van Studio Cube met de muziekscene van Den Bosch.

Band Battle meer reuring Bossche muziekscene

Studio Cube is gevestigd in een voormalige champignonkwekerij in een rustige uithoek van Rossum, gemeente Maasdriel, zonder industrie of druk verkeer in de buurt. Prima condities voor geluids- en muziekopnames.

De studio wordt gerund door een driemanschap: Frans de Visser, Arthur Antoine Theunissen en Luuk Bergervoet. Alle expertise is aanwezig om goede songs en composities te schrijven en uit te werken. Onder andere Gare Du Nord, Lavinia Meijer, Krystl en Ludovique namen bij Studio Cube op. KLANKGAT sprak met Luuk Bergervoet en Frans de Visser.

Band Battle zet Bossche muziekscene op de kaart

KLANKGAT: Wat is jullie drive om de Bossche Band Battle te organiseren?
Frans de Visser: De reden dat wij de Bossche Band Battle organiseren is dat wij meer reuring willen geven in Den Bosch bandscene. Er gebeurt weliswaar veel in muziek in Den Bosch, maar het is nogal versnipperd.
Bands, locaties en publiek blijven op hun eigen eilandjes hangen, ze ontmoeten elkaar niet meer waardoor de dynamiek tussen deze helaas op een laag pitje is komen te staan.
Daarom organiseren we de Battle over de hele stad om de locaties met muzikanten te verbinden en om mensen bewust te maken dat er wel degelijk iets te beleven valt op het gebied van pop- en livemuziek in de stad.

Vorig jaar de eerste Bossche Band Battle. Dat was een succes, toch?
Frans: Het was de eerste keer dat we zoiets hebben gedaan. We kregen veel aanmeldingen en veel positieve reacties. Het niveau van de bands lag echt erg hoog en op elke locatie was er genoeg publiek. We waren heel blij hoe het was gelopen.

Deze slideshow vereist JavaScript.

En nu Band Battle 2017. Zijn er al genoeg aanmeldingen?
Luuk Bergervoet: Binnen een week hadden we genoeg aanmeldingen om van start te kunnen gaan. Dat betekent dat we ons kunnen richten op het ontwikkelen van een topwedstrijd met echt een meerwaarde voor Den Bosch en de bandscene.

Onze jury bijvoorbeeld, bestaat enkel uit mensen die zich in dat beroepsveld bevinden. Hoe tof is het om als band tips en advies te krijgen van mensen die dat pad al bewandeld hebben. Het is mijns inziens ook de enige manier om verder te komen als muzikant.

Daarnaast hopen we op een flinke kruisbestuiving tussen de podia; het is lastig om mensen uit hun vaste omgeving te trekken maar wij hopen dat het publiek van de Azijnfabriek gaat kijken bij P79 en dat de mensen die thuis op de bank zitten eens gaan kijken bij bijvoorbeeld het World Skate Center.

Frans: We hebben niet de illusie dat we dat in een keer kunnen veranderen, maar we kunnen wel het goede voorbeeld geven.

Luuk: Ja, het was een eerste stap in de goede richting. Het ontwikkelen van een nieuwe, georganiseerde scene is iets dat moet groeien in een x-aantal jaar. Wij gaan de Bossche Band Battle in ieder geval elk jaar terug laten komen.

Intussen is deze Bossche Band Battle al aan zijn derde editie toe. Verheugend is dat er in 2018 meer Bossche bands meedingen. Het aantal meldingen voor deze Band Battle is sowieso stukken groter geworden.

jun, 2017

Jeroen Doomernik improvisatie ultieme muziek
Jeroen Doomernik is een telg uit een heel muzikale familie

Jazzmusicus Jeroen Doomernik, geboren in Den Bosch, komt uit een heel muzikale familie. “Iedereen doet wel iets met muziek bij ons. Bij ons thuis was alles muziek. Klassiek, jazz, alles. Overal was muziek.”

Jeroen Doomernik

Op jonge leeftijd ging Jeroen Doomernik bij harmonie Glorieux spelen als trompettist. Trompet vond hij het mooiste instrument. “Ik heb daar ontzettend veel geleerd.” Hij leerde liever alle stukken uit zijn hoofd. “Daardoor heb ik leren improviseren.” Na de middelbare school ging Jeroen Doomernik naar het conservatorium.

Jazz speelt een grote rol in de muziekwereld van Den Bosch, zeg maar gerust de hoofdrol. Het grootste en gratis openlucht muziekfestival van Nederland is Jazz in Duketown. Daarnaast is er al een aantal jaren ook jazz geprogrammeerd in het prestigieuze November Music festival. Verder zijn er diverse podia voor jazz zoals Willem Twee concertzaal en de Azijnfabriek. Helaas ontbreekt nog een equivalent van het BIM-huis uit Amsterdam. In deze jazzscene speelt Jeroen Doomernik een cruciale rol, niet in het minst als oprichter van Jazzwerkplaats.

Jeroen Doomernik improvisatie is ultieme muziekvorm — Jeroen Doomernik

KLANKGAT: Jeroen, wat is jouw muzikale achtergrond?
Jeroen Doomernik: Er is veel muziek waar ik niet naar luister en muziek waar ik wel naar luister. En de muziek waar ik wel naar luister, is altijd jazz of jazz gerelateerd. Toen ik zo’n jaar of acht was, draaide mijn vader muziek van Dizzy Gillespie en Stan Getz. Daar is eigenlijk mijn liefde voor de muziek geboren.Naar popmuziek luisterde ik niet zoveel. Ik hield ook meer van zwarte muziek. Blues, soul, gospel, jazz. Miles Davis bijvoorbeeld. Ik heb al zijn elpees nog. Mijn voorkeur ging naar een aantal stromingen in jazz muziek die ik mooi vond. Luisteren naar die muziek en naspelen. Wat mij ontzettend boeide, was improviseren. Het systeem daarachter. Hoe gebeurt het? Hoe kun je nou met je gevoel alle noten spelen die toch goed klinken? Improviseren vind ik de ultieme vorm van muziek.

Is jazz daar het meest geschikte genre voor?
Dat is waar jazz al een eeuw lang over gaat. Het samenspelen, het communiceren van muzikanten in een band en veel buiten de lijnen spelen.

In de jaren ’70 kwam jazzrock op met groepen als Weather Report. Had dat invloed op jou?
Ja. Sowieso alle fusion muziek. Absoluut, ja. Alle mengvormen van muziek hebben mij altijd aangetrokken. Jazz muziek nu is eigenlijk de meest eclectische muziekvorm. Er zitten historische en vernieuwende componenten in.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Eén van jouw projecten is Jazzwerkplaats dat al zo’n 25 jaar bestaat. Wat doet Jazzwerkplaats?
Jazzwerkplaats is een stichting met als doel de promotie van muziek in Den Bosch. Sinds een half jaar zijn wij gevestigd aan De Tramkade. Wij geven workshops en niet alleen in jazz.
Jazzwerkplaats is al jaren veel breder in opzet. De muziek is wel jazz gerelateerd. We geven naast workshops ook concerten, sessies, lezingen en veel masterclasses. Er is een Zangwerkplaats en vier jaar geleden hebben we de Jazz Academy en JuniorAcademy opgericht.

Jazz Academy?
Dat is voor jonge muzikanten die beroepsmusici willen worden. Het zijn jonge mensen tussen de 16 en 21 jaar die een plek krijgen waar ze dingen kunnen uitproberen. Let wel, het is geen school. Het is een groep die bij elkaar komt om te musiceren.

Wat is jouw rol daarin?
Ik ben hun coach en er zijn ook ander coaches overigens. Maar die jongeren moeten in principe alles zelf doen. Het is hún band. Ik ben hun feedback, schrijf muziek. Maar zij moeten zelf de muzikale problemen oplossen én leren samenspelen. Niet in je eentje drummen op je zolderkamer. Elke dag hier muziek maken en dat dat uitvloeit naar de stad.

Staan er nog nieuwe plannen op stapel?
We hebben in Den Bosch beetje een verloren generatie gecreëerd doordat we de muziekschool sloten. Door een overgroot deel van het muzikale veld en de gemeente Den Bosch wordt momenteel een overkoepelende organisatie ingericht. Het doel is om een Muziekschool 3.0 op te gaan zetten. De gesprekken daarover zijn nu verder dan ooit.

Jeroen Doomernik heeft nog meer pijlen op zijn boog. Sinds 2003 doet hij de jazz programmering voor Willem Twee concertzaal voorheen De Toonzaal. Voor Tivoli Vredenburg in Utrecht zette hij een groot talent ontwikkelingsproject op. Jeroen Doomernik is verder bandleider van het Brabants Jazz Orkest.

De JazzAcademy is een broedplaats voor jonge, getalenteerde Jazzmuzikanten, opgezet door Jeroen Doomernik vanuit de Stichting Jazzwerkplaats Den Bosch. Het is geen school in de traditionele zin. Het is een ontmoetingsplaats en werkplaats voor jonge, ambitieuze muzikanten die echt verder willen in de muziekpraktijk, of dat in ieder geval hier willen onderzoeken. Gedurende minimaal een jaar krijgen deelnemers de kans om kennis te maken met allerlei facetten van de muziektheorie en -praktijk en hun vaardigheden daarin te ontwikkelen. Jeroen Doomernik: ‘Belangrijke motto is daarbij: Leren van elkaar, door te doen!’

De JazzAcademy wordt op structurele basis professioneel gecoacht door Jeroen Doomernik, maar ook vooraanstaande musici als Eric Vloeimans en Paul van Kemenade hebben hun medewerking verleend.

Podiumervaring opdoen en dus het verzorgen van optredens is een wezenlijk belangrijk aspect, vindt Jeroen Doomernik. Hierbij richt de JazzAcademy zich op de stad en de regio en slaat ze nadrukkelijk een brug naar jongeren, scholen, lokale culturele partijen, podia en festivals. Zo wordt samengewerkt met Jazz In Duketown, Verkadefabriek, Willem Twee poppodium en Willem Twee concertzaal.

Kortom, Jeroen Doomernik is van vele markten thuis en natuurlijk staat hij op vele podia in het land te spelen en vooral te improviseren. Jeroen Doomernik is een enthousiaste workshopleider met een ruime ervaring in het organiseren en leiden van jazzworkshops.

jun, 2017

Dukebox productiehuis voor Urban en Hip Hop
Interview met Bart van Velzen van Dukebox

Dukebox, productiehuis voor urban & hiphop in 073

Dukebox is een productiehuis voor urban en hip hop. Een koepelorganisatie en werkt bijvoorbeeld samen met Bossche urban initiatieven als Newskoolfest en Cypher HQ. KLANKGAT interviewde aanjager en aanspreekpunt Bart van Velzen, een man met de nodige drive om van Dukebox een succesverhaal te maken. Dukebox een homebase voor iedereen die actief is in de Bossche urbanscene die volop leeft. Uitverkochte hiphopfeesten en festivals, zelfstandige breakdancescholen met meer dan 150 leerlingen, urban professionals die als artiest én docent heel het land doorreizen tot steeds meer legale muren voor street art! Dujebox is trots op deze ontwikkeling en brengt de scene samen om gezamenlijk tot the next level te komen.

KLANKGAT: Hoe ben je in de hip hop scene beland?
Bart van Velzen: Ik ben nu drie en dertig jaar en op mijn vijftiende begon ik zelf met rappen. Ik heb altijd al een voorkeur gehad voor Nederlandstalig. Toen ik in Den Bosch kwam wonen merkte ik dat er vrij weinig te doen was hier op het gebied van hip hop.
Ik ben toen Flowiezo! gaan programmeren in de Willem Twee, dat waren hip hop avonden. Daar kwam bijvoorbeeld DAC, Jiggy Djé, Opgezwolle, Pete Philly, eigenlijk iedereen die het er toen toe deed.

Dukebox productiehuis voor Urban en Hip Hop — Bart van Velzen, Dukebox

Dat waren voor mij persoonlijk de hoogtijdagen van de Nederlandse hip hop omdat het muzikaal was met inhoudelijk sterke teksten. Nu mis ik soms wel de muzikaliteit. Waar vroeger chemie was tussen een rapper en een producer wordt het nu vaak overgeproduceerd.

Wat doet Dukebox? En wat is jouw rol hierin?
Dukebox is een productiehuis voor urban en hip hop. Een koepelorganisatie en werkt bijvoorbeeld samen met Bossche urban initiatieven als Newskoolfest en Cypher HQ. Dukebox wil graag alle facetten van hip hop samenbrengen en is vooral op zoek naar vernieuwing en nieuwe invalshoeken en wil daarbij de eigen identiteit van de samenwerkende partijen behouden.

Dukebox gaat nu ook een schrijf-en schetskamp organiseren. Dat doen we in samenwerking met ons provinciale netwerk zoals Koninkrijk van Muziek, To The Max, Zero73.com, Vreemt en Silverman Designs.
Het wordt een soort kamp zoals bij New Wave waar rappers met producers aan de slag gaan. En we hebben ook besloten om er illustratoren aan te koppelen om het multidisciplinair te maken en die gaan dan een weekend inspiratie op doen voor een beeld.

We hebben gisteren een naam bedacht, het gaat “Vuist” heten. Dat staat voor de vijf grote steden in Brabant. Die staan elk voor een vinger en als je die samenbalt dan heb je een vuist. We trekken er vier dagen voor uit met drie disciplines, producing , rap en art. We gaan ook 2 masterclasses geven, gericht op elke discipline.

Dus ik jaag het aan. Ik faciliteer het en zorg voor de financiën en Bing Berendsen van Koninkrijk van Muziek en die jongens zoeken de talenten erbij waar ze mee gaan werken.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Rappers waren vroeger vaak zwarte artiesten, op de Beastie Boys en Eminem na. Hoe is dat nu? En kun je ook iets zeggen van het publiek dat naar hip hop luistert? Hier in Den Bosch bijvoorbeeld?
Toen de Nederlandse hip hop piekte, met rappers als Sticks, Diggy Dex en Extince was het juist weer wat meer blank. Nu zie je dat het juist weer wat diverser wordt en weer wat meer van de straat. Daardoor zie je ook weer wat meer verscheidenheid in publiek, ook wat betreft man vrouw.
Zo zie je dat een festival als het Newskoolfest uit alle hoeken van Den Bosch weer mensen naar het centrum trekt en ook vooral weer meer jongeren die normaal gesproken wat meer in hun wijk zouden blijven. En dat is een positieve en interessante ontwikkeling. Zeker ook voor Dukebox.

Wat zijn de plannen van Dukebox op korte termijn?
Belangrijk om te vertellen is dat Dukebox werkt met drie P’s, namelijk: Platform, Projecten en Plek. Dukebox gaat twee urban performances doen. Daarbij willen we ook andere sectoren buiten de urban scene betrekken, vandaar dat we ook gaan samenwerken met Cello en Werkwarenhuis/Social Label.

Tijdens de Kunstnacht en in de herfstvakantie gaat Dukebox een spoken word evenement lanceren in samenwerking met de bieb en dat heet “Woordlustig”. Hierbij hebben we ook een platform functie waarbij we lokale talenten gaan scholen op het gebied van spoken word.

En we maken ons ook hard voor een plek. We zijn in gesprek met de gemeente om dat productiehuis van en voor Dukebox te verwezenlijken.

jun, 2017

Joshua Redman virtuose subtiele bop meestersaxofonist
Recensie en interview van Joshua Redman

Joshua Redman (1969) behoort tot één van de belangrijkste vertegenwoordigers van de moderne jazz. De Joshua Redman Trio was een topattractie van Jazz in Duketown 2017.
Zijn stijl wordt ook wel neo-bop genoemd dat voorkomt uit de bebop met de jong overleden saxofonist Charlie Parker als grote exponent. Tegelijkertijd hoor je ook de grote jazz traditie in het werk van Joshua Redman.

Onverwachte dingen
Redman vindt spelen op openlucht festivals erg leuk, ondanks dat er volgens hem altijd onverwachte dingen kunnen gebeuren. Het enige onverwachte tijdens dit optreden was het weg dwarrelen van Redmans bladmuziek door een windvlaag. Redman speelde stoïcijns door, terwijl zijn bassist de bladeren opraapte en terugzette op de muziekstandaard.
Het trio speelde zelfverzekerd verder. Een soundcheck vonden deze Amerikanen trouwens ook niet nodig. Er werd meteen gespeeld op het moment dat het drietal het podium op de Bossche Markt betrad.

Het openingsnummer was het aloude Mack The Knife dat zeer energiek werd gespeeld tot aan de laatste blaasstoot. Daarna zochten Redman & co het meer in rustiger vaarwateren met soms hier en daar wat plaagstoten. Het was bebop of neo-bop maar dan subtiel gespeeld. Ik raakte de concentratie na een tijdje kwijt en keek om me heen wat ik beschouw als een slecht teken. Ik verveelde me.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Focus
Uit de gezichten van veel mensen las ik af dat ik misschien de enige was die zijn concentratie niet kon vasthouden. De focus op de muziek was groot en algemeen, maar ik kreeg het gevoel dat Redman nogal op de automatische piloot speelde. Gelukkig maakte het laatste nummer een einde aan deze sombere gedachten. Dat einde, dat was fenomenaal.

Redman blies hard en zacht door zijn saxofoon. Scherpe en donkere tonen snerpten en basten over de Bossche Markt en toen drums en bas inzetten, was ik er weer helemaal bij. Het was een weldadige cocktail van funk, jazz en bebop waar zelfs een James Bond van zou gaan dansen. De toegift bracht het publiek helemaal in extase.

Kort interview
Joshua Redman gaf na afloop slechts een kort interview af van vijf minuten. Hij begon te zeggen dat hij zeer ingenomen was met het publiek in Den Bosch.

“Ik vond de aandacht van het publiek erg hoog. Dat stelde mij en de band in staat om ons spel heel subtiel neer te zetten. De reikwijdte van ons geluid werd daardoor optimaal gehaald. De focus van het publiek gaf ons energie. We vertrokken vanochtend heel vroeg vanuit een voorstad van Berlijn. Ik was een beetje moe, toen we hier aan het optreden begonnen. Maar die is nu helemaal weg.”

“De rol van de saxofoon in de geschiedenis van de jazz is erg groot. De saxofoon is een zeer krachtig en dominant instrument. Binnen de instrumentele jazz is de saxofoon het meest vocale instrument.” Joshua Redman refereerde hierbij aan een vergissing van de speaker die hem aankondigde als één van de belangrijkste zangers van de moderne jazz.

“Ik speel op een vintage saxofoon uit 1948. De saxofoon die ik van mijn overleden vader [Dewey Redman, red.] heb geërfd, laat ik thuis.”

“Ik leef van mijn optredens en ben blij en dankbaar dat ik zo vaak word uitgenodigd. Eigenlijk maakt het mij niet zoveel uit waar ik speel. Ik houd van spelen op openlucht festivals, maar speel net zo lief in kleine en intieme clubs of elegante concertzalen. Het is mijn broodwinning.”

Joshua Redman trad op met zijn vaste begeleiders: bassist Reuben Rogers en drummer Gregory Hutchinson. Met het Joshua Redman Trio sloot Jazz in Duketown 2017 het jazzfestival op de Markt af. Op de Parade was het definitieve sluitconcert met Trijntje Oosterhuis al begonnen.

UPDATE: Joshua Redman bracht in juni 2018 het nieuwe album Still Dreaming uit in samenwerking met drummer Brian Blade, bassist Scott Colley en trompettist Ron Miles. Still Dreaming is geïnspireerd door de band Old and New Dreams, waarvan de vader van Joshua Redman, Dewey Redman, een integraal onderdeel was.

jun, 2017

Gitarist Al Di Meola kiest akoestisch op Europese tour
Ontboezemingen van een rasechte Beatles fan

Gitarist Al Di Meola (1954) vond het prettig om op de Markt op te treden tijdens Jazz in Duketown. Hij houdt ervan om buiten te spelen.
Wel had hij wat last van het geluid van de andere podia in de binnenstad. “Het publiek ervaart een optreden toch anders dan wij die op het podium staan.” Di Meola speelde onder meer twee nummers van The Beatles; While My Guitar Gently Weeps van George Harrison en Because van Lennon/McCartney.

Al Di Meola akoestisch vs elektrisch

Al Di Meola is volop actief, zowel in de studio als op het internationaal podium. Een nieuw album staat op stapel. Hij speelde een paar nummers daaruit tijdens zijn optreden waaronder één dat is opgedragen aan zijn dochtertje.

Op 4 juni heeft Al Di Meola een optreden in Napels in Teatro San Carlo. Na een korte stop in Zuid-Italië om familie te bezoeken toert hij verder door Letland, Duitsland en Roemenië. Van 23 tot en met 25 juni speelt Di Meola in jazzclub The Iridium in New York bij het NYC Special Acoustic Duet Performance.

“Dat akoestisch optreden in The Iridium is nogal uitzonderlijk. Als mijn naam valt in Amerika dan wordt het woord ‘electric’ in één adem genoemd. Dat is niet het geval in Europa waar het publiek meegroeide met mijn muzikale ontwikkeling als jazzgitarist vanaf de jaren ’70. ”

“Elektrisch optreden houdt een groot risico voor mij in gezien mijn gehoorproblemen. Dat is één van de redenen dat ik voor het akoestisch spel heb gekozen. Het Europese jazzpubliek begrijpt dat en gaat daar in mee. Ik zou om die reden alleen al wel jarenlang door Europa kunnen toeren.”

Deze slideshow vereist JavaScript.

The Beatles en The Abbey Road Studio
Al Di Meola bewonderde twee bands: Return to Forever van Chick Corea én al vanaf zijn jeugd, The Beatles. Het lukte hem op negentienjarige leeftijd toe te treden tot de band van Chick Corea.

“Gitarist zijn bij Return to Forever was toen het hoogst haalbare. Ik droomde van die positie – it was the number one chair – en die droom kwam uit.
Ik denk dat ik net 20 was en met de band namen we in de Record Plant Studio in New York de eerste takes voor het album Where Have I Known You Before op, toen ik in de kamer ernaast John Lennon zag staan.”

“Hij stond daar. Zomaar! Ik werd weer een klein, bang kind en durfde niet naar hem toe te gaan. Terwijl ik toch met zijn tienjarige zoon Julian heb staan pingpongen bovenin de studio. Maar Paul [McCartney. red.] die heb ik wel ontmoet.”

Tribute Beatles album
In 2013 bracht Al Di Meola het album All Your Life – A Tribute To The Beatles uit. Het album werd opgenomen in de Abbey Road studio van The Beatles. Al Di Meola wilde de unieke sound van de beroemde studio laten doorklinken in de tribute album.

“De Abbey Road studio is waarschijnlijk de beste studio in de wereld. Elke dag dat ik daar aan het werk was , liep ik wat verbijsterd rond. Daar stond bijvoorbeeld nog de piano die gebruikt werd voor Obladi-Oblada en Lady Madonna.”

“Ik laste na de opnames een pauze in en keerde terug naar de States. Ik dacht, ik kan het album afmaken in New York of in mijn eigen studio in Jersey. Ik wilde er rustig de tijd voor nemen en besloot een huis in The Hamptons [dorpsgemeenschap bekend door de vele beroemdheden, red.] voor vier dagen te huren om aan de eindopnames te kunnen werken. Ik wilde altijd al een huis huren in The Hamptons.”

“Dat ging nogal moeilijk maar uiteindelijk lukte het. De eigenaar van het huis belde mij op en hij zei dat mijn buurman een beroemde rockster was. Ik dacht, misschien Bon Jovi of zoiets. Maar hij zei dat het Paul McCartney was. Mijn mond viel open. Toen ik ernaar toe reed, stond Paul daar met zijn vrouw en een paar vrienden bij de oprit. En zo ontmoette ik Paul McCartney.”

Op Jazz in Duketown trad Al Di Meola op met zijn vaste begeleiders, gitarist Peo Alfonsi en percussionist/drummer Peter Kaszas.

Het tweede album Elegant Gypsie (1977) van Al Di Meola was toentertijd zijn meest populaire en succesvolste elpee toen de platenmarkt op het hoogtepunt stond. In het interview met KLANKGAT wees Al Di Meola maar weer eens op de funeste gevolgen van streaming diensten zoals Spotify op de muziek en op hen die professioneel van muziek willen leven. Al Di Meola woont een half uur rijden van downtown New York City. Hij komt er vaak of met de bus of met de metro om de sfeer in The Village weer op te snuiven, een ijsje te eten of om naar Central Park Zoo te gaan.
Het nieuwste album OPUS van Al Di Meola is nu verkrijgbaar.

mei, 2017

Het nieuwe album Dinobird van Kasuaris
Recensie en interview met gitarist Toer Greve

Een rollercoaster van emoties waarbij je na afloop denkt “wat is me overkomen?” wat vervolgens over gaat in “ik wil nog een keer!” Dat is hoe ‘Dinobird’ van ‘Kasuaris’ te omschrijven is. Als muzak verlies je inhoud en diepte, waarmee je dit album tekort doet. Het beste te beluisteren met een goede koptelefoon op stand tien.

Het is vrijdagmiddag. Nederland maakt zich op voor het weekend, terwijl de spanning in mij stijgt. Wat kun je verwachten bij een interview met een van de bandleden, van een band die zijn naam ontleent aan het meest chagrijnige dier ter wereld, de Kasuaris? Tot mijn genoegen verschijnt de spontane en goedlachse Toer Greve, gitarist van de band, voor mijn neus. ‘Kasuaris’ bestaat naast Toer uit bassist Thom Goosens en drummer Thijs Bastiaans.

Het nieuwe album Dinobird van Kasuaris — Kasuaris

Onder het genot van een koud biertje begint het avontuur met de naam Dinobird. Een album vol jazz-fusion wat het van nature “heftige en moeilijke muziek” maakt voor het niet-getrainde oor. Om die categorie aan te spreken is een slimme manier bedacht in de vorm van een totaalverhaal. Hiermee krijgt niet alleen het album, maar ook de optredens van de band, een toegankelijker karakter en wordt een groter publiek bereikt.

Dinobird is tevens titeltrack welke gekozen is “omdat vogels directe nazaten zijn van dinosauriërs, niet reptielen zoals vaak wordt gedacht”, legt Toer uit. De roots en manier van doen van de Kasuaris zijn vakkundig vastgelegd, waardoor je het idee krijgt op zijn rug mee te liften. Als je boxen aansluit op deze prehistorische vogel is dit wat je hoort.

Met wat achtergrond en de eerste track te hebben gehoord rijst de vraag waarom de Kasuaris gekozen is. Toer lacht “omdat het een rare vogel is! Jazz-fusion is een aparte vorm van muziek maken. We vonden de Kasuaris de belichaming van dit genre.” Toer heeft de Kasuaris ook in levende lijve mogen bewonderen en was meteen gefascineerd.

De eieren van een Kasuaris zijn net zo bijzonder te noemen. Olijfgroen van kleur en zien er magisch uit. Na het leggen verlaat het vrouwtje het nest. Nu is het aan het mannetje het ei uit te broeden. Dat is waar Fusion Egg over gaat. De band heeft ook een magisch ei gelegd in de vorm van een USB-stick welke speciaal voor ‘Dinobird’ is ontwikkeld. Bestel het album fysiek en je krijgt zo’n groen ei.

Aangezien de band ‘Kasuaris’ heet mag je er van uitgaan dat het gelijknamige beest de inspiratiebron is, maar hoe blijf je daarmee creatief? “Een kasuaris kan in elke situatie geplaatst worden”, vertelt Toer, “het is een karikatuur voor de mensheid.” Hierdoor is het album herkenbaar en tastbaar. Mensen identificeren zich er mee, waardoor het persoonlijk wordt.

Thouroughly Insufficient gaat over verkeersituaties in combinatie met het eeuwige slechte humeur van de kasuaris. Wie heeft daar geen beeld bij? Daarnaast is de humoristische, soms absurdistische, inslag belangrijk om creatief te blijven. Zo wordt bij Computer Song de aanname gedaan dat een kasuaris achter een PC plaatsneemt.

Op het album wordt buiten gecomponeerde stukken ook geïmproviseerd. Dit betekent dat je op een optreden ongetwijfeld verrast zult worden met een andere versie dan je gewend bent. Dit is wat het voor de band spannend maakt om te spelen, waardoor het voor het publiek spannend is om naar te luisteren. “Bij improvisatie, zeker in het genre waarin wij spelen, is communicatie belangrijk”, zegt Toer, “Optreden is altijd spannend en vernieuwend. Zo blijven we scherp, en houden we het leuk.”

Nieuwsgierig hoe ‘Dinobird’ van ‘Kasuaris’ klinkt? Bestel jouw kopie via Facebook (www.facebook.com/kasuarismusic, red.) middels een bericht.

mei, 2017

Moi, le voisin liedjes uit Onder de Groene Linde
Interview met Michiel van de Weerthof

Het Utrechts muziekgezelschap Moi, le voisin bewerkte oude volksliedjes op zo’n manier dat zij weer als nieuw klinken. Uit de box van Ate Doornbosch* kozen zij volksliedjes uit die bij de band paste of de bandleden vreemd in de oren klonken.

Moi, le voisin

Een interview met de Bossche muzikant Michiel van de Weerthof (accordeon) na het optreden in Concertzaal (voorheen De Toonzaal).

KLANKGAT: Michiel, het zijn vreemde liedjes die ik vanavond gehoord heb, eentje zelfs met wel vier doden. Hoe kom je aan die liedjes?
Michiel van de Weerthof: Ooit in de jaren ’40, ’50 en ’60 ging Ate Doornbosch het boerenland in met een bandrecorder. En een beetje als de Alan Lomax van de Lage Landen ging hij in alle uithoeken op zoek naar verloren liedjes of verloren dreigend gaande liedjes bij boeren en boerinnen.En die bandopnames zijn uitgegeven onder de naam Onder de Groene Linde. Dat was ook een radioprogramma.
Een paar van die opnames hebben wij er uit genomen om daar arrangementen van te maken. Het ging ons juist om de versprekingen en vreemde teksten, om die zo letterlijk mogelijk over te nemen.

Wat hebben jullie toegevoegd aan die liedjes?
De zanglijn is datgene wat bestaat. De liedjes waren vaak krakkemikkig gezongen en het was af en toe onduidelijk wat überhaupt de melodie was. Dus als die melodie vreemd klonk dan hebben we die vreemd gehouden, dat was de hoofdlijn. De hoofdlijn was er, de akkoorden daar omheen en daaronder, die hebben wij bedacht.

Hebben jullie een specifieke keuze gemaakt qua onderwerp of gewoonweg omdat een liedje vreemd was?
Ja, ja, er was altijd wel een beetje iets raars aan de hand. Maar het hoeft niet altijd meteen zoals in één nummer, dat er vier dooien moeten vallen. Het kan ook gaan om een kleine vreemdsoortige omdraaiing zoals in een Rotterdams zeemansliedje dat gaat om een schippersvrouw die jammert dat haar man weg is de hele tijd . Maar door de overlevering is het zo misvormd geraakt, dat nu compleet onduidelijk is wáár het over gaat.

Je hebt je bij deze band Moi, le voisin gevoegd.
Moi, le voisin bestaat al vanaf 2006 en het was eigenlijk altijd Engelstalig. Benjamin (van Vliet, red.) schreef altijd de nummers. Post-folk noemt hij die. En ik kreeg een relatie met de celliste (Lot Broos, red.). Ik zit ook in allerlei bandjes en dergelijke. Of het helemaal met mij te maken heeft, weet ik niet maar ik zing vaak Nederlands. We hebben dit project uitgezocht en nu is de band plots Nederlandstalig gaan zingen.

Door jouw inbreng is de band Nederlandstalig gaan zingen.
Zo zou ik niet durven brengen. Maar het is wel heel toevallig dat het daarmee samen liep.

Hiervoor heb je zelf een eigen band gehad en je zong in het Nederlands. Zijn er overeenkomsten met Moi, le voisin?
De grap is dat in één van de bands waar ik in zat, De Rotte Herders, daar hebben we ook geprobeerd dit materiaal (liedjes uit de box van Ate Doornbosch, red.) te gebruiken. Maar Rotte Herders, dat was gewoon accordeon en hoempapa en stonden we in de meest drukke kroegen. Met deze band kan je net iets meer de diepte induiken, subtiliteit en dynamiek zoeken en zo. Met deze band is het beter gelukt die teksten over te dragen.

Bevalt jullie het spelen op kleine podia zoals hier in De Toonzaal?
Ik vind zelf en alle bandleden van Moi. le voisin met mij akoestisch spelen best wel lekker. Je krijgt meteen terug wat je de zaal geeft. En met monitoren spelen maakt dat iets lastiger. We zijn op zoek hoe je semi-akoestisch kan spelen. Dat de tekst overdracht op orde is, maar dat je toch de dynamiek van akoestisch behoudt.

Over Ate Doornbosch*
Ate Doornbosch (1926-2010) was een Nederlands volkskundige en presentator en werd bekend door het radioprogramma Onder de Groene Linde. In 2008 werd een box uitgebracht met negen cd’s met traditionele Nederlandse volksmuziek, afkomstig uit de archieven van Onder de Groene Linde.

Leden Moi, le voisin
Lot Broos
Laurens Ham
Benjamin van Vliet
Michiel van de Weerthof
Tijn van de Wetering

mei, 2017

Instant Matter sferische pop om bij weg te dromen
Interview met Lonneke Dort, Peter van Oudheusden en Erik Dera van Instant Matter

Instant Matter, een nieuwe Bossche band verzorgde zondag 7 mei een optreden in Maestro’s Recordcafé. Elk weekend vinden in die platenzaak met horeca zogenaamde In Store Optredens plaats. Met twee sets tussen 14:00 en 17:00 probeerden ze het publiek mee te krijgen met hun sferische indiepop.

Instant Matter begon in december 2016 en bestaat uit zangeres Lonneke Dort, gitarist Vic Van den Heuvel, bassist Peter van Oudheusden en drummer Erik Dera. Begin 2017 werden ze tweede bij de Bossche Band Battle en ze hebben al twee singles en een videoclip op naam.

Na het optreden was er tijd voor een biertje en natuurlijk ook voor een interview met Instant Matter. Eerst alleen met Lonneke, maar later werden ook Peter en Erik erbij gehaald.

KLANKGAT: Aller eerst, is er iets waar je ontevreden over bent, iets dat niet goed ging dit optreden?
Lonneke Dort: Uhm… Nee! Nee helemaal niet, het was een leuk optreden. Een hele mooie locatie ook.

Hoelang zijn jullie als band bij elkaar?
We kwamen in 2016 bij elkaar om twee nummers te schrijven en op te nemen. Maar dat was echt bedoeld als een soort los project. Pas vanaf december 2016 zijn we als band begonnen. Toen traden we ook voor het eerst op.

Hoe kennen jullie elkaar en hoe zijn jullie bij elkaar gekomen?
Peter van Oudheusden: Erik en ik kenden elkaar al, omdat we al eerder samen in een band hebben gespeeld. We zochten een zangeres maar wisten zo gauw niemand, terwijl ik Lonneke ook al kende. Op een gegeven moment zaten we op de bank en hadden we het erover, en iemand zei: ‘Oh, maar jij zingt toch ook?’ Waarom we daar niet eerder aan hadden gedacht weten we niet, maar toen werd Lonneke dus de nieuwe zangeres.

In welk genre plaatsten jullie je muziek?
Bolvormige pop! We noemen het zelf meestal sferische pop, maar we kwamen er achter dat sferisch eigenlijk helemaal geen woord is. Het zou hetzelfde betekenen als bolvormig, maar de muziek van Instant Matter is natuurlijk helemaal niet bolvormig. Het is ook een beetje alternatief met indie invloeden. Muziek om lekker in weg te dromen in ieder geval.

Hoe schrijven jullie nummers?
Peter komt meestal met een idee of een tekst, en als het meezit ook al een structuur voor een nummer. Dit neemt hij thuis op en met z’n allen wordt er gekeken waar het heen gaat. Dat proces verloopt heel organisch en fijn. Iedereen denkt na over zijn eigen partijen, maar zeker ook over die van anderen.

Komt het dan ook weleens voor dat iemand iets helemaal niks vindt?
Ja! Ja zeker. Je kan niet alles dat iemand doet goed vinden, en dat moet je natuurlijk ook gewoon kunnen zeggen. Anders zou er iets mis zijn met de samenwerking.

Jullie hebben nu twee singles uitgebracht. Wordt er ook naar een debuutalbum toegewerkt of is dat nog ver weg?
We hebben nu acht eigen nummers, en het lijkt ons natuurlijk vet om daar een album van de maken, ja.

Bij een van jullie twee singles hebben jullie een videoclip gemaakt, hoe was dat?
Lonneke: Koud! Heel koud. Het was in de winter en ik moest heel lang in het water staan. Uiteindelijk is dat bijna niet te zien in de clip, dus het was niet eens echt nodig.

Wat zijn verder doelen die jullie als band hebben?
Onze doelen? Ja… Ik denk dat we vooral mensen willen betrekken en willen laten horen wat we doen. En ook gewoon lekker spelen, en daarmee stappen zetten.

mei, 2017

Vrijheid is niet vanzelfsprekend voor HAEVN
HAEVN componeert wat het zelf het mooiste vindt

Vrijheid is niet vanzelfsprekend, vindt Marijn van der Meer van de band HAEVN, één van de hoofdacts op het Bevrijdingsfestival Brabant 2017 in Den Bosch.
Eerst vormde songwriter Marijn met filmmuziek-componist Jorrit Kleijnen een duo. De band werd in 2015 uitgebreid met drummer David Broeders, Tom Veugen en Mart Jeninga.

Marijn, gisteren hadden we Dodenherdenking, vandaag viert Nederland de bevrijding. Wat doet dat met jou?
Dat doet best veel met mij omdat we telkens weer beseffen dat we hier mogen staan, met zijn allen, en dat we van de vrijheid mogen genieten. Dat wordt eigenlijk als heel normaal ervaren bij ons. Maar zo normaal is het niet want overal ter wereld is dat niet het geval. En wij moeten daar altijd bij stil blijven staan, om dat te blijven vieren, vrijheid.

Vrijheid is niet vanzelfsprekend voor HAEVN — HAEVN op hoofdpodium Bevrijdingsfestival 2017

Het is naast een persoonlijke ook een universele overdenking.
Ja, ja, dat denk ik wel. Wij doen wat wij het liefste willen, muziek maken en wij kunnen dat ook doen in dit land. Dat betekent vrijheid ook voor ons.
Wij hebben het over allerlei onderwerpen. Nou hebben nog niet echt politiek geëngageerde liedjes, maar het feit dat het kan, dat we overal over zouden mogen schrijven, is voor ons vrijheid.

Jij als Bosschenaar staat nu hier op het Bevrijdingsfestival in Den Bosch. Hoe voelt dat?
Thuiswedstrijd. Ik ben hier gewoon komen lopen. Ja, echt, ik woon in het centrum. Ik ging hier vroeger ook naar toe en dan keek ik naar het podium en dacht ‘wie weet… ooit’. En nou staan we er gewoon.
En straks gaan we meteen door naar het Bevrijdingsfestival in Roermond. Jorrit komt uit Limburg. We hebben zo’n beetje eerst mijn thuiswedstrijd en daarna die van hem.

Vorig jaar stonden er veel festivals op jullie programma en dat is dit jaar ook het geval.
Ja en er komen dit jaar ook nog wat extra dingen bij. Wij hebben vorig jaar een heel leuk festivalseizoen gehad en we merkten dat op onze eigen shows mensen kwamen die ons een keer bij een festival hebben gezien.
Het is dus belangrijk dat we nu hier in Den Bosch staan in de hoop dat mensen ons beter leren kennen en een keer naar onze eigen show komen. We zijn per slot van rekening een relatief jonge band.

Componeren jullie dan ook in die richting, naar festivals, naar het grotere volume?
Nee, dat doen we niet. We componeren eigenlijk wat wij zelf het mooiste vinden. Maar wat we wel doen, is de meest rustige nummers uit de set halen voor de 45 minuten die we nu gaan spelen. De heel rustige theaternummers zijn eruit. We doen nu echt een pittigere set dan normaal.

We maken sfeervolle muziek maar we houden ook van stevigere dingen, van beats. We proberen van alle kanten wat te pakken zodat we we een show hebben die op het ene moment intiem is en op het andere hard kan zijn.

Maar wij zullen altijd zachter klinken dan de normale festivalkrakers. We blijven wel de muziek maken die wij mooi vinden en niet muziek maken die op die of die locatie werkt. Want dan moeten we gewoon die locatie niet doen.

Wat zijn de plannen voor de nabije toekomst, nieuwe opnames.
Opnames…daar zijn we heel druk mee bezig. Vanochtend nog aan het schrijven en we zijn al een heel stuk onderweg met het album. Dat willen we zo snel mogelijk uitbrengen.

Na de zomer, neem ik aan.
Ja, na de zomer. Eerst festivals doen. Kijken wat werkt.

Komt het album ook op vinyl?
Ja, dat gaan we ook doen.

Waar komt de release?
Weet ik nog niet. Ja, we hebben al een hele mooie show in Carré gehad. Beter kan je het eigenlijk niet hebben. Dat wordt nog een grote vraag. Maar we vinden wel een mooie plek.

In Brabant of in Limburg?
Dat weten we nog niet. Ha, dat wordt moeilijk, dat wordt steggelen.

Update
Debuutalbum HAEVN

Op 23 februari 2018 bracht de formatie haar langverwachte debuutalbum Eyes Closed uit. Op diezelfde dag het album release tijdens een show in Paradiso. HAEVN is bekend van de populaire singles Bright Lights, Where The Heart Is en Finding Out More.