Nona

Nona over Etta James, Female 2020 en muziek maken

Soul, rock, pop en hiphop vloeien in elkaar

De ouders van zangeres Nona, hadden vroeger een platenzaak. Ik zie de jonge Nona voor me die door die platenzaak loopt, letterlijk en figuurlijk omringd door muziek. Haar hele jeugd – en ze is nog jong – doordrenkt van muziek. Met deze muzikale bagage, hese soulstem en band bestormt Nona nu de Nederlandse podia. Zo ook Willem Twee poppodium op zaterdag 26 januari tijdens het festival Rauwkost 2019. Interview met Nona.

Nona
Nona op Rauwkost Willem Twee

KLANKGAT: Wat vond je van het optreden van vandaag?
Nona: Ik vond dat het goed is gegaan. Het was heel erg leuk. Ik had het echt naar mijn zin.

Vooral op het laatst waren jullie erg goed op dreef. Die gitaarsolo in het slotnummer.
Ja, ja zeker. Jenny is niet voor niks altijd het allerlaatste nummer dat wij doen.
Altijd als allerlaatste?
Altijd.
Ik vond het een-na-laatste nummer, die ballad, ook heel erg goed. Koude rillingen.
Sleeptalking?
Ja. Dat is van de eerste single?
It’s Alright was mijn eerste single. Een single heeft een A- en een B-kant. Sleeptalking staat op de B-kant. Die single is nog vóór The Wall en Last To Know uitgebracht.
En we hadden te maken met een heuse première?
Ja, met Givin’ It All. Dat wordt onze volgende single. Die zou vandaag zijn uitgekomen. Eind februari komt die single uit.

Nona
Nona en band

Nona en Female 2020
Op Eerste Kerstdag 2018 maakte muziekproducent en dj Ronald Molendijk op televisie een opmerking over dat er veel minder vrouwen dan mannen in de Top 2000 staan. Hij zei daarover: “Vrouwen maken minder snel goede muziek.” Als reactie bedacht muziekpromotor Adriaan Pels de Female 2020: een lijst met alleen maar muziek gemaakt door vrouwen. Op die lijst kan ook gestemd worden. De redactie van De Wereld Draait Door zet zich vol in voor Female 2020. Om dat te onderstrepen werd een drietal zangeressen uitgenodigd in de uitzending van 16 januari jongstleden waaronder Nona.

Ik zag jou anderhalve week geleden optreden bij De Wereld Draait Door voor Female 2020. Je weet wat de beweegredenen zijn om dat op te starten en sta jij daarachter?
Nona: Zeker. Ik sta daar helemaal achter. Daarom ben ik daar ook komen optreden. Want die uitspraak van Ronald Molendijk, die slaat nergens op. En ook al zou het ergens op slaan en is dat je mening dan nog is het gewoon niet waar.
Op zich is het wel goed dat-ie het gezegd heeft.
Het is jammer dat het vanuit zo’n negatief standpunt werd gezegd, want niemand dacht er eigenlijk ooit zo over. En nu krijg je een verschil dat mensen er bewust naar kijken, zo van vrouwen versus mannen. Voor mij maakt het geen verschil. Ik sta achter Female 2020, maar het is niet zo dat ik tegen mannen ben.

Heb jij een bepaalde act ingestudeerd voor je optredens?
Nee, wij studeren niks in. We repeteren natuurlijk wel. We repeteren dat de nummers goed in elkaar zitten, maar het is geen act maar een band, muziek, waar je naar zit te kijken en te luisteren.

Nona
Nona zingt Sleeptalking

Ik heb jouw playlist op Spotify beluisterd…
Nona: Ik heb er twee.
Ik zag Amy Winehouse er niet bij staan.
Die staat er bij, hoor.
Dan heb ik haar over het hoofd gezien. Is Amy Winehouse jouw grote voorbeeld?
Nee, zij is niet mijn grote voorbeeld. Etta James is mijn grote voorbeeld en eigenlijk is zij de bazin van mij. Ik heb zoveel voorbeelden, maar Etta James is qua zang echt mijn voorbeeld.
Jouw ouders hadden een platenzaak. Heb je zo Etta James leren kennen en was zij jouw eerste favoriet?
Zij was niet de allereerste. Het is sowieso muziek die mij als allereerste raakte. Ik kan niet zeggen door welke persoon of door welke band. Ik merkte dat ik de invloed van muziek direct voelde en dat het apart was dat ze zo binnenkwam. Al was het maar een melodie of een instrumentaal, het was muziek die mij raakte.

NonaToch wel een bepaalde stroming of niet soms?
Nee, niet per se en dat is gewoon het hele ding. Ik hou zo van brede dingen, ik hou van rock…
Ik zag ook Fleetwood Mac met Dreams op je playlist.
Ja, ik hou van Fleetwood Mac.
En rap en hiphop.
Ja, heel veel.
Maar zelf rap je niet?
Nee, dat kan ik niet (lacht). Maar ik moet wel zeggen dat ik samen met producer en dj *Sam A La Bamalot aan het werken ben en hij maakt heel vette beats. Wij zijn nieuwe nummers aan het schrijven die wellicht in de toekomst nog eens op een album zouden kunnen komen. Ik ben in mijn eentje aan het experimenteren en een beetje aan het rappen.
Wanneer komt jullie eerste album uit?
Dat album komt in juni uit met de singles It’s Alright, Sleeptalking, Last To Know, die laatste single Givin’ It All. En nog veel meer. The Wall komt er niet op.

Je bent voortdurend aan het schrijven. Schrijf je zowel de teksten en melodieën of doe je dat in samenwerking?
Ik schrijf hoe dan ook mijn teksten en melodieën. Kijk, met Sam bijvoorbeeld, neem ik zelf op en ga ik bij hem rappen en zingen. Sam doet de beats. Een andere samenwerking is met gitarist Will Knox. Met hem heb ik het nummer Sleeptalking geschreven.

Laatste vraag. Heb jij een guilty pleasure?
Nee, ik heb geen guilty pleasure, want er zijn geen guilty pleasures. Alles wat je leuk vindt, mag je leuk vinden.


De bezetting:
Nona – zang
Thuur Onrust – gitaar
Alex Rijckaert – keys
Tom Zwaans – bass
Teun van Zoggel – drums
Tom Groenendaal – gitaar

*Producer/dj Sam A La Bamalot aka Sam Verstraten
Foto top van Mees Borst (Meesterwerk Photography)

Sahriye

Arabische muziek staat centraal bij Sahriye

Samen muziek maken, zingen, dansen en naar elkaar luisteren

Sahriye – سهرية* betekent samen muziek maken, zingen, dansen en naar elkaar luisteren. Peter Hagelaars (25) en Véronique van Helden (29) zijn samen met Mazen Eltess de kartrekkers van Sahriye dat zaterdag 12 januari start in Willem Twee concertzaal. Het is een concept – zo zeggen zij zelf – waar traditionele Arabische muziek centraal staat.

Sahriye
Peter Hagelaars en Véronique van Helden

Véronique: “Peter en ik hebben een enorme voorliefde voor weinig gehoorde en niet-westerse muziek. Met deze avond, met Sahriye hebben we het juist over de Arabische tak! We kunnen eigenlijk wel zeggen dat we een soort schatkist voor ’s-Hertogenbosch willen openen. Want er zijn zoveel parels waar we nog niet vanaf weten.”

KLANKGAT: Sahriye, vertel daar ’s wat over. Hoe is dat ontstaan, is het een innerlijke behoefte of komt die behoefte van buiten?
Peter Hagelaars: Wij zijn de laatste jaren veel naar Turkse en Arabische muziek aan het luisteren en vooral de gezellige funk, disco en psychedelische dingen uit de jaren ’70. Het is begonnen als idee om een avond te organiseren met alleen dj’s. Het is steeds een beetje veranderd en gegroeid. Van een klein ideetje om een keertje een gezellige Arabische of Turkse disco avond te houden naar dit.

En dit is?
Peter: Traditionele Arabische live muziek.
Véronique van Helden: Deze editie zijn het allemaal muzikanten uit Syrië. De laatste paar jaar zijn er enorm veel jongeren uit Syrië en andere Arabisch landen deze kant op gekomen. Muziek is heel erg belangrijk in hun cultuur, samen muziek maken, dansen en naar elkaar luisteren. Zo is de naam van Sahriye ook ontstaan.
SahriyeIk ben op een gegeven moment gaan kletsen met Mazen Eltess, mijn overbuurman. Hij komt ook uit Syrië. Hij doet heel veel op het gebied van sociaal werk en heeft veel connecties in de muziekwereld. Samen met Peter vertelde ik hem over onze plannen. Hij was behoorlijk verrast dat we met deze muziek kwamen, was meteen enthousiast en heeft ons direct in contact kunnen brengen met de artiesten die we op ons wensenlijstje hadden staan.

Een gouden contactpersoon!
Peter: Ja, zonder Mazen was Sahriye een heel ander feest geworden!
Véronique: Inderdaad, dankzij Mazen hebben we er een mooie dubbele lading aan Sahriye kunnen geven en kunnen we echt iets bijdragen aan de gemeenschap.

Wie treden er allemaal op bij Sahriye?
Véronique: We starten Sahriye met Bakr Al-jaber, een dichter. Hij zal zijn gedichten in het Arabisch voordragen en zal muzikaal begeleid worden. Daarna treed Nawras Altaky op. Een zeer kundige ud-speler met een prachtige stem. De avond zal worden afgesloten met Wasim Arslan en Sarsaria, een vijfkoppige band die dansbare Syrische muziek maken met Westerse invloeden. Mochten mensen daarna nog willen dansen, dan is er in de foyer een DJ!

Jullie zullen nu wel een rits aan artiesten hebben die jullie voor de komende tijd kunnen programmeren?
Peter: De lijnen staan uit en wie weet hoe dat de volgende keer zou kunnen gaan uitpakken. Eerst even afwachten hoe deze eerste editie, Sahriye, gaat lopen.

Het is een try-out.
Véronique: Ja, zo kun je het noemen. We willen er graag mee verder, maar eerst maar eens zien of het publiek daar mee eens is!

*Sahriye was het eerste theaterstuk van Ziad Rahbani, een zeer belangrijke muzikant uit Libanon en invloedrijk in de Arabische muziek. Een echte letterlijke vertaling bestaat niet in het Nederlands of Engels. Sahriye staat symbool voor het uitgaan, en dan niet naar de club, maar naar een avond zoals wij organiseren. Samen muziek maken, zingen, dansen en naar elkaar luisteren.

Waves

EP Waves betekent coming of age Anne van Damme

Betere songs en het zoeken naar identiteit

De release van Waves vond plaats in Willem Twee Hangop. De Bossche singer/songwriter Anne van Damme wilde de release van haar nieuwe EP daar vieren in het bijzijn van een select gezelschap. Dat bestond zaterdagavond 15 december uit familie, vrienden en speciale gasten. Die intieme sfeer voelde warm en aangenaam aan, hoewel Anne bekende toch wat gespannen te zijn geweest. Die spanning viel pas na het spelen van een aantal nummers van haar af.

Waves & June

Waves
Waves en June

Deze release van Waves was in twee stukken verdeeld. In het voorprogramma stond Sylvia Aimee als support act aangekondigd. Deze 22-jarige singer/songwriter laat zich graag door moderne country coryfeeën als Taylor Swift inspireren. Zelf is zij naar Nashville, Tennessee, getogen om daar de single Cry With Me op te nemen.

Waves
Sylvia Aimee

Sylvia zingt onberispelijk American-English. Meestal treedt zij met een band op. Voor deze gelegenheid deed zij het solo. Sylvia heeft een zuivere en krachtige stem met nèt dat beetje nasale timbre dat van een zangeres een country-zangeres maakt. Zelfs een cover van de hit Baby One More Time van Britney Spears werd geheel ondergedompeld in een country bad.

Na de pauze was het aan onze gastvrouw om haar nieuwe album Waves live te presenteren. Alvorens aan Waves te beginnen zong Anne nummers van haar eerste EP June. Anne vertelde dat haar producent voorstelde om de CD Waves met het nummer Full te openen. Zij liet zich overtuigen. “Full is een klein nummer,” zei Anne. Inderdaad, een sober – bijna kaal – nummer over een vrouw die zegt dat haar hoofd overvol zit en dat er niets meer bij kan: ‘I don’t want you in my head anymore’.
Een ander puik nummer is Shake, zeg maar een akoestisch punk nummer dat vraagt om een live uitvoering met een stevige band. Het titelnummer Waves werd als voorlaatste gezongen en gaat over het vinden van je identiteit, hét thema van deze CD. Na afloop van de live presentatie had ik een kort gesprek met Anne.

Deze slideshow vereist JavaScript.

KLANKGAT: Wat is het verschil tussen June en Waves?
Anne van Damme: June was erg veel liefdesliedjes, over relaties van mij met iemand en Waves gaat veel meer over mij, mijn belevingswereld. De zoektocht naar wie ik wil zijn. En los daarvan, van die thematiek, vind ik het ook betere liedjes. Ik zie dat ik beter ben gaan schrijven, beter ben gaan zingen.

Waves ligt dus niet in het verlengde van June, is meer een doorgroei van, een coming of age?
Ja, er zit zeker een stuk van volwassen worden in.

Was je het een beetje beu om liefdesliedjes te schrijven?
Nou, het is meer dat het een stuk minder speelde. Dat komt omdat mijn relatie nu veel stabieler is en ook omdat ik beter snap wie ik ben. Dat is eigenlijk hét thema: Wie ben ik uiteindelijk zelf?

Waves gaat over het vinden van een balans. Zie je dat in psychologische zin of meer in muzikale zin?
Euhm, allebei. Dat kan ik niet los zien. Je moet het zo zien. Toen ik schreef voor June, zat ik nog op school. De nummers voor Waves heb ik het afgelopen jaar geschreven. Ik heb nu ook de discipline om te gaan zitten en te schrijven en aan de nummers te schaven. Het is allebei, psyche en het schrijven van liedjes.

Wat zijn de concrete plannen voor de komende tijd?
Nou, wat er nu zeker gaat komen, is dat ik heel veel wil spelen, mét de nieuwe liedjes omdat ik denk dat ik in mijn live-performance ben gegroeid en dat graag wil laten zien. En een van mijn doelen is, dat mensen voor mijn naam een kaartje gaan kopen.

Wi je spelen in settings zoals Willem Twee Hangop? Vind je dat ideaal, maximaal zo’n zestig man?
Ja, dat je echt kan zien wie er in de zaal zit en dat ze allemaal aandachtig naar je zitten te luisteren.


Ver vooruitlopend op de feiten kan je stellen dat Waves een scharnier album zal blijken te zijn in de carrière van Anne van Damme. Met deze nieuwe EP tekent zich de wasdom van Anne duidelijk af ten opzichte van haar eerste EP, June. En aangezien Anne’s progressie en professionaliteit niet stopt bij Waves, belooft dat veel goeds voor de toekomst. Waves en June zijn te beluisteren op Spotify

Thijs Boontjes

Thijs Boontjes een feestelijke misantroop

hoopt dat iedereen met een kater wakker wordt

Thijs Boontjes Dans- en Showorkest staat vanavond in een uitverkochte Kleine Zaal van het Willem Twee poppodium. Voorheen speelde Thijs Boontjes als toetsenist in de begeleidingsband van Anouk, en nog steeds bij Douwe Bob. Sinds een aantal jaar is Thijs flink op weg met eigen werk en band. Het optreden is onderdeel van de ‘Mise en Place’ tour, die wordt afgesloten met een album releaseparty in de Melkweg in Amsterdam, op 15 februari 2019. Na een EP en een aantal singles, wordt dit het eerste album dat Thijs Boontjes Dans en Showorkest uitbrengt. Voorafgaand aan het optreden interview ik Thijs in de kleedkamer om meer over hem en zijn muziek te weten te komen.

Interview met Thijs Boontjes

Aangekomen in de kleedkamer biedt de geluidsman meteen iets te drinken aan. Thijs gaat voor een verse sinaasappelsap en ik lust wel een biertje. Het interview kan beginnen.

Thijs Boontjes
Thijs Boontjes

KLANKGAT: Welke bands en artiesten hebben jou het meest geïnspireerd hebben en waarom?
Thijs Boontjes: Dat zijn er heel veel, maar sowieso Herman Brood. Dat is wel een hele belangrijke. Omdat ik hem een hele goede muzikant vind, maar ook zijn band vind ik heel vet, vooral tijdens de jaren ’70, niet dat ik daarbij was. Maar ook omdat ik hem heel grappig vind, mensen vergeten dat wel eens. Sommige mensen hebben een beeld van hem uit de jaren ’90 dat het een rare junk was die alleen maar met schilderijen bezig was, over straat zwierf en alles onder schilderde, maar het was een hele scherpe man. Bijna een geniaal type, ook heel grappig in interviews. En hij heeft ook een paar hele geniale dingen in het Nederlands gedaan, toevallig speelden we één nummer daarvan laatst nog, het heet Nooit Meer Terug Naar Die Rotschool dat is zo’n goed nummer daar krijg je geen speld tussen.

En wat is je favoriete Brood song?
(zonder aarzeling) I love You Like I Love Myself.
Vervolgens vraag ik wat het lievelingsalbum is van Thijs. Hij vertelt dat hij eigenlijk bijna geen albums luistert, omdat hij vooral eigen playlisten beluistert met losse nummers.
Thijs: Wat dat betreft ben ik toch wel van de nieuwe generatie, ik ben ook te lui om halverwege van de bank te komen en een plaat om te draaien, dus luister ik veelal digitaal. Maar ‘Chet Baker Sings’ is wel de enige plaat die ik echt van begin tot einde opzet. Omdat die liedjes gewoon allemaal zó mooi zijn, net als zijn stem. Het is bijna alsof hij een trompet ís, misschien komt dat door zijn ademhaling of zo.

Hoe ervaar je het om in het Nederlands te werken? Heeft dat voordelen, nadelen?
Het voordeel is dat het duidelijk is waar je het over hebt. Maar je kan ook geen kutgeintjes maken, naar het publiek niet en ook niet naar jezelf. Mensen hebben dan meteen iets van ‘Hee daar trap ik niet in’. Ik vind het eigenlijk raar dat als je een taal echt helemaal beheerst, om dan in een andere taal te gaan zingen. Ik heb dat nooit echt begrepen eigenlijk. In een andere taal mis je denk ik het vocabulaire om je echt goed uit te drukken.

Wat is jouw mooiste ervaring aan muziek spelen tot nu toe?
Pfoe goeie vraag.. festivals spelen vind ik toch wel het leukst. Vooral als het helemaal loos gaat. Tot nu toe is dat twee keer echt gebeurd dat het hélemaal loos ging. Op Into The Great Wide Open en Down The Rabbit Hole… zó vet allebei…

Eventjes valt het stil en ik denk bij Thijs een verwondering te merken, nu hij daar weer aan terugdenkt.

Thijs: We hadden het ook gewoon echt niet verwacht. We dachten ‘nou ja we zien wel of er een paar mensen komen kijken’. En opeens stond die hele duin vol met mensen tot hoever we konden kijken, en die hadden er behoorlijk veel zin in, om wat voor reden dan ook. Dat was echt te gek. En op Down The Rabbit Hole stonden we in zo’n kerkje. Daar dacht ik echt dat ik van me stokje ging zo heftig ging het los, een lekker gevoel is dat. Ik dacht dat die kerk gewoon om ging. Er stonden van die houten dingen en alles zakte zo in, ik zag mijn hele toetsenbord op en neer gaan zo van ‘whop, whop, whop’.
Ondertussen wipt Thijs heen en weer op zijn stoel om uit te beelden hoe het ging. ‘’Ik dacht: ‘Oh mijn god, volgens mij gaat het helemaal mis, maar wel lachen!’’ voegt hij eraan toe.

Thijs Boontjes
Thijs Boontjes

Kan ik dat zien als een soort muzikale high?
Ja zeker, vooral omdat die mensen ook mee staan te schreeuwen met de muziek die je dan op dat moment er een beetje uit staat te wurmen.’’

Wat hoop je dat mensen mee naar huis nemen na je optreden vanavond?
Ik hoop dat iedereen met een kater wakker wordt, en een beetje heeft doorgedronken. Dat mensen gewoon een leuke avond hebben gehad, en eigenlijk ook dat ze tegen vrienden zeggen: ‘Ik was laatst bij een optreden geweest, volgens mij vind jij dat ook wel leuk’. En dat we volgende keer dat we in Den Bosch zijn de Grote Zaal uitverkopen.

Ik vertel dat ik ook wel verrast was dat het concert in de kleine zaal was. Thijs legt uit dat het een soort try-out tour is om even de feeling te krijgen met de band uitbreiding, en het live spelen van de nieuwe nummers , omdat het nieuwe album eraan komt en de band dan voor het festivalseizoen ook klaar is om goede shows te kunnen spelen.

De eerste EP die Thijs heeft uitgebracht heet Niet Van Steen. Opmerkelijk aan die EP is dat de zin ‘Ik ben niet van steen’ op elk nummer voorkomt.

Hoe belangrijk is die zin voor jou?
Nu niet meer zo belangrijk, toen wel, maar dat is al wel weer een tijd geleden. Die nummers speel ik allemaal niet meer zo veel ook.

Is dat dan omdat dat nu misschien ook minder van toepassing is?
Nou ja 2015, dat is ook helemaal niet zo gek lang geleden, maar je merkt wel dat je sommige nummers gewoon minder voelt dan toen, maar ik vind het geen kutnummers, zeker niet. Ik vind het ook wel leuk om ze nog af en toe te spelen. Eigenlijk kan je bij elk gevoel wat binnenkomt zeggen: ‘Ja maar ho, ho, ik ben ook niet van steen.’ Soms zijn het ook niet de meest optimistische teksten of zo, maar ja zo zie ik dingen soms.Ik ben niet per se echt een ras-optimist. Ik ben een klein beetje misantroop misschien zelfs, maar ja daar heeft de wereld het ook wel een beetje naar gemaakt. En dat wil niet zeggen dat ik niet vrolijk ben of zo hoor, ik vind het allemaal prima.

Maar je muziek is juist ook weer feestelijk.
Ja, dat is eigenlijk met de insteek van ‘Nou, nu we hier toch zijn met zijn allen laten we er maar het beste van maken’.

Ik vraag Thijs wat zijn eigen favoriete nummer is. Hij denkt er lang over na. maar kan er geen antwoord op geven.
Thijs: Het verschilt gewoon heel erg ook, de ene keer ben je in de ene bui, de andere keer in een andere. Er past altijd wel een liedje bij, maar een favoriet kan ik van mijn eigen liedjes niet kiezen. Sorry, dat ik je vraag niet kan beantwoorden.

Nee joh, prima antwoord toch! Heb je misschien een favoriete orgelspeler of orgelsolo?
‘Ja sowieso Billy Preston, en vroeger heb ik ook echt veel naar Jon Lord geluisterd van Deep Purple. En die heeft ook wel een hele gave orgelsolo in het liedje Highway Star dat vind ik echt gaaf. Van Deep Purple gaat mijn orgelhart ook wel sneller kloppen. Bij Billy Preston heb ik dat ook wel, ook al is het een hele andere stijl maar het is zó goed. Die beheersen dat apparaat gewoon compleet en dat is mooi om te horen.’’

Thijs Boontjes
Thijs Boontjes Dans- en Showorkest

Vervolgens vraag ik Thijs wat hij zou kiezen tussen nooit meer zingen of nooit meer orgelspelen. Hij denkt er lang over na en het is aan hem te merken dat hij het allebei nevernooit zou willen opgeven, zo blijkt ook uit zijn uiteindelijke antwoord. ‘’Ik denk, dat als ik één van die twee niet meer kan.. dat ik het andere dan ook niet meer zou hoeven kunnen.. en ja, misschien hoef ik dan eigenlijk alles zelfs niet meer te kunnen. Aan de andere kant, als je één van die dingen nog maar kan , kan je daar je grieve heus wel uithalen.’’

Als je één artiest of band mag uitkiezen, waarmee je nog een keer een podium zou mogen delen en een liedje of een show echt samen doen. Wat kies je dan?
(denkt lang na) Dat zou ik wel te gek vinden met ehh… Ik vind De Dijk eigenlijk wel een hele vette band. Dat voelt altijd zo goed, alsof alles klopt, en dan ook gewoon al duizend jaar. En dat klopt ook allemaal wel, want ze maken echt al hartstikke lang muziek en hele goeie liedjes. En er gebeurt ook altijd wel wat bij die optredens, Huub van der Lubbe is natuurlijk ook heel gaaf. Ja dat vind ik echt een gave band.

Als volgt vraag ik hoe het is om bij het label TopNotch te zitten. ‘’Het is eigenlijk heel fijn. Ondanks dat TopNotch bijna alleen maar hiphop uitbrengt, snappen ze heel goed wat ik wil, en ook hoe het allemaal werkt. Grote platenlabels hebben nog wel eens een handje van dat ze zeggen: ‘Dit voorbeeld heeft gewerkt op de radio, als je nou ongeveer zoiets maakt dan word je ook op de radio gedraaid en kunnen we je succes vergroten’ etcetera, maar ik ervaar veel vrijheid eigenlijk en dat is fijn. Er werken ook alleen maar chille mensen daar.

Tot slot bedanken we elkaar voor het interview en manoeuvreren we ons richting het café van het Willem Twee Poppodium om wat te eten, waarna de avond van start kan gaan.

Merol

Thijs Boontjes
Merol en Milan

Er is veel aandacht voor het voorprogramma. De volle zaal is dan ook vast bekend met de nieuwe hit Kerst Met De Fam die pas een week met clip op YouTube staat en al meer dan 200.000 keer bekeken is. De clip van Lekker Met De Meiden telt inmiddels 1,4 miljoen views. Ondanks dat de zang niet goed te verstaan is tijdens de eerste paar nummers, wordt het toch onder luid applaus ontvangen. Het podium wordt gedeeld met Milan, die de beats verzorgt met een drumpad en een kleine synthesizer. Ondanks dat Merol een charismatische dame is, vind ik het persoonlijk storend hoeveel ze tussendoor praat tegen het publiek en ook ingaat op mensen die iets roepen. Zo zit er niet echt een vaart in de set. Het nummer Borderline springt er voor mij uit. De tekst is goed gevonden, inhoudelijk gaat het ergens over en het is in een leuke vorm gegoten.

Thijs Boontjes
Merol

Ik vind het dan ook jammer dat deze videoclip veel minder views heeft. Qua sound lijken de andere nummers veel op elkaar, waardoor het me niet pakt. Ik hoor iemand achter me zeggen: ‘’Het doet me een beetje aan een campingdisco denken’’. Ik geef hem geen ongelijk. Opvallend is dat de kern van de nummers vaak bestaan uit één of enkele zinnen die steeds herhaald worden, waar men nogal makkelijk voor valt als ze uit de mond van een mooie vrouw komen. ‘’Ik wil een kind van je’’ en ‘’Lekker met de meiden’’ bijvoorbeeld.

Ik geef niet snel mijn ongezouten mening, maar ik vond er over het algemeen weinig aan. Muziek blijft natuurlijk altijd een kwestie van smaak. Het gevoel dat ik erbij krijg, is dat het een werkende populariteitsformule is die in dit digitale tijdperk nou eenmaal aanslaat. Het doet me denken aan het interview vorige week met DeWolff, dat de vaste KLANKGAT-lezer misschien niet ontgaan is. Daar ging het over verandering van muziek door hedendaagse computertechnieken en algoritmes, en dat menselijke ziel essentieel voor DeWolff is in muziek, waar ik me bij aansluit. Dat is dan ook wat ik een beetje mis aan deze act.

Anderzijds, muziek is natuurlijk van niemand. Ik bepaal daarom ook niet of het goed of slecht is. Er zijn talloze redenen om muziek te maken of een optreden bij te wonen. Eén daarvan is vermaak en ik weet zeker dat een groot deel van het publiek het als een vermakelijk voorprogramma heeft ervaren. Dit wordt bevestigd wanneer er hier en daar wat mensen het pand verlaten met een bedrukt gymtasje van tien euro.

Thijs Boontjes Dans- en Showorkest

Thijs Boontjes
Thijs Boontjes Dans- en Showorkest – Kleine Zaal

De body en vaart zit er vanaf het begin goed in. De gitaarsolo komt in het eerste nummer niet echt goed naar voren qua volume, maar dat kan ook bewust zijn. Het geluid is verder erg goed, ook zonder oordoppen kan je prima genieten van wat Nederpop en rock ’n roll.

Tijdens het tweede nummer is de toevoeging van de achtergrondzangeressen goed te merken, het geeft meer kleur aan het nummer. Ik Voel Me Goed wordt vervolgens gespeeld. Een zin uit een couplet die me bijblijft is ‘’De versterker staat op zeven en de buurvrouw zegt ‘Dat mag’’. Het nummer roept herkenbaarheid op en bevat een erg gave orgelsolo. Pas nu komt het eerste contact naar het publiek. Thijs zegt: ‘’Begrijp ik nou goed dat Merol een kind van me wil? Of heeft ze dat tegen jullie ook allemaal gezegd? Hoeveel is het dan nog waard, Merol?’’ vraagt hij richting Merol die ook in het publiek staat. ‘’Precies, helemaal niks! Nee hoor, grapje’’ voegt hij eraan toe en lacht daarbij vriendelijk. ‘’Eigenlijk hadden we in het voorprogramma van Merol moeten staan, want zo hangen de vlaggen tegenwoordig’’.

Al snel komt het tempo terug met het vlotte nummer Het Spijt Me, Sophie dat rockt en swingt. Er wordt dan ook redelijk op gedanst. ‘’Ik kan ook met een bandje gaan meespelen, dat scheelt me weer een zweetshirt’’ zegt Thijs na dit nummer.

Thijs Boontjes
Thijs Boontjes Dans- en Showorkest

De opvolgende hoogtepunten van het optreden bestaan uit het bekende Alleen Naar De Kermis en Casablanca die beide door menig men worden meegezongen uit het publiek, en respectievelijk een gave orgelsolo en gitaarsolo bevatten. Deze worden dan ook onder luid applaus in ontvangst genomen. Het nummer Ballade Van De Moord is qua vocalen het meest interessant. De rauwe uithaal van Thijs aan het eind van de zin ‘Nu kan ik je eindelijk laten gaan’ gaat erg mooi samen met de zuivere zangkunsten van de gezusters Nijhuijs. Het doet zeker niet tekort aan de door Roxanne Hazes ingezongen versie op de single.

Thijs kondigt het laatste nummer aan, dat Dansen Met Jou heet en de de meest recente single is. Het heeft een catchy meezingbaar refrein en het publiek klapt graag mee. De band verlaat het podium terwijl het publiek om een toegift vraagt. Zo te zien komt die er ook aan, want Thijs speelt met de deur die naar de backstage leidt. Steeds een klein stukje open en dan weer dicht, waarop het publiek reageert. Thijs en band komen het podium op om af te sluiten met Kom ’S Effe Hier dat toch wel het meest dansbare en uptempo nummer is.

In een breakdown wordt elk bandlid uitgebreid voorgesteld, die allemaal een welverdiend groot applaus krijgen, waarna het publiek het tempo steeds blijft meeklappen. Het refrein wordt er nog één keer uitgespeeld en dan is de show voorbij. ‘’Thijsje bedankt, Thijsje bedankt!’ zingt een groep mensen nog enthousiast.

Naar mijn mening was het een heel prima optreden en een erg leuke avond. De bescheiden prijs van acht euro die bezoekers hebben betaald, doet eigenlijk tekort aan de kwaliteit van Thijs Boontjes Dans- en Showorkest. Ik denk dat we nog veel kunnen verwachten van Thijs Boontjes. Het debuutalbum, dat overigens nog geen titel heeft, kun je sowieso verwachten op 15 februari 2019.


Fotografie: Jane Duursma – about Made By Jane

DeWolff

Bij DeWolff staan menselijkheid en ziel centraal

Willem Twee nog echte rock podium

Vorig jaar rond dezelfde tijd, stond DeWolff tijdens haar tienjarig bestaan op hetzelfde podium als vanavond. Opnieuw staat DeWolff in de grote zaal van Willem Twee poppodium, met inmiddels een nieuw uitgebracht album met de naam Thrust. Vooraf mocht ik de mannen interviewen in de Hangop, het café van het poppodium.

KLANKGAT: Sinds 2007 zijn jullie samen als DeWolff, dat is nu al bijna twaalf jaar. Wat denken jullie dat het succes is achter nog steeds samen zijn?
Robin Piso: Lief zijn voor elkaar, en de Kerstgedachte.
Pablo van de Poel: Grenzen verleggen, dat je altijd blijft zoeken naar beter, strakker. En vooral ook niet in één plaat of genre blijven hangen, maar ook altijd nieuwe muziek luisteren en de muziek maken die je zelf vet vindt. En altijd blijven evalueren.
Robin: Gewoon jezelf zijn.

Evalueren jullie de show van vanavond ook meteen?
Pablo: Het coole aan vanavond is, Willem Twee neemt altijd de show op, die concertregistratie is ook met video. Dan kunnen we dat terugkijken en weten we ook weer van ‘Oh hoe ziet dat er ook alweer uit?’ en kunnen we het hele concert terugluisteren. Eigenlijk altijd als we het podium afkomen is het meteen van ‘Oh ja, nice wat gebeurde daar?’ en ‘Dit was misschien niet zo cool’. We reflecteren altijd wel ja, maar dat gaat eigenlijk vanzelf.

DeWolff
Thrust

Dit jaar is ‘Thrust’ uitgekomen, het nieuwe album. Hoe blikken jullie terug op het proces van schrijven, opnemen en mixen?
Pablo: Het duurde heel lang die plaat, en dan vooral het opnemen. Eigenlijk elke keer dat we afspraken kwam er wel een nummer uit qua schrijven. We waren heel kritisch op de productie waardoor het opnemen zo lang duurde. Het was ook zo van ‘Oh beter spelen we dit niet in de live-take, want dat moet dan later ingespeeld worden met precies die en die sound’. Soms waren we ook wel te ingezoomd op iets, waardoor dingen langer duurden dan nodig. We waren bijvoorbeeld een keer een hele dag bezig met een intro. Maar we hebben alles in onze eigen studio kunnen doen wat wel echt heel fijn was.
Robin: Vrienden van ons hebben ook een band en repeteren daar ook, en op een gegeven moment kwamen we de studio binnen, en toen hadden zij hem helemaal opgeruimd. Met de tijd verzamel je allemaal spullen en heeft niks echt een vaste plek, en toen was het opeens zo van ‘Wow eigenlijk is de studio echt groot.’ Dat was heel fijn.

Hoe belangrijk is het voor jullie om die eigen plek te hebben?
Robin: Heel belangrijk. Daarvoor woonden we ook allemaal in verschillende steden en moesten we echt een weekend vrij hebben om af te spreken en dingen te maken en demo’s op te nemen. Daar zat dan heel veel druk achter. We moesten in die twee dagen dan ook echt iets maken. Toen ik uiteindelijk in die kelder ging wonen, waar ook de ruimte voor de studio was, woonde we allemaal in Utrecht en konden we veel makkelijker afspreken, zo gebeurde er dus ook meer dan wanneer het moest zeg maar.

DeWolff
Pablo van de Poel – foto Janne Timmermans

Vorig jaar rond het tienjarig bestaan speelden jullie ook hier. Hoe zien jullie Den Bosch als stad om muziek te komen spelen?
Pablo: Ik vind het altijd heel vet om hier te spelen. Toen we net binnen liepen zei ik toevallig nog: ‘Het voelt een beetje als een Duitse zaal’. Daarmee bedoel ik dat het wat minder clean is dan de meeste Nederlandse zalen. Het is iets meer rock ’n roll of zo, op een goeie manier. Je speelt vaak in zalen in Nederland die dan in een nieuw gebouw zijn, speciaal gemaakt voor popmuziek. Het is daar dan altijd heel clean en super goed geregeld, maar misschien iets te goed. Dat is hier niet, dus dat is wel cool.

Wat is voor jullie essentieel in muziek zelf? Wat moet er écht in zitten?
Robin
: Ziel, menselijke ziel. Wat tegenwoordig helaas ook gebeurt, is dat er wetenschappers en computers bij komen kijken,die dan berekenen welke melodieën het meest effectief zijn op de radio, zodat zoveel mogelijk luisteraars worden bereikt. Op basis daarvan wordt er dan een nummer gemaakt. In tegenstelling tot dat je een nummer maakt, wat dan echt uit jou komt. En in elk genre kunnen die computertechnieken worden toegepast, maar dat is voor mij dan geen muziek meer.
Pablo: Menselijkheid, als dat erin zit, dan is het een echt iets. Dat is de basis van kunst. Je kunt ook een robot een schilderij laten maken, maar kunst is menselijke gevoelens, of een soort state of mind omzetten in iets tastbaars.

DeWolff
Luka van de Poel – foto Janne Timmermans

Wat is voor jullie de mooiste ervaring aan muziek maken tot nu?
Pablo
: Of het dé mooiste ervaring is, durf ik niet te zeggen, maar laatst speelden we in Madrid in een uitverkochte zaal, wat sowieso al vet was, maar er was zo’n insane vette vibe de hele tijd in die show. Mensen gingen zo uit hun dak.
Robin: En vooraan, stond zo’n grote stoere Spaanse gast en op een gegeven moment speelde Pablo een solo en hij stond toen huilend toe te kijken, zo vet vond hij het, dat was wel echt bijzonder. Ik heb ook een keer gehad dat er een meisje het podium opkwam na een orgelsolo, en ze zei dat ze me wilde zoenen. Dat is misschien minder bijzonder dan dat er iemand staat te huilen, volgens mij was zij ook vol aan de drugs, maar hee ik heb wel getongd op het podium haha. Maar het betekent wel dat iets aankomt of zo.

Pablo: Er was ook een keer een show in Rusland, en een Rus uit de band die voor ons speelde, vond een gitaarsolo zo vet dat hij zich ging opdrukken.
Luka van de Poel: Dat je op het podium staat, en dat alles gewoon samenkomt. Het muzikantschap, het publiek, het licht, het geluid, de sfeer, dat vind ik wel één van de mooiste dingen. Dat alles gewoon klopt. Dat al die factoren perfect energie worden.

DeWolff
Robin Piso – foto Marcel Bruinshoofd

Welke nummers van jullie zelf zijn jullie persoonlijke favorieten?
Robin: Misschien niet per se mijn favoriete nummer, maar Tired Of Loving You heeft heel veel ruimte voor solo’s, daar kan ik dan bij het terugluisteren ook echt mijn groei in zien in de solo’s. Dus dat is dan meer een live ding.

Luka: Ik vind Double Crossing Man wel heel vet. Het is gewoon opzwepend en ik zie dat mensen er blij van worden of zo. En ik vind het wel stoer dat Pablo en ik dan samen de leadpartijen zingen, ik vind het ook heel leuk om te spelen door het drummen en zingen tegelijk.
Pablo: Leather God, nee nee dat is een grapje.’

Maar die is hartstikke vet!
Pablo: Wow ken je Leather God? Ik had niet verwacht dat iemand die zou luisteren en dan ook zou onthouden hoe die ging. Maar Outta Step & Ill At Ease is wel mijn favoriet. Dat nummer was voor mij een soort nieuw hoofdstuk, omdat het me toen wél lukte om mijn emotie van dat moment om te zetten in tekst en muziek.

DeWolff
DeWolff – foto Marcel Bruinshoofd

Om welke titels hebben jullie het meest gelachen, die het bijvoorbeeld niet zijn geworden als naam van het album of een nummer?
Pablo
: Bij het bedenken van albumtitels lachen we altijd wel veel, we moeten eerst echt door een hele berg stront heen voordat we iets fatsoenlijks hebben. Vooral omdat je dan ook meteen de hoes erbij ziet is dat wel lachen.
Robin: Dat is wel echt het leukste, die duizend titels die dan langskomen. Thrust had bijna ‘Woof!‘ Geheten. Voor ‘Dance Of The Buffalo’ hadden we ook ‘Dance Of The Cavia’, ‘Dance Of The Kangaroo’, dat soort dingen.
Luka: Pablo verzint ook altijd van die bizarre werktitels voor demo’s.. ‘Knurft Boogie’.
Pablo: Haha ‘Knurft Boogie’ die is mooi. Wat is dat uiteindelijk ook al weer geworden?
Luka: Is dat niet Satilla geworden?
Pablo: We hebben ook een cassette release, daarvan hadden we bijna alle werktitels gebruikt als uiteindelijke titel. ‘Hand Me my X-Ray Glasses. Als iemand me zou vragen om zo’n nummer te spelen zou ik ook echt niet meer weten hoe het gaat.
Luka: Ik heb hier een mailtje met ‘Hallo dames, hierbij de opnames van de twee nieuwe nummers van de repetitie met de titels ‘Wasabi Wizard’ en ‘Baboon The Electric Pirate’’ haha. En ‘Zurple Zurple Holy Wurple’ Dat nummer hebben we uiteindelijk ook uitgebracht.

DeWolff
Pablo live in Willem Twee – foto Marcel Bruinshoofd

Je Firebird gitaar is haast niet weg te denken als je het plaatje ‘DeWolff’ of ‘Pablo van de Poel’ voor je ziet. Hoe belangrijk is de band met je gitaar?
Pablo
: Ik ben eigenlijk gegaan van heel belangrijk naar ‘gewoon een gitaar, een versterker, en dan lukt het ook wel. Maar ik merk toch weer dat de gitaar steeds belangrijker voor me is geworden, want 80 procent van wat je straks tijdens de show hoort, kom toch uit die gitaar. En een gitaar heb je vast en de knoppen zitten op plekken die je kent. Ja, die gitaar is toch wel echt belangrijk voor me geworden, die Sunburst Firebird is echt onvervangbaar. Een oneindig grote waarde. Ik heb hem nu acht jaar of zo.
Luka: Je band met je instrument is wel echt belangrijk, ik heb dat ook met die Slingerland kit die ik nu heb, die zou ik voor geen geld verkopen. Die moet gewoon altijd bij me blijven die kit. Het heeft een emotionele waarde waar geen geld tegenop kan.

Wat is het mooiste moment dat je met die kit gedeeld hebt?
Luka
: Toen we samen naakt in bed lagen en baby Slingerlandjes maakten haha.
Pablo: We zeggen ook altijd dat als je iets laat slingeren, dat het dan naar Slingerland gaat.

Tot slot nog een paar korte vragen. Wat is je favoriete orgelsolo, Robin?
Robin
: Alles van Cory Henry. Alles wat hij speelt is één grote solo, het is zo ziek.

DeWolff
Luka van de Poel – foto Janne Timmermans

Wat is je favoriete drumsolo, Luka?
Luka
: Dan toch wel de drumsolo uit Moby Dick, van John Bonham (Led Zeppelin, red.). Ik weet nog wel in de repetitieruimte toen hadden we een scherm en een beamer, en dan ging ik die video met die drumsolo daarop projecteren en had ik mijn kit zo gezet dat ik het kon zien, en dan ging ik die proberen na te spelen.Ik heb eigenlijk een hele tijd geen Led Zeppelin meer geluisterd, tot toevallig laatst. Toen had ik die drumsolo weer eens gekeken en raakte ik weer geïnspireerd. Sinds toen vond ik het ook weer veel leuker om drumsolo’s te spelen. Als favoriete drummer, toch wel Levon Helm, van The Band. Hij en John Bonham liggen echt mijlenver uit elkaar wel. Ik hoop ergens in het midden uit te komen qua stijl.
Robin: Als zij een kindje maken, dan wil jij die zijn.

DeWolff
Robin en Pablo – foto Marcel Bruinshoofd

Pablo, je raadt het al?
Pablo: Oeh, gitaarsolo’s, moeilijk, dat zijn er zoveel.
Robin: Derek Trucks.
Pablo: Ja, Derek Trucks kan me echt aan het janken maken met zijn solo’s. En altijd als ik Ritchie Blackmore hoor spelen, vind ik het zó cool. Je hoort gewoon echt dat hij geen fuck geeft en fucking goed is en dat-ie allemaal rare shit doet, dat vind ik heel cool. Eric Clapton bij John Mayall & The Bluesbreakers, alles op die plaat is ook bijna solo, eigenlijk alleen maar lead. En nog heel veel andere dingen vind ik vet.


Foto’s: Janne Timmermans en Marcel Bruinshoofd met dank aan Willem Twee poppodium
Screenshot van DeWolff – W2, Den Bosch video promotie tour
Meer foto’s zien? Ga naar Willem Twee Media-archief

BST connection

BST connection – Urban dance & sports festival

Breakdance, Stand Up Dance & Tricking voor iedereen

BST connection is een nieuw urban dans & sport festival. Het is een festival voor iedereen, een festival waar je kan komen kijken maar ook meedoen. De volgende urban dans en sport disciplines komen aan bod: Breakdance, Stand Up Dance & Tricking. Op de gehele Tramkade in Den Bosch zijn er op verschillende plekken zoals Verkadefabriek, Werkwarenhuis en Koudijs Kafé workshops, demonstraties en uiteindelijk ook battles. BST connection is verspreid over twee dagen, 17 en 18 oktober.

BST connection rondleiding

Deze slideshow vereist JavaScript.

Op zondag 18 november leidde Bart van Velzen van Dukebox een groep mensen uit verschillende geledingen en vakgebieden rond op het festivalterrein. Onder die groep waren onder meer Sheila Driessen van Jongerenparticipatie van de gemeente ‘s-Hertogenbosch, Addy van Beek voorzitter van Stichting Vanzelfsprekend? en fotograaf Ruud van Bragt die een mooie fotoshoot maakte voor BST connection.

Tricking
De eerste stop is De Verkadefabriek waar een demonstratie van de discipline Tricking wordt gehouden. Tricking is een mengeling van martial arts, break dance, turnen en nog veel meer. Helaas zijn de Battles daar net afgelopen. De urban dance Tricking is vrij onbekend bij het grote publiek. Hoog tijd om er meer over te weten te komen.

Aan het woord is Gary Soetodrono, organisator van Tricking BST connection.
“We zijn heel snel door de Battles heen gegaan. Dat komt mede door het aantal blessures. Dit jaar is de eerste keer dat we hier zo’n event houden, Tricking. We proberen Tricking meer naamsbekendheid te geven in Den Bosch. In Eindhoven en Amsterdam bestaat er al een grote community en Den Bosch willen we daarin meenemen. In Nederland hebben we ook de grootste Tricking gathering [Hooked Gathering, red.] van de hele wereld. Dat is eigenlijk gewoon de Wereldcup en dat wordt gehost in Amsterdam. Daar komen wel meer dan duizend man op af met internationale deelnemers. En dat proberen we nu ook te stimuleren hier in Den Bosch en Brabant in het algemeen. De bedoeling is om de internationale community hier heen te krijgen.”

BST connection
Tricking in Den Bosch

“We willen ook nieuwe talenten uit eigen Bossche bodem stimuleren en actiever te worden in de urban community in het algemeen. Maar ik als Tricker zijnde wil hen ook triggeren naar de Trickers toe, natuurlijk. Tricking is echt een niche maar tegelijkertijd zie je Trickers in Hollywoodfilms stuntwerk doen en op de achtergrond bij So You Think You Can Dance de choreografie verzorgen – dat zie je dan wel op de achtergrond gebeuren – maar wij willen die achtergrond meer naar de voorgrond brengen.”

Battles in Van Aken Werkwarenhuis en Koudijs Kafé

Deze slideshow vereist JavaScript.

We nemen afscheid van Gary en zijn Trickers en vervolgen de BST connection rondleiding. Die brengt ons eerst bij Van Aken Werkwarenhuis waar een Battle op punt van beginnen staat. De Bossche wethouder Ufuk Kâhya van Duurzame mobiliteit, Talentontwikkeling en Welzijn is er ook. Hij is hier op de juiste plek gezien zijn portefeuille. Er wordt een line up geformeerd en elke danser krijgt een tegenstander toegewezen. Je kan als danser meedoen met de volgende muziekgenres: Hip Hop – Club – Funk. De sfeer is lekker ontspannen en de dj draait de juiste mix aan muziek.
In het Koudijs Kafé is de sfeer relaxed & cool. Ook hier is een Battle aan de gang zonder line up. Twee dansers moeten het op de dansvloer tegen elkaar opnemen en de driekoppige jury kijkt vanaf een comfortabele bank minzaam toe. Alle dans finales van de BST connection vinden plaats in het Werkwarenhuis van Aken.

 

Niels Duffhues

Niels Duffhues begint altijd met de tekst

In zijn eentje terug waar het ooit begonnen is

Bij mijn eerste kennismaking met de artiest Niels Duffhues wist ik niet waar ik terechtgekomen was. Hij gaf een optreden in de Willem Twee waar mij meteen het filmdoek opviel dat het publiek meezoog in een zwart-wit roadmovie waarvan hij de soundtrack live inspeelde. Het had iets betoverends, maar tegelijk kreeg je het gevoel dat achter die grauwe beelden een plot zou kunnen zitten dat net zo gelaagd zou zijn als de begeleidende muziek. Met die show gaf Niels ook meteen zijn visitekaartje af. Voor hem geen hapklare stukken of radiovriendelijke songwriter hits, maar muzikale, haast verhalende landschappen waar hij je als gids doorheen laat reizen.

Zaterdag 17 november staat hij in Brouwerscafe de Vaart samen met Donnerwetter ihkv Ongefilterd. Na een radiostilte van 4 jaar komt hij terug met een nieuw album, The Village, waarvan hij een deel zal spelen. Klankgat interviewde hem over zijn laatste werk

Niels Duffhues
Niels Duffhues – foto: Wim Voets

KLANKGAT: Alweer vier jaar sinds je vorige album, wat heb je in de tussentijd gedaan?
Niels Duffhues: Vijf jaar bijna zelfs, want het vorige album There’s a storm coming kwam uit in januari 2014. Ik presenteerde dat destijds bij The Blue Room Sessions in Verkadefabriek. Dat is ook de laatste keer geweest dat ik solo met songs heb opgetreden in Den Bosch.

In de tussentijd ben ik met verschillende dingen bezig geweest, zoals het rondreizende experimentele muzieklaboratorium The Flipside Paradox, dat ik samen met Luk Sponselee organiseerde, en waarmee we flink wat optredens hebben gedaan in Nederland en Vlaanderen. Ook hebben we in die tijd twee albums gemaakt en uitgebracht.

Ook was ik kunstfilms aan het maken, wat ik sinds 2009 doe, daarmee exposeren (o.a. eerder bij SM’s en in 2019 bij Cacaofabriek in Helmond) en filmconcerten aan het geven in Nederland en daarbuiten. Ik geef met regelmaat filmconcerten met mijn kunstfilms, waarbij ik de muziek live bij de films speel, zoals afgelopen zondag nog bij het Noordelijk Filmfestival in Leeuwarden. Ik doe dit onder de naam Niels Duffhues’ Fable Dust. Af en toe breng ik iets uit, zoals eerder dit jaar een cassette met filmdownload.

Waar haalde je dit keer de inspiratie vandaan?
Het idee voor het mini-album, als een conceptalbum, stamt al uit 2014. Ik had indertijd al wat songs geschreven en wat opgenomen, maar ben eind 2014 gestopt als singer-songwriter en was even klaar met songwriting, touren en albums maken. Ik heb sinds eind jaren negentig meer dan 160 songs geschreven, acht albums gemaakt en honderden optredens gedaan. Ik wilde een tijdje iets anders gaan doen. Toen ik er weer zin in had en weer wilde optreden en iets uitbrengen, heb ik wat er lag weer opgepakt en ben verder gegaan vanaf waar ik was gestopt.

Niels Duffhues
Niels Duffhues – foto: Wim Voets

Heb je hulp gehad of was het weer meer een eenmansproject?
Met het schrijven, opnemen, mixen enzo heb ik geen hulp gehad. Ik wilde dat allemaal in mijn eentje doen en wilde zo als het ware terug naar hoe ik ooit begonnen ben: met één microfoon in een ruimte en zelf opnemen, mixen, etc. Daarom komt het album ook als cassette uit, zo ben ik ooit begonnen en cassettes zijn gaaf. De digitale tracks op Bandcamp zijn ook vanaf cassette opgenomen, zodat de tracks dat randje hebben. Iedereen kan een plaat opnemen, dat stelt weinig voor, dus waarom dan niet gewoon doen waar je zin in hebt. Het artwork voor het album is gemaakt door Nikki Nijsten, die kan tenminste tekenen en het resultaat vind ik mooi. Ik had ook geen zin om een albumpresentatie te organiseren en daarom speel ik zaterdag de support van een band die ik gewoon leuk vind.

Wat gaat er schuil achter de titel van je nieuwe album?
De titel The Village slaat op het dorpje waar de songs zich afspelen. Er zijn diverse personages en er is een mysterieuze moord gepleegd. De songs vertellen één en ander, maar niet in chronologische volgorde, er is geen duidelijk verhaal en er is geen plot. Een beetje zoals ik ook films maak.

Niels Duffhuess
Niels Duffhues – foto: Wim Voets

In recensies wordt je neergezet als iemand unieks, zijn er artiesten waarmee we jou kunnen vergelijken?
Ik houd er niet van vergeleken te worden, maar het is inderdaad zo dat in recensies en artikelen altijd dezelfde woorden vallen, zoals ‘uniek’, ‘eigenzinnig’, ‘ongrijpbaar’. Wat ik doe is in zoverre uniek dat ik verschillende dingen doe: schrijven, muziek maken, filmmaken, en dat vaak verbind en combineer tot iets wat herkenbaar is als van mij. Het is ook zo dat mijn werk op verschillende plekken te aanschouwen is: op muziekpodia en festivals, bij exposities, filmfestivals, op bijzondere locaties en meer. Mijn werk beweegt zich daadwerkelijk door verschillende kunstwerelden heen en dat zie je niet zo vaak.

Bijna alles wat ik doe begint met schrijven en ik ben ook erg geïnteresseerd in het auteurschap. Bij het schrijven van songs begin ik altijd met de tekst, daarna de muziek en zo is het ook vaak met de films die ik maak. Ik begin dan met het schrijven van poëzie, korte verhalen en andere teksten, en van daaruit ga ik filmen en muziek componeren. Het enige dat daar in de afgelopen jaren van afweek waren de concerten met The Flipside Paradox, maar dat was ook de bedoeling: ergens elkaar ontmoeten, soundchecken en spelen; geen composities, geen repetities, alleen vrij muziek maken. Een werkelijke verademing vergeleken met de doorgaans geestdodende praktijk van de popmuziek.

Niels Duffhues
Niels Duffhues – foto: Wim Voets

Of artiesten die jou inspireren?
Die zijn er zeker. Ik luister zelden naar pop/rockmuziek, maar wel vaker naar wat men onder wereld- en volksmuziek schaart, zoals flamenco (met name de oudere generatie zangers, zoals Camaron, Caracol, El Chocolate, Afrikaanse muziek (veel Touareg en aanverwanten) en de laatste tijd luister ik veel naar rebetika (Griekse muziek, red.). Er moet van mij melancholie inzitten, het blues gevoel, dat vind ik interessant en raakt me.

Ik lees veel en er zijn schrijvers die me inspireren, zoals de poëzie van Lorca en Tjebbe Hettinga, de romans van Marcel Möring, Marquez, Màrai (ook schrijvers wiens achternaam niet met een M begint), om er wat te noemen. Filmmakers als Tarr, Kieslowski, Tarkovsky Kaurismaki en multikunstenaar Armando. Maar ook bijvoorbeeld de Vlaming Rudy Trouvé heb ik hoog zitten; die muziek maakt, schildert en meer. Ik houd wel van het autonome perspectief van de éénling en het moet natuurlijk niet allemaal blij en vrolijk zijn hè, maar dat is ondertussen toch wel duidelijk mag ik hopen.


Foto’s Niels Duffhues: Wim Voets

Dukebox presenteert nieuwe werk- en atelierplek

Bossche urban scene krijgt er een nieuwe uitvalbasis bij

DUKEBOX, het productiehuis voor urban & hiphop in Den Bosch, presenteerde donderdag 1 november de nieuwe werkplek en studio boven in het pand van het World Skate Center (WSC). Het WSC deed Dukebox een uniek voorstel om ‘samen te gaan wonen’, een aanbod waar Dukebox geen nee op zei.

Productiehuis Dukebox

Dukebox
Team Dukebox

Voorste rij vlnr: Silvan Vasilda, Jelisa van der Werf, Dewi van Maaren, Lidwien van Noorden | achter vlnr: Rogier van Hout, Etienne Lieben, Bart van Velzen

Dukebox als productiehuis voor de urban scene werd drie jaar geleden opgericht en ontstond vanuit de scene in Den Bosch. Twee jaar geleden was de kick-off in World Skate Center.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Johan, Bluem en Hans gaven een spoken word performance weg tijdens de opening van de nieuwe werkplek annex studio van Dukebox.

KLANKGAT: Dukebox viert vandaag de opening van de nieuwe werkplek. Wat kunnen mensen daar allemaal gaan doen?
Bart van Velzen: Nou, we hebben een studio, een kleine, en daar kan worden opgenomen. We hebben flexplekken waar mensen aan hun eigen projecten kunnen werken of aan Dukebox projecten. En het is ook een studio met twee grote tafels waar mensen kunstwerken kunnen maken. Het is 60m2 die we ten volle benutten voor onze eigen kantoorwerkzaamheden maar ook voor iedereen is het een flex werkplek, een studio of wat mensen ook maar willen doen. Daarnaast werken we natuurlijk met World Skate Center. We gaan samen met hen veel meer workshops en feesten ontwikkelen zodat we – omdat we nu met hen samenwonen – alles wat wij doen, in onze eigen ruimte meteen kunnen vertalen naar een manifestatie in de podium zaal.

Dukebox
De nieuwe werkplek/studio

Hoe gaat dat er concreet uit zien dan?
Wat belangrijk is voor Dukebox, is dat we een meerwaarde scheppen van wat al is in de scene. Zeg maar een heel groot meerdaags festival wordt gedaan door Kings of Colors, hiphop of urban feesten worden al gedaan door Koninkrijk van Muziek, dus dat hoeven wij allemaal niet te doen. Wij willen een meerwaarde zijn, heel graag met hen partneren – we zien onszelf graag als een verbinding, een verbinder. We willen kijken wat er nog niet is in Den Bosch. Er is bijvoorbeeld nog niet een dans- en sportfestival, dus dat gaan wij organiseren. Er was nog geen fysieke plek waar dat samenkomt. Die hebben wij nu gerealiseerd.
Er was nog geen spoken word podium en dat hebben wij nu gerealiseerd met de Bieb. En daar proberen wij ook altijd te partneren. Dus wij willen dat of mensen uit de scene samen iets gaan doen of met belangrijke partners in de stad en het liefst beide. Dat was het geval bij Woordlustig, Jam de la Fem en Vuist. Dukebox gaat nooit iets alleen maar doen, omdat wij in ons kantoortje het top-down hebben bedacht.

Dukebox
BST Connection

Hebben jullie misschien plannen voor een eendaags festival waar dans, muziek, beats, sport, hiphop, graffiti, spoken word, rap bij elkaar komen?
Die ambitie heeft Dukebox wel. We hebben nu in ieder geval de plek waar alles en iedereen bij elkaar kan komen in één ruimte. We zijn aan het nadenken over een manifestatie. Over twee weken heeft Dukebox het BST Connection Festival opgezet over de gehele Tramkade waarbij alle urban sport en dans bij elkaar komt. Dat is op 17 november met workshops en battles en op zondag18 november de grote finale. Die is ook aantrekkelijker voor het grote publiek en waarbij breakdance, hiphop dans en tricking, de martial art variant, bij elkaar komen. We gaan zien of we die dingen aan elkaar kunnen koppelen op een latere manifestatie of festival.

 

Poetry Out Loud

Poetry Out Loud 4 jonge schrijftalenten

Een avond vol poëzie, zelfgeschreven teksten met live-muziek

Poetry Out Loud is een avond eigen werk voordragen van en door jonge schrijvers en dichters met live muziek. Babs Post organiseert deze avond in samenwerking met jongerenplatform Studi073 van Muzerije. Poetry Out Loud is woensdag 31 oktober in het Mariapaviljoen. Ik sprak Babs maandagavond 29 oktober tijdens een crewmeeting van Studi073 in Muzerije.

Poetry Out Loud
Poetry Out Loud 4

KLANKGAT: Voor hen die het nog niet weten, wat is Poetry Out Loud?
Babs Post: Poetry Out Loud is ontstaan tijdens een crewmeeting, hier bij Studi073. Het idee is ontstaan omdat ik zelf schrijf. En toen dacht ik, er zijn vast meer jongeren die schrijven in Den Bosch, ‘waarom doen we daar niet iets mee?’ Toen bedacht ik me, ‘waarom kunnen niet jongeren laten optreden in combinatie met jazzmuziek?’ Ik wilde het echt klein houden, omdat het voor beginnende schrijvers is. Dus die mensen hebben vrijwel nooit hun teksten laten horen en dat is ontzettend spannend en daarom wilde ik het in een kleine setting doen, zodat het voor iedereen leuk blijft. Gewoon een gezellig sfeertje maken in combinatie met live-muziek want een hele avond luisteren is ook niet fijn.

De voertaal bij Poetry Out Loud is het Nederlands?
Ja.
Dat is een voorwaarde?
Nee, want we hebben tot nu toe alleen het Nederlands gehad. De sprekers die ik nu krijg, willen het ook in het Engels.

Babs Post begon in juni 2016 met Poetry Out Loud.  De tekst- en dichtavond wordt twee per seizoen gehouden met uitzondering van een schooljaar. Toen werd het één keer georganiseerd. Woensdag 31 oktober is het de vierde keer dat deze avond vol tekst en poëzie zich aan het publiek presenteert.

Poetry Out Loud
Babs Post

Wat is jouw motivatie, jouw drive om aan Poetry Out Loud te beginnen?
Omdat ik het belangrijk vind dat jonge sprekers ook een podium krijgen. Als je dichtavonden ziet dan heb je vooral de oudere garde, terwijl dat helemaal niet zo hoeft te zijn. Er zijn genoeg jonge schrijvers die ook hun stem willen laten horen. Ík bied ze een podium aan.

Heb je goede response gekregen voor aanstaande woensdag? Heb je genoeg deelnemers die Poetry Out Loud kunnen vullen?
Ja, we hebben op dit moment acht deelnemers inmiddels en ik wil ook niet al te groot want ik had bij de tweede editie dat het allemaal uit de hand liep, wat zonde is want dan luister je langer dan de bedoeling is en dat wordt het langdradig. Ik heb met acht mensen een mooi aantal.

En dan komt er nog een band, Manatee geheten?
Manatee is een cover band uit Nijmegen. Mijn neef speelt daarin. Ik heb hem gevraagd. Hij gaat voornamelijk akoestisch spelen, want ik wilde ook geen harde muziek er doorheen knallen. Het idee is dat Manatee naast het spelen van liedjes ook improviseert met de deelnemers zodat die achtergrondmuziek hebben bij hun stuk.

Een soort live sessie.
Ja, om het wat mooier te maken. Om er een act van te maken. Je kunt er ook voor kiezen om je meteen al te laten begeleiden met muziek. Het is wat de dichter kiest.


Poetry Out Loud wordt woensdag 31 oktober in het Mariapaviljoen gehouden. De inloop is om 19.30 uur en de avond start om 20.00 uur. De toegang is geheel gratis.

 

Halve Finale Bossche Band Battle

Bossche Band Battle steeds verrassend altijd spannend

Jury hakt pas na heel lang beraad de knoop door

De eerste halve finale van de Bossche Band Battle is gedaan en de laatste riff en drumbeats van rockband Pop Goes The Weasel ebben langzaam weg in de grote zaal van het World Skate Center. Tijd voor de drie juryleden om zich terug te trekken en een keuze te maken welke twee bands doorgaan naar de finale op vrijdag 23 november in Willem Twee poppodium. Het zenuwslopend wachten op de jury uitslag kan beginnen.

Zenuwslopend
De zaal raakt zowat meteen leeg want velen spoeden zich naar buiten voor een rokertje. Nu wachten tot de jury terugkomt. In de drie voorrondes was de jury telkens snel terug. De verwachting is dat dat nu ook gaat gebeuren. Er wordt opgewonden met elkaar gesproken of bandleden trekken zich wat terug. Zij die dat laatste doen, observeren de anderen of chatten wat met hun mobiel. Ik pak de gelegenheid aan om een praatje met wat bandleden te maken. Te beginnen met Nick Brouwer van de band TerraDown uit Breda die het spits moest afbijten deze eerste halve finale van de Bossche Band Battle.

Bossche Band Battle
Nick Brouwer van TerraDown

KLANKGAT: Kennen jullie in Breda een soortgelijke muziekwedstrijd als de Bossche Band Battle?
Nick Brouwer: (moet beetje nadenken). Er zijn wel wat café’s en podia die wat doen met bandjes maar nee, zoiets als dit is er niet in Breda. Ik vind het wel tof deze Battle. In deze hal van het Skate Center komt ons geluid beter over. Nu nog wachten wat de jury ervan gaat zeggen.

Ik ga weer verder en spreek aan de bar even met Hannah Schuur, de drummer van vrouwentrio Clittenband, de enige Nederlandstalige band uit deze editie van de Bossche Band Battle.

Bossche Band Battle
Hannah Schuur – Clittenband

Hoe vond je het gaan?
Hannah: Het geluid stond bij mij en ook bij de twee anderen veel te hard. Ik hoorde mezelf op een gegeven moment niet meer spelen. Ik wist eigenlijk niet wat ik aan het doen was. Maar het is toch allemaal goed gekomen.

En weg is ze. De jury doet er nu langer over dan de drie voorrondes hiervoor. Komt het omdat het een halve finale is? Een fotograaf verzucht en zegt: “Hoe moeilijk moet dat zijn. Je zegt gewoon, die band deed het goed en mag door. Ik snap niet waarom het zo lang moet duren?” Ik knik wat afwezig en loop wat verder. De drie mannen van Pop Goes The Weasel staan bij elkaar. Ik schiet gitarist Peter Nobbe kort aan.

Bossche Band Battle
Pop Goes The Weasel vlnr: Erwin Vostermans, Peter Nobbe en Ralf de Bruin

Jullie bestaan al tien jaar?
Peter: Ja, zo lang doen we het al. De laatste anderhalf jaar doen we het rustig aan. Dat komt door de nodige gezinsuitbreidingen. Maar we hebben de draad weer opgepakt en hebben ons daarom opgegeven bij de Bossche Band Battle.
Jullie zijn haast niet te vinden op internet, eigenlijk helemaal niet.
Ja, we zijn nogal low-key de afgelopen tijd, maar daar gaat snel verandering in komen. Een Facebook pagina als eerste. En ook een nieuwe en kortere naam voor de band.
Mooie mannelijke sound hebben jullie.
Dank je. Ons geluid komt hier in de Skatehal beter over dan in Koudijs Kafé. Daar zijn we heel blij mee.

Het duurt wel erg lang met die jury maar gelukkig draaien de dj’s lekkere muziek. Bij de ingang zie ik twee van de drie juryleden – Noël Josemans en Pascale Paanakker – opdoemen. Ze zijn denkelijk eindelijk tot een oordeel gekomen. Gastheer van de avond, Darcy Kampers, roept iedereen op om naar binnen te komen en zich te verzamelen rond het podium. Het derde jurylid, Guus Hurkmans, komt er ook snel bij.
Frans de Visser van Studio Cube die de Battle organiseert, komt als eerste op het podium. Hij heeft de twee grote kartonnen tickets bij zich die toegang verschaffen tot de finale. Frans verontschuldigt zich nog voor het geluid bij deze halve finale, met name naar Clittenband toe.

Bossche Band Battle
Darcy Kampers – gastheer

Darcy vraagt of de jury ook op het podium komt en de spanning begint nu toch wel echt voelbaar te worden. Eerst worden alle bands – TerraDown, Papajahkur, Clittenband en Pop Goes The Weasel –  even snel besproken. Uit het publiek wordt geroepen om het nog sneller te doen. Woordvoerder Josemans maant tot rust. Na wat geroffel op een trommel, wordt Pop Goes The Weasel naar voren geroepen om de begeerde ticket in ontvangst te nemen. De band kwam nota bene verder in de Bossche Band Battle middels een wildcard. Nu nog de tweede band,
De spanning is bijna ondraaglijk geworden temeer omdat Noël Josemans door wat heen en weer te praten de boel bewust tergend vertraagt. Dat doet hij trouwens heel erg goed, zo goed dat het zelfs amusant wordt. Maar uiteindelijk komt het hoge woord eruit en kunnen de drie vrouwen van Clittenband zich vervoegen op het podium en de tweede ticket mee naar huis nemen. Ook in de finale.

Bossche Band Battle
De eerste finalisten