Nachteind

Nachteind bezingt de fijne duistere kant van het leven

Stevige elektrische Nederpop met eigen werk en vertaalde covers die passen in hun wereldbeeld

Op mijn vraag of Nachteind komend seizoen ook zomerfestivals aandoet, is de reactie van Dennis Wels helder. “Daar zul je ons niet zien. Teksten over de dood zoals in het nummer Elke Dag vinden wij niet passen bij gezinnen met spelende kinderen.”

De toon is gezet. Dit Brabants trio voelt zich pas echt senang in donkere clubs of op kleinere podia zoals Station Zuid.

Nachteind

Nachteind
Nachteind in Station Zuid

Nachteind dat zijn Richard van der Heijden (bas, zang), Dennis Wels (zang, akoestische gitaar) en Rudy Bressers (elektrische gitaar). Eerder was ook sprake van een drummer maar dat vond het trio niet passen bij hun live optredens.

Wél is gelukkig gekozen voor de elektrische gitaar en bas voor de gewenste stevigheid van hun sound. Alles akoestisch zou volgens hen te eentonig worden. Ik kan dat alleen maar toejuichen. Zo’n insteek maakt Nederpop tenminste ‘rocky’.

Deze slideshow vereist JavaScript.

En rocky wordt het zeker vooral als gitarist Rudy de snaren laat janken, Richard slapt op zijn basgitaar en Dennis zijn ‘Weltschmerz’ uitschreeuwt. Aan de gezichten te zien van het zittend publiek komt dat gevoel over en kan de band rekenen op warm applaus.

De band begint met Steen Van Vuur, een slepend blues nummer vol smart en een toepasselijke jankende gitaarsolo.  Het derde nummer Nooit Een Deel is een onvervalste country net zoals Verlaat Me Niet (op Spotify met Kathleen Willems) dat zwelgt in melancholie en liefdespijn. Het volgende nummer gaat nog een stapje verder want vraagt Dennis zich af: ‘waarom raak ik je nu al kwijt Gekust Door De Eeuwigheid‘.

Nachteind
Intense liedjes

Intense liedjes en in andere media lees ik dat de Ierse singer-songwriter Damien Rice aardig in de buurt komt als je de liedjes van Nachteind – Dennis Wels – wil omschrijven.  Van de 22 liedjes is een groot aantal geschreven door Dennis en zijn de covers vertaald naar het Nederlands.

Station Zuid
vertaalde covers

De covers zijn Lage Zon van Wilco, Voetstap is van Pearl Jam, Misschien In De Morgen van The Stereophonics, Verlossing is van The Tea Party, Ik Vuur Alleen Lucht van Tom McRae, Chocolade Jezus is een Tom waits nummer en 9 Misdaden is van Damien Rice.

Stuk voor stuk nummers die naadloos passen in het repertoire van Nachteind en mij en het publiek een bijzondere zondagmiddag hebben bezorgd.


Nachteind

Karsu

Grand Finale Horn of Plenty met Karsu Dönmez

Karsu zet onbevangen de Pleinzaal op stelten uitmondend in een puur huwelijksfeest

Ik ga verderop nog van alles vertellen, maar kort samengevat: wat een heerlijk feest was dit met Karsu.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Karsu Dönmez is voor mij een inspirerend iemand. Hard werkend, tegenslagen overwinnend, ondernemend, beïnvloed door meerdere culturen en muzikale stromingen en blij met de dingen die ze doen kan.

Karsu
Karsu en band

Dat zette ook duidelijk de hele atmosfeer van de avond. Een fantastisch samenwerkende band waar een beetje vriendelijke competitie en intensief samenspel een geweldige sfeer neerzette.

Horn of Plenty
Lichtshow

En een lichtshow die zo geweldig goed op de muziek was afgestemd en hiermee samenwerkte dat het zelfs mij opviel. Zeker op de fantastische drumsolo waarin het licht de ritmes met dansende lichten begeleidde.

Karsu

Horn of Plenty
stevige jazz/funk – ©Kees Vos Fotografie

Maar vanaf het begin:
Met drie blazers (sax, trompet, en trombone), een standaard drumset en een Latijns-Amerikaanse drumset, lead gitaar en basgitaar stond er meteen een stevige jazz funk op het podium. Karsu zette in met zang en liet zich niet uit het veld slaan door een even nog niet werkende microfoon.

Dat was snel hersteld en de flink volgelopen zaal stond lekker mee te deinen op een onweerstaanbare beat. Ze vertelde over haar tijd dat ze als jong meisje de nodige blues clubs in Amerika bezocht en de band bouwde die sfeer heerlijk op.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Wat ik erg mooi vond was dat iedereen aan eigen solo’s toekwam. Speciaal sprong het gitaarwerk er uit, en ook het gedeelte waarin trompet en trombone een vriendschappelijke competitie aangingen waarbij de thema’s elkaar in rap tempo opvolgden en afwisselden wat tot een echt spetterend geheel leidde. Op enig moment wist de sax zelfs een Zurna (Turks blaasinstrument met een scherpe klank) goed na te doen.

En toen de twee drumsets die jazz, blues en Latijnse en Afrikaanse ritmes tegen elkaar gooiden, dan weer elkaar aanvullend dan weer in een snel heen en weer schieten van drum tempo’s. Dat begeleid door de lichten die mee dansten maakten dat de enige kritiek is dat het veel te snel voorbijging!

Deze slideshow vereist JavaScript.

Dat vond de zaal overduidelijk ook. Na alle jazz/funk/blues geweld waarop echt iedereen mee bewoog kwamen er ook iets rustiger stukken, met name een eigen compositie van Karsu in het Nederlands die meer singer/songwriter achtig was. En vandaar bouwde de spanning langzaam op richting Turks traditionele dansen, verpakt in een modern westers jasje, uitmondend in puur huwelijksfeest.

Ik vond het heerlijk om “Hele loy loy loy kibar yarim esmerim oy, Hele loy loy loy güzel yarim esmerim, Hele loy loy loy kibar yarim esmerim oy, Hele loy loy loy güzel yarim esmerim” lekker mee te zingen. Ach die prachtige donkerharige meisjes toch. Het publiek werd er niet uitzinnig op, maar heel veel scheelde dat niet.

Nabeschouwing

Theater aan de Parade
Pleinzaal Theater aan de Parade

Ik sprak nog diverse mensen uit het publiek naderhand waarbij iedereen vol lof was voor wat er net was neergezet, de muzikaliteit, samenwerking, de techniek. Toch waren er ook wat kanttekeningen die werden gemaakt. Zo vonden sommigen dat het Nederlandse stuk wat uit de toon viel vergeleken met de rest van de show. alsof het niet één geheel was.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Ook vonden sommigen het meer Turkse gedeelte te Turks klinken. Terwijl ik zelf vond dat de traditionele Turkse muziek misschien al te ver naar het westen was afgebogen waardoor het een stukje traditionele eigenheid begon te missen.

Hier en daar zong Karsu zo mooi dat ze me aan stukken als Binafsha van Yulduz Asmanova deed denken, en dat is echt een groot compliment. Maar toen ik Yulduz er nog eens op na luisterde hoorde ik dat zij de subtielere stembuigingen die bij deze muziek horen mooi tot uitdrukking bracht. En dat miste wat mij betreft een beetje in de vlakheid van de aan het westerse toonsysteem aangepaste toonzetting van Karsu.

Karsu
duidelijk talent

Ik denk dat er voor Karsu nog veel mogelijkheden zijn om haar duidelijke talent in die richting verder uit te bouwen. Maar laat dat vooral niet afdoen aan het feit dat dit een heel erg mooie en blij makende avond was. En ik wens Karsu alle goeds op haar verdere pad.


Coverfoto: Kees Vos Fotografie

Martha Fields

Martha Fields en band gaven wederom weergaloos concert

Everyone is afraid when a Texan shows up in Southern White Lies

Martha Fields en haar Franse begeleiders, snarenvirtuoos Manu Bertrand (dobro, mandoline en banjo), gitarist Urbain Lambert en contrabassist Serge Samyn stonden al zo vaak op het podium van Blue Room Sessions dat ze eigenlijk geen introductie meer behoeven.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Tijdens een korte tour geven ze vijf praktisch uitverkochte concerten in ons land, waarvan deze de voorlaatste is. Inmiddels zijn ze moe maar voldaan teruggekeerd naar Frankrijk met de belofte van een volgend concert met de hele band en een nieuw album.

Martha Fields

Martha Fields
Martha Fields

Het concert is ook hier totaal uitverkocht. Van het laatste album uit 2021 spelen ze o.a. de titelsong Headed South en In My Garden. Martha schakelt met haar krachtige mooie stem moeiteloos tussen country, bob, bluegrass, gospel en blues. Zij begeleidt zichzelf op de Gibson J45.

En wat een fantastische muzikanten heeft Martha om zich heen. Urbain Lambert met zijn Fender Stratocaster, noemt ze de Franse J.J. Cale en haar band als het beste wat je je op muziekgebied kunt wensen. Dat blijkt wel tijdens Lonesome Road Blues en Hard Way, met een supersnelle Manu Bertrand op de banjo of op de mandoline tijdens een van de nieuwe songs Country Roads Of France.

Martha Fields
Everyone is afraid when a Texan shows up

Na het fraaie meerstemmig gezongen Fare Thee Well Blues wordt nog een nieuwe (love)song aangekondigd Biscay Bay. Het laatste nummer voor de pauze is het enige nummer wat Janis Joplin ooit schreef What Good Can Drinking Do. Ter bevestiging heft Martha haar glas Whisky.

Tweede set
Martha’s Cherokee-roots uit Oklahoma, Kentucky en de Appalachen komt tot leven in songs over haar familie, zoals Demona en Johanna. Tijdens de vertolking van Irene, over haar grootmoeder, raakt ze nog steeds geëmotioneerd. Daarom het luchtigere Hillbilly Bop, omdat haar moeder daar zo graag op danste.

Voor alle Cherokee vrienden spelen ze het gevoelige meerstemmig gezongen Where The Red Grass Grows met goed dobrospel van Bertrand.

Een oude folksong en tevens meezinger ontbreekt ook vanavond niet met J’entends Siffler Le Train/ 500 Miles Away From Home. Gospel klinkt door in het al door velen vertolkte Wayfaring Stranger met een mooie solo van Urbain Lambert.

Na Hank Williams’ Honky Tonk Blues, eindigt de band met de titelsong van haar album uit 2016 Southern White Lies, schertsend aangekondigd in Martha’s eigen woorden: “Everyone is afraid when a Texan shows up”. Ik geloof het graag.

Blue Room Sessions
Southern White Lies

Setlist in onwillekeurige volgorde: Headed South, In My Garden, Lonesome Road Blues, Paris To Austin, Fare Thee Well Blues, Dead End, Biscay Bay, J’intends Siffler Le Train, Demona, What Good can Drinking Do, Irene, West Virginia in My Bones, Hillbilly Bop, Where the Red Grass Grows. Souvenir, Johanna, Rosabella’s Ghost, Hard Times, Wayfaring Stranger, Southern White Lies.

Tekst Recensie: Wies Luijtelaar
Fotografie: Wies Luijtelaar | Monique Nuijten

Martha Fields

Blow the wind easterly

Horn of Plenty: Blow the wind easterly uit de Balkan

Muzikale overpeinzingen met Eric Vloemans, Kinan Azmeh en Jeroen van Vliet prachtig gespeeld

Voor deze avond van Horn of Plenty: Blow the wind easterly zocht Eric Vloeimans de samenwerking op met Jeroen van Vliet (piano) en de Syrische Kinan Azmeh (klarinet).

Blow the wind easterly

Blow the wind easterly
Kinan Azmeh

Kinan Azmeh heeft een meer dan indrukwekkende achtergrond, niet alleen verkreeg hij zijn Master of Arts bij de beroemde Juilliard school in New York, hij promoveerde ook op musicologie in New York.
Alsof dat niet genoeg is studeerde hij ook af op het gebied van elektronica. En hij was de eerste Arabier die een eerste prijs won op het Nicolai Rubinstein International Youth competition in Moskou.

Daarna volgden een lading samenwerkingen en projecten waar je een boek mee kan vullen. Hoe DOET iemand dat vraag je je toch wel verbaasd af.

Blow the wind easterly
Jeroen van Vliet

Jeroen van Vliet is een zeer bekend jazz-pianist met ook een enorme achtergrond aan samenwerkingen. Hij doceert aan het Artez instituut. Eric Vloeimans schijnt wel eens trompet te spelen (knipoog).

Het concert
Het concert Blow the wind easterly begon zonder verdere omhaal met de klarinet en trompet die (met veel lucht geblazen) heel zwoele tonen voortbrachten die naar een duduk (dubbelriet-blaasinstrument) neigden. Na een basis te hebben neergelegd viel de piano ritmisch in. Het geheel leek qua ritme en melodie sterk op het begin van The Old Castle van Mussorgsky.

Op een goed moment voelde je je in een karavaan die door de woestijn trok. En het stuk eindigde met een hervatting van het beginthema waarna de blazers langzaam wegstierven met het ietwat romantische gevoel van een tot stilstand komende stoomtrein. De Oriënt Express wellicht?

Kinan Azmeh
zwoele tonen

We werden meteen getrakteerd op het volgende stuk, ingezet op de piano. Een beetje een peinzend nummer waarin je vooral kan luisteren naar hoe de wisselende akkoorden de tonen van de klarinet telkens in een andere context plaatsen. Hierdoor komt soms enige emotie vrij.

En door, maar nu met een wat levendiger nummer in een 5/4 maat met meer jazzy invloeden en snelle loopjes.

Eric legt ons nu uit waar we in Blow te wind easterly naar hebben geluisterd. Het waren:

  • Imaginary Scenery
  • Seeker
  • Inner Mission (uit Eric’s covid periode)
Jeroen van Vliet Kinan Azmeh Eric Vloeimans
vlnr: Jeroen van Vliet, Kinan Azmeh en Eric Vloeimans

Na wederom een nogal peinzend stukje, wordt het heel wat spannender als men Fatima aan ons voorstelt. Te horen aan de muziek een mysterieuze dame die niet heel makkelijk te benaderen is (hoorde ik daar werkelijk een 12/8 ritme met een 3 2 3 2 2 patroon?), maar alle mannen het hoofd op hol brengt.

Balkan
Zo volgen nog meer stukken met ieder prachtig gespeelde klanken. Maar gelukkig komt er ook een verfrissend stuk Balkan in 7/8 wat toch altijd weer een opwindend gevoel geeft. Flink verder opgefrist door de snelle loopjes die je hier ook verwachten zou, op dat soort momenten wens je dat je niet op een theaterstoel zit!

Van de Balkan trekken we door naar Griekenland: Kardamyli is een pittoresk dorpje met mooie stenen huizen met keramische daken. Het dorp ligt te midden van olijfgaarden. En dat proef je in de manier waarop de akkoorden en de klanken heerlijk loom voorbij komen drijven.

Syrische opstand
Syrische opstand

Een thema dat Kinan natuurlijk zeer bezig houdt is de Syrische opstand in 2011. Gebaseerd op een stuk van Bartok maakt hij hier meeslepende muziek over. Waarbij hij ritme slaat op de zijkant van de vleugel terwijl een emotionele trompet klinkt.

En Eric zou Eric niet zijn als er niet nog een toegift kwam over een jonge boom.

Blow te wind easterly
finale

Eric Vloeimans, Kinan Azmeh en Jeroen van Vliet – Levanter (2018)

Esinam Dogbatse

Horns and electronics op Horn of Plenty festival

Experimentele mix van traditioneel en elektronica van Morris Kliphuis en Esinam Dogbatse slaat aan

De Toonzaal stond dinsdagavond 5 maart in het teken van horns and electronics – blazers en elektronica –  voor het Horn of Plenty festival. Eén van de mooie drives van het festival is om nieuw talent een kans te geven en om grensverleggende mogelijkheden in de muziek te verkennen.

Horns and electronics

Deze slideshow vereist JavaScript.

En dat is wat de gasten deze avond kregen. De muziek die avond combineerde allerlei stijlen en verkende nieuwe mogelijkheden. Twee soloisten: Morris Kliphuis en Esinam Dogbatse lieten twee heel verschillende stijlen horns and electronics horen.

Morris Kliphuis
horns and electronics
Morris Kliphuis

Morris is een Nederlandse hoornblazer, woonachtig in Berlijn. Hij volgde een opleiding jazzhoorn aan het Conservatorium van Amsterdam en houdt er van om genre overstijgende muziek te componeren. Hij werkt veel samen met allerlei ensembles en wordt vanwege de prachtige warme klank van zijn hoorn vaak gevraagd voor uitvoeringen.

Dinsdagavond bij horns and electronics liet hij in een vrije improvisatie horen wat de mogelijkheden zijn als je een hoorn door een loopmachine heen haalt. Stel je bij een loopmachine een ouderwetse tapedeck voor. Op de band neem je iets op. Dan knip je het opgenomen stuk af en plakt de uiteinden aan elkaar. Nu kan je de tape oneindig door de machine laten ronddraaien: loopen.

Morris Kliphuis
loops

De huidige digitale variant geeft je allerlei extra mogelijkheden, de afspeelsnelheid veranderen, opnemen terwijl je afspeelt, filteren en andere geluidseffecten toevoegen. Hij begon met mooi warm geblazen muzikale thema’s (zonder elektronica) waarin hij zijn beheersing van de hoorn liet horen (klankkleuren, blaastechnieken en mooi geïntoneerde natuurtonen).

Daarna begon hij steeds meer fragmenten in de loopmachine te stoppen. Die fragmenten werden telkens herhaald, maar stierven ook langzaam weg, en werden door gebruik van filters telkens wat veranderd. Door telkens nieuwe geluiden toe te voegen ontstond een hypnotisch geheel, een op en af golvende zee van verschillende klanken, een ware horns and electronics.

Morris Kliphuis
trance

Ik hoorde van diverse aanwezigen dat het wel iets met hun bewustzijn deed, ze belandden in een trance achtige toestand. Daarin zocht hij op de hoorn zowel extreem hoog als extreem laag op, en varieerde tussen lang aangehouden tonen en korte ‘bliebjes’. Heel mooi gedaan.

Toch vraag ik me af of het mogelijk zou zijn nog creatievere dingen met de loops te doen qua ritme, het gevoel van ‘puls’ wordt me nu nog te veel ingegeven door de herhalingstijd van de tape. Wellicht dat er met verder experimenteren nog spannender dingen zijn te doen.

Esinam Dogbatse
Esinam Dogbatse
Esinam Dogbatse

Esinam is van Belgisch Ghanese afkomst. Ze is multi-instrumentalist (dwarsfluit, elektronica, fluiten, percussie, talking drum, kalimba, synthesizer, loop machine, harmonizer) en haar warme stem mag er ook zijn. Haar debuut album Shapes in Twilights of Infinity kwam in 2021 uit. Ze combineert heel wat stijlen die ik maar jazz-electronics met etnische invloeden zal noemen.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Ze viel met haar dwarsfluit meteen met de deur in huis, en de ritmes stonden ook direct. Met de loopmachine creëerde ze een hele context aan geluiden en ritmes, waar ze met de talking drum nog een dimensie aan toevoegde.

Ze nam je dan ook meteen mee op een prachtige reis. Voortdurend maakte ze nieuwe contexten, die telkens jazz en Ghanese etnische muziek combineerden tot een nieuw geheel. Soms voerde de fluit de boventoon, dan weer was het voornamelijk ritmisch en telkens verschoven de klankkleuren en de gebruikte ritmes.

horns and electronics
klankkleuren

Energiek en toch altijd beheerst was het een horns and electronics concert waar ik nog graag meer van gehoord zou hebben. Te horen aan het applaus was ik niet de enige.


Esinam Dogbatse – Shapes in Twilights of Infinity (2021)

Morris Kliphuis

The Ex

Noord-Hollandse The Ex zijn al 45 jaar eigengereid

Compromisloos optreden in Willem Twee concertzaal met louter nieuwe nummers ondanks smeekbeden publiek

The Ex bestaan al 45 jaar, geboren uit de krakersjaren van de jaren ’70. Jeugdsentiment te over. Toegegeven, op m’n fiets op weg naar de Willem Twee slaat heel even de twijfel toe. Moet ik niet van het zeer welkome voorjaarszonnetje genieten, in plaats van in een zaal naar weer ‘een bandje’ te gaan staan kijken?

Maar ik weet wel beter. Dat zonnetje komt wel weer een keer terug en deze zondagmiddag 3 maart speelt er niet zomaar ‘een bandje’.

The Ex

The EX
The Ex – ©Martijn Frijters

Verwacht bij The Ex, na 45 jaar ‘punk’, geen geroutineerde show, gevuld met al dan niet gepast sentiment, terug grijpend op verloren gloriedagen. The Ex, voortgekomen uit de Amsterdamse kraakwereld van de jaren tachtig, is punk; het wars zijn van concessies, op eigen koers blijven varen, de d.i.y. insteek.

Dat het hen geen grote fanbase oplevert, ik verwacht niet dat ze daar wakker van liggen. Wat het ze wel oplevert, is een kleine schare trouwe fans en erkenning van muziekkenners zowel nationaal als internationaal.

Brader Musiki
Brader Musiki
Brader Musiki – ©Brigitte Mulders

Ook muzikaal wordt er over (lands-) grenzen gekeken en samen gewerkt. Een perfect voorbeeld hiervan is het voorprogramma van vandaag: Brader Musiki is een van oorsprong Koerdische Nederlander, waar The Ex al sinds de jaren negentig mee samenwerkt.

Hij zingt en begeleidt zichzelf, en dit was een opzoekvraag, op saz. Ik reageer ietwat onwennig op deze toch wel doorgewinterde rasartiest. De toonsoorten, klanken en ritmes zijn voor mij net iets te ver van m’n bed, om me lang te kunnen boeien.

Openingszet

The Ex
drumvel- ©Brigitte Mulders

De openingszet van The Ex is er één van verrassing: één gitarist slaat met een drumvel op zijn snaren, een andere ragt er met een houten borstel overheen. Vanaf tel één is de band ‘aan’; veel energie, en heel veel plezier op het podium. De klassieke rockopstelling van bas en gitaren hanteert The Ex niet: de twee ‘buitenste’ gitaren doubleren als basgitaar; hoe en wat is me niet helemaal duidelijk maar het werkt.

Katherina Bornefeld
Katherina Bornefeld – ©Brigitte Mulders

Het kraakt en kreunt en rammelt, maar op één of andere manier swingt het. De drumster is wars van ‘boem- tak’ drummen, elk nummer wordt met snare en toms volgespeeld, wat de muziek een pompend of golvend effect mee geeft.

Arnold de Boer
Arnold de Boer – ©Brigitte Mulders

De zang van de zanger-gitarist werkt als een vuurtoren in een storm van gitaren en tussen het ruwe spel van zijn twee bandgenoten klinkt zijn gitaar helder en hoog, met een mooi afgerond geluid.

Katherina Bornefeld
rustpunt – ©Martijn Frijters

Rustpunt in de set is een nummer wat de drumster, achter haar kit vandaan gekomen, zingt, zichzelf daarbij begeleidend met twee shakers. De roep vanuit de zaal om oude nummers wordt door haar resoluut van de hand gewezen: vandaag spelen ze alleen nieuwe nummers. Hoewel, moet ze toegeven, ‘de oude liedjes ook leuk zijn’.

The Ex musiceert, na 45 jaar, nog steeds op hun eigen, unieke manier, met een eigen, uniek geluid, hartstikke punk want dwars en eigenwijs. Tof om te zien en horen.


Coverfoto: ©Martijn Frijters
Fotografie: Martijn Frijters en Brigitte Mulders

Terrie Hessels – gitaar | Arnold de Boer – zang, gitaar | Andy Moor –gitaar | Katherina Bornefeld – drums, zang

Eric Vloeimans

Zeer geslaagde aftrap Horn of Plenty festival

Eric Vloeimans overgiet Balkan met een laagje room in het vernieuwde Theater aan de Parade

Maandag 4 Maart was de aftrap van het Horn of Plenty festival, uitgevoerd in het vernieuwde Theater aan de Parade, een speciale avond voor (oud) medewerkers.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Na een hartelijke verwelkoming door de directeur van het theater zelf (Alex Kühne) was er een opgewekte en verwachtingsvolle atmosfeer, geholpen door de aanstekelijke jazz van Dr. Brass, hapjes en drankjes.

Natuurlijk even rondkijken in het nieuwe gebouw wat er van binnen mooi uit ziet. Maar de hoofdattractie was toch Eric Vloeimans met de mensen van Brass in Blue.

Horn of Plenty

Horn of Plenty
Eric Vloeimans – Horn of Plenty

Als u Eric Vloeimans kent hoef ik u niet te vertellen dat het weer heel hoge kwaliteit was. Mocht u hem niet kennen: het was weer muziek van heel hoge kwaliteit, waarbij hij prachtige geluiden uit zijn trompet toverde. Grijp vooral deze week uw kans om dat een keer mee te maken.

Toch gaat het met Eric ook vooral om de presentatie, kwetsbare en persoonlijke verhalen, uitleg over wat je te horen krijgt en waarom nu juist nu deze muziek, en altijd een hartelijk woord voor alle mensen zonder wie hij het allemaal niet zou kunnen doen.

Eric Vloeimans
hartelijk woord

En een ronddwalen in diverse stijlen. Of het nou bijna klassiek is, Balkan, Caribisch het kwam allemaal voorbij. Een stuk als Joyful Noise ter nagedachtenis aan de maker van zijn trompet. Of Odilia, een ode aan de berk die hij heeft geplant omdat hij van bomen houdt (als eigenaar van een bos die ik bio-divers aan het maken ben, ben ik natuurlijk meteen fan).

Of uitbeelding van de gekke heksen (Crazy Witches) die er in Vloeimans’ verbeelding spijt van hebben dat ze de mythische figuur Dido hebben vergiftigd. Het komt allemaal tot leven. Altijd heerlijk om je op mee te laten nemen zijn de Balkan melodieën, lekkere onregelmatige maatsoorten met flink wat peper er in, maar wel een beetje afgeblust met een laagje room van Eric.

Deze slideshow vereist JavaScript.

De ondersteuning van de Brass in Blue mocht er ook wezen, strakke ondersteuning, mooie klankkleuren en niet te beroerd om er de nodig dosis humor in te gooien.

Deze openingsavond van Horn of Plenty werd afgesloten door de Bossche Kornuiten. Lekkere recht voor zijn raap jazz voor de mensen die na alle subtiliteit weer eens lekker uit hun dak wilden gaan.

Horn of Plenty
Bossche Kornuiten

Een super geslaagde avond kortom. Horn of Plenty duurt nog zondag 10 maart.

 


CHERYM

Verrassend leuk optreden van sympathieke band CHERYM

Vrolijke poppunk met serieuze LHBTQ gerelateerde teksten

“Het lijkt wel een klein festival”, zegt programmeur Rob van der Ham, als ik hem donderdagavond 29 februari spreek in Willem Twee Poppodium. Naast CHERYM en Artificial in de Kleine Zaal, is er ook een jamsessie in het Willem Twee Café met jonge muzikanten en in de Grote Zaal mogen jonge dj’s van de Bossche dj school hun kunsten vertonen, onder de noemer Stoom. Dit zorgt voor een mooi gemixt publiek die de verschillende zalen kunnen bezoeken.

Maar KLANKGAT is hier vanavond voor het Noord-Ierse CHERYM, die tot een nieuwe generatie queer punkrockers behoort en de band als tegenreactie zijn begonnen, omdat hun lokale muziekscene werd gedomineerd door jongens. Artificial uit Nieuwkuijk mag de avond openen.

Artificial

Artificial
Artificial – ©Martijn Frijters

Deze female fronted, alternative rockband uit de regio is van het stevigere gitaarwerk met verschillende tempowisselingen en soms verrassende stiltes in de nummers. De muziek is niet heel ingewikkeld, maar wel strak uitgevoerd met hier en daar een solo op de gitaar, die helaas niet altijd goed hoorbaar is. De creatieve drummer laat regelmatig een lekker roffeltje horen en geeft daarmee net dat kleine beetje extra. De zangeres is in de rustige stukken niet altijd goed te horen, maar in de hardere, vaak lange uithalen, is ze weer beter te verstaan.

Artificial
enthousiasme – ©Martijn Frijters

Die stukken zijn niet altijd spot on, maar wel met groot enthousiasme gezongen. Om de muziek nog wat meer body te geven lopen er synthesizer klanken mee, via de laptop. De bassist zingt regelmatig mee, maar de wat ruigere grunts, worden verzorgd door de leadgitarist, bijvoorbeeld bij de nummers Broken Vow en de nieuwe release Avoid Me. Er wordt ook een nieuw nummer gespeeld, wat nog niet eens is opgenomen en dat heet Off Switch, ook weer met veel variatie in hard en zacht.

Willem Twee Poppodium
Decode – ©Martijn Frijters

De cover van Paramore, Decode, wat overigens een prachtig nummer is, is net te hoog gegrepen voor de zangeres en dat is logisch, want er zijn maar weinig zangeressen op deze planeet met zo’n engelenstem als Hayley Williams. Tijdens de afsluiter Missing Me wordt er enthousiast mee gezwaaid en is het publiek lekker opgewarmd voor CHERYM.

CHERYM

CHERYM
CHERYM – Hannah – ©Martijn Frijters

CHERYM speelt vanavond hier in Den Bosch hun eerste headline show in Nederland. En ze hebben er zin in. Zangeres en gitarist Hannah heeft een aanstekelijke vrolijkheid en met zijn drieën hebben ze onderling veel interactie. En ze laten ook weten dat die vrolijke gitaarnummers niet altijd vrolijke teksten hebben. Er wordt gezongen over struggles waar ze mee te dealen hebben gehad. Dat kunnen zaken zijn waar bijna iedere adolescent mee zit, zoals onzeker zijn over jezelf, maar ook concreter en blijkbaar van deze tijd zoals being ghosted op socials door vrienden.

CHERYM
nieuwe bassist – ©Martijn Frijters

Onderwerpen die wat persoonlijker zijn voor CHERYM, met LHBTQ issues, komen ook veel aan bod, zoals in Binary Star. Het eerste nummer van de set is ook de eerste van de nieuwe plaat Take It Or Leave It en heet Alpha Beta Sigma. Uiteraard wordt er nog veel meer gespeeld van dat nieuwe album.

Het drietal dat vanavond hier op het podium staat, is niet dezelfde samenstelling als in de clipjes op Youtube. De originele bassist Nyree is er amper twee maanden geleden mee gestopt vanwege een chronische ziekte.

Dat is erg vervelend natuurlijk, maar gelukkig hebben ze een zeer bekwame vervanger weten te vinden, die erg lekkere basloopjes in huis heeft, waardoor het soms meer richting postpunk gaat.

Sceptisch

Eerlijk is eerlijk, ik was na het beluisteren van de muziek van CHERYM op Spotify en Youtube niet overmatig enthousiast en zelfs wat sceptisch. Associaties met bijvoorbeeld Avril Lavigne doen me niet direct besluiten een kaartje te regelen. Maar gelukkig heeft mijn nieuwsgierigheid de overhand gekregen en heb ik, samen met een select gezelschap, getuige mogen zijn van deze live sensatie, die nu herinneringen oproept aan een andere live sensatie, Nova Twins.

Deze nieuwe bassist heeft in ieder geval geen negatieve invloed gehad op hun live performance. Het aanwezige publiek doet gewillig mee als Hannah vriendelijk vraagt, “Put your hands in the fucking air!” Het meezing stukje wat volgt is wellicht net iets te moeilijk en komt niet helemaal uit de verf, maar dat mag de pret niet drukken.

CHERYM
twee toegiften – ©Johan Kramer

Met het oudere nummer Abigail komt er dan een einde aan de reguliere set, maar het is al snel duidelijk dat ze van plan zijn terug te komen. Een paar keer “We want more!” is genoeg voor nog een toegift van twee nummers. Er wordt nog alles uit de kast gehaald en Hannah ligt, al spelend op haar gitaar, met haar rug op het podium. Maar dan komt er toch een einde aan dit verrassend leuke optreden en gun je deze sympathieke band een groter podium.

 


Fotografie: Martijn Frijters

CHERYM – Take It Or leave It (2024)

Artificial

Dutch Mountain Tribe

De ritmische wenswereld van Dutch Mountain Tribe

Divers internationaal collectief geeft in de Toonzaal voor de allereerste keer een volledig concert

Het internationale collectief Dutch Mountain Tribe is in september 2023 opgericht en brengt nu al haar eerste album – Dutch Mountain Tribe –  uit dat op 15 maart op Spotify verschijnt. Wat goed is komt snel is een uitdrukking in de sportwereld. Gaat dat ook op voor dit collectief waar ritme en improvisatie leidend zijn?

Dutch Mountain Tribe

Dutch Mountain Tribe
Dutch Mountain Tribe

In The Dutch Mountains was een grote hit van de Nederlandse band The Nits. Die Nederlandse bergen maken deel uit van een wenswereld, een ander soort Nederland, een droom.

Dutch Mountain Tribe werkt die wens verder uit met een internationale bezetting en gemeenschappelijke studie achtergrond. Alle zeven spelers hebben aan diverse conservatoria gestudeerd. Het zijn:

  • Koen Boeijinga: alt-/sopraansaxofoon, blaasinstrumenten
  • Giuseppe Doronzo: baritonsaxofoon, basklarinet, blaasinstrumenten
  • Lucas Kloosterboer: trombone, percussie, gitaar
  • Mees Siderius: drums, percussie
  • Esat Ekincioglu: contrabas
  • Pau Sola Masafrets: cello
  • Mary Oliver: altviool, hardangerviool

Deze slideshow vereist JavaScript.

De diversiteit van de groep wordt echt letterlijk tentoongespreid op het podium van de Toonzaal. Bij het betreden van de zaal vergaap je je aan de verzameling instrumenten van allerlei soorten die op de vloer van het podium met een bijna mathematische precisie liggen uitgestald.

Het ziet er wonderlijk uit, net alsof je de ruimte betreedt van een magiër. De glanzende driehoek in het midden en dat alle groepsleden een sjerp om de schouders dragen, versterken dat beeld alleen maar.

Dutch Mountain Tribe
glanzende driehoek

De setlist van het concert gaat volgens de volgorde van nummers op het debuutalbum. Het collectief opent met Dutch Mountain Trail, een nummer dat langzaam aanzwelt in een herhalend ritmisch deel met een hoofdrol voor de saxofoon tot het langzaam verdwijnt in de mist van de Nederlandse bergen.

Birds of Passage ademt de sfeer uit van een Disney film van de jaren ’50 van de vorige eeuw. Het doet denken aan een fakir die met zijn fluit een slang bezweert die uit een mand kronkelt.

Koen Boeijinga
Vlnr: Koen Boeijinga, Giuseppe Doronzo, Lucas Kloosterboer

Birch’s-Eye View borduurt in zoverre verder op het vorige nummer dat het je meeneemt naar een wereld die eigenlijk nooit heeft bestaan, de Arabische wereld van Duizend-en-een-nacht.

Song of Dawn is een nummer met invloeden uit de Mediterrane cultuur, zwoel ritmische Balkan met een sterke solo van Giuseppe Doronzo op sax. Call for Ceremony is het kortste nummer met hoofdzakelijk verschillende fluiten en bellen.

Esat Ekincioglu
Vlnr: Esat Ekincioglu, Pau Sola Masafrets, Mary Oliver

In Fire & Dance wordt het duidelijk dat deze band niet alleen muziekstijlen combineert maar ook teruggrijpt naar dansfiguren uit vervlogen tijden.

The Mountain Goat is het meest spannende en dynamische nummer. Koen Boeijinga en Giuseppe Doronzo spelen op doedelzakken van geitenhuid (zie coverfoto), Mary Oliver speelt fel op de viool en op contrabas en drums houden respectievelijk Esat Ekincioglu en Mees Siderius het ritme van het nummer goed vast.

Mees Siderius
Mees Siderius

Met Birds of Passage (A Return) wordt de avond gesloten. Alle bandleden behalve de bassist verlaten het podium en met een trommel of bel verspreiden zij zich over de zaal, achterin of boven op het balkon. Esat geeft intussen een lekkere freejazz bassolo weg.

Nogmaals, 15 maart is de release datum van het album Dutch Mountain Tribe op Spotify.

Nienke Dingemans

Blues-soul-americana-jazz talent Nienke Dingemans

Jong veelzijdig muzikaal talent maakt indruk met sterke stem en eigen nummers

In het ruim 12 jarige bestaan van The Blue Room Sessions betraden al veel muzikanten ons podium, maar Nienke Dingemans, een artiest van 19 jaar, hadden we nog niet. Nienke Dingemans en een drietal gerenommeerde muzikanten spelen vanavond voor een volle zaal.

Haar band bestaat uit Jan van Bijnen (vanavond verhinderd), Joost Verbraak op drums en trompet en Joris Verbogt op bas. Van Bijnen wordt uitstekend waargenomen door de ons welbekende man met de vele gitaren, BJ Baartmans.

Nienke Dingemans

Nienke Dingemans
Nienke Dingemans

Rond haar veertiende wordt zij opgemerkt als veelzijdig blues-soul-americana- en jazz talent. Ze zingt vol passie en begeleidt zichzelf op gitaar en lapsteel en (niet vanavond) op keyboard. Met haar krachtige heldere stem maakt ze indruk en heeft inmiddels een EP uitgebracht met eigen nummers en een geheel eigen sound.

De band start met de titelsong van het nieuwe album Ain’t No Hollywood Girl dat in maart verschijnt en waarin zij al aangeeft een oude ziel te zijn. Southern Way is onlangs gepubliceerd. Hierna volgt een mooie uitvoering van Why The Caged Bird Sings, het eerste nummer van haar debuut EP Devil On My Shoulder.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Een flinke uithaal kondigt de cover aan van Big Mama Thornton’s Hound Dog. Een van de eerste nummers die Nienke schreef en opnam met producers Verbraak en Van Bijnen is Tennessee River. Met haar kleine gestalte bespeelt Nienke op indrukwekkende wijze en staande de opvallende witte lapsteel gitaar.

“Are you ready for the blues” klinkt het dan, waarna de band losgaat. Een vette swingende blues met het wederom zelf geschreven Mississippi Road Blues. Baartmans speelt op een origineel nagebouwde ’59 Les Paul en die klinkt fantastisch met een vleugje nostalgie (Isley Brothers?).

Nienke doet niet onder op haar rode elektrische Gibson gitaar. Het laatste nummer van de eerste set is een eigen versie van Nights In White Satin, bekend van de Moody Blues, met Nienke wederom op de lapsteel en met opvallend strak basspel van Verbogt.

Nienke Dingemans
lapsteel

Tweede set:
Na de pauze een Robert Johnson cover van Come On In My Kitchen en de titelsong van haar debuut EP Devil On My Shoulder, met slide gitaarspel van BJ op de Fender en Nienke op de Gibson. Late Night Blues heeft een knappe solo van Nienke op de lapsteel.

Nienke houdt o.a. van Shakespeare. Love Labours Lost bevat een aantal van zijn quotes die we mogen raden maar wat uiteraard niemand lukt. De goed drummende Verbraak neemt hierbij ook nog zijn trompet ter hand wat resulteert in een enthousiast applaus.

Joost Verbraak
trompet

Dingemans noemt The Sky is Crying van Elmore James haar favoriete nummer (zie Youtube video hier onder). Mooi en op eigen wijze uitgevoerd met af en toe hoge stemklanken van Nienke en met opvallend (slag)gitaarspel van BJ.

Tijdens haar tweede jaar op het conservatorium dook ze op een dag even de klas in en schreef, geïnspireerd door de Rotterdamse gebouwen om haar heen, in een keer Last Train To Brooklyn. Mooi nummer, met BJ weer op die fijn klinkende Les Paul gitaar.

Blue Room Sessions
rocking

We zitten dan al lang in de toegiften. Het laatste nummer rockt enorm en heet Thelma & Louise. Het stond niet op de setlist maar is een grandioze afsluiter. Hollywood Girl of niet, we zijn erg benieuwd naar haar volgende album.


Setlist: Ain’t No Hollywood Girl, The Hours Of Lily Jones, Southern Way, Why The Caged Bird Sings, Hound Dog, Tennessee River, Mississippi Road Blues, Nights In White Satin, Tweede set: Come On In My Kitchen, Devil On My Shoulder, Love Labours Lost, The Sky Is Crying, Last Train To Brooklyn, Late Night Blues, Blue Eyed Dreams, Thelma & Louise

Tekst Recensie: Wies Luijtelaar
Fotografie: Wies Luijtelaar | Monique Nuijten

The Sky Is Crying | ©Monique Nuijten

Nienke Dingemans