Recensies | KLANKGAT

sep, 2023

Jim Keller geeft een dijk van een concert
Zijn songs roepen associaties op met anderen maar gaan dan over op een eigen stijl

Jim Keller speelt vandaag met een vier-mans band. En wat voor een. Alleen de soundcheck klinkt al fantastisch. De Amerikaanse zanger/gitarist Jim Keller toert momenteel door Nederland en wordt begeleid door muzikanten die hun sporen in de muziek al ruimschoots verdienen.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Roel Spanjers op toetsen en Rowin Tettero op drums. Gitaristen Jan van Bijnen en Adam Minkoff zijn bijzonder goed ‘geoutilleerd’ met Fender bas, Gibson SG, Resonator, Squier Telecaster en Gretsch. Tijdens het concert worden ze allemaal bespeeld en onder elkaar geruild.

Jim Keller

Jim Keller begint meteen, kondigt ook gedurende het concert weinig aan, wat mij makkelijk lijkt want dan hoef ik alleen de setlist te volgen. Maar dat blijkt een illusie. Hij wijkt meteen al af door met twee ballads te starten. Dat zijn de fraaie titelsong van zijn laatste album Spark & Flame en Loving Her Again. De derde song is het vlottere Falling Down.

Hoe dan ook, alle nummers klinken prachtig, met goede meerstemmige harmonieën zoals op Bells Of Notre Dame en Modern Girl.

Keller heeft een warme, veelzijdige stem. Zijn songs en intro’s roepen soms associaties op met anderen maar gaan dan over op een eigen stijl. Hij begint op akoestische gitaar, maar neemt na een viertal nummers zijn felblauwe Duesenberg Starplayer ter hand voor het pakkende intro van Tower Of Love. Trump ontspringt ook dit keer niet de dans met Fight To Fight* (Zie filmpje onderaan).

Omdat er tussen de nummers door weinig wordt gepraat, is het een vol concert met heel veel goeie nummers die ik niet allemaal ga noemen. De eerste set wordt afgesloten met het rockende Crossfire.

Tweede set
Easy Rider, mooi gezongen met een Tony Joe White touch en een mooie solo van Van Bijnen. Gevolgd door Back On Top en Delicate Thing met extra aandacht voor de Hammond-klanken van Spanjers. Van Bijnen op de Resonator tijdens het sfeervolle Breath It In. New Orleans klinkt door op Take Me for A Ride.

Keller had eind 70-er jaren een grote hit met het nummer 867-5309/Jenny, wat door mij als ‘keigoed’ is genoteerd. Na de mooie klanken van Heaven Can Wait is het tijd voor een gastoptreden van het zeer jonge blues-talent Nienke Dingemans met Last Train To Brooklyn. Zij wordt warm aangekondigd door Jim Keller omdat hij ervan overtuigd is dat zij ieder woord gelooft wat ze zingt.**

Jim Keller and band — een dijk van een concert

Jim Keller geeft vanavond een dijk van een concert met strak drumwerk van Tettero, een excellerende Roel Spanjers op de toetsen, geweldige solo’s van zowel Van Bijnen als Minkoff. Voor dit concert kwamen zelfs mensen uit België die genoten van de akoestiek van onze clubzaal en de moeite namen om 160 kilometers te rijden (en ook nog terug).

Om te eindigen met hun woorden “Jim Keller was formidabel”. Niets meer aan toe te voegen!

Setlist: Spark & Flame, Loving Her Again, Falling Down, Blue Horizon, Mistakes, Bells Of Notre dame, Tower Of Love, Fight The Fight, Breath It In, Crossfire, Magic, Easy Rider, Back on top, Delicate thing, Pretending, Heaven can Wait, Maria Come home, Mercury blues, Up All Night, Even Angels have to fall, Take Me For A Ride, Modern Girl, 867-5309/Jenny, Ohio, Swingin (wellicht is e.e.a. gewijzigd)

Gefilmd door Monique en op YouTube te zien.
** Volledig concert van Nienke Dingemans bij de BlueRoom Sessions op 20 februari 2024

Tekst Recensie: Wies Luijtelaar
Fotografie: Wies Luijtelaar | Monique Nuijten

sep, 2023

TUMULT! opent met 3 toppers progressieve muziek
Gevarieerde line-up is traktatie voor liefhebbers die open staan voor muziek uit het niche spectrum

Willem Twee Toonzaal opent het nieuwe seizoen net als de afgelopen drie jaar met het elektronisch en jazz event TUMULT! De line-up telt drie internationale absolute sterspelers uit de progressieve muziek. Dat zijn bassiste Farida Amadou, celliste Mabe Fratti en haar orkest en DJ Antenes die wordt bijgestaan door telegrafist Bernard Grijpstra. Deze TUMULT!-avond is de eerste van drie edities van dit seizoen.

TUMULT!

Farida Amadou

Farida Amadou opent het TUMULT! evenement. Voordat zij het podium van de Toonzaal betreedt, spreekt organisator Rikkert Brok een welkomstwoord uit en licht hij de avond toe. Ook nodigt hij mensen uit om berichten te schrijven op velletjes papier die later in de act van Antenes gebruikt worden.

Farida komt uit Brussel en speelt de elektrische basgitaar. En daar houdt elke vergelijking dan ook meteen mee op. Met de bas verbonden aan pedalen bouwt zij een set op die ik nog nooit heb gehoord. De bas hanteert zij eerder als een percussie- dan een snaarinstrument. Dat doet zij op haar schoot.

Haar solo-set is één langgerekte exposé van wat zij uit een basgitaar kan halen. Soms ‘normaal’ zoals je het bespelen van een bas behoort te doen, conventioneel wordt het echter nooit.

Opvallend is dat haar gelaatsuitdrukking de hele set niet of nauwelijks verandert. Haar concentratie span is hoog. Slechts een keer laat ze een flauwe glimlach toe als ze een plectrum laat vallen en iemand uit het publiek daar een grappige opmerking over maakt.

Al met al een sterke set in vrije improvisatie- en experimentele muziek. TUMULT! genoeg.

Mabe Fratti en orkest

Mabe Fratti neemt een behoorlijke begeleiding mee. Twee strijkers, een drummer, een toetsenist/gitarist en zichzelf op cello én leadvocal. Deze hele set wordt opgenomen en daarvoor staan speciale microfoons opgesteld waaronder supergevoelige elektret microfoons.

Het is nieuw werk en nog nooit live voor publiek gespeeld. Dus gaat het hier nu om een wereldpremière. Bij TUMULT!. Dit werk is voor een deel gemaakt tijdens een residentie in Willem Twee Studio’s. Het is een wonderlijke mix van klassiek, wereldmuziek en pop. Mabe Fratti woont in Mexico City, geboren in Guatemala en zingt in het Spaans.

Deze slideshow vereist JavaScript.

De nummers zijn experimenteel progressief maar verrassen je als er plots harmonieus wordt gezongen en het in een popsong verandert. Zomaar ineens. Dat wordt dan weer gevolgd door een kakofonische gitaarsolo of af en toe een krijs van Mabe. Het is niet wat het lijkt maar het klopt wel.

Het is ook niet helemaal zeker wat Mabe en band gaan doen met de opnames. Wordt het de opvolger van het veel geprezen album Se Ve Desde Aquí dat vorig jaar uitkwam? Gitarist/toetsenist en producer Hector vertelt dat ze er nog niet uit zijn.

Mabe Fratti — klassiek, wereldmuziek en pop

Het is te hopen dat er snel meer duidelijkheid komt. Want wat Mabe en vrienden hebben laten horen, verdient wereldkundig gemaakt te worden.

Antenes

De derde set is aan de in New York gevestigde DJ, producer en elektronische kunstenaar Antenes. Het display op het podium is traditioneel, klassiek haast. Een tafel waarop apparatuur is uitgestald met veel draden en pluggen.

Naast Antenes zit Bernard Grijpstra met voor zich een boek, papieren velletjes en een telegrafie knop. Op die papieren velletjes staan de berichten die mensen hebben geschreven. Grijpstra telegrafeert die berichten in morse naar de sequencer of synthesizer. Antenes manipuleert de morse signalen naar elektronische geluiden.

Antenes staat bekend om haar soundscapes en zo begint zij dan ook aan haar TUMULT! set. IJle tonen wervelen door de tropisch warme ruimte van de Toonzaal. Na tien minuten geeft zij met een knikje aan Bernard Grijpstra dat hij kan beginnen met het verzenden van morse signalen.

De bewerkingen zijn eerst heel subtiel, je hoort de signalen amper. Dan verandert de toon, wordt zwaarder, luider en heftig om vervolgens af te zwakken. Als alle berichten zijn verzonden, gebruikt Grijpstra teksten uit het boek.

Antenes onderzoekt hoe telegrafische boodschappen kunnen worden getransformeerd tot nieuwe vormen van artistieke expressie. Het is een trend in de elektronische muziek om oude analoge apparaten in te zetten. Deze set staat qua opzet het dichtst bij wat de Toonzaal en de studio’s te bieden hebben: onderzoek en experiment.

TUMULT! komt drie keer per seizoen. Nog twee te gaan en zeker om naar uit te zien.

sep, 2023

Doug MacLeod trapt het nieuwe BRS seizoen af
Traditionele bluesmuzikant met mooie songteksten en een groot arsenaal aan verhalen

Het is aan blues-coryfee, singer songwriter en ’teacher’ Doug MacLeod om het concertseizoen 2023-2024 van Blue Room Sessions (BRS) af te trappen. Country, blues, country-blues, uitgevoerd door slechts één man en één gitaar en tóch klinkt het of er zich meerdere artiesten op het podium bevinden.

Doug MacLeod

Het nieuwe seizoen is goed begonnen met een indrukwekkend en uitverkocht optreden van blues-coryfee, singer songwriter en ’teacher’ Doug MacLeod (New York 1946). Hij staat bekend om zijn soulvolle en expressieve stijl van akoestische blues, zijn expressieve gitaarstijl en mooie teksten.

De soundcheck neemt vanavond slechts drie minuten in beslag. “The sound is great” of iets van die strekking roept hij tegen geluidstechnicus Stephan, die nog nooit zo snel klaar was. Maar al is dit de kortste soundcheck ever, het concert is kwalitatief van hoog niveau.

Slechts één man en één gitaar en tóch klinkt het of er zich meerdere artiesten op het podium bevinden.

Geroutineerde Doug put net als de vorige keer uit een groot aantal persoonlijke verhalen uit zijn lange repertoire. Elk nummer wordt dan ook uitgebreid ingeleid. Hij start met Long Black Train, al tappend met zijn glanzende sierlijke schoenen.

Het tweede nummer Dubb’s Talking Dissapointment Blues wordt ingeleid met een grappig beeld van een mee naar huis genomen ‘date’ die zich langzaam ontdoet van alles wat hem aanvankelijk in haar aantrok. Eerst verdwijnen de valse wimpers, pruik, jarretels, gebit en nog meer zaken.

Toen ze “I’m ready” riep was Doug weg, dook in de kast tot ze sliep. Volgens onze vaste gast Gerard Kooijman kon of wilde Doug‘s vriend en leermeester George ‘Harmonica’ Smith hem geen Doug noemen, maar Dubb, vandaar de titel.

Van het album A Soul To Claim speelt hij de titelsong. De intro doet mij aan Tony Joe White’s Polk Salad Annie denken. Plaquemine wordt ingeleid met het relaas over Hall Of Fame member Bruce Bromberg, producer van o.a. het succesvolle album van Robert Cray, die daar overigens erg rijk van werd. Het rustige Cold Rain worden mooi begeleid met slide.

Het laatste nummer van de eerste set is Horse With No Rider, eveneens geïnspireerd door bovengenoemde George ‘Harmonica’ Smith die vaak op zijn veranda zat en tijdens volle maan een paard zonder ruiter zag, wat staat voor de dood.

Tweede set

Sterk ‘delta-achtig’ intro en bijna overslaande stem tijdens Plowing Mule. Na I’m Gone volgt Roll Like A River voorafgegaan door een verhaal over besluiteloosheid. MacLeod, tot drie keer toe terugkerend naar St.Louis, zittend op een boomstam aan de Mississippi rivier, mijmerend of hij ‘in the navy’ zou gaan of niet (uiteindelijk werd het vier jaar zonder ooit op een schip te varen).

Muzikant worden ja dan nee. Gaan trouwen of niet. Mooi verhaal en nummer (zie onder)*. Aan het einde het indrukwekkende The Night of The Devil’s Road inclusief een ‘Ry Cooder’ intro.

Het gaat te ver om alle door mij genoteerde verhalen te vermelden maar het zijn er veel en vaak heel beeldend en vermakelijk verteld.

Doug MacLeod, die al vele awards won, is naast een begenadigd (slide) gitarist, ook een rasartiest met een fraaie zangstijl, soms half vertellend-half zingend en behept met een goed gevoel voor humor.

Dat hij een grote schare fans heeft blijkt uit de hoge opkomst en het wederom muisstille geboeide publiek. Mooi eerste concert van een hopelijk succesvol nieuw seizoen

Setlist Doug MacLeod:

Long Black Train, Dubb’s Talking Dissapointment Blues, Soul To Claim, Plaquemine, Cold Rain, Horse With No Rider

Tweede set: Plowing Mule, I’m Gone, Roll Like A River, Big City Woman, Money Talks, Smokey Nights, The Night Of The Devil’s Road.

*Gefilmd door Monique en te zien op YouTube.

Tekst Recensie: Wies Luijtelaar
Fotografie: Wies Luijtelaar | Monique Nuijten

sep, 2023

Khayal centraal in Indiase klassieke muziek
Verbeeldingskracht van Alok Lahiri, Abhisek Lahiri en Partha Sarathi Mukherjee in Willem TweeToonzaal

De Noord-Indiase muziekstijl Khayal – verbeeldingskracht – staat centraal in de Hindoestaanse klassieke muziek. Sarod spelers vader en zoon Alok & Abhisek Lahiri en Partha Sarathi Mukherjee op tabla geven in de tropisch warme Toonzaal een fraai staaltje van die Khayal stijl af.

Khayal

Khayal is een van de belangrijkste vormen van Noord-Indiase klassieke muziek, met name in de Hindoestaanse muziektraditie. Het is een muziekstijl waarbij improvisatie een cruciale rol speelt.

Khayal betekent letterlijk “verbeelding” of “gedachte”. Musici gebruiken de melodische en ritmische elementen van de raga en tala om verschillende stemmingen en nuances over te brengen.

Een raga is een melodieus concept dat een reeks tonen en melodische patronen beschrijft die een specifieke emotionele en esthetische sfeer creëren. Een tala is een ritmisch patroon dat de tijdseenheid en het ritme van een muziekstuk bepaalt.

In zijn voorwoord legt een Nederlandse woordvoerder aan het publiek uit wat ze zoal kunnen verwachten van deze klassieke Hindoestaanse muziek. Waar het Westen de nadruk legt op harmonie, vormt melodie in de Indiase muziek het hoofdmotief, de leidraad.

Laat ik dan ook erbij vermelden dat ritme – snelheid – net zo goed wezenlijk is. Dat komt vooral tot uiting in het bespelen van de tablas.

Een tabla is een traditioneel percussie-instrument dat prominent wordt gebruikt in de Noord-Indiase muziek, met name in de Hindoestaanse muziektraditie.

Qua snelheid doet zoon Abhisek Lahiri op zijn sarod niet onder voor het spel van Partha Sarathi Mukherjee op tabla.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Zoals gezegd is improvisatie is een kernaspect van Khayal-muziek. Sarod speler Abhisek Lahiri start de eerste set met een Ochtendlied, een bandish*, een vaste compositie of kort muzikaal thema. Van daaruit kan hij gaan improviseren.

Met improvisatie is het echter moeilijk te achterhalen wat vaststaat en wat er nieuw bijkomt. Dat weet alleen de speler.

Na deze solo op sarod spelen Abhisek en Partha Sarathi een Avondlied en smelten de tonen van het verre India samen met de warm tropische temperatuur in de Toonzaal waar ventilatoren tevergeefs voor verkoeling proberen te zorgen.

Het einde van dit Avondlied is werkelijk indrukwekkend in klank, melodie en ritme. Een lang applaus is dan ook meer dan terecht.

Tweede set

In de tweede set zien we een samenspel van vader en zoon op de sarod. Waar de zoon de snelheid en bravoure van de jeugd in zijn spel brengt, zie je de vader meer bedachtzaam zijn snaren beroeren, ja tokkelen zelfs. Vaker gunt hij zijn gretige zoon meer ruimte in spel en improvisatie door hem met een handgebaar daarin uit te nodigen.

Het tweede nummer in deze set is wederom een Avondlied. Het is een lang nummer. In de Khayal traditie van de Noord-Indiase muziek zijn nummers van meer dan een uur eerder regel dan uitzondering en dat is dit nummer zeker niet.

Alle drie spelers nemen en krijgen de ruimte om hun kunde tentoon te spreiden. Soms zie je vooral de zoon zoeken naar de juiste ingang van zijn improvisatie.

Het derde nummers is relatief kort en zou je kunnen zien als een soort toegift. Een lang en staand applaus (en nu eens een keer terecht) is de beloning van het magistrale Khayal spel van deze drie virtuozen.

Het concert in de Toonzaal maakt deel uit van een Europese tournee. Hierna spelen ze nog in enkele Nederlandse steden om vervolgens naar Duitsland en Frankrijk te gaan. Volgend jaar staan de Verenigde Staten in de planning.

Alok Lahiri – sarod
Abhisek Lahiri – sarod
Partha Sarathi Mukherjee – tabla

*Een bandish is een term die wordt gebruikt in de Indiase klassieke muziek, zowel in de Noord-Indiase (Hindoestaanse) als in de Zuid-Indiase (Karnatische) muziektradities. Het verwijst naar een gecomponeerde muzikale compositie of een melodieus thema dat dient als basis voor uitvoeringen in deze tradities.

sep, 2023

No Way en Toxic Shock trappen het nieuwe seizoen af
Willem Twee’s Heavy Hangout is weer begonnen

De Bossche trots op hardcore gebied No Way mag het nieuwe seizoen van Willem Twee’s Heavy Hangout opluisteren. In datzelfde genre volgt de Antwerpse band Toxic Shock daarna, toch voor de derde keer alweer op een bühne van de Bossche muziekscene.

Kleine Bossche Platenbeurs
Zondagmiddag 3 september. Het is warm en zonnig als ik naar de stad fiets. Ik ben mooi op tijd om eerst op de Kleine Bossche Platenbeurs door de bakken te struinen, voor ik doorga naar de Willem Twee.

Bijna meteen al vind ik iets waar ik blij van wordt. De middag kan eigenlijk al niet meer stuk. Nog wat meer spitten levert me de ene verbazing na de andere. Hardcoreplaten waar je vroeger drie knaken voor neerlegde bij je platenboer, staan hier voor het tienvoudige en meer. Tsja.

Met een tasje vinyl ga ik door naar de Boschdijkstraat, waar het nieuwe seizoen van Willem Twee’s Heavy Hangout vanmiddag opent.

No Way

De eerste band van vandaag No Way is Bossche hardcore, in de traditie van Amerikaanse straight edge- bands van begin jaren tachtig. Straight edge houdt in dat men niet rookt, drinkt en meestal vegetariër danwel veganist is. Al naar gelang hoe streng men zelf in de leer is natuurlijk.

No Way bestaat uit vier piepjonge gasten die met veel energie en overtuiging hun set spelen. Na een valse start, door wat technische problemen, spelen ze een redelijk strakke pot hardcore. Er zijn een paar kleine foutjes te horen, maar de gunfactor is groot. Tof dat deze jongens het stokje overnemen en er zo weer een nieuwe lichting hardcore staat te drammen om van zich te laten horen.

No Way sluit hun set af met de Undertones ‘classic’ Teenage Kicks. Eerder meen ik invloeden van Suicidal Tendencies en Minor Threat (tnx Jan Hein) te horen. Als toegift neemt de zanger de bas over van de bassist en uisluiten ze dit optreden als trio af, waarbij de bassist vrij is om met een aantal vrienden en fans nog even lekker voor het podium te pogoën en slamdancen.

Toxic Shock

Antwerpenaren Toxic Shock mogen nu laten zien waar ze goed in zijn. No nonsense hardcore, met een vleugje thrashmetal, daar zijn ze goed in.

Er is duidelijk te horen dat dit vijftal al wat jaren samen speelt. Alles klinkt als een klok. Strak, gedegen, snel, en nummers met een eigen smoel. De samenzang tussen zanger en zanger- gitarist is fel, de drummer vindt in alle snelheid toch ruimte voor wat creatieve ‘fills’, de leadgitarist soleert goed en goed gedoseerd, en onderwijl staat de bassist schijnbaar stoïcijns zijn partijen te pompen.

Toxic Shock staat nu voor de derde keer in Den Bosch, en weer spelen ze voor alles wat ze waard zijn, ze gaan werkelijk voluit. En, zoals ze wellicht in Antwerpen zouden zeggen, ‘meer moet dat niet zijn’. Hulde aan deze vijf heren, met hun uitgekiende mix van thrash en (New York-) hardcore.

Fotografie: Brigitte Mulders Fotografie

aug, 2023

Gewoon Doen van Gewoon Johan is ongewoon
Je kan blijven hopen en dromen maar dromen worden pas werkelijkheid door gewoon te doen

De EP Gewoon Doen van Gewoon Johan – artiestennaam van Johan van Bommel – bestaat uit twee Nederlandstalige en twee Engelse nummers. En dat is nogal ongewoon en eigenlijk uniek in de pophistorie en zeer typerend voor deze eigenzinnige artiest uit Den Bosch.

Gewoon Doen

De EP Gewoon Doen werd op 27 juli uitgebracht en zorgde voor enthousiaste reacties. Wonderlijk genoeg repte niemand een woord over die tweetaligheid van dit debuut. Het is toch wel het eerste wat opvalt aan deze EP ook al heb je er nog geen noot van gehoord.

De conclusie luidt dan ook dat het om een unicum gaat. ‘Gewoon’ dus op de man af vragen hoe dat zit met die tweetaligheid, waarom hij hiervoor heeft gekozen. Johans antwoord was simpel.

“Ik kon het doen dus deed ik het gewoon, gewoon doen. Ik wilde altijd al werken in het Engels en die twee nummers zouden in het Nederlands behalve de taal heel anders zijn. En ook andersom. Ik had die vier nummers klaarliggen. Ik kon het doen gewoon. Talk to Me komt bij mij heel anders over dan Praat met Me.”

De EP

De EP begint met 0,0 (nul komma nul) en kan je beschouwen als een positief nihilistisch nummer.

We weten niks van dit superlijpe leven
Zo onbegrijpelijk en eindeloos, voor even
Helemaal voor ons, gratis gekregen
Dus doe je ding, welkom in het leven

0,0 We weten helemaal niks
We leven allemaal het leven, maar toch weten we niks

Van zichzelf zegt Johan dat hij helemaal niks weet van belasting, wonen of oorlog maar wel over dromen. En naar ons toe nodigt hij je uit om naar jezelf te kijken om zijn gedachtegang te snappen.

0,0 is alles wat ik weet
Meer dan genoeg en dat is goed

Eyes on the Road
Een regelrechte rocknummer, met een stevige beat die nergens afzwakt. En een oproep om je te houden aan het pad – the road – dat je voor jezelf hebt uitgestippeld. Met een lekkere gitaarsolo als toetje.

I keep my eyes on the road
You gotta keep your eyes on the road
We gotta keep our eyes on the road

I don’t wanna kill somebody
I just wanna love somebody
So Ik keep my eyes on the road

Weg Van Hier
Heel ver weg
Soms wil ik weg ik wil weg van hier
Weg van de toekomst, op naar plezier
Weg van het verleden, ik heb genoeg gestreden

Erg herkenbaar allemaal, wie heeft niet diezelfde verlangens om er even helemaal tussenuit te trekken? Geen gedoe aan je hoofd maar het is o zo moeilijk. Sterk nummer.

Talk to Me
Het laatste nummer begint met een fijne gitaarlick en invallende bass & drums. Zoals dat hoort bij een rocksong. Het is een bijna wanhopige oproep aan een geliefde om te gaan praten, een vrouw die het moeilijk met zichzelf heeft. En ook dat is een aloud terugkerend thema in de pophistorie.

Lois Simonse - cover art — Lois Simonse – cover art

De EP Gewoon Doen is tot stand gekomen in de studio’s van Studio Cube onder de kundige begeleiding van Frans de Visser die zorgde voor de opnames, inspelen van meerdere instrumenten, backing vocals, audioproductie, meedenken met teksten en de videoclip die in de maak is.

Johan werd verder begeleid door zangeres Hesther Ansems op Weg van Hier. Johan Kuiters (drums) en Tim Gout (bass) speelden mee in Talk to Me. Lois Simonse deed de cover art.

aug, 2023

George Kush zoekt het drama op in Boulevardtent
Met de single VAST en een volwaardige band maakt deze Tilburgse artiest flinke voorwaartse stappen

George Kush gaat op deze gure en kletsnatte dinsdagavond in augustus proberen er iets van te maken, daar in die grote muziektent van Theater Festival Boulevard op de Bossche Parade. Ik ga het alvast verklappen. Hij slaagt er 100 procent in om zijn publiek te geven waar het voor is gekomen.

Liefde en vertwijfeling zijn zijn hoofdthema’s en die gaan er in als koek. Er wordt meegezongen – gedist eigenlijk- en gedanst door een handvol begeesterde fans.

George Kush

George Kush is het pseudoniem van Joris Branderhorst die ooit is begonnen met optreden als frontman van The George Kush Collective. Toen deze groep in 2020 uit elkaar viel, besloot hij om solo verder te gaan.

Vijf jaar geleden zag ik George optreden met de George Kush Trio in de Toonzaal. Ook toen kwam er slechts een handvol fans opdraven, maar dat was meer te wijten aan de relatieve onbekendheid van het podium en de minieme publiciteit aan het optreden. Net als toen combineert Kush hiphop met andere muziekstromingen.

Nu hij solo is gegaan, heeft hij ook de combinatie met theater verder opgezocht wat resulteert in een grotere dosis drama in zijn optredens. Hij heeft flinke stappen gemaakt.

Net wat in het midden van het optreden vertelt George wat hem zoal heeft beziggehouden. Hij heeft veel nagedacht, eigenlijk iets teveel vindt ie zelf ook. Introspectie van de eigen gedachten, gevoelens en herinneringen die tot onderwerp van overdenking gemaakt worden.

Of dat zo bevorderlijk was voor zijn mentale gezondheid, was de vraag. Met zijn tweede single VAST tracht hij aan al die overpeinzingen een einde te maken. Hier onder een voorbeeld van zijn rap/spoken word voordrachten.

Geen Lucht
Ik denk dat het dus de sneeuw en ik zijn
Niemand meer dan de wolken en mijn
Verstikkende brein
En elk stukje branding dat ontsnapt aan de golven

Mijlenver verwijderd van alles waar ik voor wil gaan
Alles om me heen te snel om bij stil te staan

We willen de ruimte
maar beseffen ons niet dat ons universum is gevuld met magnetische velden

Sorry
Ik mis je
Maar ik leef

Dit zijn de dromen van de Zuidpool

Voer voor psychologen? Misschien. Een vrije geest houdt van sprongen en zo’n geest waart rond in het hoofd van George Kush. Deze rap is de intro naar het nummer VAST. Dat gaat over vastzitten in jezelf en in relaties met je vrienden en geliefde. George zit vast en komt er niet uit. Een vacuüm zit in zijn hoofd.

De track heeft een lekkere beat, de juiste R&B-feel, fijne rap en duurt iets meer dan zes minuten waarvan de laatste twee je doen zweven. Luister zelf maar.

jun, 2023

Funky soul feest van Montis, Goudsmit & Directie
Vele variaties in stijl en stemmingen in de performance van dit sympathieke en zeer benaderbare trio

Montis, Goudsmit & Directie dat zijn drie getalenteerde muzikanten: Frank Montis, Anton Goudsmit en Cyril Directie. Ze spelen een mix van funk, soul, jazz en rhythm-and-blues. Eerder dit jaar waren ze ook al in Den Bosch, op het Kerkplein met Jazz in Duketown. Nu bij de afsluiting van het concertseizoen 2022-23 spelen ze in Podium Azijnfabriek.

Montis, Goudsmit & Directie

Deze slideshow vereist JavaScript.

Heb je dit drietal voor je neus dan heb je te maken met la crème de la crème van de Nederlandse muziekscene. Hun imposante carrière – tot nu toe, hè, want ze zijn nog lang niet uitgespeeld – is teveel omvattend en uitgebreid om hier besproken te worden. Maar geloof me, het is indrukwekkend. Het zijn topmuzikanten die alle drie een voorliefde delen in soul, funk en rhythm & blues.

Frank Montis staat vooral bekend om zijn virtuoze toetsenwerk op de Hammond orgel waarvan akte. Gitarist Anton Goudsmit kenmerkt zich om zijn expressieve speelstijl en technische bekwaamheid. Drummer Cyril Directie heeft met veel bekende artiesten en bands gewerkt en staat bekend om zijn veelzijdigheid en strakke drumwerk waarvan wederom akte.

De drie mannen hebben zichzelf ook een rol op het podium aangemeten: Cyril is spokes- en frontman, Anton de vermakelijke clown en Frank de stille kracht.

Er is daarnaast een nieuw album uit, Root Up geheten die gepromoot moet worden. Van dat album spelen ze onder meer de cover Boogie On Reggae Woman, Coltrui, Bill’s Plate, The Lobster en Sing-Along-Song.

Ze spelen ook een soort van Beatles-medley met het soulvolle Get Back als starter. Het was moeilijk raden welke Beatles nummers verder in die medley waren verweven. Een andere oldie, het prachtige Let’s Stay Together van Al Green gaat er ook in als hemelse koek.

Frank Montis en Anton Goudsmit krijgen ruim baan om hun speeltechniek tentoon te spreiden. De expressieve Anton steelt echt de show door zijn mimiek en ‘rockposes’. Frank moet het vooral hebben van de diepe klanken die uit de Hammond orgel op stijgen.

Cyril Directie houdt het schema strak en spoort het publiek aan om mee te doen door mee te zingen of op te gaan staan. Want het is een zitconcert wat eigenlijk vreemd is aan een soul-avondje uit. Dat hebben toch veel mensen goed begrepen want achter in de zaal staan ze flink te swingen.

Na afloop van het concert loopt het trio de zaal in om een praatje te maken of vragen te beantwoorden. Montis, Goudsmit & Directie hebben geen last van welke allures dan ook.

PS: Anton Goudsmit trok in de pauze een shirt met het logo van Podium Azijnfabriek – PA – aan om zo reclame te maken van het komend seizoen.

jun, 2023

De Synthetische Speeltuin van Qube & vrienden
Jasper van den Bovenkamp kan met gemak een avondvullende show optuigen want materiaal genoeg

Het album release van Synthetische Speeltuin is zoals elke release een feestelijk moment en dat je als artiest graag deelt met familie, vrienden en bekenden. De rapper Qube, de artiest in kwestie, ziet echter tot zijn genoegen ook onbekenden in het publiek. Deze release op zaterdagavond 24 juni in Willem Twee Poppodium is mogelijk gemaakt door Cityboost ‘s-Hertogenbosch.

Synthetische Speeltuin

Deze slideshow vereist JavaScript.

Het belooft een complete avond te worden met voor- en midprogrammeringen. In het voorprogramma treden Jimmy Rockx, Isis van Geffen en Jasja Renne op, respectievelijk dichters en spoken word artiest. Alledrie afgezanten van Zinnig Zuiden.

Jammer genoeg lezen Jimmy en Isis voor vanaf een blad papier en een dichtbundel. Dat doet mijn inziens afbreuk aan welke performance dan ook. Jasja is als spoken word artiest wel op dreef. Zij doet haar act in het Engels en ondanks dat ik mijn best doe haar te volgen, raak ik het spoor van haar verhaal spoedig bijster.

Na een korte rook- en drankpauze is het podium van de Kleine Zaal voor rapper Mosea. En wat een lekkere performance geeft hij weg. Zijn donkere stem is gemaakt voor rap en hiphop. Hij is niet altijd goed verstaanbaar maar who cares? De beat maakt alles goed. Mosea is dé perfecte support act voor het hoofdprogramma, die van Qube aka Jasper van den Bovenkamp.

Na weer een korte break – de biertappen moeten nu eenmaal stromen – kondigt gastspreker Joost De Synthetische Speeltuin van Qube aan. De spanning wordt opgevoerd door een lange en spannende synthesizer intro van Michiel, de vaste begeleider van deze release avond. Qube opent met Wandel Naar Binnen, gevolgd door Ik Word Langzaam Wakker en Koningin van de Nacht.

De symbiose tussen Qube en Michiel getuigt van een gedegen voorbereiding, ze zijn goed op elkaar ingespeeld. De sound geeft een goede drive aan de inhoud van de performance. Een inhoud die nogal aan de zware, serieuze kant is, geeft Qube zelf toe. Met dat zelfinzicht switcht hij moeiteloos naar een wat vrolijkere, old skool hiphop nummer. Maar dat is pas later in de set want het wordt een uitgebreide release avond.

Zo midden in de act nodigt Qube musicus Jip uit, een studiegenoot van de Rockacademy. De synthesizer wordt tot zwijgen gebracht want dit intermezzo van de Synthetische Speeltuin gaat unplugged met gitaren. En is wat mij betreft het hoogtepunt van de avond. De teksten komen sterker, indringender door en het wordt duidelijk dat Jasper met gemak een avondvullende show kan optuigen. Stof en materiaal genoeg.

Na dit akoestische deel gaat het weer van dik hout zaagt men planken en beuken synthetische beats & lyrics de kleine zaal in. Jasper houdt een afscheidspraatje en bedankt iedereen incluis de twee barmannen die deze release heeft helpen verwezenlijken en eindigt heel toepasselijk met Laat Me Gaan. Dat zou hij willen maar zijn publiek eist een toegift. Dat wordt uiteindelijk een hilarische uptempo uitvoering van dat laatste nummer. Pas dan laten de mensen hem gaan.

Synthetische Speeltuin

jun, 2023

Bossche Dag van de Componist zonder muziektrein
Jeugdafdelingen Orthense Harmonie spelen nieuw werk van Stadscomponist

Zaterdag 17 juni is het zover want dan is het de Dag van de Componist! Om 15.00 uur spelen de jeugdafdelingen van de Orthense Harmonie nieuw werk van Stadscomponist Bart van Dongen op het stationsplein van ’s-Hertogenbosch. De kinderen lijken er erg veel zin in te hebben. Het wachten is op de muziektrein…

Dag van de Componist

Onder leiding van Stadscomponist Bart van Dongen gaat de Orthense Harmonie nieuw werk van hem spelen. Dit event staat gepland op zaterdag 17 juni, De Dag van de Componist, in samenwerking met November Music en New Music NOW NL

Speciaal voor deze heugelijke dag heeft New Music NOW – hét promotie- en propagandaplatform voor de nieuwe muziek in Nederland – de muziektrein ingezet. Deze New Music NOW Express reist van stad tot stad en doet om 15:00 uur ‘s-Hertogenbosch aan om daar een ‘spectaculaire stationsconcert’ weg te geven. De trein gaat Amsterdam, Amersfoort, Arnhem, Den Bosch, Den Haag en Utrecht.

Alleen zal die trein Den Bosch vandaag niet bereiken. Onduidelijk is het waarom en de Nederlandsche Spoorwegen geeft niet echt informatie door. Het vermoeden bestaat dat de heersende hitte de spoorwegen weer eens parten speelt. IJzer zet nu eenmaal uit door warmte.

Orthense Harmonie

Gelukkig hebben de leden van Orthense Harmonie er geen last van. Zij willen dolgraag spelen, al was het alleen maar voor hun familieleden. Voorbijgangers en reizigers nemen ook de moeite om even te luisteren en kijken naar hun verrichtingen.

Ook de Stadscomponist van Tilburg komt opdraven en samen met drie anderen geeft hij een korte demonstratie van de ‘zoemsteen’, het oudste muziekinstrument ooit. Door de steen aan een touw rond te draaien met verschillende snelheden ontstaat een sonoor zoemend geluid. Vergelijk het met het geluid van een snel draaiende ventilator maar dan dieper van klank.

Toch voelt het ontbreken van de inbreng van de muziektrein – notabene op deze Dag van de Componist – als een gemis en ik krijg niet een goede inkijk wat Bart van Dongen zoal heeft bereikt met de Orthense Harmonie. Daarvoor is het nummer – het zogenaamde ‘stadslied’ – te kort. Maar het is goed om op deze manier zo openbaar naar buiten te komen, om kinderen muziek zien te maken. Dat werkt aanstekelijk.