Electric Spark

Electric Spark stelt drie nieuwe artiesten voor

Showcase van Bosch platenlabel staat als een huis op minifestival bij Brouwerscafé

Op deze zondag 11 juni stelt Electric Spark drie nieuwe artiesten voor . En het is warm. Veel mensen zullen de waterkant op hebben gezocht voor verkoeling. Anderen denken daar gelukkig anders over: in brouwcafé de Vaart is er een minifestival, waar drie recent aangeworven acts van platenlabel Electric Spark op zullen treden.

Electric Spark

Electric Spark
Irrelevator – ©Erwin Vrensen

Opener van de middag is Irrelevator. In twee opzichten een buitenbeentje vandaag. Ze zitten niet bij Electric Spark, en ook muzikaal vallen ze iets uit de toon. Irrelevator speelt instrumentale nummers, aangevuld met samples en geluidsfragmenten, vernuftig in elkaar gestoken. Het is niet voor iedereen goed te volgen, de opmerking van de bassist dat ‘er gedanst mag worden’ slaat niet echt aan.

Maar degenen die hun aandacht erbij houden worden getrakteerd op inventieve muziek, een soort mathcore met jazzinvloeden. Ik meen ook een basloop in Iron Maiden- stijl er uit te halen, en kers op de taart is wel de mash- up tussen Britney Spears’ ‘Baby One More Time’ en The Cure’s ‘A Forest’.

Deze slideshow vereist JavaScript.

De band weet een aantal nummers ook tegelijk te eindigen, iets wat ze zelf met de nodige zelfspot trots verkondigen. Humor en plezier liggen bij Irrelevator steeds op de loer.

Ismena
De tweede artiest van vandaag is Ismena. Een vrouwelijke singer-songwriter die dapper en kwetsbaar met alleen een gitaar en microfoon op het podium staat. Ik ben bang dat haar set door timing en locatie niet goed uit de verf komt. Het contrast met de eerste band is erg groot, en er staan nogal wat mensen in de zaal te praten.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Ismena laat zich hier echter niet uit het veld slaan; schijnbaar onverstoord speelt en zingt ze haar mooie luisterliedjes. Haar stem is prachtig, de composities zijn wat vlak. Mooi, maar generiek. Ik ben wel benieuwd hoe het vanaf plaat zal gaan klinken.

Alternator

Electric Spark
Alternator – ©Erwin Vrensen

Een aantal maanden terug heb ik Alternator al eens mogen zien spelen, op een niet nader te noemen locatie. Toen overtuigden ze me, en dat doen ze vanmiddag weer. Vijf man sterk spelen ze hun variant van stoner.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Strakke drums, een bas waar het spekvet vanaf druipt, twee gitaren die dan weer tegen elkaar, dan weer samen strijden, en zang die precies de goede lijzigheid heeft die bij hun midtempo nummers past. Hou ze in de gaten.

An Evening With Knives
Ondertussen is het avond geworden, is er nog niet gegeten en staat An Evening With Knives klaar om deze Electric Spark- showcase af te sluiten. Ook hier klinkt stoner, maar de schreeuwzang en hard klappende drums maken de sfeer rauw, poignant, confronterend.

An Evening With Knives
An Evening With Knives – ©Erwin Vrensen

Ondanks de warmte is de zaal redelijk gevuld, en reageert enthousiast op wat dit Eindhovense trio laat horen. Hard, meeslepend, spannende akkoordenwisselingen, een drummer die meent dat ‘ie de vellen uit z’n snare moet slaan, ook An Evening With Knives overtuigt.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Naast bands als Temple Fang en ENMA, wat onlangs nog streed voor een plek in het Rock Circus, kan platenbaas Johan Broeder tevreden zijn met deze aanvullingen op zijn Electric Spark.


Fotografie: Erwin Vrensen

Camilla Blue

Camilla Blue is vooral ook een hechte vriendengroep

Joyce Deijnen is een expressieve authentieke zangeres die te allen tijde zichzelf blijft

Een paar dagen na haar 29e verjaardag staat Joyce Deijnen met haar band Camilla Blue voor de tweede maal op het podium van Blue Room Sessions. De eerste keer was in september ’21. Joyce (tweede geboortenaam Camilla – en Blue omdat ze dat ook een beetje was) is het multitalent dat alle nummers grotendeels zelf schrijft.

Net als vorige keer kan ze niet wachten om te beginnen. “Ik móet gaan make-uppen”, zegt ze meermaals, waarna ze de kleedkamer induikt. Ik zie niet veel verschil als ze eruit komt. Ze tuit haar lippen “kijk dan… lippenstift”.

Camilla Blue

Joyce Deijnen
Joyce Deijnen

Ik schreef in ’21 al uitgebreid over haar vele talenten als schilder, grafische vormgever, website bouwer, creatieveling, maar vooral toch over haar geweldige zangtalent, zichzelf afwisselend begeleidend op piano en gitaar, Tot nu waren het veelal ballads maar op haar derde album belooft ze wat vaker te switchen naar wat meer up-tempo nummers.

Camilla Blue
Blue Room Sessions

Na het analoog opgenomen album Blue uit 2018 en het meer experimentele Yellow wordt Green het volgende kleurrijke project. Vanavond spelen ze al een enkel nummer van dit nieuwe album.

Camilla Blue staat voor een professionele groep muzikanten, maar het is vooral ook een hechte vriendengroep. De nu tienjarige band bestaat verder uit haar vertrouwde gitarist, Coos van de Klundert, vaardig spelend op elke song. Daan van der Vorst kwam wat later in de band en drumt uitstekend en vaak ingetogen.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Shaquille Pentury, ook later toegetreden, begeleidt prima op basgitaar. Levensgezel Melchior Huurdeman die onlangs door Joyce ten huwelijk is gevraagd en ook nog ‘ja’ zei, hanteert naast de keyboards ook een airboard melodica.

Voor het eerste nummer Soul Searching begeeft Joyce zich achter haar piano gevolgd door Fire In The House en het vlotte Talk About It. Na een mooie intro op gitaar valt bij Mmm Mmm ook de airboard melodica van de altijd verdekt opgesteld staande Huurdeman op.

Camilla Blue
bijna klassieke piano-intro

Dan spelen ze een van de nieuwe songs van het album Green, Whereever The Wind Blows, met Coos weergaloos op de Fender net als op Quiet In My Head.

Een bijna klassieke piano-intro op het fraaie Unique. Special Kind Of Stupid, het nummer waarmee ik haar voor het eerst zag op TV, blijft prachtig met dat nostalgische vleugje Cuby aan het begin. Ook nu weer.

Tweede set
Haar allereerste nummer Kisses From Your Daughter heeft ze lang niet gespeeld. Haar pianospel heeft er niet onder geleden. Prachtig, net als het daaropvolgende Don’t Turn On The Lights.

Blue Room Sessions
Kisses From Your Daughter

De band maakt gebruik van toepasselijke geluidsfragmenten onder andere tijdens Center Of A Blackstar en Iced Up. Het laatste nummer City Light komt op het nieuwe album.

Zoals altijd vraag ik mij na afloop van elk van hun concerten, en ik heb er al heel wat gezien, af waarom deze authentieke zangeres niet al lang is doorgedrongen tot de hogere regionen van de muziekindustrie.

 


Setlist Camilla Blue: Soul Searching, Fire In The House, Talk About it, Mmm Mmm, Wherever The Wind Blows, Quiet In My Head, Unique, Special Kind Of Stupid, When I Get Home. Tweede set: Loose Sand, Umbrella, Time For New Memories, Kisses From Your Daughter, Don’t Turn On The Lights, Center Of A Blackstar, Iced Up, Hullabaloo, City Lights.

Tekst Recensie: Wies Luijtelaar
Fotografie: Wies Luijtelaar | Monique Nuijten

A Fool's Errand

A Fool’s Errand brengt The Art Of Leaving Things Behind uit

Nieuwe EP met vier nummers klinkt als een klok en is een geheide aanrader

Een tijdje terug kreeg ik het laatste wapenfeit The Art Of Leaving Things Behind van A Fool’s Errand in de digitale bus. Een EP met vier nummers waar deze band met Bossche wortels duidelijk veel tijd en aandacht aan heeft geschonken.

The Art Of Leaving Things Behind

De opnames zijn kraakhelder, de diverse instrumenten en zang zijn goed in verhouding tot elkaar. De teksten laten een erg persoonlijk beeld zien van deze band. Ondanks persoonlijke perikelen, coronalockdowns en verloren gewaande opnamen, is het hen gelukt deze plaat aan de wereld te geven.

The Art Of Leaving Things Behind
Sarah Cahuasqui

Opener van The Art Of Leaving Things Behind, Padre Santo, wordt gezongen door Sarah Cahuasqui. Uit de tekst meen ik op te kunnen maken dat het handelt over een verstoorde vader- dochterrelatie. Sarahs zang is gevoelig en ingehouden, bovenop de sprankelende gitaarpartijen. Tot ongeveer de helft van het nummer. De muziek wordt wat steviger, de sfeer wranger. Sarah zingt harder om de boodschap meer kracht te geven.

Ik hoor een paar kleine schoonheidsfoutjes qua engelse uitspraak, maar die worden weggegumd door het prima overall-geluid. Het nummer sluit af met een paar regels van het ‘Onze Vader’, in het Spaans. Dat staat een beetje haaks op het nummer, maar zal een bewuste persoonlijke keuze van de band zijn.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Het instrumentale Cortisol klinkt hoekig, door de stevige bas- en drumpartijen, van respectievelijk Albert Schuurmans en Alwin van der Ven. Het nummer wordt gedragen door de leadgitaar, die zijn tonen langs en door het weerbarstige vlechtwerk van de ritmesectie laat klinken.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Diezelfde hoekige en stevige basis klinken in Modern Men, Modern Music. De tekst is een boze aanklacht tegen een na-mij-de-zondvloed, snel geld verdienen-mentaliteit, zoals die op diverse maatschappelijke vlakken zichtbaar is. Ook binnen de muziekwereld.

Zanger en bassist Alwin van der Ven schreeuwt zijn frustratie de microfoon in, wat het geluid licht vervormt maar dat draagt bij aan de zeggingskracht van dit nummer. De kort aangeslagen gitaarakkoorden hebben een wat jaren ‘80- achtig geluid, wat het nummer een desolate sfeer geeft.

The Art Of Leaving Things Behind
The Art Of Leaving Things Behind

Afsluiter van deze EP, het wederom instrumentale Old Ends, New Beginnings opent met het geluid van spelende kinderen. Een acoustische gitaar en mandoline dragen het nummer, een baby piano zorgt voor heimwee en melancholie. Ik vind dit het minst sterke nummer van de plaat. Het kabbelt wat voort. De halverwege invallende trompet draagt te weinig bij om het nummer naar een hoger plan te tillen.

Mocht ik sterren uitdelen, zou ik The Art Of Leaving Things Behind er vier van de vijf toekennen. Deze plaat is met veel smaak en liefde voor hun muziek door A Fool’s Errand opgenomen. Tel daarbij op de echt glasheldere opnamen, en de goede productie. Hun eerste plaat, Gravitas, ken ik niet, The Art Of Leaving Things Behind kan ik zeker aanraden om te gaan luisteren.


Sarah Cahuasqui – Zang
Willem Schuurmans – Gitaar
Albert Schuurmans – Drums, Banjo, Mandoline
Fabian Voskuil – Gitaar
Alwin van der Ven – Bass, Vocalen, Trompet, Baby Piano

Foto’s: © A Fool’s Errand


Rock Circus

Nephylim wint overtuigend Rock Circus voorronde

Vijf bands uit Brabant strijden om de felbegeerde plek op The Rock Circus festival

Begin november doet er een nieuw indoor-, rock- en metalfestival Den Bosch aan. In de Brabanthallen zal dan The Rock Circus plaatsvinden in drie verschillende area’s. De eerste namen liegen er niet om, onder andere Epica, Cradle Of Filth en het eigenzinnige Electric Callboy zullen dan de podia onveilig maken.

The Rock Circus Talent Tour Noord-Brabant

Maar er is ook ruimte voor nieuw talent uit eigen land. Elke provincie mag een band afvaardigen door middel van een voorronde, genaamd The Rock Circus Talent Tour op initiatief van Willem Twee. Vanavond 26 mei strijden vijf bands uit Noord-Brabant in Willem Twee Poppodium om deze felbegeerde plek op dat festival. De winnaar van vanavond zal gekozen worden door een mix van jury en publiek.

Nephylim
Nephylim

En dat valt nog niet mee. Niet alleen omdat het niveau van de bands hoog is, maar ook omdat de volgorde van het stembiljet niet klopt. Dat wordt later op de avond medegedeeld door Maarten van Hooft die de avond vakkundig aan elkaar praat. Mocht je die informatie dus net hebben gemist, dan zou je zomaar op een andere band dan jouw favoriet kunnen stemmen. Uiteindelijk is Nephylim de overtuigende winnaar.

A Knight Under Maria’s Altar mag precies om 20.00 uur de avond aftrappen en dat is niet perse in hun voordeel, want de zaal is nog maar mager gevuld. Dat betekent dus minder stemmers in de zaal. Dit deathcore/metalcore collectief bestaat uit in totaal wel meer dan twintig leden, waaronder muzikanten uit onder andere Changing Tides, Nephylim en Torn From Oblivion.

The Rock Circus
A Knight Under Maria’s Altar ©Julia Roszczynialska

Ze beginnen de avond echter met zijn drieën, een drummer, gitarist en zanger. Dat weerhoudt hen niet om een hoop kabaal te maken, al loopt er ook wel regelmatig iets op een bandje mee. De frontman doet zijn best om het publiek in beweging te krijgen, maar daar zit wellicht nog te weinig bier in, al wordt er door twee jonge mannen vooraan wel enthousiast gemosht.

The Rock Circus
A Knight Under Maria’s Altar – ©Brigitte Mulders

Hij vraagt of er dan tenminste drie mensen kunnen headbangen. Dat lukt. Gaandeweg komen er steeds meer muzikanten de band versterken. Eerst een extra gitarist, geen bassist dus. Daarna een extra vocalist die een lekker grunt laat horen. Later, bij het harde, uiterst trage en logge laatste nummer, komt er nog een andere vocalist bij. Een mooi en bijzonder slot en een prima eerste show van de avond.

(Foto’s zijn respectievelijk van Julia Roszczynialska en Brigitte Mulders waarvoor dank)

Alkahest is de volgende band die mag laten zien wat ze waard zijn. Met een mooi lang muzikaal intro begint het eerste van de slechts drie lange nummers. Ietwat timide, zo lijkt het, treedt zangeres Cheyenne steeds iets verder in de spotlights om de eerste rustige regels tekst te zingen. Helaas staat het geluid van de microfoon niet zo hard en is er dus weinig te horen van wat ze zingt.

The Rock Circus
Alkahest – frontvrouw Cheyenne

Verderop is ze duidelijk beter te horen, ook omdat ze dan, onverwacht misschien voor de mensen die niet bekend zijn met hun muziek, lekker hard gaat krijsen en grunten. Terwijl de bandleden hun gezicht rood hebben geschminkt, heeft Cheyenne een kort wit broekpakje aan, wat misschien een beetje doet denken aan de verpleegsters outfit die ook te zien is op de hoes van het Blink 182 album Enema Of The State.

Hier staat een jonge, maar ervaren band, dat is duidelijk. Ze hebben niet voor niets op het Roadburn festival gespeeld. Hun doom deathmetal komt goed uit de verf en hebben een goede stage presence. En ondanks dat de zangeres in de cleane zanglijnen niet overal toonvast is, zet Alkahest hier een puike show neer.

Alkahest
Alkahest

Neroth is wederom een band met een frontvrouw, maar dan met een hele andere stem. Floor, geen Jansen maar Vanderbrande, is een klassiek geschoolde zangeres, die met haar prachtige stem een heel eind richting die andere Floor gaat.

Neroth
Neroth – frontvrouw Floor Vanderbrande

Deze black metal band is ontstaan op de Metal Factory in Eindhoven, een mooie broedplaats voor jonge bands van het stevigere gitaarwerk. En dat stevig gitaargeluid is vanavond zéker te horen. Soms speelt de band heel snel en dan zingt Floor heel rustig haar mooie melodieuze zanglijn eroverheen en verkent dan letterlijk en figuurlijk grote hoogtes met haar stem.

Ook weet ze het publiek voor zich te winnen op momenten dat ze voorbij de microfoon op de rand van het podium staat en met de vuist in de lucht, meerdere malen zonder microfoon “hey, hey, hey, hey” scandeert. En een groot deel van de zaal doet dan mee, waaronder ondergetekende.

Neroth
Neroth

Een mooi gevoel van saamhorigheid en heel even denk ik dat hier de winnaar van de avond staat. Hulde. Sowieso.

Enma uit Tilburg is misschien wel de minst harde band van de avond en valt daarom wellicht wel extra op. Begrijp me niet verkeerd, want deze progressieve rockband stuurt wel degelijk een flink salvo aan metal riffs de zaal in.

Enma
Enma

Maar er zijn ook rustige passages, zoals het ook in de grunge van de jaren negentig gebruikelijk was. Daar zijn dus wel wat invloeden van te horen, maar ook een aantal flarden Tool geïnspireerde stukken passeren de revue met lekkere tegendraadse ritmes. Het zit muzikaal allemaal heel goed in elkaar, compleet met mooie gitaarsolo’s.

Enma
rauwe stem

En dan die zanger. Wat heeft die een lekkere rauwe stem die soms wat aan John Garcia van Kyuss doet denken. En dat alles samen maakt dan weer Enma. Gewoon een hele goeie rockband.

Nephylim mag dan The Rock Circus voorronde afsluiten. Deze Bossche melodische death metal band speelt een thuiswedstrijd vanavond en dat kan uiteraard in hun voordeel zijn als er gestemd gaat worden. Maar dan moeten ze het nog wel eerst even waar maken.

Nephylim
Nephylim – Tijn Bosters

En we mogen ervan uitgaan dat de soms kritische Bosschenaren naar eer en geweten zullen stemmen. Maar zoals deze band hier vanavond staat te spelen, is er bijna geen andere mogelijkheid dan je stem op hen uit te brengen. Wat een show! Compleet met pluimen rook, die vanaf het podium de lucht in schieten.

De band gebruikt het hele podium, niet alleen zanger Tijn Bosters, die naast een heerlijke grunt ook een mooie zangstem heeft trouwens, maar ook de gitaristen zoeken elkaar regelmatig op. En dat zonder een nootje te missen. Het publiek gaat helemaal los en er ontstaat zelfs een Wall Of Death aan het einde.

The Rock Circus
Nephylim – winner takes it all

Nephylim is klaar voor het grotere werk en dat gaat dus ook gebeuren door het winnen van het felbegeerde ticket voor The Rock Circus in november. Ondanks ‘stevige’ concurrentie zijn deze mannen de terechte winnaar.

Eileen Rose

Eileen Rose & Rich Gilbert energieke show

Hakkende beats en veel speelplezier van een meer dan enthousiast echtpaar met indrukwekkende carrière

De Amerikaanse Eileen Rose Giadone, met Iers Italiaanse roots, maakt al ruim 20 jaar muziek en niet met de minsten. Ze heeft een groot aantal albums op haar naam staan. Tegenwoordig woont ze in Maine, maar ze leerde ze haar man Rich Gilbert in Nashville kennen als lid van haar begeleidingsband The Holy Wreck.

Naast een indrukwekkende carrière heeft Rich als bijvoeglijk naamwoord ‘legendary’ staan en speelt ook als zodanig. Beiden hebben een enorme carrière met bands van naam achter de rug. Tegenwoordig maken ze samen albums en toeren rond de wereld.

Eileen Rose & Rich Gilbert

Deze slideshow vereist JavaScript.

Over het algemeen schrijven ze hun eigen songs. Vanavond spelen ze uiteraard ook wat covers zoals Crazy van Patsy Cline en een mooie uitvoering van John Prine’s Storm Windows. Eileen heeft een soms rauwe maar soulvolle stem en speelt prima op de (net gekochte) gitaar. Rich Gilbert speelt op virtuoze wijze op de pedal-steelgitaar met zijn eigen naam op de voorzijde.

Eileen Rose
Rich Gilbert – pedal steelguitar

Hij had wat ons betreft wel wat meer nummers op dit instrument mogen spelen want dat doet hij fantastisch. Hij speelt een aantal solo’s op zijn kenmerkende wijze, voorzien van ijzeren ‘vingerdopjes’ op zowel de pedal-steel als op zijn Telecaster gitaar. Trying To Lose You heeft bijvoorbeeld zo’n lekkere beat.

20$ Shoes van het album At Our Tables uit 2008 verwijst naar haar vader die gecharmeerd was van de schoenen van de Bobbies in Londen, maar hij wilde nooit meer dan 20 dollar voor schoenen betalen.

Eileen Rose
Eileen Rose Giadone

Ook een Dylan song mag niet ontbreken met een hoofdrol op de pedal-steel tijdens I’ll Be Your Baby Tonight. Eileen Rose vertelt meerdere malen dat ze het liefst vier uur achter elkaar Honky Tonk muziek speelt met ‘rosettes and dancers”. Ze verfoeit de beperkingen van 2 x 45 minuten waaraan zij zich doorgaans moeten houden. Het speelplezier spat er dan ook vanaf.

Een van de laatste songs is Dolly Parton’s masterpiece Jolene met weer een indrukwekkende solo van Gilbert en een ode aan een verloren Nederlandse vriend tijdens Stagger Home.

Eileen Rose
enthousiast echtpaar

Het duo houdt met tegenzin op want deze nacht nog vliegen ze naar Italië en ze willen ook nog kaas kopen (welke Amerikaan niet?).

Het was een energieke show van een meer dan enthousiast echtpaar.


Setlist in willekeurige volgorde: Lockdown, Good Man, Kind Of Hate You, He’s So Red, From Away, Shining, Storm Windows, Trouble From Tomorrow, Crazy, Stagger Home, 20$ Shoes, A Little Too Loud, Old Time Reckoning, On Shady Hill, Trying To Loose You, Why Am I Awake, Mountain Of Love, You Never Can Tell, Been Long Time Leaving, Jolene, I’ll Be Your Baby Tonight.

Tekst: Wies Luijtelaar
Fotografie: Wies Luijtelaar

Ronald Snijders Quintet

FaKruTu, ZNWO, Ronald Snijders Quintet, Jett Rebel

Zondag slotdag Jazz in Duketown 2023 badend in de zon en knallers in het vooruitzicht

Het weer op Jazz in Duketown 2023 op zondag 28 mei is zo mogelijk nog beter dan die van de vorige dag. Ook nu weer veel volk op de been. Gelegenheidstoeristen of argelozen die op een festival zijn beland maar de meesten zeker muziekliefhebbers en jazz in het bijzonder. Vandaag struint KLANKGAST redacteur Yolanda Brecht zonder plan over de pleinen en straten van de binnenstad. Muziek en geroezemoes wellen overal op en klinken uitnodigend.

FaKruTu

Deze slideshow vereist JavaScript.

Op het Kerkplein tref je steevast de meest geavanceerde jazzmuziek. De bands in welke samenstelling dan ook schuwen het experiment niet. Jazz is het uitgangspunt maar de waaier naar andere genres en input is breed, heel breed. En het zijn artiesten die speltechnisch zeer professioneel zijn.

Zo ook het trio FaKruTu met drummer Stefan Kruger, gitarist Mark Tuinstra en bassist San Fasciani. De naam van de band klinkt exotischer dan wat ze deze middag spelen. Het is hoekige bop, klassiek en modern tegelijkertijd met stevige beats van de drummer. Bassist San had wat mij betreft expressiever mogen spelen.

FaKruTu
Benjamin Fro

Vanuit de Parade hoor ik funk en soul. Daar speelt Dragonfruit maar helaas, helaas spelen ze net het laatste nummer. Zangeres Danique van der Vlugt heeft een bijzonder mooie stem.

Backstage spreek ik even met Benjamin Fro die over een uur aantreedt. Hij vertelt dat ie soul en funk gaat brengen met wat ballads. Maar vooral dansbare nummers. Dat komt goed en ik wens hem veel succes.

ZNWO
ZNWO
ZNWO

Richting het Noordbrabants Museum loop je langs foodalley Korte Putstraat waar het een drukte van belang is. Op het museumplein is het ook ramvol. In een grote tent speelt Het Zuid Nederlands Workshop Orkest (ZNWO).

Ik zie veel jonge muzikanten achter muziekstandaarden en aan de zijkant een oudere saxofoon speler die de boel aanstuurt. Een violiste speelt onstuimig van haar muziekblad en kan na haar solo rekenen op een warm applaus.

Ook hier ben ik te laat maar dat laatste nummer neemt niemand mij af.

Ronald Snijders Quintet
Ronald Snijders Quintet
Ronald Snijders Quintet

Klokslag 17:45 begint het Ronald Snijders Quintet op de Markt. De zon brandt maar dat schijnt niemand te deren. Een rijzige man met een rieten hoed op speelt op een dwarsfluit, omringd door zijn quintet.

We komen hier op het domein van de latin-jazz. Ritme en danceability staan bovenaan en dat past helemaal in het zomers plaatje van de Bossche Markt in de volle avondzon.

Ronald Snijders
kaseko

Als wat verder in de set een kaseko-nummer wordt ingezet, is het hek van de dam en rennen mensen uit hun zitplaatsen naar het podium. Het nummer duurt lekker lang en steeds meer mensen sluiten zich aan. Ik houd het ook niet stil. Je moet echt een houten Klaas zijn, wil dit ritme niet iets bij je losmaken.

Hierna een lange instrumentale ode aan Afrika, een gedragen nummer dat melancholische emoties oproept. Prachtig en met die klanken verlaat ik de Markt, op zoek naar voedsel. Jett Rebel is er pas over twee uur.

Jett Rebel

Jett Rebel
Jett Rebel – ©Arno Lucas

Op de Parade zijn jongeren veruit in de meerderheid. Misschien hebben ze niet zo veel op met jazz maar meer met het veelzijdige werk van Jett Rebel aka Jelte Steven Tuinstra

Dit multitalent staat garant voor een dynamische show en als geen ander weet hij zijn publiek op te zwepen. Hij is een geweldige showman. Charisma heeft hij zeker hoewel ik altijd aarzel om iemand zo’n persoonskenmerk toe te kennen. Het veelzijdige werk bestrijkt vele genres die JR met speels gemak wisselt.

Hits als AmyWaiting For The Weekend, Louise, Tonight en Goodboy komen voorbij. Rock, soul, funk, pop zijn dé ingrediënten die hij gebruikt om een show weg te geven die je nog lang bijblijft.

Parade - Jazz in Duketown
Parade met Jett Rebel – ©Arno Lucas

En de setting van het concert op de Parade en de Sint Jan op de achtergrond dragen daar absoluut aan bij.


Met dank aan de organisatie van Jazz in Duketown en alle vrijwilligers.

Jazz in Duketown 2023

Rijk geschakeerde stijlen op Jazz in Duketown 2023

Hooggespannen verwachtingen op wat komen gaat op Kerkplein worden deels ingelost

De weergoden zijn deze Jazz in Duketown 2023 editie zeer gunstig gestemd. De bezoekers zijn licht en kleurrijk gekleed en gelach klinkt uit vele hoeken. De zaterdag biedt ook vele toppers zoals Sven Hammond op de Parade, Yuri Honing en Eric Vloeimans op de Markt. Op het Kerkplein ben ik vooral benieuwd naar Willem ’t Hart. Hij combineert jazzrock, rap, elektronica en broken beats. Maar hij en zijn band staan pas om 23:00 uur gepland.

Jazz in Duketown 2023

Jazz in Duketown 2023
Wonderyears

Wonderyears opent als eerste band op het Kerkplein. Dit jazztrio richt geheel op het werk van soulgigant Steve Wonder. Ze geven wel een eigen draai aan hun covers, dus het is raden welk nummer zij van Steve spelen. Dat is ook het spelletje dat ze met het publiek spelen. Wie kan aantonen de meeste nummers te hebben geraden, wint een vrijkaart van een van hun concerten. Ik kom niet verder dan Higher Grounds en Isn’t She Lovely.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Pal na Wonderyears staat het Yuri Honing Peace Orchestra geprogrammeerd op de Markt. De avondzon verwarmt het hart van de stad én dit gratis openlucht jazzfestival. Yuri Honing behoeft weinig krans. De ‘oude meester’ is goed op dreef en vooral het stevig openingsnummer doet het goed. Bijzonder is de klassieke harp in het instrumentarium. Toch nogal buitenissig in de jazzwereld.

Waan en Sven Hammond

Het is moeilijk kiezen tussen Waan en Sven Hammond. Sven speelt op de Parade een kwartier eerder dan Waan die op het Kerkplein gaat optreden. De enorme drukte op de Parade ontmoedigt mij. Sven Hammond is per slot van rekening een grote publiekstrekker en dat is terecht. Zijn spel op de hammondorgel is fameus. Daarom kies ik uiteindelijk alsnog voor het onbekendere werk en keer terug naar het Kerkplein waar Waan reeds staat te spelen.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Saxofonist Bart Wirtz en toetsenist Emiel van Rijthoven zijn Waan en schakelen voor de bas- en drumpartijen waarschijnlijk elke keer andere personen in. De nummers variëren nogal in stijl. Dan weer funky groove afgewisseld door ijle elektronische tonen uit de Rhodes piano en andere klankexperimenten om weer de afslag te nemen naar het stevigere jazzwerk afgewisseld door een vette bas, sax, keyboard- of drumsolo. Prima werk maar het beklijft niet echt.

Eric Vloeimans
Jazz in Duketown 2023
Eric Vloeimans en HotSpot

Helaas kom ik er niet aan toe om naar Jimmy Rosenberg Trio in Podium Azijnfabriek te gaan want op de Markt staat de Nederlandse grootmeester op trompet Eric Vloeimans  met zijn nieuwe band HotSpot te popelen om voor Den Bosch te spelen. Ook hij trakteert Jazz in Duketown 2023 op een stevig openingsnummer waarin alles klopt om het een echte klapper te noemen. Aan alles is te merken dat Eric er veel zin in heeft, ook als hij even niet op zijn trompet blaast. Waar in het verleden ik mijn focus wel eens verloor, houdt Eric mij deze keer goed in zijn greep.

Willem ’t Hart

Deze slideshow vereist JavaScript.

Rond 23:00 moet ik weer een keuze maken. Jazz in Duketown 2023 zet me vaak klem. Venus Tunes Live XL staan op het punt op de Parade te beginnen. Willem ’t Hart is klaar met de soundchecks en die klinken zeer veelbelovend. Ik besluit om eerst naar Venus Tunes Live XL te gaan.

Als de omroeper het podium opgaat, staat er al een bandlid achter de keyboards. Hij roept om een warm welkom en een voor een komen de andere leden op. De vijf vrouwen zien er goed uit in hun glitteroutfit. Ik kan het waarderen dat muzikanten moeite doen om er goed uit te zien op het podium. Een show van jazz, world, disco, funk en house staat ons te wachten. Het publiek geeft zich er graag aan over maar dit is toch niet wat ik zoek. Wat ik zoek, speelt nu op het Kerkplein. Op naar Willem ’t Hart.

Jazz in Duketown 2023
Willem t Hart – Jazz in Duketown 2023

Al op afstand hoor ik het plukken aan de snaren van een basgitaar. Het is gezellig druk en de eerste drie rijen vanaf het podium staan te dansen op de zeer opwekkende funky baslijnen. Jammer genoeg verstaat ik niet goed hoe die bassist heet. Hij bepaalt meer dan de drummer het ritme dat doordrenkt is door soul, funk en dance. Wat kan het toch heerlijk zijn dat spelen op die dikke snaren van een basgitaar.

Deze slideshow vereist JavaScript.

En als dan een zanger/rapper het trio complementeert, is de boot helemaal aan. Deze band beheerst alle stijlen en zelfs op de kalme R&B nummers staan mensen te dansen. Willem ’t Hart is wat ik zoek op deze Jazz in Duketown 2023.

 


Faintest Idea

Faintest Idea doet zeer geslaagde poging tot opruiing

Een avond waarin punk eindigt in ska en waar ska met punk een topfeestje is

Britse bands zoals Faintest Idea lijken als enige patent te hebben op het maken van onvervalste ska punk. Rauw, smoezelig, ongecompliceerd, geestig, politiek geëngageerd.

Of de mix van hun ska punk fifty-fifty is daar kan je over twisten. De drie blazers van de band nemen in ieder geval een dominante plaats in en zij staan garant voor die ska sound en beat. De band is momenteel op een promotie tour door de EU voor hun laatste album The Road To Sedition.

Support act zijn FLKS (Flakes van Cornflakes) uit Belgisch Limburg die de boel al behoorlijk opstoken hier bij de Bossche Brouwers.

Faintest Idea

Faintest Idea
Faintest Idea

Faintest Idea brengt zijn platen uit via TNSrecords dat als doel heeft om spannende bands te ondersteunen en te verspreiden, die qua geluid of mentaliteit als punk kunnen worden beschouwd.

Het laatste album van Faintest Idea is The Road To Sedition (De Weg Naar Opruiing) en van dat album openen ze maar meteen met de eerste drie nummers: The Machine Stops, Kill Em Dead en False Prophets.

Het publiek – reeds flink warm gemaakt door support act FLKS uit België – slaat deels aan de moshpit hoewel pogoën of stomping meer op hun plaats zouden zijn. Dat gebeurt uiteindelijk dan ook.

Faintest Idea
Faintest Idea – Bobble

De drive van de band is niet te stuiten en hun energie slaat over op het publiek. Het gebruik van die typische ‘ska-nagalm’ roept warme herinneringen op van dampige gigs.

De zaal van de Bossche Brouwers is goed gevuld, ondanks dat de kaartverkoop van de week nog te wensen overliet. Een gebundelde promotie vanuit diverse media kantelde de kwestie.

Het is een bevestiging dat ook in Den Bosch punk en ska in goede aarde vallen. Hopelijk trekt Bossche Brouwers hieruit de conclusie om weer de weg in te slaan die vorig jaar is ingegaan, namelijk het programmeren van punkbands en ook de skanking avonden nieuw leven in te blazen.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Van The Road To Sedition staan Hoods Up Heads Down, Mutually Assured Confusion, War To The Palaces (geweldige titel), Not Coming Back en Scream Into The Void op de setlist. Na afloop geven deze sympathieke Britten een toegift van twee nummers.

FLKS oftewel Flakes
FLKS
FLKS – Bossche Brouwers

De vier mannen uit Belgisch Limburg spelen rechttoe rechtaan punk. Geen fratsen geen electronica en geen special effects. Pure punk. En daar reageert vooral het jonge deel van het publiek erg goed op.

Het zijn zoals het hoort, korte nummers die zonder veel poespas aan elkaar worden geregen. In totaal speelt FLKS veertien nummers met uitschieters zoals Go Out, Grow Up en Thursday Night.


Jamkade

Eenjarige Jamkade wordt gevierd op DIY festival

DIY Festival is uniek evenement dat jongeren een platform biedt voor hun talenten, creativiteit en ideeën

De Jamkade bestaat 1 jaar en dat moet worden gevierd. Dat gebeurt op het sympathieke en laagdrempelige podium van de Bossche Brouwers. De Jamkade maakt onderdeel uit van het DIY festival (Do It Yourself) dat verspreid over de Tramkade in diverse locaties wordt gehouden op deze zonnige zaterdag van 13 mei.

Jamkade

Jamkade
Jamkade

KLANKGAT houdt zich aan zijn ‘core business’ en dat is het verslag geven van muziekoptredens en -events en beperkt zich daarom tot de muzikale Jamkade. Andere activiteiten van het DIY festival zijn: retro gaming reparatie, Wasted About Waste, Den Bosch e-sports, Horror Experience, kledingruil en nog veel meer. Het festival is een initiatief van School Des Levens Den Bosch, WeenerXL en een groep jonge vrijwilligers en artiesten.

DIY festival
Fabian van Heesewijk

Het festival begint rond 16:00 uur, de zon schijnt uitbundig, het terras van de Bossche Brouwers is gezellig vol en binnen wordt al muziek gemaakt. Vijf jonge gasten staan lekker te jammen en ik hoor zowaar bluesy akkoorden met wat funky riffs. Top. De sologitarist met pet op maakt meteen indruk op me met zijn techniek. Zijn naam is Fabian van Heesewijk. Later op de avond gaat hij een solo op gitaar weggeven.

Intussen wordt er stevig verder gejamd en wisselen de muzikanten van instrument. Na wat doorvragen blijkt dat veel van deze jonge gasten multi-instrumentalist zijn en sommigen hebben ook zangtalent. Johan Van Bommel aka Gewoon Johan coördineert en regisseert de boel. Hij is een van de begeleiders van dit DIY festival.

Jamkade
Froukje – muziekworkshop

Een leuk onderdeel is de Muziekworkshop van Froukje met het publiek en Guess The Song ook door Froukje ingezongen. Raden welk nummer zij speelt en zingt. Ik hoorde zelfs een heel oude hit van The Monkees (I Am a Believer) voorbijkomen.

Qube
Rapper en spoken word artiest Qube (Jasper van den Bovenkamp) brengt nummers van zijn debuutalbum dat binnenkort uitkomt. In de spoken word opening beschrijft hij zijn geboorte en wat hij zoal aantreft op de plek waar zijn moeder hem ter wereld brengt. Deze week komt het album uit, dus check het zelf uit.

Qube
Qube

Qube’s taalbeheersing, woordenschat en timing verraden een behoorlijke staat van dienst. De opbouw van zijn verhaal houdt de spanning goed vast. De tweede spoken word artiest van de dag is Money Meijer.

Romeo
Romeo – drums, zang, gitaar & keys

In de avond komen Romeo (songwrite/R&B) en Thirza (Nederpop) aan bod die we ook bij de lancering van de video Love Bytes zagen. Inmiddels komt er meer volk binnenlopen. Het was toch wel erg rustig in de middag. Fabian van Heesewijk (alt rock) en Max Somers (pop/rock) krijgen dan het podium. Ze worden gevolgd door een Muziektheater van Gewoon Johan. De nieuwe Bossche band Buzz Cruising krijgt een half uur speelruimte en DJ Willie Eilish sluit het DIY festival af. Het is dan allang goed vol bij Bossche Brouwers.

Guy Davis

Guy Davis ambassadeur van de blues met politiek tintje

Een memorabele show van deze veelzijdige artiest, zanger, acteur, auteur, docent en bovenal rasentertainer

Net als bij The Blue Room Sessions zijn de concerten van Guy Davis tijdens de gehele toer uitverkocht. In 2019 gaf hij al een weergaloos concert en ook nu is de verwachting hooggespannen. Davis wordt ‘The Ambassador of the Blues’ genoemd. Vanavond dan ook veel blues, niet alleen van hemzelf overigens. Nadat hij start met het vlotte ‘footstomping’ Limetown is de toon gezet.

Guy Davis

Guy Davis
Guy Davis in Blue Room Sessions

Davis heeft een warme stem, speelt meesterlijk gitaar en banjo, afgewisseld met een aantal mondharmonica’s. Het volgende nummer Got Your Letter In My Pocket staat op zijn laatste album Be Ready When I call You, gevolgd door een nummer van Reverend Robert Wilkins That’s No Way To Get Along, mooi begeleid op slide gitaar (die met het roosje).

Zoals gezegd speelt hij zo af en toe een cover en wordt het publiek regelmatig aangespoord om mee te zingen. Zo ook bij Dylan’s Just Like A Woman en de Pete Seeger/ Weavers/Lead Belly song Kisses Sweeter Than Wine. Dan komt Davis van zijn stoel en staand voor de microfoon begeleidt hij zichzelf alleen op de mondharmonica op Long Gone Riley Brown (deTexaanse blues gitarist en singer-songwriter). Dit is tevens het einde van de eerste set.

Tweede set

Guy Davis
mondharmonica

Na de break nóg een Dylan song Lay Lady Lay, waarna een verwijzing naar het sexappeal van Muddy Waters met My Eyes Keep Me In Trouble. Na het stemmige Spoonful, geschreven door Willy Dixon, maar onsterfelijk geworden door de versie van Howlin’ Wolf uit 1960, is het tijd voor wat politiek ‘lament’ over de strijd in het Midden-Oosten met Palestine Oh Palestine. Het publiek wordt aan het einde vriendelijk doch dringend verzocht om `Israel Oh Israel’ te zingen terwijl Davis zélf de Palestijnse versie blijft herhalen. Mooi moment van de avond.

Blues
meezingen

Bij I Thought I Heard The Devil Call My Name doet Davis’ stem mij aan Tom Waits denken en Trump moest het ook weer ontgelden (dat is bij elke artiest uit de States trouwens) bij It Was You. Na wat echte blues met (61 Highway) Loneliest Road That I Know eindigt hij uiteraard met nóg een meezinger en wel Shortnin’ Bread. Hij sprint hierna van rechts naar links over het podium. Hoe dat er uitziet? Gelukkig hebben we de foto’s.

Het was zonder meer een memorabele show van deze veelzijdige artiest, zanger, acteur, auteur, docent en bovenal rasentertainer Guy Davis.


Setlist: Limetown, Got your letter in my pocket (CD Be Ready When I call You), That’s No Way To Get Along, Watch Over Me, Shaky Pudding, Just Like A Woman, Kisses Sweeter Than Wine (Kokomo Kid), Long Gone Riley Brown.
Tweede set: Lay Lady Lay, My Eyes Keep Me In Trouble, Spoonful, Palestine Oh Palestine (BRWICY), Talking Just A Little Bit Of Time (Kokomo Kid), I Thought I Heard The Devil Call My Name (BRWICY), It Was You, 61 Highway Loneliest Road That I Know (Give In Kind, Shortnin’ Bread (Sonny & Brownie’s Last Train)

Tekst recensie Guy Davis: Wies Luijtelaar
Fotografie: Wies Luijtelaar