Recensies | KLANKGAT

jan, 2023

El Holandés Dwayne Verheyden in Western Experience
Tex Mex muziek werd Dwayne letterlijk met de paplepel ingegoten

Dwayne Verheyden trad 28 en 29 januari op in de 26ste editie van Western Experience in de Brabanthallen. En die Dwayne, die is een grote in de Tex Mex muziek. In Monterey, Mexico, waar hij woont, staat hij beter bekend als El Holandés, opvolger van de beroemde Flaco Jiménez.

Dwayne Verheyden – Western Experience

Tex Mex was in huize Verheyden de favoriete muziek. Dwayne groeide ermee op en al snel bleek dat hij hét talent had om op hoog niveau accordeon te spelen. De rest is geschiedenis: Dwayne Verheyden speelt Tex Mex met Flaco Jiménez als zijn grote voorbeeld en ging wonen in Mexico. In 2017 kwam de EP Sol y Sombra uit in samenwerking met Flaco.

Western Experience

Op de 26ste editie van Western Experience spelen Dwayne Verheyden en band op zowel zaterdag 28 als zondag 29 januari. Elke dag twee sessies, dus vier keer Dwayne, wat een luxe. Natuurlijk staan er meer bands op het programma en voor de line dancing is zelfs een klein leger aan DJ’s aangetrokken. Qua muziek kom je als bezoeker niks tekort.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Road Chicks
In de eerste hal – de entree – de Cars, Music & Dance Hal spelen de Road Chicks, twee country dames uit Oostenrijk. Het Engels, daar is niks mis mee en de cover nummers uit hun zeer uitgebreide repertoire worden voortreffelijk vertolkt. Het ene nummer na het andere rolt er moeiteloos uit, allemaal aanstekelijk gebracht gezien de grote groep line dancers op de dansvloer. Goede binnenkomer.

Dixie Aces
In de Lang Straat Hal bevindt zich de Main Stage waar om 12:00 uur de Dixie Aces staan geprogrammeerd. Het wordt een historisch gebeuren want deze band houdt er na vandaag definitief mee op. Het is een Limburgse groep die zich toelegt op zowel country, rock’n’roll als instrumentals met zangeres Gerry van Koot als frontwoman.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Ook deze band heeft een groot cover-repertoire, covers die zowel vakkundig als integer worden neergezet. Nummers zoals Carmelita, A Fool Such As I, Heartaches By The Number (Ray Price), She’ll Have To Go (Jim Reeves), Half A Boy And Half A Man en als besluit All You Ever Do Is Bring Me Down. De dansvloer blijft hun hele optreden goed bezet.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Na de Dixie Aces duurt het nog bijna twee uur voordat Dwayne Verheyden en band gaan spelen. Dat geeft mij de gelegenheid om te gaan dwalen in de immense Brabanthallen met allerlei standhouders die western-parafernalia te koop hebben, Amerikaanse automobielen die uitgestald staan, drukbezette line dance hallen waar DJ’s het ritme bepalen, Wild West Horses rodeo show in de Baronie hal, Natives & Culture (Powwow) in de Diezehal en overal natuurlijk food & drinks. Ik kijk mijn ogen uit, ook naar de bezoekers waarvan velen zich westernlike hebben uitgedost.

Tex Mex

Helaas heb ik door het rondzwerven de band Windfall gemist en zie ik Dwayne Verheyden en zijn band al op het podium van de Main Stage staan met een korte soundcheck. Tex Mex, het is één van mijn geliefdste muziekgenres, samen met Zydeco en Cajun. Ik houd van die polka up-beat, de ogenschijnlijke blijmoedigheid en levenslust die zo warm aanvoelen.

Western Experience — drummer Jacque Schoonens

De band bestaat bijna allemaal uit leeftijdsgenoten van Dwayne met uitzondering van de drummer. Die valt meteen op maar zeker niet uit de toon want magistraal gedrumd. Het tempo is vlot en de band is goed op elkaar ingespeeld. Vooral de bassist met zijn zwarte kleding en witte hoed trekt de aandacht. Dwayne blijft rustig achter de microfoon en wisselt op de helft van de show van accordeon.

Tex Mex, het is wat onbekend bij het grote publiek. De nummers zijn zowel Spaans- als Engelstalig. Bij de Spaanse nummers voert Dwayne de leadvocal en in de Engelstalige songs zingt de bassist met de witte Western hoed. Het openingsnummer heet Soy de San Luis gevolgd door In Heaven There Is No Beer van Frankie Yankovic. Is Anybody Going To San Antone (Charley Pride) en Los Mexicanos maken de benen los. Carmelita van Warren Zevon is een prachtige ballad, een echte classic.

Daarna volgen Ay Te Dejo En San Antonio, The Cowboy Rides Away (George Strait), Marie, La Felicidad (Palito Ortega) en het prachtige Together Again van Buck Owens. Met Camino Real de Colima van Mariachi Vargas De Tecalitlán, Bonita, All You Ever Do Is Bring Me Down (The Mavericks) met een geweldige gitaarsolo en A Mover El Bote wordt een enerverende show van een uur afgesloten.

Aan het eind van de middag volgt de tweede set van deze Nederlandse formatie rondom Dwayne Verheyden. Hierna vertrekt El Holandés weer naar Monterey. Hij heeft ons even kunnen verwarmen met zijn Tex Mex. Gracias, hombre!

Dwayne wordt begeleid door Lynyrd van Riet op basgitaar, Jacque Schoonens op drums, Geert Verheyden op akoestische gitaar en een solo gitarist.

jan, 2023

Wim Klein, de laatste menselijke computer
De juiste muziek maakt zelfs getaltheorie leuk exact op het juiste tijdstip onderstreept

Een muzikaal verhaal maken over Wim Klein, de laatste menselijke computer, en het nog mooi, leuk en informatief maken ook. Jan van den Berg ging met ensemble VLEK de uitdaging aan.

Wim Klein

Willem Klein leidde een bewogen leven. Al op de lagere school was hij extreem goed in hoofdrekenen. Hij wilde daarmee meteen het theatervak in, maar zijn vader dwong hem geneeskunde te studeren. Van Joodse afkomst werd zijn oudere broer opgepakt en omgebracht in Sobibor.

Wim is daarna door Europa gaan zwerven om zijn rekenkunsten te vertonen en heeft als hoofdrekenaar gewerkt bij het Mathematisch Centrum in Amsterdam, en later Cern in Zwitserland, omdat hij sneller uit zijn hoofd kon rekenen dan de toenmalige elektronische computers.

Wim werd wel Willy Wortel genoemd omdat hij enorm goed wortel kon trekken. En daarmee kwam hij in het Guinness book of records, omdat hij binnen een minuut de wortel kon trekken uit een getal van 216 cijfers. Als mens moet hij diep ongelukkig geweest zijn, alcoholisme, roken, vloeken, vluchtige relaties, en in 1986 is hij door messteken omgebracht. Een moord die nooit is opgelost.

Het programma

Deze slideshow vereist JavaScript.

Het begon met een zwart-wit film die nog bestaat van Wim Klein waar hij al mompelend in het Nederlands en Frans een stel moeilijke sommen oploste. Daarna stortte VLEK een keur van muziek over ons met veel verschillende stijlen, van blues, tot experimenteel, tot klezmer, tot jazz.

Jan van den Berg vertelde telkens wetenswaardigheden over het leven van Wim en over getaltheorie, om dat in een gezongen versie nog eens opnieuw te doen. Zo weet ik nu wat een perfect getal is, een overvloedig getal, wat het getal 6 of 12 zo interessant maakt en nog veel meer. En als je nu denkt: ‘gaap’ dan zit je er naast. Jan vertelde dit zo onderhoudend en vol verve, en de muziek onderstreepte het door de ritmiek en de klankbeelden zo goed dat het spannend was om er naar te luisteren.

De alcohol kwam aan bod, de schandknapen, de thematiek van de dood in Wim’s leven. Tegen de arts die toestemming vroeg om zijn hersens op sterk water te zetten na zijn dood zei hij dat dat niet nodig was omdat hij dat zelf al deed. Dit alles in een perfecte interactie tussen verteller en muziek, waar de boodschap soms door een stuk in de juiste stemming, dan weer door een enkele uithaal van een instrument op exact het juiste tijdstip werd onderstreept.

Zeer de moeite van het beleven waard.

Jan van de Berg – stem

VLEK bandleden vlnr:

Thomas Jaspers – drums
Bart van Dongen – keyboard, synthesizer
Jacq Palinckx – elektrische gitaar
Hans Sparla – trombone & accordeon
Jeroen Doomernik – trompet
Edward Capel – altklarinet & alt/sopraansax

Screenshots: Theater Adhoc | Wim Klein – de laatste menselijke computer | Youtube

jan, 2023

The Dashboard Danglers heerlijke country-pop mix
Country-pop en Americana van de Nederlandse Westkust in authentieke Nashville stijl

Aan het eind van de show van The Dashboard Danglers vertelt oprichter/bandleider Jaco van der Steen dat hij zangeres Rebecca Bakker een paar jaar geleden uitnodigde om ergens in een schuurtje wat te gaan jammen. Dat beviel goed. Zo goed dat Jaco verder om zich heen keek en uitkwam bij bassist Martin Bakker (Gruppo Sportivo, Jan Rot, Jango Edwards, Nits) en drummer Leon Klaasse (Sweet D’Buster en Powerplay). De gitarist van de band werd Marcel de Groot met wiens vader, Boudewijn, Jaco reeds samenwerkte. Dié nieuwe band met déze topmuzikanten staat dinsdag 17 januari op het programma van Blue Room Sessions.

The Dashboard Danglers

“Er gaat een misverstand rond dat wij een coverband zijn. Dat zijn wij zeker niet!” Met een lach veegt Jaco deze aantijging van tafel. Toch zie ik om mij heen dat covers meer bijval krijgen en ook ik ontkom ik er niet aan. Ik tap automatisch mee met mijn voeten.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Openingsnummer is Burning Down Paradise, een eigen nummer. Het tweede nummer Islands in the Stream van Dolly Parton en Kenny Rogers, daar kan je gewoon niet niet meezingen. Dat gaat vanzelf. De uitvoering spreekt mij trouwens meer aan dan het origineel want meer up-tempo en krachtiger van zang. Dan volgt de evergreen On The Road Again van good ol’ Willie Nelson en gaan de voetjes van de grond.

Country duet — Duet Martin en Marcel – ©Ronald Rijken

Hierna Lay Down Sally van Eric Clapton en de eigen nummers Days Gone By, Turning Pages, Hollywood Blizzard en Dead Man Walking met teksten van Boudewijn de Groot. The Dashboard Danglers zijn absoluut geen coverband. Het eigen werk staat als een huis. Vooral de vocalen van Rebecca Bakker geven je het ‘Nashville’ gevoel. Een typische country stem in de beste traditie. Wat ook bijzonder is, is dat alle bandleden kunnen zingen zoals het duet van Martin Bakker en Marcel de Groot (in de tweede set).

Tweede set
De tweede set begint met twee duetten van Jaco en Rebecca, If I Needed You en Rocking Years (Dolly Parton en Ricky Van Shelton). Ik ben dol op country duetten want in dit ondermaanse wordt het menselijk lief en leed in geen ander genre beter verwoord. Hierna de prachtige cover van Long May You Run van Neil Young waarin Rebecca alles eruit haalt.

Why Not Me van The Judds wordt net zo aanstekelijk door Rebecca gebracht. Er wordt meegeklapt en flink met het refrein meegezongen en als It’s So Easy van Linda Rondstadt wordt ingezet, ben ik helemaal om. Van mij mag deze band gerust een cover album uitbrengen. Poor House van Traveling Wilburys doet daar nog een schepje bovenop.

The Dasboard Danglers — Country Roads – ©Ronald Rijken

Monster, What A Party, Keep On Dangling zijn weer eigen werk. What A Party is geschreven tijdens corona in de hoop dat erna weer gefeest kan worden. Ja, dus. Keep On Dangling is een lekkere uptight polka nummer, als een soort muzikale slogan: wij zijn The Dasboard Danglers! Slotnummer is Country Roads van John Denver dat geheel akoestisch met een speciale microfoon wordt gespeeld. De lichten worden gedimd en de band schaart zich achter die microfoon. Een mooi gedragen sfeer ter afsluiting.

Setlist The Dashboard Danglers
set 1: Burning Down Paradise, Islands in the Stream, On The Road Again, Lay Down Sally, Days Gone By, Turning Pages, Hollywood Blizzard, Gone Gone Gone, Guilty, Dead Man Walking
set 2: If I Needed You, Rocking Years, Long May You Run, Simple As That, Why Not Me, It’s So Easy, Poor House, Can We Ever Be Friends, Monster, What A Party, Keep On Dangling, Country Roads

Website The Dashboard Danglers

Fotografie: Gerard Monté

jan, 2023

Maud Busschers en Ilona Weiss zorgen voor een vol huis
Voordat we gaan slapen in Theater Artemis allesbehalve slaapverwekkend

Maud Busschers en Ilona Weiss zitten in spanning want hun muziektheaterstuk Voordat we gaan slapen, beleeft zondag 15 januari in Theater Artemis zijn vuurdoop, een try-out. Het stuk wordt vandaag twee keer uitgevoerd. Ik zit in de middagshow.

Maud Busschers en Ilona Weiss

Deze slideshow vereist JavaScript.

De twee jonge vrouwen kennen elkaar van de middelbare school en deelden toen al veel gemeen zoals muziekmaken, theater, kleinkunst en het Nederlandse lied. De nodige kennis en ervaring om een avondvullend stuk in elkaar te zetten hebben beiden opgedaan door studie en in de praktijk. Uit een hernieuwde samenwerking is Voordat we gaan slapen het (voorlopige) resultaat.

Ilona Weiss Maud Busschers — Ilona Weiss – Maud Busschers

Op het gelijkvloerse toneel ligt Maud Busschers in bed te lezen, speelt Ilona Weiss op bed gitaar, bladert Orrin van Leeuwen op een sofa in een kookboek en zit naast hem violist Nina Zuure te breien. Een huiselijk tafereel.

Maud schreeuwt dat het stinkt in huis, het stinkt naar vis. “Die zat me dwars in mijn keel,” roept ze uit. Een metafoor hoe zij zich voelt. Verwachtingen die niet gelijk lopen met de alledaagse realiteit. “Waarom moet ik altijd koken en de afwas?,” vraagt Maud. Liefde en relaties, het leven van alledag is geen sprookje.

Ilona leest sprookjes voor van Roodkapje en de rol van de Grote Boze Wolf. Staat hij symbool voor seksueel misbruik? En wat moet Assepoester met die lul van een prins? Ze kan er beter vandoor gaan met Sneeuwwitje, zingt ze achter de piano.

Ilona Weiss — Assepoester en Sneeuwwitje

Maud schenkt thee in en verbrandt zich. “Heet!,” schreeuwt ze uit. Telkens verbrandt zij zich weer. Hoe het voelt om voor de zoveelste keer je mond te verbranden aan een hete kop koffie of thee waarvan je allang had kunnen verwachten dat je daar je mond aan zou gaan verbranden.

Is er een knop waaraan je kan draaien om het leven zo te sturen zoals jij dat wilt? Ja, die is er. Namelijk in de Knoppenwinkel. Maud wil graag een knop om die haar helpt om het leven wat makkelijker te maken. Haar tenen zitten zelfs vast. Die ‘makkelijke’ knop is echter al besteld door Nina Zuure. Maud zal het moeten doen met een andere knop. En uiteindelijk is Nina ook niet blij met háár knop want nu ze altijd haar zin kan krijgen, mist ze toch wel de weerstand van haar partner.

In een andere sketch zingt Ilona over iemand op wie zij verliefd is, hoewel ze er eigenlijk tegen vecht. Ze vindt die persoon niet mooi, ja die is zelfs een beetje lelijk. Het lied kan rekenen op gelach uit het publiek. Want naast al deze beslommeringen, is de amusementswaarde erg hoog.

Het stuk wordt op alle flanken verrassend gebracht en zijn muziek en tekst van zeer goede kwaliteit. Ilona en Maud hebben heldere stemmen en zijn beide multi-instrumentalist. Orrin en Nina geven door hun spel op contrabas en viool een dramatische lading aan het geheel, dat van begin tot eind compact en helder is vormgegeven. Hulde ook aan de geluids- en lichttechniek van Theater Artemis.

Ik vraag Maud Busschers na afloop van de middagshow wat de strekking van hun verhaal is.

KLANKGAT: Er lopen verschillende verhalen in het stuk. Ik las in het persbericht dat het gaat over alledaagse dingen van het leven. Welk lied of act springt daarin het meeste uit?
Maud Busschers: Ik denk dat dat per persoon verschilt. Het gaat vooral om het moment voordat je gaat slapen dat het hoofd eigenlijk aangaat. Daar komt de hele voorstelling uit voort. Alles wat ons bezig houdt, net voor het moment dat je in slaap valt, komt naar voren en voor mij is dat in het lied over die tenen die vastzitten waarin het heel fysiek voelbaar wordt. De onrust van dat moment komt daarin voor mij heel beeldend naar voren.

En daarom wil jij natuurlijk die knop hebben?
Ja, natuurlijk want ik heb weer effe zin dat het gewoon gaat.

En hoe zit dat met Ilona? Kan je voor haar spreken?
Voor Ilona is het meer…Ilona en ik zijn sowieso heel verschillend. Ik ben zo dat ik eerder vastzit in mijn emoties, ik ga er vol voor. Ilona die denkt dat ze de emoties nog een beetje de baas kan, die drukt het liever weg en dan houdt ze haar hoofd net boven water en dan soms pfoef … komt het zo. We hebben ook ervoor gekozen om persoonlijke verhalen dat ik die wél direct vertel en dat Ilona die of via een sprookje of verhaal of via een lied vertelt. Daarin zit het contrast. Ik ben veel directer en zo is het ook geschreven.

Deze slideshow vereist JavaScript.

jan, 2023

Ronnie James Dio even in ons midden in Willem Twee
Dio, Black Sabbath, Rainbow het komt allemaal voorbij door een Superband van eigen bodem

Ronnie James Dio is even in ons midden in het Willem Twee Poppodium in Den Bosch zondag 15 januari. Dio, Black Sabbath, Rainbow het komt allemaal voorbij door een Superband van eigen bodem! Tweeënhalf jaar heeft het maar liefst geduurd maar vandaag gaat het toch echt gebeuren! Ronnie James Dio – The Memorial concert.

Ronnie James Dio – The Memorial concert

De top van de Nederlandse hardrock en metal heeft zich verenigd om Ronnie James Dio een passend eerbetoon te geven doormiddel van een korte Memorial tour, omdat Ronnie James Dio alweer tien jaar van ons is heen gegaan.

Intro

Klokslag 16.00 hoor ik het intro van Tarot Woman van Rainbow en begint de band in een lekkere volle W2. Ronnie James Dio is natuurlijk bekend van meerdere projecten waarbij, waarschijnlijk dankzij de kleine grootse man, Rainbow wel de meest memorabele is. Een lekkere start. Gelijk gevolgd door jawel Rainbow, A Light in the Black. De zang van John Jaycee Cuijpers (Ayreon en Praying Mantis) benaderd die van Ronnie James Dio akelig dicht en met de klasse gitarist Menno Gootjes (bekend van Focus) hebben we gelijk een eerste hoogtepunt te pakken, man man dit belooft wat. Het zaalgeluid is goed in balans, de gitaren zouden iets meer up front mogen tijdens de solo’s maar verder alleen genieten.

Met Neon Knights van Black Sabbath komt een andere grote band aan bod waar Ronnie James Dio legendarische albums mee gemaakt heeft, maar ook zijn eigen band Dio komt aan bod doormiddel van de rock anthem We Rock, waarbij de zaal ook luid mee zingt.

Bij Children of the Sea van Black Sabbath neemt Lisette van den Berg (Scarlett Passion, Ayreon) de eerste leadzang voor haar rekeninning en wisselt af met John Jaycee, die in het Engels – er zijn veel mensen uit Ierland en Engeland aanwezig – aankondigt dat er klassiekers en surprises gespeeld worden en zet Lady of the Lake in van Rainbow gevolgd door Don’t Talk to Strangers van Dio, waarbij Lisette en John de zang wederom af wisselen en het refrein samen zingen. De bridge is echt geweldig maar wat wil je met deze bezetting. Martijn Spierenburg (Within Temptation) start het intro van Egypt op zijn toetsen afkomstig van succesalbum The Last in Line van Dio, een lekker slepend nummer en de zaal geniet, lekker!

The Memorial Concert — Catch the Rainbow

Catch the Rainbow van Rainbow zorgt voor een rustiger moment, Jullie zijn allemaal Rock ‘n’ Roll Children zegt John Jaycee en de band vervolgt met het gelijknamige nummer van Dio. Mob Rules van Black Sabbath volgt met Lisette op leads en wat een eigen sound heeft zij toch in haar stem, en een goede performance. Vervolgens een kippenvel moment als John Jaycee Holy Diver van Dio aankondigt, een nummer dat hijzelf heeft opgenomen voor zijn overleden zoontje dat vernoemd is naar Ronnie James Dio. Hij zingt, begeleid door Menno op akoestische gitaar, met zoveel gevoel en passie kippenvel dus.

De band blijft op de akoestische toer als Lisette het stokje overneemt en Sitting in a Dream van Deep Purple inzet, inderdaad een van de surprises. Het is weer tijd voor uptempo rockers met Stand Up and Shout van Dio, Heaven and Hell van Black Sabbath met een lekker bassende Johan van Stratum (Blind Guardian, VUUR, Ayreon) die sowieso een fijne basis legt met Stef Broks (textures). Het publiek zingt uit volle borst mee oo,ooh,oo,ooh, oo,ooh,oo ooooo. Bij Gates of Babylon van Rainbow blijkt maar weer hoe goed John Jaycee zingt en heeft Martijn een hoofdrol.

Het slepende Over And Over van Black Sabbath sleept lekker voort en bewijst dat zowel Ruud Jolie (Within Temptation) als Menno Gootjes klasse gitaristen zijn. Dan introduceert John Jacee de band , en iedereen krijgt een welverdiend applaus, als Remco dan de openings rif inzet van Man on a Sliver Mountain van Rainbow breekt er een snaar, maar dit zijn pro’s en in no time wisselt hij zijn Stratocaster voor een Les Paul en gaat het dak er compleet af. Stef Broks begint met een zo lijkt drumsolo aan het laatste nummer maar het loopt door in het intro van Stargazer.

Maar het laatste nummer is toch niet de laatste er volgen nog een aantal toegiften waaronder Kill the King van Rainbow, Rainbow in the Dark van Dio en Long Live Rock’n’roll . En dat was het deze middag tweeënhalf uur rock ‘n’ roll! Met de tape van het nummer Love is All (jawel ook gezongen door Ronnie James Dio) neemt de band helaas afscheid, en jazeker helaas want dit feest der herkenning had voor mij nog lang door mogen gaan. More please!

Ronnie James Dio- The memorial concert
Vocals: John Jaycee Cuijpers & Lisette van den Berg
Guitar: Ruud Jolie, Menno Gootjes
Bass: Johan Van Stratum
Keys: Martijn Spierenburg
Drum: Stef Broks

jan, 2023

Look-a-like BOYBAND maar dan van de literaire kant
Debuutalbum In Canon is speels en mengt andere vormen in een format dat toe is aan verandering

BOYBAND, is dat een soort Take That maar dan literair?, vroeg Philip Freriks quizmaster van De slimste mens aan Martin Rombouts bandlid van BOYBAND. Dat is precies wat het is, beaamde Martin volmondig die donderdag 5 januari voor het eerst meedeed aan die quiz en ook maar meteen winnaar van de dag werd.

Uit onvrede en verveling hoe het toegaat op literaire avonden, besloten de bandleden om dans en muziek toe te voegen aan hun act. Een boyband look-a-like maar dan eentje van de literaire kant. Op 17 januari is hun debuutalbum In Canon te koop en te beluisteren op diverse streaming diensten.

BOYBAND In Canon

BOYBAND telt twee Bosschenaren in zijn samenstelling. Dat zijn schrijver en striptekenaar Jelko Arts en dichter, schrijver, performer Wout Waanders.

De drie andere bandleden zijn muzikant Laurens van de Linde, theatermaker Koen Frijns en de reeds genoemde dichter en theatermaker Martin Rombouts.

In Canon

Het album opent met het nummer Adriaan van Discotheek dat nu ook een hit is. Het refrein luidt:

We gaan schuren in de Adriaan van Discotheek
Sturen facturen in de Adriaan van Discotheek
Propriacuren in de Adriaan van Discotheek
Baby met mij is het elke avond Boekenweek

Het nummer is een rake schets van een doorsnee boekpresentatie. Champagne, coke, verveling, overspel, vage kennissen. En een nieuw boek, net op tijd persklaar voor de Boekenweek. Met de goedkeuring van de literaire peetvader der Nederlandse Letteren, Adriaan van Dis.

Het tweede nummer De kleedkamer is een partytent tussen twee auto’s is een telefoongesprek met een vriend(in) die niet opneemt dus spreekt de beller in de voicemail. Hij klaagt dat hij het zo koud heeft op een videoset. Tussendoor maken de andere bandleden op- en aanmerkingen. Het is erg leuk vormgegeven. Helemaal van deze tijd door het te gieten in een voicemail monoloog.

Niet in Oranje gaat over een persoon die zijn kansen niet heeft gepakt en zijn talenten niet heeft aangewend in tegenstelling tot zijn vrienden. Hij zit vast in een doorlopende herhaling: “Ik doe mijn haar precies zoals het ook gisteren zat.” Hij zal nooit voor Oranje spelen.

Je hoeft het niet alleen te doen stemt melancholisch. Eenzaamheid troef. “Ik ben al dagen binnen ook al schijnt de zon, staar naar de buren vanaf mijn balkon. Aan de kapstok hangt al een tijd alleen mijn jas.” Maar er gloort hoop want niemand hoeft het alleen te doen: ” We kunnen het ook samen doen, je staat hier niet alleen,” luidt een deel van het refrein.

In De manager horen we de peptalk van de manager van BOYBAND die zijn mannen vrijaf geeft om te gaan feesten in de stad. “Je bent maar één keer jong.” Ze moeten wel hun socials in de gaten houden en live verslag maken van de stapavond. De manager wordt emotioneel. “Het is niet alleen zakelijk, we zijn een grote familie. Zorg altijd voor elkaar.” Toch eindigt de manager met de opmerking voorzichtig te zijn met de stem van Wout (Waanders) want niet is verzekerd…

Dit is slechts een deel van het album In Canon. BOYBAND is een welkome afwisseling op literaire avonden voor zowel publiek als voor de Nederlandse literaire gemeenschap. Speels en niet te beroerd om andere vormen te mengen in een format dat toe is aan verandering.

Foto’s van Facebookpagina BOYBAND

jan, 2023

Margot Merah en Sophie Janna zijn The Lasses
Persoonlijke en authentieke folk songs met mooie vocalen in de Schotse en Ierse traditie

Het eerste concert in The Blue Room Sessions van 2023 van The Lasses is uitverkocht en staat deze keer in het teken van echte folk. Met Margot Merah en Sophie Janna van The Lasses kun je daar niet omheen. Ze zijn hier vanavond samen met snaren-virtuoos Janos Koolen, die overigens ook voortreffelijk speelt op klarinet (toetsen kan hij ook). Zowel Sophie als Margot begeleiden zichzelf afwisselend op gitaar en frame drum bodhrán.

The Lasses

Deze slideshow vereist JavaScript.

Het concert begint met een indrukwekkende a capella uitvoering van Undone In Sorrow van Ola Belle Reed, wat meteen al een groot applaus krijgt. Beiden zingen voortreffelijk. Sophie met haar heldere hoge stem combineert perfect met de alt van Margot. The Lasses produceerden het album Undone zelf samen met Janos Koolen. Van dit album spelen ze als tweede song The Tide waarna wij ‘kennismaken’ met Myrtle, de opvallende microfoon waardoor zowel Sophie als Margot (rond)zingen.

Richard Thompson’s Dimming Of The Day is van het album Daughters uit 2015. Sophie studeerde een tijd in Schotland en maakte daar kennis met de Schotse tradities. Ze leidt het nummer Falkirk in met een beeld van de markt aldaar, met pony’s en lasses (meisjes), prima begeleid door een snel spelende Koolen op de mandoline.

Er worden vanavond ook eigen nummers gespeeld zoals o.a. Snow en Here Now maar zeker ook een aantal traditionele nummers uit de rijke folk cultuur. Daarnaast hun eigen uitvoering van favorieten als Fairport Convention’s Who Knows Where The Time Goes en Nathalie Merchant’s Motherland. De meeste nummers worden aan elkaar gepraat met anekdotes en gebeurtenissen zoals een maffe logeerpartij tijdens een huisconcert in een plaats met de opgewekte naam ‘Eureka’ en over samen koken (Old Cooking Pot).

Een treurige Ierse lovesong over gemiste kansen in de liefde is The Lamb On The Green Hill. Deze song verscheen ooit op een zelf gebrande CD die je nu nergens meer kunt vinden en die ze destijds in de auto onderweg van een sticker voorzagen en tijdens hun optreden verkochten.

Na een aandachtig beluisterde tweede set sluiten ze af met een slaapliedje Hush Hush, met een prachtig spelende Koolen op de klarinet. Maar uiteraard is het publiek alleen tevreden met een toegift. Onder luid applaus keert het trio terug met een nummer van de al vaak gecoverde en door vele bands vereerde held Bill Monroe, The One I Love Is Gone. Met dit indrukwekkende optreden is de toon gezet voor een succesvol nieuw concertseizoen.

Undone in Sorrow, The Tide, Dimming Of The Day, Falkirk, Snow, Follow The Heron, Here Now. Who Knows Where The time Goes, Motherland Tweede set: Star, Hunter Moon, Lonesome Robin. Old Cook Pot, The Lamb On The Green Hills, Island Man, Cobbler’s Daughter, Bowley’s Dance, Hush Hush, Fisher, The One I Love Is Gone

Fotografie: Wies van Luijtelaar

dec, 2022

Hidden Agenda Deluxe ft. Shaye Zadravec
Succesvol kerstconcept van topmuzikanten en internationale gastzangeres resulteert in uitverkochte zaal en staande ovatie

Het is al voor de vierde maal dat de Blue Room Sessions het seizoen afsluit met de samengestelde band Hidden Agenda DeLuxe, eerder ook wel bekend onder de naam Hidden Xmas DeLuxe. Deze gelegenheidsformatie heeft steeds een verrassende internationale zangeres als gast. Dit keer is dat de Canadese Shaye Zadravec. Ze oogt nog geen 30 maar klinkt als een geroutineerde country zangeres die met haar prachtige stem een aantal covers op eigen wijze vertolkt. In 2018 bracht ze de EP Norway uit en in 2020 een album Now And Then.

Hidden Agenda Deluxe ft. Shaye Zadravec

Hidden Agenda Deluxe heeft deze keer ook een mannelijke gast nl. Zadravec’s vaste begeleider Tim Leacock, die naast goed gitaar-en mondharmonicaspel ook nog over een goede stem beschikt. De overige bandleden zijn ‘oude’ bekenden. BJ Baartmans op (slide) gitaar en zoon en tevens invaller Tom Baartmans op basgitaar. Op indrukwekkende wijze speelt hij alle nummers na een korte ‘inwerkperiode’ mee. Stadsgenoot Sjoerd van Bommel doet weer het betere drumwerk met af en toe wat extra kerstklanken. Op toetsen de eveneens uitstekend spelende (en zingende) Bart de Win.

Deze slideshow vereist JavaScript.

De setlist bevat gewijde songs met o.a. een Chocolate Jesus van Tom Waits en een Personal Jesus bekend van Depeche Mode. Met de laatste starten ze de eerste set. Tijdens het derde nummer verschijnt Shaye Zadravec ten tonele, die aankondigt dat ze in december haar favoriete mixed emotions beleeft, vandaar dat ze begint met Warm In December. Van Zadravec’s 2018 EP Norway spelen ze Dear Elvis. Dan een cover van Crosby Stills & Nash Long Time Gone, met mooi (Hammond) orgelspel van De Win en een indrukwekkende solo van BJ Baartmans op gitaar. Zadravec speelt naast gitaar ook mandoline o.a.op I’ll Carry For You, ook van de Norway EP.

Tweede set

Deze start verrassend met een uitstekende uitvoering van Shocking Blue’s Venus. Een eerbetoon aan Maria volgt met Sensitive Kind, gezongen door Van Bommel. De eigen uitvoering van een kerstlied uit 1933 Silver Bell staat op Zadravec’s album Now And Then en wordt mooi samen gezongen met Leacock net als A Little Love Goes A Long Way (ik lees ergens dat hij door zijn warme soulvolle stem ‘de Keith Richards van Calgary’ wordt genoemd).

De toegift rockt met Two More Bottles Of Wine oorspronkelijk van Delbert McClinton. De laatste song Do I Need wordt aangekondigd als een anti gospel met prima (slide)gitaar van BJ in combinatie met de gitaar en mondharmonica van Leacock én met vierstemmige zang.

Blue Room Sessions kon het seizoen niet beter afsluiten en wenst iedereen een fantastisch muzikaal 2023.

Setlist Hidden Agenda Deluxe ft. Shaye Zadravec: Personal Jesus, Wee Hour Mood, Warm in December, Did You Fall In Love, Dear Elvis, Long Time Gone, Mistletoe Working, Chocolate Jesus, I’ll Carry For You, Xmas Must Be Tonight. Tweede set: Venus, Sensitive Kind, A Hug For Xmas, Silver Bell, A Little Love Goes A Long Way, Don’t Give Up Hope, Snowing On Raton, Blues For Xmas, Jesus On The Main Line, Wonderful World. Toegift: Two More Bottles Of Wine, Do I Need

Fotografie: Wies Luijtelaar en Monique Nuijten

dec, 2022

Abel van Gijlswijk kankerveel kanker met liefde
Theatershow Rebranding Anarchisme scherpe maatschappijkritische teksten die bij een breed publiek aanslaan

Abel van Gijlswijk lijkt geen rol lijkt te spelen, maar praat gewoon oprecht en direct richting het publiek, zonder ook maar enige muur daartussen. Donderdagavond 18 december maken de grijze opa- en omakapsels in de Verkadefabriek plaats voor jonger publiek. Zonnebrillen en hippe alternatieve kledingstijlen kenmerkt het publiek dat zich in de foyer klaarmaakte voor de theatershow van Abel van Gijlswijk: ‘Rebranding Anarchisme’.

Abel van Gijlswijk: Rebranding Anarchisme

‘Kaaanker… kanker kanker kanker.. kanker..’ begint Abel als het podium verlicht wordt na een aantal knallen en felle lichtflitsen. ‘Uit chaos komt ’t mooiste voort’ is groot te lezen op zijn eigen tourshirt. Hij begint te vertellen over hoe lekker het woord ‘kanker’ klinkt en hoe het zich perfect leent als scheldwoord. In tegenstelling tot het n-woord dat bedacht is óm te beledigen, is kanker een medische term voor een ernstige ziekte. Die ziekte is zo ernstig, dat het niemand bespaart laat. Kanker heeft schijt aan íedereen en is daarom een heel goed scheldwoord.

‘Wil je dat woord niet meer gebruiken?’ vroeg iemand in de supermarkt aan Abel. ‘Je weet niet hoe het is om iemand te verliezen aan kanker’ voegde ze eraan toe. Blijkbaar weet Abel wel hoe dit is, want hij vertelt dat zijn vader er niet lang terug ook aan overleed. Voor hem was het woord kanker gebruiken een manier om er mee om te gaan. Hij raadt iedereen aan het woord te gebruiken.
Abel vertelt lachend dat zijn favoriete kanker van het jaar een maand terug bij Jinek op tv was.
Waarbij een activist zich aan de tafel had vastgelijmd en uiteindelijk op het tafelblad wordt weggedragen. Met pijn komt deze gast los waarbij hij ‘kanker’ zegt op een manier die op tekst niet is uit te drukken. Het gaat om het moment, de emotie en de oprechtheid waarmee die kanker uit zijn mond komt.

Anarchisme

Dan vertelt Abel een stuk over anarchisme. Met zijn ‘Hang Youth’ heeft hij veel scherpe maatschappijkritische teksten die bij een breed publiek aanslaan. Omdat Hang Youth op Pinkpop gespeeld heeft en shirtjes verkoopt, waren ze niet welkom om te spelen op een anarchistisch festival.
Ironisch, omdat in het anarchisme juist nagestreefd wordt dat niemand ondergeschikt (of bovengeschikt) is aan iets of iemand.

Rebranding Anarchism — oprecht en direct

Als hij een nummer van zijn werk onder eigen naam live gespeeld heeft, vraagt Abel of er VVD’ers in de zaal zijn. Niemand steekt een hand op. Abel vertelt enthousiast over dat er soms wel eens jochies van puberleeftijd in de zaal zitten die dan heel opvallend naar hun vader wijzen.

Op natuurlijke wijze praat Abel verder en geen moment verveelt. Het verschil met gebruikelijk theater is dat Abel geen rol lijkt te spelen, maar gewoon oprecht en direct richting het publiek praat, zonder ook maar enige muur daartussen. ‘Je hoeft geen intolerantie te tonen aan intolerante mensen’ is een slimme zin die me bijblijft. ‘Vlaggen zijn echt intolerante kanker dingen eigenlijk’, gaat Abel verder. ‘Wij wonen dan in Nederland… en dat heeft dan een vlag en een grens. Wat is een grens nou eigenlijk? Een grens is niet meer dan een lijn in het zand.. nog niet eens eigenlijk! Het is een fucking denkbeeldige lijn.

En dan dat WK nu ook. Het ergste vind ik nog die reclame met Typhoon. Dat hij dan zegt ‘Oranje dat ben ik’ nou oke dan.. ‘Oranje dat ben jij’ .. wacht NEE hou me erbuiten Typhoon!’

Abel performt een nieuwe pokoe die nog moet uitkomen, Verfbommen. Ook deze zit strak in elkaar en kent scherpe teksten. Daarna leest hij een verhaal voor waarmee hij elke voorleeswedstrijd zou winnen. Het is een politiek verhaal over Youssef en Dimiti, waaruit de volgende uitspraak ontstaat: ‘Politiek is eigenlijk het praten over of we wel of niet mogen roken op het dek, terwijl de hele kankerboot zinkt.’

‘Je hoort vaak mensen zeggen van ‘Wat is het een chaos in de politiek.. of bij de Belastingdienst’ maar dat zou juist zo moeten zijn. Het probleem is dat dat er daar een te grote hoeveelheid aan orde is.’

Het praten wordt weer afgewisseld met een stukje live rapperformance met Abels nummer MEESTER SUN TZU ZEGT wat een knap kunstwerk te noemen is. Het is niet zomaar een rap, ook niet zomaar spoken word en ook niet zomaar wat muziek. Het is een gouden match van deze drie elementen inclusief een aantal wijze lessen. Nadat Abel vertelt over een ruzie tussen hem en een vriend van hem die ontstond door welke definitie je toekent aan het woord ‘wetenschap’ vertelt hij plots dat het het einde van de show is. Dat hij heeft verteld wat hij wilde vertelde en dat de rest gewoon bonus is. Of dit echt zo is valt te betwijfelen, want er komen nog mooi stukken aan.

Liefde

Na een mooie opbouw tot de geniale (en geloofwaardige!) vergelijking tussen kapitalisme en een kankercel. Ook laat hij zien dat goede mensen verplicht slechte dingen moeten doen door kapitalisme. Hoe moet het dan wel? Liefde. Hoe cliché en afgezaagd het ook klinkt (zo vertelt Abel) het is iets wat wij in elk geval allemaal kennen en van houden. Daarvan uit moet worden gehandeld, omdat het veel meer waard is dan geld én het is universeel.
Er is niemand die denkt ‘Nee liefde dat is echt kut man’. Hoe Abel dit vertelt komt erg oprecht over. Het is inderdaad een mooi iets om altijd vanuit te handelen. Je zou dan niet verkeerd kunnen zitten.
De conclusie van de show lijkt hier te zitten. Hoe ik het persoonlijk opvat gaat ‘Rebranding Anarchisme’ niet per se over een tegencultuur of over zonder hiërarchie leven, maar over liefde.

Ingeleid met een briljante en oprechte razernij aan woorden begint Abel aan nog een live nummer, ditmaal met zijn rug naar het publiek. Het past bij de situatie en het thema.
Wel zijn de stroboscooplichten aan de heftige kant. Die zonnebrillen die een paar gasten dragen komen nu wel goed van pas. De verhouding van het volume tussen de backing track en de vocalen kan ook wat gebalanceerder. Het is wel de perfecte song om mee te eindigen.

Ook MOOI MOMENT (OM TE STOPPEN MET PRATEN) kent weer geniale lyrics, waarvan ‘Als je niet werkt voor een baas kan je pas werken met bazen’ een favoriet is. Eerder in de show sprak Abel nog over hoe je in het theater zo mooi een ‘opkankermuziekje’ hebt als het zaallicht aan gaat zodat het publiek weet dat het moet opkankeren. Het slot zat zo goed in elkaar, dat dit muziekje niet eens nodig was.

Omarm Chaos

Na de show neemt Abel alle tijd voor fans. Praatjes en foto’s worden gemaakt terwijl de merchandise ook over de toonbank vliegt. En terecht, want dat uit chaos ’t mooiste ontstaat ben ik na deze show heilig van overtuigd. Na een inspirerend gesprek met Abel en met een nieuw shirt verlaat ik de Verkadefabriek. Ik omarm de chaos die me tegemoet komt de komende tijd (vandaar ook dat een week later dit artikel pas verschijnt) en wie weet wat er uit voortkomt.

Met grote dank aan Theaterbureau de Mannen – Thomas Bruining voor de foto’s.

dec, 2022

Tim Easton kan het met alle gemak in zijn eentje af
Na decennia rondzwerven door Europa hervindt hij zijn gemoedsrust in het Amerika van zijn helden

Vanavond Tim Easton, een singer-songwriter die met gemak in zijn eentje het publiek van Blue Room Sessions weet te boeien. Dit deed hij al in december 2016. Dit concert was dan ook van tevoren uitverkocht. Het is zijn laatste optreden van deze tour voordat hij de volgende dag terugkeert naar East Nashville, zijn huidige woonplaats. Al meer dan 20 jaar timmert deze artiest, die begon als straatartiest, aan de weg van de Amerikaanse Rootsmuziek. Ook trok hij jaren door Europa samen met zijn gitaar, een lichtelijk beschadigde Gibson Acoustic J45, luisterend naar de naam Paco.

Tim Easton

Een vlotte start met Elmore James van het vinyl album Paco & The Melodic Polaroids (niet op Spotify). Omdat hij de jongste van zeven is mocht hij van zijn ouders zanger worden, wat heeft geleid tot al weer zijn tiende album You Don’t Really Know me, waarvan hij de rockende titelsong speelt. Op dit ogenschijnlijk autobiografische album lijkt hij een donkere periode af te sluiten en de toekomst te omarmen.

Dan zet Easton zich achter de piano voor een mooie uitvoering van Baby Come Home, ook van het Paco & The Melodic Polaroids album. Memorerend aan zijn all time favoriete YouTube video, opgenomen tijdens een Blue Room Session in 2016, speelt hij Gallatin Pike Blues van het album Not Cool.

Een staking in ‘coal mine district’ New Straitsville resulteerde in de jarenlange ‘drooglegging’ van Amerika. Daardoor ontstond de illegale en sterke ‘moonshine’ drank die Easton weer inspireerde tot Old New Straitsville Blues. De laatste song voor de pauze is Broken Hearted Man. Beide songs zijn ook weer van het vinyl album.

Tweede set

In de tweede set veel herinneringen aan plaatsen en voorvallen tijdens zijn rondreizen over de wereld en aan overleden vrienden en helden. Een ‘brandnew song’ Voice on The Radio (helps you cry) schreef hij op de avond van het overlijden van John Prine. Tim Easton dacht tijdens het schrijven terug aan het Ierse Galway waar hij ruim 20 jaar eerder Prine’s soundcheck bezocht, althans de man zei dat hij Prine was. Terwijl ze backstage wat nummers van Woody Guthrie speelden sprak hij de profetische woorden “You should write your own songs”, een advies dat Easton ter harte nam.

Voor overleden vriend Justin Townes Earl schreef hij The River Where Time Was Born [zie video onder]. Verder vanavond veel songs, ontstaan tijdens het reizen door o.a. Las Vegas met Four Queens (Not Cool) en Black Dog (Ammunition) tijdens een verblijf in Joshua Tree National Park en Poor, Poor LA. Gestolen cords van Bowie, denkend aan pillen, uppers en downers leidden tot het droevige Until it Kills You.

Het gaat weer te ver om alle nummers te beschrijven maar het zijn er veel. Love songs, dirty songs, weemoedige songs, op vrienden en op het leven geïnspireerde songs. En alle voorzien van fantastische teksten, prima begeleid op ‘Paco’, piano en mondharmonica.

Met het einde van deze tour, een koffer vol cadeaus en East Nashville in zicht, eindigt Tim Easton met Just Like Home. Maar het publiek laat hem niet vertrekken. Er volgt nog een anekdote hoe een afgeluisterd gesprek de inspiratie kan zijn voor een goeie song. Er was een hevig ruziënd stel in een bushalte in een fijne buurt in Nashville. De vrouw brulde slechts twee woorden Don’t Lie. En met deze tip én een compliment van de artiest aan Thomas de geluidsman kijken we terug op een geweldig optreden.

Setlist: Elmore James, Peace Of Mind, Elmore James, You Don’t Really Know me, Speed Limit, Burning Star, Baby Come Home, Gallatin Pike Blues, Special 20, Old New Streetsville Blues, Broken Hearted Man, Voice on The Radio, The River Where Time Was Born, Four Queens, Black Dog, Poor, Poor LA, Until it Kills You, Next To You, Just Like Home, Don’t Lie

Fotografie: Monique Nuijten en Wies Luijtelaar