Wouter Planteijdt is een veelzijdig en alom bekend muzikant. Hij werkt met té veel gerenommeerde bands om ze hier allemaal op te noemen. Hij stond al een aantal keren op het programma van Blue Room Sessions met Roel Spanjers en Eric van Dijsseldonk.
Wouter Planteijdt & Bullhorn
Deze slideshow vereist JavaScript.
Vanavond een ander trio, Bullhorn, met Gerco Aerts op de contrabas en Mischa Porte op drums. Beiden genieten eveneens bekendheid in diverse bekende bands. Ik zag Bullhorn al een keer op een festival in Bergeijk. Ik vond het toen een erg goed optreden. Voor de goede orde; ook dit keer werden we allerminst teleurgesteld.
Tijdens de quarantaine ontstond een nieuw album Bullhorn ll, (the Prequel) waarvan ze hier het merendeel spelen. Het eerste nummer I Lost It begint gelijk met een stevig intro. Ter inleiding van het volgende nummer volgt een amusant relaas over Planteijdt’s muzikale carrière, beginnend bij het lekkere gevoel van een daverend applaus op school, spelend op de ukelele op zevenjarige leeftijd. Daarna over zijn gemiste prof-voetbalcarrière door te loshangend haar.
Eastman gitaar
En net als we denken dat Wouter Planteijdt doorgaat tot zijn 65e komt het verhaal samen in Electricity & Drums, naar een uitspraak van Dylan toen men het hem kwalijk nam over te stappen naar de elektrische gitaar. Om dat te benadrukken speelt hij op zijn blauwe elektrische Eastman gitaar, wat hij overigens fenomenaal doet. Ook de akoestische gitaar klinkt prachtig op Great Zeal, een nummer over de quarantaine waar zijn dochter zich doorheen moest slaan.
Love Sick
Het drumspel van Porte trekt steeds de aandacht, met name op Love Sick. Ad vertelde tijdens de introductie al over dit grotendeels uit hout vervaardigde (vintage) Slingerland drumstel uit 1943. Ook Aerts speelt geconcentreerd en intensief op zijn contrabas die hij soms innig omarmt (zie de foto’s).
veel herkenbare elementen
Zelfs Catherine Deneuve passeert de revue in Catherine Oh Catherine. Voor mij veel herkenbare elementen tijdens het aandoenlijke nummer Her Head, over Planteijdt’s 95 jarige dementerende moeder die onlangs overleed, net als die van mij op dezelfde leeftijd en met dezelfde ziekte.
Wouter Planteijdt en Bullhorn
Na History en The Long Breath volgt een swingende toegift met Good Defeats Bad, refererend aan de zoon van Planteijdt die op vijftienjarige leeftijd in Amsterdam (mogelijk) allerlei verkeerde types tegen het lijf loopt. Tijdens dit nummer laten de drie doorgewinterde muzikanten nog even horen hoe goed ze kunnen soleren op hun respectievelijke instrumenten.
Prachtige show, staande ovatie!
Setlist Wouter Planteijdt & Bullhorn: I Lost It, Electricity & Drums, Nightly Racketeers, Great Zeal, Waltz For The Weary, Baby It’s You, At Least The Opposite, Out Of Touch. Tweede set: Everybody’s Angry (Bullhorn lI), Aftermath Of You , Lovesick, Woman, Slow Dance, Catherine Oh Catherine, Her Head, History, The Long Breath, Good Defeats Bad.
Maakt de Belgische belofte, Black Mirrors, de reputatie waar? En rocken de mannen van The Answer na 7 jaar stilte vandaag in Willem Twee Poppodium nog steeds? Met een geweldig geluid en een goed gevulde zaal wordt deze regenachtige zondagmiddag toch nog zeer de moeite waard. De laatkomers en thuisblijvers hebben ongelijk.
Black Mirrors
Deze slideshow vereist JavaScript.
Om klokslag 1530 trapt Black Mirrors af in een nog halfgevulde Willem Twee, misschien is het het weer, of de nog onbekendheid van Black Mirrors, de kenners hebben de naam al lang in het vizier en zullen de band kennen van hun EP-funky Queen en debuut Look Into The Black Mirror. Vandaag wordt hun laatste wapenfeit gepromoot, Tomorrow Will Be Without Us. Van dat laatste album komt openingsnummer Snake Oil dan ook en wat meteen opvalt is hoe goed het geluid is.
Zelden vanaf de opener zo’n goed geluid gehoord, en wat is de band live goed, de zangeres Marcella Di Troia heeft een geweldige stem en de performance mag ik er ook zijn, zeg. Ondanks dat de zaal nog niet vol is, gaat men er helemaal voor, en de uithaal van…. Aan het einde is kippenvel. Het volgende nummer wordt aangekondigd in het Nederlands, maar aangezien de band uit Brussel komt en dus Franstalig is, zal de rest in het Engels zijn.
Lost in Dessert is een erg catchy song met swingende hooks en bij Günther Kimmich van het debuut album is duidelijk dat Queen of the Stone Age een van hun invloeden is. Lekker! De bas bij Anthropocene heeft even wat weg van Muse maar gaat verder in de lekker Stoner uptempo song. Dan vraagt Marcella of iedereen naar voren komt om samen te slowen op Tears to Share, als dit niet geïnspireerd is door Wicked Game van Chris Isaak….. die gebruikte alleen geen whammy pedaal die drummer Paul Moreau wel gebruikt in een erg lekkere solo.
Lay My Burden Down is dan weer een bluesy nummer wat terug in de tijd gaat. Na Through the Eyes of a Giant is het helaas al weer tijd voor het laatste nummer Burning Warrior. En wat een geweldig einde met lekker gitaarwerk en werkend naar een climax toe met bijpassende stroboscoop effecten. Hier had ik wel meer van willen horen. Black Mirrors is een goed ingespeelde female fronted live band met een geweldige zangeres en muzikaal klopt het. Als ze weer in de buurt zijn zeker kijken en luisteren!
Na een korte ombouw is het tijd voor The Answer, na een soort van intro van de song Blowin’ in the Wind van Bob Dylan, trapt de band af met Keep Believing. Een oudje en weer valt het geweldige geluid op. Complimenten voor de sound, guys (en de set van Willem Twee natuurlijk). Daarna volgt Blood Brother de eerste single van het net uitgekomen album Sundowners. Tonight is dan weer van Every Day Demons uit 2010, gevolgd door de kersverse single Oh Cherry.
Under the Sky is weer wat ouder namelijk uit 2006 het jaar waarin The Answer support was van Deep Purple. De band heeft sowieso vette supports gedaan onder andere Whitesnake, Paul Rodgers, Aerosmith, The Rolling Stones en zelfs twee jaar als support voor AC/DC. Ook Jimmy Page – Led Zeppelin – schijnt fan te zijn. Ik kan me die supports voorstellen want The Answer luistert lekker weg, heerlijk op de achtergrond. Ik betrap mijzelf ook op enige afleiding, de aandachtsboog blijft niet gespannen. Het is allemaal super professioneel.
Cormac Neeson is een geweldige zanger, de muzikanten zijn uiterst kundig en met name gitarist Paul Mahon blinkt uit met zijn zeer goede spel. Toch mis ik het authentieke en lijkt het alsof het allemaal al eens voorbij is gekomen. Je hoort de bands waarmee ze gespeeld hebben zeker terug en een band als The Black Crowes komt ook regelmatig in mij op.
Het nieuwe album wordt wel bijna helemaal gespeeld en voor Livin’ On The Line wordt er op zijn Iers geproost. Slainte! De band komt per slot van rekening uit Ierland en eindigt met Preachin’ van debuut Rise.
Een lekker optreden maar voor mij is Black Mirrors de winnaar van vandaag en zie ik graag als hoofdact de volgende keer in Willem Twee. Ik zeg, check hun nieuwe album en ga het met eigen oren en ogen aanschouwen.
Vrijdag 17 maart stond de Frank Zappa tributeband 2000Motels met hun ‘…plays Zappa’- tour in het Bossche Podium Azijnfabriek. Naar aanleiding van dit optreden heb ik een gesprek met drummer Karsten van Straten.
‘De keuze om muziek van Frank Zappa te spelen komt voort uit pure liefhebberij. Wij als 2000Motels hebben plezier in het spelen van zijn muziek, en het publiek vindt het ook leuk, dus wij gaan er voorlopig nog wel mee door.’
Dat plezier was duidelijk te zien, afgelopen vrijdag. Na wat geluidsproblemen, werd vanaf ongeveer het derde nummer duidelijk wat jullie willen laten horen…
‘Door domme pech hebben we een te korte soundcheck gehad. Maar fijn om te horen dat onze geluidsvrouw het probleem vrij snel onder de duim had.’
… behalve dan het geluid van jullie zanger. Als hij zong, kwam het te hard en vervormd door, waardoor de rest van de band vrijwel onhoorbaar werd.
‘Het spijt me dit te moeten horen. Gerrit Eijkelboom is klassiek geschoold als zanger. Het zal toch aan de techniek gelegen hebben. Ik heb na andere optredens wel eens de opmerking gekregen dat hij te zacht zong.’
Frank Zappa’s oeuvre is bepaald geen flauwekul, qua volume maar ook qua muzikaal vakmanschap. Hoe bepalen jullie de keus welke nummers of stukken te spelen?
‘We spelen met name de bekendere nummers. We gaan uit van onze eigen ‘beperking’. We willen wel een zo breed mogelijk scala aan Zappa’s muziek laten horen.’
Dat blijkt. Zo staan ‘Let’s Make The Water Turn Black’, van de Mothers Of Invention op jullie setlist, naast latere nummers als Baby Snakes.
‘Ons idee is, om voor zowel Zappa- afficionado’s, alsook mensen die zijn werk niet kennen te spelen. Daarom ligt de keuze op de wat makkelijkere nummers.’
En dat is dan ‘makkelijkere’ tussen dikke aanhalingstekens?
‘Ja. Ook in de nummers die wij doen, zitten muzikaal technisch uitdagende dingen, zoals complexe maatwisselingen.’
Dat is dan een kwestie van veel repeteren?
‘Wij repeteren elke maandagavond, week in week uit, om alles bij te houden. Een nummer als Zomby Woof heeft ons wel wat kruim gekost om onder de knie te krijgen. Ook tijdens corona zijn we, binnen de regelgeving, doorgegaan met repeteren. Om samen muziek te blijven maken, maar ook om goed beslagen ten ijs te komen, als we weer in zalen konden gaan spelen. Ondertussen hebben we 45 nummers waar we uit kunnen putten om een optreden samen te stellen.’
Tributeband
Deze slideshow vereist JavaScript.
Dat 2000Motels een tributeband is, en geen kloon, blijkt uit de opstelling op het podium.
‘De keuze voor een Weissenborn akoustische gitaar (door bassist Achille Regazzoni bespeeld) geeft de band een wat country-achtig geluid. Dat is een bewuste keuze geweest, en werkt naar ons idee erg goed.’
De zang van zanger- toetsenist Robin Boer benaderde die van Ike Willis behoorlijk goed. Gitarist Jan van der Veen raakte aan het begin van het optreden een behoorlijke valse noot, maar daarna viel er genoeg te genieten van zijn solo’s. Rob Brons deed gedegen zijn werk vanachter z’n keyboard.
Naar Liseth & The Satellites had ik al lang uitgekeken. Ik wilde dan ook per se bij het optreden van vanavond zijn. Hoewel herstellende van onze enorm gecompliceerde breuken zitten Monique en ik als vanouds weer op de voorste rij, zij het deze keer als ‘sisters in arms ánd legs’.
Liseth & The Satellites
Liseth Horsten
Gitarist/zanger Eric van Dijsseldonk en bassist Lucas Beukers stonden al eerder in diverse samenstellingen op ons podium. Over hen schreef ik al vaak met lovende woorden. Liseth Horsten is hier echter voor het eerst, maar al bij de eerste song is duidelijk dat we een fijne show tegemoet zien.
Haar zuivere, warme stem en uitstekende (Martin)gitaarwerk voldoen ruimschoots aan mijn verwachting. De veelzijdigheid van die stem roept ook associaties op met andere en niet de minste artiesten. Vanavond spelen ze veel eigen werk maar ook een aantal covers die steeds als popquiz worden aangekondigd (geen probleem voor ons doorgewinterde publiek).
Deze slideshow vereist JavaScript.
De eerste set start vlot met I Just Like Having You Around en het gevoelige Daddyo gaat over de laatste zomer van een vader met mooi gitaar- en basspel. De ex ontkomt ook niet aan een song in Wherever You Are. Neil Young’s Only Love Can Break Your Heart, wordt mooi meerstemmig gezongen net als John Prine’s Angel from Montgomery. Op Horsten’s eigen nummer I’ll be waiting klinkt de elektrische gitaar van Van Dijsseldonk opvallend goed, net als bij Gram Parsons’ Hickory Wind met een mooie echo op de elektrische gitaar. Beukers’ basspel en zang doen daar overigens niet voor onder.
Van Dijsseldonk’s eigen nummer The Greatest Mistake gaat over een vriend die er niet meer is. Fading Away komt van de EP Kites & Traffic Lights en is door Liseth opgenomen in California met zanger/gitarist Michael Roe en bassist Mark Harmon. Alle nummers van deze EP, maar ook van de EP Miss komen tijdens dit concert aan bod.
solo
Zonder bandleden speelt Liseth 56 Caddy met een gele Cadillac in de hoofdrol. Het als ‘progrock’ aangekondigde Shoebox is een ietwat ruiger nummer wat contrasteert met de geschetste beelden van een brug in de Biesbosch, wachtend op het pondje. Miss Those Days is een heel sfeervol melodieus nummer, samen geschreven met Van Dijsseldonk. Het refereert aan de vroegere popfestivals met tentjes en veel modder.
Dan zijn we al toe aan de toegift: aangekondigd als een als niet in de set passend nummer, ingeleid met beelden van modelkeukens en pastelkoelkasten uit de 50’er jaren en met een Happy Tune op de radio. Als laatste de enige ‘countrykraker’ If I Didn’t Have You.
Liseth & The Satellites – Blue Room Sessions
Wij kijken terug op een mooie avond met goed in het gehoor liggende songs aangevuld met beeldende anekdotes. Kwaliteit hoeft niet van ver te komen. Dat bewijst dit professionele en perfect op elkaar ingespeelde trio met een zangeres uit mijn geboortestad Tilburg, die zich moeiteloos kan meten met de bekende internationale singer-songwriters.
Setlist Liseth & The Satellites: I Just Like Having You Around, Daddyo, Wherever You Are, Girl, Only Love Can Break Your Heart (Neil Young), Nearer To Your Heart, When You’re Alone, Angel From Montgomery (John Prine), I’ll Be Waiting.2: Wildflowers (Tom Petty), Just So You Know, Hickory Wind (Parsons/Buchanan), Greatest Mistake (Dijsseldonk), After The War, Fading Away, 56 Caddy, Tennessee (Gillian Welch), Shoebox, Miss Those Days. Toegift: Happy Tune, If I Didn’t Have You
Morning Dawn en Buzz Cruising, twee jonge bands uit Den Bosch met voor de helft dezelfde bezetting, mogen op vrijdagavond 17 maart hun kunsten vertonen in de kleine zaal van Willem Twee Poppodium. Morning Dawn mag openen en daarna gaat dezelfde drummer weer plaatsnemen achter de drumkit en de bassist mag dan de gitaar ter hand nemen bij Buzz Cruising. De zaal is lekker gevuld met voornamelijk jong publiek en een enkel grijs koppie. Naast vrienden en bekenden zijn er ook wat ouders van de bandleden in de zaal te vinden.
De alternatieve rockband Morning Dawn bestaat al sinds 2015 en speelt vandaag hun eerste show sinds 2020. Daar valt niet zoveel van te merken eigenlijk, want deze jonge gasten spelen, op een enkel missertje na een strakke set. Goede zuivere zang, creatieve en energieke drummer, knap gitaarwerk en degelijke bas.
Morning Dawn trapt af met hun single Afterlife, wat lekker in het gehoor ligt en wat je na één keer horen al mee zou kunnen zingen. Wat daarna volgt is een set met voldoende variatie, waaronder het uptempo Infinite Railways en daarna weer een nummer met een ingetogen begin die later heftig eindigt. En voordat dan het laatste nummer Fly Plan wordt ingezet, vertelt de zanger terloops dat dit tevens hun laatste optreden is. Ieder gaat zijn eigen weg.
De bassist en drummer hebben zoals gezegd hun onderkomen al gevonden in Buzz Cruising, de zanger gaat zijn energie steken in een coverband en de gitarist gaat solo verder als singer songwriter. En omdat dit dus het allerlaatste nummer is, wordt opgeroepen aan het publiek om nog één keer helemaal los te gaan.
Dat heeft de moeder van de gitarist niet helemaal begrepen waarschijnlijk, want die gaat op haar gemak op haar hurken voor het podium zitten te filmen. Ze heeft helemaal niet door dat er achter haar een groep losgeslagen jongeren tegen elkaar aan aan het beuken is. Dat komt ook omdat deze redacteur van dienst, met gevaar voor eigen leven, haar aan het beschermen is. Toch jammer dat Morning Dawn gaat stoppen, want ze maken mooie muziek, met als beste nummer Afterlife.
Buzz Cruising
Na het zien van de melige videoclip van het nummer Irresistible Tortures, ben ik licht sceptisch en ook benieuwd hoe indierockband Buzz Cruising het er live vanaf gaat brengen vanavond.
Na een lichte valse start, de zanger is in het begin niet helemaal toonvast, wordt dat later wel beter als er wat meer galm op de zang wordt gemixt. Dan komt de karakteristieke stem veel beter tot zijn recht. Vandaag is het nieuwe nummer Penrose uitgekomen en wordt dus ook ten gehore gebracht. Het is een dynamisch nummer met een lang rustig shoegaze begin die halverwege wat meer loskomt en toewerkt naar een climax aan het einde waar de gitarist lekker gaat soleren zanger rauw gaat schreeuwen, wat heel goed bij zijn stem past.
Het publiek gaat er goed op en je ziet dan ook een moshpit ontstaan. Maar dan wordt toch even gas terug genomen met een lang psychedelisch nummer. En ook dat kan op goedkeuring rekenen van de aanwezigen. Daarna volgt er een bepaald patroon van een beproefd recept. Een rustig begin, vaak in driekwarts maat, dat dan toewerkt naar een climax richting het einde. Maar het werkt, en mede door de belichting, soms staat er slechts één spot gericht op de zanger en verder niets, ontstaat er een soort magie in de zaal.
Alleen zie je dan de drummer niet, die ook nog een stukje meezingt. De magie wordt even onderbroken als de zanger zegt dat ie een stukje tekst was vergeten. Ben benieuwd of iemand dat gemerkt zou hebben. Los daarvan was het wel een overtuigend optreden en was mijn scepticisme dus wat voorbarig.
Ithaca, Thrown en Get The Shot staan op een zondagmiddag op het programma bij Willem twee. Een betere manier om de nieuwe ‘grid’, alle licht die een show extra jus geven, van de grote zaal in te wijden, is er niet.
Ach ja, ‘vruuger’… toen kon je op Her Majesty’s Hardcore Birthday Party lekker een middag hardcore- en punkbands kijken, en met het laatste middaglicht in de rug voldaan op je fiets stappen. En gelukkig heeft de Willem Twee met drie bands de hardcore- matinee nieuw leven ingeblazen.
Het Londense Ithaca opent deze Joris Driepinter. Afgelopen oktober stonden ze overtuigend in de kleine zaal, toen nog met vijf muzikanten, met een volle set ter ere van hun They Fear Us- plaat. Deze tweede kennismaking is iets minder sterk. Hun nummers hebben een unieke stijl, steken technisch goed in elkaar.
Door hun korte set echter, krap een half uur, krijgt Ithaca helaas niet de tijd om echt op te warmen. Erg jammer, want wat ze op plaat laten horen is erg sterk. Maar de geestdrift van de drie heren op drums, gitaar en bas, en van zangeres Djamilla Azzouz spat er van af. Hun variant van hardcore is erg persoonlijk, en durft te getuigen van kwetsbaarheid en inclusiviteit. Hopelijk maakt Ithaca er een gewoonte van elk half jaar naar Den Bosch af te reizen.
Thrown is van een ander kaliber. Meest trage, maar hakkende nummers, met veel vuur gespeeld. Vier jongemannen, uit Zweden afgezakt, krijgen de inmiddels redelijk gevulde zaal behoorlijk mee. Met name vooraan bij het podium wordt er al behoorlijk gemosht, gemolenwiekt en gesprongen.
Thrown zet met twee gitaristen en een drummer een lekker vol geluid neer. De zanger kan zijn energie goed kwijt op de bühne, hij is geen minuut op dezelfde plek te vinden. Weinig tempowisselingen, maar een gedegen set. En door het midtempo lekker om de nekspieren los te werken.
Get The Shot blijkt de publieksfavoriet vandaag. Vooraan is het dringen als de vijf man sterke band opkomt. Ik moet een beetje lachen om de start van hun set. De zanger is van het type Jason Momoa: lang, gespierd, met lange manen. Hij vindt het nodig om eerst met ontbloot bovenlijf z’n spierballen te showen. Tsja. Hardcore 2023.
Muzikaal valt er weinig op deze Canadezen af te dingen. Hard, strak, en met afwisseling tussen snelle en midtempo stukken in hun nummers krijgen ze de zaal snel naar het kookpunt. De zanger blijkt, in weerwil tot zijn verschijning, een vrij kleine en iele stem te hebben. Gelukkig heeft- ie een sidekick in de vorm van een zanger- gitarist naast hem. Gezamenlijk zingend en schreeuwend komen ze net boven de muziek uit.
Maar zoals gezegd, het publiek zit tegen het kookpunt aan. Dit komt mede door het showmanschap van de zanger. Hij jut de mensen op, loopt de zaal in al zingend, en creëert een ‘wall of death’. Als apotheose komt ‘ie crowdsurfend tot halverwege de zaal. Het is dat er niet meer publiek is, anders had- ie met gemak de bar gehaald. Get The Shot komt, ziet en speelt de tent plat.
Raga Impressions is een muzikale belevenis die je niet vaak meemaakt. Drie voortreffelijke musici die voor muziekliefhebbers nieuwe gronden verkennen en exploreren. Wie op zoek is naar nieuwe klassieke muziek komt deze avond in Willem Twee Toonzaal niets te kort met Martijn Baaijens op sarod, Sandip Bhattacharya op tabla/santoor en componiste Sinta Wullur op piano.
Raga Impressions
Sandip Bhattacharya – tabla en Martijn Baaijens – sarod
Componiste/pianiste Sinta Wullur wil de westerse en oosterse muziekbenadering in elkaar laten vloeien, om zo nieuwe muziek te creëren. Jazz en/of klassieke muziek met oosterse gonginstallaties of slagwerkers op marimba en vibrafoon met gamelanspelers in het Global Gongs Ensemble. Het is East Meets West, fusion op hoog niveau met háár eigen interpretatie van de raga.
Ze toert deze maand maart met Indiase muzikanten door Nederland onder de noemer Raga Impressions. Op zaterdag 10 maart speelt zij samen met Martijn Baaijens op sarod en Sandip Bhattacharya op tabla/santoor. Zelf speelt zij op piano en neemt de vocalen voor haar rekening. Er lopen daarnaast andere projecten van haar met soortgelijke strekking.
Sinta Wullur
Raga
Een raga is een melodisch raamwerk of muzikale vorm die wordt gebruikt in klassieke Indiase muziek. Het is een fundamenteel concept in Indiase klassieke muziek, dat is gebaseerd op de concepten van melodie en ritme. Raga is afgeleid van het Sanskrietwoord “ranj”, wat “behagen”, “verrukken” of “kleuren” betekent.
Een raga is een set noten die in een bepaalde volgorde en op een specifieke manier worden gespeeld, waardoor een unieke melodische structuur ontstaat. Elke raga is geassocieerd met een specifieke stemming, tijdstip van de dag, seizoen en zelfs een bepaalde godheid in de Hindoe-mythologie. Er zijn honderden ragas in Indiase klassieke muziek, elk met zijn eigen kenmerken en regels voor improvisatie.
Een raga is niet alleen een muzikale vorm, maar ook een emotionele en spirituele ervaring. Het wordt geloofd dat het luisteren naar en uitvoeren van ragas verschillende emoties en stemmingen kan oproepen bij de luisteraar en uitvoerder, waardoor het een diep verrijkende en zielverheffende ervaring is.
[ChatGPT]
Raga in De Toonzaal
Twee sets
De avond is verdeeld in twee sets. In de eerste set openen Martijn Baaijens en Sandip Bhattacharya met een traditioneel Indiaas stuk. Martijn op de sarod soleert aan het begin van het openingsnummer en pas na een minuut of vijf beroert Sandip de tabla (twee trommels). De diepe klanken van de tabla intensiveren het meditatieve karakter van deze muziek en als je je ogen sluit – wat een aantal mensen ook deed – waan je je zelf aan de oevers van de Ganges.
Hierna gaat Sinta Wullur achter de vleugel zitten en vertelt dat de bedoeling van deze avond het samenbrengen is van uiteenlopende muziekstijlen. Het tweede nummer gebaseerd op een Bengaals verhaal, gaat over de aanbidding van een goeroe. Het is een prachtig nummer met de melancholische zang van Sinta. Het derde nummer is geschreven door Martijn Baaijens waarin het oosterse element en improvisatie de boventoon voeren.
santoor
De tweede set opent met een raga uit het zuiden van India. Sandip speelt op de santoor en Sinta zit aan de toetsen. In de pauze heeft Sandip dit snaarinstrument gestemd waarna hij het weer met de nodige eerbied afdekt met een mooi bewerkt kleed. En na afloop van het duet met Sinta dekt hij het wederom af.
Het tweede nummer is een pianosolo van Sinta en is typisch een stuk dat geheel past in de geest van deze tijd, neo-klassiek, neo-romantiek. Chopin en Listzt, ze spelen mee.
Het laatste nummer is weer van Martijn dat hij samen met Sandip heeft ontwikkeld. Ook dit nummer is neo-romantisch te noemen met het voorbehoud dat de Romantici van de 19de eeuw nimmer nooit zouden hebben kunnen overwegen een sarod of tabla erbij te halen. Dat kan alleen in onze tijd.
Paul Sax is door Ad van der Laan gevraagd om als gastrecensent verslag te doen van het concert van Bard Edrington V & Band. Hij vervangt de door een arm/schouderbreuk afwezige Wies Luijtelaar. Alvorens daarover te schrijven, wil hij allereerst hier van de gelegenheid gebruik maken, wat voor een groot goed dit soort luisterpodia zijn zoals de Blue Room Sessions in de vertrouwde Verkadefabriek. Paul is werkzaam bij het Koning Willem I College.
Bard Edrington V & Band
Bard Edrington V
Het is sowieso een genot, dat mensen naar muziek komen om te luisteren (en niet er door heen te praten etc.). Gisteren was ik nog bij een ‘echt’ huiskamerconcert in Zuidoosterbeemster met 40 zitplaatsen. Op tal van plaatsen zijn gelukkig dit soort gelegenheden, waarbij zowel de optredende artiesten als het publiek zeer mee in hun sas zijn. Zoiets simpels als luisteren naar muziek is helaas niet overal zo. In de grotere zalen met meer publiek erger je je vaak aan het gebrek aan belangstelling voor de muziek, die wordt gemaakt.
Bard Edrington V & Band
En de Blue Room Sessions past helemaal in de traditie van een huiskamerconcert in een mooie zaal waarbij de stoelen en tafeltjes het huiskamergevoel weerspiegelen en iedereen komt om te luisteren naar de muziek en de verhalen tussendoor van de optredende muzikanten. En van alle muzikanten hoor je tijdens en na het concert steevast hoe fijn zij het vinden om voor zo’n publiek op te treden.
Het is de tweede keer dat Bard Edrington V onze zaal betreedt, nu als hoofdact, drie jaar geleden als lid van de band van Boris McCutcheon & the Saltlicks. En dan ook nog eens in een uitverkocht huis.
En Bard is trots. Trots op zijn naam, hij is de vijfde generatie van Edrington en heeft een zoon van 15, die als Edrington VI door het leven gaat. Het verklaart mede waarom geschiedenis in het algemeen hem inspireert bij het schrijven van nummers.
Preacherman
Deze slideshow vereist JavaScript.
Naast Bard met zijn uiterlijk als een soort van preacherman van twee meter lang met bijpassende imponerende baard en een karakteristieke hoed, lijkt de bassist en engineer Bill Palmer zo te zijn weggelopen uit de openingsscène van de in mijn ogen beste Western film aller tijden, “Once upon a time in the West”, terwijl zijn broer Jim zich een heel ander image heeft aangemeten met een gebreide muts en tenslotte last but not least de violiste en tweede stem Karina Wilson.
De groep is helemaal op elkaar ingespeeld, de gebroeders ritme sectie zorgt voor een perfecte basis waarop Bard maar vooral Karina regelmatig op haar viool kan soleren, wat de songs een mooie dynamiek geeft. Op het album Two days in Terlingua speelt ook nog een pedal steel mee en dat maakt het helemaal af. Helaas was die er dit keer niet bij. Dit album heeft hij precies drie jaar geleden in twee dagen tijd opgenomen een verweerd, houten leegstaand kerkje in de uitermate dun bevolkte Chihuahua woestijn, zonder overdubs en klinkt prachtig.
Grappig detail is dat het nummer Two Days In Terlingua er niet op staat, omdat hij dit later geschreven heeft en op zijn laatste album Burn You Up staat!
Nog een groot voordeel van dit soort concerten is, dat de artiesten vooraf uitleggen waar het lied over gaat of hoe het tot stand is gekomen. Zo vertelt Bard dat het lied Bard And The Bears gebaseerd is op een waar gebeurd verhaal. Zijn zoon Bard Edrington VI was de rivier bij het huis overgestoken, terwijl Bard zelf lekker in een hangmat lag te luieren. In paniek kwam de zoon terug naar huis gerend, want hij had iets horen ritselen in de bosjes. Samen gingen ze op nader onderzoek uit en er bleken twee beren los rond te lopen.
Bij het intro van Fire and Rain grapte Bard, dat James Taylor dit had willen schrijven. Maar Bard zijn lied met dezelfde titel is niet te vergelijken met die van James. Beide songs zijn mooi en origineel.
donkere, desolate verhalen
Hij leeft momenteel in Santa Fé, New Mexico, in een landschap dat erg doet denken aan de serie Breaking Bad. Naast zijn passie voor de natuur, dat veel inspiratie geeft voor diverse songs, heeft Bard ook grote belangstelling voor geschiedenis. Zo heeft hij onder andere twee mooie gedichten van zijn oma op muziek gezet. Bard heeft een uiterst geschikte stem voor zijn verhalende teksten en in zijn timbre huist een gesmoorde snik om die vaak donkere, desolate verhalen geloofwaardig over te brengen.
Naast alle eigen nummers was er een cover van het door Townes van Zandt geschreven Pancho & Lefty, waarbij bassist Jim de lead vocals verzorgde. Een hele mooie uitvoering van deze klassieker.
Setlist: Sand And Gravel – Two Days In Terlingua – Bard And The Bears – Dog Tags 1942 – Mango Tree – Maidenhair – Fire And Rain – Property Lines – Burn You Up – Ramblin’ Kind – Whiskey – Wilding Robby – Masterpiece – Taos Lightning – Die Into It – Back Roads Of My Mind – Pancho & Lefty – All I Can Do – Take Three Breaths
Rolo Tomassi overtuigt met een overrompelende show en laat zien en horen dat deze band uit het Engelse Sheffield one of a kind is. En de support acts Heriot en Holy Fawn zijn meer dan de moeite waard.
Diverse windstreken
Buiten staat al een serieuze rij te wachten, voordat de deuren open gaan van Willem Twee Poppodium in Den Bosch. En dat op een doordeweekse dag! Dan moet het wel een bijzondere band zijn, die hier op deze maandagavond 13 februari speelt. En dat is het ook. Bovendien is het de enige show van Rolo Tomassi in Nederland in deze 2023 European Tour.
Dat is ook wel te merken aan de verscheidenheid van dit publiek, dat afgezien van een aantal lokale usual suspects, uit diverse windstreken afkomstig is. Uiteindelijk zijn er zo’n 250 gelijkgestemden in de zaal en is het dus niet uitverkocht, maar wel gezellig druk met genoeg ruimte om alles goed te kunnen zien. Of om de moshpit in te duiken, mocht je daar zin in hebben.
Een spannende onheilspellende sample luidt het eerste nummer in van de Britse metalband Heriot. En meteen gaat de beuk erin! Soms lomp en meeslepend en soms snel en hard, heel hard. Maar wel erg strak gespeeld.
Naast bassist Jake Packer met zijn brute grunts, laat ook gitariste Debbie Gough vocaal van zich horen, en hoe! Ze laat letterlijk het achterste van haar tong horen met haar heerlijke ijzingwekkende geschreeuw. En dat terwijl ze ook nog vingervlug gitaar staat te spelen, al is dat helaas niet altijd goed te horen, want haar gitaar staat in verhouding iets te zacht, of de rest iets te hard, dat ligt meer voor de hand.
Deze slideshow vereist JavaScript.
Veel nummers beginnen met een sample en dat haalt de vaart er wel af en toe uit, maar dat geeft de drummer de gelegenheid om te gaan staan en het publiek aan te moedigen. Eigenlijk komt de nieuwe single pas de volgende dag uit, maar Demure zoals ie heet, wordt vanavond al ten gehore gebracht. En de al vroege aanwezigen gaan lekker uit hun dak, op de muur van muzikaal geweld. Wat een heerlijke opener.
De tweede band van vanavond Holy Fawn, wat zoiets betekent als “Heilig Reekalf” gooit het over een andere boeg. Harde trage slepende stukken worden afgewisseld met rustige dromerige passages, waardoor het een spannend geheel wordt. Ook de stem van zanger/gitarist Ryan kent diverse regionen, van een hoge bijna falset stem, tot een fijne krachtige schreeuw.
De post-metal band uit Phoenix Arizona houdt de aandacht van het publiek goed vast, ondanks dat de muziek wel wat rustiger is dan die van Heriot. Zuur is het dan ook, dat er nu een snaar breekt van gitarist Evan. En het duurt ook best lang voordat ie weer is gefikst. Nu mag het publiek kiezen welk nummer er nog gespeeld zal worden.
Deze slideshow vereist JavaScript.
De keuze is tussen Death Is A Relief en Dark Stone en er wordt meteen door een kenner uit de zaal “Death Is A Relief!” geschreeuwd. Dus dat gaat hem worden. Maar uiteindelijk hebben ze die andere ook nog gespeeld en kunnen ze tevreden het podium verlaten.
Dan is de band aan de beurt waar het vanavond om draait, Rolo Tomassi uit het Engelse Sheffield, met een unieke mix van mathcore, post-hardcore, grindcore, punk en elektronische muziek. Hun invloeden variëren van bands als The Dillinger Escape Plan en At The Drive In tot Aphex Twin.
De bandnaam is afkomstig uit de film LA Confidential. Het is de naam van een karakter uit de film en volgens de leden van de band symboliseert het personage chaos, verwarring en onvoorspelbaarheid. En dat is waarom de naam ook zo goed bij de band past. De muziek van Rolo Tomassi gaat ook alle kanten op en vlecht, zoals gezegd, diverse stijlen in elkaar.
Maar de avond begint ingetogen met het filmische Almost Always en dat ook de opener is van het nieuwe album Where Myth Becomes Memory. Aansluitend wordt dan ook nog de nummer twee van het album, Cloaked gespeeld, waarin al meteen duidelijk wordt waar Rolo Tomassi goed in is, complexe ritmes van de uitmuntende drummer, gitaarmuziek van hard naar zacht, omlijst door de subtiele synths van toetsenist James Spence.
Deze slideshow vereist JavaScript.
Ook zangeres Eva Korman knalt er eerst lekker in met haar brute kenmerkende schreeuw en schakelt daarna over naar de andere microfoon op de standaard, waarmee ze een wat liever geluid laat horen en wisselt dat gedurende de show regelmatig af. Als vervolgens de nummer drie van het album, het energieke Mutual Ruin wordt ingezet begint het erop te lijken dat het nieuwe album integraal wordt gespeeld. En ja hoor, Labyrinthine komt er ook achteraan.
Niet dat dat iets uitmaakt natuurlijk, want het nieuwe materiaal klinkt geweldig, al zitten er wel wat meer rustige stukken in dan in eerdere albums. Maar het geheel is mooi in balans en tijdens die rustigere stukken komen ook de sfeervolle visuals goed tot hun recht, waar Eva dan weer op theatrale wijze voor aan het dansen is.
Deze slideshow vereist JavaScript.
Even later komt ook toetsenist James naar voren en zingt een stukje mee en dan wordt duidelijk dat ook hij regelmatig met de andere nummers meezingt, vooral de heftige stukken. Al is hij amper te zien, linksachter op het podium. Naast veel werk van het laatste album passeert ook wat ouder werk de revue, waaronder het iets toegankelijkere Aftermath en Rituals van het vorige album.
Aan het einde van de show wordt er nog even gas bij gegeven, met als afsluiter weer eentje van het laatste album, Drip en zie je de moshpit nog net even iets wilder worden. Als de laatste noot gespeeld is, laat ik nog even op me inwerken wat een unieke band we hier vanavond hebben gezien.
Rolo Tomassi is one of a kind en de aanwezigen hier vanavond zullen blij zijn dat ze hiervoor op deze maandagavond van de bank af zijn gekomen. Overweldigend!
Gewoon Johan presenteerde de release van de nieuwe videoclip Love Bytes in Pixel-Arcade aan de Tramkade. De release werd zeer toepasselijk op Valentijnsdag, de dag van de Liefde, gehouden. Love Bytes gaat over de mega overload aan reels, apps, tweets en likes die online staan en hoe dat kan leiden tot afstomping.
Love Bytes
Pixel-Arcade is een klein paradijs voor zowel gamers van het eerste uur als hun nazaten. De locatie voor deze release van Love Bytes is natuurlijk perfect. Johan van Bommel aka Gewoon Johan is de gastheer van de avond. Hij vertelt hoe de clip tot stand is gekomen.
Deze slideshow vereist JavaScript.
Franky Zero, de artiestennaam van Frans Ouwerkerk, liep met een concept rond met de naam Love Bytes. Franky wilde dat jonge artiesten zijn idee gingen uitvoeren en kwam daarvoor terecht bij Frans de Visser van Studio Cube. Frans op zijn beurt betrok Gewoon Johan bij het project. Samen met Johan zette hij de teksten om. Frans produceerde het nummer verder nadat Franky Zero met zijn eerste versie kwam. De Visser voegde instrumenten toe en bracht een duidelijk refrein/hook in het nummer aan. Daarnaast zette hij het op beeld en zorgde voor de editing. Een deel van de opnames vond plaats in Pixel-Arcade.
De release werd feestelijk gevierd met een Love Event. De avond werd gevuld met korte optredens van Romeo, Thirza de Koning, Gewoon Johan & zangeres Tacani en Niels Coopmans aka Nelis.
Singer-songwriter Romeo trapte de avond af met twee liedjes die hij op gitaar begeleidde. De liefde was vanzelfsprekend hét thema. Dat was ook het geval bij zangeres Thirza de Koning, alleen pakte zij het stukken lichtvoetiger op zoals te horen in haar fictieve relatie met tv-bioloog Freek Vonk en het hele grappige nummer Kale Mannen. Voor dit Love Event had zij zich geheel in roze gehuld.
Maar het wachten was toch echt op de première van de videoclip. Die stond gepland op exact 21:00 uur. Helemaal passend in het beeld werd de clip vertoond op het beeldscherm van een dance speelautomaat, zoiets als de videogame Just Dance maar dan in ouderwets hardware, hieronder te zien met presentator Leo Valentino.
Na de presentatie met ovatie ontvangen bedankte Johan iedereen die bij heeft gedragen aan de totstandkoming van de clip waar hard aan is gewerkt. Daarna gaf ie een krachtige act weg met elektrische gitaar. Het was een mix van bluesrock met rap. Uit het publiek – jammen werd sterk aangemoedigd deze avond – stapte zangeres Tacani naar voren en gaf samen met Johan nog wat nummers weg.
Als laatste op de setlist stond Niels Coopmans aka Nelis geprogrammeerd. Deze artiest uit Nijmegen beweegt zich tussen zang, rap en spoken word. Nelis is een humoristisch-melige entertainer en weet het publiek mee te krijgen met zijn onnavolgbaar verrassende liedjes.
Een geslaagd Love Event met een uitgesproken en gemêleerd publiek vrolijkte deze Valentijnsdag op geheel eigen wijze op. Pixel-Arcade is een verrassende locatie en lof aan Frans de Visser en Johan van Bommel die alle puzzelstukjes bij elkaar brachten.
