Recensies | KLANKGAT

jun, 2017

Dutch Concert Big Band ft. Trijntje Oosterhuis
Recensie van de afsluiter van Jazz in Duketown 2017

Lekkere Jazz met teugen soul om bij weg te dromen van de Dutch Concert Big Band gecombineerd met de loepzuivere stem van Trijntje Oosterhuis met het vertrouwde hese randje. Een afsluiter waarvan je hoopt dat er nooit een einde aan komt. Het voelt als een geoliede machine. Ieder stukje van de puzzel klopt.

Trijntje Oosterhuis

Op de Parade kun je deze Tweede Pinksterdag over de hoofden lopen. Je zou denken dat iedereen elkaars warmte zoekt aangezien de hitte van de afgelopen dagen plaatsgemaakt heeft voor bewolking, maar niets is minder waar! De afsluiter van Jazz in Duketown staat namelijk op het punt te beginnen: niemand minder dan Trijntje Oosterhuis, samen met de Dutch Concert Big Band o.l.v. Kevin van den Elzen (oprichter, drummer én dirigent, red.)

Deze slideshow vereist JavaScript.

Vroege vogels krijgen een voorproefje in de vorm van een soundcheck, waarna Trijntje van het podium loopt met de belofte “zo terug te zijn”. Eerst is het de beurt aan de Dutch Concert Big Band, welke twee arrangementen speelt zonder de zangeres waaronder een van Bob Mintzer (‘Sing a simple song’ welke is gebaseerd op Sly & The Family Stone, red.) Beiden relaxte Jazznummers met flinke contrabas- en blazerspartijen, waarmee het publiek al aardig opgewarmd wordt.

Opeens klinken de klanken van Burt Bacharah’s Do you know the way to San José, waarna Trijntje het podium betreedt. De Dutch Concert Big Band alleen klonk al fantastisch, maar met de toevoeging van Trijntje wordt een nieuwe dimensie gegeven aan het genre Big Band. De mate van opvoering is haast niet te onderscheiden van de opname zoals deze te vinden is op ‘The look of love’, het album van Trijntje Oosterhuis uit 2006.

Ze vervolgen met We’ve only just begun, geschreven door Benjamin Herman (New Cool Collective, red.) waarna Beautiful morning van John Clayton wordt gespeeld. Van die laatste componist zullen we vanavond meerdere nummers horen. Zowel Trijntje Oosterhuis als de Dutch Concert Big Band halen namelijk veel inspiratie uit zijn muziek.

Voor de geliefden

Na veel uptempo nummers is het tussendoor ook tijd voor wat rustigers. “Voor de geliefden onder ons”, zegt Trijntje waarna I wish you Love over de Parade begint te klinken. Je voelt dat het nummer impact heeft op het publiek. Na afloop is Trijntje zelf ook zichtbaar geëmotioneerd, vooral door het feit dat ze het heerlijk vindt om met een bezetting als de Dutch Concert Big Band op te mogen treden.

Tijdens het Laren Jazz Festival is Trijntje Oosterhuis de Dutch Concert Big Band tegen het lijf gelopen. Ze hebben direct een klik en spreken af om vaker samen te komen, het repertoire verder uit te breiden en uiteindelijk ook samen op te treden. Vandaag op Jazz in Duketown is de eerste keer dat ze samen spelen, echter is daar niks van te merken. De chemie is top, welke zich mede door de gedeelde passie voor muziek uit in een fantastisch optreden.

Stevie Wonder

Dat Trijntje Oosterhuis een groot bewonderaar is van Stevie Wonder mag na dit optreden zeker geen geheim meer zijn, aangezien er meerdere nummers van Stevie gespeeld worden. Naast losse nummers is voor de gelegenheid ook een heuse medley in elkaar gezet bestaande uit My cherie amour, You are the sunshine of my life en Isn’t she lovely. Ondertussen begint – alsof het zo heeft moeten zijn – ook de zon weer lekker te schijnen. Het plaatje is compleet.

Met een snelle blik op de klok zien we dat het bijna 6 uur is, en het optreden zijn einde nadert. Trijntje roept de hele band naar voren voor een applaus waarna de toegift wordt gespeeld in de vorm van het Caribisch klinkende Last Saturday Night. Daarna is het dan toch écht voorbij. Terwijl het publiek “we want more!” roept verlaten zowel Trijntje Oosterhuis als de Dutch Concert Big Band het podium en wordt Jazz in Duketown afgesloten. Wát een spektakel is het afgelopen anderhalf uur geweest!

Foto’s: Sonny Gillissen

jun, 2017

Joshua Redman virtuose subtiele bop meestersaxofonist
Recensie en interview van Joshua Redman

Joshua Redman (1969) behoort tot één van de belangrijkste vertegenwoordigers van de moderne jazz. De Joshua Redman Trio was een topattractie van Jazz in Duketown 2017.
Zijn stijl wordt ook wel neo-bop genoemd dat voorkomt uit de bebop met de jong overleden saxofonist Charlie Parker als grote exponent. Tegelijkertijd hoor je ook de grote jazz traditie in het werk van Joshua Redman.

Onverwachte dingen
Redman vindt spelen op openlucht festivals erg leuk, ondanks dat er volgens hem altijd onverwachte dingen kunnen gebeuren. Het enige onverwachte tijdens dit optreden was het weg dwarrelen van Redmans bladmuziek door een windvlaag. Redman speelde stoïcijns door, terwijl zijn bassist de bladeren opraapte en terugzette op de muziekstandaard.
Het trio speelde zelfverzekerd verder. Een soundcheck vonden deze Amerikanen trouwens ook niet nodig. Er werd meteen gespeeld op het moment dat het drietal het podium op de Bossche Markt betrad.

Het openingsnummer was het aloude Mack The Knife dat zeer energiek werd gespeeld tot aan de laatste blaasstoot. Daarna zochten Redman & co het meer in rustiger vaarwateren met soms hier en daar wat plaagstoten. Het was bebop of neo-bop maar dan subtiel gespeeld. Ik raakte de concentratie na een tijdje kwijt en keek om me heen wat ik beschouw als een slecht teken. Ik verveelde me.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Focus
Uit de gezichten van veel mensen las ik af dat ik misschien de enige was die zijn concentratie niet kon vasthouden. De focus op de muziek was groot en algemeen, maar ik kreeg het gevoel dat Redman nogal op de automatische piloot speelde. Gelukkig maakte het laatste nummer een einde aan deze sombere gedachten. Dat einde, dat was fenomenaal.

Redman blies hard en zacht door zijn saxofoon. Scherpe en donkere tonen snerpten en basten over de Bossche Markt en toen drums en bas inzetten, was ik er weer helemaal bij. Het was een weldadige cocktail van funk, jazz en bebop waar zelfs een James Bond van zou gaan dansen. De toegift bracht het publiek helemaal in extase.

Kort interview
Joshua Redman gaf na afloop slechts een kort interview af van vijf minuten. Hij begon te zeggen dat hij zeer ingenomen was met het publiek in Den Bosch.

“Ik vond de aandacht van het publiek erg hoog. Dat stelde mij en de band in staat om ons spel heel subtiel neer te zetten. De reikwijdte van ons geluid werd daardoor optimaal gehaald. De focus van het publiek gaf ons energie. We vertrokken vanochtend heel vroeg vanuit een voorstad van Berlijn. Ik was een beetje moe, toen we hier aan het optreden begonnen. Maar die is nu helemaal weg.”

“De rol van de saxofoon in de geschiedenis van de jazz is erg groot. De saxofoon is een zeer krachtig en dominant instrument. Binnen de instrumentele jazz is de saxofoon het meest vocale instrument.” Joshua Redman refereerde hierbij aan een vergissing van de speaker die hem aankondigde als één van de belangrijkste zangers van de moderne jazz.

“Ik speel op een vintage saxofoon uit 1948. De saxofoon die ik van mijn overleden vader [Dewey Redman, red.] heb geërfd, laat ik thuis.”

“Ik leef van mijn optredens en ben blij en dankbaar dat ik zo vaak word uitgenodigd. Eigenlijk maakt het mij niet zoveel uit waar ik speel. Ik houd van spelen op openlucht festivals, maar speel net zo lief in kleine en intieme clubs of elegante concertzalen. Het is mijn broodwinning.”

Joshua Redman trad op met zijn vaste begeleiders: bassist Reuben Rogers en drummer Gregory Hutchinson. Met het Joshua Redman Trio sloot Jazz in Duketown 2017 het jazzfestival op de Markt af. Op de Parade was het definitieve sluitconcert met Trijntje Oosterhuis al begonnen.

UPDATE: Joshua Redman bracht in juni 2018 het nieuwe album Still Dreaming uit in samenwerking met drummer Brian Blade, bassist Scott Colley en trompettist Ron Miles. Still Dreaming is geïnspireerd door de band Old and New Dreams, waarvan de vader van Joshua Redman, Dewey Redman, een integraal onderdeel was.

jun, 2017

Gitarist Al Di Meola kiest akoestisch op Europese tour
Ontboezemingen van een rasechte Beatles fan

Gitarist Al Di Meola (1954) vond het prettig om op de Markt op te treden tijdens Jazz in Duketown. Hij houdt ervan om buiten te spelen.
Wel had hij wat last van het geluid van de andere podia in de binnenstad. “Het publiek ervaart een optreden toch anders dan wij die op het podium staan.” Di Meola speelde onder meer twee nummers van The Beatles; While My Guitar Gently Weeps van George Harrison en Because van Lennon/McCartney.

Al Di Meola akoestisch vs elektrisch

Al Di Meola is volop actief, zowel in de studio als op het internationaal podium. Een nieuw album staat op stapel. Hij speelde een paar nummers daaruit tijdens zijn optreden waaronder één dat is opgedragen aan zijn dochtertje.

Op 4 juni heeft Al Di Meola een optreden in Napels in Teatro San Carlo. Na een korte stop in Zuid-Italië om familie te bezoeken toert hij verder door Letland, Duitsland en Roemenië. Van 23 tot en met 25 juni speelt Di Meola in jazzclub The Iridium in New York bij het NYC Special Acoustic Duet Performance.

“Dat akoestisch optreden in The Iridium is nogal uitzonderlijk. Als mijn naam valt in Amerika dan wordt het woord ‘electric’ in één adem genoemd. Dat is niet het geval in Europa waar het publiek meegroeide met mijn muzikale ontwikkeling als jazzgitarist vanaf de jaren ’70. ”

“Elektrisch optreden houdt een groot risico voor mij in gezien mijn gehoorproblemen. Dat is één van de redenen dat ik voor het akoestisch spel heb gekozen. Het Europese jazzpubliek begrijpt dat en gaat daar in mee. Ik zou om die reden alleen al wel jarenlang door Europa kunnen toeren.”

Deze slideshow vereist JavaScript.

The Beatles en The Abbey Road Studio
Al Di Meola bewonderde twee bands: Return to Forever van Chick Corea én al vanaf zijn jeugd, The Beatles. Het lukte hem op negentienjarige leeftijd toe te treden tot de band van Chick Corea.

“Gitarist zijn bij Return to Forever was toen het hoogst haalbare. Ik droomde van die positie – it was the number one chair – en die droom kwam uit.
Ik denk dat ik net 20 was en met de band namen we in de Record Plant Studio in New York de eerste takes voor het album Where Have I Known You Before op, toen ik in de kamer ernaast John Lennon zag staan.”

“Hij stond daar. Zomaar! Ik werd weer een klein, bang kind en durfde niet naar hem toe te gaan. Terwijl ik toch met zijn tienjarige zoon Julian heb staan pingpongen bovenin de studio. Maar Paul [McCartney. red.] die heb ik wel ontmoet.”

Tribute Beatles album
In 2013 bracht Al Di Meola het album All Your Life – A Tribute To The Beatles uit. Het album werd opgenomen in de Abbey Road studio van The Beatles. Al Di Meola wilde de unieke sound van de beroemde studio laten doorklinken in de tribute album.

“De Abbey Road studio is waarschijnlijk de beste studio in de wereld. Elke dag dat ik daar aan het werk was , liep ik wat verbijsterd rond. Daar stond bijvoorbeeld nog de piano die gebruikt werd voor Obladi-Oblada en Lady Madonna.”

“Ik laste na de opnames een pauze in en keerde terug naar de States. Ik dacht, ik kan het album afmaken in New York of in mijn eigen studio in Jersey. Ik wilde er rustig de tijd voor nemen en besloot een huis in The Hamptons [dorpsgemeenschap bekend door de vele beroemdheden, red.] voor vier dagen te huren om aan de eindopnames te kunnen werken. Ik wilde altijd al een huis huren in The Hamptons.”

“Dat ging nogal moeilijk maar uiteindelijk lukte het. De eigenaar van het huis belde mij op en hij zei dat mijn buurman een beroemde rockster was. Ik dacht, misschien Bon Jovi of zoiets. Maar hij zei dat het Paul McCartney was. Mijn mond viel open. Toen ik ernaar toe reed, stond Paul daar met zijn vrouw en een paar vrienden bij de oprit. En zo ontmoette ik Paul McCartney.”

Op Jazz in Duketown trad Al Di Meola op met zijn vaste begeleiders, gitarist Peo Alfonsi en percussionist/drummer Peter Kaszas.

Het tweede album Elegant Gypsie (1977) van Al Di Meola was toentertijd zijn meest populaire en succesvolste elpee toen de platenmarkt op het hoogtepunt stond. In het interview met KLANKGAT wees Al Di Meola maar weer eens op de funeste gevolgen van streaming diensten zoals Spotify op de muziek en op hen die professioneel van muziek willen leven. Al Di Meola woont een half uur rijden van downtown New York City. Hij komt er vaak of met de bus of met de metro om de sfeer in The Village weer op te snuiven, een ijsje te eten of om naar Central Park Zoo te gaan.
Het nieuwste album OPUS van Al Di Meola is nu verkrijgbaar.

jun, 2017

De heerlijk groovende en swingende surf jazz van BRUUT!
Recensie van BRUUT! op Jazz in Duketown 2017

De topmuzikanten van BRUUT! uit Amsterdam stonden vrijdagavond tijdens Jazz in Duketown op de Markt in Den Bosch.

BRUUT!

Het plein is aardig gevuld als de heren om 23.00 het podium betreden. Ze beginnen hun set met een aantal rustige nummers die in een jazzy nachtclub niet zouden misstaan.

Het publiek kan hun aandacht er niet echt bij houden en kletst rustig verder. Sommigen zelfs met hun rug naar het podium.
Na het derde nummer is een deel van het publiek helaas al weer verdwenen. Dat is jammer. Voor de band, maar ook voor de mensen die dus de rest van het optreden missen. Want als de mannen van BRUUT! even gas geven dan blijkt waartoe ze in staat zijn.

Groovende en swingende surf jazz.

Met Maarten op sax die de show steelt met zijn virtuoze spel. Niet te vergeten excelleert de solide ritmesectie met Thomas op contrabas en Felix op drums . Maar de echte surfsound wordt gecreëerd door Folkert met zijn Hammond orgel. Dat hoor je vooral in een nummer als Baha van het nieuwe album Superjazz. Daarmee kregen ze een deel van het publiek wel aan het dansen.

Tegen het eind van de set toont Maarten trots hun nieuwe album aan het publiek. Nu nog in beperkte oplage beschikbaar op stijlvol oranje vinyl. De aanwezigen die wel tot het einde blijven worden getrakteerd op twee geweldige uitsmijters waarbij je niet stil kunt blijven staan.

Dan wordt nogmaals bevestigd waar BRUUT! toe in staat is. Elkaar en het publiek muzikaal opzwepen met hun sublieme solo’s en stuwende, groovende ritmes, allemaal gelardeerd met die Hammond orgel. Wart een sound is dat toch. Hammond Forever.

Superjazz, niet alleen de titel van hun nieuwe album, maar ook een nieuwe stroming in de jazz, waar deze mannen alleenheerser van zijn. Top optreden.

Review Esquire
is it jazz? Surf? Rock? It doesn’t matter. Just enjoy it!
As Joshua Redman once said about BRUUT!: “Tightly woven tunes with a free, open spirit. Fun wild party vibe. Serious cats!”

BRUUT!

Maarten Hogenhuis – Sax
Folkert Oosterbeek – Hammond
Thomas Rolff – Bass
Felix Schlarmann – Drums

apr, 2017

IkBand van blues, jazz, funk tot poprock en gothic
Jonge deelnemers leren in twee maanden wat het betekent om in een band zitten

De IkBand avond van de vier IkBands in Plein 79 op 29 april toonde een waaier aan muziekgenres. Van blues, jazz, funk tot poprock en gothic. Naast de diverse genres verschilde het technisch niveau van de bands nogal van elkaar – van beginnende tot (ver)gevorderde musici.

IkBand avond
Zaterdagavond presenteerden een jonge lichting van Bossche bands zich voor de eerste keer aan het publiek in Pleinzaal 79. Deze Bandavond werd georganiseerd door Studi073 en gehost door Muzerije.

Line up IkBand

De volgende bands traden in deze volgorde op:

Rolmops, één nummer Nederlandstalig, een cover van Rory Gallagher en twee eigen songs
Take It Away, covers van popsongs uit de seventies, eighties & nineties
Pablo IJscobar, gothic met een cover van Within Tempation
Propaghandi, funk & soul met covers van onder meer Amy Winehouse

Plein 79

De zaal van Plein 79 was goed gevuld. Ook alle bandleden stonden in de zaal. Sommigen waren ‘all dressed up’ voor hun optreden, de meesten waren casual gekleed. Er hing een gezonde nervositeit in de ruimte.

Om 20.00 uur kwam de speaker op het podium om de eerste band, Rolmops, aan te kondigen. De band begon met een kort Nederlandstalig lied met de rolmops als onderwerp. Het tweede nummer was een cover van Messin’ with the Kid van blueslegende Rory Gallagher. Daarna speelde de band twee eigen nummers.

De tweede band was Take It Away, een meidengroep met uitzondering van de drummer. Take It Away speelde covernummers uit de jaren ’80 en ’90. Technisch ging een en ander mis. Na een korte break kon de groep lekker door gaan met spelen.

De derde band was nogal een verrassing. De band heet Pablo IJscobar en je verwacht met zo’n naam echt niet dat deze band gothic ging spelen. Maar jawel en de zangeres deed met verve een cover van Within Temptation. Het klonk goed, luid en zeer overtuigend.

Propaghandi, de laatste band had moeite om bandleden in de groep te houden. Daarom werd een beroep gedaan op een aantal muziekcoaches van Studi073 zodat de band deze avond alsnog kon optreden. De soul klonk professioneel en de zangeres coverde met vlag en wimpel een nummer van niemand minder dan Amy Winehouse. Luid applaus was haar deel.

Roos Bertens
Ik sprak na afloop met Roos Bertens die drie jaar geleden het eerste IkBand project onder haar hoede nam.

IkBand is een project dat door voormalig crewlid Roos Bertens is bedacht. In 2015 startte zij de eerste IkBand op onder begeleiding van Team Studi073. Roos benadrukte dat zowel de organisatie, coaches en de deelnemers het ontdekken niet uit het oog mogen verliezen. Het ontdekken van talent en persoonlijkheid vindt zij essentieel voor het welslagen van het project IkBand.

De jonge IkBand deelnemers leren in twee maanden wat het betekent om in een band zitten. Ze zijn er niet alleen voor zichzelf maar moeten ook ‘bandgericht’ denken en handelen wil een band enige kans van slagen hebben. Dat is de erfenis die Roos Bertens heeft nagelaten aan dit leuke en unieke IkBand project.

IkBand coaching

Twee maanden kregen de groepsleden van de bands de tijd om onder begeleiding van muziekcoaches van Studi073 gehost door Muzerije zich tot een echte band te vormen. Coaches: Yassine Belghanch, Anne van Damme, Djurre van Dijck, Hugo den Hartog, Jared Kroese, Frans de Visser, Alex Verboven, Jacco Wijnia.

apr, 2017

Don Javor debuut en presentatie CD Coming Soon
Garage Bluesrock gecombineerd met rap

“Coming Soon” is de titel van de EP die speedbluesband Don Javor zondag 23 april presenteerde tijdens de release in de grote zaal van het Willem Twee Poppodium.

Fokko
Het publiek wordt opgewarmd door singer-songwriter Fokko frontman van de band Want Want. Hij brengt, naast rauwe maar toch gevoelige Nederlandstalige nummers, enige verwarring over hoe ‘Don Javor’ nou eigenlijk uitgesproken moet worden. De combinatie van zijn warme stemgeluid en rauwe gitaarspel voorziet de zaal van een rustige en intieme sfeer. Veel nummers vertellen verhalen uit het verleden. Veelal over de liefde, maar niet altijd even positief.

Don Javor
Er heerst een gezellige drukte in de zaal als de gordijnen zich openen voor Don Javor. Zonder aankondiging wordt de eerste noot gespeeld, waarmee ze de aandacht van het publiek pakken en niet meer loslaten. Het genre is moeilijk definieerbaar. Het is Garage Bluesrock gecombineerd met rap. Een bijzondere combinatie. Deze doorgewinterde muzikanten zetten een strakke set neer. Ze hebben er duidelijk zin in, spelend voor een aardig gevulde zaal met veel bekenden.
In de veelzijdige nummers lopen catchy refreintjes gesmeerd over in hiphop, blues en rock. De rap is niet altijd even verstaanbaar, maar brengt een sfeer met zich mee die een totaal andere kleur aan de muziek geeft. De muzikanten staan vol energie op het podium, alsof ze nooit anders hebben gedaan. Don Javor houdt wel van stevige rock met een flinke dosis blues erin.

Kinderen
Tijdens de laatste twee nummers mogen alle kinderen het podium betreden. Ze toveren een glimlach op ieders gezicht met hun enthousiasme, en de energie druipt bijna van het podium af. Na een laatste toegift zit het er toch echt op en wordt het publiek tevreden achtergelaten. Ik denk dat we nog veel van Don Javor gaan horen.

Op deze zondag 23 april is het recensie team KLANKGAT opgericht. De naam van het team werd tijdens een brainstorm sessie door Aya Dupont voorgesteld en unaniem door de anderen aangenomen.

jan, 2017

Navarone unplugged in Maestro’s Recordcafé
Dark Americana klinkt draadloos dreigender dan elektrisch

De rockband Navarone speelde unplugged nummers van het album Oscillation in platenzaak Maestro’s Recordcafé op zaterdag 28 januari. De band trad op voor een enthousiast Bosch publiek.

Navarone unplugged

Navarone begon met Snake, het eerste nummer van de plaat Oscillation en het was al gelijk raak. Volgens drummer Bram Versteeg is Snake echt een ‘hardrock nummer met attitude’.

KLANKGAT: Ik vind het nummer unplugged veel spannender dan de elektrische versie.
Bram Versteeg: Dat kan, iedereen kan zo zijn voorkeur hebben. We hebben vanochtend gerepeteerd op sommige nummers om te kijken hoe ze akoestisch klinken en ze wat aangepast. Snake kreeg op deze manier een extra dreigende lading en zou goed passen in een thriller-serie zoals True Detective. Als ik het dan mag plaatsen zou ik het Dark Americana willen noemen.

De band vervolgde na dit sterke openingsnummer met de andere nummers van het nieuwe album zoals Don’t Belong, Soon I’ll Be Home en Showtime. Ik zag sommige mensen meezingen. Dat zag ook zanger Merijn van Haren die daar een opmerking over maakte. ” Ik zie mensen meezingen. Dat vind ik knap want de plaat is pas tien dagen uit.”

De frontman van de band kreeg het publiek goed mee bij de wat meer toegankelijke nummers door de mensen mee te laten zingen. De band zat goed in zijn vel en had er duidelijk zin in. Door die goede zin en het enthousiaste publiek speelde de band veel langer dan gepland. Het optreden zou hooguit een half uur duren maar dat werd met meer dan een uur overschreden.

2017 kan wel eens het jaar van dé grote doorbraak voor de band worden, schreef 3voor12 in haar recensie over het optreden van Navarone op 20 januari in Doornroosje, Nijmegen. Dat zou zomaar kunnen. Het nieuwe album heeft hit potentie genoeg.

Benaderbaar Navarone
Mocht die doorbraak er inderdaad komen en Navarone bekend ja zelfs beroemd wordt, dan zijn optredens zoals afgelopen zaterdagmiddag in Den Bosch op zo’n kleine locatie verleden tijd. Toch wil de band benaderbaar blijven, zei Bram Versteeg.

Blijft Navarone in de toekomst nog zo benaderbaar?
Je moet elke situatie inschatten. Als er duizenden mensen op je afkomen dan kan je niet iedereen te woord staan. Wij vinden dit soort optredens zoals hier in deze platenzaak erg leuk om te doen. Laatst hadden wij een signeersessie van onze nieuwe plaat. Daar kwamen veel mensen op af. Dan kan je echt niet iedereen te woord staan.

Navarone schakelde voor het maken van Oscillation producent Joost van den Broek in, in een vaste studioruimte van Sandlane Recording Facilties in Rijen, N-B. Dat had de band nog nooit gedaan. De opnames begonnen in de zomer van 2016 met maandenlang spelen, opnemen en editen. Eigenlijk zou Oscillation op 22 oktober 2016 uitgebracht worden maar dat werd verzet naar 20 januari 2017. De reden was een nieuw platenlabel (Rodeostar) en een nieuw management.

Leden Navarone:
Merijn van Haren (zang),
Kees Lewiszong (gitaar),
Roman Huijbreghs (gitaar),
Bram Versteeg (bas),
Robin Assen (drums)

dec, 2016

Michael Dotson Chicago blues in Maestro’s Record café
Dutch Tour 2016 van een bluesgigant

Gitarist Michael Dotson (59) speelde onvervalste Chicago blues in Maestro’s Recordcafé. De platenzaak in de Hinthamerstraat liep zondagmiddag 11 december vol liefhebbers van deze blues genre. Michael Dotson is op dit moment op tournee. Het is zeker 4 jaar geleden dat hij in Nederland is geweest. Als een soort intro zei hij voordat hij ging spelen: “I love Northern Europe.”

Wie is Michael Dotson

Dotson geldt als een van de meest authentieke Chicagoblues gitaristen van zijn generatie. En dat was zondagmiddag in het Recordcafé goed te horen. Begeleid door een drummer speelde deze begenadigde gitarist de ene na de andere song.

Zijn ietwat rauwe stem past natuurlijk naadloos op dit blues genre. Door de pers van de vakbladen en de nationale en internationale radio wordt Dotson geprezen om zijn eenvoud en het fabelachtige gitaarspel.

Zijn riffs roepen allerlei soorten beelden op zoals lange treinen die door de vlaktes van Noord-Amerika rijden. Dotson zelf sprak over evaporated blues. Wat hij daarmee bedoelde werd niet echt duidelijk. Maar wat maakt het uit? Het was gewoon fijne, rauwe muziek. Recht naar je hart.

Van side- naar sologitarist
Michael Dotson speelde jaren als sidegitarist in de Chicago bluesscene. Zes jaar lang was hij gitarist bij Magic Slim & the Teardrops. Dotson won met deze formatie de vooraanstaande WC Handy Award in 2003. Hij toerde jarenlang met Magic Slim door Zuid- en Noord-Amerika.

Daarnaast toerde hij met diverse andere artiesten door onder meer Japan, Spanje, Duitsland, België en Nederland. Na deze tour sloot hij zich aan bij Mississippi Heat, een van de langstlopende Chicago Bluesbands.

Dutch Tour
En nu is Michael Dotson weer beschikbaar voor alle blues podia en festivals in Nederland en België voor een solo of bandshow zoals in het Recordcafé in Den Bosch. De platenzaak stond vol liefhebbers van de Chicagoblues en met name van deze bluesgitarist. Zijn lange hypnotiserende solo’s en felle riffs dompelen je in het warm bad van de blues. Het was alsof je in een lange goederentrein zat die dagenlang door de eindeloze vlaktes van Noord-Amerika trok.