Recensies | KLANKGAT

dec, 2017

Finale Bossche Band Battle 2017 is gewonnen door…
Een bandwedstrijd met veel diversiteit en een hoog niveau

Eindelijk is het dan zo ver. Vanavond wordt in de grote zaal van Willem Twee Poppodium bepaald welke band de Bossche Band Battle van 2017 wint. Er hangt al aan goede sfeer door de aanwezigheid van het publiek en de plaatjes van de DJ.

PARAMATMAN

Bossche Band Battle 2017 — Paramatman drummer

PARAMATMAN, het rockduo, mag de avond openen. Dit doen zij met veel energie, zoals we ze kennen. Wat me opviel is dat het licht perfect bij de muziek paste, complimenten aan de lichtman. De tekst ‘I wish you were more like me’ vind ik geniaal. Ook straalt er veel plezier van de drummer af, bijna de hele tijd zit hij met een lachend hoofd achter zijn drumstel, dat voor aan het podium staat. Het nummer ‘Godless Creature’ kwam voorbij, wat ondanks dat je het eerder gehoord hebt, toch interessant en spannend blijft. De drumsolo kwam ook weer voorbij en ook de zang van de drummer voegt veel toe aan het eind van de set.

White Elephant

Onder een luid applaus begint White Elephant te spelen. Ze hebben nieuw materiaal ingestudeerd en openen met een intro. De zaal is voller dan eerst en er is zelfs een spandoek met ‘White Elephant’ in de zaal. De set kent een fijne afwisseling in de tempo’s en emoties van de nummers. Ook stelt de frontman de hele band voor terwijl er op de achtergrond muzikaal wordt doorgespeeld. Hij vertelt dat dit het allereerste liedje is dat de band ooit schreef, waardoor je in de band wordt meegenomen. Het tempo gaat nog één keer omlaag voordat de band een nieuw nummer speelt en afsluit met erg gemeende en expressieve vocalen in het nummer.

A Fool’s Errand

Het publiek is erg enthousiast als A Fool’s Errand het podium betreedt. Met een trompet intro wordt de set gestart. Ondanks dat de nummers geen zang en tekst hebben, gaat het eerste nummer over een kleine Bossche jongen met grote problemen, aldus de bassist die toch een frontman rol heeft.
De loopjes op de bas zijn erg vet, en de melodische gitaarsolo ook, maar soms heb ik het idee dat de sounds niet helemaal in balans zijn, maar dat kan ook smaak zijn. De bassist leest een gedicht voor over kantoorwerk, waar ook het volgende nummer over gaat. Erg leuke afwisseling in de set. Voor één nummer komt er een zangeres als verrassing. Tijdens het laatste nummer barst de energie van de frontman los, wat erg leuk is om te zien. Eigenlijk had de band nog een nummer in petto, maar helaas zaten ze al over de tijd.

Instant Matter

Als laatste strijdt Instant Matter voor de titel. Met hun sferische muziek beginnen ze te spelen en doen lekker hun ding. Opvallend is de strakheid van de instrumenten. Het is een band die goed op elkaar kan vertrouwen en duidelijk ervaring heeft. De dromerige vibe is misschien niet voor iedereen even goed te begrijpen, persoonlijk hou ik er wel van. Snel komt er verandering in de sound waardoor het publiek ook losser komt. Dit nummer heeft iets meer body door de rock- en funk invloeden die goed te horen zijn. Het nummer ‘Slow Down’ kent een mooie boodschap, waarmee Instant Matter afsluit.

Individuele prijzen
Terwijl de jury in overleg gaat, wordt het publiek vermaakt met de livemuziek van de Koppersnellers Brass Band, een band met veel blaaswerk zoals de naam al doet vermoeden. De Koppersnellers zijn deze avond met wel negen leden op komen dagen.

Presentator Noël Josemans komt op samen met de juryleden en gaat de uitslag bekend maken. Eerst worden er nog losse prijzen uitgereikt. Zo gaat de prijs voor de beste drummer naar Erik Dera van Instant Matter. De prijs voor de beste gitarist wordt gewonnen door Koen Jacobs, de zanger en gitarist van PARAMATMAN. De prijs voor de beste bassist gaat uit naar Alwin Ven, van A Fool’s Errand. Vincent Schulte van White Elephant neemt de prijs voor beste vocalist in ontvangst. Deze vier muzikanten winnen een jaar lang een muziektijdschrift naar keuze.

Uitslag

Dan komt de uitslag wie de bandwedstrijd gewonnen heeft. Wat de uitslag ook mag zijn, elke van deze vier bands is door de selectie gekomen van meer dan veertig aanmeldingen. Ook de voorrondes en halve finales hebben deze bands getrotseerd en wachten nu op de uitslag. Elke band mag meer dan trots zijn op wat ze hebben laten zien. De eerste prijs gaat naar… PARAMATMAN! Zij winnen een complete single opname bij Studio Cube. Ook krijgen ze een videoclip in samenwerking met Thijs Schnater en een optreden op het Oranjekade festival. Tweede is geworden… White Elephant! Ook zij gaan niet met lege handen naar huis. Een workshop songwriting van Anne van Damme en een optreden op Rauwkost festival zijn in the pocket.

Achteraf
Het was een bandwedstrijd met veel diversiteit en een hoog niveau. Persoonlijk heb ik veel leuke bands en locaties gezien, en vooral veel leuke nieuwe mensen ontmoet. Ik wil de organisatie bedanken en hoop jullie volgend jaar zeker weer te zien. Ook alle lezers een mooi en muzikaal 2018 toegewenst!

foto’s: Aya Dupont, Casper Menting, Ronald Rijken

dec, 2017

Deathmetal, punk en heel veel flesjes bier
Woodkots een bizar kerstfeest in WSC

Kerstmis, vrede op aarde. De tijd om aan je medemens te denken. Dat doen Woodkots en Jezus Sanseveria ook, alleen doen zij dat op hún manier. Heel anders, heel veel anders. En dat alles in het WSC, skatecenter van Den Bosch.

Kerstmis, vrede op aarde. De tijd om aan je medemens te denken. Dat doen Woodkots en Jezus Sanseveria ook, alleen doen zij dat op hún manier. Heel anders, heel veel anders.
Woodkots Live Aids is een samenwerking tussen de band Jezus Sanseveria en non-profit organisatie Woodkots. Live Aids is een hele dikke knipoog naar Band Aid een liefdadigheidsgroep die in 1984 werd opgericht door Bob Geldof (Saint Bob) met als doel geld in te zamelen om de hongersnood in Ethiopië te bestrijden. Live Aids werd zaterdag 23 december gehouden in World Skate Center (WSC) aan de Buitendijk in Den Bosch.

Woodkots Live Aids

Bij Woodkots Live Aids is alles een tikkeltje anders. Of zoals Daniël van Vugt van Jezus Sanseveria het verwoordde: “Nou, het is allemaal vorig jaar begonnen met een uit de hand gelopen grap, een Kerst videoclip. We wilden een kerstnummer doen en dat komt natuurlijk door de naam van de groep, Jezus Sanseveria. We konden natuurlijk ook een thema kiezen met een plant, maar Kerst kwam er aan, dus werd het een kerstnummer. We belden dit jaar andere bands op en die wilden meedoen en zo ontstond Live Aids met een knipoog naar al die goede doelen. De bands mogen allerlei nummers doen met minimaal één kerstnummer. Ik heb gehoord dat sommige bands helemaal gaan uitpakken en ik denk dat dit, met onze muziek, nog nooit is gedaan in Den Bosch qua kerstsfeer.”

Samenwerking

De samenwerking met Woodkots is eigenlijk bijna vanzelfsprekend gelopen. Tennie Lanslots zit in die organisatie én in Jezus Sanseveria. “Toen Daniël met het idee kwam, werd Woodkots erbij betrokken om dat evenement gezamenlijk op te trekken. Dan hoefde Daniël dat niet in zijn eentje te doen.”

Woodkots is geen Bossche organisatie maar heeft al wel een paar kleine evenementen georganiseerd in de Skate hal en een grotere in jongerencentrum De Poort in de Maaspoort. Woodkots organiseert feesten zonder winstbejag.

De bands komen niet allemaal per se uit Den Bosch of Brabant. De tweede band van het programma was KAF wat staat voor Kwakels Actie Front en komt uit De Kwakel, een gehucht in de gemeente Uithoorn gelegen in het zuiden van Noord-Holland.

Punk Kerstmis

De band die Live Aids zou openen, was Team Wasted, volgens Daniël de meest chaotische band van Nederland. Helaas was de gitarist plots ziek geworden en moest er flink geïmproviseerd worden. De oplossing was dat iemand van KAF ging invallen voor die zieke gitarist. Met enig oponthoud kon LIve Aids beginnen, alleen zou Team Wasted zich beperken tot drie nummers en werd hun eigen kerstnummer niet gespeeld. Het publiek reageerde begripvol en was allang blij dat er werd gespeeld.

De set was snel afgelopen en na een korte break, trad KAF aan. KAF is een regelrechte punkband waar twee generaties elkaar in dat genre schijnen te hebben gevonden. De drummer en de gitarist zijn duidelijk van een leeftijd uit de eerste punk golf in de jaren ’70 van de vorige eeuw. De bassist en zanger zijn stukken jonger. Hoe het ook zij, de energie was er niet minder om en de uithalen van de gitarist pasten perfect bij de korte en felle nummers. Punkrock zoals het moet zijn.

De band sloot af met het verplichte kerstnummer met als (waarschijnlijke) titel ‘Kerstklokje, Kerstklokje, Tingetingeling’. Het refrein van het liedje werd eerst met het publiek geoefend en toen iedereen in de zaal van WSC het kon meezingen, barstte het helse kerstlied uit. En zoiets was inderdaad nog nooit gedaan in Den Bosch.

Line up Woodkots Live Aids

Woodkots Live Aids met KAF - ©ronald_rijken — KAF Live! met Kerstklokje, Kerstklokje, Tingetingeling

Team Wasted
KAF
Rockin’ Robbish
The Devil’s 3rd
F.I.S.T. met een EP release show
Complaint
Jezus Sanseveria
The Smelly Cats: tienjarig bestaan
Gaping Moles

dec, 2017

Woodkots: kerstliedjes met grunt en moshpit
Bangers en beukers vieren hun Kerst in World Skate Center

Woodkots presents Live Aids was om een kerstfeest neer te zetten dat net iets anders is dan anders. Iets wat nog nooit is vertoond in Den Bosch tijdens de Kerstdagen. Daar is Woodkots Live Aids zeker in geslaagd.

Woodkots Live Aids

Woodkots: kerstliedjes met grunt en moshpit — Woodkots Live Aids

Verplicht kerstnummer
De hal van het World Skate Center was voor de gelegenheid van Woodkots in kerstsfeer gedompeld. Vooral aan het podium was veel aandacht besteed. Het was een heuse kerststal geworden en vooral het rieten dak boven het podium was een rake vondst. Daar hield dan ook alle gelijkenis mee op. De bands die optraden, gaven de indruk weinig op te hebben met het hele kerstgedoe. Dat gold trouwens voor het hele event.
Er was één eis die de organisatie stelde: elke band moest minimaal één kerstnummer spelen. Die voorwaarde kwam van initiatiefnemer Daniël Vugt van de band Jezus Sanseveria die vorig jaar voor de grap een videoclip maakte van een kerstnummer. Dat werd een enorme hit. Toen Daniël dit jaar bands uitnodigde of zij mee wilden doen aan Live Aids, waren zij maar al te bereid om zijn conditie in te willigen.

Deze slideshow vereist JavaScript.

The Devil’s 3rd
The Devil’s 3rd was de vierde groep die op Live Aids aantrad. Deze trash/heavymetal band bestaat uit drie man: op de drums, Jeffrey Rolink, lead guitars/backing vocals, Bart Geisen en lead vocals, Frans Wijnen.

De band uit Tilburg ging los en werd hartstochtelijk aangemoedigd door echte trouwe fans die de ruimte vlak voor het podium opvulden. Er werden veel grapjes gemaakt en het publiek deed luidkeels mee. De band is bekend van zijn zogenaamde ‘shoutalongs’ met het publiek. Het was al met al een vermakelijk festijn. Vooral toen Frans Wijnen vroeg of het T-shirtje van de gitarist uit moest. De grunt was niet van de lucht en een moshpit [mensen die tegen elkaar aan springen of beuken, red.] kon ook niet uitblijven. Het kerstliedje van deze band ging bijna als vanzelfsprekend over Satan.

F.I.S.T.

Deze bekende Bossche hardcore punkband bestaat uit vier man waaronder bassist Tennie Lanslots die ook in de non-profit organisatie Woodkots zit. F.I.S.T. staat voor Freedom Is Seldom True. Frontman John met felgroene hanekam leidde een vrolijk publiek met een vriendelijke stem alle uptempo liedjes door en ook hier kwam het tot een moshpit. Het kerstaandeel van F.I.S.T. was een cover van Fuck Christmas van de Amerikaanse punkband Fear uit Los Angeles.

De eerste indruk was: ruig, zwarte leren jassen met spikes, wilde haren en bier. Wat echter opviel aan Woodkots Live Aids was de vriendelijke en vrolijke stemming. Iedereen hield rekening met elkaar. Het bewijst eens temeer dat je een boek niet moet beoordelen op zijn kaft. En het leverde meteen ook het bewijs dat je het Kerstfeest heel anders kan vieren. Woodkots is een leuk feestje maar niet voor de teerhartigen onder ons bedoeld.

Woodkots Live Aids was een idee van Daniël Vugt en werd uitgevoerd in samenwerking met non-profitorganisatie Woodkots.
Fotografie: Jane Duursma – website: Made By jane

dec, 2017

The Visual melancholische muziek van een Amsterdamse band
De stem van Anna van Rij dwingt je tot intens luisteren

The Visual maakt muziek waar je echt naar moet luisteren. De stem van zangeres Anna van Rij dwingt je, verleidt je, een heel optreden lang. Het spel van Timon Persoon (keyboards) en Jochem van Rooijen (drums) omkaderen haar vocalen met strakke arrangementen die de intensiteit van haar stem nog verder opvoeren.

Muziek Op Donderdag
Muziek Op Donderdag in Willem Twee concertzaal claimt mensen te verrassen met acts die actueel zijn en een kijkje geven in de wereldkeuken van de muziek. De ervaring leert dat daar geen woord van is gelogen. Er kómen bijzondere artiesten spelen in de foyer van deze voormalige synagoge. Zo ook donderdag 21 december met The Visual, een Amsterdamse band die melancholische muziek komt brengen.

The Visual melancholische muziek van een Amsterdamse band — Anna van Rij

Bij de soundcheck kreeg je een voorproefje wat deze avond zou gaan brengen. Anna stond met haar gitaar in haar eentje voor de microfoon te zingen en of je wilde of niet, je bleef ernaar luisteren en hield op met de dingen waar je mee bezig was zoals foto’s uploaden naar Facebook of een app sturen naar je moeder. Het was jammer dat ze abrupt stopte want je wilde dat ze liever door bleef zingen. Geen soundcheck meer? Dan maar door spelen.

Melancholie is het handelsmerk van The Visual, althans als je de website moet geloven. Dat is zonder meer het geval, want in elk nummer zit die melancholie er duimendik bovenop. Maar zo nu en dan steekt er een strak georchestreerde orkaan op als Jochem de drums roert en Timo voodoo geluiden uit de keyboards tovert.
De kalme beek van de melancholie is veranderd in een bulderende waterval vol woede waarbij de zang van Anna de nodige kracht aan toevoegt en er zelfs bovenuit steekt. Het volume gaat nog verder omhoog en bereikt bijna een hoogtepunt maar het komt niet tot een climax, een verlossing. Want net zo plots is het tumult voorbij en zingt Anna zacht en weemoedig naar het einde van het lied waarbij ze de snaren van haar elektrische gitaar lichtelijk streelt.

The Doors
Heel in de verte hoor je een ijle echo van Jim Morrison, de legendarische frontman van de net zo legendarische band, The Doors. Ik maakte na afloop van het concert daar een opmerking over. Op de momenten van verstilling na het bulderen van de geluidswaterval had Anna zomaar teksten kunnen aanhalen uit de gedichten van Morrison.
“Dat vind ik geen vreemde gedachte. The Doors hebben mij erg geïnspireerd. Toen ik studeerde op het conservatorium in Amsterdam coverde ik met een band de muziek van The Doors. De lyrics uit ‘The Celebration Of The Lizard’ spreken mij erg aan.”

The Visual is niet een band die op zoek is naar snel succes. Daar zijn de nummers die de band schrijft ook niet naar. Het zit ook niet in de aard van de band. Zoals eerder gezegd is melancholie het handelsmerk van deze band en die wordt op eerlijke en effectieve wijze vertolkt door Anna. Toch bekruipt mij het gevoel dat je niet tot in levensdagen deze muziek vol hartepijn en stille woede kan blijven uitdragen. Je loopt het risico een karikatuur te worden en dat zou zonde zijn van een zangeres als Anna van Rij.

The Visual presenteerde 15 december de release van de EP Translation in de Melkweg in Amsterdam.

dec, 2017

Lamarziendan is de bonte avond waar iedereen van droomt!
Een speeltuin voor performers, een cadeau voor het publiek

Wanneer wordt gesproken over een “Bonte avond” dan kan iedereen zich daar een voorstelling van maken. Wellicht komen herinneringen boven drijven van een mislukte poging om een dansshow à la Beyonce weg te geven in de aula van je middelbare school of misschien roept het plaatsvervangende schaamte op voor die ene collega die het toch beter bij playbacken had kunnen houden. Hoe je het ook wendt of keert, een bonte avond betekent voor vrijwel iedereen hetzelfde; een avond vol vermakelijke acts. Lamarziendan is niets minder, en vooral veel meer dan dat. Het is de bonte avond waar iedereen van droomt, met fenomenale acts en oprecht applaus.

De Ideale Editie
Op dinsdag 19 december vond bij van Aken in het Werkwarenhuis alweer de 7e editie van Lamarziendan plaats, ditmaal gelabeld “De Ideale editie!”
Presentatoren Jordy Sanchez en Max Joey van den Hout vormen het komische duo dat de avond aan elkaar praat. Vlot en gevat kletsen ze, ondersteund door de muzikale improvisaties van huisband Pippi Belli, de overgangen tussen de optredens op interactieve wijze vol waardoor je als publiek van begin tot einde betrokken blijft.

“3, 2, 1… Lamarziendan!”
De verscheidenheid aan disciplines die de revue passeren zorgt dat er voor ieder wat wils is. De eerste die de vloer betreedt is Floor Bazelmans, die laat zien precies te snappen hoe ze een kwetsbaar verhaal melodieus over kan dragen op haar luisteraars. Met de woorden “Dit is een meezinger en daar houd iedereen wel van” leidt ze een briljant nummer in waarin ze op pakkende wijze de spot drijft met “Hoe alles af hangt van dingen”.
Dan is het de beurt aan Arnoud Rigter, een dichter die van wal steekt met een boodschap over roken om te laten zien dat je ademt, onomkeerbaar geciviliseerd zijn en of glimlachen tegen blinden eigenlijk wel zin heeft. Na een humoristische opsomming van gedichten die het publiek moet missen, vult een collectieve bulderlach het Werkwarenhuis aan de Tramkade.
De komische toon is gezet en wordt vervolgens verder doorgevoerd als presentator Jordy Sanchez uit zijn rol van gastheer stapt en in de rol van cabaratier de derde act van de avond vormt waarin hij in een interactieve sketch wordt onderheven aan dertien proeven om de titel ‘perfecte mens’ te bemachtigen.

Na een korte break opent Lilyamee Eva het tweede deel van de avond. Volledig in stijl, van haar jaren ’40 jurk tot aan haar jaren ’50 haarcoupe en compleet met roterende vintage microfoon neemt ze het publiek mee terug in de tijd. Met haar warme stemgeluid tovert ze van Aken om in een oud jazzcafe en werpt ze, helemaal in character, speelse blikken richting het publiek terwijl ze met haar heupen mee wiegt op de klanken die gebracht worden door de huisband.
Stan Ligtenberg en zijn acteurs nemen na Lamarziendan Live (een interactief onderdeel waarbij mensen uit het publiek laten zien wat ze kunnen), de theaterdiscipline voor hun rekening. Terwijl de acteurs tandenpoetsend in pyjama en wankelend van de ene op de andere been zichzelf aankledend de vloer overnemen improviseert Pippi Belli passende muzikale ondersteuning.
Choreograaf Josse Vessies verrijkt de avond met een modern dans waaraan de vraag “Hoe voelt lichamelijke communicatie?” ten grondslag ligt. Samen met zijn danspartner neemt hij de toeschouwers mee in een fascinerende lichamelijke verhaalvertelling en houden zij met de toenemende intensiteit van de bewegingen de aandacht van de kijkers gevangen.

Na deze traktatie van kunstzinnige uitingen en artistieke talenten is het feest nog niet ten einde. Huis-DJ Erik Snoek draait uiteenlopende plaatjes waarbij het publiek zelf nog even met de voetjes van de vloer kan voor de avond afgesloten wordt en de lichten uitgaan.

Vermakelijke acts met een boodschap voor thuis
Het is de avond vol vermakelijke acts, de bonte avond op professioneel niveau waarbij lachen de boventoon voert, maar waar kunst kunst niet zou zijn als het je niet met een boodschap naar huis liet gaan. Lamarziendan is een ware speeltuin voor performers en werkelijk een cadeau voor een ieder die de kunsten een warm hart toedraagt. Een absolute aanrader om bij te wonen!

dec, 2017

Bands halve finale Bossche Band Battle gaan er vol in
Finale in Willem Twee poppodium lonkt

P79 is op zaterdag 16 december gevuld met publiek voor de halve finale van de muziekprijs Bossche Band Battle 2017. Uit de vorige halve finale zijn A Fool’s Errand en White Elephant door. Op 29 december gaan zij het in Willem Twee poppodium opnemen tegen de twee bands die vanavond door zullen gaan. Welke bands dat zullen zijn? We gaan het meemaken.

Clint Eastbird
Clint Eastbird, bestaande uit vijf jongemannen uit Den Bosch, begint te spelen. Het eerste nummer Let Go is een rustige en dromerige opener van de avond. Toch krijgt dit nummer een rauw energiek randje als de zanger grote spongen maakt op het podium precies op de muziek. Ook gebruikt hij effectpedalen voor de zang, waardoor de sfeer net iets versterkt wordt. De mannen denken goed na over opbouw, wat in het volgende nummer aan de backing-vocals van de gitarist en het volume van de band te merken is. Het daaropvolgende nummer begint met een emotionele intro op keys, waarna de bas komt. Het drumritme vrolijkt de boel wat op en er komt een wending in het nummer.
De opbouw naar de hardere stukken kent een nieuwe elektronische sound. ‘The first time we started smoking, coughing and laughing out loud.’ Is een zin uit het volgende nummer die me aanspreekt. Het nummer gaat over opgroeien. Het volgende nummer is rustig, en bevat een hele volwassen gitaarsolo, die rustig begint, maar met de nodige tijd opbouwt naar in mijn ogen de meest spetterende solo van de avond. Na een psychedelische overgang is het laatste nummer aangebroken, waarbij de zanger tijdens een instrumentaal stuk door het publiek rent.

Bands halve finale Bossche Band Battle gaan er vol in - ©aya dupont — Clint Eastbird

Goddammit Mike:@
De formatie bestaat uit een drummer, een gitarist, een bassist en een frontvrouw met gitaar. In het eerste nummer valt de bas me op. Het is een net iets zwaardere sound, maar wat er gespeeld wordt is eigenlijk vrij rustig. Dit geeft een leuke sound. De band bij elkaar klinkt ook lekker. Ik zou het als indiepop/indierock omschrijven. De korte zinnen ‘Buy it’ en ‘Sell it’ vormen een fijne kern van het nummer. De frontdame speelt op een mooi Jaguar model in het wit, waarop ze strak speelt tijdens het zingen. Ook is ze goed in het interactie opzoeken met haar bandleden. De drummer voegt harmonie toe aan de nummers wanneer hij de muziek van backing vocals voorziet.
Een nummer begint met a capella zang, erg vet. De drummer maakt vooral gebruik van het ijzerwerk van zijn drumstel om een creatieve sound te krijgen. De zware sound van de bas blijft nog steeds rustig als de gitarist een fijne solo speelt. Het nummer dat volgt heeft een catchy zanglijn die erg poppy is, misschien niet enorm creatief, maar in de houding op het podium en het stemgebruik is veel meer zekerheid te merken, wat het fijn maakt om naar te luisteren en kijken. Ook is er goed op elkaar ingespeeld zodat het basloopje even naar voren komt, terwijl de rest stilvalt en daarna weer in de maat verder gaat. Er wordt afgesloten met het nummer ‘Insecurities’ dat de zangeres geschreven heeft na de aanslagen in Parijs.

PARAMATMAN
Paramatman is een duo dat bestaat uit een drummer en een gitarist/zanger. Eerder zag ik ze in Podium Azijnfabriek, waar ze terecht doorgingen naar de halve finale. Wat me tijdens het eerste nummer meteen opvalt, is het grote contrast tussen rustige stukken en de hardere stukken. De frontman haalt een zware rocksound uit zijn stijlvolle Telecaster model gitaar, die prima matcht bij de nette pakken waarin de twee heren optreden. Ze zijn goed op elkaar ingespeeld, te merken aan de korte stiltes die ze laten vallen, waarna ze weer vol overtuiging verder rocken.
De eerste paar nummers zijn veelal hetzelfde tempo en sound, maar het blijft interessant door het gepaste gitaarwerk en de drumfills. Hierna volgt het geniale ‘Godless Creature’ dat bestaat uit één toon op gitaar, zang, en één tik op een tom van de drums. De zaal is muisstil terwijl het duo opbouwt en het publiek in spanning laat afwachten. Twee maal wordt het publiek op een mooie manier voor de gek gehouden. Ook bevat dit nummer een krachtige drumsolo, die de kracht van het duo nog eens bevestigt. Bij het laatste nummer worden er flink wat gitaareffecten uit de kast getrokken waarmee een sterk optreden wordt afgesloten.

Instant Matter
De band is met een wildcard doorgegaan en komt net terug van een optreden in Breda, waar ze in het voorprogramma van Orange Skylinestonden. Ze openen met een nummer waarbij de drums kosmisch klinken, wat erg goed bij de psychedelische gitaarsolo past, waarbij gebruikt wordt gemaakt van herhalende licks op verschillende hoogtes op de gitaar. Het tweede nummer ‘Slow Down’ is een meeslepend nummer waar een goede boodschap in zit vind ik. De zinnen ‘Why don’t we slow down, being part of it all’, ‘I can let it all go’ en ‘All I want is something tue’ passen mooi bij de sfeer van de muziek en de bewegingen die de zangeres op het podium maakt. Het valt me op dat de band heel erg hun eigen ding doet en in hun dromerige muziek zitten.
Vrede en rust zijn woorden die ik goed vind passen bij het totaalplaatje dat ik aanschouw. Het nummer ‘Fly’ begint met een intro op bas, die even de rol van lead gitaar op zich neemt, wat creatief is en bij de sound past. Die sound gaat wat meer richting funk en rock in dit nummer, wat een goede afwisseling is op het dromerige. Het is muziek waar je goed op kan chillen bedacht ik me. Het laatste nummer is wat feestelijker en heeft ook wel wat rock en funk invloeden. Via een instrumentale opbouw wordt er toegewerkt na een mooie eindslag en het optreden is voorbij.

Uitslag
De jury heeft het moeilijk gehad, maar Paramatman en Instant Matter zijn door naar de finale, die op 29 december plaatsvindt in het Willem Twee Poppodium. Daar zullen deze bands het opnemen tegen White Elephant en A Fool’s Errand. Dit betekent niet dat Clint Eastbird en Goddammit Mike bands zijn die tekortschieten. Het was een zeer vermakelijke avond vol energie en goeie muziek. Alle bands mogen trots zijn op het werk dat ze hebben neergezet. Het niveau en de creativiteit ligt erg hoog, waardoor de finale nog spannender belooft te worden.

Bands halve finale Bossche Band Battle gaan er vol in — PARAMATMAN en Instant Matter gaan door naar de finale

Foto’s: Aya Dupont

dec, 2017

Muziek verbindt alles voor Songhoy Blues
Verschillende culturen komen samen bij Malinese band

Songhoy Blues verwerkt de tragiek van de burgeroorlog in thuisland Mali in een opzwepende mix van woestijnblues en alternatieve rock. Op 11 december verscheen de clip van het nummer ‘Sahara’, met een gastbijdrage van Iggy Pop. We spraken zanger Aliou Touré backstage in Tivoli Vredenburg te Utrecht nadat ze daar optraden.

Songhoy Blues kent een heftigere ontstaansgeschiedenis dan de gemiddelde band. De vier leden van de band komen uit verschillende plekken in Mali, maar ze waren gedwongen te vluchten, zo vertelt Touré. “Jihadisten namen de macht over in het noorden en ze verboden alle culturele uitingen. Geen muziek, bars, clubs, voetbal en andere sporten. Dit was heel moeilijk voor mensen in Mali. Jonge mensen hadden het zwaar zonder muziek en sport. Daarom vertrokken veel mensen, zoals wij, naar het zuiden.”

In de Malinese hoofdstad Bamako ontmoetten de huidige bandleden elkaar en ze besloten samen te jammen. Dat sloeg aan bij bezoekers van hun jamsessies: “We dachten: jongens, misschien wordt dit wel iets. Dat is hoe Songhoy Blues is ontstaan. We begonnen teksten te schrijven en probeerden iets positiefs te maken van de slechte situatie waar we in zaten.”

Songhoy Blues probeert met muziek niet alleen zijn eigen situatie te verbeteren, ze hopen ook iets te kunnen betekenen voor andere Malinezen. Touré: “Muziek werd verbannen vanuit een religieus motief. Alles wat niet binnen de islamitische filosofie paste werd aangevallen. In Songhoy Blues zitten leden met verschillende religies en culturen en we komen uit verschillende plekken in Mali. Muziek brengt ons samen. We willen een voorbeeld zijn voor jonge mensen in Mali: verschillende achtergronden kunnen heel goed samengaan.”

Deze slideshow vereist JavaScript.

Op de vraag of hij zelf religieus is geeft Touré geen eenduidig antwoord: “Ik geloof in iets spiritueels. Ik geloof in vrede. Ik geloof in liefde en geluk. Dat is een geloof dat iedereen heeft, of je nou christen, boeddhist, rastafari, moslim of wat dan ook bent. Daar zit geen verschil in.” Deze universele waarden vindt hij ook in muziek: het maakt mensen blij en brengt liefde en vrede. Daarom vindt hij het raar dat muziek en religie niet samen zouden gaan: “Ik zou heel graag willen vragen waarom muziek in het noorden verbannen werd, maar die kans heb ik nooit gekregen.”

Voordat het verboden werd speelde Malinese muziek een grote rol in het leven van de leden van Songhoy Blues. Gitarist Garba Touré (overigens geen familie van zanger Aliou Touré) is de zoon van een bandlid van Ali Farka Touré, die bekendstaat als de grootste muzikant uit Mali en de grondlegger van de Maliblues. De invloeden van deze Maliblues hoor je duidelijk terug in de muziek van Songhoy Blues, maar wel in een hele eigentijdse stijl. Aliou Touré: “Met de komst van internet is Mali geen jungle meer. We hebben ook Spotify, iTunes, Facebook, YouTube, alles. Dus we kunnen overal naar luisteren en dat mixen met de muziek waar we mee opgroeiden.” Hij noemt Jimi Hendrix, B.B. King, Eric Clapton, The Foo Fighters, Bob Marley en Kendrick Lamar als voorbeelden van inspirerende westerse artiesten.

Muziek verbindt alles voor Songhoy Blues — Aliou Touré

Op Songhoy Blues’ nieuwe album ‘Résistance’ blijft het niet alleen bij inspiratie, er staan samenwerkingen met de punklegende Iggy Pop en grimeartiest Elf Kid op. Alhoewel, samenwerking: de band heeft Iggy Pop nooit ontmoet. Het management van Songhoy Blues stelde voor om het nummer ‘Sahara’ naar Iggy Pop op te sturen zodat hij er vocalen voor op kon nemen. Tot Tourés verbazing deed hij dat: “We konden ons niet voorstellen dat hij er de tijd voor zou hebben. We hebben nog nooit met iemand als hij samengewerkt. Andersom heeft hij nog nooit met een jonge Afrikaanse band samengewerkt. We vonden het allebei geweldig.”

Interview: Jan Douwe Krist en Johan van Bommel
Foto via Facebook van Songhoy Blues
Screenshots: Songhoy Blues’ performance Songlines Music Awards winners’ concert op London’s Barbican, 3 oktober 2016

dec, 2017

White Elephant en A Fool’s Errand door naar finale Bossche Band Battle
Terechte winnaars met de sterkste stage performance

Het World Skate Center aan de Buitendijk in Den Bosch werd zaterdag 2 december gevuld met vier bands, die allen terecht in de halve finale van de Bossche Band Battle staan. Het podium staat klaar, inclusief rookmachine en stagelights in allerlei kleuren. Het belooft een vermakelijke avond te worden, want het spant erom welke twee bands er doorgaan naar de finale, die op 29 december plaatsvindt in het Willem Twee Poppodium.

Delusionals
Een synthesizer, een drumstel en een gitaar zijn de instrumenten die klaarstaan om bespeeld te worden door de drie dames van Delusionals. Alle drie zijn ze voorzien van een zangmicrofoon. Het eerste nummer zet een dromerige sfeer neer, waarbij de drumster erg creatief is in het gebruik van bass kicks.
Tijdens het tweede nummer schakelt ze over op het elektronische deel van haar drumkit, wat ook voor een creatieve sound zorgde in combinatie met de psychedelische klanken van de gitariste. De dames zijn goed op elkaar ingespeeld, want plots stopt het nummer op een strakke manier. Met erg veel snelle tikjes op de hi-hat blijft de muziek verrassend, ook al bleef het tempo veel hetzelfde. De laatste twee nummers zijn op lager tempo en erg persoonlijk, dit komt echt binnen als de zangeres afsluit met een lange uithaal liggend op de grond.

White Elephant en A Fool's Errand door naar finale Bossche Band Battle - ©aya dupont — Delusionals

White Elephant
De band bestaande uit een drummer, bassist en twee gitaristen, waarbij frontman Vincent ook zang doet, staat na een zorgvuldige soundcheck klaar om te spelen. Tijdens de instrumentale opbouw zingt de drummer mee, dit voegt veel toe. De band weet het publiek op een natuurlijke manier naar voren te vragen, waardoor de sfeer intiemer wordt en het optreden interessanter.
Het tweede nummer Save It heeft een leuke hoge gitaarmelodie die af en toe door het nummer heen danst. Na een stevige uithaal beweegt de band energiek op het podium, waardoor er een aanstekelijke energie ontstaat. Ook klapt het publiek het ritme mee en wordt het nummer afgesloten met een nette gitaarsolo. Een langzamer nummer wordt neuriënd ingeleid, waarna een nummer volgt dat zo onder een skatefilm zou passen. Ook stelt White Elephant als enige band de bandleden voor.

Johnny Jester
De Tilburgse band Johnny Jester is aan de beurt. Een grijskleurige Gretch gitaar trekt mijn aandacht, echt een mooi ding. Net als in het Koudijskafé bevatten de eerste twee nummers een lange ‘Ooooh’ uithaal die een Kensington-achtige sound creëert. Persoonlijk mis ik de creativiteit, maar dat kan een smaakkwestie zijn. Een melodische gitaar vult het slow tempo nummer dat volgt.
Daarna kwam er weer nummer met een ‘Ooooh’ uithaal waarbij ik mijn aandacht verloor. Daarna werd mijn aandacht terggepakt door een stevige instrumentale rock-achtige opbouw die vet was. Er is zeker energie waar te nemen op het podium door de moves van de mannen, terwijl een hoge gitaarmelodie het laatste nummer opleukt.

A Fool’s Errand
De vier mannen spelen instrumentaal, maar toch is het verhalend door de praatjes tussendoor van de bassist. Zo gaat het eerste nummer over een kleine Bossche jongen met grote problemen in een grote wereld, kondigt de bassist aan, die de leiding heeft in de band. De podiumenergie spat er vanaf, het is een plaatje dat klopt. Verrassend komt deze band uit de hoek, door gebruik van een sustainer, een apparaatje dat de gitarist gebruikt om zijn snaren mee aan te slaan, waardoor te tonen heel lang doorklinken. Ook pakt de bassist er een trompet bij waarmee er weer een nieuwe sound is.

Ontknoping
White Elephant en A Fool’s Errand mogen het nog een keer tegen elkaar op nemen in de finale. De terechte winnaars hadden in mijn ogen de sterkste stage performance wat echt zorgde voor een vermakelijke avond. Ook het niveau van de andere bands was zeker hoog, en zij zijn ook de moeite waard om in de gaten te houden.

foto’s: Aya Dupont

dec, 2017

Licht in de duisternis voor New wave
Magische momenten en af en toe een rauw randje

Op donderdagavond 30 november leek het even begin jaren tachtig in de kleine zaal van Willem Twee Poppodium.
Twee eigentijdse New Wave bands, Always The Sun uit Tilburg en het Deense The Foreign Resort, blazen dit genre nieuw leven in.

Always The Sun
Ooit was er een liedje van The Stranglers met dezelfde titel als de bandnaam van de band die de avond mag openen. Always The Sun stond een aantal jaren geleden ook wel bekend als Jacky Checker. Maar nu met alleen een andere bassist in de gelederen treden ze onder deze naam op. Het eerste nummer heeft een heel lang intro. De zanger laat dan ook nog even op zich wachten. Als hij dan na een minuut of twee het podium betreedt is een lange schreeuw zijn eerste wapenfeit.

Van de duivel bezeten
Dat Joy Division een grote inspiratie is geweest dat lijkt me duidelijk. Het nummer Coming Home lijkt bijvoorbeeld nogal veel op Atmosphere van die legendarische band. Maar niet alleen muzikaal is er gelijkenis, ook de ongecontroleerde bewegingen van Ian Curtis zijn te herkennen bij de zanger die af en toe wel van de duivel bezeten lijkt. Zelfs de afwezige blik in zijn ogen is er, behalve als er één van de vele camera’s in zijn buurt komt, want daar heeft hij wel oog voor.

Magische momenten
Muzikaal is het allemaal dik in orde, met onder andere de toetseniste die subtiel de tweede stem verzorgd en de drummer die met een extra drumcomputer de drums net iets droger laat klinken waardoor de muziek nog meer het new wave gevoel krijgt. Het mooiste nummer is wat mij betreft Easy Way In, Easy Way Out, met een lekker meeschreeuw refrein.
Tussen de nummers door moet de gitaar een paar keer even worden gestemd. Daardoor wordt de magie jammer genoeg regelmatig verstoord. Maar die magische momenten, die zijn er ook. Regelmatig.

Deze slideshow vereist JavaScript.

The Foreign Resort
Dit Deense drietal opent hun show met het swingende Breaking Apart. Dat ze maar met zijn drieën zijn zou je trouwens niet zeggen, want ze produceren een vol geluid.
De nadruk ligt vanavond enigszins op hun laatste album New Frontiers, maar het tweede nummer wat ze spelen, Suburban Depression is van hun EP The American Dream. Als derde spelen ze dan hun nieuwste nummer, She’s Lost. Maar dit nummer vind ik wat aan de brave kant en een beetje saai, waar de titel in het refrein eindeloos herhaald wordt. Gelukkig komt hierna al snel Skyline Decay en vooral Flushed, het nummer wat toch wat mij betreft wel het lekkerste in het gehoor ligt met een pakkend refrein maar met een gruizig en hysterisch einde wat voor mij nog wel wat langer door mag gaan.

Huilerige zang
Soms klinkt de muziek van The Foreign Resort alsof Robert Smith van The Cure op visite komt bij The Chameleons, zoals bij het nummer Alone. De wat huilerige zang van Mikkel, zoals dus ook Robert Smith dat doet, komt ook goed tot uitdrukking bij titeltrack New Frontiers.

The Foreign Resort - ©jane duursma — The Foreign Resort

Discussie
De zanger/gitarist met zwarte nagellak wisselt regelmatig van instrument met de bassist. Of is de zanger nou voornamelijk bassist? Er is zelfs even discussie onderling over de volgorde van de setlist zodat er niet nóg een keer van instrument gewisseld hoeft te worden. Gelukkig blijft de drummer gewoon zitten. Maar goed dat er over de perfecte afsluiter Dark White geen discussie is. Weer zo’n heerlijk gruizig uptempo nummer waar de bas en drums schier oneindig doordenderen en uiteindelijk eindigt in overstuurd gepiep en gekraak.

Een geslaagde combinatie met deze twee bands vanavond. Degenen die het gemist hebben kunnen The Foreign Resort en Always The Sun 18 januari nog zien in Muziekcafé Extase in Tilburg.

Foto’s: Jane Duursma

nov, 2017

Liseth Horsten artieste pur sang
Akoestische verrassing met melancholieke songs over vriendschap, liefde, eenzaamheid, twijfel en hoop

Carrière in een notendop
Liseth begon eind jaren negentig met het schrijven van liedjes op haar akoestische gitaar. Er volgden daarna onder andere een aantal omzwervingen in diverse muzikale projecten. Na haar studie aan de Rockacademie in Tilburg bouwde ze haar beroepspraktijk als muziekdocent en uitvoerend muzikant op. Daardoor bleef haar eigen repertoire echter min of meer op de plank liggen. Dat voelde niet goed. Het verlangen om daarmee weer aan de slag te gaan groeide.

Amerika
In 2014 kreeg zij de mogelijkheid een handvol van haar nieuwe liedjes in Californië op te nemen met zanger/gitarist Michael Roe en bassist Mark Harmon, twee van haar eigen helden. Resultaat hiervan was de ep Kites and Traffic Lights, een sfeervolle schijf met melancholieke songs over vriendschap, liefde, eenzaamheid, twijfel en hoop die in juni 2015 officieel werd uitgebracht.

Liseth Horsten artieste pur sang — Liseth Horsten

Gouden formatie
Terug in Nederland begon Liseth haar repertoire live uit te voeren met haar nieuwe band Liseth & The Lost and Found, met gitarist/zanger Eric van Dijsseldonk en bassist Lucas Beukers. Twee uit het oog verloren maar weer tegengekomen muzikanten. Het bleek een gouden formatie. Zowel in trio- als duo verband en ook solistisch staat Liseth haar ‘vrouwtje’. In Muziekcafé Het Warm Onthaal gaf zij een soloconcert. Met haar zuivere, warme en wat doorleefde stem en uitstekend gitaarwerk waaronder een prachtig tokkelnummer speelde ze bijzonder mooie eigen composities en gewaagde covers van onder meer Gram Parsons, Steven Stills, Bonnie Raitt en Neil Young.

Mijn indruk
De manier waarop Liseth zich inleeft in haar composities, tijdens een optreden als het ware ìn haar nummers kruipt en die op een unieke manier weet vorm te geven heeft op mij diepe indruk gemaakt. Het getuigt van bijzondere klasse en het is voor mij dan ook een raadsel dat deze artieste geen grotere bekendheid geniet.
Want dat verdient ze. Echt.

Agenda
2017
do 14 dec
Liseth solo + andere artiest (onbekend)
‘Notenkrakers’ muzikale talkshow, Paradox Tilburg, gratis entree

2018
do 11 jan
Liseth solo
Americana covers Vakantiebeurs Jaarbeurs Utrecht, Amerika paviljoen

vr 26 jan
Liseth & The Lost and Found
Huiskamerconcert Stichting Kunstprojecten. Meer info volgt.