Onderweg naar De Façade voor het duo optreden van Frédérique Spigt en Roel Spanjers hoor ik al aan het begin van de Parallelweg de muziek die Nico Okkerse, de vaste dj van de Façade, opzet. Nico staat ook bekend als een van de bedenkers van het fenomeen Silent Disco, een bijna vast item voor elk zichzelf respecterend festival. Lowlands en Jack’s Soul Live festival bijvoorbeeld.
Frédérique Spigt & Roel Spanjers
Eenmaal aangekomen op het terrein dat pal naast het spoor ligt (is het een perron geweest?), krijg ik het gevoel ergens in Italië of Zuid-Frankrijk te zijn beland. Het is een zwoele vrijdagavond, muziek en geroezemoes vermengen zich met de geur van ovenverse pizza’s. De Façade lijkt op die vrolijke dorpsfeesten die jouw verblijf in Zuid-Europa zo heerlijk aangenaam kunnen maken.
Frédéeique Spigt en Roel Spanjers waren vorig jaar ook op De Façade. Ik heb dat allemaal door corona gemist en ben blij dat ik dat nu kan inhalen. Ik heb geen idee wat me te wachten staat. Als ik Frédérique mag citeren: “Spelen met Roel maakt ons Gasoline and Matches.”
Gasoline and Matches is een nummer van Buddy en Julie Miller dat later aan het eind van de set wordt gespeeld. Het is lekker druk op het perron, er staan nog wat stoelen vrij en als Spigt en Spanjers opkomen, klinkt een warm applaus. Spanjers gaat achter de toetsen zitten en Spigt naast hem op een hoge kruk.
Elvis Presley en vrienden
De set begint met Home Town Blues van Steve Earl. Een goede binnenkomer en de toon is gezet. Het wordt een rockblues avond met de nadruk op rock én rockballads. De zwarte vetkuif van Spigt is op zich al een indicatie dat het die richting in zal gaan. Als All Shook Up en Love Me allebei door Elvis vertolkt op elkaar volgen, kan het wat mij betreft niet meer stuk. De tijdgenoten van Presley passeren ook de revue met Hit the Road Jack van Ray Charles, Fever van Peggy Lee, Blue Bayou van Roy Orbinson en Great Balls of Fire van good ol’ Jerry Lee Lewis.
Frédérique Spigt heeft een stem die zij goed kan sturen en stemmen naargelang het nummer; krachtig bij een rocknummer, ontroerend bij een ballad. You Don’t Have To Say You Love Me en vooral Always On My Mind raken mij diep. Met de mondharmonica gooit zij trouwens ook hoge ogen. Het duo is erg goed op elkaar ingespeeld en de wederzijdse gunfactor is hartverwarmend.
In de klassieker Guitar Man haalt de zangeres meegenomen bestek tevoorschijn. Zij begeleidt Spanjer door twee lepels op elkaar te laten tikken. Top! Americana uit de swamps met een sausje Zydeco en cajun.
Aan het einde van de tweede set speelt het duo het eerder genoemde Gasoline and Matches en Mean Woman Blues. De toegift is erg gul met Blue Moon, My Baby Left Me en That’s Alright Mama. De staande ovatie is dan ook echt terecht.
The Pinktones
Op donderdagavond 2 september stonden The Pinktones op het programma van De Façade. Deze vriendenclub speelde een mix van R&B, R&R, Rockabilly, Surf, Latin, Country en Irish folk. Een coverband die een eigen draai geeft aan hun voorkeurnummers.
De band bestaat al ruim 20 jaar en komt uit Den Bosch en regio. Dat verklaart dat ik vele bekenden aantref onder het toegestroomde publiek. De band opent met Ashplant Cooley’s Reel en Crazy Arms. Het derde nummer Man Of Constant Sorrow ken ik van de speelfilm Oh Brother, Where Are Thou van de gebroeders Joel en Ethan Coen.
Sets
De avond is in drie sets verdeeld. Set 1 richt zich op grass roots, hillybilly en country. In Set 2 komen surf en rock aan bod. Surf zoals Pipeline van The Chantays, Of Sex and Demise van Man or Astro-Man? en Rumble at Waikiki van John & The Nightriders. Rocknummers waren bijvoorbeeld Suzie Q van CCR en Great Balls of Fire van Jerry Lee Lewis.
Set 3 is meer een voortzetting van de tweede set met surf zoals Red Hot Navigator en Banzai Washout van Dick Dale and His Del-Tones, maar ook een aantal Elvis nummers zoals A Big Hunk O’ Love, Little Sister en Hound Dog.
Het was een zeer genoegelijke avond, prettige ambiance en de zwoele avond deed de rest. Vakantie gevoel in je eigen stad. De Bossche Zomer 2022 is voorbij.