Petje af voor de heren van No Metal In This Battle. Zij hebben de reis vanuit Luxemburg gemaakt, om in de onverwarmde skatehal van het World Skate Center hun ding te doen.
No Metal In This Battle
De opstelling is verrassend : het vierkante platform waar anders skaters overheen vliegen, is omgeturnd tot een podium. Op elke hoek staat een speaker, en het publiek kan de band rondom bekijken. Theoretisch dan, want veel publiek is er nog niet. Ik gok dat ‘we’ met een man of vier zijn. De sporadische skater niet meegeteld, die af en toe vanaf zijn board de band een half oog en -oor gunt. Wellicht dat het tijdstip hier debet aan is.
Ongelijk
Maar zoals wel vaker, de thuisblijvers hebben ongelijk. Ondanks (of misschien genoopt door?) de kou speelt No Metal In This Battle. vol enthousiasme. Instrumentale nummers, die over het algemeen van begin tot eind blijven boeien. De opstelling van drums, bas, twee gitaren en keyboard biedt genoeg variatie.
Geen standaard
Ondanks het standaard rock-instrumentarium is de muziek van deze band allesbehalve standaard. Elk nummer heeft iets swingends, iets dansbaars in zich. De ritmes zijn complexer dan in standaard rock, de gitaar en bas geven een Afrikaans tintje en de keyboard geeft het geheel een dance-achtige sfeer. Aan het eind van het tweede nummer laat iedereen zijn instrument liggen en schaart zich om de drumkit. Het doet wat geforceerd aan, maar deze percussie-apotheose is raak en goed gevonden.
Duidelijk is te zien en te horen dat de mannen van No Metal In This Battle al langer samen spelen. Hoewel… zo af en toe gaat er een intro de mist in, maar in deze ongedwongen setting valt niemand daar over. De bandleden zelf al helemaal niet. Ze hebben het zichtbaar naar hun zin.
Hun set is ook precies lang genoeg. Tegen het eind ligt wat herhaling op de loer, terwijl de drummer ook niet helemaal maatvast meer is. Toch de schuld van de kou? Tijd dus voor een goede afsluiter. In dit laatste nummer wordt nog een keer goed uitgepakt. De gitarist mag nog lekker freaken met zijn effectenpedalen, terwijl de set wordt afgesloten in een Underworld-achtige dansbaarheid.
Foto’s: Monique Nuijten en Wies Luijtelaar