Opera op de Parade: Un Ballo in Maschera, Verdi

Het gevecht tussen de verlangens van het hart en de heersende moraal.

Aankomst.
Lopend vanaf het NS station naar de Parade was de avondsfeer al  prima te horen; het carillon van de Sint Jan speelde vrolijke dansmuziek uit diverse opera’s. Op de Parade was het gezellig en gemoedelijk druk. De eerste toehoorders waren er al voor het middaguur om een plaatsje te bemachtigen. Dat lukt je als organisatie alleen maar als je een lange reeks successen hebt geboekt. Ik maakte de laatste van de vele voorbereidingen mee, muzikanten die zich zorgen maakten over de stemming van de instrumenten met deze hitte, cameraploegen die de laatste instructies doornamen, de geluidstechnici die de laatste fijnafregelingen uitvoerden.

Inleiding
Natuurlijk werd er een dankwoord uitgesproken naar de sponsors die dit spektakel mogelijk maakten, en burgemeester Jack Mikkers prees de stad en de uitvoerenden en organisatie voor al het werk dat ze hadden verricht en het publiek voor hun aandacht en gemoedelijkheid. Een paar musici gaven aan hoe geweldig het was om te kunnen spelen in een omgeving en bij een uitvoering waar zo enorm veel mensen het uiterste voor hadden gedaan, en waar zo’n warme belangstelling voor was.

Opera op de Parade: Un Ballo in Maschera, Verdi
De koning heeft een conversatie met zijn beste vriend

De uitvoering
En zo klonken de openingstonen van ‘Het gemaskerde bal’ van Verdi. Evenals vorig jaar was de geluidskwaliteit prachtig, geen geringe prestatie op dit plein. Het klonk groots, en toch intiem en dichtbij met de diverse secties van het orkest goed te onderscheiden en altijd met een aangenaam volume. Okay, toegegeven, soms kraakte er een microfoon. Maar toch: hulde aan de geluidstechnici.

En dan waren er ook de prachtig uitgevoerde kostuums en een heel slim draaibaar gedeelte van het podium dat diverse locaties kon uitbeelden (de balzaal van de koning, de hut van een zigeunerin die de toekomst voorspelde).

Een van de kenmerken van deze opera van Verdi is dat de muziek zo enorm goed aansluit bij de emoties die in het stuk opduiken. En emoties zijn er genoeg, de hopeloze liefde van een koning voor de vrouw van zijn beste vriend, de misverstanden die daaruit voortvloeien. De lokroep van het hart dat in gevecht is met wat de personages als de juiste moraal ervaren. De haat, de trots en gekrenktheid. Maar je wordt ook hier en daar op het verkeerde been gezet, de koning lijkt alom geliefd, maar heeft ook zijn schaduwzijden waarmee hij bittere vijanden heeft gekweekt. Verdi heeft het heel slim zo opgezet dat je de vijanden van de koning eerst verwijt dat ze dat zijn, omdat hij immers zo geliefd is bij het volk. Maar je leert ze beter begrijpen als je weet wat hij hen heeft aangedaan. Het onvermijdelijke einde is  dat de koning wordt vermoord, maar zijn moordenaars vergeeft om vervolgens op te lossen in een fel wit licht.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Het orkest speelde met verve, en bewoog briljant mee met de emoties van het publiek als dat (en dat gebeurde nogal vaak) tussendoor applaudiseerde voor een mooie vertolking van een rol of scene. Die scenes waren trouwens heel goed te volgen door de lichtkrant boven het podium waarop de vertaling van hetgeen gezongen werd zichtbaar was.

Deze manier van opera bij de mensen brengen is een heel mooi initiatief, waarvan ik hoop dat hij nog lang mag doorgaan.

Opera Zuid, philharmonie zuidnederland, Theater aan de Parade, alle vrijwilligers, het was weer groots, dank jullie wel.

En beste lezers, aarzel vooral niet om een filmpje van deze opera te bekijken, en als u er dit keer niet bij was dat volgend jaar wel te doen.

Fotografie: Jane Duursma

Reageer