jan, 2023

The Dashboard Danglers heerlijke country-pop mix
Country-pop en Americana van de Nederlandse Westkust in authentieke Nashville stijl

Aan het eind van de show van The Dashboard Danglers vertelt oprichter/bandleider Jaco van der Steen dat hij zangeres Rebecca Bakker een paar jaar geleden uitnodigde om ergens in een schuurtje wat te gaan jammen. Dat beviel goed. Zo goed dat Jaco verder om zich heen keek en uitkwam bij bassist Martin Bakker (Gruppo Sportivo, Jan Rot, Jango Edwards, Nits) en drummer Leon Klaasse (Sweet D’Buster en Powerplay). De gitarist van de band werd Marcel de Groot met wiens vader, Boudewijn, Jaco reeds samenwerkte. Dié nieuwe band met déze topmuzikanten staat dinsdag 17 januari op het programma van Blue Room Sessions.

The Dashboard Danglers

“Er gaat een misverstand rond dat wij een coverband zijn. Dat zijn wij zeker niet!” Met een lach veegt Jaco deze aantijging van tafel. Toch zie ik om mij heen dat covers meer bijval krijgen en ook ik ontkom ik er niet aan. Ik tap automatisch mee met mijn voeten.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Openingsnummer is Burning Down Paradise, een eigen nummer. Het tweede nummer Islands in the Stream van Dolly Parton en Kenny Rogers, daar kan je gewoon niet niet meezingen. Dat gaat vanzelf. De uitvoering spreekt mij trouwens meer aan dan het origineel want meer up-tempo en krachtiger van zang. Dan volgt de evergreen On The Road Again van good ol’ Willie Nelson en gaan de voetjes van de grond.

Country duet — Duet Martin en Marcel – ©Ronald Rijken

Hierna Lay Down Sally van Eric Clapton en de eigen nummers Days Gone By, Turning Pages, Hollywood Blizzard en Dead Man Walking met teksten van Boudewijn de Groot. The Dashboard Danglers zijn absoluut geen coverband. Het eigen werk staat als een huis. Vooral de vocalen van Rebecca Bakker geven je het ‘Nashville’ gevoel. Een typische country stem in de beste traditie. Wat ook bijzonder is, is dat alle bandleden kunnen zingen zoals het duet van Martin Bakker en Marcel de Groot (in de tweede set).

Tweede set
De tweede set begint met twee duetten van Jaco en Rebecca, If I Needed You en Rocking Years (Dolly Parton en Ricky Van Shelton). Ik ben dol op country duetten want in dit ondermaanse wordt het menselijk lief en leed in geen ander genre beter verwoord. Hierna de prachtige cover van Long May You Run van Neil Young waarin Rebecca alles eruit haalt.

Why Not Me van The Judds wordt net zo aanstekelijk door Rebecca gebracht. Er wordt meegeklapt en flink met het refrein meegezongen en als It’s So Easy van Linda Rondstadt wordt ingezet, ben ik helemaal om. Van mij mag deze band gerust een cover album uitbrengen. Poor House van Traveling Wilburys doet daar nog een schepje bovenop.

The Dasboard Danglers — Country Roads – ©Ronald Rijken

Monster, What A Party, Keep On Dangling zijn weer eigen werk. What A Party is geschreven tijdens corona in de hoop dat erna weer gefeest kan worden. Ja, dus. Keep On Dangling is een lekkere uptight polka nummer, als een soort muzikale slogan: wij zijn The Dasboard Danglers! Slotnummer is Country Roads van John Denver dat geheel akoestisch met een speciale microfoon wordt gespeeld. De lichten worden gedimd en de band schaart zich achter die microfoon. Een mooi gedragen sfeer ter afsluiting.

Setlist The Dashboard Danglers
set 1: Burning Down Paradise, Islands in the Stream, On The Road Again, Lay Down Sally, Days Gone By, Turning Pages, Hollywood Blizzard, Gone Gone Gone, Guilty, Dead Man Walking
set 2: If I Needed You, Rocking Years, Long May You Run, Simple As That, Why Not Me, It’s So Easy, Poor House, Can We Ever Be Friends, Monster, What A Party, Keep On Dangling, Country Roads

Website The Dashboard Danglers

Fotografie: Gerard Monté

jun, 2022

Marble Waves is veel meer dan een folkband
Close harmony van de bovenste plank van een goed op elkaar ingespeelde band in Blue Room Sessions

Dit concert werd al twee keer uitgesteld, maar dan is het toch zover, Marble Waves is aanwezig en wel met vijf man sterk. De band afkomstig uit onder andere Amsterdam en Utrecht bestaat sinds ongeveer 2018 uit singer/songwriter en op de mandoline Eveline Armina Haverlag, (winnares van RTL4’s I Can See Your Voice 2020), gitaristen Frank Geerlings en de onlangs toegetreden Merel van ‘t Hooft, bassiste Amé Staal en drummer Rutger Louwerse.

Marble Waves

We hadden nog nooit van Marble Waves gehoord, maar afgaand op enkele nummers op social media leek het een goede keuze voor de Blue Room Sessions, maar het blijft dan toch spannend. Die vrees blijkt ongegrond want wát een goed op elkaar ingespeelde band staat hier vanavond op ons podium. Close harmony van de bovenste plank door de krachtige mooie stem van Eveline en de achtergrondzang van Amé, Merel en Rutger. En dat alles gecombineerd met uitstekende begeleiding van gitaren, drums en bas.

Marble Waves starten met Endless Drifting, gevolgd door hun eerste nummer uit 2020, het aanstekelijke Through The Dark, een echt Americana nummer. Naast een aantal zeer goed uitgevoerde eigen nummers laat de band zien dat ze ook hun klassiekers goed kennen. Zo horen we een aantal zeer goed uitgevoerde covers waaronder Helplessly Hoping van Crosby, Stills & Nash en The Chain van Fleetwood Mac.

Dat nummer was tot voor kort onbekend bij de redelijk jonge drummer Rutger. Hij moest het met lichte dwang instuderen en nu vertolkt hij het met verve. Tijdens Calm After The Storm van de Common Linnets krijgt Amé last van haar stem, maar dat is vooral als ze wil praten. Qua zang merken we er niet veel van. Een haastig aangereikt gember-theetje lijkt te werken. Haar uitstekende bas-partijen lijden er sowieso niet onder.

Dan weer een eigen nummer, Warmer in These Lights op sprookjesachtige wijze ingeleid door Eveline. Van First Aid Kit, toch niet de minste, vertolken ze ook weer zeer verdienstelijk Fireworks. De daaropvolgende nummers gaan over dromen, opkomende en tanende liefde (Love Sick), verraad (Start A Fire). Het publiek zingt mee op de klassieker Jolene van Dolly Parton en Shocking Blue’s Venus. Dan het wonderschone thema nummer van Marble Waves; Caught In The Current met opvallend gitaarspel van Geerlings.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Als toegift komt de hele band naar voren. Zonder microfoon en in mooie close harmony sluiten zij de avond onder luid applaus af met een nummer van de EP Stay With Me.

Wij kijken uit naar het binnenkort te verschijnen nieuwe album waarvan ze vanavond al een fantastische voorproef gaven.

Setlist: o.a. Endless drifting, Butterfly, Through The Dark, Moon & Mars, The Chain (Fleetwood Mac), Helplessly Hoping (Crosby Stills, Nash), Warmer In These Lights, Fireworks, This Is The Life, Extra Ordinary, Balloon, Paradise, Wash Away, Start A Fire, Calm After The Storm, Venus, Love Sick, Jolene (Dolly), Caught In The Current, Stay With Me

Fotografie: Monique Nuijten en Wies Luijtelaar

jun, 2022

The Jellyman’s Daughter geeft intiem concert
Schotse duo haalt inspiratie uit de Amerikaanse traditionele folk met invloeden van soul, country en bluegrass

Maandag nam ze voor het eerst een tattoo. Als je toch in Amsterdam bent, is dat een logische keuze volgens Emily Kelly van The Jellyman’s Daughter en ze toont enthousiast haar onderbeen, waarop een nog verse slang kronkelt. Samen met partner Graham Coe zijn zij sinds 2012 een duo. In 2014 verscheen hun debuutalbum The Jellyman’s Daughter, dat lovende recensies kreeg. Daarna volgde in 2018 een tweede album, Dead Reckoning, dat meer diepgang in hun muziek bracht.

The Jellyman’s Daughter

Het Schotse duo komt uit Edinburg en haalt veel inspiratie uit de Amerikaanse traditionele folk met invloeden van soul, country en bluegrass. Het zijn ook goede songwriters. Naast de toonaangevende cello zijn het vooral de harmonieuze stemmen van Emily and Graham die opvallen. De arrangementen zijn veelal gecreëerd rond deze cello, die Coe energiek en op een opvallend mooie manier bespeelt. Ook neemt hij regelmatig de gitaar en mandoline. Jamie Frances begeleidt hen uitstekend op de banjo.

Deze slideshow vereist JavaScript.

The Jellyman’s Daughter start met een nieuwe song Ok Now, die binnenkort uitkomt op hun nieuwe album. Een ruzie tussen Kelly en Coe resulteerde in het ‘sorry-lied’ Anna. Kelly heeft een zuivere hoge stem en qua zang zijn beide partners in ‘close harmony’ met elkaar, zoals bij We Talk Over Coffee. De songs zijn over het algemeen rustig met mooie melodieën. Het hoog gezongen Ryland (Under The Apple Tree) is een cover geschreven door onder meer Sara Watkins, Sarah Jarosz en Aoife O’Donovan (I’m With Her).

existential crisis & scary things

Kelly vertelt over hun ‘existential crisis’ en de drang om ‘scary things’ te ondernemen omdat het leven nu eenmaal kort is. Ze planden in 2020 een achteraf nogal apocalyptische wereldtour en nét gearriveerd in Australië moesten ze al weer terug onder andere door een aantal branden respectievelijk door covid. Dat leidde dan wel weer tot de song Wake Up Call van de gelijknamige EP uit 2020. Over crisis gesproken; twee dagen voor haar 30e verjaardag werd Kelly plotseling aan één kant doof. Niks hielp, ook het experimentele circuit niet. Een ramp voor een muzikant, maar ze raakt er nu een beetje aan gewend vertelt ze.

The Jellyman’s Daughter speelt vanavond ook enkele covers waaronder die van Robert Johnson Come On In My Kitchen. Als toegift een Gillian Welch song Dear Someone. Al met al is het een intieme avond met een aandachtig luisterend publiek, een charmant koppel en een kundige banjospeler. Een mooie mix van Americana en het prachtige Schotland.

Setlist: OK Now, Anna, We Talk Over Coffee, Perseverance, Wake Up Call, Ryland (Under The Apple Tree), Tweede set: Come On In My Kitchen, When It’s Right, Giving Up, Worst Of It All, Joni, Don’t Forget, I Hope.Toegift: Dear Someone

Fotografie: Wies Luijtelaar

mrt, 2022

Mooie avond met Song & Dance Man Eric Devries
Eindelijk weer als vanouds volle bak bij Blue Room Sessions met fijne Americana en Bluegrass

Eric Devries heeft een nieuwe band en wat voor een. Hoewel hij al een aantal keren in wisselende maar altijd succesvolle samenstelling bij ons optrad, maakten we onlangs kennis met zijn nieuwste project. Dit gebeurde tijdens Roots in Heusden. Het viertal maakte een dermate grote indruk op ons team dat programmeur Ad van der Laan vanavond erg blij is de band te presenteren in de Clubzaal van de Verkadefabriek.

Eric Devries – Song & Dance Man

Op het podium staan Eric Devries (zang, gitaar, mondharmonica en Appalachian Dulcimer), Janos Koolen (banjo, mandoline, gitaar en klarinet) en Lucas Beukers (bas). De heren hebben hun sporen ruimschoots verdiend in de Nederlandse muziekscene. In plaats van vaste violist Joost van Es neemt Kim de Beer zijn rol vanavond met verve over.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Over het nieuwe album Song & Dance Man zag ik al een reeks lovende recensies in binnen- en buitenland voorbijkomen. Devries heeft in deze samenstelling hoge ogen gegooid bij de liefhebbers van het Americana en Bluegrass genre. Van dit nieuwe album speelt hij vanavond een aantal songs, afgewisseld met wat ouder werk en enkele covers.

De band start met de eerste vier nummers van het nieuwe album te beginnen bij Little White Lies en Jericho Walls waarbij violiste Kim de Beer tijdens de intro opvalt. Tijdens Ballad Of A Song & Dance Man spelen De Beer en Koolen mooi samen op viool en mandoline. Soften The Grounds gaat over depressie (het blijft trouwens niet het enige nummer met dit onderwerp). Van het album Close To Home spelen ze de titelsong.

Tijdens Don’t Let Me Be komt de depressie toch weer even om de hoek kijken. Eric Devries wijst ons voorafgaand aan dit nummer nog op wat reviews van het (Engelse?) journaille met teksten als ‘prachtige meanderende gitaarpartijen’, waarop het rustige Matters Of Love volgt met tweede stem van Kim die naast Eric ook over een goed stemgeluid beschikt zoals later ook blijkt tijdens But For The Grace.

Tweede set

In de tweede set wordt gememoreerd aan Gilbert O’Sullivan met Nothing Rhymed. Het gevoelige Hello In There is van de aan Covid overleden John Prine en This I’d Do is een cover van de eveneens overleden Greg Trooper met Devries op de Appalachian Mountain Dulcimer.

16 songs in twee dagen
Niet zonder trots vermeldt Devries dat bij de totstandkoming van Song & Dance Man in twee dagen tijd 16 liedjes zijn geschreven waarvan er 12 het album, geproduceerd door Janos Koolen, bereikten. Ik kan er veel over zeggen maar stuk voor stuk klinken alle songs fantastisch. De band blinkt uit door het warme stemgeluid van voorman Eric Devries en zijn instrumentale kwaliteiten op gitaar, mondharmonica en op zijn Appalachian Dulcimer. Ook de bas van Beukers is opvallend goed. De viool van De Beer en de meerdere instrumenten van Koolen maken op mij grote indruk en duiken diverse keren met uitroeptekens op in mijn notities.

Toegift

Liefst twee nummers als toegift; de sfeervolle afsluiter Sunday Eve In Amsterdam met de warme klanken van Janos Koolen op klarinet. Daarna een stampende Blue grass met het “van Matthews gestolen” Mare, take me Home. En dat doen onze gasten na een fantastische avond.

Setlist: Little White Lies, Jericho Walls, Ballad Of A Song And Dance Man, Soften The Ground, Close to Home, Matters Of Love, Don’t Let Me Be, Time Is All, Memories of you, Tweede set: But For The Grace, Different Stations, Anything But What I Am, Hello in There, Nothing Rhymed, All I Know How to Do, Another Round, This I’d Do, Songwriters Blues, Sunday Eve In Amsterdam, Mare,Take Me Home

Foto’s: Monique Nuijten en Wies Luijtelaar

mrt, 2020

Lynne Hanson is dé Canadese koningin van Americana
Begeleidingsband The Good Intentions spelen intensief, strak en onverstoorbaar in The Blue Room Sessions

De uit Ottawa afkomstige Lynne Hanson (volgens haar website “Canada’s own queen of Americana”), trad voorheen op als solo artiest met een mix van roots en country. De laatste jaren meestal als trio. Met een enorme intensiteit brengt ze haar liedjes op het podium.

Lynne Hanson

Zo ook vanavond hier in Blue Room Sessions (BRS) met haar ‘Good Intentions’, gitarist Blair Michael Hogan en bassist MJ Dandeneau. Beiden eveneens uit Canada. MJ zagen we al vaker op ons podium, wat ook deze keer aardig vol staat met imposant snarenwerk, waaronder MJ’s fraai beschilderde contrabas en met veren getooide opengewerkte basgitaar, die verwijzen naar haar Franse Anishinaabe / Métiskwe afkomst.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Zevende album
Vanavond spelen zij onder andere. een aantal nummers van Hansons inmiddels zevende album, Just Words. Het eerste nummer Would You Still is van dat laatste album. Er gingen vijf weken van schrijven en studieopnames aan vooraf. Het lezen van twee boeken van Hemingway resulteerde in Hemingway’s Songbird. Verder alleen al van het laatste album Hearts Fade, Long Way Home, Higher Ground, Lollipops & Roses. Every Minute In Between, Clean Slate, Just Words, True Blue Moon. Deze laatste song is een uptempo antwoord op Jacques Brel’s “Ne Me Quitte Pas” en gaat over het gevaar om te vallen voor een dichter, hoewel Hanson eerst aan een lovesong dacht.

Er valt vanavond ook veel te lachen met Lynne Hanson. Zo mocht ze het vliegveld niet verlaten vanwege een tot 108 euro opgelopen ‘speeding ticket’ tijdens een vorig bezoek aan Nederland. We weten dat ze inmiddels weer een nieuwe bon heeft gescoord, maar dat terzijde.

Diepzwarte periode
Lynne Hanson ging ooit door een diepzwarte periode, waarvan haar knie-ongeval nog maar een van de lichtere drama’s was. Het gaf wél inspiratie voor de “knee song” Uneven Ground. Want met dank aan het Canadese ziekenfonds werd ze geopereerd en al springend in de lucht demonstreert ze hoe goed die knieën het nog doen.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Blair Michael Hogans gitaarspel is opvallend goed met name op Clean Slate. Als sessiemuzikant speelt hij voor diverse muzikanten en bands. Ook MJ Dandeneau speelt de baspartijen als vanouds dus heel intensief en strak. Zelfs als de versterker het begeeft, speelt ze onverstoorbaar door haar microfoon tegen het instrument te plaatsen.

Deze slideshow vereist JavaScript.

De toegift is er een om niet te vergeten. Lynne Hanson begeeft zich midden in de zaal, klimt op een stoel en speelt en zingt het publiek akoestisch aan alle kanten toe met Gotta Have Rain. Wat een schitterend einde van een mooie avond.

Setlist: Would You Still, Hearts Fade, Counting Hearts, Hemingway’s Songbird, Whiskey & Tears, Long Way Home, (Murderballad) Cecil Hotel, Higher Ground, Lollipops & Roses. Tweede set: River Of Sand, Heaven & Hell, Every Minute In Between, Colour My Summers Blue, Random Thing, Uneven Ground, Clean Slate, Just Words, *True Blue Moon en een imposante akoestische afsluiter Gotta Have Rain.

Fotografie: Monique Nuijten en Wies Luijtelaar

aug, 2019

CC Smugglers zetten overvolle BLVRD-tent naar hun hand
Muzikaal palet omvat folk, Americana, country, klezmer, blues en soul

De Engelse band CC Smugglers stonden aanvankelijk niet in de programmering vermeld. De Ierse band The Eskies zouden eigenlijk op deze zaterdagavond 3 augustus gaan optreden. Een reden voor deze wisseling werd niet door de organisatie van het theaterfestival Boulevard doorgegeven. Dat geeft niets want de CC Smugglers en vooral frontman Richie Prynne maakten er een dolle boel van. Het was mudvol in de BLVRD-theatertent. Er hing een lekkere, zwoele party-stemming.

Bij binnenkomst was het dringen geblazen. Voor de ingang van de theatertent stonden veel mensen buiten. Waarschijnlijk vonden ze het daarbinnen in de tent te vol. En dat was dan ook het geval. Wat verder opviel was de aanwezigheid van veiligheidsmensen in uniform. Vorig jaar zag ik helemaal geen beveiligers rondlopen, in ieder geval niet in die standaardkleding. Ook opvallend was de mengelmoes aan generaties. Senioren, mid-vijftigers, -veertigers en -dertigers dansten en sprongen net zo dol rond als de jonkies van nog geen 20 jaar oud.

De band was al volop bezig en frontman Richie Prynne ging een gesprek aan met een blonde dame die pal bij het podium stond. Ik kon niet goed verstaan wat er gezegd werd, maar dat deed er weinig toe. Richie droeg het volgende nummer aan haar op. Het was een regelrechte klezmer, een van de vele genres die CC Smugglers in hun nummers gebruiken. Toen Richie opriep tot een moshpit, zocht ik snel een veilig heenkomen. Dat was mij te dol.

Debuutalbum CC Smugglers

How High is de titel van het debuutalbum van CC Smugglers en uiteraard werd daar veel van gespeeld zoals het nummer Well Well Well. Er was wel wat rumoer rondom dat album dat door crowdfunding werd gefinancierd. Richie sprak er even over, maar ik kon hem nauwelijks verstaan. Ik heb sowieso altijd moeite om UK-English te verstaan, Amerikaans-Engels gaat mij beter af.

Van het album deden ze onder meer How High, Dirty Money, Well Well Well, Grumpy en Gone So Long. In vergelijking met het live-gebeuren op deze zaterdagavond, mag je stellen dat de CC Smugglers pas live tot hun recht komen Op het album mis ik erg het energieke.

Naast die typische Britse folk bevat het muzikale palet van CC Smugglers Americana, country, blues en soul. Al deze invloeden komen samen op het album dat hun live-geluid zo eerlijk mogelijk laat horen – een band met rauwe, energieke en krachtige live-performers met een hoofdrol voor de dynamische en komische frontman, Richie Prynne.

CC Smugglers bandleden

Mr Richie Prynne – Ld Vox, Rhythm Guitar, Harmonica & Banjo.
Mr Ryan Thomas – Vox, Lead Guitar, dobro & Banjo
Mr Sam Barret – Vox, Rhythm Guitar & Fiddle
Mr Dan Edwards – Vox, Double Bass
Mr Iain McFarlane – Vox, Drums, Percussion
Mr Tom Seals – Vox, Piano, Accordion

mrt, 2019

Dieter van der Westen Band sfeervolle en enthousiaste show
Americana hoeft niet per se uit Amerika te komen

Ze zijn zichtbaar blij elkaar te zien de zes leden van de Dieter van der Westen Band. Doorgaans spelen zij in andere gezelschappen, maar vanavond zijn ze bij elkaar voor een sfeervolle en enthousiaste show. De voorheen oranje gekleurde zaal is voorzien van nieuw licht in blauwe tinten. De Blue Room is er klaar voor.

Dieter van der Westen Band
De band, dat zijn de broers Dieter (zang, gitaar) en Eric van der Westen op de contrabas, Gijs Anders van Straalen op drums, Mirte de Graaff op viool, Gare du Nord-lid Aron Raams op de elektrische gitaar en Joost Abbel op dobro en 5-string banjo.

De eerste set begint met Me And You van het gelijknamige nieuwe album. Dieter heeft een warme relaxte stem. De klassiek geschoolde De Graaff zet meteen de toon met haar virtuoze vioolspel. Come Come Come wordt voorafgegaan door een percussie hoogstandje van Van Straalen die vooraan op het podium gaat zitten. Bijna etherische – ijle – klanken komen van een grote kruik en een soort klankschalen. Niet vreemd als je bedenkt dat hij drumt bij Yoga concerten. Eric van der Westen komt uit de jazzwereld en imponeert met zijn ‘zingend’ basgeluid wat beïnvloed lijkt door de legendarische Amerikaanse bassist Charlie Haden.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Ontstaan uit sentiment en denkend aan oude vrienden volgt Driving Home. Kon een bekende Brit tenminste nog aanschuiven aan de kerstdis…ónze hoofdpersoon rijdt alléén naar huis onder ontspannen klanken van mondharmonica en viool. Mooi nummer met meerstemmige zang.

Sometimes is een ode aan Van der Westen’s droomvrouw en wordt voorafgegaan door een indrukwekkende gitaarsolo van Raams. For The Lost Ones is een rustig nummer van het vorige album Old Oak Tree uit 2016. Lay Me Down is dan weer een echt folky nummer, met name door Abbel’s banjo-klanken gecombineerd met mooie intervallen van De Graaff.

Van der Westen memoreert aan zijn jeugdvakanties in Italië waar hij bevriend raakt met Simon. Elk jaar treffen ze elkaar. Deze vriendschap eindigt als Simon op 26 jarige leeftijd overlijdt bij een auto ongeluk. Het gevoelige The Days Go By is aan hem opgedragen.

Tweede set

Yellow Green van het album Save My Memories uit 2008 is geïnspireerd door vele tractor ritten door de velden met broer Leon, die vanavond ook aanwezig is net als moeder Van der Westen. Speciaal voor haar Old Oak Tree van het gelijknamige album uit 2016. Het laatste nummer is Miss You More. Het applaus is ovationeel.

Tijdens de toegift klinkt een zeer enthousiaste uitvoering van de traditionele Amerikaanse folksong Jesse James. Het publiek staat op en klapt mee, de muzikanten spelen vrolijk in polonaise verder. Het is een mooie avond met stuk voor stuk topmuzikanten. Dat Americana niet per se uit Amerika hoeft te komen is hiermee bewezen.

Dieter van der Westen Band speelde achtereenvolgens: Me And You, Come Come Come, Driving Home, Sometimes, For The Lost Ones, Lay Me Down, The Days Go By, Strange World. Tweede set: Yellow Green, Stranger, Save My Memories, Old Oak Tree, Heart Of Mine, Miss You More, Jesse James.

fotografie: Monique Nuijten en Wies Luijtelaar

dec, 2018

Hidden Agenda Deluxe featuring Oh Susanna
Americana kerstsfeer in Blue Room Sessions

Hidden Agenda Deluxe bestaat uit BJ Baardmans op gitaren en zang, Eric Devries op gitaar en zang, Sjoerd van Bommel op drums en zang en Gerald van Beuningen op bas, en wat ze spelen is Americana in de beste zin van het woord. Hidden Agenda Deluxe trad 18 december op in Blue Room Sessions in de Verkadefabriek. Dit is een jaarlijks terugkerend fenomeen. Deze jongens hebben een aantal jaren geleden in Zuid-Italië een kerst-CD geschreven en daar toeren ze rond de Kerst Nederland mee door. Als kers op de taart nodigen ze daar ieder jaar een zangeres voor uit. Hidden Agenda DeLuxe ft. Oh Susanna

Dit jaar is dat Oh Susanna. Oh Susanna is Suzie Ungerleider, een in Amerika geboren Canadese met een warme krachtige heldere stem die regelmatig in Nederland optreed en haar repertoire bestaat uit verhaaltjes die ze observeert in haar omgeving. De band trapt af met een kerstnummer dat gaat over sneeuw. Dat het ging sneeuwen in Vlaardingen, lukte hier niet in Den Bosch. Maar het lied Fallen Snow is een vlot gespeeld nummer met Bj Baardmans op gitaar.

Kerstmis à la Hidden Agenda Deluxe
Baardmans is geen groot fan van Kerstmis maar in het nummer Don’t Give Up Hope laat hij zien en horen wat een geweldige gitarist hij is en dat met een klein arsenaal aan gitaren dat hij altijd bij heeft, zo ook in het vierde nummer Christmas in Amsterdam dat hij ook geschreven heeft maar gezongen door Eric heeft laat hij zijn slide gitaar horen.
Bij het vijfde nummer komt Oh Susanna op en begint met Little Sailor om te volgen met een Joni Mitchell nummer waarna I Hope For A Saviour van Steve Earle en dan is Woody Guthrie hier de Saviour van dienst en niet Jesus Christus.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Het achtste nummer van de eerste set is Maybe I’m Comin’ Around dat ze ook met Simsom Carter hebben gedaan. Dan mag BJ Baardmans een groot Kersthater zijn, hij heeft wel veel kerstnummers geschreven zo ook het negende lied van de set. Daarna als laatste nummer van de eerste set volgt een eigen nummer dat ze hebben opgenomen in een luchtballon boven Den Bosch en nu durven ze voortaan alles.

Tweede set Hidden Agenda Deluxe
De tweede set opent met een door Oh Susanna heel mooi gezongen Walk All The Way Home, over dingen die je eigenlijk niet weet dat je ze hebt, maar die toch heel mooi blijken te zijn. Met een weer een heel knappe BJ Baardmans op slidegitaar. Daarna zingt Susanna een paar hele mooie wat melancholieke liedjes heel integer begeleidt door de groep vooral Old Toy Train wat gaat over verloren herinneringen en wat niet meer terug komt.

Angels in the snow
Eric gaat dan engeltjes maken in de sneeuw stevig begeleidt door de drums van Sjoerd van Bommel. BJ Baardmans wenst ons een Happy New Year want dat krijg je na de Kerst. Was het hiervoor wat rustig met lieve en rustige liedjes Van Bommel zet de zaak even stevig aan met Never Get The Truth In The Way Of A Good Story een kijk over wat er 2000 jaar geleden is gebeurd en wat er nu gebeurd in Amerika, gezongen en geschreven door Sjoerd van Bommel, onze Bossche troef in dit gezelschap. Tussen van Bommel door zingt Susanna nog haar We Are The Lucky Ones.
Om de zaak weer even op te vrolijken doet Sjoerd zijn favoriete Kerstnummer van Chris Rea’s Driving Home For Christmas, met zijn diepe donkere stem en de rest van de band in het achtergrondkoortje en een knap solerende BJ. Ook het traditionele The Band nummer wordt niet vergeten met Christmas Must Be Tonight. Susanne sluit af met een swingende After The Holidays waarna iedereen terug komt met met de evergreen toegift I’ll Shall Be Released.

Het is te vermelden waard dat de samenwerking van Oh Susanna en Hidden Agenda Deluxe slechts vier dagen repeteren heeft gevergd om tot dit toch geweldige resultaat te leiden. Voorwaar weer een memorabele avond in een uitverkocht huis.

Fotografie: Monique Nuijten

sep, 2018

Amanda Anne Platt & The Honeycutters echte countryband
Songs vanuit het hart van de Amerikaanse Midlands

Amanda Anne Platt & The Honeycutters traden op 25 september in de Clubzaal van de Verkadefabriek in het kader van de Blue Room Sessions. Het werd een onvervalste country avond: een zangeres met een heldere stem omringd door vakmuzikanten en songs die je raken.

Amanda Anne Platt & The Honeycutters

De band begint strak met drie uptempo country nummers met een heldere Amanda Platt en een straf ondersteunende Honeycutters. Want dat is wat de band speelt; het is een echte country-band met hier en daar een rauw randje tegen de country-rock aan. Of is het Americana in de beste zin van het woord? Amanda heeft een mooie heldere stem en begeleidt zichzelf op gitaar. Ze schrijft haar eigen nummers en is het middelpunt van de band. Maar de echte gitarist is Matt Smith die haar voortreffelijk ondersteunt met pedalsteel en gitaar, in dit geval een heuse Stratocaster.

Amanda Anne Platt kan nummers zowel vanuit haar eigen perspectief schrijven als vanuit de ogen van een ander. Een goed bijvoorbeeld is dat van een vrouw die al 42 jaar getrouwd is met dezelfde man, die stervende is, en zij dat prachtig neerzet in Learning How To Love Him. Of – ook zo tragisch – over een vrouw die na verlies van man en baan, met haar kinderen terugkeert naar het stukje land van de familie in Indiana (Eden) en daar haar leven probeert op te pakken.

Deze slideshow vereist JavaScript.

In het vierde nummer neemt Amanda Anne Platt wat gas terug met het prachtige nummer When Bitter Met Sweet, en met Eden vertelt ze over een alleenstaande moeder die probeert haar brood te verdienen voor haar familie in het hart van Indiana, waar de boerderijen op hol zijn geslagen en zij zich voortbeweegt op een manier die herinnert aan het beste van Mary Chapin Carpenter terwijl ze zingt ‘Alsjeblieft, laat me terug naar binnen de tuin. Ik zal niets eten dat van die verdomde boom is gevallen’. Dat is één van de leitmotieven van Amanda Anne Platt en haar band.
Veel songs gaan over de Amerikaanse Midlands waar zij en haar band veel door heen reizen, maar ook zingt Platt over de gevoelens van het hart, namelijk geliefden, rouw, ouder worden, seizoenen, weggaan en zowat de meeste andere emoties die we allemaal op een bepaald moment delen.

Tweede set

Amanda Anne Platt & The Honeycutters echte countryband — Amanda Anne Platt

De tweede set begon met een tweetal solo gezongen songs waaronder Holy One en Angoline. Deze nam Amanda Anne Platt solo live op bij vrienden omdat ze het geld voor een opnamestudio niet bezat en de vrienden moesten hard klappen op het eind zodat het leek of ze een live album aan het maken waren. Daarna nam ze ons mee naar haar favoriete seizoen, de herfst, met Summerchild die overgaat in de slow wals Telefonwires.
Daarna volgde het titelnummer van haar derde album en nog enkele nummers waar de melancholie vanaf druipt en geeft ze als slot en heel mooi, driestemmig nummer begeleid door haar bassist op gitaar.

Als ultieme toegift zingt Amanda Anne Platt het legendarische Halleluia van Leonard Cohen van een heel goed gespeeld concert met een hechte basis en een vooral een niet al te veel opvallende Kevin Williams als pianist maar die toch alle gaatjes heel mooi invulde. Terugblikkend was het een heel goed concert en dat voor een goed gevulde maar zeker niet uitverkochte zaal. Wat jammer is, want Amanda Anne Platt & The Honeycutters verdienen dat zeker en de wegblijvers hebben hier zeker een goed optreden aan gemist.
Eind september vliegen Amanda Anne Platt en band terug naar de USA om daar aan een toernee te beginnen zoals in The Grey Eagle in Ashville in de staat North Carolina.

De band bestaat uit Amanda Anne Platt die zichzelf begeleidt op gitaar
Kevin Williams op piano/keys
Matt Smith op pedalsteel en stratocaster
Rick Cooper op bass
Evans Martin op drums

Fotografie: Wies Luijtelaar en Monique Nuijten

jan, 2017

Navarone unplugged in Maestro’s Recordcafé
Dark Americana klinkt draadloos dreigender dan elektrisch

De rockband Navarone speelde unplugged nummers van het album Oscillation in platenzaak Maestro’s Recordcafé op zaterdag 28 januari. De band trad op voor een enthousiast Bosch publiek.

Navarone unplugged

Navarone begon met Snake, het eerste nummer van de plaat Oscillation en het was al gelijk raak. Volgens drummer Bram Versteeg is Snake echt een ‘hardrock nummer met attitude’.

KLANKGAT: Ik vind het nummer unplugged veel spannender dan de elektrische versie.
Bram Versteeg: Dat kan, iedereen kan zo zijn voorkeur hebben. We hebben vanochtend gerepeteerd op sommige nummers om te kijken hoe ze akoestisch klinken en ze wat aangepast. Snake kreeg op deze manier een extra dreigende lading en zou goed passen in een thriller-serie zoals True Detective. Als ik het dan mag plaatsen zou ik het Dark Americana willen noemen.

De band vervolgde na dit sterke openingsnummer met de andere nummers van het nieuwe album zoals Don’t Belong, Soon I’ll Be Home en Showtime. Ik zag sommige mensen meezingen. Dat zag ook zanger Merijn van Haren die daar een opmerking over maakte. ” Ik zie mensen meezingen. Dat vind ik knap want de plaat is pas tien dagen uit.”

De frontman van de band kreeg het publiek goed mee bij de wat meer toegankelijke nummers door de mensen mee te laten zingen. De band zat goed in zijn vel en had er duidelijk zin in. Door die goede zin en het enthousiaste publiek speelde de band veel langer dan gepland. Het optreden zou hooguit een half uur duren maar dat werd met meer dan een uur overschreden.

2017 kan wel eens het jaar van dé grote doorbraak voor de band worden, schreef 3voor12 in haar recensie over het optreden van Navarone op 20 januari in Doornroosje, Nijmegen. Dat zou zomaar kunnen. Het nieuwe album heeft hit potentie genoeg.

Benaderbaar Navarone
Mocht die doorbraak er inderdaad komen en Navarone bekend ja zelfs beroemd wordt, dan zijn optredens zoals afgelopen zaterdagmiddag in Den Bosch op zo’n kleine locatie verleden tijd. Toch wil de band benaderbaar blijven, zei Bram Versteeg.

Blijft Navarone in de toekomst nog zo benaderbaar?
Je moet elke situatie inschatten. Als er duizenden mensen op je afkomen dan kan je niet iedereen te woord staan. Wij vinden dit soort optredens zoals hier in deze platenzaak erg leuk om te doen. Laatst hadden wij een signeersessie van onze nieuwe plaat. Daar kwamen veel mensen op af. Dan kan je echt niet iedereen te woord staan.

Navarone schakelde voor het maken van Oscillation producent Joost van den Broek in, in een vaste studioruimte van Sandlane Recording Facilties in Rijen, N-B. Dat had de band nog nooit gedaan. De opnames begonnen in de zomer van 2016 met maandenlang spelen, opnemen en editen. Eigenlijk zou Oscillation op 22 oktober 2016 uitgebracht worden maar dat werd verzet naar 20 januari 2017. De reden was een nieuw platenlabel (Rodeostar) en een nieuw management.

Leden Navarone:
Merijn van Haren (zang),
Kees Lewiszong (gitaar),
Roman Huijbreghs (gitaar),
Bram Versteeg (bas),
Robin Assen (drums)