jan, 2021

Wendbaarheid en veerkracht zijn rode draad
Nieuwe paden, andere genres, livestreams en baanbrekende technologieën worden verkend

Uit de acht interviews die KLANKGAT hield over wat artiesten doen tijdens deze corona crisis komen de termen wendbaarheid en veerkracht bijna als vanzelf bovendrijven. Na de eerste schok en manmoedige pogingen ‘het oude normaal’ weer op te pakken, hervinden de meeste artiesten zich redelijk snel. De rode draad in alle gesprekken zijn wendbaarheid en vooral veerkracht.

Wendbaarheid

De eerste reactie van de artiesten komt min of meer overeen hoe iedereen in Nederland de corona crisis ervaart. ‘Het gaat wel over na een tijdje’ is de algemene reflex, niemand die de spanwijdte van deze pandemie kan inschatten. Hoe zou dat ook kunnen want alles was nieuw en onbekend aan Covid-19. Hier een paar reacties.

Danny de Vlugt (Absent Chronicles): “Ik was aan het begin van corona misschien een beetje naïef. Na de zomer zal het wel een beetje loslopen, dacht ik. Dus ik ben in eerste instantie gaan bouwen aan mijn live-show.”
“We probeerden in de eerste golf zo veel mogelijk muziek te maken en te blijven schrijven, maar dit werd ontzettend moeilijk door de maatregelen. Onze plannen van een nieuw album liepen hierdoor stuk,” legt Fabian van de band A Fool’s Errand uit.

Anderen reageerden heel anders op de eerste lockdown die tot 1 juni zou duren. Singer songwriter Anne van Damme had zich begin 2020 sowieso voorgenomen flink te gaan schrijven: “En ja, dat werd mij ineens heel makkelijk gemaakt, er was niks anders meer op den duur. Dus ik heb heel veel geschreven en dat heeft mij goed gedaan dat daar de ruimte er voor was.”

Rob Willemse van Cirrha Niva verwoordt het zo: “Gelukkig hadden wij dit jaar geen optredens gepland staan in verband met onze demo fase. Dus hebben we ook niks hoeven te annuleren en zijn wij verder gegaan met het opnemen.”

Maar naarmate de pandemie zicht voortsleepte en er nog geen concreet uitzicht was op welk vaccin dan ook, werden de bakens verzet, vrijwillig of noodgedwongen.

Hein Willekens pakte online zijn guitar-coaching weer op en ontdekte andere stijlen wat zijn spel breder maakte.
Danny de Vlugt stopte met het opzetten van zijn live-show en ging streamen maar hield daar ook mee op. Hij besloot zich te richten op het schrijven en ging weer meer trompet spelen.
Sven Myren (Sonny Ragg): “Ik ben zelf aan een soloproject begonnen en maak daar veel rustigere muziek voor. Ik heb daar veel tijd in gestopt. Ik doe alles alleen, als producer. Want met de band, het blijft risicovol om met vijf man in een klein hokje te repeteren.”

De uitkomsten van de wendbaarheid van de geïnterviewde artiesten zijn net zo divers als de artiesten zelf. Alles afhankelijk van de leef- en werksituatie. Illustratief is de reactie van Liseth Horsten: “In eerste instantie veranderde er weinig omdat ik gewend ben voornamelijk vanuit mijn eigen huis te werken. Mijn manier van werken was ineens ‘normaal’ geworden.”

Veerkracht

Bij de pakken neerzitten, geen oplossingen zoeken, ermee stoppen, dat zit niet in het DNA van de artiesten. De innerlijke drang om muziek te maken is te groot. “Ik blijf altijd met muziek bezig. Iedereen van Sonny Ragg wil blijven spelen,” zo besluit Sven Myren zijn interview.
“Door muziek verlies ik mijn zorgen, het is een essentieel onderdeel van mij,” zegt bassist Peter van Oudheusden (The Outer Shape).

Hein Willekens, Danny de Vlugt en Peter van Oudheusden betreden nieuwe paden en voelen zich daar senang bij.

Hein Willekens: “Ik maak nieuw eigen werk . De stijl zal anders zijn dan men gewend is van mij, met meer sfeer en dynamiek, passend bij het verhaal wat ik in gedachten heb.”
Danny de Vlugt: ” ik ben met een aantal partijen bezig om nieuwe soort digitale producten en ontwerpen te ontwikkelen waarbij mensen vanuit thuis een live-ervaring kunnen hebben. Het gaat om het gebruik van hologrammen tot ja, noem het maar op.”
Peter van Oudheusden: “Positief is ook dat ik in mijn nieuwe huis een wat serieuzere thuisstudio heb kunnen bouwen. Het geeft me ruimte om qua produceren meer dingen te doen en me daar verder in te ontwikkelen. Dat maakt, ook al is 2021 onzeker, 2021 hoopvoller dan 2020.”

En over optredens zei Anne van Damme: “Mijn persoon-op-het-podium dat is een persoon die nu al heel lang niet naar buiten is geweest. Dat merk ik wel, dat vind ik heel jammer. Dat zou ik graag anders zien. Ik hoop dat over een paar maanden alles weer open kan, desnoods op lagere capaciteit. Dat we door het vaccin snel weer naar hetzelfde terugkeren, maar dat is allemaal afwachten.”

Afwachten wat komt. Aan deze artiesten zal het niet liggen. Als het komt dan komt er veel, heel veel want niemand heeft stilgezeten.

dec, 2020

Veel schrijven gaat Anne van Damme goed af
Mijn persoon op het podium is iemand die al heel lang niet naar buiten is geweest

Singer songwriter Anne van Damme nam zich in 2020 voor veel te gaan schrijven. Dat er een pandemie uitbrak waardoor onder meer podia op slot gingen, had weinig invloed op dat voornemen. De ruimte die ze kreeg, benutte Anne ten volle.

Interview met Anne van Damme

KLANKGAT begint een rubriek waar we Bossche bands en artiesten interviewen over het afgelopen jaar. Hoe de corona crisis hun muziek heeft beïnvloed, wat de eigenlijke plannen waren, hoe ze aankijken naar volgend jaar. Een terugblik naar een moeilijk 2020 en een vooruitzicht naar een onzeker 2021.

KLANKGAT: Hoe is jouw artistieke gemoedstoestand geweest dit jaar?
Anne van Damme: Nou, artistiek eigenlijk wel goed. Want ik heb heel veel geschreven. Daar was veel ruimte en tijd voor. Dat had ik mij eigenlijk al voorgenomen, aan het begin van het jaar toen er überhaupt geen corona was. Ik ga dit jaar tijd vrij maken om meer te schrijven. Dat wil ik elke dag kunnen doen, want dat is echt mijn ding, dat schrijven. En ja, dat werd mij ineens heel makkelijk gemaakt, er was niks anders meer op den duur. Dus ik heb heel veel geschreven en dat heeft mij goed gedaan dat daar de ruimte er voor was.

De andere kant van de medaille is wel dat je het contact mist met het podium, het publiek.
Ja, ja, ja, dat is wel zo. Ik had dat vooral deze zomer. De eerste paar maanden konden mij niet zoveel schelen, ik speelde toch niet, ik had er niet zo’n behoefte aan, maar toen kwam de zomer en dacht ik, nu wil ik eigenlijk wel weer, nu wil ik graag weer het podium op, nieuwe dingen laten horen, uitproberen want het is altijd anders als je voor een publiek speelt dan wanneer je thuis dingen doet. Liedjes moet je altijd laten inzinken. Normaal kijk ik ook live van wat werkt en wat niet, maar dat zat er niet in. Ik heb nu ook echt zin in om regelmatig te gaan spelen. Ik heb een paar online dingen kunnen doen, ook wat live-streams en ik heb op een webinar voor een financieel adviesbureau een paar liedjes gespeeld, als een soort intermezzo.

Wat doet het met jou als artiest dat je zo weinig kan optreden?
Hmm, ik vind het jammer. Ik had het eerste half jaar alleen de behoefte om te schrijven. Toen vond ik het niet zo erg en ik vind het nu nog steeds niet zo verschrikkelijk. Ik kan best andere dingen doen en live-streams via Instagram en Facebook vind ik oprecht leuk om te doen, maar ik merk dat ik een stukje van mezelf mis. Dat kan je even volhouden. Het is geen cruciaal stukje, niet dat ik dat niet overleef.

Mijn persoon op het podium dat is een persoon die nu al heel lang niet naar buiten is geweest. Dat merk ik wel, dat vind ik heel jammer. Dat zou ik graag anders zien. Ik hoop dat over een paar maanden alles weer open kan, desnoods op lagere capaciteit. Dat we door het vaccin snel weer naar hetzelfde terugkeren, maar dat is allemaal afwachten. En omdat ik er zelf niet heel veel aan kan doen, kan ik het ook loslaten. Ik kan me er over opwinden, maar dat verandert de zaak niet.

Dat loslaten dat is een punt waar veel mensen op uitkomen.
Ja, precies want je houdt het gewoon niet vol. Je kan niet een jaar lang blijven pushen naar iets wat gewoon niet kan. Je kan beter je energie op iets anders richten. Veel mensen zeggen ‘2020 is een verloren jaar’. Maar ik weet eigenlijk niet of dat wel zo is. Ik heb zoveel kunnen doen, heb andere projecten opgestart, veel geschreven. Je gaat toch weer op een andere manier naar
dingen kijken en hoewel sommige dingen best lastig zijn, denk ik dat er ook weer mooie dingen komen. Ik probeer me daar altijd op te richten. Er zijn nu massa’s mensen creatief bezig en dat doet ons weer veel goeds.

Er staat ons heel wat te wachten in 2021 als ik jou zo hoor.
Ja, ik hoop dat er dingen veranderd zijn, en ten goede en iedereen er weer lekker fris in gaat.

VIDEOCLIP WAVES
Anne van Damme heeft zaterdag 19 december de videoclip Waves gepubliceerd, omdat haar EP Waves twee jaar geleden uitkwam. Zie de recensie op KLANKGAT van 17 december 2018. Daar wilde Anne toch iets mee doen. In de woonkamer heeft ze een clip gemaakt – alles in eigen beheer – van de titelsong Waves, een nummer dat nog steeds heel belangrijk voor haar is.

feb, 2020

Tumblin’ Triad release eerste single Black Car
Na een rustig begin en uitreiking van de single krijgt het publiek een vette pop- en rockshow vol overgave

Zo’n anderhalf jaar terug besloten drie leden van de Bossche band Ten11 om een andere weg in te slaan. Koen en Daan van Lierop en Simone Cobben blijven Ten11 wel trouw, maar wilden graag een melodieuze pop/rock kant op en zo werd (na veel wijn) het project Tumblin’ Triad geboren, wat vanavond in Willem Twee groots uitpakt met de release van hun eerste single Black Car die nu op Spotify is te beluisteren.

Tumblin’ Triad

Voorafgaand heeft het trio van Tumblin’ Triad een berg werk verzet om hier vanavond te staan. In hun korte bestaan zijn ze niet alleen druk geweest met het vele schrijven en repeteren, maar namen ze ook de tijd om met producer Roger Allen Nichols de befaamde Wisseloord Studio te Hilversum in te duiken.

Natuurlijk geen goedkope grap, maar zo een kans als deze moet je grijpen en laten gelden en met deze release party wil Tumblin’ Triad laten zien dat het harde werken heeft geloond.

Anne van Damme – voorprogramma

De zaal begint aardig vol te lopen als de lichten uitgaan en er een prachtige verschijning het podium opkomt. Anne van Damme die het voorprogamma mag verzorgen, is één van de weinige Bossche zangeressen die het vak singer-songwriter meester zijn. In haar kleurrijke verschijning, gewapend met slechts haar gitaar en haar loepzuivere stem begint haar set met haar sterkere eigen nummers.

De zaal valt even stil en luistert voor een moment volop naar de gevoelige nummers die ver worden gedragen door haar warme stem en fijn gitaarspel. Toch heeft ze na een paar nummers moeite de zaal voor zich te winnen en komt ze ook even niet meer boven het rumoer uit.

Anne laat zich desondanks niet uit het veld slaan en na wat speelse interactie lukt het haar de zaal aan te sporen tot licht meezingen met haar party anthem Shake. Ook met de covers van Ed Sheeran en Jim Croce heeft ze het publiek mee en na een klein half uur oogst ze een luid en welverdiend applaus. Ze heeft misschien niet de stilte van de aanwezigen afgedwongen, maar wel het respect.

Tumblin’ Triad – hoofdact
Iets na half tien doven de lichten opnieuw en onder een luide remix van Moby’s nummer Honey komen de leden van de hoofdact één voor één het podium op. En ze zijn niet alleen. De hulptroepen bestaan dit keer uit een meesterlijk gitarist die het geheel versterkt en een heuse saxofonist en keyboard-speelster die de sound wat meer kleur geven.

Als het intro nummer toe is aan de fade-out, worden de instrumenten klaargestoomd en komt onder luid applaus Simone als laatste het podium op en zet het eerste nummer in.

Tumblin’ Triad kiest voor een rustig begin. De songs walsen er niet op los zoals men eerder ervoer bij Ten11, maar nu lijken ze meer de nadruk te willen leggen op het begeleiden van de zangeres die weer als een dijk staat te zingen en het hele podium gebruikt om de zaal op te zwepen. Maar ik ontkom niet aan de indruk dat Tumblin’ Triad in deze bezetting nog een beetje zoekende zijn en dat mag. Zoveel heeft deze bezetting nog niet op het podium gestaan, maar duidelijk is wel waar ze naartoe willen.

De show verliest een moment zijn vaart wanneer de tijd wordt genomen voor wat officiële gebruiken. De klok wijst elf over tien (toevallig?) als niemand minder dan wethouder van cultuur Mike van der Geld de eerste single uitgereikt krijgt. Na de speeches is het dan zover en zet de groep Black Car dat vandaag op Spotify is gezet.

Vette pop- en rockshow

Het is dan ook het moment dat de rest van Tumblin’ Triad de schroom van zich afgooit en het publiek geeft waarvoor het gekomen is. Een vette pop- en rockshow vol overgave. De muzikanten komen wat meer op stoom en dat hoor je duidelijk in het overtuigende tweede deel van de set waarin ze ook wat meer het contact zoeken met de mensen. Hiermee ontaardt het dan nu eindelijk in het grote feest dat de groep vanavond voor ogen had.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Hoewel Ten11 nog steeds bestaat, is het een goede beslissing geweest om deze nieuwe activiteiten los te willen koppelen van het oude. De show heeft een andere dynamiek en beleving en opnieuw blijkt het oude gezegde op te gaan, nieuw spijs doet eten.

Na een korte onderbreking volgt er nog de toegift. Tumblin’ Traid bedankt iedereen hartelijk en trakteert op een toetje met hun versie van House of the Rising Sun (incl.Tumblin’ Triad saxofoonsolo) en een tweede maal Black Car om daarna onder enthousiast applaus nogmaals het podium te verlaten.

De avond zit er dan op, maar voor Tumblin’ Triad is dit nog maar een pril begin van hopelijk een lange carrière.

Foto’s met dank aan Peter Lodder Photography

okt, 2019

Emotie, interactie en dynamiek vormen oordeel van vakjury
Haastige spoed eerste halve finale Bossche Band Battle in P79

Tim van Baalen, Anne van Damme en Nick van Uden vormen de driekoppige vakjury van de eerste halve finale van de Bossche Band Battle editie 2019. Plaats van handeling is de sfeervolle kelderzaal van Plein79 oftewel P79. De zaken waar deze vakjury zich op richt zijn emotie, interactie en dynamiek.

Bossche Band Battle Halve finale I

Deze slideshow vereist JavaScript.

P79 is sfeervol aangekleed voor het komende Halloween feest. Er heerst echter ook een gehaaste sfeer want de Battle moet rond 23.00 uur stoppen, want daarna is er een feest gepland. De muziekwedstrijd begint daarom een half uur eerder dan gepland. De zaal is nagenoeg leeg als Morning Dawn aan zijn act begint. De band speelt een mix van nieuwe en oude nummers zoals ze ook in de derde voorronde heeft gedaan. Het wordt drukker en aan het einde van hun show is er flink meer publiek in P79. Morning Dawn maakt een goede en sterke indruk.

Emotie, interactie en dynamiek

jury, P79, Bossche Band Battle — Rick van Osta – Animal Road

De tweede band die het strijdtoneel betreedt, is Animal Road. De vijf mannen maken er een aanstekelijke show van met vlot uitgevoerde rock die binnen de lijnen van het genre blijft. Daar waar je een riff verwacht daar komt-ie ook. En dat klinkt fijn.

Jury
De jury van deze halve finale van de Bossche Band Battle let ieder op een ander aspect. Tim van Baalen (MusiCare) gaat af op zijn gevoel: een band moet wat met hem doen. Wordt hij er blij van of misschien wel boos? Of erger, de band laat hem onverschillig. Tim reageert emotioneel, puur uit zichzelf. “Ik kan niet weten wat anderen voelen, ik weet alleen wat ik voel.”

Singer songwriter Anne van Damme let op de interactie. Wat doet een band met het publiek? Dat beperkt zich niet tot praten alleen met mensen in de zaal. Anne kijkt hoe mensen reageren op het spel, hoe ze reageren als een nummer hetzelfde ritme aanhoudt of dat er tempowisselingen zijn aangebracht en hoe mensen dáár weer op reageren. “Vaak kan je beter je wat inhouden om daarna weer uit te halen. Het effect is dan sterker.” Een ander onderdeel van die interactie is hoe bandleden samenspelen. Zijn ze een geheel of losse eilandjes?

Hocus Pocus
De derde band is For Scratch. De drie bandleden willen een andere naam voor de band en roepen middels Hugo Den Hartog, de vaste speaker van Bossche Band Battle, de hulp in van het publiek. Er volgen weinig echte reacties, slechts wat geroep. Zanger/gitarist Tijn van Geel wacht er niet op en begint flink aan zijn gitaar te scheuren, tot ieders genoegen. Keyboardspeler Willem Korsten gooit er stevige jazzrock tegen aan. Drummer Julius Smit speelt vrijuit, onbelemmerde improvisaties knallen de zaal in.

Derde jurylid Nick van Uden vindt dynamiek belangrijk, daar let hij in het bijzonder op. Maar ook hij nuanceert. Dynamiek is niet per se hard de volumeknop open draaien. Dynamiek zit ‘m ook in diversiteit en opbouw van het nummer. Komt een band overtuigend over, is de band echt?

Deze slideshow vereist JavaScript.

For Scratch eindigt met een gewaagde cover namelijk het beroemde Hocus Pocus van de symfonische rockband Focus. De hoge uithalen van Thijs van Leer in dat nummer zijn legendarisch. Tijn van Geel haalt het niet en de hoogste uithalen worden door zijn gitaar opgevangen c.q. vervangen. Zie video hieronder

View this post on Instagram

A post shared by Klankgat.online (@klankgatonline)

Haastige spoed

P79, Bossche Band Battle — A Fool’s Errand

A Fool’s Errand is de laatste band van deze eerste halve finale van de Bossche Band Battle in P79. De Bossche band is een beetje het slachtoffer van de haastige spoed om de Battle voor 23.00 uur af te ronden. Dat gaat ten koste van de nodige zorgvuldigheid bij de soundcheck. Ook deze halve finalist gaat er meteen flink tegen aan en zet daarmee een van haar sterkste optredens neer. Ook de vaak zwakke zang van Sarah Cahuasqui is nu veel beter en weet zij het publiek mee te krijgen.

Niet unaniem
Na A Fool’s Errand trekt de jury zich terug om tot een beslissing te komen. Een jury is ook maar mensenwerk en het eerste wat Anne zegt na terugkeer in de zaal, is dat de ‘jury niet unaniem is in haar besluit’. Dat voert de spanning alleen maar op. Ervaren jurylid Tim van Baalen doet het voorwoord en laat de uitslagen over aan rookie Nick van Uden.

Nick draalt er niet lang om heen en komt meteen met de namen. For Scratch en Morning Dawn krijgen de ticket om door te gaan naar de finale.

mei, 2019

IkBand 2019 nieuwe bands treden voor het eerst op in P79
Het project IkBand bestaat al enkele jaren en elk jaar is het weer een succes.

IkBand 2019

Het project IkBand bestaat al enkele jaren, en elk jaar is het weer een succes.Jonge muzikanten, beginnend of al ervaren, delen vanavond het podium in Plein 79, kortweg P79. Sommige van hen, hebben nog nooit op een podium gestaan, of zelfs nog nooit met andere muzikanten samengespeeld, voordat zij meededen aan IkBand. Gedurende het project hebben zij dit jaar coaching gekregen van Anne van Damme, Frans de Visser en Mathijs Leeuwis. In een aantal maanden tijd is er binnen de muren van Babel (voorheen Muzerije) hard gewerkt in de repetitieruimtes, om vanaf de bodem te werken naar deze echte bandavond.

B4U

De band die de avond aftrapt heet B4U, en bevat de jongste deelneemster. Ze speelt akoestische gitaar, en dat meteen vijf nummers lang. De nummers waarvoor de band heeft gekozen zijn onder andere ‘Summer of 69’ van Bryan Adams en ‘Zombie’ van The Cranberries. Wat vooral opvalt is dat de zang erg zuiver is, de nummers lijken zelfs best veel op het origineel, mede doordat de bandleden samen ook strak spelen.

Pink Lemonade

Pink Lemonade mag als tweede. Gitariste Jaimy zegt: ‘We heten Pink Lemonade, en ja we zijn niet zo heel creatief want dit eerste nummer heet ook Pink Lemonade’. Maar juist deze band vind ik creatief, omdat zij niet voor de standaard covers kiezen. Ik heb dan ook moeten opzoeken dat het origineel van The Wombats is. Het tweede nummer heet Bear Claws en is van The Academic.

Wel zijn er bij de band wat zenuwen te merken die eigenlijk niet nodig zijn, want het ging erg goed. Met name de zang was weer zeer prima.

Shudap!

Deze band heeft haar naam te danken aan het feit dat er nogal veel gepraat werd tijdens de repetities. Zangeres Barbara opent sterk tijdens het eerste nummer I Love Rock ’n Roll van Joan Jett. Ook opvallend is de gitaarsound, die precies bij het nummer past. Daar is duidelijk over nagedacht en tilt de band naar een hoger niveau. Ook het geluid van de basgitaar klinkt lekker vol. De band staat goed en krijgt het publiek ook nog eens mee tijdens een klapmoment.

Tussendoor
Tussen de optredens door wordt er natuurlijk altijd even omgebouwd. Grote complimenten naar de coaches, want dit ging verrassend vlot. Ik sprak Roos Bertens even, de jongedame die het project IkBand ooit heeft bedacht tijdens haar stage bij Babel.

“Ik ben zeker trots, het is altijd leuk om te zien wat voor succes het steeds weer is. En waar het vooral om gaat is de ervaring die deelnemers hier opdoen, en de kennis en de passie de ze kunnen delen door elkaar op deze manier te leren kennen. Het is ook heel tof om te zien dat sommige bands echt doorgaan, of weer nieuwe bands vormen of vrienden overhouden aan het project,” vertelt Roos.

Milan Brokken, toetsenist uit de eerste band B4U spreek ik ook even. Ik vraag hem naar wat hem het meeste is bijgebleven van het project, of waar hij het meeste van geleerd heeft. ‘Eigenlijk alles, gewoon alles. Het hele project’ is zijn antwoord na even nadenken.

Jack, Shag & de Vloeitjes

Dan is de beurt aan de band met de origineelste naam. De basloopjes van bassist Tim zijn lekker uptempo en kloppen bij de muziek. Overigens speelt hij op een erg gaaf flying V model. Het gitaarwerk van de gitaristen klinkt er ook goed bij. Het doet me denken aan 90’s high school rock. De band kent een frontvrouw en frontman, wat een erg leuke dynamiek geeft.

Tijdens het nummer Lonely Boy van Black Keys hebben ze ook ingestudeerd dat ze samen een hartje vormen met de handen zie ze vrij hebben. Dit samen met de overtuiging waarmee de instrumenten bespeeld worden, zorgt voor een goede podiumpresentatie. Jonah, die gewoonlijk bij Spelfout drumt, kan in deze band ook erg goed overweg met gitaar. Tussen hem en Tim de bassist is er ook een goede interactie te zien.

Ook deze band krijgt het publiek aan het klappen op de muziek. Blink 182’s What’s My Age Again? is een goede keuze van de band. Ze spelen het zelf ook met veel plezier. Daarna komen ze met goede verrassingselementen. Nadat het even lijkt of ze Whole Lotta Love gaan spelen, verandert het nummer toch in Girl van Anouk. Maar het verandert weer, ditmaal in Black Sabbath’s Paranoid en daarna nog eens in Seven Nation Army. Mede hierdoor springt deze band er (naar mijn mening) aardig bovenuit.

One Spring Afternoon

Zoals de bandnaam al een beetje doet vermoeden, wordt er vanaf het podium brave, vredige muziek ten hore gebracht. Het begint kundig, instrumentaal, en neigt wat naar jazz. Mede daardoor, en doordat er drie zangeressen op het podium staan, is ook deze band anders dan andere bands.

Het geluid van deze band is erg verfrissend en klinkt goed. Het eerste nummer lijkt wat abrupt te eindigen, maar het stoort zeker niet. Voor het tweede nummer gaat Ryan’s gitaar op zijn rug, en neemt hij plaats achter de toetsen. Ook dit houdt het optreden afwisselend.

Het derde nummer heet Meaningless Necessities en is een zelfgeschreven nummer. Hier kom ik na het optreden pas achter, maar ik vind het sowieso het sterkste nummer van de hele avond. De drie zangeressen zingen tijdens dit nummer erg mooi in harmonie samen en geven een vol geluid.

Ook de melodie van de zanglijn is best catchy en nodigt je uit om mee te zingen als je de tekst zou kennen. Een nummer naspelen is al knap, maar zelf een nummer schrijven én daarmee optreden in korte tijd, vraagt veel inspanning en lef. Deze band mag daarom ook zeer trots zijn.

Duketown Alley Cats

De avond wordt afgesloten door Duketown Alley Cats. Deze band heeft al een aantal optredens achter de rug, en dat kan je ook horen. Los van elkaar zijn de bandleden erg kundig op hun instrumenten, maar ook het samenspel verloopt goed. Na Message In A Bottle van the Police is Tengo La Camisa Negra het volgende lied, dat door Frederique volledig in het Spaans wordt gezongen, erg knap.

Het gitaarwerk van Sebastiaan is veruit van hoog niveau. Hij gebruikt veel technieken als pinched harmonics en gebruikt ook de feedback van de versterker om extra geluid te krijgen.
Tijdens het veel te bekende Shape Of You zijn de drumfills van Manuel erg strak en krachtig. Hij weet goed op te bouwen én er ook echt voor te gaan. Ook tijdens Radioactive en Beat It is dit zeker merkbaar. De energie van bassist Tijn is aanstekelijk. Hij beweegt goed op de muziek dat ook zeker bijdraagt aan dat deze band een goede performance aflevert. Het publiek roept zelfs om een toegift, ze willen Zombie nog horen. Die spelen ze nog en daarna is deze avond vol live muziek dan echt tot een einde gekomen.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Alle mensen die hebben mee geholpen aan het project worden nog bedankt, en een geslaagde avond wordt afgesloten. Als je beginnend of gevorderd muzikant bent, en wil groeien in muziek, ervaringen wil opdoen , nieuwe mensen wil leren kennen en wil optreden, dan is het IkBand project zeker de moeite waard om aan deel te nemen. Voor meer informatie kun je naar www.muzerije.nl gaan of de facebookpagina van Studi073 en/of IkBand in de gaten houden.

Fotografie:
Casper Menting
www.filmingdesigner.nl
ww.instagram.com/filmingdesigner

dec, 2018

EP Waves betekent coming of age Anne van Damme
Betere songs en het zoeken naar identiteit

De release van Waves vond plaats in Willem Twee Hangop. De Bossche singer/songwriter Anne van Damme wilde de release van haar nieuwe EP daar vieren in het bijzijn van een select gezelschap. Dat bestond zaterdagavond 15 december uit familie, vrienden en speciale gasten. Die intieme sfeer voelde warm en aangenaam aan, hoewel Anne bekende toch wat gespannen te zijn geweest. Die spanning viel pas na het spelen van een aantal nummers van haar af.

Waves & June

Deze release van Waves was in twee stukken verdeeld. In het voorprogramma stond Sylvia Aimee als support act aangekondigd. Deze 22-jarige singer/songwriter laat zich graag door moderne country coryfeeën als Taylor Swift inspireren. Zelf is zij naar Nashville, Tennessee, getogen om daar de single Cry With Me op te nemen.

Sylvia zingt onberispelijk American-English. Meestal treedt zij met een band op. Voor deze gelegenheid deed zij het solo. Sylvia heeft een zuivere en krachtige stem met nèt dat beetje nasale timbre dat van een zangeres een country-zangeres maakt. Zelfs een cover van de hit Baby One More Time van Britney Spears werd geheel ondergedompeld in een country bad.

Na de pauze was het aan onze gastvrouw om haar nieuwe album Waves live te presenteren. Alvorens aan Waves te beginnen zong Anne nummers van haar eerste EP June. Anne vertelde dat haar producent voorstelde om de CD Waves met het nummer Full te openen. Zij liet zich overtuigen. “Full is een klein nummer,” zei Anne. Inderdaad, een sober – bijna kaal – nummer over een vrouw die zegt dat haar hoofd overvol zit en dat er niets meer bij kan: ‘I don’t want you in my head anymore’.
Een ander puik nummer is Shake, zeg maar een akoestisch punk nummer dat vraagt om een live uitvoering met een stevige band. Het titelnummer Waves werd als voorlaatste gezongen en gaat over het vinden van je identiteit, hét thema van deze CD. Na afloop van de live presentatie had ik een kort gesprek met Anne.

Deze slideshow vereist JavaScript.

KLANKGAT: Wat is het verschil tussen June en Waves?
Anne van Damme: June was erg veel liefdesliedjes, over relaties van mij met iemand en Waves gaat veel meer over mij, mijn belevingswereld. De zoektocht naar wie ik wil zijn. En los daarvan, van die thematiek, vind ik het ook betere liedjes. Ik zie dat ik beter ben gaan schrijven, beter ben gaan zingen.

Waves ligt dus niet in het verlengde van June, is meer een doorgroei van, een coming of age?
Ja, er zit zeker een stuk van volwassen worden in.

Was je het een beetje beu om liefdesliedjes te schrijven?
Nou, het is meer dat het een stuk minder speelde. Dat komt omdat mijn relatie nu veel stabieler is en ook omdat ik beter snap wie ik ben. Dat is eigenlijk hét thema: Wie ben ik uiteindelijk zelf?

Waves gaat over het vinden van een balans. Zie je dat in psychologische zin of meer in muzikale zin?
Euhm, allebei. Dat kan ik niet los zien. Je moet het zo zien. Toen ik schreef voor June, zat ik nog op school. De nummers voor Waves heb ik het afgelopen jaar geschreven. Ik heb nu ook de discipline om te gaan zitten en te schrijven en aan de nummers te schaven. Het is allebei, psyche en het schrijven van liedjes.

Wat zijn de concrete plannen voor de komende tijd?
Nou, wat er nu zeker gaat komen, is dat ik heel veel wil spelen, mét de nieuwe liedjes omdat ik denk dat ik in mijn live-performance ben gegroeid en dat graag wil laten zien. En een van mijn doelen is, dat mensen voor mijn naam een kaartje gaan kopen.

Wi je spelen in settings zoals Willem Twee Hangop? Vind je dat ideaal, maximaal zo’n zestig man?
Ja, dat je echt kan zien wie er in de zaal zit en dat ze allemaal aandachtig naar je zitten te luisteren.

Ver vooruitlopend op de feiten kan je stellen dat Waves een scharnier album zal blijken te zijn in de carrière van Anne van Damme. Met deze nieuwe EP tekent zich de wasdom van Anne duidelijk af ten opzichte van haar eerste EP, June. En aangezien Anne’s progressie en professionaliteit niet stopt bij Waves, belooft dat veel goeds voor de toekomst. Waves en June zijn te beluisteren op Spotify

nov, 2017

Afwisselend eerste Open Podium ’t Opkikkertje
Singer songwriters uit Den Bosch

Den Bosch herbergt veel singer songwriters. Nu er steeds meer (kleine) podia komen in de stad, kunnen zij vaker optreden voor eigen publiek. Eetcafé ’t Opkikkertje aan de Markt stelt bijna iedere vrijdag een podium open voor solisten en bands.

Open Podium ’t Opkikkertje
Anne van Damme zat op een barkruk in een hoek van eetcafé ’t Opkikkertje met gitaar en microfoon, de standaarduitrusting van een singer songwriter. Het café was lekker gevuld. Aan de linkerkant stond uitgaanspubliek aan staande tafels en aan de andere kant van het kleine pand zat een groep vriendinnen. Op het feeëriek verlichte terras waren enige tafels bezet. De aanloop voor deze openingsavond van het open Podium Opkikkertje was veelbelovend.

Eigen nummers en één guilty pleasure
Anne begon rond 22.00 uur aan haar set en aan haar was het welbekende spits afbijten van dit nieuwe podium in de Bossche binnenstad. Zij zong voornamelijk eigen nummers zoals dat een singer songwriter betaamt. Van Damme studeerde vorig jaar af aan de Rock Academy van Tilburg met singer songwriter als hoofdvak en showact als tweede.?

Haar enige uitstapje van deze avond was een cover van het nummer Baby One More Time van good ol’ Britney Spears [tegenwoordig zeer succesvol met haar shows in Las Vegas, red.]. Op uitdrukkelijk verzoek van Anne mocht er hard meegezongen worden. Daar werd dan ook gehoor aan gegeven. Vol verve werd de yell ‘Oh, baby, baby’ in de zaak gescandeerd. “Dat nummer is mijn guilty pleasure en van vele anderen, denk ik. Het wordt altijd leuk opgepakt.”

Afwisselend eerste Open Podium 't Opkikkertje - ©ronaldrijken — Anne van Damme

Afwisseling
Anne heeft een mooie stijl en een prettige stem om naar te luisteren. Een absolute voorwaarde in haar genre want je stem en een gitaar zijn de enige ‘wapens’ waarmee je het podium betreedt. En in een klein pand zoals ’t Opkikkertje staan en zitten de mensen heel dichtbij. “Ik hou van afwisseling. De ene keer in een klein café zoals deze en dan weer in een grote zaal met goed geluid en mooie belichting. Vanavond is één van de weinige shows die ik momenteel doe. Ik ben aan het schrijven. Volgend jaar komt nieuw werk uit. Op EP en Spotify.” Anne sloot haar set af met het liefdeslied My Hearth waar dit jaar een videoclip van is gemaakt.

Entertainer Neill Heron
Je hebt singer songwriters in vele vormen en maten. Neill Heron artiestennaam van Niels Hereijgers is van een geheel ander kaliber dan Anne van Damme. Bij Anne staat haar muziek boven alles, Neill is meer een uitbundige entertainer, een rasartiest. Bij hem is de act net zo belangrijk als de muziek. Hij converseerde net zoveel met de mensen in ’t Opkikkertje als Anne maar het leek of hij de mensen al jaren kende. Er ontstond een leuk vraag- en antwoordspel.

Neill riep ook regelmatig of iemand een verzoeknummer wilde horen. Dat kwam hem een beetje duur te staan, want in de vriendinnengroep zat een fan van het Zweedse ABBA. Zij wilde hun nummer Super Trouper (1980) horen. Neill leek verrast en ging er aanvankelijk niet op in.
Maar hij rekende niet op de kracht van internet en smartphones. Een jongen uit het publiek had de lyrics van dat bewuste ABBA-nummer opgezocht en Neill moest er aan geloven. Lezend vanaf het scherm van het mobiel voldeed hij aan het verzoek wat leidde tot grote hilariteit. De cover I Will Always Love You van Whitney Houston leverde dezelfde reactie op.

Neill heeft een krachtige stem wat past bij zijn extraverte aard en act. Als frontman van een band zou hij geen slecht figuur slaan. Hij is binnenkort te zien in de tv-show The Voice of Holland op RTL4.

Al met al was het een geslaagde opening van dit nieuwe podium met twee artiesten die zo verschillend zijn in hun muziekkeuzes en act. Door hen bij elkaar te plaatsen werd het een aangenaam avondvullend programma.

nov, 2017

Verrassende voorronde Bossche Band Battle 2017
Bands uit diverse stromingen dingen mee muziekprijs

De sfeer in het Koudijs Kafé op zaterdag 18 november is erg goed. Zo koud is het niet, want de ruimte wordt verwarmd en verlicht door een kachel met echt brandend vuur. Samen met het feit dat de ruimte goed gevuld is met een diversiteit aan mensen, is de sfeer top voor een laatste voorronde van Bossche Band Battle 2017 georganiseerd door Studio Cube.

Gildor
De eerste band wordt enthousiast aangekondigd door Hugo den Hartog en Gildor begint te spelen. Tijdens hun debuut onder de rivieren spelen zij hun rustige desert blues met pyschedelische randjes. Voor mij zijn de nummers fijn om naar te luisteren en er wordt strak gespeeld. De instrumentale stukken in de nummers zijn voor mij soms wat aan de lange kant, ook al vind ik de solo’s wel fijn.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Impulse
De volgende band die klaarstaat is Impulse. Zij hebben al een album af en werken momenteel aan een tweede. Het is een zeskoppige band, die ook nog via een laptop een orkestbandje afspeelt. Geluid is er genoeg, en beweging op het podium ook. Voor mij ontbreekt de afwisseling in de set. Er wordt veelal op één tempo gespeeld, dat wel lekker kan klinken moet ik zeggen. Halverwege de set ben ik toch meegenomen in de energie van de band.

Clint Eastbird
Voor Clint Eastbird is dit een thuiswedstrijd. Deze vijf heren komen uit Den Bosch en hebben onlangs hun EP release in P79 gehouden. Ook de clip van Ships is al op YouTube te zien. De set is erg energiek. Ook met een rustig emotioneel nummer wordt door een geweldige gitaarsolo een hoogtepunt van de avond bereikt. De zanger heeft niet alleen een eigen stijl van zingen die dromerig is, maar ook eigen podium moves waarmee hij door het publiek rent en springt.

Verrassende voorronde Bossche Band Battle 2017 - ©aya dupont — Clint Eastbird

Johnny Jester
De Tilburgse band Johnny Jester heeft duidelijk zin om het publiek te komen vermaken. Voor mij zijn de eerste twee nummers een klein beetje cliché, omdat ze allebei lange ‘Ooooooh’ uithalen bevatten. Dit neemt niet weg dat de sound inclusief de zang erg lekker klinkt. Ik zou het rauwe pop/rock noemen waar je energie van krijgt. Er wordt erg zuiver gespeeld, wat getuigt van goede live ervaring.

Instant Matter
Last, but definitely not least, staat Instant Matter klaar om te spelen. Vooral aan de zangeres is te zien dat de band er veel zin in heeft. Persoonlijk vind ik dat Instant Matter er qua stijl en sound het meest uit springt, misschien samen met Clint. Instant Matter bestaat duidelijk uit ervaren muzikanten. Hoe zij hun instrumenten gebruiken om spanningen op te bouwen is erg geniaal. Er worden dromerige sferen geschept, waardoor je in gedachten verzonken raakt. De bassist klopt razendsnel op zijn basgitaar om de trillende toon aan te houden die hij nodig heeft voor een psychedelisch stuk in het nummer. Zeker het nummer Slow Down, die ook met clip op YouTube staat, neemt me erg mee. Het is niet alleen muziek, maar ook verhaal en boodschap. Zelf vind ik dat een hele sterkte factor die in muziek kan zitten.

Ontknoping
Dat de vakjury het deze avond lastig heeft gehad is wel duidelijk. In willekeurige volgorde wordt door jurylid Anne van Damme bekendgemaakt welke bands doorzijn. Als eerst wordt Johnny Jester genoemd. Onder luid gejuich komen zij naar voren om het ticket naar de halve finale op te halen. Clint Eastbird is de volgende band die een ticket in ontvangst mag nemen. Wat mooi om te zien is, is dat de leden van Clint Eastbird in koor ‘Johnny, Johnny!’ zingen, zoals de leden van Johnny Jester ‘Clint! Clint!’ zingen. Zo wordt deze muzikale avond mooi afgesloten. Dat we wat van de finales mogen gaan verwachten is wel duidelijk. Om niet te vergeten: er worden ook nog twee wildcards uitgedeeld, verdeeld over alle voorrondes.

Foto’s: Aya Dupont

apr, 2017

IkBand van blues, jazz, funk tot poprock en gothic
Jonge deelnemers leren in twee maanden wat het betekent om in een band zitten

De IkBand avond van de vier IkBands in Plein 79 op 29 april toonde een waaier aan muziekgenres. Van blues, jazz, funk tot poprock en gothic. Naast de diverse genres verschilde het technisch niveau van de bands nogal van elkaar – van beginnende tot (ver)gevorderde musici.

IkBand avond
Zaterdagavond presenteerden een jonge lichting van Bossche bands zich voor de eerste keer aan het publiek in Pleinzaal 79. Deze Bandavond werd georganiseerd door Studi073 en gehost door Muzerije.

Line up IkBand

De volgende bands traden in deze volgorde op:

Rolmops, één nummer Nederlandstalig, een cover van Rory Gallagher en twee eigen songs
Take It Away, covers van popsongs uit de seventies, eighties & nineties
Pablo IJscobar, gothic met een cover van Within Tempation
Propaghandi, funk & soul met covers van onder meer Amy Winehouse

Plein 79

De zaal van Plein 79 was goed gevuld. Ook alle bandleden stonden in de zaal. Sommigen waren ‘all dressed up’ voor hun optreden, de meesten waren casual gekleed. Er hing een gezonde nervositeit in de ruimte.

Om 20.00 uur kwam de speaker op het podium om de eerste band, Rolmops, aan te kondigen. De band begon met een kort Nederlandstalig lied met de rolmops als onderwerp. Het tweede nummer was een cover van Messin’ with the Kid van blueslegende Rory Gallagher. Daarna speelde de band twee eigen nummers.

De tweede band was Take It Away, een meidengroep met uitzondering van de drummer. Take It Away speelde covernummers uit de jaren ’80 en ’90. Technisch ging een en ander mis. Na een korte break kon de groep lekker door gaan met spelen.

De derde band was nogal een verrassing. De band heet Pablo IJscobar en je verwacht met zo’n naam echt niet dat deze band gothic ging spelen. Maar jawel en de zangeres deed met verve een cover van Within Temptation. Het klonk goed, luid en zeer overtuigend.

Propaghandi, de laatste band had moeite om bandleden in de groep te houden. Daarom werd een beroep gedaan op een aantal muziekcoaches van Studi073 zodat de band deze avond alsnog kon optreden. De soul klonk professioneel en de zangeres coverde met vlag en wimpel een nummer van niemand minder dan Amy Winehouse. Luid applaus was haar deel.

Roos Bertens
Ik sprak na afloop met Roos Bertens die drie jaar geleden het eerste IkBand project onder haar hoede nam.

IkBand is een project dat door voormalig crewlid Roos Bertens is bedacht. In 2015 startte zij de eerste IkBand op onder begeleiding van Team Studi073. Roos benadrukte dat zowel de organisatie, coaches en de deelnemers het ontdekken niet uit het oog mogen verliezen. Het ontdekken van talent en persoonlijkheid vindt zij essentieel voor het welslagen van het project IkBand.

De jonge IkBand deelnemers leren in twee maanden wat het betekent om in een band zitten. Ze zijn er niet alleen voor zichzelf maar moeten ook ‘bandgericht’ denken en handelen wil een band enige kans van slagen hebben. Dat is de erfenis die Roos Bertens heeft nagelaten aan dit leuke en unieke IkBand project.

IkBand coaching

Twee maanden kregen de groepsleden van de bands de tijd om onder begeleiding van muziekcoaches van Studi073 gehost door Muzerije zich tot een echte band te vormen. Coaches: Yassine Belghanch, Anne van Damme, Djurre van Dijck, Hugo den Hartog, Jared Kroese, Frans de Visser, Alex Verboven, Jacco Wijnia.