Belgische band | KLANKGAT

apr, 2022

Goose flirt met de synthpop van de jaren 80
Typisch Belgische band die door hun crossover van dance en rock flink dansbaar is

Om deze vrijdag goed af te sluiten zoek ik de Jack Daniels tent op waar Goose de headliner is deze avond. Goose kenmerkt zich net als veel goede andere Belgische bands door hun crossover van dance en rock dat flink dansbaar is. Ondanks dat ik zelf gehavend ben en met een kruk loop, verheug ik me (zonder vooruitzicht op bewegen) toch op het optreden van dit Kortrijkse kwartet. Heb ze al vaker live mogen aanschouwen en ook vanavond stellen ze niet teleur.

Goose

Vorige maand heeft Goose na een pauze van zes jaar zijn nieuwe album Endless uitgebracht. In recensies en kritieken zijn onze Zuiderburen lyrisch over de manier waarop de band weer flirt met de synthpop van de jaren 80 en dit met zijn eigen stempel op het vinyl heeft geperst. Hier in Nederland daarentegen doet het nog niet veel. Reden voor de groep om aan het begin van hun optreden wat nummers daarvan aan ons voor te stellen.

De band zet hoog in en speelt de songs voortreffelijk. Waar het op plaat nog wat gelikt klinkt, wordt het hier op Paaspop allemaal een stuk rauwer en levendiger gebracht. World Party is bijvoorbeeld al een stamper, maar nu marcheert het nummer als een militaire parade door de tent. En zo is Fear Of Letting Go al een heerlijk samenspel tussen de electronica en de echte instrumenten, maar die laatste overtroeven duidelijk de kille computerbeats en zorgen voor meeslepend vermaak.

Bij mij dan, de tent is slechts halfvol en de aanwezigen lijken zich nog niet over te willen geven op het verse geschut. Zelfs als Make That Sound wordt ingezet dat met een scheurende gitaar de stroeve atmosfeer doorbreekt, klinkt er slechts een lauw applaus.

Pas wanneer ‘oudje’ Control wordt ingezet en de bass voluit gaat, komt het publiek pas los. Het blijkt het startsein voor een tumultueuze tweede helft waarin het publiek wordt getrakteerd op klassiekers die het vuur aanwakkeren. Goose zelf wordt hiermee ook aangestoken, getuige de zanger die steeds meer naar voren komt en het publiek aan wil jagen. Zodra Can’t Stop Me Now volgt schreeuwt het publiek mee en dan ontstaat er pas de energieke sfeer die ik bij hun eerdere shows heb ervaren.

Opnieuw zit het venijn bij hen in de staart als Words wordt aangezwengeld en de mannen zich een lieve lust pitchen om de synths verder en verder de hemel in te laten stijgen en zo het zwaartepunt van de setlist te bereiken. Toch moet de grootste vreugdekreet nog klinken en dat bewaart de Jack Daniels voor afsluiter Synrise. Luidkeels zingt het publieks de oehoehoe’s mee. Zelfs als wanneer het geluid midden in het nummer wegvalt omdat de band over zijn showtijd blijkt te zijn.

Hiermee lijkt de felle en knallende lichtshow als een nachtkaars uit te gaan, maar niets is minder waar. Terwijl het kwart een diepe buiging maakt van dank, blijven de Oehoehoe’s onverminderd doorzetten want het publiek is voldaan en keert vrolijk terug richting huis of de camping.

Coverfoto van Facebook Goose

sep, 2020

Dixie Rose verrast met indrukwekkend concert
Belgische band beheerst country, rootsy pop, Americana en blues tot in de fijnste haarvaten

De Belgische band Dixie Rose is (nog) niet zo bekend hier in den lande dus dat is altijd spannend. Maar tijdens de soundcheck blijkt al snel dat The Blue Room Sessions een zestal fantastisch spelende muzikanten op het podium heeft staan. Daarnaast zijn ze ook nog eens aardig en ongedwongen. Alle ingrediënten voor een goed concert.

Dixie Rose

Dixie Rose bestaat uit zangeres Anniek Raedschelders, gitarist en geliefde Dag Luyten, Kevin Bloemen op gitaar, Toon Meuris op toetsen en accordeon, Nico Camps (drums) en Rico Hagemeijer (bassist). De verrassend goed zingende Raedschelders vertelt tussendoor over de achtergrond van de nummers die veelal zijn geschreven samen met Luyten. Een beetje googlen leert dat Anniek in het dagelijks leven ook nog grafisch ontwerper is.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Dixie Rose start met Small Town, refererend aan woonplaats Bree in Belgisch Limburg, gevolgd door Mr. Morgan, met mooi pianospel van Meuris. Good Man’s Misses heeft wat weg van Wayfaring Stranger. Opvallend goed hierbij klinkt de Bo-El gitaar van Bloemen, die naar eigen zeggen een metal-achtergrond heeft.
Aunt Mary Lou wordt weer ingeleid door een waargebeurd verhaal van Raedschelders’ tante die na haar vlucht naar Amsterdam via allerlei obstakels toch nog goed terecht kwam. Don’t you worry Babe, ontstond naar aanleiding van de scheiding van de vader van haar destijds driejarige dochter. Mooi nummer met op alle fronten weer prima begeleiding van band.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Het duo schreef onlangs een song voor een collega. ‘Eigenlijk mag het niet’ maar wij hebben vanavond de primeur van hun éigen versie van Country Soul. Het klinkt veelbelovend. Dus ook zelf blijven spelen als je het mij vraagt, Dan een sereen nummer Once More, hun allereerste, met Raedschelders geconcentreerd spelend op een klein geel ‘pianootje’. Je kunt een speld horen vallen. Na de ingetogen ballad Lonely gaat de band over op twee fantastisch uitgevoerde covers; Flying Blind van Ilse de Lange en Why Not Me van The Judds. Mooi tweestemmig gezongen met Kevin Bloemen.

Dat de moeder van Raedschelders ongeschonden uit een Corona coma kwam mag een wonder heten. Deze emotionele tijd is gelukkig achter de rug en resulteerde in een ontroerende song For Mom, die door Anniek, gezeten op de kruk, wordt gezongen en die enkele van onze gasten, hoorde ik achteraf, tot tranen toe roert.

Dan wordt Ad van der Laan tijdelijk geïntroduceerd als zevende Dixie Rose bandlid. Hij bespeelt zeer verdienstelijk de dobro tijdens Wild Heart. We krijgen hierna nóg een primeur met het aanstekelijk klinkende Eyes Of Mary Jane, waarbij Monique en ik gelijktijdig een ‘Bad Moon Rising openbaring” krijgen. Na Wading The Water, met Meuris indrukwekkend op de accordeon, mag het publiek meezingen met Ladida, wat nog resteert uit het repertoire van het zojuist gestopte akoestische duo Dag Anniek.

Na een enthousiast applaus volgt de toegift die nog lang naklinkt ….Let The Music Play. En dat deden ze. En dát nog wel twee keer, want een half uurtje later begint de band weer energiek en even enthousiast aan het tweede optreden. Hulde.

Ik citeer Ad van der Laan na afloop … Het viel me 300% mee, wat een band!!

Foto’s van Monique Nuijten en Wies Luijtelaar

Setlist: Small Town, Good Man’s Misses, Aunt MaryLou, Don’t you worry Babe, Country Soul , Once More, Lonely, Flying Blind, Why Not Me, For Mom, Wild Heart, Eyes Of Mary Jane, Wading The Water, Ladida, Let The Music Play

feb, 2019

LABtrio brengt Usher en Bach naar Jazz Factory
Bijzonder optreden in sfeervolle Clubzaal van de Verkadefabriek

LABtrio zijn drie unieke muzikanten met sterke persoonlijkheden, begiftigd met een frisse en avontuurlijke benadering van muziek. Onder de noemer Jazz Factory programmeert de Verkadefabriek regelmatig bijzondere concerten in de altijd sfeervolle Clubzaal, en dat was afgelopen zondag niet anders. Het Belgische LABtrio zette een avontuurlijke show neer die je aandacht van begin tot eind vasthield. Invloeden van klassieke muziek, pop en elektronische muziek klonken door in de gelaagde jazz van het trio, wat het een bijzonder gelaagd geheel maakte.

Die verschillende invloeden zijn terug te voeren op de achtergronden van de bandleden. Drummer Lander Gyselinck, bassiste Anneleen Boehme en pianist Bram de Looze (nu weet je ook waar de naam LABtrio vandaan komt) spelen al twaalf jaar samen, maar hebben op hele verschillende plekken gestudeerd en gespeeld. Zo heeft Lander aan de New School for Jazz and Contemporary Music in New York gestudeerd, en heeft hij gebreakdancet. Ook drumt hij bij de experimentele jazzhiphopband STUFF. Als er tijdens het concert een stukje Usher voorbijkomt komt weet je wie er verantwoordelijk voor is. Lander: “Ik heb wel een zoetzemerig kantje, ja.”

Aan de andere kant (van het podium, maar ook qua stijl) zit pianist Bram, die de klassieke invloeden verzorgt, zoals bijvoorbeeld een eigen arrangement van het stuk Fugue van Bach. “Eigenlijk hebben we weinig aangepast, het zijn vooral accenten die we anders leggen,” aldus Bram. Toch voelt het tijdens het concert niet aan als zomaar een uitvoering van Bach, wat natuurlijk ook komt door de toevoeging van drums. Ten slotte hebben we Anneleen in het midden, die de twee uitersten naast haar probleemloos met haar bas aan elkaar lijmt. Naast LABtrio speelt en composeert ze ook voor kleinkunst en theater. Het maakt haar spel moeiteloos veelzijdig.

Het is mooi om te zien hoe die drie verschillende stijlen samensmelten tot iets compleet eigens, zeker als je bedenkt dat het trio in zijn twaalfjarig bestaan soms over verschillende landen verspreid zat. Anneleen: “Soms zien, of zelfs horen, we elkaar maanden niet, maar als we dan weer samenspelen is het altijd weer goed.” En dat was te zien in de Verkadefabriek. Klassieke pianomelodieën afgewisseld door grove drumbreaks, soundscape-achtige intro’s met bas en regentikjes op de drums en subtiele toetsenaccenten. Usher, Bach en Michael Sembello’s Maniac. Anneleen: “We hebben er zelfs over nagedacht om Britney Spears erin te doen. Hoe fouter hoe beter.”

Tekst: Jan Douwe Krist
Foto’s: Ronald Rijken

apr, 2018

Arty Noise/Punkrock The Guru Guru tijdens Oranjekade
Een bijzonder en energiek optreden

Tijdens het Oranjekade Festival op Koningsdag zijn er bij Café De Vaart op Tramkade drie bands geprogrammeerd. Eerder op de dag waren al Paramatman, de winnaar van De Bossche Bandbattle en het Amsterdamse garage/noiserocktrio Bartek te zien. Rond de klok van 20.45 uur is The Guru Guru aan de beurt. Deze Belgen hebben afgelopen jaar een puik album afgeleverd genaamd PCHEW.

Psychotische goeroe

Zonder aankondiging lopen de mannen van The Guru Guru het podium op en knallen er gelijk stevig in met We Had Been Drinkin’ Bad Stuff. De energie spat ervan af en dit belooft een bijzonder optreden te worden. Zanger Tom Adriaenssens betreedt zijn lichtgevende zeepkist als een psychotische goeroe die zijn, vaak onverstaanbare, boodschappen de zaal in spuwt. Die teksten zijn op het album overigens een stuk beter te verstaan. Met zijn theatrale bewegingen en grote ogen lijkt het net alsof hij zojuist uit zijn dwangbuis is ontsnapt.

Tom Adriaenssens van The Guru Guru - foto ©Casper Menting — Tom Adriaenssens

Drie gaten

Tom trekt zonder twijfel de meeste aandacht, maar we mogen niet vergeten dat er achter hem een zeer goede en energieke band staat te spelen. Met speelse breaks en creatieve maatsoorten valt vooral de super strakke drummer op, die rechts achter op het podium staat met zijn drumstel een kwartslag gedraaid. De bassist links achterin is goed te zien doordat er drie gaten in de pilaar voor het podium zijn gemaakt. Hij en de gitaristen zijn erg beweeglijk, maar dat gaat niet ten koste van hun gitaarspel.

Alles goe?
De gitarist rechts op het podium is degene die het woord tot het publiek richt. Als hij met Vlaamse tongval aan het publiek vraagt: “Alles goe?”, is het voor degenen die het nog niet wisten ook duidelijk, dit is een Belgische band. En als hij later zegt dat het volgende nummer om te dansen is, dan is dat niet tegen dovemansoren gezegd. Vooraan ontstaat een heus moshpitje. Maar ook de rest van de zaal danst lekker mee.

The Guru Guru in Brouwpodium De Bossche Brouwers aan De Vaart — The Guru Guru in Brouwpodium De Vaart

Arty sausje
In het nummer Back Door meen ik ook de muzikale invloeden te herkennen van een andere Belgische band, namelijk Balthazar en soms ook een vleugje dEUS. Dit is ook meteen het meest toegankelijke nummer en zou in een betere wereld best een bescheiden hitje kunnen worden. De rest van het repertoire, met die heerlijke schreeuw van zanger Tom, laat zich eerder betitelen als noise/punkrock van het betere soort in de staccato stijl van At The Drive In, maar altijd met een arty sausje waar ze in België meester in zijn.

Kadootje

Na ruim een half uur lijkt de reguliere set klaar te zijn en verdwijnen ze even kort achter de coulissen. Gelukkig komen ze al vrij snel terug, zelfs voordat het publiek de kans krijgt om om een toegift te vragen. Tijdens het allerlaatste nummer springt Tom het podium af en baant zich een weg door het publiek heen naar achter om vervolgens niet meer terug te komen. De band speelt het nummer nog tot het einde en verlaat dan het podium, maar de zanger heb ik niet meer terug gezien. En hoe hard het publiek ook roept om “Nog een liedje!” , het is dan écht afgelopen.

Hopelijk is ie wél op tijd terug voor het volgende optreden in de buurt, want dan ben ik er weer bij! Want een bijzonder optreden, dat was het zeker. Na afloop hoorde ik iemand zeggen: “Dit was gewoon een kadootje!” Daar kan ik me bij aansluiten.

Voor het dichtstbijzijnde eerstvolgende optreden van The Guru Guru moeten we toch naar België, namelijk naar Retie. Net over de grens bij Baarle Nassau. Tijdens Retie Rockt, op zaterdag 9 juni.

Foto’s: Casper Menting en Brouwpodium De Bossche Brouwers aan De Vaart