Blue Room Sessions

jan, 2023

The Dashboard Danglers heerlijke country-pop mix
Country-pop en Americana van de Nederlandse Westkust in authentieke Nashville stijl

Aan het eind van de show van The Dashboard Danglers vertelt oprichter/bandleider Jaco van der Steen dat hij zangeres Rebecca Bakker een paar jaar geleden uitnodigde om ergens in een schuurtje wat te gaan jammen. Dat beviel goed. Zo goed dat Jaco verder om zich heen keek en uitkwam bij bassist Martin Bakker (Gruppo Sportivo, Jan Rot, Jango Edwards, Nits) en drummer Leon Klaasse (Sweet D’Buster en Powerplay). De gitarist van de band werd Marcel de Groot met wiens vader, Boudewijn, Jaco reeds samenwerkte. Dié nieuwe band met déze topmuzikanten staat dinsdag 17 januari op het programma van Blue Room Sessions.

The Dashboard Danglers

“Er gaat een misverstand rond dat wij een coverband zijn. Dat zijn wij zeker niet!” Met een lach veegt Jaco deze aantijging van tafel. Toch zie ik om mij heen dat covers meer bijval krijgen en ook ik ontkom ik er niet aan. Ik tap automatisch mee met mijn voeten.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Openingsnummer is Burning Down Paradise, een eigen nummer. Het tweede nummer Islands in the Stream van Dolly Parton en Kenny Rogers, daar kan je gewoon niet niet meezingen. Dat gaat vanzelf. De uitvoering spreekt mij trouwens meer aan dan het origineel want meer up-tempo en krachtiger van zang. Dan volgt de evergreen On The Road Again van good ol’ Willie Nelson en gaan de voetjes van de grond.

Country duet — Duet Martin en Marcel – ©Ronald Rijken

Hierna Lay Down Sally van Eric Clapton en de eigen nummers Days Gone By, Turning Pages, Hollywood Blizzard en Dead Man Walking met teksten van Boudewijn de Groot. The Dashboard Danglers zijn absoluut geen coverband. Het eigen werk staat als een huis. Vooral de vocalen van Rebecca Bakker geven je het ‘Nashville’ gevoel. Een typische country stem in de beste traditie. Wat ook bijzonder is, is dat alle bandleden kunnen zingen zoals het duet van Martin Bakker en Marcel de Groot (in de tweede set).

Tweede set
De tweede set begint met twee duetten van Jaco en Rebecca, If I Needed You en Rocking Years (Dolly Parton en Ricky Van Shelton). Ik ben dol op country duetten want in dit ondermaanse wordt het menselijk lief en leed in geen ander genre beter verwoord. Hierna de prachtige cover van Long May You Run van Neil Young waarin Rebecca alles eruit haalt.

Why Not Me van The Judds wordt net zo aanstekelijk door Rebecca gebracht. Er wordt meegeklapt en flink met het refrein meegezongen en als It’s So Easy van Linda Rondstadt wordt ingezet, ben ik helemaal om. Van mij mag deze band gerust een cover album uitbrengen. Poor House van Traveling Wilburys doet daar nog een schepje bovenop.

The Dasboard Danglers — Country Roads – ©Ronald Rijken

Monster, What A Party, Keep On Dangling zijn weer eigen werk. What A Party is geschreven tijdens corona in de hoop dat erna weer gefeest kan worden. Ja, dus. Keep On Dangling is een lekkere uptight polka nummer, als een soort muzikale slogan: wij zijn The Dasboard Danglers! Slotnummer is Country Roads van John Denver dat geheel akoestisch met een speciale microfoon wordt gespeeld. De lichten worden gedimd en de band schaart zich achter die microfoon. Een mooi gedragen sfeer ter afsluiting.

Setlist The Dashboard Danglers
set 1: Burning Down Paradise, Islands in the Stream, On The Road Again, Lay Down Sally, Days Gone By, Turning Pages, Hollywood Blizzard, Gone Gone Gone, Guilty, Dead Man Walking
set 2: If I Needed You, Rocking Years, Long May You Run, Simple As That, Why Not Me, It’s So Easy, Poor House, Can We Ever Be Friends, Monster, What A Party, Keep On Dangling, Country Roads

Website The Dashboard Danglers

Fotografie: Gerard Monté

jan, 2023

Margot Merah en Sophie Janna zijn The Lasses
Persoonlijke en authentieke folk songs met mooie vocalen in de Schotse en Ierse traditie

Het eerste concert in The Blue Room Sessions van 2023 van The Lasses is uitverkocht en staat deze keer in het teken van echte folk. Met Margot Merah en Sophie Janna van The Lasses kun je daar niet omheen. Ze zijn hier vanavond samen met snaren-virtuoos Janos Koolen, die overigens ook voortreffelijk speelt op klarinet (toetsen kan hij ook). Zowel Sophie als Margot begeleiden zichzelf afwisselend op gitaar en frame drum bodhrán.

The Lasses

Deze slideshow vereist JavaScript.

Het concert begint met een indrukwekkende a capella uitvoering van Undone In Sorrow van Ola Belle Reed, wat meteen al een groot applaus krijgt. Beiden zingen voortreffelijk. Sophie met haar heldere hoge stem combineert perfect met de alt van Margot. The Lasses produceerden het album Undone zelf samen met Janos Koolen. Van dit album spelen ze als tweede song The Tide waarna wij ‘kennismaken’ met Myrtle, de opvallende microfoon waardoor zowel Sophie als Margot (rond)zingen.

Richard Thompson’s Dimming Of The Day is van het album Daughters uit 2015. Sophie studeerde een tijd in Schotland en maakte daar kennis met de Schotse tradities. Ze leidt het nummer Falkirk in met een beeld van de markt aldaar, met pony’s en lasses (meisjes), prima begeleid door een snel spelende Koolen op de mandoline.

Er worden vanavond ook eigen nummers gespeeld zoals o.a. Snow en Here Now maar zeker ook een aantal traditionele nummers uit de rijke folk cultuur. Daarnaast hun eigen uitvoering van favorieten als Fairport Convention’s Who Knows Where The Time Goes en Nathalie Merchant’s Motherland. De meeste nummers worden aan elkaar gepraat met anekdotes en gebeurtenissen zoals een maffe logeerpartij tijdens een huisconcert in een plaats met de opgewekte naam ‘Eureka’ en over samen koken (Old Cooking Pot).

Een treurige Ierse lovesong over gemiste kansen in de liefde is The Lamb On The Green Hill. Deze song verscheen ooit op een zelf gebrande CD die je nu nergens meer kunt vinden en die ze destijds in de auto onderweg van een sticker voorzagen en tijdens hun optreden verkochten.

Na een aandachtig beluisterde tweede set sluiten ze af met een slaapliedje Hush Hush, met een prachtig spelende Koolen op de klarinet. Maar uiteraard is het publiek alleen tevreden met een toegift. Onder luid applaus keert het trio terug met een nummer van de al vaak gecoverde en door vele bands vereerde held Bill Monroe, The One I Love Is Gone. Met dit indrukwekkende optreden is de toon gezet voor een succesvol nieuw concertseizoen.

Undone in Sorrow, The Tide, Dimming Of The Day, Falkirk, Snow, Follow The Heron, Here Now. Who Knows Where The time Goes, Motherland Tweede set: Star, Hunter Moon, Lonesome Robin. Old Cook Pot, The Lamb On The Green Hills, Island Man, Cobbler’s Daughter, Bowley’s Dance, Hush Hush, Fisher, The One I Love Is Gone

Fotografie: Wies van Luijtelaar

dec, 2022

Hidden Agenda Deluxe ft. Shaye Zadravec
Succesvol kerstconcept van topmuzikanten en internationale gastzangeres resulteert in uitverkochte zaal en staande ovatie

Het is al voor de vierde maal dat de Blue Room Sessions het seizoen afsluit met de samengestelde band Hidden Agenda DeLuxe, eerder ook wel bekend onder de naam Hidden Xmas DeLuxe. Deze gelegenheidsformatie heeft steeds een verrassende internationale zangeres als gast. Dit keer is dat de Canadese Shaye Zadravec. Ze oogt nog geen 30 maar klinkt als een geroutineerde country zangeres die met haar prachtige stem een aantal covers op eigen wijze vertolkt. In 2018 bracht ze de EP Norway uit en in 2020 een album Now And Then.

Hidden Agenda Deluxe ft. Shaye Zadravec

Hidden Agenda Deluxe heeft deze keer ook een mannelijke gast nl. Zadravec’s vaste begeleider Tim Leacock, die naast goed gitaar-en mondharmonicaspel ook nog over een goede stem beschikt. De overige bandleden zijn ‘oude’ bekenden. BJ Baartmans op (slide) gitaar en zoon en tevens invaller Tom Baartmans op basgitaar. Op indrukwekkende wijze speelt hij alle nummers na een korte ‘inwerkperiode’ mee. Stadsgenoot Sjoerd van Bommel doet weer het betere drumwerk met af en toe wat extra kerstklanken. Op toetsen de eveneens uitstekend spelende (en zingende) Bart de Win.

Deze slideshow vereist JavaScript.

De setlist bevat gewijde songs met o.a. een Chocolate Jesus van Tom Waits en een Personal Jesus bekend van Depeche Mode. Met de laatste starten ze de eerste set. Tijdens het derde nummer verschijnt Shaye Zadravec ten tonele, die aankondigt dat ze in december haar favoriete mixed emotions beleeft, vandaar dat ze begint met Warm In December. Van Zadravec’s 2018 EP Norway spelen ze Dear Elvis. Dan een cover van Crosby Stills & Nash Long Time Gone, met mooi (Hammond) orgelspel van De Win en een indrukwekkende solo van BJ Baartmans op gitaar. Zadravec speelt naast gitaar ook mandoline o.a.op I’ll Carry For You, ook van de Norway EP.

Tweede set

Deze start verrassend met een uitstekende uitvoering van Shocking Blue’s Venus. Een eerbetoon aan Maria volgt met Sensitive Kind, gezongen door Van Bommel. De eigen uitvoering van een kerstlied uit 1933 Silver Bell staat op Zadravec’s album Now And Then en wordt mooi samen gezongen met Leacock net als A Little Love Goes A Long Way (ik lees ergens dat hij door zijn warme soulvolle stem ‘de Keith Richards van Calgary’ wordt genoemd).

De toegift rockt met Two More Bottles Of Wine oorspronkelijk van Delbert McClinton. De laatste song Do I Need wordt aangekondigd als een anti gospel met prima (slide)gitaar van BJ in combinatie met de gitaar en mondharmonica van Leacock én met vierstemmige zang.

Blue Room Sessions kon het seizoen niet beter afsluiten en wenst iedereen een fantastisch muzikaal 2023.

Setlist Hidden Agenda Deluxe ft. Shaye Zadravec: Personal Jesus, Wee Hour Mood, Warm in December, Did You Fall In Love, Dear Elvis, Long Time Gone, Mistletoe Working, Chocolate Jesus, I’ll Carry For You, Xmas Must Be Tonight. Tweede set: Venus, Sensitive Kind, A Hug For Xmas, Silver Bell, A Little Love Goes A Long Way, Don’t Give Up Hope, Snowing On Raton, Blues For Xmas, Jesus On The Main Line, Wonderful World. Toegift: Two More Bottles Of Wine, Do I Need

Fotografie: Wies Luijtelaar en Monique Nuijten

dec, 2022

Tim Easton kan het met alle gemak in zijn eentje af
Na decennia rondzwerven door Europa hervindt hij zijn gemoedsrust in het Amerika van zijn helden

Vanavond Tim Easton, een singer-songwriter die met gemak in zijn eentje het publiek van Blue Room Sessions weet te boeien. Dit deed hij al in december 2016. Dit concert was dan ook van tevoren uitverkocht. Het is zijn laatste optreden van deze tour voordat hij de volgende dag terugkeert naar East Nashville, zijn huidige woonplaats. Al meer dan 20 jaar timmert deze artiest, die begon als straatartiest, aan de weg van de Amerikaanse Rootsmuziek. Ook trok hij jaren door Europa samen met zijn gitaar, een lichtelijk beschadigde Gibson Acoustic J45, luisterend naar de naam Paco.

Tim Easton

Een vlotte start met Elmore James van het vinyl album Paco & The Melodic Polaroids (niet op Spotify). Omdat hij de jongste van zeven is mocht hij van zijn ouders zanger worden, wat heeft geleid tot al weer zijn tiende album You Don’t Really Know me, waarvan hij de rockende titelsong speelt. Op dit ogenschijnlijk autobiografische album lijkt hij een donkere periode af te sluiten en de toekomst te omarmen.

Dan zet Easton zich achter de piano voor een mooie uitvoering van Baby Come Home, ook van het Paco & The Melodic Polaroids album. Memorerend aan zijn all time favoriete YouTube video, opgenomen tijdens een Blue Room Session in 2016, speelt hij Gallatin Pike Blues van het album Not Cool.

Een staking in ‘coal mine district’ New Straitsville resulteerde in de jarenlange ‘drooglegging’ van Amerika. Daardoor ontstond de illegale en sterke ‘moonshine’ drank die Easton weer inspireerde tot Old New Straitsville Blues. De laatste song voor de pauze is Broken Hearted Man. Beide songs zijn ook weer van het vinyl album.

Tweede set

In de tweede set veel herinneringen aan plaatsen en voorvallen tijdens zijn rondreizen over de wereld en aan overleden vrienden en helden. Een ‘brandnew song’ Voice on The Radio (helps you cry) schreef hij op de avond van het overlijden van John Prine. Tim Easton dacht tijdens het schrijven terug aan het Ierse Galway waar hij ruim 20 jaar eerder Prine’s soundcheck bezocht, althans de man zei dat hij Prine was. Terwijl ze backstage wat nummers van Woody Guthrie speelden sprak hij de profetische woorden “You should write your own songs”, een advies dat Easton ter harte nam.

Voor overleden vriend Justin Townes Earl schreef hij The River Where Time Was Born [zie video onder]. Verder vanavond veel songs, ontstaan tijdens het reizen door o.a. Las Vegas met Four Queens (Not Cool) en Black Dog (Ammunition) tijdens een verblijf in Joshua Tree National Park en Poor, Poor LA. Gestolen cords van Bowie, denkend aan pillen, uppers en downers leidden tot het droevige Until it Kills You.

Het gaat weer te ver om alle nummers te beschrijven maar het zijn er veel. Love songs, dirty songs, weemoedige songs, op vrienden en op het leven geïnspireerde songs. En alle voorzien van fantastische teksten, prima begeleid op ‘Paco’, piano en mondharmonica.

Met het einde van deze tour, een koffer vol cadeaus en East Nashville in zicht, eindigt Tim Easton met Just Like Home. Maar het publiek laat hem niet vertrekken. Er volgt nog een anekdote hoe een afgeluisterd gesprek de inspiratie kan zijn voor een goeie song. Er was een hevig ruziënd stel in een bushalte in een fijne buurt in Nashville. De vrouw brulde slechts twee woorden Don’t Lie. En met deze tip én een compliment van de artiest aan Thomas de geluidsman kijken we terug op een geweldig optreden.

Setlist: Elmore James, Peace Of Mind, Elmore James, You Don’t Really Know me, Speed Limit, Burning Star, Baby Come Home, Gallatin Pike Blues, Special 20, Old New Streetsville Blues, Broken Hearted Man, Voice on The Radio, The River Where Time Was Born, Four Queens, Black Dog, Poor, Poor LA, Until it Kills You, Next To You, Just Like Home, Don’t Lie

Fotografie: Monique Nuijten en Wies Luijtelaar

nov, 2022

Gerenommeerde muzikanten rondom jonge NinaLynn
Hummingbird or nightingale met een grote liefde voor de Amerikaanse country muziek

Vanavond een van de jongste artiesten, NinaLynn, die ooit op ons podium stonden. Pas 24 en een dijk van een stem met de nodige Amerikaanse pathos. Al jong geïnspireerd door Americana muziek van o.a. Taylor Swift, Emmylou Harris en Alison Krauss, was het snel duidelijk dat ze een carrière ambieerde als muzikant. Het weerhield haar er echter niet van om haar Bachelor en onlangs ook haar Master te halen op de UvA. “Maar haar hart ligt bij de muziek” aldus de trotse ouders die als verrassing het concert bijwonen.

NinaLynn & Band

Net als bij voorgaande artiesten werd corona een tijd om te bezinnen en mooie muziek te schrijven. Met o.a.Janos Koolen, die haar ook vanavond begeleidt, verschijnt in die periode haar debuutalbum Hummingbird, waarvan ze een aantal nummers speelt. De andere gerenommeerde muzikanten zijn Lucas Beukers op bas en Arthur Bont op (veelzijdige) drums en washboard.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Ze start met een eigen nummer Clear Blue Skies en het vlotte Don’t You Dare, wat zó in de serie Nashville past, (mocht je die gevolgd hebben). Met Grandma and I, schetst ze herinneringen aan dansen met oma, op feestjes waar beiden de enige singles waren. Mooi begeleid op de klarinet van Koolen. Dan een goed uitgevoerde cover Crowded Table van The Highwomen. Moeiteloos reist Nina van het meerstemmig gezongen Conwy Bay in Wales (goed banjospel van Koolen), naar Oh Atlanta van Alison Krauss. Nieuwe nummers als Lilith, samen geschreven met Arthur Bont en From The Bones zijn twee voorproefjes van het nieuwe album dat in maart wordt gereleased in Paradiso Noord (Tolhuistuin).

Tweede set
De tweede set start onaangekondigd met een nummer bekend van Eva Cassidy A Bold Young Farmer, maar nu in een werkelijk prachtige eigen versie van NinaLynn. De zaal luistert ademloos. Het zelf geschreven Freebird heeft een poetisch refrein “I’m a freebird, I am a close your eyes jump in and do it believer, I’m a be everything wanted to be bird, And this freebird will fly”.

Het wordt te veel om alle nummers te beschrijven, maar het zijn stuk voor stuk pareltjes. Janos Koolen. die doorgaans zo’n tien verschillende instrumenten bespeelt houdt het vanavond ‘slechts’ bij een elektrische en akoestische gitaar, banjo, klarinet en mandoline en dat allemaal op uitstekende wijze. De bas van Lucas Beukers klinkt goed en samen met de opvallende soms onheilspellend drummende Arthur Bont beschikken zij ook over een goede zangstem.

De op een na laatste song is de titelsong van het volgende album A Taste Of The Wild. Met Home als toegift verlaat de band onder een staande ovatie het podium. Prachtig concert van een veelbelovend talent en een uitstekende band.

Setlist: Clear Blue Skies, Don’t You Dare, Grandma & I, Crowded Table, Conwy Bay, Oh Atlanta, Lilith, From The Bones, Head Over Heart, Tweede Set: A Bold Young Farmer, Let It Grow, Each Woman, Freebird, Ways To Wander, Seasons, Spirit Guide, A Taste Of The Wild, Home

Fotografie: Wies Luijtelaar

nov, 2022

Jeffrey Foucault ziet terug op een ‘missing man’
Op deze avond staat een geweldige verteller en performer op het podium van Blue Room Sessions

Jeffrey Foucault (1976, Whitewater Wisconsin) is deze ochtend gearriveerd vanuit Boston. In 2014 was hij al eens bij ons samen met Caitlin Canty en Billy Conway. Het verlies in 2021 van Conway, met wie hij een jarenlange hechte vriendschap onderhield, heeft hem erg aangegrepen. Hij zal vanavond nog een aantal keren refereren aan deze getalenteerde drummer, bekend van o.a. Morphine. Jeffrey Foucault woont in een klein stadje in New England en is getrouwd met de Amerikaanse singer-songwriter Kris Delmhorst met wie hij regelmatig optreedt.

Jeffrey Foucault

Het concert van Jeffrey Foucault was lang van tevoren uitverkocht en Blue Room Sessions moest zelfs een aantal mensen teleurstellen want hij heeft een enorme schare fans. Er staat vanavond een geweldige verteller en performer op ons podium. Hij neemt je mee naar zijn jeugd en de samenwerking met diverse artiesten. Zijn warme stem heeft invloeden van country, blues, folk en zelfs rock.

Zijn resonator gitaar klinkt alsof hij er twee in zijn handen heeft. Foucault bracht ruim 10 albums uit en start met Everybody’s Famous van het album Horse Latitudes uit 2014 en Des Moines van Salt As Wolves uit 2015, een nummer vol herinneringen aan nachtelijke ritten met zijn band. Foucault is goed met woorden en krachtig met teksten. Het intense Blown, over een verloren liefde, schreef hij samen met Conway.

Slow Talker is een up-tempo song, met goed (slide)gitaarspel. Het aangrijpende Solo Modelo is een song voor ‘best friend’ Conway, met wie hij sinds 2013 een duo vormde. Hij schetst een beeld van ‘books & naps’, over hun check-ins in hotels, waar ze een boek mee naar toe namen, maar uiteindelijk al na 30 seconden in slaap vielen tot de soundcheck begon. Met plezier vertelt hij over hun onmogelijke eisen voor een optreden (ryder) van ‘black coffee, tap water, French Wine en Mexican Beer. Nu is het zijn eerste tour alleen. Weemoedig zingt hij “Solo hotel, solo cafe, solo cry…”

Whitewater Wisconsin — zijn eerste tour alleen zonder Billy Conway

Tijdens de tweede set o.a. een cover van de Pretenders Don’t Get Me Wrong die klinkt als een’ Ray Charles song’ (Foucault’s woorden). Een jaar geleden schreef hij I miss (the way I used to feel. Hij sluit af met High Road, een song die hij nota bene via de voicemail van Conway ontving. Met de toegift Worried Spirits, een cover van Rainer Ptacek, verlaat hij onder een staande ovatie het podium. Een prachtig concert van een ras-artiest.

Setlist: Everybody’s Famous, Des Moines, Blues for Jessie Mae, Blood Brothers, Blown, Slow Talker, Dishes, Wood Smoke (nieuw), Solo Modelo, Nightshift. Tweede set: High (nieuw), Don’t Get Me Wrong (cover Pretenders), Rico, What Made Milwaukee Famous, Train to Jackson, East Of The Sunrise (nieuw), Ballad of Copper Junction, Winter Count (nieuw nummer), I Miss, High Road. Toegift: Worried Spirits

Fotografie: Monique Nuijten en Wies Luijtelaar

okt, 2022

Shannon McNally & Mathias Danielsson memorabel duo
Country legende 'Waylon would be tickled' zei zijn weduwe Jessi Colter over album The Waylon Sessions

Het concert van Shannon McNally is al een tijd van tevoren uitverkocht. Zij wordt vanavond vergezeld door pedal steel speler Mathias Danielsson (Stockholm). Haar laatste succesvolle album The Waylon Sessions werd een ‘gedurfd’ pandemie project met songs van Waylon Jennings, waarvoor zij speciaal toestemming vroeg en kreeg van Jennings’ weduwe Jessi Colter. Deze laatste was helemaal enthousiast, droeg zelfs bij aan het album en sprak de memorabele woorden “Waylon would be tickled”.

Shannon McNally & Mathias Danielsson

Shannon McNally (1973) woonde met plezier in New Orleans, totdat orkaan Katrina haar verdreef uit deze geliefde stad. Ze verhuisde naar Nashville, wat mij ook geen straf lijkt. Zij beschikt over een authentieke zuivere stem, soms overslaand, wat alleen de Amerikaanse zangeressen onder de knie lijken te hebben. ‘Onze’ Ad zal dat beamen. Daarnaast speelt ze uitstekend op zowel de akoestische als de elektrische gitaar. Mathias Danielsson blijkt een begenadigd pedal steel speler, die ook een aantal keren afwisselt met gitaar.

De eerste song is You Made Me Feel For You van het album Black Irish is geschreven door Americana held en producer Rodney Crowell. Black Haired Boy is een ballad die gaat over Townes Van Zandt. Voorafgaand een anekdote over de relatie tussen Van Zandt, Guy Clark en diens vrouw Susanna. Pale Moon is McNally’s eerste song en staat op het album uit 2002 Ran On Pure Lightning dat zij opnam met de helaas drie jaar geleden overleden Neil Casal (o.a. Ryan Adams).

Shannon McNally vertelt tussen de nummers door geanimeerd over optredens en contacten met bevriende grootheden o.a. Bob Dylan, Stephen Stills (met zijn 50 gitaren op een rij versus 1 van haarzelf), Levon Helm, de man met ’the cutest accent’, dol op autorijden en gezegend met een gigantisch gevoel voor richting, Eric Deaton (Black Keys) en Dr. John.

Geronimo was een ‘God on a horse’ aldus Shannon McNally. Het is tevens de titelsong van het in 2005 uitgebrachte album verwijzend naar deze grote Apache Chief of War die ooit de White Mountains in Arizona domineerde en onfortuinlijk eindigde in ‘no mans land’ Oklahoma waar hij op zijn 80e slechts pompoenen mocht telen. Ook van dit album een aantal nummers (zie onder).

Terugdenkend aan Bob Dylan en de regelmatige bezoeken aan zijn concerten leidt tot The Hard Way, waarbij ik even dacht dat ze Wake up Little Suzy gingen spelen. Maar het blijkt een catchy song met een mooie rol voor de elektrische gitaar. Tijdens een gezamenlijke tour met de boomlange Taj Mahal, die tijdens de tour zélf niets tegen haar zei, maar na afloop ervan slechts één zin sprak “jij zou eens een wedding-song moeten schrijven”. Waarvan akte met Bohemian Wedding Prayer.

Van het album The Waylon Sessions spelen ze Back Rose en This Time. Haar Ierse afkomst en Keltische inslag komt mooi samen in de song Banshee Moan. Van Steve Earl de song You’re The best Lover I Ever Had. Het duo sluit af en een heel nieuw, nog uit te brengen nummer Off The Killing Floor en Love Me Like a Man van Chris Smiter/Georgette How en bekend door all time favourite (sinds haar veertiende) Bonnie Raitt .

Het was wederom een memorabele Blue Room Session, met indrukwekkende zang van Shannon McNally en dito begeleiding van Mathias Danielsson op gitaar en pedal steel.

Fotografie: Wies Luijtelaar en Monique Nuijten

Setlist: You Made Me Feel For You (Black Irish), Black Haired Boy (Black Irish), Pale Moon (Ran On Pure Lightning &Geronimo), Geronimo, The Hard Way (Geronimo), I Went To The Well (Black Irish), 44, Bohemian Wedding Prayer (Coldwater), Set 2: The Worst Part of A Broken Heart (Geronimo), Back Rose & This Time (The Waylon Sessions), Banshee Moan (Black Irish), Rock My Soul (Light Walker Demos EP), Tennessee Blues (Bobby Charles song – Geronimo), You’re The best Lover I Ever Had (Steve Earl song), Off The Killing Floor (Unrecorded next record), Love Me Like A Man .

okt, 2022

Trio BRO past in reeks succesvolle Blue Room Sessions
New Orleans is niet ver met Sjoerd van Bommel, Mike Roelofs en Bart Oostindie

Trio BRO staat voor Sjoerd van Bommel, Mike Roelofs en Bart Oostindie. Deze laatste stond nog niet op ons podium maar wat een verrassing blijkt deze Limburgse muzikant, zanger, componist te zijn. Van Bommel en Roelofs maakten in verschillende samenstellingen al eerder indruk op ons podium. Het onlangs opgerichte trio speelt een mix van onbekende covers en eigen werk (zie overzicht onder).

Trio BRO

Het is altijd gezellig als stadgenoot Van Bommel (percussie/vocals) in huis is. Hij praat alle nummers aan elkaar met veel humor en drumt als vanouds strak, intensief en in diverse stijlen. Het eerste nummer Perpetual Bluesmachine zet dan ook meteen de toon. Old Fingers is een original van Roelofs prachtig vertolkt op de vleugel. Moving On is ook een original van Roelofs (toetsen & vocals) en klinkt erg goed door de Hammond sound in combinatie met zang en gitaarspel van Oostindie.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Door Van Bommel’s enorm harde beet op zijn tong heeft hij moeite met de letter S. Deze sappige anekdote wil hij het publiek niet onthouden en dit ongemak zorgt af en toe voor hilariteit. Wicked Rain bevat een Hendrix-waardige gitaarsolo. Bij Little Feat’s Long Distance Love associeer ik Roelofs eventjes met Jackson Browne en Oostindie met David Lindley, maar dat neem ik geheel voor eigen rekening. Oostindie neemt zijn D’Angelico Jazzgitaar (met fraaie strap) ter hand voor een door hemzelf geschreven en goed gezongen song Smile The Blues Away.

Tweede set

Tijdens de tweede set van Trio BRO o.a. een fraaie original van Roelofs Houston In The Blind en het vele malen gecoverde Dark End Of The Street (Penn/Moman) waaronder die van Ry Cooder. Scott-Heron’s Storm Music heeft een strak en aanstekelijk reggae ritme. Roelofs fluit daarbij sfeervol in de microfoon en krijgt veel applaus. Net als zijn mystiek klinkende Signs, waarbij Van Bommel de Aquaphone, die er uitziet als een gouden vogelkooi met strijkstok, bespeelt.

Na de Oostindie original Jimmy The Bullet volgt Yellow Moon, afgewisseld met soms ingetogen Hammond geluiden wat in combinatie met de Lesley box heel intens overkomt (net als de begeleidende gezichtsuitdrukkingen van Roelofs).

Trio BRO in reeks succesvolle Blue Room Sessions.

In de toegift twee nummers van JJ Cale waaronder Sensitive Kind en een energieke Cale/Oostindie ‘mix’ van The Breeze met opvallende bijdrage van Oostindie op gitaar en de opzwepende begeleiding van drums en toetsen. En dan is er hard en lang applaus! Trio BRO kan weer worden bijgezet in de reeks succesvolle Blue Room Sessions.

Setlist: Perpetual Bluesmachine (Keb Mo), Old Fingers (Roelofs), Grandma’s Hands (Bill Withers), Moving On (Roelofs), Wicked Rain (Los Lobos), Long Distant Love (Little Feat), Lady Day And John Coltrane (Scott-Heron), Smile The Blues Away( Oostindie), Love The Language (Connick), Ain’t No Grave (traditional gospel) Set 2: Trouble (Connick), Houston In The blind (Roelofs), Dark End Of The Street (Penn/Moman), Satisfy My Soul (Carrack), Storm Music (Scott-Heron), Soon As I Get Paid (Keb Mo), Signs (Roelofs), Jimmy The Bullit (Oostindie), Yellow Moon (Neville Bros), The Preacher (Connick), Sensitive kind (Oostindie mix JJ Cale), The Breeze (mix Cale/ Oostindie).

Fotografie: Monique Nuijten en Wies Luijtelaar

sep, 2022

Guy Verlinde & The Artisans of Solace in BRS
"Er staat hier een gelukkige Bluesman" gaat over onvoorwaardelijke liefde en onbezongen helden

De sympathieke Belgische bluesartiest Guy Verlinde stond al meerdere keren op het podium van The Blue Room Sessions (BRS). Vanavond doet hij dat met een uitstekende groep muzikanten, The Artisans Of Solace, bestaande uit Olivier Vander Bauwede, diverse mondharmonica’s, chromatische harmonica en gitaar, Benoit Maddens op drums, René Stock op (contra)bas en Tom Eylenbosch op toetsen, banjo (en wasbord), een uitzonderlijke combinatie. Zélf beschikt Verlinde over een goede stem en speelt hij fantastisch gitaar.

Guy Verlinde & The Artisans of Solace

Guy Verlinde komt op na het Cooder-achtige intro van Breaking Dawn. Hij leidt zowat elke song op gevatte wijze in. “Het grootste cadeau is worden wie je bent en dat was niet gemakkelijk in Aartrijke”. Het Belgisch is sowieso een lust voor het oor met zinnen als “bedankt voor het komen in plaats van met uw easy pants voor de TV te zitten’ en “we hebben ook een boek voor als ge ’s winters op uw schapevelleke wat poëzie wilt lezen”.

De corona tijd zorgde weliswaar voor 150 gecancelde concerten maar zo ontstond door crowdfunding naast een doorgeefluik voor andere muzikanten ook zijn dertiende album Standing In The Light Of A Brand New Day. Het werd het meest positieve album in de donkerste tijd van zijn leven.

De song met de veelzeggende titel Gotta Let Go is geschreven voor Verlinde’s broer die problemen had met zijn ex. Prachtig, haast klassiek, begeleid door Eylenbosch op de toetsen. Ook zichzelf geeft Guy goede raad in Last Goodbye, mooie samenzang met Vander Bauwede.

‘Er staat hier vanavond een gelukkige Bluesman” aldus Verlinde. Just The Way You Are gaat over onvoorwaardelijke liefde en The Unsung over onbezongen helden. Over zijn helden gesproken… een fantastische ‘eigen’ uitvoering van Dylan’s Blind Willy McTell*.

Speciaal voor zijn verliefde vader en diens 73 jarige ‘jonge deerne’ maakte hij voor het eerst een song in onvervalst West-Vlaams; Keppe ‘k Zien Ier Voe Joen. Op een oud cassettebandje vond hij een song die nooit was afgemaakt (de relatie trouwens wél). Maar nu op het relationele vlak alles weer klopt is het gepassioneerde Caroline Brings voltooid.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Na een indrukwekkende en onversterkte versie van de aloude hymne We Shall Not Be Moved, waarbij drie bandleden vooraan op het podium staan, volgt dan de apotheose. Er wordt ingezet met een echte vette delta beat. Een virtuoos uitgevoerde ‘band battle’ met resonator, harmonica, banjo, drums en contrabas (mét strijkstok) zorgt voor een opzwepend einde. Het publiek, zelfs de doorgaans rustigen, vraagt zich na afloop waarschijnlijk vol verwondering af hoe zij bovenmatig springend, dansend en klappend van hun stoelen zijn gekomen en dit alles tijdens het veelzeggende nummer Surrender To The Groove.

Na afloop komt een van onze trouwste gasten naar me toe. “Ik heb er nu 92 Blue Room Sessions op zitten maar dit was toch écht de beste.”

Setlist: Breaking Dawn, Up on The Mountain, All is Forgiven, Karma’s Gonna Kick Your Ass, Gotta Let Go, Last Goodbye, Do That Boogie, The Way You Are, The Unsung, Blind Willie McTell, Heaven inside My Head, In July, Ain’t Nobody Gonna Hold Me Down, Keppe ‘k Zien Ier Voe Joen, Reckonin’ Blues, Caroline Brings, Toegift: I Shall Not Be Moved, Surrender To The Groove

Fotografie: Wies Luijtelaar en Monique Nuijten

mei, 2022

Van Wyck een episch verhaal in muisstille zaal
Boeiend relaas van de mystieke zoektocht The Epic Tale Of The Stranded Man gooit hoge ogen

De verwachting is hoog gespannen voor het optreden van Christien Oele en haar band Van Wyck. De zaal is dan ook volledig uitverkocht. Zij wordt begeleid door Reyer Zwart op gitaar en (contra) bas, drummer Rowin Tettero en toetsenist Paul Bond. Ik ga het hier één keer noemen omdat ik het gedurende de voorstelling zowat bij elk nummer heb genoteerd; de zang is subliem, evenals de begeleiding, soms ontroerend subtiel, dan weer opvallend energiek.

Van Wyck

Na de fraaie albums An Average Woman, Molten Rock en God Is In The Detour gooit zij momenteel hoge ogen met het nieuwe album of eigenlijk een ambitieus project, The Epic Tale Of The Stranded Man.

Christien betovert het publiek met het boeiende relaas van de mystieke zoektocht van een man naar zijn identiteit, nadat hij is aangespoeld op een wonderschoon eiland. Een plek met vreemde bewoners, een kasteel, monsters, grotten en bergen.

Deze slideshow vereist JavaScript.

De band start met de eerste twee nummers van het album, The Stranded Man, gevolgd door Innocent. Gaandeweg maken wij kennis met de wonderlijke figuren die de man op zijn tocht tegenkomt. Eerst nog het lieve meisje, de Seaweed Seller. Daarna wordt het grimmiger met de ‘rampspoedbrengster’ The Havoc Wreaker. Het wordt nóg onheilspellender tijdens het keuze-dilemma van Lola With The Light Eyers of The Way Out en de altijd de waarheid vertellende Ciceline. Het is jammer om hier het hele verhaal te vertellen zonder het tekort te doen. Het is een aanrader om het live mee te maken. Na The Smiling Prophet is het een goed moment voor de pauze, waarna tijdens de tweede set het verhaal wordt voortgezet. Daarna volgen een aantal nummers van het album Molten Rock met het bijna religieuze Lead Me On.

Carolina’s Anatomy gaat over de schoonheid van vriendschap. Christien schetst de sfeer van een Berlijnse techno-nachtclub waar zij aanvankelijk niet door de lelijkheid heen kon kijken. Maar als haar vriendin solo dansend de vloer betreedt wordt alles daar prachtig, net als de song overigens.

Het sfeervolle Make Of Me wordt vol overgave en met de armen wijd gespreid vertolkt. Dan volgt nog een indrukwekkende toegift met de nummers Listen To You Breathe en An Average Woman. Tekstueel en muzikaal sowieso goed voor een geweldige afsluiter. Gedurende het hele concert kon je een speld horen vallen. Dit in tegenstelling tot het oorverdovende applaus na afloop van dit meer dan unieke optreden. Dit vraagt om meer. Volgend jaar dan maar?

Setlist: The Stranded Man, Innocent, Seaweed Seller, The Havoc Wreaked, Lola With The Light Eyes, Pond Floor Dwellers, Ciceline, The Smiling Prophet, The Dragon, The Way Out, Maybe, Lead Me On, Carolina’s Anatomy, Make Of me, The Rock Steady Creeper.Toegift: Listen To You Breathe, An Average Woman

Fotografie: Monique Nuijten en Wies Luijtelaar