okt, 2021

Bertolf Trio is happy in Hindsight Theatertour
The Blue Room Sessions is met een uitverkocht huis voor het eerst weer op het oude niveau

Multi-instrumentalist, singer-songwriter producer en arrangeur Bertolf Lentink staat vanavond op ons podium. Hij wordt begeleid door twee eveneens zeer getalenteerde muzikanten, drummer en zanger Dave Menkehorst en bassiste en zangeres Nathalie Schaap. Met een uitverkochte zaal van 130 personen zijn we voor het eerst weer op het ‘oude’ niveau.

Bertolf blijdschap in retrospectief

De rode draad van vanavond is geluk. Op het moment dat dingen zich voltrekken, zegt Bertolf Lentink, zit hij vol twijfels en angsten. Terugkijkend blijkt het vooral leuk geweest te zijn; blijdschap achteraf dus. Over die dingen gaat zijn nieuwe theatertour met de titel van het gelijknamige zevende album Happy In Hindsight.

Lentink oogt jong maar is inmiddels 41. Uit zijn songs klinkt een voorliefde voor de 60’s. Back to The Garden, wat zowel aan zijn tuin als aan Woodstock refereert, is zo’n nummer. Het wordt sowieso een avond vol feiten en wijsheden. Praktisch elke song heeft wel een verhaal, variërend van Johan Cruijff’s kijk op het leven tot de visie van Paul McCartney in Don’t look up, oftewel ‘lik niet naar boven en schop niet omlaag’.

Deze diashow vereist JavaScript.

Als fervent Beatles-fan speelt hij She’s Leaving Home (Sgt. Peppers) voorafgegaan door een anekdote over een gekwetste George Martin, die van Paul McCartney voor dit nummer het strijkarrangement aan ene Mike Leander moest overlaten, met een ruzie tot gevolg.
Tijdens de lockdown was er naast tuinieren ook tijd om te ‘Netflixen’. Zo kreeg Bertolf inspiratie, o.a. van de serie Ozark. Hij hoorde een intrigerende zin van een van de acteurs, om die vervolgens op te schrijven en er de volgende dag meteen een song van te maken Everywhere I Go, (there I Am).

Tweede set
Die begint met Jericho, gevolgd door Welcome Time Travelers, ingeleid met een waargebeurd verhaal over een experiment van de geniale Stephen Hawking. Ook het klimaat komt ter sprake, want met het oog op zijn kinderen vraagt hij zich wel eens af: What Have I Dragged You Into? Met indrukwekkende zang van Nathalie Schaap.

Voor het, volgens Bertolf, mistroostige maar erg mooie Misery Magnet speelt hij op een bijzondere gitaar, die ik van Ad per se moet vermelden… een Gretsch White Falcon Stephen Stills. Ook vanavond blijkt zijn liefde voor Bluegrass met het razendsnelle Freeborn Man van zijn ‘held’ Tony Rice.

‘Luizenmoeder’ Ilse Warringa vroeg hem de titelsong voor de gelijknamige film te schrijven. Dat werd Only Together. Van het album For Life (2009) nog het bekende Another Day. Als toegift het supersnelle Bluefinger.

Zowel in de eerste als tweede set komt het trio achter hun microfoons vandaan voor een akoestische sessie, o.a. met You’re Not Gonna Get It Every Day. Dit onder luid applaus van het publiek.
Bertolf Lentink, die vanavond speelt op piano en vier gitaren, is subliem, maar dat geldt ook voor het vakkundig en vaak ingetogen drumspel van Menkehorst en de baspartijen van Nathalie Schaap. De begeleidende zang maakt deze show tot een prachtig geheel.

Deze diashow vereist JavaScript.

Als je het mij vraagt is dit concert weer een hoogtepunt in de inmiddels rijke historie van de Blue Room Sessions.

Setlist: Happy in Hindsight, Back In The Garden, She’s Leaving Home, Everywhere I Go, Shadows, Don’t Look Up, Waiting In The wings, You’re Not Gonna Get It every Day, Me & My Guitar.Set 2: Jericho, Welcome Time Travellers, What Haver I Dragged You Into?, Misery Magnet, Mary, Freeborn Man, Heart Shaped Hands, Only Together, Another Day en toegift Bluefinger

Fotografie: Wies Luijtelaar en Monique Nuijten

sep, 2021

Matt Harlan sympathieke troubadour en tekstkunstenaar
Speelt mooie intro's op gitaar en komt met vaak vindingrijke teksten

Matt Harlan kon op de valreep naar Nederland komen. Nét na zijn vertrek werden de nieuwe quarantaine- maatregelen voor Amerika van kracht. “Is this for real?” vraagt Harlan zich dan ook verbaasd af, doelend op de ‘crazy times’ na een gedwongen muzikale pauze van anderhalf jaar.

Matt Harlan

Gelukkig geen twee concerten, maar weer een volle clubzaal. Op het podium staan alleen een gitaar en een microfoon. Toch weet Harlan hiermee het publiek de gehele avond te boeien. De man achter mij ziet hem deze week zelfs voor de derde keer. Harlan heeft een warm stemgeluid.

Wat gedurende de avond opvalt zijn de mooie intro’s op gitaar en zijn vaak vindingrijke teksten. Zo ook in het eerste nummer What We Saw van zijn laatste album Best Beasts. In The Dark is de titelsong van het gelijknamige album dat hij samen met Rachel Jones in 2016 uitbracht. Low Pressure gaat over storm, ontij en stroomuitval…”God calling from the sky —we’re all the same color when the water’s this high”.

Tijdens Warm November zegt Harlan dat de zaal ‘feels like home’ en hij zou ons allemaal wel willen omhelzen in een ‘big familiar vibe’. Melancholie klinkt door in de ballad Catching On. Het laatste nummer voor de pauze Best Beasts is de vlotte titelsong van zijn laatste album waarin hij de sinds 2016 sterk toegenomen tegenstelling onder de bevolking aankaart.

Tweede set

Na Like Lightning komt een, volgens Harlan, ‘weird songs’ met herinneringen aan K&W (de naam van een cafetaria-keten van homestyle Southern comfort food). Hoewel hij nooit in een vrachtwagen reed noemt Harlan dit zijn ‘truck drivers song’.

Sinds een goede vriend overleed kijkt Harlan op een bewolkte dag naar boven. Op zo’n dag voelt hij dat zijn ‘buddy’ uit de hemel op hem neerkijkt. Voor hem schreef hij het gevoelige Looking At The Sky.

Rond 2014 zat hij ook al in een lockdown. Maar dan in een, naar eigen zeggen, verschrikkelijk hotel in Nashville. Dit leidde tot de song Raven Hotel. Omdat hij het nummer zelf zo mooi vond, werd dit ook de naam van het album, waar ook het veelzeggende Half Developed Song op staat.

Volgens Harlan zit het tegenwoordig wel goed met zijn liefdesleven. In Skinny Trees in Mississippi lijkt dit echter niet vanzelfsprekend. “Love is like a fast car on the highway, Breaking down on you all unaware. Some times you have to pull it to the shoulder. You gotta slow it down to make a few repairs”.

Na zo’n 20 nummers klinkt de allerlaatste song Mozart met de memorabele tekst: “Mozart will always be Mozart, just like disco will always be dead”. Het is maar dat u het weet!

Over Matt Harlan:
Geboren in Webster, Texas en later woonachtig in San Antonio en Houston. Gelukkig getrouwd (voor de tweede keer) en vader van een dochter. Zijn muziek bevindt zich tussen country en folk. In 2010 bracht hij zijn eerste album Tips & Compliments uit, daarna volgden Bow & Be Simple, Raven Hotel, In The Dark en Best Beasts. Dit laatste album kreeg ook in ons land zeer lovende recensies.

Best Beasts

Set List: What We Saw (Best Beasts), In The Dark (In The Dark), Low Pressure (Best Beasts), Old Spanish Moss (Raven Hotel), Warm November (Tips & Compliments), Catching On (Best Beasts), Second Gear (Raven Hotel), Best Beasts (Best Beasts).
2e Set: Like Lightning (Best Beasts), Walter (Tips & Compliments), K&W (Best Beasts), Looking at The Sky, Half Developed Song (Raven Hotel), Raven Hotel (Raven Hotel), Riding With The wind (Raven Hotel), Heavy Steal (Best Beasts), Mozart (In The Dark)

Fotografie: Monique Nuijten en Wies Luijtelaar

jun, 2021

Martha Fields in Blue Room …Let The Phoenix Rise
Een krachtige mooie stem die moeiteloos schakelt tussen country, boogie, bob, bluegrass, gospel en blues

Drie keer een artiest in de Blue Room komt niet voor, maar het enthousiasme en de kwaliteit van Martha Fields en haar vaste begeleiders Manu Bertrand en Urbain Lambert maakt dat we onze, inmiddels, vrienden weer met genoegen op ons podium verwelkomen.

Martha Fields

Tijdens de pandemie verbleef Fields even in Oklahoma maar grotendeels in Frankrijk. Daar mocht niemand zich buiten een straal van 10 kilometer verplaatsen. Omdat ze te ver van elkaar zaten was een ontmoeting, laat staan een repetitie of schrijfsessie, niet te organiseren. Ze zagen elkaar in november voor het laatst. Net gearriveerd in Nederland waren er dus maar twee dagen om te repeteren.

‘… you find me in my garden’
Fields heeft tijdens de lockdown niet stilgezeten. Naast heel veel tuinieren schreef ze een nieuw album, Headed South, dat in juni 2020 helemaal af was, maar nergens een podium om te spelen.

Wij hebben vanavond dan ook de primeur. Zij spelen voor het eerst live een aantal songs van dit album, dat ik overigens van harte kan aanbevelen. 12 prachtige songs, met een grote diversiteit aan instrumenten. Ze starten met de titelsong Headed South en In My Garden. Later volgen nog Hillbilly Babylon, Let The Phoenix Rise, Souvenir, High Shelf Mama en 500 Miles Away From Home. Volgens Fields een Ierse of Schotse ‘old traditional’ waarvan niemand meer weet wie hem ooit schreef.

The lady sings not only the blues!
Martha heeft een krachtige mooie stem die moeiteloos schakelt tussen country, boogie, bob, bluegrass, gospel en blues. Zij begeleidt zichzelf op de Gibson J45.

Deze diashow vereist JavaScript.

De gedwongen rustperiode heeft ook beide heren niet belemmerd want zij bespelen geroutineerd en met grote klasse de dobro, banjo, mandoline en diverse gitaren. Urbain Lambert is in Frankrijk, aldus Martha, een legende op de gitaar. Onder andere op de Fender Stratocaster klinkt hij inderdaad weergaloos. Snaren-virtuoos Manu Bertrand wordt door Fields aangekondigd als beste Dobro speler van Frankrijk (volgens hemzelf, schertsend, van de wereld).

Deze diashow vereist JavaScript.

Van haar vorige albums Southern White Lies en Dancing Shadows brengen ze ook een aantal nummers zoals Lonesome Road Blues, Paris to Austin, Oklahoma On My Mind.
Martha Fields vertelt tijdens haar optredens vaak over haar Cherokee-roots in Oklahoma, Kentucky en de Appalachen. In de nieuwsbrief van 2018 deed ik hier al eens uitgebreid verslag van. Haar familie komt tot leven in songs als Demona en Johanna. Onder de noemer ‘Oklahoma songs’, vertolkt Fields haar favoriete Janis Joplin song What Good Can Drinkin’ Do. Gevolgd door het Where The Red Grass Grows, erg mooi begeleid door Bertrand op de Dobro en Lambert op de Fender Stratocaster.

Tweede set
Tijdens de tweede set zijn de nummers en de volgorde iets anders maar worden met dezelfde overgave en energie vertolkt. Zij eindigen met het spirituele en gevoelige What Are They Doing in Heaven.

Wat niet op de setlist staat maar wél ter ere van mijn verjaardag werd gespeeld is Happy Birthday met een door Martha meegebrachte fles uitstekende Franse Champagne. Deze is tijdens een kleine afterparty in de kleedkamer in no time genuttigd, maar dit geheel terzijde.

Al met al weer een prachtige avond in zeer goed en sympathiek gezelschap.

Setlist: Headed South, In My Garden, Paris To Austin, High Shelf Mama, Demona, Souvenir, What Good Can Drinkin’ Do, Tell Me Baby, Oklahoma On My Mind, Honky Tonk Blues, Hillbilly Babylon, Fare Thee Well Blues, Where The Red Grass Grows, Johanna, J’entends Siffler Le Train / 500 Miles Away From Home, Lonesome Road Blues, (request) When The Saints Come Marchin’ In, What Are They Doing in Heaven. Kokomo Blues, Let The Phoenix Rise, Hard Times

Martha Fields op Spotify

Bezetting:

Martha Fields: zang, Gibson J45
Manu Bertrand (Acoustic / Steel Guitar, Dobro, Banjo, Mandoline)
Urbain Lambert (Fender Stratocaster & Acoustic guitar)

Foto’s: Monique Nuijten en Wies Luijtelaar

jun, 2021

Tim Knol & The Blue Grass Boogiemen in topvorm
Het beste wat Nederland qua authentieke bluegrass muziek te bieden heeft volgens de kenners van het genre

Het spetterende optreden van Tim Knol & The Blue Grass Boogiemen in februari 2020 was voor herhaling vatbaar. Daarom voor de tweede keer Tim Knol en de Utrechtse Blue Grass Boogiemen, Robert-Jan Kanis (zang-gitaar), Arnold Lasseur (zang-mandoline-viool), Aart Schroevers (zang-contrabas) en Bart van Strien (zang-banjo-mondharmonica), Deze super combinatie blijkt wederom goed voor een energiek en dynamisch optreden. En dubbel nog wel!

Tim Knol & The Blue Grass Boogiemen

Ik schreef vorig jaar al uitgebreid over dit topoptreden. Een kleine samenvatting: na meer dan 10 jaar aan de weg getimmerd te hebben o.a. als rockartiest en als singer-songwriter, vindt Tim Knol in 2019 dat het tijd wordt om ook Bluegrass toe te voegen en met wie kan dat beter dan met `het beste wat Nederland qua authentieke bluegrass muziek te bieden heeft’ The Blue Grass Boogiemen, een band die ruim dertig jaar bestaat en die hij al sinds zijn jeugd kent. Dit resulteert in een gezamenlijk en zeer succesvol project “Happy Hour”, een oorspronkelijke bluegrass album met veel exposure op o.a. radio en Spotify.

Eindelijk live

Na een periode van bijna anderhalf jaar is het gezelschap erg blij eindelijk weer eens live op een podium te staan. En meteen twee concerten achter elkaar, wat achteraf best inspannend blijkt. De vaart zit er continu in. Het is soms letterlijk een battle wie het snelst speelt. Zo ook het supersnelle Stars In Your Eyes waar ze alle vijf dicht op elkaar staan voor die ene microfoon in het midden.

Aart Schroevers staat te popelen om het ruim 70 jaar oude nummer, There Stands The Glass te zingen en dat doet hij goed en met de nodige pathos in zijn stem.

Ook aan actualiteit geen gebrek. Door een haat-liefde verhouding met social media kanalen als Twitter kom je op een pakkend nummer dat ik noteer als Crazy Warfare, ingegeven door de huidige boerenprotesten en types als Willem Engel.

Alle muzikanten zijn ongekend snel, virtuoos op hun instrumenten en in samenzang zeer harmonieus. Far From Me Now is zo’n nummer waar het allemaal heel mooi klinkt. Net als Tim’s nieuwe single…het door hem als ‘autorij-track’ getypeerde, Wandering Heart.

Idolen
Tijdens de avond komen weer vele muzikale helden voorbij: Bill Monroe, de grondlegger van de Blue Grass, uit Kentucky, Johnny Walker (Pick Me Up On The Way Down), Buzz Busby (Lost). Osman Brothers (Rocky Top), Ook een viertal songs van ‘King of Bluegrass’ Jimmy Martin (o.a. There Ain’t Nobody Gonna Miss Me When I’m Gone). John Prine (My Old Kentucky Home), Gram Parsons (A Song For You), Bob Dylan (You Ain’t Going Nowhere), Blaze Foley (If I Could Only Fly), Doug Kershaw (Diggy Liggy Lo en My Sallie Jo) met Lasseur op de viool.

Tim Knol en the Blue Grass Boogiemen leverden wederom met ongelooflijk veel plezier een topavond van Country, Cajun, Bluegrass en meer!

Setlist: in willekeurige volgorde i.v.m twee optredens : Sunny Side Of The Mountain, Happy hour, That Song About The Willow Garden, Far For Me Now, Lost ball in The Alley, High On A Mountain , Stars in Your Eyes, The Deep Dark Woods, Crying Shame, In Your Arms To Stay, Lost, Pick Me Up On The Way Down, Before The Sun Goes Down, Sally Jo, Diggy Liggy Lo, My Old Kentucky Home, If I Could Only Fly, There Stands The Glass, A Song For You, Miss Me When I’m Gone, You Ain’t Going Nowhere, Crazy Warfare

Fotografie: Monique Nuijten en Wies Luijtelaar
Met dank aan Blue Room Sessions

dec, 2020

Tigre Blanco in de sfeer van Quentin Tarantino
Eén avond en twee uitverkochte concerten vol muziek en mooie verhalen

Met zoveel energie op één avond twee uitverkochte concerten spelen kan heel inspannend zijn. Maar de vijfkoppige band Tigre Blanco heeft er na een lange lockdown zóveel zin in dat ze vanavond niet van ophouden weten. Mede teamlid Monique en ik waren al eens bij de op een nachtclub show lijkende Tijgernest tour en onlangs bij die van Radio Blanco dus er was ons veel aan gelegen deze band naar de Blue Room te halen.

Tigre Blanco

Deze diashow vereist JavaScript.

De show begint met een krakende radio inclusief Morricone bel, violen en het geluid van een brullende tijger. Dan komt de band op bestaande uit ‘big viking’ Quintijn Lohman alias Mr. Tigre Blanco en de als ‘Queen of Gypsy Soul’ aangekondigde Katrien van de Camp alias Miss Kitty Kat. Hansz Deijnen speelt o.a. op cajón. Martijn Maas op de bas en voormalig hard rock muzikant en de sinds die tijd onmisbare Mathijs Bodt alias ‘Captain Martinez’ op gitaar.

Deze diashow vereist JavaScript.

Het eerste nummer is Shaniqua, gevolgd door het vlotte Roll The Nickles. Dan volgt het fluitend ingeleide Wild At Heart. Dit nummer bracht hen in contact met Mr. Quentin Tarantino. Hij vond het een prachtig nummer, maar het werd uiteindelijk niet gebruikt voor de film. Het klinkt inderdaad prachtig en wordt vierstemmig begeleid met de zuivere vibrerende stem van Van de Camp er bovenuit stijgend.

De band verblijft graag in het hete klimaat van Andalusia. Lohman’s familie bezit een stuk grond waar de band graag veel creatieve tijd doorbrengt. Hoog in het Aitana-gebergte schreven ze de vermeende Flamenco Caliente. Een bekende artiest op dat gebied, Maria Juncal, wilde het niet direct als Flamenco bestempelen legt Lohman lachend uit. Het klinkt echter erg Spaans met lekker vlotte instrumentale gitaarklanken van Lohman.

Judas Kiss is de eerste single die is geschreven tijdens de lockdown, mooi gezongen door ‘Miss Kitty Kat”. Man With No Name begint met een disco-achtige tune, net als Red Hot, voor deze gelegenheid omschreven als ‘disco on the chair”.

Verzoeknummer

Nadat Tigre Blanco bijna een kwartier zijn uitgelopen roept het publiek om een verzoeknummer 200 Miles, waarbij ik noteerde dat Lohman’s slide op de Gretch klinkt als Ry Cooder in Paris Texas. Daarbij speelt Maas ook nog eens een geweldige baspartij.

Wat verder opviel is de saamhorigheid van de band. De warme sonore stem van Lohman en de eveneens over een uitstekende zangstem beschikkende Van de Camp, de ogenschijnlijk onvermoeibare begeleiding op de cajón van Deijnen (na afloop had hij geen vingers meer over) en opvallend goed, soms nostalgisch, gitaarspel van Bodt m.n. op Pitch Black en Stay Tuned!

Het resultaat van een tijdje thuisblijven heeft veel goeds opgeleverd; voor Lohman een opgeknapt huis, voor de band een nieuw mengpaneel en diverse nieuwe nummers voor het volgende album. Het publiek kreeg vanavond een energieke en warmhartige voorstelling in de sfeer van Tarantino, uitgevoerd door de Tigre Blanco ‘familia’.

Setlist: Shaniqua, Roll The Nickles, Let’s Go Get Some, Radio Blanco, Wild At Heart, Feed The Wolves, Caliente, Road Hits Hard, Judas Kiss, Pitch Black, Man With No Name, DJ Carlos, Red hot, 200 Miles, Stay Tuned

Foto’s: Monique Nuijten en Wies Luijtelaar

nov, 2020

Bai Kamara schuwt het politiek engagement niet
Stampend snelle mix van big city soul, funk en blues met de warmte van Sierra Leone

Bai Kamara jr., de zoon van een diplomaat uit het West-Afrikaanse land Sierra Leone, kwam door het beroep van zijn vader in België terecht. Bai brengt politiek geïnspireerde songs waar zijn Afrikaanse roots duidelijk in doorklinken. Er werd lang naar zijn show uitgekeken én even gevreesd dat het niet door kon gaan. Eén dag vóór de lockdown heeft Blue Room Sessions nochtans nét het genoegen om Bai Kamara jr. te zien spelen. En wat voor een optreden!

Bai Kamara jr.

Bai Kamara, in 1966 geboren in Bo Town Sierra Leone, groeide op in Engeland en woont sinds 1990 in Brussel. Hij trad o.a. op met Habib Koité, Cassandra Wilson, Rokia Traoré en werkte via een NGO samen met Youssou N’Dour.

Wat meteen opvalt is zijn fijne stem, inclusief vibrato. In combinatie met zijn gitaarspel klinken de songs als een mix van Afrikaanse klanken, blues, soul, pop, jazz, rock & funk maar dan in een geheel eigen stijl. Vanavond speelt hij onder andere een aantal nummers van zijn nieuwste (blues)album Salone. Vijf andere albums gingen hieraan vooraf.

De eerste song is het rustige That’s Why I Think Of You, ingeleid door een ode aan de vrijheid van meningsuiting. Dit in tegenstelling tot zijn thuisland. Daarom een ‘tribute to human rights’ met het vlotte Go On Press, gevolgd door een fantastisch klinkende traditionele Blues Good Good Man (with a bad reputation).

In het volgende nummer klinkt Afrika voor het eerst echt door in Don’t Worry About Me sterk begeleid met herhalende gitaarklanken, zeer knap gedaan.

Funky blues
Funky blues artiest, zo wil Bai Kamara graag genoemd worden. Twintig jaar Brussel, vaak vertoevend in een bepaalde ruige wijk, gaf hem de inspiratie voor het stampende, snelle en vanavond ook gezellige nummer (downtown) St Josse, tevens zijn eerste song op de radio.

De muziek van Bai Kamara jr. gaat voornamelijk over sociale ongelijkheid, het milieu, de vluchtelingenproblematiek. Hij schetst ons het mooie Sierra Leone, met haar lange kustlijn en de natuurlijke bronnen en hoe het land niet goed zorgt voor haar inwoners. Na het einde van de burgeroorlog in 2002 ging hij er terug, kwam weer thuis en schreef het wonderschone Homecoming.

Ongelooflijk hoeveel nummers hij in het eerste optreden wil laten horen, maar Ad maant dat de tijd beperkt is. Toch volgen er nog minstens zeven songs waarvan de laatste The Powers That Govers Us weer heel Afrikaans is. Zijn tweede optreden zal hij later afsluiten met een ander fantastisch nummer en tevens meezinger Forward.

Bai Kamara jr. is een briljant zanger en tekstschrijver. Beide keren was het publiek dan ook zeer enthousiast. Lovende woorden voor beide optredens. Bai belooft in 2021 een tweede optreden bij ons te geven, maar dan met volledige bezetting van zijn band. Dat belooft wat!!

Setlist: That’s Why I Think Of You, Go On Press, I can’t Wait Here too Long, Black Widow Spider, Good Good Man, Don’t Worry About Me, Down Town St Josse, Your Love Means The World To Me, Homecoming, Trouble has Got A Brand-new Dress, Cry Baby, I don’t Roll With Snakes, Some Kind Of Loving Tonight, Cold Cold Love, Substitute, The Powers That Govers Us/ Tweede optreden extra: Forward

Fotografie: Wies Luijtelaar en Monique Nuijten

okt, 2020

Fijn meedeinen met Texas Martha en haar vrienden
Gepassioneerde Texaanse muziek zorgt voor goede sfeer ondanks de versoberde omstandigheden

Als Martha Fields, aka Texas Martha, met haar band optreedt kijken wij daar altijd naar uit. Warme, gezellige mensen die we intussen als vrienden beschouwen. In 2018 was ze bij The Blue Room Sessions met haar volledige band, maar vanavond met de mannen waar ze al vijf jaar mee optreedt, Manu Bertrand “Frankrijks beste dobro-banjo- en mandolinespeler” en Urbain Lambert, gitarist op Gretch en Fender.

Texas Martha

De helft van het jaar woont Martha Fields in Frankrijk, maar haar roots liggen in Texas of eigenlijk meer nog in het Appalachengebied van Kentucky en West-Virginia. Haar songs zijn vanavond weer doorspekt met verhalen over haar Cherokee voorouders.

Deze diashow vereist JavaScript.

Texas Marha en haar twee vrienden vangen aan met Paris To Austin van het veelzijdige album Dancing Shadows dat ze ‘straight from the heart’ schreef in 2018. Ze gooit er vanavond zelfs wat Bossche termen doorheen. Na de mooi driestemmig gezongen bluegrass ‘feminist song’ Fare Thee Well Blues refereert Martha vervolgens aan haar familie met een ‘song for peace’ getiteld Demona, de naam van haar nicht wier echtgenoot Hale sneuvelde in Normandie.

Met haar moeder schreef Martha Fields Hard Times (album Southern White Lies 2016) een vlotte Hillbilly song. Van Honky Tonk over naar een cover van een andere Texaanse, Janis Joplin, het dorstige What Good Can Drinking Do. “Gimme Whiskey, gimme Bourbon, gimme Gin….is wel wat lastig nu de bar gesloten is.

Het sfeervolle Where The Red Grass Grows gaat over Cherokees die in de 18e eeuw gedwongen moesten verhuizen naar een reservaat in Oklahoma en waarvan de helft het niet overleefde. Doodstil is de zaal als een ‘Cherokee prayer’ volgt waarbij alle drie plechtig zingen, de armen gekruist over de borst.

De song, met een mooie snik in de stem, over ‘avant-garde lady’ Johanna was de eerste die Martha schreef in Bordeaux, de streek waar ze gedeeltelijk woont. Tijdens de lockdown mocht men in Frankrijk niet verder dan 1 kilometer rond huis. Dit resulteerde in een aantal nummers waaronder dit, gerealiseerd via Zoom. Het heet In My Garden en heeft een wat ik noem een ‘Tony Joe White-waardig’ intro. In juni verschijnt een nieuw album.

Manu Bertrand & Urbain Lambert — Texas Martha – Manu Bertrand – Urbain Lambert

The first ever recorded Chicago Blues Kokomo wordt ingezet met een uitstekende Lambert op de Fender en eveneens prima Dobro werk van Bertrand.

Zangtalenten
Martha’s eerste zangtalenten (en die heeft ze ruimschoots) ontstonden in de kerk, dus gospel mag vanavond ook niet ontbreken. Het is fijn meedeinen in What Are They Doing In Heaven (there now).

Wat verder opvalt is het mooi uitgevoerde Dead End, wat me doet denken aan de folk and gospel song Wayfaring Stranger, wat in het tweede concert, wat toch weer anders was dan het eerste, alsnog wordt gespeeld. Beide songs met een virtuoze solo op Fender en Dobro. Het late publiek lijkt ook iets enthousiaster. Het allerlaatste nummer wordt dan ook meegezongen dan wel wordt er meebewogen op de stoel. Ik meen een oudje van Jimmy Reed You’ve Got Me Running/What You Want Me To Do te herkennen (gokje want de setlist is na het eerste optreden gestolen) waarna een voorzichtige staande ovatie volgt.

Ondanks de versoberde omstandigheden in tijden van C waren onze gasten verrast door de sfeervolle opstelling van de zaal en uiteraard ook door een gepassioneerde Martha Fields die de country, rock, blues en bluegrass op de haar zo kenmerkende manier voor ons heeft vertolkt.

Setlist Texas Martha (niet noodzakelijk in deze volgorde): Austen to Paris, Said and Done, Hard Times, Demona, What Good Can Drinking Do, Where The Red Grass Grows, Hillbilly Bop, Born To Boogie, Headed South, We Missed A Turn, Fare Thee Well Blues, Dead End, Johanna, In My Garden, Lonesome Road Blues, Kokomo, What Are They Doing In Heaven, You’ve got me Running, Wayfaring Stranger

Foto’s: Monique Nuijten en Wies Luijtelaar

jul, 2020

Dan Tuffy Trio zichtbaar blij op podium
Het eerste live optreden bij Blue Room Sessions na al die maanden van lockdown is succesvol

DAN TUFFI TRIO SUCCESVOL EERSTE LIVE OPTREDEN IN BLUE ROOM SESSIONS NA LANGE TIJD

Op 5 juli hadden we na een maandenlange noodgedwongen stop toch nog een soort seizoenafsluiting van de Blue Room Sessions met het Dan Tuffy Trio. Deze afsluiter was tevens bedoeld als try-out voor de periode vanaf september, waarin we hoogstwaarschijnlijk nog rekening zullen moeten houden met het 1,5 meter-model.

Met de huidige regels kunnen we 41 bezoekers ontvangen in onze Clubzaal, die daar dan speciaal voor ingericht wordt met wat meer tafels dan normaal en de stoelen verder uit elkaar. Verder zijn er wat regels met betrekking tot het binnenkomen en verlaten van de zaal en het gebruik van de bar. Regels zijn meestal minder leuk, maar iedereen zal begrijpen dat ze nodig zijn. In de try-out kozen we voor twee identieke concerten achter elkaar en dat betekent dat we in totaal 82 bezoekers kunnen ontvangen. Dit aantal is uiteraard lager dan we gewend zijn, maar we prijzen ons gelukkig dat we hiermee onze concerten in de meeste gevallen toch nog mogelijk kunnen maken. Afgelopen zondag kregen we uit het publiek veel positieve reacties, ondanks de beperkingen.

In september gaan we daarom op deze manier verder en daarmee kunnen we ons publiek toch nog op een verantwoorde manier ontvangen. Het volgende optreden in september is een geweldige Belgische band Dixie Rose. Hierover volgt te zijner tijd meer info.

REVIEW DAN TUFFY TRIO

Dan Tuffy is zichtbaar blij na lange tijd weer live op een podium te staan. Hij wordt begeleid door twee fantastische muzikanten; Madelief van Vlijmen (o.a. MADLIFE Music) en Stefan Wolfs (gitaar en pedal steel o.a. bij Catawba River Fox).

Deze diashow vereist JavaScript.

Tuffy beschikt over een goede zangstem en is naast een uitstekend gitaarspeler ook een rasverteller. Praktisch elke song wordt ingeleid met een anekdote. Vaak over Melbourne, de stad in Australië waar alles gebeurt. Hij vertelt afwisselend over Aboriginal Joe Guy, over deplorabele nachtclubs en cocktails met namen als Fluffy Ducks en Pink Bitches. Over Chris Wilson, de man die zowat op elke Australische plaat harmonica speelde en in het bezit van 60 leren jacks, waarvan Tuffy er één kreeg en dat hij vervolgens 30 jaar lang heeft gedragen…maar bovenal wordt er uitstekend gespeeld.

Omdat er van tevoren niet veel is geoefend is Tuffy, maar ook ik, aangenaam verrast door het indringende gitaarspel van Wolfs tijdens Shake It Loose. Dit nummer schreef Tuffy tijdens een vermeende depressie). Ook op de pedal steel valt Wolfs op m.n. tijdens I See You At The Parade.

Madelief van Vlijmen is naast een uitstekend bassiste ook nog eens een begenadigd zangeres. Dat bewijst ze tijdens de solo-song No sleep Until The Work Is Done (met Wolfs die klinkt als Gene Vincent) en I Won’t Let You Down, met een uitstekende Tuffy op de Kalamazoo gitaar.

Al met al is het dubbelconcert door onze gasten beide keren met veel enthousiasme ontvangen.

Het Dan Tuffy Trio speelde niet per se in chronologische volgorde o.a. de volgende nummers: Time Stole My Angel, Todd River Disco, Yellow Van, No Sleep Till The Work Is Done, Big Man, Don’t Go Cryin’ On My Shoulder, Sandy Track. I Won’t let you Down, Shake It Loose, Torooka Trail, Don’t Smoke In Bed, I See You At The Parade, Stony Cold Heart, Ti Tree Song

Fotografie: Monique Nuijten | Wies van Luijtelaar

mei, 2020

Dan Tuffy is simpel en functioneel net als J. J. Cale
Australische songwriter, storyteller en producer treedt op in de bijzondere juli maand bij Blue Room Sessions

Dan Tuffy is een Australische songwriter, storyteller en producer die al ruim 20 jaar in Nederland woont. Tuffy staat gepland in de maand juli, normaliter de maand dat de binnenpodia heur deuren sluit, maar we leven nu in tijden van corona. Alles gaat anders, dus ook voor Blue Room Sessions (BRS). Met het optreden van onder meer Dan Tuffy en zijn trio doet BRS zijn belofte gestand.

Dan Tuffy

In het laatste persbericht van BRS was sprake dat er in de maand juli eventueel een aantal concerten gepland zouden kunnen staan. Nou, dat is nu het geval met het Dan Tuffy Trio. Dan Tuffy wordt begeleid door Stefan Wolfs op gitaar en pedal-steel. Stefan is ook regelmatig op het podium te zien met de steeds populairder wordende Judy Blank. Judy is ook te zien op BRS op 6 oktober.

Madelief van Vlijmen zal Dan Tuffy 5 juli begeleiden op contrabas. Madelief heeft een speelstijl de te omschrijven is als een “cool, jazzy groove”. Kortom, er valt flink wat leuks te beleven in de Clubzaal van de Verkadefabriek.

Uit een eerder verschenen persbericht van BRS: In juli kunnen eventueel nog concerten worden gepland. Als er in juli bijvoorbeeld maximaal 50 mensen in de zaal mogen, dan zouden enkele extra concerten in die maand mogelijk zijn. Normaal gesproken organiseren we in juli geen concerten, maar dit jaar zullen veel van onze bezoekers hun vakantie thuis doorbrengen. We denken dan een twee keer achtereen op dezelfde avond hetzelfde concert laten uitvoeren met ongeveer 40 bezoekers per set.

Voor tickets moet je even de website van BRS of Facebook in de gaten houden. Langzaam maar zeker komen podia uit de corona-coma. De zomer komt eraan, Voorzichtigheid is geboden, corona loert overal maar zoals de band Spelfout zegt: “Corona kan ons niet slopen.”

Screenshots: Dan Tuffy yn Noardewyn Live #omropfryslan en Songs from Dan The Dying Rider 1080p

mei, 2020

De nieuwe moraal van de Bossche muziekscene
Verkadefabriek gaat coronaproof open en Blue Room Sessions presenteert agenda 2020-2021

De versoepeling van de lockdown wordt ook in Den Bosch voelbaar en zichtbaar. De Bossche muziekscene en cultuurwereld maakt zich op voor het nieuwe normaal, die van de anderhalve meter afstand. De Verkadefabriek gaat weer open en The Blue Room Sessions presenteert haar agenda voor het nieuwe seizoen 2020-2021.

Verkadefabriek
“13 Maart moesten we de deuren van de sluiten, maar op 1 juni gaan diezelfde deuren gelukkig weer open. ‘Vergroot je wereld’ staat er op die deuren, en dat gaan we weer doen. We beginnen klein om hopelijk steeds verder te openen, ” zei Verkadefabriek directeur Jan van der Putten (zie coverfoto). Van der Putten prijst zichzelf en de Verkadefabriek gelukkig dat het binnen zo ruim is bemeten en een groot terras heeft. Er kan weer gegeten worden na 1 juni, met die anderhalve meter afstand altijd in gedachten.

De Verkadefabriek begint eerst met het vertonen van films. Met minder publiek per zaal, maar wel met meer vertoningen. “Met onze huisgezelschappen zoeken we naar mogelijkheden om kleinere voorstellingen toch aan je te laten zien. Buiten of in de grote zaal met minder mensen, allemaal Coronaproof, zegt Van der Putten. Muziekconcerten komen later aan bod.

Blue Room Sessions

Deze diashow vereist JavaScript.

“Op 3 maart hadden we ons laatste live-concert met Lynne Hanson. Daarna gooide het Covid-19 virus helaas roet in het eten en moesten we de daaropvolgende concerten afzeggen. Dat betekent dat we een aantal fantastische artiesten moesten missen, zoals JW Roy, Birds of Chicago en Frazey Ford.” Aan het woord is Ad van der Laan, organisator en programmeur van Blue Room Sessions (BRS), dat door Paul Smits, icoon van de Bossche muziekscene, is opgericht.

In de maand juni staan twee concerten gepland maar die gaan niet door. Dan zouden in juli eventueel nog concerten kunnen worden gepland. “Als er in juli bijvoorbeeld maximaal 50 mensen in de zaal mogen, dan zouden enkele extra concerten in die maand mogelijk zijn. Normaal gesproken organiseren we in juli geen concerten, maar dit jaar zullen veel van onze bezoekers hun vakantie thuis doorbrengen. We denken dan een twee keer achtereen op dezelfde avond hetzelfde concert laten uitvoeren met ongeveer 40 bezoekers per set. We zullen dan, gezien de reisbeperkingen moeten putten uit het reservoir van Nederlandse artiesten, maar gelukkig is daar op dit moment voldoende kwaliteit te halen.”

Seizoen 2020-2021

8 september Matt Harlan
22 september Camilla Blue
6 oktober Judy Blank
20 oktober Anya Hinkle & Tellico
3 november Bai Kamara Jr.
17 november Uitgesteld concert JW Roy
1 december Cousin Hatfield
15 december Ad VanderVeen trio
5 januari The Lasses 19 januari Diana Jones
2 februari Mark Olson & Ingunn Ringvold
23 februari Dayna Kurtz & Robert Mache
9 maart Hannah Aldridge
23 maart Martyn Joseph 6 april Christima Martin & Dale Murray
20 april Hans Theessink & Gait Klein Kromhof
11 mei Leaf Rapids
25 mei Jellyman’s Daughter
8 juni Nog niet ingevuld
22 juni UItgesteld concert Henhouse Prowlers

Studio’s Toonzaal

muziekscene — Achim Zepezaue – FAQ festival 2018

Het FAQ festival moest ook worden geannuleerd. De organisatie overweegt het festival over te hevelen naar de maand november, midden in de slipstream van het November Music festival.

Maar er is nog meer zoals twee nieuwe releases die tot stand zijn gekomen in de Willem Twee studio’s. en die tevens verkrijgbaar zijn op vinyl. Limited editions dus.

Het zijn:
-Melody as Truth (Jonny Nash & Suzanne Kraft): ‘A heart so white’. Dit album is geheel opgenomen in de Willem Twee toonzaal en studios.

-Andrea Taeggi (Berlijn) werkte vorig voorjaar in studio 2 met de Arp 2500 aan zijn live optreden tijdens Moers Jazz Festival, en heeft de ritmisch complexe studio opnames vastgelegd op:
Mycorrhiza‘.

Het nieuwe normaal of nog beter de nieuwe moraal van de Bossche muziekscene laat zien dat die scene springlevend is en alles doet om weer als vanouds tegenaan te gaan. Met de kennis en het realisme van nu. De Bossche muziekscene is robuust.