Blue Room Sessions

sep, 2022

Guy Verlinde & The Artisans of Solace in BRS
"Er staat hier een gelukkige Bluesman" gaat over onvoorwaardelijke liefde en onbezongen helden

De sympathieke Belgische bluesartiest Guy Verlinde stond al meerdere keren op het podium van The Blue Room Sessions (BRS). Vanavond doet hij dat met een uitstekende groep muzikanten, The Artisans Of Solace, bestaande uit Olivier Vander Bauwede, diverse mondharmonica’s, chromatische harmonica en gitaar, Benoit Maddens op drums, René Stock op (contra)bas en Tom Eylenbosch op toetsen, banjo (en wasbord), een uitzonderlijke combinatie. Zélf beschikt Verlinde over een goede stem en speelt hij fantastisch gitaar.

Guy Verlinde & The Artisans of Solace

Guy Verlinde komt op na het Cooder-achtige intro van Breaking Dawn. Hij leidt zowat elke song op gevatte wijze in. “Het grootste cadeau is worden wie je bent en dat was niet gemakkelijk in Aartrijke”. Het Belgisch is sowieso een lust voor het oor met zinnen als “bedankt voor het komen in plaats van met uw easy pants voor de TV te zitten’ en “we hebben ook een boek voor als ge ’s winters op uw schapevelleke wat poëzie wilt lezen”.

De corona tijd zorgde weliswaar voor 150 gecancelde concerten maar zo ontstond door crowdfunding naast een doorgeefluik voor andere muzikanten ook zijn dertiende album Standing In The Light Of A Brand New Day. Het werd het meest positieve album in de donkerste tijd van zijn leven.

De song met de veelzeggende titel Gotta Let Go is geschreven voor Verlinde’s broer die problemen had met zijn ex. Prachtig, haast klassiek, begeleid door Eylenbosch op de toetsen. Ook zichzelf geeft Guy goede raad in Last Goodbye, mooie samenzang met Vander Bauwede.

‘Er staat hier vanavond een gelukkige Bluesman” aldus Verlinde. Just The Way You Are gaat over onvoorwaardelijke liefde en The Unsung over onbezongen helden. Over zijn helden gesproken… een fantastische ‘eigen’ uitvoering van Dylan’s Blind Willy McTell*.

Speciaal voor zijn verliefde vader en diens 73 jarige ‘jonge deerne’ maakte hij voor het eerst een song in onvervalst West-Vlaams; Keppe ‘k Zien Ier Voe Joen. Op een oud cassettebandje vond hij een song die nooit was afgemaakt (de relatie trouwens wél). Maar nu op het relationele vlak alles weer klopt is het gepassioneerde Caroline Brings voltooid.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Na een indrukwekkende en onversterkte versie van de aloude hymne We Shall Not Be Moved, waarbij drie bandleden vooraan op het podium staan, volgt dan de apotheose. Er wordt ingezet met een echte vette delta beat. Een virtuoos uitgevoerde ‘band battle’ met resonator, harmonica, banjo, drums en contrabas (mét strijkstok) zorgt voor een opzwepend einde. Het publiek, zelfs de doorgaans rustigen, vraagt zich na afloop waarschijnlijk vol verwondering af hoe zij bovenmatig springend, dansend en klappend van hun stoelen zijn gekomen en dit alles tijdens het veelzeggende nummer Surrender To The Groove.

Na afloop komt een van onze trouwste gasten naar me toe. “Ik heb er nu 92 Blue Room Sessions op zitten maar dit was toch écht de beste.”

Setlist: Breaking Dawn, Up on The Mountain, All is Forgiven, Karma’s Gonna Kick Your Ass, Gotta Let Go, Last Goodbye, Do That Boogie, The Way You Are, The Unsung, Blind Willie McTell, Heaven inside My Head, In July, Ain’t Nobody Gonna Hold Me Down, Keppe ‘k Zien Ier Voe Joen, Reckonin’ Blues, Caroline Brings, Toegift: I Shall Not Be Moved, Surrender To The Groove

Fotografie: Wies Luijtelaar en Monique Nuijten

mei, 2022

Van Wyck een episch verhaal in muisstille zaal
Boeiend relaas van de mystieke zoektocht The Epic Tale Of The Stranded Man gooit hoge ogen

De verwachting is hoog gespannen voor het optreden van Christien Oele en haar band Van Wyck. De zaal is dan ook volledig uitverkocht. Zij wordt begeleid door Reyer Zwart op gitaar en (contra) bas, drummer Rowin Tettero en toetsenist Paul Bond. Ik ga het hier één keer noemen omdat ik het gedurende de voorstelling zowat bij elk nummer heb genoteerd; de zang is subliem, evenals de begeleiding, soms ontroerend subtiel, dan weer opvallend energiek.

Van Wyck

Na de fraaie albums An Average Woman, Molten Rock en God Is In The Detour gooit zij momenteel hoge ogen met het nieuwe album of eigenlijk een ambitieus project, The Epic Tale Of The Stranded Man.

Christien betovert het publiek met het boeiende relaas van de mystieke zoektocht van een man naar zijn identiteit, nadat hij is aangespoeld op een wonderschoon eiland. Een plek met vreemde bewoners, een kasteel, monsters, grotten en bergen.

Deze slideshow vereist JavaScript.

De band start met de eerste twee nummers van het album, The Stranded Man, gevolgd door Innocent. Gaandeweg maken wij kennis met de wonderlijke figuren die de man op zijn tocht tegenkomt. Eerst nog het lieve meisje, de Seaweed Seller. Daarna wordt het grimmiger met de ‘rampspoedbrengster’ The Havoc Wreaker. Het wordt nóg onheilspellender tijdens het keuze-dilemma van Lola With The Light Eyers of The Way Out en de altijd de waarheid vertellende Ciceline. Het is jammer om hier het hele verhaal te vertellen zonder het tekort te doen. Het is een aanrader om het live mee te maken. Na The Smiling Prophet is het een goed moment voor de pauze, waarna tijdens de tweede set het verhaal wordt voortgezet. Daarna volgen een aantal nummers van het album Molten Rock met het bijna religieuze Lead Me On.

Carolina’s Anatomy gaat over de schoonheid van vriendschap. Christien schetst de sfeer van een Berlijnse techno-nachtclub waar zij aanvankelijk niet door de lelijkheid heen kon kijken. Maar als haar vriendin solo dansend de vloer betreedt wordt alles daar prachtig, net als de song overigens.

Het sfeervolle Make Of Me wordt vol overgave en met de armen wijd gespreid vertolkt. Dan volgt nog een indrukwekkende toegift met de nummers Listen To You Breathe en An Average Woman. Tekstueel en muzikaal sowieso goed voor een geweldige afsluiter. Gedurende het hele concert kon je een speld horen vallen. Dit in tegenstelling tot het oorverdovende applaus na afloop van dit meer dan unieke optreden. Dit vraagt om meer. Volgend jaar dan maar?

Setlist: The Stranded Man, Innocent, Seaweed Seller, The Havoc Wreaked, Lola With The Light Eyes, Pond Floor Dwellers, Ciceline, The Smiling Prophet, The Dragon, The Way Out, Maybe, Lead Me On, Carolina’s Anatomy, Make Of me, The Rock Steady Creeper.Toegift: Listen To You Breathe, An Average Woman

Fotografie: Monique Nuijten en Wies Luijtelaar

mei, 2022

Anya Hinkle Trio echo in the Appalachian Mountains
Blue Room Sessions verrassend met authentiek traditioneel concert van drie indrukwekkende artiesten

Sinds november vorig jaar eindelijk weer een band uit de USA en wel de Anya Hinkle Trio met een traditioneel en eigen geluid. Anya Hinkle, komt uit Asheville, North Carolina en beschikt over een zuiver en kenmerkend stemgeluid en speelt gitaar.

Mary Lucey begeleidt haar op contrabas en banjo en is tevens een getalenteerd zangeres. Zij zingt praktisch op elk nummer mee en beiden zijn fantastisch op elkaar afgestemd. Bedenk daarbij dan nog een virtuoos geluid op de dobro van Lucey’s echtgenoot Billy Cardine en dan weet je dat de avond garant staat voor een bijzondere ervaring.

Anya Hinkle Trio

De eerste set start met het vlotte The Hills Of Swannanoa refererend aan de high mountains of Appalachia. Daarna het eveneens vlotte Why Women Need Wine van het vorig jaar uitgebrachte album Eden And her Borderlands. Na in verschillende bands o.a. Tellico te hebben gespeeld was de lockdown toch ergens goed voor en zat de inspiratie zelfs in de perzikboom met een mooi nummer als Lady Luck en een solo album tot gevolg.

De dag dat de oorlog in Oekraïne begon, (“he did it”) resulteerde in één dag tot het nummer Nightingale. Dit bleek na wat zoekwerk, de meest gerespecteerde vogel van dit land te zijn en staat voor liefde en hoop. De opbrengst heeft Hinkle in zijn geheel gedoneerd aan Oekraïense vluchtelingen. Tijdens dit nummer klinkt Cardine’s dobrospel opvallend goed, net als op het rustige instrumentale Meditation Beyond The Shores Of Darkness.

Hinkle’s echtgenoot komt uit Japan, waar zij inmiddels ook veel succes heeft. Tijdens My Blue Heaven zingt ze zelfs een gedeelte in het Japans. De veelzijdigheid in de zang van Hinkle blijkt uit Eden and her Borderlands, de titelsong van het album, prachtig gezongen en klinkt als Natalie Merchant lees ik in mijn notities. Toch ook niet de minste.

Wat verder grote indruk maakt is Bengali een instrumentaal nummer op Cardine’s dobro waarbij ik me in India waan, hoewel ik daar nog nooit ben geweest. Wat een kunstenaar op dit instrument!

Dan een nummer wat door John Prine bekend is geworden, maar vanavond zeker zo mooi klinkt, That’s How Empire Falls. Na de grote contrabas neemt Mary Lucey de banjo ter hand waarna nog enkele nummers volgen en zij swingend afsluiten met een mooie gospelachtige song ‘Halleluja’ I Belong To The Band en dat is maar goed ook.

Wij waren getuige van een authentiek concert van het Anya Hinkle Trio in traditionele sfeer met drie indrukwekkende artiesten. Die Blue Room Sessions zijn soms onverwacht een grote verrassing!

foto’s: Wies van Luijtelaar

Setlist Anya Hinkle Trio:
The Hills Of Swannanoa, Why Women Need Wine, West Of The Cumberlands, Lady Luck, Happy Hollow, Nightingale, Meditation Beyond The Shores Of Darkness, Courage.
Tweede set; Ballad of Zona Abston, My Blue Heaven, Eden and her Borderlands, Bengali, That’s How Empire Falls, Walnut Tree, I’ve Endured, Forsaken Winds. High Country, I Belong To The Band

apr, 2022

Hans Theessink is een mondiaal blues fenomeen
Blue Room Sessions was weer getuige van indrukwekkend optreden van twee talentvolle muzikanten.

Behalve wereldwijd muzikaal blues fenomeen is Hans Theessink een goede verteller van anekdotes. Hij staat ook altijd garant voor een memorabele avond met veel bekende en ook nieuwe nummers.

Hans Theessink

Deze slideshow vereist JavaScript.

Dat het druk zou worden was van tevoren bekend. Hans Theessink heeft vele fans. De keren dat hij in Nederland toert (zijn woonplaats is Wenen) speelt hij doorgaans voor volle zalen. Dat was ook zo toen hij in april 2019 bij ons optrad en dat zorgt ook nu weer voor een uitverkochte zaal. Hij wordt begeleid door mondharmonica-virtuoos Gait Klein Kromhof (o.a. Champagne Charlie).

Theessink is een begenadigd liedjesschrijver die met zijn warme donkere bariton stem en indrukwekkend (slide)gitaarspel, afgewisseld met de twaalfsnaar gitaar en resonator, garant staat voor een memorabele avond met veel bekende en ook nieuwe nummers waaronder een aantal meezingers, die de zaal in hoger sferen brengt. Daarnaast is hij een goed verteller van anekdotes. Dat kan ook niet anders als je sinds de 60’s actief de wereld bereist en overal optreedt.

Het eerste nummer is een blues klassieker, o.a. vertolkt door Big Bill Broonzy Key To The Highway, refererend aan The Green Mill, een jazzclub in Chicago waar Al Capone ooit de deuren in de gaten hield in geval hij moest vluchten. Onderweg naar de begrafenis van deze Bill schreef Hans Theessink in het vliegtuig naar Chicago Big Bill’s Guitar.

Wishing Well komt van het soloalbum uit 2013. Hierna volgt de sinds 1858 vaak vertolkte klassieker Wayfaring Stranger, ook van dat album net als Take Your Picture. Deze song is ontstaan nadat een dame tijdens een optreden steeds maar foto’s van hem nam (hopelijk geen hint richting Monique en mij).

Naar aanleiding van zijn onlangs gevierde 74e verjaardag verscheen een dubbelalbum Pay Day, opgenomen met Bluesman Big Daddy Wilson en opgedragen aan de zo door Theessink bewonderde Terry Evans, die hij in ’92 ontmoet en met wie hij een paar albums maakte. Helaas overleed Evans waardoor een gezamenlijk verjaardagsoptreden niet door kon gaan. Ter nagedachtenis aan hem Vicksburg Is My Home.

Pauze
In de pauze een drukbevolkte meet en greet bij de CD-tafel, waarna de tweede set aanvangt.

Virus Blues uit 2020 is geschreven na een noodgedwongen vertrek, midden in een pauze tijdens een optreden in Denemarken, vanwege corona. Meezingen met Payday van het gelijknamige album uit 2021 en officieel van Missisippi John Hurt, is vermakelijk temeer daar een aantal vrouwen achter mij voluit de tweede stem meezongen. Ik vermoed dat het dezelfde twee sopranen zijn die in 2019 ook al furore maakten.

Er wordt overigens veel meegezongen, ook op Old Man Trouble, Slow Train en op Vintage Red Wine, dat hij schreef voor zijn vrouw. Ook de Rolling Stones ontbreken niet, met een eigen versie van Sympathy For The Devil. Een staande ovatie volgt op Slow Train.

Na de toegift, Cab Calloway’s Saint James Infirmery (door Theessink ontdekt op een LP van de Dutch Swing College Band), klinkt een zeer luid applaus. Het publiek, waaronder een grote schare fans, was wederom getuige van een zeer indrukwekkend optreden van twee talentvolle muzikanten.

Setlist: Key To The Highway, Big Bill’s Guitar, Wishing Well, Wayfaring Stranger, 61 Highway, Take Your Picture, Vicksburg Is My Home, Virus Blues, Creole Belle, Payday, Sliding Delta, Prison Blues, Old Man Trouble, Vintage Red Wine, Slow Train, Sympathy For the Devil, Saint James Infirmery.

Foto’s: Monique Nuijten en Wies Luijtelaar

apr, 2022

Philip Kroonenberg herbeleeft Freelance band
Wat meer tijd leidt tot mooie dingen en dat mondt uit in een lang optreden en dito toegift

Singer-songwriter psychotherapeut en rasverteller Philip Kroonenberg (zang, gitaar, ukelele en mondharmonica) staat vanavond op ons podium samen met Aad van Pijlen, die op een hele bijzondere basgitaar, een Fender Telecaster uit 1967, speelt. Omdat het instrument soms kuren vertoont heeft hij een reserve Fender Precisionbass meegenomen, die hij overigens niet hoeft te gebruiken. Aan de rechterzijde, de trots van Den Bosch, de onvolprezen veelzijdige strak- en als het nodig is ook zeer ingetogen drummer Sjoerd van Bommel, die ook nog kan zingen.

Philip Kroonenberg

Philip Kroonenberg en de zijnen starten met Natural Causes van het album Grounded uit 1998. Bij Bed Of Roses wordt gerefereerd aan de Freelance band waar de drie elkaar destijds voor het eerst ontmoetten en wat door Kroonenberg wordt beschreven als ‘liefde op het eerste gezicht”. Jazz’n My Legs doet qua intro denken aan Johnny Guitar Watson, waarbij Kroonenberg naast gitaar ook een mooie partij op de mondharmonica speelt.

Streets is een van de dertien nummers van het album Some More Time die zijn ontstaan in de periode dat Philip’s vrouw, journaliste Jellie Brouwer, ernstig ziek was en hij uren in angst doorbracht in de onpersoonlijke wachtkamer van het ziekenhuis. Gelukkig gaat het inmiddels weer goed met haar. Het Caribisch klinkende Some More Time van het gelijknamige album geeft de opluchting weer na een urenlang durende maar succesvolle operatie.

Dan een “liedje van Aad”, Still Up In The Morning van de Freelance Band. Een song over lente, kwinkelerende vogels, waarbij Sjoerd van Bommel naast opvallend drumspel ook nog de rol van de vogel op zich neemt en er vrolijk op los fluit. In de laatste song voor de pauze het vlotte Time and Again, voorafgegaan met wat gepraat over de vrouwen van hun dromen en hoe lang ze al bij elkaar zijn (Aad wint met 43 jaar).

Deze slideshow vereist JavaScript.

Een van de nummers wordt voorafgegaan door een anekdote over ene Judith, een niet al te gemakkelijke vrouw waarbij Philip Kroonenberg geen kans maakte en de titel van de song omdoopte tot Louisiana. Tijdens het Latin klinkend Candy Man speelt Kroonenberg op de ukelele. Wat later volgt is een ‘battle’ met enerzijds Kroonenberg die lustig op de achter-en voorzijde van het instrument trommelt en Van Bommel die reageert met zijn energieke drumspel. Aad staat er intussen ontspannen bij en laat de heren hun gang gaan. Het publiek reageert enthousiast met luid applaus.

Lange toegift
a een toch al lang optreden weet het trio niet van ophouden met een viertal nummers als toegift. Na de laatste keiharde klanken van Party Zone krijgen de heren een staande ovatie, maar dan zijn ze het podium al afgesprongen.

Prachtig gespeeld, gezongen, gebasst en gedrumd!

Setlist Philip Kroonenberg: Natural Causes, Bed Of Roses, Jazz In My Legs, Streets, More hard Times, Lonesome Poetry, Still Up In The Morning, Spirot and The Gut, Dressed To Kill, Time And Again,Tweede set: Some More Time, Gotta Move, Louisiana, Give It To You, Chosen, Travelling Of Making Overtime, War, Candy Man, Yellow Light, Shake well. Toegift: , Midnight Express, When People Die, You And Him And A Dog Named Me, Party Zone

Foto’s: Monique Nuijten en Wies Luijtelaar

mrt, 2022

Persoonlijke verhalen in liedjes Stéphanie Struijk
Verlangen, weemoed en optimisme verwerkt in veel songs van het nieuwste album Fijn Zo

Stéphanie Struijk stond vroeger bekend als Stevie Ann, maar zij timmert nu alweer een paar jaar aan de weg met haar Nederlandstalig repertoire. Zij schrijft persoonlijke verhaaltjes in liedjes. Met haar nieuwe album Fijn zo slaat ze weer een nieuw hoofdstuk open in het Nederlands.

Stéphanie Struijk

Soms zijn een langdurig verblijf in en een paar roadtrips door de USA nodig om tot het besef te komen dat Nederlandstalig componeren en zingen toch net iets meer je ding is dan dat in het Engels te doen. Stéphanie Struijk, vroeger tijdens haar Engelstalige carrière hier bekend als Stevie Ann, timmert nu alweer een paar jaar met succes aan de weg met haar Nederlandstalig repertoire. Daniël Lohues leverde zijn bijdrage bij een aantal composities.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Dinsdag 22 maart stond Stéphanie op het podium Van Blue Room Sessions in de Clubzaal van de Verkadefabriek met twee begeleiders: bassist Reyer Zwart en gitarist annex mandoline speler Bernard Gepken. Het repertoire bestond voor een flink deel uit nummers van het nieuwste album Fijn zo, zoals het gelijknamige openingsnummer.

Wat opvalt zijn de zuivere, melodieuze stem van Stéphanie en de prima gitaartechniek op haar vintage Gibson J-45. Daarnaast neemt ze ook regelmatig plaats achter de vleugel en laat horen dat ze dat instrument ook goed beheerst.

In haar songs klinkt vaak verlangen en weemoed zoals in Dichterbij kon haast niet, waarin ze haar jeugd in het Limburgse Roggel bezingt. Een mooie ballad die ze zingt is Matta Montana waarin juist weer het verlangen doorklinkt van plaatsen in de USA. Zo klinkt het verlangen naar Los Angeles door in Sunset Sarah.

Wat opvalt aan de songs van Stéphanie is dat nodeloos ingewikkelde structuren vermeden worden. Je merkt duidelijk Americana-invloeden en een hoog gehalte aan 3 Chords and the Truth. Liedjes met een duidelijke structuur, maar toch steeds spannend.

Het publiek was tot aan het eind enthousiast en deed mee met de sing-a-long Later Wel. De na lang applaus afgedwongen toegift Als De Liefde Maar Blijft Winnen brengt de optimistische boodschap dat het wellicht allemaal nog goedkomt. Het was een prachtige muziekavond met achteraf veel positieve feedback van bezoekers.

Tekst: Ad van der Laan
Foto’s: Monique Nuijten

mrt, 2022

Mooie avond met Song & Dance Man Eric Devries
Eindelijk weer als vanouds volle bak bij Blue Room Sessions met fijne Americana en Bluegrass

Eric Devries heeft een nieuwe band en wat voor een. Hoewel hij al een aantal keren in wisselende maar altijd succesvolle samenstelling bij ons optrad, maakten we onlangs kennis met zijn nieuwste project. Dit gebeurde tijdens Roots in Heusden. Het viertal maakte een dermate grote indruk op ons team dat programmeur Ad van der Laan vanavond erg blij is de band te presenteren in de Clubzaal van de Verkadefabriek.

Eric Devries – Song & Dance Man

Op het podium staan Eric Devries (zang, gitaar, mondharmonica en Appalachian Dulcimer), Janos Koolen (banjo, mandoline, gitaar en klarinet) en Lucas Beukers (bas). De heren hebben hun sporen ruimschoots verdiend in de Nederlandse muziekscene. In plaats van vaste violist Joost van Es neemt Kim de Beer zijn rol vanavond met verve over.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Over het nieuwe album Song & Dance Man zag ik al een reeks lovende recensies in binnen- en buitenland voorbijkomen. Devries heeft in deze samenstelling hoge ogen gegooid bij de liefhebbers van het Americana en Bluegrass genre. Van dit nieuwe album speelt hij vanavond een aantal songs, afgewisseld met wat ouder werk en enkele covers.

De band start met de eerste vier nummers van het nieuwe album te beginnen bij Little White Lies en Jericho Walls waarbij violiste Kim de Beer tijdens de intro opvalt. Tijdens Ballad Of A Song & Dance Man spelen De Beer en Koolen mooi samen op viool en mandoline. Soften The Grounds gaat over depressie (het blijft trouwens niet het enige nummer met dit onderwerp). Van het album Close To Home spelen ze de titelsong.

Tijdens Don’t Let Me Be komt de depressie toch weer even om de hoek kijken. Eric Devries wijst ons voorafgaand aan dit nummer nog op wat reviews van het (Engelse?) journaille met teksten als ‘prachtige meanderende gitaarpartijen’, waarop het rustige Matters Of Love volgt met tweede stem van Kim die naast Eric ook over een goed stemgeluid beschikt zoals later ook blijkt tijdens But For The Grace.

Tweede set

In de tweede set wordt gememoreerd aan Gilbert O’Sullivan met Nothing Rhymed. Het gevoelige Hello In There is van de aan Covid overleden John Prine en This I’d Do is een cover van de eveneens overleden Greg Trooper met Devries op de Appalachian Mountain Dulcimer.

16 songs in twee dagen
Niet zonder trots vermeldt Devries dat bij de totstandkoming van Song & Dance Man in twee dagen tijd 16 liedjes zijn geschreven waarvan er 12 het album, geproduceerd door Janos Koolen, bereikten. Ik kan er veel over zeggen maar stuk voor stuk klinken alle songs fantastisch. De band blinkt uit door het warme stemgeluid van voorman Eric Devries en zijn instrumentale kwaliteiten op gitaar, mondharmonica en op zijn Appalachian Dulcimer. Ook de bas van Beukers is opvallend goed. De viool van De Beer en de meerdere instrumenten van Koolen maken op mij grote indruk en duiken diverse keren met uitroeptekens op in mijn notities.

Toegift

Liefst twee nummers als toegift; de sfeervolle afsluiter Sunday Eve In Amsterdam met de warme klanken van Janos Koolen op klarinet. Daarna een stampende Blue grass met het “van Matthews gestolen” Mare, take me Home. En dat doen onze gasten na een fantastische avond.

Setlist: Little White Lies, Jericho Walls, Ballad Of A Song And Dance Man, Soften The Ground, Close to Home, Matters Of Love, Don’t Let Me Be, Time Is All, Memories of you, Tweede set: But For The Grace, Different Stations, Anything But What I Am, Hello in There, Nothing Rhymed, All I Know How to Do, Another Round, This I’d Do, Songwriters Blues, Sunday Eve In Amsterdam, Mare,Take Me Home

Foto’s: Monique Nuijten en Wies Luijtelaar

feb, 2022

Sean Taylor toont zich een meervoudige solist
Begenadigd verteller met een groot politiek engagement laaft zich graag aan het Texaanse

Sean Taylor (Kilburn 1983) kwam vanochtend aan vanuit het, naar eigen zeggen, nog enigszins betaalbare West London. Deze talentvolle artiest bracht onlangs zijn twaalfde album uit met de titel The Beat Goes On. Zijn muziek klinkt als blues, soul, folk, country en soms wat jazzy want ooit speelde hij met Sonny Rollins. Hij is voor vier concerten in Nederland en als eerste is hij vanavond in de Blue Room Sessions. In 2014 en in 2018 stond hij ook al in onze clubzaal. Net als toen heeft hij er ook nu weer ontzettend veel zin in.

Sean Taylor

Organisator/programmeur Ad van der Laan geeft tijdens de aankondiging aan slechts zelden een singer-songwriter zonder band te programmeren. Sean Taylor is zo’n uitzondering. Met één enkele (Gibson J45) gitaar in de hand laat hij vanavond zien wat hij daar allemaal mee kan doen. Het is alsof er tegelijkertijd een bas- slag- en sologitaar klinkt. Daarnaast speelt hij ook nog zeer verdienstelijk piano en begeleidt zich op de mondharmonica.

Met zijn warme ietwat hese stem, die mij bij vlagen doet denken aan Ray Lamontagne, start hij de show met The Only Addiction is Love van het gelijknamige album uit 2015. Ook de huidige spoken word trend is hem niet vreemd. Al rappend vertolkt hij op het zo typische ritme de ‘Brexit Blues’ met This is England, zijn single over de bittere nasmaak die het referendum hen naliet. “A rhythmic journey through the underbelly of English life” las ik in een review uit Liverpool.

The Beat Goes On

Sean Taylor staat bekend als politiek geëngageerd en is tevens een begenadigd verteller. Wegens de vroege sluiting is dat nu iets minder dan andere keren, maar toch valt er voor mij genoeg te noteren. Hij creëert veel van zijn albums in Austin Texas, vandaar de vlotte Texas Boogie. Na Perfect Candlelight van het album Live in London (2020) begeeft hij zich achter de piano voor de titelsong van zijn nieuwste album The Beat Goes On. Over de laatste track op dit album The Heart Of The Ocean deed hij volgens eigen zeggen 15 jaar maar het resultaat mag er zijn. Met indrukwekkend pianospel geeft hij het kabbelende geluid van de golven prachtig weer.

Speelde hij van zijn 7e tot zijn16e jaar voetbal…na drie dagen Glastonbury was dat anders. Hij hing zijn voetbalschoenen aan de wilgen en vond zijn nieuwe bestemming in de muziek. In het laatste nummer voor de pauze klinkt een eigen, totaal andere, versie van You’ll Never Walk Alone.

Tweede set

De tweede set begint Sean Taylor met een ‘sad song’ Heaven en gaat over een vriendin met een fatale verslaving, gevolgd door Let Kindness Be Your Guide (ik dacht even dat hij inzette met Rosie van Claw Boys Claw). Ook de grote dichter Robert Frost wordt aangehaald voorafgaand aan het nummer Be My Love In The Rain, een track van het nieuwe album.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Taylor’s eerste (en enige?) bruiloftsconcert resulteerde al snel in de scheiding van het bezongen echtpaar vandaar het toepasselijke nummer She’s Gone. Met de gevoelige titelsong A Path Into Blue van het gelijknamige album (2019) is het concert bijna ten einde. Maar niet nadat een hij een ‘medley’ aankondigt, die start met een indrukwekkend klassiek aandoend intro en overgaand op Dylan’s Al Along The Watchtower. Goed voor een knallend einde!

Echt iedereen is na afloop razend enthousiast over deze veelzijdige artiest in een simpel zwart t-shirt…én met een bak talent!

Fotografie: Monique Nuijten en Wies Luijtelaar

feb, 2022

Dieter van der Westen band heropent concertjaar
Hoop op een positief tijdperk mondt uit in het nieuwe album The Sun Will Rise Again

Na een lange tijd van podium-stilte is het een groot genoegen dit concertjaar in te luiden met de zeskoppige Dieter van der Westen band. Omdat Blue Room Sessions helaas niet meer gasten mag ontvangen zijn 40 personen getuige van een achteraf geweldig optreden. Veel tijd om tussendoor te praten is er niet als je om kwart voor tien moet stoppen. De band wil dan ook zo snel mogelijk beginnen…

Zo’n concert-loze periode heeft, aldus Dieter, ook voordelen want deze tijd is goed benut met het schrijven van een aantal Americana en folksongs die resulteerden in een album, samen met broer Eric; The Sun Will Rise again. Hiermee willen de broers gewicht geven aan een nieuw positief tijdperk.

Dieter van der Westen band

De band start met Driving Home van het album Me and You uit 2018. Met een mooi intro op viool van Mirte de Graaff. The Sun Will Rise Again is de titelsong van het laatste album. En voor “de vrouw met wie ik ga trouwen” het nummer Sometimes, mooi begeleid op mondharmonica. Save My Memories is geschreven voor een overleden vriend. En Old Oak Tree is elk concert een must voor moeder Van der Westen.

Tweede set

Deze start met Come Come Come. Sfeervol moment als van Straalen vooraan op het podium gezeten een kleurrijk Afrikaans percussie instrument bespeelt.

Na een aantal concerten van deze band te hebben bijgewoond klinkt het deze keer weer anders. Meer country, folk en een beetje Harry Muskee met een onvervalst blues nummer Stranger, mooi samen gezongen met broer Eric. De aanstekelijke nieuwe single Homeward Bound wordt aangekondigd als heimwee naar dansen en zo klinkt het ook. Als toegift de eveneens aanstekelijke country & western traditional Jessie James.

Opvallend goede muzikanten

Deze slideshow vereist JavaScript.

Dieter begeleidt zichzelf op gitaar, speelt mondharmonica en beschikt over een warme overtuigende zangstem die in Gave My Soul zelfs klinkt als Neil Young. Zowel Raams als Abbel maken aan de linkerzijde van het podium veel indruk met hun professionele spel op diverse gitaren en banjo. Eric van der Westen liet deze keer de grote contrabas thuis maar is zowel met zang als basgitaar een stille kracht, verdekt opgesteld achter op het podium en nauwelijks te vangen met de camera. Nog virtuozer dan voorheen speelt violiste Mirte de Graaff. Zij beschikt over een mooie stem die past bij de zang van de heren.

Conclusie; een fantastische avond met een enthousiast publiek en een uiterst sympathieke band.

De band

Dieter van der Westen – zang, gitaar en mondharmonica
Eric van der Westen op bas en zang
Mirte de Graaff op viool en zang
Gijs Anders van Straalen op drums
Aron Raams (Gare du Nord) op Gretsch en Gibson gitaar
Joost Abbel op resonatorgitaar, banjo

De andere heren staan overigens garant voor fraaie backing vocals.

Setlist: Driving Home, From Dusk Till Dawn, The Sun Will Rise Again, Sometimes, Save My Memories, For The Lost Ones, Old Oak Tree. Tweede set: Come Come Come, Me and You, Lay Me Down, The Days Go By, Stranger, Gave My Soul, Homeward Bound, Jesse James

Fotografie: Momique Nuijten en Wies Luijtelaar
Coverfoto: Monique Nuijten

nov, 2021

Ingetogen muziek van Tom Mank en Sera Smolen
Gevoelige teksten die verwijzen naar belangrijke historische momenten vallen in goede aarde

Tom Mank (gitaar en vocals) wordt op cello begeleid door zijn echtgenote Sera Smolen. Als gasten zijn verder Rich DePaolo (gitaar en vocals), Kathy Ziegler (keyboards en vocals) en Gait Klein Kromhof, de in Zeeuws Vlaanderen wonende mondharmonica virtuoos, aanwezig. Tom, Sera, Rich en Kathy komen allen uit Ithaca, Upstate New York. Alleen Kathy woont al een aantal jaren in Nederland.

Tom Mank en Sera Smolen

Deze slideshow vereist JavaScript.

Het aantal bezoekers is niet zo talrijk als we bij de laatste concerten gewend zijn. De schatting is zo’n dikke 50 bezoekers. De muziek van Tom Mank en Sera Smolen ligt wellicht ook wat minder in het gehoor bij een breed publiek. De bezoekers van dit concert heb ik echter wel zichtbaar (en hoorbaar aan het applaus) zien genieten van de ingetogen muziek van Tom Mank. Het cellospel van Sera is in de begeleiding uiterst subtiel en als ze een solo ten gehore brengt, is haar klassieke achtergrond niet te missen.

Tom Mank en Sera Smolen — klassieke achtergrond

Blue Train Bach

Het intro van de song Blue Train is een regelrechte hint naar de Eerste Cellosuite van Bach. De songs van Tom kenmerken zich door eenvoud, ingetogenheid en de teksten zijn gevoelig en verwijzen vaak naar belangrijke momenten in de historie zoals de Eerste Wereldoorlog. Rich DePaola speelt en zingt solo een nummer uit zijn eigen repertoire en Gait Klein blaast op zijn mondharmonica prachtige intro’s en solo’s. Het is wederom een gedenkwaardige avond in Blue Room Sessions.

Deze slideshow vereist JavaScript.

En last but not least: een van onze huisfotografen, Monique Nuijten, verzorgt het fotowerk voor ‘Like a Raindrop on a Feather’, het nieuwe album van Tom en Sera.

Setlist Tom Mank en Sera Smolen:
Harpers Ferry, Surrounded By Strangers, Talk Of The Town, Far Away As The Moon, In This World,Quiet Of The Night, Conspiracy Of Kindness, Off Beat Rhyme, Tweede set: Going To New York, Baltimore The Blues, Sergeant Oliver, Soft Landing, My Thunder And Lightning, In My Life

Nieuwste release Like a Raindrop on a Feather

Tekst Recensie: Ad van der Laan
Fotografie: Monique Nuijten
DJ: Wim Goud