Doug MacLeod

Doug MacLeod trapt het nieuwe BRS seizoen af

Traditionele bluesmuzikant met mooie songteksten en een groot arsenaal aan verhalen

Het is aan blues-coryfee, singer songwriter en ’teacher’ Doug MacLeod  om het concertseizoen 2023-2024 van Blue Room Sessions (BRS) af te trappen. Country, blues, country-blues, uitgevoerd door slechts één man en één gitaar en tóch klinkt het of er zich meerdere artiesten op het podium bevinden.

Doug MacLeod

Doug MacLeod
Doug MacLeod

Het nieuwe seizoen is goed begonnen met een indrukwekkend en uitverkocht optreden van blues-coryfee, singer songwriter en ’teacher’ Doug MacLeod (New York 1946). Hij staat bekend om zijn soulvolle en expressieve stijl van akoestische blues, zijn expressieve gitaarstijl en mooie teksten.

De soundcheck neemt vanavond slechts drie minuten in beslag. “The sound is great” of iets van die strekking roept hij tegen geluidstechnicus Stephan, die nog nooit zo snel klaar was. Maar al is dit de kortste soundcheck ever, het concert is kwalitatief van hoog niveau.

Slechts één man en één gitaar en tóch klinkt het of er zich meerdere artiesten op het podium bevinden.

persoonlijke verhalen
persoonlijke verhalen

Geroutineerde Doug put net als de vorige keer uit een groot aantal persoonlijke verhalen uit zijn lange repertoire. Elk nummer wordt dan ook uitgebreid ingeleid. Hij start met Long Black Train, al tappend met zijn glanzende sierlijke schoenen.

Het tweede nummer Dubb’s Talking Dissapointment Blues wordt ingeleid met een grappig beeld van een mee naar huis genomen ‘date’ die zich langzaam ontdoet van alles wat hem aanvankelijk in haar aantrok. Eerst verdwijnen de valse wimpers, pruik, jarretels, gebit en nog meer zaken.

Toen ze “I’m ready” riep was Doug weg, dook in de kast tot ze sliep. Volgens onze vaste gast Gerard Kooijman kon of wilde Doug‘s vriend en leermeester George ‘Harmonica’ Smith hem geen Doug noemen, maar Dubb, vandaar de titel.

Doug MacLeod
Dubb

Van het album A Soul To Claim speelt hij de titelsong. De intro doet mij aan Tony Joe White’s Polk Salad Annie denken. Plaquemine wordt ingeleid met het relaas over Hall Of Fame member Bruce Bromberg, producer van o.a. het succesvolle album van Robert Cray, die daar overigens erg rijk van werd. Het rustige Cold Rain worden mooi begeleid met slide.

Het laatste nummer van de eerste set is Horse With No Rider, eveneens geïnspireerd door bovengenoemde George ‘Harmonica’ Smith die vaak op zijn veranda zat en tijdens volle maan een paard zonder ruiter zag, wat staat voor de dood.

Tweede set

Blue Room Sessions
deltablues

Sterk ‘delta-achtig’ intro en bijna overslaande stem tijdens Plowing Mule. Na I’m Gone volgt Roll Like A River voorafgegaan door een verhaal over besluiteloosheid. MacLeod, tot drie keer toe terugkerend naar St.Louis, zittend op een boomstam aan de Mississippi rivier, mijmerend of hij ‘in the navy’ zou gaan of niet (uiteindelijk werd het vier jaar zonder ooit op een schip te varen).

Muzikant worden ja dan nee. Gaan trouwen of niet. Mooi verhaal en nummer (zie onder)*. Aan het einde het indrukwekkende The Night of The Devil’s Road inclusief een ‘Ry Cooder’ intro.

Het gaat te ver om alle door mij genoteerde verhalen te vermelden maar het zijn er veel en vaak heel beeldend en vermakelijk verteld.

Doug MacLeod, die al vele awards won, is naast een begenadigd (slide) gitarist, ook een rasartiest met een fraaie zangstijl, soms half vertellend-half zingend en behept met een goed gevoel voor humor.

hoge opkomst
hoge opkomst BRS

Dat hij een grote schare fans heeft blijkt uit de hoge opkomst en het wederom muisstille geboeide publiek. Mooi eerste concert van een hopelijk succesvol nieuw seizoen


Setlist Doug MacLeod:

Long Black Train, Dubb’s Talking Dissapointment Blues, Soul To Claim, Plaquemine, Cold Rain, Horse With No Rider

Tweede set: Plowing Mule, I’m Gone, Roll Like A River, Big City Woman, Money Talks, Smokey Nights, The Night Of The Devil’s Road.

*Gefilmd door Monique en te zien op YouTube.

Tekst Recensie: Wies Luijtelaar
Fotografie: Wies Luijtelaar | Monique Nuijten

Dieter van der Westen band

Dieter van der Westen band heropent concertjaar

Hoop op een positief tijdperk mondt uit in het nieuwe album The Sun Will Rise Again

Na een lange tijd van podium-stilte is het een groot genoegen dit concertjaar in te luiden met de zeskoppige Dieter van der Westen band. Omdat Blue Room Sessions helaas niet meer gasten mag ontvangen zijn 40 personen getuige van een achteraf geweldig optreden. Veel tijd om tussendoor te praten is er niet als je om kwart voor tien moet stoppen. De band wil dan ook zo snel mogelijk beginnen…

Zo’n concert-loze periode heeft, aldus Dieter, ook voordelen want deze tijd is goed benut met het schrijven van een aantal Americana en folksongs die resulteerden in een album, samen met broer Eric; The Sun Will Rise again. Hiermee willen de broers gewicht geven aan een nieuw positief tijdperk.

Dieter van der Westen band

Dieter van der Westen band
Dieter van der Westen band

De band start met Driving Home van het album Me and You uit 2018. Met een mooi intro op viool van Mirte de Graaff. The Sun Will Rise Again is de titelsong van het laatste album. En voor “de vrouw met wie ik ga trouwen” het nummer Sometimes, mooi begeleid op mondharmonica. Save My Memories is geschreven voor een overleden vriend. En Old Oak Tree is elk concert een must voor moeder Van der Westen.

Tweede set

Dieter van der Westen band
African percussion

Deze start met Come Come Come. Sfeervol moment als van Straalen vooraan op het podium gezeten een kleurrijk Afrikaans percussie instrument bespeelt.

Na een aantal concerten van deze band te hebben bijgewoond klinkt het deze keer weer anders. Meer country, folk en een beetje Harry Muskee met een onvervalst blues nummer Stranger, mooi samen gezongen met broer Eric. De aanstekelijke nieuwe single Homeward Bound wordt aangekondigd als heimwee naar dansen en zo klinkt het ook. Als toegift de eveneens aanstekelijke country & western traditional Jessie James.

Opvallend goede muzikanten

Deze slideshow vereist JavaScript.

Dieter begeleidt zichzelf op gitaar, speelt mondharmonica en beschikt over een warme overtuigende zangstem die in Gave My Soul zelfs klinkt als Neil Young. Zowel Raams als Abbel maken aan de linkerzijde van het podium veel indruk met hun professionele spel op diverse gitaren en banjo. Eric van der Westen liet deze keer de grote contrabas thuis maar is zowel met zang als basgitaar een stille kracht, verdekt opgesteld achter op het podium en nauwelijks te vangen met de camera. Nog virtuozer dan voorheen speelt violiste Mirte de Graaff. Zij beschikt over een mooie stem die past bij de zang van de heren.

Conclusie; een fantastische avond met een enthousiast publiek en een uiterst sympathieke band.


De band

  • Dieter van der Westen – zang, gitaar en mondharmonica
  • Eric van der Westen op bas en zang
  • Mirte de Graaff op viool en zang
  • Gijs Anders van Straalen op drums
  • Aron Raams (Gare du Nord) op Gretsch en Gibson gitaar
  • Joost Abbel op resonatorgitaar, banjo

De andere heren staan overigens garant voor fraaie backing vocals.

Setlist: Driving Home, From Dusk Till Dawn, The Sun Will Rise Again, Sometimes, Save My Memories, For The Lost Ones, Old Oak Tree. Tweede set: Come Come Come, Me and You, Lay Me Down, The Days Go By, Stranger, Gave My Soul, Homeward Bound, Jesse James


Fotografie: Momique Nuijten en Wies Luijtelaar
Coverfoto: Monique Nuijten

Bai Kamara Jr

Bai Kamara schuwt het politiek engagement niet

Stampend snelle mix van big city soul, funk en blues met de warmte van Sierra Leone

Bai Kamara jr., de zoon van een diplomaat uit het West-Afrikaanse land Sierra Leone, kwam door het beroep van zijn vader in België terecht. Bai brengt politiek geïnspireerde songs waar zijn Afrikaanse roots duidelijk in doorklinken. Er werd lang naar zijn show uitgekeken én even gevreesd dat het niet door kon gaan. Eén dag vóór de lockdown heeft Blue Room Sessions nochtans nét het genoegen om Bai Kamara jr. te zien spelen. En wat voor een optreden!

Bai Kamara jr.

Bai Kamara
Bai Kamara jr.

Bai Kamara, in 1966 geboren in Bo Town Sierra Leone, groeide op in Engeland en woont sinds 1990 in Brussel. Hij trad o.a. op met Habib Koité, Cassandra Wilson, Rokia Traoré en werkte via een NGO samen met Youssou N’Dour.

Wat meteen opvalt is zijn fijne stem, inclusief vibrato. In combinatie met zijn gitaarspel klinken de songs als een mix van Afrikaanse klanken, blues, soul, pop, jazz, rock & funk maar dan in een geheel eigen stijl. Vanavond speelt hij onder andere een aantal nummers van zijn nieuwste (blues)album Salone. Vijf andere albums gingen hieraan vooraf.

Bai Kamara
Funky blues

De eerste song is het rustige That’s Why I Think Of You, ingeleid door een ode aan de vrijheid van meningsuiting. Dit in tegenstelling tot zijn thuisland. Daarom een ’tribute to human rights’ met het vlotte Go On Press, gevolgd door een fantastisch klinkende traditionele Blues Good Good Man (with a bad reputation).

In het volgende nummer klinkt Afrika voor het eerst echt door in Don’t Worry About Me sterk begeleid met herhalende gitaarklanken, zeer knap gedaan.

Funky blues
Funky blues artiest, zo wil Bai Kamara graag genoemd worden. Twintig jaar Brussel, vaak vertoevend in een bepaalde ruige wijk, gaf hem de inspiratie voor het stampende, snelle en vanavond ook gezellige nummer (downtown) St Josse, tevens zijn eerste song op de radio.

Bai Kamara
politiek engagement

De muziek van Bai Kamara jr. gaat voornamelijk over sociale ongelijkheid, het milieu, de vluchtelingenproblematiek. Hij schetst ons het mooie Sierra Leone, met haar lange kustlijn en de natuurlijke bronnen en hoe het land niet goed zorgt voor haar inwoners. Na het einde van de burgeroorlog in 2002 ging hij er terug, kwam weer thuis en schreef het wonderschone Homecoming.

Ongelooflijk hoeveel nummers hij in het eerste optreden wil laten horen, maar Ad maant dat de tijd beperkt is. Toch volgen er nog minstens zeven songs waarvan de laatste The Powers That Govers Us weer heel Afrikaans is. Zijn tweede optreden zal hij later afsluiten met een ander fantastisch nummer en tevens meezinger Forward.

Blue Room Sessions
Blue Room Sessions 2020

Bai Kamara jr. is een briljant zanger en tekstschrijver. Beide keren was het publiek dan ook zeer enthousiast. Lovende woorden voor beide optredens. Bai belooft in 2021 een tweede optreden bij ons te geven, maar dan met volledige bezetting van zijn band. Dat belooft wat!!


Setlist: That’s Why I Think Of You, Go On Press, I can’t Wait Here too Long, Black Widow Spider, Good Good Man, Don’t Worry About Me, Down Town St Josse, Your Love Means The World To Me, Homecoming, Trouble has Got A Brand-new Dress, Cry Baby, I don’t Roll With Snakes, Some Kind Of Loving Tonight, Cold Cold Love, Substitute, The Powers That Govers Us/ Tweede optreden extra: Forward

Fotografie: Wies Luijtelaar en Monique Nuijten

Texas Martha

Fijn meedeinen met Texas Martha en haar vrienden

Gepassioneerde Texaanse muziek zorgt voor goede sfeer ondanks de versoberde omstandigheden

Als Martha Fields, aka Texas Martha, met haar band optreedt kijken wij daar altijd naar uit. Warme, gezellige mensen die we intussen als vrienden beschouwen. In 2018 was ze bij The Blue Room Sessions met haar volledige band, maar vanavond met de mannen waar ze al vijf jaar mee optreedt, Manu Bertrand “Frankrijks beste dobro-banjo- en mandolinespeler” en Urbain Lambert, gitarist op Gretch en Fender.

Texas Martha

Texas Martha
Martha Fields aka Texas Martha, Manu Bertrand en Urbain Lambert

De helft van het jaar woont Martha Fields in Frankrijk, maar haar roots liggen in Texas of eigenlijk meer nog in het Appalachengebied van Kentucky en West-Virginia. Haar songs zijn vanavond weer doorspekt met verhalen over haar Cherokee voorouders.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Texas Marha en haar twee vrienden vangen aan met Paris To Austin van het veelzijdige album Dancing Shadows dat ze ‘straight from the heart’ schreef in 2018. Ze gooit er vanavond zelfs wat Bossche termen doorheen. Na de mooi driestemmig gezongen bluegrass ‘feminist song’ Fare Thee Well Blues refereert Martha vervolgens aan haar familie met een ‘song for peace’ getiteld Demona, de naam van haar nicht wier echtgenoot Hale sneuvelde in Normandie.

Texas Martha
Blue Room Sessions

Met haar moeder schreef Martha Fields Hard Times (album Southern White Lies 2016) een vlotte Hillbilly song. Van Honky Tonk over naar een cover van een andere Texaanse, Janis Joplin, het dorstige What Good Can Drinking Do. “Gimme Whiskey, gimme Bourbon, gimme Gin….is wel wat lastig nu de bar gesloten is.

Het sfeervolle Where The Red Grass Grows gaat over Cherokees die in de 18e eeuw gedwongen moesten verhuizen naar een reservaat in Oklahoma en waarvan de helft het niet overleefde. Doodstil is de zaal als een ‘Cherokee prayer’ volgt waarbij alle drie plechtig zingen, de armen gekruist over de borst.

De song, met een mooie snik in de stem, over ‘avant-garde lady’ Johanna was de eerste die Martha schreef in Bordeaux, de streek waar ze gedeeltelijk woont. Tijdens de lockdown mocht men in Frankrijk niet verder dan 1 kilometer rond huis. Dit resulteerde in een aantal nummers waaronder dit, gerealiseerd via Zoom. Het heet In My Garden en heeft een wat ik noem een ‘Tony Joe White-waardig’ intro. In juni verschijnt een nieuw album.

Manu Bertrand & Urbain Lambert
Texas Martha – Manu Bertrand – Urbain Lambert

The first ever recorded Chicago Blues Kokomo wordt ingezet met een uitstekende Lambert op de Fender en eveneens prima Dobro werk van Bertrand.

Zangtalenten
Martha’s eerste zangtalenten (en die heeft ze ruimschoots) ontstonden in de kerk, dus gospel mag vanavond ook niet ontbreken. Het is fijn meedeinen in What Are They Doing In Heaven (there now).

Blue Room Sessions
gospel

Wat verder opvalt is het mooi uitgevoerde Dead End, wat me doet denken aan de folk and gospel song Wayfaring Stranger, wat in het tweede concert, wat toch weer anders was dan het eerste, alsnog wordt gespeeld. Beide songs met een virtuoze solo op Fender en Dobro. Het late publiek lijkt ook iets enthousiaster. Het allerlaatste nummer wordt dan ook meegezongen dan wel wordt er meebewogen op de stoel. Ik meen een oudje van Jimmy Reed You’ve Got Me Running/What You Want Me To Do te herkennen (gokje want de setlist is na het eerste optreden gestolen) waarna een voorzichtige staande ovatie volgt.

Martha Fields
Martha Fields in Blue Room Sessions

Ondanks de versoberde omstandigheden in tijden van C waren onze gasten verrast door de sfeervolle opstelling van de zaal en uiteraard ook door een gepassioneerde Martha Fields die de country, rock, blues en bluegrass op de haar zo kenmerkende manier voor ons heeft vertolkt.


Setlist Texas Martha (niet noodzakelijk in deze volgorde): Austen to Paris, Said and Done, Hard Times, Demona, What Good Can Drinking Do, Where The Red Grass Grows, Hillbilly Bop, Born To Boogie, Headed South, We Missed A Turn, Fare Thee Well Blues, Dead End, Johanna, In My Garden, Lonesome Road Blues, Kokomo, What Are They Doing In Heaven, You’ve got me Running, Wayfaring Stranger

Foto’s: Monique Nuijten en Wies Luijtelaar

Terry Datsun

Terry Datsun vindt solo optreden beetje eng

Blues, rock, ballads, covers en gloednieuwe liedjes akoestisch en op een rode Eastman gitaar

In zijn eentje optreden is Terry Datsun (UK) niet echt gewoon. Hij heeft niet de back-up van zijn band The Dead Kings en vooral de stilte van het publiek in de Toonzaal is a bit scary. Wat hem wel bevalt, is de heel andere benadering van zijn songs. Het zijn warme, bluesy songs die je bij blijven, óók als ze akoestisch worden gespeeld. Misschien dat ze zo zelfs langer in je hoofd blijven rondzingen.

Terry Datsun

Terry Datsun
Terry Datsun met Eastman gitaar

Terry Datsun opende de avond met het nummer Disco Ball van de gelijknamige EP uit 2018. “Ik ga voornamelijk nummers spelen van mijn nieuwe album Fable Of The Seas,” zegt hij na het openingsnummer. Het nummer Polly Anna dat hij daarna inzet, staat inderdaad op dat nieuwe album. Net als Surfer Girl dat hier helemaal onderaan van dit artikel in Youtube te horen is.

Datsun heeft een duidelijk Brits accent dat hij bij blues nummers enigszins kan maskeren. Als hij echter in de Zuidelijke Staten van Amerika optreedt, krijgt hij altijd opmerkingen over dat Brits accent, vertelt-ie. Terry Datsun roept dan I’ve got to get the blues out, whatever it takes!

Terry Datsun
Got to get the blues out

Covers
Verspreid over twee sets speelt Terry nog meer nummers van Fable Of The Seas (2019) zoals Girl in the Vans en Kamikaze Jumpsuit, Like a Dog en Light the Touchpaper. Datsun sluit zijn optreden af met het aanstekelijke nummer Dance If You Wanna.
Tussen die nummers door speelt Datsun twee covers. De eerste is Dancin’ In The Dark van Bruce Springsteen en de tweede cover is Suzanne van Leonard Cohen. Beide covers worden fraai vertolkt. Vooral het nummer van The Boss wordt met veel applaus beloond. Terry’s uitvoering van Suzanne is sneller dan die van Cohen en van Herman van Veen.

Terry Datsun
Take your time

Terry Datsun heeft sowieso nog meer verrassingen in petto zoals de première van een nummer dat hij een paar dagen geleden heeft geschreven voor zijn echtgenote. Het nog titelloze nummer gaat over een gesprek over hun huwelijk. Dat zij geen overhaaste beslissingen hoeft te nemen. “Take your time,” zingt Terry telkens in het nummer.

Wil hij misschien zijn huwelijk redden? Ik weet het niet. Zover durfde ik niet door te vragen toen ik na afloop van de show even met Terry sprak. Take your time. Het duurt even voordat die korte zin uit mijn hoofd verdwijnt.


Guy Verlinde

Akoestische blues Trio Guy Verlinde in Blue Room Sessions

Van zompige moerasblues uit de Mississippi-delta tot en met Chicago folk blues en meer blues varianten.

Guy Verlinde was al eens eerder met Ina Forsman in The Blue Room Sessions, maar nog niet in de samenstelling van vanavond. En wat een talent zit er op het podium. Met Nils De Caster (viool, mandoline en lapsteel) en Olivier Vander Bauwede (mondharmonica) is dit een gezegende combinatie die het publiek vanaf het eerste moment weet te boeien.

Trio Guy Verlinde

Guy Verlinde Trio
Guy Verlinde Trio

De titelsong van het laatste verrassende album van Guy Verlinde, All Is Forgiven wordt meteen fraai ingezet met gitaar, lapsteel en harmonica. Got To Let Go is het advies van Verlinde aan zijn in een scheidingsprocedure belande broer en die zich noodgedwongen moet wenden tot de nieuwe spelregels van het daten.

Guy Verlinde
Guy Verlinde

Verlinde woont in Gent maar zijn muzikale herinneringen gaan terug tot 1965, waar hij via de vinyl platenbak in het jeugdhuis van het west-vlaamse Aartrijke de muziek ontdekt. Vader Verlinde liet hem gelukkig zijn gang gaan blijkt uit het vlotte Play Your Blues.

Guy Verlinde
Nils De Caster

Na Heaven Inside My Head vertelt Verlinde over de vrijwillige dood van een goede vriendin, wat bij hem als een mokerslag aankwam. Deze gebeurtenis resulteerde in het aandoenlijke Dance through The Night. Met indrukwekkend intro van Vander Bauwede op de mondharmonica en de emotionele lapsteelklanken van De Caster. Prachtig gezongen voor een muisstil publiek.

Guy Verlinde
Olivier Vander Bauwede

Een “covertje” van Dylan, Blind Willy McTell is het lied dat zich volgens Verlinde vanzelf aankondigde toen Verlinde eens op inspiratie zat te wachten. Associaties van Texas en Ry Cooder klinken via Verlinde’s Resonator gitaar. Subtiel begeleid door viool en harmonica. Gevolgd door het traditionele We Shall Not Be Moved, wat zowat iedereen mee kan zingen.

Tweede set
Guy Verlinde
Guy Verlinde

De tweede set van het Trio Guy Verlinde vangt aan met I Won’t be Fooled Again, voorafgegaan door een intro van Verlinde over het eigenzinnige België, waar hij les geeft als docent. Sinds kort is hij zelfs in het bezit van een TV.

Het aangrijpende Sollitude & Grace gaat over de ernstig dementerende moeder van Guy Verlinde die in een verpleeghuis verblijft en hem niet eens meer herkent. Verlinde heeft zichtbaar moeite met deze song en gaat over op het vlot gespeelde instrumentale, in 2.25 min. geschreven Tiny’s Parlour Rag.

Guy Verlinde
Guy Verlinde

Natuurlijke Belgische Blues is op Roots geïnspireerd en gaat over pijn, onrecht en verdriet en is daarom een Aartrijkse bluesmuzikant niet vreemd, aldus Verlinde. Zijn ‘boerengat’ blijft altijd Sacred Ground. “Texas, met de stem van Barry Hay” lees ik in mijn notities.

Verlinde
The Blue Room Sessions

Yzer, gaat over de gelijknamige rivier, “een beek met grootheidswaanzin”, want ooit gooide zij bij hoogtij haar sluizen open om vervolgens het Duitse leger tegen te houden.

In het ook weer traditioneel klinkende bluesy A whole Lot of Lovin’ wordt, lijkt het wel, ‘gepraat’ met de mondharmonica. En om in de liefdesstemming te blijven volgt het nummer Pursuit Of Happiness (Mighty Gator’s) maar dan in een nieuw jasje. Met virtuoze vioolsolo van De Caster die hier vooral klinkt als zichzelf maar ook een beetje als de beroemde Jean Luc Ponti.

Guy Verlinde
Guy Verlinde

Met Reckonin’ Blues komt ACDC nog even om de hoek kijken. Thunderstruck, gevolgd door een ‘battle’ met zowel Verlinde als Vander Bauwede stampvoetend op de mondharmonica. Het publiek is laaiend enthousiast, dus komen ze nog terug met een “klein nieuw liedje” over zijn vader, die voor zijn vrouw blijft zorgen, maar die ook een nieuwe liefde vond. En met het hoofd op de borsten van zijn jonge 73-jarige geliefde verzucht…. I’m Your Man.

Prachtig slot van een geweldig concert van het Trio Guy Verlinde.


Eerste set: All Is Forgiven, Gotta Let Go, Play Your Blues, Heaven Inside My head, Dance through The Night, Blind Willy McTell, I Shall Not be moved, Don’t tell me that,  Tweede set: Won’t Be Fooled Again, Sollitude & Grace, Tiny’s Parlour Rag, Sacred Ground, Yzer, Pursuit Of Happiness, Reckonin’ Blues. Toegift: I’m your Man

Fotografie: Monique Nuijten en Wies Luijtelaar

CC Smugglers

CC Smugglers zetten overvolle BLVRD-tent naar hun hand

Muzikaal palet omvat folk, Americana, country, klezmer, blues en soul

De Engelse band CC Smugglers stonden aanvankelijk niet in de programmering vermeld. De Ierse band The Eskies zouden eigenlijk op deze zaterdagavond 3 augustus gaan optreden. Een reden voor deze wisseling werd niet door de organisatie van het theaterfestival Boulevard doorgegeven. Dat geeft niets want de CC Smugglers en vooral frontman Richie Prynne maakten er een dolle boel van. Het was mudvol in de BLVRD-theatertent. Er hing een lekkere, zwoele party-stemming.

CC Smugglers
CC Smugglers in BLVRD-tent

Bij binnenkomst was het dringen geblazen. Voor de ingang van de theatertent stonden veel mensen buiten. Waarschijnlijk vonden ze het daarbinnen in de tent te vol. En dat was dan ook het geval. Wat verder opviel was de aanwezigheid van veiligheidsmensen in uniform. Vorig jaar zag ik helemaal geen beveiligers rondlopen, in ieder geval niet in die standaardkleding. Ook opvallend was de mengelmoes aan generaties. Senioren, mid-vijftigers, -veertigers en -dertigers dansten en sprongen net zo dol rond als de jonkies van nog geen 20 jaar oud.

CC Smugglers
Richie Prynne

De band was al volop bezig en frontman Richie Prynne ging een gesprek aan met een blonde dame die pal bij het podium stond. Ik kon niet goed verstaan wat er gezegd werd, maar dat deed er weinig toe. Richie droeg het volgende nummer aan haar op. Het was een regelrechte klezmer, een van de vele genres die CC Smugglers in hun nummers gebruiken. Toen Richie opriep tot een moshpit, zocht ik snel een veilig heenkomen. Dat was mij te dol.

Debuutalbum CC Smugglers

CC Smugglers
Ryan Thomas

How High is de titel van het debuutalbum van CC Smugglers en uiteraard werd daar veel van gespeeld zoals het nummer Well Well Well. Er was wel wat rumoer rondom dat album dat door crowdfunding werd gefinancierd. Richie sprak er even over, maar ik kon hem nauwelijks verstaan. Ik heb sowieso altijd moeite om UK-English te verstaan, Amerikaans-Engels gaat mij beter af.

CC Smugglers
Iain McFarlane

Van het album deden ze onder meer How High, Dirty Money, Well Well Well, Grumpy en Gone So Long. In vergelijking met het live-gebeuren op deze zaterdagavond, mag je stellen dat de CC Smugglers pas live tot hun recht komen Op het album mis ik erg het energieke.

CC Smugglers
Sam Barret

Naast die typische Britse folk bevat het muzikale palet van CC Smugglers Americana, country, blues en soul. Al deze invloeden komen samen op het album dat hun live-geluid zo eerlijk mogelijk laat horen – een band met rauwe, energieke en krachtige live-performers met een hoofdrol voor de dynamische en komische frontman, Richie Prynne.

CC Smugglers
Richie Prynne
CC Smugglers bandleden

Mr Richie Prynne – Ld Vox, Rhythm Guitar, Harmonica & Banjo.
Mr Ryan Thomas – Vox, Lead Guitar, dobro & Banjo
Mr Sam Barret – Vox, Rhythm Guitar & Fiddle
Mr Dan Edwards – Vox, Double Bass
Mr Iain McFarlane – Vox, Drums, Percussion
Mr Tom Seals – Vox, Piano, Accordion

Barrelhouse

Barrelhouse maakt zijn faam meer dan waar

Publiek reageert overenthousiast op legendarische bluesband

Ontstaansgeschiedenis Barrelhouse
Barrelhouse is een band die na 40 jaar cluboptredens nog steeds dezelfde energie, intimiteit en vitaliteit heeft als bij het eerste optreden in bijna oorspronkelijke bezetting. Zondag 17 februari was de band te zien in Willem Twee popppdium.

Barrelhouse
Barrelhouse

Barrelhouse heeft sinds oprichtingsjaar 1974 ruimschoots haar sporen verdiend in de blues en roots-scene. De band, ontstaan uit de Oscar Benton Bluesband en opgericht te Haarlem is niet weg te denken uit de Nederlandse blues-geschiedenis. Barrelhouse ontleent zijn naam aan de bijnaam van pianist Han van Dam, die destijds Barrelhouse Baily werd genoemd.

Barrelhouse
Tineke Schoemaker

Tineke Schoemaker
In 1975 verscheen het eerste titelloze album van Barrelhouse. Ongeveer vijftien albums en 45 jaar later speelt de band nog praktisch in dezelfde bezetting met frontvrouw Tineke Schoemaker (ze was er van ’84 tot ’93 even tussenuit), Johnny Laporte (gitaar), Guus Laporte (gitaar), Han van Dam (piano), Bob Dros (drums) en Jan Willem Sligting (bas).

Barrelhouse
Beste blueszangeres Nederland 2012

In 2012 werd Schoemaker verkozen tot beste blueszangeres van Nederland en toegelaten tot de Dutch Blues Hall of Fame. In 2017 kreeg ze een EDISON Jazzism publieksprijs 2017 voor het album Almost There.

Kleine Zaal
Deze zonnige zondagmiddag staat de band in de Kleine Zaal van Willem Twee poppodium. Ze hebben zin in deze jubileumtour en zetten meteen goed in met Every Night is Saturday Night. Het publiek oogt verrassend jong, maar toch kan het merendeel de nummers meezingen. Zangeres Tineke Schoemaker zingt vol overgave en beweegt soepel over het te krappe podium.

Deze slideshow vereist JavaScript.

De twee broers Laporte swingen nog steeds de pan uit. JW Sligting hanteert relaxed de bas en contrabas en drummer Bob Dros drumt strak en vol overgave en trekt daarbij, op zijn zachtst gezegd, zéér expressieve gezichten. En dat alles geweldig begeleid door Han van Dam op orgel /piano. Dat doet hij soms in boogie-woogie-stijl en dan weer in vintage-blues stijl.

Barrelhouse
Guus Laporte

Oude hits
De eerste set is een aaneenschakeling van oude hits. Achtereenvolgens klinken Every Night is Saturday Night, Got To Get Together, Callin’ Out Your Name, Drink Your Wine, Only a Fool, Calling Albert (over Albert Collins). Uit 1974  de nummers Why Won’t You Make up Your Mind en You Don’t Have To Go.

Barrelhouse
Bob Dros

Na de pauze spelen ze werk van het laatste album Almost There (er is ook een verzamelbox meldt Schoemaker herhaaldelijk), zoals Hard Feeling en een door Schoemaker geschreven gospel I Wish I Could Pray. Dan volgt Lonely Together en het bekende Beware, Drink Your Wine, Down the Alley, Almost There, Don’t Hold Your Breath en In The Moon.

Barrelhouse
Han van Dam

Het overenthousiaste publiek brult luidkeels om “nog een liedje” en Barrelhouse is zonder al te veel moeite over te halen. Ter plekke wordt een titel bedacht: Let Me Love You. Dan besluit de piano van Van Dam er tijdens het laatste nummer mee te stoppen en raakt niet meer aan de praat. Maar who cares…het publiek is tevreden en Barrelhouse ook.

Fotografie: Wies Luijtelaar


Barrelhouse
CD Box Barrelhouse

Barrelhouse bestaat 45 jaar en op 1 februari is een CD boxset uitgebracht met nagenoeg het hele oeuvre van deze legendarische band. Een aantal albums verschijnt voor het eerst op CD. En ook niet onbelangrijk, de vormgeving van de box is een lust voor het oog.

De box omspant de drie periodes die Barrelhouse heeft doorlopen: de beginfase duidelijk in het voetspoor van de blues-iconen, de groei naar een mix van blues, soul en pop en de derde periode waarin de band naar een eigen sound is uitgekristalliseerd en uiteindelijk zelf een icoon is geworden.

Sonny Ragg

Van rock, funk en blues maakt Sonny Ragg eigen toverdrank 

Licht wisselvallig optreden in thuishaven Den Bosch

Sonny Ragg is duidelijk beïnvloed door muziek uit de 80’s en vooral door His Royal Badness. Op de setlist staan zo’n dertien à veertien nummers. Een flink aantal is goed, andere erg sterk maar sommige nummers hadden beter achter kunnen blijven in de repetitieruimte.

Sonny Ragg
Sonny Ragg zaterdag 2 februari in P79

Fans
De toegang van het concert is gratis, een presentje van P79 aan de Bosschenaren, waarvoor lof. Toch is het niet tjokvol in de zaal op deze eerste zaterdag van februari. Dat verwacht je eigenlijk als een Bossche band zoals Sonny Ragg een thuisconcert weggeeft. Afijn, het wordt lekker druk en veel mensen kennen elkaar gezien de vele blije begroetingen en kusjes op de wangen. De echte fans van Sonny Ragg in P79 dragen een zwart T-shirt met het logo van de band. Frontman Sven Myren prijst hen daarvoor.

Sonny Ragg
Jeroen Straatman

Na het korte welkomstwoord van Sven met de opmerking dat het lang geleden is dat Sonny Ragg in P79 heeft gespeeld, stoomt de band direct door naar You Give Me Something met meteen daarop Power To You en New Funk. Leadgitarist Jeroen Straatman (gitarist geweest bij die andere, fijne Bossche band Straight from the Fridge) laat dan zien wat hij allemaal vermag op de gitaar. In het laatste deel van de show laat hij nog meer zien.

Sonny Ragg
het betere gitaarwerk

Dan komen er nummers langs die minder goed zijn doordacht, minder goed uitgesponnen. Verder bijwerken en -schaven in de repetitieruimte is het advies aan Sonny Ragg. Turn The Love brengt gelukkig weer veel goeds, een nummer dat sterk doet denken aan Living Colour en Prince/TAFKAP uit de 90’s. Datzelfde bonkige ritme met stevig gitaarwerk en onderkoelde vocalen met flinke, grommende uithalen. Helaas komen er dan weer nummers die minder zijn in ritme, opbouw en melodie. Jammer. Songs met mogelijke potentie maar te vroeg naar buiten gebracht.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Met Not Your Medicine gaat het weer opwaarts  en houdt Sonny Ragg de aandacht van het publiek tot het einde toe vast. Er wordt zelfs stevig gejived (jive dans) pal voor het podium. De andere muzikanten komen in dit laatste gedeelte ook wat meer voor het voetlicht. Jeroen Straatman geeft een paar indrukwekkende solo’s weg, solo’s die je niet licht vergeet. Bij Get Up komt het publiek goed los en als daarna Free – ook op single uitgebracht – wordt ingezet, is de avond echt geslaagd. Met Got No Passes sluit Sonny Ragg het concert af.

Sonny Ragg
Sven Myren

Sonny Ragg maakt een wonderlijke mix van rock, funk en blues. Vaak werkt die toverdrank en is-ie aanstekelijk én dansbaar. De wat langzamere nummers komen minder goed uit de verf. Al met al een goed concert met nummers die nog een tijdje in je hoofd blijven hangen..


Bandleden Sonny Ragg
Jeroen Straatman – lead guitar
Sven Myren – guitar, vocals
Sjeng Muermans – keyboards
Bob Donkers – bass
Mark van Reusel – drums

Nathan Bell

Nathan Bell is een geweldige blues vertolker

Herkenbare liedjes over Amerikaanse zorgen en liefdes

Nathan Bell is een singer songwriter uit Signal Mountain Tennessee, een uit Amerikaans eiken gehouwen blue collar zanger die verrast met zijn licht hese stem en heel treffend gitaarspel. Zijn liedjes gaan over gewone Amerikanen met hun sores en dat zijn liefdes en zorgen. Zeer herkenbaar dus, ook voor ons, Europeanen.

Nathan Bell

Nathan Bell
Nathan Bell

Zo gaat zijn tweede nummer over een gevangene die doordat de gevangenis wordt gesloten, zijn huis kwijtraakt want hij zat al 35 jaar gevangen en dat was zijn huis geworden. Hij had een dak boven zijn hoofd en kreeg ieder dag te eten wat voor veel Amerikanen tegenwoordig niet is weggelegd.
Hoewel Nathan Bell weinig (één) liefdesliedjes heeft geschreven – hij kan het niet zegt-ie zelf – gaat het derde nummer over zijn dochter die dat wel een beetje discriminerend vindt. Want waarom háár in een lied waarschuwen voor allerlei ongerief op haar levenspad en niet haar broers?

Humor
Ook blijkt dat hoewel de materie waar hij over zingt tamelijk ’though’ is, er toch veel humor zit tussen de nummers door. Nathan Bell beschrijft op een ontspannen manier over zijn wederwaardigheden. Zo vertelt hij het verhaal over een nummer dat hij schreef over twee willekeurige kerels, vrienden van elkaar. Jack en Jerry, die trouwen en onafhankelijk van elkaar naar de races in Minneapolis gaan om hun vriendinnen ten huwelijk te vragen, speelt hij dat nummer ergens in het land komt een kerel naar hem toe en vraagt: “How did you know our names?”
Goodbye Brushy Mountain schreef Nathan Bell voor een soundtrack. Daar zou hij veel geld voor krijgen, zo’n beetje wat-ie in een jaar verdient, maar zijn manager vroeg eens zoveel en toen ging de deal niet door.

Blues en Ierse cultuur

Nathan Bell
Nathan Bell blues vertolker

Nathan Bell begeleidt zichzelf ook op harmonica en wil je er een repareren, dan moet je die harmonica even in een glas water houden. Dit soort demonstraties geeft hij dan ook onder grote hilariteit. Het gitaarspel van hem is een beetje schatplichtig aan de blues en de Ierse cultuur. Bell trad tijdens deze tour ook op in Wales in een zaaltje twee keer zo klein als de Clubzaal van Blue Room Sessions. Maar met net zoveel mensen vraagt Bell aan het publiek “You must like each other very much sitting so close together”,  antwoordt een vrouw op de eerste rij: “It’s not if we like each other but do we like you.”

Gitaarlessen

Nathan Bell
Nathan Bell bluesman


Were All Get Gone
is een nummer uit de blues traditie zo ook Whiskey You Win, nummers die Nathan Bell speelt in de tweede helft van het concert. Bell geeft ook gitaarlessen aan kinderen. Heel kleine kinderen ook die les krijgen op een ukelele. Ze hebben kleine handjes en kunnen alleen de grip om de hals van een ukelele aan. Nathan Bell is geen liefhebber van de ukelele. Die branden te kort.

Bell leert kinderen de blues, want dat is hij ook: een geweldige blues vertolker. Zo was er een meisje van rond de negen jaar die hij het bluesschema wilde leren, maar dat had ze binnen een week in de vingers. Toen hij haar een blues nummer met loopjes van Muddy Waters leerde, belde haar moeder waarom hij haar dit soort seksistische liedjes leerde, viel bij hem het kwartje dat de helft van de blues over sex gaat.
Je hebt het net gedaan of je komt er net vanaf of je gaat er nog naar toe of je bent er nog mee bezig. Niet echt voorbeeldig voor een meisje van negen jaar. Maar ze had het nummer wel binnen twee weken onder de knie. In dat was ze wel erg voorbeeldig.

Nathan Bell
Nathan Bell verhalenverteller

Prima avond dus in de volle Clubzaal met een heel sterke Nathan Bell op gitaar en harmonica met doorleefde Americana en stevige workingblues.


Foto’s van Wies van Luijtelaar
Met dank aan Blue Room Sessions