Bob Dylan | KLANKGAT

mei, 2023

Eileen Rose & Rich Gilbert energieke show
Hakkende beats en veel speelplezier van een meer dan enthousiast echtpaar met indrukwekkende carrière

De Amerikaanse Eileen Rose Giadone, met Iers Italiaanse roots, maakt al ruim 20 jaar muziek en niet met de minsten. Ze heeft een groot aantal albums op haar naam staan. Tegenwoordig woont ze in Maine, maar ze leerde ze haar man Rich Gilbert in Nashville kennen als lid van haar begeleidingsband The Holy Wreck.

Naast een indrukwekkende carrière heeft Rich als bijvoeglijk naamwoord ‘legendary’ staan en speelt ook als zodanig. Beiden hebben een enorme carrière met bands van naam achter de rug. Tegenwoordig maken ze samen albums en toeren rond de wereld.

Eileen Rose & Rich Gilbert

Deze slideshow vereist JavaScript.

Over het algemeen schrijven ze hun eigen songs. Vanavond spelen ze uiteraard ook wat covers zoals Crazy van Patsy Cline en een mooie uitvoering van John Prine’s Storm Windows. Eileen heeft een soms rauwe maar soulvolle stem en speelt prima op de (net gekochte) gitaar. Rich Gilbert speelt op virtuoze wijze op de pedal-steelgitaar met zijn eigen naam op de voorzijde.

Hij had wat ons betreft wel wat meer nummers op dit instrument mogen spelen want dat doet hij fantastisch. Hij speelt een aantal solo’s op zijn kenmerkende wijze, voorzien van ijzeren ‘vingerdopjes’ op zowel de pedal-steel als op zijn Telecaster gitaar. Trying To Lose You heeft bijvoorbeeld zo’n lekkere beat.

20$ Shoes van het album At Our Tables uit 2008 verwijst naar haar vader die gecharmeerd was van de schoenen van de Bobbies in Londen, maar hij wilde nooit meer dan 20 dollar voor schoenen betalen.

Ook een Dylan song mag niet ontbreken met een hoofdrol op de pedal-steel tijdens I’ll Be Your Baby Tonight. Eileen Rose vertelt meerdere malen dat ze het liefst vier uur achter elkaar Honky Tonk muziek speelt met ‘rosettes and dancers”. Ze verfoeit de beperkingen van 2 x 45 minuten waaraan zij zich doorgaans moeten houden. Het speelplezier spat er dan ook vanaf.

Een van de laatste songs is Dolly Parton’s masterpiece Jolene met weer een indrukwekkende solo van Gilbert en een ode aan een verloren Nederlandse vriend tijdens Stagger Home.

Het duo houdt met tegenzin op want deze nacht nog vliegen ze naar Italië en ze willen ook nog kaas kopen (welke Amerikaan niet?).

Het was een energieke show van een meer dan enthousiast echtpaar.

Setlist in willekeurige volgorde: Lockdown, Good Man, Kind Of Hate You, He’s So Red, From Away, Shining, Storm Windows, Trouble From Tomorrow, Crazy, Stagger Home, 20$ Shoes, A Little Too Loud, Old Time Reckoning, On Shady Hill, Trying To Loose You, Why Am I Awake, Mountain Of Love, You Never Can Tell, Been Long Time Leaving, Jolene, I’ll Be Your Baby Tonight.

Tekst: Wies Luijtelaar
Fotografie: Wies Luijtelaar

mei, 2023

Guy Davis ambassadeur van de blues met politiek tintje
Een memorabele show van deze veelzijdige artiest, zanger, acteur, auteur, docent en bovenal rasentertainer

Net als bij The Blue Room Sessions zijn de concerten van Guy Davis tijdens de gehele toer uitverkocht. In 2019 gaf hij al een weergaloos concert en ook nu is de verwachting hooggespannen. Davis wordt ‘The Ambassador of the Blues’ genoemd. Vanavond dan ook veel blues, niet alleen van hemzelf overigens. Nadat hij start met het vlotte ‘footstomping’ Limetown is de toon gezet.

Guy Davis

Davis heeft een warme stem, speelt meesterlijk gitaar en banjo, afgewisseld met een aantal mondharmonica’s. Het volgende nummer Got Your Letter In My Pocket staat op zijn laatste album Be Ready When I call You, gevolgd door een nummer van Reverend Robert Wilkins That’s No Way To Get Along, mooi begeleid op slide gitaar (die met het roosje).

Zoals gezegd speelt hij zo af en toe een cover en wordt het publiek regelmatig aangespoord om mee te zingen. Zo ook bij Dylan’s Just Like A Woman en de Pete Seeger/ Weavers/Lead Belly song Kisses Sweeter Than Wine. Dan komt Davis van zijn stoel en staand voor de microfoon begeleidt hij zichzelf alleen op de mondharmonica op Long Gone Riley Brown (deTexaanse blues gitarist en singer-songwriter). Dit is tevens het einde van de eerste set.

Tweede set

Na de break nóg een Dylan song Lay Lady Lay, waarna een verwijzing naar het sexappeal van Muddy Waters met My Eyes Keep Me In Trouble. Na het stemmige Spoonful, geschreven door Willy Dixon, maar onsterfelijk geworden door de versie van Howlin’ Wolf uit 1960, is het tijd voor wat politiek ‘lament’ over de strijd in het Midden-Oosten met Palestine Oh Palestine. Het publiek wordt aan het einde vriendelijk doch dringend verzocht om `Israel Oh Israel’ te zingen terwijl Davis zélf de Palestijnse versie blijft herhalen. Mooi moment van de avond.

Bij I Thought I Heard The Devil Call My Name doet Davis’ stem mij aan Tom Waits denken en Trump moest het ook weer ontgelden (dat is bij elke artiest uit de States trouwens) bij It Was You. Na wat echte blues met (61 Highway) Loneliest Road That I Know eindigt hij uiteraard met nóg een meezinger en wel Shortnin’ Bread. Hij sprint hierna van rechts naar links over het podium. Hoe dat er uitziet? Gelukkig hebben we de foto’s.

Het was zonder meer een memorabele show van deze veelzijdige artiest, zanger, acteur, auteur, docent en bovenal rasentertainer Guy Davis.

Setlist: Limetown, Got your letter in my pocket (CD Be Ready When I call You), That’s No Way To Get Along, Watch Over Me, Shaky Pudding, Just Like A Woman, Kisses Sweeter Than Wine (Kokomo Kid), Long Gone Riley Brown.
Tweede set: Lay Lady Lay, My Eyes Keep Me In Trouble, Spoonful, Palestine Oh Palestine (BRWICY), Talking Just A Little Bit Of Time (Kokomo Kid), I Thought I Heard The Devil Call My Name (BRWICY), It Was You, 61 Highway Loneliest Road That I Know (Give In Kind, Shortnin’ Bread (Sonny & Brownie’s Last Train)

Tekst recensie Guy Davis: Wies Luijtelaar
Fotografie: Wies Luijtelaar

okt, 2022

Shannon McNally & Mathias Danielsson memorabel duo
Country legende 'Waylon would be tickled' zei zijn weduwe Jessi Colter over album The Waylon Sessions

Het concert van Shannon McNally is al een tijd van tevoren uitverkocht. Zij wordt vanavond vergezeld door pedal steel speler Mathias Danielsson (Stockholm). Haar laatste succesvolle album The Waylon Sessions werd een ‘gedurfd’ pandemie project met songs van Waylon Jennings, waarvoor zij speciaal toestemming vroeg en kreeg van Jennings’ weduwe Jessi Colter. Deze laatste was helemaal enthousiast, droeg zelfs bij aan het album en sprak de memorabele woorden “Waylon would be tickled”.

Shannon McNally & Mathias Danielsson

Shannon McNally (1973) woonde met plezier in New Orleans, totdat orkaan Katrina haar verdreef uit deze geliefde stad. Ze verhuisde naar Nashville, wat mij ook geen straf lijkt. Zij beschikt over een authentieke zuivere stem, soms overslaand, wat alleen de Amerikaanse zangeressen onder de knie lijken te hebben. ‘Onze’ Ad zal dat beamen. Daarnaast speelt ze uitstekend op zowel de akoestische als de elektrische gitaar. Mathias Danielsson blijkt een begenadigd pedal steel speler, die ook een aantal keren afwisselt met gitaar.

De eerste song is You Made Me Feel For You van het album Black Irish is geschreven door Americana held en producer Rodney Crowell. Black Haired Boy is een ballad die gaat over Townes Van Zandt. Voorafgaand een anekdote over de relatie tussen Van Zandt, Guy Clark en diens vrouw Susanna. Pale Moon is McNally’s eerste song en staat op het album uit 2002 Ran On Pure Lightning dat zij opnam met de helaas drie jaar geleden overleden Neil Casal (o.a. Ryan Adams).

Shannon McNally vertelt tussen de nummers door geanimeerd over optredens en contacten met bevriende grootheden o.a. Bob Dylan, Stephen Stills (met zijn 50 gitaren op een rij versus 1 van haarzelf), Levon Helm, de man met ’the cutest accent’, dol op autorijden en gezegend met een gigantisch gevoel voor richting, Eric Deaton (Black Keys) en Dr. John.

Geronimo was een ‘God on a horse’ aldus Shannon McNally. Het is tevens de titelsong van het in 2005 uitgebrachte album verwijzend naar deze grote Apache Chief of War die ooit de White Mountains in Arizona domineerde en onfortuinlijk eindigde in ‘no mans land’ Oklahoma waar hij op zijn 80e slechts pompoenen mocht telen. Ook van dit album een aantal nummers (zie onder).

Terugdenkend aan Bob Dylan en de regelmatige bezoeken aan zijn concerten leidt tot The Hard Way, waarbij ik even dacht dat ze Wake up Little Suzy gingen spelen. Maar het blijkt een catchy song met een mooie rol voor de elektrische gitaar. Tijdens een gezamenlijke tour met de boomlange Taj Mahal, die tijdens de tour zélf niets tegen haar zei, maar na afloop ervan slechts één zin sprak “jij zou eens een wedding-song moeten schrijven”. Waarvan akte met Bohemian Wedding Prayer.

Van het album The Waylon Sessions spelen ze Back Rose en This Time. Haar Ierse afkomst en Keltische inslag komt mooi samen in de song Banshee Moan. Van Steve Earl de song You’re The best Lover I Ever Had. Het duo sluit af en een heel nieuw, nog uit te brengen nummer Off The Killing Floor en Love Me Like a Man van Chris Smiter/Georgette How en bekend door all time favourite (sinds haar veertiende) Bonnie Raitt .

Het was wederom een memorabele Blue Room Session, met indrukwekkende zang van Shannon McNally en dito begeleiding van Mathias Danielsson op gitaar en pedal steel.

Fotografie: Wies Luijtelaar en Monique Nuijten

Setlist: You Made Me Feel For You (Black Irish), Black Haired Boy (Black Irish), Pale Moon (Ran On Pure Lightning &Geronimo), Geronimo, The Hard Way (Geronimo), I Went To The Well (Black Irish), 44, Bohemian Wedding Prayer (Coldwater), Set 2: The Worst Part of A Broken Heart (Geronimo), Back Rose & This Time (The Waylon Sessions), Banshee Moan (Black Irish), Rock My Soul (Light Walker Demos EP), Tennessee Blues (Bobby Charles song – Geronimo), You’re The best Lover I Ever Had (Steve Earl song), Off The Killing Floor (Unrecorded next record), Love Me Like A Man .

feb, 2022

Sean Taylor toont zich een meervoudige solist
Begenadigd verteller met een groot politiek engagement laaft zich graag aan het Texaanse

Sean Taylor (Kilburn 1983) kwam vanochtend aan vanuit het, naar eigen zeggen, nog enigszins betaalbare West London. Deze talentvolle artiest bracht onlangs zijn twaalfde album uit met de titel The Beat Goes On. Zijn muziek klinkt als blues, soul, folk, country en soms wat jazzy want ooit speelde hij met Sonny Rollins. Hij is voor vier concerten in Nederland en als eerste is hij vanavond in de Blue Room Sessions. In 2014 en in 2018 stond hij ook al in onze clubzaal. Net als toen heeft hij er ook nu weer ontzettend veel zin in.

Sean Taylor

Organisator/programmeur Ad van der Laan geeft tijdens de aankondiging aan slechts zelden een singer-songwriter zonder band te programmeren. Sean Taylor is zo’n uitzondering. Met één enkele (Gibson J45) gitaar in de hand laat hij vanavond zien wat hij daar allemaal mee kan doen. Het is alsof er tegelijkertijd een bas- slag- en sologitaar klinkt. Daarnaast speelt hij ook nog zeer verdienstelijk piano en begeleidt zich op de mondharmonica.

Met zijn warme ietwat hese stem, die mij bij vlagen doet denken aan Ray Lamontagne, start hij de show met The Only Addiction is Love van het gelijknamige album uit 2015. Ook de huidige spoken word trend is hem niet vreemd. Al rappend vertolkt hij op het zo typische ritme de ‘Brexit Blues’ met This is England, zijn single over de bittere nasmaak die het referendum hen naliet. “A rhythmic journey through the underbelly of English life” las ik in een review uit Liverpool.

The Beat Goes On

Sean Taylor staat bekend als politiek geëngageerd en is tevens een begenadigd verteller. Wegens de vroege sluiting is dat nu iets minder dan andere keren, maar toch valt er voor mij genoeg te noteren. Hij creëert veel van zijn albums in Austin Texas, vandaar de vlotte Texas Boogie. Na Perfect Candlelight van het album Live in London (2020) begeeft hij zich achter de piano voor de titelsong van zijn nieuwste album The Beat Goes On. Over de laatste track op dit album The Heart Of The Ocean deed hij volgens eigen zeggen 15 jaar maar het resultaat mag er zijn. Met indrukwekkend pianospel geeft hij het kabbelende geluid van de golven prachtig weer.

Speelde hij van zijn 7e tot zijn16e jaar voetbal…na drie dagen Glastonbury was dat anders. Hij hing zijn voetbalschoenen aan de wilgen en vond zijn nieuwe bestemming in de muziek. In het laatste nummer voor de pauze klinkt een eigen, totaal andere, versie van You’ll Never Walk Alone.

Tweede set

De tweede set begint Sean Taylor met een ‘sad song’ Heaven en gaat over een vriendin met een fatale verslaving, gevolgd door Let Kindness Be Your Guide (ik dacht even dat hij inzette met Rosie van Claw Boys Claw). Ook de grote dichter Robert Frost wordt aangehaald voorafgaand aan het nummer Be My Love In The Rain, een track van het nieuwe album.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Taylor’s eerste (en enige?) bruiloftsconcert resulteerde al snel in de scheiding van het bezongen echtpaar vandaar het toepasselijke nummer She’s Gone. Met de gevoelige titelsong A Path Into Blue van het gelijknamige album (2019) is het concert bijna ten einde. Maar niet nadat een hij een ‘medley’ aankondigt, die start met een indrukwekkend klassiek aandoend intro en overgaand op Dylan’s Al Along The Watchtower. Goed voor een knallend einde!

Echt iedereen is na afloop razend enthousiast over deze veelzijdige artiest in een simpel zwart t-shirt…én met een bak talent!

Fotografie: Monique Nuijten en Wies Luijtelaar

aug, 2021

Lienne Hek noemt zichzelf liever The Silver Fox
Middagsessie met oude blues, folk, traditionals maar zeker ook eigen werk dat er naadloos op aansluit

Lienne Hek aka The Silver Fox speelt op drie instrumenten. Een resonator slide gitaar oftewel een dobro, een akoestische gitaar en een banjo. Het is vandaag niet in een schommelstoel op een veranda waar hij speelt – zoals in het persbericht min of meer staat omschreven – maar de Sheltertent van Brouwpodium Bossche Brouwers aan de Vaart. Het is een aangename zondagmiddag sessie in augustus en bijna alle stoelen zijn bezet.

Met de artiestennaam The Silver Fox verwijst Lienne naar de onstuitbare vergrijzing van zijn haar. Onder die naam is hij te vinden op Spotify.

Lienne Hek

Lienne Hek opent de middagsessie met één van mijn favoriete traditionals, You Gotta Move. You Gotta Move is een traditioneel Afrikaans-Amerikaans spiritueel lied. Mississippi-bluesman Fred McDowell nam het op als een langzame, slide-gitaar-hill-country bluesnummer. Die versie namen The Rolling Stones over in hún cover op de LP Sticky Fingers. Lienne’s uitvoering op de dobro wijkt er niet veel van af. Gelukkig maar.

Het tweede nummer, False Hearted Woman, is eigen werk en ook de titel van het gelijknamige album dat dit jaar is verschenen. De titel van zowel album als nummer spreekt voor zich: de slechtheid van vrouwen. Dat is een geliefd en terugkerend thema in de wereld van de blues, country en rock. Een ander groot hoofdthema is alcohol en vooral de ellende die eruit voortkomt. Lennie tapt met zijn eigen nummer Drinking Blues uit dat levensgroot vaatje.

Long Dark Road is het derde eigen nummer uit de eerste set van deze middag. Meteen daarna volgt een cover van Don’t Think Twice van Bob Dylan. Lienne Hek heeft inmiddels de dobro verruilt voor een akoestische gitaar.

Tweede set
De tweede set start gelijk met een fijne cover van het nummer Baby Please Don’t Go van de Ierse band Them (Van the Man). Lienne speelt op de dobro, die hij in deze set niet verruilt. Een goede beslissing want ik houd van dat slepende en jankerige geluid. Een dobro heeft ook een groter volume bereik dan banjo of gitaar. In deze set speelt Lienne drie eigen nummers, Hey Now Baby, Cocaïne Good en Rock My Socks Off. Als afsluiter dé hymne bij uitstek, Amazing Grace die haast onmerkbaar overvloeit in het allerlaatste nummer, Dust My Broom.

Deze slideshow vereist JavaScript.

In een kort gesprek na afloop van de sessie vroeg ik Lienne waarom hij voor ‘de blues’ heeft gekozen. “Blues heeft mij altijd al aangetrokken. Het is de basis van veel muzieksoorten die wij kennen. Roots muziek zoals van Howlin’ Wolf. Zo’n twee jaar geleden ben ik begonnen om eigen nummers te schrijven.” Hopelijk volgen meer jonge Nederlandse muzikanten zijn voorbeeld op.

The Silver Fox – album False Hearted Woman (2021)

jul, 2021

Jacques Mees…een leven lang verwant aan Bob Dylan
De Bossche Zomer Rondom Dieske haalt de Tilburgse Bob Dylan binnen in de Knillispoort

Jacques Mees speelt Bob Dylan op zijn nieuwe EP Masked and Separated, een New Bob Dylan Tribute Album dat hij samen met de Italiaanse klassieke gitarist Luigi Catuogno onlangs uitbracht (mei 2021). Jacques Mees wordt beschouwd als de beste Bob Dylan vertolker. De naam Jacques Mees wordt zelfs vermeld in het in 2011 verschenen ABC Dylan Book van de vorig jaar overleden Nederlandse popjournalist Bert van de Kamp.

De Bossche Zomer Rondom Dieske

In het kader van het evenement de Bossche Zomer Rondom Dieske, een kleinschalig cultureel en cultuur-historisch evenement op het Herman Moerkerkplein en de naastgelegen Knillispoort, was ik zaterdag 10 juli uitgenodigd om een optreden bij te wonen van “de Tilburgse Bob Dylan” oftewel Jacques Mees (1959, Moergestel). Mees wordt gezien als de bekendste en beste vertolker van de songs van Bob Dylan.

Tribute to Bob Dylan op Spotify:

Naast Dylan is hij vanaf jonge leeftijd ook beïnvloed door artiesten als Hank Williams, Dave van Ronk, Blaze Foley en Woody Guthrie.ook is hij de man die 5 jaar geleden meedeed aan een internationale ‘Battle of the Dylan Cover Bands’. Zijn uitvoering van One Too Many Mornings leverde hem een derde plaats op.

Jacques Mees – eindelijk weer publiek

Jacques is een kleurrijke, gezellige man die er vanavond erg veel zin in heeft om weer eens voor echte mensen op te treden. Hij kan dan ook niet wachten om te beginnen,. Maar eerst is daar nog een interview door Frans van Gaal, de man van de culturele salon van de Knillispoort ‘Achter de Poort/Stichting de Knillispoort’ en tevens medeorganisator van de Bossche Zomer.

Na een kwartier vragen stellen maar vooral uitgebreide antwoorden van een enthousiaste Mees begint het optreden voor ongeveer 25 (over het algemeen) Dylan-fans in de gezellige ‘vrijwilligerscafé’ van de Knillispoort.

Mees begint, in het geheel niet gehinderd door een setlist, op gevoel te zoeken in zijn iPad. Hij zingt vanavond niet de bekende Dylan songs maar veelal de meer onbekende, die hij duidelijk prefereert boven de voor de hand liggende ‘hits’. Hij klink als Dylan, maar hij lijkt er ook op. Zélf is hij trots op zijn naar eigen zeggen even kromme neus als ‘His `Royal Bobness’.

Tussendoor roemt hij de gelaagdheid van de teksten van zijn idool en op de vraag vanuit het publiek of hij vindt dat Dylan de Nobelprijs voor de literatuur daadwerkelijk heeft verdiend gaat Mees hier uitgebreid op in. In het kort; ja dus!

De tweede set begint wederom met een aantal gerichte vragen van Van Gaal en enkele aanwezigen. Mees ontkomt er niet aan een aantal bekende nummers te vertolken. Met tegenzin eindigt hij het concert, maar niet voordat hij aandacht vraagt voor zijn in mei uitgebrachte EP die hij maakte met de Italiaanse gitaarvirtuoos en Dylanvertolker Luigi Catuogno, Masked and Separated en zijn nieuwe EP Sound of the South.

Bob Dylan 80
Onlangs werd Bob Dylan 80 jaar. Ter gelegenheid hiervan bracht Mees onlangs met andere internationale artiesten een online Dylan80 festival uit op YouTube.

Al met al een fijne avond met een goed voorbereide interviewer en een gepassioneerd vertolker en schrijver van Americana muziek

Over de Knillispoort
De Knillispoort aan de Korte Waterstraat in de binnenstad van ‘s-Hertogenbosch bestaat sinds 1971. In dat jaar richt Antoine Jacobs met andere rebelse Bosschenaren de raadsgroepering Knillis op. Het groeit uit tot het politiek-culturele café voor heel wat geëngageerde Bosschenaren. Knillispoort maakt na 1971 naam met debatten onder de titel Bossche Kringen.

Bovendien geeft het vrijwilligerscafé op geheel eigen wijze vorm aan de viering van carnaval, onder meer door de organisatie van de jaarlijkse Poemiekavond en Politieke Klets.
Het gebouw – voormalig koetshuis – stamt uit 1916. Het is gebouwd op een plaats waar in de Middeleeuwen een stadsgracht liep. Deze stadsgracht liep bij het huidige Herman Moerkerkplein

jun, 2021

Tim Knol & The Blue Grass Boogiemen in topvorm
Het beste wat Nederland qua authentieke bluegrass muziek te bieden heeft volgens de kenners van het genre

Het spetterende optreden van Tim Knol & The Blue Grass Boogiemen in februari 2020 was voor herhaling vatbaar. Daarom voor de tweede keer Tim Knol en de Utrechtse Blue Grass Boogiemen, Robert-Jan Kanis (zang-gitaar), Arnold Lasseur (zang-mandoline-viool), Aart Schroevers (zang-contrabas) en Bart van Strien (zang-banjo-mondharmonica), Deze super combinatie blijkt wederom goed voor een energiek en dynamisch optreden. En dubbel nog wel!

Tim Knol & The Blue Grass Boogiemen

Ik schreef vorig jaar al uitgebreid over dit topoptreden. Een kleine samenvatting: na meer dan 10 jaar aan de weg getimmerd te hebben o.a. als rockartiest en als singer-songwriter, vindt Tim Knol in 2019 dat het tijd wordt om ook Bluegrass toe te voegen en met wie kan dat beter dan met `het beste wat Nederland qua authentieke bluegrass muziek te bieden heeft’ The Blue Grass Boogiemen, een band die ruim dertig jaar bestaat en die hij al sinds zijn jeugd kent. Dit resulteert in een gezamenlijk en zeer succesvol project “Happy Hour”, een oorspronkelijke bluegrass album met veel exposure op o.a. radio en Spotify.

Eindelijk live

Na een periode van bijna anderhalf jaar is het gezelschap erg blij eindelijk weer eens live op een podium te staan. En meteen twee concerten achter elkaar, wat achteraf best inspannend blijkt. De vaart zit er continu in. Het is soms letterlijk een battle wie het snelst speelt. Zo ook het supersnelle Stars In Your Eyes waar ze alle vijf dicht op elkaar staan voor die ene microfoon in het midden.

Aart Schroevers staat te popelen om het ruim 70 jaar oude nummer, There Stands The Glass te zingen en dat doet hij goed en met de nodige pathos in zijn stem.

Ook aan actualiteit geen gebrek. Door een haat-liefde verhouding met social media kanalen als Twitter kom je op een pakkend nummer dat ik noteer als Crazy Warfare, ingegeven door de huidige boerenprotesten en types als Willem Engel.

Alle muzikanten zijn ongekend snel, virtuoos op hun instrumenten en in samenzang zeer harmonieus. Far From Me Now is zo’n nummer waar het allemaal heel mooi klinkt. Net als Tim’s nieuwe single…het door hem als ‘autorij-track’ getypeerde, Wandering Heart.

Idolen
Tijdens de avond komen weer vele muzikale helden voorbij: Bill Monroe, de grondlegger van de Blue Grass, uit Kentucky, Johnny Walker (Pick Me Up On The Way Down), Buzz Busby (Lost). Osman Brothers (Rocky Top), Ook een viertal songs van ‘King of Bluegrass’ Jimmy Martin (o.a. There Ain’t Nobody Gonna Miss Me When I’m Gone). John Prine (My Old Kentucky Home), Gram Parsons (A Song For You), Bob Dylan (You Ain’t Going Nowhere), Blaze Foley (If I Could Only Fly), Doug Kershaw (Diggy Liggy Lo en My Sallie Jo) met Lasseur op de viool.

Tim Knol en the Blue Grass Boogiemen leverden wederom met ongelooflijk veel plezier een topavond van Country, Cajun, Bluegrass en meer!

Setlist: in willekeurige volgorde i.v.m twee optredens : Sunny Side Of The Mountain, Happy hour, That Song About The Willow Garden, Far For Me Now, Lost ball in The Alley, High On A Mountain , Stars in Your Eyes, The Deep Dark Woods, Crying Shame, In Your Arms To Stay, Lost, Pick Me Up On The Way Down, Before The Sun Goes Down, Sally Jo, Diggy Liggy Lo, My Old Kentucky Home, If I Could Only Fly, There Stands The Glass, A Song For You, Miss Me When I’m Gone, You Ain’t Going Nowhere, Crazy Warfare

Fotografie: Monique Nuijten en Wies Luijtelaar
Met dank aan Blue Room Sessions

aug, 2020

Openlucht optreden Born Stuyven boeit vanaf begin
Aandachtig publiek laaft zich aan akoestische muziek op een zwoele Bossche Zomeravond in Picknickpark Zuid

De setting is perfect en de omstandigheden waar hij in komt te spelen, vindt Bosschenaar Born Stuyven ideaal. Een deel van het Zuiderpark is vanwege De Bossche Zomer omgedoopt tot Picknickpark Zuid. Een plek om lekker te genieten op een warme en daardoor zwoele zomeravond. Op deze zaterdagavond van 8 augustus treedt Born Stuyven, frontman van Thunderin’ Hearts, op. Born speelt zonder de band en begeleidt zichzelf op een akoestische gitaar.

Born Stuyven

Voor aanvang vertelt Born dat hij er geen echt concert van wil maken. ‘Het moet gewoon een gezellige muzieksessie worden van eigen liedjes en wat covers, hier op de leukste plek van De Bossche Zomer’. En zo gaat het dan ook. Born moedigt mensen aan om gewoon met elkaar te blijven praten, lekker wat te drinken. Hij wil er overduidelijk geen luisterconcert van maken.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Het eerste nummer heet Halleluja, een eigen nummer en niet een cover van het beroemde lied van Leonard Cohen. Het tweede lied Needless to say uit 2005 is een mooie ballad en Borns stem komt op dreef. Het derde nummer, een slaapliedje, heeft Born 19 jaar geleden voor zijn oudste zoon – die nu 19 is – geschreven. Het werkte en zo bleef Born het liedje ook voor zijn andere kinderen zingen.

Naast een goede performer is Born Stuyven zeer onderhoudend, een echte causeur. Zelf vindt-ie dat-ie teveel praat. Gezien de reacties uit het publiek valt dat reuze mee. Het vierde nummer heet Dive en gaat over het koesteren van een hele lange relatie, waarin je moet blijven investeren. Intussen valt het op dat er weinig wordt gepraat. De zogenaamde ‘Dutch Disease’ – het irritant, hard praten tijdens een concert – blijft weg. Born maakt er een opmerking over. “Wat zijn jullie stil, dank jullie wel” en gaat verder met Hang on to the Dream en een cover van Sweet Dreams (Are Made Of This) van The Eurthmics. Hierna een zeer overtuigende cover van Paper and Fire van John Mellencamp.

Dan een nummer die over de huidige president van Amerika gaat, Donald J. getiteld. De teksten zijn door een Amerikaanse vriendin geschreven en Born zette die lyrics om in een lied. Een zeer actueel lied in het licht van de komende verkiezingen in november en natuurlijk de huidige corona crisis en de aanpak daarvan in de U.S.A. Deze Trump-bashing situeert de maatschappelijke visie van deze Bossche zanger. Als laatste nummer van de eerste set, zingt Born een cover van Tougher than the rest van die andere Amerikaanse icoon, Bruce, The Boss, Springsteen.

De tweede set is geen herhaling van zetten. Born Stuyven komt nog sterker over en begint met een cover van Steve Earls Come Back Woody Guthrie. Earl smeekt Guthrie om terug te keren op aarde, het gaat niet goed met de wereld. De perfecte aansluiting is Don’t Think Twice van Bob Dylan. Born eert deze twee giganten uit de folk en country muziek. Als de begintonen van Brown Eyed Girl van Van – The Man – Morrison klinken, klinken enthousiaste reacties.

Na al deze covers sluit de zanger dit intieme optreden in de zwoele Bossche zomeravond af met het eigen nummer Still Here waarin hij op heel natuurlijke wijze een medley van You Can’t Always Get What You Want van The Stones en Take A Walk On The Wild Side van Lou Reed verweeft.

Het is inmiddels al donker geworden. In het Zuiderpark schijnen overal vrolijke lichtjes en is het zachte geroezemoes van parkbezoekers te horen. Met ‘Dit is het mensen’ sluit Born Stuyven deze zeer geslaagde akoestische set af.

aug, 2020

Nieuwe single van Niek Lathouwers heet Fenix
Vooral in deze moeilijke tijden moet je oog blijven houden voor de loop der dingen, voor de natuur en vogels

De nieuwe single van Niek Lathouwers is online en draagt de titel Fenix. De fenix of feniks in het Nederlands is een vogelachtig fabeldier uit de Griekse mythologie. Het is het dier dat uit zijn eigen as herrijst. Niek Lathouwers geeft met zijn nieuwe single daar zijn eigen draai aan, in deze tijden van corona.

Niek Lathouwers

Niek Lathouwers is een geboren Bosschenaar en woont nu in Utrecht. Hij studeerde aan het Koning Willem I College in Den Bosch richting Artiest. Aan de Hogeschool van de Kunsten in Utrecht studeerde hij af als docent Theatermaker. En als mentor van jonge dansers en muzikanten staat hij bekend. Niek werkt regelmatig samen met Dukebox, het productiehuis voor urban & hiphop in Den Bosch.
Ter gelegenheid van het vijftienjarig jubileum van de Verkadefabriek in oktober 2019 kwam Dukebox aan met de dansvoorstelling wYzer die onder auspiciën stond van Niek Lathouwers. Niek wilde in die voorstelling het thema de dilemma’s waarin millennials verkeren, naar voren brengen.

Fenix

Niek Lathouwers balanceert in zijn werk tussen poëzie, spoken word, rap en zang. Hij past deze verschillende disciplines soms toe in één nummer en die nummers op hun beurt kunnen variëren van jazz, funk, pop of regelrechte urban hip hop. In zijn nieuwe single Fenix houdt Niek het op rap. Fenix is echter geen hip hop nummer. Het zweeft tussen pop en funky jazz. De intro is lekker catchy vooral als de beat invalt en het funky gitaarwerk je verder meeneemt. Een goede en korte intro is het halve werk. Daarna troont Niek je mee in zijn verhaal over vogels, de natuur en de fenix die herrijst.

Niek kwam zelf aan met een toelichting over de inhoud van zijn nieuwe single:
‘Biggie Smalls kon zich nooit voorstellen dat hij ooit over vogels zou rappen. Ik wel, want de natuur kan prachtig zijn. Zeker in deze klotetijd moet je soms het mooie in de loop der dingen blijven zien. Daar gaat dit nummer over, je je aan de cirkel des levens kunnen onderwerpen’. Daar is geen speld tussen te krijgen. Luister zelf maar.

Musici Fenix: Sebastiaan Bax, piano partijen & andere invullingen, Danique Carmen Kivit en Luuk ten Hoor voor de (backing)vocals, en een geleende beat van Mischa Porte, die tijdens corona elke dag drumpatronen voor vrij gebruik online heeft gezet.

Over Niek Lathouwers:

Niek Lathouwers stond eerder met andere bands al op Oerol, Carré, De Parade, en speelde samen met Lebbis, George & Eran producties. Momenteel is hij bezig met nieuw solowerk, dat laveert tussen Bob Dylan, Jacques Brel, Mos Def.

dec, 2019

Akoestische blues Trio Guy Verlinde in Blue Room Sessions
Van zompige moerasblues uit de Mississippi-delta tot en met Chicago folk blues en meer blues varianten.

Guy Verlinde was al eens eerder met Ina Forsman in The Blue Room Sessions, maar nog niet in de samenstelling van vanavond. En wat een talent zit er op het podium. Met Nils De Caster (viool, mandoline en lapsteel) en Olivier Vander Bauwede (mondharmonica) is dit een gezegende combinatie die het publiek vanaf het eerste moment weet te boeien.

Trio Guy Verlinde

De titelsong van het laatste verrassende album van Guy Verlinde, All Is Forgiven wordt meteen fraai ingezet met gitaar, lapsteel en harmonica. Got To Let Go is het advies van Verlinde aan zijn in een scheidingsprocedure belande broer en die zich noodgedwongen moet wenden tot de nieuwe spelregels van het daten.

Verlinde woont in Gent maar zijn muzikale herinneringen gaan terug tot 1965, waar hij via de vinyl platenbak in het jeugdhuis van het west-vlaamse Aartrijke de muziek ontdekt. Vader Verlinde liet hem gelukkig zijn gang gaan blijkt uit het vlotte Play Your Blues.

Na Heaven Inside My Head vertelt Verlinde over de vrijwillige dood van een goede vriendin, wat bij hem als een mokerslag aankwam. Deze gebeurtenis resulteerde in het aandoenlijke Dance through The Night. Met indrukwekkend intro van Vander Bauwede op de mondharmonica en de emotionele lapsteelklanken van De Caster. Prachtig gezongen voor een muisstil publiek.

Een “covertje” van Dylan, Blind Willy McTell is het lied dat zich volgens Verlinde vanzelf aankondigde toen Verlinde eens op inspiratie zat te wachten. Associaties van Texas en Ry Cooder klinken via Verlinde’s Resonator gitaar. Subtiel begeleid door viool en harmonica. Gevolgd door het traditionele We Shall Not Be Moved, wat zowat iedereen mee kan zingen.

Tweede set

De tweede set van het Trio Guy Verlinde vangt aan met I Won’t be Fooled Again, voorafgegaan door een intro van Verlinde over het eigenzinnige België, waar hij les geeft als docent. Sinds kort is hij zelfs in het bezit van een TV.

Het aangrijpende Sollitude & Grace gaat over de ernstig dementerende moeder van Guy Verlinde die in een verpleeghuis verblijft en hem niet eens meer herkent. Verlinde heeft zichtbaar moeite met deze song en gaat over op het vlot gespeelde instrumentale, in 2.25 min. geschreven Tiny’s Parlour Rag.

Natuurlijke Belgische Blues is op Roots geïnspireerd en gaat over pijn, onrecht en verdriet en is daarom een Aartrijkse bluesmuzikant niet vreemd, aldus Verlinde. Zijn ‘boerengat’ blijft altijd Sacred Ground. “Texas, met de stem van Barry Hay” lees ik in mijn notities.

Yzer, gaat over de gelijknamige rivier, “een beek met grootheidswaanzin”, want ooit gooide zij bij hoogtij haar sluizen open om vervolgens het Duitse leger tegen te houden.

In het ook weer traditioneel klinkende bluesy A whole Lot of Lovin’ wordt, lijkt het wel, ‘gepraat’ met de mondharmonica. En om in de liefdesstemming te blijven volgt het nummer Pursuit Of Happiness (Mighty Gator’s) maar dan in een nieuw jasje. Met virtuoze vioolsolo van De Caster die hier vooral klinkt als zichzelf maar ook een beetje als de beroemde Jean Luc Ponti.

Met Reckonin’ Blues komt ACDC nog even om de hoek kijken. Thunderstruck, gevolgd door een ‘battle’ met zowel Verlinde als Vander Bauwede stampvoetend op de mondharmonica. Het publiek is laaiend enthousiast, dus komen ze nog terug met een “klein nieuw liedje” over zijn vader, die voor zijn vrouw blijft zorgen, maar die ook een nieuwe liefde vond. En met het hoofd op de borsten van zijn jonge 73-jarige geliefde verzucht…. I’m Your Man.

Prachtig slot van een geweldig concert van het Trio Guy Verlinde.

Eerste set: All Is Forgiven, Gotta Let Go, Play Your Blues, Heaven Inside My head, Dance through The Night, Blind Willy McTell, I Shall Not be moved, Don’t tell me that, Tweede set: Won’t Be Fooled Again, Sollitude & Grace, Tiny’s Parlour Rag, Sacred Ground, Yzer, Pursuit Of Happiness, Reckonin’ Blues. Toegift: I’m your Man

Fotografie: Monique Nuijten en Wies Luijtelaar