Clubzaal Verkadefabriek

okt, 2023

Blue Grass Boogiemen in originele samenstelling
Sensatie in Clubzaal Verkadefabriek met de tomeloze energie van vier topmuzikanten

Al twee keer schreef ik een lovend stuk over de Blue Grass Boogiemen met beide keren Tim Knol als middelpunt. Teruglezend ging het toen vooral over de sublieme muzikale samenwerking van de hele band tijdens het succesvolle Happy Hour Project.

Deze keer zijn ze in hun originele samenstelling zoals ze dat al meer dan 25 jaar doen. De band geeft vanavond een weergaloos concert in een totaal uitverkochte zaal vol met enthousiaste Blue Grass fans.

Blue Grass Boogiemen

De Blue Grass Boogiemen dat zijn Arnold Lasseur (zang, mandoline, fiddle) Robert-Jan Kanis (gitaar, zang), Bart van Strien (zang, banjo, mondharmonica, fiddle) en Aart Schroevers (zang, contrabas). Vier virtuoos musicerende mannen die afwisselend en met tomeloze energie rond één microfoon spelen en zingen.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Tussen de nummers door krijgen we een enthousiaste inkijk in de wereld van Blue Grass, country muziek en wetenswaardigheden over helden als Hank Williams, Johnny Cash (o.a. I Still Miss Someone), Chris Hillman (The Byrds), Bill Monroe, Jimmy Martin en The Osborne Brothers (niet die van Donny) én The Stanley Brothers.

Nadat de band inzet met het supersnelle instrumentale Shenandoah Breakdown volgen twee nummers van bovengenoemde Hank Williams met Low Down Blues en Six More Miles To The Graveyard. Na de hit uit ’93 Cotton Eyed Joe volgt een eigen song van Lasseur, It’s Too Bad, It’s Too Good To Be True.

Aan het “11-jarig wijsneusje” Tim Knol wordt gerefereerd tijdens de ‘meezinger’ Happy Hour en dan meteen door naar Porto Rico met El Cumbachero. Robert-Jan Kanis zingt Chris Hillman’s Are You Missing Me. De eerste set wordt afgesloten met Jimmy Martin’s Freeborn Man.

Tweede set
Na de pauze start de band met het het wederom supersnelle Banjo Boy Chimes van het Delivering The Grass album. Lasseur vertolkt het door hemzelf geschreven Forgetting ‘Bout You.

Via de Cajun sound uit Louisiana met Diggy Liggy Lie-Diggy Liggy Lo switcht de band met gemak naar een grandioos uitgevoerd fiddle duet tijdens The Grateful Death’s Friends Of The Devil en, zo lees ik in mijn notities, over naar een ‘messcherpe samenzang’ in I’m Lost and Never Find The Way van The Stanley Brothers.

De traditionele vroeg-19e eeuwse ‘murder ballad’ Down in The Willow Garden, kende al vele uitvoeringen. Daarom gaan ze, aldus Lasseur, nu over op iets moderns (1968!) met Fox on The Run van Manfred Mann.

Ongelooflijk wat een vaart en enthousiasme zit er in dit gezelschap. Zo ook bij de toegift. Of je het aanstekelijke Orange Blossom Special nu kent van Charley McCoy, James Last of Johnny Cash…de mondharmonica klinkt tijdens de intro letterlijk als een trein.

Het laatste nummer wordt vol bezieling gezongen door Aart Schroevers met Hey Hey Bartender. Dan klinkt een oorverdovend applaus met staande ovatie voor een sensationeel optreden.

Blue Grass Boogiemen
Set 1: Shenandoah Breakdown, Low Down Blues, Six More Miles To The Graveyard, I Still Miss Someone, Cotton Eyed Joe, It’s too Bad It’s Too Good To Be True, Happy Hour, El Cumbachero, Long Journey Home, Are You Missing Me, Freeborn Man

Set 2: Banjo Boy Chimes, Forgetting ‘Bout You, There Stands The Glass, Diggy Liggy Lie-Diggy Liggy Lo, Friend Of The Devil, She’s Gone Gone Gone, It’s Not Like Home, I’m Lost And I’ll Never Find The Way, You Don’t Know My Mind, Lost John, Rocking Top, Down In The Willow Garden, Fox On The Run, Orange Blossom Special, Hey Hey Bartender

Tekst Recensie: Wies Luijtelaar
Fotografie: Wies Luijtelaar | Monique Nuijten

nov, 2022

Eenmalige samenwerking Steve Coleman en Amstel Quartet
Als er wordt geïmproviseerd of een fout gemaakt dan heeft het publiek dat niet door

De Amerikaanse altsaxofonist en componist Steve Coleman gaat een eenmalige, langverwachte samenwerking aan met het Amstel Quartet. Het betreft daarnaast een wereldpremière van Steve Coleman. Dit alles vindt plaats in de Clubzaal van De Verkadefabriek georganiseerd door November Music 2022.

Steve Coleman

De naam en faam van Steve Coleman gaan hem voor gezien de drukte aan de deur van De Clubzaal. Het is dringen geblazen. In de passage naar de zaal is een fotoshoot aan de gang van het kwartet en Coleman himself. Er wordt in ieder geval flink geflitst.

Het is niet de eerste keer dat Coleman van de partij is bij November Music. In 2016 was hij er ook. Of in zijn eigen woorden: “They ask me once more so I think I didn’t mess up the first time.” Maar eerst speelt het Amstel Quartet een eigen nummer.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Het stuk dat het kwartet speelt is minimalistisch avant-garde waarin melodie of ritme geen rol van betekenis spelen. Alleen tonen & klanken ijlen door de muisstille Clubzaal. Het vergt veel van het ongeoefende oor dat deze klanken doorseint naar het brein dat naarstig op zoek gaat naar vergelijkingsmateriaal. Helaas lukt dat niet. Stuk voor stuk zijn het zeer stilistische musici die zich zeer ver hebben ontwikkeld en niet alleen in jazz.

Het was een (kinder)wens van het Amstel Quartet om ooit nog eens te spelen met Steve Coleman en die wens komt deze avond uit. Steve Coleman verschijnt vanuit een ruimte achter de bar van de Clubzaal en neemt meteen de regie over. Zijn nieuwe compositie (onder de naam Was Ankh Djed lees ik in andere media, maar dat weet ik niet zeker) bestaat uit vier delen. Aanvankelijk haakt Coleman in op het minimalisme van zijn vier begeleiders maar solist als hij is, voert hij de boventoon – soms letterlijk.

Het nieuwe nummer – een heuse wereldpremière – beslaat de hele set, ondanks dat er momenten van stilte zijn als Coleman wat door bladmuziek frommelt. Niemand applaudisseert, men durft ogenschijnlijk niet. Naarmate de set vordert, wordt het minimale pad verlaten en voeren de vijf saxofonisten ons naar de highway van de jazz. Eerst heel kalm en gelijkmatig waarin je wel aanvoelt dat dat uit gaat monden in een krachtig eindspel. Coleman zit stevig aan het stuur maar gunt zijn begeleiders ieder de nodige ruimte. Het slot is buitengewoon dynamisch, ritmisch knap op elkaar inspelend.

Coleman maakt na afloop een praatje met het publiek. Hij vertelt dat deze samenwerking ook nieuw voor hem is. Hij kende het Amstel Quartet niet en hij is gewend om te schrijven voor muzikanten die hij kent. Het ging deze set wel eens fout of er gebeurde iets wat hij niet kende of niet had geschreven.

“Maar dat maakt niet zoveel uit. Het is een nieuw stuk en niemand weet daarom hoe het zou moeten klinken. Alleen wij met z’n vijven, wij weten het. “

apr, 2022

Hans Theessink is een mondiaal blues fenomeen
Blue Room Sessions was weer getuige van indrukwekkend optreden van twee talentvolle muzikanten.

Behalve wereldwijd muzikaal blues fenomeen is Hans Theessink een goede verteller van anekdotes. Hij staat ook altijd garant voor een memorabele avond met veel bekende en ook nieuwe nummers.

Hans Theessink

Deze slideshow vereist JavaScript.

Dat het druk zou worden was van tevoren bekend. Hans Theessink heeft vele fans. De keren dat hij in Nederland toert (zijn woonplaats is Wenen) speelt hij doorgaans voor volle zalen. Dat was ook zo toen hij in april 2019 bij ons optrad en dat zorgt ook nu weer voor een uitverkochte zaal. Hij wordt begeleid door mondharmonica-virtuoos Gait Klein Kromhof (o.a. Champagne Charlie).

Theessink is een begenadigd liedjesschrijver die met zijn warme donkere bariton stem en indrukwekkend (slide)gitaarspel, afgewisseld met de twaalfsnaar gitaar en resonator, garant staat voor een memorabele avond met veel bekende en ook nieuwe nummers waaronder een aantal meezingers, die de zaal in hoger sferen brengt. Daarnaast is hij een goed verteller van anekdotes. Dat kan ook niet anders als je sinds de 60’s actief de wereld bereist en overal optreedt.

Het eerste nummer is een blues klassieker, o.a. vertolkt door Big Bill Broonzy Key To The Highway, refererend aan The Green Mill, een jazzclub in Chicago waar Al Capone ooit de deuren in de gaten hield in geval hij moest vluchten. Onderweg naar de begrafenis van deze Bill schreef Hans Theessink in het vliegtuig naar Chicago Big Bill’s Guitar.

Wishing Well komt van het soloalbum uit 2013. Hierna volgt de sinds 1858 vaak vertolkte klassieker Wayfaring Stranger, ook van dat album net als Take Your Picture. Deze song is ontstaan nadat een dame tijdens een optreden steeds maar foto’s van hem nam (hopelijk geen hint richting Monique en mij).

Naar aanleiding van zijn onlangs gevierde 74e verjaardag verscheen een dubbelalbum Pay Day, opgenomen met Bluesman Big Daddy Wilson en opgedragen aan de zo door Theessink bewonderde Terry Evans, die hij in ’92 ontmoet en met wie hij een paar albums maakte. Helaas overleed Evans waardoor een gezamenlijk verjaardagsoptreden niet door kon gaan. Ter nagedachtenis aan hem Vicksburg Is My Home.

Pauze
In de pauze een drukbevolkte meet en greet bij de CD-tafel, waarna de tweede set aanvangt.

Virus Blues uit 2020 is geschreven na een noodgedwongen vertrek, midden in een pauze tijdens een optreden in Denemarken, vanwege corona. Meezingen met Payday van het gelijknamige album uit 2021 en officieel van Missisippi John Hurt, is vermakelijk temeer daar een aantal vrouwen achter mij voluit de tweede stem meezongen. Ik vermoed dat het dezelfde twee sopranen zijn die in 2019 ook al furore maakten.

Er wordt overigens veel meegezongen, ook op Old Man Trouble, Slow Train en op Vintage Red Wine, dat hij schreef voor zijn vrouw. Ook de Rolling Stones ontbreken niet, met een eigen versie van Sympathy For The Devil. Een staande ovatie volgt op Slow Train.

Na de toegift, Cab Calloway’s Saint James Infirmery (door Theessink ontdekt op een LP van de Dutch Swing College Band), klinkt een zeer luid applaus. Het publiek, waaronder een grote schare fans, was wederom getuige van een zeer indrukwekkend optreden van twee talentvolle muzikanten.

Setlist: Key To The Highway, Big Bill’s Guitar, Wishing Well, Wayfaring Stranger, 61 Highway, Take Your Picture, Vicksburg Is My Home, Virus Blues, Creole Belle, Payday, Sliding Delta, Prison Blues, Old Man Trouble, Vintage Red Wine, Slow Train, Sympathy For the Devil, Saint James Infirmery.

Foto’s: Monique Nuijten en Wies Luijtelaar

apr, 2022

Philip Kroonenberg herbeleeft Freelance band
Wat meer tijd leidt tot mooie dingen en dat mondt uit in een lang optreden en dito toegift

Singer-songwriter psychotherapeut en rasverteller Philip Kroonenberg (zang, gitaar, ukelele en mondharmonica) staat vanavond op ons podium samen met Aad van Pijlen, die op een hele bijzondere basgitaar, een Fender Telecaster uit 1967, speelt. Omdat het instrument soms kuren vertoont heeft hij een reserve Fender Precisionbass meegenomen, die hij overigens niet hoeft te gebruiken. Aan de rechterzijde, de trots van Den Bosch, de onvolprezen veelzijdige strak- en als het nodig is ook zeer ingetogen drummer Sjoerd van Bommel, die ook nog kan zingen.

Philip Kroonenberg

Philip Kroonenberg en de zijnen starten met Natural Causes van het album Grounded uit 1998. Bij Bed Of Roses wordt gerefereerd aan de Freelance band waar de drie elkaar destijds voor het eerst ontmoetten en wat door Kroonenberg wordt beschreven als ‘liefde op het eerste gezicht”. Jazz’n My Legs doet qua intro denken aan Johnny Guitar Watson, waarbij Kroonenberg naast gitaar ook een mooie partij op de mondharmonica speelt.

Streets is een van de dertien nummers van het album Some More Time die zijn ontstaan in de periode dat Philip’s vrouw, journaliste Jellie Brouwer, ernstig ziek was en hij uren in angst doorbracht in de onpersoonlijke wachtkamer van het ziekenhuis. Gelukkig gaat het inmiddels weer goed met haar. Het Caribisch klinkende Some More Time van het gelijknamige album geeft de opluchting weer na een urenlang durende maar succesvolle operatie.

Dan een “liedje van Aad”, Still Up In The Morning van de Freelance Band. Een song over lente, kwinkelerende vogels, waarbij Sjoerd van Bommel naast opvallend drumspel ook nog de rol van de vogel op zich neemt en er vrolijk op los fluit. In de laatste song voor de pauze het vlotte Time and Again, voorafgegaan met wat gepraat over de vrouwen van hun dromen en hoe lang ze al bij elkaar zijn (Aad wint met 43 jaar).

Deze slideshow vereist JavaScript.

Een van de nummers wordt voorafgegaan door een anekdote over ene Judith, een niet al te gemakkelijke vrouw waarbij Philip Kroonenberg geen kans maakte en de titel van de song omdoopte tot Louisiana. Tijdens het Latin klinkend Candy Man speelt Kroonenberg op de ukelele. Wat later volgt is een ‘battle’ met enerzijds Kroonenberg die lustig op de achter-en voorzijde van het instrument trommelt en Van Bommel die reageert met zijn energieke drumspel. Aad staat er intussen ontspannen bij en laat de heren hun gang gaan. Het publiek reageert enthousiast met luid applaus.

Lange toegift
a een toch al lang optreden weet het trio niet van ophouden met een viertal nummers als toegift. Na de laatste keiharde klanken van Party Zone krijgen de heren een staande ovatie, maar dan zijn ze het podium al afgesprongen.

Prachtig gespeeld, gezongen, gebasst en gedrumd!

Setlist Philip Kroonenberg: Natural Causes, Bed Of Roses, Jazz In My Legs, Streets, More hard Times, Lonesome Poetry, Still Up In The Morning, Spirot and The Gut, Dressed To Kill, Time And Again,Tweede set: Some More Time, Gotta Move, Louisiana, Give It To You, Chosen, Travelling Of Making Overtime, War, Candy Man, Yellow Light, Shake well. Toegift: , Midnight Express, When People Die, You And Him And A Dog Named Me, Party Zone

Foto’s: Monique Nuijten en Wies Luijtelaar

mrt, 2022

Persoonlijke verhalen in liedjes Stéphanie Struijk
Verlangen, weemoed en optimisme verwerkt in veel songs van het nieuwste album Fijn Zo

Stéphanie Struijk stond vroeger bekend als Stevie Ann, maar zij timmert nu alweer een paar jaar aan de weg met haar Nederlandstalig repertoire. Zij schrijft persoonlijke verhaaltjes in liedjes. Met haar nieuwe album Fijn zo slaat ze weer een nieuw hoofdstuk open in het Nederlands.

Stéphanie Struijk

Soms zijn een langdurig verblijf in en een paar roadtrips door de USA nodig om tot het besef te komen dat Nederlandstalig componeren en zingen toch net iets meer je ding is dan dat in het Engels te doen. Stéphanie Struijk, vroeger tijdens haar Engelstalige carrière hier bekend als Stevie Ann, timmert nu alweer een paar jaar met succes aan de weg met haar Nederlandstalig repertoire. Daniël Lohues leverde zijn bijdrage bij een aantal composities.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Dinsdag 22 maart stond Stéphanie op het podium Van Blue Room Sessions in de Clubzaal van de Verkadefabriek met twee begeleiders: bassist Reyer Zwart en gitarist annex mandoline speler Bernard Gepken. Het repertoire bestond voor een flink deel uit nummers van het nieuwste album Fijn zo, zoals het gelijknamige openingsnummer.

Wat opvalt zijn de zuivere, melodieuze stem van Stéphanie en de prima gitaartechniek op haar vintage Gibson J-45. Daarnaast neemt ze ook regelmatig plaats achter de vleugel en laat horen dat ze dat instrument ook goed beheerst.

In haar songs klinkt vaak verlangen en weemoed zoals in Dichterbij kon haast niet, waarin ze haar jeugd in het Limburgse Roggel bezingt. Een mooie ballad die ze zingt is Matta Montana waarin juist weer het verlangen doorklinkt van plaatsen in de USA. Zo klinkt het verlangen naar Los Angeles door in Sunset Sarah.

Wat opvalt aan de songs van Stéphanie is dat nodeloos ingewikkelde structuren vermeden worden. Je merkt duidelijk Americana-invloeden en een hoog gehalte aan 3 Chords and the Truth. Liedjes met een duidelijke structuur, maar toch steeds spannend.

Het publiek was tot aan het eind enthousiast en deed mee met de sing-a-long Later Wel. De na lang applaus afgedwongen toegift Als De Liefde Maar Blijft Winnen brengt de optimistische boodschap dat het wellicht allemaal nog goedkomt. Het was een prachtige muziekavond met achteraf veel positieve feedback van bezoekers.

Tekst: Ad van der Laan
Foto’s: Monique Nuijten

mrt, 2022

Mooie avond met Song & Dance Man Eric Devries
Eindelijk weer als vanouds volle bak bij Blue Room Sessions met fijne Americana en Bluegrass

Eric Devries heeft een nieuwe band en wat voor een. Hoewel hij al een aantal keren in wisselende maar altijd succesvolle samenstelling bij ons optrad, maakten we onlangs kennis met zijn nieuwste project. Dit gebeurde tijdens Roots in Heusden. Het viertal maakte een dermate grote indruk op ons team dat programmeur Ad van der Laan vanavond erg blij is de band te presenteren in de Clubzaal van de Verkadefabriek.

Eric Devries – Song & Dance Man

Op het podium staan Eric Devries (zang, gitaar, mondharmonica en Appalachian Dulcimer), Janos Koolen (banjo, mandoline, gitaar en klarinet) en Lucas Beukers (bas). De heren hebben hun sporen ruimschoots verdiend in de Nederlandse muziekscene. In plaats van vaste violist Joost van Es neemt Kim de Beer zijn rol vanavond met verve over.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Over het nieuwe album Song & Dance Man zag ik al een reeks lovende recensies in binnen- en buitenland voorbijkomen. Devries heeft in deze samenstelling hoge ogen gegooid bij de liefhebbers van het Americana en Bluegrass genre. Van dit nieuwe album speelt hij vanavond een aantal songs, afgewisseld met wat ouder werk en enkele covers.

De band start met de eerste vier nummers van het nieuwe album te beginnen bij Little White Lies en Jericho Walls waarbij violiste Kim de Beer tijdens de intro opvalt. Tijdens Ballad Of A Song & Dance Man spelen De Beer en Koolen mooi samen op viool en mandoline. Soften The Grounds gaat over depressie (het blijft trouwens niet het enige nummer met dit onderwerp). Van het album Close To Home spelen ze de titelsong.

Tijdens Don’t Let Me Be komt de depressie toch weer even om de hoek kijken. Eric Devries wijst ons voorafgaand aan dit nummer nog op wat reviews van het (Engelse?) journaille met teksten als ‘prachtige meanderende gitaarpartijen’, waarop het rustige Matters Of Love volgt met tweede stem van Kim die naast Eric ook over een goed stemgeluid beschikt zoals later ook blijkt tijdens But For The Grace.

Tweede set

In de tweede set wordt gememoreerd aan Gilbert O’Sullivan met Nothing Rhymed. Het gevoelige Hello In There is van de aan Covid overleden John Prine en This I’d Do is een cover van de eveneens overleden Greg Trooper met Devries op de Appalachian Mountain Dulcimer.

16 songs in twee dagen
Niet zonder trots vermeldt Devries dat bij de totstandkoming van Song & Dance Man in twee dagen tijd 16 liedjes zijn geschreven waarvan er 12 het album, geproduceerd door Janos Koolen, bereikten. Ik kan er veel over zeggen maar stuk voor stuk klinken alle songs fantastisch. De band blinkt uit door het warme stemgeluid van voorman Eric Devries en zijn instrumentale kwaliteiten op gitaar, mondharmonica en op zijn Appalachian Dulcimer. Ook de bas van Beukers is opvallend goed. De viool van De Beer en de meerdere instrumenten van Koolen maken op mij grote indruk en duiken diverse keren met uitroeptekens op in mijn notities.

Toegift

Liefst twee nummers als toegift; de sfeervolle afsluiter Sunday Eve In Amsterdam met de warme klanken van Janos Koolen op klarinet. Daarna een stampende Blue grass met het “van Matthews gestolen” Mare, take me Home. En dat doen onze gasten na een fantastische avond.

Setlist: Little White Lies, Jericho Walls, Ballad Of A Song And Dance Man, Soften The Ground, Close to Home, Matters Of Love, Don’t Let Me Be, Time Is All, Memories of you, Tweede set: But For The Grace, Different Stations, Anything But What I Am, Hello in There, Nothing Rhymed, All I Know How to Do, Another Round, This I’d Do, Songwriters Blues, Sunday Eve In Amsterdam, Mare,Take Me Home

Foto’s: Monique Nuijten en Wies Luijtelaar

feb, 2022

Sean Taylor toont zich een meervoudige solist
Begenadigd verteller met een groot politiek engagement laaft zich graag aan het Texaanse

Sean Taylor (Kilburn 1983) kwam vanochtend aan vanuit het, naar eigen zeggen, nog enigszins betaalbare West London. Deze talentvolle artiest bracht onlangs zijn twaalfde album uit met de titel The Beat Goes On. Zijn muziek klinkt als blues, soul, folk, country en soms wat jazzy want ooit speelde hij met Sonny Rollins. Hij is voor vier concerten in Nederland en als eerste is hij vanavond in de Blue Room Sessions. In 2014 en in 2018 stond hij ook al in onze clubzaal. Net als toen heeft hij er ook nu weer ontzettend veel zin in.

Sean Taylor

Organisator/programmeur Ad van der Laan geeft tijdens de aankondiging aan slechts zelden een singer-songwriter zonder band te programmeren. Sean Taylor is zo’n uitzondering. Met één enkele (Gibson J45) gitaar in de hand laat hij vanavond zien wat hij daar allemaal mee kan doen. Het is alsof er tegelijkertijd een bas- slag- en sologitaar klinkt. Daarnaast speelt hij ook nog zeer verdienstelijk piano en begeleidt zich op de mondharmonica.

Met zijn warme ietwat hese stem, die mij bij vlagen doet denken aan Ray Lamontagne, start hij de show met The Only Addiction is Love van het gelijknamige album uit 2015. Ook de huidige spoken word trend is hem niet vreemd. Al rappend vertolkt hij op het zo typische ritme de ‘Brexit Blues’ met This is England, zijn single over de bittere nasmaak die het referendum hen naliet. “A rhythmic journey through the underbelly of English life” las ik in een review uit Liverpool.

The Beat Goes On

Sean Taylor staat bekend als politiek geëngageerd en is tevens een begenadigd verteller. Wegens de vroege sluiting is dat nu iets minder dan andere keren, maar toch valt er voor mij genoeg te noteren. Hij creëert veel van zijn albums in Austin Texas, vandaar de vlotte Texas Boogie. Na Perfect Candlelight van het album Live in London (2020) begeeft hij zich achter de piano voor de titelsong van zijn nieuwste album The Beat Goes On. Over de laatste track op dit album The Heart Of The Ocean deed hij volgens eigen zeggen 15 jaar maar het resultaat mag er zijn. Met indrukwekkend pianospel geeft hij het kabbelende geluid van de golven prachtig weer.

Speelde hij van zijn 7e tot zijn16e jaar voetbal…na drie dagen Glastonbury was dat anders. Hij hing zijn voetbalschoenen aan de wilgen en vond zijn nieuwe bestemming in de muziek. In het laatste nummer voor de pauze klinkt een eigen, totaal andere, versie van You’ll Never Walk Alone.

Tweede set

De tweede set begint Sean Taylor met een ‘sad song’ Heaven en gaat over een vriendin met een fatale verslaving, gevolgd door Let Kindness Be Your Guide (ik dacht even dat hij inzette met Rosie van Claw Boys Claw). Ook de grote dichter Robert Frost wordt aangehaald voorafgaand aan het nummer Be My Love In The Rain, een track van het nieuwe album.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Taylor’s eerste (en enige?) bruiloftsconcert resulteerde al snel in de scheiding van het bezongen echtpaar vandaar het toepasselijke nummer She’s Gone. Met de gevoelige titelsong A Path Into Blue van het gelijknamige album (2019) is het concert bijna ten einde. Maar niet nadat een hij een ‘medley’ aankondigt, die start met een indrukwekkend klassiek aandoend intro en overgaand op Dylan’s Al Along The Watchtower. Goed voor een knallend einde!

Echt iedereen is na afloop razend enthousiast over deze veelzijdige artiest in een simpel zwart t-shirt…én met een bak talent!

Fotografie: Monique Nuijten en Wies Luijtelaar

okt, 2021

Steam Power avond met muzikale hoogstandjes
Veel bezoekers complimenteerden Blue Room Sessions met de keuze van deze avond en dat doet een mens goed

Steam Power stond zo’n twee jaar geleden op ons podium. Er was toen een redelijk aantal bezoekers, maar dit keer was de Clubzaal vrijwel uitverkocht. En de bezoekers kwamen niet voor niets; de dame en drie heren van Steam Power zorgden voor een bijzonder sfeervolle avond met muzikale hoogstandjes.

Steam Power

Dat was ook niet helemaal onverwacht als je bedenkt wie er op het podium stonden. Allereerst Fay Lovsky (met zo’n naam moet je wel van skiën houden, zoals ze zelf zei). Fay speelt uiteraard basgitaar maar deed ook de intro van een nummer op zingende zaag. Voor het eerst speelde ze ook een paar songs op cello. Haar heldere stem klonk ook weer prima.

Dan hebben we Joost van Es op viool. Joost is zonder meer virtuoos te noemen op dat instrument en hij heeft zijn kunsten dan ook al met heel veel artiesten uit binnen- en buitenland kunnen vertonen. Hij voelt zich erg thuis bij Steam Power, omdat daar volgens hem het plezier vanaf spat.

Laurens Joensen de gitarist heeft duidelijk restanten van een Zeeuws-Vlaams accent en dat spreekt mij wel aan, omdat mijn geboortegrond daar ook ligt. Laurens is een begenadigd gitarist en hij liet weer flink wat mooie loopjes horen à la Tony Rice op zijn akoestische Martin.

Helemaal rechts op het podium stond Janos Koolen. Janos speelt veel instrumenten, maar hij hield het dit keer bij mandoline, klarinet en banjo. Over zijn banjo werden wat grappen en grollen gemaakt door de andere bandleden in de stijl van: “Als je een banjo en een accordeon vanaf de tiende verdieping naar beneden gooit, welk instrument is er het eerst beneden? Antwoord: Who cares? Janos beheerst beide instrumenten overigens zeer goed.

Wat opviel is dat de vier bandleden allemaal vocale bijdragen leverden en erg mooie harmonies zongen. Laurens en Janos hadden in de corona-tijd ook niet stilgezeten en dat resulteerde in een aantal nieuwe nummers. Het concert werd afgesloten met een dubbele toegift en een staande ovatie. Veel bezoekers complimenteerden ons nog de keuze van deze avond en dat doet een mens goed.

Tekst: Ad van der Laan

Setlist Steam Power:
Kill You Dead/In The Ground, Old Friend. Lost Letters, Snow, Original Bad Bob, Zomaar, Common Ground*, Flowing Uphill*, Kaap de Goede Hoop, Granny*, Hobson’s Choice, Sideman Blues, Choices, Blue Fight, Sequoia*, Luna Blue*, Lifestyle, Driven by the Darkness*, Thirsty in the Rain*, Thorshavn*, Boerenschuur*, Who’s Bill?*

De nieuwe en/of niet op het album Steam Power uitgebrachte songs zijn aangegeven met een *.

Fotografie: Monique Nuijten
DJ: Wim Goud

sep, 2021

Little Girl Blue Tour is spel tussen licht en donker
Camilla Blue is een getalenteerde wervelwind met altijd chaos in haar hoofd

Onder de naam Little Girl Blue Tour keert Camilla Blue weer terug bij Blue Room Sessions in de Clubzaal van de Verkadefabriek. Net als zoveel andere artiesten is zij meer dan ‘eager’ om op te gaan treden. Zelfs de korte pauze tussen de twee sets is haar teveel. Ze breekt die dan ook voortijdig af.

Little Girl Blue Tour

De eerste keer dat ik van Camilla Blue hoorde was tijdens een VPRO documentaire (Vrije geluiden) over Kytopia*, een muzieklaboratorium aan de Utrechtse Oudegracht en een initiatief van Kyteman, Colin Benders. Ze zat aan de piano en speelde Special Kind of Stupid. Het intro deed me in eerste instantie aan Cuby’s Window of my Eyes denken, maar al snel werd ik getroffen door haar spel en zang. Toen ik haar kort daarna zag optreden tijdens Jazz in Duketown op de Parade, was mijn interesse opnieuw gewekt. Ze moet toen rond de 20 jaar geweest zijn, maar zong als een geroutineerde oude ziel met een heel opvallend repertoire. En nog steeds luister ik met verbazing en vergeet vaak dat ze pas 27 is.

Nerveus

Joyce Deijnen aka Camilla Blue stuitert voor aanvang van het concert door de zaal. Zij kan niet wachten om te beginnen. Het blauw van het Blue Room Sessions (BRS) logo op de gordijnen is vervangen voor het Little Girl Blue Tour logo. De show wordt af en toe vergezeld van bewegende animaties, alle uit de koker van deze veelzijdige artieste. In de uitverkochte zaal zijn zoals gewoonlijk een flink aantal fans en bekenden aanwezig. Dat houdt bij Joyce in; veel enthousiaste kussen en omhelzingen. Dan mag ze eindelijk naar het podium…

In een fraaie zwarte jurk neemt Joyce plaats achter de toetsen en zet toepasselijk in met Black Star, gevolgd door het vrolijke Talk about it, de vierde single van haar aanstaande tweede album Yellow. Het is de opvolger van Loose Sand, wat ze later in de tweede set ook speelt.

Deijnen switcht voortdurend van toetsen naar gitaar. Haar vertrouwde gitarist sinds jaren, Coos van de Klundert, speelt vaardig in op elke song. Nieuw zijn Daan van der Vorst, die uitstekend en vaak ingetogen drumt en Shaquille Pentury, die eveneens prima begeleidt op basgitaar. Levensgezel Melchior Huurdeman (bekend van Vrije geluiden) heeft zich discreet opgesteld en hanteert naast twee keyboards ook een airboard melodica. Ik word wederom verrast door het mooie Special Kind Of Stupid. Na When I Get Home en Umbrella is het pauze, die voortijdig wordt afgebroken door de lead zangeres, die in de kleedkamer al aangeeft het liefst meteen weer het podium op te gaan.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Tweede set
Alle songs zijn op een of andere manier ontstaan door gebeurtenissen uit Joyce’s leven. Zo kwam de inspiratie voor After Midnight door de stad Eindhoven waar ze een tijdje woonde. Aan Iceman ligt, zoals de titel doet vermoeden, een slechte relatie ten grondslag.

Dan volgt een ‘Satie-waardig’ intro op de piano. De song Unique draagt ze op aan Maarten door wie haar carrière een vlucht nam via Vrije Geluiden. Ondertussen draaien op de achtergrond de begeleidende filmbeelden die wat mij betreft ook onder de categorie Unique geschaard kunnen worden.

Chaos – Little Girl Blue Tour

“Het is altijd chaos in mijn hoofd” las ik ergens in een persbericht. Dat dat ook inspiratie oplevert blijkt uit het prachtige Quiet In My Head, met mooi gitaarspel van Van de Klundert.

Ondanks dat Joyce in een warm pleeggezin is opgegroeid richt ze een boodschap aan haar biologische vader. Omdat ze hem geen brief durft te schrijven verpakt ze het in een mooi liedje; Hullabaloo.
En dan is het tijd voor de laatste song Don’t Turn On The Light…geen toegift, maar gewoon als feit aangekondigd. Het is ook goed zo. Prachtig concert, groot applaus!

P.S. Nog meer chaos
Na afloop een toeloop van familie en bekenden, allen willen wat zeggen, iets geven of gewoon een handtekening op een CD. En daar tussendoor een van binnen naar buiten vliegende Joyce. Het heeft Monique en mij precies een uur en een kwartier gekost om de vijf bandleden en aanhang in de gang tegen de muur te plakken voor een groepsfoto van één minuut… en ook dat moment verloopt in complete chaos, maar wel gezellig.

Setlist: Black Star, Talk About It, Fire In The House, Time For new Memories (Blue 2018), Special Kind Of Stupid, When I Get Home, Umbrella,.
Tweede set: After Midnight, Iced Up, Unique, Quiet In My Head (Blue), MMM MMM, Loose Sand, Hullabaloo, Don’t Turn On The Lights (Blue)

Fotografie: Wies Luijtelaar en Monique Nuijten

jun, 2021

Tim Knol & The Blue Grass Boogiemen in topvorm
Het beste wat Nederland qua authentieke bluegrass muziek te bieden heeft volgens de kenners van het genre

Het spetterende optreden van Tim Knol & The Blue Grass Boogiemen in februari 2020 was voor herhaling vatbaar. Daarom voor de tweede keer Tim Knol en de Utrechtse Blue Grass Boogiemen, Robert-Jan Kanis (zang-gitaar), Arnold Lasseur (zang-mandoline-viool), Aart Schroevers (zang-contrabas) en Bart van Strien (zang-banjo-mondharmonica), Deze super combinatie blijkt wederom goed voor een energiek en dynamisch optreden. En dubbel nog wel!

Tim Knol & The Blue Grass Boogiemen

Ik schreef vorig jaar al uitgebreid over dit topoptreden. Een kleine samenvatting: na meer dan 10 jaar aan de weg getimmerd te hebben o.a. als rockartiest en als singer-songwriter, vindt Tim Knol in 2019 dat het tijd wordt om ook Bluegrass toe te voegen en met wie kan dat beter dan met `het beste wat Nederland qua authentieke bluegrass muziek te bieden heeft’ The Blue Grass Boogiemen, een band die ruim dertig jaar bestaat en die hij al sinds zijn jeugd kent. Dit resulteert in een gezamenlijk en zeer succesvol project “Happy Hour”, een oorspronkelijke bluegrass album met veel exposure op o.a. radio en Spotify.

Eindelijk live

Na een periode van bijna anderhalf jaar is het gezelschap erg blij eindelijk weer eens live op een podium te staan. En meteen twee concerten achter elkaar, wat achteraf best inspannend blijkt. De vaart zit er continu in. Het is soms letterlijk een battle wie het snelst speelt. Zo ook het supersnelle Stars In Your Eyes waar ze alle vijf dicht op elkaar staan voor die ene microfoon in het midden.

Aart Schroevers staat te popelen om het ruim 70 jaar oude nummer, There Stands The Glass te zingen en dat doet hij goed en met de nodige pathos in zijn stem.

Ook aan actualiteit geen gebrek. Door een haat-liefde verhouding met social media kanalen als Twitter kom je op een pakkend nummer dat ik noteer als Crazy Warfare, ingegeven door de huidige boerenprotesten en types als Willem Engel.

Alle muzikanten zijn ongekend snel, virtuoos op hun instrumenten en in samenzang zeer harmonieus. Far From Me Now is zo’n nummer waar het allemaal heel mooi klinkt. Net als Tim’s nieuwe single…het door hem als ‘autorij-track’ getypeerde, Wandering Heart.

Idolen
Tijdens de avond komen weer vele muzikale helden voorbij: Bill Monroe, de grondlegger van de Blue Grass, uit Kentucky, Johnny Walker (Pick Me Up On The Way Down), Buzz Busby (Lost). Osman Brothers (Rocky Top), Ook een viertal songs van ‘King of Bluegrass’ Jimmy Martin (o.a. There Ain’t Nobody Gonna Miss Me When I’m Gone). John Prine (My Old Kentucky Home), Gram Parsons (A Song For You), Bob Dylan (You Ain’t Going Nowhere), Blaze Foley (If I Could Only Fly), Doug Kershaw (Diggy Liggy Lo en My Sallie Jo) met Lasseur op de viool.

Tim Knol en the Blue Grass Boogiemen leverden wederom met ongelooflijk veel plezier een topavond van Country, Cajun, Bluegrass en meer!

Setlist: in willekeurige volgorde i.v.m twee optredens : Sunny Side Of The Mountain, Happy hour, That Song About The Willow Garden, Far For Me Now, Lost ball in The Alley, High On A Mountain , Stars in Your Eyes, The Deep Dark Woods, Crying Shame, In Your Arms To Stay, Lost, Pick Me Up On The Way Down, Before The Sun Goes Down, Sally Jo, Diggy Liggy Lo, My Old Kentucky Home, If I Could Only Fly, There Stands The Glass, A Song For You, Miss Me When I’m Gone, You Ain’t Going Nowhere, Crazy Warfare

Fotografie: Monique Nuijten en Wies Luijtelaar
Met dank aan Blue Room Sessions