Bruut

BRUUT! ft. Anton Goudsmit serveren snelle surfjazz

Virtuoos gitaarspel vult Amsterdams kwartet feilloos aan in de Clubzaal van de Verkadefabriek op Jazz in Duketown 2021

BRUUT! is een Amsterdams jazz- kwartet, dat sinds 2011 actief is. Voor hun laatste plaat, Go Surfing, hebben zij hun al niet geringe krachten ook nog eens gebundeld met Boy Edgarprijs- winnaar, gitarist Anton Goudsmit. Hun optreden tijdens Jazz In Duketown staat geheel in het teken van deze laatste plaat.

Dit betekent dat bij het eerste nummer de toon gelijk gezet wordt. Jazz? Eerder snelle, pittige surf met begeleiding van saxofoon, Hammondorgel, drums en contrabas. Vlam, gelijk vol er in.

BRUUT! ft. Anton Goudsmit

Anton Goidsmit
Anton Goidsmit

Het tweede nummer is een soort Egyptian reggae achtig stuk. Maarten Hogenhuis heeft zijn altsax omgeruild voor een tenorsax. Warm diep en donker soleert hij tussen de gitaarklanken van Anton Goudsmit.
Het spelplezier is duidelijk bij alle vijf de heren van BRUUT!, en een feestje om naar te kijken.

BRUUT!
Folkert Oosterbeek

Dit plezier zal niet in de laatste plaats komen door de keuze in repertoire; ‘Jolene’ is een bekende country- klassieker, maar leent zich ook goed voor de surf’n’jazz- behandeling die ze hier ondergaat.
Een andere cover, hoewel minder ver van hun bed, is de Beach Boys- plaat ‘Surfer Girl’. In een uitvoering die bijna vraagt om een regenachtige zomeravond. Langzaam, warm en melancholiek, waarbij een hoofdrol is weggelegd voor een solerend Hammondorgel, onder de kundige vingers van Folkert Oosterbeek.

En zo gaat het een uur lang door. Deze mannen staan te spelen alsof het geen enkele moeite kost- hoewel, aan het eind van één van de laatste stukken, komen de laatste altsaxnoten welhaast uit de ténen van Maarten Hogenhuis.

Maarten Hogenhuis
Maarten Hogenhuis

Bescheiden maar enthousiast en bevlogen vervult de ritmesectie zijn taak; Felix Schlarman op drums en Thomas Rolff op contrabas. Een betrouwbaar, swingend fundament om nummers op te kunnen bouwen.
Meen ik nou in het laatste stuk ‘Poupée De Sir, Poupée De Son’ van France Gall te herkennen? Daar wil ik van af zijn, feit is wel dat ook hier weer een ‘classic’ kundig en lekker ver- jazzsurft wordt. En met een outro waar geen eind aan lijkt te komen, in de goede zin van het woord, neemt BRUUT! na een wervelend optreden afscheid van deze editie van Jazz in Duketown.

Deze slideshow vereist JavaScript.


Coverfoto: ©Robert Arts
Screenshots BRUUT! en Anton Goudsmit – Jazz in Duketown 2021

BRUUT! op Youtube:

 

Conservatorium Talent Award 2020

Conservatorium Talent Award 2020 via livestream

Zes veelbelovende conservatoriumstudenten strijden om felbegeerde jazz aanmoedigingsprijs

Conservatorium Talent Award 2020 is zoals alle andere evenementen in dit corona-jaar anders dan anders. Door de RIVM-maatregelen mag slechts een beperkt aantal mensen toegelaten worden, Maar geen nood, de Talent Award is ook via livestream te bekijken vanuit de Clubzaal in de Verkadefabriek.

Conservatorium Talent Award 2020 (#CTA2020)

Conservatorium Talent Award 2020
Conservatorium Talent Award 2020

Behalve de totaal andere setting onderscheidt deze 2020-editie zich op een andere, leukere, manier van alle vorige awards. Van de zes kandidaten studeert de helft af op zang. Dat zijn Tijn Heijblom, Marit van der Lei en Manon Nijenhuis. 50 procent kans dus dat een zanger/zangeres met de award aan de haal gaat.

Opkomst kandidaten

  • Tijn Heijblom – zang
  • Paul van de Calseijde – saxofoon
  • Marit van der Lei – zang
  • Gijs Idema – gitaar
  • Dani Brands – piano
  • Manon Nijenhuis – zang

Deze review vindt geheel plaats via de livestream van Conservatorium Talent Award 2020, thuis achter het beeldscherm.

Tijn Heijblom

Deze slideshow vereist JavaScript.

Tijn Heijblom is 23 jaar en studeert studeert aan Fontys Hogeschool voor de Kunsten in Tilburg waar hij ook woont. Tijn schrijft graag eigen muziek en speelt daarnaast ook synthesizer. De zanger bijt het spits af  van deze Conservatorium Talent Award 2020. Tijn zingt vijf nummers. Alle vijf eigen werk waaronder Last Appointment. Hij sluit af met Solitude. Na afloop volgt een kort interview met Hans Mantel, Daarin vertelt Tijn dat hij nu over zijn emoties durft te schrijven. Er zit geen vast patroon aan de manier hoe hij zijn songs schrijft. Hij noteert alles om het eventueel later te kunnen gebruiken. Zijn masters wil hij in Brussel voltooien.

Paul van de Calseijde

Deze slideshow vereist JavaScript.

Paul van de Calseijde is 28 jaar en studeert Bachelor Jazz Saxophone aan Rotterdam Codarts University for the Arts. Hij woont in Utrecht. Paul is saxofonist bij de bands Trico, Filet au Fonque en Antares Flare. Voor deze Conservatorium Talent Award 2020 laat Paul zich begeleiden door APQ (Anna Tsombanis & Paul Van de Calseijde Quartet). Bijzonder is dat er een tweede tenorsaxofonist op het podium staat naast Paul die eveneens tenorsax speelt. In het korte interview met Hans Mantel legt Paul uit dat hij louter voor de sound heeft gekozen voor een tweede tenorsaxofoon. “Met zo’n sound zet je je handtekening,” merkt Hans Mantel op. Paul van de Calseijde brengt drie eigen nummers: Hush, Polder en Étude. Binnenkort verschijnt de nieuwe EP op Spotify.

Marit van der Lei

Deze slideshow vereist JavaScript.

Marit van der Lei is 25 jaar en volgt nu een masteropleiding aan het Koninklijk Conservatorium van Den Haag. Marit is het meest geïnspireerd door de muziek van componist/trompettist Kenny Wheeler. Haar band de Marit Van der Lei Nextet begeleidt haar bij deze Conservatorium Talent Award 2020. Marit doet momenteel onderzoek naar de combinatie zang en blazers. Die interesse komt waarschijnlijk omdat zij al op haar veertiende in Big Bands heeft gezongen. Marit brengt vier nummers, allemaal eigen werk; I Will Never Go To The Sea, See, Start The End, Eh en Eventually I Will. Het eerste nummer zingt Marit zonder enige begeleiding. Met een vette galm op haar microfoon, dat weer wel.

Gijs Idema

Deze slideshow vereist JavaScript.

Gijs Idema is 24 jaar en studeert gitaar aan het Conservatorium van Amsterdam. Gijs speelt vier nummers en begint met Shorts In The City, een ode aan de zomer. Het is eigen werk dat hij onlangs afmaakte. Het tweede nummer heet Mikado, naar het spel van de vallende stokjes. Daarna volgt Bro, Bro, Bro, geïnspireerd door Jakob Bro.
Zijn grote voorbeeld is bluesrock gitarist Jimi Hendrix, maar toch koos Gijs voor jazz na het horen van gitaargiganten zoals Wes Montgomery. Gijs komt met min of meer uitgeschreven versies waarop zijn bandleden hun interpretatie kunnen spuien. Met het Gijs Idema Trio bracht hij in 2018 het album Squares uit. Binnenkort komt er een nieuw album uit, Modus geheten. Volgens Gijs is ‘jazz eigenlijk de enige muziek die alle soorten genres is, mét improvisatie‘.

Dani Brands

Deze slideshow vereist JavaScript.

Dani Brands is 29 jaar en studeert piano aan ArtEZ Hogeschool Zwolle. Dani is door zijn moeder beïnvloed die veel Cubaanse muziek draaide in zijn jeugd. Dani heeft niet zozeer piano idolen, hij zoekt het meer in de nummers die ze hebben geschreven en richt zich met zijn Latin band vooral op de Cubaanse ritmes en arrangementen.
In de jaren ’70 kwamen veel Cubaanse en Puerto Ricaanse muzikanten naar New York, waaruit de mengvorm salsa uit voortkwam. En nu, door Dani Brands, is er Latin uit Zwolle. Hij is de enige van zijn school die het genre speelt. Dani en zijn bandleden spelen vier nummers waarvan drie eigen werk. Spijtig dat er vanwege de RIVM-maatregelen niet gedanst mag worden, want het is werkelijk heel aanstekelijke muziek.

Manon Nijenhuis

Deze slideshow vereist JavaScript.

Manon Nijenhuis is 22 jaar en studeert zang aan HKU Utrechts Conservatorium. Esperanza Spalding is één van Manons grote voorbeelden. Toch hoor je ook flarden van Joni Mitchell in haar werk. Manon zingt vier nummers van de EP Flowerpicking: Flowerpicking, Oenothera, Inside Outside en Take All.
Oenothera gaat over een bijzondere jeugdherinnering. Met haar oudtante ging ze naar een grote tuin vol bloemen. Het schemerde al en de meeste bloemen sloten zich, behalve de nachtbloem Oenothera die pas als het donker is, open gaat. Manon bezint zich welke kant ze op wil gaan. Improvisatie of toch popmuziek? Echter wel met onverwachte wendingen.

De prijzen van Conservatorium Talent Award 2020 zijn:

Conservatorium Talent Award 2020
Gijs Idema winnaar Conservatorium Talent Award 2020
    • Compositieprijs ter waarde van 1000 euro voor het nummer Mikado van Gijs Idema
    • Eervolle vermelding van zangeres Marit van der Lei die volgend jaar gaat optreden bij Jazz in Duketown 2021
    • Conservatorium Talent Award 2020 ter waarde van 5000 euro voor gitarist Gijs Idema

Screenshots: LIVE | Conservatorium Talent Award 2020 | Dagprogramma

De jury bestaat uit Aad van Nieuwkerk (VPRO), Rob Horsting (componist/arrangeur), Frank Bolder (music program manager bij LantarenVenster Rotterdam), Mischa Andriessen (journalist), Kim Hoorweg (vocaliste).
De jury let op instrument- en zangbeheersing, samenspel, compositie, onderscheidend vermogen (durf, out of the box) en performance.

Conservatorium Talent Award 2020
Hans Mantel

Na elk optreden worden de kandidaten kort geïnterviewd door radiopresentator Hans Mantel. Hans Mantel presenteert elke zondagavond van 21.00u tot 22.00u ‘Deep Jazz’ op Sublime, met de beste jazzplaten uit heden en verleden.

Dixie Rose

Dixie Rose verrast met indrukwekkend concert

Belgische band beheerst country, rootsy pop, Americana en blues tot in de fijnste haarvaten

De Belgische band Dixie Rose is (nog) niet zo bekend hier in den lande dus dat is altijd spannend. Maar tijdens de soundcheck blijkt al snel dat The Blue Room Sessions een zestal fantastisch spelende muzikanten op het podium heeft staan. Daarnaast zijn ze ook nog eens aardig en ongedwongen. Alle ingrediënten voor een goed concert.

Dixie Rose

Dixie Rose
Dixie Rose – The Blue Room Sessions

Dixie Rose bestaat uit zangeres Anniek Raedschelders, gitarist en geliefde Dag Luyten, Kevin Bloemen op gitaar, Toon Meuris op toetsen en accordeon, Nico Camps (drums) en Rico Hagemeijer (bassist). De verrassend goed zingende Raedschelders vertelt tussendoor over de achtergrond van de nummers die veelal zijn geschreven samen met Luyten. Een beetje googlen leert dat Anniek in het dagelijks leven ook nog grafisch ontwerper is.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Dixie Rose start met Small Town, refererend aan woonplaats Bree in Belgisch Limburg, gevolgd door Mr. Morgan, met mooi pianospel van Meuris. Good Man’s Misses heeft wat weg van Wayfaring Stranger. Opvallend goed hierbij klinkt de Bo-El gitaar van Bloemen, die naar eigen zeggen een metal-achtergrond heeft.
Aunt Mary Lou wordt weer ingeleid door een waargebeurd verhaal van Raedschelders’ tante die na haar vlucht naar Amsterdam via allerlei obstakels toch nog goed terecht kwam. Don’t you worry Babe, ontstond naar aanleiding van de scheiding van de vader van haar destijds driejarige dochter. Mooi nummer met op alle fronten weer prima begeleiding van band.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Het duo schreef onlangs een song voor een collega. ‘Eigenlijk mag het niet’ maar wij hebben vanavond de primeur van hun éigen versie van Country Soul. Het klinkt veelbelovend. Dus ook zelf blijven spelen als je het mij vraagt, Dan een sereen nummer Once More, hun allereerste, met Raedschelders geconcentreerd spelend op een klein geel ‘pianootje’. Je kunt een speld horen vallen. Na de ingetogen ballad Lonely gaat de band over op twee fantastisch uitgevoerde covers; Flying Blind van Ilse de Lange en Why Not Me van The Judds. Mooi tweestemmig gezongen met Kevin Bloemen.

Dixie Rose
Anniek en Dag

Dat de moeder van Raedschelders ongeschonden uit een Corona coma kwam mag een wonder heten. Deze emotionele tijd is gelukkig achter de rug en resulteerde in een ontroerende song For Mom, die door Anniek, gezeten op de kruk, wordt gezongen en die enkele van onze gasten, hoorde ik achteraf, tot tranen toe roert.

Dixie Rose
Ad van der Laan – dobro

Dan wordt Ad van der Laan tijdelijk geïntroduceerd als zevende Dixie Rose bandlid. Hij bespeelt zeer verdienstelijk de dobro tijdens Wild Heart. We krijgen hierna nóg een primeur met het aanstekelijk klinkende Eyes Of Mary Jane, waarbij Monique en ik gelijktijdig een ‘Bad Moon Rising openbaring” krijgen. Na Wading The Water, met Meuris indrukwekkend op de accordeon, mag het publiek meezingen met Ladida, wat nog resteert uit het repertoire van het zojuist gestopte akoestische duo Dag Anniek.

Dixie Rose
Dixie Rose – Blue Room Sessions

Na een enthousiast applaus volgt de toegift die nog lang naklinkt ….Let The Music Play. En dat deden ze. En dát nog wel twee keer, want een half uurtje later begint de band weer energiek en even enthousiast aan het tweede optreden. Hulde.

Ik citeer Ad van der Laan na afloop … Het viel me 300% mee, wat een band!!


Foto’s van Monique Nuijten en Wies Luijtelaar

Setlist: Small Town, Good Man’s Misses, Aunt MaryLou, Don’t you worry Babe, Country Soul , Once More, Lonely, Flying Blind, Why Not Me, For Mom, Wild Heart, Eyes Of Mary Jane, Wading The Water, Ladida, Let The Music Play

Carter Sampson

Carter Sampson is de ongekroonde Queen of Oklahoma

Rondtrekken in een camper werkt inspirerend voor schrijven goede nummers

“Wat is ze goed” hoor ik van diverse kanten tijdens de pauze. En dat is niets teveel gezegd want Carter Sampson is vanavond op haar best. Dat blijkt al tijdens de soundcheck. Ze is voor de derde keer bij ons maar nooit eerder met haar vaste bandleden Jason Scott en Kyle Reid, die haar naadloos begeleiden. De clubzaal is met ruim 70 personen redelijk gevuld. Op ons verzoek laat ze haar gebruikelijke hoed achterwege en houdt ze haar rode bril op. Ze heeft er heel veel zegt ze, maar wij willen deze.

Carter Sampson

Carter Sampson
Carter Sampson

Met Wild Ride openen ze de eerste set. Een nieuw bandlid wordt geïntroduceerd, de elektronische drummer. Voordeel; hij ruikt beter en wordt niet dronken aldus Carter. Hierna wordt ingezet met Lucky. Ze refereert aan haar samenwerking met Zac Copeland, die resulteerde in een ‘sweet love song’ Hello Darlin’. Ze vertelt tussendoor over haar leven, haar vertrek van Oklahoma naar Arkansas, waar ze een achteraf tegenvallende bassist achterna reist en waarvan ze ‘homesick’ terugkeert. Dat is dan weer goed is voor een dijk van een song én een bijnaam, Queen Of Oklahoma. Zo zie je maar weer dat afzien vaak leidt tot een gunstig resultaat.

Lucky

Carter Sampson
Jason Scott

Peaches is een co-productie met Jason Scott. Trouwens het hele Lucky album is door beiden geproduceerd. Tijdens Anything Else To Do vertoont Reid een knap staaltje van zowel gitaar als pedal steel tegelijk. Tijdens dit nummer ook een indrukwekkend intermezzo met drie gitaren. Als laatste voor de pauze vertelt Sampson het legendarische verhaal van het bij elkaar inwonende trio Townes van Zandt, Guy Clark en zijn vrouw Susanna Clark, waarbij Guy het geflirt van zijn vrouw met de vaak beschonken Van Zandt zó zat is dat hij zich in zijn kamer opsluit en de deur dichtspijkert. Ten Penny Nail gaat daarover (“Got a ten dollar bottle to shut you out – Ten penny nail to shut me in”).

Tweede set

Carter Sampson
Kyle Reid

De tweede set begint met Tulsa, gevolgd door twee nummers van beide begeleiders. Eerst een nummer van Reid’s eigen band Kyle Reid and The Low Swingin’ Chariots. Daarna het vlotte When I’m Good And Ready van Jason Scott die overigens uitblinkt op gitaar en mandoline. Het vaak gecoverde Iko Iko gaat over de strijd tussen twee verschillende ‘New Orleans Indians’ tijdens de Mardi Gras parade. Stemmig ingeleid door Reid.

Carter Sampson
Carter Sampson trio

Voor Wilder Side, van het gelijknamig album bespeelt Scott de vleugel, die hij voor aanvang heeft zien staan en die zeker het podium op moet.

Sampson’s camper, waarmee zij 5 jaar lang rondtrok, komt ook ter sprake. De ‘Texas love song’ Highway Rider gaat over herinneringen aan leuke jongens, ontelbare overnachtingen op parkeerplaatsen en het schrijven van goede songs (omdat het nu eenmaal te koud was om iets anders te doen).

Carter Sampson houdt van het werk van Shel Silverstein. Jason Scott haalde haar over om het nogal pikante en o.a. door Dr. Hook en Emmylou Harris gecoverde nummer Queen Of The Silver Dollar, op te nemen. Die zelfde Silverstein schreef een favoriet kindervers van Sampson… Crowded Tub. “There are too many kids in this tub” zingt het publiek geamuseerd mee.

Carter Sampson
Carter Sampson trio in Blue Room sessions

Since I fell for You is te vinden op de TRIO EP (Continental Road Services). En ook Rattlesnake Kate mag dit keer niet ontbreken. Het waargebeurde epos over de moedige Katherine McHale Slaughterback uit Colorado, die tijdens een rit te paard 140 ratelslangen doodde en ook nog eens ongeschonden uit de strijd kwam. Ze was een duurzaam type want van de slangenhuiden maakte ze halskettingen, jurken, dansschoenen etc.

Als toegift het uitstekend vertolkte Moon River uit de film Breakfast at Tiffany’s (1961) destijds gezongen door Audrey Hepburn. Het applaus klinkt nog lang door voor drie artiesten waar het speelplezier van af spatte. Ook na afloop.


Setlist: Wild Ride (Lucky) Lucky, Hello Darling (Lucky) Gold, Queen Of Oklahoma (Mockinbird Sing), Anything Else To Do (Lucky) Peaches (Lucky),Ten Penny Nail (Lucky). Tweede set: Tulsa(Lucky), When I’m Good And Ready Jason Scott), Wilder Side (gelijknamig album uit 2016), Highway Rider (Wilder Side en Thirty Three), Queen of Silver Dollar (Lucky), Since I Fell For You (TRIO EP), Rattlesnake Kate (Lucky), Moon River Johnny Mercer / Henry Mancini)

Carter Sampson – vocals, tenor guitar, acoustic guitar,
Jason Scott – vocals, drums, acoustic guitar, mandolin, backing vocals
Kyle Reid – keys, electric guitar, pedal steel

Fotografie: Monique Nuijten en Wies Luijtelaar

Conservatorium Talent Award

Saxofonist Mo van der Does wint Conservatorium Talent Award

Acht conservatoria sturen beste jazzstudenten naar prestigieuze muziekwedstrijd

Saxofonist Mo van der Does (22) wint de Conservatorium Talent Award 2019. Mo werd door het Conservatorium van Amsterdam naar Den Bosch gezonden om mee te dingen naar deze prestigieuze en felbegeerde muziekwedstrijd die in de Clubzaal van de Verkadefabriek wordt gehouden.

Conservatorium Talent Award
Mo van der Does

Mo van der Does
Het is maar de vraag of Mo de eerste paar minuten nadat Commissaris van de Koning van Noord-Brabant, Wim van de Donk, hem aanwijst als winnaar, beseft wat hem overkomt. Dat blijkt wel als ik meteen na de eerste fotoshoot hem enige vragen stel.

KLANKGAT: Eerste reactie, hoe voel jij je?
Mo van der Does: Eh, heel blij. Ja, ik ben heel blij verrast. Waanzinnig dat ik dit heb mogen winnen. Heel dankbaar naar de organisatie en de muzikanten. Iedereen heeft fantastisch gespeeld. Ja, heel dankbaar.

Je had het niet verwacht?
Nou, er zijn zoveel goede muzikanten hier vandaag. Je weet het nooit met zo’n competitie. Dus, vandaar.

Heb je een vermoeden waarom de jury voor jou heeft gekozen?
Niet per se anders dan dat ze in het juryrapport hebben gezegd. Dat ik me bezighoud met de traditie en daarbinnen misschien verder probeer te kijken.

Je gaat ook optreden in Jazz in Duketown.
Ja, zeker. Op de Markt

Misschien wel met Marcus Miller?
(lacht) Ik denk helaas niet met Marcus Miller. Maar wie weet, kom ik hem nog tegen.

Conservatorium Talent Award
Mo in de Clubzaal Verkaderfabriek

Vanaf zijn 14e heeft altsaxofonist Mo van der Does (1997) vier jaar de jong talent afdeling gevolgd aan het Conservatorium van Amsterdam, het Junior Jazz College genaamd, waarna hij werd toegelaten tot de bachelor jazzsaxofoon.

De vakjury kijkt naar aan aantal aspecten zoals instrumentbeheersing, samenspel en performance. Daarnaast is zij ook gevoelig of een student zich binnen de jazztraditie beweegt. Dat betekent niet dat de jury niet open staat voor nieuwe ontwikkelingen. Verre van dat. Er wordt ook gekeken of de winnaar de potentie heeft om in de nabije toekomst door te groeien naar een professionele musicus. “Die het helemaal gaat maken.”

Conservatorium Talent Award

Conservatorium Talent Award
Samenspel criterium jury

Het Conservatorium Talent Award telt dit jaar maar liefst acht deelnemers. Acht Nederlandse conservatoria hebben hun beste jazzstudenten naar deze muziekwedstrijd gestuurd. Alle muzikanten krijgen een half uur om hun kunnen aan het publiek en een vijfkoppige vakjury onder leiding van Aad van Nieuwkerk te tonen.

De winnaar van het Conservatorium Talent Award ontvangt een geldprijs van 5000 euro voor een talent-ondersteun(en)de activiteit. Bovendien speelt de winnaar op zaterdag 8 juni op het podium aan de Markt tijdens het openluchtfestival Jazz in Duketown dat deze muziekwedstrijd mede organiseert.

Pianist Daniël van der Duim (23) opent om 11.00 uur de 2019-editie van de Conservatorium Talent Award samen met twee begeleiders met wie Van der Duim het Dopplertrio vormt. Bossche jazz drummer Jens Meijer (23) sluit de ronde om 18.30 uur af.

Conservatorium Talent Award
Daniël van der Duim – piano

Speelschema Conservatorium Talent Award 2019

  • 11:05 uur Daniël van der Duim, Arnhem, piano
  • 12:00 uur Ante Medic, Utrecht, gitaar
  • 12:55 uur Daphne Horsten, Tilburg, zang
  • 13:50 uur Louise van den Heuvel, Maastricht, basgitaar
  • 14:45 uur Mo van der Does, Amsterdam, saxofoon
  • 15:40 uur Jurgen Scholtanus, Zwolle, trompet
  • 16:35 uur Simon Kalker, Den Haag, contrabas, elektrische bas
  • 17:30 uur Jens Meijer, Rotterdam, drums

Deze slideshow vereist JavaScript.

Dieter van der Westen Band

Dieter van der Westen Band sfeervolle en enthousiaste show

Americana hoeft niet per se uit Amerika te komen

Ze zijn zichtbaar blij elkaar te zien de zes leden van de Dieter van der Westen Band. Doorgaans spelen zij in andere gezelschappen, maar vanavond zijn ze bij elkaar voor een sfeervolle en enthousiaste show. De voorheen oranje gekleurde zaal is voorzien van nieuw licht in blauwe tinten. De Blue Room is er klaar voor.

Dieter van der Westen Band
Dieter van der Westen Band

Dieter van der Westen Band
De band, dat zijn de broers Dieter (zang, gitaar) en Eric van der Westen op de contrabas, Gijs Anders van Straalen op drums, Mirte de Graaff op viool, Gare du Nord-lid Aron Raams op de elektrische gitaar en Joost Abbel op dobro en 5-string banjo.

Dieter van der Westen Band
Mirte de Graaff

De eerste set begint met Me And You van het gelijknamige nieuwe album. Dieter heeft een warme relaxte stem. De klassiek geschoolde De Graaff zet meteen de toon met haar virtuoze vioolspel. Come Come Come wordt voorafgegaan door een percussie hoogstandje van Van Straalen die vooraan op het podium gaat zitten. Bijna etherische – ijle –  klanken komen van een grote kruik en een soort klankschalen. Niet vreemd als je bedenkt dat hij drumt bij Yoga concerten. Eric van der Westen komt uit de jazzwereld en imponeert met zijn ‘zingend’ basgeluid wat beïnvloed lijkt door de legendarische Amerikaanse bassist Charlie Haden.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Ontstaan uit sentiment en denkend aan oude vrienden volgt Driving Home. Kon een bekende Brit tenminste nog aanschuiven aan de kerstdis…ónze hoofdpersoon rijdt alléén naar huis onder ontspannen klanken van mondharmonica en viool. Mooi nummer met meerstemmige zang.

Sometimes is een ode aan Van der Westen’s droomvrouw en wordt voorafgegaan door een indrukwekkende gitaarsolo van Raams. For The Lost Ones is een rustig nummer van het vorige album Old Oak Tree uit 2016. Lay Me Down is dan weer een echt folky nummer, met name door Abbel’s banjo-klanken gecombineerd met mooie intervallen van De Graaff.

Dieter van der Westen Band
Dieter van der Westen

Van der Westen memoreert aan zijn jeugdvakanties in Italië waar hij bevriend raakt met Simon. Elk jaar treffen ze elkaar. Deze vriendschap eindigt als Simon op 26 jarige leeftijd overlijdt bij een auto ongeluk. Het gevoelige The Days Go By is aan hem opgedragen.

Tweede set

Dieter van der Westen Band
Dieter van der Westen Band

Yellow Green van het album Save My Memories uit 2008 is geïnspireerd door vele tractor ritten door de velden met broer Leon, die vanavond ook aanwezig is net als moeder Van der Westen. Speciaal voor haar Old Oak Tree van het gelijknamige album uit 2016. Het laatste nummer is Miss You More. Het applaus is ovationeel.

Tijdens de toegift klinkt een zeer enthousiaste uitvoering van de traditionele Amerikaanse folksong Jesse James. Het publiek staat op en klapt mee, de muzikanten spelen vrolijk in polonaise verder. Het is een mooie avond met stuk voor stuk topmuzikanten. Dat Americana niet per se uit Amerika hoeft te komen is hiermee bewezen.

Dieter van der Westen Band
Applaus van De Blue Room

Dieter van der Westen Band speelde achtereenvolgens: Me And You, Come Come Come, Driving Home, Sometimes, For The Lost Ones, Lay Me Down, The Days Go By, Strange World. Tweede set: Yellow Green, Stranger, Save My Memories, Old Oak Tree, Heart Of Mine, Miss You More, Jesse James.


fotografie: Monique Nuijten en Wies Luijtelaar

LABtrio

LABtrio brengt Usher en Bach naar Jazz Factory

Bijzonder optreden in sfeervolle Clubzaal van de Verkadefabriek

LABtrio zijn drie unieke muzikanten met sterke persoonlijkheden, begiftigd met een frisse en avontuurlijke benadering van muziek. Onder de noemer Jazz Factory programmeert de Verkadefabriek regelmatig bijzondere concerten in de altijd sfeervolle Clubzaal, en dat was afgelopen zondag niet anders. Het Belgische LABtrio zette een avontuurlijke show neer die je aandacht van begin tot eind vasthield. Invloeden van klassieke muziek, pop en elektronische muziek klonken door in de gelaagde jazz van het trio, wat het een bijzonder gelaagd geheel maakte.

LABtrio
Lander Gyselinck

Die verschillende invloeden zijn terug te voeren op de achtergronden van de bandleden. Drummer Lander Gyselinck, bassiste Anneleen Boehme en pianist Bram de Looze (nu weet je ook waar de naam LABtrio vandaan komt) spelen al twaalf jaar samen, maar hebben op hele verschillende plekken gestudeerd en gespeeld. Zo heeft Lander aan de New School for Jazz and Contemporary Music in New York gestudeerd, en heeft hij gebreakdancet. Ook drumt hij bij de experimentele jazzhiphopband STUFF. Als er tijdens het concert een stukje Usher voorbijkomt komt weet je wie er verantwoordelijk voor is. Lander: “Ik heb wel een zoetzemerig kantje, ja.”

LABtrio
Bram De Looze

Aan de andere kant (van het podium, maar ook qua stijl) zit pianist Bram, die de klassieke invloeden verzorgt, zoals bijvoorbeeld een eigen arrangement van het stuk Fugue van Bach. “Eigenlijk hebben we weinig aangepast, het zijn vooral accenten die we anders leggen,” aldus Bram. Toch voelt het tijdens het concert niet aan als zomaar een uitvoering van Bach, wat natuurlijk ook komt door de toevoeging van drums. Ten slotte hebben we Anneleen in het midden, die de twee uitersten naast haar probleemloos met haar bas aan elkaar lijmt. Naast LABtrio speelt en composeert ze ook voor kleinkunst en theater. Het maakt haar spel moeiteloos veelzijdig.

LABtrio
Anneleen Boehme

Het is mooi om te zien hoe die drie verschillende stijlen samensmelten tot iets compleet eigens, zeker als je bedenkt dat het trio in zijn twaalfjarig bestaan soms over verschillende landen verspreid zat. Anneleen: “Soms zien, of zelfs horen, we elkaar maanden niet, maar als we dan weer samenspelen is het altijd weer goed.” En dat was te zien in de Verkadefabriek. Klassieke pianomelodieën afgewisseld door grove drumbreaks, soundscape-achtige intro’s met bas en regentikjes op de drums en subtiele toetsenaccenten. Usher, Bach en Michael Sembello’s Maniac. Anneleen: “We hebben er zelfs over nagedacht om Britney Spears erin te doen. Hoe fouter hoe beter.”

Tekst: Jan Douwe Krist
Foto’s: Ronald Rijken

Sean Taylor

Sean Taylor is naast muzikant ook verteller

Ierse singer songwriter uit Londen trekt alle registers open

Sean Taylor is een Engelse singer songwriter uit Kilburn, London en schrijft bijna al zijn uitgebrachte songs zelf en begeleidt zich daarbij op gitaar en piano of soms op mondharmonica. Dat deed hij dan ook bij Blue Room Sessions in de Verkadefabriek op dinsdag 9 oktober.
Taylor opent het optreden met een bluesy Heartbreak Hotel op gitaar en dit doet hij toch wel heel opvallend, want toen ik ‘s middags op Spotify luisterde naar zijn muziek om te horen wat ik kon verwachten, vermoedde ik een zware avond. Zo kwam het echt over. Dat vermoeden was na het eerste nummer compleet verdwenen. Sean Taylor bespeelt zijn gitaar als een AK 47, heel luid en snel, hij zuigt je mee in zijn spel en zang.

De verteller Sean Taylor

Deze slideshow vereist JavaScript.

Sean Taylor is ook een verteller dus vertelt hij over Austin, Texas en over zijn helden Steve Ray Vaughn, Townes van Zandt en Lightnin’ Hopkins waar hij veel inspiratie uit haalt en vertaalt dat in zijn derde nummer Texas Boogie. Het vierde en vijfde nummer zijn van zijn nieuw uit te brengen CD. En hij brengt toch wat uit: dit is alweer het negende, waarin Sean Taylor in het eerste nummer Donald Trump op de hak neemt met Little Donnie het gaat over de kleine handjes van The Donald en waar hij die allemaal laat wapperen.

In het zesde nummer vertelt hij over zijn Ierse roots in Kilburn London, County Kilburn zoals ze het daar noemen naar de vele Ieren die daar wonen. Hij zingt over het cafe Billy Mulligan en begeleidt zich op piano. Het is een nummer over heimwee en hartzeer een beetje een emo nummertje, hij speelt niet alleen snel hij schakelt ook snel, het volgende nummer is een boogiewoogie op de piano Put On Your High Heel Sneekers.

Daarna verhaalt hij over zijn reizen door Europa, hij doet vijftien optredens in drie maanden en vier landen en belandt daardoor in het zuiden van Italië in een klein dorpje waar niemand Engels spreekt. Dan breekt hij één van zijn nagels en dat is als fingerpickin’ gitarist heel vervelend, maar hij slaagt erin het halve dorp te mobiliseren om zijn nagel gefixt te krijgen. Sean Taylor sluit de eerste set van de avond met een nummer van Skip James

Sean Taylor
Sean Taylor

Na de pauze opent Sean Taylor met gitaar en mondharmonica het lied Call nr. 49 over de ellende met drugs en drank. Daarna beurt hij ons weer op met The Optimist Blues – lives goes on you gotta be strong – even een cover er tussendoor Own My Soul To The Company Store van de oude Tennessee Ernie Ford. In zijn vrije tijd blijkt Taylor ook TV te kijken en wel naar de X-factor en schrijft daar een bijtend nummer over The Cruelty Of Man. De titel zegt genoeg.

Sean Taylor speelt ook op festivals en een van z’n laatste was er een waar van alles speelde folk/blues/rock/americana/hardcore/house/rave. Sean moest heel laat optreden – rond een uur of 2 s’ nachts – en alle aanwezigen waren onder invloed van allerlei pillen en andere opbeurende middelen. Hij gaf nu in een paar minuten een nummer ten beste dat door de zaal golfde. Fenomenaal. Hij zei dat hij op dat festival dat nummer 3 uur aan een stuk speelde als een soort rave.
Om ons weer een beetje tot rust te brengen zijn nummers zes – Other Side Of Hope – en zeven love songs waarin Sean Taylor het heeft over kittens en vrouwen. Dat laatste nummer bevestigt wat ik al een beetje aanvoel. Hier lijkt hij op Niels Lofgren als je een vergelijking wil maken, met die ietwat schuurpapier-achtige stem en die specifieke gitaar.

Sean Taylor
Sean Taylor uit Kilburn London, County Kilburn

In 2002 heeft Sean Taylor opgetreden op Glastonbury en zag daar Richie Havens [beroemd geworden door het legendarische festival Woodstock, red.] waar hij erg vol van was. Die man gaf hem energie en magic. Hij speelt dan ook Freedom, de snelste uitvoering die ik ooit heb gehoord met een ongelooflijke energie en zijn stem neigt ook een beetje naar Richie havens.
Gelukkig heeft Sean Taylor de leeftijd dat ie het cassettebandje nog heeft meegemaakt en vertelt hij over het gepiel met tape en potlood zodat alles weer strak in de cassette zit. Daar maakt hij dan weer een knap jazzy nummertje over. Daarna bezingt ie zijn eigen lot in Troubadour gevolgd door een door Lightnin’ Hopkins geïnspireerde blues over Black Hats, Black Shades en Diamond Teeth. Als laatste geeft Sean Taylor een medley van o.a .Ray Charles.
Zo tussendoor vertelt hij ons ook dat hij pas op 14-jarige leeftijd met gitaarlessen begon van een leraar die hem de basis leerde. Zijn tweede leraar was een oude punkgitarist. Toen viel alles op zijn plaats: dat geweldige gitaarspel dat had Sean Taylor van een ouwe punkgitarist. Prachtig toch.

De zaal was slechts half gevuld. De thuisblijvers hebben weer iets enerverends gemist.


Foto’s: Monique Nuijten

Amanda Anne Platt & The Honeycutters echte countryband

Songs vanuit het hart van de Amerikaanse Midlands

Amanda Anne Platt & The Honeycutters traden op 25 september in de Clubzaal van de Verkadefabriek in het kader van de Blue Room Sessions. Het werd een onvervalste country avond: een zangeres met een heldere stem omringd door vakmuzikanten en songs die je raken.

Amanda Anne Platt & The Honeycutters

Amanda Anne Platt
Amanda Anne Platt & The Honeycutters

De band begint strak met drie uptempo country nummers met een heldere Amanda Platt en een straf ondersteunende Honeycutters. Want dat is wat de band speelt; het is een echte country-band met hier en daar een rauw randje tegen de country-rock aan. Of is het Americana in de beste zin van het woord?  Amanda heeft een mooie heldere stem en begeleidt zichzelf op gitaar. Ze schrijft haar eigen nummers en is het middelpunt van de band. Maar de echte gitarist is Matt Smith die haar voortreffelijk ondersteunt met pedalsteel en gitaar, in dit geval een heuse Stratocaster.

Amanda Anne Platt kan nummers zowel vanuit haar eigen perspectief schrijven als vanuit de ogen van een ander. Een goed bijvoorbeeld is dat van een vrouw die al 42 jaar getrouwd is met dezelfde man, die stervende is, en zij dat prachtig neerzet in Learning How To Love Him. Of – ook zo tragisch – over een vrouw die na verlies van man en baan, met haar kinderen terugkeert naar het stukje land van de familie in Indiana (Eden) en daar haar leven probeert op te pakken.

Deze slideshow vereist JavaScript.

In het vierde nummer neemt Amanda Anne Platt wat gas terug met het prachtige nummer When Bitter Met Sweet, en met Eden vertelt ze over een alleenstaande moeder die probeert haar brood te verdienen voor haar familie in het hart van Indiana, waar de boerderijen op hol zijn geslagen en zij zich voortbeweegt op een manier die herinnert aan het beste van Mary Chapin Carpenter terwijl ze zingt ‘Alsjeblieft, laat me terug naar binnen de tuin. Ik zal niets eten dat van die verdomde boom is gevallen’. Dat is één van de leitmotieven van Amanda Anne Platt en haar band.
Veel songs gaan over de Amerikaanse Midlands waar zij en haar band veel door heen reizen, maar ook zingt Platt over de gevoelens van het hart, namelijk geliefden, rouw, ouder worden, seizoenen, weggaan en zowat de meeste andere emoties die we allemaal op een bepaald moment delen.

Tweede set

Amanda Anne Platt & The Honeycutters echte countryband
Amanda Anne Platt

De tweede set begon met een tweetal solo gezongen songs waaronder Holy One en Angoline. Deze nam Amanda Anne Platt solo live op bij vrienden omdat ze het geld voor een opnamestudio niet bezat en de vrienden moesten hard klappen op het eind zodat het leek of ze een live album aan het maken waren. Daarna nam ze ons mee naar haar favoriete seizoen, de herfst, met Summerchild die overgaat in de slow wals Telefonwires.
Daarna volgde het titelnummer van haar derde album en nog enkele nummers waar de melancholie vanaf druipt en geeft ze als slot en heel mooi, driestemmig nummer begeleid door haar bassist op gitaar.

Amanda Anne Platt & The Honeycutters echte countryband
Amanda geflankeerd door Kevin Williams en Rick Cooper

Als ultieme toegift zingt Amanda Anne Platt het legendarische Halleluia van Leonard Cohen van een heel goed gespeeld concert met een hechte basis en een vooral een niet al te veel opvallende Kevin Williams als pianist maar die toch alle gaatjes heel mooi invulde. Terugblikkend was het een heel goed concert en dat voor een goed gevulde maar zeker niet uitverkochte zaal. Wat jammer is, want Amanda Anne Platt & The Honeycutters verdienen dat zeker en de wegblijvers hebben hier zeker een goed optreden aan gemist.
Eind september vliegen Amanda Anne Platt en band terug naar de USA om daar aan een toernee te beginnen zoals in The Grey Eagle in Ashville in de staat North Carolina.

De band bestaat uit Amanda Anne Platt die zichzelf begeleidt op gitaar
Kevin Williams op piano/keys
Matt Smith op pedalsteel en stratocaster
Rick Cooper op bass
Evans Martin op drums


Fotografie: Wies Luijtelaar en Monique Nuijten

Martha Fields

Martha Fields in The Blue Room Sessions

Texas Martha is puur Americana met Franse slag

Martha Fields aka Texas Martha is een Texaanse zangeres uit de country & bluegrass stal, geboren in de Appalachen die momenteel met een uitstekende band op tournee is in Europa. Ze begon al heel jong met het zingen van bluegrass en country (bij moeder op schoot) dus het zit wel een beetje in haar bloed. Ze leerde zich zelf gitaar te spelen en trad tijdens haar carrière onder andere op met Ricky Skaggs en Merle Travis.

Martha Fields
Martha Fields – ©Wies Luijtelaar

Martha Fields speelt niet alleen bluegrass en country maar ook een mix van folk, blues en rock ’n roll. Haar repertoire bestaat grotendeels uit eigen geschreven nummers en daar legt zij haar hart en ziel in. Ze zingt deze met een authentieke en gevoelige stem en is daarmee in staat je mee te nemen op een reis door het zuiden van de Verengde Staten.
Met verschillende prijzen reeds op haar naam, heeft ze al verscheidene tours door Europa achter de rug. Het concert op dinsdag 4 september in The Blue Room Sessions in de Clubzaal van de Verkadefabriek is inmiddels haar vierde optreden in Nederland waaronder o.a. Nijmegen en Schiedam. Haar discografie bestaat inmiddels uit drie CD’s genaamd Dancing Shadows, Southern White Lies en Long Way From Home.

Texas Martha & Band
Laten we eerst haar band voorstellen die volledig uit Fransen bestaat. Martha Fields woont momenteel voor het grootse gedeelte van het jaar in Bordeaux, Frankrijk. Je zou bijna kunnen spreken van The Bordeaux Blues of country met een Franse inslag. Dus, op dobro en mandoline Manu Bertrand; Urbain Lambert op elektrische gitaar en Serge Samyn op staande bas.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Voor een goedgevulde Clubzaal in de Verkade Fabriek opent Martha Fields met een paar nummers van haar laatste CD Dancing Shadows, o.a. Dancing Shadows, Demona en Johanna.
Martha Fields begeleidt zichzelf op gitaar, maar de echte gitaristen staan links en rechts van haar. Deze jongens begeleiden haar tijdens het concert op de dobro die hij bespeelt als een slide gitaar en elektrische gitaar in een mooie balans die het hele concert in balans houdt. De bassplayer is van het soort ‘He never says much, he play the bass’.

Martha wisselt haar concert af met country en bluegrass en ballads. Haar al jaren gevormde stem wisselt moeiteloos tussen deze genres en altijd ligt die verscholen snik op de loer, even haar stem verheffen in een bluegrass als Hardtime of in een mooie ballad als Johanna en die snik die trekt je naar binnen in de Appalachen in de Southern Country States.
Martha Fields zingt eigen geschreven repertoire maar had toch voor haar favoriet Janis Joplin een door haar geschreven nummer in petto, een door drank en leed gelardeerde What Good Can Drinkin Do maar mooi gebracht en weer gestut door de dobro en elektrische gitaar.

De eerste helft van het concert rond ze af met een ballad Where The Red Grass Grows en een heel fraai a capella gezongen Indian Song. En daarna een uptempo song Hilbilly Bop. Het publiek is tot dan toe weinig toeschietelijk in haar verzoeken om mee te klappen, misschien is dat de reden om een whiskey in één teug leeg te drinken.

Martha Fields in The Blue Room Sessions
Martha Fields & Band in The Blue Room Sessions – ©Wies Luijtelaar

Na de pauze vertelt Martha Fields over haar achtergrond die bepaald wordt door haar Cherokee voorouders van moeders kant en dat wordt bezongen in het vrolijke uptempo Maxine. Daarna laat ze zien over een groot repertoire te beschikken en dit goed ten uitvoer kan brengen. Ze neemt ze ons mee in de meeste facetten die ze beheerst. Eerst een early bluegrass nummer Southern White Lies en early countryblues Koko Me Baby en daarna een gospel What Are They Doing In Heaven en een boogiewoogie Born To Boogie en toch weer die gevoelige ballads om te eindigen in een Hillibilly song.

Als toegift na een verdiend applaus speelt Martha Fields en haar band de traditional When The Saints Go Marchin’ In die uitmondt in een polonaise vooropgegaan door Martha herself gevolgd door merendeels vrouwelijke toeschouwers en haar band. Eindelijk levert ook het publiek zijn bijdrage aan dit zeer geslaagde concert. Hulde aan Martha Fields & Band.


Foto’s: Wies Luijtelaar
Met dank aan The Blue Room Sessions