Doug MacLeod

Doug MacLeod trapt het nieuwe BRS seizoen af

Traditionele bluesmuzikant met mooie songteksten en een groot arsenaal aan verhalen

Het is aan blues-coryfee, singer songwriter en ’teacher’ Doug MacLeod  om het concertseizoen 2023-2024 van Blue Room Sessions (BRS) af te trappen. Country, blues, country-blues, uitgevoerd door slechts één man en één gitaar en tóch klinkt het of er zich meerdere artiesten op het podium bevinden.

Doug MacLeod

Doug MacLeod
Doug MacLeod

Het nieuwe seizoen is goed begonnen met een indrukwekkend en uitverkocht optreden van blues-coryfee, singer songwriter en ’teacher’ Doug MacLeod (New York 1946). Hij staat bekend om zijn soulvolle en expressieve stijl van akoestische blues, zijn expressieve gitaarstijl en mooie teksten.

De soundcheck neemt vanavond slechts drie minuten in beslag. “The sound is great” of iets van die strekking roept hij tegen geluidstechnicus Stephan, die nog nooit zo snel klaar was. Maar al is dit de kortste soundcheck ever, het concert is kwalitatief van hoog niveau.

Slechts één man en één gitaar en tóch klinkt het of er zich meerdere artiesten op het podium bevinden.

persoonlijke verhalen
persoonlijke verhalen

Geroutineerde Doug put net als de vorige keer uit een groot aantal persoonlijke verhalen uit zijn lange repertoire. Elk nummer wordt dan ook uitgebreid ingeleid. Hij start met Long Black Train, al tappend met zijn glanzende sierlijke schoenen.

Het tweede nummer Dubb’s Talking Dissapointment Blues wordt ingeleid met een grappig beeld van een mee naar huis genomen ‘date’ die zich langzaam ontdoet van alles wat hem aanvankelijk in haar aantrok. Eerst verdwijnen de valse wimpers, pruik, jarretels, gebit en nog meer zaken.

Toen ze “I’m ready” riep was Doug weg, dook in de kast tot ze sliep. Volgens onze vaste gast Gerard Kooijman kon of wilde Doug‘s vriend en leermeester George ‘Harmonica’ Smith hem geen Doug noemen, maar Dubb, vandaar de titel.

Doug MacLeod
Dubb

Van het album A Soul To Claim speelt hij de titelsong. De intro doet mij aan Tony Joe White’s Polk Salad Annie denken. Plaquemine wordt ingeleid met het relaas over Hall Of Fame member Bruce Bromberg, producer van o.a. het succesvolle album van Robert Cray, die daar overigens erg rijk van werd. Het rustige Cold Rain worden mooi begeleid met slide.

Het laatste nummer van de eerste set is Horse With No Rider, eveneens geïnspireerd door bovengenoemde George ‘Harmonica’ Smith die vaak op zijn veranda zat en tijdens volle maan een paard zonder ruiter zag, wat staat voor de dood.

Tweede set

Blue Room Sessions
deltablues

Sterk ‘delta-achtig’ intro en bijna overslaande stem tijdens Plowing Mule. Na I’m Gone volgt Roll Like A River voorafgegaan door een verhaal over besluiteloosheid. MacLeod, tot drie keer toe terugkerend naar St.Louis, zittend op een boomstam aan de Mississippi rivier, mijmerend of hij ‘in the navy’ zou gaan of niet (uiteindelijk werd het vier jaar zonder ooit op een schip te varen).

Muzikant worden ja dan nee. Gaan trouwen of niet. Mooi verhaal en nummer (zie onder)*. Aan het einde het indrukwekkende The Night of The Devil’s Road inclusief een ‘Ry Cooder’ intro.

Het gaat te ver om alle door mij genoteerde verhalen te vermelden maar het zijn er veel en vaak heel beeldend en vermakelijk verteld.

Doug MacLeod, die al vele awards won, is naast een begenadigd (slide) gitarist, ook een rasartiest met een fraaie zangstijl, soms half vertellend-half zingend en behept met een goed gevoel voor humor.

hoge opkomst
hoge opkomst BRS

Dat hij een grote schare fans heeft blijkt uit de hoge opkomst en het wederom muisstille geboeide publiek. Mooi eerste concert van een hopelijk succesvol nieuw seizoen


Setlist Doug MacLeod:

Long Black Train, Dubb’s Talking Dissapointment Blues, Soul To Claim, Plaquemine, Cold Rain, Horse With No Rider

Tweede set: Plowing Mule, I’m Gone, Roll Like A River, Big City Woman, Money Talks, Smokey Nights, The Night Of The Devil’s Road.

*Gefilmd door Monique en te zien op YouTube.

Tekst Recensie: Wies Luijtelaar
Fotografie: Wies Luijtelaar | Monique Nuijten

Bard Edrington V

Bard Edrington V & Band helemaal op elkaar ingespeeld

Geschiedenis en de liefde voor de natuur zijn grote inspiratiebronnen voor het schrijven van zijn nummers

Paul Sax is door Ad van der Laan gevraagd om als gastrecensent verslag te doen van het concert van Bard Edrington V & Band. Hij vervangt de door een arm/schouderbreuk afwezige Wies Luijtelaar. Alvorens daarover te schrijven, wil hij allereerst hier van de gelegenheid gebruik maken, wat voor een groot goed dit soort luisterpodia zijn zoals de Blue Room Sessions in de vertrouwde Verkadefabriek. Paul is werkzaam bij het Koning Willem I College.

Bard Edrington V & Band

Bard Edrington V
Bard Edrington V

Het is sowieso een genot, dat mensen naar muziek komen om te luisteren (en niet er door heen te praten etc.). Gisteren was ik nog bij een ‘echt’ huiskamerconcert in Zuidoosterbeemster met 40 zitplaatsen. Op tal van plaatsen zijn gelukkig dit soort gelegenheden, waarbij zowel de optredende artiesten als het publiek zeer mee in hun sas zijn. Zoiets simpels als luisteren naar muziek is helaas niet overal zo. In de grotere zalen met meer publiek erger je je vaak aan het gebrek aan belangstelling voor de muziek, die wordt gemaakt.

Bard Edrington V
Bard Edrington V & Band

En de Blue Room Sessions past helemaal in de traditie van een huiskamerconcert in een mooie zaal waarbij de stoelen en tafeltjes het huiskamergevoel weerspiegelen en iedereen komt om te luisteren naar de muziek en de verhalen tussendoor van de optredende muzikanten. En van alle muzikanten hoor je tijdens en na het concert steevast hoe fijn zij het vinden om voor zo’n publiek op te treden.

Het is de tweede keer dat Bard Edrington V onze zaal betreedt, nu als hoofdact, drie jaar geleden als lid van de band van Boris McCutcheon & the Saltlicks. En dan ook nog eens in een uitverkocht huis.

En Bard is trots. Trots op zijn naam, hij is de vijfde generatie van Edrington en heeft een zoon van 15, die als Edrington VI door het leven gaat. Het verklaart mede waarom geschiedenis in het algemeen hem inspireert bij het schrijven van nummers.

Preacherman

Deze slideshow vereist JavaScript.

Naast Bard met zijn uiterlijk als een soort van preacherman van twee meter lang met bijpassende imponerende baard en een karakteristieke hoed, lijkt de bassist en engineer Bill Palmer zo te zijn weggelopen uit de openingsscène van de in mijn ogen beste Western film aller tijden, “Once upon a time in the West”, terwijl zijn broer Jim zich een heel ander image heeft aangemeten met een gebreide muts en tenslotte last but not least de violiste en tweede stem Karina Wilson.

De groep is helemaal op elkaar ingespeeld, de gebroeders ritme sectie zorgt voor een perfecte basis waarop Bard maar vooral Karina regelmatig op haar viool kan soleren, wat de songs een mooie dynamiek geeft. Op het album Two days in Terlingua speelt ook nog een pedal steel mee en dat maakt het helemaal af. Helaas was die er dit keer niet bij. Dit album heeft hij precies drie jaar geleden in twee dagen tijd opgenomen een verweerd, houten leegstaand kerkje in de uitermate dun bevolkte Chihuahua woestijn, zonder overdubs en klinkt prachtig.

Grappig detail is dat het nummer Two Days In Terlingua er niet op staat, omdat hij dit later geschreven heeft en op zijn laatste album Burn You Up staat!

Nog een groot voordeel van dit soort concerten is, dat de artiesten vooraf uitleggen waar het lied over gaat of hoe het tot stand is gekomen. Zo vertelt Bard dat het lied Bard And The Bears gebaseerd is op een waar gebeurd verhaal. Zijn zoon Bard Edrington VI was de rivier bij het huis overgestoken, terwijl Bard zelf lekker in een hangmat lag te luieren. In paniek kwam de zoon terug naar huis gerend, want hij had iets horen ritselen in de bosjes. Samen gingen ze op nader onderzoek uit en er bleken twee beren los rond te lopen.

Bij het intro van Fire and Rain grapte Bard, dat James Taylor dit had willen schrijven. Maar Bard zijn lied met dezelfde titel is niet te vergelijken met die van James. Beide songs zijn mooi en origineel.

Blue Room Sessions
donkere, desolate verhalen

Hij leeft momenteel in Santa Fé, New Mexico, in een landschap dat erg doet denken aan de serie Breaking Bad. Naast zijn passie voor de natuur, dat veel inspiratie geeft voor diverse songs, heeft Bard ook grote belangstelling voor geschiedenis. Zo heeft hij onder andere twee mooie gedichten van zijn oma op muziek gezet. Bard heeft een uiterst geschikte stem voor zijn verhalende teksten en in zijn timbre huist een gesmoorde snik om die vaak donkere, desolate verhalen geloofwaardig over te brengen.

Naast alle eigen nummers was er een cover van het door Townes van Zandt geschreven Pancho & Lefty, waarbij bassist Jim de lead vocals verzorgde. Een hele mooie uitvoering van deze klassieker.


Setlist: Sand And Gravel – Two Days In Terlingua – Bard And The Bears – Dog Tags 1942 – Mango Tree – Maidenhair – Fire And Rain – Property Lines – Burn You Up – Ramblin’ Kind – Whiskey – Wilding Robby – Masterpiece – Taos Lightning – Die Into It – Back Roads Of My Mind – Pancho & Lefty – All I Can Do – Take Three Breaths

Tekst: Paul Sax
Fotografie: Arnold Ligtvoet

The Dashboard Danglers

The Dashboard Danglers heerlijke country-pop mix

Country-pop en Americana van de Nederlandse Westkust in authentieke Nashville stijl

Aan het eind van de show van The Dashboard Danglers vertelt oprichter/bandleider Jaco van der Steen dat hij zangeres Rebecca Bakker een paar jaar geleden uitnodigde om ergens in een schuurtje wat te gaan jammen. Dat beviel goed. Zo goed dat Jaco verder om zich heen keek en uitkwam bij bassist Martin Bakker (Gruppo Sportivo, Jan Rot, Jango Edwards, Nits) en drummer Leon Klaasse (Sweet D’Buster en Powerplay). De gitarist van de band werd Marcel de Groot met wiens vader, Boudewijn,  Jaco reeds samenwerkte. Dié nieuwe band met déze topmuzikanten staat dinsdag 17 januari op het programma van Blue Room Sessions.

The Dashboard Danglers

The Dashboard Danglers
The Dashboard Danglers – ©Gerard Monté

“Er gaat een misverstand rond dat wij een coverband zijn. Dat zijn wij zeker niet!” Met een lach veegt Jaco deze aantijging van tafel. Toch zie ik om mij heen dat covers meer bijval krijgen en ook ik ontkom ik er niet aan. Ik tap automatisch mee met mijn voeten.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Openingsnummer is Burning Down Paradise, een eigen nummer. Het tweede nummer Islands in the Stream van Dolly Parton en Kenny Rogers, daar kan je gewoon niet niet meezingen. Dat gaat vanzelf. De uitvoering spreekt mij trouwens meer aan dan het origineel want meer up-tempo en krachtiger van zang. Dan volgt de evergreen On The Road Again van good ol’ Willie Nelson en gaan de voetjes van de grond.

 Country duet
Duet Martin en Marcel – ©Ronald Rijken

Hierna Lay Down Sally van Eric Clapton en de eigen nummers Days Gone By, Turning Pages, Hollywood Blizzard en Dead Man Walking met teksten van Boudewijn de Groot. The Dashboard Danglers zijn absoluut geen coverband. Het eigen werk staat als een huis. Vooral de vocalen van Rebecca Bakker geven je het ‘Nashville’ gevoel. Een typische country stem in de beste traditie. Wat ook bijzonder is, is dat alle bandleden kunnen zingen zoals het duet van Martin Bakker en Marcel de Groot (in de tweede set).

The Dashboard Danglers
Nashville gevoel – ©Gerard Monté

Tweede set
De tweede set begint met twee duetten van Jaco en Rebecca, If I Needed You en Rocking Years (Dolly Parton en  Ricky Van Shelton). Ik ben dol op country duetten want in dit ondermaanse wordt het menselijk lief en leed in geen ander genre beter verwoord. Hierna de prachtige cover van Long May You Run van Neil Young waarin Rebecca alles eruit haalt.

Why Not Me van The Judds wordt net zo aanstekelijk door Rebecca gebracht. Er wordt meegeklapt en flink met het refrein meegezongen en als It’s So Easy van Linda Rondstadt wordt ingezet, ben ik helemaal om. Van mij mag deze band gerust een cover album uitbrengen. Poor House van Traveling Wilburys doet daar nog een schepje bovenop.

The Dasboard Danglers
Country Roads – ©Ronald Rijken

Monster, What A Party, Keep On Dangling zijn weer eigen werk. What A Party is geschreven tijdens corona in de hoop dat erna weer gefeest kan worden. Ja, dus. Keep On Dangling is een lekkere uptight polka nummer, als een soort muzikale slogan: wij zijn The Dasboard Danglers! Slotnummer is Country Roads van John Denver dat geheel akoestisch met een speciale microfoon wordt gespeeld. De lichten worden gedimd en de band schaart zich achter die microfoon. Een mooi gedragen sfeer ter afsluiting.


Setlist The Dashboard Danglers
set 1: Burning Down Paradise, Islands in the Stream, On The Road Again, Lay Down Sally, Days Gone By, Turning Pages, Hollywood Blizzard, Gone Gone Gone, Guilty, Dead Man Walking
set 2: If I Needed You, Rocking Years, Long May You Run, Simple As That, Why Not Me, It’s So Easy, Poor House, Can We Ever Be Friends, Monster, What A Party, Keep On Dangling, Country Roads

Website The Dashboard Danglers

Fotografie: Gerard Monté

Dieter van der Westen band

Dieter van der Westen band heropent concertjaar

Hoop op een positief tijdperk mondt uit in het nieuwe album The Sun Will Rise Again

Na een lange tijd van podium-stilte is het een groot genoegen dit concertjaar in te luiden met de zeskoppige Dieter van der Westen band. Omdat Blue Room Sessions helaas niet meer gasten mag ontvangen zijn 40 personen getuige van een achteraf geweldig optreden. Veel tijd om tussendoor te praten is er niet als je om kwart voor tien moet stoppen. De band wil dan ook zo snel mogelijk beginnen…

Zo’n concert-loze periode heeft, aldus Dieter, ook voordelen want deze tijd is goed benut met het schrijven van een aantal Americana en folksongs die resulteerden in een album, samen met broer Eric; The Sun Will Rise again. Hiermee willen de broers gewicht geven aan een nieuw positief tijdperk.

Dieter van der Westen band

Dieter van der Westen band
Dieter van der Westen band

De band start met Driving Home van het album Me and You uit 2018. Met een mooi intro op viool van Mirte de Graaff. The Sun Will Rise Again is de titelsong van het laatste album. En voor “de vrouw met wie ik ga trouwen” het nummer Sometimes, mooi begeleid op mondharmonica. Save My Memories is geschreven voor een overleden vriend. En Old Oak Tree is elk concert een must voor moeder Van der Westen.

Tweede set

Dieter van der Westen band
African percussion

Deze start met Come Come Come. Sfeervol moment als van Straalen vooraan op het podium gezeten een kleurrijk Afrikaans percussie instrument bespeelt.

Na een aantal concerten van deze band te hebben bijgewoond klinkt het deze keer weer anders. Meer country, folk en een beetje Harry Muskee met een onvervalst blues nummer Stranger, mooi samen gezongen met broer Eric. De aanstekelijke nieuwe single Homeward Bound wordt aangekondigd als heimwee naar dansen en zo klinkt het ook. Als toegift de eveneens aanstekelijke country & western traditional Jessie James.

Opvallend goede muzikanten

Deze slideshow vereist JavaScript.

Dieter begeleidt zichzelf op gitaar, speelt mondharmonica en beschikt over een warme overtuigende zangstem die in Gave My Soul zelfs klinkt als Neil Young. Zowel Raams als Abbel maken aan de linkerzijde van het podium veel indruk met hun professionele spel op diverse gitaren en banjo. Eric van der Westen liet deze keer de grote contrabas thuis maar is zowel met zang als basgitaar een stille kracht, verdekt opgesteld achter op het podium en nauwelijks te vangen met de camera. Nog virtuozer dan voorheen speelt violiste Mirte de Graaff. Zij beschikt over een mooie stem die past bij de zang van de heren.

Conclusie; een fantastische avond met een enthousiast publiek en een uiterst sympathieke band.


De band

  • Dieter van der Westen – zang, gitaar en mondharmonica
  • Eric van der Westen op bas en zang
  • Mirte de Graaff op viool en zang
  • Gijs Anders van Straalen op drums
  • Aron Raams (Gare du Nord) op Gretsch en Gibson gitaar
  • Joost Abbel op resonatorgitaar, banjo

De andere heren staan overigens garant voor fraaie backing vocals.

Setlist: Driving Home, From Dusk Till Dawn, The Sun Will Rise Again, Sometimes, Save My Memories, For The Lost Ones, Old Oak Tree. Tweede set: Come Come Come, Me and You, Lay Me Down, The Days Go By, Stranger, Gave My Soul, Homeward Bound, Jesse James


Fotografie: Momique Nuijten en Wies Luijtelaar
Coverfoto: Monique Nuijten

Smal Water

Smal Water & Moonshine Brigade in Duketown Spirit

Bossche Brouwers omgetoverd tot een echte honky-tonk met dixie delta blues en outlaw country

Nitty gritty delta blues van Smal Water en outlaw bluegrass/country van Moonshine Brigade staan vanmiddag op het programma van Brouwpodium Bossche Brouwers aan de Vaart. Een welkome matinee op deze bewolkte en saaie zondagmiddag. Smal Water uit Arnhem begint rond halfdrie en Moonshine Brigade uit Den Bosch staat om halfvijf gepland.

Smal Water
Smal Water
Smal Water – Dennis van de Water en Matthijs Smal

Voor aanvang van de set spreek ik Dennis van de Water aan en vraag hem over het verhaal achter de naam van de band, Smal Water.

“Oh, daar zit niks achter. Ik heet Van de Water met mijn achternaam en de zanger/gitarist heet Matthijs Smal. Water, Smal, Smal Water. Zodoende.”

Meer down to earth kun je het niet krijgen en deze aardsheid is ook te horen in de muziek van dit Arnhems duo. Basic, nitty gritty country, geen poespas: drums, gitaar (een resonator) en vocals. Zelf omschrijven zij hun muziek als ‘vuige dixie-delta-country blues’.

Het openingsnummer De sop is op zegt genoeg en dat is het unieke aan Smal Water. We hebben hier te maken met een Nederlandstalige country band.

“Daar zijn er niet veel van,” zeg ik tegen Matthijs na afloop van hun set. “Klopt. Ik maakte eerst Engelstalige nummers maar dat voelde niet goed. Ik kon minder spelen met de tekst. Dat kan ik in het Nederlands wel.” Dutch country als echte subgenre.

Matthijs heeft een krachtige stem, een waardevol vermogen dat past bij de nummers zoals Huil niet, ik lach of Drank & Rol – dat laatste wordt met grote van het publiek instemming onthaald. Het ritme van de songs wijkt niet veel van elkaar af. Lekker up tempo en de keuze om borstels te gebruiken in plaats van drumsticks ligt eigenlijk voor de hand. Het zou ook zomaar een washboard kunnen zijn, om het country gevoel completer te maken. En dat sentiment bereiken deze twee mannen absoluut gezien de reacties uit het publiek.

Het café begint inmiddels vol te lopen want de tweede band van deze zondag matinee, Moonshine Brigade, kent een schaar trouwe fans.

Moonshine Brigade

Deze slideshow vereist JavaScript.

Wat jaartjes geleden zag ik Moonshine Brigade op de Parade tijdens het Bosch Winterparadijs. Ik herinner me dat ze toen heel rustige nummers speelden. Had waarschijnlijk te maken met de algehele Kerstsfeer en dat er veel gezinnen met jonge kinderen rondliepen. Outlaw country was toen misschien niet op zijn plaats. Maar deze zondagmiddag, hier bij de Bossche Brouwers,  gaan alle registers open, geen scrupules. Go4it.

Roll in my sweet baby’s arms is een mooie binnenkomer. Een klassiek opgebouwde bluegrass met het getokkel van Willem op zijn banjo en Arie op de mandoline. Later zal hij die vervangen door een elektrische gitaar. Paul op de contrabas heeft de lead vocal en de anderen zingen lekker het refrein mee.

Cocaïne Blues, Drink to the dead, Moonshine Brigade en de cover van Dolly Parton’s Jolene gaan in één moeite door. De band komt lekker op stoom en Arie wisselt zijn mandoline voor een witte elektrische gitaar. De band krijgt meer volume door dat instrument. Het is nu minder zuiver bluegrass maar who cares? Het is nu bluegrass met een rauw randje.

Moonshine Brigade
Willem en Paul

De single Voodoo Lady kan natuurlijk niet ontbreken deze middag, gevolgd door Cotton Fields dat ook op Spotify staat. Bij de drie laatste nummers Rumors of War, No country for old men en Gravelroad neemt Willem de lead vocal wat meer over en doet dat niet onverdienstelijk. Hij heeft meer volume in zijn stem dan Paul die ook nasaler zingt. Als toegift besluit Moonshine Brigade met een cover van Sloop John B van The Beach Boys.

Een fijne zondagmiddag wordt afgesloten met twee bands die elkaar kunnen vinden in de muziek uit de Deep South, de blues en bluegrass, en elkaar als zodanig complementeren.

Duketown Spirit

Duketown Spirit
Duketown Spirit

Bij de ingang naast de PA hebben de Bossche Stokers een geïmproviseerd barretje ingericht waarop ze hun ketelbrouwsels in stoere flessen gebotteld uitstallen. Music & moonshine liquor zijn onlosmakelijk aan elkaar verbonden.

 

Matt Harlan

Matt Harlan sympathieke troubadour en tekstkunstenaar

Speelt mooie intro's op gitaar en komt met vaak vindingrijke teksten

Matt Harlan kon op de valreep naar Nederland komen. Nét na zijn vertrek werden de nieuwe quarantaine- maatregelen voor Amerika van kracht. “Is this for real?” vraagt Harlan zich dan ook verbaasd af, doelend op de ‘crazy times’ na een gedwongen muzikale pauze van anderhalf jaar.

Matt Harlan

Matt Harlan
Matt Harlan

Gelukkig geen twee concerten, maar weer een volle clubzaal. Op het podium staan alleen een gitaar en een microfoon. Toch weet Harlan hiermee het publiek de gehele avond te boeien. De man achter mij ziet hem deze week zelfs voor de derde keer. Harlan heeft een warm stemgeluid.

Wat gedurende de avond opvalt zijn de mooie intro’s op gitaar en zijn vaak vindingrijke teksten. Zo ook in het eerste nummer What We Saw van zijn laatste album Best Beasts. In The Dark is de titelsong van het gelijknamige album dat hij samen met Rachel Jones in 2016 uitbracht. Low Pressure gaat over storm, ontij en stroomuitval…”God calling from the sky —we’re all the same color when the water’s this high”.

Tijdens Warm November zegt Harlan dat de zaal ‘feels like home’ en hij zou ons allemaal wel willen omhelzen in een ‘big familiar vibe’. Melancholie klinkt door in de ballad Catching On. Het laatste nummer voor de pauze Best Beasts is de vlotte titelsong van zijn laatste album waarin hij de sinds 2016 sterk toegenomen tegenstelling onder de bevolking aankaart.

Tweede set

Matt Harlan
‘weird songs’

Na Like Lightning komt een, volgens Harlan, ‘weird songs’ met herinneringen aan K&W (de naam van een cafetaria-keten van homestyle Southern comfort food). Hoewel hij nooit in een vrachtwagen reed noemt Harlan dit zijn ’truck drivers song’.

Sinds een goede vriend overleed kijkt Harlan op een bewolkte dag naar boven. Op zo’n dag voelt hij dat zijn ‘buddy’ uit de hemel op hem neerkijkt. Voor hem schreef hij het gevoelige Looking At The Sky.

Rond 2014 zat hij ook al in een lockdown. Maar dan in een, naar eigen zeggen, verschrikkelijk hotel in Nashville. Dit leidde tot de song Raven Hotel. Omdat hij het nummer zelf zo mooi vond, werd dit ook de naam van het album, waar ook het veelzeggende Half Developed Song op staat.

Matt Harlan
Matt Harlan about Mozart

Volgens Harlan zit het tegenwoordig wel goed met zijn liefdesleven. In Skinny Trees in Mississippi lijkt dit echter niet vanzelfsprekend. “Love is like a fast car on the highway, Breaking down on you all unaware. Some times you have to pull it to the shoulder. You gotta slow it down to make a few repairs”.

Na zo’n 20 nummers klinkt de allerlaatste song Mozart met de memorabele tekst: “Mozart will always be Mozart, just like disco will always be dead”. Het is maar dat u het weet!


Over Matt Harlan:
Geboren in Webster, Texas en later woonachtig in San Antonio en Houston. Gelukkig getrouwd (voor de tweede keer) en vader van een dochter. Zijn muziek bevindt zich tussen country en folk. In 2010 bracht hij zijn eerste album Tips & Compliments uit, daarna volgden Bow & Be Simple, Raven Hotel, In The Dark en Best Beasts. Dit laatste album kreeg ook in ons land zeer lovende recensies.

Best Beasts

Set List: What We Saw (Best Beasts), In The Dark (In The Dark), Low Pressure (Best Beasts), Old Spanish Moss (Raven Hotel), Warm November (Tips & Compliments), Catching On (Best Beasts), Second Gear (Raven Hotel), Best Beasts (Best Beasts).
2e Set: Like Lightning (Best Beasts), Walter (Tips & Compliments), K&W (Best Beasts), Looking at The Sky, Half Developed Song (Raven Hotel), Raven Hotel (Raven Hotel), Riding With The wind (Raven Hotel), Heavy Steal (Best Beasts), Mozart (In The Dark)


Fotografie: Monique Nuijten en Wies Luijtelaar

Texas Martha

Fijn meedeinen met Texas Martha en haar vrienden

Gepassioneerde Texaanse muziek zorgt voor goede sfeer ondanks de versoberde omstandigheden

Als Martha Fields, aka Texas Martha, met haar band optreedt kijken wij daar altijd naar uit. Warme, gezellige mensen die we intussen als vrienden beschouwen. In 2018 was ze bij The Blue Room Sessions met haar volledige band, maar vanavond met de mannen waar ze al vijf jaar mee optreedt, Manu Bertrand “Frankrijks beste dobro-banjo- en mandolinespeler” en Urbain Lambert, gitarist op Gretch en Fender.

Texas Martha

Texas Martha
Martha Fields aka Texas Martha, Manu Bertrand en Urbain Lambert

De helft van het jaar woont Martha Fields in Frankrijk, maar haar roots liggen in Texas of eigenlijk meer nog in het Appalachengebied van Kentucky en West-Virginia. Haar songs zijn vanavond weer doorspekt met verhalen over haar Cherokee voorouders.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Texas Marha en haar twee vrienden vangen aan met Paris To Austin van het veelzijdige album Dancing Shadows dat ze ‘straight from the heart’ schreef in 2018. Ze gooit er vanavond zelfs wat Bossche termen doorheen. Na de mooi driestemmig gezongen bluegrass ‘feminist song’ Fare Thee Well Blues refereert Martha vervolgens aan haar familie met een ‘song for peace’ getiteld Demona, de naam van haar nicht wier echtgenoot Hale sneuvelde in Normandie.

Texas Martha
Blue Room Sessions

Met haar moeder schreef Martha Fields Hard Times (album Southern White Lies 2016) een vlotte Hillbilly song. Van Honky Tonk over naar een cover van een andere Texaanse, Janis Joplin, het dorstige What Good Can Drinking Do. “Gimme Whiskey, gimme Bourbon, gimme Gin….is wel wat lastig nu de bar gesloten is.

Het sfeervolle Where The Red Grass Grows gaat over Cherokees die in de 18e eeuw gedwongen moesten verhuizen naar een reservaat in Oklahoma en waarvan de helft het niet overleefde. Doodstil is de zaal als een ‘Cherokee prayer’ volgt waarbij alle drie plechtig zingen, de armen gekruist over de borst.

De song, met een mooie snik in de stem, over ‘avant-garde lady’ Johanna was de eerste die Martha schreef in Bordeaux, de streek waar ze gedeeltelijk woont. Tijdens de lockdown mocht men in Frankrijk niet verder dan 1 kilometer rond huis. Dit resulteerde in een aantal nummers waaronder dit, gerealiseerd via Zoom. Het heet In My Garden en heeft een wat ik noem een ‘Tony Joe White-waardig’ intro. In juni verschijnt een nieuw album.

Manu Bertrand & Urbain Lambert
Texas Martha – Manu Bertrand – Urbain Lambert

The first ever recorded Chicago Blues Kokomo wordt ingezet met een uitstekende Lambert op de Fender en eveneens prima Dobro werk van Bertrand.

Zangtalenten
Martha’s eerste zangtalenten (en die heeft ze ruimschoots) ontstonden in de kerk, dus gospel mag vanavond ook niet ontbreken. Het is fijn meedeinen in What Are They Doing In Heaven (there now).

Blue Room Sessions
gospel

Wat verder opvalt is het mooi uitgevoerde Dead End, wat me doet denken aan de folk and gospel song Wayfaring Stranger, wat in het tweede concert, wat toch weer anders was dan het eerste, alsnog wordt gespeeld. Beide songs met een virtuoze solo op Fender en Dobro. Het late publiek lijkt ook iets enthousiaster. Het allerlaatste nummer wordt dan ook meegezongen dan wel wordt er meebewogen op de stoel. Ik meen een oudje van Jimmy Reed You’ve Got Me Running/What You Want Me To Do te herkennen (gokje want de setlist is na het eerste optreden gestolen) waarna een voorzichtige staande ovatie volgt.

Martha Fields
Martha Fields in Blue Room Sessions

Ondanks de versoberde omstandigheden in tijden van C waren onze gasten verrast door de sfeervolle opstelling van de zaal en uiteraard ook door een gepassioneerde Martha Fields die de country, rock, blues en bluegrass op de haar zo kenmerkende manier voor ons heeft vertolkt.


Setlist Texas Martha (niet noodzakelijk in deze volgorde): Austen to Paris, Said and Done, Hard Times, Demona, What Good Can Drinking Do, Where The Red Grass Grows, Hillbilly Bop, Born To Boogie, Headed South, We Missed A Turn, Fare Thee Well Blues, Dead End, Johanna, In My Garden, Lonesome Road Blues, Kokomo, What Are They Doing In Heaven, You’ve got me Running, Wayfaring Stranger

Foto’s: Monique Nuijten en Wies Luijtelaar

Johnny Chestpain

Countryband Johnny Chestpain – Beautiful as a rose

Niet alleen tribute aan zangeres Whitney Rose maar ook loflied op live muziek

She looks like an angel, beautiful as a rose, zingt Johnny Chestpain in het refrein. Het nummer is zoals Johnny dat zelf omschrijft, een klein liedje over de schoonheid van live muziek. Iets wat we nu allen erg missen. En zeker ook over de Amerikaanse country zangeres Whitney Rose, een donkerharige Rose from Texas. Een ode aan het vrouwelijk schoon. Leve de romantiek, zo eigen aan country music.

Johnny Chestpain – Beautiful as a rose

Johnny Chestpain
Whitney Rose

Het lied Beautiful as a rose gaat over een zangeres uit Austin, Texas, die Johnny Chestpain, artiestennaam van Jared Kroese, in Tivoli, Vredenburg (Utrecht) twee jaar geleden zag spelen. Zij maakte een verpletterende indruk op Johnny. In de trein, terug naar huis, schreef hij het nummer. En nu is het eindelijk zover dat het wordt gepubliceerd, op Youtube en Spotify.

Het concert van Whitney Rose doet Johnny beseffen dat country muziek springlevend is. Hij komt als muzikant op een tweesprong terecht. Want Johnny Chestpain bestond twee jaar geleden nog niet, want Jared Kroese voerde toen als artiest de naam Papajahkur, van de gelijknamige reggaeband. De keuze is gemaakt, Jared koos country.

Beautiful as a rose begint ook zó klassiek met een tokkelende gitaar gevolgd door zang met een hele lichte snik. En als de lapsteel gitaar inzet, is het plaatje compleet. De schoonheid en de liefelijkheid van de Texaanse beauty worden bezongen en eindigt met ‘and her name is Whitney Rose’. Een klein lied, een niemendalletje van de leuke soort.

Soloproject en band

Johnny Chestpain
studio band

Johnny Chestpain is de nieuwe artiestennaam van het solo country project. Live wordt Johnny bijgestaan door Hendrik Kadmaerubun en Bas Kooiker, oud-bandleden van het opgeheven Papajahkur. Bij de studio versie van Beautiful as a rose spelen zowel Johnny, Hendrik, Bas maar ook Hugo den Hartog, een bekend Bossche muzikant en presentator van Bossche Band Battle. Het plan is om iedere maand een nieuw liedje uit te brengen.


Screenshot: Whitney Rose – Arizona

Lynne Hanson

Lynne Hanson is dé Canadese koningin van Americana

Begeleidingsband The Good Intentions spelen intensief, strak en onverstoorbaar in The Blue Room Sessions

De uit Ottawa afkomstige Lynne Hanson (volgens haar website “Canada’s own queen of Americana”), trad voorheen op als solo artiest met een mix van roots en country. De laatste jaren meestal als trio. Met een enorme intensiteit brengt ze haar liedjes op het podium.

Lynne Hanson

Lynne Hanson
Lynne Hanson

Zo ook vanavond hier in Blue Room Sessions (BRS) met haar ‘Good Intentions’, gitarist Blair Michael Hogan en bassist MJ Dandeneau. Beiden eveneens uit Canada. MJ zagen we al vaker op ons podium, wat ook deze keer aardig vol staat met imposant snarenwerk, waaronder MJ’s fraai beschilderde contrabas en met veren getooide opengewerkte basgitaar, die verwijzen naar haar Franse Anishinaabe / Métiskwe afkomst.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Zevende album
Vanavond spelen zij onder andere. een aantal nummers van Hansons inmiddels zevende album, Just Words. Het eerste nummer Would You Still is van dat laatste album. Er gingen vijf weken van schrijven en studieopnames aan vooraf. Het lezen van twee boeken van Hemingway resulteerde in Hemingway’s Songbird. Verder alleen al van het laatste album Hearts Fade, Long Way Home, Higher Ground, Lollipops & Roses. Every Minute In Between, Clean Slate, Just Words, True Blue Moon. Deze laatste song is een uptempo antwoord op Jacques Brel’s “Ne Me Quitte Pas” en gaat over het gevaar om te vallen voor een dichter, hoewel Hanson eerst aan een lovesong dacht.

Lynne Hanson
zevende album Just Words

Er valt vanavond ook veel te lachen met Lynne Hanson. Zo mocht ze het vliegveld niet verlaten vanwege een tot 108 euro opgelopen ‘speeding ticket’ tijdens een vorig bezoek aan Nederland. We weten dat ze inmiddels weer een nieuwe bon heeft gescoord, maar dat terzijde.

Diepzwarte periode
Lynne Hanson ging ooit door een diepzwarte periode, waarvan haar knie-ongeval nog maar een van de lichtere drama’s was. Het gaf wél inspiratie voor de “knee song” Uneven Ground. Want met dank aan het Canadese ziekenfonds werd ze geopereerd en al springend in de lucht demonstreert ze hoe goed die knieën het nog doen.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Blair Michael Hogans gitaarspel is opvallend goed met name op Clean Slate. Als sessiemuzikant speelt hij voor diverse muzikanten en bands. Ook MJ Dandeneau speelt de baspartijen als vanouds dus heel intensief en strak. Zelfs als de versterker het begeeft, speelt ze onverstoorbaar door haar microfoon tegen het instrument te plaatsen.

Deze slideshow vereist JavaScript.

De toegift is er een om niet te vergeten. Lynne Hanson begeeft zich midden in de zaal, klimt op een stoel en speelt en zingt het publiek akoestisch aan alle kanten toe met Gotta Have Rain. Wat een schitterend einde van een mooie avond.


Setlist: Would You Still, Hearts Fade, Counting Hearts, Hemingway’s Songbird, Whiskey & Tears, Long Way Home, (Murderballad) Cecil Hotel, Higher Ground, Lollipops & Roses. Tweede set: River Of Sand, Heaven & Hell, Every Minute In Between, Colour My Summers Blue, Random Thing, Uneven Ground, Clean Slate, Just Words, *True Blue Moon en een imposante akoestische afsluiter Gotta Have Rain.

Fotografie: Monique Nuijten en Wies Luijtelaar

David Luning

Verrassend optreden David Luning en Ben Dubin

Voor een betrekkelijk onbekend duo was de opkomst in Blue Room Sessions behoorlijk hoog

David Luning en Ben Dubin zijn relatief onbekend in Nederland. Maar het duo heeft niet te klagen over de opkomst in de Clubzaal van Blue Room Sessions. Ook de verkoop van de merchandise verloopt erg goed. Allemaal terecht, want Luning en Dubin zijn top muzikanten.

David Luning en Ben Dubin

David Luning
David Luning en Ben Dubin

Soms zie je een CD die je nieuwsgierig maakt. Dat was tijdens een van de Blue Room Sessions waar Sandra Zuidema van LDM Bookings de Merchandise-tafel rijkelijk had voorzien van albums van ‘haar’ artiesten. Restless van David Luning viel direct op, waarop zij zei “dat is een goeie”. Via haar nieuwsbrief beluisterde ik de samples en was erg gecharmeerd van zijn stem.

Ben Dubin
Ben Dubin

Omdat hij dat jaar met Ben Dubin op Ramblin’ Roots stond togen Ad, Monique en ik naar een veel te klein zaaltje en waren meteen verkocht. Nu, twee jaar later staat dit duo in een bijna uitverkochte Blue Room met een, kunnen we achteraf wel zeggen, indrukwekkend optreden.

Geweldige stem

David Luning
geweldige stem

David Luning (Forestville, California) heeft een geweldige stem die rijper klinkt dan zijn 32 jaar. De meeste nummers van vanavond, waaronder een aantal van het nog uit te brengen nieuwe album, schreef hij zelf. Volgens Rolling Stone is hij een “Rebellious troubadour”, die door het Americana virus werd aangestoken door John Prine en al optrad met grootheden als Tedeschi Trucks band, Chris Isaak en Robert Earl Keen.

In reviews en interviews wordt de man met de onvermijdelijke Fedora hoed vaak vergeleken met andere zangers waar ik het zelden mee eens ben. Luning klinkt vooral als Luning en de stem van zijn ‘longtime live bandmate’ Ben Dubin (37) uit Santa Rosa past daar perfect bij, zo blijkt onder meer tijdens Restless Wanderer.

David Luning
Luning klinkt als Luning

Ondanks dat het duo deze tour niet drinkt (vorige keer zaten ze bijna bij de AA in Utrecht) houden ze de stemming er goed in. Vooral als de zaal door Luning wordt geïnstrueerd om in vier partijen mee te zingen bij Just Drop On By. Later herhaalt hij dat nog eens met Dandelion. Give Me Back My Keyes gaat over een verkeerd ingeschatte en uit de hand gelopen ’terrible date’, met een solo van Dubin op de contrabas.

Tweede set

Ben Dubin
David Luning en Ben Dubin

De tweede set start met een van mijn favoriete songs, het subtiel vertolkte Be Like Gold. Bij het nummer Let’s go to Las Vegas refereert David Luning aan de door hen bewonderde band Grand Canyon. Op de vraag “Kent iemand Lucifer?” komt weinig respons. In Hell I Am is echter de soundtrack van deze bekende Netflix serie.

David Luning
battle

Het mooi rustige Bed Of Roses staat in schril contrast met het laatste nummer, Ain’t life A Beautiful Thing. Een explosie van energie barst namelijk los op het podium, startend met een battle op de mondharmonica en later op gitaar en contrabas. Na een oorverdovend applaus volgt dan de toegift. Zonder microfoon en staand vooraan op het podium zingen zij tenslotte How Long.

David Luning & Ben Dubin, voor een betrekkelijk onbekend duo was de opkomst behoorlijk hoog. De merchandise liep ook goed want het laatste exemplaar van Restless werd voor mijn neus weggekaapt. Ach ja, het debuutalbum is ook mooi!


Setlist: Danger, Ain’t Easy, Almost, Just Drop on By, Restless Wanderer, Driftin’, Give Me Back My Keyes, Be Kind And Gentle, Bet It All On Black, Bad Idea. Tweede Set: Be Like Gold, Everyday, Royalty, In Hell I Am, Dandelion, Let’s Go To Las Vegas, Bed Of Roses, Ain’t life A Beautiful Thing, How Long.

Foto’s: Monique Nuijten en Wies Luijtelaar