8
aug, 2022
STRAF

STRAF levert professioneel feest met diepere lagen

Brabantse polderpolka band nodigt iedereen uit om mee te deinen op hun wereldmuziek

Voor muziekliefhebbers staan vrijdag 5 augustus de zeven kapiteins van de Brabantse polderpolka band STRAF op het programma van Theaterfestival Boulevard. De muziektent staat op een vertrouwde plek, die van de Parade in de schaduw van de Sint Jan.

STRAF

STRAF
STRAF

Het Boulevard gedruis is dit jaar iets compacter in het Zuiderpark neergestreken, maar op de Parade staat de vertrouwde tent met tribune en dansvloer. Elke avond om 23:00 uur speelt hier een band en deze keer is dat de Nederlandstalige band STRAF. Aanvankelijk onbekend met deze muziek zie ik aan de Straf T-shirts in het publiek dat er toch wel wat te verwachten valt. Dus snel een ticket gekocht en me gemengd in de massa.

Op het podium een 7-tal muzikanten met een indrukwekkend aantal instrumenten die ze ook allemaal bespelen en soms ook afwisselen met elkaar. De saxofonist valt op door zijn kleding, kleinere gestalte met af en toe een enorme saxofoon met een geluid dat me aan de band Morphine doet denken. De hele band wordt gekenmerkt door de veelzijdigheid aan instrumenten, het om beurten zingen en de vaart achter alle nummers.

Ik hou het kort. Ik kende de band niet. Ik ging ooit naar een concert van de Kift en daar doet het mij aan denken. Ik ben zeer onder de indruk van de professionaliteit op het podium. Het publiek is in opperste feeststemming. Ik zie mensen die ik ken als bedaarde (en soms bejaarde) cafégangers nu enorm hoog opspringen, de armen zwaaiend in de lucht. De band oogt feestelijk, is het ook, maar bovenal erg gepassioneerd en briljant op de diverse instrumenten.

STRAF
gepassioneerd en briljant

Ik kan het niet mooier zeggen en sluit dan ook af met de woorden op de site van hun boeker Monkeyman (Kees Spruit):STRAF stookt zijn eigen sound met het bloed op de tong en het hart onder de riem. Een geluid dat soms denken doet aan Mano Negra, Kaizers Orchestra, de Kift en Tom Waits. Zeven kapiteins, op een zinkend schip, die de polders en de zeeën bevoeren. Aanstekelijk, oorspronkelijk en diep gepassioneerd speelt STRAF hun Brabantse wereldmuziek tot iedereen aan boord meedeint. STRAF weet dat er in de reddingssloep geen plaats voor iedereen zal zijn, maar voor de overblijvers speelt straf vol overgave tot de allerlaatste doodskreet is weggestorven.

Zeven kapiteins
Deze zeven kapiteins op het zinkend schip zijn:Lambèrt Verhoeven: accordeon & zang, Pill van Kempen: akoestische gitaar, trompet, banjo & zang, Jeffrey Willems: elektrische gitaar & zang, Peter Dupont: alt- en bassaxofoon, accordeon, voetpomptoeter & zang, Leon van Egmond: trombone, mondharmonica & zang, Wannes Rombouts: basgitaar & contrabas en Kees Swanenberg: drums & zang

21
okt, 2017

30 jaar Willem Twee poppodium

Feest in een donker hol

Willem Twee poppodium vierde 20 oktober een bijzonder feest. 30 jaar geleden openden Paul Smits en de Amerikaanse zanger John Hiatt het poppdium officieel.
Het heette toen W2 en dat bleef lang zo tot 2017 toen de fusie met De Toonzaal en de Willem Twee fabriek werd beklonken.

Documentaire 30 jaar Willem Twee poppodium

Het was nog rustig toen ik zo rond 19.45 binnenliep. Her en der stonden plukjes mensen. Uit de Hangop klonk easy house, lounge. In de Kleine Zaal was een soundcheck van de band Poncho die de spits af zou bijten deze avond. Het feest begon eerst met de vertoning van de documentaire ’30 jaar Willem Twee poppodium’ gemaakt door Eendracht Films en vrijwilligers van Willem Twee.

Directeur Henri Broeren bedankte in zijn korte openingsspeech alle vrijwilligers – de oude en de huidige – voor hun inzet. Zonder die vrijwilligers zou Willem Twee niet zijn geworden wat het nu is, een volwaardig poppodium.
De film is in feite een eerbetoon aan die vrijwilligers. De makers konden putten uit het video-archief van het poppodium en vonden vele (oud)vrijwilligers bereid om voor de camera te verschijnen.

Hun ervaringen werden afgewisseld door beelden van live-optredens. Er kwam veel voorbij en de enorme diversiteit aan artiesten en genres was verbazingwekkend. In het ‘donker hol’ zoals vrijwilligers het podium liefkozend noemden, was alles mogelijk.

Documentaire 30 jaar Willem Twee poppodium
Paul Smits†

Natuurlijk werd stilgestaan bij oprichter en oud-directeur Paul Smits†. Hij heeft het niet mee mogen maken. Hij stierf twee maanden geleden. Drie weken voor zijn dood hadden de makers van de documentaire Paul Smits nog weten te strikken voor een audio-interview. Die passages waren het meest verhelderend over hoe het toeging in de oude W2.

Exposities
In De Spiegelzaal kon je de expositie Kift Kijken. De bezoeker kreeg een kijkje in de artistieke en creatieve keuken van muziektheatergroep De Kift. In de Grote Ruimte op de eerste etage hing een foto-installatie van Lucas Kastelijn en portretten van Jacques Sonck en in de RAK werd de documentaire 30 jaar Willem Twee poppodium doorlopend vertoond.

Bands

Deze slideshow vereist JavaScript.

Er traden veel bands op zoals Poncho met psychedelic rock en galmende zang en wat te denken van gangband Switch Bones met hun grungy stonerrock. ZooN gooide het weer op een andere boeg met een unieke sound van dansbare rockhouse – als zoiets überhaupt bestaat.

Dan was er nog de symfonische rock van Statue met wel vier (!) elektrische gitaren, bas en drums. Vaak loeihard met nu en dan strategische verstilling. Verder traden De Kift en Rats on Rafts gezamenlijk op in de Grote Zaal. Dat ging wonderwel goed, hoewel het koperwerk van De Kift nogal schel klonk en regelmatig ten onderging aan het gitaargeweld. Gifter trad op in de Kleine Zaal en newbee Betonkust sloot het feest af met new beat, rave en electro.

© KLANKGAT