folk | KLANKGAT

jan, 2023

Margot Merah en Sophie Janna zijn The Lasses
Persoonlijke en authentieke folk songs met mooie vocalen in de Schotse en Ierse traditie

Het eerste concert in The Blue Room Sessions van 2023 van The Lasses is uitverkocht en staat deze keer in het teken van echte folk. Met Margot Merah en Sophie Janna van The Lasses kun je daar niet omheen. Ze zijn hier vanavond samen met snaren-virtuoos Janos Koolen, die overigens ook voortreffelijk speelt op klarinet (toetsen kan hij ook). Zowel Sophie als Margot begeleiden zichzelf afwisselend op gitaar en frame drum bodhrán.

The Lasses

Deze slideshow vereist JavaScript.

Het concert begint met een indrukwekkende a capella uitvoering van Undone In Sorrow van Ola Belle Reed, wat meteen al een groot applaus krijgt. Beiden zingen voortreffelijk. Sophie met haar heldere hoge stem combineert perfect met de alt van Margot. The Lasses produceerden het album Undone zelf samen met Janos Koolen. Van dit album spelen ze als tweede song The Tide waarna wij ‘kennismaken’ met Myrtle, de opvallende microfoon waardoor zowel Sophie als Margot (rond)zingen.

Richard Thompson’s Dimming Of The Day is van het album Daughters uit 2015. Sophie studeerde een tijd in Schotland en maakte daar kennis met de Schotse tradities. Ze leidt het nummer Falkirk in met een beeld van de markt aldaar, met pony’s en lasses (meisjes), prima begeleid door een snel spelende Koolen op de mandoline.

Er worden vanavond ook eigen nummers gespeeld zoals o.a. Snow en Here Now maar zeker ook een aantal traditionele nummers uit de rijke folk cultuur. Daarnaast hun eigen uitvoering van favorieten als Fairport Convention’s Who Knows Where The Time Goes en Nathalie Merchant’s Motherland. De meeste nummers worden aan elkaar gepraat met anekdotes en gebeurtenissen zoals een maffe logeerpartij tijdens een huisconcert in een plaats met de opgewekte naam ‘Eureka’ en over samen koken (Old Cooking Pot).

Een treurige Ierse lovesong over gemiste kansen in de liefde is The Lamb On The Green Hill. Deze song verscheen ooit op een zelf gebrande CD die je nu nergens meer kunt vinden en die ze destijds in de auto onderweg van een sticker voorzagen en tijdens hun optreden verkochten.

Na een aandachtig beluisterde tweede set sluiten ze af met een slaapliedje Hush Hush, met een prachtig spelende Koolen op de klarinet. Maar uiteraard is het publiek alleen tevreden met een toegift. Onder luid applaus keert het trio terug met een nummer van de al vaak gecoverde en door vele bands vereerde held Bill Monroe, The One I Love Is Gone. Met dit indrukwekkende optreden is de toon gezet voor een succesvol nieuw concertseizoen.

Undone in Sorrow, The Tide, Dimming Of The Day, Falkirk, Snow, Follow The Heron, Here Now. Who Knows Where The time Goes, Motherland Tweede set: Star, Hunter Moon, Lonesome Robin. Old Cook Pot, The Lamb On The Green Hills, Island Man, Cobbler’s Daughter, Bowley’s Dance, Hush Hush, Fisher, The One I Love Is Gone

Fotografie: Wies van Luijtelaar

jun, 2022

Marble Waves is veel meer dan een folkband
Close harmony van de bovenste plank van een goed op elkaar ingespeelde band in Blue Room Sessions

Dit concert werd al twee keer uitgesteld, maar dan is het toch zover, Marble Waves is aanwezig en wel met vijf man sterk. De band afkomstig uit onder andere Amsterdam en Utrecht bestaat sinds ongeveer 2018 uit singer/songwriter en op de mandoline Eveline Armina Haverlag, (winnares van RTL4’s I Can See Your Voice 2020), gitaristen Frank Geerlings en de onlangs toegetreden Merel van ‘t Hooft, bassiste Amé Staal en drummer Rutger Louwerse.

Marble Waves

We hadden nog nooit van Marble Waves gehoord, maar afgaand op enkele nummers op social media leek het een goede keuze voor de Blue Room Sessions, maar het blijft dan toch spannend. Die vrees blijkt ongegrond want wát een goed op elkaar ingespeelde band staat hier vanavond op ons podium. Close harmony van de bovenste plank door de krachtige mooie stem van Eveline en de achtergrondzang van Amé, Merel en Rutger. En dat alles gecombineerd met uitstekende begeleiding van gitaren, drums en bas.

Marble Waves starten met Endless Drifting, gevolgd door hun eerste nummer uit 2020, het aanstekelijke Through The Dark, een echt Americana nummer. Naast een aantal zeer goed uitgevoerde eigen nummers laat de band zien dat ze ook hun klassiekers goed kennen. Zo horen we een aantal zeer goed uitgevoerde covers waaronder Helplessly Hoping van Crosby, Stills & Nash en The Chain van Fleetwood Mac.

Dat nummer was tot voor kort onbekend bij de redelijk jonge drummer Rutger. Hij moest het met lichte dwang instuderen en nu vertolkt hij het met verve. Tijdens Calm After The Storm van de Common Linnets krijgt Amé last van haar stem, maar dat is vooral als ze wil praten. Qua zang merken we er niet veel van. Een haastig aangereikt gember-theetje lijkt te werken. Haar uitstekende bas-partijen lijden er sowieso niet onder.

Dan weer een eigen nummer, Warmer in These Lights op sprookjesachtige wijze ingeleid door Eveline. Van First Aid Kit, toch niet de minste, vertolken ze ook weer zeer verdienstelijk Fireworks. De daaropvolgende nummers gaan over dromen, opkomende en tanende liefde (Love Sick), verraad (Start A Fire). Het publiek zingt mee op de klassieker Jolene van Dolly Parton en Shocking Blue’s Venus. Dan het wonderschone thema nummer van Marble Waves; Caught In The Current met opvallend gitaarspel van Geerlings.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Als toegift komt de hele band naar voren. Zonder microfoon en in mooie close harmony sluiten zij de avond onder luid applaus af met een nummer van de EP Stay With Me.

Wij kijken uit naar het binnenkort te verschijnen nieuwe album waarvan ze vanavond al een fantastische voorproef gaven.

Setlist: o.a. Endless drifting, Butterfly, Through The Dark, Moon & Mars, The Chain (Fleetwood Mac), Helplessly Hoping (Crosby Stills, Nash), Warmer In These Lights, Fireworks, This Is The Life, Extra Ordinary, Balloon, Paradise, Wash Away, Start A Fire, Calm After The Storm, Venus, Love Sick, Jolene (Dolly), Caught In The Current, Stay With Me

Fotografie: Monique Nuijten en Wies Luijtelaar

jun, 2022

The Jellyman’s Daughter geeft intiem concert
Schotse duo haalt inspiratie uit de Amerikaanse traditionele folk met invloeden van soul, country en bluegrass

Maandag nam ze voor het eerst een tattoo. Als je toch in Amsterdam bent, is dat een logische keuze volgens Emily Kelly van The Jellyman’s Daughter en ze toont enthousiast haar onderbeen, waarop een nog verse slang kronkelt. Samen met partner Graham Coe zijn zij sinds 2012 een duo. In 2014 verscheen hun debuutalbum The Jellyman’s Daughter, dat lovende recensies kreeg. Daarna volgde in 2018 een tweede album, Dead Reckoning, dat meer diepgang in hun muziek bracht.

The Jellyman’s Daughter

Het Schotse duo komt uit Edinburg en haalt veel inspiratie uit de Amerikaanse traditionele folk met invloeden van soul, country en bluegrass. Het zijn ook goede songwriters. Naast de toonaangevende cello zijn het vooral de harmonieuze stemmen van Emily and Graham die opvallen. De arrangementen zijn veelal gecreëerd rond deze cello, die Coe energiek en op een opvallend mooie manier bespeelt. Ook neemt hij regelmatig de gitaar en mandoline. Jamie Frances begeleidt hen uitstekend op de banjo.

Deze slideshow vereist JavaScript.

The Jellyman’s Daughter start met een nieuwe song Ok Now, die binnenkort uitkomt op hun nieuwe album. Een ruzie tussen Kelly en Coe resulteerde in het ‘sorry-lied’ Anna. Kelly heeft een zuivere hoge stem en qua zang zijn beide partners in ‘close harmony’ met elkaar, zoals bij We Talk Over Coffee. De songs zijn over het algemeen rustig met mooie melodieën. Het hoog gezongen Ryland (Under The Apple Tree) is een cover geschreven door onder meer Sara Watkins, Sarah Jarosz en Aoife O’Donovan (I’m With Her).

existential crisis & scary things

Kelly vertelt over hun ‘existential crisis’ en de drang om ‘scary things’ te ondernemen omdat het leven nu eenmaal kort is. Ze planden in 2020 een achteraf nogal apocalyptische wereldtour en nét gearriveerd in Australië moesten ze al weer terug onder andere door een aantal branden respectievelijk door covid. Dat leidde dan wel weer tot de song Wake Up Call van de gelijknamige EP uit 2020. Over crisis gesproken; twee dagen voor haar 30e verjaardag werd Kelly plotseling aan één kant doof. Niks hielp, ook het experimentele circuit niet. Een ramp voor een muzikant, maar ze raakt er nu een beetje aan gewend vertelt ze.

The Jellyman’s Daughter speelt vanavond ook enkele covers waaronder die van Robert Johnson Come On In My Kitchen. Als toegift een Gillian Welch song Dear Someone. Al met al is het een intieme avond met een aandachtig luisterend publiek, een charmant koppel en een kundige banjospeler. Een mooie mix van Americana en het prachtige Schotland.

Setlist: OK Now, Anna, We Talk Over Coffee, Perseverance, Wake Up Call, Ryland (Under The Apple Tree), Tweede set: Come On In My Kitchen, When It’s Right, Giving Up, Worst Of It All, Joni, Don’t Forget, I Hope.Toegift: Dear Someone

Fotografie: Wies Luijtelaar

sep, 2021

Matt Harlan sympathieke troubadour en tekstkunstenaar
Speelt mooie intro's op gitaar en komt met vaak vindingrijke teksten

Matt Harlan kon op de valreep naar Nederland komen. Nét na zijn vertrek werden de nieuwe quarantaine- maatregelen voor Amerika van kracht. “Is this for real?” vraagt Harlan zich dan ook verbaasd af, doelend op de ‘crazy times’ na een gedwongen muzikale pauze van anderhalf jaar.

Matt Harlan

Gelukkig geen twee concerten, maar weer een volle clubzaal. Op het podium staan alleen een gitaar en een microfoon. Toch weet Harlan hiermee het publiek de gehele avond te boeien. De man achter mij ziet hem deze week zelfs voor de derde keer. Harlan heeft een warm stemgeluid.

Wat gedurende de avond opvalt zijn de mooie intro’s op gitaar en zijn vaak vindingrijke teksten. Zo ook in het eerste nummer What We Saw van zijn laatste album Best Beasts. In The Dark is de titelsong van het gelijknamige album dat hij samen met Rachel Jones in 2016 uitbracht. Low Pressure gaat over storm, ontij en stroomuitval…”God calling from the sky —we’re all the same color when the water’s this high”.

Tijdens Warm November zegt Harlan dat de zaal ‘feels like home’ en hij zou ons allemaal wel willen omhelzen in een ‘big familiar vibe’. Melancholie klinkt door in de ballad Catching On. Het laatste nummer voor de pauze Best Beasts is de vlotte titelsong van zijn laatste album waarin hij de sinds 2016 sterk toegenomen tegenstelling onder de bevolking aankaart.

Tweede set

Na Like Lightning komt een, volgens Harlan, ‘weird songs’ met herinneringen aan K&W (de naam van een cafetaria-keten van homestyle Southern comfort food). Hoewel hij nooit in een vrachtwagen reed noemt Harlan dit zijn ’truck drivers song’.

Sinds een goede vriend overleed kijkt Harlan op een bewolkte dag naar boven. Op zo’n dag voelt hij dat zijn ‘buddy’ uit de hemel op hem neerkijkt. Voor hem schreef hij het gevoelige Looking At The Sky.

Rond 2014 zat hij ook al in een lockdown. Maar dan in een, naar eigen zeggen, verschrikkelijk hotel in Nashville. Dit leidde tot de song Raven Hotel. Omdat hij het nummer zelf zo mooi vond, werd dit ook de naam van het album, waar ook het veelzeggende Half Developed Song op staat.

Volgens Harlan zit het tegenwoordig wel goed met zijn liefdesleven. In Skinny Trees in Mississippi lijkt dit echter niet vanzelfsprekend. “Love is like a fast car on the highway, Breaking down on you all unaware. Some times you have to pull it to the shoulder. You gotta slow it down to make a few repairs”.

Na zo’n 20 nummers klinkt de allerlaatste song Mozart met de memorabele tekst: “Mozart will always be Mozart, just like disco will always be dead”. Het is maar dat u het weet!

Over Matt Harlan:
Geboren in Webster, Texas en later woonachtig in San Antonio en Houston. Gelukkig getrouwd (voor de tweede keer) en vader van een dochter. Zijn muziek bevindt zich tussen country en folk. In 2010 bracht hij zijn eerste album Tips & Compliments uit, daarna volgden Bow & Be Simple, Raven Hotel, In The Dark en Best Beasts. Dit laatste album kreeg ook in ons land zeer lovende recensies.

Best Beasts

Set List: What We Saw (Best Beasts), In The Dark (In The Dark), Low Pressure (Best Beasts), Old Spanish Moss (Raven Hotel), Warm November (Tips & Compliments), Catching On (Best Beasts), Second Gear (Raven Hotel), Best Beasts (Best Beasts).
2e Set: Like Lightning (Best Beasts), Walter (Tips & Compliments), K&W (Best Beasts), Looking at The Sky, Half Developed Song (Raven Hotel), Raven Hotel (Raven Hotel), Riding With The wind (Raven Hotel), Heavy Steal (Best Beasts), Mozart (In The Dark)

Fotografie: Monique Nuijten en Wies Luijtelaar

okt, 2020

Fijn meedeinen met Texas Martha en haar vrienden
Gepassioneerde Texaanse muziek zorgt voor goede sfeer ondanks de versoberde omstandigheden

Als Martha Fields, aka Texas Martha, met haar band optreedt kijken wij daar altijd naar uit. Warme, gezellige mensen die we intussen als vrienden beschouwen. In 2018 was ze bij The Blue Room Sessions met haar volledige band, maar vanavond met de mannen waar ze al vijf jaar mee optreedt, Manu Bertrand “Frankrijks beste dobro-banjo- en mandolinespeler” en Urbain Lambert, gitarist op Gretch en Fender.

Texas Martha

De helft van het jaar woont Martha Fields in Frankrijk, maar haar roots liggen in Texas of eigenlijk meer nog in het Appalachengebied van Kentucky en West-Virginia. Haar songs zijn vanavond weer doorspekt met verhalen over haar Cherokee voorouders.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Texas Marha en haar twee vrienden vangen aan met Paris To Austin van het veelzijdige album Dancing Shadows dat ze ‘straight from the heart’ schreef in 2018. Ze gooit er vanavond zelfs wat Bossche termen doorheen. Na de mooi driestemmig gezongen bluegrass ‘feminist song’ Fare Thee Well Blues refereert Martha vervolgens aan haar familie met een ‘song for peace’ getiteld Demona, de naam van haar nicht wier echtgenoot Hale sneuvelde in Normandie.

Met haar moeder schreef Martha Fields Hard Times (album Southern White Lies 2016) een vlotte Hillbilly song. Van Honky Tonk over naar een cover van een andere Texaanse, Janis Joplin, het dorstige What Good Can Drinking Do. “Gimme Whiskey, gimme Bourbon, gimme Gin….is wel wat lastig nu de bar gesloten is.

Het sfeervolle Where The Red Grass Grows gaat over Cherokees die in de 18e eeuw gedwongen moesten verhuizen naar een reservaat in Oklahoma en waarvan de helft het niet overleefde. Doodstil is de zaal als een ‘Cherokee prayer’ volgt waarbij alle drie plechtig zingen, de armen gekruist over de borst.

De song, met een mooie snik in de stem, over ‘avant-garde lady’ Johanna was de eerste die Martha schreef in Bordeaux, de streek waar ze gedeeltelijk woont. Tijdens de lockdown mocht men in Frankrijk niet verder dan 1 kilometer rond huis. Dit resulteerde in een aantal nummers waaronder dit, gerealiseerd via Zoom. Het heet In My Garden en heeft een wat ik noem een ‘Tony Joe White-waardig’ intro. In juni verschijnt een nieuw album.

Manu Bertrand & Urbain Lambert — Texas Martha – Manu Bertrand – Urbain Lambert

The first ever recorded Chicago Blues Kokomo wordt ingezet met een uitstekende Lambert op de Fender en eveneens prima Dobro werk van Bertrand.

Zangtalenten
Martha’s eerste zangtalenten (en die heeft ze ruimschoots) ontstonden in de kerk, dus gospel mag vanavond ook niet ontbreken. Het is fijn meedeinen in What Are They Doing In Heaven (there now).

Wat verder opvalt is het mooi uitgevoerde Dead End, wat me doet denken aan de folk and gospel song Wayfaring Stranger, wat in het tweede concert, wat toch weer anders was dan het eerste, alsnog wordt gespeeld. Beide songs met een virtuoze solo op Fender en Dobro. Het late publiek lijkt ook iets enthousiaster. Het allerlaatste nummer wordt dan ook meegezongen dan wel wordt er meebewogen op de stoel. Ik meen een oudje van Jimmy Reed You’ve Got Me Running/What You Want Me To Do te herkennen (gokje want de setlist is na het eerste optreden gestolen) waarna een voorzichtige staande ovatie volgt.

Ondanks de versoberde omstandigheden in tijden van C waren onze gasten verrast door de sfeervolle opstelling van de zaal en uiteraard ook door een gepassioneerde Martha Fields die de country, rock, blues en bluegrass op de haar zo kenmerkende manier voor ons heeft vertolkt.

Setlist Texas Martha (niet noodzakelijk in deze volgorde): Austen to Paris, Said and Done, Hard Times, Demona, What Good Can Drinking Do, Where The Red Grass Grows, Hillbilly Bop, Born To Boogie, Headed South, We Missed A Turn, Fare Thee Well Blues, Dead End, Johanna, In My Garden, Lonesome Road Blues, Kokomo, What Are They Doing In Heaven, You’ve got me Running, Wayfaring Stranger

Foto’s: Monique Nuijten en Wies Luijtelaar

nov, 2019

Edgelarks over kleine natuurwonderen en wereldproblematiek
Muziek uit de Britse eilanden, India en het diepe zuiden van Amerika passeren de revue

Het muzikale duo Edgelarks, Hannah Martin en Philip Henry, is afkomstig uit de UK en trad al vaker bij ons op. Phillip Henry is een begenadigd slide-gitarist en mondharmonicaspeler. Ook speelt hij banjo, dobro, mondharmonica, de footstomp en de chaturangi gitaar.

Henry heeft zich rond 2008 bekwaamd in de muziek van de Britse eilanden en die van het diepe zuiden van Amerika, maar ook in de oorspronkelijke muziek uit India, wat hun ook wel als traditioneel folkduo bestempelt. De uit Devon afkomstige singer- songwriter Hannah Martin heeft een warme donkere stem. Zij speelt vanavond viool, banjo, shrutibox en gitaar.

Edgelarks

Edgelarks starten met Feather, het titelnummer van hun laatste gelijknamige laatste album. Deze song ontstond tijdens een wandeling door het mooie Dartmoor. Hannah Martin vond een veer, vroeg aan haar Facebook vrienden of iemand deze herkende en kreeg een record aan reacties terug. Signposts, gaat over een tweetal verkeerspalen die ze aantroffen ‘in the middle of nowhere’ tijdens een reis door het eindeloos grote Australië.

Als derde de sing-along Wander die toch echt niet makkelijk mee te zingen blijkt. Henry begint tijdens dit nummer met treingeluiden die in het daaropvolgende nummer Underground Railroad nog levensechter worden gespeeld met behulp van de mondharmonica, footstomp en viool. Hij gaat zo levensecht tekeer op zijn instrument dat hij zelfs even moet pauzeren (“I’m a bit under the weather”) waarna hij al beat-boxend pas echt losgaat.

De archeologische song, Where I Stand, is een mooi rustig nummer met banjo en slidegitaar over de Ogham Stones, waar de Ierse immigranten Enabarras ooit hun naam in kerfden.

Chaturangi

En dan is het tijd om de Indiase klassieke gitaar, de chaturangi, ten tonele te voeren. Dit instrument heeft 22 snaren waarvan een aantal wordt aangeduid als sympathieke snaren, een soort mini harp. Henry leerde het instrument bespelen tijdens zijn reizen door India in 2008. Als intro een prachtig geluid dat vaak is te horen in een Engelse serie over kolonialisten in India.

Het imponerende Last Broadcast gaat over het tragische relaas van de oorlogsverslaggeefster van de Sunday Times, Marie Colvin, die omkwam tijdens de slag om Homs in Syrië.

We zijn daarna toe aan een happy song over tevredenheid Wanting Nothing, met Martin op de banjo en Henry op slide gitaar. Er wordt mooi samen gezongen en heel mooi viool gespeeld op een nummer van Tim O’Brien Brother Wind.

Het door Hannah geschreven Oyster refereert aan een geliefd gedicht van Emily Dickinson. Phillip Henry bespeeld deze keer de banjo. Het gaat over the small miracles of nature. “Hope is the thing with feathers”. Met Hannah’s opmerking dat ze wel wat hoop kunnen gebruiken met een premier als Boris Johnson, krijgen ze de lachers op de hand.

Finale
Met Nailmakers’ Strike, over de staking in 1862, mag het publiek meezingen ” You’ve got to fight for your right”. Een van de laatste songs The Boy That Wouldn’t Hoe Corn begint ook weer rustig met een oriëntaals aandoend intro en wordt door Henry met enigszins hese maar mooie stem gezongen. Zij spelen tegen elkaar op in een soort battle met viool en dobro. Prachtig uitgevoerd en eindigend in een steeds sneller ritme. Dan verdwijnen ze even van het toneel, maar het publiek wil meer. De toegift is een lullaby van James Taylor Close Your Eyes.

Naast alle beelden over onrust, Brexit-ellende, een onfortuinlijke journaliste, een favoriete dichteres en een dolle premier was er ook aandacht voor rust, tevredenheid, verre reizen, vogels, natuur, ellenlange stranden en oude stenen. Deze twee bevlogen artiesten namen ons deze avond mee in hun muzikale gepassioneerde wereld en…omdat ze nou eenmaal toch hier zijn, de volgende dag vroeg op, naar de Tilburgse markt. Kaas kopen voor de familie. Ja ook dát kan belangrijk zijn.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Setlist: Feather, Signposts, Wander, Underground Railroad, Where I Stand, Last Broadcast, Silbury Hill, Wanting Nothing, Brother Wind, Oyster, Nailmakers Strike, The Boy That Wouldn’t Hoe Corn, Close Your Eyes

Fotografie: Monique Nuijten en Wies Luijtelaar

aug, 2019

CC Smugglers zetten overvolle BLVRD-tent naar hun hand
Muzikaal palet omvat folk, Americana, country, klezmer, blues en soul

De Engelse band CC Smugglers stonden aanvankelijk niet in de programmering vermeld. De Ierse band The Eskies zouden eigenlijk op deze zaterdagavond 3 augustus gaan optreden. Een reden voor deze wisseling werd niet door de organisatie van het theaterfestival Boulevard doorgegeven. Dat geeft niets want de CC Smugglers en vooral frontman Richie Prynne maakten er een dolle boel van. Het was mudvol in de BLVRD-theatertent. Er hing een lekkere, zwoele party-stemming.

Bij binnenkomst was het dringen geblazen. Voor de ingang van de theatertent stonden veel mensen buiten. Waarschijnlijk vonden ze het daarbinnen in de tent te vol. En dat was dan ook het geval. Wat verder opviel was de aanwezigheid van veiligheidsmensen in uniform. Vorig jaar zag ik helemaal geen beveiligers rondlopen, in ieder geval niet in die standaardkleding. Ook opvallend was de mengelmoes aan generaties. Senioren, mid-vijftigers, -veertigers en -dertigers dansten en sprongen net zo dol rond als de jonkies van nog geen 20 jaar oud.

De band was al volop bezig en frontman Richie Prynne ging een gesprek aan met een blonde dame die pal bij het podium stond. Ik kon niet goed verstaan wat er gezegd werd, maar dat deed er weinig toe. Richie droeg het volgende nummer aan haar op. Het was een regelrechte klezmer, een van de vele genres die CC Smugglers in hun nummers gebruiken. Toen Richie opriep tot een moshpit, zocht ik snel een veilig heenkomen. Dat was mij te dol.

Debuutalbum CC Smugglers

How High is de titel van het debuutalbum van CC Smugglers en uiteraard werd daar veel van gespeeld zoals het nummer Well Well Well. Er was wel wat rumoer rondom dat album dat door crowdfunding werd gefinancierd. Richie sprak er even over, maar ik kon hem nauwelijks verstaan. Ik heb sowieso altijd moeite om UK-English te verstaan, Amerikaans-Engels gaat mij beter af.

Van het album deden ze onder meer How High, Dirty Money, Well Well Well, Grumpy en Gone So Long. In vergelijking met het live-gebeuren op deze zaterdagavond, mag je stellen dat de CC Smugglers pas live tot hun recht komen Op het album mis ik erg het energieke.

Naast die typische Britse folk bevat het muzikale palet van CC Smugglers Americana, country, blues en soul. Al deze invloeden komen samen op het album dat hun live-geluid zo eerlijk mogelijk laat horen – een band met rauwe, energieke en krachtige live-performers met een hoofdrol voor de dynamische en komische frontman, Richie Prynne.

CC Smugglers bandleden

Mr Richie Prynne – Ld Vox, Rhythm Guitar, Harmonica & Banjo.
Mr Ryan Thomas – Vox, Lead Guitar, dobro & Banjo
Mr Sam Barret – Vox, Rhythm Guitar & Fiddle
Mr Dan Edwards – Vox, Double Bass
Mr Iain McFarlane – Vox, Drums, Percussion
Mr Tom Seals – Vox, Piano, Accordion

jun, 2018

Noord-Amerikaanse traditionals waaien over de oceaan
Kleine juweeltjes van The Burying Ground

Muziek Op Donderdag sloot op 31 mei het seizoen 2017-2018 af met The Burying Ground uit Vancouver, Canada. Het is de eerste keer dat deze band op tournee is in Europa. Het optreden in de foyer van Willem Twee Concertzaal is meteen de eerste uit die tournee en kan je met recht spreken van een Bossche primeur. De band manoeuvreert rondom klassieke Noord-Amerikaanse genres zoals countryblues, oude jazz, ragtime en folk.

Traditionals

Op deze broeierige avond – zwoel is het woord – vormen de lichtvoetige klanken van The Burying Ground de perfecte uitkomst voor de binnentemperatuur. Het is alsof een frisse bries over de oceaan waait. Hoe lichtvoetig ook, de teksten gaan echter vaak over de duistere kanten van het leven. Dat kan haast niet anders want veel nummers die deze Canadezen spelen, zijn traditionals waar de duivel, drank en andere menselijke ellende vaak de boventoon voeren. Het eigen werk tracht die sfeer na te bootsen. Met succes trouwens.

Geen van de instrumenten zijn elektrisch versterkt. We hebben hier te maken met een groep muzikanten die zoveel mogelijk de begintijden van de Noord-Amerikaanse muziek volgt en daarom kiest voor akoestische instrumenten, kiest voor de tijd dat muziek werd gespeeld in boerenschuren met gitaar, viool en washboards.

Noord-Amerikaanse traditionals waaien over de oceaan - @ronald_rijken — Devora en Woody

De band begint met Wear You Of My Mind, een instrumentaal nummer en brengt het publiek al meteen in de juiste stemming. De avond gaat een rondleiding worden in ‘Canadian-Americana’ in de meest ruime zin van het woord. Een reis in tijd, ruimte en muziekstromingen. Iedereen lijkt zin te hebben in zo’n reis. In het tweede nummer word je aangenaam verrast door de donkere en hese stem van Woody Forster die zingt over Milwaukee Blues. Naast verrassing is zijn stem ook een herkenning, een bevestiging dat zijn stem, dat timbre hoort bij deze muziek.

Woody Forster en Devora Laye, oprichters en kernleden van de band, houden regelmatig een praatje óf over waar het volgend nummer over gaat en wanneer het is geschreven óf met iemand uit het publiek. Zo wordt de rondleiding inhoudelijk toegelicht met feiten en data en word je meer bewust van de weidsheid en de uitgestrektheid van het land waaruit de muziek geput wordt. Ook soms letterlijk. Devora is naar de Mississippi-staat Louisiana in de Verenigde Staten gegaan om daar haar washboard te maken.

Het zijn over het algemeen korte nummers die de band speelt, verdeeld over twee sets. De gemiddelde duur is hooguit 3 minuten en die kleine juweeltjes staan bijna allemaal op de albums Big City Blues (2015) en The Burying Ground (2017) en de EP Country Blues & Rags uit 2017. De muziek doet denken aan de juke-joints en jazz-hallen van de jaren 1920 en ’30. De band beweegt moeiteloos tussen dansmuziek, de melancholie van countryblues en de energie van ragtime en jazz.

Op enkele nummers neemt Devora Laye de lead-vocal voor haar rekening en is de sound van de band bijna teer te noemen. Vooral als Bonnie Northgraves zachtjes in haar microfoon meezingt en Devora haar washboard even heeft ingeruild voor een zingende zaag, vult de weemoed de kleine foyer. Het wordt echter nooit muziek voor muurbloempjes. Dat bewijzen de twee laatste en stevige nummers Wild Woman Blues en Big City Blues.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Europese toernee
Na Nederland gaat de toernee door naar België en Duitsland met onder meer een paar optredens in Berlijn. De Europese tour wordt vervolgd in Ierland en eindigt op The BAND Festival in Dunfanaghy County. Donegal, Noord-Ierland. De band toert met vier personen door Europa. Dat zijn:

Woody Forster – gitaar, zang
Devora Laye – washboard, zingende zaag, kazoo, zang
Joseph Lubsinky-Mast – contrabas
Bonnie Northgraves – pocket trumpet, zang

The Burying Ground zet de traditie van de Noord-Amerikaanse countryblues en folk voort en schrijft en speelt eigen werk geheel in die traditie. Dat doet de band op zeer knappe wijze en geeft op die manier een historische inkijk hoe die muziek ooit moet hebben geklonken in schuren, salons en dancehalls.