Anna Rune is het alias van Anna De Volder. Zij is een singer-songwriter uit Sint Niklaas, België. Anna is de eerste vrouwelijke winnaar van het programma De Beste Singer-Songwriter van Nederland. Haar nieuwe album For Monumental People is de rode draad voor haar najaarstoer door de Lage Landen. KLANKGAT interviewde Anna Rune over dat nieuwe album. Zaterdag 26 november speelt zij in De Toonzaal, Den Bosch.
Anna Rune
Anna Rune, had vier jaar lang een eetstoornis. Zij herstelt nu stap voor stap en zingt op haar nieuwe album over datgene waar ze jarenlang over zweeg. Het album For Monumental People (2022) is de spil van de herfst tour van deze singer-songwriter. Zaterdag 26 november doet zij de Toonzaal aan in Den Bosch.
KLANKGAT: Is de For Monumental People Fall Tour de afsluiting van een moeilijke periode in jouw leven?
Anna Rune: Ik heb de fout meerdere malen gemaakt, waar ik een afgebakende periode voor mezelf stel waarin ik dingen zou moeten verwerken, of symbolisch zou moeten achterlaten, of een deadline waarna alles makkelijker zou zijn. De realiteit is: die moeilijke periode draag ik voor de rest van mij leven mee, en ook alles wat ik daar uit geleerd heb. Het gaat goed, maar het gaat ook af en toe nog mis in mijn hoofd, en dat wordt gemakkelijker met tijd, maar niet omdat ik het afsluit door erover te zingen, maar omdat ik leer om het beter te begrijpen.
In The Critic zing je over een ‘critic in my head’ en zelfs een corrector. Wat zeggen die critic en corrector?
De belangrijkste zit ook in het nummer: ‘If I could just be faultless, they swore I’d never feel alone’. – Ik heb geleerd dat dat net het omgekeerde is: Als je je perfect voordoet, kan je je nooit echt verbinden met anderen. Connectie komt heel vaak vanuit gedeelde foutjes, vanuit het menselijke zien in iemand anders.
In The Secret zing je: ‘I am a secret’. Je zegt niet ik heb een geheim wat vaker het geval is bij de meeste mensen. Kan je een tipje van de sluiter oplichten?
The Secret is geschreven vanuit het standpunt van het geheim zelf. Ik vergelijk het met een wild dier dat zijn weg naar buiten wil klauwen, en uiteindelijk wel altijd wint. Het gaat over wat een geheim met je kan doen als je het te lang binnenhoudt. Als mensen mijn geheimen willen weten, moeten ze naar de show komen.
In Stereopticon zing je: ‘I have never felt so exposed. Everybody knows now how I feel’. Zit je dat dwars of heb je er lak aan?
Ja, in tegendeel, ik vind het bevrijdend om te merken hoe open ik ben geworden en hoe al mijn emoties heel duidelijk aan het oppervlak liggen. Dat is wel echt iets wat je leert als je in therapie gaat: het herkennen van al die verschillende laagjes bij jezelf en daardoor ook bij anderen. Ik denk dat ik er veel empathischer door geworden ben. Stereopticon gaat over mijn beste vriendin Anne, bij wie ik dat al kon, nog voor dat ik de hele duik nam.
De muziek is in tegenstelling tot de teksten licht van toon, bijna etherisch. Is dat bewust of gaat het vanzelf vanuit je singer-songwriterschap?
Dat is zeker bewust. Ik wou een contrast creëren tussen zwaarte en licht. Ik wou dansen in de studio op mijn verdriet, en het dankbare vinden in het duister. Daarom schreef ik ook ode’s aan mensen, in plaats van te focussen op die heftige tijd en wat dat meebracht. Ik wou vrolijke melodieën, stoere baslijnen en een plaat die je achterlaat met meer zelfvertrouwen, meer inzicht en meer compassie voor jezelf.
Mijn eerste album Residue & Lovers’ Dust was een stuk bombastischer en zwaarder qua melodieën en harmonieën, geïnspireerd op de 20ste eeuwse laat-romantiek van onder andere Rachmaninoff, en daar steek ik mijn liefde voor orkestrale bewerkingen ook niet onder stoelen of banken. Je mag ook af en toe echt eens helemaal in de melancholie kruipen vind ik, maar daar moet je ruimte voor maken en even voor gaan zitten/liggen.
Anna Rune treedt zaterdag 26 november op in Willem Twee Toonzaal
Foto’s Anna Rune door Ruth Nije Bijvank