Montis, Goudsmit & Directie dat zijn drie getalenteerde muzikanten: Frank Montis, Anton Goudsmit en Cyril Directie. Ze spelen een mix van funk, soul, jazz en rhythm-and-blues. Eerder dit jaar waren ze ook al in Den Bosch, op het Kerkplein met Jazz in Duketown. Nu bij de afsluiting van het concertseizoen 2022-23 spelen ze in Podium Azijnfabriek.
Montis, Goudsmit & Directie
Deze slideshow vereist JavaScript.
Heb je dit drietal voor je neus dan heb je te maken met la crème de la crème van de Nederlandse muziekscene. Hun imposante carrière – tot nu toe, hè, want ze zijn nog lang niet uitgespeeld – is teveel omvattend en uitgebreid om hier besproken te worden. Maar geloof me, het is indrukwekkend. Het zijn topmuzikanten die alle drie een voorliefde delen in soul, funk en rhythm & blues.
Frank Montis staat vooral bekend om zijn virtuoze toetsenwerk op de Hammond orgel waarvan akte. Gitarist Anton Goudsmit kenmerkt zich om zijn expressieve speelstijl en technische bekwaamheid. Drummer Cyril Directie heeft met veel bekende artiesten en bands gewerkt en staat bekend om zijn veelzijdigheid en strakke drumwerk waarvan wederom akte.
Anton Goudsmit met Podium Azijnfabriek (PA) shirt
De drie mannen hebben zichzelf ook een rol op het podium aangemeten: Cyril is spokes- en frontman, Anton de vermakelijke clown en Frank de stille kracht.
Er is daarnaast een nieuw album uit, Root Up geheten die gepromoot moet worden. Van dat album spelen ze onder meer de cover Boogie On Reggae Woman, Coltrui, Bill’s Plate, The Lobster en Sing-Along-Song.
Ze spelen ook een soort van Beatles-medley met het soulvolle Get Back als starter. Het was moeilijk raden welke Beatles nummers verder in die medley waren verweven. Een andere oldie, het prachtige Let’s Stay Together van Al Green gaat er ook in als hemelse koek.
frontman Cyril
Frank Montis en Anton Goudsmit krijgen ruim baan om hun speeltechniek tentoon te spreiden. De expressieve Anton steelt echt de show door zijn mimiek en ‘rockposes’. Frank moet het vooral hebben van de diepe klanken die uit de Hammond orgel op stijgen.
Cyril Directie houdt het schema strak en spoort het publiek aan om mee te doen door mee te zingen of op te gaan staan. Want het is een zitconcert wat eigenlijk vreemd is aan een soul-avondje uit. Dat hebben toch veel mensen goed begrepen want achter in de zaal staan ze flink te swingen.
geen sterallures
Na afloop van het concert loopt het trio de zaal in om een praatje te maken of vragen te beantwoorden. Montis, Goudsmit & Directie hebben geen last van welke allures dan ook.
PS: Anton Goudsmit trok in de pauze een shirt met het logo van Podium Azijnfabriek – PA – aan om zo reclame te maken van het komend seizoen.
Waar in Deel 1 vooral de jongere artiesten (Giacomo Turra, Samm Henschaw) aan bod zijn gekomen, staat Deel 2 nu in het teken van de gelouterde artiesten die op Jack’s Soul Live Festival rijk hebben gespeeld.
Jack’s Soul Live festival
Om ervoor te waken dat de DJ Stage slechts een bijzaak zou worden, wilde de organisatie per se een headliner boeken. Met DJ Jazzy Jeff haalden ze gelijk één van de grootste namen ter wereld naar Den Bosch. Deze is vooral bekend van zijn samenwerking met Will Smith (The Fresh Prince), maar behind the decks staat hij ook alleen zijn mannetje. En niet onverdienstelijk, getuige de vele grammy’s die hij won met productiewerk voor anderen.
Deze slideshow vereist JavaScript.
Het is dan ook niet gek dat het veld van het Jack’s Soul Live festival voor de DJ Stage een drukke bedoening wordt wanneer zijn optreden aanstaande is. Ondanks dat hij volgens het timetable om 16u15 zou opkomen, wordt het geduld nog even op de proef gesteld. Je zou denken dat hij fashionably late is, maar het schijnt dat de Productie problemen heeft met een mixer. Gelukkig kan DJ Tonno Disko de gemoederen probleemloos aan het dansen houden tot dit is opgelost.
Het ongeduld knaagt en daarop besluit ik naar de Live stage te gaan in afwachting van Candy Dulfer. In tegenstelling tot de menigte bij de DJ Area, staat daar nog maar anderhalve man en een paardenkop. Dit blijkt slechts de stilte voor de storm. Wanneer de band de eerste tonen aanslaat, gooit Candy zelf, geflankeerd door haar zangers, al zingend en klappend de armen in de lucht. Het lijkt de roep van een Sirene langs de Rijn, want het heeft een aanzuigende kracht op de rest van het terrein en binnen 15 seconden staat de tent bomvol. Ineens sta ik in het gedrang om net als anderen één van ’s lands meest getalenteerde vrouwen aan het werk te zien.
En dat is niet vreemd, want deze dame verdient dat. Ze is vandaag de meest ervaren artiest met internationale allure die op het podium staat en tijdens haar show laat ze wederom zien waarom. Je hoeft al niet eens meer op te sommen met welke grote namen ze allemaal al heeft samengewerkt. Die lijst is even indrukwekkend als dat hij lang is. Maar daarmee vergeet je nog wel eens dat ze ook in haar eentje al een grootheid is en stevig kan uitpakken. Zo ook nu, versterkt door een fikse begeleidingsband en geweldige zangers, waaronder Ivan Peroti, brengt ze een fenomenale performance op de planken.
Ze mag dan inmiddels de 50 voorbij zijn, maar Candy Dulfer is nog steeds een charmante verschijning met looks om door een ringetje te halen. Ze oogt jeugdig, vitaal en zet haar saxcapades nog even fraai soepel in als alle jaren daarvoor. En natuurlijk vormt zij het stralende middelpunt op het podium, maar zoals altijd is er aandacht voor de hele band en krijgt iedereen zijn moment om te shinen. Voor Candy zelf is het wanneer ze samen met haar gitarist een sublieme vertolking weggeeft van de hit Lily Was Here.
DJ Jazzy Jeff
DJ Jazzy Jeff
We zijn meer dan een uur verder, maar dan komt daar de bevrijdende aankondiging waar iedereen bij de DJ Stage op heeft zitten wachten. Jazzy Jeff treedt aan en legt zijn naald op de eerste plaat. Zodra de klassieker Soul & Sunshine van Harvey & the Phenomals door de speakers komt, slaat de sound neer als een kogelregen die de mensenmassa veranderd in één dansende zee.
“Now That’s What I’m Talking about,” brult de MC terwijl iedereen hen toe juicht en beweegt. Het ongemak van het lange wachten heeft plaatsgemaakt voor ontlading. Terwijl Jazzy Jeff de éne na de andere Banger inzet, zonder vaart te minderen, zakt de set geen enkel moment in. En zo hebben de bezoekers het graag.
had wat spannender gemogen
Ikzelf ga er in het begin nog hard op. Maar halverwege de verkorte set, merk ik toch dat ik er wat meer van had verwacht. Begrijp me niet verkeerd. Jazzy Jeff draait geweldig. Met zijn platen heeft hij de touwtjes goed vast en krijgt hij de poppetjes meesterlijk aan het dansen, maar van mij had het wel wat spannender gemogen. Met deze tracklist speelt hij naar mijn mening teveel op safe, in plaats van golven te maken met wat heimelijke en dansbare beats die ideaal zouden zijn geweest voor deze geladen atmosfeer.
Omdat ik gedurende deze volle festivaldag ook moet zorgen voor de inwendige mens, besluit ik eerst wat te gaan eten. Daardoor mis ik helaas een deel van de “Tribute to Soul” door Berget Lewis . Als ik aankom is het is dikke feest al in volle gang. Als een ware Gospel Train dendert de zangeres door de tent, terwijl de Soul Live Band, net als in de club, haar ondersteunt met strak spel. De aanwezigen voelen zich dankbare passagiers aan boord van een muzikale tijdreis door decennia van al het moois wat de Soul, Funk en Jazz te bieden hebben gehad. Er wordt volop meegezongen, geklapt en gedanst en als het niet voor de vele mobieltjes was, had ik me gerust gewaand in de swingende jaren 70.
Het laatste kwartier van de Tribute is het de beurt aan David Dam om het voortouw te nemen. En hoewel de show stijf geregisseerd is van begin tot eind en iedereen op het podium vast houdt aan het georkestreerde script, gooit hij samen met de gracieuze achtergrondzangeressen, Lynn, Emmie en Gosha, er nog een schepje bovenop. Die dosis van verse aanstekelijke energie zorgt dat het dak er bijna afvliegt. Net als bij de eerdere artiesten staan zij er ook alledrie met een gigantisch speelplezier en zetten ze alles op alles om bij het publiek een verrukkelijke sensatie teweeg te brengen. Vooral zangeres Emmie valt in positieve zin op, want in haar eentje geeft nieuwe betekenis aan de uitdrukking “110% toewijding”.
Als het aan mij lag, hadden ze nog wel even door mogen spelen, want de 15 minuten zijn in een vloek en een zucht om. Daarmee is een eind gekomen aan een galavoorstelling door Berget en David en alle anderen, maar laten ze wel hun toeschouwers achter met een enorme Feel Good High.
Het laatste optreden dat ik bespreek in dit deel is zeker niet de minste. The Brandon Brown Collective is voor velen wellicht een onbekende naam, maar haar leden zijn zeker geen kleine jongens in de Soul en Funk wereld. Frontman Brandon fungeerde als muzikaal leider bij Michael Jackson ten tijde van zijn dood, Stanley Randolph is de vaste drummer bij Stevie Wonder en zanger Mackenzie Green verdiende zijn sporen bij The New Power Generation van Prince. Samen vormen zij een recept voor muzikaal vuurwerk en staan ze terecht groots op het affiche.
Wanneer het concert begint is de magie gelijk voelbaar door de hele tent. Met al hun podiumervaring is het voor hen dan ook een koud kunstje om de sfeer een aantal graden op te warmen. Dat is zeker opmerkelijk omdat ze ervoor kiezen hun eigen werk te spelen en niet om met andermans liedjes aan de haal te gaan. Des te leuker is het om te zien dat de toehoorders flink overstag voor hun brandende mix van edgy en verlangende jams.
Muzikaal laveert Brandon Brown Collective tussen zwoele Smooth Soul Jazz en de toegankelijke jaren 80 Funk. Elk nummer klinkt als vernieuwde evergreen en dat onderstreept nogmaals hun vakmanschap. Hoezeer ook duidelijk is dat Brandon de leidersrol heeft en als spil fungeert op het podium, voelt het toch als een Collective Concert waarin iedereen een rol krijgt en niet 1 persoon constant de spotlight opeist. Of het nou de blazers zijn of de toetsenist, iedere muzikant pakt zijn deel, iedere noot mag worden gehoord. En wat ze ook spelen; Funk, Jazz, Rock, een enkele zwijmelballad, het kan allemaal en klinkt als een klok.
Hypes komen en gaan, maar de kwaliteit, talent en gevoel waarmee The Brandon Brown Collective hun muziek uitvoert is van een tijdloze klasse.
Dat de populariteit van het duo blackwave. of ook wel blackwavedot groot is, is mij bekend. Dat deze twee Belgen zo’n grote schare aan jonge (vrouwelijke) fans aantrekt, hoeft geen verassing te zijn. Toch verast de opkomst mij. De voorste rijen op de Parade zijn het domein van die jongeren. Eén van die fans doet zelfs een poging om ter plekke te solliciteren bij de band als technisch medewerker door een briefje op het podium te gooien. Helaas voor hem waait zijn sollicitatiebrief weg wat hem het hoongelach oplevert van zijn vrienden.
blackwave. | blackwavedot
blackwave. of blackwavedot
Op de Parade is het druk. Niet zomaar druk, het is er volgepakt. De stemming is opperbest. Mensen hebben wel zin in het feestje dat blackwave. gaat geven. Het geduld wordt wel een beetje op de proef gesteld want technische problemen zijn de oorzaak dat het concert ongeveer twintig minuten later aanvangt. “Ik kan over de koppen lopen!,” roept de vaste presentator als hij de Parade overziet en dan eindelijk blackwave. kan aankondigen.
Deze slideshow vereist JavaScript.
Willem Ardui & jaywalker (Jean Atohoun) lopen het podium op voorafgegaan door hun zes begeleiders. De rap en de show kunnen beginnen. Er wordt ook al meteen gedanst op de eerste drie à vier rijen voor het podium. De temperatuur is ideaal, de ondergaande zon kleurt rozerood. Het tweetal wisselen beurtelings zang en rap af, zelden zingen of rappen ze gezamenlijk.
fans fans fans
Dat doen hun fans wel, vooral groepjes meiden zingen en dansen volop mee met de raps. blackwave. wordt ondersteund door een zeskoppige-jazzband, waarmee ze optreden op festivals. Denk aan Pukkelpop, Rock Werchter, Sziget en North Sea Jazz. Niet slecht. En nu dan ook hier in Den Bosch, in de schaduw van de Sint Jan kathedraal.
We worden vergast met een echte primeur. De nieuwe single ‘a-okay’ wordt volgende week gepubliceerd en nu voor de eerste keer live uitgevoerd. Het is een pakkend nummer en wordt meteen door de fans met warmte onthaald.
Deze slideshow vereist JavaScript.
De nummers zitten allemaal goed in mekaar, de begeleiding is professioneel, de rap en vocalen zijn op orde en de show loopt gesmeerd. België mag trots zijn op zo’n rappers duo dat zich internationaal kan meten met welke rapper, artiest, band dan ook. Met 430.44 maandelijkse luisteraars op Spotify zit je wel snor. Op de Parade is het een feestje.
Bai Kamara jr., de zoon van een diplomaat uit het West-Afrikaanse land Sierra Leone, kwam door het beroep van zijn vader in België terecht. Bai brengt politiek geïnspireerde songs waar zijn Afrikaanse roots duidelijk in doorklinken. Er werd lang naar zijn show uitgekeken én even gevreesd dat het niet door kon gaan. Eén dag vóór de lockdown heeft Blue Room Sessions nochtans nét het genoegen om Bai Kamara jr. te zien spelen. En wat voor een optreden!
Bai Kamara jr.
Bai Kamara jr.
Bai Kamara, in 1966 geboren in Bo Town Sierra Leone, groeide op in Engeland en woont sinds 1990 in Brussel. Hij trad o.a. op met Habib Koité, Cassandra Wilson, Rokia Traoré en werkte via een NGO samen met Youssou N’Dour.
Wat meteen opvalt is zijn fijne stem, inclusief vibrato. In combinatie met zijn gitaarspel klinken de songs als een mix van Afrikaanse klanken, blues, soul, pop, jazz, rock & funk maar dan in een geheel eigen stijl. Vanavond speelt hij onder andere een aantal nummers van zijn nieuwste (blues)album Salone. Vijf andere albums gingen hieraan vooraf.
Funky blues
De eerste song is het rustige That’s Why I Think Of You, ingeleid door een ode aan de vrijheid van meningsuiting. Dit in tegenstelling tot zijn thuisland. Daarom een ’tribute to human rights’ met het vlotte Go On Press, gevolgd door een fantastisch klinkende traditionele Blues Good Good Man (with a bad reputation).
In het volgende nummer klinkt Afrika voor het eerst echt door in Don’t Worry About Me sterk begeleid met herhalende gitaarklanken, zeer knap gedaan.
Funky blues
Funky blues artiest, zo wil Bai Kamara graag genoemd worden. Twintig jaar Brussel, vaak vertoevend in een bepaalde ruige wijk, gaf hem de inspiratie voor het stampende, snelle en vanavond ook gezellige nummer (downtown) St Josse, tevens zijn eerste song op de radio.
politiek engagement
De muziek van Bai Kamara jr. gaat voornamelijk over sociale ongelijkheid, het milieu, de vluchtelingenproblematiek. Hij schetst ons het mooie Sierra Leone, met haar lange kustlijn en de natuurlijke bronnen en hoe het land niet goed zorgt voor haar inwoners. Na het einde van de burgeroorlog in 2002 ging hij er terug, kwam weer thuis en schreef het wonderschone Homecoming.
Ongelooflijk hoeveel nummers hij in het eerste optreden wil laten horen, maar Ad maant dat de tijd beperkt is. Toch volgen er nog minstens zeven songs waarvan de laatste The Powers That Govers Us weer heel Afrikaans is. Zijn tweede optreden zal hij later afsluiten met een ander fantastisch nummer en tevens meezinger Forward.
Blue Room Sessions 2020
Bai Kamara jr. is een briljant zanger en tekstschrijver. Beide keren was het publiek dan ook zeer enthousiast. Lovende woorden voor beide optredens. Bai belooft in 2021 een tweede optreden bij ons te geven, maar dan met volledige bezetting van zijn band. Dat belooft wat!!
Setlist: That’s Why I Think Of You, Go On Press, I can’t Wait Here too Long, Black Widow Spider, Good Good Man, Don’t Worry About Me, Down Town St Josse, Your Love Means The World To Me, Homecoming, Trouble has Got A Brand-new Dress, Cry Baby, I don’t Roll With Snakes, Some Kind Of Loving Tonight, Cold Cold Love, Substitute, The Powers That Govers Us/ Tweede optreden extra: Forward
In de kelder van de Papenhulst in Den Bosch spreek ik zanger gitarist Sven Myren en toetsenist Quint Vullings over de huidige stand van zaken van Sonny Ragg. Deze ambitieuze funky Rock ’n Roll band timmert goed aan de weg in hun relatieve korte bestaan. Gitarist Jeroen Straatman, drummer Mark van Reusel en laatste nieuwe aanwinst, bassist Dylan van de Grift zijn er vanavond niet bij.
KLANKGAT: Waar komt jullie bandnaam Sonny Ragg eigenlijk vandaan:
Sven Myren
Sven: Sonny is afgeleid van mijn naam Sven en Ragg van mijn Noorse doopnaam Ragnar, ik ben namelijk half Noors. Ons logo is ontworpen door Silas, een vriend van me van Studio Mals en is geïnspireerd op Noorse Runen schriften. Er staat dus Sonny Ragg in dit geschrift.
Kennen jullie elkaar al lang, Quint?
Quint: Sven en ik kennen elkaar nog relatief kort, sinds eind vorig jaar, via Miriam van Popei in Eindhoven die een programma online marketing organiseerde, waar Sven was en haar vroeg of ze misschien een toetsenist kende met Hammond geluid. Sven wist dat Miriam veel muzikanten kende en bracht Sven en mij met elkaar in contact. Sven: Sinds Quint erbij is, is de sound veel volwassener geworden. Het was precies wat we nodig hadden. Voordat Quint erbij was, had Sjeng een tijdje meegespeeld, maar die had een iets andere stijl van spelen en ander geluid. Wij wilden wat harder spelen en hij wilde meer de jazz kant op, dus zijn we uiteindelijk goed uit elkaar gegaan.
Muziek schrijven, doen jullie dat samen? Of schrijf jij voornamelijk de muziek Sven?
Sven Ik zal het zo zeggen, ik heb de start gemaakt, samen met mijn vriend Luuk Bergervoet van Studio Cube en hij organiseert ook de Bossche Band Battle. Samen met hem heb ik in de studio gezeten voor de eerste drie nummers. Hij heeft ook meegedacht over wat wel of niet werkt. Daarna ben ik heel veel nummers gaan schrijven en dat zijn de basis ideeën geworden die we als band hebben uitgewerkt en binnenkort gaan fine tunen in de studio.
Quint Vullings
Quint: Het was fijn dat, toen ik erbij kwam, van alle nummers de partijen al waren uitgeschreven door Sven op de computer, dus had ik een goede basis om mee aan de slag te gaan. Sven: Maar als we de nummers nu live spelen zijn ze compleet anders dan hoe ik ze ooit had bedacht, want iedereen heeft de volledige vrijheid om zijn eigen invulling eraan te geven. Bovendien zijn het allemaal talentvolle muzikanten, dus door hun inbreng worden de nummers alleen maar beter.
Zijn jullie op dit moment nog bezig met nieuw werk?
Sven: Op dit moment zijn we veel aan het spelen en dus ook vooral veel aan het repeteren. Quint: Maar binnenkort gaan we er wel weer met zijn allen voor zitten en dan gaan we serieus bezig met nieuw materiaal.
Sonny Ragg heeft dit jaar inderdaad al veel gespeeld, ik noem een Muziekboulevard in Oss, Bevrijdingsfestival, de Theater Boulevard in Den Bosch en natuurlijk festival Landjuweel op Ruigoord, hoe kom je daar terecht?
Sven: Dat heb ik geregeld via mailcontact. Eerst heb ik via Facebook Ruigoord benaderd, want ik wist dat Landjuweel een geweldig festival was. En het was dan ook één van onze vetste gigs dit jaar.
Deze slideshow vereist JavaScript.
Dat zal wel inderdaad, ik heb de beelden langs zien komen op de socials en dat zag er erg goed uit. En is iedereen daar dan welkom als bezoeker? Het is tenslotte een kunstenaarsdorp en soort van community voor zover ik weet.
Sven: Ja hoor, Landjuweel is gewoon een festival waar je tickets voor kunt kopen en die huren dus het terrein van Ruigoord als locatie. Het was geweldig! We hebben daar voor honderden mensen gespeeld. Dat is wel bijzonder, zéker gezien de korte tijd die we in deze bezetting bij elkaar zijn. Er zijn namelijk wel wat bezettingswisselingen geweest in ons prille bestaan. En dan toch veel vette optredens gehad. Quint: Mijn eerste optreden was tijdens Bevrijdingsfestival, hahaha.
Één van de eerste optredens van Sonny Ragg was in Plein 79, daar had mijn collega Ronald (Rijken, van KLANKGAT) nog een recensie over geschreven, Maar daar was jij dus niet bij Quint.
Quint: Nee, inderdaad. Sven: Er is veel veranderd sinds dat optreden, naast de vele wisselingen zijn we ook heel erg gegroeid en hebben we nu een sound die staat. Het is het snel gegaan wat dat betreft. Quint: Ik heb in verschillende bands gezeten, maar dit is wel de band waar ik me het meest vrij in voel. Ik durf nu ook gewoon te experimenteren tijdens live shows.
Sonny Ragg heeft nu drie nummers op Spotify staan, zag ik. Die klinken erg professioneel. En binnenkort een single presentatie bij De Bossche Brouwers. Is dat één van die drie nummers, die als single wordt uitgebracht?
Sven: Ja dat is Free. Dat nummer wordt opnieuw uitgebracht, want Quint heeft zijn partijen die er nog niet op stonden nu ook ingespeeld. Dat geldt ook voor Jeroen, de huidige gitarist en ik heb ook wat nieuwe zangpartijen toegevoegd. Dus de eerste drie nummers op Spotify waren een soort van demo’s, die wel goed opgenomen waren overigens, maar dit wordt dus de single met de band zoals we nu zijn, in de huidige bezetting.
Dylan van de Grift
En jullie zijn ook bezig met opnames voor een videoclip, maar die kon ik niet vinden. Is die nog niet klaar? Of wordt die ook gepresenteerd tijdens de single release party? Is dat hetzelfde nummer misschien?
Sven: Ja dat is ook van het nummer Free inderdaad. Die spelen we dan natuurlijk live, maar het is wel een cool om die clip dan ook even aan te zetten. Quint en Jeroen hebben daarin de hoofdrol. Die clip is gemaakt door Tim Ewalds, een vriend van Sjeng, onze oude toetsenist en zit op de filmacademie in Gent. Na een avondje biertjes drinken samen kwamen we op het idee voor deze clip en daar wordt momenteel de laatste hand aan gelegd.
Er staan nog enkele optredens van Sonny Ragg gepland. Zijn er verder nog plannen voor de toekomst? De Popronde misschien? Dat kan voor veel bands een springplank zijn.
Sven: Popronde is zéker een optie, maar kwam voor dit jaar net iets te vroeg. We hadden onze clip nog niet klaar bijvoorbeeld en nog te weinig nummers opgenomen. En volgend jaar hebben we weer een jaar extra ervaring opgedaan. Quint: De boeker van mijn andere band Sheverine is jurylid van De Popronde in Eindhoven en die gaf ons wat tips en het advies om nog een jaar te wachten. Die zei ook dat het belangrijk is dat je het goed doet op social media en dus een buzz creëert rondom je band.
Deze slideshow vereist JavaScript.
Sven: En verder hebben we in de planning om veel muziek op te gaan nemen, bij verschillende studio’s, zodat we een paar goede singles hebben en een EP. En het vetst zou het wel zijn als we echt een elpee kunnen opnemen, vinyl dus. Bovendien hebben we veel live registraties en een videoclip, dus dan is het moment daar om stappen te maken en serieus genomen te worden. We willen gewoon lekker veel spelen en dan het liefst headline shows, waar mensen echt voor ons komen. Dus daar gaan we keihard aan werken.
Sonny Ragg is binnenkort nog live te zien op hun Single Release Party bij De Bossche Brouwers in Den Bosch op zaterdag 9 november en op zaterdag 23 november in het Muziekcafé in Helmond.
Foto’s: Wies van Luijtelaar en Johan Kramer
Bandleden Sonny Ragg
Sven Myren – Zang, gitaar
Jeroen Straatman – Gitaar
Dylan van de Grift – Bass
Quint Vullings – Hammond Toetsen
Mark van Reusel – Drums
Richard Bona uit Kameroen is de tweede basgitarist van wereldfaam die op deze bassisten-editie van Jazz in Duketown optreedt. Vrijdag opende Marcus Miller op de Markt dit openlucht jazzfestival met een weergaloze show. Bona zet een andere act op die net zo magistraal en speels is.
Richard Bona Group
Richard Bona, de entertainer
Het is druk op de Parade. De zitplaatsen van de tribune zijn bijna allemaal bezet en voor het podium is het ook ramvol. De organisatie heeft voorzien dat het druk gaat worden en heeft daarom de zitplaatsen vóór het podium weggehaald. Een slimme zet want de muziek van Richard Bona is ritmisch en dansbaar.
Richard Bona
Bona opent met het nummer Please Don’t Stop van het album Tiki uit 2006. Het nummer wordt daar door John Legend gezongen. Live, nu hier in Den Bosch, zingt Bona zelf en niet onverdienstelijk, goed zelfs. Het nummer is behoorlijk opgepimpt en klinkt nu zoals een Al Jarreau dat graag zou zingen.
Souplesse
Richard Bona Group: Dennis Hernandez
Het is een erg classy-jazzy begin en Richard Bona voelt zich zichtbaar erg op zijn gemak. Hij beweegt losjes, vraagt of mensen mee willen klappen en praat veel met het publiek. De sfeer is erg ontspannen, heel ‘laid back’. Maar laten we niet vergeten dat we hier te maken met een uitmuntende bassist. Bona speelt met een natuurlijke souplesse die heerlijk is om naar te kijken en te luisteren.
Highlife
Richard Bona Group: Ciro Manna
Als native van Kameroen verwerkt Bona die typisch lichtvoetige sound van West-Afrikaanse highlife in zijn nummers. Die lichte klanken komen in feite voornamelijk van de gitarist. Het kunnen vaak lang uitgesponnen nummers zijn met zoals gezegd een hoofdrol voor de gitaar. Bona houdt het relatief kort.
jaco Pastorius ballad
Ballad Jaco Pastorius
Net als alle hedendaagse bassisten is ook Richard Bona schatplichtig aan de legendarische bassist Jaco Pastorius die lid is geweest van de jazzrock formatie Weather Report. Bona leidt de hommage aan Pastorius mondeling in en begint vervolgens aan een indrukwekkende ballad met subtiele en zwaar aangezette baslijnen. Geheel in lijn hoe Pastorius het zou doen. Het publiek luistert ademloos toe.
Als de laatste basnoten wegglijden, start een aarzelend applaus dat aanzwelt en de gehele Parade vult. De entertainer die Bona óók is, geeft meteen een andere wending aan de show. “Do you like to rock?!”, yelt hij in de mic. Het publiek schreeuwt het uit. Het is tijd om te gaan dansen.
Richard Bona Group
Drums Ludwig Afonso
Keyboard Mica Lecoq
Trumpet Dennis Hernandez
Guitar Ciro Manna
Bass Vocal Richard Bona
Eric Vloeimans en zijn band Gatecrash spelen tijdens Jazz in Duketown op de Parade waar hard wordt gewerkt om het gebruiksvriendelijk te maken voor het publiek. Pal daarvoor was de Parade nog het absolute domein van de gehandicapte sporters van het WK Handboogschieten. Vlonders worden weggehaald en vervangen door stoelen. Dat zet de toon: dit wordt een echt luister-concert. Helaas wordt het echter geen fluisterconcert.
Begenadigd trompettist | foto: Arnold Bertens
Eric Vloeimans
Eric Vloeimans is kind aan huis in Den Bosch. Geboren in Huizen, Noord-Holland en wonend in Rotterdam zijn de muzikale roots van Vloeimans toch geklonken in Den Bosch, in de Muzerije, “de muziekschool waar ik trompet spelen heb geleerd,” zei hij in een interview van wat jaartjes geleden. ‘s-Hertogenbosch is nog steeds in zijn hart.
En dat is wederzijds, want er komt veel volk naar de Parade om ‘hun’ beroemde jazztrompettist met zijn band Gatecrash te aanschouwen. “Het is altijd leuk om in Den Bosch op te treden. Mijn vader zit zelfs vanavond in het publiek,” roept Eric om na wat nummers te hebben gespeeld. Het kan niet meer stuk deze avond. Over hoe je goodwill kweekt en onderhoudt, hoef je Eric niets meer te vertellen.
Het concert en de wind
Gelukkig is de stormachtige wind gaan liggen. Niet alleen fijn voor de gevoelstemperatuur maar ook gunstig voor de muziek van dit optreden. De zachte tonen in het spel van Eric Vloeimans zouden dan gewoon vervliegen en niet gehoord worden. Helaas is er ook nu weer sprake van de zogenaamde ‘Dutch Disease’. Mensen die hardop menen te kunnen praten door een concert heen. Dat soort mensen beschouwt muziek als een soort achtergrond, een letterlijk muzikaal behang. Ga dan gewoon naar de kroeg, denk je dan.
Spiritueel en mellow
Gatecrash | foto: Wim Roelsma
Fluisterzachte tonen blaast Eric Vloeimans uit zijn instrument en dat vergt een aandachtig gehoor. “Nogal spiritueel,” becommentarieert mijn zeventienjarige neef. En dat is het misschien ook. Ik omschrijf dit spel van Vloeimans en Gatecrash eerder als mellow, zacht en verfijnd. Wel vind ik dat deze muziek eigenlijk beter tot zijn recht komt in een zaal dan op zo’n groot openlucht festival wat Jazz in Duketown nu eenmaal is. En zeker hier op de Parade.
Jeroen van Vliet | foto: Wim Roelsma
Voor powerjazz moet je niet bij Eric Vloeimans zijn. Wie het nieuwe album Levanter kent, weet wat hem/haar te wachten staat. Het spel van Vloeimans is ook nooit dominant. De trompet is weliswaar zijn uitgangspunt maar zal nooit de andere muzikanten van Gatecrash overstemmen. Eric werkt al vele jaren samen met toetsenist Jeroen van Vliet die in zijn spel zorgdraagt voor de soundscapes én de langzaam opgebouwde funk en rock grooves.
Eric Vloeimans | foto: Angelique Lemmens
Er wordt oud en nieuw materiaal gespeeld. Wat mij bijblijft is een nummer dat Vloeimans heeft geschreven voor een Syrische vriend, die uit zijn vaderland vluchtte vanwege de oorlog en niet meer kon terugkeren. Die vriend is uiteindelijk toch teruggekeerd en toen is dat nummer ontstaan. Helemaal Eric Vloeimans ten voeten uit.
De Vlaamse band Wardrobe uit Antwerpen heeft een Nederlandse platenlabel en toert de laatste tijd meer door Nederland dan in België. Het is een promotietour voor het nieuwe album Giving Up A Ghost. Op 9 mei streek Wardrobe neer in Den Bosch bij Muziek Op Donderdag (Willem Twee concertzaal).
Wardrobe Muziek Op Donderdag
Johan Verckist
Songschrijver en muzikant Johan Verckist wilde samen met Wardrobe voor het nieuwe album Giving Up a Ghost een pittigere, gelaagde sound creëren. Dansbare pop. En dat is gelukt. Bijzonder goed zelfs. De band schroomt daarbij niet zonnige hits te schrijven die intelligent zijn opgebouwd. Het catchy funk nummer Live Forever is een goed voorbeeld waarin je zelfs ingrediënten hoort van Prince. Live Forever wordt binnenkort op single uitgebracht. Draaien, die hap!
Johan Verckist
Bijna alle nummers van het nieuwe album komen deze avond aan bod. Stond bij het debuutalbum Crawling spontaniteit nog voorop, bij Giving Up a Ghost schraagde en sleepte Johan Verckist samen met producer Bart Vincent zijn nummers totdat elk detail, elk geluidje staat waar het behoort te staan.
Jonas Vankrunkelsven
Door de losse act van Wardrobe, de plagerige gesprekken tussen de bandleden onderling en de interactie met het publiek, word je al snel op het verkeerde been gebracht. Zó, die jongens nemen het licht op. Schijn bedriegt. Die lichtvoetigheid kan alleen tot stand komen, als iedere bandlid precies weet wat-ie moet doen om de gewenste sound en beat te realiseren.
Dries Debie
Zowat elk nummer begint met een elektronische soundscape die dan weer wel dan weer niet in het verdere verloop van het nummer wordt doorgezet. Een mooi voorbeeld is Limerence, een new wave nummer dat eindigt in een lange elektronische trip met uitgesponnen gitaarwerk. Limerence staat op het album Crawling.
Arne Leurentop
Wardrobe maakt grote indruk door het ogenschijnlijk gemak en spelplezier en Nederland kan zich gelukkig prijzen dat er veel boekingen staan gepland. De band sluit met het soulnummer Come Back & Stay van Jack Lee, dat een grote hit werd in de versie van Paul Young
Bandleden Wardrobe:
Johan Verckist
Dries Debie
Jonas Vankrunkelsven
Arne Leurentop
Sonny Ragg is duidelijk beïnvloed door muziek uit de 80’s en vooral door His Royal Badness. Op de setlist staan zo’n dertien à veertien nummers. Een flink aantal is goed, andere erg sterk maar sommige nummers hadden beter achter kunnen blijven in de repetitieruimte.
Sonny Ragg zaterdag 2 februari in P79
Fans
De toegang van het concert is gratis, een presentje van P79 aan de Bosschenaren, waarvoor lof. Toch is het niet tjokvol in de zaal op deze eerste zaterdag van februari. Dat verwacht je eigenlijk als een Bossche band zoals Sonny Ragg een thuisconcert weggeeft. Afijn, het wordt lekker druk en veel mensen kennen elkaar gezien de vele blije begroetingen en kusjes op de wangen. De echte fans van Sonny Ragg in P79 dragen een zwart T-shirt met het logo van de band. Frontman Sven Myren prijst hen daarvoor.
Jeroen Straatman
Na het korte welkomstwoord van Sven met de opmerking dat het lang geleden is dat Sonny Ragg in P79 heeft gespeeld, stoomt de band direct door naar You Give Me Something met meteen daarop Power To You en New Funk. Leadgitarist Jeroen Straatman (gitarist geweest bij die andere, fijne Bossche band Straight from the Fridge) laat dan zien wat hij allemaal vermag op de gitaar. In het laatste deel van de show laat hij nog meer zien.
het betere gitaarwerk
Dan komen er nummers langs die minder goed zijn doordacht, minder goed uitgesponnen. Verder bijwerken en -schaven in de repetitieruimte is het advies aan Sonny Ragg. Turn The Love brengt gelukkig weer veel goeds, een nummer dat sterk doet denken aan Living Colour en Prince/TAFKAP uit de 90’s. Datzelfde bonkige ritme met stevig gitaarwerk en onderkoelde vocalen met flinke, grommende uithalen. Helaas komen er dan weer nummers die minder zijn in ritme, opbouw en melodie. Jammer. Songs met mogelijke potentie maar te vroeg naar buiten gebracht.
Deze slideshow vereist JavaScript.
Met Not Your Medicine gaat het weer opwaarts en houdt Sonny Ragg de aandacht van het publiek tot het einde toe vast. Er wordt zelfs stevig gejived (jive dans) pal voor het podium. De andere muzikanten komen in dit laatste gedeelte ook wat meer voor het voetlicht. Jeroen Straatman geeft een paar indrukwekkende solo’s weg, solo’s die je niet licht vergeet. Bij Get Up komt het publiek goed los en als daarna Free – ook op single uitgebracht – wordt ingezet, is de avond echt geslaagd. Met Got No Passes sluit Sonny Ragg het concert af.
Sven Myren
Sonny Ragg maakt een wonderlijke mix van rock, funk en blues. Vaak werkt die toverdrank en is-ie aanstekelijk én dansbaar. De wat langzamere nummers komen minder goed uit de verf. Al met al een goed concert met nummers die nog een tijdje in je hoofd blijven hangen..
Bandleden Sonny Ragg
Jeroen Straatman – lead guitar
Sven Myren – guitar, vocals
Sjeng Muermans – keyboards
Bob Donkers – bass
Mark van Reusel – drums
De naam doet misschien anders vermoeden, maar op Jazz in Duketown waren ook genoeg genres buiten de jazz te beluisteren. Vaak met invloeden van die jazz, maar er was ook onvervalste funk vrijdagavond op De Parade bij The Jig. De groove start in het eerste nummer in en houdt niet op tot de band ruim anderhalf uur later van het podium stapt.
Het is een groove die doet denken aan bands als The Meters en The JB’s: swingende ritmes, geweldige bas- en gitaarsolo’s, omlijnd door de blazers en toetsen. The Jig begint instrumentaal, maar krijgt halverwege gezelschap van “special guest Mr. Ruben”, een zanger die vaker met de band heeft samengewerkt. Zijn scherpe stem vult de funk goed aan.
Deze slideshow vereist JavaScript.
“Houden jullie van gitaarmuziek?” vraagt saxofonist Koen Schouten met Amsterdamse tongval aan het begin van het vierde nummer. Na instemmend gejuich van het publiek vervolgt hij: “Nou, dat komt goed uit, we hebben een specialist in gitaarmuziek, hij heeft zijn gitaar bij zich: Martijn Smit!” Deze beantwoordt zijn introductie met een funky gitaarlijntje. “Jezus wat goed,” reageert Schouten. “Dan heb ik nog een vraag voor jullie. Houden jullie van drums?” Enfin, zo wordt de hele 7-koppige band voorgesteld. Het laat heel goed zien hoe gelaagd de muziek van The Jig is. Elk instrument draagt bij aan de groove.
Een groove die het moeilijk maakt om stil te blijven staan, ook al is anderhalf uur lang om te dansen. De funk sleept je de avond wel door, de nacht in.
