Herbie Hancock | KLANKGAT

mei, 2023

Michiel Borstlap tribute aan Herbie Hancock
De enorme discografie van een jazz gigant in vogelvlucht leidt tot een feest der herkenning

Michiel Borstlap is een zeer gewaardeerde musicus en componist. Iemand met klompen (excusez le mot) in de jazz aarde. Hij staat bekend als veelzijdig, virtuoos en heeft lak aan genres of hokjes. Dezelfde kwaliteiten die jazz gigant Herbie Hancock schijnt te hebben, de spil van deze tribute-avond in Willem Twee Poppodium. Michiel wordt begeleid door Ruud Breuls – trompet, Jérôme Hol – gitaar, Glenn Gaddum jr – bas en Yoràn Vroom – drums.

Michiel Borstlap & Band

Borstlap Plays Hancock. Geweldig nieuws toen ik dat hoorde en las dat ie met zijn band – wist niet dat ie er een had – zou gaan optreden in Willem Twee Poppodium. Gelijk kaartje reserveren. Want je weet, het kan zomaar storm lopen. Dat viel reuze mee toen ik zaterdagavond de Grote Zaal binnenliep. Het was zeker niet volle bak maar genoeg gemotiveerd volk om er leuke avond van te maken. En dat zijn Michiel Borstlap en zijn band ook van plan.

Na een korte introductie van Michiel kan het feest der herkenning beginnen. Althans dat dacht ik, maar het wordt me wel moeilijk gemaakt. Het lange openingsnummer herken ik niet meteen, maar na wat rondvragen blijkt het Dolphin Dance van het Maiden Voyage album te zijn. Het tweede nummer is Just One Of Those Things van Cole Porter en door het Herbie Hancock Quartet in Live In New York op plaat gezet.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Het derde nummer is het bekende funky jazz nummer Hang Up Your Hang Ups van het album Manchild en die wordt lekker lang uitgesponnen. Herbie zou het zeker toejuichen. Dan volgt de klassieke versie van Watermelon Man met een fijne overgang naar het beroemde Maiden Voyage.

Het album Head Hunters wordt beschouwd als hét album waarin Hancock de definitieve overstap maakt naar jazzrock oftewel jazzfusion zoals het tegenwoordig heet. Elektronica, voice moderators en wat later ook scratch doen hun entree en Hancock schuwt het integreren van andere genres (disco!) niet. Just Around The Corner van het album Mr. Hands is daar een sprekend voorbeeld van. Slick funky riffs als intro en een vette two step disco beat daaronder.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Het nummer Memory of Enchantment is geschreven door Michiel Borstlap himself en door Hancock en die andere jazz gigant Wayne Shorter gecovered op het duo-album 1+1 (1997). Met Cantaloupe van het Island Empyrean Isles album sluiten Borstlap en de zijnen deze prachtige sessie af.

Michiel is een virtuoso op de keyboards. Ik zal niet de eerste zijn die dat zegt. In zijn handen én met zijn uitstekende bandleden krijgen de nummers van Herbie Hancock een nieuw leven zoals het een tribute betaamt. Deze sessie boeit van begin tot eind.

Coverfoto: Mickey Obo

Bezetting:
Michiel Borstlap – piano, keyboards
Ruud Breuls – trompet
Jérôme Hol – gitaar
Glenn Gaddum jr. – bas
Yoràn Vroom – drums

jun, 2022

Modern creative, rap en funk voeren de boventoon
Er is flink veel volk op de been dat er zin in heeft op deze vrijdagavond van Jazz in Duketown editie 2022

De vrijdagavond van Jazz in Duketown (JiD) editie 2022 is bezaaid met vele muziekstromingen en vooral modern creative, rap en funk voeren de boventoon. De leiding van JiD is de weg van verjonging verder ingeslagen. Eigen gebleven aan de gestelde normen is gelukkig gekozen voor het experiment en relatief onbekende.

Nieuw is de samenwerking met Dukebox, dat als platform de Bossche urban initiatieven en artiesten verbindt.

Wat is modern creative

Modern creative is de term de gebruikt wordt voor een moderne jazzstijl die invloeden uit jazzmuziek zoals bop en freejazz vermengt met eigentijdse muziek zoals rock, funk en hip hop. Deze vrijdagavond komen vele mengvormen voor in de programmering. Rap, rock, hip hop en jazz op het Kerkplein, freejazz op de Markt en poprock en jazz op de Parade. Allemaal modern creative.

Teus Nobel | Liberty Group | modern creative

Op de Markt bijten Teus Nobel en de Liberty Group het spits af en gezien de grote opkomst heeft de organisatie dat goed ingeschat. Trompettist Teus Nobel behoeft geen introductie. Zijn verfijnde spel wordt alom geloofd en geprezen. Interessant is dat hij meerdere malen zal optreden tijdens deze JiD editie zoals zaterdag met Het Brabants Jazz Orkest en wat later ook met Aron Raams. En vanavond dus met de Liberty Group dat bestaat uit Alexander van Popta (piano), Jeroen Vierdag (bas), Tuur Moens (drums).

Deze slideshow vereist JavaScript.

De Liberty Group opent het optreden en Teus Nobel staat afwachtend aan de zijkant. Het drietal zet eerst rustig in maar al snel gaan tempo en volume omhoog. Pas als Teus Nobel zich achter de mic begeeft, wordt de toon verzacht. Het is een patroon dat zich bijna het gehele concert zal herhalen. Het is niet zozeer mellow dat hier van toepassing is, eerder subtiliteit, verfijning. De drive en beat van Liberty Group zijn prima op orde en Teus anticipeert daar goed op. Intussen zijn op het Kerkplein de jonge honden van DUKEBOX zich aan het gereed maken.

DUKEBOX | rap | funk

Jonge honden? Ja, inderdaad. In samenwerking met het Bossche urban culture platform DUKEBOX levert het platform een aantal jonge artiesten af. Dat is ook te zien aan de samenstelling van het publiek. Van jong tot zeer jong. Dit is alleen maar goed om zo de continuïteit van JiD te borgen. Het een programma vol cross-overs waarin jazz, hiphop en urban culture elkaar aanvullen. Modern creative dus. DJ Bowie die geen DJ genoemd wil worden start de show. Bowie draait onbekende funk dat goed valt bij het publiek.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Na zijn korte act is het aan rapper ZENO die voor de eerste keer wordt begeleid door een gitarist, toetsenist en DJ. Het gaat ‘m goed af. Zijn raps kunnen op de instemming van zijn fans rekenen. ZENO vindt het volwassen worden lastig, soms zelfs zwaar. Dat maken zijn raps wel zo sympathiek. De derde act is van BNNYHUNNA die op keyboards speelt op basis van samples en loops. Soms melodieus en dramatisch maar vaker met een funky beat.

De avond begint te vallen en een frisse wind steekt op. Vanaf en naar de Parade is er een constante stroom van mensen en van daar af is een andere attractie hoorbaar: Rilan & The Bombardiers

Rilan & The Bombardiers | jazz | funk

Rilan en zijn Bombardiers waren er ook in 2018 bij en toen ook op de Parade. Zij trappen het festival af op deze mooie locatie in de schaduw van de Sint Jan kathedraal. Qua bezetting is een en ander veranderd maar de muziek is nog steeds hetzelfde. Frontman Rilan Ramhane is nog steeds zeer aanwezig en zijn soulstem is intact, net zoals de mix van pop, funk, rap en rythm-and-blues. Het is heel druk op de Parade. Op de Markt staat een bijzondere band uit de US op het punt van spelen, Ghost-Note, opgericht door Snarky Puppy leden

Ghost-Note | urban | jazz | funk

De programmering van Ghost-Note loopt vertraging op door gedoe met de souncheck. Het publiek reageert gelaten, soms schreeuwde iemand dat er gespeeld moest worden. Maar als drummer Robert Sput Searigh door de mic “Lets play folks” zegt, kan de party beginnen. Het is een mix van Snarky Puppy, James Brown, Sly & The Family Stone, Prince, Herbie Hancock etc.

De outfit van bassist Dwayne ‘MonoNeon’ Thomas op de bas trekt veel aandacht. Hij is helemaal winters ingepakt en heeft een opvallende gele bril op. Het is vette funk en dikke pret en hier en daar beginnen mensen bij de eerste tonen en noten te dansen. Top band.

Run Logan Run | modern creative | jazz | rock

Ook hier wat startproblemen door een langere soundcheck. Deze driemansband uit de UK speelde een paar dagen geleden nog in Bristol en staat nu hier op het Kerkplein in Den Bosch. Andrew Neil Hayes (saxofoon, electronics), Matt Brown (percussie), Dan Messore (bas, gitaar) staan garant voor een muur van polyritmische breakbeats en scheurende saxofoonlijnen. Stuwende kracht is drummer Matt Brown aangevuld door het energetisch spel van saxofonist Andrew Neil Hayes. Er is in ieder geval een schare Britse fans op komen draven. Het eerste nummer hakt er meteen in en zet de toon voor de hele set.

Modern creative, rap en funk voeren de boventoon op deze openingsavond van Jazz in Duketown 2022.

mei, 2018

John Scofield overziet een volle Markt
En wisselt van country, blues tot avant-garde

John Scofield (Dayton, Ohio, 1951) wisselt op zijn gitaar net zo vlot van stijl als een kameleon van kleur. Hij draait daar zijn hand niet voor om. Dezelfde vingers die avant-garde jazz spelen, gaan net zo vlot over de snaren bij een honkytonk nummer. Onnavolgbaar en eigenlijk alleen weggelegd als je in de Verenigde Staten bent geboren. Het zit dan gewoon in je. Zaterdagavond 19 mei kwam jazz-minnend Nederland aan zijn trekken.

Jazz in Duketown strikt weer een grote naam

John Scofield overziet een volle Markt - ©ronald_rijken — John Scofield met band

Het is de organisatie van Jazz in Duketown in 2018 wederom gelukt om een grote jazzcoryfee binnen te halen. Vorig jaar de legendarische gitarist Al Di Meola en nu de net zo befaamde John Scofield. Scofield werkte onder meer met drummer Billy Cobham die een paar edities geleden ook op dit openlucht festival aantrad. De lijst met namen met wie Scofield allemaal speelde, is zonder meer duizelingwekkend te noemen: Charles Mingus, Herbie Hancock, Chick Corea, Joe Henderson, Pat Metheny, Gerry Mulligan, McCoy Tyner, Jim Hall en Chet Baker. Daarnaast was hij drie jaar de vaste gitarist van Miles Davis geweest. In zijn kielzog staan deze jazzgiganten als schimmen – velen zijn niet meer onder ons – ook op het grote podium op de Markt.

Lange nummers
De presentators van Jazz in Duketown loofden de grote opkomst voor John Scofield en hielden het gelukkig erg kort. Het enige wat bleef hangen was dat Scofield veel zou gaan spelen van zijn laatste album Country for Old Men. ‘Sommige covers op dat album zullen u wel bekend in de oren klinken’ waarna de Amerikaan werd uitgenodigd om aan te treden.
John Scofield komt als eerste op, gevolgd door Gerald Clayton (piano, Hammond), Bill Stewart(drums) en Vicente Archer (contrabas). Scofield verwelkomt het publiek en stelt zijn begeleiders voor. De rijzige grijsaard herhaalt dat veel zal worden gespeeld uit het laatste album.
Het openingsnummer is een mengelmoes van stijlen. Jazz, blues en country vloeien moeiteloos in elkaar op. Voor de Hammond orgel is een solo vrijgemaakt en je ziet Scofield zichtbaar genieten van het spel van Gerald Clayton. Het is een erg lang nummer dat daarmee de toon zet van dit anderhalf uur durend concert. In totaal worden slechts zes nummers gespeeld. Zelfs een cover van I Am So Lonesome I Could Cry van countryzanger Hank Williams moet er aan geloven en wordt flink uitgesponnen.

Het publiek luistert zeer geconcentreerd en applaudisseert met gepast volume na een gitaarsolo van de meester en wat uitbundiger met gefluit na solo’s van zijn begeleiders. Het toont het grote respect dat de mensen hebben voor deze man die zo’n grote rol speelt in de hedendaagse jazz. Scofield heerst over zijn podium en kijkt zijn publiek recht in het gezicht met een stalen uitdrukking in zijn ogen. Het is bijna intimiderend die blik, maar als hij een klein kind in het publiek ontwaart dat danst, moedigt hij het aan door breed te lachen.

Scofields tourmanager meldt dat John zich niet zo lekker voelt en daarom afziet van een persinterview na afloop van het concert. Dat is niet te merken aan zijn gitaarspel dat vooral in de prachtige ballad I’m Sleeping In een grote hoogte bereikt als hij een lange solo inzet. Het is echt een weergaloze lullabye. Ook de wat kille wind die over de Markt waait, heeft nagenoeg geen invloed op zijn spel. Scofield maakt tussen de nummers door graag een praatje en vertelt dat hij vaak in Europa toert en noemt Nederland (The Netherlands) met name. Hij vindt Jazz in Duketown een geweldig event, maar vermijdt wijselijk om de naam van de stad te noemen want onuitsprekelijk voor een Amerikaanse tong.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Het optreden eindigt met New Walzo dat ook op het laatste album staat. De voltallige band staat op en neemt het lange applaus in ontvangst. Scofield stelt hen nog een keer één voor één voor en weg is hij. Er zit geen toegift bij want dat laat het strakke schema van Jazz in Duketown ook niet toe. In een mum van tijd is de mensenmassa opgelost, maar aan de gezichten is te zien dat mensen genoten hebben van dit concert. Of zoals de presentator al zei aan het begin: “Het zal moeilijk worden om dit te overtreffen.”