Nancy Kleurenblind

Ffffreddie Nancy Kleurenblind & De Zingende Roadie

Ballade is een ode aan overleden bassist en basleraar Freddie Cavalli

Nancy Kleurenblind & De Zingende Roadie, een paar apart. In 2019 troffen twee redactieleden van KLANKGAT het duo aan in het stampvolle café De Palm in Den Bosch bij Popronde Nederland.

‘De droogkomische uitstraling van lichtgevende sneakers en een lichtsnoer in de hoodie van de Zingende Roadie en de glitter-plakletters op de bas van Nancy Kleurenblind geven dit duo een kleinkunst-achtige kitsch’. Zo werden ze treffend door redacteur Paul Claassen toentertijd omschreven.

Nancy Kleurenblind & De Zingende Roadie

Nancy Kleurenblind
Nancy Kleurenblind & De Zingende Roadie

Een paar weken geleden kwam de ‘kerstsingle’ met videoclip Ffffreddie uit. Het nummer – een ballad –  gaat over een zekere Freddie wiens naam licht stotterend als Ffffreddie wordt gezongen. Deze Freddie is Freddie Cavalli, de artiestennaam van Fred van Kampen, oud-bassist bij His Wild Rommance van Herman Brood. Hij was daarnaast docent culturele en kunstzinnige vorming aan het Sweelinck College in Amsterdam. Fred van Kampen overleed in 2008.

Nancy Kleurenblind
Ffffreddie

De clip
Het is een wat bevreemdende clip en nogal sober, lees Spartaans, opgenomen, namelijk vanuit slechts één camerastandpunt gericht op een vrouw die zittend gitaar speelt zonder dat je haar gezicht te zien krijgt. Haar felroze gelakte nagels springen meteen in het oog.

Op de achtergrond brandt knetterend hout in een vuurkolf en staat een tweede persoon met lichtgevende sneakers die telkens van kleur veranderen. Haar gezicht komt ook niet in beeld. Deze clip past naadloos bij Nancy Kleurenblind & De Zingende Roadie, beetje raar, typisch Nederlandse oubolligheid, low-budget, anarchistisch, trashy, camp. Kortom, de clip herbergt alle kenmerken van dit eigenzinnig duo. Meligheid troef.

Je blijft desondanks kijken want benieuwd of de gezichten van de twee vrouwen alsnog in beeld komen. Dat gebeurt pas deels helemaal aan het eind. Nancy Kleurenblind popt links in beeld heel even op. De Zingende Roadie trommelt onverstoorbaar op haar casio en blust het vuur daarna met water. Einde clip en het nummer is al veel eerder gestopt.

De Zingende Roadie
De Zingende Roadie

Het nummer, de ballad Ffffreddie
De ik-persoon in het nummer (Nancy of de Roadie?) vertelt dat ze niet meer aanbelt bij Ffffreddie. Want die is dood. Dat wordt niet zo onomwonden gezongen maar op deze wijze: “Zijn huidige locatie is diep onder de grond. ” Of: “Ik zocht je steen maar hij heeft er geen een.” En nog eentje: “Ik voel je om me heen maar ik ben alleen.”

Het is een kort nummer van pakweg 114 seconden. Ffffreddie is luchtig van toon en inhoud  en gaat over een man die nu nog steeds wordt gemist. Als geen ander kunnen Nancy Kleurenblind en De Zingende Roadie daar zo’n leuke draai aan geven. En voor je het weet, zet het nummer zicht vast in de muziekkamer van je hersenen. Oehoe, Ffffreddie.


Screenshots uit videoclip fffFreddie.

Blue7

Bluesrockband Blue7 opent Lohengrin Blues Middag in 2020

Covers van blues grootheden en eigen werk kunnen rekenen op enthousiast onthaal van fans

Blue7 is een zeskoppige bluesrockband uit ‘s-Hertogenbosch. Ze spelen eigen nummers en covers van hun idolen, zoals Herman Brood, Eric Clapton, Cuby & The Blizzards, Jimi Hendrix en John Mayall. Van laatste idool klinkt het nummer Top Of The Hill bij binnenkomst van Muziekcafé Lohengrin. Iedere derde zondagmiddag van de maand is het blues geblazen in dit sympathiek muziekcafé aan de Zuiderpassage.

Blue7
Blue7 – Muziekcafé Lohengrin

Blue7 treedt af en toe op. Zo’n vier keer per jaar en het is één van de redenen dat het lekker druk is in de zaal van het muziekcafé. “We repeteren heel veel en dat vinden we ook leuk,” zegt zanger Hans van der Linden. Dat de band uit Den Bosch speelt natuurlijk ook mee. Maar waar de mensen echt voor komen is om Blue7 live te zien, hoe deze band bekende en minder bekende nummers op eigen wijze vertolkt.

Blue7
Blue7

Het slepende blues nummer Need Your Love So Bad  van de oorspronkelijke Fleetwood Mac met gitaargod Peter Green is in de versie van Blue7 zo mogelijk nog slepender, meeslepend zelfs. De vocals van Hans van der Linden klinken uitstekend en de gitaristen Richard van Dijk en Jos van Asperen zijn goed op dreef.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Koos Henkens op mondharmonica maakt het geheel meer dan compleet. Wat haalt-ie er veel uit. Zijn intro op de mondharmonica van de klassieker Ridin’ on the L&N van The Bintangs is opzwepend genoeg om een grotere zaal dan die van Lohengrin helemaal plat te krijgen.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Hans van der Linden is naast zanger ook de frontman van Blue7. Toen gitarist Jos van Asperen en bassist Ton Bruggeling de eerste tonen aansloegen van het nummer Sunshine of your Love van The Cream, was dat totaal niet naar zijn zin. Hij stopte het nummer en wilde dat er opnieuw werd ingezet. Drummer Jack Goedgebuure sloeg weer drie tikken met zijn drumsticks en Hans had gelijk, want pas nu klonk het nummer zoals het behoort te klinken.

Derde set
Elke Blues Middag in Lohengrin kent een vast stramien. Er zijn drie sets met telkens een break van een kwartier. Pas in de derde set komen de eigen nummers van Blue7 aan bod. Ze komen van het album Back to the City dat in mei 2019 werd uitgebracht. Blue7 speelde Hobo Blues, Last Man Boogie, Nancy Avenue en I’m Going Home. Spijtig genoeg niet Deep Down My Heart en het mooi dromerige And If I Like It. Maar je kunt niet alles krijgen in het leven.


Leden Blue7

Hans van der Linden (Zang);
Koos Henkens (Mondharmonica);
Richard van Dijk (Gitaar);
Jos van Asperen (Gitaar);
Ton Bruggeling (Basgitaar);
Jack Goedegebuure (Drums)

Thijs Boontjes

Thijs Boontjes een feestelijke misantroop

hoopt dat iedereen met een kater wakker wordt

Thijs Boontjes Dans- en Showorkest staat vanavond in een uitverkochte Kleine Zaal van het Willem Twee poppodium. Voorheen speelde Thijs Boontjes als toetsenist in de begeleidingsband van Anouk, en nog steeds bij Douwe Bob. Sinds een aantal jaar is Thijs flink op weg met eigen werk en band. Het optreden is onderdeel van de ‘Mise en Place’ tour, die wordt afgesloten met een album releaseparty in de Melkweg in Amsterdam, op 15 februari 2019. Na een EP en een aantal singles, wordt dit het eerste album dat Thijs Boontjes Dans en Showorkest uitbrengt. Voorafgaand aan het optreden interview ik Thijs in de kleedkamer om meer over hem en zijn muziek te weten te komen.

Interview met Thijs Boontjes

Aangekomen in de kleedkamer biedt de geluidsman meteen iets te drinken aan. Thijs gaat voor een verse sinaasappelsap en ik lust wel een biertje. Het interview kan beginnen.

Thijs Boontjes
Thijs Boontjes

KLANKGAT: Welke bands en artiesten hebben jou het meest geïnspireerd hebben en waarom?
Thijs Boontjes: Dat zijn er heel veel, maar sowieso Herman Brood. Dat is wel een hele belangrijke. Omdat ik hem een hele goede muzikant vind, maar ook zijn band vind ik heel vet, vooral tijdens de jaren ’70, niet dat ik daarbij was. Maar ook omdat ik hem heel grappig vind, mensen vergeten dat wel eens. Sommige mensen hebben een beeld van hem uit de jaren ’90 dat het een rare junk was die alleen maar met schilderijen bezig was, over straat zwierf en alles onder schilderde, maar het was een hele scherpe man. Bijna een geniaal type, ook heel grappig in interviews. En hij heeft ook een paar hele geniale dingen in het Nederlands gedaan, toevallig speelden we één nummer daarvan laatst nog, het heet Nooit Meer Terug Naar Die Rotschool dat is zo’n goed nummer daar krijg je geen speld tussen.

En wat is je favoriete Brood song?
(zonder aarzeling) I love You Like I Love Myself.
Vervolgens vraag ik wat het lievelingsalbum is van Thijs. Hij vertelt dat hij eigenlijk bijna geen albums luistert, omdat hij vooral eigen playlisten beluistert met losse nummers.
Thijs: Wat dat betreft ben ik toch wel van de nieuwe generatie, ik ben ook te lui om halverwege van de bank te komen en een plaat om te draaien, dus luister ik veelal digitaal. Maar ‘Chet Baker Sings’ is wel de enige plaat die ik echt van begin tot einde opzet. Omdat die liedjes gewoon allemaal zó mooi zijn, net als zijn stem. Het is bijna alsof hij een trompet ís, misschien komt dat door zijn ademhaling of zo.

Hoe ervaar je het om in het Nederlands te werken? Heeft dat voordelen, nadelen?
Het voordeel is dat het duidelijk is waar je het over hebt. Maar je kan ook geen kutgeintjes maken, naar het publiek niet en ook niet naar jezelf. Mensen hebben dan meteen iets van ‘Hee daar trap ik niet in’. Ik vind het eigenlijk raar dat als je een taal echt helemaal beheerst, om dan in een andere taal te gaan zingen. Ik heb dat nooit echt begrepen eigenlijk. In een andere taal mis je denk ik het vocabulaire om je echt goed uit te drukken.

Wat is jouw mooiste ervaring aan muziek spelen tot nu toe?
Pfoe goeie vraag.. festivals spelen vind ik toch wel het leukst. Vooral als het helemaal loos gaat. Tot nu toe is dat twee keer echt gebeurd dat het hélemaal loos ging. Op Into The Great Wide Open en Down The Rabbit Hole… zó vet allebei…

Eventjes valt het stil en ik denk bij Thijs een verwondering te merken, nu hij daar weer aan terugdenkt.

Thijs: We hadden het ook gewoon echt niet verwacht. We dachten ‘nou ja we zien wel of er een paar mensen komen kijken’. En opeens stond die hele duin vol met mensen tot hoever we konden kijken, en die hadden er behoorlijk veel zin in, om wat voor reden dan ook. Dat was echt te gek. En op Down The Rabbit Hole stonden we in zo’n kerkje. Daar dacht ik echt dat ik van me stokje ging zo heftig ging het los, een lekker gevoel is dat. Ik dacht dat die kerk gewoon om ging. Er stonden van die houten dingen en alles zakte zo in, ik zag mijn hele toetsenbord op en neer gaan zo van ‘whop, whop, whop’.
Ondertussen wipt Thijs heen en weer op zijn stoel om uit te beelden hoe het ging. ‘’Ik dacht: ‘Oh mijn god, volgens mij gaat het helemaal mis, maar wel lachen!’’ voegt hij eraan toe.

Thijs Boontjes
Thijs Boontjes

Kan ik dat zien als een soort muzikale high?
Ja zeker, vooral omdat die mensen ook mee staan te schreeuwen met de muziek die je dan op dat moment er een beetje uit staat te wurmen.’’

Wat hoop je dat mensen mee naar huis nemen na je optreden vanavond?
Ik hoop dat iedereen met een kater wakker wordt, en een beetje heeft doorgedronken. Dat mensen gewoon een leuke avond hebben gehad, en eigenlijk ook dat ze tegen vrienden zeggen: ‘Ik was laatst bij een optreden geweest, volgens mij vind jij dat ook wel leuk’. En dat we volgende keer dat we in Den Bosch zijn de Grote Zaal uitverkopen.

Ik vertel dat ik ook wel verrast was dat het concert in de kleine zaal was. Thijs legt uit dat het een soort try-out tour is om even de feeling te krijgen met de band uitbreiding, en het live spelen van de nieuwe nummers , omdat het nieuwe album eraan komt en de band dan voor het festivalseizoen ook klaar is om goede shows te kunnen spelen.

De eerste EP die Thijs heeft uitgebracht heet Niet Van Steen. Opmerkelijk aan die EP is dat de zin ‘Ik ben niet van steen’ op elk nummer voorkomt.

Hoe belangrijk is die zin voor jou?
Nu niet meer zo belangrijk, toen wel, maar dat is al wel weer een tijd geleden. Die nummers speel ik allemaal niet meer zo veel ook.

Is dat dan omdat dat nu misschien ook minder van toepassing is?
Nou ja 2015, dat is ook helemaal niet zo gek lang geleden, maar je merkt wel dat je sommige nummers gewoon minder voelt dan toen, maar ik vind het geen kutnummers, zeker niet. Ik vind het ook wel leuk om ze nog af en toe te spelen. Eigenlijk kan je bij elk gevoel wat binnenkomt zeggen: ‘Ja maar ho, ho, ik ben ook niet van steen.’ Soms zijn het ook niet de meest optimistische teksten of zo, maar ja zo zie ik dingen soms.Ik ben niet per se echt een ras-optimist. Ik ben een klein beetje misantroop misschien zelfs, maar ja daar heeft de wereld het ook wel een beetje naar gemaakt. En dat wil niet zeggen dat ik niet vrolijk ben of zo hoor, ik vind het allemaal prima.

Maar je muziek is juist ook weer feestelijk.
Ja, dat is eigenlijk met de insteek van ‘Nou, nu we hier toch zijn met zijn allen laten we er maar het beste van maken’.

Ik vraag Thijs wat zijn eigen favoriete nummer is. Hij denkt er lang over na. maar kan er geen antwoord op geven.
Thijs: Het verschilt gewoon heel erg ook, de ene keer ben je in de ene bui, de andere keer in een andere. Er past altijd wel een liedje bij, maar een favoriet kan ik van mijn eigen liedjes niet kiezen. Sorry, dat ik je vraag niet kan beantwoorden.

Nee joh, prima antwoord toch! Heb je misschien een favoriete orgelspeler of orgelsolo?
‘Ja sowieso Billy Preston, en vroeger heb ik ook echt veel naar Jon Lord geluisterd van Deep Purple. En die heeft ook wel een hele gave orgelsolo in het liedje Highway Star dat vind ik echt gaaf. Van Deep Purple gaat mijn orgelhart ook wel sneller kloppen. Bij Billy Preston heb ik dat ook wel, ook al is het een hele andere stijl maar het is zó goed. Die beheersen dat apparaat gewoon compleet en dat is mooi om te horen.’’

Thijs Boontjes
Thijs Boontjes Dans- en Showorkest

Vervolgens vraag ik Thijs wat hij zou kiezen tussen nooit meer zingen of nooit meer orgelspelen. Hij denkt er lang over na en het is aan hem te merken dat hij het allebei nevernooit zou willen opgeven, zo blijkt ook uit zijn uiteindelijke antwoord. ‘’Ik denk, dat als ik één van die twee niet meer kan.. dat ik het andere dan ook niet meer zou hoeven kunnen.. en ja, misschien hoef ik dan eigenlijk alles zelfs niet meer te kunnen. Aan de andere kant, als je één van die dingen nog maar kan , kan je daar je grieve heus wel uithalen.’’

Als je één artiest of band mag uitkiezen, waarmee je nog een keer een podium zou mogen delen en een liedje of een show echt samen doen. Wat kies je dan?
(denkt lang na) Dat zou ik wel te gek vinden met ehh… Ik vind De Dijk eigenlijk wel een hele vette band. Dat voelt altijd zo goed, alsof alles klopt, en dan ook gewoon al duizend jaar. En dat klopt ook allemaal wel, want ze maken echt al hartstikke lang muziek en hele goeie liedjes. En er gebeurt ook altijd wel wat bij die optredens, Huub van der Lubbe is natuurlijk ook heel gaaf. Ja dat vind ik echt een gave band.

Als volgt vraag ik hoe het is om bij het label TopNotch te zitten. ‘’Het is eigenlijk heel fijn. Ondanks dat TopNotch bijna alleen maar hiphop uitbrengt, snappen ze heel goed wat ik wil, en ook hoe het allemaal werkt. Grote platenlabels hebben nog wel eens een handje van dat ze zeggen: ‘Dit voorbeeld heeft gewerkt op de radio, als je nou ongeveer zoiets maakt dan word je ook op de radio gedraaid en kunnen we je succes vergroten’ etcetera, maar ik ervaar veel vrijheid eigenlijk en dat is fijn. Er werken ook alleen maar chille mensen daar.

Tot slot bedanken we elkaar voor het interview en manoeuvreren we ons richting het café van het Willem Twee Poppodium om wat te eten, waarna de avond van start kan gaan.

Merol

Thijs Boontjes
Merol en Milan

Er is veel aandacht voor het voorprogramma. De volle zaal is dan ook vast bekend met de nieuwe hit Kerst Met De Fam die pas een week met clip op YouTube staat en al meer dan 200.000 keer bekeken is. De clip van Lekker Met De Meiden telt inmiddels 1,4 miljoen views. Ondanks dat de zang niet goed te verstaan is tijdens de eerste paar nummers, wordt het toch onder luid applaus ontvangen. Het podium wordt gedeeld met Milan, die de beats verzorgt met een drumpad en een kleine synthesizer. Ondanks dat Merol een charismatische dame is, vind ik het persoonlijk storend hoeveel ze tussendoor praat tegen het publiek en ook ingaat op mensen die iets roepen. Zo zit er niet echt een vaart in de set. Het nummer Borderline springt er voor mij uit. De tekst is goed gevonden, inhoudelijk gaat het ergens over en het is in een leuke vorm gegoten.

Thijs Boontjes
Merol

Ik vind het dan ook jammer dat deze videoclip veel minder views heeft. Qua sound lijken de andere nummers veel op elkaar, waardoor het me niet pakt. Ik hoor iemand achter me zeggen: ‘’Het doet me een beetje aan een campingdisco denken’’. Ik geef hem geen ongelijk. Opvallend is dat de kern van de nummers vaak bestaan uit één of enkele zinnen die steeds herhaald worden, waar men nogal makkelijk voor valt als ze uit de mond van een mooie vrouw komen. ‘’Ik wil een kind van je’’ en ‘’Lekker met de meiden’’ bijvoorbeeld.

Ik geef niet snel mijn ongezouten mening, maar ik vond er over het algemeen weinig aan. Muziek blijft natuurlijk altijd een kwestie van smaak. Het gevoel dat ik erbij krijg, is dat het een werkende populariteitsformule is die in dit digitale tijdperk nou eenmaal aanslaat. Het doet me denken aan het interview vorige week met DeWolff, dat de vaste KLANKGAT-lezer misschien niet ontgaan is. Daar ging het over verandering van muziek door hedendaagse computertechnieken en algoritmes, en dat menselijke ziel essentieel voor DeWolff is in muziek, waar ik me bij aansluit. Dat is dan ook wat ik een beetje mis aan deze act.

Anderzijds, muziek is natuurlijk van niemand. Ik bepaal daarom ook niet of het goed of slecht is. Er zijn talloze redenen om muziek te maken of een optreden bij te wonen. Eén daarvan is vermaak en ik weet zeker dat een groot deel van het publiek het als een vermakelijk voorprogramma heeft ervaren. Dit wordt bevestigd wanneer er hier en daar wat mensen het pand verlaten met een bedrukt gymtasje van tien euro.

Thijs Boontjes Dans- en Showorkest

Thijs Boontjes
Thijs Boontjes Dans- en Showorkest – Kleine Zaal

De body en vaart zit er vanaf het begin goed in. De gitaarsolo komt in het eerste nummer niet echt goed naar voren qua volume, maar dat kan ook bewust zijn. Het geluid is verder erg goed, ook zonder oordoppen kan je prima genieten van wat Nederpop en rock ’n roll.

Tijdens het tweede nummer is de toevoeging van de achtergrondzangeressen goed te merken, het geeft meer kleur aan het nummer. Ik Voel Me Goed wordt vervolgens gespeeld. Een zin uit een couplet die me bijblijft is ‘’De versterker staat op zeven en de buurvrouw zegt ‘Dat mag’’. Het nummer roept herkenbaarheid op en bevat een erg gave orgelsolo. Pas nu komt het eerste contact naar het publiek. Thijs zegt: ‘’Begrijp ik nou goed dat Merol een kind van me wil? Of heeft ze dat tegen jullie ook allemaal gezegd? Hoeveel is het dan nog waard, Merol?’’ vraagt hij richting Merol die ook in het publiek staat. ‘’Precies, helemaal niks! Nee hoor, grapje’’ voegt hij eraan toe en lacht daarbij vriendelijk. ‘’Eigenlijk hadden we in het voorprogramma van Merol moeten staan, want zo hangen de vlaggen tegenwoordig’’.

Al snel komt het tempo terug met het vlotte nummer Het Spijt Me, Sophie dat rockt en swingt. Er wordt dan ook redelijk op gedanst. ‘’Ik kan ook met een bandje gaan meespelen, dat scheelt me weer een zweetshirt’’ zegt Thijs na dit nummer.

Thijs Boontjes
Thijs Boontjes Dans- en Showorkest

De opvolgende hoogtepunten van het optreden bestaan uit het bekende Alleen Naar De Kermis en Casablanca die beide door menig men worden meegezongen uit het publiek, en respectievelijk een gave orgelsolo en gitaarsolo bevatten. Deze worden dan ook onder luid applaus in ontvangst genomen. Het nummer Ballade Van De Moord is qua vocalen het meest interessant. De rauwe uithaal van Thijs aan het eind van de zin ‘Nu kan ik je eindelijk laten gaan’ gaat erg mooi samen met de zuivere zangkunsten van de gezusters Nijhuijs. Het doet zeker niet tekort aan de door Roxanne Hazes ingezongen versie op de single.

Thijs kondigt het laatste nummer aan, dat Dansen Met Jou heet en de de meest recente single is. Het heeft een catchy meezingbaar refrein en het publiek klapt graag mee. De band verlaat het podium terwijl het publiek om een toegift vraagt. Zo te zien komt die er ook aan, want Thijs speelt met de deur die naar de backstage leidt. Steeds een klein stukje open en dan weer dicht, waarop het publiek reageert. Thijs en band komen het podium op om af te sluiten met Kom ’S Effe Hier dat toch wel het meest dansbare en uptempo nummer is.

In een breakdown wordt elk bandlid uitgebreid voorgesteld, die allemaal een welverdiend groot applaus krijgen, waarna het publiek het tempo steeds blijft meeklappen. Het refrein wordt er nog één keer uitgespeeld en dan is de show voorbij. ‘’Thijsje bedankt, Thijsje bedankt!’ zingt een groep mensen nog enthousiast.

Naar mijn mening was het een heel prima optreden en een erg leuke avond. De bescheiden prijs van acht euro die bezoekers hebben betaald, doet eigenlijk tekort aan de kwaliteit van Thijs Boontjes Dans- en Showorkest. Ik denk dat we nog veel kunnen verwachten van Thijs Boontjes. Het debuutalbum, dat overigens nog geen titel heeft, kun je sowieso verwachten op 15 februari 2019.


Fotografie: Jane Duursma – about Made By Jane

Solid Sound gedreven muzikanten

Een muzikale reis door de tijd

Zes enthousiaste ervaren muzikanten pakten een jaar of drie geleden het plan op om als pop/rock coverband door het leven te gaan met een zo gevarieerd mogelijke playlist. Dat zij daarin geslaagd zijn staat buiten kijf.

Solid Sound uit Zijtaart

Een uitgekiend repertoire
En daarbij zijn uitersten niet uit de weg gegaan. Hun covers van Robbie Williams, de Scene, Joe Cocker, Melissa Etheridge, Caro Emerald, Prince, AC/DC, Pink, U2, Herman Brood en de Dijk zijn daar een overtuigend voorbeeld van. Ook over de samenstelling van een setlist is duidelijk nagedacht. Het is niet zomaar een uit de grabbelton gegrist samenraapseltje van nummers.

Win-win situatie
Afgelopen zondag was Solid Sound in Muziekcafé Het Warm Onthaal te beleven. De band had er echt zin in. Geen stress bij de opbouw, overlegje hier, babbeltje daar, over en weer duidelijke communicatie, o zo belangrijk voor een goede start. “Hebben we nog tijd voor een frietje, dan zijn we ff weg” en dat soort dingen… hoe relaxed kan het gaan.

Twintig jaar pop/rockgeschiedenis
Dat maak ik mee als de dame en heren van Solid Sound aan hun ‘reis’ beginnen. Let Me Entertain You van Robbie Williams is de binnenkomer, dan Wicked Game van Chris Isaac gevolgd door A Night Like This van Caro Emerald. Verrassend is de combinatie Ain’t No Sunshine/Suzanne van Bill Withers/VOF de Kunst.

De tweede set wordt begonnen met Unchain My Heart, een laat maar zeggen link nummer als je daarbij als leadzanger Joe Cocker wil neerzetten. Dat deed hij en het was verbazend goed. Dan volgen onder meer Saturday Night, Jolene , Ik Kan Het Niet Alleen, Blauw, Mustang Sally.

Deze slideshow vereist JavaScript.

De derde set gooit alle remmen bij het publiek zo’n beetje los. Sexy Als Ik Dans, Iedereen Is Van De Wereld, Born To Be Wild, Hush, Sweet Caroline. Highway To Hell van AD/DC wordt in het Nederlands omgedoopt naar ‘A2 To Hell. Allen nummers met een hoog dans- en meezing gehalte. Ook Purple Rain komt voorbij en met Like The Way I Do van Melissa Etheridge gingen met name de zangeres en gitarist aardig uit hun bol.

Solid Sound
…komt uit de omgeving van Veghel en bestaat uit zes leden: Marly Kersten en Loek den Elzen- zang, Marc Drummen-slag/sologitaar en bijzang, Hennie Zonneveld- basgitaar, Nikolai Tsolov- keyboards, Hans van de Steen- drums. Bij tijd en wijle wordt er gebruik gemaakt van invallers. De band is zeer gepassioneerd en enthousiast. Ook de nodige humor ontbreekt niet. Muziek maken is hun lust en leven waar ook de term ‘feestje bouwen’ zeker bij hoort. Zij stralen dit alles op een perfecte manier uit. Met ruim twintig optredens per jaar is het een band om zeker aandacht aan te schenken.

Info
http://bandsolidsound.wixsite.com/solidsound
https://www.facebook.com/coverbandSolidSound/

STORING! Solide driehoek

Rocktrio ten voeten uit

Het begon eigenlijk al in de 80-er jaren als viermans formatie. Echter niet voor lang. De nog jonge muzikanten moesten ook nog naar school maar vonden wel weer snel hun plaats in diverse andere bands waarbij ze in aanraking kwamen met o.a. Jazz, Afro, Hardrock, Funkrock, Blues en experimentele muziek. In 2001 wordt Storing! na een gelegenheidsoptreden weer opgericht.

STORING!

Drie cd’s
Daarbij hebben de heren beslist niet stil gezeten. In 2004 wordt de cd ‘Loud’ uitgebracht waarna de drummer de band verlaat. De twee overgebleven bandleden weten in John Donkers een uitstekende vervanger te vinden waarmee de cd ‘STORING! Undressed’ opgenomen wordt. Helaas verlaat deze drummer noodgedwongen de band in 2014 waarna de huidige bezetting vorm krijgt met Robbert – drums, Michiel – bas, zang en Eric – gitaar, zang. Momenteel wordt er wel de laatste hand gelegd aan ‘STORING! Undressed’. Cd nummer drie staat echter ook al klaar om geboren te worden. Alle drie de cd’s laten geen enkele twijfel bestaan over de hechte band en de kwaliteiten van de bandleden.

Solide driehoek
Door de inmiddels ruime ervaringen en diverse achtergronden van dit drietal èn de wijze waarop ze de muziek benaderen worden de vele paden van met name het rock en blues jargon door hen bewandeld. Storing! schuwt het experimentele element zeker niet maar houdt wel graag vast aan de solide driehoek van drums, bas en gitaar. Hun repertoire bestaat hoofdzakelijk uit eigen werk, spaarzaam aangevuld met covers van Jimi Hendrix, Beatles, Blind Faith, Herman Brood, ZZ Top, Jan Akkerman en Joe Bonamassa.

‘Nie lulle mar poetse’…
….is zo’n uitspraak die op deze mannen zeker van toepassing is. O ja..ze zijn wel in voor een babbel hoor, maar als er gespeeld moet worden wordt er gespeeld. En hoe! Afgelopen zondag in Muziekcafé Het Warm Onthaal stonden de muren wederom bol en ook wederom niet alleen vanwege het volume maar ook vanwege de gezellige en ongedwongen sfeer die zo langzamerhand standaard wordt voor dit bijzondere café.

Deze slideshow vereist JavaScript.

In vogelvlucht
Drie sets die allen beginnen met eigen, pure recht toe recht aan rocknummers waarin meteen al duidelijk wordt hoe deze solide driehoek op elkaar is ingespeeld.

Mirror Mirror is een stevig rocknummer met leuke maatsprongetjes erin, Goodbye heeft verrassende ritmewisselingen, in I Am The Rain zit mooi basgitaarwerk. In Downstream en Undress Me worden de psychodelische jaren ’70 op een vakkundige manier neergezet. Dan Little Wing van Jimi Hendrix een gewaagde cover waaraan een mooie STORING! draai gegeven wordt. Faith is een rustig nummer met bijzondere gitaareffecten. Hoochie Coochie Man en Don’t Let Me Down zijn gaaf vertolkte covers die met open armen ontvangen worden en de feestvreugde verhogen. Aan het einde van het optreden wordt er, na het gebruikelijke ‘We Want More’ nog eventjes een vierde set gespeeld met highlights van eerder gespeelde nummers.

STORING! bestaat uit drie geweldig goed op elkaar ingespeelde muzikanten die de bluesrock op een gedurfde eigen manier weten te vormen naar hun eigen hand. Eric staat daarbij garant voor tekst en muziek, Michiel arrangeert het geheel naar een STORING!- waardig niveau, Robbert slaat zelden een klap mis en weet op een perfecte manier vooral ‘live’ foutjes recht te trekken. Hier zijn ze nog een keer:

Eric Slaats—gitaar en zang, Michiel van Eerd—basgitaar en zang, Robbert Pas—drums

In Den Bosch leeft Herman Brood nog

Aan een fenomeen komt geen eind

Zondag 4 februari was het voor de Herman Brood liefhebbers te doen in P79. De Tribute band ‘Street!’, vernoemd naar de in 1977 uitgebrachte plaat van Herman, stond in een uitverkochte ondergrondse rockschuur. Van tevoren sprak ik een aantal Brood fans om verhalen van vroeger uit te horen en alvast in de sfeer te komen. Zo vertelde iemand dat ze Herman een keer in haar café had zitten terwijl hij moest optreden op de Boulevard, zijn management kwam hem daar toen halen.

Brood sound van Street!

Met welgeteld acht bandleden stond het podium bijna net zo vol als de zaal. Met een drummer, bassist, gitarist, toetsenist, saxofonist, twee dansende achtergrondzangeressen en natuurlijk de frontman, was het een rijke formatie aan Brood sound. De nummers worden in vlot tempo na elkaar gespeeld. De ene is nauwelijks afgelopen of de volgende wordt al ingezet door de drummer. Dat mag ook wel: de setlist bestond uit 36 nummers! Eigenlijk zelfs 37 als je Speedo meerekent. Het geluid is prima, je kan merken dat de bandleden echte Brood fans zijn door hoe ze in detail de nummers nabootsen. Door de achtergrondkoortjes lijken nummers als Still Believe en Dope Sucks precies op de albumversies. Ook de gitarist laat zijn kunnen zien. Ondanks de snelheid van zijn spel en de technieken die hij tot hoog op de hals toepast, blijft hij foutloos uitkomen. Door het gebruik van de juiste effectpedalen lijkt de sound heel erg op Dany Lademacher. Tijdens de solo’s mocht het volume wel wat omhoog om het spel beter tot zijn recht te laten komen.

In Den Bosch leeft Herman Brood nog
Street! in P79

In een welverdiende pauze van twintig minuten kan iedereen even bijkletsen en wat drinken bij de bar halen zonder iets te missen. Ik sprak wat bandleden om ze uit te horen over Hermans muziek en hun optreden.

KLANKGAT: Hoe gaat het op het podium? Leef je je dan erg in in Herman?
Hennie (zanger): Nou momenteel zit ik zelf in een iets moeilijkere periode, dus wat dat betreft is het inleven in Herman misschien wat makkelijker, maar als je lekkerder in je vel zit, dan komt er wel veel meer uit.

Wat is je favoriete nummer om te doen en waarom?
Hennie (zanger): ‘Het nummer waar we straks mee beginnen na de pauze, ‘Phoney’. Dat komt doordat het zoveel tekst bevat, door hoe Herman dat zong was het eigenlijk een soort voorloper van rap zou je kunnen zeggen.’

Hoe zien jullie andere Herman Brood coverbands? Bestaat er rivaliteit?
Jan (bassist): Nee hoor, dat zien we meer als collegialiteit. We willen allemaal graag de muziek van Herman hoog houden en daarin zijn we juist blij met elkaar.

In Den Bosch leeft Herman Brood nog
In P79 leeft Herman Brood nog

Wil je zelf nog iets kwijt over de band of dit optreden?
Jan (gitarist): Ja, dat ik blij ben dat Herman nog leeft in Den Bosch! We hebben op een andere plek ook wel eens voor twaalf man gestaan.

Na de pauze was het publiek wat losser, en zo ook de band. Er wordt tussen de nummers door soms even gedold, door carnaval te noemen dat volgende week plaatsvindt en een bijbehorend drumritme in te zetten. Even lijkt het alsof Hennie het nummer Douchegordijn gaat zingen, maar gelukkig is de rock ’n roll weer snel terug. Dit deel van de set bevat nummers die veel mensen kunnen meezingen. Het tempo zit er nog steeds lekker in, maar de afwisseling met langzamere nummers komt ook wel gewenst. Als de band klaar is roept het publiek zelfs nog om een toegift, en die komt ook. Er wordt zelfs nog een nummer in het Duits gedaan, dat gaat over Herman en Nina Hagen. Aan alles komt een eind, zo ook aan dit optreden.

Aan Herman Brood is nog steeds geen eind, want een uitverkocht P79 heeft zich prima vermaakt deze avond. Na het optreden ging bijna niemand meteen naar huis. Het publiek bleef nog lekker nabespreken en genieten van deze Herman Brood sfeer.

Foto’s: Johan van Bommel