Howlin' Wolf | KLANKGAT

mei, 2023

Guy Davis ambassadeur van de blues met politiek tintje
Een memorabele show van deze veelzijdige artiest, zanger, acteur, auteur, docent en bovenal rasentertainer

Net als bij The Blue Room Sessions zijn de concerten van Guy Davis tijdens de gehele toer uitverkocht. In 2019 gaf hij al een weergaloos concert en ook nu is de verwachting hooggespannen. Davis wordt ‘The Ambassador of the Blues’ genoemd. Vanavond dan ook veel blues, niet alleen van hemzelf overigens. Nadat hij start met het vlotte ‘footstomping’ Limetown is de toon gezet.

Guy Davis

Davis heeft een warme stem, speelt meesterlijk gitaar en banjo, afgewisseld met een aantal mondharmonica’s. Het volgende nummer Got Your Letter In My Pocket staat op zijn laatste album Be Ready When I call You, gevolgd door een nummer van Reverend Robert Wilkins That’s No Way To Get Along, mooi begeleid op slide gitaar (die met het roosje).

Zoals gezegd speelt hij zo af en toe een cover en wordt het publiek regelmatig aangespoord om mee te zingen. Zo ook bij Dylan’s Just Like A Woman en de Pete Seeger/ Weavers/Lead Belly song Kisses Sweeter Than Wine. Dan komt Davis van zijn stoel en staand voor de microfoon begeleidt hij zichzelf alleen op de mondharmonica op Long Gone Riley Brown (deTexaanse blues gitarist en singer-songwriter). Dit is tevens het einde van de eerste set.

Tweede set

Na de break nóg een Dylan song Lay Lady Lay, waarna een verwijzing naar het sexappeal van Muddy Waters met My Eyes Keep Me In Trouble. Na het stemmige Spoonful, geschreven door Willy Dixon, maar onsterfelijk geworden door de versie van Howlin’ Wolf uit 1960, is het tijd voor wat politiek ‘lament’ over de strijd in het Midden-Oosten met Palestine Oh Palestine. Het publiek wordt aan het einde vriendelijk doch dringend verzocht om `Israel Oh Israel’ te zingen terwijl Davis zélf de Palestijnse versie blijft herhalen. Mooi moment van de avond.

Bij I Thought I Heard The Devil Call My Name doet Davis’ stem mij aan Tom Waits denken en Trump moest het ook weer ontgelden (dat is bij elke artiest uit de States trouwens) bij It Was You. Na wat echte blues met (61 Highway) Loneliest Road That I Know eindigt hij uiteraard met nóg een meezinger en wel Shortnin’ Bread. Hij sprint hierna van rechts naar links over het podium. Hoe dat er uitziet? Gelukkig hebben we de foto’s.

Het was zonder meer een memorabele show van deze veelzijdige artiest, zanger, acteur, auteur, docent en bovenal rasentertainer Guy Davis.

Setlist: Limetown, Got your letter in my pocket (CD Be Ready When I call You), That’s No Way To Get Along, Watch Over Me, Shaky Pudding, Just Like A Woman, Kisses Sweeter Than Wine (Kokomo Kid), Long Gone Riley Brown.
Tweede set: Lay Lady Lay, My Eyes Keep Me In Trouble, Spoonful, Palestine Oh Palestine (BRWICY), Talking Just A Little Bit Of Time (Kokomo Kid), I Thought I Heard The Devil Call My Name (BRWICY), It Was You, 61 Highway Loneliest Road That I Know (Give In Kind, Shortnin’ Bread (Sonny & Brownie’s Last Train)

Tekst recensie Guy Davis: Wies Luijtelaar
Fotografie: Wies Luijtelaar

aug, 2021

Lienne Hek noemt zichzelf liever The Silver Fox
Middagsessie met oude blues, folk, traditionals maar zeker ook eigen werk dat er naadloos op aansluit

Lienne Hek aka The Silver Fox speelt op drie instrumenten. Een resonator slide gitaar oftewel een dobro, een akoestische gitaar en een banjo. Het is vandaag niet in een schommelstoel op een veranda waar hij speelt – zoals in het persbericht min of meer staat omschreven – maar de Sheltertent van Brouwpodium Bossche Brouwers aan de Vaart. Het is een aangename zondagmiddag sessie in augustus en bijna alle stoelen zijn bezet.

Met de artiestennaam The Silver Fox verwijst Lienne naar de onstuitbare vergrijzing van zijn haar. Onder die naam is hij te vinden op Spotify.

Lienne Hek

Lienne Hek opent de middagsessie met één van mijn favoriete traditionals, You Gotta Move. You Gotta Move is een traditioneel Afrikaans-Amerikaans spiritueel lied. Mississippi-bluesman Fred McDowell nam het op als een langzame, slide-gitaar-hill-country bluesnummer. Die versie namen The Rolling Stones over in hún cover op de LP Sticky Fingers. Lienne’s uitvoering op de dobro wijkt er niet veel van af. Gelukkig maar.

Het tweede nummer, False Hearted Woman, is eigen werk en ook de titel van het gelijknamige album dat dit jaar is verschenen. De titel van zowel album als nummer spreekt voor zich: de slechtheid van vrouwen. Dat is een geliefd en terugkerend thema in de wereld van de blues, country en rock. Een ander groot hoofdthema is alcohol en vooral de ellende die eruit voortkomt. Lennie tapt met zijn eigen nummer Drinking Blues uit dat levensgroot vaatje.

Long Dark Road is het derde eigen nummer uit de eerste set van deze middag. Meteen daarna volgt een cover van Don’t Think Twice van Bob Dylan. Lienne Hek heeft inmiddels de dobro verruilt voor een akoestische gitaar.

Tweede set
De tweede set start gelijk met een fijne cover van het nummer Baby Please Don’t Go van de Ierse band Them (Van the Man). Lienne speelt op de dobro, die hij in deze set niet verruilt. Een goede beslissing want ik houd van dat slepende en jankerige geluid. Een dobro heeft ook een groter volume bereik dan banjo of gitaar. In deze set speelt Lienne drie eigen nummers, Hey Now Baby, Cocaïne Good en Rock My Socks Off. Als afsluiter dé hymne bij uitstek, Amazing Grace die haast onmerkbaar overvloeit in het allerlaatste nummer, Dust My Broom.

Deze slideshow vereist JavaScript.

In een kort gesprek na afloop van de sessie vroeg ik Lienne waarom hij voor ‘de blues’ heeft gekozen. “Blues heeft mij altijd al aangetrokken. Het is de basis van veel muzieksoorten die wij kennen. Roots muziek zoals van Howlin’ Wolf. Zo’n twee jaar geleden ben ik begonnen om eigen nummers te schrijven.” Hopelijk volgen meer jonge Nederlandse muzikanten zijn voorbeeld op.

The Silver Fox – album False Hearted Woman (2021)

nov, 2019

Guy Davis vertolker van akoestische ‘voetstampende’ blues
Rasverteller haalt inspiratie uit The Deep South, moonshine songs en de Eastwing van het Witte Huis

Guy Davis groeide op in New York City. Hoewel zijn vooruitstrevende familie niets had met tradities, ontstond zijn passie voor de blues via de verhalen van zijn grootouders in het diepe zuiden van de VS.

Naast leraar, acteur en schrijver is hij daardoor al ruim 20 jaar de vertolker van akoestische ‘voetstampende’ blues. Hij blijkt een rasverteller want elk nummer wordt geanimeerd ingeleid en vaak te mooi om niet op te schrijven. Hoe later de avond hoe smeuïger het wordt en zeker deze avond in The Blue Room Sessions.

Guy Davis

Davis start met de vraag om een kopje espresso dat hij nadrukkelijk leegdrinkt. Dan pakt hij zijn vintage Kalamazoo gitaar en begint met Howlin’ Wolf’s Spoonful, gevolgd door een sing along Taking Just A Little Bit Of Time. Hierbij wordt zeer melodisch gefingerpicked en gefootstomped.

Het als Zydeco klinkende Limetown (2003) wordt begeleid op de mondharmonica, waarvan de houder schertsend wordt aangeduid als de buitenbeugel voor de overbeet van zijn zuster. Got Your Letter In My Pocket is nog niet uitgebracht en onlangs in de studio opgenomen. Het gaat over een overspelige vrouw die een kind van haar minnaar krijgt, waarna deze wordt geconfronteerd met de wettige echtgenoot.

Met de mooi diep klinkende 12-snarige gitaar zet hij in met een nummer van Reverend Robert Wilkins.That’s No Way To Get Along gaat over een gevallen vrouw, of zoals Davis dat noemt, een “low down woman”.

De Clawhammer style is een speelstijl van de slaven. Davis demonstreert dit met zijn banjo in Shaky Pudding. Het mooie bluesy Watch Over Me schreef hij als slaapliedje voor zijn zoontje, die het al snel zelf ging zingen. De laatste songs voor de break zijn ‘moonshine songs’ aldus Davis. Het traditionele Come And Get You gaat over illegale whiskey, omkoping en blackmail.

Kokomo Kidd van het gelijknamige album uit 2015 wordt gebracht als een sappige metafoor voor de schaduwregering van de USA; de zijdeur in de Eastwing van het Witte Huis in Washington DC, waar rond 1800 en tot op de dag van vandaag niet alleen kolen, maar ook drank, drugs en ander onoorbaars wordt binnengeleid. “They needed a bagman who looked like a ragman”; Kokomo Kidd is eigenlijk nooit weggeweest.

Tweede set

De tweede set begint met een harmonica-song in de Sonny Terry traditie. Met Goin’ Down Slow, een langzame blues, blaast Davis wel een minuut lang in één adem op zijn mondharmonica. Het publiek applaudisseert luid. Voordat hij aanvangt met het volgende nummer Give In Kind, wordt het tweede espressootje wederom nadrukkelijk uitgedronken.

My Eyes Keep Me In Trouble wordt aangekondigd als een sexgerelateerde Muddy Waters song en gaat over bronstige mannen die kusjes rechts en links uitdelen aan ‘pretty women’. Wellicht met een gerust hart door Waters neergepend in een nog #metoo-loos tijdperk.

Om in de sfeer te blijven volgt een Dylan song, het gevoelig met harmonica en 12-snarige gitaar uitgevoerde Just Like A Woman. De daaropvolgende Muddy Waters song Keep Me Satisfied, is ook niet direct vrouwvriendelijk maar wordt daarentegen uitstekend vertolkt op de banjo.

Davis vertelt over Sugar Belly

Het publiek luistert ademloos naar de ‘story-song’ over de onfortuinlijke Texaanse halfbloed Sugar Belly. Doodgeboren verklaard en als ongewenst maar beeldschoon meisje opgroeiend in een weeshuis wordt ’the prettigst girl ever seen’ uitgebuit door een stoelschommelende Grandma. Sugar Belly belandt in de prostitutie, alwaar een jaloerse klant haar wurgt, waarna zij haar mooie groene ogen voor eeuwig sluit.

Met vibrato in zijn stem speelt Davis de Saturday Blues van Ishan Bracey (Canned Heat Blues – The Legendary 1928 Memphis Sessions). Daarna het emotionele I Wish I hadn’t Stayed Away So Long, dat verwijst naar Kerstmis 2014, toen Davis’ moeder stierf (en trouwens ook Pete Seeger). Toen de telefoon ging was Davis te ver van huis om tijdig daar te zijn. Met bijna klassiek aandoend gitaarspel zingt Davis zijn song vol overgave. Terwijl het publiek meezingt weet hij zelfs een aantal bezoekers tot tranen toe te roeren.

De toegift is een sing along van Pete Seeger en Lee Hays Kisses Sweeter Than Wine (the Weavers). In de door mij als It Was You genoteerde song wordt, what’s new, Trump nog eens flink op de hak genomen. Dan eindigt Davis met Lay Lady Lay, een klassieker van Dylan.

Eerste set: Spoonful, Taking Just A Little Bit Of Time, Limetown. Got Your Letter In My Pocket, That’s No Way To Get Along, Shaky Pudding, Come And Get You, Kokomo Kidd Tweede set: Goin’ Down Slow, Give In Kind, My Eyes Keep Me In Trouble, Just Like A Woman, Keep Me Satisfied, Sugar Belly, Saturday Blues, I Wish I hadn’t Stayed Away So Long, Kisses Sweeter Than Wine, It WasYou, Lay Lady Lay

Fotografie: Monique Nuijten en Wies Luijtelaar