Steffen Morrison speelt al jaren de zalen plat. Dat deed hij ook in de hete zomer van 2018 in de BLVRD-theatertent op de Parade. Onvergetelijk. In The Art Of Being Human gaat hij verder. Hij wil doorgroeien als mens, man, artiest en vader. De show van vanavond op Theaterfestival Boulevard is in twee stukken te verdelen: het hoofdthema The Art Of Being Human en de toegift.
Steffen Morrison
Het is een wat andere Steffen Morrison die ik vanavond zie optreden, hier op de grasvelden van het Zuiderpark. Wat ik van zijn optreden in 2018 in de BLVRD-theatertent op de Parade kan herinneren, is een rauwe show en pakkende nummers die het publiek toen behoorlijk opzweepten. Dat kan nu onmogelijk, want iedereen moet op zijn stoel blijven zitten en dansen is helemaal uit den boze. Hooguit meeklappen en wat meezingen. En toch is niet alles aan corona te wijten.
Positiviteit
Wat ik zo uit diverse media kan optekenen is dat Steffen Morrison ‘op zoek is naar de puzzelstukjes die zich vormen tot de man die hij vandaag de dag is geworden’. Deze quote haal ik uit een review naar aanleiding van zijn laatste album Soul Revolution uit 2020. Die zoektocht heeft hij nu vormgegeven in de show The Art Of Being Human. Kernpunt in die show is volgens mij positiviteit die in het nummer Positivity tot uitdrukking komt.
En daar wringt de schoen nou voor mij. Over schoenen gesproken: die gele schoenen van Steffen zijn fantastisch, maar dit terzijde. Ik houd niet van shows met een boodschap. De zielenroerselen van een artiest hoeven voor mij niet al te expliciet genoemd te worden. Ellende en blijdschap moet je goed verpakken.
Je kan je dan afvragen wat ik eigenlijk te zoeken heb op deze show? Wel, dat is helder: ik vind Steffen Morrison een geweldige zanger en performer. En dat is hij vanavond weer. Goed bij stem, krachtig en soulfull. De band is voortreffelijk. Maar de nummers neigen mij teveel naar gospel, middle of the road. Ik wil soul!
Vreemd genoeg vliegt de tijd voorbij, ik verveel me niet echt. Steffen verlaat het podium en wordt zowat meteen teruggeroepen door zijn bandleden en het publiek. En dan begint het pas (ook voor mij).
“Dit nummer kennen jullie vast wel,” roept Steffen en ja hoor, de intro van Hard to Handle van Otis Redding klinkt nauwelijks of het publiek schreeuwt en klapt enthousiast. Eindelijk zijn daar weer de moves & grooves. Er volgen nog twee nummers van hetzelfde laken een pak. Ik ben blij met het toetje van deze avond, maar het hoofdgerecht mag voor mij een volgende keer flink wat meer jus krijgen. Ik ga voor soulfood.