Vijf jaar geleden stond Frank Carter And The Rattlesnakes ook al op Paaspop. Toen in de kleinere Jack Daniels tent. Ik was toen een van de “lucky few” die daar bij was. Die tent was toen amper half gevuld en ook toen al wist Frank Carter het publiek al tot een circle pit te verleiden. Nu staan ze in de grote Phoenix tent en hebben ze inmiddels heel wat nieuwe fans erbij.
Frank Carter And The Rattlesnakes staat altijd garant voor een energieke liveshow met veel interactie met het publiek. Zo ook vandaag. Bij de eerste klanken van opener My Town, op plaat vergezeld door Joe Talbot van de band Idles, staan de meesten al lekker mee te bewegen. Niet lang daarna duikt Frank al de menigte in om te crowdsurfen. De tent is dan nog niet stampvol, dus dat avontuur duurt niet heel lang en zakt ie naar beneden. En dan zie je die kleine man niet meer. Gelukkig wordt ie weer omhoog geholpen en wordt ie weer richting het podium gemanoeuvreerd.
Dit is naar eigen zeggen het eerste optreden dit jaar. Maar toch weet je wel een beetje wat je kunt verwachten als je de band al vaker hebt gezien, live of op tv bij Pinkpop bijvoorbeeld. Er wordt gewerkt volgens een beproefd recept. Een moshpit alleen voor vrouwen bijvoorbeeld en natuurlijk een circle pit rond de geluidstafel, beide ook bij Pinkpop te zien. Maar ook nog niet uit de mode blijkbaar, een sit down. Je kent het wel, “Everybody on your knees…” tijdens een iets rustiger stuk en als de muziek er weer in knalt, gaan we allemaal springen. Maar het werkt. Iedereen gaat uit zijn dak.
Frank zingt niet alles even zuiver, maar dat is hem vergeven door al die energie die hij, en zijn band natuurlijk, geeft. Opvallend is wel dat ie veel selfie video’s maakt op het podium. Al zingend, met band en publiek erbij. Voor zijn eigen Instagram pagina? De echte knallers, Lullaby, Crowbar en Kitty Sucker komen wat later in de set aan bod en dat blijven ook wel geweldige nummers. Persoonlijk had ik nog graag het iets meer ingetogen Anxiety gehoord, maar dat mag de pret niet drukken.
Nu is het tijd voor een liefdesliedje zegt ie. Het blijkt de laatste te zijn. Iemand wenkt hem om het publiek in te komen. “Dat heb ik al gedaan joh! Was jij er toen nog niet zeker?” Maar toch besluit hij zich tussen zijn fans te begeven, die dan in een cirkel om hem heen staan als ie I Hate You inzet. Langzaamaan vindt ie de weg naar het podium terug vanwaar ie de menigte nog één keer dirigeert. Eerst zingt de rechterhelft en daarna de linkerhelft de liefkozende woorden uit volle borst mee: “I fucking hate you, and I wish you would die!”
Nou Frank, laat ik dit zeggen, “I fucking love you, and your Rattlesnakes, and I hope you will be around for a long time!”
Om deze vrijdag goed af te sluiten zoek ik de Jack Daniels tent op waar Goose de headliner is deze avond. Goose kenmerkt zich net als veel goede andere Belgische bands door hun crossover van dance en rock dat flink dansbaar is. Ondanks dat ik zelf gehavend ben en met een kruk loop, verheug ik me (zonder vooruitzicht op bewegen) toch op het optreden van dit Kortrijkse kwartet. Heb ze al vaker live mogen aanschouwen en ook vanavond stellen ze niet teleur.
Vorige maand heeft Goose na een pauze van zes jaar zijn nieuwe album Endless uitgebracht. In recensies en kritieken zijn onze Zuiderburen lyrisch over de manier waarop de band weer flirt met de synthpop van de jaren 80 en dit met zijn eigen stempel op het vinyl heeft geperst. Hier in Nederland daarentegen doet het nog niet veel. Reden voor de groep om aan het begin van hun optreden wat nummers daarvan aan ons voor te stellen.
De band zet hoog in en speelt de songs voortreffelijk. Waar het op plaat nog wat gelikt klinkt, wordt het hier op Paaspop allemaal een stuk rauwer en levendiger gebracht. World Party is bijvoorbeeld al een stamper, maar nu marcheert het nummer als een militaire parade door de tent. En zo is Fear Of Letting Go al een heerlijk samenspel tussen de electronica en de echte instrumenten, maar die laatste overtroeven duidelijk de kille computerbeats en zorgen voor meeslepend vermaak.
Bij mij dan, de tent is slechts halfvol en de aanwezigen lijken zich nog niet over te willen geven op het verse geschut. Zelfs als Make That Sound wordt ingezet dat met een scheurende gitaar de stroeve atmosfeer doorbreekt, klinkt er slechts een lauw applaus.
Goose – Control
Pas wanneer ‘oudje’ Control wordt ingezet en de bass voluit gaat, komt het publiek pas los. Het blijkt het startsein voor een tumultueuze tweede helft waarin het publiek wordt getrakteerd op klassiekers die het vuur aanwakkeren. Goose zelf wordt hiermee ook aangestoken, getuige de zanger die steeds meer naar voren komt en het publiek aan wil jagen. Zodra Can’t Stop Me Now volgt schreeuwt het publiek mee en dan ontstaat er pas de energieke sfeer die ik bij hun eerdere shows heb ervaren.
Goose – Jack Daniels stage
Opnieuw zit het venijn bij hen in de staart als Words wordt aangezwengeld en de mannen zich een lieve lust pitchen om de synths verder en verder de hemel in te laten stijgen en zo het zwaartepunt van de setlist te bereiken. Toch moet de grootste vreugdekreet nog klinken en dat bewaart de Jack Daniels voor afsluiter Synrise. Luidkeels zingt het publieks de oehoehoe’s mee. Zelfs als wanneer het geluid midden in het nummer wegvalt omdat de band over zijn showtijd blijkt te zijn.
Hiermee lijkt de felle en knallende lichtshow als een nachtkaars uit te gaan, maar niets is minder waar. Terwijl het kwart een diepe buiging maakt van dank, blijven de Oehoehoe’s onverminderd doorzetten want het publiek is voldaan en keert vrolijk terug richting huis of de camping.
Tijdens Loud Music Saturday past de band Shame goed in dit thema, ook al is het dan wel geen hardrock of metal. Ik leg iets meer de nadruk op de minder bekende bands. Maar juist die verdienen de extra aandacht bij Paaspop 2022.
Shame
Shame – Jack Daniels stage
Shame is ook niet het zoveelste gitaarbandje uit Engeland. Al zou je de muziekstijl in de postpunk hoek kunnen zoeken van Fontaines DC en Idles. Het zijn vijf jonge gasten uit Londen, die lekkere uptempo gitaarliedjes ten gehore brengen. Zanger Charlie die er uit ziet als een doorsnee voetbal supporter uit de Premier League, lijkt ons iets te willen vertellen. Hij schreeuwt zijn boodschap met krachtige stem de zaal in.
Tussendoor is er ook ruimte voor enkele rustige instrumentale passages. De muziek zit goed in elkaar. Hoewel de zaal grotendeels gevuld is met mannen, begint Charlie langzaam de knoopjes van zijn overhemd los te maken. Probeert hij indruk op iemand te maken, of heeft ie het gewoon warm? Even later gaat het hele bloesje uit.
Shame
Hij kan doen wat ie wil, maar de meeste aandacht weet bassist Josh naar zich toe te trekken met zijn capriolen tijdens de show. Hij rent al spelend op zijn bas van links naar rechts over het podium en daarbij maakt hij ook nog diverse keren een koprol tussendoor. Desondanks heb ik hem niet op een vals nootje weten te betrappen. Knap! Er wordt hier een flinke bak energie de tent in geblazen. Indrukwekkend!
Heerlijke herrie! Het is eigenlijk een schande dat Shame nog niet meer voet aan de grond heeft gekregen hier, want het is echt een zeer getalenteerde band. Het is te hopen dat hun fanschare na vanavond weer iets is uitgebreid. Balen dat je hier niet bij was? Luister anders eens hun debuutalbum Songs of Praise uit 2018, of de nieuwste plaat Drunk Tank Pink als pleister op de wond.
One Rizla en Concrete zijn samen goed voor 12 miljoen streams op Spotify.
Schijndel, Paaspop 2022, veel blije gezichten, mooi weer en veel jeugd. Het kan gewoon niet op en vooral voor de jeugd zijn er veel aantrekkelijke artiesten aangetrokken. Een slimme en wijze zet van de Paaspop leiding.
Na twee lange jaren geen Paaspop en amper live muziek, is dit voor velen het eerste grote festival waar men weer naar toe kan. Het is dan ook prachtig om zoveel blije mensen bij elkaar te zien. Het zonnige weer is bovendien een mooi kadootje en ook deze editie is er weer een grote diversiteit aan bezoekers, ouwe rockers, ouders met kinderen en ook heel veel jeugd onder 18, die dankzij het Young & Free ticket voordeliger naar binnen kunnen.
Die laatste groep komt ook ruimschoots aan hun trekken met onder andere nieuwe helden Joost en Antoon, die de Roxy uit hun voegen deden barsten, waar kort voor aanvang nog lange rijen bij de ingang stonden. Om die reden heeft deze redacteur van dienst deze optredens aan zich voorbij laten gaan.
SONS
Er waren nog voldoende andere opties om te gaan bekijken bij Paaspop 2022, om maar niet te zeggen, teveel moois eigenlijk. Wat dan dankzij de top programmering weer keuzestress veroorzaakt. Welke shows kijk je in zijn geheel en waar ga je even een glimp van opvangen of gewoon even de sfeer proeven.
SONS in de Jack Daniels tent is zo’n band die je in zijn geheel zou moeten zien. Wát een rockshow geven deze Belgische heren. Lees hier het uitgebreidere verslag.
De tent ernaast, de Thunder Alley, is één van de tenten die groter is dan de voorgaande editie. Hier speelt het Amerikaanse Dead Sara een levendige rockshow waar zangeres Emily haar longen uit haar lijf schreeuwt. Het zijn over het algemeen energieke rocknummers, maar ook wordt er af en toe wat gas teruggenomen. Jammer is wel, dat de band wel vrij veel tijd neemt tussen de nummers door om te stemmen, gitaar af en weer om, slokje te drinken. Daardoor slaat de show af en toe wel dood. Veel interactie met het publiek is er niet, maar in plaats van praten kiest Emily ervoor om lekker te schreeuwen en te bewegen. En dat doet ze goed. Leuke frisse jonge band en “very much alive!”
Dead Sara is very much alive
Er is nog even tijd om een glimp van Anouk op te vangen en meer dan dat wordt het dan ook niet, want verder dan halverwege de Apollo kun je bijna niet geraken. Maar bij Anouk weet je wat je krijgt. Een solide rockshow met aardig wat blues invloeden. En natuurlijk die stem die na al die jaren weinig aan kracht heeft ingeboet. Nog steeds een topartiest.
Voor Hang Youth moet je weer bij de Jack Daniels Stage zijn. De jonge Amsterdamse Nederlandstalige hardcore punkers, weten het vuurtje goed op te poken. Voor een iets uitgebreider verslag kun je hier terecht.
Hang Youth
Hopelijk hebben de bandleden van Eagles Of Death Metal leren leven met de verschrikkelijke gebeurtenissen die in muziekzaal Bataclan in Parijs hebben plaatsgevonden een aantal jaar geleden. Je kunt alleen maar respect hebben voor deze band, die gelukkig de draad weer heeft kunnen oppikken sindsdien. Je weet niet wat er in hun hoofden omgaat, maar de spelvreugde straalt in ieder geval uit over het publiek.
De lekkere rauwe Amerikaanse rock valt goed hier in de Phoenix. Menigeen is aan het heupwiegen of is tevreden aan het jaknikken op de maat van de muziek. De bezetting van de band, die mede door Josh Homme van Queens Of The Stone Age is opgericht, speelt vaak met een wisselende bezetting. Opvallende verschijning vanavond op het podium is de bassiste, met haar volle rode lippen en peroxide blonde lange krulhaar, die heel sensueel haar bas bespeelt.
Ik wil niet weg gaan, maar ik wil graag nog een stuk meepakken van DI-RECT in de Apollo en dat was een juiste beslissing. Maar daarover later meer in mijn verslag van Paaspop 2022 vrijdag later op de avond.
De line up van deze Paaspopzondag is er één waar menig muziekhart sneller van gaat kloppen. De Heideroosjes, kunnen ze het nog? Maakt Rowen Hèze er weer een feestje van? En er zullen ook vast veel mensen zijn die warm lopen voor Rondé, Kovacs, Ilse De Lange en Passenger. Of de reünie van Charly Lownoise en Mental Theo. Niets van dat alles voor deze redacteur, want vandaag is de Jack Daniels Stage “the place to be”.
Dansen bij Smèrrig foto: Tom Doms
Na een rondje over het terrein, waar ik diverse theater acts en eettentjes tegenkom, beweeg ik me langzamerhand richting de Jack Daniels Stage. Onderwijl loop ik ook nog willekeurig enkele tenten binnen. In de Smèrrig tent wordt alweer volop gedanst, in de Rollerskate Disco Snolly wordt, jawel, gerolschaatst. In de Loco Royale dreigt net het beste van het Songfestival te beginnen met ex Frizzle Sizzle Laura Vlasblom, reden genoeg dus om even verder te kijken. Even de Detroit in bijvoorbeeld, waar de techno al uit de speakers schalt en de eerste voorzichtige dancemoves zichtbaar zijn.
Detroit foto: Tom Doms
Paaspopzondag Jack Daniels Stage
Tusky
Tusky
En dan is het nu tijd voor de punkrockers van Tusky, met leden van John Coffey. Ze hebben het tempo er goed in zitten. Vanaf de allereerste schreeuw is het plankgas. Er wordt weinig geouwehoerd tussen de nummers door en spelen als tweede al hun single “Going Out”. Deze stoere mannen punkrock met hoog testosterongehalte trekt vooral mannelijk publiek. Dat is niet erg natuurlijk, al zorgt het warme weer ervoor dat deze mannen het nodig vinden om in ontbloot bovenlijf de moshpit in te duiken en binnen de kortste keren ruikt de tent naar zweet. Regelmatig gaat er één onderuit in het tumult, maar die wordt dan al weer snel op de been geholpen zoals het hoort.
Ondanks het feit dat De Heideroosjes op deze Paaspopzondag tegelijkertijd speelt in de Phoenix, zijn er nog voldoende punkrock liefhebbers over die voor Tusky kiezen. En die hoeven geen spijt te hebben, want ze krijgen een energieke rockshow voorgeschoteld. Ze zouden goed in het voorprogramma van The Foo Fighters passen, want daar hebben ze muzikaal soms wel wat raakvlakken mee.
Ho99o9
Je zou nu naar Clean Bandit in de Apollo kunnen gaan kijken, maar het is beter om in de buurt te blijven, want van een unieke act als Ho99o9 mag je niks missen. Is het hiphop? Hardcore punk? Industrial? Van allemaal een beetje. Het is vooral heel rauw en energiek. Officieel zijn ze met zijn tweeën, Eaddy is de beweeglijke frontman die zich in het begin nog achter de speaker lijkt te verschuilen, maar al snel bovenop diezelfde speaker staat om zijn teksten de zaal in te schreeuwen.
The OGM
The OGM is de man achter de knoppen met Rasta haar, kinky rokje, rode handschoentjes en vrouwelijke bewegingen, die voor de muziek zorgt en ook regelmatig een stukje meebrult. Maar we mogen degene niet vergeten die eigenlijk het enige live instrument bespeelt op het podium, namelijk de drummer. Die stuwt deze twee geweldenaren naar grote hoogten met zijn super strakke spel. Soms slepend en traag, dan weer snel met allerlei roffeltjes tussendoor.
Eaddy springt nog even het publiek in om even mee te moshen, waar hij om de nek gevlogen wordt door een vrouwelijke fan. Zie ik dan daar tóch een klein glimlachje op die stoere kop? Voordat je het weet is ie alweer terug het podium op. Dan klinkt er een bekend deuntje. The Prodigy? Yes! Alsof het vuurtje nog niet aangestoken was, zetten ze Firestarter in. Is het een hommage? Het is in ieder geval een overtuigende versie en hoor ik daar ook nog een vleugje Breathe? Ho99o9 zal er vandaag zeker enkele fans bij gekregen hebben. En terecht.
Eaddy Ho99o9 foto: Max Kneefel
Idles
Idles heeft inmiddels een behoorlijke live reputatie, dus ben ik benieuwd wat ik allemaal kan verwachten vanavond. Het begint al spectaculair met de gitarist die meteen het eerste nummer de moshpit induikt met zijn gitaar en dat zal niet de enige keer blijken. Je mag het van zanger Joe Talbot geen punk noemen, maar het heeft er wel alle kenmerken van, maar dan intenser.
Idles
Ze razen over je heen als een denderende stoomtrein, met zanger Joe als machinist, die zijn oerkreten de zaal in spuugt. Idles zorgt al snel voor een kolkende mensenmassa voor het podium. Naast de zanger is het ook de langharige gitarist rechts op het podium die de aandacht trekt. Zeker als ie voor de zoveelste keer het publiek in duikt. Wat dan weer minder origineel is dat we allemaal door de knieën moeten om vervolgens weer met zijn allen op te springen, dát heb ik al vaker meegemaakt deze Paaspop. Maar iedereen doet gewillig mee.
Als na het laatste nummer de gitarist zijn gitaar op het podium kapot slaat dan weet je, dit was het. Veni, vidi finito. Lees ook het verslag van mijn KLANKGAT collega Mourad Majaiti.
Blood Red Shoes
Blood Red Shoes
De afsluiter van deze fantastische Paaspopzondag in de Jack Daniels Stage is Blood Red Shoes. Het is eigenlijk een duo, maar bij enkele nummers zijn toch twee extra muzikanten ingezet. Eén voor extra percussie en een bassiste, zoals bij het nummer I Wish I Was Someone Better. Het zijn uptempo rocknummers en het publiek vermaakt zich prima, al zie wel je dat de vermoeidheid toe begint te slaan. Er is niet veel interactie tussen de mooie zangeres Laura-May en drummer Steven, maar daar hebben ze ook helemaal geen tijd voor tijdens de nummers, aangezien ze hun handen vol hebben aan hun instrumenten en dan ook nog allebei moeten zingen. Steven kan dat, zoals wel vaker het geval is bij zingende drummers, niet helemaal lekker combineren. Het gaat iets ten koste van zijn zang, niet van zijn slagwerk. Maar Blood Red Shoes is een fijne band om live mee te maken, zeker vanwege de catchy rocksongs.
De toon is gezet voor het festivalseizoen van 2019 en de lat ligt hoog, dankzij Paaspop.
cover foto: Bart Heemskerk
tijdlijn foto van Facebook Blood Red Shoes
