Een cover uitgevoerd door Cory Henry is als het opflakkeren van een lang geleden uitgedoofde jeugdliefde.
November Music presenteerde zaterdagvond 11 november een tweeluik in Theater a/d Parade met het beroemde pop en jazz Metropole Orkest als verbindende factor.
Voor de pauze speelde het orkest samen met Tin Men and The Telephone vermakelijke improvisatie, na de pauze met jazz ‘celeb’ Cory Henry heerlijk zoete fusion.
Cory Henry
Metropole Orkest en Tin Men and The Telephone
Het Metropole Orkest onder leiding van dirigent Jules Buckley haakte vloeiend in op de improvisaties van Tin Men and The Telephone die op hun beurt adequaat inspeelde op de smartphone-berichten van het publiek.
Dat werd gevraagd om bij aanvang van het concert een app te downloaden waarmee melodieën en ritmes gemaakt kunnen worden. Uit de uploads vanuit de zaal werd een keuze gemaakt en op basis daarvan kon de improvisatie beginnen. Erg knap en vermakelijk.
Sweet soul music
Tijdens de pauze werden de toetsinstrumenten van Cory Henry klaargezet: zijn Hammond B3-orgel en een Korg-synthesizer. De grote theaterzaal stroomde weer vol, het concert was uitverkocht. De orkestleden kwamen als eerste het podium op, een paar minuten later gevolgd door Buckley en Henry onder luid applaus en enthousiast gefluit.
De Amerikaan opende met het instrumentale nummer Call Me Mr Tibbs, een uptempo nummer waarmee Henry letterlijk en figuurlijk de toon zette van zijn optreden. De akoestiek was goed. Je kon iedere toon en akkoord horen en je gehoor werd niet op de proef gesteld.
Als begeleiding had Henry twee backing vocalisten meegenomen en dat had duidelijk invloed op dit concert, vooral op de wat rustigere nummers zoals I Thought It Was You. Als je je ogen dicht deed, waande je je op een concert van zanger/gitarist George Benson. Het was heerlijk zoete fusion uit de keukens van Brooklyn, New York, die de zaal instroomde versterkt door het fluwelen vioolspel van het Metropole Orkest. Zó mellow.
Een minder begaafde musicus zou door het ijs zakken, maar bij Henry klopte het helemaal. Ook gezien zijn muzikale achtergrond – de gospel – waardoor het niet weeïg zoet werd.
De Purperen Regen van Cory Henry
De stem van Henry klonk aan het begin van het concert nogal hees en zwak. Zijn stem won gelukkig aan kracht naar mate de avond vorderde. Dat was maar goed ook, want de twee laatste nummers waren covers van niemand minder dan Michael Jackson én Prince.
Toen het nummer Billie Jean van Jackson werd ingezet, had ik dat niet meteen door. Ik was daar niet op voorbereid. Een nummer van de King of Pop op de setlist van Cory Henry? Maar het werkte wat eens temeer de reikwijdte van deze jazz musicus onderstreepte.
Bij de begintonen van Purple Rain van Prince kon ik net zoals de rest van het publiek een kreet van vreugde niet onderdrukken. Je moet van goede huize zijn, wil je dit nummer kunnen dragen en uitvoeren. Cory Henry is van zulke huize. De gitaarsolo in het origineel werd vervangen door de Hammondorgel en de voortdurende uithalen van de zangeressen maakten veel emotie los. Het publiek was diep geroerd. Ik realiseerde me op dat moment dat Purple Rain in wezen een gospelsong is. Een betere finale kon je niet hebben dan dit nummer dat in deze virtuoze uitvoering van Henry een samensmelting is van pop, jazz en gospel.
Als toegift gaf Cory Henry een solo met het nummer Song For You van Donny Hathaway. Een cover uitgevoerd door Cory Henry is als het opflakkeren van een lang geleden uitgedoofde jeugdliefde.
