De Amerikaanse altsaxofonist en componist Steve Coleman gaat een eenmalige, langverwachte samenwerking aan met het Amstel Quartet. Het betreft daarnaast een wereldpremière van Steve Coleman. Dit alles vindt plaats in de Clubzaal van De Verkadefabriek georganiseerd door November Music 2022.
Steve Coleman
De naam en faam van Steve Coleman gaan hem voor gezien de drukte aan de deur van De Clubzaal. Het is dringen geblazen. In de passage naar de zaal is een fotoshoot aan de gang van het kwartet en Coleman himself. Er wordt in ieder geval flink geflitst.
Het is niet de eerste keer dat Coleman van de partij is bij November Music. In 2016 was hij er ook. Of in zijn eigen woorden: “They ask me once more so I think I didn’t mess up the first time.” Maar eerst speelt het Amstel Quartet een eigen nummer.
Het stuk dat het kwartet speelt is minimalistisch avant-garde waarin melodie of ritme geen rol van betekenis spelen. Alleen tonen & klanken ijlen door de muisstille Clubzaal. Het vergt veel van het ongeoefende oor dat deze klanken doorseint naar het brein dat naarstig op zoek gaat naar vergelijkingsmateriaal. Helaas lukt dat niet. Stuk voor stuk zijn het zeer stilistische musici die zich zeer ver hebben ontwikkeld en niet alleen in jazz.
Het was een (kinder)wens van het Amstel Quartet om ooit nog eens te spelen met Steve Coleman en die wens komt deze avond uit. Steve Coleman verschijnt vanuit een ruimte achter de bar van de Clubzaal en neemt meteen de regie over. Zijn nieuwe compositie (onder de naam Was Ankh Djed lees ik in andere media, maar dat weet ik niet zeker) bestaat uit vier delen. Aanvankelijk haakt Coleman in op het minimalisme van zijn vier begeleiders maar solist als hij is, voert hij de boventoon – soms letterlijk.
Het nieuwe nummer – een heuse wereldpremière – beslaat de hele set, ondanks dat er momenten van stilte zijn als Coleman wat door bladmuziek frommelt. Niemand applaudisseert, men durft ogenschijnlijk niet. Naarmate de set vordert, wordt het minimale pad verlaten en voeren de vijf saxofonisten ons naar de highway van de jazz. Eerst heel kalm en gelijkmatig waarin je wel aanvoelt dat dat uit gaat monden in een krachtig eindspel. Coleman zit stevig aan het stuur maar gunt zijn begeleiders ieder de nodige ruimte. Het slot is buitengewoon dynamisch, ritmisch knap op elkaar inspelend.
Coleman maakt na afloop een praatje met het publiek. Hij vertelt dat deze samenwerking ook nieuw voor hem is. Hij kende het Amstel Quartet niet en hij is gewend om te schrijven voor muzikanten die hij kent. Het ging deze set wel eens fout of er gebeurde iets wat hij niet kende of niet had geschreven.
“Maar dat maakt niet zoveel uit. Het is een nieuw stuk en niemand weet daarom hoe het zou moeten klinken. Alleen wij met z’n vijven, wij weten het. “
