Tim Easton

Tim Easton kan het met alle gemak in zijn eentje af

Na decennia rondzwerven door Europa hervindt hij zijn gemoedsrust in het Amerika van zijn helden

Vanavond Tim Easton, een singer-songwriter die met gemak in zijn eentje het publiek van Blue Room Sessions weet te boeien. Dit deed hij al in december 2016. Dit concert was dan ook van tevoren uitverkocht. Het is zijn laatste optreden van deze tour voordat hij de volgende dag terugkeert naar East Nashville, zijn huidige woonplaats. Al meer dan 20 jaar timmert deze artiest, die begon als straatartiest, aan de weg van de Amerikaanse Rootsmuziek. Ook trok hij jaren door Europa samen met zijn gitaar, een lichtelijk beschadigde Gibson Acoustic J45, luisterend naar de naam Paco.

Tim Easton

Tim Easton
Tim Easton

Een vlotte start met Elmore James van het vinyl album Paco & The Melodic Polaroids (niet op Spotify). Omdat hij de jongste van zeven is mocht hij van zijn ouders zanger worden, wat heeft geleid tot al weer zijn tiende album You Don’t Really Know me, waarvan hij de rockende titelsong speelt. Op dit ogenschijnlijk autobiografische album lijkt hij een donkere periode af te sluiten en de toekomst te omarmen.

Dan zet Easton zich achter de piano voor een mooie uitvoering van Baby Come Home, ook van het Paco & The Melodic Polaroids album. Memorerend aan zijn all time favoriete YouTube video, opgenomen tijdens een Blue Room Session in 2016, speelt hij Gallatin Pike Blues van het album Not Cool.

Tim Easton
Baby Come Home

Een staking in ‘coal mine district’ New Straitsville resulteerde in de jarenlange ‘drooglegging’ van Amerika. Daardoor ontstond de illegale en sterke ‘moonshine’ drank die Easton weer inspireerde tot Old New Straitsville Blues. De laatste song voor de pauze is Broken Hearted Man. Beide songs zijn ook weer van het vinyl album.

Tweede set

overleden vrienden en helden
overleden vrienden en helden

In de tweede set veel herinneringen aan plaatsen en voorvallen tijdens zijn rondreizen over de wereld en aan overleden vrienden en helden. Een ‘brandnew song’ Voice on The Radio (helps you cry) schreef hij op de avond van het overlijden van John Prine. Tim Easton dacht tijdens het schrijven terug aan het Ierse Galway waar hij ruim 20 jaar eerder Prine’s soundcheck bezocht, althans de man zei dat hij Prine was. Terwijl ze backstage wat nummers van Woody Guthrie speelden sprak hij de profetische woorden “You should write your own songs”, een advies dat Easton ter harte nam.

Voor overleden vriend Justin Townes Earl schreef hij The River Where Time Was Born [zie video onder]. Verder vanavond veel songs, ontstaan tijdens het reizen door o.a. Las Vegas met Four Queens (Not Cool) en Black Dog (Ammunition) tijdens een verblijf in Joshua Tree National Park en Poor, Poor LA. Gestolen cords van Bowie, denkend aan pillen, uppers en downers leidden tot het droevige Until it Kills You.

Tim Easton
Love songs, dirty songs

Het gaat weer te ver om alle nummers te beschrijven maar het zijn er veel. Love songs, dirty songs, weemoedige songs, op vrienden en op het leven geïnspireerde songs. En alle voorzien van fantastische teksten, prima begeleid op ‘Paco’, piano en mondharmonica.

Met het einde van deze tour, een koffer vol cadeaus en East Nashville in zicht, eindigt Tim Easton met Just Like Home. Maar het publiek laat hem niet vertrekken. Er volgt nog een anekdote hoe een afgeluisterd gesprek de inspiratie kan zijn voor een goeie song. Er was een hevig ruziënd stel in een bushalte in een fijne buurt in Nashville. De vrouw brulde slechts twee woorden Don’t Lie. En met deze tip én een compliment van de artiest aan Thomas de geluidsman kijken we terug op een geweldig optreden.


Setlist: Elmore James, Peace Of Mind, Elmore James, You Don’t Really Know me, Speed Limit, Burning Star, Baby Come Home, Gallatin Pike Blues, Special 20, Old New Streetsville Blues, Broken Hearted Man, Voice on The Radio, The River Where Time Was Born, Four Queens, Black Dog, Poor, Poor LA, Until it Kills You, Next To You, Just Like Home, Don’t Lie

Fotografie: Monique Nuijten en Wies Luijtelaar

David Luning

Verrassend optreden David Luning en Ben Dubin

Voor een betrekkelijk onbekend duo was de opkomst in Blue Room Sessions behoorlijk hoog

David Luning en Ben Dubin zijn relatief onbekend in Nederland. Maar het duo heeft niet te klagen over de opkomst in de Clubzaal van Blue Room Sessions. Ook de verkoop van de merchandise verloopt erg goed. Allemaal terecht, want Luning en Dubin zijn top muzikanten.

David Luning en Ben Dubin

David Luning
David Luning en Ben Dubin

Soms zie je een CD die je nieuwsgierig maakt. Dat was tijdens een van de Blue Room Sessions waar Sandra Zuidema van LDM Bookings de Merchandise-tafel rijkelijk had voorzien van albums van ‘haar’ artiesten. Restless van David Luning viel direct op, waarop zij zei “dat is een goeie”. Via haar nieuwsbrief beluisterde ik de samples en was erg gecharmeerd van zijn stem.

Ben Dubin
Ben Dubin

Omdat hij dat jaar met Ben Dubin op Ramblin’ Roots stond togen Ad, Monique en ik naar een veel te klein zaaltje en waren meteen verkocht. Nu, twee jaar later staat dit duo in een bijna uitverkochte Blue Room met een, kunnen we achteraf wel zeggen, indrukwekkend optreden.

Geweldige stem

David Luning
geweldige stem

David Luning (Forestville, California) heeft een geweldige stem die rijper klinkt dan zijn 32 jaar. De meeste nummers van vanavond, waaronder een aantal van het nog uit te brengen nieuwe album, schreef hij zelf. Volgens Rolling Stone is hij een “Rebellious troubadour”, die door het Americana virus werd aangestoken door John Prine en al optrad met grootheden als Tedeschi Trucks band, Chris Isaak en Robert Earl Keen.

In reviews en interviews wordt de man met de onvermijdelijke Fedora hoed vaak vergeleken met andere zangers waar ik het zelden mee eens ben. Luning klinkt vooral als Luning en de stem van zijn ‘longtime live bandmate’ Ben Dubin (37) uit Santa Rosa past daar perfect bij, zo blijkt onder meer tijdens Restless Wanderer.

David Luning
Luning klinkt als Luning

Ondanks dat het duo deze tour niet drinkt (vorige keer zaten ze bijna bij de AA in Utrecht) houden ze de stemming er goed in. Vooral als de zaal door Luning wordt geïnstrueerd om in vier partijen mee te zingen bij Just Drop On By. Later herhaalt hij dat nog eens met Dandelion. Give Me Back My Keyes gaat over een verkeerd ingeschatte en uit de hand gelopen ’terrible date’, met een solo van Dubin op de contrabas.

Tweede set

Ben Dubin
David Luning en Ben Dubin

De tweede set start met een van mijn favoriete songs, het subtiel vertolkte Be Like Gold. Bij het nummer Let’s go to Las Vegas refereert David Luning aan de door hen bewonderde band Grand Canyon. Op de vraag “Kent iemand Lucifer?” komt weinig respons. In Hell I Am is echter de soundtrack van deze bekende Netflix serie.

David Luning
battle

Het mooi rustige Bed Of Roses staat in schril contrast met het laatste nummer, Ain’t life A Beautiful Thing. Een explosie van energie barst namelijk los op het podium, startend met een battle op de mondharmonica en later op gitaar en contrabas. Na een oorverdovend applaus volgt dan de toegift. Zonder microfoon en staand vooraan op het podium zingen zij tenslotte How Long.

David Luning & Ben Dubin, voor een betrekkelijk onbekend duo was de opkomst behoorlijk hoog. De merchandise liep ook goed want het laatste exemplaar van Restless werd voor mijn neus weggekaapt. Ach ja, het debuutalbum is ook mooi!


Setlist: Danger, Ain’t Easy, Almost, Just Drop on By, Restless Wanderer, Driftin’, Give Me Back My Keyes, Be Kind And Gentle, Bet It All On Black, Bad Idea. Tweede Set: Be Like Gold, Everyday, Royalty, In Hell I Am, Dandelion, Let’s Go To Las Vegas, Bed Of Roses, Ain’t life A Beautiful Thing, How Long.

Foto’s: Monique Nuijten en Wies Luijtelaar