Wie wat te vieren heeft, geeft een feestje. Metalcore band Darkest Hour zit al 25 jaar in het vak en dat willen ze niet onopgemerkt voorbij laten gaan. Met hun anniversary tour doen ze samen met vier andere groepen vanavond Willem Twee poppodium aan als een heuse Metal Package en dat hebben de bezoekers en hun trommelvliezen geweten ook.
Lowest Creature
Nadeel aan een woensdagavond is dat wanneer je overdag werkt, je flink je best moet doen om op tijd te zijn voor het eerste optreden. Dat is mij helaas niet gelukt. Het Zweedse Lowest Creature dat vandaag de aftrap mocht verzorgen om 18.30u al, heb ik helaas aan me voorbij laten gaan.
Une Misere
Eenmaal aangekomen in de Willem Twee, blijkt dat anderen hetzelfde ervaren. De zaal is slechts half gevuld en het publiek druppelt steeds verder binnen als het Ijslandse ‘Une Misere’ zijn opwachting maakt. Op Eurosonic en Roadburn had deze sludge/post-hardcore formatie zijn visite kaartje al afgegeven met een overdonderende set en vanavond doen ze niets minder.
Vanaf het eerste nummer pakken ze gelijk uit en krijgen ze de aanwezigen flink op hun hand. Je zou niet zeggen dat ze pas vanaf 2017 bestaan, want ze spelen samen alsof ze nooit anders hebben gedaan. Het geheel voelt aan als een bezwerend ritueel. Het gedreven, organische geluid dat de band maakt zorgt voor een goede basis waarop de zanger die over het hele podium te vinden is zijn boodschap tentoonstelt.
Helaas hebben ze maar een half uur in het strakke tijdsschema en is het in een vloek en een zucht voorbij. Hopelijk mogen zij eens terugkomen voor een headline show.
Bloodlet
Na een vlotte ombouwpauze staat de volgende genaamd Bloodlet alweer te trappelen. Deze hardcore punkband met een eigen stijl heeft duidelijk meer moeite om erin te komen. Na een trage opening komen ze bij het derde nummer pas wat meer op stoom en maar eigenlijk komen ze maar niet in het moordend tempo waarop de NY hardcore uit de jaren 90 bekend om staat.
Deze stijl is ook tijdloos en spreekt nog steeds tot de verbeelding, maar op de haast slome manier waarop Bloodlet ondanks het harde werken zwoegen lijkt het meer of ze je willen betoveren in plaats van overdonderen en in tegenstelling tot Une misere lijkt deze set net te lang te duren.
Fallujah
Veel tijd om lekker bij te kletsen is er haast niet, want al snel staat de vierde band op de planken. Fallujah komt goed uit de startblokken met zijn atmosferische death metal en brengt de snelheid en complexiteit terug op het podium. Ze lijken exact te weten waar men het kaartje voor heeft gekocht. Hun muziek beukt loodzwaar en door de perfecte lichtshow creëren ze een haast dromerige sfeer dat als een warm deken over de toeschouwers valt.
Vocaal niet altijd even goed, maar het lijkt beter te worden naarmate de show vordert. Ze spelen heftig, ze spelen strak, ze spelen zich in de harten van hen die erbij waren en nemen afscheid met het luidste applaus tot nu toe.
Darkest Hour
Daarna is het eindelijk tijd voor de grootste naam op de affiche. Darkest Hour komt op en gelijk verandert de intussen flink gevulde zaal in een enthousiaste menigte. Het doet denken aan een voetbalstadion wanneer de sterspeler diep in de tweede helft, onder luid gejuich het veld mag betreden. Er is ook geen twijfel meer mogelijk wie de grootste trekpleister is als de jubilerende groep begint aan de setlist die hun hele carrière bestrijkt.
Dit feestje willen ze graag vieren met iedereen, getuige ook de vele interactie met de zaal. En dat doen ze zeer amusant. Niet alleen door hun nummers als een bezetene te brengen met veel kwaliteit, maar ook door hier en daar te dollen zoals de ene gitarist die door blijft spelen terwijl hij door zijn collega’s omhoog wordt gehouden. Als een soort extra topping komt ook de cover Nazi Punks Fuck Off langs van Dead Kennedies. Niet omdat het moet, maar omdat het kan. Want Darkest Hour hoeft zich niet meer te bewijzen.
Ze staan dan ook zeer relaxed op het podium, geinen heerlijk tussen de nummers door en zetten een weergaloze show neer. Op het eind doen de gitaristen er nog een schepje bovenop doen door op het eind al spelend het publiek in te duiken, maar de conclusie is al getrokken. Darkest Hour is nog steeds goed en hard en lijkt niet aan vervanging toe. Dat ze er nog 25 jaar aan mogen plakken.
Foto’s: Francé van der Pol van Willem Twee fototeam