Niels Duffhues

Niels Duffhues begint altijd met de tekst

In zijn eentje terug waar het ooit begonnen is

Bij mijn eerste kennismaking met de artiest Niels Duffhues wist ik niet waar ik terechtgekomen was. Hij gaf een optreden in de Willem Twee waar mij meteen het filmdoek opviel dat het publiek meezoog in een zwart-wit roadmovie waarvan hij de soundtrack live inspeelde. Het had iets betoverends, maar tegelijk kreeg je het gevoel dat achter die grauwe beelden een plot zou kunnen zitten dat net zo gelaagd zou zijn als de begeleidende muziek. Met die show gaf Niels ook meteen zijn visitekaartje af. Voor hem geen hapklare stukken of radiovriendelijke songwriter hits, maar muzikale, haast verhalende landschappen waar hij je als gids doorheen laat reizen.

Zaterdag 17 november staat hij in Brouwerscafe de Vaart samen met Donnerwetter ihkv Ongefilterd. Na een radiostilte van 4 jaar komt hij terug met een nieuw album, The Village, waarvan hij een deel zal spelen. Klankgat interviewde hem over zijn laatste werk

Niels Duffhues
Niels Duffhues – foto: Wim Voets

KLANKGAT: Alweer vier jaar sinds je vorige album, wat heb je in de tussentijd gedaan?
Niels Duffhues: Vijf jaar bijna zelfs, want het vorige album There’s a storm coming kwam uit in januari 2014. Ik presenteerde dat destijds bij The Blue Room Sessions in Verkadefabriek. Dat is ook de laatste keer geweest dat ik solo met songs heb opgetreden in Den Bosch.

In de tussentijd ben ik met verschillende dingen bezig geweest, zoals het rondreizende experimentele muzieklaboratorium The Flipside Paradox, dat ik samen met Luk Sponselee organiseerde, en waarmee we flink wat optredens hebben gedaan in Nederland en Vlaanderen. Ook hebben we in die tijd twee albums gemaakt en uitgebracht.

Ook was ik kunstfilms aan het maken, wat ik sinds 2009 doe, daarmee exposeren (o.a. eerder bij SM’s en in 2019 bij Cacaofabriek in Helmond) en filmconcerten aan het geven in Nederland en daarbuiten. Ik geef met regelmaat filmconcerten met mijn kunstfilms, waarbij ik de muziek live bij de films speel, zoals afgelopen zondag nog bij het Noordelijk Filmfestival in Leeuwarden. Ik doe dit onder de naam Niels Duffhues’ Fable Dust. Af en toe breng ik iets uit, zoals eerder dit jaar een cassette met filmdownload.

Waar haalde je dit keer de inspiratie vandaan?
Het idee voor het mini-album, als een conceptalbum, stamt al uit 2014. Ik had indertijd al wat songs geschreven en wat opgenomen, maar ben eind 2014 gestopt als singer-songwriter en was even klaar met songwriting, touren en albums maken. Ik heb sinds eind jaren negentig meer dan 160 songs geschreven, acht albums gemaakt en honderden optredens gedaan. Ik wilde een tijdje iets anders gaan doen. Toen ik er weer zin in had en weer wilde optreden en iets uitbrengen, heb ik wat er lag weer opgepakt en ben verder gegaan vanaf waar ik was gestopt.

Niels Duffhues
Niels Duffhues – foto: Wim Voets

Heb je hulp gehad of was het weer meer een eenmansproject?
Met het schrijven, opnemen, mixen enzo heb ik geen hulp gehad. Ik wilde dat allemaal in mijn eentje doen en wilde zo als het ware terug naar hoe ik ooit begonnen ben: met één microfoon in een ruimte en zelf opnemen, mixen, etc. Daarom komt het album ook als cassette uit, zo ben ik ooit begonnen en cassettes zijn gaaf. De digitale tracks op Bandcamp zijn ook vanaf cassette opgenomen, zodat de tracks dat randje hebben. Iedereen kan een plaat opnemen, dat stelt weinig voor, dus waarom dan niet gewoon doen waar je zin in hebt. Het artwork voor het album is gemaakt door Nikki Nijsten, die kan tenminste tekenen en het resultaat vind ik mooi. Ik had ook geen zin om een albumpresentatie te organiseren en daarom speel ik zaterdag de support van een band die ik gewoon leuk vind.

Wat gaat er schuil achter de titel van je nieuwe album?
De titel The Village slaat op het dorpje waar de songs zich afspelen. Er zijn diverse personages en er is een mysterieuze moord gepleegd. De songs vertellen één en ander, maar niet in chronologische volgorde, er is geen duidelijk verhaal en er is geen plot. Een beetje zoals ik ook films maak.

Niels Duffhuess
Niels Duffhues – foto: Wim Voets

In recensies wordt je neergezet als iemand unieks, zijn er artiesten waarmee we jou kunnen vergelijken?
Ik houd er niet van vergeleken te worden, maar het is inderdaad zo dat in recensies en artikelen altijd dezelfde woorden vallen, zoals ‘uniek’, ‘eigenzinnig’, ‘ongrijpbaar’. Wat ik doe is in zoverre uniek dat ik verschillende dingen doe: schrijven, muziek maken, filmmaken, en dat vaak verbind en combineer tot iets wat herkenbaar is als van mij. Het is ook zo dat mijn werk op verschillende plekken te aanschouwen is: op muziekpodia en festivals, bij exposities, filmfestivals, op bijzondere locaties en meer. Mijn werk beweegt zich daadwerkelijk door verschillende kunstwerelden heen en dat zie je niet zo vaak.

Bijna alles wat ik doe begint met schrijven en ik ben ook erg geïnteresseerd in het auteurschap. Bij het schrijven van songs begin ik altijd met de tekst, daarna de muziek en zo is het ook vaak met de films die ik maak. Ik begin dan met het schrijven van poëzie, korte verhalen en andere teksten, en van daaruit ga ik filmen en muziek componeren. Het enige dat daar in de afgelopen jaren van afweek waren de concerten met The Flipside Paradox, maar dat was ook de bedoeling: ergens elkaar ontmoeten, soundchecken en spelen; geen composities, geen repetities, alleen vrij muziek maken. Een werkelijke verademing vergeleken met de doorgaans geestdodende praktijk van de popmuziek.

Niels Duffhues
Niels Duffhues – foto: Wim Voets

Of artiesten die jou inspireren?
Die zijn er zeker. Ik luister zelden naar pop/rockmuziek, maar wel vaker naar wat men onder wereld- en volksmuziek schaart, zoals flamenco (met name de oudere generatie zangers, zoals Camaron, Caracol, El Chocolate, Afrikaanse muziek (veel Touareg en aanverwanten) en de laatste tijd luister ik veel naar rebetika (Griekse muziek, red.). Er moet van mij melancholie inzitten, het blues gevoel, dat vind ik interessant en raakt me.

Ik lees veel en er zijn schrijvers die me inspireren, zoals de poëzie van Lorca en Tjebbe Hettinga, de romans van Marcel Möring, Marquez, Màrai (ook schrijvers wiens achternaam niet met een M begint), om er wat te noemen. Filmmakers als Tarr, Kieslowski, Tarkovsky Kaurismaki en multikunstenaar Armando. Maar ook bijvoorbeeld de Vlaming Rudy Trouvé heb ik hoog zitten; die muziek maakt, schildert en meer. Ik houd wel van het autonome perspectief van de éénling en het moet natuurlijk niet allemaal blij en vrolijk zijn hè, maar dat is ondertussen toch wel duidelijk mag ik hopen.


Foto’s Niels Duffhues: Wim Voets

The Visual melancholische muziek van een Amsterdamse band

De stem van Anna van Rij dwingt je tot intens luisteren

The Visual maakt muziek waar je echt naar moet luisteren. De stem van zangeres Anna van Rij dwingt je, verleidt je, een heel optreden lang. Het spel van Timon Persoon (keyboards) en Jochem van Rooijen (drums) omkaderen haar vocalen met strakke arrangementen die de intensiteit van haar stem nog verder opvoeren.

Muziek Op Donderdag
Muziek Op Donderdag in Willem Twee concertzaal claimt mensen te verrassen met acts die actueel zijn en een kijkje geven in de wereldkeuken van de muziek. De ervaring leert dat daar geen woord van is gelogen. Er kómen bijzondere artiesten spelen in de foyer van deze voormalige synagoge. Zo ook donderdag 21 december met The Visual, een Amsterdamse band die melancholische muziek komt brengen.

The Visual melancholische muziek van een Amsterdamse band
Anna van Rij

Bij de soundcheck kreeg je een voorproefje wat deze avond zou gaan brengen. Anna stond met haar gitaar in haar eentje voor de microfoon te zingen en of je wilde of niet, je bleef ernaar luisteren en hield op met de dingen waar je mee bezig was zoals foto’s uploaden naar Facebook of een app sturen naar je moeder. Het was jammer dat ze abrupt stopte want je wilde dat ze liever door bleef zingen. Geen soundcheck meer? Dan maar door spelen.

Melancholie is het handelsmerk van The Visual, althans als je de website moet geloven. Dat is zonder meer het geval, want in elk nummer zit die melancholie er duimendik bovenop. Maar zo nu en dan steekt er een strak georchestreerde orkaan op als Jochem de drums roert en Timo voodoo geluiden uit de keyboards tovert.
De kalme beek van de melancholie is veranderd in een bulderende waterval vol woede waarbij de zang van Anna de nodige kracht aan toevoegt en er zelfs bovenuit steekt. Het volume gaat nog verder omhoog en bereikt bijna een hoogtepunt maar het komt niet tot een climax, een verlossing. Want net zo plots is het tumult voorbij en zingt Anna zacht en weemoedig naar het einde van het lied waarbij ze de snaren van haar elektrische gitaar lichtelijk streelt.

The Visual melancholische muziek van een Amsterdamse band
The Visual

The Doors
Heel in de verte hoor je een ijle echo van Jim Morrison, de legendarische frontman van de net zo legendarische band, The Doors. Ik maakte na afloop van het concert daar een opmerking over. Op de momenten van verstilling na het bulderen van de geluidswaterval had Anna zomaar teksten kunnen aanhalen uit de gedichten van Morrison.
“Dat vind ik geen vreemde gedachte. The Doors hebben mij erg geïnspireerd. Toen ik studeerde op het conservatorium in Amsterdam coverde ik met een band de muziek van The Doors. De lyrics uit ‘The Celebration Of The Lizard’ spreken mij erg aan.”

The Visual is niet een band die op zoek is naar snel succes. Daar zijn de nummers die de band schrijft ook niet naar. Het zit ook niet in de aard van de band. Zoals eerder gezegd is melancholie het handelsmerk van deze band en die wordt op eerlijke en effectieve wijze vertolkt door Anna. Toch bekruipt mij het gevoel dat je niet tot in levensdagen deze muziek vol hartepijn en stille woede kan blijven uitdragen. Je loopt het risico een karikatuur te worden en dat zou zonde zijn van een zangeres als Anna van Rij.

The Visual presenteerde 15 december de release van de EP Translation in de Melkweg in Amsterdam.