Nova Twins is een Brits rockduo bestaande uit zangeres/gitarist Amy Love en bassist Georgia South al is er live natuurlijk wel een drummer bij. Het is een mooi plaatje, die twee opvallend uitgedoste dames vooraan op het podium hier op het Jack Daniels podium, met hun zelf in elkaar genaaide, althans zo lijkt het, outfits aan.
Geel met zwart gestreepte broek met top en dan daar overheen weer wat zwarte lappen genaaid en witte lapjes op de knie onder andere, met een soort schorpioen erop getekend. En dan die prachtige roze haardos van Georgia die lekker mee bounced op de maat van de muziek.
Maar het belangrijkste is, ze kunnen rocken! En hoe! Ze rijgen verschillende genres aan elkaar. Rap, urban, metal, punk, pop en rock, om maar wat te noemen. Zelf vinden ze urban punk wel een goede beschrijving, maar hoe het ook heet, het is onmogelijk om stil te blijven staan.
Zelf hoor ik wat Rage Against The Machine invloeden, al is het hier de bassist die de kekke geluidjes uit de pedalen tovert in plaats van de gitarist. Wat kan die meid spelen zeg! Soms hoor je bij haar aanslag, dubbele tonen klinken, waardoor het een lekker vol geluid krijgt en daardoor mis je de gitaar ook niet, wanneer Amy niet mee speelt.
Zangeres Amy Love is erg beweeglijk en zwiert ook regelmatig haar been de lucht in. En dat kan ook, want ze speelt dus niet bij elk nummer gitaar, dus kan ze ook nog eens lekker los gaan met zingen. En dat kan ze. Schreeuwen kan ze ook, al zit daar wel af en toe een effect op, maar wat maakt het uit? Het contrast is dan des te groter als ze met haar lief stemmetje aan de zaal vraagt of alles goed is.
Er komt uiteraard veel werk voorbij van het laatste album Supernova van afgelopen jaar, waaronder het aanstekelijke Cleopatra, het swingende Choose Your Fighter en de knaller Antagonist. Wat wel vaststaat is, dat we hier te maken hebben met een nieuwe sensatie, die grotere podia gaat vullen. In eigen land hebben ze al een Brit Award gewonnen voor Best British Group en Best Rock Alternative Act. En wat mij betreft het absolute hoogtepunt van Paaspop 2023!
Popronde Den Bosch gaat door, en hoe want Inferum – één van de grote beloftes in metal land – trapt af in de Grote Zaal van Willem Twee. Aaaarghhh yeah! Het woord inferum komt uit het Latijn en betekent het “ding uit de onderwereld”. En, hoe waar is dat!
Maakt Inferum de grote belofte waar?
Inferum
Tjee wat is het fijn om weer normaal (na de verplichte check) in de Willem Twee te staan, biertje erbij en eindelijk weer lekker bijkletsen met iedereen zonder belemmeringen, heerlijk!
De Grote Zaal is op dit vroege tijdstip – 19:10 – nog akelig leeg als Inferum start met een spooky intro en veel feedback gitaren. Ik zelf heb het ook maar net gered. Dit vroege tijdstip heeft natuurlijk alles te maken met het verplichte einde van 24:00 bij de Popronde.
Furieus
furieus van start
Inferum gaat gewoon furieus van start met David K (werktitel) en dat belooft wat. De bandleden komen allemaal van de Metalfactory in Eindhoven, hebben optredens achter de rug op Wacken Open Air en Stonehenge en dat wil wat zeggen. We hebben te maken met een geoliede machine. Bij Surgical Schizophrenia van het laatste album Human Disposal valt met name op dat de death/djent metal hard en strak de zaal ingeslingerd wordt.
grunt
Morrison de Boer in hardcore outfit grunt zwaar diep en agressief, de nieuwe guitarist David Luiten met acht snaren op zijn gitaar laat zijn kunsten goed zien en Lars Deelman speelt met lipstick elementen. Die zijn natuurlijk geweldig voor de vele feedback, maar ik moet zeggen door mij nog niet gezien bij een death metal band. Waarschijnlijk is dat ook het eigenzinnige van Inferum, de deathmetal is doorspekt met breaks veel phaser geluiden en soms denk ik is dat een synth of gitaar? en dat maakt het nou net interessanter. Jammer dat het geluid dit niet optimaal uit versterkt maar het is er wel.
mix van djent
Met Beyond Reach van hetzelfde album knallen de mannen lekker door en doet het begin mij zelfs aan Tool denken, de breaks aan Meshuggah en dat gemixt met djent en zie hier een mooie omschrijving van Inferum. Bij Locked In gaat Ozzy Voskuilen, eerste gitarist, helemaal los met drummer Wouter Macare en dit is een hele strakke ritme sectie. Wouter beheerst zijn dubbele bas als geen ander.
Afsluiten doet de band met het titel nummer van de eerste EP Modern Massacre en dan zit het er weer op. Het gerenommeerde tijdschrift Aardschok schreef het al eens. Inferum is dé metal sensatie van Nederland voor de komende jaren. Ik ben in ieder geval benieuwd wat voor moois er nog gaat komen.
metal sensatie
Het mooie van de Popronde is natuurlijk dat er van alles wat is en zo sta ik na dit brute deathmetal geweld in de Kleine Zaal naar Some te kijken, een knappe dame die alleen zingt met een engelen stem. Groter contrast is niet mogelijk, gezellig is het wel.
The Peterlees zetten Willem Twee poppodium zondag 2 mei in vuur en vlam en doen Covid-19 voor even vergeten. Het is online genieten met de Popronde Livestream Den Bosch.
The Peterlees
Super om het vertrouwde podium in Willem Twee poppodium weer te kunnen aanschouwen, weliswaar achter mijn laptop, maar je wordt daar toch wel blij van. Ik kan niet wachten om weer met een biertje in de zaal te staan.
The Peterlees – Popronde Livestream Den Bosch
De camera’s gaan snel net als The Peterlees. Die knallen er gelijk hard in en inderdaad pure fucking energy!
fucking energy
Als de zanger na het eerste nummer praat, hoor ik het wat minder want dat staat vrij zacht. Maar het geluid is tijdens het spelen perfect en de hardcore punk komt goed tot zijn recht.
Drums, guitar en bass zorgen voor een geluidsmuur en ondersteunen de zanger die een beetje tussen screams en grunten inzit. Niet altijd even zuiver maar wel met enorme energie en dat is knap. Zo zonder fysiek publiek je toch helemaal geven, dat doen ze goed.
Na afloop van de live-act werden twee bandleden geïnterviewd door Wouter van Heeswijk van Radio Koudijs. Daar gaven ze aan al meer dan een jaar niet te hebben gespeeld op een podium. “Rust roest,” zei de gitarist. Maar punk is net als zwemmen of fietsen. Je verleert het niet.
Complimenten trouwens aan Wouter van Heeswijk die zijn huiswerk goed heeft gedaan. Uit zijn vragen merk je dat hij zich goed heeft voorbereid op elke artiest, hoe verschillend ze ook zijn. Hij stelt ze allen op hun gemak door zijn goede vragen en de vriendelijke toon van de interviews.
drums, guitars & bass
Als de band een “ballade” inzet, is dit wel merkbaar. Wellicht moeten ze er ook weer inkomen, zo na Covid. De ballad is een rock/punk nummer waar zowaar een stonerrock gevoel in te herkennen is als ze naar het einde toe werken. Het nummer duurt ook wat langer dan de anderhalve minuut die de meeste nummers duren. Dat hoort bij punk, kort hard en krachtig. Bam!
Soms hoor ik in de solo(tjes) de Ramones terug, simpel maar passend bij de nummers zoals bij Jezus(?). Snel blijft het daarna met hier en daar een wat rustiger break. In rap tempo gaat de band dan ook door met Luckiest Man Alive van het album PTRLS of is het een EP?
Deze slideshow vereist JavaScript.
Het gas blijft erop en met een instrumentaal nummer is er aan het einde van de show wat meer variatie te ontdekken met het nummer You Should Know. The Peterlees eindigen na een half uur met Fuck You Up in de traditie van de punk. Hard snel en kort en doet mij verlangen naar de live shows, met een biertje in de zaal. Ga dat zien.
Screenshots The Peterlees Popronde Livestream Den Bosch
LooD is onderdeel van de Heavy Hangout programmering bij Willem Twee Poppodium, met louter stevige gitaarbands. “En bijna alle shows zijn uitverkocht en daar ben ik best trots op!” zegt programmeur Rob van der Ham als ik hem kort voor de show even spreek.
LooD tweemaal uitverkocht
LooD
Tweemaal op één dag Willem Twee Poppodium uitverkopen, welke band zou daar niet voor tekenen? Dat het voor twee keer 30 personen is, mag de pret niet drukken. En dat de bar niet open mag, is ook jammer, “Maar we gaan voor de muziek en dat is het belangrijkste!”, aldus Rob.
Heavy Hangout – LooD
Deze zondagmiddag (en avond) 18 oktober staat LooD op het programma. Deze mannen hebben hun sporen al verdiend in andere bands zoals Astrosonic, Red Vultures en The 1.90’s. LooD draait inmiddels ook al een tijdje mee, maar niet in deze samenstelling. Sinds de vorige drummer Paul Jansen een tijdje terug zijn stokken aan de wilgen hing, moest de band op zoek naar een nieuwe drummer. Die is dus gevonden in de hoedanigheid van Jarno van Osch, onder andere bekend van de band Vals Licht.
Breaking Mirrors
Het publiek wordt bij deze Heavy Hangout editie al meteen getrakteerd op nieuw werk. Twee van de eerste drie nummers zijn van de onlangs verschenen nieuwe EP Breaking Mirrors, waarop overigens nog het drumwerk van Paul te horen is. Ook de rest van de EP passeert de revue vanmiddag.
Groove metal Heavy Hangout
Eugene Dappers
Het klinkt in eerste instantie als vanouds, lekker log, stevige groove metal zoals de mannen het zelf noemen. Het speelplezier is duidelijk zichtbaar, al blijft het natuurlijk het beetje onnatuurlijk met dertig zittende mensen in de zaal. En soms zelfs een beetje ongemakkelijk volgens de band zelf. “We kunnen nu zelfs ieders gezicht zien als we de zaal in kijken.” Tijdens de nummers is er vooral veel interactie tussen de beweeglijke gitarist/zanger Eugene Dappers en de rest van de band, die trouwens ook niet onverdienstelijk zingt, met zijn wat rauwere stem.
Erik de Vocht is natuurlijk de leadzanger met zijn heldere stem en zijn, naar eigen zeggen, al dan niet met een knipoog, goede teksten. Dan is het wel jammer dat niet alles even goed verstaanbaar is. Maar zingen kan ie wel, die Erik. Hij laat een paar fraaie lange uithalen horen, die flink de hoogte in gaan. En in de instrumentale stukken soleert hij er vrolijk op los met zijn gitaar.
Erik de Vocht
Kippenvel moment
Halverwege deze Heavy Hangout set is er even een moment voor een serieuzere noot. Goede vriend van de band en zanger van Rattlesnake Shake Jan Loeffen is begin dit jaar overleden. Deze tragische gebeurtenis was de inspiratie voor Song For The Lost en dit nummer wordt dan ook aan hem opgedragen. En dat voel je. Het is een kippenvel moment. “Doesn’t make sense now you’re gone”, zingt Eugene. Het is ook meteen het muzikale hoogtepunt waar alle bandleden hun hele ziel en zaligheid in lijken te leggen. Dit nummer is ook het moment, waarin duidelijk wordt hoe goed die nieuwe drummer eigenlijk is, met zijn creatieve breaks.
Fallen From Grace
De afsluiter is er ook één van hun nieuwe EP en heet Fallen From Grace, een lang uitgesponnen nummer met een rustig intro, waarna de spanningsboog opbouwt en het steeds steviger wordt. Er is een mooie variatie van rustige passages met hardere stukken. Een passend einde aan dit eerste optreden van vandaag en het tweede hoogtepunt van deze show, met de mooie slotzin “Someone’s got to go”. Maar LooD niet, want die is here to stay, In ieder geval vandaag, want er staat nog een tweede Heavy Hangout show op het programma voor vandaag.
We Are Anvil from Canada and We Play F**king Heavy Metal and we like it, de legendarische opener van Lips. Met support van HARSH en DJ Michelfromhell gaan we terug in de tijd.
Anvil
Anvil – Lips
In verband met het inmiddels beruchte virus is support act Ramayan niet in staat af te reizen naar Den Bosch en zal DJ Michelfromhell de bezoekers vanaf 15:00 opwarmen met Metal en niks anders dan Metal en doet dat met verve. Rond de klok van 16:00 is het de beurt aan de andere support act uit Parijs genaamd HARSH. Het valt mij op dat het al behoorlijk druk is in Willem Twee poppodium en het publiek bestaat vooral uit oude lichting metalheads. Die komen echt voor Anvil.
HARSH
HARSH
Er lopen wel wat jongeren rond en wellicht komen die voor de jongens van HARSH, want die zijn ook alle begin twintig. Als je de muziek hoort, zou je dat niet zeggen want die komt regelrecht uit de tachtiger jaren, met spandex broek en lange haren. Het is best een leuke opwarmer die doet denken aan Mötley Crüe en Skid Row. Eigenzinnigheid is wel ver te zoeken, maar het publiek reageert goed op de band en deze krijgt dan ook keurig applaus uit de zaal. Enig smetje is de cover Born To Be Wild van Steppenwolf, want dat voegt niks toe en de band kan dan ook beter eigen werk promoten zoals ze eerder deden met een nieuw nummer.
Pauze
Lips tussen het publiek
Na een korte pauze is het zover, Anvil betreedt het podium en start gelijk met de opener van hun album Metal on Metal (een klassieker in zijn soort) namelijk March of the Crabs. Lips (Steve Kudlow) springt direct het publiek in en dat eet dan ook vanaf het begin uit zijn hand. Na deze opener gaat Anvil verder met 666. Het plezier spat er van af en Lips meldt dat hij zijn verjaardag aan het vieren is omdat hij om twaalf uur de leeftijd van 64 bereikt.
Chris Robertson
Dan komt een oudje langs van het debuut album Hard’n’Heavy, Oh Baby, welke gevolgd wordt door Legal at Last van het gelijknamige nieuwe album (nummer 18!). Na Nebreska vertelt Lips dat het allemaal begon met Elvis de pelvis (zijn woorden) en Chuck Berry en zet Anvil Bad Ass Rock ’n Roll in, gevolgd door Wind Assasin van Forged in Fire.
Lemmy
Lips over Lemmy
Lips vertelt dat hij in 1983 in een hotelkamer met Lemmy (Motörhead) verbleef en daarna pas begreep waarom het album No sleep ‘til Hammersmith van Motörhead zo genoemd is. Hun manager kwam namelijk de kamer binnen en riep ‘jullie moeten naar de gig’, waarop Lemmy zei: “Nu al?” Bleek dat ze al 48 uur op de kamer waren met alle beruchte versnaperingen binnen handbereik. Het publiek kwam niet meer bij en het is even alsof we bij een stand up comedian show zijn. Free as the Wind wordt dan ook aan Lemmy opgedragen.
Na On Fire en Thirteen begint men met knaller van format Mothra van Metal on Metal inclusief de beroemde vibrator solo van Lips. Bitch in the Box, Swing Thing ( inclusief drum solo van Rob Reiner). I Am Alive en afsluiter Metal on Metal worden nog gespeeld en dan is het over….. Nee natuurlijk niet!
Het publiek scandeert Anvil, Anvil, Anvil en komt terug voor twee toegiften, namelijk Forced in Fire en Running. Bij laatstgenoemde zijn Lips en Chris ook daadwerkelijk een ren wedstrijd aan het voeren op het podium, welke hilarisch is. Anvil kwam zag en overwon dat is duidelijk. Het publiek ging uit zijn dak.
Lips is de vriendelijkheid zelve (sprekend zoals in de film The story of Anvil) en loopt constant met een glimlach op het gezicht rond. Geweldig om te zien. En natuurlijk is het soms op het randje, loopt een drumbreak wat minder strak, maar wat zal het. We hebben het hier wel over f**ing Anvil! The best metal band of all time!
Anvil:
Lips (Steve Kudlow)– Vocals, guitar
Rob Reiner- Drums
Chris Robertson – bass, backing vocals
Petje af voor de heren van No Metal In This Battle. Zij hebben de reis vanuit Luxemburg gemaakt, om in de onverwarmde skatehal van het World Skate Center hun ding te doen.
No Metal In This Battle
No Metal In This Battle
De opstelling is verrassend : het vierkante platform waar anders skaters overheen vliegen, is omgeturnd tot een podium. Op elke hoek staat een speaker, en het publiek kan de band rondom bekijken. Theoretisch dan, want veel publiek is er nog niet. Ik gok dat ‘we’ met een man of vier zijn. De sporadische skater niet meegeteld, die af en toe vanaf zijn board de band een half oog en -oor gunt. Wellicht dat het tijdstip hier debet aan is.
Ongelijk
Skatehal – No Metal In This Battle
Maar zoals wel vaker, de thuisblijvers hebben ongelijk. Ondanks (of misschien genoopt door?) de kou speelt No Metal In This Battle. vol enthousiasme. Instrumentale nummers, die over het algemeen van begin tot eind blijven boeien. De opstelling van drums, bas, twee gitaren en keyboard biedt genoeg variatie.
Geen standaard
Deze slideshow vereist JavaScript.
Ondanks het standaard rock-instrumentarium is de muziek van deze band allesbehalve standaard. Elk nummer heeft iets swingends, iets dansbaars in zich. De ritmes zijn complexer dan in standaard rock, de gitaar en bas geven een Afrikaans tintje en de keyboard geeft het geheel een dance-achtige sfeer. Aan het eind van het tweede nummer laat iedereen zijn instrument liggen en schaart zich om de drumkit. Het doet wat geforceerd aan, maar deze percussie-apotheose is raak en goed gevonden.
Deze slideshow vereist JavaScript.
Duidelijk is te zien en te horen dat de mannen van No Metal In This Battle al langer samen spelen. Hoewel… zo af en toe gaat er een intro de mist in, maar in deze ongedwongen setting valt niemand daar over. De bandleden zelf al helemaal niet. Ze hebben het zichtbaar naar hun zin.
No Metal In This Battle – Skatehal
Hun set is ook precies lang genoeg. Tegen het eind ligt wat herhaling op de loer, terwijl de drummer ook niet helemaal maatvast meer is. Toch de schuld van de kou? Tijd dus voor een goede afsluiter. In dit laatste nummer wordt nog een keer goed uitgepakt. De gitarist mag nog lekker freaken met zijn effectenpedalen, terwijl de set wordt afgesloten in een Underworld-achtige dansbaarheid.
Live Aids editie 3 staat zaterdag 21 december op de planning en de locatie van deze heel andere manier van Kerstmis vieren is weer World Skate Center in De Kop van ’t Zand. De volledige naam van deze derde editie luidt Live Aids 3: Superaids. Elf bands nemen deel aan dit rock-punk-metal kerstfeestje, dat vanaf 13.30 uur begint en zo rond middernacht eindigt.
Super tof initiatief in WSC Skatepark, Live Aids nummer 3: Superaids dat alweer behoorlijk is gevuld en helemaal in sfeer aangekleed met kerstbomen kampvuur en lichtjes. Een mooi contrast met de heavy bands die er spelen maar dat is ook zoals het hoort.
Singer songwriter Tommy Queer beet het spits af. Het is niet druk in de Skatehal, maar dat deert deze solist weinig. Hij speelt onverstoorbaar door en maakt regelmatig een praatje met het publiek. Het is de bedoeling dat elke artiest/band bij Live Aids een lied zingt met het vaste thema Kerstmis erin. Tommy covert een nummer van Nico Haak. “Die is dood,” roept iemand uit het publiek. “Is-ie dood?,” roept Tommy gespeeld verbaasd. “Eigen schuld, dan had-ie maar niet op sinaasappelkistjes achter de piano moeten spelen.”
Na dit relatief rustig begin van Live Aids 3: Superaids – eerdere edities begonnen van meet af aan met steviger werk – treedt Jet Black aan. Vette rock ’n roll staat achter de naam van deze tweemansband en zanger/gitarist Peter Kuif en drummer Bert Bleek maken dat waar. Hun aandeel in de kerstsfeer is een cover van Lonely This Christmas van Mud. Publiek zingt gezellig mee.
Deze band beleefde in de huidige samenstelling zijn première in het Duketown Rebel festival 2018. Was het toen nog een beetje zoeken naar elkaar, nu hier bij Live Aids treedt een zelfbewuste band op met een zeer dynamische frontman, de onvermoeibare Rob van der Ham. Deze nederpunk band speelt een kort en fel kerstliedje, Kerstmis In Den Bosch.
Voortzetting middag- en avond programma
Bullhammers
Na Hierrr Pak Aan is het de beurt aan Bullhammers met wat zij zelf Working Class Rock ’n Roll noemen. Vette rock, dat zeker. Dan treedt weer een solist aan, namelijk Tim Herrebrugh aka Dead Cat Stimpy, een garage rock ’n roll one-man show. Na een eetpauze beklimt Jezus Sanseveria zo rond 19.00 uur het rijk versierde podium. Deze band kan met recht dé houseband van Live Aids genoemd worden.
Deze slideshow vereist JavaScript.
De volgende band is de enige female frontend band van Superaids, Wet Boys. Ze maken garage-punk of zoals ze zelf zeggen, Hot Noise. Na deze hete herrie zorgt Team Wasted voor de nodige hardcore punk van en met halfnaakte mannen. Is Live Aids omgedoopt tot een Ladies Night? Nou, verre van. Daar zorgt deze band wel voor. De Bossche punkband Opgetiefd houdt die lijn vast en dendert zo hun aandeel aan Live Aids vol.
Deze slideshow vereist JavaScript.
Splinterbomb trashed Super Aids
Bossche band knalt op Live Aids 3: Superaids en stelt de nieuwe bassist voor.
Omstreeks 22:45 trapt Splinterbomb af met Dying Time en wat schets mijn verbazing? Is Michel (beter bekend wellicht van Cirrha Niva en behoorlijk actief in de heavy scene van Den Bosch) de nieuwe bassist of is er iets anders gaande? Later meer.
Splinterbomb speelt vanaf het begin rete strak. Het vele spelen en repeteren werpt duidelijk zijn vruchten af. Original Sin, Incineration volgen en bij Nuclear Warfare wordt duidelijk dat Michel alleen de eerst vier nummers speelt, want nu is het tijd voor de echte nieuwe bassist, namelijk Stef Wouters (ex Objector). Grappig om te zien dat Stef een totaal andere stijl en bas heeft dan Michel maar het er erg goed vanaf brengt.
Volgens mij hebben deze vier mannen zich de afgelopen tijd opgesloten in het repetitie hok, want de takken vliegen van de kerstbomen tijdens Free Your Mind (met toespraak van Hein). Vervolgens voegt Michel zich weer bij het viertal en speelt de band met twee bassisten de cover van Sepultura Refuse/resist. Wat een feest is dat, super herkenbaar en mega vet natuurlijk met al dat bas geweld, de ideale bas tandem. Deze cover past perfect bij SplinterBomb die Thrash met Death metal vocalen mixt tot een eigen sound.
Jordy is in vorm op de drums en Hein is een geweldige riff master die met zijn licks meer variatie geeft aan het geheel. Variatie die ik mis in de zang van Michel. Zijn grunt is zwaar en waar hij op de laatste EP Rage to rise wel de nodige afwisseling liet horen, mis ik dat vanavond. Als hij het voor elkaar krijgt om live ook meer met dynamiek en variatie te gaan grunten, weet ik zeker dat er nog meer moois voor Splinterbomb in het verschiet ligt. Afsluiten doet Splinterbomb met de kraker All Against All, lekker headbangen yeah!!!!
Revölvo
De echte afsluiter van deze Live Aids 3: Superaids is aan Revölvo uit Breda. Deze speedrock/hardrock/metal band zorgt voor een welkome en stevige mix van Motörhead, Anthrax en wat van Iron Maiden. Een geweldige cocktail.
Tot volgend jaar.
Redactie KLANKGAT: Edwin Raaijmakers en Ronald Rijken
Met dank aan Narinder de Klein van Raw Photo Fix voor de foto’s
Line-up Live Aids 3: Superaids
Op donderdag 19 september is het zover, de release party in Willem Twee Poppodium van het debuut album Necrologies van de Tilburgse band Scarlet Stories, ooit opgericht door Lisette van den Berg en gitarist Bram te Kamp. inmiddels timmeren ze al enkele jaren aan de weg en hebben naast eigen shows, ook in het voorprogramma gestaan van onder andere muzikale grootheden zoals Klone en Danny Cavanagh van Anathema. Op deze speciale avond worden ze vergezeld door de Black Metal geweldenaren van Noctambulist.
Stipt om 20.00 uur wordt de avond keihard geopend door Noctambulist, wat vrij vertaald slaapwandelaar betekent. Nou, mocht je nog een beetje slaperig zijn,dan ben je bij het eerste nummer al wel wakker geschud. Met drie gitaristen en een bassist met 5 snaren kun je ook een aardige geluidsmuur produceren samen met de drummer die de met zijn double base bijna een aardbeving veroorzaakt. Dan hebben we nog J.D. Kaye, één van de gitaristen die de lead vocals voor zijn rekening neemt met zijn krachtige brul en regelmatig vocaal ondersteund wordt door bassist Sam. Die stemmen blenden mooi samen. De Atmospheric Post-Black Metal zoals de mannen het zelf noemen is soms traag, bruut hard en log met dan weer een versnelling, maar er zitten ook fluisterzachte passages in. Jammer dat er altijd mensen zijn in het publiek zijn die toch lekker door blijven kletsen.
Het laatste nummer van de set is er één met veel verschillende stukken, hard en snel met tempowisselingen en een rustig, bijna dromerig middenstuk, maar in slaap sukkelen is er zéker niet bij, want voordat je het weet ben je weer bij de les voor de laatste eindsprint, waar nog alle registers opengetrokken worden. Ze eindigen in stijl met hun gitaren tegen de speakers aan, zodat er een snerpend feedback geluid ontstaat. Noctambulist staat als een huis, met een rotsvast fundament.
Scarlet Stories
Scarlet Stories
Vanavond draait het natuurlijk om Scarlet Stories, die onder andere met behulp van een crowdfunding actie via het platform Voordekunst dit album en een videoclip heeft kunnen maken. Necrologies is de titel van het debuutalbum en is eerbetoon aan alle mensen en dieren die hebben geleden of zijn gestorven door de hebzucht van anderen.
Lisette van den Berg
Om hun crowdfunding actie te promoten hebben ze hun single Vingt Mille Lieues Sous Les Mers opgenomen, vernoemd naar het bekende boek van Jules Verne, 20000 mijlen onder de zee. Dit nummer wordt natuurlijk ook live ten gehore gebracht deze avond. Het is een nummer van ruim elf minuten waar van alles inzit met verschillende tempowisselingen en vooral een mooi dramatisch slotstuk.Net zoals op het album, wordt er begonnen met Prologue: Scarlet Stories. Een kort gedicht, gevolgd door subtiel gitaarspel en een loepzuiver vocaal klankenpalet zonder tekst, wat door merg en been gaat. De muziek van Scarlet Stories zit in de hoek van progressieve rock/metal, gekenmerkt door rustige sprookjesachtige stukken met verhalende teksten die Lisette met haar krachtige loepzuivere stem de zaal in tovert, afgewisseld met met stevige en complexe composities.
Tussen de nummers door neemt Lisette regelmatig de tijd om het publiek toe te spreken. In het Engels voornamelijk. Dat doet ze omdat ze weet dat er ook veel buitenlandse aanwezigen zijn. Het zorgt er helaas wel voor dat de magie daardoor af en toe wordt verbroken, al is het ook wel begrijpelijk dat ze wil uitleggen hoe een en ander tot stand is gekomen. Ook vertelt ze dat ze erg blij is dat violiste Sophie Ansems, met haar transparante viool met groene en blauwe lichtjes erin, voortaan een vast bandlid is. Sophie verzorgt ook samen met gitariste Carmen de achtergrondzang.
Lisette en violiste Sophie Ansems
Van het drieluik, The Gallows Part I, II en III , is part II eigenlijk het enige complete nummer. Part I en III zou je kunnen beschouwen als intro en outro. In Blood and Limbs and Gore and Clay is lekker slepend, met een rustig middenstuk. Dust in en Craving zijn geheel rustige nummers. Mooi om te zien is hoe de muzikanten elk op hun manier de muziek beleven met zichtbare intensiteit, zoals bij het wat stevigere Nostalgia In A Closed Mind. Als het hele album de revue is gepasseerd, dan wordt er nog één laatste nummer gespeeld wat niet op het album staat.
Scarlet Stories – Necrologies
Maar daarna is de avond nog niet ten einde, Lisette bedankt nog enkele mensen die belangrijk waren bij de totstandkoming van dit album, waaronder producer Joost van den Broek, die uiteraard ook in de zaal is en ze vraagt iedereen om nog even te blijven want als afsluiting van de avond heeft Scarlet Stories nog een verrassing voor ons in petto, namelijk de presentatie van hun nieuwste videoclip In Blood and Limbs and Gore and Clay, die te zien is op het grote scherm achter op het podium.
Het nieuwe album is natuurlijk te koop bij de merch stand en als je een praatje wil maken met één van de bandleden dan kan dat ook. En daar is ook terecht veel animo voor, want wie weet betekent dit wel hun doorbraak en spelen ze binnenkort in grotere zalen, wellicht ook in het buitenland.
Progressieve rock/metal
Op zaterdag 5 oktober speelt Scarlet Stories op ProgPower Europe, een internationaal festival in Baarlo.
Wonderlijk is het wel, dat Willem Twee poppodium als enige zaal in Nederland de ‘30x30x30-tour’ van Helmet in huis haalt. Dertig jaar Helmet, samengevat in dertig songs, gespeeld in dertig steden.
Zondagmiddag 15 september. In tegenstelling tot wat vaak bij ‘hardere’ concerten gebeurt, wordt de tijd tot het aantreden van de band gevuld met relaxte jazz.
Toch nog even dat lome zondaggevoel vasthouden. Voor zolang als het duurt…
Helmet
Deze slideshow vereist JavaScript.
Helmet doet niet aan een voorprogramma. Je komt voor Helmet, je krijgt Helmet. Onversneden, zonder adempauze, zonder gelul tussen de nummers.
De band begint met spelen, in het begin nog wat zoekend maar niet langer dan één nummer. Dan klinkt al snel de bekende chemie tussen de volle, lang naklinkende bastonen, de helder ratelende drums en de stalen gitaarpartijen.
Deze slideshow vereist JavaScript.
Helmet heeft zich hiermee al lang geleden een plek veroverd op die grote kaart die ‘metal’ heet. Maar ‘metal’ is een te beperkt begrip om Helmets muziek te omschrijven. Het is bruut, hard, maar met erg veel inventieve ‘breaks’, maatwisselingen en akkoordenwisselingen. Zo word je het ene moment verrast en het volgende op het verkeerde been gezet. Helmet houdt je wel bij de les.
Deze slideshow vereist JavaScript.
Duidelijk is te horen dat Page Hamilton, zanger en lead-gitarist (en enig origineel lid in deze incarnatie van Helmet) precies weet wat hij wil met zijn band. Spijtig wel, dat de jaren zijn stembanden niet ontzien hebben. De rafelranden die nu zijn zangpartijen begeleiden, geven het een wat geforceerd effect.
Maar verder is het vooral luisteren en genieten. De bescheiden hit Unsung wordt met gejuich begroet, evenals Just Another Victim, geschreven voor de soundtrack van de film Judgement Night. Origineel aangevuld met rhymes van House of Pain, live speelt Helmet de korte versie.
Vreemde eendjes
Deze slideshow vereist JavaScript.
Als vreemde eendjes in de bijt mogen wel worden genoemd een countrytrack, een jazzintermezzo en een cover van BjörksArmy Of Me. Een nummer wat wonderwel past bij de stijl van Helmet.
Page Hamilton
30x30x30-tour van Helmet
Dertig nummers achter elkaar, zonder pauze of gelul, vergen wel wat van zowel publiek als muzikanten. Dat de band dan toch nog terug komt na een korte pauze en toch begint te lullen, dikke duim omhoog. Na een toegift van twee nummers is de koek echt op. Wat een genot om deze band weer eens live gezien te hebben, wat een vakmannen en gedreven muzikanten.
De Thunder Alley mag dan bijna het kleinste podium zijn van Paaspop, maar er komen dit jaar enkele groepen voorbij die alles in zich hebben een grote te worden. Zo ook For I Am King.
For I Am King
For I Am King foto: Coen van Tartwijk
Nadat de bandleden één voor één opkomen weten de aanwezigen die hen niet kennen even niet wat ze mogen verwachten. Zangeres Alma lijkt het publiek te willen bezweren met haar moves als ze haar microfoon opzoekt. Het oogt dan nog allemaal onschuldig met haar prachtige looks en haar outfit, maar dat is snel voorbij als de eerste gitaren worden aangeslagen en zij haar mond opendoet.
Mariniers
Alma Alizadeh
De band is net een team mariniers wat maar één opdracht heeft, geen gevangen nemen. Ze zetten gelijk hard in en halen alles uit de kast om het publiek te overrompelen met Brulboei Alma als boegbeeld die als een ware kamp-commandant bevelen uitschreeuwt en iedereen opzweept tot dichterbij komen en meedoen.
Helaas voor hen is niet iedereen even overtuigd en houden sommigen het voor gezien, maar voor degenen die zijn gebleven, ontpopt zich een steengoede Metal show. Er komt ook steeds meer interactie, iets wat de band heel goed doet. De welgemeende high fives missen hun uitwerking niet en het komt zowaar tot een moshpit.
Haren vliegen rond net als het bier. De groep speelt niet lang, maar genoeg om de mensen tegenover zich voor ze te winnen. En dat mag ook wel, ze hebben er hard genoeg voor gewerkt. Als ze deze energie en overgave blijven volhouden, kun je erop rekenen dat dit een ware metalgigant in spé is.
