Lorna Shore bulldozert de tent plat is de enig mogelijke vaststelling na de band meegemaakt te hebben. De andere vaststelling is dat The Rock Circus zijn weg naar de Bossche Brabanthallen heeft gevonden.
Voor iedere bezoeker een eerste kennismaking met dit nieuwe rock- en metalfestival, voor mij de eerste kennismaking met deathcoreband Lorna Shore.Ik moest het toch even opzoeken, maar ‘deathcore’ is een combinatie van deathmetal en metalcore.
In lekentaal, hard, snel en met de nodige breaks en tempowisselingen, terwijl Lorna Shore zich laat vertalen als ‘een zee van vuur’. Deze vijfkoppige machine bestaat sinds 2010 en komt uit New Jersey, Amerika. Maar genoeg geluld- muziek!
Snoeihard, meedogenloos, een dubbele bassdrum als mitrailleurvuur, een zo mogelijk nog sneller gespeelde snaredrum. De twee gitaristen en bassist vullen dit aan met razendsnelle gitaarpartijen, hoewel er ook ruimte is voor af en toe een gitaarsolo. Als baken tussen dit geweld meanderen melodieën uit een synthesizer.
Alsof dit alles niet verbijsterend genoeg is, is er nog de zang. Met schijnbaar alle gemak van de wereld gaat die van diep, díep grunten, naar hoog screamen, om onderweg nog een ‘hardcore’ schreeuw aan te doen. Ongelooflijk.
Deze slideshow vereist JavaScript.
Tussen de nummers door lopen de bandleden even backstage, om op adem te komen… Wat niet verwonderlijk is met het moordende tempo van hun nummers. Ik moet onbewust even denken aan een anekdote over The Eagles. Die hadden op een bepaald punt in hun carrière maar een telefooncel op het podium gezet, om zo het poederen van de neus sneller en makkelijker te maken…
Wat Lorna Shore achter de schermen doet weet ik natuurlijk niet. De band speelt alsof de duivel zelf hen komt halen als ze ook maar één steekje laten vallen. De sfeer van de nummers is donker, en hard. Vooral hard. Waarbij hard niet verward moet worden met eentonig. De nummers zitten vol variatie, breaks, tempowisselingen en verrassende ‘breakdowns’.
Alsof er vijf boxers tegelijk het op je gemunt hebben. En net als je denkt dat je het trucje kent, laten ze hun handschoenen zakken, om vervolgens met een nieuwe combinatie je kop door elkaar te schudden. En hoewel het bijna pijn doet, ga je graag met hen de ring voor nog een ronde, en je zo keer op keer te laten verbluffen en verpletteren.
Lorna Shore bestaat (sinds eind 2021) uit leadgitarist Adam De Micco, drummer Austin Archey, slaggitarist Andrew O’Connor, bassist Michael Yager en zanger Will Ramos.
Wat leven wij toch in een gaaf land, zei een zeker iemand een paar jaar terug. En daar ben ik het ook volmondig mee eens. Waar anders ter wereld kun je op een zondagmiddag een moddervette metalmatinee meemaken met For I Am King, Reformist en Another Now, drie knalgoede bands van eigen bodem?
For I Am King in Willem Twee Poppodium
Het strijdtoneel vanmiddag is het Willem Twee Poppodium waar de heavy programmeur Rob van der Ham wederom een prachtig affiche heeft geboekt. Top of the Bill staat daar het jubilerende For I Am King. De band bestaat inmiddels tien jaar en heeft als kroon op het werk net hun album uitgebracht met de toepasselijke naam Crown. Als Special Guest op deze tournee nemen ze het Eindhovense Another Now mee dat al eens eerder in 2020 het zittende publiek wakker trilde. Het bal wordt geopend door de jongste van het stel, de band Reformist dat eveneens Brabantse roots heeft.
REFORMIST
Deze slideshow vereist JavaScript.
Reformist deed nog mee aan Popronde 2022 en heeft zich daar al bewezen een goede live band te zijn. Als ze opkomen ziet het er al snel druk uit op het podium. Omdat het drumstel van de hoofdact er al prominent staat en de band zelf nog twee banners meeheeft waarop hun EP Reform, Rebuild is afgebeeld, blijft er bar weinig bewegingsruimte voor de muzikanten zelf. Dit lijkt in het begin de dynamiek uit het optreden te halen.
Deze slideshow vereist JavaScript.
Tel daarbij op dat dit hun eerste show is in pakweg drie maanden en de gitarist een invaller is (Bas van Kampen/Changing Tides) die slechts een maand de tijd had om de set te leren en dan is het niet zo gek dat het even duurt voor de band als een dieselmotor op gang komt en de auditieve aanval inzet. Zo wordt hun nieuwe single Oblivion hartelijk en krachtig ontvangen en klinken de nummers van hun EP even verwoestend en zwaar in hun live uitvoering.
Moeder Aarde
Wat ik wel mis is een stukje context voor de toeschouwers die nog niet bekend zijn met hun Concept EP. Zo brengen de banners de hoes (Een zwangere vrouw wiens buik is beschilderd met de Aarde) groot in beeld. Dit geeft een mooie inleiding voor het verhaal erachter; de apocalyptische zuivering van het menselijke ras door Moeder Aarde zelf en hoe een selecte groep overlevenden een tweede kans krijgt om een nieuw harmonieus bestaan op te bouwen. Dit is natuurlijk perfecte achtergrond informatie dat net wat meer diepgang had kunnen geven aan de korte set en aan afsluiter Rebuild. Desondanks kan de band rekenen op luid applaus na het harde werken.
ANOTHER NOW
Another Now
Another Now stond in november 2020 al eens eerder in de Willem Twee en gaf toen al een groots visitekaartje af met hun metalcore die zich het best laat omschrijven als een symbiose van verschillende stijlen waarin metal clasht met het elektronische. Terwijl het publiek destijds gedurende beide shows moest blijven zitten, maakte de band zelf dat meer dan goed door voor 100 man te bewegen op het podium. En die level van energie lijken ze vandaag weer aan te gaan tikken.
explosieve mix
Waar Reformist in het begin nog zichtbaar moeite had met de weinige ruimte op het podium, is het minimale aan Another Now wel besteed. Met hun explosieve mix en aanstekelijke sound, die sfeervol wordt aangevuld door de backingtrack is het net of ze hun muziek in een videospel spelen. Getooid met hun headless gitaren, voeren ze meermaals het tempo op, tot er zelfs zo nu een dan een moshpit wil ontstaan.
headless gitaar
De band groep raast met een geweldige heftigheid door de nummers heen, oud en nieuw wisselt elkaar af, maar steeds weer klinkt de balans tussen brutaliteit en schoonheid die elkaar in een perfecte tanden weten te houden. Helaas vallen de clean vocals van de gitaristen soms weg, maar dat lijkt er nauwelijks toe te doen. Another now is op dit moment “ON FIRE” en zet de hele kiet in de hens, zoals we dat in Brabant zeggen. En dat bedoel ik letterlijk, want het publiek, waaronder ik, krijgen het er wel heet van.
moshpit
Van beide voorprogramma’s lijkt Another Now nog het minst gemeen te hebben met For I Am King. Maar tussen de beukende grooves, de arcadische bliepjes en blopjes en de energieke podiumact door, is het wel duidelijk waarom zij hen graag mee wilden hebben om het publiek op te warmen.
FOR I AM KING
Alma Alizadeh
Als de lampen uitgaan voor de show van For I Am King, is het net of er een podiumbrede deken over de zaal wordt gelegd. De spanning stijgt, de leden komen één voor éen op en de Willem Twee wordt ondergedompeld in een beukend gitaargeluid dat door de ritmesectie in razend tempo wordt opgefokt. Dan wordt er even gas teruggenomen en zien we vanuit de coulissen zangeres Alma Alizadeh zich een weg slalommen naar het midden vooraan het podium. Even valt de hele zaal stil en doet ze haar mond open om met haar kenmerkende expressieve gromzang de aftrap te geven van wat een geweldig optreden gaat worden.
speelt bevrijd
En dat mag ook wel, de nieuwe release van Crown heeft lang op zich laten wachten (vijf jaar) en er heeft heel wat bloed zweet en tranen gekost als we de interviews mogen geloven. Dat zie je er ook wel aan af. For I Am King speelt bevrijd, lijkt dankbaar te zijn dat ze hun nieuwe nummers aan de man mogen brengen en gaat dan ook vol in de metalaanval.
innemende frontvrouw
En dat lukt alleraardigst onder aanvoering van boegbeeld Alma die zich in alles ontpopt tot een adorabele en innemende frontvrouw. Zelfs als ze niet haar strot leeg brult, blijft ze een dynamische podiumverschijning als ze haar wilde haren rondpropelleert en gitaarspel mimiekt op haar microfoon. De enige uitglijder die ze maakt is wanneer ze denkt te kunnen beginnen over patat in plaats van friet in een zaal onder de rivieren. Het is haar vergeven.
Crown
De nieuwe nummers slaan goed aan. Er heerst een sterk anthemische sfeer in het geluid met zwevende solo’s en denderderende riffs waarbij For I Am King (soms met moeite) schakelt tussen de versnellingen, maar wel een kloppend geheel neerzet met een haast mythisch verhalende kwaliteit.
Het levert veel applaus op bij het publiek, maar dat lijkt toch te zwichten voor het oudere werk zodra dat wordt ingezet. Waarschijnlijk omdat het meer gespeeld wordt op routine en daarom de precisie en de ritmische veranderingen niet zo veeleisend is als voor de nieuwe plaat. Maar sowieso geeft het mooi platform aan de band om nogmaals te shinen met de metalcoregrooves die als tumulteuse golven neerslaan op de Willem Twee.
Deze slideshow vereist JavaScript.
For I Am King is een band die zowel Metalcore als Death Metal uitzonderlijk goed uitvoert en live met enorme passie en muzikaliteit optreedt. Onder langdurig applaus wordt het publiek bedankt, een buiging gemaakt en heeft Alma eindelijk haar lesje geleerd als ze aankondigt; Tijd voor Friet!
De welkome daling in temperatuur, van hysterisch heet naar draaglijk warm, kondigt het langzame maar onvermijdelijke eind van de zomer aan. De zomer die, op muzikaal vlak, vaak wat karig is, uitzonderingen niet mee geteld. Zo zijn er op de Boulevard wat interessante optredens geweest. Ik heb het op de camping moeten doen met het Franse duo ‘Two Hot Chili Peppers’, waarbij naarmate het optreden vorderde, hun enthousiasme de overhand nam op hun vakmanschap, maar ik zal u daar verder niet mee lastig vallen. ‘Under Ze Bridge’…
Heavy Hangout
Altijd weer fijn als je je hart dan weer kan ophalen aan goede muziek. En bij de eerste de beste Heavy Hangout van de Willem Twee van het ‘seizoen’ is dat enorm goed gelukt. Onder de noemer ‘metalcore’ staan op zondagmiddag 28 augustus Kelsey, Respire en Ithaca geboekt die het luie vakantiezweet uit je oren gaan blazen.
Vanuit Nijmegen is Kelsey naar Den Bosch gereisd om de middag te openen. Voor helaas een klein handjevol bezoekers laten ze zich niet kennen. Geen flauwekul, gewoon voluit spelen. Vijf man sterk spelen ze hun zelf ontdekte variant van metalcore, schuin streepje mathcore.
Deze slideshow vereist JavaScript.
Redelijk verrassende breaks, af en toe een goed geplaatste drumfill, aangevuld met twee gitaristen, een bassist en een zanger. De zang had naar mijn idee wat sterker gekund, nu kwam die maar net boven de rest van de band uit.
Mijn eerste schrik door toedoen van een synthesizer blijkt ongegrond; geen uitgesponnen toetsenpartijen maar goed getimede aanvullingen op het totaalgeluid, met perfecte timing gespeeld door de bassist, tussen zijn eigen bas- en springpartijen door.
Van een ander kaliber blijkt Respire, de tweede band van vandaag. Uit Toronto, Canada overgekomen zijn zij, zoals ze het zelf noemen, een ‘d.i.y. post- everything collective’. Dus dat.
Op plaat is hun bezetting groter dan waarmee ze nu op tour zijn. Er ontbreken nu strijk- en blaasinstrumenten. Maar de, wederom, vijf man waar de band nu uit bestaat krijgen het ook voor elkaar om ruim een half uur lang te boeien.
Hun muziek is een combinatie van harde, inderdaad ‘metalcore’ stukken, die vaak afgebroken worden tot rustig kabbelend samenspel van de drie gitaren (het doet me denken aan Explosions In The Sky, om er maar even een referentie aan te geven). Dat samenspel bouwt dan weer langzaam maar zeer zeker op tot weer een geluidsuitbarsting.
Het tempo van de nummers ligt wat lager, maar het intense samenspel, aangevuld met het schreeuw-zingen van de twee zangers, dan wel beurtelings, dan wel tegelijk, geeft Respire een aura van urgentie.
Gelukkig loopt de kleine zaal van de Willem Twee toch wat voller voor afsluiter Ithaca, een vrij jonge engelse band (twee platen oud) die door kenners getipt wordt als hét aanstormend talent van de metalcore. Ik behoor niet tot die kenners, maar dit zou zomaar eens zo’n concert kunnen zijn waarover je over een paar jaar aan de stamtafel kunt opscheppen; ‘Was jij daar bij?’ ‘Jazeker!’
Deze slideshow vereist JavaScript.
De band doorbreekt met verve het beeld van een stereotype metalband: zwart gekleed, strakke broek, shirt met bandlogo. Ithaca’s bassist móet wel iemands oom zijn, zo ziet hij er namelijk enorm uit; de zanger- gitarist draagt een bindi, en de zangeres is het stralend, hoewel timide, middelpunt in een breed uiwaaierende, knaloranje thule jurk.
Muzikaal is het vanaf tel één ‘aan’. Zonder enige reserve speelt Ithaca hun eigen variant metal. Bruut, stevige breaks, en tempo- en maatwisselingen die je op het puntje van je tenen houden. Echt uniek ishet stemgebruik van de zangeres; van schreeuwen tot zingen, ze doet het met een zangtechniek om je alpinootje voor af te nemen, verzekerd als ze kan zijn van de ondersteuning van de band, die technisch geen steek laat vallen.
Tel daar bij op de charmefactor die deze band heeft, als een soort misfits van de metalscene, daarbij de boodschap uitdragend van tolerantie, inclusiviteit en voor elkaar zorgen. Ze hebben zich een plek in mijn hart gespeeld, en ik gun ze het gelijk van de kenners; alle succes is ze gegund.
Duketown Rebel Festival final edition met Alternator, Depths of Kronos, The Dead CVLT, Temple Fang en The Smelly Cats & Friends (special show) in de Grote Zaal van Willem Twee poppodium is zacht uitgedrukt een afwisselend feestje. Helaas de laatste Duketown Rebel Festival. Maar misschien gaat dit op een andere manier wel een vervolg krijgen.
Duketown Rebel Festival final edition Alternator
Alternator
18:00 is vroeg voor de werkende op zaterdag en zodoende kom ik pas de Grote Zaal binnen als Alternator al bezig is en pik nog net een stukje mee van deze Bossche stonerrock belofte met een vleugje floyd. Nu al op het grote podium bij Duketown Rebel Festival en dat gaat de band goed af. Het is nog niet zo druk helaas, maar dat mag de pret niet drukken.
Depths of Kronos
Depths of Kronos
Daarna is het de beurt aan Depths of Kronos. Deze deathmetal band met Zweedse melodieën en wat metalcore invloeden knalt vanaf de eerste minuut (na het intro Void) met Restless uit de startblokken. Wat een geweldige grunt met screams heeft zanger Tijn in huis. De twee gitaristen met hun 7-snarige LTD’s spelen strak.
De ritme sectie met een Gibson Thunderbird en geweldige drummer zorgen voor een stevig fundament. Laat ons hopen dat het laatste nummer I Will Live ook wil zeggen dat ze blijven spelen want de band last een schrijf pauze in. Volgens zanger Tijn omdat de band nog harder, met nog meer death terug wil komen. Afwachten dus, maar deze band verdient het om door te breken. Klasse.
The Dead CVLT
The Dead CVLT
Dan is het tijd voor een band waar al een behoorlijke Buzz omheen hangt namelijk The Dead CVLT, zij spelen een mix van punk/drum&bass/industrial die ook behoorlijk veel van the Prodigy wegheeft. Zij knallen er direct op en ik bespeur toch ook wel een behoorlijk metal randje. De zang heeft veel weg van hardcore. Dat levert een interessante mix op. Als de band de songs nog wat meer uit gaat werken en de stage presentatie perfectioneert, geloof ik direct dat dit wat kan worden.
Temple Fang
Temple Fang
Dan de band waar, gezien de drukte in de Grote Zaal, veel mensen voor zijn gekomen, Temple Fang. Met ex-leden van Death Alley (Dennis en Jevin) voer voor liefhebbers van 70’s rock met spacey sounds. De band gaat van start met veel instrumentaal geweld.
Gelijk is duidelijk dat we hier te doen hebben met rasartiesten. De twee linkshandige gitaristen rocken van meet af aan, spelen geweldige melodieën met veel feedback en galm en het rockt geweldig. De zanger/bassist legt samen met de strakke drummer een goede fundering met zijn Rickenbacker bass. Het word nergens saai en met veel instrumentaal is dat toch wel bijzonder.
Ik zeg, ga dat zien als ze in de buurt spelen. Echt de moeite waard en voor mij de verassing van deze laatste Duketown Rebel Festival avond.
Smelly Cats & Friends
The Smelly Cats & Friends
De laatste keer helaas Duketown Rebel Festival…..maar dat gaat niet zomaar. De afsluiter is een speciale Smelly Cats & Friends tribute to the Misfits show.
De basis word gelegd door Tom,Ton en Johan maar er staat een batterij aan gasten waaronder, Rob van der Ham, Emiel van Dijk, Rob Willemse, Michel Steenbekkers, Alexander Kapteijns, Johan Michels, Jack Koot,Daniel Van Vugt, Jeroen Noteboom, Lazy Luutje en Michel Dickerscheid.
Alle klassiekers passeren de revue. Lasts Caress is een hoogtepunt (mede bekend geworden door Metallica) en deze gig sluit af met Living Hell.
The Smelly Cats
Dit is een waar feestje en een passend einde van deze mooie dag. Geweldig publiek, goede bands en een strakke organisatie. Helaas, het laatste Duketown Rebel Festival, maar volgens mij gaat dit op een andere manier wel een vervolg krijgen. Wie weet?
