Vrijdag 17 maart stond de Frank Zappa tributeband 2000Motels met hun ‘…plays Zappa’- tour in het Bossche Podium Azijnfabriek. Naar aanleiding van dit optreden heb ik een gesprek met drummer Karsten van Straten.
‘De keuze om muziek van Frank Zappa te spelen komt voort uit pure liefhebberij. Wij als 2000Motels hebben plezier in het spelen van zijn muziek, en het publiek vindt het ook leuk, dus wij gaan er voorlopig nog wel mee door.’
Dat plezier was duidelijk te zien, afgelopen vrijdag. Na wat geluidsproblemen, werd vanaf ongeveer het derde nummer duidelijk wat jullie willen laten horen…
‘Door domme pech hebben we een te korte soundcheck gehad. Maar fijn om te horen dat onze geluidsvrouw het probleem vrij snel onder de duim had.’
… behalve dan het geluid van jullie zanger. Als hij zong, kwam het te hard en vervormd door, waardoor de rest van de band vrijwel onhoorbaar werd.
‘Het spijt me dit te moeten horen. Gerrit Eijkelboom is klassiek geschoold als zanger. Het zal toch aan de techniek gelegen hebben. Ik heb na andere optredens wel eens de opmerking gekregen dat hij te zacht zong.’
Frank Zappa’s oeuvre is bepaald geen flauwekul, qua volume maar ook qua muzikaal vakmanschap. Hoe bepalen jullie de keus welke nummers of stukken te spelen?
‘We spelen met name de bekendere nummers. We gaan uit van onze eigen ‘beperking’. We willen wel een zo breed mogelijk scala aan Zappa’s muziek laten horen.’
Dat blijkt. Zo staan ‘Let’s Make The Water Turn Black’, van de Mothers Of Invention op jullie setlist, naast latere nummers als Baby Snakes.
‘Ons idee is, om voor zowel Zappa- afficionado’s, alsook mensen die zijn werk niet kennen te spelen. Daarom ligt de keuze op de wat makkelijkere nummers.’
En dat is dan ‘makkelijkere’ tussen dikke aanhalingstekens?
‘Ja. Ook in de nummers die wij doen, zitten muzikaal technisch uitdagende dingen, zoals complexe maatwisselingen.’
Dat is dan een kwestie van veel repeteren?
‘Wij repeteren elke maandagavond, week in week uit, om alles bij te houden. Een nummer als Zomby Woof heeft ons wel wat kruim gekost om onder de knie te krijgen. Ook tijdens corona zijn we, binnen de regelgeving, doorgegaan met repeteren. Om samen muziek te blijven maken, maar ook om goed beslagen ten ijs te komen, als we weer in zalen konden gaan spelen. Ondertussen hebben we 45 nummers waar we uit kunnen putten om een optreden samen te stellen.’
Tributeband
Deze slideshow vereist JavaScript.
Dat 2000Motels een tributeband is, en geen kloon, blijkt uit de opstelling op het podium.
‘De keuze voor een Weissenborn akoustische gitaar (door bassist Achille Regazzoni bespeeld) geeft de band een wat country-achtig geluid. Dat is een bewuste keuze geweest, en werkt naar ons idee erg goed.’
De zang van zanger- toetsenist Robin Boer benaderde die van Ike Willis behoorlijk goed. Gitarist Jan van der Veen raakte aan het begin van het optreden een behoorlijke valse noot, maar daarna viel er genoeg te genieten van zijn solo’s. Rob Brons deed gedegen zijn werk vanachter z’n keyboard.
Waar in Deel 1 vooral de jongere artiesten (Giacomo Turra, Samm Henschaw) aan bod zijn gekomen, staat Deel 2 nu in het teken van de gelouterde artiesten die op Jack’s Soul Live Festival rijk hebben gespeeld.
Jack’s Soul Live festival
Om ervoor te waken dat de DJ Stage slechts een bijzaak zou worden, wilde de organisatie per se een headliner boeken. Met DJ Jazzy Jeff haalden ze gelijk één van de grootste namen ter wereld naar Den Bosch. Deze is vooral bekend van zijn samenwerking met Will Smith (The Fresh Prince), maar behind the decks staat hij ook alleen zijn mannetje. En niet onverdienstelijk, getuige de vele grammy’s die hij won met productiewerk voor anderen.
Deze slideshow vereist JavaScript.
Het is dan ook niet gek dat het veld van het Jack’s Soul Live festival voor de DJ Stage een drukke bedoening wordt wanneer zijn optreden aanstaande is. Ondanks dat hij volgens het timetable om 16u15 zou opkomen, wordt het geduld nog even op de proef gesteld. Je zou denken dat hij fashionably late is, maar het schijnt dat de Productie problemen heeft met een mixer. Gelukkig kan DJ Tonno Disko de gemoederen probleemloos aan het dansen houden tot dit is opgelost.
Het ongeduld knaagt en daarop besluit ik naar de Live stage te gaan in afwachting van Candy Dulfer. In tegenstelling tot de menigte bij de DJ Area, staat daar nog maar anderhalve man en een paardenkop. Dit blijkt slechts de stilte voor de storm. Wanneer de band de eerste tonen aanslaat, gooit Candy zelf, geflankeerd door haar zangers, al zingend en klappend de armen in de lucht. Het lijkt de roep van een Sirene langs de Rijn, want het heeft een aanzuigende kracht op de rest van het terrein en binnen 15 seconden staat de tent bomvol. Ineens sta ik in het gedrang om net als anderen één van ’s lands meest getalenteerde vrouwen aan het werk te zien.
En dat is niet vreemd, want deze dame verdient dat. Ze is vandaag de meest ervaren artiest met internationale allure die op het podium staat en tijdens haar show laat ze wederom zien waarom. Je hoeft al niet eens meer op te sommen met welke grote namen ze allemaal al heeft samengewerkt. Die lijst is even indrukwekkend als dat hij lang is. Maar daarmee vergeet je nog wel eens dat ze ook in haar eentje al een grootheid is en stevig kan uitpakken. Zo ook nu, versterkt door een fikse begeleidingsband en geweldige zangers, waaronder Ivan Peroti, brengt ze een fenomenale performance op de planken.
Ze mag dan inmiddels de 50 voorbij zijn, maar Candy Dulfer is nog steeds een charmante verschijning met looks om door een ringetje te halen. Ze oogt jeugdig, vitaal en zet haar saxcapades nog even fraai soepel in als alle jaren daarvoor. En natuurlijk vormt zij het stralende middelpunt op het podium, maar zoals altijd is er aandacht voor de hele band en krijgt iedereen zijn moment om te shinen. Voor Candy zelf is het wanneer ze samen met haar gitarist een sublieme vertolking weggeeft van de hit Lily Was Here.
DJ Jazzy Jeff
DJ Jazzy Jeff
We zijn meer dan een uur verder, maar dan komt daar de bevrijdende aankondiging waar iedereen bij de DJ Stage op heeft zitten wachten. Jazzy Jeff treedt aan en legt zijn naald op de eerste plaat. Zodra de klassieker Soul & Sunshine van Harvey & the Phenomals door de speakers komt, slaat de sound neer als een kogelregen die de mensenmassa veranderd in één dansende zee.
“Now That’s What I’m Talking about,” brult de MC terwijl iedereen hen toe juicht en beweegt. Het ongemak van het lange wachten heeft plaatsgemaakt voor ontlading. Terwijl Jazzy Jeff de éne na de andere Banger inzet, zonder vaart te minderen, zakt de set geen enkel moment in. En zo hebben de bezoekers het graag.
had wat spannender gemogen
Ikzelf ga er in het begin nog hard op. Maar halverwege de verkorte set, merk ik toch dat ik er wat meer van had verwacht. Begrijp me niet verkeerd. Jazzy Jeff draait geweldig. Met zijn platen heeft hij de touwtjes goed vast en krijgt hij de poppetjes meesterlijk aan het dansen, maar van mij had het wel wat spannender gemogen. Met deze tracklist speelt hij naar mijn mening teveel op safe, in plaats van golven te maken met wat heimelijke en dansbare beats die ideaal zouden zijn geweest voor deze geladen atmosfeer.
Omdat ik gedurende deze volle festivaldag ook moet zorgen voor de inwendige mens, besluit ik eerst wat te gaan eten. Daardoor mis ik helaas een deel van de “Tribute to Soul” door Berget Lewis . Als ik aankom is het is dikke feest al in volle gang. Als een ware Gospel Train dendert de zangeres door de tent, terwijl de Soul Live Band, net als in de club, haar ondersteunt met strak spel. De aanwezigen voelen zich dankbare passagiers aan boord van een muzikale tijdreis door decennia van al het moois wat de Soul, Funk en Jazz te bieden hebben gehad. Er wordt volop meegezongen, geklapt en gedanst en als het niet voor de vele mobieltjes was, had ik me gerust gewaand in de swingende jaren 70.
Het laatste kwartier van de Tribute is het de beurt aan David Dam om het voortouw te nemen. En hoewel de show stijf geregisseerd is van begin tot eind en iedereen op het podium vast houdt aan het georkestreerde script, gooit hij samen met de gracieuze achtergrondzangeressen, Lynn, Emmie en Gosha, er nog een schepje bovenop. Die dosis van verse aanstekelijke energie zorgt dat het dak er bijna afvliegt. Net als bij de eerdere artiesten staan zij er ook alledrie met een gigantisch speelplezier en zetten ze alles op alles om bij het publiek een verrukkelijke sensatie teweeg te brengen. Vooral zangeres Emmie valt in positieve zin op, want in haar eentje geeft nieuwe betekenis aan de uitdrukking “110% toewijding”.
Als het aan mij lag, hadden ze nog wel even door mogen spelen, want de 15 minuten zijn in een vloek en een zucht om. Daarmee is een eind gekomen aan een galavoorstelling door Berget en David en alle anderen, maar laten ze wel hun toeschouwers achter met een enorme Feel Good High.
Het laatste optreden dat ik bespreek in dit deel is zeker niet de minste. The Brandon Brown Collective is voor velen wellicht een onbekende naam, maar haar leden zijn zeker geen kleine jongens in de Soul en Funk wereld. Frontman Brandon fungeerde als muzikaal leider bij Michael Jackson ten tijde van zijn dood, Stanley Randolph is de vaste drummer bij Stevie Wonder en zanger Mackenzie Green verdiende zijn sporen bij The New Power Generation van Prince. Samen vormen zij een recept voor muzikaal vuurwerk en staan ze terecht groots op het affiche.
Wanneer het concert begint is de magie gelijk voelbaar door de hele tent. Met al hun podiumervaring is het voor hen dan ook een koud kunstje om de sfeer een aantal graden op te warmen. Dat is zeker opmerkelijk omdat ze ervoor kiezen hun eigen werk te spelen en niet om met andermans liedjes aan de haal te gaan. Des te leuker is het om te zien dat de toehoorders flink overstag voor hun brandende mix van edgy en verlangende jams.
Muzikaal laveert Brandon Brown Collective tussen zwoele Smooth Soul Jazz en de toegankelijke jaren 80 Funk. Elk nummer klinkt als vernieuwde evergreen en dat onderstreept nogmaals hun vakmanschap. Hoezeer ook duidelijk is dat Brandon de leidersrol heeft en als spil fungeert op het podium, voelt het toch als een Collective Concert waarin iedereen een rol krijgt en niet 1 persoon constant de spotlight opeist. Of het nou de blazers zijn of de toetsenist, iedere muzikant pakt zijn deel, iedere noot mag worden gehoord. En wat ze ook spelen; Funk, Jazz, Rock, een enkele zwijmelballad, het kan allemaal en klinkt als een klok.
Hypes komen en gaan, maar de kwaliteit, talent en gevoel waarmee The Brandon Brown Collective hun muziek uitvoert is van een tijdloze klasse.
Na twee keer te zijn geannuleerd in 2020 en 2021 treedt Therapy? zaterdag 4 juni op in Willem Twee poppodium. In dit geval leidt uitstel gelukkig niet tot afstel. Maar het wachten op deze Noord-Ierse band is dat meer dan waard.
Hooked on Therapy?
Vandaag is een van de drukste dagen in Den Bosch qua bezoekersaantallen. Veel mensen kiezen op deze prachtig zonnige dag voor het gratis Jazz in Duketown in de binnenstad of voor dancefestival Paradijs van het Zuiden. Voor mij persoonlijk, staat er maar één event groot omcirkelt in mijn agenda. Het tweemaal uitgestelde optreden van de Noord-Ierse band Therapy? dat eindelijk plaatsvindt.
Voor mij als fan begon het allemaal in 1994 als ik voor het eerst een clip van de band zie op MTV en daarop hun magnum opus plaat Troublegum aanschaf. Sindsdien ben ik hooked. Ondanks dat hun flirt met mainstream succes toen al een piek beleefde, raakte de band nooit echt uit de kijker. Ze bleven aanstekelijke albums maken en klinken als een band die er altijd in slaagt de relevante beproevingen van het leven te bezingen. En dat allemaal terwijl ze, ondanks druk van platenmaatschappijen en publicisten, hun eigen geluid bleven maken en zich niet in een hokje lieten duwen.
Ze waren altijd te poppy voor metal, teveel alternative voor punk en te brits voor de grunge. Desalniettemin bleven ze hun eigen weg ploeteren, buiten de scope van de reguliere muziekpers en hebben ze in drie decennia een bewonderenswaardig oeuvre opgebouwd. Om dat te vieren is er deze uitgebreide tour, inmiddels omgedoopt tot “so much for the 32(!) plan”, gewijd aan het spelen van hun fan-favorieten.
De avond begint niet soepel. Als de deuren later open gaan dan aangekondigd, blijkt dat we de zaal nog niet in mogen. De crew verontschuldigd zich netjes omdat het allemaal wat uit blijkt te lopen en kan alleen maar rekenen op begrip van de bezoekers. Want hoewel het geduld op de proef wordt gesteld, overheerst toch de grote opluchting dat Therapy?’s debuut in Den Bosch plaatsvindt.
Sparrow Falls
Met een kwartier vertraging beklimt het voorprogramma Sparrow Falls met veel enthousiasme het podium. Voor vandaag wel een sprekende naam met de tropische temperaturen buiten, waar de mussen letterlijk van het dak vallen.
Helaas blijkt het een valse start omdat het geluid niet helemaal mee lijkt te werken. Dat ligt niet aan hen. De zeskoppige melodieuze punkband maakt gretig gebruik van de beperkte ruimte op het podium en doet er als een bezetene alles aan om de volgestroomde zaal voor zich te winnen.
Sparrow Falls
Maar waar op plaat hun postpunk met een eigen draai uitbarst in florissante nummers met mooie melodieën, komt het nu niet echt over. Zelfs als de korte set stilligt en de zanger tussendoor wat wil vertellen, kunnen wij halverwege de zaal er niks van verstaan en dat is meer dan zonde. De mannen doen echt hun stinkende best en als ze het na een half uur voor gezien houden krijgen ze toch een goed applaus.
Therapy?
Het slechte geluid is wel een rode draad deze avond. Als Therapy? het podium oploopt en met openingstrack Nausea het startschot vuurt van een heftige avond, blijkt de techniek ook hen parten te spelen. Het toegestroomde publiek lijkt het echter niet te deren. Als de heren daarna clubhit Stories inzetten ontsteekt de boel pas echt en komt het de rest van de avond niet tot bedaren.
Dit komt vooral op conto van frontman/gitarist Andy Cairns en bassist Michael McKeegan die samen het publiek opzwepen tussen en tijdens de nummers door. Met drummer Neil Cooper die de hele set vakkundig volmept staat Therapy? hier in hun meest constante bezetting en na al die jaren maken ze allerminst een uitgebluste indruk.
Therapy? vertoont totaal geen tekenen van versletenheid of gracieus oud worden. Terwijl Andy met zijn grommende stem zijn kenmerkende gekke ogen het publiek overziet, tovert Michael zijn herkenbare waanzinnige grijns tevoorschijn die de hele show niet verdwijnt. Samen bezweren ze het publiek met enorm fel livespeelplezier en met schuine humor en interactie.
De setlist blijkt een schot in de roos. Terwijl er ook ruimte is gelaten voor nummers uit later werk, zijn het vooral de oude legendarische liedjes waar de bezoekers op af zijn gekomen. Die worden niet teleurgesteld. Zo drijven de strakke riffs van nummers als Turn en Opal Mantra de boel tot extase en zorgen singles Trigger Inside en Church of Noise voor krachtig vuurwerk.
En traditiegetrouw kan iedereen flink meezingen met lievelingen als Potato Junkie, Die Laughing (opgedragen aan Taylor Hawkins van de Foo Fighters) en Still Hurts. Uiteraard ontbreken de covers niet. Behalve Joy Division’s Isolation, wordt grootste hit Diane gestoken in het originele “Husker Dü” jasje en komt er ook nog een opportunistische Breaking the Law van Judas Priest voorbij.
De verplichte toegift legt vooral de nadruk op de onbezweken nummers van album Troublegum. Als de fameuze eerste zin van Knives wordt uitgesproken (My girlfriend said…) gaat de zaal opnieuw helemaal los en zodra het opruiende Nowhere wordt ingezet trekt Therapy? ook de twijfelaars helemaal over de streep. Afsluiter Screamager met een uitgesponnen gitaarintro zorgt tenslotte voor een verrukkelijke kers op de taart.
Wanneer de set zijn einde nadert, herhaalt Andy zijn waarderende woorden voor de steun van hun fans en benadrukt dat ze na hun eerste keer Den Bosch graag terugkomen. De belofte wordt hartelijk met applaus en gejuich ontvangen. Want ook vanavond blijkt Therapy? een uitstekende live band en duurt het hopelijk lang voor ze besluiten hun instrumenten aan de wilgen te hangen.
