Ik vroeg aan de gitarist van de band vlak voor de set wat Papaformigas betekent. “Het is miereneter in het Portugees,” zei hij. Ik was zo verbaasd over het antwoord dat ik vergat door te vragen waarom in godsnaam voor die naam is gekozen. Portugees, dat snap ik nog, de band maakt Wereldmuziek. Zo omschrijft ze zichzelf op Facebook. Maar miereneter? Hopelijk kan de band na publicatie van dit artikel hierin meer klaarheid brengen.
Papaformigas
Papaformigas – Station Zuid
Het is een tijd geleden dat ik in de kelder van Station Zuid ben geweest. De laatste keer was vóór de corona pandemie en toen heette het muziekcafé nog Lohengrin. Het is een leuk weerzien. Een andere naam, nieuwe eigenaressen en een locatie die qua veiligheid en ventilatie helemaal update is.
Op het gelijkvloerse podium staan zeven mannen en een vrouw klaar om aan de show te beginnen. Uit foto’s op hun Facebook pagina zie ik dat deze band van samenstelling kan wisselen. Zo ontbreken twee vrouwelijke bandleden deze avond. Dat zou ook wel knap lastig zijn gezien de beperkte ruimte van het podium.
Frontwoman en zangeres Ilona Remmerswaal, zo zal blijken, is ‘mans’ genoeg om dit optreden van deze band uit Emmen en Omstreken te dragen.
Ilona Remmerswaal
Papaformigas opent met het aanstekelijke nummer Didadom van hun EP uit 2019 en beter kan je eigenlijk niet beginnen. Bij het tweede nummer Wrapwrapperada staan al vele mensen te dansen. Ik zie ook relatief veel vrouwen van een behoorlijk aantal lentes dansen en die zichzelf met handwaaiers koelte toe wuiven. Het ziet er erg fraai en elegant uit. Van de EP Papaformigas worden vijf nummers gespeeld.
Ilona lijkt vele talen machtig te zijn. Moeiteloos switcht zij van Spaans/Portugees/Italiaans naar Engels, Jiddisch, Russisch en staat er zelfs een Nederlandstalig nummer op het repertoire met de titel Lamelos. Het klinkt allemaal zeer overtuigend en de dansbaarheid van elk nummer is gegarandeerd. De mannelijke bandleden deinen braaf mee en hun frontwoman danst zich in het zweet. Het is ondanks de ventilatie erg warm in deze kelder en dat heeft gewoon te maken met de langdurig hoge temperaturen.
Klezmer, polka, balkan
Klezmer, balkan, reggae, polka, ja zelfs ska passeren de revue. Een echte balkan vind ik Balkanbrski Maija en Haibibii is dé Klezmer bij uitstek. Het laatste nummer heet toepasselijk Bella Ciao en dat einde komt ondanks de veertien nummers plus toegift toch wel onverwachts. Wat mij betreft mag dit feest veel langer duren en dat geldt volgens mij ook voor de anderen.
De financiële situatie van Muziekcafé Lohengrin is precair en misschien is dat nog te zwak uitgedrukt. Komen veel horeca ondernemers in aanmerking voor een zogenaamde TOZO-regeling (Tijdelijke Overbruggingsregeling Zelfstandig Ondernemers), niets van dat al voor dit sympathieke muziekcafé aan de Zuiderpassage in Den Bosch.
Een gesprek met Roel van Dongen, de bevlogen programmeur van deze hotspot van live muziek. Roel hoopt dat de versoepelingen spoedig komen, want een sluiting is reëel.
Muziekcafé Lohengrin pre-corona
Muziekplatform KLANKGAT is een rubriek gestart waar we Bossche bands, artiesten, horeca en festivalorganisatoren interviewen over het afgelopen jaar. Hoe de corona crisis het beleid en de muziek heeft beïnvloed, wat de eigenlijke plannen waren, hoe musici en organisatoren terug- en vooruitkijken. Een terugblik naar een moeilijk 2020 en een vooruitzicht naar een onzeker 2021.
Muziekcafé Lohengrin
Roel van Dongen
KLANKGAT: Hoe reageerden jij en Pauly da Silva op die eerste, zogenaamde intelligente lockdown, kun je je dat nog herinneren? Roel van Dongen: Ja, dat was een zware dobber natuurlijk. In het begin was het zo dat de horeca allerlei maatregelen probeerde te treffen om te voldoen aan de anderhalvemeter samenleving. Daar hebben we aan het begin van de lockdown flink mee geworsteld, in de veronderstelling ‘nou dat gaat lukken’. Dan zouden we de gehele periode gewoon door kunnen gaan met de programmering. Helaas is dat door de overheid teruggefloten, zijn de maatregelen strenger geworden en heeft de horeca moeten sluiten.
Wij hebben alle programmering die er al voor maanden stond, moeten annuleren, onze vaste activiteiten hebben we moeten stoppen en de mensen hebben we moeten teleurstellen want de optredens werden gecancelled. Dat was een hele onzekere periode, nog steeds overigens. Maar toen leefde in ieder geval de hoop dat het na een paar maanden voorbij zou gaan en de maatregelen versoepeld zouden worden. Helaas is dat niet gebeurd met als gevolg dat Muziekcafé Lohengrin zijn deuren heeft moeten sluiten en alle programmering moeten stopzetten.
Blue7
In de zomer en vooral het najaar traden toch bluesbands bij Lohengrin op?
Ja, ja, na de eerste lockdown toen het wat versoepeld werd [1 juni 2020, red.], hebben we buiten – het was de zomerperiode, mooi weer – op het terras het een en ander gedaan. We hebben de zondagmiddag- en blues-sessies weer opgepakt, maar dat was slechts van korte duur. Vlak daarna werd weer een lockdown afgekondigd.
Zoals bij alle andere podia en horeca moesten mensen aan tafeltjes plaatsnemen op anderhalve meter afstand, werd aan de deur gevraagd of mensen klachten hadden, moest men contactgegevens opgeven en handen wassen. En dat was nog vóór de tijd van de verplichte mondkapjes. Hooguit 30 personen konden in Muziekcafé Lohengrin op deze wijze binnen gelaten worden.
Bossche Band Battle 2019
Er is ook een hulpactie voor Muziekcafé Lohengrin gelanceerd. Kan je daar iets over zeggen?
Het was zo toen in 2020, toen al die maatregelen werden afgekondigd, werd ook een steunpakket door de overheid voor ondernemers, ZZP-ers maar ook voor de horeca in het leven geroepen, de TOZO. Dat is een soort uitkering die het mogelijk maakte om de vaste lasten en inkomstenderving te compenseren. Daar heeft Muziekcafé Lohengrin in het begin gebruik van kunnen maken.
The Caverns – zondagmiddag bluessessie
Maar wat doet zich nou voor? De situatie was zo. De eigenaar Pauly da Silva bereikte in juli de pensioengerechtigde leeftijd en daarmee werd ook die TOZO stopgezet. Die geldt namelijk niet voor ondernemers die een AOW-uitkering krijgen. Dat betekende dus dat Lohengrin dat een privé-initiatief is, van een privé-eigenaar is, helemaal geen inkomsten meer had en geen omzet kon draaien. De financiële situatie werd daardoor erg penibel. Is het overigens nog steeds.
Toen is er vanuit de vaste klanten een initiatief ontstaan om een financiële ondersteuning te bieden. Er werd gedacht om bij de vaste klanten met de pet rond te gaan. Maar ja, we hebben dat toch breder getrokken en zijn op internet een crowdfunding actie begonnen. Daarmee is voldoende binnengehaald om de dringende rekeningen tot eind 2020 te kunnen betalen. Die actie is stopgezet en nu in 2021 ligt alles plat en zijn er geen inkomsten, geen donateurs. Het water staat al boven de lippen en we ademen door een neusgat. We zitten met smart te wachten tot de maatregelen versoepeld worden.
Podium sousterrain
Als dit muziekcafé moet sluiten, zou dat een enorme domper betekenen voor de regionale muziekscene. Een podium voor bands en artiesten gaat verloren en daarbij verdwijnt ook een repetitieruimte. De lacune in de TOZO-regeling ten aanzien van AOW-gerechtigde ondernemers is een kwestie van verandering in de regelgeving. Daar moet een lobby voor in gang worden gezet om de politiek te doen bewegen en dat ziet Roel van Dongen niet een-twee-drie gebeuren. Toch houdt Roel er de moed in, maar zoals al eerder gezegd: alles hangt af of die versoepelingen spoedig komen. Maar als die er komen dan kan alles weer in gang worden gezet.
“Want als het gaat om de programmering en vooral de vaste activiteiten van Muziekcafé Lohengrin. die kunnen we meteen opstarten. En wat betreft optredens, ga ik ervan uit dat de bandjes staan te springen om weer te kunnen spelen. Ik weet zeker dat het bij het eerste beste weekend dat het weer mag dat er bandjes zijn die zich aanmelden. Er is hoop maar nu is het watertrappelen.”
Blue7 is een zeskoppige bluesrockband uit ‘s-Hertogenbosch. Ze spelen eigen nummers en covers van hun idolen, zoals Herman Brood, Eric Clapton, Cuby & The Blizzards, Jimi Hendrix en John Mayall. Van laatste idool klinkt het nummer Top Of The Hill bij binnenkomst van Muziekcafé Lohengrin. Iedere derde zondagmiddag van de maand is het blues geblazen in dit sympathiek muziekcafé aan de Zuiderpassage.
Blue7 – Muziekcafé Lohengrin
Blue7 treedt af en toe op. Zo’n vier keer per jaar en het is één van de redenen dat het lekker druk is in de zaal van het muziekcafé. “We repeteren heel veel en dat vinden we ook leuk,” zegt zanger Hans van der Linden. Dat de band uit Den Bosch speelt natuurlijk ook mee. Maar waar de mensen echt voor komen is om Blue7 live te zien, hoe deze band bekende en minder bekende nummers op eigen wijze vertolkt.
Blue7
Het slepende blues nummer Need Your Love So Bad van de oorspronkelijke Fleetwood Mac met gitaargod Peter Green is in de versie van Blue7 zo mogelijk nog slepender, meeslepend zelfs. De vocals van Hans van der Linden klinken uitstekend en de gitaristen Richard van Dijk en Jos van Asperen zijn goed op dreef.
Deze slideshow vereist JavaScript.
Koos Henkens op mondharmonica maakt het geheel meer dan compleet. Wat haalt-ie er veel uit. Zijn intro op de mondharmonica van de klassieker Ridin’ on the L&N van The Bintangs is opzwepend genoeg om een grotere zaal dan die van Lohengrin helemaal plat te krijgen.
Deze slideshow vereist JavaScript.
Hans van der Linden is naast zanger ook de frontman van Blue7. Toen gitarist Jos van Asperen en bassist Ton Bruggeling de eerste tonen aansloegen van het nummer Sunshine of your Love van The Cream, was dat totaal niet naar zijn zin. Hij stopte het nummer en wilde dat er opnieuw werd ingezet. Drummer Jack Goedgebuure sloeg weer drie tikken met zijn drumsticks en Hans had gelijk, want pas nu klonk het nummer zoals het behoort te klinken.
Derde set
Elke Blues Middag in Lohengrin kent een vast stramien. Er zijn drie sets met telkens een break van een kwartier. Pas in de derde set komen de eigen nummers van Blue7 aan bod. Ze komen van het album Back to the City dat in mei 2019 werd uitgebracht. Blue7 speelde Hobo Blues, Last Man Boogie, Nancy Avenue en I’m Going Home. Spijtig genoeg niet Deep Down My Heart en het mooi dromerige And If I Like It. Maar je kunt niet alles krijgen in het leven.
Leden Blue7
Hans van der Linden (Zang);
Koos Henkens (Mondharmonica);
Richard van Dijk (Gitaar);
Jos van Asperen (Gitaar);
Ton Bruggeling (Basgitaar);
Jack Goedegebuure (Drums)
Het rondreizend muziekcircus met de naam Bossche Band Battle is achter de rug. De editie van 2019 is opnieuw een lappendeken aan muziekgenres gebleken. Het vrouwelijk aandeel in deze muziekcircus is dit jaar weer klein. Dit jaar zijn ook minder locaties opgenomen in het programma.
Muziekcircus Bossche Band Battle
Winnaar 2019 For Scratch in Willem Twee poppodium
Dit jaar begon het muziekcircus op 14 september in Muziekcafé Lohengrin. Dat was de eerste voorronde. De twee andere voorrondes waren in café De Vaart op de Tramkade. De twee halve finales gingen naar de binnenstad in Plein 79 oftewel P79. De finale op 22 november is traditioneel in Willem Twee poppodium. Wederom moesten de leden van de vakjury keuzes maken in het wel heel diverse aanbod. Een echte lappendeken wat tegelijkertijd de Bossche Band Battle zo aantrekkelijk maakt.
Koen van der Zanden – Morning Dawn
Waarom dit jaar minder podia werden aangedaan, is onbekend. Dat is wel zo jammer, want de grote charme van een rondreizend muziekcircus zoals de Bossche Band Battle is dat het telkens naar een andere locatie, ander podium toegaat. Mensen maken dan eens kennis met een andere plek dan ze gewend zijn, een andere sfeer en achtergrond.
Ik pleit met de nodige klem om in 2020 dat opnieuw in te voeren. Zo wordt het Bossche in Bossche Band Battle meer recht gedaan. Volgend jaar ontmoeten we elkaar weer of in Lohengrin, Skatecenter, De Azijnfabriek, Babel, Verkadefabriek, De Vaart, P79, Willem Twee poppodium of eventueel andere en nieuwe locaties. Hoe meer Bossche podia hoe beter.
Female fronted bands
Norain Kuijs – Artificial Voorronde 1
Bandjes zijn nog steeds een zaak van jongens. Ik weet nog toen ik 14/15 jaar was, bandje opzetten met jongens uit de buurt. Het is nooit iets geworden maar illustratief.
In de vier edities van de Band Battle heeft in mijn herinnering slechts één meidenband meegedaan en dat was Clittenband in 2018. De band was toen zelfs finalist. Het aandeel female frontend bands is wat groter. Dit jaar deden twee van zulke bands mee. Dat waren Artificial met Norain Kuijs en Myth of Origin met Linda Heinen.
Linda Heinen – Myth of Origin Voorronde 3
Twee andere bands hebben ook een zangeres in hun midden. Alleen zijn die vrouwen geen leadzanger, ergo geen female fronted band. Die twee bands zijn A Fool’s Errand en Spelfout, beiden Bossche bands trouwens. A Fool’s Errand is in wezen een instrumentale band. Sinds een jaar zingt Sarah Cahuasqui op enkele nummers waar ze de teksten voor heeft geschreven.
Sarah Cahuasqui – A Fool’s Errand
Bij Spelfout neemt Johan van Bommel de vocals hoofdzakelijk voor zijn rekening. Toetsenist/gitarist Dominique Aberkrom heeft een goede stem en dat liet ze horen toen Spelfout in De Vaart streed voor een plek in de halve finales. Dominique zong één nummer als leadzangeres.
Dominque Aberkrom – Spelfout
En dat was het dan, het vrouwelijk aandeel van dit jaar in het muziekcircus Bossche Band Battle. Meer vrouwen in de piste van dat circus. Het talent is er, daar ben ik van overtuigd. Ook goed voor de stage performance want vrouwen besteden meer aandacht aan hun uiterlijk. De Battle heeft een impuls nodig en die kan het beste van vrouwelijke kant komen.
Maar dan moeten zij zich wel aanmelden bij Studio Cube als het muziekcircus weer gaat rondreizen.
Op zaterdagavond 14 september gaat de Bossche Band Battle 2019 van start met de eerste voorronde in Muziekcafé Lohengrin. Voor de mensen die dit café niet kennen, het bevindt zich in het winkelcentrum De Zuiderpassage in Den Bosch Zuid. Op de begane grond zit het kroeg gedeelte en het podium vind je in de kelder. In de hoek van de kroeg ga je met een steile wenteltrap naar beneden waar je in de knusse zaal terecht komt.
Hier zullen de vijf geselecteerde bands het vanavond tegen elkaar opnemen. Mocht het nou heel druk worden en kun je het podium niet goed zien, dan zou je ook nog alles kunnen volgen op een groot scherm achter in de zaal, waar alles live te zien is dankzij de cameraman voor bij het podium. Het publiek bestaat vanavond vooral uit de aanwezige bands zelf en hun aanhang in de vorm van familie en vrienden. Helemaal vol zal het ook niet worden, eerder halfvol.
EgoTwister
EgoTwister
Rond de klok van half negen mag EgoTwister het spits afbijten van deze Bossche Band Battle 2019. De toon is gezet met het gitaargeweld van deze twee gitaristen, waarvan er één regelmatig zijn snaren halverwege de hals aanslaat, we gaan rocken. Deze energieke hardrockband speelt stevige rockmuziek die hard en zacht combineert, zoals je dat in de jaren negentig veelvuldig hoorde doen door bands als bijvoorbeeld Live en Creed.
Zanger Wilco, met veel galm op de microfoon, geeft wat ie heeft en gooit er af en toe een lekkere oerschreeuw in. Een stevig begin van de avond dankzij een prima optreden van EgoTwister.
Profuna Ocean
Profuna Ocean
Het eerste nummer dat dit viertal uit Kerkdriel ten gehore brengt, heeft dankzij de bassist bijna een beetje een funky geluid. De tweede zang van de toetsenist is helaas bijna niet te horen, de geluidjes die hij uit zijn Roland tovert gelukkig wel.
De schijnbaar schuchtere zanger Raoul lijkt een grapje te maken als hij het tweede nummer aankondigt als hun laatste nummer. Het blijkt duidelijk geen grap te zijn en spelen Hanging In The Balance, een nummer van bijna een kwartier, waarin pas ècht duidelijk wordt wat voor muziek deze mannen maken.
Progrock dus, een beetje in de sfeer van het solo werk van Steven Wilson, met stevige, soms bombastische stukken gitaar en creatieve drums gecombineerd met rustige passages en dit alles omlijst door sfeervolle synths. Het is een verrassend goed optreden van Profuna Ocean.
De Norm
De Norm
Als deze band ‘de norm’ is voor De Bossche Band Battle 2019 dan ligt de lat niet zo hoog. De Norm uit Eindhoven, normaal gesproken Rockcity, maakt Nederlandstalige liedjes. En waar je bij Engelstalige nummers niet altijd letterlijk naar de tekst luistert, valt het bij Nederlandstalige nummers des te meer op wanneer ze niet te verstaan zijn.
De geluidstechnicus vraagt tijdens de soundcheck nog om iets te zingen aan leadzanger Ryan van Bijnen, maar in plaats daarvan komt er een zacht “Test, test” uit zijn mond.
Het eerste wat ik aan tekst kan verstaan, zit in het tweede nummer waarin een duidelijk “Nee, nee, nee, nee, nee!” klinkt. Wat het muzikaal een beetje interessant maakt is het gebruik van de tremolo arm aan de gitaar en zijn Whammy pedaal.
Vermakelijk om te zien is het contrast tussen de twee muzikanten vooraan op het podium die eruit zien alsof ze op het jaarlijkse schoolfeest staan te spelen en degene achter de drum kit die zich drummer in een metalband waant.
In het derde nummer mag de bassist de vocalen voor zijn rekening nemen. De leadzanger maakt dan een grapje, dat voor degenen die een sigaret willen gaan roken, nu het moment is, maar dat is totaal misplaatst, want hij is juist wél te verstaan.
Het laatste nummer heet Doe De Routine en doet, door het ska ritme, een klein beetje aan Doe Maar denken, wat ook de bedoeling zal zijn denk ik. Maar aan die routine mag nog wel wat gewerkt worden.
Tijdens het lange intro van het eerste nummer staat zangeres Norain met haar rug naar het publiek toe. Wat zou daar de gedachte achter zijn? Wil ze de verwachtingsvolle gezichten niet aankijken als ze nog geen tekst heeft? Onzekerheid zal het niet zijn, want als ze er eenmaal staat, dan staat ze er ook. Zelfverzekerd en vol overtuiging staat deze zangeres haar mannetje tussen deze punk rockers.
Artificial met Norain Kuijs
De muziek van Artificial doet een beetje denken aan bands als Blink 182 en Fall Out Boy, waar ook een cover van gespeeld wordt, maar ook aan Paramore, een female fronted rockband uit Amerika. Tijdens de hoekige break van het uptempo Scars Of Misbelieving, wordt het publiek gevraagd om mee te klappen en dat is altijd riskant, zeker in zo’n kleine zaal, maar de meerderheid doet gelukkig enthousiast mee.
Als vierde laatste en laatste nummer wordt er alweer een cover gespeeld. Dat betekent dat de helft van dit optreden bestaat uit covers. Maar als je meer van jezelf wil laten zien zul je je ook moeten concentreren op eigen werk. Coverbands zijn er tenslotte al genoeg.
For Scratch
For Scratch
Voordat For Scratch begint te spelen gebeurt er al van alles op het podium. Een stel Jupiler kratten wordt opgestapeld om dienst te doen als tafeltje voor de sampler van de toetsenist. Dan wordt er een soort van zelfbouw keyboard het podium op gesleept met vloerbedekking erop. De bedoeling was, begreep ik later om een echt Hammond orgel mee te nemen, maar die kon de steile wenteltrap niet af, vandaar dit bijzondere exemplaar. Daar bovenop wordt nog een Yamaha keyboard geplaatst die ondersteund wordt door slechts 1 blokje hout. Als dat maar goed gaat.
En dan die badslippers van de zanger/gitarist, wat is daar nou mee? Twee verschillende soorten nog wel. Is dat Rock ’n Roll?
Willem Korsten
Door de lange soundcheck, er moet ook nog een kabeltje vervangen worden, kost het wel moeite om de aandacht erbij te houden. Het grootste deel van het publiek is dan ook al vertrokken, er zijn vrijwel alleen nog bandleden van deelnemende bands als publiek.
Als dan eindelijk wordt begonnen, met een piano intro in de stijl van Crime Of The Century van Supertramp, dan hebben ze de volledige aandacht van het resterende publiek. De zanger heeft een krachtige stem met een rauw randje en zingt met overtuiging.
Dan volgt er na een soort van bluesrock nummer naar eigen zeggen een experiment. Dit wordt de eerste keer dat ze dit nummer live gaan spelen. Het wordt ingeleid door een sample van “Een nieuw avontuur van Dikkie Dik” wat eigenlijk te flauw is.
En dat is zonde, want het is eigenlijk best een goed nummer, met een jazzy nachtclub sfeer met een heuse solo op keys. Al met al een beetje pretentieus, maar het maakt wel nieuwsgierig naar wat de mannen nog meer in petto hebben.
De Winnaars
En dat mag For Scratch dus laten zien in de volgende ronde van de Bossche Band Battle 2019 in Plein 79 op 25 oktober of 9 november, want ze zijn door naar de volgende ronde, net als Profuna Ocean.
En dan hebben de overige bands nog kans op een wildcard voor die volgende ronde. Die worden uitgereikt na afloop van de voorrondes. De volgende voorrondes zijn bij de Bossche Brouwers op 28 september en 12 oktober.
Met dank aan de organisatie van Bossche Band Battle 2019 Foto’s:
Frans de Visser van Bossche Band Battle
Ronald Rijken en Johan Kramer van KLANKGAT
The Destination Bluesband uit Den Bosch covert met speels gemak bekende en minder bekende blueskrakers en classics. Dit tot groot genoegen van hun trouwe schare fans die zijn komen opdagen op deze druilige zondagmiddag in Muziekcafé Lohengrin. De set list is dan ook indrukwekkend: Stevie Ray Vaughn, The Cream, Jimi Hendrix, Jethro Tull, JJ Cale, om er enkelen te noemen. Het zijn ook niet de geringsten.
The Destination Bluesband in Muziekcafé Lohengrin
Het mooiste is dat het geen zielloze covers zijn, maar verrassende bewerkingen van classics zoals Cold Shot van Stevie Ray Vaughn of Locomotive Breath van Jethro Tull. Vooral het effectieve gitaarwerk van Raymond van de Vorst draagt daar veel aan bij. Raymond benadert de stijl van Stevie Ray heel nauw door net zo slepend te spelen als de meester zelve.
Raymond van de Vorst
Ik ben blij dat ik van KLANKGAT de ruimte krijg om blues als genre en bluesbands in het bijzonder meer onder de aandacht te brengen. Blues lijkt een genre van en voor de oudere generatie, beoefend door diezelfde generatie. Bedenk echter wel dat zonder de blues, rap niet had kunnen bestaan. Blues is da roots.
Henny Schelle
Dat The Destination Bluesband nou ook toevallig uit Den Bosch komt, is meer dan een bijkomstigheid. De band is al begonnen als ik het café binnenloop. Er is veel volk komen opdagen en dat verbaast mij niet. De heren timmeren al lang aan de weg en hebben een fijn repertoire opgebouwd. En daardoor veel fans gekregen. Om en om nemen Rene Eggly en William Verstappen de leadvoice over. Eggly’s stem is heser, die van William krachtiger. Jammer dat die twee stemmen niet in één stem samenkomen.
William Verstappen en Rene Eggly
Drie sets
De eerste set van de middag sluit The Destination Bluesband af met What Makes People van Willy Wilde. De tweede set begint meteen goed met Call Me The Breeze van JJ Cale. De sfeer die al goed is, wordt er alleen maar beter op. Vermeldenswaard in deze tweede set is het nummer Too Blind To See van good ol’ Harry Muskee. Lang geleden dat ik dat hoorde en blij dat deze band het zo goed uitvoert. De tweede set sluit af met Crossroads van John Mayer.
Renee Eggly
De derde set opent met The Sky Is Crying van Stevie Ray Vaughn en voor SRV ga ik altijd door de knieën. Hij en Jimi Hendrix zijn mijn idolen en laat nou uitgerekend het vierde nummer van deze set Little Wing zijn van Jimi, zijn mooiste blues ballad. En ook dit moeilijk te coveren nummer wordt zeer geslaagd uitgevoerd met natuurlijk een hoofdrol voor Raymond. Mijn dag kan niet meer stuk.
The Destination Bluesband
Raymond van de Vorst – Solo gitaar
Henny Schelle – Drums
Rene Eggly – Blues Harp/Zang
Hans van Drunen – Bass
William Verstappen – Gitaar/Zang
Optredens
28 september, Foodbar Bottles in Rosmalen
19 oktober, Café Post Besoyen in Waalwijk
8 december Muziekcafé het Warm Onthaal in Den Bosch
Jamsessions zijn muzikale ontmoetingen op zowel muzikaal als direct persoonlijk vlak. Den Bosch kent inmiddels al een behoorlijk aantal van zulke plekken.
Muzikale ontmoetingsplekken
Platenzaak Maestro’s Recordcafé stelt sinds zaterdag 14 oktober ook zijn ruimte beschikbaar als ontmoetingsplek voor musici die met elkaar willen spelen. Daarmee wordt het aantal plekken in Den Bosch om met elkaar te musiceren verder uitgebouwd: Van Aken Werkwarenhuis (Sam Jessies), Muziekcafé Lohengrin, World Skate Center (WSC) en nu dus ook Maestro’s Recordcafé.
Dan is er de Bossche Jazzsessie die elke maand op een vrijdagavond in het café van de concertzaal (v/h De Toonzaal) wordt gehouden. Bij Jazzwerkplaats is de de workshop ‘Playground’ in het leven geroepen. Dat heeft als doel jonge muzikanten van 10 tot ongeveer 12/13 jaar die graag willen leren samenspelen in een echte band. Het is geen jamsessie in de strikte zin van het woord, maar het samenspelen staat net als bij een jamsessie voorop.
Jamsessie in Maestro’s Recordcafé
In Rosmalen kunnen jongeren in het Jongerencentrum Number One bijna iedere zondag met elkaar jammen of chillen. Music Meeting Point is een wekelijks terugkerende activiteit bij Number One. Bij dit centrum maakt het niet uit of je alleen komt of met een complete band en wordt de bovenstaande definitie van jamsessies volledig gedekt.
‘Meezingen of alleen luisteren, alle jongeren zijn welkom. Wie weet ontstaat er door het jammen wel een nieuwe bandje? Dan heeft Music Meeting Point zijn doel bereikt, namelijk: Jongeren verder helpen hun muzikale talenten te ontwikkelen en vergroten’. [quote: jcnumberone.nl]
Jammen in Recordcafé
Sfeer en crossovers
Elke locatie kent een andere sfeer die bepaald wordt door de leeftijd van de ‘doelgroep’. In Lohengrin en bij van Van Aken is de leeftijd zo rond de 30 jaar, terwijl bij WSC en Music Meeting Point het hoofdzakelijk jongeren zijn net zoals Playground bij Jazzwerkplaats.
Het is wensdenken maar het zou zomaar kunnen dat uit deze jamsessies nieuwe muziekstromingen voortkomen. Een crossover van hip hop met – pak eens beet – heavy metal of nog gekker: reggae met metal.
En waarom ook niet? Er zijn wel vreemdere dingen gebeurd op deze wereld. Per slot van rekening is er één bindende factor: de liefde voor muziek. Muziek als een scheikundig laboratorium waarbij het mengen volledig vrij wordt gelaten. Voorwaarde is een open mind en niet veilig blijven zitten op je eiland. Maak een brug, een crossover, een eilandenrijk.
De foto’s zijn gemaakt in Maestro’s Recordcafé waar zaterdag 14 oktober de eerste jamsessie van start ging.
Muziekcafé het Warm Onthaal is in juni 2017 gestart. Het aanbod van het etablissement richt zich op een breed muzikaal spectrum waar allerlei stromingen aan bod komen. Op de donderdagavond is ruimte geschapen voor akoestische optredens. Het bieden van een podium voor beginnende bands op de vrijdagavond is de volgende stap. Muziekcafé het Warm Onthaal wil graag muzikanten van hun zolders halen en biedt hen een (letterlijk) laagdrempelig podium aan.
Muziekcafé het Warm Onthaal
Ik sprak met Leo Nijhof, initiatiefnemer en eigenaar van het muziekcafé. Aan de gesprekstafel zaten verder Hans de Goede en Arie de Wilde. De Goede is geluidsman en zorgt daarnaast voor de livestream video opnames op Facebook. De Wilde fotografeert de optredens en neemt ook gedeeltelijk het geluid voor zijn rekening.
KLANKGAT: Hoe is de samenwerking tussen jullie drie ontstaan? Kenden jullie elkaar al? Hans de Goede: Leo en ik kenden elkaar. Toen hij het café overnam, is de samenwerking begonnen. Ik werkte als geluidsman bij muziekcafé Lohengrin en heb ik me als vrijwilliger bij hem aangemeld.
Jij werkte ook als vrijwilliger bij Muziekcafé Lohengrin? Arie de Wilde: Nee, nee. Hans en ik kennen elkaar van de Lohengrin. Eigenlijk heb ik Hans ontmoet bij de laatste Nightmare Before Christmas in hotel Terminus. Van het een kwam het ander en we raakten aan de babbel. Daarna ontmoetten we elkaar in Lohengrin.
En wat doe jij hier bij Muziekcafé het Warm Onthaal?
Arie: Nou, ik hoorde dat er een nieuw muziekcafe´ was gekomen en ik ging kijken. En daar zag ik Hans staan. Ik fotografeer graag en ging daarmee aan de slag. ik vond deze kroeg een fijne sfeer hebben. En zo is het eigenlijk een beetje gegroeid. Ik ben ook tweede geluidsman.
En Leo, doe jij de programmering? Leo Nijhof: De gewone bands wel. Hans doet sinds kort de akoestische optredens. Daarnaast hebben we Alex van Etten als derde programmeur. Hij is ook geluidsman. Ik wil zo veel verschillende muziekstromingen, niet één ding. Een zo breed mogelijk publiek bereiken.
Hans: Daar sta ik helemaal achter. Dat probeer ik ook op te zetten met het akoestisch podium op de donderdag. Dat is de eerste aanzet. En nu willen we ook beginnende bands binnenhalen. De beginnende bands komen op de vrijdag.
Arie de Wilde (l) en Leo Nijhof van Muziekcafé het Warm Onthaal
Akoestisch, moet ik dan denken aan singer songwriters?
Hans: Onder andere. Maar ook duo’s en trio’s. Het is breder dan singer songwriter.
Hoe bereik je die beginnende bands?
Hans: Ja, hoe bereik je die? Daar zijn we nog steeds op zoek naar. In eerste instantie op Facebook, via posters, via andere kanalen. Het zal toch een soort vorm van mond-op-mond reclame moeten worden.
Leo: Ja, maar als dat eenmaal gaat lopen.
Hans: Ja, precies. Als je eenmaal bekend bent als podium dan draait zich dat om. Dan gaan mensen zich aanmelden.
Leo: Op de zondag hebben we dat al. Dat is tot en met december al helemaal vol.
Hans: Het is wat Leo al zei: diversiteit. Kijken wat er meer is, kijken aan welke stijlen wij een podium kunnen bieden. Eén van de dingen waar ik aan zit te denken, zijn ‘zolderkamermuzikanten’.
Zolderkamermuzikanten?
Hans: Dat zijn mensen die nooit de kans krijgen om op te treden. Omdat ze bijvoorbeeld niet in een band spelen, maar toch heel graag naar buiten willen treden. Toch heel graag willen laten horen waar ze mee bezig zijn. Het is kleinschalig en Het Warm Onthaal leent zich daar uitstekend voor. Spelen in een intieme sfeer.
Leo: Voorop staat dat zij niet bang hoeven te zijn. Ze komen niet voor heel veel mensen te staan maar eerder in een huiskamer omgeving waar toch 70 mensen binnen kunnen. Dat is ideaal voor een opstart. En dan durven ze wel. Ze moeten de kans krijgen. Divers, breed, intiem en laagdrempelig. Dat is het draagvlak van Het Warm Onthaal. Het is de bedoeling dat je het zo open mogelijk houdt, waardoor mensen geen drempelvrees krijgen. Ik wilde altijd al een muziekcafé beginnen. Ik vind het fijn om met muziek bezig te zijn, in combinatie met horeca.
Het Warm Onthaal is nu al langer dan een jaar geopend. De programmering is op sommige punten veranderd. Intussen heeft het muziekcafé een vaste schare aan bezoekers aan zich weten te binden. Bezoekers die vroeger naar de Rode Pimpernel gingen om daar stevige rockblues te horen op de zondagmiddag. Met recht kan je spreken dat Het Warm Onthaal die leemte goed heeft opgevuld,
