Nashville | KLANKGAT

jan, 2023

The Dashboard Danglers heerlijke country-pop mix
Country-pop en Americana van de Nederlandse Westkust in authentieke Nashville stijl

Aan het eind van de show van The Dashboard Danglers vertelt oprichter/bandleider Jaco van der Steen dat hij zangeres Rebecca Bakker een paar jaar geleden uitnodigde om ergens in een schuurtje wat te gaan jammen. Dat beviel goed. Zo goed dat Jaco verder om zich heen keek en uitkwam bij bassist Martin Bakker (Gruppo Sportivo, Jan Rot, Jango Edwards, Nits) en drummer Leon Klaasse (Sweet D’Buster en Powerplay). De gitarist van de band werd Marcel de Groot met wiens vader, Boudewijn, Jaco reeds samenwerkte. Dié nieuwe band met déze topmuzikanten staat dinsdag 17 januari op het programma van Blue Room Sessions.

The Dashboard Danglers

“Er gaat een misverstand rond dat wij een coverband zijn. Dat zijn wij zeker niet!” Met een lach veegt Jaco deze aantijging van tafel. Toch zie ik om mij heen dat covers meer bijval krijgen en ook ik ontkom ik er niet aan. Ik tap automatisch mee met mijn voeten.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Openingsnummer is Burning Down Paradise, een eigen nummer. Het tweede nummer Islands in the Stream van Dolly Parton en Kenny Rogers, daar kan je gewoon niet niet meezingen. Dat gaat vanzelf. De uitvoering spreekt mij trouwens meer aan dan het origineel want meer up-tempo en krachtiger van zang. Dan volgt de evergreen On The Road Again van good ol’ Willie Nelson en gaan de voetjes van de grond.

Country duet — Duet Martin en Marcel – ©Ronald Rijken

Hierna Lay Down Sally van Eric Clapton en de eigen nummers Days Gone By, Turning Pages, Hollywood Blizzard en Dead Man Walking met teksten van Boudewijn de Groot. The Dashboard Danglers zijn absoluut geen coverband. Het eigen werk staat als een huis. Vooral de vocalen van Rebecca Bakker geven je het ‘Nashville’ gevoel. Een typische country stem in de beste traditie. Wat ook bijzonder is, is dat alle bandleden kunnen zingen zoals het duet van Martin Bakker en Marcel de Groot (in de tweede set).

Tweede set
De tweede set begint met twee duetten van Jaco en Rebecca, If I Needed You en Rocking Years (Dolly Parton en Ricky Van Shelton). Ik ben dol op country duetten want in dit ondermaanse wordt het menselijk lief en leed in geen ander genre beter verwoord. Hierna de prachtige cover van Long May You Run van Neil Young waarin Rebecca alles eruit haalt.

Why Not Me van The Judds wordt net zo aanstekelijk door Rebecca gebracht. Er wordt meegeklapt en flink met het refrein meegezongen en als It’s So Easy van Linda Rondstadt wordt ingezet, ben ik helemaal om. Van mij mag deze band gerust een cover album uitbrengen. Poor House van Traveling Wilburys doet daar nog een schepje bovenop.

The Dasboard Danglers — Country Roads – ©Ronald Rijken

Monster, What A Party, Keep On Dangling zijn weer eigen werk. What A Party is geschreven tijdens corona in de hoop dat erna weer gefeest kan worden. Ja, dus. Keep On Dangling is een lekkere uptight polka nummer, als een soort muzikale slogan: wij zijn The Dasboard Danglers! Slotnummer is Country Roads van John Denver dat geheel akoestisch met een speciale microfoon wordt gespeeld. De lichten worden gedimd en de band schaart zich achter die microfoon. Een mooi gedragen sfeer ter afsluiting.

Setlist The Dashboard Danglers
set 1: Burning Down Paradise, Islands in the Stream, On The Road Again, Lay Down Sally, Days Gone By, Turning Pages, Hollywood Blizzard, Gone Gone Gone, Guilty, Dead Man Walking
set 2: If I Needed You, Rocking Years, Long May You Run, Simple As That, Why Not Me, It’s So Easy, Poor House, Can We Ever Be Friends, Monster, What A Party, Keep On Dangling, Country Roads

Website The Dashboard Danglers

Fotografie: Gerard Monté

mrt, 2021

J’Adore vierde synth poppy tune release van Toul
Amerikaanse zangeres Taylor Marshall uit Nashville gevonden op muziekplatform SoundBetter

Toul kwam deze week uit met het nummer J’Adore. Het is de vierde release van deze Bossche formatie en verloopt geheel volgens de planning van Luuk Bergervoet en Toel Greve, het producentenduo. Elke maand willen deze songwriters annex producenten een nieuw nummer uitbrengen. Een goed plan.

J’Adore de vierde van Toul

J’Adore, de laatste release, past naadloos in het genre van de drie nummers die aan J’Adore vooraf zijn gegaan: synth poppy tunes met deze keer flink wat autotune in de chorus aangesterkt met een vocoder. Wat je daar ook van kan vinden, het werkt wel degelijk, vooral in en voor dit genre. Deze sound vráágt gewoon om de inzet van die hard- en software en maakt het geheel compleet. Met andere woorden het klopt als een bus.

Andere vocalist
In elk nummer wordt samengewerkt met een andere vocalist. De speurtocht vindt vaak online plaats. Als er een kandidaat is gevonden die echt bij het nummer past, levert het duo de tekst aan plus een door henzelf ingezongen demo. Op die manier heeft de artiest alles dat hij of zij nodigt heeft: tekst, melodie, harmonie en een instrumental.

Wat opvalt, is de duur van de vier songs die uit de hoed van Toul tevoorschijn zijn gekomen. Tot nu toe duren ze alle vier drie minuten plus 15 à 20 seconden. Niet langer en dat is genoeg. Een popsong moet ook niet te lang duren en die regel gaat zeker op voor dit poppy tune genre.

De nummers die Toul schrijft en produceert, zijn bedoeld om een stevig portfolio op te bouwen. Op die wijze wil het duo musici aantrekken om zich bij hen aan te melden.

De vocalen op J’Adore worden verzorgd door de Amerikaanse zangeres Taylor Marshall uit Nashville (Tennessee), het epicentrum van de country. Toul heeft de leadsinger gevonden op SoundBetter, een platform voor muzikanten.

De nieuwe single is een love ballad met verschillende tempowisselingen en in zangeres Taylor Marshall hebben Luuk en Toer de juiste match gevonden voor deze catchy song.

Foto Taylor Marhall, courtesy soundbetter.com

okt, 2020

Judy Blank maakt indruk met Morning Tapes Tour
Goed nieuws voor oude autobezitters want Morning Tapes staat op cassettebandjes

Judy Blank heeft er veel zin in. Weer optreden voor echt publiek is toch wat een performer het liefst doet. Hoewel nog erg jong heeft deze artiest met de prachtige stem al een reeks hoogtepunten op haar naam staan. De lijst van optredens op radio en TV, alle grote festivals in Nederland, maar ook in Amerika, wordt alleen maar indrukwekkender. En nu in The Blue Room Sessions in de Clubzaal van de Verkadefabriek.

Zo speelde ze met grootheden als Seasick Steve en The Woodbrothers. Haar tweede album Morning Sun nam ze op in de Southern Grand Studio in Nashville. De single Tangled Up In You, die ze vanavond ook voor ons vertolkt werd al ruim drie miljoen keer gestreamd….kortom er staat weer waar talent op ons podium.

Judy Blank

Deze slideshow vereist JavaScript.

Het trio, naast Judy Blank (zang gitaar) bestaand uit Stefan Wolfs (gitaar, lapsteel) en Paul Bond (toetsen en dwarsfluit), zet origineel in met een geluidsband waarna Judy zichzelf overneemt. 1995 (haar geboortejaar) komt van het studioalbum Morning Sun. De tekst “maybe I’m too young to grow old with you” is best grappig als je bedenkt dat ze dit zingt naast haar partner Stefan Wolfs die de song op zijn Gibson zonder al te veel zorgen begeleidt.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Toetsenman Paul Bond is er voor de eerste keer bij. In de middag werd hij nog naarstig “ingewerkt” maar vanavond lijkt het gesneden koek en speelt en zingt hij geroutineerd mee.

Nashville

Tussendoor neemt Judy Blank ons uitvoerig mee door haar leven. Haar verblijf in Nashville*. Over de door haar zeer bewonderde Woodbrothers, waarna een mooie uitvoering volgt van de Woodbrothers cover van een Dylan song Buckets Of Rain. Bij het ingetogen Unbroken krijg ik even een Scandinavische openbaring, want mede door de intro van Bond op toetsen doet het me denken aan de soundtrack van The Bridge. Loepzuiver gezongen met Wolfs op de lapsteel.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Blank op de Gibson speelt Little Movies, een cover van Aaron Lee Tasjan, een lief en rustig liedje. Hierna volgt nog een solo van Judy Blank op piano waarbij ik het woord Inception noteerde. Later tijdens het tweede optreden doet ze dat nogmaals met het wonderschone Bigger en zingt dat de wereld toch iets groter schijnt te zijn dan aangenomen.

Tegen het einde van het eerste concert klinkt het vlotte Goldmine, met een Kinks-waardig intro, gevolgd door de door Radio 2 als Topsong uitgeroepen, Mary Jane.

Tweede set

Het tweede optreden wijkt qua liedjes uiteindelijk iets af van de eerste. Temeer daar ze het publiek en zichzelf ontroert met een song die ze schreef voor haar oma, die ze juist hier in de Verkadefabriek voor de laatste keer zag tijdens de film Kapsalon Romy waarvan Blank o.a. de titelsong speelt.

Mede door uitgebreid Google-werk kan ik niet anders dan concluderen dat deze artiest nu al een heel indrukwekkend oeuvre heeft opgebouwd en dat op 25-jarige leeftijd. Ook over beide heren, Wolfs en Bond niets dan lof voor hun uitstekende begeleiding. En voor wie nog een oude auto heeft…Judy Blank’s Morning Tapes staan op echte cassettebandjes….

*Hoe het haar verging op haar soloreis naar Nashville lees je in dit Trouw-artikel

Setlist o.a.: 1995, Tiger Eye Stone, I’m Out, Play Pretend, Buckets of Rain, Unbroken, Little Movies, Who’ve You Been Loving Lately, Fading Star, Riverbed, Tangled Up In You, Dinosaurs, Bigger, Oh Honey, Goldmine, Mary Jane.

Fotografie: Wies Luijtelaar

mei, 2019

Gevarieerde avond Hannah Aldridge Blue Room Sessions
Met murder- en countrysongs bezweert Aldridge haar demonen

Hannah Aldridge, dochter van country legende Walt Aldridge, schuwt het ruigere werk niet en houdt haar roots toch in ere. Dat doet deze country zangeres in een gevarieerde en memorable avond in de Clubzaal van de Verkadefabriek bij Blue Room Sessions.

Hannah Aldridge

Hannah Aldridge is een begenadigd zangeres en gitariste. Eigenlijk houdt ze van murdersongs en bands van het ruigere gitaarwerk zoals Smashin’ Pumpkins, Nine Inch Nails en Chris Cornell’s Audioslave (van wie ze vanavond overigens ook een nummer zingt). Maar als dochter van gerenommeerd Muscle Shoals en Nashville producer Walt Aldridge, luisterde zij ook naar country songs.

Net als tijdens Roots in Heusden in 2018 wordt ze begeleid door Gustav Sjödin (Jetbone). Hannah Aldridge en Sjödin zijn goed op elkaar ingespeeld. Ondanks dat ze elkaar al een tijd niet zagen is een korte repetitie in de kleedkamer voldoende om de draad weer op te pakken.

Gevarieerde avond
Deze gevarieerde avond zit vol prachtige songs, soms rustig dan weer vlot en vol overgave gebracht. Haar album Razor Wire uit 2014 is grotendeels het gevolg van haar turbulente echtscheiding. Living on Lonely schreef ze met co-writer Andrew Combs. Ook een nummer van vader Walt Aldridge (+ James LeBlanc) Yankee Bank, mag vanavond niet ontbreken.

Dan volgt een fantastisch vertolkte cover Like A Stone van haar al eerder genoemde late great hero Chris Cornell. Gustav Sjödin brengt vervolgens een eigen Jetbone nummer Everybody Needs Somebody To Love. Voor de podcast-liefhebbers onder ons noemt Hannah Aldridge de populairste van dit moment; S(hit)-Town. De song, aangekondigd als The Poll, is hierop gebaseerd. Grote dorst van Gus leidt ertoe dat dit het einde is van de eerste set.

Tweede set
De tweede set start Hannah solo. Black and White is opgedragen aan en geïnspireerd door haar 11 jarig zoontje Jackson. Burn To Be Broken begint rustig maar eindigt een stuk ruiger en klinkt als een echte country song met een onvervalst Alabama accent. Aldridge vertelt geanimeerd over haar late start op een muziekschool en haar drang zo snel mogelijk gitaar te kunnen spelen. Ze ontmoet daar succesvolle mensen zoals The Secret Sisters en een slordig geklede jongen op flip flops met lang rood haar, waarvan ze zeker geen hoge pet op had. Zijn naam? Chris Stapleton. Zo zie je maar dat je niet altijd op je eerste indruk kunt afgaan.

In die tijd schreef ze een song Lonesome, een hartverscheurende ballad over verdeling, niet van spullen maar van herinneringen…. “You take the pictures from Morocco, I’ll take that postcard from L.A”. Deze song kwam terecht in een filmserie Hart of Dixie “en daar begon het mee” aldus Hannah Aldridge.

Met de vorig jaar overleden Randall Clay schreef zij Lie Like You Love Me, indrukwekkend en meteen raak met de zin “I miss you like morphine straight to my veins,”

Howlin’ Bones liegt er niet om net als Parchman, over een vrouw die haar gewelddadige man vermoordt en onterecht eindigt in ‘death row’. “Feel that needle burn when they send me home.” De snik in Hannah’s stem is echt…

Het voorlaatste nummer is Burning Down Birmingham. Een aantal mensen uit het publiek, inclusief staff, wordt tot achtergrondkoor gebombardeerd. Aldridge noemt Birmingham Alabama spottend haar favoriete stad want er gebeurt namelijk altijd wat. Ruzies, dronkaards, kotsend over straat, kapot gestoken autobanden…”There’s an old flame burning down Birmingham tonight”.

Met de toegift Don’t Be Afraid, dat begint als een slaapliedje, maar overgaat in een snel gitaarduel, lijkt Hannah Aldridge voorgoed haar demonen te hebben bezworen. Een geweldig einde van een grootse avond.

Foto’s: Wies Luijtelaar