Je zult maar pas één keer hebben opgetreden en is je tweede optreden gelijk de opening van een groots opgezet festival. Dat overkwam de band Nocturnal Waters uit Den Bosch die het spits afbeet in Willem Twee poppodium op het Rauwkost festival op 27 januari. Mocht er sprake zijn van enige nervositeit dan lieten deze jonge muzikanten dat niet merken. De groep die in september 2017 werd opgericht, kreeg een half uur speelruimte. Na het optreden sprak ik met frontwoman Amanda Winnemuller.

KLANKGAT: Amanda, dit is pas de tweede keer dat jullie optreden en jullie zijn in september vorig jaar begonnen.
Amanda Winnemuller: Klopt. Ik kwam toen een kennis tegen en vroeg haar hoe het met de muziek ging. Ze zei: ‘Ja, ik weet het eigenlijk niet zo goed, zullen we een bandje beginnen?’ Toen zijn we naar de jamsessies gegaan in de Skatecenter (World Skate Center, red.) hier in Den Bosch en daar kwamen we twee jongens tegen. Die vroegen we of ze in onze band wilden. ‘Oh, leuk’, zeiden ze en zo liep het een in het ander. We moesten nog wel een drummer zoeken.

Jullie kenden elkaar van vroeger?
Hilde is een kennis van mij. Ik kende haar van het skateboarden en wist dat ze bas speelde.

En de anderen kwamen erbij?
Ja, Jonah speelt drums en gitaar. Ik vroeg hem wat hij het liefste wilde doen, gitaar spelen of drums. ‘Ik speel liever gitaar’, zei hij. ‘Nah, dan moeten we gaan zoeken naar een drummer’. Dat werd Nina die weer een bekende is van Hilde en zo hebben we iedereen bij elkaar gebracht.

Toen zijn jullie gaan repeteren en schrijven?
We hebben op WhatsApp een groepsapp die wordt vol gespamd met allemaal kleine stukjes en daar geeft iedereen weer reacties op. Ik ben vooral bezig met de teksten. Een keer in de week repeteren we in de Muzerije van 7 tot 11. Dan voegen we alles een beetje samen. Ik laat meestal de band de muziek maken en pas mijn teksten aan. Dat zijn vaak losse zinnen en korte fragmenten. Daar maak ik dan een geheel van wat bij de vibe past. We gaan nu proberen om het andersom te doen. Eerst de tekst schrijven en de zang en melodie waar de anderen op kunnen reageren. Even kijken of dat werkt.

Het laatste nummer sprak mij erg aan. Het heeft een mooie drive. Beetje punk, new wave, New Order.
We willen zoveel mogelijk losse invloeden in onze muziek verwerken. Want ik denk dat als een band qua luisteraars heel gevarieerd is – van hardcore tot progressief en Jarno luistert veel naar soundscapes – dat onze muziek een zo groot mogelijke mix wordt en niet eenduidig.

Zowel Jarno als Hilde spelen basgitaar. Dat is nogal ongebruikelijk, twee bassisten. Wat is de reden om daar voor te kiezen?
Het is inderdaad niet gebruikelijk en vaak word het gezien als moeilijk om twee bassisten te hebben. We wilden die uitdaging echter niet uit de weg gaan, toen we toevallig tegen dat probleem aanliepen op het moment dat we de band vormden. Jarno speelt geen standaard bas lijnen maar voegt een extra laag toe die tussen bas en gitaar in zit met een hoop opties. Mede door Jarno’s ervaring kunnen we dus ook een nieuwe sound vinden en blijft het muziekschrijven uitdagend.

Is er een bepaald thema te vinden in jouw lyrics?
Mijn teksten gaan op dit moment over het volwassen worden en het verlies van een bepaalde onschuld. Maar ook het tegenkomen van jezelf. Dat verwachtingen niet altijd waar worden, niet worden wat je denkt. Dat je opgescheept zit met dromen die je wil verwezenlijken, maar dat dan niet lukt.

Niet de I Love You ding als ik jou zo hoor?
Nee, niet de I Love You ding. Die vallen er wel een beetje onder maar meer als een soort side track.

Hilde van den Hoek – bass guitar
Jonah Kuiters – lead and rhythm guitar, vocals
Nina Pfeiffer – drums
Jarno Doggen – bass guitar
Amanda Winnemuller – vocals