Op deze gevarieerde Paaspopvrijdag extra aandacht voor Triggerfinger, Antoon en Limp Bizkit. De regen heeft zijn moddersporen nagelaten, maar dat mag de pret niet drukken.
Het is een grijze dag, maar het weer is al aanzienlijk beter op deze eerste echte Paaspopdagvrijdag, dan een dag eerder. De extra dag, speciaal voor medewerkers en klanten van Sligro, waar heel veel regen is gevallen. En dat heeft zijn sporen nagelaten. Niet alleen zijn de parkeerlocaties veranderd in een grote modderpoel, maar ook op het terrein zelf is het raadzaam om op de paden te blijven, als je niet tot aan je enkels in de blubber wil staan.
De indeling van het terrein is nagenoeg hetzelfde als vorig jaar, maar wat opvalt is dat de trappen zijn verdwenen. Er is muziek voor elk wat wils in verschillende genres en dat resulteert dan ook in een mooi gemêleerd publiek. Er is genoeg toiletgelegenheid met amper rijen en ook voldoende punten waar je een biertje kunt krijgen en variatie aan eten op verschillende plekken, zonder heel lang te hoeven wachten.
Triggerfinger
Deze band heeft eigenlijk geen introductie nodig en staat altijd garant voor een degelijke rockshow, met de immer charmante zanger gitarist Ruben Block, sympathieke drummer Mario Goossens de innemende bassist Paul van Bruystegem. Maar hé, waar is Monsieur Paul? Ik wist dat ie de band ging verlaten, maar wist niet dat dat al een feit was. Hij is inmiddels vervangen door Geoffrey Burton en die vervult die taak met verve, dus muzikaal zul je daar niet zo veel van merken.
Naast veel oude hits, om te beginnen, I’m Coming For You, bijvoorbeeld en Let It Ride komt ook het wat latere Colossus aan bod. De goed gevulde Phoenix zingt lekker mee. Er zijn weinig pauzes tussen de nummers door, dus de vaart zit er lekker in. Af en toe een grapje natuurlijk, of iemand nog weet waar Pasen eigenlijk over gaat? Over een influencer van zo’n 2000 jaar geleden? Triggerfinger stelt nooit teleur en geeft de aanwezigen waar ze voor zijn gekomen, maar geen I Follow Rivers, want dat is inmiddels wel een gepasseerd station.
Antoon
Nog even tijd om een paar nummers mee te pakken van het fenomeen Antoon, die in december nog twee keer in een uitverkocht Ziggodome stond. Er wordt flink uitgepakt op het podium. Met een complete band met zelfs een viool, fraaie lichtshow en zelfs vlammen die de lucht in schieten. Bijna alles wordt letterlijk meegezongen, vooral de eerste paar rijen vooraan bij het podium, zoals goed is te zien op de schermen. En het zijn ook lekker in het gehoor liggende liedjes, die ook nog eens gewoon prima worden gezongen en hij ziet er goed uit deze nationale jonge popster.
Als er wordt opgeroepen tot een sit down, heb ik genoeg gezien en vervolg mijn weg terug naar de Phoenix, richting Frank Carter & The Rattlesnakes. Maar misschien is er nog tijd voor een klein stukje Bob Vylan in de Jack Daniels tent, ware het niet dat ondanks het strakke speelschema, er na ruim 10 minuten nog steeds niet is begonnen, dus laat ik deze helaas aan me voorbij gaan.
Snel door dus naar Frank Carter And the Rattlesnakes, lees het uitgebreide verslag hier. En vervolgens was het tijd voor de reünie van John Coffey, lees dat verslag hier.
Limp Bizkit
Het was lange tijd stil rond de band van Fred Durst en Wes Borland, maar ze zijn nu terug met een optreden in 013 en hier op Paaspop. Er is zelfs een nieuw album uit, maar vanavond zijn het toch vooral de hits, die voorbij komen, zoals My Generation, Rollin’, My Way en The Nookie. “Tonight, let’s party like it’s 1999!”, zegt Fred en eerlijk is eerlijk dat waren ook de hoogtijdagen. Bijna vijf en twintig jaar geleden alweer, maar dat wil niet zeggen dat hier allemaal grijze koppen staan, van middelbare leeftijd.
Er is ook opvallend veel jeugd, die deze nu metal helden van weleer wel eens in levende lijve willen zien. En er valt ook genoeg te zien, behalve een gave lichtshow staat er links op het podium een soort opblaaspop met een sigaar in de mond. En wat te denken van gitarist Wes Borland, gehuld in een soort strak harnas met bijpassend masker, die met wiskundige precisie de strakke riffs de gigantische Apollo tent in lanceert. Fred Durst zie er uit alsof ie straks nog een hengeltje uit gaat gooien in de Zuid-Willemsvaart, met zijn baardje, vissershoed en bomberjack.
Het publiek is lekker wild, maar niet zo losgeslagen als bij Woodstock ’99, zoals te zien was in de documentaire op Netflix, waar Fred Durst zijn fans nog meer opjutte tot over het randje. Hier in Schijndel vraagt hij juist om op elkaar te letten en lief voor elkaar te zijn. Ook Fred wordt een jaartje ouder en ook misschien verstandiger?
Er is ook tijd voor wat gebbetjes tijdens de show, zo wordt bijvoorbeeld Rapper’s Delight ingestart en een stukje Daft Punk. Naast eigen hits zijn er ook “geleende” liedjes zoals hun versie van Faith van George Michael en het flauwe The Fuck Song met het zinnetje “I wanna fuck you like an animal” uit het nummer Closer van Nine Inch Nails. Maar ook stukken uit Nirvana nummers komen langs zoals Heart Shaped Box en Smells Like Teen Spirit.
De show staat op het programma tot 1.00 uur, dus als tegen half één de verwachte afsluiter Break Stuff wordt ingezet, vraag ik me af met welke nummers Limp Bizkit nog gaat komen. Nou geen dus. Dit was het. Alle grote bekende hits hebben de revue gepasseerd, en ondanks de korte set kunnen de aanwezigen tevreden huiswaarts keren, of de tent in kruipen.
Wat hebben Frank Carter And The Rattlesnakes en Antoon gemeen? Niet veel zou je zeggen, maar wel dit, ze vroegen allebei het publiek om een sit down, zoals eerder uitgelegd in dit verslag. En iedereen, dus verschillende muziekliefhebbers doen gewoon mee. Dus van dat fenomeen zijn we nog lang niet af ben ik bang. Al met al een mooi gevarieerde line up op deze eerste festivaldag. Het seizoen is geopend!
Met dank aan de organisatie van Paaspop en het team van acht fotografen
Coverfoto: Limp Bizkit Bart Heemskerk
