Nova Twins is een Brits rockduo bestaande uit zangeres/gitarist Amy Love en bassist Georgia South al is er live natuurlijk wel een drummer bij. Het is een mooi plaatje, die twee opvallend uitgedoste dames vooraan op het podium hier op het Jack Daniels podium, met hun zelf in elkaar genaaide, althans zo lijkt het, outfits aan.
Geel met zwart gestreepte broek met top en dan daar overheen weer wat zwarte lappen genaaid en witte lapjes op de knie onder andere, met een soort schorpioen erop getekend. En dan die prachtige roze haardos van Georgia die lekker mee bounced op de maat van de muziek.
Maar het belangrijkste is, ze kunnen rocken! En hoe! Ze rijgen verschillende genres aan elkaar. Rap, urban, metal, punk, pop en rock, om maar wat te noemen. Zelf vinden ze urban punk wel een goede beschrijving, maar hoe het ook heet, het is onmogelijk om stil te blijven staan.
Zelf hoor ik wat Rage Against The Machine invloeden, al is het hier de bassist die de kekke geluidjes uit de pedalen tovert in plaats van de gitarist. Wat kan die meid spelen zeg! Soms hoor je bij haar aanslag, dubbele tonen klinken, waardoor het een lekker vol geluid krijgt en daardoor mis je de gitaar ook niet, wanneer Amy niet mee speelt.
Zangeres Amy Love is erg beweeglijk en zwiert ook regelmatig haar been de lucht in. En dat kan ook, want ze speelt dus niet bij elk nummer gitaar, dus kan ze ook nog eens lekker los gaan met zingen. En dat kan ze. Schreeuwen kan ze ook, al zit daar wel af en toe een effect op, maar wat maakt het uit? Het contrast is dan des te groter als ze met haar lief stemmetje aan de zaal vraagt of alles goed is.
Er komt uiteraard veel werk voorbij van het laatste album Supernova van afgelopen jaar, waaronder het aanstekelijke Cleopatra, het swingende Choose Your Fighter en de knaller Antagonist. Wat wel vaststaat is, dat we hier te maken hebben met een nieuwe sensatie, die grotere podia gaat vullen. In eigen land hebben ze al een Brit Award gewonnen voor Best British Group en Best Rock Alternative Act. En wat mij betreft het absolute hoogtepunt van Paaspop 2023!
Op deze gevarieerde Paaspopvrijdag extra aandacht voor Triggerfinger, Antoon en Limp Bizkit. De regen heeft zijn moddersporen nagelaten, maar dat mag de pret niet drukken.
Het is een grijze dag, maar het weer is al aanzienlijk beter op deze eerste echte Paaspopdagvrijdag, dan een dag eerder. De extra dag, speciaal voor medewerkers en klanten van Sligro, waar heel veel regen is gevallen. En dat heeft zijn sporen nagelaten. Niet alleen zijn de parkeerlocaties veranderd in een grote modderpoel, maar ook op het terrein zelf is het raadzaam om op de paden te blijven, als je niet tot aan je enkels in de blubber wil staan.
De indeling van het terrein is nagenoeg hetzelfde als vorig jaar, maar wat opvalt is dat de trappen zijn verdwenen. Er is muziek voor elk wat wils in verschillende genres en dat resulteert dan ook in een mooi gemêleerd publiek. Er is genoeg toiletgelegenheid met amper rijen en ook voldoende punten waar je een biertje kunt krijgen en variatie aan eten op verschillende plekken, zonder heel lang te hoeven wachten.
Triggerfinger
Deze slideshow vereist JavaScript.
Deze band heeft eigenlijk geen introductie nodig en staat altijd garant voor een degelijke rockshow, met de immer charmante zanger gitarist Ruben Block, sympathieke drummer Mario Goossens de innemende bassist Paul van Bruystegem. Maar hé, waar is Monsieur Paul? Ik wist dat ie de band ging verlaten, maar wist niet dat dat al een feit was. Hij is inmiddels vervangen door Geoffrey Burton en die vervult die taak met verve, dus muzikaal zul je daar niet zo veel van merken.
Naast veel oude hits, om te beginnen, I’m Coming For You, bijvoorbeeld en Let It Ride komt ook het wat latere Colossus aan bod. De goed gevulde Phoenix zingt lekker mee. Er zijn weinig pauzes tussen de nummers door, dus de vaart zit er lekker in. Af en toe een grapje natuurlijk, of iemand nog weet waar Pasen eigenlijk over gaat? Over een influencer van zo’n 2000 jaar geleden? Triggerfinger stelt nooit teleur en geeft de aanwezigen waar ze voor zijn gekomen, maar geen I Follow Rivers, want dat is inmiddels wel een gepasseerd station.
Nog even tijd om een paar nummers mee te pakken van het fenomeen Antoon, die in december nog twee keer in een uitverkocht Ziggodome stond. Er wordt flink uitgepakt op het podium. Met een complete band met zelfs een viool, fraaie lichtshow en zelfs vlammen die de lucht in schieten. Bijna alles wordt letterlijk meegezongen, vooral de eerste paar rijen vooraan bij het podium, zoals goed is te zien op de schermen. En het zijn ook lekker in het gehoor liggende liedjes, die ook nog eens gewoon prima worden gezongen en hij ziet er goed uit deze nationale jonge popster.
Als er wordt opgeroepen tot een sit down, heb ik genoeg gezien en vervolg mijn weg terug naar de Phoenix, richting Frank Carter & The Rattlesnakes. Maar misschien is er nog tijd voor een klein stukje Bob Vylan in de Jack Daniels tent, ware het niet dat ondanks het strakke speelschema, er na ruim 10 minuten nog steeds niet is begonnen, dus laat ik deze helaas aan me voorbij gaan.
Snel door dus naar Frank Carter And the Rattlesnakes, lees het uitgebreide verslag hier. En vervolgens was het tijd voor de reünie van John Coffey, lees dat verslag hier.
Het was lange tijd stil rond de band van Fred Durst en Wes Borland, maar ze zijn nu terug met een optreden in 013 en hier op Paaspop. Er is zelfs een nieuw album uit, maar vanavond zijn het toch vooral de hits, die voorbij komen, zoals My Generation, Rollin’, My Way en The Nookie. “Tonight, let’s party like it’s 1999!”, zegt Fred en eerlijk is eerlijk dat waren ook de hoogtijdagen. Bijna vijf en twintig jaar geleden alweer, maar dat wil niet zeggen dat hier allemaal grijze koppen staan, van middelbare leeftijd.
Er is ook opvallend veel jeugd, die deze nu metal helden van weleer wel eens in levende lijve willen zien. En er valt ook genoeg te zien, behalve een gave lichtshow staat er links op het podium een soort opblaaspop met een sigaar in de mond. En wat te denken van gitarist Wes Borland, gehuld in een soort strak harnas met bijpassend masker, die met wiskundige precisie de strakke riffs de gigantische Apollo tent in lanceert. Fred Durst zie er uit alsof ie straks nog een hengeltje uit gaat gooien in de Zuid-Willemsvaart, met zijn baardje, vissershoed en bomberjack.
Het publiek is lekker wild, maar niet zo losgeslagen als bij Woodstock ’99, zoals te zien was in de documentaire op Netflix, waar Fred Durst zijn fans nog meer opjutte tot over het randje. Hier in Schijndel vraagt hij juist om op elkaar te letten en lief voor elkaar te zijn. Ook Fred wordt een jaartje ouder en ook misschien verstandiger?
Er is ook tijd voor wat gebbetjes tijdens de show, zo wordt bijvoorbeeld Rapper’s Delight ingestart en een stukje Daft Punk. Naast eigen hits zijn er ook “geleende” liedjes zoals hun versie van Faith van George Michael en het flauwe The Fuck Song met het zinnetje “I wanna fuck you like an animal” uit het nummer Closer van Nine Inch Nails. Maar ook stukken uit Nirvana nummers komen langs zoals Heart Shaped Box en Smells Like Teen Spirit.
De show staat op het programma tot 1.00 uur, dus als tegen half één de verwachte afsluiter Break Stuff wordt ingezet, vraag ik me af met welke nummers Limp Bizkit nog gaat komen. Nou geen dus. Dit was het. Alle grote bekende hits hebben de revue gepasseerd, en ondanks de korte set kunnen de aanwezigen tevreden huiswaarts keren, of de tent in kruipen.
Wat hebben Frank Carter And The Rattlesnakes en Antoon gemeen? Niet veel zou je zeggen, maar wel dit, ze vroegen allebei het publiek om een sit down, zoals eerder uitgelegd in dit verslag. En iedereen, dus verschillende muziekliefhebbers doen gewoon mee. Dus van dat fenomeen zijn we nog lang niet af ben ik bang. Al met al een mooi gevarieerde line up op deze eerste festivaldag. Het seizoen is geopend!
Met dank aan de organisatie van Paaspop en het team van acht fotografen Coverfoto: Limp Bizkit Bart Heemskerk
Vijf jaar geleden stond Frank Carter And The Rattlesnakes ook al op Paaspop. Toen in de kleinere Jack Daniels tent. Ik was toen een van de “lucky few” die daar bij was. Die tent was toen amper half gevuld en ook toen al wist Frank Carter het publiek al tot een circle pit te verleiden. Nu staan ze in de grote Phoenix tent en hebben ze inmiddels heel wat nieuwe fans erbij.
Frank Carter And The Rattlesnakes staat altijd garant voor een energieke liveshow met veel interactie met het publiek. Zo ook vandaag. Bij de eerste klanken van opener My Town, op plaat vergezeld door Joe Talbot van de band Idles, staan de meesten al lekker mee te bewegen. Niet lang daarna duikt Frank al de menigte in om te crowdsurfen. De tent is dan nog niet stampvol, dus dat avontuur duurt niet heel lang en zakt ie naar beneden. En dan zie je die kleine man niet meer. Gelukkig wordt ie weer omhoog geholpen en wordt ie weer richting het podium gemanoeuvreerd.
Dit is naar eigen zeggen het eerste optreden dit jaar. Maar toch weet je wel een beetje wat je kunt verwachten als je de band al vaker hebt gezien, live of op tv bij Pinkpop bijvoorbeeld. Er wordt gewerkt volgens een beproefd recept. Een moshpit alleen voor vrouwen bijvoorbeeld en natuurlijk een circle pit rond de geluidstafel, beide ook bij Pinkpop te zien. Maar ook nog niet uit de mode blijkbaar, een sit down. Je kent het wel, “Everybody on your knees…” tijdens een iets rustiger stuk en als de muziek er weer in knalt, gaan we allemaal springen. Maar het werkt. Iedereen gaat uit zijn dak.
Frank zingt niet alles even zuiver, maar dat is hem vergeven door al die energie die hij, en zijn band natuurlijk, geeft. Opvallend is wel dat ie veel selfie video’s maakt op het podium. Al zingend, met band en publiek erbij. Voor zijn eigen Instagram pagina? De echte knallers, Lullaby, Crowbar en Kitty Sucker komen wat later in de set aan bod en dat blijven ook wel geweldige nummers. Persoonlijk had ik nog graag het iets meer ingetogen Anxiety gehoord, maar dat mag de pret niet drukken.
Nu is het tijd voor een liefdesliedje zegt ie. Het blijkt de laatste te zijn. Iemand wenkt hem om het publiek in te komen. “Dat heb ik al gedaan joh! Was jij er toen nog niet zeker?” Maar toch besluit hij zich tussen zijn fans te begeven, die dan in een cirkel om hem heen staan als ie I Hate You inzet. Langzaamaan vindt ie de weg naar het podium terug vanwaar ie de menigte nog één keer dirigeert. Eerst zingt de rechterhelft en daarna de linkerhelft de liefkozende woorden uit volle borst mee: “I fucking hate you, and I wish you would die!”
Nou Frank, laat ik dit zeggen, “I fucking love you, and your Rattlesnakes, and I hope you will be around for a long time!”
