The Ex

Noord-Hollandse The Ex zijn al 45 jaar eigengereid

Compromisloos optreden in Willem Twee concertzaal met louter nieuwe nummers ondanks smeekbeden publiek

The Ex bestaan al 45 jaar, geboren uit de krakersjaren van de jaren ’70. Jeugdsentiment te over. Toegegeven, op m’n fiets op weg naar de Willem Twee slaat heel even de twijfel toe. Moet ik niet van het zeer welkome voorjaarszonnetje genieten, in plaats van in een zaal naar weer ‘een bandje’ te gaan staan kijken?

Maar ik weet wel beter. Dat zonnetje komt wel weer een keer terug en deze zondagmiddag 3 maart speelt er niet zomaar ‘een bandje’.

The Ex

The EX
The Ex – ©Martijn Frijters

Verwacht bij The Ex, na 45 jaar ‘punk’, geen geroutineerde show, gevuld met al dan niet gepast sentiment, terug grijpend op verloren gloriedagen. The Ex, voortgekomen uit de Amsterdamse kraakwereld van de jaren tachtig, is punk; het wars zijn van concessies, op eigen koers blijven varen, de d.i.y. insteek.

Dat het hen geen grote fanbase oplevert, ik verwacht niet dat ze daar wakker van liggen. Wat het ze wel oplevert, is een kleine schare trouwe fans en erkenning van muziekkenners zowel nationaal als internationaal.

Brader Musiki
Brader Musiki
Brader Musiki – ©Brigitte Mulders

Ook muzikaal wordt er over (lands-) grenzen gekeken en samen gewerkt. Een perfect voorbeeld hiervan is het voorprogramma van vandaag: Brader Musiki is een van oorsprong Koerdische Nederlander, waar The Ex al sinds de jaren negentig mee samenwerkt.

Hij zingt en begeleidt zichzelf, en dit was een opzoekvraag, op saz. Ik reageer ietwat onwennig op deze toch wel doorgewinterde rasartiest. De toonsoorten, klanken en ritmes zijn voor mij net iets te ver van m’n bed, om me lang te kunnen boeien.

Openingszet

The Ex
drumvel- ©Brigitte Mulders

De openingszet van The Ex is er één van verrassing: één gitarist slaat met een drumvel op zijn snaren, een andere ragt er met een houten borstel overheen. Vanaf tel één is de band ‘aan’; veel energie, en heel veel plezier op het podium. De klassieke rockopstelling van bas en gitaren hanteert The Ex niet: de twee ‘buitenste’ gitaren doubleren als basgitaar; hoe en wat is me niet helemaal duidelijk maar het werkt.

Katherina Bornefeld
Katherina Bornefeld – ©Brigitte Mulders

Het kraakt en kreunt en rammelt, maar op één of andere manier swingt het. De drumster is wars van ‘boem- tak’ drummen, elk nummer wordt met snare en toms volgespeeld, wat de muziek een pompend of golvend effect mee geeft.

Arnold de Boer
Arnold de Boer – ©Brigitte Mulders

De zang van de zanger-gitarist werkt als een vuurtoren in een storm van gitaren en tussen het ruwe spel van zijn twee bandgenoten klinkt zijn gitaar helder en hoog, met een mooi afgerond geluid.

Katherina Bornefeld
rustpunt – ©Martijn Frijters

Rustpunt in de set is een nummer wat de drumster, achter haar kit vandaan gekomen, zingt, zichzelf daarbij begeleidend met twee shakers. De roep vanuit de zaal om oude nummers wordt door haar resoluut van de hand gewezen: vandaag spelen ze alleen nieuwe nummers. Hoewel, moet ze toegeven, ‘de oude liedjes ook leuk zijn’.

The Ex musiceert, na 45 jaar, nog steeds op hun eigen, unieke manier, met een eigen, uniek geluid, hartstikke punk want dwars en eigenwijs. Tof om te zien en horen.


Coverfoto: ©Martijn Frijters
Fotografie: Martijn Frijters en Brigitte Mulders

Terrie Hessels – gitaar | Arnold de Boer – zang, gitaar | Andy Moor –gitaar | Katherina Bornefeld – drums, zang

Faintest Idea

Faintest Idea doet zeer geslaagde poging tot opruiing

Een avond waarin punk eindigt in ska en waar ska met punk een topfeestje is

Britse bands zoals Faintest Idea lijken als enige patent te hebben op het maken van onvervalste ska punk. Rauw, smoezelig, ongecompliceerd, geestig, politiek geëngageerd.

Of de mix van hun ska punk fifty-fifty is daar kan je over twisten. De drie blazers van de band nemen in ieder geval een dominante plaats in en zij staan garant voor die ska sound en beat. De band is momenteel op een promotie tour door de EU voor hun laatste album The Road To Sedition.

Support act zijn FLKS (Flakes van Cornflakes) uit Belgisch Limburg die de boel al behoorlijk opstoken hier bij de Bossche Brouwers.

Faintest Idea

Faintest Idea
Faintest Idea

Faintest Idea brengt zijn platen uit via TNSrecords dat als doel heeft om spannende bands te ondersteunen en te verspreiden, die qua geluid of mentaliteit als punk kunnen worden beschouwd.

Het laatste album van Faintest Idea is The Road To Sedition (De Weg Naar Opruiing) en van dat album openen ze maar meteen met de eerste drie nummers: The Machine Stops, Kill Em Dead en False Prophets.

Het publiek – reeds flink warm gemaakt door support act FLKS uit België – slaat deels aan de moshpit hoewel pogoën of stomping meer op hun plaats zouden zijn. Dat gebeurt uiteindelijk dan ook.

Faintest Idea
Faintest Idea – Bobble

De drive van de band is niet te stuiten en hun energie slaat over op het publiek. Het gebruik van die typische ‘ska-nagalm’ roept warme herinneringen op van dampige gigs.

De zaal van de Bossche Brouwers is goed gevuld, ondanks dat de kaartverkoop van de week nog te wensen overliet. Een gebundelde promotie vanuit diverse media kantelde de kwestie.

Het is een bevestiging dat ook in Den Bosch punk en ska in goede aarde vallen. Hopelijk trekt Bossche Brouwers hieruit de conclusie om weer de weg in te slaan die vorig jaar is ingegaan, namelijk het programmeren van punkbands en ook de skanking avonden nieuw leven in te blazen.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Van The Road To Sedition staan Hoods Up Heads Down, Mutually Assured Confusion, War To The Palaces (geweldige titel), Not Coming Back en Scream Into The Void op de setlist. Na afloop geven deze sympathieke Britten een toegift van twee nummers.

FLKS oftewel Flakes
FLKS
FLKS – Bossche Brouwers

De vier mannen uit Belgisch Limburg spelen rechttoe rechtaan punk. Geen fratsen geen electronica en geen special effects. Pure punk. En daar reageert vooral het jonge deel van het publiek erg goed op.

Het zijn zoals het hoort, korte nummers die zonder veel poespas aan elkaar worden geregen. In totaal speelt FLKS veertien nummers met uitschieters zoals Go Out, Grow Up en Thursday Night.


Nova Twins

Nova Twins maken beweeglijke urban punk

De nieuwe sensatie die grotere podia gaat vullen en absolute hoogtepunt van Paaspop

Nova Twins is een Brits rockduo bestaande uit zangeres/gitarist Amy Love en bassist Georgia South al is er live natuurlijk wel een drummer bij. Het is een mooi plaatje, die twee opvallend uitgedoste dames vooraan op het podium hier op het Jack Daniels podium, met hun zelf in elkaar genaaide, althans zo lijkt het, outfits aan.

Nova Twins

Nova Twins
Nova Twins – ©Marcel Krijgsman

Geel met zwart gestreepte broek met top en dan daar overheen weer wat zwarte lappen genaaid en witte lapjes op de knie onder andere, met een soort schorpioen erop getekend. En dan die prachtige roze haardos van Georgia die lekker mee bounced op de maat van de muziek.

Maar het belangrijkste is, ze kunnen rocken! En hoe! Ze rijgen verschillende genres aan elkaar. Rap, urban, metal, punk, pop en rock, om maar wat te noemen. Zelf vinden ze urban punk wel een goede beschrijving, maar hoe het ook heet, het is onmogelijk om stil te blijven staan.

Nova Twins
urban punk – ©Marcel Krijgsman

Zelf hoor ik wat Rage Against The Machine invloeden, al is het hier de bassist die de kekke geluidjes uit de pedalen tovert in plaats van de gitarist. Wat kan die meid spelen zeg! Soms hoor je bij haar aanslag, dubbele tonen klinken, waardoor het een lekker vol geluid krijgt en daardoor mis je de gitaar ook niet, wanneer Amy niet mee speelt.

Amy Love
Amy Love – ©Marcel Krijgsman

Zangeres Amy Love is erg beweeglijk en zwiert ook regelmatig haar been de lucht in. En dat kan ook, want ze speelt dus niet bij elk nummer gitaar, dus kan ze ook nog eens lekker los gaan met zingen. En dat kan ze. Schreeuwen kan ze ook, al zit daar wel af en toe een effect op, maar wat maakt het uit? Het contrast is dan des te groter als ze met haar lief stemmetje aan de zaal vraagt of alles goed is.

Georgia South
Georgia South – ©Marcel Krijgsman

Er komt uiteraard veel werk voorbij van het laatste album Supernova van afgelopen jaar, waaronder het aanstekelijke Cleopatra, het swingende Choose Your Fighter en de knaller Antagonist. Wat wel vaststaat is, dat we hier te maken hebben met een nieuwe sensatie, die grotere podia gaat vullen. In eigen land hebben ze al een Brit Award gewonnen voor Best British Group en Best Rock Alternative Act. En wat mij betreft het absolute hoogtepunt van Paaspop 2023!


Coverfoto Nova Twins: ©Marcel Krijgsman


Rolo Tomassi

Rolo Tomassi begint ingetogen maar schijn bedriegt

Muziek van Rolo Tomassi gaat alle kanten op en vlecht diverse stijlen in elkaar

Rolo Tomassi overtuigt met een overrompelende show en laat zien en horen dat deze band uit het Engelse Sheffield one of a kind is. En de support acts Heriot en Holy Fawn zijn meer dan de moeite waard.

Diverse windstreken
Buiten staat al een serieuze rij te wachten, voordat de deuren open gaan van Willem Twee Poppodium in Den Bosch. En dat op een doordeweekse dag! Dan moet het wel een bijzondere band zijn, die hier op deze maandagavond 13 februari speelt. En dat is het ook. Bovendien is het de enige show van Rolo Tomassi in Nederland in deze 2023 European Tour.

Dat is ook wel te merken aan de verscheidenheid van dit publiek, dat afgezien van een aantal lokale usual suspects, uit diverse windstreken afkomstig is. Uiteindelijk zijn er zo’n 250 gelijkgestemden in de zaal en is het dus niet uitverkocht, maar wel gezellig druk met genoeg ruimte om alles goed te kunnen zien. Of om de moshpit in te duiken, mocht je daar zin in hebben.

Heriot
Heriot
Heriot – ©KLANKGAT

Een spannende onheilspellende sample luidt het eerste nummer in van de Britse metalband Heriot. En meteen gaat de beuk erin! Soms lomp en meeslepend en soms snel en hard, heel hard. Maar wel erg strak gespeeld.

Heriot
ijzingwekkend geschreeuw – ©KLANKGAT

Naast bassist Jake Packer met zijn brute grunts, laat ook gitariste Debbie Gough vocaal van zich horen, en hoe! Ze laat letterlijk het achterste van haar tong horen met haar heerlijke ijzingwekkende geschreeuw. En dat terwijl ze ook nog vingervlug gitaar staat te spelen, al is dat helaas niet altijd goed te horen, want haar gitaar staat in verhouding iets te zacht, of de rest iets te hard, dat ligt meer voor de hand.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Veel nummers beginnen met een sample en dat haalt de vaart er wel af en toe uit, maar dat geeft de drummer de gelegenheid om te gaan staan en het publiek aan te moedigen. Eigenlijk komt de nieuwe single pas de volgende dag uit, maar Demure zoals ie heet, wordt vanavond al ten gehore gebracht. En de al vroege aanwezigen gaan lekker uit hun dak, op de muur van muzikaal geweld. Wat een heerlijke opener.

Holy Fawn
Holy Fawn
Holy Fawn – ©KLANKGAT

De tweede band van vanavond Holy Fawn, wat zoiets betekent als “Heilig Reekalf” gooit het over een andere boeg. Harde trage slepende stukken worden afgewisseld met rustige dromerige passages, waardoor het een spannend geheel wordt. Ook de stem van zanger/gitarist Ryan kent diverse regionen, van een hoge bijna falset stem, tot een fijne krachtige schreeuw.

De post-metal band uit Phoenix Arizona houdt de aandacht van het publiek goed vast, ondanks dat de muziek wel wat rustiger is dan die van Heriot. Zuur is het dan ook, dat er nu een snaar breekt van gitarist Evan. En het duurt ook best lang voordat ie weer is gefikst. Nu mag het publiek kiezen welk nummer er nog gespeeld zal worden.

Deze slideshow vereist JavaScript.

De keuze is tussen Death Is A Relief en Dark Stone en er wordt meteen door een kenner uit de zaal “Death Is A Relief!” geschreeuwd. Dus dat gaat hem worden. Maar uiteindelijk hebben ze die andere ook nog gespeeld en kunnen ze tevreden het podium verlaten.

Rolo Tomassi

Rolo Tomassi
Eva Korman – ©KLANKGAT

Dan is de band aan de beurt waar het vanavond om draait, Rolo Tomassi uit het Engelse Sheffield, met een unieke mix van mathcore, post-hardcore, grindcore, punk en elektronische muziek. Hun invloeden variëren van bands als The Dillinger Escape Plan en At The Drive In tot Aphex Twin.

De bandnaam is afkomstig uit de film LA Confidential. Het is de naam van een karakter uit de film en volgens de leden van de band symboliseert het personage chaos, verwarring en onvoorspelbaarheid. En dat is waarom de naam ook zo goed bij de band past. De muziek van Rolo Tomassi gaat ook alle kanten op en vlecht, zoals gezegd, diverse stijlen in elkaar.

Rolo Tomassi
James Spence – ©KLANKGAT

Maar de avond begint ingetogen met het filmische Almost Always en dat ook de opener is van het nieuwe album Where Myth Becomes Memory. Aansluitend wordt dan ook nog de nummer twee van het album, Cloaked gespeeld, waarin al meteen duidelijk wordt waar Rolo Tomassi goed in is, complexe ritmes van de uitmuntende drummer, gitaarmuziek van hard naar zacht, omlijst door de subtiele synths van toetsenist James Spence.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Ook zangeres Eva Korman knalt er eerst lekker in met haar brute kenmerkende schreeuw en schakelt daarna over naar de andere microfoon op de standaard, waarmee ze een wat liever geluid laat horen en wisselt dat gedurende de show regelmatig af. Als vervolgens de nummer drie van het album, het energieke Mutual Ruin wordt ingezet begint het erop te lijken dat het nieuwe album integraal wordt gespeeld. En ja hoor, Labyrinthine komt er ook achteraan.

Niet dat dat iets uitmaakt natuurlijk, want het nieuwe materiaal klinkt geweldig, al zitten er wel wat meer rustige stukken in dan in eerdere albums. Maar het geheel is mooi in balans en tijdens die rustigere stukken komen ook de sfeervolle visuals goed tot hun recht, waar Eva dan weer op theatrale wijze voor aan het dansen is.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Even later komt ook toetsenist James naar voren en zingt een stukje mee en dan wordt duidelijk dat ook hij regelmatig met de andere nummers meezingt, vooral de heftige stukken. Al is hij amper te zien, linksachter op het podium. Naast veel werk van het laatste album passeert ook wat ouder werk de revue, waaronder het iets toegankelijkere Aftermath en Rituals van het vorige album.

Aan het einde van de show wordt er nog even gas bij gegeven, met als afsluiter weer eentje van het laatste album, Drip en zie je de moshpit nog net even iets wilder worden. Als de laatste noot gespeeld is, laat ik nog even op me inwerken wat een unieke band we hier vanavond hebben gezien.

Rolo Tomassi is one of a kind en de aanwezigen hier vanavond zullen blij zijn dat ze hiervoor op deze maandagavond van de bank af zijn gekomen. Overweldigend!


Rolo Tomassi

Wonk Unit

Bayline en Wonk Unit zetten reeks punk gigs voort

Conventionele emo als opener van de avond, frisse oorspronkelijke punk als hoofdmoot

Met Bayline en Wonk Unit in de Bossche Brouwers Aan De Vaart zet het café woensdag 20 juli de reeks punk sets van afgelopen weken voort. Intussen ontstaat er een soort van verbinding onder de klanten die elkaar al wekenlang tegenkomen op deze spot aan de Tramkade want allen punk liefhebbers.

Wonk Unit

Wonk Unit
Alex Wonk – Wonk Unit

Het nadeel van een recensie is, dat het een optreden behandelt wat al achter de rug is. Eigenlijk zou zo’n stuk tekst op moeten kunnen roepen om vooral naar een band of optreden toe te gaan, gebaseerd op eerdere ervaringen- een precensie zeg maar. Mocht zoiets bestaan hebben, ik had via KLANKGAT iedereen die van frisse, verrassende punk houdt, opgeroepen om naar Wonk Unit te gaan kijken. Zoals gezegd, gebaseerd op eerdere ervaringen. Ik heb de band twee keer eerder zien spelen in het Bossche, dus ik wist wat ik kon verwachten, maar dat mijn verwachtingen zo overtroffen zouden worden had ik niet durven dromen.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Wonk Unit is een zeskoppige band uit Londen. Begonnen rond 2006 is de band de spreekbuis van Alex Wonk, de zanger, componist en tekstschrijver. In de loop der jaren kent de band verschillende bezettingen, de huidige bestaat uit twee gitaristen, A.J. en Jude, de bassist Pwosion, drummer Max en toetseniste en zangeres Vez (Véronique Hawksworth). Leuk, zo’n rijtje feiten, maar het gaat om de muziek. Het is moeilijk om goed te kunnen zeggen wat Wonk Unit nu zo bijzonder maakt. De band heeft veel plezier in het spelen van de nummers van frontman Alex, ze hebben onderling veel lol, er heerst een vrolijke maar professionele sfeer op het podium. Meneer Wonk zelf is een expressieve voorganger, met zijn typische maniertjes en bewegingen.

Wonk Unit
een eigen niche

Muzikaal valt het onder het kopje punk, maar Wonk Unit heeft daarin een eigen niche gecreëerd waar ruimte is voor dikke knipogen (Nan), of voor het totaal niet punky klinkende Raise My Glas, gezongen door Vez. Wat opvalt is de warme, menselijke, en daardoor herkenbare aanpak van de verschillende onderwerpen, wat werkt op de lachspieren (Horses), of recht je donder in gaat (Strength).

Beschouw dit stuk dan ook maar als een precensie- hou Wonk Unit in de gaten, en ga ze zien als ze in de buurt spelen. Je zult er geen spijt van krijgen.

Bayline
Bayline
Bayline

De opener van deze avond heet Bayline, een beginnende band van vijf jongens sterk. Dat dit hun tweede optreden is strookt niet helemaal met de krachttoer die ze hier neerzetten. Hun strakke gedisciplineerde manier van spelen klinkt als die van een band die al langer op de planken staat.

Bayline
Bayline – Bossche Brouwers

Bayline levert een redelijk herkenbare variant van emo-punk. Alleen het op één na laatste nummer gaat echt los, en klinkt als de hardcore waarmee ze zichzelf afficheren. Wie de jeugd heeft, heeft de toekomst; in hun korte bestaan heeft Bayline nog niet echt een eigen smoel kunnen opbouwen, maar als ze dat eenmaal gevonden hebben gaan ze nog veel mooie avonturen beleven.


Wonk Unit op Spotify:

Rats and Daggers

Generatie punk Rats and Daggers en Bambi Choclate FC

Verschillende muziekstromingen op donderdagen bij Bossche Brouwers

Met Rats and Daggers en Bambi Choclate FC halen de Bossche Brouwers twee punkbands binnen die minstens twee generaties verschillen. Behalve leeftijd is dat duidelijk hoorbaar in hun songs. Waar je kan spreken van punk 2.0 (en misschien wel 3.0) bij Rats en Daggers, is Bambi Choclate FC een echte exponent van de eerste punk golf uit de jaren ’70, punk op zijn puurst. Er zijn ook veel overeenkomsten. Ze spelen allebei hard, snel, vuig en ruig.

Rats and Daggers
Rats and Daggers
Rats and Daggers – Imara, Sander en Camilo

De band van Imara Speek is niet geheel ongeschonden uit corona gekomen. Rats and Daggers heeft een behoorlijke persoonswisseling ondergaan. Bassiste/zangeres Nienke van Duuren en drummer Ray Kornet stopten om zich aan andere zaken te kunnen wijden. Daarvoor in de plaats kwamen drummer Sander Koene en bassist Camilo Ulloa.

Deze slideshow vereist JavaScript.

De band wil een nieuwe EP maken. Imara vraagt het publiek hun T-shirts te kopen om zo de kosten te kunnen betalen. Tot nu toe zijn er drie singles uitgebracht, Vampires, Pulp Video en She Wolf in 2021.

De band opent de set met Monophobia. Wat meteen opvalt, is de gitaarbehandeling van Imara Speek. Het is niet het bekende ramwerk, er zit duidelijk melodie in, soms space vaker rocky. Sander en Camilo stuwen en onderstutten de energie van hun frontwoman. Er is niks aan de hand met haar stembereik.

De laatste single She Wolf is een ijzersterk nummer en als die lijn wordt doorgezet dan is het echt uitkijken naar die nieuwe EP.

 

Bambi Choclate FC
Bambi Choclate FC
Michel Geelen

Michel Geelen en William van Houtum spelen zowel in Bambi Choclate FC als Death Star Discotheque. Die laatste band trad nog begin mei op bij de Bossche Brouwers en lieten een hele goed indruk achter: ‘niet lullen maar poetsen’. Ook toen was er een support band , Room 17, van een duidelijk jongere generatie. Het verschil tussen Bambi Choclate FC en Death Star Discotheque? Michel vertelde zelf dat Death Star Discotheque postpunk is en Bambi de real punk maakt.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Het kan aan mij liggen maar een echt verschil kan ik niet maken tussen die twee bands. Energiek, snel, geen flauwekulletjes, hard. De set is snel voorbij zoals het hoort bij punk.

Woohoo
Woohoo-oo-oo-oo

Michel is een ware frontman. Er is een grappige toegift. Michel roept het publiek op het podium op te komen om mee te doen aan de Woohoo-oo-oo-oo song van de Japanse band The 5.6.7.8’s (uit Kill Bill van Quentin Tarantino).

Bij de Bossche Brouwers lijken de donderdagen bestemd voor verschillende muziekstromingen en thema’s. De ene keer punk zoals nu en dan is er het ska thema Easy Skankin’.

 

Out of Step

Tweede dag Out Of Step boordevol punk, art en skate

Tweedaags festival op de Tramkade maakt ook op de zaterdag stevige indruk

Met een brede cocktail van punkbands, skateboarden en navenante kunst zet het tweedaagse Bossche festival Out Of Step zich goed op de kaart. Initiatiefnemers Helmer Lathouwers en Casper Herselman kunnen terugkijken op een geslaagde editie, die beide dagen op een goede toeloop van toeschouwers mocht rekenen. Het eerste verslag van vrijdag 13 mei kan je hier lezen.

Dit artikel is geschreven door gastschrijver Pascal Vugts.

Tweede dag Out Of Step
Out of Step
Winner is Jelle – ©Sjors van Gils Fotografie

De zon scheen lekker op de Tramkade, plaats van handeling van het Out of Step festival. Pal voor het nog te openen nieuwe World Skate Center trapte ’s middags een demo en skateboardcontest het festival af. Deelnemers streden bij een wedstrijd in een tijdelijke miniramp voor prijs voor de beste truc, met een hoofdprijs van € 100, gewonnen door Jelle. Speciaal voor de gelegenheid waren daar buiten ook de grote kunstletters TRAMKADE weer op hun oude plek geplaatst.

TRAMKADE
TRAMKADE – ©Sjors van Gils Fotografie

Ondertussen werd er nog meer geskate in galerie Ruby Soho. Binnen is speciaal voor het festival hier een kleine miniramp opgesteld, waar skaters tussen de zeefdrukken en kunstige decks aan de muur hun ding konden doen. Hier was werk verzameld van kunstenaars uit binnen- en buitenland.

Out of Step
Rolling Japanese – ©Sjors van Gils Fotografie

En over bijzondere objecten gesproken: de coole Japanse scooterbakken bij Rolling Japanese mochten er ook zijn. Een parel van jewelste, gewoon permanent verstopt op de Tramkade. (Check ze gerust, ze zitten links van ZEE/ZAND).

De toffe vibe hier kreeg een perfecte muzikale douw van Erik van Haaren, de songwriter/gitarist/troubadour des bier en levens die je wellicht eerder tegenkwam als NT Erik of Erikinamillion. De oud-zanger van bands als Undeclinables en One In A Million bracht op zijn akoestische gitaar een prettig zwik grassroots songs met een dikke folk saus en gestripte versies van punkrock classics. De perfecte soundtrack voor de middagzon met een koud pilsje.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Bands, bands, bands
Natuurlijk barstte het deze tweede Out of Step dag van de bands. Dat begon ’s middags al in Brouwcafé de Vaart, waar Sun-O-Bathers de aanwezige zonaanbidders trakteerden op onvervalste Friese skatepunk met een onvervalste ninetees California vibe. Nog lekkerder werd het met de mannen van Tusky, die ondanks het voor het gevoel rare tijdstijd (het liep inmiddels tegen zessen) een dikke set neerzette in een inmiddels goed gevuld Brouwcafé. Of dit een van de beste, meest energieke livebands van Nederland is? Wij durven er gerust ons skateboard voor in het vuur te steken.

Willem Twee – Out of Step
Out of Step
Bongloard – ©Rob Rouleaux

Tijdens de avond speelden de bands vandaag allemaal in poppodium Willem Twee. Terwijl het avondeten nog moest zakken waren het de mannen van het Tilburgse Bongloard die in de Grote Zaal mochten aftrappen. Het beloofde een avond waarin de bezoekers zich weer eens ouderwets konden laten gaan. Mede dankzij de puike programmering van Out of Step, die met de line-up voor vandaag opnieuw laat zien dat het snapt hoe je een vuig punkrockfeest bouwt.

Out of Step
Burlers – ©Rob Rouleaux

Na Burlers (hard!) in de Kleine Zaal claimde de Vlamingen van Rotzak het hoofdpodium. Stevige noise punk, waarbij de zanger dankzij zijn 10 meter lange witte mic-snoer regelmatig het moshende publiek in springt. Dat zijn bloesje er zonder kleerscheuren van afkomt mag een wonder heten.

Rotzak
Rotzak – ©Rob Rouleaux

In de Kleine Zaal weten ook The Shivvies het publiek tot een feestje te overtuigen. De mannen uit Rotterdam foefelen de ene na de andere song uit hun hoed, die doen denken aan Ramones en oude Green Day. Toffe guys met prettige songs zonder al te veel opsmuk, oprecht gebracht naar een dankbare meute.

The Shivvies
The Shivvies – ©Rob Rouleaux

Ploegendienst knalt er vervolgens in de grote zaal hard op los. De band onder leiding van rockster, artiest, stijlicoon en zanger Ray Fuego spuugt de ene na de ander harde track uit en zet
het publiek aan tot het een dolle meute wordt. Niemand in de zaal die geen lekkere grijns op de smoel heeft.

Out of Step
Ploegendienst – ©Rob Rouleaux

Daarna is het shirt uit, bier vol en knallen met de Wodan Boys. De Kleine Zaal barst uit zijn voegen bij deze patsers. Iedere band met een witte Flying V gitaar is sowieso de bom, maar Wodan Boys maakt het waar. Veel man op een klein podium en knallen maar. Vindt ook het publiek, dat over elkaar heen duikt, stagedived en vanuit de paal naast het podium de sfeer opzweept.

Wodan Boys
Wodan Boys – ©Rob Rouleaux

Backfire mag de dag in de Willem Twee afsluiten. De Limburgse hardcoreveteranen hebben geen enkele moeite om een solide, stevige show neer te zetten. Waarbij ze mogen rekenen op een flinke schare die-hard fans, die geregeld zelf de lyrics in de mic van zanger Patrick Coenen mogen spugen. Dikke ouderwetse gezelligheid, die lang werd gemist maar op Out Of Step weer helemaal tot zijn recht komt.

Out of Step
Backfire spugen in de mic – ©Rob Rouleaux

Afterparty
Voor wie nog niet naar bed wilde, had Out of Step nog een toetje in petto. Op de afterparty in Brouwcafé de Vaart dromden de die-hards (en ja, dat waren er nog behoorlijk wat) bijeen om nog een keer te duwen, te trekken en te brallen bij de laatste band van het festival. Het sympathieke Drunktank zette een gepolijste set neer, vol tempo en gelikte een-tweetjes tussen de gitaren. Kudos ook voor de drummer, die zo strak speelde dat er geen speld tussen te krijgen viel.

Moshpit Duh
Moshpit Duh – ©Rob Rouleaux

Met Out Of Step heeft Den Bosch er weer een te gek, fatsoenlijk festival bij. Hopelijk volgend jaar in een uitgebreidere editie, met nóg meer skateboarden, bijzondere kunst en acts die het daglicht wél kunnen verdragen. Wij staan vooraan!


Tekst Out of Step: Pascal Vugts
Fotografie: Sjors van Gils en Rob Rouleaux
Coverfoto: Sjors van Gils

Out of Step

Nieuw festival Out Of Step eerste avond goed bezocht

De Bossche Tramkade twee dagen gekleurd door skate en punk met fantastische openingsavond

Het nieuwe festival Out Of Step op de Tramkade in Den Bosch is een mix van art, skate en punk. Zeg maar ingrediënten die op de Tramkade rijkelijk voorzien zijn van ideale locaties. Out of Step is een initiatief van Helmer Lathouwers (o.a. Camp High Gain) en Casper Herselman van Attak graphic design.

Out Of Step

Out of Step
Out of Step – ©Out of Step

Je hebt wel eens zo van die dingen. Staat er een mooi festival op de agenda, twee dagen punk, art en skate, onder de noemer Out Of Step, blijkt dat je zelf alleen de vrijdagavond kan.
Op papier had de zaterdag de ‘betere’ bands; Tusky, Ploegendienst en zo wat meer namen, aangevuld met kunst en skate, verdeeld over de Tramkade.

De vrijdag was er ‘alleen maar’ in Brouwcafé de Vaart iets te doen, en dan nog ‘alleen maar’ bandjes… het ‘alleen maar’ blijkt een fantastische openingsavond op te leveren voor Out Of Step. Wat een bands, wat een sfeer, wat een avond!

CF98
Out of Step
CF 98 – ©CF98

Opener is het Poolse CF98, drie jonge gasten en dito zangeres, die rijkelijk tappen uit het vaatje wat een band als NOFX rijkelijk gevuld heeft. Niet beperkt door enige terughoudendheid door de enigszins lege zaal, spelen ze een strakke set skatepunk, afgewisseld door wat langzamere, ‘anthem’ achtige nummers. De gitarist wekt de indruk dat-ie het hele stuk vanuit Polen die ochtend achter het stuur van de tourbus heeft gezeten, de rest van de band oogt wat energieker. De zangeres, goed bij stem, springt en huppelt over het podium en praat de nummers aan elkaar. De bassist vult mooi in, de drummer tikt alles knap vol, met ruimte voor innovatieve en knappe breaks. En ondanks zijn licht uitgestreken uitstraling, is de gitarist er echt wel bij, scherp en to the point. Een toffe opener van een toffe avond.

Skroetbalg

Er zijn van die woorden die lang in je hoofd blijven ronddobberen, woorden die een gevoel oproepen waar je niet zo veel mee kan. ‘Aalscholver’ doet dat bij mij, en ‘aardappelmoeheid’. Sinds vrijdag kan ik ‘skroetbalg’ aan het rijtje toevoegen. Het betekent ‘opschepper’ in Drenths dialect, en het is ook de naam van de tweede band op Out Of Step.

Skroetbalg doet niet aan nuance. Vanaf tel één gaat het gas er op. Dikke vette recht-toe, recht-aan rock ‘n’ roll in de hoge versnelling, met dikke zwarte rookpluimen als bewijs van een vette afstelling. Mocht iemand beweren dat de vier mannen van Skroetbalg de buitenechtelijke kinderen zouden zijn, als gevolg van een Drenthse vakantie van Motörhead, ik had het voor waar aangenomen. Vol volume en enthousiasme bezingen ze de geneugten van bier, hun provincie en zo nog wat. Het dialect maakt het wat moeilijk te volgen, maar dat ponypark Slagharen kut is, komt duidelijk over. Dikke pret met deze mannen.

Skroetbalg
Skroetbalg – ©Skroetbalg
March

March mag het stof opvegen wat Skroetbalg achter heeft gelaten. De vierkoppige band uit Breda, twee dames en twee heren, maakt ouderwetse punk. Ginne klets, gewoon spelen, vol energie. De zangeres heeft een goede schreeuw die perfect past bij de muziek. Helaas is March in mijn beleving de minste van de bands die ik vanavond ga zien. Het geluid blijft hangen in de hoge tonen, wat nog eens versterkt werd door de harde schelle bekkens van de drummer. Toch de set uitgekeken, want wat overblijft is een band die hard z’n best staat te doen, met veel plezier en overgave.

Insanity Alert
Out of Step
Insanity Alert – ©Insanity Alert

Wat van ver komt is lekker, zegt men. Nu is Oostenrijk niet heel ver van hier, maar ver genoeg om hun chocolade, en belangrijker, één van hun bands érg lekker te maken (in hoeverre dit trouwens waar is? De zanger blijkt, na afloop, in ieder geval een rechtgeaarde Rotterdammer, met wie het goed ouwehoeren is bij de merchstand).

Maar Oostenrijks of niet, Insanity Alert komt, ziet, overwint, en geeft ook nog even een trap na. Wat een geweldige partij ouderwetse thrashmetal krijgen we om onze oren hier! Strak, snel, de zang, de breaks, alles klopt hier. De moshpit voor het podium laat zien dat het publiek het hier mee eens is. Wat een heerlijke bak energie nemen deze mannen mee. Na een set van een drie kwartier nemen zij dan ook dik verdiend het dankbaar gejuich van het publiek in ontvangst. Wat een afsluiter!

Bij deze applaus voor de bands die ik deze avond in de Vaart heb gezien, en applaus voor Out Of Step, dat een energiek en sympathiek festival neer heeft gezet. Ik ben erg benieuwd wat de ervaringen van de zaterdag zijn, laat alsjeblieft een reactie achter.

Socks;SportsSocks

Verrassend en gevarieerd optreden Socks;SportsSocks

Indie ambient en punk maar dan zonder moshpit bij Van Aken in het Werkwarenhuis

Bij Van Aken in het Werkwarenhuis staan, deze editie van Popronde Den Bosch, twee bands op het programma, Socks;SportsSocks uit Rotterdam en later op de avond eigenzinnige, Nederlandstalige hiphop van Dada uit Eindhoven.

Socks;SportsSocks

Socks;SportsSocks
Socks;SportsSocks – lange soundcheck

Op het affiche staat aanvang 19.50 uur en de belangstellenden druppelen vlak van tevoren binnen, waardoor de zaal inmiddels aardig is gevuld. Maar Socks;SportsSocks  heeft blijkbaar niet zo’n haast en is nog volop aan het soundchecken. Tussendoor roept zanger/frontman Djurre van Dijck nog met een vrolijke grijns op zijn gezicht: “Hee mensen, geen anderhalve meter!”

Deze slideshow vereist JavaScript.

Inderdaad, dat is na het tonen van je corona app vanavond niet per se nodig. En dat zal voor de meesten de eerste keer zijn na een hele lange tijd. Inmiddels wordt het geduld van de aanwezigen wel op de proef gesteld, want uiteindelijk is het ruim na achten voordat het eerste nummer wordt ingezet.

Indie – Ambient – Punk – no moshpit
De heren noemen de muziek die ze maken, Indie – Ambient – Punk. En dat klopt allemaal, al had je dat punk gedeelte niet meteen verwacht in het begin. Daar hoorde ik eerder inspiratie van bands als Arcade Fire, met de wat huilerige stem van de zanger, en ook The War On Drugs is niet ver weg. Langzamerhand komt er wat meer venijn in het spel en ook in de zang.

Maar halverwege de set wordt single Hipster Blues #4 ten gehore gebracht en dat is, zeker in het begin, wel erg rustig. Zo rustig zelfs, dat er zelfs een paar mensen de zaal uit lopen. Of misschien moeten ze wel naar de volgende act van hun schema. Maar dan hebben ze toch wel wat gemist.

Djurre van Dijck
Djurre van Dijck

Eerst, schijnbaar uit het niets, een oerschreeuw van de zanger, waarna het dus echt wél richting punk gaat, met gierende gitaren, harde drums en een zanger die onverwacht de hele zaal door rent en zijn T-shirt uittrekt. Een moshpit zit er nu nog even niet in, al zou die zanger daar wel in voor zijn waarschijnlijk. Het nummer It’s Not My Problem / Or? begint vervolgens vrij chaotisch, waarna het overgaat in een soort van dronkemans ballade, om te eindigen met, als ik me niet vergis, People Get Around, wat dan muzikaal weer een beetje doet denken aan The War On Drugs.

Al met al een verrassend en gevarieerd optreden dus. Soms geplaagd door een kabel die een beetje stoorde, jammer genoeg gebeurde dat net bij een A capella stukje van de toetsenist achterin, maar dat mag de pret niet drukken. En pret hebben ze wel zo te zien. Houd dat enthousiasme vast mannen. En geniet nog van de Popronde optredens in Utrecht, Heerlen, Arnhem en Zwolle die nog op het programma staan en misschien zien we Socks;SportsSocks ooit nog terug op een groter podium.

Dripping Trees

De langverwachte release van debuutalbum Fuel Of Mankind

Dynamische verschillen, onconventionele structuren en onbeantwoorde vragen van Dripping Trees

Het debuutalbum Fuel Of Mankind van de band Dripping Trees maakt inmiddels al een goede twee maanden deel uit van mijn platencollectie. Op 10 juli was het dan ein-de-lijk zover: de album release show in Willem Twee poppodium. Het is een vrij existentieel conceptalbum met een fijne overvloed aan emoties, vragen, onbegrip, woede, noise en welgemeend emotionele zang, opgenomen met een live gevoel. Precies zoals ik het hebben wil.

Dripping Trees album release show

Stef van der Wielen
Stef van der Wielen

De muziek komt voor mij niet sterk in de buurt van één genre, dat vind ik fijn. Laten we het houden op alternatieve garage art rock. Met een gevoel van punk. De overkoepelende stijlthema’s die de nummers met elkaar verbinden zijn de steeds terugkerende heftige dynamische verschillen en de onconventionele songstructuren. Waar je eerst volledig in beslag bent genomen van een zacht, meer spoken word stuk met dromerig gitaargetokkel, word je in een handomdraai overdonderd door absurd harde, bijna woedende rockpassages. Het toont aan hoe innig de bandleden van Dripping Trees op elkaar ingespeeld zijn en verlegt de nadruk van de intense emotionele uitbarstingen van noise naar de theatrale, verhalende lyrics die inwerken op het voorstellingsvermogen. Voor de beelddenkers onder ons.

Fuel Of Mankind
Dripping Trees – podium opstelling

Wat meteen opvalt is de podium opstelling. De normaalgesproken vier-koppige band heeft twee violisten geworven voor dit optreden en drummer Stijn Luijk heeft zijn drumstel strategisch aan de rechterzijde van het podium geplaatst. De nummers worden thematisch aan elkaar gelijmd door interludes, gesproken door een kunstmatige stem. Dit vormt een fijn contrast tussen onmenselijkheid en authentieke muziek.
Er worden veel partijen geloopt, vooral de baspartijen hebben gedurende de show mijn hart gestolen. Al had ik, naast de aanwezige zang en drums, de gitaren en bas liever wat harder gehad. Wonder boven wonder trapt Stijn niet door zijn kickdrum heen.

Fuel Of Mankind
Stijn Luijk

Over dat drumstel gesproken. Ik ben zelden zo verliefd geweest op een drumsound. Stijn is deze avond bijna gestegen van mijn op een na, naar mijn lievelingsdrummer. Het scheelde niet veel. Je kan op een snaredrum slaan, en je kan écht op een snaredrum slaan. Het klinkt hard, en warm, en vol, en kapot, en doods, doortastend en straf. Zelfs als hij op een gegeven moment met brushes begint te spelen haakt de sound niet af. Zoals hij drumt zingt hij ook, met volle overtuiging en evenveel diepe lagen in zijn stem als in de lyrics. Al wil ik na een paar nummers wel dat hij wat vaker zijn ogen opent tijdens het zingen. Ik wil toch wat meer aangekeken worden. Tijdens de seks wissel je dat ook gewoon af, als je teveel opgaat in je eigen wereld mis je de connectie met je publiek.

Fuel Of Mankind
Koen Ruijs

Over afwisselen gesproken, Koen Ruijs en Stijn wisselen de lead vocals af. Ook Koen zingt vertellend, elk woord is te verstaan en hij heeft een fijne rust over zich heen. Gitarist en toetsenist Stef van der Wielen schreeuwt sommige stukken mee. Als een van de bandleden niet zingt, draagt de band alsnog de emotie van de nummers uit, ze staan er echt. Met overtuiging en een serieuze gloed en zonder aangeleerde performance trucs. Al zien Lydia Stiger en Lucien Renette, de violisten, er tijdens het niet-spelen toch wat onwennig uit.

Op de dynamisch hardere stukken staat de viool te zacht in de mix, op de zachtere stukken inclusief viool voegt het warme overkoepelende geluid veel toe. Ze gaan er tijdens het spelen helemaal in op. Geluidsman Richard Janssen wijst me er na afloop op dat dat te wijten valt aan het risico op feedback, het was geen onwil. Hierna zet hij WAP van Cardi B op om het goed te maken. Vergeven en vergeten.

Stijlkeuze Dripping Trees

Stef van der Wielen en Koen krijgen extra punten voor hun stijlkeuze. Ze dragen beide een zwarte broek met wit overhemd. Het staat goed bij hun gitaren. Stijn en Stef Leijten hebben genoeg hun best gedaan om ook te verschijnen in een overhemd, maar hun overhemden hebben nét wat minder overtuigingskracht. Ze missen nét dat beetje flair om hun outfit over de dunne lijn van ‘kleding’ tot ‘artiesten look’ te trekken. Over artiesten looks gesproken, na een paar nummers mis ik een rock uitstraling. Het zou meewerken aan de zeggingskracht als er meer bewogen, gelopen en gesloopt zou worden. Zo klinkt de muziek namelijk wel.

Stef Leijten
Stef Leijten

Dripping Trees speelt lange intro’s en nummers duren soms wel rond de 6 minuten. Ze trekken zich niets aan van de wetenschap dat je de aandacht van een luisteraar moet trekken binnen 4 seconden in het Spotify tijdperk. Zo maken ze nummers die over 20 jaar nog steeds hun kwaliteit behouden. De nummers zijn intelligent en klinken volwassen. Ze doen denken aan Nick Cave in het jaar 2000, even overdacht en slim.

Fuel Of Mankind – Spotify

Aan het einde bedanken ze en binnen 1 seconde zijn ze in de coulisse verdwenen. ‘Ze konden toch nog applaus in ontvangst nemen’, klinkt er vanuit het publiek. Het is even angstvallig stil, verwarring alom. Na een tijdje komen ze terug om nog twee nummers te spelen, verrassing. Ik geloof dat we ‘we want more’ hadden moeten roepen. Ongemakkelijk. De twee nieuwe nummers, waarvan ik de eerste, Sea Of Ants, de hemel op aarde vond, komen ze dan eindelijk arm in arm vooraan het podium staan. Dripping Trees neemt het applaus in ontvangst. De cirkel is rond.

Waarom klappen ze zelf mee? En waarom wordt er meteen na het aflopen een veel te vrolijk pingel muziekje afgespeeld? Velen vragen blijven voor altijd onbeantwoord. Evenals de existentiële vragen gesteld op de LP.

We hebben meer van dit soort eerlijke bands nodig. Of juist niet, want Dripping Trees bestaat.